ความรู้สึกฉันในตอนนี้เกิดขึ้นเพราะ ความเคยชิน ของเราใช่มั้ย แค่นั้นใช่มั้ย ไม่ได้พิเศษและสำคัญอะไรไปมากกว่านั้น....

เหมือนทรายที่รู้กันอยู่ว่าไม่อุ้มน้ำ ผ่านมา ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่..ถ้าน้ำยังคงซึมอยู่เรื่อยๆ ล่ะ ซึมตลอดเวลา ทรายอย่างฉันก็ค่อยๆ ซึมซับน้ำเรื่อยๆ ๆ ถึงแม้จะเป็นแค่ทรายที่ไม่อุ้มน้ำ แต่..สักวัน ต้องมีสักวันที่น้ำที่ค่อยๆ ซึมเข้าไปในเนื้อทราย และ..ทรายต้องโอบอุ้มน้ำนั้นไว้

เหมือนกัน ความรู้สึกฉัน เมื่อก่อนผ่านมาอย่างไร ก็ผ่านไปอย่างนั้น และเมื่อเวลาผ่านมาเนิ่นนาน ฉันก็ยังคงได้รับรู้ และสัมผัสถึงความเป็นตัวตนของเขาอยู่เรื่อยมา โดยที่เขาไม่รู้ตัว และกลับกลายเป็นว่า ฉัน-ความรู้สึกฉัน-กำลังโอบอุ้ม กำลังซึมซับความเป็นตัวตนของเขา เข้ามาอยู่ในใจฉัน อย่างค่อยๆเป็น ค่อยๆไป เหมือนความเคยชิน แม้อยากให้มันผ่านเข้ามาและก็แล้วกันไปเหมือนก่อน แต่บางอย่างกลับไม่หลุดออกไปเหมือนที่ผ่านๆ มา อะไรกันนะ -บางอย่างที่ว่านั่น- มันคืออะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ แล้วจะมีสักวันมั้ย ที่บางอย่างที่ฉันสงสัยนั้น มันเต็มเอ่อล้น จนสิ่งที่ซึมซับฉันไม่แม้จะหลุดออกไปเลย
แล้วเมื่อนั้นฉันจะทำอย่างไร ในเมื่อ....

ทรายที่ไม่น่าจะอุ้มน้ำ....กลับโอบอุ้มน้ำได้เป็นอย่างดี
ฉันที่ไม่น่าจะมีเขา....กลับมีเขาอยู่เต็มหัวใจ
ทรายจะเป็นทรายได้อย่างไร เมื่อเป็นอย่างนั้น
ฉันจะต้องทำอย่างไร เมื่อรู้สึกกับเขาอย่างนี้