ความคิดเห็นที่ 1 ผมยังคงเหม่อมองดูต้นไม้ต้นไร่ ปล่อยใจให้ล่องลอยไป ตอนี้ผมไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับคนที่ผมเคย... เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงค่อยๆ ดังขึ้นเมื่อเจ้าของเสียงกึ่งเดินกึ่งกระโดดมาตามทางเดิน ผมหันไปมองเธอ ร่างเด็กผู้หญิงเล็กๆ ในชุดกระโปรงมินิสเกิร์ตสีแดงน่ารัก นั่นเป็นโรงเรียนอนุบาลที่ลูกผม...เอ้อ ตอนนี้ผมจะเรียกแกว่าอะไรดี ความปวดร้าววิ่งเข้ามาเกาะกุมหัวใจ มันบีบรัดเสียจนผมทนมองมือเล็กๆ ที่ถูกกุมไว้ด้วยมือของชายหนุ่มที่เดินอยู่เคียงข้างไม่ได้ เสียงของเขายังดังก้องอยู่ในหัวผมเมื่อสองพ่อลูกเดินจากไป “เดินดีๆ สิคะลูก เดี๋ยวหกล้มนะ” “งั้นพ่ออุ้มสิ อุ้มหนูหน่อย” เปล่าหรอก เด็กคนนั้นไม่ได้เรียกร้องให้พ่อของเธอทำแบบนั้น แต่ลูก...ของผมต่างหาก แกเคยอ้อนแบบนั้น แล้วด้วยใบหน้ากลมน่ารัก สายตาออดๆ อย่างนั้น ผมจะปฏิเสธลงได้อย่างไร ผมก้มลงมองมือทั้งสองข้าง ลูก...ลูกก็เคยตัวเล็กอย่างนั้น ไม่สิ เล็กกว่านั้นอีก แกตัวเล็กมากเลยตอนที่ผมได้อุ้มเธอไว้กับมือเป็นครั้งแรก ผมหันไปสบตาภรรยาด้วยความกังวล แม้จะเตรียมตัวทั้งอ่านทั้งดูทั้งศึกษามาอย่างดี จนผมคิดว่าตัวเองพร้อม แต่เมื่อได้สัมผัสแกจริงๆ ผมกังวลไปล้านแปด ผมกลัวแกจะหล่นจากมือ ผมกลัวว่าจะกอดแกแรงเกินไป ผมกลัวว่าเชื้อโรคจากเสื้อผ้าและตัวผมจะติดแก แล้วแกจะไม่สบาย ผมกลัวแม้กระทั่งว่าแกจะเหม็นเหงื่อของผมมั้ย กลัว...กลัวไปหมด และแล้ว แกก็ขยับปากเล็กๆ น่ารักนั่น ทำเสียงดูดจุ๊บๆ นิ้วมือเล็กๆ บอบบางห้านิ้วขยับไปมา ผมลองเอานิ้วชี้ยื่นไปหา แล้วก็ก็จับเอาไว้...จับนิ้วของผมไว้ แวบนั้นเอง ความรู้สึกหลายอย่างพลุ่งขึ้นมา น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้ตัว ลูก...ลูกของผม ผมรักแกมากเหลือเกิน มากยิ่งกว่าชีวิตของผม ถึงแม้จะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะไม่เปลี่ยนความรู้สึกนี้ ผมจะไม่เปลี่ยนมัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และทั้งๆ ที่สาบานเอาไว้กับตัวเองอย่างนั้น ดูสิว่าวันนี้ผมคิดอะไร ช่างมันเถอะ ความจริงเฮงซวยอะไรนั่น มันจะเป็นความจริงที่ผมรู้หรือเพิ่งรู้อะไรก็ช่าง ผมไม่สนใจแล้ว กิ๊ฟเป็นลูกผม แกเป็นลูกของผม แกจะมีเลือดอะไรยังไง ผมไม่สน นี่ต่างหากความจริงที่สำคัญที่สุดเหนืออื่นใด ความจริงที่ว่า ผมรักลูกผม และก็จะเป็นแบบนั้นตลอดไป ไม่ว่าจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... เมื่อตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ผมเดินกลับโรงพยาบาลด้วยความคิดที่แน่วแน่กว่าเดิม แล้วก็พบว่าตัวเองเดินมาไกลเกินกว่าที่จะเดินกลับไหว ผมจึงตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่ ผมไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าเดินมาไกลถึงเพียงนี้ เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ผมเดินผ่านห้องโถงและตรงที่ไปห้องผ่าตัดเพื่อดูลูกของผม แต่ขณะที่ผมกำลังเลี้ยวไปตามทางนั้นเอง ผมก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ คนที่ทรยศต่อความไว้ใจ ความรักของผม ภรรยาผมเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะตวัดค้อน แต่ผมไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ก็จะให้ผมพูดอะไรได้เล่า หัวใจของผมมันเจ็บราวกับถูกบีบออกอย่างนี้ ชืนพูดอะไรไป มีหวังสิ่งที่ออกมาคงเป็นคำพูดร้ายกาจรุนแรงเป็นแน่ แล้วลูกของผมก็จะต้องเสียใจ ซึ่งผมไม่อยากให้แกรู้สึกอะไรแบบนั้น ยิ่งแกกำลังต้องการทั้งกำลังใจในการรักษาตัว “นี่คุณ มาช้ามากเลยนะ” ภรรยาผมเอ่ยขึ้น ผมอยากให้ตัวเองไม่ใส่ใจที่จะหันไปตอบ แต่ก็อดไม่ได้ ผมหันไปมองเธอนิ่งๆ “ฉันให้พยาบาลโทรไปหาคุณ พอดีแบตฉันหมด” ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ดีจริงๆ ผมก็เลยได้รู้อะไรๆ ไง “คุณเป็นอะไรน่ะ ทำไมไม่พูด” ผมสั่นหน้า และเริ่มออกเดินอีกครั้ง “พ่อ” เสียงนั่นฟังดูคุ้นจัง หน้าตาของเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินมาก็คล้าย มันคล้าย...เอ๊ะนี่ลูกสาวผมนี่ อ้าว ทำไมออกมาเดิน... แล้วการผ่าตัด...แต่หน้าผากแกก็มีผ้าพันแผลปิดอยู่ ผมยืนนิ่งอยู่แบบนั้น จ้องมองลูกสาวไม่วางตา ซึ่งเมื่อแกเห็นผมเอาแต่จ้องแผล แกก็หลบตาก่อนจะอุบอิบบอกผมด้วยเสียงอันเบา “คือว่าหกล้ม แล้วก็ลื่นไง ก็เลยหัวแตก” “ไม่บอกพ่อไปล่ะว่าเมื่อไหร่” เสียงภรรยาผมดังขึ้นจากด้านหลัง “ก็ตอนพักไง คือจริงๆ แล้วมีคนชนนะ” ลูกผมแก้ตัวเป็นพัลวัน “ไม่ได้วิ่งซุ่มซ่าม จะรีบลงไปหาของกินหรืออะไรแบบนั้น คือว่าระวังแล้วจริงๆ นะ” ผมยังคงยืนเอ๋ออยู่แบบนั้น ความจริงหลายอย่างที่กระแทกเข้ามาให้ผมสับสนไปหมด อะไรคือความจริงกันแน่ แต่ผมก็สลัดศีรษะไปมาเรียกความคิดให้กลับมาทำงานอย่างเก่า ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ความจริงไร้สาระพวกนั้น สิ่งที่ทำให้ผมรักลูกสาวผมคนนี้ไม่ใช่เรื่องแกจะเป็นลูกของใคร ผมเลี้ยงแกมา และผมรักแก แกก็รักผม นั่นต่างหากที่สำคัญ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมคว้าเอาตัวลูกสาวเข้ามากอด ดีใจจริงๆ ที่แกไม่เป็นอะไร... แล้วความสงสัยก็แทรกเข้ามา แล้วเรื่องห้องผ่าตัดล่ะ ขณะที่ผมกำลังโอบลูกสาวของผมไว้ ชายคนหนึ่งก็วิ่งผ่านหน้าผมไป “ผม...ผมเป็นพ่อของเด็กหญิงศิริญญา สิทธี” พยาบาลหน้าคุ้นๆ โผล่ออกมาจากห้องอีกห้อง กวักมือเรียกชายคนนั้นให้ตามพยาบาลอีกคนไปที่ห้องซึ่งผมเคยเจาะเลือด ก่อนเธอจะตรงเข้ามาหาเราและเอ่ย “โธ่คุณ เห็นหายไปจากห้องที่ให้นอนพักก็ตกใจหมดเลย กำลังจะถามว่าใช่พ่อของน้องศิริญญา สิทธีหรือเปล่า” “หนูก็ชื่อศิริญญาค่ะ” ลูกสาวผมพูด เอ้อ...ผมได้แต่นิ่งเงียบ ผมแอบหันไปสังเกตภรรยาก่อนจะหลบสายตาใคร่รู้นั้น ภรรยาผมตวัดค้อนให้อีกครั้งและเริ่มหันไปซักถามพยาบาล พอเธอได้ความว่าผมหมดสติตอนรู้กรุ๊ปเลือดของลูก แถมยังหายไปจากห้องพักฟื้น แล้วยังอาการของผมตอนได้เจอเธออีก แววรับรู้ในดวงตาของเธอก็ค่อยๆ ชัดขึ้นทีละนิด มันชัดขึ้นพร้อมๆ กับความน้อยใจ และความรู้สึกอื่นที่ผมคิดว่าคงจะมีความโกรธปนอยู่ด้วย เธอเดินเข้ามาคว้าแขนลูกสาวผม และออกนำไป ผมงงไปพักหนึ่งแล้วจึงรีบเดินตามจนไปทันที่หน้าโรงพยาบาลพอดี ผมคว้าแขนเธอไว้ได้ทันก่อนเธอจะเรียกแท็กซี่ ผมดึงเธอเข้ามาหา และบอกให้ลูกไปเดินเล่นแถวนี้ก่อน เมื่อลูกเดินห่างไปแล้ว ผมก็พาเธอเดินไปอีกนิดหน่อย แต่คราวนี้ผมมีสติมากพอที่จะรับรู้ว่าสวนหย่อมของโรงพยาบาลอยู่ไหน ผมจึงพาเธอไปที่นั่น ผมเหลียวมองไปรอบๆ และพบมุมที่เหมาะจะนั่งคุยกัน ผมจัดการกดเธอนั่งลงบนเก้าอี้ ล้อมตัวเธอไว้ในอ้อมแขนกันการลุกหนี เธอยังคงก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาผม ผมพยายามที่จะมองตาเธอ ผมอยากให้เธอสบตาผมขณะที่ผมพูด “รู้มั้ยว่าความจริงคืออะไร” ผมเริ่มเมื่อบังคับให้เธอยอมจำนนได้แล้ว “วันนี้มีเรื่องหลายเรื่อง และผมก็วู่วามเกินไปหน่อย แต่คุณก็รู้นี่ ถ้าเป็นเรื่องคุณกับลูก ไม่ว่าอะไรในโลกก็ไม่สำคัญสำหรับผมและผมก็มักจะร้อนใจกับเรื่องนี้เสมอ” ร่างเกร็งๆ ในอ้อมกอดค่อยผ่อนคลายลง พร้อมๆ กับความโล่งใจที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมได้กอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน “ผมไม่อยากพูดเรื่องที่ผมเข้าใจผิดเลย แต่ผมอยากให้คุณรู้เรื่องที่ผมคิดได้จากเหตุการณ์นี้นะ” ตอนนี้เธอยอมสบตาผมแล้ว ดวงตาแดงเรื่อของเธอทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย ผมลูบลบรอยน้ำตาให้หายไปจากพวงแก้ม พิงศีรษะไว้กับกระหม่อมของเธอและพูดต่อ “ผมรักคุณ ผมรักลูก และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ความรู้สึกนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน นี่แหละสิ่งสำคัญที่ผมได้ค้นพบ” “ไม่ว่าลูกเราจะอยากทำอะไร” ภรรยาผมเริ่มพูดด้วยแล้ว ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย กลัวเหลือเกินว่าเธอจะไม่ยอมอภัยให้ “ใช่” ผมรับคำอย่างหนักแน่น “ไม่ว่าฉันจะทำอะไรมา” “ใช่” เสียงรับคำเริ่มอ่อย “ไม่ว่าฉันจะทำอะไรต่อไป” ทำไมผมถึงรู้สึกกับเรื่องนี้แบบแปลกๆ นะ แต่ผมก็ยังรับคำ “ช่าย” “งั้นดีล่ะ” เธอลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แทบทำให้ผมเสียหลัก เธอประกาศกร้าว “งั้นฉันจะไปซื้อของเดี๋ยวนี้เลย เอาเงินเดือนที่เหลือมานี่ ต่อไปนี้จะให้กินข้าววันละห้าสิบ น้ำมันรถฉันจะเติมให้เอง ข้าวก็จะทำให้เอาไปกินที่ทำงาน” ผมครางออกมาในลำคออย่างหมดอาลัยตายอยาก วิธีลงโทษของเธอช่างโหดร้ายเหลือเกิน และในขณะที่ผมกำลังล้วงกระเป๋า เสียงหัวเราะคิกๆ หลังพุ่มไม้ก็ดังขึ้นเหมือนอดไว้ไม่อยู่ “กิ๊ฟ พ่อบอกไว้ว่าไง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ อย่างที่ทำเวลาดุทุกครั้ง เวลาลูกได้ยินเสียงแบบนี้ก็จะกลัวและเชื่อที่ผมพูด “พ่อบอกให้ไปเดินแถวโน้น แล้วลูกมาทำอะไรที่นี่ แอบฟังผู้ใหญ่ไม่ดีเลยนะ” แต่เจ้ากิ๊ฟกลับทำหน้าทะเล้น “แต่พ่อก็บอกเหมือนกัน ว่าไม่ว่ากิ๊ฟจะทำอะไร พ่อก็จะรัก โฮะๆๆๆๆ” พอพูดจบสองแม่ลูกก็มายืนข้างกันเพื่อผนึกกำลัง ก่อนที่คนแม่จะยืนมือมา “อะไร” ผมถาม “กุญแจรถ” เมื่อได้ของตามที่ต้องการทุกอย่าง รวมทั้งเงินเดือนเดือนนี้ของผมแล้ว ทั้งสองคนก็จูงมือกันเดินจากไป โดยมีผมเดินจ๋องๆ ตามไปเงียบๆ แล้วภรรยาผมยังแอบทิ้งท้ายด้วยเสียงที่ลอยตามลมมา "นับจากคืนนี้ไป จะมีกับข้าวพิเศษสำหรับคนทำผิดด้วย ข้อสำคัญต้องกินให้หมด ไม่หมด...มีเรื่อง" อนิจจา ชีวิตผม หลังจากนี้จะต้องมีพริกหยวกแทรกอยู่ทุกที่ในกับข้าวแน่ๆ "แล้วหนูจะช่วยแม่เช็คด้วยล่ะ" ลูกสาวผมพูดด้วยเสียงปนหัวเราะ ก่อนที่เราจะประสานเสียงกันเพราะนึกขำขึ้นมา ถึงแม้ว่าเสียงหัวเราะของผมจะแห้งไปหน่อย และของภรรยาผมจะดูเหี้ยมไปหน่อยก็เถอะ ก็คนมันรักแล้วนี่นะ จะทำไงได้ จากคุณ : surudee - [ 27 พ.ย. 48 13:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แหะๆ ก็จบไปอีกเรื่อง ก็ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความเห็นทุกความเห็นและขอบคุณคนอ่านทุกท่านด้วยค่ะที่เข้ามาอ่าน อ่า..ตอบเม้นท์กันดีกว่า คุณหนูยี - ขอบคุณมากๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน :) คุณเอ็นจัง - เรื่องโดนแกล้งนี่ น้องเท่านั้นถึงจะเข้าใจหัวอกอันเดียวกันค่ะ อิอิ :) คุณหนูจ๋า - แหะๆ เรื่องโดนแกล้งนี่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันค่ะ เพราะโดนบ่อย คุณ an_an_ant - ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาอ่านนะค้า คุณ scottie - ขอบคุณมั่กๆ ที่เข้ามาอ่านค่า :)                 ยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่วันยันค่ำ ถึงลูกจะโตแค่ไหนก็ยังห่วงอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน คุณอันติกา - ค่ะ เรื่องครอบครัวนี่เป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนมากจริงๆ :) แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 48 13:55:27 จากคุณ : surudee - [ 27 พ.ย. 48 13:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 55+  บังเอิ๊ญ  บังเอิญค่ะ   หุๆ เป็นคุณพ่อที่น่าสงสารจริงๆ  ^ ^ V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 27 พ.ย. 48 14:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักจังไม่ว่าจะยังไงก็รัก อยากมีพ่อที่น่ารักอย่างนี้บ้างจัง (แต่พ่อเราก็น่ารักในแบบที่เค้าเป็นของเค้าละนะ) จากคุณ : ธนารีย์ - [ 27 พ.ย. 48 15:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ คุณพ่อน่ารักมากๆ ให้อารมณ์หวานๆจัง แต่คุณแม่น่ากลัวไปหน่อยนะคะ 5555 จากคุณ : หนูยี - [ 27 พ.ย. 48 16:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหมคนแก่ ใจหายเลยอะ จากคุณ : เจ้าป้าจังกึม (เจ้าป้ามหาภัย) - [ 27 พ.ย. 48 16:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ครอบครัวสุขสันต์ ด้วยภรรยาธิปไตย จากคุณ : หนูจ๋า - [ 27 พ.ย. 48 19:56:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักดีค่ะ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นแนวดราม่า ไปๆมาๆจบแบบหักมุมได้เนียน แล้วก็สนุกน่ารักมากๆค่ะ จะคอยอ่านเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : สหายสันติ - [ 27 พ.ย. 48 21:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9  มาอ่านอีกแล้วคร๊าบ  เรื่องน่ารักดีตอนแรก ตกใจหมดเลย แต่จบได้น่ารักดี จากคุณ : an_an_ant - [ 27 พ.ย. 48 22:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักดีนะฮะ จะเหลือผู้ชายแบบนี้สักกีคนหนอ ที่ยอมโดนยึดอำนาจ หุหุหุ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 28 พ.ย. 48 00:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ แอบเดาเรื่องไว้ ทายถูก (เพราะจับสไตล์คุณ surudee ได้) จากคุณ : scottie - [ 28 พ.ย. 48 00:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตงิดๆตอนที่ไม่บอกนามสกุลตั้งกะทีแรก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 28 พ.ย. 48 08:58:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^___________^ จากคุณ : จริง - [ 28 พ.ย. 48 12:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องสั้นต้อนรับเทศกาลวันพ่อ จากคุณ : เจ้าชายไร้เงา - [ 28 พ.ย. 48 15:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ความจริง คือ รัก.. รักที่จะเชื่อในสิ่งที่เรารัก.. เจ๋ง จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 29 พ.ย. 48 13:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขำขำ แล้วก็น่ารักมากๆเลยล่ะค่ะ อิอิ เข้าใจผิดอย่างแรง จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 29 พ.ย. 48 16:21:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนแรกก็อดสงสารคุณพ่อไม่ได้ แต่ไหงมาหักมุมกันตอนท้ายแบบนี้ล่ะ... จากคุณ : อันติกา (อันติกา) - [ 30 พ.ย. 48 14:43:53 ]