ความคิดเห็นที่ 1 “ผมว่า คุณรออยู่ที่รถดีกว่านะครับ  อีกสองชั่วโมงผมจะกลับมารับ  ทางมันลำบากครับ”  เขานึกถึงเส้นทางที่ต้องขึ้นเขาลงห้วย  ไม่ใช่หนทางเรียบ ๆ  เดินได้อย่างสบาย ๆ “ไม่ค่ะ!  ฉันไม่เคยกลัวความลำบากนะ”  เธอปฏิเสธเสียงแข็งขึ้นทันที  หงุดหงิดเมื่อเขาอ้างถึงความลำบากเป็นครั้งที่สอง   ระบิลมองหน้าหลานสาวเจ้าของไร่อย่างพิจารณา  ผิวใส ๆ ของเธอจะทนแดดยามบ่ายอันร้อนระอุได้แค่ไหน  ร่างเล็กบอบบางอย่างนั้นจะขึ้นเขาลงห้วยไหวหรือ  สองมือนุ่มนิ่มอย่างคุณหนูผู้ได้รับการทะนุถนอมนั้น  จะอดทนต่อความยากลำบากได้จริงอย่างที่เธอเก่งแต่พูดหรือเปล่า  ท่าทางจะทำให้เดินทางไปถึงช้ากว่าที่เขาตั้งใจไว้เสียมากกว่า “ฉันจะไปด้วย  แถวนี้เป็นป่าทั้งนั้น  เกิดมีอะไรมาทำอันตรายฉัน  ใครจะช่วยล่ะ  ฉันจะไม่ยอมถูกทิ้งอยู่คนเดียวหรอกนะ” “ก็ได้ครับ”  พูดจบเขาจึงเดินนำไป   แดดกล้าในยามบ่ายร้อนระอุ  เปลวแดดและไอร้อนรอบตัวทำให้เธอรู้สึกเหนื่อย  เลือดฝาดฉีดขึ้นหน้าจนสีผิวแดงระเรื่อ  เธอก้มหน้าเช็ดเหงื่อกับแขนเสื้อครั้งแล้วครั้งเล่า  หิวก็หิว   เมื่อยก็เมื่อย   สองขาล้าไปหมด   แล้วชะเง้อมองชายหนุ่มที่เดินอ้าว ๆ อยู่ข้างหน้า  พยายามฝืนเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น  แต่อะไรก็ไม่เหนื่อยเท่าการต้องเร่งรีบเดินให้ทันคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าที่เดินเร็วยังกับวิ่งไปอย่างนั้นแหละ   สีหน้าเธอหงุดหงิดเอาการ “นี่!  นายน่ะ  เดินช้า ๆ หน่อยได้มั้ย  นายลืมหรือไง  ว่าฉันมาด้วยนะ  นายไม่ได้มาคนเดียว”  เธอตะโกนเสียงดังใส่เขาอย่างโมโห เขาหยุดรอครู่หนึ่งเพื่อให้เธอเดินตามขึ้นมาทัน “เดินน่ะ!  รอๆ กันมั่งสิ! ทำยังกะเดินคนเดียวไปได้”  ตะเกียงระบายอารมณ์ใส่ ชายหนุ่มนิ่งเงียบ  เขาไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว  เมื่อเห็นเธอเดินตามขึ้นมาทันแล้ว  จึงเดินต่อไป “นี่! เดี๋ยวก่อน  นายชื่ออะไรนะ  เผื่อนายเดินหายตัวไป  ฉันจะได้ตะโกนเรียกชื่อนายถูก” “ระบิลครับ”  เขาตอบสั้น ๆ “มาอยู่กับคุณตานานรึยัง”  ตะเกียงพยายามชวนเขาคุย  เพราะจะได้รู้สึกว่า  ระยะทางที่ยาวไกลจะได้ดูสั้นลงบ้าง  แต่เขาก็ตอบสั้นจนเธอเองรู้สึกว่า  การคุยกับเขามันช่างน่าเบื่อเสียเหลือกิน  พาลนึกหมั่นไส้เขาขึ้นมาตะหงิด ๆ   “นี่!  นายระบิล  นายไม่เต็มใจจะคุยกับฉันหรือไง”  เธอชักยั้วะ!  ในท่าทีเฉยชาไม่ยินดียินร้ายของชายหนุ่ม “ขอโทษครับ  ผมคุยไม่เก่ง”  เขาตอบเสียงเรียบ “เชอะ!  นายคงคิดว่า  ฉันอยากคุยกับนายมากงั้นสิ  ถึงได้ทำเล่นตัว  ถามคำตอบคำแบบเนี้ย!  คิดว่าตัวเองเป็นใคร!”  เธอเริ่มพูดจาประชดประชันมากขึ้น ยังเดินไม่ถึงไหนเธอก็เริ่มโวยวายซะแล้ว “อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ”  มองหน้าสาวน้อยข้าง ๆ ด้วยอาการสงบนิ่งเหมือนจะใช้ความนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว “นี่!  นายหาว่าฉันเป็นคนขี้โมโหเหรอ” หูของเธอเริ่มออกอาการหาเรื่องเข้าแล้ว “เปล่าครับ  คุณอย่าเอาเรื่องผมไปใส่ใจเลย” “น่าเกลียด!  นายหาว่าฉันสนใจนายรึไง” ชายหนุ่มไม่ต้องการจะเสียเวลาโต้เถียงกับเธอ  หันหลังให้แล้วเดินต่อไปอย่างไม่สนใจเสียงเอ็ดตะโรที่ตามหลังมา “นี่!  นายระบิลหันมาพูดกันก่อน”  ยิ่งเขาไม่พูด  ยิ่งเขาเฉยชา   ยิ่งกลับทำให้เธอโมโหมากขึ้น   เธอเดินฉับ ๆ เข้าไปฉุดแขนเขาไว้ ชายหนุ่มหันขวับกลับมามอง “คุณใจเย็นขึ้นเมื่อไหร่  ผมจะพูดกับคุณ”   ดึงแขนออกจากมือเธอ  ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เข้าใจอะไรไปขนาดนั้น สีหน้าเรียบเฉยจนดูดุของเขา    น้ำเสียงเน้นหนักชัดเจน   ทำให้เด็กสาวนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ   “ผมอยากจะบอกเตือนคุณด้วยความหวังดีว่า  มันไม่เป็นการดีเลย  ที่คุณพูดจาไม่ดีกับผม  มันจะอันตรายสำหรับคุณถ้าคุณพูดแบบนี้กับคนอื่น”  น้ำเสียงนั้นสุขุมเยือกเย็นเป็นผู้ใหญ่ ตะเกียงได้แต่กัดริมฝีปากไว้แน่น  มองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ  และมันก็จริงอย่างที่เขาบอก  ตอนนี้เธอต้องพึ่งพาเขา  ควรจะพูดดี ๆ กับเขา  ถึงจะถูก  และก็มีเพียงเธอกับเขาสองคนเท่านั้นในขณะนี้ หลังจากนั้นเด็กสาวเดินตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเงียบ ๆ  สายตามองต้นไม้ใหญ่ต้นสูงรอบตัวอย่างสนใจ  บางต้นรูปร่างและสีสันแปลกตา  เพลินกับดอกไม้ป่าสีสันสดใส   รวิวารหยุดสายตาไว้ที่ดอกไม้ดอกหนึ่ง  สะดุดใจในความสวยเป็นพิเศษ  รูปร่างคล้ายดอกกล้วยไม้แต่ใหญ่กว่า  สีม่วงอ่อน  กลีบดอกบางใส  ห้อยระย้าลงมาจากกิ่งไม้สูงเหนือศีรษะ   พยายามเอื้อมมือหมายเด็ดมาเป็นเจ้าของ   แต่มันอยู่สูงเกินไป “ระบิล  เก็บดอกไม้ให้หน่อยสิ”  เธอหันไปเรียกคนที่เดินนำหน้า ชายหนุ่มหันมามอง “ผมว่า ให้มันสวยอยู่บนต้นดีกว่านะครับ”  เขาพยายามปฏิเสธอย่างสุภาพ “ไม่เอา  อยากได้  ดอกอะไรไม่รู้  แปลกดี  สวยจังเลย  เก็บให้หน่อยไม่ได้เหรอ”  เธออ้อนวอน “ผมว่า ให้มันสวยอยู่กับป่านี่ละครับ  ดีแล้ว  คนที่ผ่านมาจะได้มองเห็นความสวยของมันด้วยไงครับ  ไม่เห็นต้องเก็บมาชื่นชมความสวยคนเดียวนี่ครับ” “ไม่เอา  เก็บให้หน่อย”  เธอดื้อดึงจะเอาให้ได้ “เก็บมาไม่นานมันก็เหี่ยวเฉาไป  อะไรที่เรายังไม่ได้เป็นเจ้าของ  มันก็จะดูมีค่า  แต่พอมันเป็นของเราแล้ว  มันก็ไม่ค่อยมีความหมายอะไร  คุณเล่นซักพักก็คงเบื่อ  ให้มันอยู่ที่เดิมนะครับ”  เขาพยายามอธิบายเหตุผลยังไม่ยอมเก็บให้ “เร็วสิ!  ระบิลเก็บให้หน่อย  นะ  นะ”  เธอยังไม่ยอม  พยายามคะยั้นคะยอเขาให้เก็บให้ราวกับเด็กอยากได้ของเล่น “อยากได้จริงหรอ”  เขาถามย้ำ  เมื่อเห็นเธอตะแง้ว ๆ จะเอาให้ได้ “จริง ๆ”  เธอพยักหน้ารับถี่ ๆ “งั้นปีนขึ้นไปเก็บเองนะครับ  ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี ๆ” ใบหน้าที่ทำท่าจะคลี่ยิ้มของเด็กสาวหุบลงทันที “อะไรเนี่ย !  เก็บให้แค่นี้ก็ไม่ได้”  เด็กสาวบ่นทำหน้ายุ่ง   ทั้ง  ๆ  ที่คนตัวสูงอย่างเขา  แค่เอื้อมมือนิดเดียวก็จะเด็ดดอกไม้สวยนั่นให้เธอได้อย่างสบายเลย เด็กสาวสะบัดหน้าหนี คนอะไร!  ใจร้าย!  ใจดำ!  ไม่มีน้ำใจ! เธอบ่นอยู่ในใจ   แล้วหันไปทำตามคำแนะนำของเขาคือปีนขึ้นไปเก็บเอง   ชายหนุ่มได้แต่ยืนกอดอกมองอย่างขำ ๆ แต่ทว่า  ปีนขึ้นไปได้นิดหน่อย  ก็ลื่นไถลหล่นตุ้บลงมากระแทกพื้น  โชคดีที่ไม่สูงนัก “นี่!  ไม่ช่วยแล้วยังหัวเราะเยาะอีกนะ”   เธอหันไปจ้องเขาตาเขียวปัด  ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น  ปัดเสื้อปัดกางเกงที่เปื้อนขี้ดิน “จะเก็บดอกไม้อีกนานไหมครับ  ถ้านานผมจะได้ไปก่อน”   พูดจบก็หันหลังให้เดินไปต่อทันที “นี่!  ระบิล  นายทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ”  หลานสาวเจ้าของไร่รีบวิ่งตาม รวิวารมองเวลาจากข้อมือ  เกือบบ่ายสองแล้ว  เธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย  ท้องร้องจนหายร้องไปชั่วขณะหนึ่งแล้ว   แต่ตอนนี้เริ่มร้องใหม่อีกรอบแล้ว   หิวจนแสบท้องไปหมด   มองคนนำทางที่เดินลิ่ว ๆ อยู่ข้างหน้า “ระบิล ”   เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ ความเงียบของป่าที่มีเพียงเสียงฝีเท้าของเขาและเธอ  ทำให้เขาได้ยินชัดเจน   ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาที่มีคำถาม “ฉัน .”   พอเห็นสีหน้าเขา   พาลจะพูดไม่ออกเอาดื้อ ๆ “ครับ?”  เขารับคำด้วยเสียงของคำถาม เธอยังไม่ได้พูดอะไร   ท้องก็ส่งเสียงร้องบอกแทนคำพูดในประโยคถัดมา “ยังไม่ได้ทานข้าวมาหรือครับ”   “ยังเลย” ชายหนุ่มมองไปรอบตัว   แล้วหันกลับมามองหน้าเด็กสาว “ถ้าผมจำไม่ผิด  ข้างหน้านี้จะมีต้นกล้วยขึ้นอยู่   แล้วก็ต้นตะขบ  ต้นหว้า  ต้นไหนนะครับ  ทานลองท้องก่อนก็แล้วกันนะครับ” “กล้วยหรอ ไม่มีต้นอื่นหรอ  ฉันไม่ชอบกินกล้วยนะ   ส่วนตะขบ  หว้า  ไหนอะไรก็กินไม่เป็น  ไม่เคยกิน” เดินต่อไปอีกนิดหน่อยก็เจอต้นกล้วยที่เขาบอก  ตะขบลูกสีแดงกลิ่นหอมหวานห้อยตามกิ่งของตะขบ  ต้นหว้า  ต้นไหน  ขึ้นแซมอยู่ใกล้กัน “ทานเถอะครับ  ลองทานดู”  เขาเก็บผลไม้แปลกหูแปลกตาในสายตาเธอมาให้ “วิธีทานไม่ยากครับ  ผมจะทำให้ดูเป็นตัวอย่างนะ”  ว่าแล้วเขาก็ปอกกล้วยเข้าปาก สาวน้อยตัดใจลองทานผลไม้ที่เขาเอามาให้  ถ้าไม่กินต้องหิวจนตาลายหรือไม่ก็เป็นลมเป็นแล้งแน่ ๆ  รสชาดไม่ได้แย่อย่างที่คิด  อยากจะให้เขาเก็บให้อีก  แต่ไม่กล้าบอก   เขามองเธอทานผลไม้ที่เก็บมาให้อย่างน่าอร่อยเชียว  ทานจนหมดเกลี้ยงเลย  คงจะหิวมากจริง ๆ   “ทานได้นะครับ  ผมจะเก็บให้อีก” เด็กสาวยิ้มแหย ๆ  พลางพยักหน้า “ขอบใจนะ”  เธอขอบคุณเขาเป็นครั้งแรก  เมื่อรับผลไม้จากเขาเป็นครั้งที่สอง “ยินดีครับ” ============= ระบิลพารวิวารเดินตัดป่ามาถึงลำธารสายหนึ่ง  เสียงน้ำไหลไพเราะเป็นเสียงดนตรีตามธรรมชาติ  บริเวณนี้มีก้อนหินน้อยใหญ่ขึ้นสลับซับซ้อนพอสมควร  ยิ่งเดินใกล้ลำธารเข้าไปก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความชื้นและไอเย็นจากสายน้ำ  ตามโขดหินมีตะใคร่น้ำขึ้นอยู่ทั่วไป ชายหนุ่มเดินลัดเลาะตามโขดหิน   ปีนขึ้นไปบนก้อนหินใหญ่   หันกลับลงไปมองเด็กสาวที่ตามมา   หยิบท่อนไม้ที่ดูแข็งแรงส่งให้  เพื่อให้เธอจับแล้วช่วยดึงขึ้นมาด้านบน  ได้ยินเสียงน้ำตกแว่นมาจากที่ไหนซักแห่ง   ทุกย่างก้าวเธอต้องเดินอย่างระมัดระวัง  เพราะพื้นก้อนหินมีความชื้นและลื่น   แม้จะระวังอย่างดีแล้วก็ยังลื่นล้มอีกจนได้  คนตัวสูงได้แต่หันมามอง   แล้วปล่อยให้เธอลุกขึ้นด้วยตัวเอง   เมื่อถึงทางลาดชัน  เขาส่งท่อนไม้ให้เธอจับไว้เพื่อพยุงตัวเองแล้วค่อย ๆ เดินไต่ลงมา   เดินต่อมาอีกหน่อยมองเห็นลำธารใสอยู่เบื้องหน้าห่างไปแค่สิบก้าว “นี่ระบิลจะถึงหรือยัง”  น้ำเสียงนั้นเหนื่อยอ่อน “ครึ่งทางแล้วครับ  ข้ามลำธารไปอีกห้ากิโลก็ถึงบ้านไร่” “ขอฉันนั่งพักสักครู่เถอะนะ  ฉันไม่ไหวแล้ว  นายรู้มั้ย  ฉันไม่เคยเดินไกลขนาดนี้เลยนะ  ตั้งแต่เกิดมา  เจ็บเท้าจะแย่อยู่แล้ว  มันระบมไปหมด”  เธอทรุดตัวลงนั่งใต้โคนต้นไม้ใหญ่อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง “เอาเถอะครับ  คุณนั่งพักสักครู่ก็แล้วกัน”  แล้วสาวเท้าเดินตรงไปที่ลำธาร “นี่ เดี๋ยว!  นายจะไปไหน  อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ”  เด็กสาวรีบผุดลุกขึ้นยืนทันที  คว้าแขนเขาเอาไว้ “ไม่ได้ไปไหนครับ  อยู่แถว ๆ นี้แหละ  คุณนั่งพักเถอะ” สายตาชายหนุ่มมองมายังมือเธอที่คว้าแขนเขาเอาไว้   ทำให้เธอต้องรีบปล่อยมือ   รวิวารจึงนั่งลงตามเดิม สักครู่ชายหนุ่มเดินกลับมา  ส่งกรวยใบไม้ในมือให้เธอ   “น้ำครับ” “จาก ลำธารนี่หรือคะ”  เธอยื่นมือไปรับกรวยใบไม้จากระบิล   “แล้วจะ สะอาดหรือคะ”  เธอชักไม่แน่ใจ “ถ้ากลัวก็ไม่ต้องกินหรอกครับ”  เขาเดินกลับไปยังลำธารอย่างไม่สนใจ เด็กสาวทำจมูกย่น  มองเขาเดินตรงไปริมลำธาร  ชายหนุ่มย่อตัวลงใช้มือกวักน้ำขึ้นมาดื่ม  และล้างหน้าล้างแขนอย่างสบายใจดูน่าอิจฉาชะมัด “กินก็กิน  ดีกว่าไม่มีน้ำกินนะ  หิวน้ำจะตายอยู่แล้ว”   เธอหันกลับมามองน้ำในกรวยใบไม้  ก่อนตัดสินใจยกขึ้นดื่มอย่างกระหาย   แล้วเดินไปริมลำธารตักน้ำขึ้นดื่มอีกจนพุงกาง  กวักน้ำล้างหน้าล้างแขนจนเสื้อแสงเปียกโชก  ความเย็นของน้ำทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้น ระบิลเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นไป  พลางเดินเข้าไปหาเด็กสาว “ไปกันหรือยังครับ  เราต้องข้ามลำธารนี้ไป  คุณว่ายน้ำเป็นมั้ย” รวิวารส่ายหน้า  “หึ ไม่เป็นค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ  ถ้าคุณเดินดี ๆ ก็ไม่ตกหรอก  น้ำก็ไม่ลึกมาก  แค่อกเองครับ  มีแค่บางจุดเลยหัวนิดหน่อย” เขาเริ่มเดินนำไปก่อน  ก้าวเท้าขึ้นเหยียบตามก้อนหินที่วางเรียงรายขวางลำธารอยู่  ระหว่างหินแต่ละก้อน  ห่างกันอยู่พอสมควร   “ตามมาสิครับคุณ .”  เขาหันมามองเธอ  หลังจากที่เดินข้ามหินไปสามสี่ก้อนแล้ว เด็กสาวรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะก้าวไปบนก้อนหินแต่ละก้อน  ความห่างของก้อนหินทำให้เธอกลัวที่จะก้าวพลาด  นึกโกรธเขาที่เดินนำไปก่อน  ไม่หยุดรอช่วยเหลือเธอบ้างเลย “ผู้ชายอะไร  ไม่เป็นสุภาพบุรุษซะเลย  ทำตัวอย่างพระเอกละครหน่อยก็ไม่ได้”  เธอบ่นอุบอิบอยู่ในใจ  มองเห็นเขากระโดดไปถึงหินก้อนเกือบสุดท้ายแล้ว  จึงรีบก้าวตามไป “เอ้า!  รีบกระโดดมาสิครับ”  เขาบอกเธอ  เมื่อเห็นเธอยืนลังเลอยู่นานแล้ว “โหย มันห่าง ฉันกลัวจะโดดไม่ถึง” “ถ้าคุณมั่นใจว่าทำได้  คุณก็จะทำได้” “ก็นายขายาวนี่  นายก็ทำได้สิ” “รีบ ๆ มาเถอะครับ  ไม่งั้นผมจะไม่รอคุณแล้วนะ”  เขาทำท่าจะหันหลังจากไป “เดี๋ยวซี่!!  อย่าเพิ่งไปนะ  จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เพราะความห่างของก้อนหินทำให้เธอโถมแรงกระโดดเต็มที่  เมื่อเท้าแตะถึงหินที่เขายืนรออยู่  จึงเซกระแทกเขาอย่างจัง  ระบิลเซไปตามแรงปะทะจนติดต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ข้าง ๆ  รีบใช้มือข้างหนึ่งยึดกิ่งไม้ไว้  พร้อม ๆ กับใช้มือข้างที่เหลือพยุงร่างเล็กเอาไว้  โชคดีที่มีต้นไม้กั้นอยู่ไม่งั้นคงพลัดตกน้ำไปทั้งคู่ “ขะ ขอโทษค่ะ”  ตะเกียงรีบพยุงตัวเองถอยออกมาจากร่างชายหนุ่ม  สายตาเหลือบเห็นแผลเขาถูกกิ่งไม้ขูดเอาที่ต้นแขน  มีเลือดไหลซึมออกมาซิบ ๆ  หลายแผลเลย “ไม่เป็นไรหรอกครับ  ไปกันต่อเถอะ”  เขาไม่สนใจมัน  แล้วกระโดดไปยังหินที่ติดกับฝั่งลำธาร เธอพยายามมีสติ  แล้วกระโดดตามไป  แต่เท้าข้างหนึ่งเหยียบถูกส่วนที่ลาดชันของหินจึงลื่น “ว้าย .!!” ระวิวารร้องเสียงดังอย่างตกใจ ชายหนุ่มรีบคว้าร่างของเด็กสาวเอาไว้  เธอกอดคอเขาไว้แน่นอย่างตกใจ  ขาข้างหนึ่งลื่นจมอยู่ในน้ำ  เขาช่วยพยุงเธอลุกขึ้น  มองร่างที่อยู่ตรงหน้าหายใจหอบถี่ ๆ เธอค่อย ๆ ยกขาข้างนั้นขึ้นมาจากน้ำ  ระบิลปล่อยมือจากแผ่นหลังของเด็กสาว  เมื่อเห็นเธอยืนเองได้อย่างปลอดภัย “ไม่เป็นไรแล้วครับ”  เขาเตือนเมื่อเธอยังกอดคอเขาไว้อยู่ ตะเกียงรีบถอนมือกลับมาจากไหล่ของเขา เธอขว้างค้อนใส่   เมื่อเขาหันหน้าเรียบเฉยกลับไป  แล้วก้าวเท้าขึ้นฝั่งทันที ไม่ได้อยากเกาะนายซักหน่อย!  เชอะ! แล้วก้มลงมองตัวเอง “โอย ขาเปียกไปข้างหนึ่งเลย”  แล้วรีบจ้ำตามชายหนุ่มไป ============   สวัสดีค่ะ  เป็นอย่างไรบ้างคะ  สบายดีรึเปล่า  หวังว่าคงสบายดีทุกคนนะคะ  ^ _ ^ ขอบคุณที่มาทักทายกันค่า..... แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 48 16:49:30 แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 48 16:16:45 แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 48 15:37:29 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ วันพ่อแห่งชาติ 15:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อันนี้จบรึยังคับ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ วันพ่อแห่งชาติ 16:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องสั้นฉบับยาว หรือเรื่องยาวฉบับสั้นครับ จากคุณ : ลูนาติก - [ วันพ่อแห่งชาติ 19:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักดี แอบสงสัยว่าเป็นแผนของคุณตาหรือเปล่า จากคุณ : scottie - [ 6 ธ.ค. 48 05:15:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่จบใช่มั้ยคะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 6 ธ.ค. 48 08:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 ธ.ค. 48 17:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังพี่ริ มีสาระอีกแล้ว ^___________^ จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 7 ธ.ค. 48 17:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักจังพี่ริ  ^___________^ จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 7 ธ.ค. 48 17:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หลานริ ปู่ว่ายังไงก็ยังไม่จบ ฮี่ๆๆ ปู่ก็ชอบอ่านการ์ตูนตั้งแต่เด็ก เป็นการ์ตูนทั้งไทยและเทศส่วนใหญ่แนวบุ้ล้างผลาญ สยองขวัญ แต่ปู่มีความเชื่อส่วนตัวว่าไม่ได้ทำให้นิสัยของป฿เปลี่ยนไปในทางก้าวร้าวนะ ปู่ยังคงเป็นคนขี้สงสารสรรพสิ่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฮี่ๆๆ ส่วนเรื่องดอกไม้ ปู่เห็นด้วยกับคำพูดของพระเอก ของบางอย่างหลายสิ่งจะดูดีเมื่ออยู่ในที่ๆเหมาะสมของมัน เมื่อรักหรือชอบอะไร บางครั้งไม่จำเป็นต้องเอามาเป็นเจ้าของ เช่นความรัก เพียงมองหรือรู้สึกดีๆกับสิ่งนั้นๆ ก็มีความสุขแล้ว คนรักบางทีไม่จำเป็นต้องอยู่กับเราหรือแย่งชิงมา คนๆนั้นจะอยู่ที่ไหนก็ได้ หรือจะกับใครก็ได้ ถ้าเราใช้ความรักไปในทางสร้างสรรค์ ก็สามารถมีความสุขจากรักนั้นได้แน่นอน ไม่ต้องจมลงในห้วงรักห้วงร้าย แฮ่ะๆๆ ดังนั้นดอกไม้ที่ดูดีที่สุดก็คืออยู่บนด้นไม้กิ่งก้านของมัน สัตว์ป่า ก้ควรจะอยู่ในป่า จึงจะดูดีเหมาะสมสวยงาม ไม่ควรจับมาค้าขายหรือเป็นอาหาร เพราะคนเรายังมีทางเลือกกินอย่างอื่นมากมาย เนอะหลานเนอะ มาคุยกับหลานเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์ยามเย็น ที่ไม่ค่อยเย็นของกรุงเทพ จากคุณ : GTW - [ 7 ธ.ค. 48 18:05:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาแปะไว้ก่อนน่าสนุก เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านอิอิ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 8 ธ.ค. 48 16:56:18 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โห..นางเอกเอาแต่ใจจริงแฮะ... สงสัยงานนี้ต้องโดนพระเอกดัดนิสัยแน่เลย อิอิ.. เห็นด้วยกับระบิลนะจ๊ะ..ดอกไม้สวยงามอยู่บนต้นดีแล้ว.. สิ่งสวยงามจะดูดีที่สุดเมื่อได้อยู่ตามธรรมชาติ.. ดังนั้น..เลยเป็นเหตุผลหนึ่งที่เราซื้อกล้องถ่ายรูป.. เอิ้กๆ เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย.. แต่ท่าทางเรื่องนี้จะน่าสนุกน่าลุ้น.. รอลุ้นต่อไปจ้า.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 12 ธ.ค. 48 07:45:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สงสัยยังมะจบแน่เยย ยังมะถึงบ้านเลยนิ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ธ.ค. 48 18:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3953316/W3953316.html ตอนที่ 2 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 5 ม.ค. 49 22:37:58 ]