ก็ยังอยู่ในช่วงหัดเขียนค่ะ ช่วยวิจารณ์หน่อยนะคะ

ชื่อของเธอคือ 'สายน้ำ ' ผู้หญิงตัวเล็กๆผมยาวๆคนนั้น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถึงกลางหลังถูกรวบไว้ตลอดเวลา ผิวของเธอค่อนข้างขาว แก้มแดงระเรื่อจากการถูกเผาไหม้ด้วยแสงแดด ปากสีแดงธรรมชาติถูกเม้มเกือบเป็นเส้นตรง ขนตางอนภายนอกตากลมโตใสแจ๋วคู่นั้นถูกซ่อนอยู่ภายใต้กรอบแว่นสีฟ้าอ่อนทำให้เธอดูเคร่งขรึมและดูต่างจากเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ เสมือนเป็นเกราะกำบังที่ปกป้องเธอไว้จากคนรอบกาย ถึงแม้เธอจะมีอัธยาศัยดี พูดคุยกับคนอื่นอย่างเป็นกันเองเสมอแต่ก็มีบางอย่างที่ปิดกั้นไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้เธอมากเกินไป หรือว่าผมคิดไปเองนะ? เธอมักจะพูดคุยกับผมด้วยรอยยิ้ม ท่าทางหัวเราะคิกคักน้อยๆของเธอแบบนี้ช่างน่าดูจัง
'ชื่ออะไรครับ?' ผมถามเธอเมื่อพบกันเป็นครั้งแรก
'ชื่อ สายน้ำค่ะ' เธอตอบเรียบๆ
'ชื่อแปลกดีนะ' ผมพูด
'แปลกเหรอคะ?' เธอตอบยิ้มๆ กับการหัวเราะน้อยๆของเธอ ทำให้ผมสะดุดตาเป็นครั้งแรก รอยยิ้มแบบนี้ดูสว่างไสวดีจัง
นั่นเป็นการสนธนาครั้งแรกของเรา ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นผมก็เคยเห็นหน้าค่าตาของเธอมาบ้าง แต่ท่าทางเงียบๆเรียบเฉยของเธอในภายนอกนั้น ทำให้มีโอกาสเข้าหาได้ยาก
แต่คืนนี้ เธอแตกต่างออกไป ผมสลวยของเธอถูกปล่อยสลายถึงกลางหลัง ดวงตาคู่งามปราศจากกรอบแว่นมาบดบัง ร่างบอบบางเคลื่อนไหวภายใต้เสื้อยืดเข้ารูปกับกางเกงเล เธอดูผ่อนคลายและน่ารักกว่าทุกวัน ทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ง่ายๆ และหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเธอยิ่งใกล้เข้ามา เอ... หรือว่าผมจะหลงรักเธอเข้าซะแล้ว
'น้ำ เพิ่งลงมาเหรอ? กินอะไรรึยัง?' ผมถามพลางยื่นจากบาร์บีคิวให้
'ขอบคุณค่ะ' เธอกล่าวยิ้มๆด้วยใบหน้าที่น่ารักเช่นเคย
'พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วนะ เสียดายมั๊ย?' ผมชวนเธอคุยต่อ เพราะไม่อยากให้เธอเดินไปที่อื่นอีกแล้ว
'เสียดายค่ะ...5วันเนี่ยน้อยจังนะคะ...พี่อาทิตย์มาเข้าค่ายแบบนี้ทุกปีมั๊ยคะ?'
'ก็ทุกปีอ่ะครับ...ปีก่อนพวกพี่ไปภาคเหนือ ไปภูชี้ฟ้าจังหวัดเชียงราย ก็สวยพอๆกันเลย...แต่ปีนี้ก็ครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ'
'อ๋อ..ใช่...ปีหน้าพี่อาทิตย์ก็เรียนจบแล้วสินะคะ...น่าเสียดายเนอะ...'
'แล้วน้ำล่ะ อยากมาอีกมั๊ย?'
'ถ้ามีโอกาสก็จะมาอีกค่ะ น้ำชอบมาที่ธรรมชาติแบบนี้ค่ะ รู้สึกสดชื่นดี...
บรรยากาศที่นี่น่าอยู่กว่าในเมืองเยอะเลยค่ะ ถึงแม้จะไม่ค่อยมีอะไรเลยก็ตาม...หมายถึงพวกเครื่องอำนวยความสะดวกน่ะค่ะ แต่ก็...อยู่แล้วลำบากกายแต่สบายใจนะคะ'
ผมได้แต่ยิ้ม เสียดายเหมือนกัน ที่จะไม่มีโอกาสเจอกันแบบนี้อีก... แต่ผมก็ยังสามารถเจอเธอได้อีกที่มหาวิยาลัยหนิ...ถ้าเธอยอมให้ผมติดต่อเธอนะ...
แปลกดีนะ...ในเวลาไม่กี่วัน...แต่ทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับเธอขนาดนี้...
เวลาเพียงเท่านี้...ทำให้คนเรารู้จักกันได้มากแค่ไหนเชียว
แต่ผมกับรู้สึกดีๆกับเธอได้มากขนาดนี้
ผมควรจะเริ่มยังไงดี...
ขอเบอร์เลยดีมั๊ย...
แล้วถ้าโดนปฏิเสธล่ะ?
ไอ้บ้าเอ๊ย...จะกลัวไปทำไม? ถ้าไม่กล้าทำอะไรตอนนี้ โอกาสที่ผมจะไขว่ขว้าสิ่งดีๆแบบนี้อาจไม่มีอีกแล้วก็ได้
'...น้ำครับ...'
'คะ...?'

'เฮ๊ย! อาท ทำไรอยู่วะ จะจีบน้องน้ำรึไง?'
วิทย์ ไอ้เพื่อนเฮงซวย! ตอนนี้ผมเลยพูดไม่ออก ได้แต่หันหน้าไปมองเธอ เธอได้แต่ยิ้มหน้าเจื่อนๆ
'พี่วิทย์ เอาบาร์บีคิวมั๊ยคะ? เดี๋ยวน้ำไปเอาให้นะ' แล้วเธอก็เดินจากไป...

เสียงเพลงดังแว่วมาจากพี่พัก... ผมได้แต่ยืนมองเธออยู่ไกลๆ
"...หากใครคนนึงมีคำถาม ซักวันคุณอยากจะพบใคร
คำตอบในใจ คือ ใครที่คุณต้องการ
เธอคือคนที่ดีพร้อม ใครๆต่างพากันชอบเธอ
เธอ คือ คำตอบที่ทุกหัวใจใฝ่ฝัน

และฉันเป็นคนที่ประทับใจเธอเช่นกัน
แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดไป
ได้แต่ยิ้มให้เธอเบาๆ อยู่ในมุมที่เธอไม่สนใจ
แอบมองดูเธอไกลๆ อย่างนี้ต่อไป...."

คืนนี้...ผมไม่ได้พูดในสิ่งที่ผมต้องการ และไม่รู้ว่าเธอจะคิดอย่างเดียวกับผมรึเปล่า...

และพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่เราจะจากที่แห่งนี้ไป ผมได้แต่หวังว่าสักวันจะได้มีโอกาสพูดกับเธออีกครั้ง....ถึงแม้ผมอาจจะผิดหวังเมื่อได้รู้ความจริงก็ตาม...


........................................................................................

'อาทิตย์' คือชื่อของเขา ฉันได้รู้จักเขาครั้งแรกเมื่อได้มาเข้าค่ายครั้งนี้ หลังจากที่ได้เห็นหน้ามาบ้างจากในมหาวิทยาลัย
ปิดเทอมนี้เรามาเข้าค่ายที่ภูกระดึงกัน ช่วงปิดเทอมชมรมวาดภาพมักจะจัดกิจกรรมเข้าค่ายไปตามสถานที่ท่องเที่ยวตามธรรมชาติต่างๆ
ฉันเพิ่งจะเข้าชมรมนี้ได้ไม่นานจากคำชักชวนของ 'มีนา' หนึ่งในเพื่อนสนิทสมัยมัธยม...
มีนากับฉันเรียนอยู่ปีที่2ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง พวกเราสนิทกันเพราะชอบวาดรูปทั้งคู่และอยู่ชมรมศิลปะเหมือนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ตอนนี้มีนาเรียนคณะศิลปกรรม ส่วนฉันเรียนคณะเภสัชศาสตร์เพราะความจำเป็นที่จะต้องสืบทอดอาชีพจากทางบ้าน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ขัดข้องและคิดว่าการวาดรูปเป็นเพียงงานอดิเรกที่ทำยามว่างหรือเครียดจากการเรียน
'เขา' เป็นหัวหน้าชมรม และเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกันกับมีนา แต่ฉันก็ไม่ค่อยมีเวลามาเข้าชมรมหรอก เพราะงานที่คณะก็หนักเหลือเกิน จึงยังไม่ได้ตอบตกลง พอปิดเทอมมีโอกาสจะได้ไปค่ายฉันจึงตอบตกลงเพราะถือว่าจะได้ไปพักผ่อน
'นี่ๆ น้ำ นั่นไง พี่อาทิตย์หัวหน้าชมรม น่ารักมั๊ย?' นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ผู้ชายตัวสูงๆกำลังวาดรูป ผมด้านหน้าหล่นลงมาปกหน้าฝากขณะทำงาน แต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน จมูกโด่งๆ ผมด้านหน้าหล่นลงมาปกหน้าฝากขณะทำงาน แต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน บางทีก็ใส่แว่นแล้วดูเคร่งขรึมเป็นผู้ใหญ่
'อือ... ก็ดี' ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เลยตอบไปอย่างนั้น
จนในที่สุดจึงได้มีโอกาสพูดคุยกับเขา
'คนนี้สมาชิกใหม่ใช่มั๊ยครับ' เขาหันมาถามฉัน
'ใช่ค่ะ...มีนาชวนมาน่ะค่ะ'
'ชื่ออะไรครับ?'
'ชื่อ สายน้ำค่ะ'
'ชื่อแปลกดีนะ'
'แปลกเหรอคะ?'
'เรียนคณะอะไรครับ'
'เภสัชฯค่ะ'
'เภสัชฯเหรอ? งั้นจ่ายยาให้ผมหน่อยสิครับคุณหมอ' เขาพูดแล้วยิ้มกว้างเห็นฟันขาวๆที่เรียงตัวสวยงาม ยิ้มแล้วดูอบอุ่นดีจัง...
'พี่ชื่อ อาทิตย์ นะครับ มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาได้เลยนะครับ' นั่นเป็นประโยคสุดท้ายในการสนธนาครั้งนั้น

เราใช้เวลาอยู่ที่นั่น5วัน ทำกิจกรรมต่างๆ หลักๆก็ท่องเที่ยวหาที่สวยๆวาดรูป ดึกๆมีแคมป์ไฟและทำอาหารกินกัน
'เป็นไงมั่ง น้ำ?'
เขามักจะเริ่มต้นถามเมื่อเจอหน้าฉัน...
แรกๆ เขามักจะเข้ามาชวนคุยบ่อยๆ คงเป็นเพราะเห็นฉันเงียบๆกระมัง... ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะรู้สึกดีกับฉันเป็นพิเศษ เพราะไม่อยากจะผิดหวัง...หากมันไม่ใช่
แต่ไม่รู้ทำไม...แต่ฉันมีความสุขขึ้นเรื่อยๆกับการได้อยู่ใกล้ๆเขา มีความสุขแม้เพียงได้ทักทายกันด้วยเพียงไม่กี่ประโยค หรือแม้กระทั่งไม่พูดอะไร แต่มีเขาอยู่ใกล้ๆ
'เฮ๊ย นา พี่อาทิตย์มีแฟนยังอ่ะ?' จู่ๆ หมิง เพื่อนที่ชมรมคนนึงเอ่ยถามมีนาขึ้นมา
ฉันเผอิญได้ยินเพราะอยู่แถวนั้น พยายามทำท่าไม่สนใจ แต่จริงๆหัวใจกำลังเต้นโครมครามรอฟังคำตอบอยู่
'อืมม... เคยได้ยินว่าพี่แกมีแฟนอยู่คณะมนุษย์ฯอ่ะ แต่ก็ไม่เคยเห็นพี่แกไปไหนมาไหนกับผู้หญิงมานานแล้วล่ะ...ตอนนี้คงโสดมั้ง...ไม่แน่ใจนะ'

วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะได้อยู่ที่นี่...
พอกลับมหาวิทยาลัย คงไม่มีโอกาศได้เจอกันบ่อยๆแบบนี้อีกแล้วสิ... คิดแล้วน่าใจหาย
ฉันควรจะทำยังไงดีนะ...
จะบอกเขาไปเลยดีมั๊ยนะว่าเรารู้สึกยังไง?
แต่เขาคงไม่คิดแบบเราแน่ๆเลย...
อย่างเขา...คงจะมีแฟนแล้วล่ะ...

เมื่อคืนฉันมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆเขา... แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา...
เขาบอกว่า เขากำลังจะเรียนจบ...แล้วปีหน้าคงจะไม่ได้มาค่ายด้วยกันอีก...
ฉันบอกเขาว่าฉันเสียดาย ที่จะไม่ได้เจอกันอีก เขาจะรู้มั๊ยนะ... ว่าที่ฉันพูดน่ะ...มีความหมายลึกซึ้งนะ...

ฉันนอนไม่หลับ...
ได้แต่คิดวนเวียนถึงเขา..
แปลกจัง...แค่ไม่กี่วัน...ฉันรู้สึกได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?

ตอนนี้ฉันนั่งบนรถ...ที่กำลังจะมุ่งกลับสู่ที่เดิมที่เราจากมา กลับสู่สังคมเมืองอันวุ่นวาย... ไม่มีธรรมชาติอันสวยงาม...ไม่มีเขา...
ฉันไม่ได้คุยกับเขาตั้งแต่เช้า...
การมาค่ายครั้งนี้คงจะเป็นเพียงแค่ความทรงจำดีๆแบบนี้ตลอดไป...

"...ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้
ก็พอแล้ว ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความหวังดี
แค่ได้ชอบเธออยู่ตอนนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆ
ที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ

หากเราใกล้กันมากกว่านี้ สักวันมันอาจจะไม่ดี
บางสิ่งในใจฉันอาจทำเธอลำบาก
ก็ปล่อยเธอลอยอยู่บนฟ้า
ขอมองดูเธอจากพื้นดิน แค่เพียงได้เห็นเธอฉันก็สุขใจแล้ว

แม้ฉันเป็นคนที่ประทับใจเธอเช่นกัน
แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดไป
ได้แต่ยิ้มให้เธอเบาๆ อยู่ในมุมที่เธอไม่สนใจ
แอบมองดูเธอไกลๆ อย่างนี้ต่อไป..."

ฉันได้แต่ฮัมเพลงที่ได้ฟังเมื่อคืนพลางคิดถึงเขา...ตามองเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จนไม่รู้ตัวว่ามีเสียงใครบางคนกำลังเรียกชื่อเราอยู่
'น้ำครับ...'
'พี่อาทิตย์...'
'คือ...พี่เห็นนาไปนั่งกับหมิงอยู่ด้านหลังแล้วอ่ะ งั้น...
พี่ขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้มั๊ยครับ?

'ค่ะ'

-----------------------------------------------------------