ความคิดเห็นที่ 1 ภณดีเป็นเด็กสาวที่อายุเพิ่งก้าวเข้า 13 ปีเมื่อไม่กี่วันก่อน  สภาพร่างกายและจิตใจที่ไม่แข็งแรงนักทำให้มหาเศรษฐีบุพการีทั้งสองจ้างนางพยาบาลที่มีความรู้มาเป็นทั้งครูและพี่เลี้ยงผู้ดูแลในเวลาเดียวกัน  ความที่อยู่ร่วมกันมานานเกือบ 7 ปีทำให้พีรภาว์...พี่เลี้ยงพยาบาลผู้ใจดีพอจะเข้าใจว่าเหตุใดเด็กสาวจึงไม่เศร้าโศกนักกับการเสียชีวิตของพ่อและแม่เมื่อหกเดือนก่อน จะว่าไปแล้ว...ระหว่างคุณพลคุณศจี...และลูกสาว  เหมือนมีใยบางเบากั้นอยู่ให้คนทั้งคู่ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้  ภณดีเป็นเด็กโตเกินอายุ  ความคิดอ่านและการพูดจาทำให้ไม่ค่อยมีใครเชื่อว่าเธอเพิ่งจะอายุครบ 13 ปี แต่นั่นแหละ...มันเป็นเพราะคนเหล่านั้นไม่รู้ตื้นลึกหนาบางดังเช่นพีรภาว์รู้... พีรภาว์รักและสนิทสนมกับภณดีเหมือนพี่สาวแท้ๆ  แม้ว่าบางครั้งภณดีจะเกรี้ยวกราด  ฉุนเฉียว  และอารมณ์แปรปรวนเหมือนไร้เหตุผล  ทว่าพีรภาว์ก็ทนรับได้มาโดยตลอด  ทั้งนี้อาจเป็นเพราะจิตใจสงสารและปรานีที่มีต่อเด็กน้อย ภณดีถูกเลี้ยงดูมาแบบเด็กที่พ่อแม่ทิ้งๆ ขว้างๆ โดยมักให้เหตุผลว่า ‘งานยุ่ง’  ...หลายครั้งที่พีรภาว์แอบรู้ว่าทั้งสอง ‘ไปนอก’ เพื่อชอปปิ้งและสวีตกันสองต่อสองต่างหาก   คงเป็นชะตากรรมที่ทำให้เด็กสาวผู้ทั้งสวย  ทั้งรวย  ทั้งฉลาดรายนี้มีชีวิตแบบที่เป็นอยู่ ภณดีเป็นโรคภูมิแพ้  โรคหัวใจ  และโรคมะรุมมะตุ้มอะไรต่อมิอะไรอีกหลายโรค  โดยเฉพาะ...โรค...หรือจะว่าไป...เป็นอะไรบางอย่างที่ยังไม่มีใครอธิบายให้สาเหตุได้...ภณดีมีบางสิ่งบางอย่างนั้นเป็นตัวขัดขวางการดำเนินชีวิตประจำวัน...สภาพจิตใจคงบอบช้ำมากกว่าที่เป็นหากปล่อยให้เด็กน้อยออกไปพบปะและสานสัมพันธ์กับใครต่อใครในโลกภายนอก บางครั้งท่ามกลางฝูงชน...คนเราก็เหงาได้ยิ่งกว่าอยู่ตัวคนเดียว... โลกของภณดีมีพีรภาว์และ ‘คุณป้าใหญ่’ อีกคนที่คอยโทรมาถามไถ่ทุกข์สุขและจัดการสมบัติทั้งหมดหลังจากพ่อแม่ของเด็กสาวเสียชีวิตลง  พีรภาว์รู้ว่าความจริงคุณป้าของภณดีไม่ได้มีเจตนาดีนัก  บางครั้งเธอรู้สึกโง่ที่นำเรื่องนี้ไปคุยกับภณดี...คุยทั้งที่รู้ว่าภณดียังเด็กและมันอาจเป็นเหตุให้เด็กสาวสูญเสียความเคารพและศรัทธาในตัวญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวไป   กระนั้นความรู้สึกทั้งหมดนี้ก็สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว  กลายเป็นอาการใจหายวูบโหวงเมื่อภณดีเองที่เป็นคนบอกด้วยเสียงเรียบๆ “จะไม่มีปัญหายาวนานขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ภาว์” นอกจากคนทั้งสองแล้ว...โลกใบแคบของภณดีถูกเปิดกว้างให้คลายความเหงาลงไปได้บ้างด้วยคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต เด็กสมัยนี้ใช้เทคโนโลยีกันคล่อง...พีรภาว์คิดในใจทุกครั้งเมื่อเดินผ่านและพบว่าภณดีนั่งติดอยู่หน้าจอ  เด็กสาวบอว่าเธอกำลังเล่นเกม  แต่หากพีรภาว์เอะใจและก้าวเข้าไปใกล้อีกนิดจะพบว่า... มันคือหน้าต่างโปรแกรม msn ................ นภทีป์รู้จัก ‘น้องดี’ เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน...รายนี้แปลกไปเพราะเขาได้อีเมลล์แอดเดรสมาจาก ‘บอร์ดธรรมะ’ “การดำเนินชีวิตของคนเรามีประโยชน์อะไร  หากสุดท้าย...กระทั่งลมหายใจก็ไม่เหลือ” หัวข้อกระทู้ชวนสะดุดใจนี้นี่เองที่เป็นตัวนำพาให้ทั้งสองได้พบกัน น้องดีเป็นคู่สนทนาที่แปลกไปจากที่นภทีป์เคยพบเจอมาเกือบทั้งหมด  เธอบอกว่าอายุแค่ 13 ปี  แต่เขาเดาว่านั่นอาจเป็นแค่คำโกหก  ด้วยจากวิธีการพูดจาแล้วน่าจะเป็นหญิงสาวที่อายุมากกว่า 20  หัวข้อที่น้องดีมักจะพูดก็วนๆ เวียนๆ อยู่แต่เรื่องเป็นๆ ตายๆ “ทำไมถึงชอบพูดแต่เรื่องชวนหดหู่แบบนี้ละครับ?” หลายครั้งที่ฉุนขาดจนหลุดออกไป  การสนทนาธรรมแบบนั้นช่างไม่ชวนปลุกไฟในตัวเขาเอาเสียเลย “พี่นภเบื่อแล้วเหรอคะ?” นภทีป์จินตนาการไปถึงเสียงตัดพ้อออดอ้อน   “อย่าเพิ่งเบื่อดีเลยนะคะ  มันอาจเป็นเพราะชีวิตของดีมีแต่เรื่องแบบนี้วนเวียนอยู่รอบๆ...” “ยังทำใจเรื่องคุณป้าไม่ได้อีกเหรอครับ?” ชายหนุ่มนึกไปถึงข่าวการตายของญาติคนสุดท้ายที่เจ้าตัวบอกเล่า  จะว่าไปแล้ว...หากทั้งหมดที่น้องดีบอกมาเป็นเรื่องจริง  ชีวิตของเธอก็ช่างอาภัพนัก...คนอะไรพ่อแม่ญาติโยมตายจนเหลือตัวเองที่เจ็บออดๆ แอดๆ อยู่เพียงลำพัง  น่าเศร้า... ใช่!  มันเศร้าจนชวนให้เขาคิดว่าเธอโกหกยังไงล่ะ! บางที...มารยาของผู้หญิงก็แตกแขนงออกไปแบบแปลกๆ  ยัยน้องดีอะไรนี่อาจจะคิดว่าวิธีการพูดจาแบบนี้จะทำให้ตัวเองดูน่าสนใจขึ้นมากระมัง  หลังๆ มานี่เล่นมุกซ้ำถี่จนเขาเบื่อแทบอยากเลิกคุยด้วย “ก็ไม่เชิงค่ะ  เพียงแต่ช่วงนี้มีเรื่องมาสะกิดใจให้เศร้า...เหงาจนเบื่อชีวิตอีกแล้ว...” นี่ก็อีกล่ะ...ชอบพูดเหมือนกำลังจะฆ่าตัวตาย  ถ้านับไม่ผิดนี่นภทีป์คิดว่าหากเจ้าหล่อนทำจริงๆ ก็คงเป็นการตายรอบที่ 38 แล้วละมั้ง แต่เอาเถอะ...ไม่ว่าจะยังไง...ก่อนตายก็ขอให้ได้ ‘เจอ’ กันก่อนสักครั้งก็แล้วกันนะ  ฮ่ะฮ่า... “นี่น้องดีอย่าคิดอย่างนั้นสิครับ  เอาอย่างนี้มั้ย...ว่างๆ เราไปดูหนังด้วยกันก็ได้  เขาว่าโรคเหงาทำให้เราฟุ้งซ่านนะครับ” “ดีไม่กล้าออกจากบ้าน”   “ทำไมล่ะครับ?  ออกมาดูหนังกันแค่นี้เอง  หรือว่าไม่อยากเจอกัน?” เขาแกล้งหยอด   “ไม่ใช่นะคะ  ดีอยากเจอพี่นภ” เจ้าหล่อนเงียบไปครู่ “เอาอย่างนี้มั้ยคะ  พรุ่งนี้พี่นภมาหาดีที่บ้านได้มั้ยคะ...พี่นภยังจำที่อยู่ที่ดีบอกไปได้รึเปล่า?” ฮ่ะฮ่า...เลิกเล่นตัวซะทีนะจ๊ะแม่หนูน้อย   “ครับ...พี่จำได้” “พี่นภมาวันพรุ่งนี้เลยได้มั้ยล่ะคะ  มาให้ถึงก่อน...” เงียบไปอีก “ก่อนอะไรครับ?” “ก่อนเที่ยงน่ะค่ะ  มาให้ถึงบ้านดีก่อนเที่ยงนะคะดีจะรอ” จะบ้าตาย!  วันพรุ่งนี้มันวันเสาร์  ใครเขาจะตื่นเช้ากันล่ะ  ที่อยู่ที่เจ้าหล่อนบอกมาก็ไกลโข  กว่าจะไปถึงคงต้องใช้เวลา แต่ที่จริง...การไปถึงเร็วอาจมีเวลาเกลี้ยกล่อมให้ยัยน้องดีนี่ออกจากถ้ำ...มาในสถานที่ที่จะปฏิบัติการณ์ได้ง่ายกว่า... เอาเถอะ...ถ้าสถานการณ์อำนวย... เขาอาจเก็บมาคิดอีกที ......................... หลายวันมาแล้วที่พีรภาว์เห็นภณดีแอบเช็ดน้ำตาอยู่หน้ามอนิเตอร์  เด็กสาวไม่ยอมบอกว่าเกิดอะไรขึ้น  หากจากคำพูดเล็กๆ เมื่อเย็นวันก่อนก็ทำให้พีรภาว์เดาเอาเองว่าอาการเหงาของภณดีคงจะกำเริบอีกแล้ว “ทำไมก็ไม่รู้นะคะ...ทำไมไม่มีใครมาเอาตัวดีไปซะที...ในเมื่อเอาคนรอบๆ ตัวดีไปหมดแล้ว...” “น้องดี!” แม้ได้ยินคำพูดเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายต่อหลายครั้ง  แต่ทุกครั้งพีรภาว์ก็ยังอดตระหนกมิได้ “พูดอะไรอย่างนั้นคะ  ชีวิตคนเรามีค่านะ...” “อาจจะเป็นชีวิตคนอื่นที่ไม่ใช่ดี  ชีวิตดีจมปลักอยู่แต่กับบ้าน  ทำอะไรก็ไม่ได้  แค่เดินเร็วหน่อยก็ยังจะเป็นลม  ดีอยากลองออกไปทำอะไรอย่างอื่นแบบใครเขาบ้าง...” หางเสียงทอดละห้อย  สายตาล่องลอยแสนเศร้าทำให้พีรภาว์ได้แต่ถอนหายใจ... ต่างรู้กันดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้  ระหว่างภณดีกับโลกภายนอกเหมือนมีกำแพงใสกั้นกลางอยู่ และครั้นพูดถึงเรื่องนี้...พอมองตากันก็ยังเห็นภาพสะท้อนจากกาลเก่าเป็นเงาฉาย  ครั้งสุดท้ายที่ภณดีออกไป  เพียงค่อยก้าวย่างถึงหน้าปากซอยก็เกิดเรื่องขึ้น “พี่คะ!  ระวัง!” เสียงภณดีตะโกนก้องยังสะท้อนอยู่ในความรู้สึก  พีรภาว์ยังจำได้ถึงการฉุดรั้งเด็กสาวไม่ให้ถาโถมไปหาสุภาพสตรีรายหนึ่งที่กำลังเดินอยู่กลางถนน  ยังไม่ทันสิ้นเสียง  เสาไม้ผุเก่าโค่นหล่นลงมาทับเธอทั้งร่างตายคาที่  ภณดีอาการหัวใจกำเริบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...   “น้องดีอย่าคิดมากอีกเลยนะคะ” ไม่มีคำใดที่พีรภาว์จะปลอบได้มากไปกว่าคำนี้...ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มี... ไม่มีทางใดจะทำให้หยดน้ำที่คลอคลองอยู่ในสองตาของเด็กสาวเหือดหายไปได้เลย... ...................... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) - [ 4 ธ.ค. 48 11:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กว่านภทีป์จะตื่นเวลาก็ล่วงเลยไปถึงสิบโมงครึ่งแล้ว  ชายหนุ่มรีบล่กอย่างตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับเหยื่อสาวรายใหม่ในเวลาก่อนเที่ยง  เสียเวลาแต่งตัวเรี่ยมเร้สำหรับนัดหมายครั้งสำคัญ “คราวนี้ก็จะได้รู้กันล่ะนะแม่น้องดี...พี่จะทำให้เธอถึงสวรรค์ก่อนตายเลยล่ะ!” ............................. ภณดีตื่นแต่เช้าผิดปกติ  เฝ้าดูนาฬิกาแล้วก็รีบรี่เร่งร้อนให้พีรภาว์ทำขนมหวานจนในที่สุดคนเป็นนางพยาบาลก็อดไม่ได้ “รู้แล้วค่ะน้องดี...น้องดีบอกพี่มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ  ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว  ว่าแต่...น้องดีน่ะจะบอกกับพี่ได้รึยังว่ามีอะไร  ทำไมจะต้องให้พี่ทำอะไรวุ่นวายแบบนี้?” ไม่มีคำตอบจากคนถูกซัก  ภณดีก้มหน้านิ่ง  เสมองเข็มนาฬิกา  เผลอใจหายวาบเมื่อพบว่าเวลาล่วงเลยไปถึงสิบเอ็ดโมงแล้ว ........................ บริการแท็กซี่ช่วยย่นระยะเวลาไปได้มาก  เพียงครึ่งชั่วโมงนิดๆ นภทีป์ก็มาถึงปากซอยหน้าบ้านของภณดีแล้ว  ขณะที่มองเข้าไปในซอยอันว่างโล่ง  ชายหนุ่มเผลอใจหวิววับอย่างประหลาด  พยายามให้คำตอบกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะความโอ่อ่าหรูหราที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน เออหนอ...บางทีเหยื่อรายนี้อาจนำพามามากกว่าความหฤหรรษ์ ปลาตัวใหญ่อยู่ใกล้แค่เอื้อมใครเล่าจะไม่อยากคว้า  เดี๋ยวให้ถึงเวลาออกไปนั่งใต้แสงเทียนกันสองต่อสองก่อนเถอะเขาจะตีก้นซะให้เข็ดในข้อหาที่สร้างเรื่องสร้างราวหลอกเขาเอาไว้มากมายขนาดนั้น นภทีป์มองนาฬิกา  เวลานัดคือก่อนเที่ยง...แต่คำว่า ‘ก่อน’ ไม่ใช่คำบ่งปริมาณมากน้อย  การไปช้ากว่าสักหน่อยพร้อมกับของขวัญอีกเล็กน้อยจะยิ่งเพิ่มความสำคัญให้กับตัวเขาเอง นภทีป์ตัดสินใจเบนหน้าไปที่ร้านดอกไม้แทน .......................... สิบเอ็ดโมงห้าสิบเจ็ดนาที ภณดีเหงื่อตกและกระวนกระวายจนก้นติดเก้าอี้ไม่ได้อีกต่อไป   ตอนนี้ขนมสำหรับต้อนรับเตรียมพร้อมสรรพที่โต๊ะอัลลอยด์ดัดหน้าเทอเรซแล้ว  จะเหลือก็เพียงแต่เวลาที่นภทีป์ปรากฏตัว “น้องดีคะ!” เสียงเอ็ดที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังยังผลให้คนคอยสะดุ้ง  ดูเหมือนท่าทางผิดปกติของเธอจะบ่งชี้เด่นชัดในสายตาของพีรภาว์ซะแล้ว นางพยาบาลสาวก้าวออกมาจากตัวบ้าน  ดวงหน้าบูดบึ้งเหมือนโกรธจัด   “น้องดีไม่ได้จะกินไอ้ขนมมากมายนี่เองใช่มั้ยคะ?!  น้องดีแอบนัดให้ใครเข้ามาในบ้านใช่มั้ย?!” “พี่ภาว์คือว่า...” เด็กสาวตกใจ  เถียงไม่ออก “บอกแล้วใช่มั้ยคะว่าอย่าไปติดต่อกับใครอีก  นี่ที่ตัดสินใจให้เขามาบ้านก็คงเพราะ ‘เกิดเรื่อง’ แบบนั้นขึ้นอีกแล้วใช่มั้ยคะ?!  ทำไมคะน้องดี...พี่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหนูถึงพยายามที่จะทำร้ายจิตใจตัวเองทุกวิถีทาง?!” “พ่...พี่ภาว์...” ......................... บ้านในหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้มีขนาดไม่ใหญ่โตเหมือนวังแบบในหนังหรืออย่างที่นภทีป์คิดไว้  กระนั้นดูจากรูปทรงและการจัดแต่งแล้วก็พอจะประเมินราคาได้ว่าคนอย่างเขาคงไม่มีปัญญาเป็นเจ้าของได้ในชาตินี้เป็นแน่แท้ สายตาหยุดลงที่ดอกไม้ช่อใหญ่ในอ้อมแขน... ที่จริงก็ไม่แน่  หลังจากวันนี้เขาอาจมีสิทธิ์! ชายหนุ่มก้าวย่างมองตามป้ายเลขทะเบียนบ้าน...ฮั่นแน่!  ท่าทางจะอยู่หลังถัดไปนั่นเอง จะเกิดอะไรขึ้นนะถ้าเขาไปถึงหน้ารั้วพร้อมเข็มสั้นและยาวก้าวทับเลขสิบสองพอดี! ........................ เสียงโครม!  และเอี๊ยดลั่นที่ดังขึ้นก้องไปทั่วบริเวณดึงสายตาของภณดีและพีรภาว์ให้หันมามองเหตุการณ์ที่หน้าประตูรั้วได้  พยาบาลสาวเบิกตาอ้าปากกว้าง  หากยังไม่เท่าภณดีที่หัวใจแทบหลุดออกนอกอก ภาพเบื้องหน้า...ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจมหายเข้าไปใต้ล้อรถเก๋งคันหรูที่ดูท่าจะวิ่งพุ่งเข้ามาด้วยความแรงและเร็วเกินพิกัด  แม้เบรกทำงานหนักหากรถยังลากตัวไปไกลอีกหลายเมตร...  ทิ้งรอยของเหลวสีแดงบนพื้นซีเมนต์เป็นทางยาว “พี่นภภภ...!!!” ............................ แม้พีรภาว์จะเตือนแล้วหากภณดีก็เฝ้าอ้อนวอนขอร้องจนในที่สุดผู้เป็นพี่เลี้ยงก็ยอมพาเธอมาที่งานศพนภทีป์  หลังจากลงจากศาลาวางดอกไม้จัน  เด็กสาวยอมเอ่ยปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเพื่อนหนุ่มที่พบกันจากโปรแกรมสนทนา “ดีขอโทษด้วยนะคะที่ไม่เชื่อฟังพี่ภาว์  แต่ดีเหงาเหลือเกิน  ดีอยากมีเพื่อนกับเขาบ้าง...” เด็กสาวหลุบตาลงต่ำ  “ไม่คิดว่าพี่นภ...ไม่คิดเลยว่าเขา...” ไม่คิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นเป็นอีกเงาที่ฉายลงใน ‘สัมผัส’ ของเธอ  สัมผัสเหงาที่เผยภาพเงาแห่งความตายของคนที่เธอรู้จัก... เนิ่นนานเพียงใดที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับการเห็นภาพและรับรู้ถึงความตายที่กำลังจะมาเยือนใครต่อใครรายรอบตัว...บางคนบอกในแง่ดีว่ามันคือความสามารถพิเศษ  พี่ภาว์บอกว่ามันเป็นเหมือนโรคร้าย  ในขณะที่พ่อแม่และใครอีกหลายคนบอกว่ามันคือตราบาปที่ติดตัวมากับ ‘ปีศาจ’ คงเป็นเรื่องปกติหากภณดีคือเด็กสาวที่จิตใจเข้มแข็งเหมือนคนอื่นทั่วไป  หากสำหรับคนหัวใจอ่อนแอเช่นเธอ...การรับรู้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะยิ่งทำให้เป็นผลร้ายกับตัวเอง พี่ภาว์เสนอแนวทางให้เธอฝังตัวอยู่แต่ในบ้าน  ตัดการมีปฏิสัมพันธ์กับคนให้เหลือน้อยที่สุด  เพื่อ...แม้ยังมองเห็น...หากถ้าเป็นคนที่ไม่สำคัญต่อความรู้สึกเท่าไหร่ก็ยังไม่ทำให้กระทบกับสภาพจิตใจของภณดีมากนัก   ภณดีนั่นแหละที่ผิดเอง  เธอต่างหากที่ดิ้นรนเพื่อออกไปพบเจอกับสิ่งซึ่งน่าสยดสยอง มันเป็นตราบาปจริงๆ นั่นแหละ...เป็นตราบาปที่เธอรู้แต่ก็ไม่สามารถยื่นมือช่วยยื้อชีวิตของใครได้เลย  หลายครั้งที่ลองพยายาม...  หากเพียงหนึ่งมือของสาวน้อยมีหรือจะสู้เงื้อมมือมัจจุราช  ภณดีรู้สึกว่าตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนผิด...มันผิดที่ตัวเธอ! “ทางที่ดี...น้องดีควรจะทำตามที่พี่บอกนะคะ” พี่ภาว์บอกเสียงเรียบด้วยความเป็นห่วง  “โลกของน้องดีมีทุกอย่างพร้อมสรรพอยู่แล้ว  อย่าแสวงหาเพื่อให้ได้มาซึ่งความเจ็บปวดอีกเลยค่ะ” “ดีควรจะทำยังไงคะ?” พอนึกถึงภาพสุดท้ายของนภทีป์ก็เจ็บแปลบไปถึงหัวใจ...เวรกรรมอะไรหนอที่ทำให้เธอต้องเป็นเช่นนี้ “ตัดความสัมพันธ์ไงคะ  รู้จักคนน้อยเท่าไหร่ก็จะเจ็บน้อยเท่านั้น  โดยเฉพาะคนที่...น้องดีเห็น...เลิกยุ่งเกี่ยวกับเขา  อย่าพยายามหาทางทดลองช่วยเหลือ  ไม่มีประโยชน์อะไร...เพราะยิ่งทำอย่างนั้นน้องดีก็จะยิ่งเอาหัวใจไปผูกติด... “น้องดีคะ...” หญิงสาวฉวยมือเด็กน้อยที่เธอรักประดุจน้องสาวแท้ๆ ให้หันกลับมามองตา  แวบหนึ่งที่รู้สึกราวมือนิ่มๆ นั้นเย็นเฉียบ  เด็กน้อยเบิกตากว้างอย่างตกใจ “เชื่อพี่นะคะ...เริ่มทำตั้งแต่ตอนนี้” พีรภาว์พูดเสียงปลอบประโลม  มองดวงตาเปียกชื้นที่จ้องกลับมาอย่างแสนเศร้า “ร่...เริ่ม...ตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอคะ...?” “ใช่ค่ะ...” หญิงสาวนั่งลงกุมบ่าทั้งสองของเจ้าตัว “เริ่มตั้งแต่ตอนนี้” วินาทีนั้นนั่นเองที่พีรภาว์เพิ่งสัมผัสได้ถึงความผิดประหลาด  ร่างกายของภณดีแข็งเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ดวงตาเศร้าๆ นั้นสั่นระริกและเหมือนอยากจะบอกอะไรบางอย่างหากแล้วก็กลับขบริมฝีปากกลั้นไว้  มือเล็กแข็งทื่อดึงมือของพีรภาว์ทิ้ง  ถอยห่างทั้งน้ำตาที่นองเอ่อก่อนหันหลังกลับและก้าวเท้ายาวๆ ห่างออกไปโดยไม่พูดอะไรเลยซักคำ แต่เพียงแค่นั้นก็มากพอ... มากพอที่จะทำให้พีรภาว์เบิกตาโพลง   แข็งกรึงและขนลุกไปทั้งร่าง! ------------ 4/12/48 จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) - [ 4 ธ.ค. 48 11:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกดีค่ะ นี่เรื่องแรกในชีวิตจริงๆหรอ? ตบมือให้ค่ะ ^0^ จากคุณ : สายน้ำเย็นชุ่มฉ่ำ - [ 4 ธ.ค. 48 12:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบค่ะ ^_^ นอกจากจะเขียนเรื่องตลก ยังเขียนแนวนี้ได้ดีด้วย บรรทัดสุดท้ายห้วนไปนิดนึง เหมือนกรรไกรตัดฉับน่ะ จากคุณ : scottie - [ 4 ธ.ค. 48 13:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฝ่าวิกฤตเน็ตเจ๊งกระบ๊งเข้ามาตอบครับ(โหลดนานมากๆๆ...Y-Y) >>>> คุณสายน้ำเย็นชุ่มฉ่ำ โอ้ว! หัวใจพองโตเลยครับ จะถือว่าเป็นเรื่องแรกเลยก็ไม่เชิง เพราะเคยเขียนหลายเรื่อง(และเฉพาะเรื่องนี้ก็หลายรอบ)แล้ว แต่มันเหมือนไม่จบอ่ะครับ คือจบเรื่องแต่ไม่สมบูรณ์พอในความรู้สึก ก็เลยลงตะกร้าไปตลอด มีอันนี้อ่ะครับพอเข้าท่าหน่อยเลยกล้าเอามาแปะครับ ^^" >>>> คุณสก๊อตตี้ ^________^ ดีใจมากๆ เลย ตอนจบของเรื่องนี้ ที่จริงมีประโยคต่อไปอีกนิดนึง แต่อ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าตัดแค่นี้จะเก๋กว่า ตั้งใจให้มันห้วนๆ ในความรู้สึกด้วยอ่ะครับก็เลยคงอยู่แค่นี้ ที่จริงผมชอบอ่านเรื่องแนวนี้มากกว่า พยายามจะเขียน (ที่ผ่านมาก็เกาะนาคา) แต่ว่ามันเขียนยากอ่ะครับ โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนเขียนเรื่องที่มีเหตุมีผลไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่ แหะๆ ^^" ก็เลยเบนความสนใจไปที่เรื่องตลกก่อน เรื่องสั้นเรื่องนี้ถือเป็นการทดสอบตัวเองอีกรอบก่อนที่จะลงมือเขียนเรื่องยาวแนวสยองหักมุมอีกเรื่องอ่ะครับ ได้ฤกษ์เมื่อไหร่จะเอามาให้อ่านกันอีกแน่นอน ขอบคุณคุณสก๊อตตี้มากๆ เลยครับ ^______^ จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) - [ 4 ธ.ค. 48 14:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบค่ะ ไม่นึกว่าเรื่องมันจะมาแนวนี้นะเนี่ย ^^ อุอุ...ดีใจที่ได้อ่านผลงานของคุณปราปต์อีกนะคะ (หายไปนานเลย) แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 48 20:05:01 จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 4 ธ.ค. 48 20:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องกำลังมันส์เลยค่ะ..เขียนได้น่าติดตามมาก.. ช่วงตอนจบ..ยังรู้สึกเล็ก ๆ ว่า...อีกนิดน่า.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ วันพ่อแห่งชาติ 11:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แหะๆ แว่บมาตอบจม. อีกแว้วครับป๋ม (กรุณานึกถึงภาพคนพูดที่หน้าตาน่ารักมั่กมาก...เอิ๊ก!) >>>> คุณแมวเหมียวสีขาว อ่ะจ๊า! มีคนติดตามเราด้วย (แอบกี๊ซซซซซ....) ขอบคุณคุณแมวเหมียวมากครับ ที่จริงไม่ได้หายไปไหนเลย ยังวนๆ เวียนๆ อยู่แถวนี้นี่เองเพียงแต่ไม่ได้เปิดเผยนามครับ(ประมาณว่าอริเยอะ) บางทีอาจจะคุยกันบ่อยๆ ด้วยซ้ำเพียงแต่คุณแมวเหมียวไม่รู้ว่าเป็นนายปราปต์สุดหล่อ 555+ (หรืออาจจะคิดว่าเป็นนายปราปต์แต่ไม่สุดหล่อ ^^a) ยังไงไว้พบกันใหม่เรื่องหน้าครับผม (อีกช้าๆ และนานๆ นี้ครับ ^^") >>>> คุณคิมมี่ (*CriMy*) เหมือนได้เจอพี่ๆ เพื่อนเก่าๆ เลยครับ สวัสดีขอรับ ^________^ แหะๆ...คาดว่าตอนท้ายจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดจริงๆ นะเนี่ย ไม่เป็นไร(พูดเองเออเองก็เป็นซะงั้น) ไว้เรื่องใหม่จะพยายามปรับปรุงให้มันโอเชเบบี้มากกว่านี้นะครับ ขอบคุณคุณคิมมี่มากครับ ^^ จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) - [ 6 ธ.ค. 48 13:49:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หืม.....น่ากลัวเหมือนกันนะคะ ดูลึกลับดี แต่ถ้าลองบรรยายสภาพแวดล้อมให้มากกว่านี้ อาจเพิ่มความน่ากลัวขึ้นนะคะ ปล.ถึงเราไม่เก่ง แต่อยากติชม..นะคะ จากคุณ : Rcc - [ 6 ธ.ค. 48 19:10:12 A:203.113.77.73 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีค่ะ แต่จริงๆนะคะ แหะๆ ตอนจอบอยากได้อะไรอีกนิดด น่ะค่ะ จากคุณ : PiG A Pui - [ 7 ธ.ค. 48 07:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 >>>> คุณRcc ไม่เกี่ยวกับเก่งไม่เก่งแต่อย่างใดเลยครับ เหมือนคนทำอาหารไม่เป็นก็ใช่ว่าจะติรสชาติอาหารไม่ได้ ฉันใดก็ฉันนั้น(โอ้ว วันนี้มาแบบมีสาระ อิอิ) ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ เลยครับ ทุกข้อความเป็นกำลังใจที่ดีเสมอ จะได้รู้แนวทางในการนำไปปรับปรุงและพัฒนาต่อไปไงครับ ^_______^ >>>> คุณPiG A Pui แหะๆ ท่าทางจะมีปัญหากับตอนจบจริงๆ นะเนี่ย รู้สึกว่ามันห้วนไปหรืออยากให้มีเนื้อเรื่องต่อไปอีกเหรอครับ? ^^" จากคุณ : ปราปต์ - [ 7 ธ.ค. 48 09:55:15 A:210.246.163.23 X: TicketID:103870 ]