ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) ถ้าว่ากันตามตำรา(อีกหน่อยเถอะ) มีหลักฐานหลายเรื่องที่เกี่ยวกับผู้หญิงเหนือกับการอ่าน เช่น คดีเรื่อง "คดีม้าโรงสินตบตีนางศรีโสภาผู้ภริยา" ซึ่งเกิดในสมัยพระยากือนา (พ.ศ.1898-1928) และบันทึกไว้ใน "กฎหมายคลองเจือพระเจ้ากือนา" เป็นบันทึกคดีความที่พระยากือนา เจ้าครองนครเชียงใหม่เป็นผู้พิจารณา คล้ายๆ รวมคำพิพากษาฎีกาสมัยนี้ หรือ Case Law (กฎหมายที่มาจากการตัดสินของผู้พิพากษาในแต่ละคดี) ของฝั่งสหรัฐอเมริกาหรืออังกฤษเขาโน่นแน่ะ เป็นคดีที่แปลกๆ ดีเหมือนกัน เรื่องมีอยู่ว่า ม้าโรงสินต่อว่านางศรีโสภาว่าไปกู้เงินแล้วไม่ยอมบอกให้ตัวเองรู้ และตำหนินางด้วยว่า ตั้งแต่อยู่กินด้วยกันไม่เห็นทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ปั่นฝ้ายก็ไม่ไปถึงไหน วันๆ เอาแต่อ่านเรื่องอุสาบารส และโคลงสี่บท ฝ่ายนางศรีโสภาก็เถียงกลับว่า ตนอ่านหนังสือก็เป็นเรื่องของตน ไม่ได้ยืมปากใครมาอ่าน เถียงไปเถียงมาก็เลยตบตีกันจนเป็นคดีความ สุดท้ายพระยากือนาวินิจฉัยคดีว่า การที่นางศรีโสภากล่าวโต้เถียงม้าโรงสิน เป็นการไม่ควร (กฎหมายโบราณเขาว่างั้น นักสตรีนิยมทั้งหลายอย่าเพิ่งโมโห)ม้าโรงสินไม่ต้องการนางศรีโสภาเป็นภริยาตนอีกต่อไป จึงตัดสินให้ม้าโรงสินเลิกกับนางศรีโสภาได้  เป็นอันจบเรื่องของหญิงสาวที่อ่านจนเป็นคดี อ่านหนักขนาดนี้ ก็ไม่ไหวนา ถือ  มัชฌิมา ปฏิปทา ยึดทางสายกลาง แค่พอดีๆ ดีกว่าเนอะ ถึงมีตัวอย่างมากจนสรุปได้แบบนั้นก็เถอะ แต่ผลการวิจัยอาจจะมีข้อผิดพลาดกันบ้าง เพราะบางที ผู้หญิงบางคนก็ไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะครอบครัวเห็นว่าไม่จำเป็น สู้เอาเวลาไปเรียนรู้งานบ้านงานเรือนดีกว่า หรือด้วยเหตุอื่นๆ ซึ่งอาจเป็นส่วนน้อย หรืออาจตกสำรวจไป คุณยายของฉันก็เป็นตัวอย่างหนึ่งในกรณีนี้แหละ แต่เห็นไหมล่ะว่า ถ้าตั้งใจจะเรียนหนังสือเสียอย่าง จะเริ่มต้นเมื่อไหร่ ก็ไม่มีคำว่าสาย ขึ้นอยู่กับจังหวะ โอกาสที่จะคว้าไว้หรือปล่อยไปเท่านั้นเอง แล้วคนที่ได้โอกาสเรียน แต่ไม่เรียนให้เต็มที่ ไม่คิดว่าตัวเองโชคดีมากแค่ไหนบ้างหรือ คุยเรื่องสาวเหนืออย่างคุณยายมาพอสมควรแล้ว ลองมาดูสาวภาคกลางหรือตะวันออกอย่างคุณย่าอ่าน เขียน เรียนหนังสือ กันบ้างดีกว่า ถ้าใครคิดว่าผู้หญิงภาคกลางส่วนมากไม่ค่อยได้เรียนหนังสือด้วยเหตุที่พ่อแม่เกรงจะไปเขียนเพลงยาวตอบกับหนุ่มๆ อย่างที่เขาว่ากันละก็ อนุญาตให้คิดใหม่อีกรอบ เพราะเมื่อเทียบกับคุณยายแล้ว นับว่าคุณย่าโชคดีกว่าคุณยายในเรื่องโอกาสในการเรียนหนังสือมากทีเดียว สมัยที่คุณย่าเป็นเด็ก ซึ่งตรงกับสมัยรัชกาลที่ 6 นั้น เริ่มมีการจัดการศึกษาภาคบังคับแล้ว ทำให้คุณย่าได้เรียนหนังสือจนถึงชั้นประถม 4 ถือว่ามากสำหรับเด็กผู้หญิงนอกจังหวัดพระนคร แต่เผอิญคุณย่าไม่ได้หยุดแค่นั้น เพราะคุณย่ายังเรียนทางธรรมต่อจนสอบได้ถึงนักธรรมโท ซึ่งที่เรียนก็ไม่ได้ไกลอะไร แค่เดินจากบ้านไปไม่กี่นาทีก็ถึงวัดแล้ว ทำให้คุณย่ามีความรู้เรื่องธรรมะกับบาลีอยู่พอควร ทำให้คุณย่าอ่านออก เขียนได้สบายมาก เนื่องจากที่บ้านของคุณย่ามีตำราโบราณประเภทใบลาน สมุดข่อย ทั้งตำราฤกษ์ยาม ตำรายาสะสมเอาไว้มาก ทั้งไม่ได้หวงห้ามว่าลูกคนไหนจะอ่านหรือไม่ ทำให้ตำราทั้งหลายเหล่านั้นจึงผ่านตาคุณย่ามาแล้วแทบทั้งหมด ด้วยเหตุนี้ หากใครอยากหาฤกษ์ผานาทีทำการมงคลเรื่องใด ก็ถามคุณย่าได้ทั้งนั้น ซึ่งคุณสมบัติข้อนี้ออกจะเป็นเรื่องเฉพาะตัว เพราะไม่ยักมีลูกหลานคนไหนมีความสามารถเรื่องนี้เหมือนย่าเลยสักคน   ถ้าถามฉันละก็ ต้องตอบว่า ฉันไร้ความสามารถเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง ขนาดลองเอาเรื่องที่คำนวณง่ายที่สุดมาคิดเล่นๆ เอาวันเดือนปีเกิดของตัวเองตั้งด้วยซ้ำ แต่พอบวกลบคูณหาร ปัดเศษออกมา ไม่เห็นจะตรงสักนิด  หันไปเอาดีกับการเมืองเรื่องพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก ดาวพุธถอยหลัง น่าจะเข้าท่ากว่า อย่างไรก็ตาม มีสิ่งที่เหมือนกันระหว่างคุณยายกับคุณย่าของฉันอยู่ คือ ท่านทั้งสองต่างเป็นนักสะสมหนังสือด้วยกันทั้งคู่ ทั้งที่สมัยก่อนมีหนังสือให้อ่านน้อย แต่ก็ยังไปเสาะหามาอ่านจนได้ พ่อบอกว่า คุณย่ามีวรรณคดี โคลงกลอนทั้งหลายเก็บไว้เยอะแยะเลยทีเดียว ส่วนใหญ่ น้องสาวคนรองที่สอนในคณะอักษรศาสตร์เป็นคนเก็บรวบรวมไว้ สมัยก่อน ถึงจะมีหนังสือให้เลือกอ่านไม่มากนัก กว่าจะออกมาถึงมือสักเล่มก็ใช้เวลานานนักหนา ทว่าในความขาดแคลนนั้นก็ยังมีข้อดีอยู่ตรงที่ ทำให้คนอ่านได้ใช้เวลาในการอ่านซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งจำได้ขึ้นใจ   กลอนที่ได้ยินบ่อยๆ คือ กลอนนิทานเรื่องพระอภัยมณี ของสุนทรภู่ เช่น ตอนนางสุวรรณมาลีชี้ให้อรุณรัศมีดูดาว ที่ว่า "ดูนั่นแน่แม่อรุณรัศมี ตรงมือชี้นี่ดาวเต่านั่นดาวไถ " หรือไม่ก็ ตอนพระอภัยมณีเป่าปี่ห้ามศึกว่า "พระโหยหวนครวญเพลงวังเวงจิต ให้ครวญคิดถึงถิ่นถวิลหวัง ว่าจากเรือนเหมือนนกที่จากรัง คนข้างหลังก็จะแลชะแง้คอย" ที่เอามาใส่ทำนองเป็น เพลง 'นกจาก' ท้ายละครสี่แผ่นดินฉบับหม่อมน้อยนั่นอย่างไร อีกเรื่องที่คุณย่าจำแม่นมาก คือ ตำราพรหมชาติ ที่ขึ้นต้นด้วย 'สิทธิการิยะ' ทั้งหลายนั่นแหละ ใครอาจเคยเห็นว่าในละครย้อนยุคบางเรื่อง คุณย่าคุณยายมักจะใช้ให้ลูกหลานอ่านหนังสือ หรือกลอนให้ฟัง แต่คุณย่าท่านชอบท่องให้ลูกหลานฟังเสียเองมากกว่า และบางทีก็บอกให้จดด้วย เพราะหนังสือเรื่องนั้นหายไปแล้ว แต่ไม่อยากให้เนื้อความสูญตามหนังสือไปด้วย ซึ่งคุณย่าท่องได้เร็วปรื๋อจนจดกันแทบไม่ทันทีเดียว   ถ้าพูดกันอย่างคนเล่นดนตรี ก็ต้องเรียกว่า เล่นแบบ 'By Heart' คือ ออกมาจากใจ ไม่ต้องดูโน้ต ถ้าให้คุณย่าอ่านคำบรรยายของเนติบัณฑิต น่ากลัวจะสอบได้ที่หนึ่งของรุ่น ชนิดสมัยเดียวผ่านเรียบ มาช่วงหลังๆ สายตาของคุณย่าไม่ค่อยดี มองไม่ค่อยเห็น ทำให้อ่านหนังสือไม่ได้ แต่คุณย่าก็ไม่ยอมตกข่าว โดยอาศัยฟังจากวิทยุแทน แถมบางครั้งคุณย่ารับรู้สถานการณ์บ้านเมืองเร็วกว่า และเผลอๆ จะดีกว่าบรรดาลูกๆ หลานๆ เสียด้วยซ้ำ ถึงจะเกิดคนละที่ มีพื้นฐานครอบครัวไม่ค่อยเหมือนกันนัก แต่คุณยายกับคุณย่าก็มีความคิดตรงกันอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งส่งผลสืบเนื่องต่อมาถึงนโยบายการเลี้ยงลูกของพ่อกับแม่ฉันด้วย คือ หากลูกหลานคนไหนชอบอ่านหนังสือ ก็ไม่ต้องไปหวงห้าม แต่ในทางตรงข้ามต้องคอยสนับสนุนให้เขาได้อ่านต่างหาก คุณย่า คุณยาย ไม่ได้กลัวว่าลูกจะไม่รวย แต่กลัวว่าลูกจะไม่มีความรู้มากกว่า อย่างไรก็ตาม ต้องยอมรับว่า การซื้อหนังสือมาอ่านเป็นการลงทุนที่สูง แต่เป็นการลงทุนที่ยั่งยืน เพราะหนังสือแต่ละเรื่อง ละเล่มนั้น ถ้าดีจริง ก็ไม่มีวันตายง่ายๆ สามารถพิมพ์ใหม่ หรือเปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ ได้ หากการลงทุนซื้อหนังสือหนึ่งเล่ม สร้างนักอ่านได้มากกว่าหนึ่งคน  และทำให้นักอ่านนั้น พัฒนาไปเป็นนักคิด และคนที่จะเอาสิ่งที่อ่านไปขยายผลเป็นอะไรต่อไปอีกหลายอย่างได้ การลงทุนครั้งนั้น ก็มีแต่กำไร "เลี้ยงลูกด้วยหนังสือ นี่เลี้ยงง่ายกว่าซื้อของเล่นอย่างอื่นให้นะ เลือกหนังสือดีๆ ใส่มือให้ แล้วจับนั่งตรงไหน ก็อยู่ตรงนั้น" แม่รับประกันวิธีเลี้ยงแบบนี้  ไม่ได้ผลยินดีคืนเงิน แต่ต้องเห็นว่าเจ้าตัวสนใจหนังสือจริงๆ เสียก่อน ไม่อย่างนั้น ถ้าเด็กสนใจอย่างอื่นมากกว่า แต่พ่อแม่พยายามจะยัดเยียดหนังสือให้อ่าน เด็กจะเกลียดหนังสือ เพราะรู้สึกว่าถูกบังคับ  พาลไม่อ่านไปเลย จะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ ถ้าจะให้ดี พ่อกับแม่น่าจะแนะนำหนังสือให้ลูกด้วย ประเดี๋ยวจับผลัดจับผลูไปอ่านหนังสือที่ยังไม่ควรจะอ่านเสียก่อนเวลาอันควร (กว่าฉันจะได้อ่านเรื่อง Lady Chatterley's Lover ของ D. H. Lawrence ก็ตอนขึ้นมัธยมโน่นแน่ะ) พ่อแม่จะได้ไม่มาตบอกผางด้วยความตกใจทีหลังว่าลูกฉันอ่านอะไรกันนี่ แล้วรัฐหรือคนทำโพลจะได้ไม่ต้องออกมาบอกว่ามันเป็นปัญหาศีลธรรมทางสังคมให้ตกใจกันเล่นเป็นคราวๆ ไป "แต่มันได้ผลเกินคาดไปหน่อย" พ่อว่า "มันเล่นอ่านซะจนสายตาสั้น " เอาเถอะค่ะ  พ่อ มันสั้นไปแล้วนี่นา ถือเป็นความรับผิดชอบร่วมกันละกันเนอะ บอกแล้วไงว่าการวิจัยต้องเผื่อค่า Error ด้วยน่ะ ด้วยเหตุทั้งหลายทั้งปวงที่กล่าวมานี้ ทำให้บ้านฉันมีแต่หนังสือเต็มไปหมด จนเริ่มจะหาที่เก็บไม่ได้ และเริ่มลามไปอยู่บนโต๊ะกินข้าวบ้างแล้ว แต่มีเรื่องดีอย่างหนึ่งที่เดี๋ยวนี้มีหนังสือออนไลน์(ผู้ต้องสงสัยรายหนึ่งในคดีที่ทำให้คนไทยไม่อ่านหนังสือเป็นเล่ม)ให้อ่าน เลยทุ่นเงิน ประหยัดเนื้อที่ของชั้นวางหนังสือไปได้เยอะทีเดียว แต่พอพูดถึงเรื่องการเก็บหนังสือ ก็มีข้อน่าสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งว่า ทำไมคุณป้าต้องเก็บหนังสือของคุณยาย กับพับสาของคุณตาเอาไว้ในกล่อง ซ่อนไว้ในห้องเก็บของเสียมิดชิดขนาดนี้ด้วย พอไปถาม ก็ได้คำตอบกลับมาว่า เมื่อก่อนนี้ ก็เก็บเอาไว้บนชั้นตามปกตินั่นแหละ แต่บางทีมีคนรู้จักกันแวะมาหา มาเห็นเข้า ก็ยืมไปอ่าน แล้วไม่ยอมเอามาคืน บางคนก็มาขอไปดื้อๆ อ้างว่ากำลังเรียนตัวเมืองบ้างล่ะ เรียนเขียนค่าวอยู่บ้างล่ะ แต่คุณป้าก็ปฏิเสธไป บอกว่าหนังสือพวกนี้ เป็นของคุณยาย อยากจะเก็บเอาไว้ให้เป็นสมบัติของลูกของหลาน มีอยู่วันหนึ่ง คนที่มาขอหนังสือก็มาบอกว่าจะขอยืมไปอ่านเท่านั้น เจอตื๊อหนักๆ เข้า คุณป้าก็เลยให้ยืม ตัดรำคาญ แต่พอยืมไปก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะเอามาคืนสักที น่ากลัวว่าคราวนี้ หนังสือจะถูกเชิดหนีไปอีกแล้วกระมัง กำลังจะนึกปลงอยู่แล้วว่า อาจจะไม่ได้คืน คนที่ยืมหนังสือไปคนนั้นก็เอาหนังสือมาคืนพอดี เจ้าตัวสารภาพว่า ตั้งใจจะเอาไปจริงๆ นั่นละ แต่พอเอาไปให้พระดู ก็ถูกพระทักเข้า คนเอาไปก็เลยรีบเอามาคืน ส่วนคนได้ของคืนน่ะก็ดีใจอยู่หรอก แต่อีกใจหนึ่งก็แอบ 'ยัวะ' หลวงพี่อยู่นิดๆ เหมือนกัน ก็แทนที่หลวงพี่จะบอกว่า "ไปเอาของเขามาไม่ดี ผิดศีล ให้เอาไปคืนเสีย" แต่หลวงพี่กลับไปบอกเขาว่า "เอามาทำไม ของของเขามีเจ้าของติดอยู่ ระวังเขาตามมาทวงคืน" น่ะสิ "หลวงพี่พูดเสียอย่างกับแม่เรายังหวงของ ไม่ไปผุดไปเกิดอย่างงั้นแหละ" คุณป้าบ่นอุบ เพื่อตัดปัญหาเรื่องคนมาขอยืมหนังสือแล้วไม่ยอมเอามาคืน และเรื่องอื่นที่ทำให้หงุดหงิดหัวใจ คุณป้าก็เลยเก็บหนังสือของคุณตาคุณยายใส่กล่อง ซ่อนไว้ในห้องเก็บของเสียเลย จะอ่านเมื่อใดก็ค่อยไปค้นออกมา แหม ถ้าพูดแบบไม่เข้าข้างกันเอง หลวงพี่ก็พูดเกินไปจริงๆ แหละ แต่จะว่าไปคำพูดของหลวงพี่ ก็ใช้เป็นมุขเวลาให้ใครยืมหนังสือไปแล้ว กลัวจะไม่ได้คืนที่เข้าทีใช้ได้เหมือนกัน ถ้ามีคนมายืม ก็ตีหน้าขรึมๆ  บอกเขาไปว่า "อ่านจบแล้วรีบเอามาคืน ถ้าเอาไว้นานๆ  เราก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น อ้อ! รักษาหนังสือดีๆ ด้วยนะ เจ้าของคนก่อนเขาหวง " ก็น่าจะ 'เวิร์ก' ดีเหมือนกันนะ ว่าไหม ? *************************************** ปัจฉิมลิขิต : 1. อ่านบทความ "Thailand sorely lacks a reading culture" ได้ที่ http://www.nationmultimedia.com/search/page.arcview.php?clid=11&id=120189&date=2005-08-27&usrsess= 2. สำหรับกล่องฯ ตอนนี้ อยู่ๆ ก็คิดถึงและอยากเขียนถึงคุณย่ากับคุณยายขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล แต่แล้วก็ได้คำตอบจากแม่ว่า เดือนธันวาคมเป็นเดือนที่คุณยายกับคุณย่าเสียพอดี ซึ่งเรื่องนี้ตัวเองไม่ทันได้นึกถึงเลย... ส่วนจะคิดถึงเพราะอะไร ไม่มีข้อสรุปสำหรับเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณที่สละเวลาแวะเข้ามาอ่านกันนะคะ :) ------------------------------ หนังสือที่เห็นนี้ เป็นหนังสือที่ยืมมาจากคุณป้าค่ะ ต้องจับอย่างระมัดระวังที่สุด เพราะกลัวหลุดเป็นชิ้นๆ เนื่องจากหลายเล่ม พิมพ์มาตั้งแต่ประมาณ ปี พ.ศ. 2487 โน่นแน่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 48 20:51:57 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 4 ธ.ค. 48 19:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วชอบจังเลยค่ะ... รู้สึกอบอุ่นใจบอกไม่ถูก.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบด้วย :) จากคุณ : scottie - [ วันพ่อแห่งชาติ 12:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น้านสิ สมัยก่อนไม่ได้เรียน คนยังขวนขวายเรียน ไม่เห็นเหมือนเด็กสมัยนี้เลยอ่ะคะ มีให้เรียนไม่ยอมเรียน จากคุณ : oreocream - [ วันพ่อแห่งชาติ 18:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ระวังยายจะมาหาจริงๆ นะจ๊ะ... อิอิ จากคุณ : ขี้เกียจเปลี่ยนล็อกอินเนมใหม่ (ตัว(Z)) - [ 7 ธ.ค. 48 13:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แว้บมาคุยค่า คุณ คิมมี่ (*CriMy*) : ความเรียงบทนี้ เขียนไปยิ้มไป แต่ตอนโพสต์ออกจะหนาวๆ นิดหน่อย เหอๆ ขอบคุณนะคะ ^ ^ คุณ scottie  : ขอบคุณมากค่ะ :) คุณ oreocream : นั่นสิเนอะ... ไม่มีข้อเถียงเลยค่ะ ป.ล. คอมฯ หายป่วยหรือยังเอ่ย ถ้ายัง ก็ขอให้หายเร็วๆ นะคะ ^ ^ waidhaya (อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าเป็นใคร) : อย่าทักสิ ฮือ... จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 ธ.ค. 48 21:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบๆ จ้า (บทความนะ) ชอบฟังเรื่องเล่าเมืองเหนืออ่ะจ้า แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 48 20:18:53 จากคุณ : PP_kung (PP_kung) - [ 8 ธ.ค. 48 20:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วรู้สึกได้ความรู้ดีจังครับ คุณย่าคุณยายของน้องปิยะรักษ์นี่เป็นคนเก่งจริง ๆ  ผู้ใหญ่ในวัยนี้ค่อนข้างหายากที่อ่านหนังสือ ย่ากับยายผมนี่ไม่แตะเลย (แตะแต่ไทยรัฐ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วเพราะย่าแก่จนสายตาเกือบบอด ส่วนยายก็อยู่บนสวรรค์แล้ว) ยายเป็นคนลำพูน พูดภาษากลางไม่ได้ ผมก็พูดเหนือไม่เป็น สรุปเลยไม่ค่อยได้คุยกัน สมัยเรียนประถมต้องอยู่โรงเรียนประจำ อยากอ่านหนังสือมาก แต่ครูเขาให้นอนตั้งแต่ 3 ทุ่ม ผมเลยแอบซื้อไฟฉายมาคลุมโปงอ่าน ทำมาเป็นปี เลยสายตาสั้นเหมือนกัน หนังสือที่อ่านตอนนั้นก็ ศกุณตลา บทพระราชนิพนธ์ แล้วก็เรื่องสามเกลอของป. อินทรปาลิต ที่บ้านไม่มีใครชอบอ่านนิยาย พ่ออ่านแต่พวกนิตยสารธุรกิจ แม่อ่านขวัญเรือน(ไม่รู้อ่านหมวดนิยายด้วยหรือเปล่า) พี่ชายอ่านแต่วิชาการ น้องสาวอ่านแฟชั่น มุขของหลวงพี่เข้าท่าดีครับ เพราะไม่งั้นคงไม่ได้หนังสือคืน คนเราบางทีถ้าไม่อ้างไสยศาสตร์หรือของที่มองไม่เห็นก็ไม่กลัวไม่เกรงเอาเลยเหมือนกัน ขอบคุณที่เขียนเรื่องดี ๆ มาให้อ่านนะครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ วันรัฐธรรมนูญ 00:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาดูอีกที... :) คุณ PP_kung : แหม... นึกว่าชอบคนเขียน (พูดเล่นค่ะ พูดเล่น ฮ่าๆ) ขอบคุณที่แวะมาฟังเรื่องเมืองเหนือนะคะ ^ ^ คุณอันโตนิโอ : สงสัยจะเป็นเรื่องความชอบเฉพาะตัวของผู้ใหญ่รุ่นคุณย่าคุณยายแต่ละท่านค่ะ เพราะญาติผู้ใหญ่ใกล้ตัวบางท่านก็ไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ แต่อ่านเฉพาะหนังสือพิมพ์เหมือนกัน ถ้าคุณยายยังอยู่ก็คงจะคุยกันลำบากเช่นกันค่ะ เพราะตัวเองก็พูดคำเมืองไม่ค่อยคล่อง สำเนียงก็ออกจะพิกลอยู่ เนื่องจากมาหัดพูด หัดอ่านจริงๆ จังๆ เอาตอนอยู่มัธยมปลายนี่เอง เนื่องจากถูกอาจารย์บังคับตอนทำรายการวิทยุของโรงเรียน (ปกติเป็นคนหาข้อมูล แต่วันนั้นถึงเวรพอดี) และมานึกขอบพระคุณอาจารย์ที่เคี่ยวเข็ญให้พูดให้ได้เอาตอนต้องออกภาคสนามสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เพิ่งสำนึกเอาตอนที่เริ่มสนใจทีหลังว่า ทำไมเราไม่รู้จักพูดหรือทำความรู้จักภาษาท้องถิ่นของเราเอง แต่ดีใจที่เริ่มเรียนรู้ตอนที่ยังไม่สายเกินไป ส่วนสาเหตุหลักที่ทำให้ตัวเองสายตาสั้น คือ อ่านไม่เลือกที่ และอ่านติดพัน แสงเริ่มหลบ แต่ไม่อยากวางหนังสือ ก็ไม่สน อ่านต่อไปเรื่อยๆ หนังสือที่อ่านตอนเด็กๆ ก็เป็นทำนองเดียวกันค่ะ ที่ออกจะ 'ติด' หนักหน่อย คือ เรื่องล่องไพร ของน้อย อินทนนท์ (อ่านหนังสือที่ไม่ค่อยมีผู้หญิงเขาอ่านกันเท่าไหร่) จะว่าไป คนในบ้านอ่านไม่ค่อยเหมือนกันก็ดีไปอย่างนะคะ เพราะจะได้ไม่มาแย่งกันอ่าน ที่บ้านชอบอ่านอะไรคล้ายๆ กัน อ่านได้ทุกแนว เวลาใครซื้ออะไรเข้ามา วางเอาไว้แป๊บเดียว มีคนชิงไปอ่านซะแล้ว (โดยเฉพาะหนังสือพิมพ์กับสารคดี) ^ ^' เรื่องหนังสือของคุณป้า ต้องขอบคุณหลวงพี่จริงๆค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน และขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านเช่นกันค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:57:18 ]