ความคิดเห็นที่ 1 ฉันก้าวลงจากรถด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มันผสมปนเปจนมั่วไปหมด ทั้งกระวนกระวายใจ ลังเล แล้วก็สับสน ฉันพยายามปลอบตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้ แต่สองมือที่บีบแน่นมาตลอดทางบอกได้เป็นอย่างดีว่าฉันสงบใจไม่ได้เท่าที่ควร มันทั้งเย็นทั้งชื้นเหงื่อจนเหนียวหนับ ผิวหน้าซีดเผือดที่เห็นจากเงาสะท้อนในกระจกรถทำให้ฉันพยายามปรับสีหน้า แต่ฉันก็รู้ดีว่ามันเปล่าประโยชน์ ฉันเก็บอาการเก่งซะที่ไหน แถมตัวของฉันยังสั่นเทาอยู่น้อยๆ ด้วย และหากจะไม่โทษลมเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศภายในรถ ฉันคิดว่าบางทีฉันคงกำลังกลัว และแล้วอาการหนาวเยือกภายในอกก็ทวียิ่งขึ้นไปอีก เมื่อฉันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเป้าหมาย...สถานพยาบาลแห่งหนึ่ง   ที่นี่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก แต่ก็ดูสะอาดสะอ้านดี และที่สำคัญ...มันห่างไกลจากผู้คนที่ฉันรู้จัก ซึ่งตรงกับความต้องการของฉันในตอนนี้เหลือเกิน เอาล่ะ ฉันสูดลมหายใจเข้าฮึดหนึ่ง ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ถ้าคิดจะเปลี่ยนใจ เมื่อตัดสินใจว่าจะทำ ก็ต้องทำ แต่...แต่ว่า... และขณะที่กำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น ลมเย็นก็วูบเข้ามาปะทะจนทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง นางพยาบาลในชุดสีขาวเป็นผู้มาช่วยให้การตัดสินใจเป็นไปอย่างง่ายดายมากขึ้น “เชิญค่ะ” เธอกล่าว ฉันพยายามฝืนยิ้มชืดๆ ให้เธอได้หน่อยหนึ่งและก้าวขาที่ยังสั่นๆ ผ่านประตูเข้าไป “ลงทะเบียนคนไข้ได้ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์นะคะ” นางพยาบาลคนนั้นกล่าวและเดินผละจากไปเมื่อ คนไข้อีกคนหนึ่งเรียกเธอ ฉันยังคงหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ ขณะมองตามร่างของพยาบาลคนนั้นไป คนไข้ที่เรียกเธอไปมีอาการไม่สู้ดีนัก และเท่าที่เห็น ฉันคิดว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ เหงื่อที่ผุดอยู่ตามไรผมเริ่มไหลลงมา ฉันจึงเช็ดมันออกด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ไม่รู้ว่ากำมันอยู่ในมือมานานแล้วหรือยัง ความปริวิตกจู่โจมเข้าสู่จิตใจของฉันอีก ถูก...หรือผิด...การตัดสินใจครั้งนี้... ห้องโถงกว้างๆ ที่มีโต๊ะประชาสัมพันธ์ตั้งเด่นอยู่ด้านหน้า สีน้ำตาลของไม้ช่างตัดกับผนังสีขาวที่อยู่รอบๆ เหลือเกิน สีขาว...ที่แม้จะดูสะอาดตา แต่กลับขยายความกว้างของห้องให้ดูใหญ่จนเหมือนมันจะไม่มีที่สิ้นสุด จู่ๆ โลกก็มืดไปวูบหนึ่ง ฉันเข่าอ่อนไปกับอาการนั้น พยายามไขว่คว้าหาอะไรเกาะ จนไปได้ป้ายประกาศอะไรซักอย่างที่ช่วยให้ฉันมีที่ยึดไว้ ก่อนจะลงไปกลิ้งโค่โร่อยู่กับพื้น ฉันลนลานควานหายาดมที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง และเมื่อพบมัน ฉันก็แทบจะต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ เพราะฉันรู้ดีว่าอะไรจะตามมาหลังจากอาการหน้ามืด แน่ล่ะ หลังจากหน้ามืด ฉันก็จะเริ่มคลื่นไส้น่ะสิ ฉันสูดลมหายใจลึกๆ เข้าไปอย่างเป็นจังหวะ ในขณะที่โลกค่อยๆ ปรับสภาพกลับมาเป็นปกติ เพดานกับผนังสีขาวนั่นไม่หมุนเป็นวงกลมอีกแล้ว แย่หน่อยที่เริ่มคลื่นไส้ แต่ก็ยังพอทนไหว ฉันก้าวต่อไปจนถึงโต๊ะประชาสัมพันธ์ แล้วจัดการลงทะเบียนกับพยาบาลที่นั่งอยู่ตรงนั้น “คุณกมลชนกนะคะ” เธอทวนชื่อฉัน ก่อนจะผายมือให้ฉันไปนั่งบนเก้าอี้ที่ทางสถานพยาบาลจัดเตรียมไว้ “นั่งรอสักครู่ค่ะ” ฉันเดินไปนั่งแหมะบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด พยายามเก็บกลืนอะไรก็ตามที่ทำท่าจะออกมา นอกจากลมในท้องแล้ว ก็มีน้ำที่กินไปเมื่อเช้า กับน้ำตา...เมื่อยามได้ยินชื่อของตัวเอง กมลชนก...เพราะดีใช่มั้ย ก็ชื่อของฉันนี่นะ ชื่อที่พ่อตั้ง ความหมายดีๆ... ดวงใจของพ่อ... แต่สิ่งนี้ก็อาจเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผูกพันพ่อกับฉันไว้ด้วยกัน ชื่อ...และนามสกุลที่ใช้อยู่ เหมือนที่พ่อผูกพันกับแม่...เพียงแค่ ทะเบียนสมรสที่มีไว้คนละใบ นั่นเป็นทางที่ท่านทั้งสองเลือกและเดินไป...ทางแยกสองสายที่ขนาน และไม่มีวันบรรจบกัน น่าเบื่อเสียจริง ช่วงนี้ฉันมักจะอ่อนไหวไปกับอะไรๆ อย่างง่ายดาย ดูสิ เพียงแค่ชื่อ...ก็ทำให้ฉันมีน้ำตาได้แล้ว และเมื่อน้ำตาเริ่มกลั่นตัวเป็นหยดน้ำ ฉันจึงเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจลึกๆ อีกครั้งเพื่อเรียกสติ นี่ไม่ใช่เวลามานั่งพิลาปรำพันถึงเรื่องไร้สาระ มีอะไรอีกมากที่ต้องคิด ต้องตัดสินใจ... แต่ฉันก็เหนื่อยเหลือเกินแล้ว เป็นเดือนแล้วล่ะมั้งที่ได้นอนแต่ไม่เคยได้หลับ ความกระวนกระวายร้อนรุ่มในใจทำให้แม้แต่ห้องที่ปรับอากาศไว้อย่างดีก็ยังร้อนจนนอนไม่ได้ ความทุกข์จากความไม่รู้ยิ่งทำให้การข่มตาลงเป็นไปอย่างยากลำบาก ทรมานเหลือเกิน... ฉันสะบัดหน้าไล่ความคิดวกวนออกไปจากหัว พยายามมีสติและสมาธิเข้าไว้ เพื่อที่คราวนี้จะได้ไม่ต้องพลาดอีกครั้ง เฮอะ ฉันแค่นเสียงเยาะเย้ยตัวเอง อย่างกับจะทำได้งั้นแหละ เรียกสติที่ไม่เคยมีเนี่ยนะ น่าสมเพชตัวเองจริงๆ ทั้งๆ ที่ในตอนนั้นสติควรจะมาอยู่เป็นเจ้าเรือนภายในใจ แต่ฉันกลับหลงไปกับบรรยากาศและถ้อยคำ...ถ้อยคำหวานหู แต่มีพิษร้ายกาจยิ่งนักของคนที่ฉันคิดว่าเขารักฉัน..รักมากที่สุด “พี่ขอนะ” ท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นใจ พี่อาทกระซิบคำสามคำนี้อยู่ข้างหู ฉันทั้งหวั่นไหว กังวล และไม่แน่ใจ แต่เมื่อพี่อาทเอ่ยคำอีกสามคำขึ้นมา ทางเลือกมากมายรวมทั้งคำปฏิเสธที่มาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากกลับเลือนหายไปอย่างง่ายดาย “พี่รักนก” ง่ายๆ เพียงแค่นี้ คนที่กำลังทั้งตาบอด มองไม่เห็นความเป็นจริง หูหนวกจากการที่ไม่ได้ยินคำเตือน คำสั่งสอนของพ่อแม่ เป็นใบ้จากการที่ไม่พูดเรื่องที่ควรพูด ไม่ปฏิเสธสิ่งที่ควรปฏิเสธ และไม่ต่อต้าน... ง่ายๆ แค่นั้น... เพื่อรัก...รักคำเดียว ทั้งๆ ที่มันอาจจะเป็นแค่ความหลอกลวง เป็นแค่คำโกหกเพื่อให้ได้ในสิ่งที่พี่อาทต้องการ น่าขำที่กว่าจะได้รู้ความจริงใจที่พี่อาทมีให้ฉันก็ตอนที่มันสายไปแล้ว... ที่เขาบอกว่า คนเราจะเห็น ‘น้ำใจ’ ของคนจริงๆ ก็ยามที่เราลำบาก นี่เป็นเรื่องจริงอย่างที่สุด พี่อาทได้พิสูจน์คำพูดประโยคนั้นให้ฉันได้กระจ่างแจ้งถึงความหมายเมื่อตอนที่ฉันโทรศัพท์ไปหาเขาเพื่อบอกข่าว จากคุณ : surudee - [ 2 ธ.ค. 48 10:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พี่อาท” ฉันเริ่มด้วยเสียงสั่นๆ “ประจำเดือนหนูไม่มา” พี่อาทเงียบไป เงียบจนฉันคิดว่าสายอาจจะขาดไปแล้วด้วยซ้ำ และมันก็ขาดไปจริงๆ เมื่อเขาเอ่ยคำพูดเบาๆ ออกมาเป็นประโยคสั้นๆ “ไม่ใช่เรื่องของพี่” “แต่...แต่อาจจะ...ท้อง” “ไม่ใช่ลูกพี่” แล้วสายก็ขาดไป ฉันยังโง่เฝ้าเพียรโทรหาเขาอีกหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยเปิดเครื่อง จากข้อความที่ได้ยินจนเจนหู “ท่านได้เข้าสู่บริการรับฝากข้อความ” กลายเป็น “หมายเลขนี้ยังไม่เปิดใช้บริการ” เขาเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เพื่อตัดฉัน...ตัวปัญหาที่น่ารำคาญของเขา รัก...เลิก...ง่ายๆ แค่นั้นเอง ฉันจมอยู่กับความเศร้าและอาการที่ยังไม่ดีขึ้น ทุกอย่างส่อเค้าบ่งบอกทั้งนั้น เมื่อประจำเดือนเดือนที่สองยังไม่มา ความกังวลทวีสูงขึ้นอีก ถ้าท้องล่ะ จะทำยังไง จะเรียนได้ยังไง ทางมหาวิทยาลัยต้องไล่ออกแน่ ยิ่งกลุ้มยิ่งกังวล อาการก็ยิ่งเด่นชัด ฉันเป็นทุกอย่างที่เคยได้ยินว่าคนท้องเขาเป็นกัน ฉันเวียนหัวในทุกๆ เช้าที่ต้องลุกขึ้นและไปจบลงด้วยการอ้วกลมที่หน้าชักโครก ขณะที่ลงไปนอนเกลือกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความทุกข์ ร้องไห้จนปวดกระบอกตา หัวใจตายด้านกับความรู้สึกทุกอย่าง ได้แต่เฝ้าภาวนาให้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝันไป แต่พอตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็ย้อนสู่วงจรเก่า เวียนหัว อ้วก ร้องไห้ แล้วหลับไป ร่างกายเริ่มทรุดโทรมอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เคยอิ่มเอิบสดใส ความทุกข์ตรมเศร้าหมองกัดกินมันจนสิ้น ฉันไม่ใช่ฉันคนเก่าอีกแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันกลุ้มใจ ฉันไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากให้ใครพบเห็น ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น รวมทั้งไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป... สัมผัสแผ่วเบาที่ไหล่ทำให้ฉันชะงักความคิดลง และหันไปมองเจ้าของรอยอบอุ่นนั้น แม่...ฉันครางออกมาเบาๆ แม่ไม่เคยทอดทิ้งฉันไปไหน ไม่เคยที่จะละเลยฉัน แม่ไม่กล่าวโทษหรือดุด่าฉันแม้เพียงคำ เมื่อสุดท้ายฉันก็ก้าวเข้าไปหาท่านเพื่อปรึกษา ท่านยิ้มอ่อนๆ ให้เหมือนทุกครั้ง รอยยิ้มที่บอกว่าไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน ท่านก็จะอยู่ตรงนั้น...เพื่อฉัน ฉันที่ไม่เคยสังเกตเห็นความรักของแม่ ทั้งๆ ที่ท่านก็พร้อมจะมอบให้...ให้หมดทั้งใจ ให้อย่างไม่มีเงื่อนไข ให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทน ทำไมฉันจึงตาบอดและโง่เขลาแบบนี้ แม่ทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างฉัน เรากุมมือกัน แม่ยิ้มและชวนคุยเบาๆ เพื่อให้ฉันหายเครียด แม่เล่าไปเรื่อยๆ ว่าท่านจอดรถยังไง เห็นร้านข้างทางมีขนมที่ฉันชอบ และสัญญาว่าจะพาฉันไปซื้อเมื่อเราเสร็จธุระ...ที่นี่แล้ว คิวการตรวจสั้นลงไปทุกที ฉันกระชับมือเข้ากับแม่ให้แน่นขึ้น ท่านยังส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้ ยิ้มเพื่อปลุกปลอบจิตใจที่แห้งแล้งของฉัน ฉันเอนศีรษะลงไปบนบ่าของท่าน มองมือที่กุมกันอยู่ของเรา และในขณะนั้นเอง ที่ฉันมองเห็นอย่างชัดเจนว่าฉันได้ทำอะไรลงไป และฉันใช้อำนาจสูงสุดที่มีอยู่ในมือนั้นไปในทางไหน แล้วมันส่งผลอะไรกับตัวฉันและคนสำคัญรอบตัวบ้าง ทั้งๆ ที่แม่ก็เตือนแล้วและสอนไว้แล้วแท้ๆ แต่ฉันก็ยัง... แม่มักพูดเสมอว่าอำนาจสูงสุดที่อยู่ในกำมือของเรานั้นคือ ‘ทางเลือก’ แต่ทางเลือกนั้นอาจไม่ได้มีแค่สองทาง มันอาจจะมีมากเป็นสิบๆ ทางตามปัจจัยที่แต่ละคนจะมี หรืออาจจะมีแค่ทางเดียวให้เลือกเดิน และแน่นอนว่าผลจากทางที่เลือกก็ไม่ได้มีแต่คุณประโยชน์กับคนที่เลือก มันยังมีโทษตามมาด้วยหากทางที่เลือกนั้น ไม่ใช่ทางที่ดี ที่เหมาะ ที่ควร อีกทั้งการเลือกในแต่ละครั้งนั้น นอกจากจะส่งผลกับผู้ที่เลือกโดยตรง ยังส่งผลกับคนรอบตัวด้วย คนสำคัญ...อย่างแม่ แล้วฉันก็เลือกที่จะเดินไปในทางที่ผิด เลือกที่จะใช้สิ่งที่อยู่ในมือนั้นอย่างโง่เขลา และเห็นแก่ตัวที่สุด ฉันไม่ได้คิดถึงผลร้ายที่อาจตามมา ฉันไม่ได้คิดถึงแม่ด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่ท่านจะต้องเจ็บปวดไปกับฉันด้วย ฉันเกลียดตัวเองเหลือเกิน... “คุณกมลชนก” ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่ดูเหมือนจะน่ากลัวที่สุดตอนนี้ ความขยักขย่อนก่อตัวในช่องท้อง ฉันปิดปากและพุ่งไปตามป้ายบอกทางเพื่อไปยังห้องน้ำ อ้วกลมอีกแล้ว ฉันคิดอย่างหอบๆ ขณะที่เกาะชักโครกไว้ แม่ตามมาและเคาะที่ประตูห้องน้ำเบาๆ “เป็นไงบ้างลูก เป็นอะไรมากหรือเปล่า เวียนหัวมั้ย” น้ำเสียงนั้นทำให้ฉันแทบร้องไห้ออกมา ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ฉันโผเผออกจากห้องน้ำไปเกาะที่อ่างล้างหน้า พลางยิ้มให้แม่ทั้งที่หน้ายังเซียวอยู่ แม่ก้าวเข้ามาเพื่อจะช่วยพยุง แต่แล้วแม่ก็ชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่างไหลออกมาตามขาของฉัน “เลือด...” เสียงของแม่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ดวงหน้าของแม่ซีดเผือด ฉันก้มลงมองสภาพของตัวเอง และกรีดร้องออกมา ก่อนจะหมดสติไป ฉันฟื้นขึ้นมาในห้องสีขาวสว่างตา สัมผัสที่มือ และเสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจของแม่ดังขึ้น “ลูก หนูฟื้นแล้ว ลูกแม่” แม่กอดฉันไว้แน่น ฉันครางออกมาเบาๆ เมื่อท่านโดนบริเวณที่เจาะน้ำเกลือไว้ แม่ค่อยๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง “หนูเป็นลมไป หมอให้น้ำเกลือไว้ เพราะร่างกายหนูอ่อนแอมาก แล้วก็เครียดมากด้วยพักผ่อนก็น้อย” “แม่ แล้วเลือด...” ฉันเอ่ย “ประจำเดือนของหนูมา หนูไม่ได้...” ฉันเอ่ยก่อนที่แม่จะพูดจบ “ไม่ได้ท้อง” ฉันรู้สึกทั้งประหลาดใจ หวั่นใจ และเหนืออื่นใด ในความรู้สึกทั้งมวลนั้น ฉันรู้ว่ามีความโล่งใจปนอยู่ไม่น้อย “แล้วอาการ...” “หมอบอกว่าเป็นเพราะความเครียดสะสม” แม่ลูบผมที่ระอยู่บนใบหน้าของฉันออกไป “หนูไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ แค่พักผ่อนเยอะๆ” น้ำตาของแม่ไหลลงมาเป็นทาง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ท่านไม่เคยร้องไห้...อย่างน้อยก็ไม่เคยร้องไห้ให้ฉันเห็น แม่เข้มแข็งและพร้อมจะเป็นหลักกำลังใจให้ฉันยึดไว้เสมอ เราสองคนร้องไห้เงียบๆ กันอีกพัก ก่อนแม่จะเคลิ้มหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งที่ยังฟุบหน้าอยู่กับเตียงที่ฉันนอน ฉันยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกกุมขึ้นมามอง ตอนนี้ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าผลจากทางที่ฉันเลือกคราวนี้นั้นให้แต่ผลร้ายเพียงอย่างเดียว ฉันได้รับอะไรดีๆ มากมายจากเรื่องครั้งนี้ ฉันเบือนหน้าไปมองแม่ที่ยังคงหลับอยู่ อย่างน้อยฉันก็ได้เรียนรู้และค้นพบบทเรียนอันมีค่า บทเรียนเกี่ยวกับสิ่งที่มีอยู่ในกำมือ บทเรียนจากสิ่งที่เรียกว่า “ทางเลือก” จากคุณ : surudee - [ 2 ธ.ค. 48 10:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่า...ค่ะ ก็จบลงไปแบบนี้เอง ก็อย่างที่บอกไปข้างต้น ไม่รู้ว่าเรื่องจะหนักไปรึเปล่า (ก็คงจะหนักๆ เครียดๆ ไปจริงๆ แหละเนอะ แต่เรื่องหน้าจะพยายามให้เบาลงค่ะ แหะๆ ) ก็ขอตอบเม้นท์ต่อเลยนะคะ คุณมิรันตี - อิอิ เป็นเรื่องบังเอิญที่สงสารคุณผู้ชายจริงๆ ด้วย แต่คนเขียนก็ชอบแกล้งค่ะ แหะๆ คุณธนารีย์ - จริงค่ะ พ่อแต่ละท่านก็มีความน่ารักในแบบของท่านเอง :) คุณหนูยี - อิอิ ระบบภรรยาธิปไตยค่ะ เลยโหดไปนิด เจ้าป้าจังกึม (เจ้าป้ามหาภัย) - ฮี่ๆ ขวัญเอ๊ย ขวัญมาค่ะ อย่าเพิ่งใจหายไปเลยนะคะ :) คุณหนูจ๋า - ถูกต้องที่ซู้ดดด ด้วยภรรยาธิปไตยเท่านั้นที่จะทำให้ครอบครัวสุขสันต์ได้ อิอิอิ :) คุณสหายสันติ - อ่า เรื่องใหม่นี่ก็หนักเอาเรื่อง ไม่รู้จะยังชอบอยู่หรือเปล่าอ่ะจิ คุณ an_an_ant - ขอบคุณมั่กๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน แต่ไม่รู้เรื่องนี้ จะคิดยังไงมั่งเนาะ เครียดไปรึเปล่าก็ไม่รู้ ชอบไม่ชอบบอกกันได้เน่อ :) คุณโอเลี้ยงแก่ๆ - แหะๆ คือว่า ก็หายากนะคะที่จะยอมแบบนี้ แต่ส่วนใหญ่ถ้าจะยอมก็อาจจะยอมได้ เพราะรัก...ฮี่ๆๆๆ :) คุณ scottie - แมะล่า เดาทางเราถูกจนได้ ฮี่ๆ :) คุณลูนาติก - แหม เดาทางเราได้หลายคนเลยอ่ะ ต่อไปจะพยายามคิดเยอะๆ อิอิ :) คุณ จริง - ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มกว้างๆ ค่ะ แล้วก็ขอบคุณมั่กๆ ที่เข้ามาอ่านเน่อ :) คุณเจ้าชายไร้เงา - แฮ่ ก็ไม่เชิงต้อนรับเทศกาลเท่าไหร่ เพราะคนเขียนออกแนวมั่วตลอด อิอิ :) คุณกระเฉดน้อย - ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาอ่านนะค้า :) คุณ N'Pim ka - ขอบคุณมั่กๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ อิอิ :) คุณอันติกา - เรื่องนี้ไม่รู้ถือว่าหักมั้ย แล้วก็ไม่รู้ว่าเครียดไปมั้ยด้วย แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ :) จากคุณ : surudee - [ 2 ธ.ค. 48 11:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เครีบดมากจนเมนส์ไม่มาแถมทำให้เกิดโรคกระเพาะอีก เลยยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 2 ธ.ค. 48 14:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนูยีว่าเรื่องนี้ก็ดีนะคะ ไม่หนักจนรับไม่ได้หรอกค่ะ ^^ จากคุณ : หนูยี - [ 2 ธ.ค. 48 15:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบมาก ^_^ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 2 ธ.ค. 48 16:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พล็อตเรื่องดีมากๆค่ะ ยิ่งการบรรยาย วิธีการนำไปสู่รายละเอียดต่างๆก็เยี่ยมค่ะ   แหะๆ จะรอเรื่องใหม่นะคะ ยิ่งเขียนยิ่งพัฒนาค่ะ ชอบๆ จากคุณ : สหายสันติ - [ 2 ธ.ค. 48 19:18:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่หนักหรอกค่ะ เรื่องความอบอุ่นในครอบครัวอีกแล้ว :) จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 48 23:41:31 ]