ความคิดเห็นที่ 1 ผมยิ้มๆ ที่ผมช่วยก็เฉพาะคนรู้จักเขาวานทั้งนั้นแหละ ส่วนใหญ่คนพวกนี้ก็คือคนที่ช่วยให้ผมมาที่นี่ อย่างน้อยมันก็ยังดี ดีกว่าที่ผมจะอยู่อย่างเศร้าๆแบบเมื่อก่อน... ผมหวนคิดถึงอดีตพลางมองออกไปในทะเล                   กว่าที่คุณสุวัฒน์จะมาถึงในตอนเย็น พวกเราเหล่าชาวกุ๊กก็ช่วยกันเตรียมอาหาร เพราะแกจะเลี้ยงเพื่อนๆแกที่มาจากต่างประเทศด้วย ถึงกับเตรียมห้องพิเศษด้านในไว้ให้เลยตามคำสั่งของแก                   “ช่วงเวลานี้ลูกค้าน้อยลงพอดีเลยแฮะ วันนี้เราโชคดีกันจริงที่ไม่ต้องทำงานหนัก”พี่อมรนั่งบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์ ผมมองออกไปทางกระจกจากห้องครัว ตอนนี้ไม่มีลูกค้าเหลือเลยสักโต๊ะ ผมรีบออกไปหาลุงเนี้ย                   “ลุงเนี้ย.. เราเตรียมห้องด้านในให้พวกคุณสุวัฒน์แล้ว ไม่ต้องถึงขนาดปิดร้านก็ได้”ผมบอกแก                   “ก็ไม่ได้ปิดนี่หว่า.. ตอนนี้คนไม่มีน่ะ”                   “ทุกทีช่วงเย็นๆคนจะเยอะนะลุง” ผมพูดพลางหันไปมองแสงริบๆที่สว่างออกมาจากด้านข้าง มีร้านเปิดใหม่อยู่ตรงนั้นร้านหนึ่งนั่นเอง เป็นร้านประเภทบาร์ซะด้วยสิ                   “คนเขาคงไปเมากันตรงโน้นหมดแล้ว”ลุงเนี้ยเดินกลับเข้าไปหลังร้าน ซึ่งคำพูดแกทำให้พี่อมรเดินสวนออกมา “เฮ้ย เลิกงานไปกันป่าวว่ะ ชาติ”พี่อมรชวนทันที ผมยิ้มๆแต่ปฏิเสธ พี่อมรหยิบถุงสีขาวเล็กๆออกมาโชว์ ผมมองเฉยๆไม่คิดว่าพี่จะยังไม่เลิกยุ่งกับมันแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร                   “แต่ก็ดีนะ เราจะได้ต้อนรับคุณสุวัฒน์ได้เต็มที่”ทิพย์บอก “ดีกะผีอ่ะดิ เขาจะหาว่าร้านเราขายไม่ได้กันพอดี” พี่อมรโต้ตอบ สิ้นเสียงพี่แก ลูกค้าก็เข้ามา 2-3 โต๊ะ                   ผมตบไหล่พี่อมร ก่อนจะเข้าไปรับออร์เดอร์                   คุณสุวัฒน์พาเพื่อนๆชาวญี่ปุ่นกลุ่มใหญ่มาทานอาหาร ระหว่างที่ผมเสิร์ฟก็ได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกสาวประธานบริษัทที่เป็นเพื่อนกับคุณสุวัฒน์ ผมฟังภาษาที่เขาพูดกันไม่เข้าใจหรอก เราก็แค่ยิ้มให้กันเท่านั้น.. เท่านั้นเอง..                   คืนนั้นผมนอนไม่หลับเลย..                   ทำไมผมข่มตาหลับไม่ลง เสียงกรนเบาๆของคุณสุวัฒน์ดังกระแทกหูรึ ก็ไม่ใช่.. ผมหันไปมองคุณสุวัฒน์ที่เมาแอ๋มานอนบนเตียงที่มุมห้องผมอย่างงงๆ ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมอยากเจอเธอคนนั้นอีกจังเลย.. อา..นี่ผมกำลังคิดเรื่องอะไรกันอยู่แน่เนี่ย                   ตอนเช้า คุณสุวัฒน์ขอโทษขอโพยผมที่เข้าผิดห้อง แต่ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร ผมต่างหากที่รู้สึกไม่ดีที่พักห้องบนชั้นสามของร้าน ซึ่งเป็นห้องของพวกระดับผู้ดูแลร้านอย่างลุงเนี้ยเป็นต้น                   วันนี้วันเสาร์ ผมต้องออกไปช่วยลุงเนี้ย แกดูแลสวนของโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักแต่ก็ไม่ใช่โรงแรมที่แกมีหุ้นส่วนอยู่หรอก ขนาดมันคนละระดับไป โรงแรมนี้ค่อนข้างใหญ่ ผมเร่งรีบที่จะออกไป นี่ก็สายแล้ว ผมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่จะออกจากร้าน ผมก็ชนเธออย่างจัง ไม่ผิดแน่ เธอที่ผมอยากพบนั่น ผมโค้งตัวขอโทษเธอตามมารยาท เธอโบกมือพะยังว่าไม่เป็นไร ยิ่งได้ยืนใกล้เธออย่างนี้ ทำให้รู้ว่าเธอน่ารักกว่าที่คิดมากเลย ผมเกือบจะค้างอยู่ยังงั้นถ้าเธอไม่พูด เธอบอกว่าจะมาเอาเอกสารที่พวกพ่อของเธอลืมไว้ ผมรีบเข้าไปค้นดู เมื่อคืนได้ยินว่าเจ้าทิพย์เก็บไว้แถวๆเนี้ยแหละ ผมยื่นให้เธอเมื่อค้นเจอ เธอก็ขอบคุณ ผมรีบชวนเธอคุยก่อนที่เธอจะไป ผมบอกว่าผมกำลังจะไปทำงานที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งปรากฏว่าเธอเองก็พักอยู่ที่นั่นเช่นกัน ผมปิดร้าน และเดินคุยกับเธอเรียบเคียงริมหาดไปเรื่อยๆ เราคุยเรื่องสัพเพเหระ ผมพูดออกไปไม่หยุดเลย ผมไม่กล้าที่จะหยุด ผมกลัวว่าเธอจะขอแยกตัวออกไป ผมเล่าเรื่องที่ผมทำงานที่นี่อย่างทุกซอกทุกมุม ผมพูดไปเรื่อยๆจนแทบจะไม่ได้ฟังเธอพูดบ้าง จนเราเดินมาถึงโรงแรม ผมเห็นลุงเนี้ย เลยขอตัวเธอไปทำงานทั้งๆที่ไม่อยากจะเดินออกไปเลย                   วันนี้สติสตังไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยผม เบลอเลย ผมคิดแต่ว่าทำยังไงผมถึงจะเข้าไปให้ใกล้เธอกว่านี้                   พอทำงานเสร็จ ผมก็ไปช่วยพี่แจ้ต่อ พักนี้พี่แจ้ดูเหมือนจะตากแดดมาก ตัวดำขึ้นทุกวันเลย ผมแซวแก ทั้งๆที่เห็นแกอยู่นี่มาเป็นปี ไม่ยักมีผิวสีแบบนี้                   “เออ.. เอ็งก็เหมือนกันแหละว้า มาตากแดดเพื่อข้าบ่อยๆก็ขาวอยู่ตลอด แปลกตรงไหน”แกโต้กลับ                   ขณะที่ผมกำลังช่วยแกทำงาน ก็มีคุณสุวัฒน์โผล่มาจากไหนไม่รู้ “ชาติ เดี๋ยวฝากเทคแคร์ลูกค้า.. เอ๊ยไม่ใช่ เพื่อนๆชั้นหน่อย เขาจะนั่งเรือออกไปน่ะ”แกมาบอกกับผมอย่างฉับพลัน ผมตั้งตัวแทบไม่ติดเลย                   พี่แจ้ก็ขับไปนั่นแหละ ผมไม่ช่วยแล้ว.. ผมนั่งข้างๆเธอ ขณะที่อยู่บนเรือลำใหญ่ที่ดีที่สุดที่พี่แจ้มี ด้วยการบังคับของผม ออกจะหรูเหมือนกัน ระดับเศรษฐีเลยแฮะ มีห้องพักเยอะด้วย ผมเคยถามแกว่าทำไมไม่เอาลำนี้มาทำเป็นโรงแรม แกก็ว่ามันไม่ใช่ของแก แต่แกก็ไม่เคยบอกว่าเป็นของใคร                   ผมถามชื่อจากเธอ หลังจากแนะนำตัว ผมค่อนข้างสั่นมากขึ้น จนมองไม่เห็นว่าพ่อเธอก็มองผมด้วยท่าทางแปลกๆเหมือนกัน บางทีผมอาจจะถูกมองไม่ดีอยู่ก็ได้                   หลังจากวันนั้น ผมก็กลายเป็นไกด์ให้กลุ่มนี้ไปเลย แม้ผมจะงุนงงเล็กน้อย แต่ก็ต้องขอบคุณคุณสุวัฒน์มาก แกจะกลับไปต่างประเทศวันนี้ ซึ่งไปก่อนเพื่อนๆกลุ่มนี้ของแก 2 วัน             ผมบอกกับตัวเองว่าแค่ 2 วันเท่านั้นหรือ เพียงพอที่ผมจะพูดคุยกับเธอให้มากกว่านี้ หลายวันที่ผ่านมาผมสนุกมาก เวลาอยู่กับเธอ งานการก็ฝากพี่อมรเกือบหมด แลกกับที่ผมช่วยเทคแคร์เพื่อนคุณสุวัฒน์ แกจึงไม่ว่าอะไรที่ผมจะอู้นัก                    พี่อมรบอกว่า ผมก็แค่ชั่วประเดี๋ยวประด้าว พึ่งเจอกันแท้ๆ ..มันจะเป็นอย่างนั้นจริงเหรอ ทำไมผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับคนอื่นเลยล่ะ ทำไม.. ความรักต้องมีเหตุผลเหรอ จากคุณ : Mr.Terran - [ 4 ธ.ค. 48 09:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเฝ้าคิดและถามตัวเอง ผมเชื่อว่ามันไม่ต้องมีเหตุผลหรอกนะ เธอใช่ ก็คือใช่ คนที่ผมเฝ้ารอ... ผมรอมานานมากแล้ว              พี่อมรดูเหมือนจะติดตามความคืบหน้าของผมเป็นพิเศษ เห็นแกว่าจะให้อะไรผม แกบอกว่าอีกไม่นานก็คงจะออกจากร้านแล้ว                       ในเช้านี้ ผมคุยกับเธอ หลังจากผมแน่ใจว่าพ่อเธอระแคะระคายอาการผมที่ดูเหมือนจะเก็บอาการไม่อยู่ เธอยิ้มอยู่ตลอดเวลา ความร่าเริง สดใสทำให้ความทุกข์ที่ผมเคยมีหายไปหมดสิ้น ผมเล่าให้เธอฟัง เรื่องก่อนที่ผมจะย้ายมาที่นี่                     ผมเป็นคนมีฐานะที่ดีมากคนหนึ่ง ห้อมล้อมไปด้วยบริวาร สถานที่พำนักก็ใหญ่โตราวกับวัง ผมมีทุกอย่าง แต่เชื่อมั้ยว่ามันหายไปจากชีวิตผมภายในคืนๆเดียว                       พ่อกับแม่ โอบอุ้มผมด้วยความรักและความอบอุ่นให้ผมมาโดยตลอด แต่การจากไปของท่าน ทำให้ผมแทบจะไร้ที่ซุกหัวนอน ทรัพย์สินทั้งหมดถูกโกงไปอย่างหน้าด้านๆ ชีวิตผมเหมือนจะดับวูบลง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก                     ในขณะนั้น ผมได้แต่คิดว่าทำไมผมต้องมาอยู่ตัวคนเดียว ก่อนที่จะมาเริ่มนับหนึ่งใหม่ที่นี่ ผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟังอย่างไม่อาย จากการพูดคุยตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมเชื่อแน่ว่าเธอจะอยู่กับผมได้ เธอต้องชอบผมแน่และเธอต้องรู้ว่าผมชอบเธอ                      ผมสารภาพรักกับเธอ และมอบสร้อยคอที่แม่ผมเคยให้ไว้กับเธอ                      แต่จู่ๆเธอก็ร้องไห้ และวิ่งจากผมไป                      ผมไม่เข้าใจ.. เธอเกลียดผมหรือไง                      วันนั้นทั้งวันผมก็ไม่เจอเธออีก ผมทำงานด้วยใจลอยๆ จนลืมสังเกตว่าวันนี้พี่อมรไม่มา นานๆทีพี่ถึงจะขาดงานแบบไม่มีสาเหตุแบบนี้ คงจะไปเที่ยวไปดื่มตามเคย                      “ปัง”เสียงปืนดังขึ้น ท่ามกลางความตกใจของคนในร้าน ผมคิดว่ามันเป็นการทะเลาะวิวาทตามที่เคยเกิด แต่เมื่อเดินออกไปก็เห็นพี่อมรยืนเหนี่ยวไกปืนอยู่ พี่อมรพูดกับผม “..ที่ผ่านมา ชั้นก็ทำตัวไม่ดีมาตลอด แต่สุดท้ายไหนๆก็ขอกระชากหน้ากากมันออกซะ”ผมเห็นคุณสุวัฒน์หมอบลงกับพื้น ไม่จริงน่า คุณสุวัฒน์กลับไปที่ต่างประเทศแล้วนี่ ทิพย์ร้องไห้โฮก่อนจะเข้ามาประคบคุณสุวัฒน์ ลุงเนี้ยพยายามจับตัวพี่อมร ท่ามกลางอาการโวยวายของพี่อมร ลุงเนี้ยดุด่าอย่างแรงและบอกว่าพี่อมรเมายา ผมนึกถึงตอนที่พี่อมรหยิบถุงยาสีขาวออกมาเมื่อวันก่อน พี่อมรมองหน้าผมตลอดเวลา สถานการณ์วุ่นวายพอสมควร คนในร้านหนีออกไปหมด ตำรวจเข้ามาจับกุมพี่อมรไปดำเนินคดีและตรวจหาสารเสพติดในร่างกาย ตอนที่พี่ถูกคุมตัวระหว่างที่เดินผ่านผมออกไป พี่พูดสั้นๆว่า “ชั้นทำเพื่อแกนะ”                      ผมไม่เข้าใจ ทำไมถึงมีแต่เรื่องไม่เข้าใจ... ผมเดินผ่านบาร์ที่เปิดใหม่ด้วยอาการซึมๆ เจอพี่แจ้นั่งดวดเหล้าอยู่ จนแกเมาได้ที่ แกก็เริ่มพล่ามถึงชายหนุ่มที่เอายามาขายให้พวกแก เพื่อรีดข้อมูลของนักธุรกิจคนหนึ่งที่ค้ายาข้ามประเทศ ผมกระเหี้ยนกระหือรือที่จะสนใจ จึงเข้าไปถามแกถึงในวง พี่แจ้บอกว่าคุณสุวัฒน์กับพวกก็คืออาชญากรข้ามชาติที่ตอนนี้เรื่องเปิดเผยจนรู้กันทั้งบางแล้ว มาทำร้านอาหารฟอกเงินถึงที่นี่                   “อมรมันรู้มาตลอด มันเคยอยู่วงการนี้มาก่อน มันยังเคยมาถามประวัติแกเลย ไอ้ชาติเอ๊ย.. มันก็นิสัยหุนหันพลันแล่นแบบเนี้ย เพราะตำรวจก็ได้ค่าปิดปากจากสุวัฒน์อยู่ แจ้งไปก็จับไม่ได้ มันเลยเล่นซะอย่างนี้เลย”                   “ทำไมพี่อมรต้องสืบประวัติผม.. ทำไมพี่ถึงบอกว่าทำเพื่อผม” ผมถามแกอย่างไม่รู้จะถามใคร                   “มันเคยมาปรึกษากับข้าเมื่อเช้านี้เอง มันถึงไม่ยอมไปทำงานที่ร้านไง.. มันเห็นแกชอบผู้หญิงอยู่ ผู้หญิงที่แกชอบน่ะ จริงๆเป็นลูกของพวกยากูซ่า พวกที่แกพาเที่ยวนั้นแหละ” พี่แจ้ลูบหลังผม “เฮ้อ.. ข้าสังเกตตั้งแต่ตอนขึ้นเรือก็รู้แล้ว ท่าทางของพวกนั้น”                   เพราะแบบนี้ เธอถึงต้องร้องไห้และหนีผมเหรอ งั้นเธอคงไม่ได้เกลียดผมสิ .. ผมวิ่ง ผมวิ่งออกไป ไปหาเธอที่โรงแรมนั่น แค่เธอไม่เกลียดผมก็พอแล้ว เรื่องพวกนั้นช่างมันเถอะ                   ผมจำห้องพักที่เธอบอกได้ ผมไม่ลังเลที่จะเข้าไป พวกนั้นกำลังเตรียมเก็บของพอดี ผมเรียกหาเธอ แต่ไม่มีเธอ..                   พวกนั้นพยายามเข้ามาล็อคตัวผม ผมดิ้นหลุดและสู้กับมัน พวกนี้ตัวบิ๊กๆทั้งนั้นแถมมีตั้ง 3-4 คน คงจะออกจากวังวนนี่ยากอยู่ ขณะที่ผมจะซัดหมัดกลับ ลุงเนี้ยก็โผล่มาช่วย                   “ชั้นแจ้งตำรวจไปแล้ว ตอนนี้สุวัฒน์ตายแล้ว ไม่มีใครจ่ายค่าปิดปาก พวกมันก็ต้องโดนจับแน่”ลุงเนี้ยต้านพวกมัน และแกก็บอกให้ผมไปหาเธอซะ                   ผมเดินไปที่ห้องมุมสุดของชั้น เมื่อเปิดประตูไปก็พบบอดี้การ์ด 2 คน ยืนคุ้มตัวเธอ มีพ่อเธอกำลังปิดกระเป๋าและมายืนอยู่ตรงหน้าผม                   “จะถอยดีๆไหม เดี๋ยวเราจะไปไม่ทันเครื่อง”พ่อเธอพูด                   ผมมองไปที่เธอ เธอค่อนข้างเศร้า                    “คุณหนีไม่พ้นหรอก ตำรวจกำลังจะมา”ผมบอก                    “ก็หลบไปซีว่ะ ตำรวจจะได้ตามไม่ทัน ..ถ้าแกรักเธอจริงก็ต้องปล่อยให้เธอหนีไป ไม่งั้นเธอก็ติดร่างแหด้วยอยู่ดี”                    “ช่างเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ”ผมพยายามจะซัดเข้าไป แต่มีบอร์ดี้การ์ดเข้ามายั้ง ผมฟัดกับเจ้านี้อย่างนัวเนีย ขณะที่พ่อเธอฉุดเธอหนีลงบันไดไป เธอหันมามองผม เธอบอกว่าเธอก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมเอื้อมมือไปหาเธอก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะตามมากระทืบผม                   ผมปัดพวกบอร์ดี้การ์ดให้พ้นทางและตามเธอไปด้วยร่างที่โชกเลือดจากการโดนซ้อม ผมแย่งปืนมันมาได้ มันขึ้นรถหนีออกไป ขณะที่ผมขับรถตามไป เมื่อถึงทางเลี้ยวบนภูเขา ผมก็ขับชนจนพ่อเธอต้องลงจากรถมา พวกลูกน้องตามเข้ามาซัดผม ผมมายืนพยุงที่รถ เธอหนีจากวงล้อมพวกมันมาอยู่ข้างหลังผม อย่างนี้ผมก็พอเป็นต่อ.. ผมคิดในใจ จากคุณ : Mr.Terran - [ 4 ธ.ค. 48 09:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อย่างแกจะมาจีบลูกสาวยากูซ่าเนี่ยนะ” บอดี้การ์ดของพ่อเธอหยิบปืนขึ้นมา                   “ก็แค่อยากจะลองดู”ผมเหนี่ยวไกปืนที่ชิงมาได้ เลือดที่ไหลจากหัวค่อยๆหยดลง                   “นายไม่กล้าพอหรอกพ่อหนุ่ม มันต้องชั้น”เสียงๆหนึ่งที่คุ้นหูโพล่งขึ้นมา ผมหันไปมอง พี่อมร.. “พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง”                    “ก็หนีตำรวจมาซีว่ะ”               ท้องฟ้าคำรามอย่างน่ากลัว ฝนค่อยๆเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย                      พี่อมรเล็งปืนไปที่พวกมัน แต่ก็.. ถูกพวกมันยิงสวนออกมาก่อนจนได้ ผมเข้าไปประคองพี่อมรที่โดนยิงเข้าที่หน้าอกพอดี “อ่า.. ที่ผ่านมาชั้นก็พยายามจะชดใช้ความผิด หวังว่านายจะอภัยให้ ภูมิชาติ..” พี่อมรเรียกชื่อจริงผม ไม่จริงน่า ชื่อนี้มีแต่ญาติๆผมจะรู้เท่านั้น                    “หรือว่าพี่คือ..”                    พี่อมรยิ้ม “ชั้นขอโทษที่โกงทรัพย์สมบัตินายมา แต่นั้นก็ทำให้ชั้นต้องโดนโกงต่ออีกทอดหนึ่ง”             “ คงไม่แปลกใจแล้วสินะที่ชั้นมักจะรู้ใจนายไปทุกๆเรื่อง ตลอดที่ผ่านมาชั้นดีใจที่ได้อยู่กับนายนะ ภูมิชาติ” ผมประคองพี่อมรกับมือ ตาแกค่อยๆปิดลง ผมพยายามจะกอดก่อนจะวางตัวพี่อมรลงแนบพื้น ฝนกระหน่ำลงมาอย่างแรง ผมลุกขึ้น เหนี่ยวไกปืนไปที่พวกนั้น                   “ชั้นว่าแกไม่กล้าพอ”พวกมันท้า ขณะที่พวกมันก็เล็งปืนมาที่ผม                   ท้องฟ้าคำราม ฝนเทลงมาไม่ยั้ง                    ขอแค่รักเธอเท่านั้น.. ผมคิดในใจ ถ้าผมชนะ ผมจะสั่งให้พ่อเธอยอมมอบตัว ผมอยากอยู่ใกล้เธอมากกว่านี้จริงๆ                     “ปัง...”                     แสงสว่างส่องผ่านหน้าต่างบอกเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้น เข้ามากระทบตาผมให้ลืมตาขึ้น ผมลุกขึ้นมองวิวเดิมๆผ่านหน้าต่าง แต่วันนี้มันคงไม่ซ้ำซากจำเจอีกต่อไปแล้ว แสงสว่างของเธอเข้ามาลบเลือนความมืดมิดของผมออกไป เธอนำเอาความอบอุ่นกลับมาให้ผมอีกครั้ง มันจะเป็นแบบนี้ตลอดไปตราบที่เรายังมีกันและกัน +++++++++++++++++++ ขอบคุณที่สละเวลาอ่านครับ ^_^ จากคุณ : Mr.Terran - [ 4 ธ.ค. 48 09:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกันเป็นภาษาอะไรน้อ แล้วทำผิดแต่ไม่ถูกจับหรอ เรื่องยังหลวมๆ อยู่นะคะ จากคุณ : scottie - [ 4 ธ.ค. 48 13:19:31 ]