PANTIP.COM : W3924487 ....จดหมายจากค่ายทหาร....จากคุณ Silverqueen [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 2

ฉบับที่ 3
อังคาร 8 พ.ย. 48

วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฝนตกตลอดแทบทุกวันเลยฝึกภาคสนามได้น้อยกว่าที่คิด เมื่อวานฉันเล่าให้แกฟังเรื่องมีพี่ๆ ผู้หญิงจากแผนกพยาบาลทหารอากาศมาที่ค่ายใช่ไหม? วันนี้ก็มีมาอีกแล้วว่ะแก แต่วันนี้เขามาเจาะเลือดฉีดวัคซีนป้องกันบาดทะยักและเอ็กซ์เรย์พวกเราเหล่าทหาร บรรยากาศการตรวจเลือดดูตลกดี แกคิดดูดิพู่ พวกทหารตัวล่ำๆ ดำๆ หลายๆ คนถามกันใหญ่เลยว่า เจาะเลือดเจ็บไหม แบบว่า...พวกเรากลัวเก็บกันน่ะ บอกตามตรงนะเว๊ยพู่ ให้ฉันไม่สู้ไปฟัดกับใครตัวต่อตัวฉันก็ไม่กลัวหรอกแก แต่ฉีดยาเข็มเล็กๆ นี่มีหวาดนิดๆ ไม่ค่อยสมชายชาติทหารเลยว่ะ คิดดูแล้วก็แอบอาย -_-" พวกพี่ๆ พยาบาลที่มาวันนี้สวยมาด้วยแก สวยจริงๆ นะไม่ได้สวยอบบว่าเพราะที่นี่มีแต่ผู้ชายเลยเรียกว่าสวย อาหารตา วันนี้เลยค่อยทำให้หายเหนื่อยไปได้หน่อย แต่พูดจริงๆ วันนี้ฉันก็ไม่เหนื่อยมากนักหรอกแก แค่ทำเรื่องพยาบาลนี่ก็ปาไปครึ่งค่อนวันแล้ว แถมวันนี้ฝนตกตลอดทั้งวันด้วย เลยแทบไม่ได้ฝึกอะไรเลย

เห็นฝนแล้วคิดถึงแกว่ะ จำได้ว่าครั้งหนึ่งที่เราเคยคุยกันทางหลังไมค์ (สมัยที่ฉันยังเรียกแกว่าคุณและแทนตัวเองว่าผมน่ะ ... ทำไปได้เนอะ -"- ) แกเคยบอกฉันว่า แกชอบตากฝนเล่น ^^

การอยู่ที่ค่าย - การเป็นอยู่ไม่เรียกว่าลำบากอะไรสักเท่าไหร่ว่ะ แต่ที่ลำบากที่สุดคือเรื่องอารมณ์ ฉันอยากจะบอกแกว่าการที่ต้องอยู่ที่นี่... อยู่ในระเบียบแบบทหาร เป็นเหมือนการติดคุกทางอารมณ์สำหรับฉันว่ะ ก่อนที่ฉํนจะมาเป็นทหาร แกเคยถามฉันว่า ฉันหวังว่าจะได้อะไรกลับไป ฉันเคยตอบแกไว้ว่า คือความเข้มแข็ง ถึงตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันคำตอบนั้นอยู่ว่ะ แกเคยฉซวฉันว่า ฉันน่าสงสารที่ไม่มีใครให้คิดถึง แต่ฉันจะบอกกับแกว่า ฉันน่าสงสารกว่าที่แกคิด เพราะแกมีคนที่ฉันพยายามจะลืมน่ะสิ ฉันหวังว่าระเบียบจากทหารจะทำให้ฉํนเหน็ดเหนื่อย ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านถึงคนๆ นั้น นั่นก็ใช่ว่ะ ... เวลาคิดไม่มีนะ แต่มันเก็บเอามาฝันหมด คล้ายๆ กับการระบายออกทางอารมณ์ ตามหลักจิตวิทยาของฟรอยด์น่ะ

คิดๆ ดูก็สงสารตัวเองเหลือเกิน T__T" บอกไปแกก็คงไม่เข้าใจ แต่เพื่อนๆ หลายคนที่นี่ มีสภาพไม่ต่างไปจากฉัน หลายคนห่างลูกห่างเมีย พรากจากพ่อแม่และคนรักมารับใช้ชาติ น่าสงสารสารกว่าฉันอีก แต่กระนั้นสำหรับความทุกข์ ก็ไม่อาจเอาความทุกข์ของใครมาทดแทนความทุกข์ของเราใช่ไหมพู่? ฉะนั้นฉันจึงต้องผ่านมันให้ได้โดยลำพัง ....ขอโทษที่เริ่มเน่าใส่แกว่ะ แต่ไม่รู้จะระบายออกกับใครจริงๆ ถ้าเจอแฟนๆ นิยายของฉันฝากบอกด้วยแล้วกันว่าฉันสบายดี และฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย :) คิดถึงแกว่ะ คิดถึงโอ๋ด้วย คิดถึงน้องหนมจีนและความสะดวกสบายทุกอย่าง เป็นกำลังใจให้ฉํนด้วยแล้วกัน ต้องจบจดหมายแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้จะหาเวลาเขียนหาแกอีกที บายว่ะเพื่อน

ขวัญ

---------------------------------------------------------------------------

ฉบับที่ 4
พุธ 9 พ.ย. 48

ไอ้พู่ ทุกครั้งที่ได้อ่านจดหมายของฉันทุกฉบับโปรดรู้ไว้เถิดว่า จดหมายทุกแผ่นที่ส่งไปถึงมือแกถูกเขียนขึ้นในเวลาประมาณหนึ่งทุ่มกว่าๆ ไปแล้วของทุกวัน ซึ่งเวลาดังกล่าวเป็นช่วงเวลาโฮมรูมของพวกเราเหล่าทหาร เวลาโฮมรูมจะเริ่มต้นประมาณทุ่มนึงจนไปถึงสามทุ่มกว่าแล้วจึงปล่อยพวกเราเข้านอน ขณะที่ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้อยู่ ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จว่ะ (ทหารจะเข้าแถวเคารพธงชาตตอน 6 โมงเย็น กินข้าว และโฮมรูมจนถึงเวลานอน) จะเรียกว่ากินก็ไม่ถูกนัก เรียกว่ายัดจะถูกกว่า อาหารมื้อเย็นวันนี้เป็นไข่พะโล้ บวกกับขนมบัวลอยไข่หวานเป็นของหวานตบท้าย (ดูน่ารักดีเนอะแก ช่างเอาใจทหารดี) ปกติแล้วฉันกินข้าวเย็นไม่เยอะ ตั้งใจจะลดหุ่นน่ะแก... แบบว่า เป็นทหารทั้งทีขอซิกซ์แพคกลับไปอวดสาวๆ หน่อยเถอะ แต่วันนี้ฉันต้องกินข้าวให้หมด บวกกับขนมหวานอีกสองถ้วยใหญ่ๆ จุกแทบอ้วก! (-"- งือ) นั่งเขียนจดหมายไป จุกท้องไปจริงๆ

"เป็นทหารได้อะไรมากกว่าที่คิด" - แกเคยได้ยินคำนี้ใช่ไหม? ฉันขอยืนยันว่าใช่ว่ะ นอกเหนือจากวินัยและร่างกายที่แข็งแรงแล้ว เป็นทหารได้ไม่ถึงอาทิตย์ ฉันได้เสื้อคอวีมาหนึ่งตัวแล้วล่ะพู่ แกนึกภาพตามดูนะ เสื้อคอวีแบบติดลำตัว (ก็ผิวหนังนั่นแหล่ะ) แบบว่า... หน้า คอ แขน ดำหมด ถอดเสื้อออกมาตัวขาวจั๊วเป็นรูปเสื้อคอวีที่ใช้ฝึกเลยแก อยากให้แกเห็นฉันจัง แกคงขำมากแน่ๆ

อีกอย่างที่ฉันได้มากจากการเป็นทหารคือโรคหลอนนกหวีด ทุกเช้าและทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนกหวีด ฉันต้องรีบกุลีกุจอ รีบๆๆๆ ไปเข้าแถวให้มันตลอด กลัวเหลือเกินว่าหลังจากออกไปจากที่นี่ พอฉันได้ยินเสียงนกหวีด (เช่นจากตำรวจจราจร หรือเด็กซนๆ ข้างบ้าน) ฉันคงสะดุ้งเอาง่ายๆ (คิดดูก็ทั้งขำทั้งน่าเกลียดว่ะแก -__-" ) วันนี้ต้องพอแค่นี้ก่อน เพราะจ่าเวรประจำวันเริ่มอบรมแล้ว เดี๋ยวฉันโดนซ่อมว่ะ บายนะ

ขวัญ

-------------------------------------------------------------------------------

ฉบับที่ 5
ศุกร์ 11 พ.ย. 48

ฉันขาดการเขียนจดหมายหาแกไปหนึ่งวัน (คือวันที่ 10) เมื่อวานนี้ฉันไปงานนอกมาแก งานนอกที่ว่าคือการจัดเต้นท์ให้กับทางกระทรวงสาธารณสุข ที่กรมเกณฑ์คนที่เป็นทหารหกเดือนและหนึ่งปีไปช่วย คัดเลือกไป 30 คน ตอนแรกฉันนึกว่าจะได้ไปสบาย แบบ... ไปฟังอบรมอะไรอย่างเงี้ย (คิดตามความน่าจะเป็นน่ะแก แบบ... เอาทหารที่เรียนจบตรีไปน่าจะเอาไปอบรมอะไรสักอย่าง) แต่เอาเข้าจริงกลับไม่ใช่ ฉันไปใช้แรงงานเว๊ยพู่ คนสามสิบคนต้องจัดเต้นท์ใหญ่ๆ แบบเต้นท์งานกาชาดให้ได้ 70 เต้นท์ภายในวันเดียว จัดที่ว่าหมายถึงตั้งแต่ขนย้ายเหล็ก ขนย้ายเต้นท์มาที่กระทรวงเพื่อประกอบสดๆ ตรงนั้นเลยนะแก ฉันทำตั้งแต่สายยันค่ำ (9 โมงเช้ายันสามทุ่ม) ร้อนและเหนื่อยแบบสุดๆ กลับมาถึงที่นี่อีกทีก็ได้เวลานอนแล้ว ฉันก็เลยขาดการเขียนจดหมายถึงแกด้วยประการฉะนี้

ส่วนวันนี้ขณะที่ฉันเขียนจดหมายหาแกอยู่ ฉันอาศัยช่วงว่างๆ จากการพักผ่อนตอนบ่ายมาแอบเขียนจดหมายหาแกเพราะเบื่อว่ะ นั่งว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เลยมาขีดเขียนอะไรเล่นสักหน่อยดีกว่า ^^ เอ้อ... ลืมบอกไป ไอ้ที่จัดเต้นท์เมื่อวาน 70 ต้น ฉันจัดกันไม่เสร็จว่ะ -__-" จัดได้แค่เกือบ 20 ต้นก็หอบแฮ่ก เลยมีคำสั่งกลับค่ายเสียก่อน วันนี้ฉํนเลยล้าๆ กล้ามเนื้อนิดหน่อย เพราะเมื่อวานใช้แรงเยอะ แต่ก็ดี เป็นทหารได้ออกแรงเสียบ้างจะได้ผอมๆ ลงหน่อย กลัวเจอหน้าแกกับโอ๋อีกครั้ง แล้วแกทั้งคู่จะทักฉันว่า "เป็นทหารภาษาอะไรฟ่ะ กลับมาอีกทีก็อ้วนเหมือนเดิม -"- " เอาล่ะสำหรับวันนี้คงต้องจบจดหมายแค่นี้ก่อน ฉันต้องรีบไปเตรียมตัวรวมพลแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน แค่นี้ก่อนนะเพื่อน บาย ^^

ขวัญ
แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 48 00:13:52

จากคุณ : mrs_ricken - [ 3 ธ.ค. 48 00:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4

ฉบับที่ 3
อังคาร 8 พ.ย. 48

วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฝนตกตลอดแทบทุกวันเลยฝึกภาคสนามได้น้อยกว่าที่คิด เมื่อวานฉันเล่าให้แกฟังเรื่องมีพี่ๆ ผู้หญิงจากแผนกพยาบาลทหารอากาศมาที่ค่ายใช่ไหม? วันนี้ก็มีมาอีกแล้วว่ะแก แต่วันนี้เขามาเจาะเลือดฉีดวัคซีนป้องกันบาดทะยัก แน่ใจ ไม่ใช่พี่เขาฉีดป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า กันแกไปกัดใครนะเฟ้ย และเอ็กซ์เรย์พวกเราเหล่าทหาร บรรยากาศการตรวจเลือดดูตลกดี แกคิดดูดิพู่ พวกทหารตัวล่ำๆ ดำๆ หลายๆ คนถามกันใหญ่เลยว่า เจาะเลือดเจ็บไหม แบบว่า...พวกเรากลัวเก็บกันน่ะ บอกตามตรงนะเว๊ยพู่ ให้ฉันไม่สู้ไปฟัดกับใครตัวต่อตัวฉันก็ไม่กลัวหรอกแก แต่ฉีดยาเข็มเล็กๆ นี่มีหวาดนิดๆ ไม่ค่อยสมชายชาติทหารเลยว่ะ คิดดูแล้วก็แอบอาย -_-" น่าอายจริงๆ แหละแก ไม่ต้องแอบหรอก อายออกมาเลย เค้ารู้กันทั่วถนนฯ แล้วว่าแกเป็นไง พวกพี่ๆ พยาบาลที่มาวันนี้สวยมาด้วยแก สวยจริงๆ นะไม่ได้สวยแบบว่าเพราะที่นี่มีแต่ผู้ชายเลยเรียกว่าสวย นึกว่าแกจะเล็งหมอหล่อๆ เสียอีก อาหารตา วันนี้เลยค่อยทำให้หายเหนื่อยไปได้หน่อย แต่พูดจริงๆ วันนี้ฉันก็ไม่เหนื่อยมากนักหรอกแก แค่ทำเรื่องพยาบาลนี่ก็ปาไปครึ่งค่อนวันแล้ว แถมวันนี้ฝนตกตลอดทั้งวันด้วย เลยแทบไม่ได้ฝึกอะไรเลย

เห็นฝนแล้วคิดถึงแกว่ะ จำได้ว่าครั้งหนึ่งที่เราเคยคุยกันทางหลังไมค์ (สมัยที่ฉํนยังเรียกแกว่าคุณและแทนตัวเองว่าผมน่ะ ... ทำไปได้เนอะ -"- ) แกเคยบอกฉันว่า แกชอบตากฝนเล่น ^^ ใช่แล้วนะคร้าบ ตอนนี้ผ่านหน้าในไปแล้ว เศร้าใจว่ะ

การอยู่ที่ค่าย - การเป็นอยู่ไม่เรียกว่าลำบากอะไรสักเท่าไหร่ว่ะ แต่ที่ลำบากที่สุดคือเรื่องอารมณ์ อารมณ์ไรวะ อย่าให้คิดลึกนะเฟ้ย >___< ฉันอยากจะบอกแกว่าการที่ต้องอยู่ที่นี่... อยู่ในระเบียบแบบทหาร เป็นเหมือนการติดคุกทางอารมณ์สำหรับฉันว่ะ ก่อนที่ฉันจะมาเป็นทหาร แกเคยถามฉันว่า ฉันหวังว่าจะได้อะไรกลับไป ฉันเคยถามด้วยเหรอแก จำไม่ได้ว่ะ ฉันเคยตอบแกไว้ว่า คือความเข้มแข็ง ถึงตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันคำตอบนั้นอยู่ว่ะ แกเคยแซวฉันว่า ฉันน่าสงสารที่ไม่มีใครให้คิดถึง ง่ะ เคยแซวด้วยเหรอ หนูจำไม่ได้ งือ แต่ฉันจะบอกกับแกว่า ฉันน่าสงสารกว่าที่แกคิด เพราะแกมีคนที่ฉันพยายามจะลืมน่ะสิ ฉันหวังว่าระเบียบจากทหารจะทำให้ฉันเหน็ดเหนื่อย ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านถึงคนๆ นั้น นั่นก็ใช่ว่ะ ... เวลาคิดไม่มีนะ แต่มันเก็บเอามาฝันหมด คล้ายๆ กับการระบายออกทางอารมณ์ ตามหลักจิตวิทยาของฟรอยด์น่ะ เอ่อ คนๆ นั้นของแก เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงฟร่ะ - -a ท่าาฝังใจน่าจะเป็น....... เหอๆ ความคิดด้านมืด

คิดๆ ดูก็สงสารตัวเองเหลือเกิน T__T" บอกไปแกก็คงไม่เข้าใจ แต่เพื่อนๆ หลายคนที่นี่ มีสภาพไม่ต่างไปจากฉัน หลายคนห่างลูกห่างเมีย พรากจากพ่อแม่และคนรักมารับใช้ชาติ น่าสงสารสารกว่าฉันอีก แต่กระนั้นสำหรับความทุกข์ ก็ไม่อาจเอาความทุกข์ของใครมาทดแทนความทุกข์ของเราใช่ไหมพู่? ฉะนั้นฉันจึงต้องผ่านมันให้ได้โดยลำพัง ....ขอโทษที่เริ่มเน่าใส่แกว่ะ แต่ไม่รู้จะระบายออกกับใครจริงๆ ถ้าเจอแฟนๆ นิยายของฉันฝากบอกด้วยแล้วกันว่าฉันสบายดี บอกเองดิ ขี้เกียจ แต่เค้าคงอ่านกันหมดแล้วแก และฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย :) คิดถึงแกว่ะ คิดถึงโอ๋ด้วย คิดถึงน้องหนมจีนและความสะดวกสบายทุกอย่าง เป็นกำลังใจให้ฉันด้วยแล้วกัน ถ้าเหลือจากให้ผู้ชายหล่อๆ จะเก็บเอาไว้ให้นะแก ต้องจบจดหมายแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้จะหาเวลาเขียนหาแกอีกที บายว่ะเพื่อน บาย

ขวัญ

----------------------------------------------------------

ฉบับที่ 4
พุธ 9 พ.ย. 48

ไอ้พู่ ทุกครั้งที่ได้อ่านจดหมายของฉันทุกฉบับโปรดรู้ไว้เถิดว่า จดหมายทุกแผ่นที่ส่งไปถึงมือแกถูกเขียนขึ้นในเวลาประมาณหนึ่งทุ่มกว่าๆ ไปแล้วของทุกวัน ซึ่งเวลาดังกล่าวเป็นช่วงเวลาโฮมรูมของพวกเราเหล่าทหาร เวลาโฮมรูมจะเริ่มต้นประมาณทุ่มนึงจนไปถึงสามทุ่มกว่าแล้วจึงปล่อยพวกเราเข้านอน ขณะที่ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้อยู่ ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จว่ะ (ทหารจะเข้าแถวเคารพธงชาติตอน 6 โมงเย็น กินข้าว และโฮมรูมจนถึงเวลานอน) จะเรียกว่ากินก็ไม่ถูกนัก เรียกว่ายัดจะถูกกว่า อาหารมื้อเย็นวันนี้เป็นไข่พะโล้ บวกกับขนมบัวลอยไข่หวานเป็นของหวานตบท้าย งือ อยากกินบังลอยไข่หวานอร่อยๆ (ดูน่ารักดีเนอะแก ช่างเอาใจทหารดี) ปกติแล้วฉันกินข้าวเย็นไม่เยอะ ตั้งใจจะลดหุ่นน่ะแก... แบบว่า เป็นทหารทั้งทีขอซิกซ์แพคกลับไปอวดสาวๆ หน่อยเถอะ - -" เอาเหอว่ะ คนเรามีสิทธิ์ที่จะหวัง ฉันเข้าใจ แต่วันนี้ฉันต้องกินข้าวให้หมด บวกกับขนมหวานอีกสองถ้วยใหญ่ๆ จุกแทบอ้วก! (-"- งือ) นั่งเขียนจดหมายไป จุกท้องไปจริงๆ

"เป็นทหารได้อะไรมากกว่าที่คิด" - แกเคยได้ยินคำนี้ใช่ไหม? บ้านฉันไม่มีไฟฟ้า บอกแกไปแล้วไง ฉันขอยืนยันว่าใช่ว่ะ นอกเหนือจากวินัยและร่างกายที่แข็งแรงแล้ว เป็นทหารได้ไม่ถึงอาทิตย์ ฉันได้เสื้อคอวีมาหนึ่งตัวแล้วล่ะพู่ แกนึกภาพตามดูนะ เสื้อคอวีแบบติดลำตัว (ก็ผิวหนังนั่นแหล่ะ) แบบว่า... หน้า คอ แขน ดำหมด ถอดเสื้อออกมาตัวขาวจั๊วเป็นรูปเสื้อคอวีที่ใช้ฝึกเลยแก อยากให้แกเห็นฉันจัง แกคงขำมากแน่ๆ ข้อ 1 ส่วนไหนของแกที่มันขาวว่ะขวัญ อยากจะรู้นัก ข้อที่ 2 ไอ้เรื่องขำ ขำอยู่แล้ว ความทุเรศของเพื่อนคือความสุขของเรา เอิ้กๆ

อีกอย่างที่ฉันได้มากจากการเป็นทหารคือโรคหลอนนกหวีด ทุกเช้าและทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนกหวีด เหอๆ เสร็จ แกได้นนกหวีดเป็นของขวัญปีใหม่แย่ตาขวัญ ฉันต้องรีบกุลีกุจอ รีบๆๆๆ ไปเข้าแถวให้มันตลอด กลัวเหลือเกินว่าหลังจากออกไปจากที่นี่ พอฉันได้ยินเสียงนกหวีด (เช่นจากตำรวจจราจร หรือเด็กซนๆ ข้างบ้าน) ฉันคงสะดุ้งเอาง่ายๆ (คิดดูก็ทั้งขำทั้งน่าเกลียดว่ะแก -__-" ) ตามความเห็นแล้ว น่าเป็นอย่างหลัง คงน่าเกลียดมากกว่า วันนี้ต้องพอแค่นี้ก่อน เพราะจ่าเวรประจำวันเริ่มอบรมแล้ว เดี๋ยวฉันโดนซ่อมว่ะ บายนะ อะไรคืดโดนซ่อมอ่ะ กลับมาอธิบายก๊อน

ขวัญ

----------------------------------------------------------

ฉบับที่ 5
ศุกร์ 11 พ.ย. 48

ฉันขาดการเขียนจดหมายหาแกไปหนึ่งวัน (คือวันที่ 10) เมื่อวานนี้ฉันไปงานนอกมาแก งานนอกที่ว่าคือการจัดเต้นท์ให้กับทางกระทรวงสาธารณสุข ที่กรมเกณฑ์คนที่เป็นทหารหกเดือนและหนึ่งปีไปช่วย คัดเลือกไป 30 คน ตอนแรกฉันนึกว่าจะได้ไปสบาย แบบ... ไปฟังอบรมอะไรอย่างเงี้ย (คิดตามความน่าจะเป็นน่ะแก แบบ... เอาทหารที่เรียนจบตรีไปน่าจะเอาไปอบรมอะไรสักอย่าง) แต่เอาเข้าจริงกลับไม่ใช่ ฉันไปใช้แรงงานเว๊ยพู่ สม คนสามสิบคนต้องจัดเต้นท์ใหญ่ๆ แบบเต้นท์งานกาชาดให้ได้ 70 เต้นท์ภายในวันเดียว จัดที่ว่าหมายถึงตั้งแต่ขนย้ายเหล็ก ขนย้ายเต้นท์มาที่กระทรวงเพื่อประกอบสดๆ ตรงนั้นเลยนะแก ฉันทำตั้งแต่สายยันค่ำ (9 โมงเช้ายันสามทุ่ม) ร้อนและเหนื่อยแบบสุดๆ กลับมาถึงที่นี่อีกทีก็ได้เวลานอนแล้ว ฉันก็เลยขาดการเขียนจดหมายถึงแกด้วยประการฉะนี้

ส่วนวันนี้ขณะที่ฉันเขียนจดหมายหาแกอยู่ ฉันอาศัยช่วงว่างๆ จากการพักผ่อนตอนบ่ายมาแอบเขียนจดหมายหาแกเพราะเบื่อว่ะ นั่งว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เลยมาขีดเขียนอะไรเล่นสักหน่อยดีกว่า ^^ เอ้อ... ลืมบอกไป ไอ้ที่จัดเต้นท์เมื่อวาน 70 ต้น ฉันจัดกันไม่เสร็จว่ะ -__-" ว่าแล้วเชียว เอาเวลาไปจีบกันเองจิแก จัดได้แค่เกือบ 20 ต้นก็หอบแฮ่ก เลยมีคำสั่งกลับค่ายเสียก่อน วันนี้ฉํนเลยล้าๆ กล้ามเนื้อนิดหน่อย เพราะเมื่อวานใช้แรงเยอะ แต่ก็ดี เป็นทหารได้ออกแรงเสียบ้างจะได้ผอมๆ ลงหน่อย กลัวเจอหน้าแกกับโอ๋อีกครั้ง แล้วแกทั้งคู่จะทักฉันว่า "เป็นทหารภาษาอะไรฟ่ะ กลับมาอีกทีก็อ้วนเหมือนเดิม -"- " ฉันไม่คาดหวังอะไรจากแกแล้วล่ะขวัญ อ้วนไปเหอะไม่ว่า เอาล่ะสำหรับวันนี้คงต้องจบจดหมายแค่นี้ก่อน ฉันต้องรีบไปเตรียมตัวรวมพลแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน แค่นี้ก่อนนะเพื่อน บาย ^^ อือ...บาย

ขวัญ

-------------------------------------------------------

หมดแล้วคต่ะสำหรับอาทิตย์นี้
เอาไว้ศุกร์หน้ามาต่อนะจ๊ะ
ใครอยากจะเม้นต์อะไรก็ว่ามาเลยจ๊ะ
เด๋วจะส่งเม้นต์ไปให้ถึงค่ายทหาร

ตอนนี้คนพิมพ์และโพสต์ต้องขอตัวไปพักผ่อนก่อน
ไม่ค่อยสบายมาหลายวันจะวูบเอาแระ

บายค่า

ป.ล. สุขสันต์วันพ่อล่วงหน้างับ

จากคุณ : mrs_ricken - [ 3 ธ.ค. 48 00:17:30 ]