PANTIP.COM : W3933428 เธอมากับฝน...อลวนหัวใจ ตอนที่ 6 [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 8

“กลัวมิ้นท์จะหนีอีกหรือไงคะ ถึงได้คอยตามคุมกันตั้งแต่เช้าเนี่ย” ฐิตารีย์หันมาถามศดิศเมื่อนั่งกันอยู่ในสวนสาธารณะ ตั้งแต่เธอกลับบ้านก็ถูกพ่อตำหนิอย่างหนัก พร้อมกับฝากให้ศดิศคอยดูแลเธอเป็นอย่างดีไม่ให้คลาดสายตาอีกด้วย

“พี่รู้ว่าน้องมิ้นท์จะไม่ทำอย่างนั้นอีก จริงไหมครับ”

ฐิตารีย์มองค้อนชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ “ถึงอยากจะทำอีก ก็คงทำไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เพราะมิ้นท์คงไม่มีที่ไปแล้ว”
‘ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ จะโกรธกันมากไหม แล้วความผิดในครั้งนี้เขาจะยกโทษให้เธอได้ไหมถ้ากลับไปเจอกันอีกครั้ง กลับไปเจอกันอีกครั้งเหรอ!! มันคงไม่มีวันนั้นอีกหรอก เพราะหน้าที่บางอย่างที่เราต้องทำ และเขาคงไม่อยากเจอเราอีก ความรู้สึกดีๆ ที่เขาบอกว่ากำลังจะมีให้เรา มันคงถูกลบเลือนไปหมดแล้ว แต่ทำไม ทำไมความรู้สึกดีๆ ในใจของเรามันถึงไม่ลบเลือนไปกับกาลเวลาบ้าง จะได้เจ็บปวดกับความทรงจำน้อยลง ความทรงจำที่ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงสั้นๆ แต่ทำให้จดจำได้นานแสนนานเหลือเกิน’

“การหลอกลวงที่ไม่ก่อให้เกิดความเสียหายหรือทำร้ายใคร นั่นก็ถือว่าเป็นความผิดที่ร้ายแรงด้วยเหรอคะพี่ดิศ”

“มันก็อยู่ที่เจตนาของคน บางครั้งมันไม่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อใครก็จริง แต่มันก็ทำร้ายจิตใจของใครต่อใครด้วยเหมือนกัน” ศดิศมองหญิงสาวอย่างเข้าใจความรู้สึกว่าฐิตารีย์หมายถึงใคร “สำหรับพี่ถ้าความรักเริ่มต้นด้วยการหลอกลวงมันก็คงทำให้เราไม่มั่นใจในความรักได้อีก และพี่ก็คิดว่าเขาคนนั้นก็คิดเหมือนกับพี่นะ”

“แต่มิ้นท์ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้นี่ค่ะ มิ้นท์ไม่มีทางเลือกต่างหาก”

“ถ้าอย่างนั้นมิ้นท์ก็ต้องไปอธิบายให้เขาเข้าใจจ๊ะ”

“ค่ะ..ฮะ!! อะไรนะคะพี่ดิศ จะให้มิ้นท์ไปอธิบายกับใคร” ฐิตารีย์มองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ

“ก็กับเขาคนนั้น คนที่มิ้นท์แคร์เขามากไงจ๊ะ”

“ใครกันคะ ไม่มีซักหน่อย พี่ดิศพูดถึงใครน่ะ” ฐิตารีย์เสมองไปทางอื่นกลบเกลื่อน

“แน่ใจนะว่าไม่มีใครสักคน พี่ไม่เชื่อหรอก”

ฐิตารีย์ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างจำนน “เฮ้อ!! เขาไม่ฟังมิ้นท์หรอกค่ะ เขาคงเกลียดมิ้นท์มาก มากเกินกว่าจะหันกลับมารับฟังคำอธิบายจากมิ้นท์แล้วล่ะ”

“แต่อย่างน้อยเราก็ได้อธิบายความจริงให้เขาฟัง เขาจะโกรธเราอีกหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเขา แต่อย่างน้อยเราก็ได้พูด และเขาก็ได้ฟัง พี่เชื่อว่าคนรักกันให้อภัยกันได้นะครับ”

“คนรักกัน!!..คำนี้ฟังดูดีนะคะพี่ดิศ แต่มันคงใช้ไม่ได้กับมิ้นท์และเขาคนนั้นหรอกค่ะ”

“มันก็อยู่ที่ว่าน้องมิ้นท์รู้สึกยังไงกับเขา”

“แต่มิ้นท์อยากให้เรารู้สึกตรงกันมากกว่า มิ้นท์ไม่อยากรู้สึกไปเองฝ่ายเดียว”

“มิ้นท์แน่ใจเหรอจ๊ะว่ามิ้นท์รู้สึกไปเองฝ่ายเดียวจริงๆ”

“เราอาจจะเคยคิดตรงกัน แต่ตอนนี้มิ้นท์คิดว่า...” ฐิตารีย์ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ

‘ความผิดโทษฐานปิดบังความจริงของเธอมันคงรุนแรงในความรู้สึกของจักรินทร์เกินกว่าที่เธอจะกอบกู้ความรู้สึกดีๆ ในใจของเขากลับคืนมาได้แล้ว เธอยังจำแววตาเจ็บปวดของเขาในวันที่จากมาได้ติดตา แววตาที่ทำให้เธอเจ็บปวดมากที่สุด และคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้รับความรู้สึกดีๆ จากผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว เธอคงต้องยอมรับสภาพใช่ไหม?’

“แล้วมิ้นท์จะทำยังไงต่อไปจ๊ะ” ศดิศถามอย่างเห็นใจ

“ไม่รู้เหมือนกันคะ มิ้นท์รู้แค่ว่าหัวใจของมิ้นท์มีเขาอยู่เต็มหัวใจ พี่ดิศของไม่ว่าถ้ามิ้นท์จะพูดอะไรตรงๆ แบบนี้” ศดิศส่ายหัวแล้วยิ้มให้อย่างเข้าใจ ฐิตารีย์ถอนหายใจแล้วพูดต่อ

“แต่ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกแบบเดียวกับมิ้นท์อีกหรือเปล่า ถ้ามิ้นท์ไปเจอเขาอีกครั้ง เขาคงไม่ยอมมองหน้ามิ้นท์อีกแน่ๆ“ หญิงสาวถอนหายใจแหงนหน้ามองฟ้าเพื่อไล่หยดน้ำตาที่คลออยู่เต็มสองตาไม่ให้ไหลลงมาให้อีกฝ่ายได้เห็น
“แต่ยังไงก็คงไม่ได้กลับไปเจอเขาอีกหรอกค่ะ มิ้นท์รู้ว่าหน้าที่ของมิ้นท์ต่อจากนี้คืออะไร พี่ดิศไม่ต้องเป็นห่วง” ศดิศมองหน้าหญิงสาวเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เปลี่ยนใจได้แต่รับฟังหญิงสาวต่อไป

“การรักใครสักคนแต่ได้ความเกลียดชังเป็นการตอบแทนเนี่ยมันเจ็บปวดนะคะพี่ดิศ”

“การมอบความรักให้ใครสักคน ไม่ได้เป็นหลักประกันว่าเขาจะรักเราตอบ อย่าหวังที่จะได้รักตอบ แต่มิ้นท์ต้องรอให้มันงอกงามขึ้นในหัวใจเขาเอง แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ก็ให้พอใจว่าอย่างน้อยมันก็ได้งอกงามขึ้นในหัวใจของเราเอง ความเจ็บสักวันก็ต้องเลือนหาย ถ้าเราเลือกที่จะจำแต่ช่วงเวลาที่ดีๆ นะ” ฐิตารีย์ยิ้มให้อย่างเศร้าหมอง

จากคุณ : กันตกวี (กันตกวี) - [ 6 ธ.ค. 48 23:59:50 ]