”หรือแค่ปล่อยให้ผ่านเลย”

สายของวันนั้นไม่มีแดด...
ฤดูฝนราวเดือนกันยายน
กระดาษชิ้นเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะ...ตรงหน้า
ตัวเลขรวมแล้วเก้าตัวปรากฏด้วยสีน้ำเงินเข้ม
จากปลายปากกา
ฉันนั่งนิ่งๆกว่าห้านาทีแล้ว
...........................
รู้สึกเองว่าพื้นที่สำหรับผู้คนของฉันน้อยลงทุกที
วันเวลาทำให้เราเติบโต
หรือเมืองใหญ่ทำให้พื้นที่ในใจเราแคบลง
ดิ้นรนเพื่อเป็น...บางคน
มากกว่ายืนอยู่ชายขอบ.....
นึกถึงคนอื่นเสียบ้าง........บางคืนมีเสียงกระซิบ
............................
ครูจัดให้เราได้ที่นั่งใกล้กัน
ฉันไม่รู้ว่าทำไมครูถึงให้เด็กนักเรียนชาย
นั่งคู่เด็กนักเรียนหญิง
ครูว่าเราจะได้ไม่คุยกัน
แต่เรายังไม่ใช่เด็กแรกรุ่น
จริตยังเดินทางมาไม่ถึง
เพื่อนก็คือเพื่อน
ความหมายมากไปกว่านี้
สำหรับเด็กบ้านนอกเป็นเรื่องยังห่างไกล
วันๆครุ่นคิดแต่ออกแบบชุดตุ๊กตากระดาษ
กับหนังยางที่โดนเพื่อนกินเรียบ
พรุ่งนี้จะเป่ากบให้ชนะบ้างจะริบเอาทั้งหมด
ที่อยู่เต็มวงแขนของฝ่ายตรงข้าม
แล้วเธอก็มีเรื่องให้พูดคุยกับฉันได้ทั้งวัน
ไม้บรรทัดจึงถูกคนคุยเก่งสองคนคาบ
จนรู้ว่าควรยืนอย่างไรไม่ให้เสียศูนย์
.........................................
เด็กผู้ชายผิวขาวจัดจนเกือบซีด
วงหน้าเรียวเล็กประกอบไปด้วยเครื่องหน้าสมส่วน
ฉันนึกภาพกลับไป
ปากบางๆสีชมพูชอบฮัมเพลงอยู่ตลอดเวลา
บางวันครูให้เราออกไปร้องเพลงหน้าชั้น
วินาทีแสนสุขของเธอสำหรับฉันราวฝันร้าย
ขาสั่นน้อยๆเอื้อนเพลงคล้ายจดจำเนื้อไม่ได้
เสียงที่เปล่งออกไปยากเย็นเหมือนทำโจทย์เลขคณิต
ผิดกับเธอที่ทั้งสีหน้าแววตาล่องลอยไปกับเนื้อเพลง
ราวกับเธอเป็นเจ้าของบทเพลงนั้นแต่เพียงผู้เดียว
..................................
ฉันถอนหายใจคล้ายอยากจะผ่อนคลายให้เรื่องที่ได้รับฟัง
เผื่อจะเบาบางลง....คงดีหากเป็นแต่เพียงฝัน
เพื่อนเก่ายังคงทำหน้าที่ได้ดี
ในการถ่ายทอดเรื่องราว...แจ่มชัด
ทั้งยังอ้างอิงถึงข้อเท็จจริง
จากหน้าหนึ่งในกรอบเล็กของข่าวรายวัน
ฉันไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเธอ
เจ้าของเสียงเพลงที่ทำหน้าที่ขับกล่อม
ในห้องเรียนเล็กๆชั้นประถม
.................................
ในหนังสือธรรมมะบางเล่มอ้างอิง
หากยกให้เป็นหน้าที่ของเรื่องกรรม
สิ่งที่สิงสู่ในตัวเธอ
อาจเป็นงูร้ายที่ตามเธอไปถึงภพหน้า
การกระทำที่ผิดเพศผิดผี
แม้ในเมืองที่เรายกให้ว่าเจริญแล้ว
ยังเก้ๆกังๆกว่าจะเต็มใจรับ
แล้วอำเภอเล็กๆที่พ่อเฒ่า
ยังตั้งหน้าตั้งตาเล่าถึงสิ่งที่ไม่มีตัวตน
แม่แก่พร่ำบ่นยังความเชื่อที่ไม่ต้องการข้อพิสูจน์
เธอก็ราวกับตัวแทนความชั่วร้าย
ในครอบครัวที่ต้องการเพศชายไว้สืบสกุล
เธอกลับเติบโตเป็นหญิงสาว
...............................
“สวยมากไหม”
“หืม ก็แหมตอนเป็นผู้ชายยังหล่อจะตาย”
“แต่ที่จริงทำงานแบบนั้นก็เงินดีนี่นา”
“ใช่ แต่มันไม่รู้จักเก็บเที่ยวบ้างเลี้ยงผู้ชายบ้าง”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ไม่แน่ใจนะ ล่าสุดที่โทร.คุยกันบอกว่าไม่ได้อยู่พัทยากลับมาอยู่กับเพื่อนแถวๆคลองเตย”
“ไม่ได้ร้องเพลง”
“ร้องอะไรหล่ะ....อาการมันออกมากแล้ว
บอกให้ไปรักษาตัวก็ไม่ไป”
“ทำไมไม่กลับมาอยู่บ้าน”
“ไม่มีใครเอาหรอก.....มันก็ไม่มีตังค์ไม่มีงานทำ”
“ถึงขนาดต้องทำแบบนี้เลยหรือ...ไม่อยากเชื่อ”
“เออ...ตอนเห็นข่าวยังไม่คิด
ว่ามันจะกล้าไปกระชากสร้อยเค้า”
“ที่จริงไปวัดพระพุทธบาทก็ได้ใช่ไหมที่รับดูแล”
“เธอช่วยบอกให้มันไปสิ...มันคงเชื่อเธอเคยสนิทกับมัน”
“แต่นั่นมันผ่านมานานแล้ว”
.................................
นานเหลือเกิน
ที่เราไม่ได้พบกัน
ได้พบอีกครั้งก็แค่ถ่ายทอดผ่านริมฝีปากใครอีกคน
เราก็ราวเป็นเพียงคนแปลกหน้า
ภาพวัยเยาว์จบลงแค่นั้น
คั่นด้วยกาลเวลาที่ยาวนานราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น
โศกนาฏกรรมของชีวิตที่ได้รับฟัง
จึงคล้ายเป็นเพียงเรื่องเล่าของตัวละคร
ที่ผ่านไปผ่านมาในระหว่างทางของชีวิต
ฉันจะสามารถทำอะไรได้ดีไปกว่า
..............................
ตัวเลขทั้งเก้าตัวยังคงนอนสงบนิ่ง
บางทีฉันอยากได้ยินเสียงเธอบ้าง
แต่ก็กลัวเหลือเกินว่า
มันจะทำให้ฉันลืมเลือนบทเพลงที่เธอเคยร้อง
เสียงของเธอวันนี้
อาจทำให้ฉันลืมเลือนเสียงของวันวาน...ตลอดไป
ฉันอ่อนแอเกินกว่าจะกล้าเอื้อมมือไปโอบกอด
และปลอบโยน
ค่ำคืนนี้ท้องฟ้ามืดมิดกว่าที่เคย
ฉันอยากให้มีแสงสว่างส่องไปที่เธอ
คล้ายวันคืนที่เธออยู่หน้าชั้นเรียนหน้าเวที
อีกนานแค่ไหนจะมีวันนั้นที่หัวใจฉันกล้าพอ
หรือจนกว่าเธอจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว