ความคิดเห็นที่ 1 อากาศร้อนจัดจนรู้สึกว่ากระหายน้ำตลอดเวลา ขี่ไปได้หน่อยก็แวะซื้อน้ำดื่ม ทีแรกก็ขวดเล็กคนละขวด หลัง ๆ ชักเอาไม่อยู่ ต้องซื้อขวดใหญ่ขนาด 1.5 ลิตร ดื่มเสร็จก็เอาวางไว้ในตะกร้าหน้ารถ สะดวกดี แผนที่เมืองเว้ช่วยได้มาก แต่เวลาจะดูต้องจอดรถ ลงมากางมองหาทิศทางและชื่อถนน ผมว่าเราสองคนก็ไม่ค่อยจะมีอะไรต่างจากชาวบ้านเขาแล้วนะ แต่ก็ยังอุตส่าห์มีทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เข้ามาเมียง ๆ มอง ๆ  บางคนก็ส่งยิ้มให้แล้วทักเป็นภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นซึ่งโดยมากจะเป็นเด็ก ผู้ใหญ่นั้นได้แต่ยิ้ม ๆ  ผมก้มศีรษะให้แล้วตอบกลับเขาว่าซินจ่าว แปลว่าสวัสดีในภาษาเวียด คำ ๆ นี้ใช้หากินมาตั้งแต่วันแรก และทำให้สร้างมิตรได้หลายคน จากเมืองเก่า เราขี่รถวนทางซ้ายจนมาถึงหอธง งงกับทางเข้าทางออกอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ขี่ตาม ๆ ชาวบ้านเขาไปจนออกสู่ถนนใหญ่นอกกำแพงเมืองได้ในที่สุด  ผมดูว่าต่ายชักแย่ อย่าว่าแต่ต่ายเลย ผมเองยังหอบลิ้นห้อย น้ำที่ซื้อมาหมดไปแล้วไม่รู้กี่ขวด แดดแรงจัดจนต้องหรี่ตา อีกทั้งยังฝุ่นจากถนนบางช่วง ข้างทางถนนเล ยวน มีแผงขายแว่นกันแดด เจ้าของร้านเป็นผู้หญิงวัยใกล้ชรา ต่ายอยากได้แว่นสักอันเพราะหยีตาจนเมื่อยแล้ว ส่วนผมเป็นคนสวมแว่นสายตา จึงหมดสิทธิ์จะเอาแว่นอีกอันมาสวมทับ การเจรจาต่อรองเป็นไปอย่างเลอะเทอะ เพราะแม่ค้าพูดได้แต่ภาษาถิ่นแถมเครื่องคิดเลขสักอันก็ไม่มี เลยต้องใช้วิธีเขียนตัวเลขลงบนฝ่ามือแบบที่ใช้ต่อรองราคาซิโคล่ในฮานอยจนมือเต็มไปด้วยตัวเลขยุกยิก  สุดท้ายต่ายก็ได้แว่นกันแดดที่แม่ค้ายืนยันว่าเรย์แบนของแท้ แต่ใครหน้าไหนในโลกก็ดูออกว่าของปลอมเพราะคล่อกแคล่กเหลือเกิน อีกทั้งเนื้อพลาสติกก็ห่วยเต็มที ราคาก็พอ ๆ กับแว่นดำตามแผงจตุจักร เอาเหอะ แค่พอกันแสงได้ คงไม่ได้ใส่จริงจังนักหรอกน่า ต่ายปลอบใจตัวเองก่อนพากันปั่นจักรยานเดินทางกันต่อ ระหว่างทางไปวัดเทียนหมุ ผ่านย่านชุมชนชาวบ้านหลายแห่ง พอพ้นทางรถไฟก็เข้าถนนกิม ลอง ซึ่งสภาพไม่ค่อยจะดีนัก ทางบางส่วนชำรุดเป็นคลื่นและมากไปด้วยหลุมเล็กหลุมน้อย  ร่างกายของเราค่อนข้างจะแย่มาจากแดดอันแสนร้อนจัดจ้ากับความเหนื่อยล้าของทั้งขาและแขนอยู่แล้ว ยังมาเพิ่มความทรมานให้ก้นซึ่งรองรับการกระแทกจากถนนแบบนี้อีก คิดแล้วอยากกลับไปนั่งดื่มอะไรเย็น ๆ ที่ร้านแมนดารินตามเดิมเสียจริง แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องบุกบั่นฟันฝ่าจนกว่าจะถึงจุดหมายให้จงได้ แถววัดเทียนหมุคงมีโรงเรียนประถม เด็กนักเรียนทั้งชายและหญิงปั่นจักรยานสวนทางมาเป็นกลุ่ม ๆ เนื่องจากเป็นเวลาเที่ยงแล้ว ถนนกิม ลอง เล็กแคบ แต่มีความงามด้วยสายน้ำซมเฮืองเคียงคู่ไปตลอด นางรำเพยลมลูบไล้ให้หายเหนื่อย ผมรู้สึกว่ากลิ่นแม่น้ำหอมนั้นหอมจริง ๆ  ทว่าไม่ใช่หอมในแบบที่สัมผัสได้ด้วยนาสิก หากแต่เป็นความหอมซึ่งประมวลขึ้นจากจินตนาการที่ได้เห็นลีลาอ่อนช้อยของนาง พลิ้วน้ำเป็นระลอกริ้ว คลื่นน้อย ๆ สะท้อนแสงวิบวับ เรือดูดทรายของชาวบ้านพยุงตัวกลางลำน้ำเห็นเล็กนิดเดียว ตลิ่งจากชายน้ำสูงชันกว่าจะถึงระดับของถนน ต้นไม้ใหญ่ปลูกไว้ไม่หนาแน่นเพื่อให้มองเห็นทัศนียภาพได้ชัด มีศาลาและพื้นที่โล่งให้คนได้แวะพักห่างกันเป็นช่วง ๆ  เรือนำเที่ยวมักจอดเทียบท่าศาลารอเรียกลูกค้าตามทาง ไม่นานก็มาถึงวัดเทียนหมุ ก่อนเข้าบริเวณวัดต้องจอดจักรยานไว้ด้านหน้า มีพนักงานคอยเก็บสตางค์ ค่าจอดคันละ 2000 ด็อง (5 บาทเอง จ่ายไปเถอะ) แล้วก็เหมือนทั่วไปตามสถานที่ท่องเที่ยวคือมักจะมีร้านขายของที่ระลึกประกบอยู่ ผมเดินดูคร่าว ๆ แล้วมีนับสิบร้านติด ๆ กัน ส่วนใหญ่สินค้าก็จะเป็นพวกภาพเขียน ผ้าปัก รูปสลักอะไรทำนองนี้ซึ่งไม่ค่อยเข้าตากรรมการอย่างเราเท่าใดนัก จึงขอผ่านแม้มีแม่ค้าสาวน้อยสาวใหญ่มาคอยเชื้อเชิญ เดินไปอีกนิดก็ถึงทางเข้าวัด ต้องเดินขึ้นบันไดไปราวยี่สิบขั้น มีเสาเหลี่ยมสูงขนาบซ้ายขวาคล้ายเป็นกรอบประตูขนาดยักษ์ เมื่อขึ้นบันไดไปได้สักหน่อย ภาพของยอดเจดีย์เทียนหมุก็ค่อย ๆ ปรากฏสู่สายตา ยิ่งก้าวขึ้นสูงเจดีย์นั้นก็พร้อมจะโอ่อ่าเปิดเผยส่วนสัดอันแสนวิจิตรบรรจงตามแบบสถาปัตยกรรมผสมผสานระหว่างจีนและเวียดนาม ต้นลั่นทมแผ่กิ่งบิดงอของมันเป็นราวข้ารับใช้พระศาสนาผู้มีแต่ความสมถะเรียบง่าย  ผมชื่นชมเจดีย์ทรงแปดเหลี่ยม เช่นเดียวกับวิวทิวทัศน์เมื่อมองย้อนกลับลงมา เราเห็นสายน้ำซมเฮืองเคลียคลออยู่เบื้องล่าง แล้วไหลเรื่อยเลี้ยวล่องไปตามทางที่มีฉากภูเขาเลือนรางอยู่ลิบตา แม้อากาศจะร้อนและแดดก็แรงจัด ทว่าเมื่อก้าวเข้าสู่ซุ้มประตูทางเข้าวัดแล้วกลับเย็น สงบร่มรื่นด้วยพืชพรรณและบรรยากาศอวลสมาธิ ผมอ่านข้อมูลเกี่ยวกับประเทศเวียดนามมาพอสมควรก่อนเดินทางมา เพราะฉะนั้นอะไรที่มันสำคัญ ๆ เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ย่อมต้องผ่านตามาบ้าง เช่นเดียวกับวัดเทียนหมุ  ตัววัดและเจดีย์เองนั้นก็จัดได้ว่าเป็นสถาปัตยกรรมทางพุทธศาสนาที่มีคุณค่าและความงดงามสูง แต่ที่ผมสนใจสถานที่แห่งนี้กลับไม่ใช่เรื่องของสถาปัตยกรรม กลับเป็นเรื่องราวของอดีตท่านเจ้าอาวาสวัดนี้คือท่านทิก กวง ดุก   ในสมัยสงครามเวียดนาม ฝ่ายเวียดนามใต้ถูกปกครองโดยรัฐบาลของประธานาธิบดี โง ดินห์ เดียม ซึ่งรู้กันอยู่ว่าเป็นรัฐบาลหุ่นของสหรัฐอเมริกา  โง ดินห์ เดียม ริดรอนเสรีภาพของพระในศาสนาพุทธอย่างมากและต้องการจะให้ประเทศเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์เป็นศาสนาประจำชาติแทน  กรณีพิพาทลุกลามใหญ่โตโดยเฉพาะในหมู่พระภิกษุซึ่งมีอยู่มากมายคล้ายกับพระสงฆ์ในบ้านเรา แต่รัฐบาลก็ไม่ได้ประนีประนอมหรือมีแนวโน้มว่าจะปรับปรุงแก้ไขอย่างไร เมื่อถูกกดดันหนักเข้า ท่านเจ้าอาวาส ทิก กวง ดุก จึงพาคณะพระสงฆ์ของท่านจากเมืองเว้มายังไซ่ง่อนด้วยรถยนต์ออสตินสีฟ้า เพื่อประท้วงประธานาธิบดี โง ดินห์ เดียม ด้วยวิธีเผาตัวด้วยไฟ การกระทำดังกล่าวเป็นข่าวใหญ่โด่งดังไปทั่วโลก มีภาพถ่ายตอนที่ร่างของท่านนั่งสมาธิอยู่ภายใต้กองไฟลุกโชนน่าสยดสยอง ทว่าร่างนั้นไม่มีทีท่าทรมานหรือดิ้นทุรนทุรายหนีความเจ็บปวดแต่อย่างใด จุดจบของท่านคือมรณะภาพอย่างสงบ และพร้อมกับเป็นจุดเริ่มต้นให้กับการพ่ายแพ้ของประธานาธิบดี โง ดินห์ เดียม หลังจากนั้น เราได้เห็นรถออสตินคันนี้อย่างใกล้ชิด ผิวสีฟ้าของมันเก่าผุกร่อนไปตามกาลเวลา เช่นเดียวกับดวงไฟหน้าทั้งสองที่อ่อนล้าหมองหม่น ทว่าสิ่งที่ไม่เคยลด ทั้งยังเพิ่มขึ้นมาทุกเวลานาที ก็คือศักดิ์ศรีแห่งนักสู้ที่ทั่วทั้งโลกต่างพากันทึ่งและยกย่อง การเรียกร้องความยุติธรรมจากผู้มีพลังอำนาจเหนือกว่าด้วยการพลีชีพโดยไม่เดือดร้อนเลือดเนื้อชีวิตผู้อื่น นับเป็นการเสียสละอย่างสูง  ผมยืนตัวสั่นขนลุกในขณะอ่านและมองภาพถ่ายของท่านเจ้าอาวาสท่ามกลางเปลวเพลิง ด้านหลังของภาพคือรถออสตินคันนี้ จอดเทียบหันข้าง ยังดูใหม่อยู่เลย ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่เดินชมสถานที่ภายในวัด ผมเห็นสาวน้อยคนหนึ่ง คงอายุราว 12 ปี กำลังมองหาอะไรบางอย่างในถังขยะ เมื่อเข้าไปดูใกล้อีกหน่อยถึงได้รู้ว่าเธอเก็บขวดน้ำพลาสติกที่นักท่องเที่ยวโยนทิ้ง คงเอาไปทำอะไรสักอย่างเพราะเห็นเก็บหลายขวด ผมดื่มน้ำใกล้จะหมดพอดีจึงถือโอกาสรีบจัดการให้เกลี้ยงแล้วเดินไปส่งให้ สาวน้อยสวมหมวกป้องกันแสงแดด ใบหน้าจิ้มลิ้มแก้มเป็นพวงสีชมพู เธอยิ้มให้ผมแล้วกล่าวคำขอบคุณเป็นภาษาถิ่นว่า “กามเอิน” คงเป็นธรรมเนียมของสถานที่ท่องเที่ยวในเวียดนาม พอเที่ยงเศษ ๆ เขาก็จะปิดประตูกันนักท่องเที่ยวออกไป และให้เข้าใหม่ได้ในเวลาบ่ายสองโมง ผมเคยไปฝรั่งเศส ก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน คงได้รับอิทธพลทางวัฒนธรรมสืบต่อกันมาสมัยเป็นอาณานิคม  เณรสองสามคนวิ่งไปกั้นรั้วประตูทางเข้าวัด สาวน้อยคนนี้ก็วางขวดน้ำแล้วไปช่วยกับเขาด้วย ผมกับต่ายยังอยู่ข้างในเลยออกจะงง ๆ ว่าจะขังเราไว้หรือยังไง เลยส่งเสียงร้องถาม  เด็กหญิงรีบวิ่งเข้ามาพาเราเดินออกไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งก็ไปทะลุออกด้านหน้าเจดีย์ทรงแปดเหลี่ยมอีกที ตรงหน้าทางเข้ามีนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นมากันเป็นก๊กใหญ่ คงเช่าเหมาเรือมา พอเห็นรั้วกั้นไว้ก็ส่งเสียงผิดหวังน่าสงสาร ได้ดูเฉพาะเจดีย์กับสถาปัตยกรรมที่มีแสดงไว้ภายนอก ผมมองแล้วชาวญี่ปุ่นนี้เวลาไปไหนคนก็ไม่รังเกียจรำคาญ เพราะทำตัวสุภาพเรียบร้อยและทำตามกฏกติกาทุกอย่าง แถมยังน่าสงสารเพราะความเป็นญี่ปุ่นทำให้โดนโก่งราคาสินค้ากับบริการทุกชนิดแพงกว่าชาวบ้านชาวช่องเขาเสมอ  แน่นอนครับ ญี่ปุ่นที่แย่ ๆ ผมก็เคยเห็นมาแล้ว แต่เทียบสัดส่วนถือว่าน้อยมาก ๆ อุตส่าห์ปั่นจักรยานฝ่าแดดร้อนมาตั้งไกล ได้ชื่นชมบรรยากาศหน่อยเดียวก็ต้องกลับเสียแล้ว ต่ายบ่นอุบ ไม่เชิงเสียดายเวลา แต่เพราะว่าต้องปั่นกลับเข้าเมืองในระยะทางเท่ากับขามา แถมแดดก็อยู่ในระยะเวลาที่ร้อนแรงที่สุดของวันเสียด้วย ครั้นเดินมานั่งเล่นใต้ร่มไม้ริมตลิ่งหน้าวัดก็ออกจะรำคาญบรรดาคนเรือที่เข้ามาตื๊อพยายามให้เราใช้บริการชมแม่น้ำกับเขา การปฏิเสธคนหนึ่งก็นับว่ายากอยู่แล้ว นี่เจอเข้าสี่ห้าคนชักหมดอารมณ์ ลุกเดินกลับไปตรงที่จอดจักรยาน ฝ่าร้อนไปหน่อยแล้วหาอะไรเย็น ๆ ดื่มในเมืองก็แล้วกัน ไม่ทันได้จับจักรยานก็ได้ยินเสียงร้องเรียก หันไปพบว่าเป็นสาวน้อยสวมหมวกคนเดิม เธอยืนอยู่ในร้านขายของที่ระลึกร้านหนึ่ง หน้าร้านมีน้ำดื่มกับขนมขบเคี้ยวอีกหลายอย่างจำหน่ายด้วย เราเดินย้อนกลับไปหา เธอทักทายเราอีกครั้งด้วยเสียงเล็ก ๆ ใส ๆ  ผมซื้อน้ำหนึ่งขวด ถือโอกาสพักร้อนและจะได้คุยกับสาวน้อยชาวเว้คนนี้อีกสักหน่อย ก็เลยทราบว่าเธอชื่อเฮือง ผมแซวเล่น ๆ ว่าเพราะเกิดริมแม่น้ำซมเฮืองถึงชื่อนี้ใช่ไหม สาวน้อยเฮืองยิ้มอาย ๆ ก่อนตอบว่าใช่  ในระหว่างนี้ แม่ของเฮืองก็เข้ามาร่วมสนทนาด้วย นางพูดภาษาอังกฤษไม่ได้จึงให้ลูกสาวช่วยถอดความ ผมกับต่ายรู้สึกถึงความเป็นบ้านและครอบครัวอันน่ารักจากแม่ลูกคู่นี้ แม้ว่ากำลังอยู่ ณ ดินแดนไกลห่างจากมาตุภูมิหลายพันกิโล อยู่เวียดนามมาหลายวัน เห็นข้อแตกต่างระหว่างเด็กเขากับเด็กไทยเราค่อนข้างชัด โดยเฉพาะเด็กที่อยู่ในเมืองใหญ่อย่างเว้หรือฮานอย ล้วนต้องเริ่มต้นทำงานกันตั้งแต่อายุยังน้อยแทบทั้งนั้น บางคนมีโอกาสได้เรียนสูงถึงมหาวิทยาลัย ก็ยังต้องหางานทำควบคู่ไปด้วย และงานนั้นดู ๆ แล้วก็ไม่ใช่พาร์ทไทม์อย่างที่คิดไว้ทีแรก เด็กหนุ่มสาววัยรุ่นที่ผมพบในฮานอยเล่าให้ฟังว่าพวกเขาตื่นกันตั้งแต่ตี 4 เพื่อเตรียมตัวสำหรับการเรียนหนังสือ และเริ่มต้นทำงานหาเงินตั้งแต่เวลาบ่ายสามโมงไปจนกระทั่ง 4-5 ทุ่ม  เด็กสาวคนหนึ่งชื่อเหยียน อายุยี่สิบต้น ๆ แต่ผ่านงานเสิร์ฟในภัตตาคารมาแล้วถึง 4 ปี เธอบอกว่ารู้ทุกหน้าที่และทำเป็นทุกอย่าง เช่นเดียวกับทิงห์ เด็กหนุ่มวัย 19  ปี เราได้คุยกันหลายต่อหลายครั้ง ทิงห์พูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง แต่พยายามเรียนรู้จากนักท่องเที่ยวเมื่อมีโอกาส เขาเล่าว่าเคยมาเมืองไทยครั้งหนึ่ง และตื่นเต้นเป็นที่สุดที่ได้เห็นตึกรามอาคารสูงตระหง่านเหยียดฟ้า ถนนซ้อนกันหลายชั้นน่าตื่นตาตื่นใจ ผมบอกกับทิงห์ว่าไม่ต้องตื่นเต้นหรอก อีกไม่กี่ปีเวียดนามก็คงไม่แคล้วกัน แล้วพอถึงวันนั้นคุณก็คงโหยหาวิถีชนบท วัฒนธรรมพื้นบ้าน และบรรดาขนบธรรมเนียมประเพณีที่ถูกละทิ้งไปเพื่อความก้าวหน้าเจริญเติบโตทางวัตถุเหมือนอย่างผม หรืออีกหลายล้านคนที่ท่องตระเวณสอดส่องหาความงามจากดินแดนบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเพื่อเสพเชยชมด้วยเหตุที่บ้านเมืองของตนไม่เหลือสภาพสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไปแล้ว เช่นเดียวกับเยาวชนเวียดนามส่วนมาก เฮืองใช้เวลาส่วนใหญ่ช่วยงานแม่ ทั้งงานบ้านงานเรือนและขายของให้แก่นักท่องเที่ยว ซึ่งนั่นเลยทำให้เฮืองได้เรื่องของภาษาอังกฤษ แม้ว่าไม่ได้ถึงขนาดคล่องแคล่ว แต่ก็สื่อสารกันได้ตลอดไม่ขาดตกบกพร่อง ผมเสียอีกที่เวลาจะพูดอะไรยังต้องนิ่งคิดอยู่เป็นนานสองนาน ถามเฮืองว่าเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษกันได้ไหม เฮืองยิ้มภูมิใจ บอกว่าพูดได้ แต่ไม่ค่อยเก่งนัก แต่ถ้าระดับมัธยมปลายหรือให้สูงขึ้นไประดับอุดมศึกษาแล้วนั้น พูดกันได้ทุกคน ข้อนี้ผมเห็นจริงอย่างเฮืองกล่าว เพราะถ้าเราเดินหลงหรืออยากรู้อะไรสักอย่างในเวียดนาม ลองมองหาเด็กหนุ่มสาวรุ่นโตสักหน่อยแล้วถามเขา ส่วนใหญ่ก็ให้คำตอบได้ทุกคน แถมหลายคนที่เจอมาอย่างเหยียน พูดภาษาอังกฤษไฟแลบฟังแทบไม่ทัน ทั้งที่ในชีวิตก็ไม่เคยไปซัมเมอร์คอร์สต่างประเทศหรือว่าต้องเรียนโรงเรียนนานาชาติเลย เฮืองเล่าว่าเด็กทุกคนต้องช่วยพ่อแม่ทำงาน เพราะชาวเวียดนามยากจน หากไม่ขยันอดทนเริ่มทำงานเป็นตั้งแต่เด็ก ๆ  อนาคตคงแย่แน่ แต่การทำงานของพวกเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบากทรมานแต่อย่างใด คงคล้ายกับเป็นความเคยชิน และรูปแบบวิถีชีวิตของชาวเวียดนามส่วนใหญ่ก็เป็นกันแบบนี้ เธอจึงรู้สึกว่าธรรมดามาก  ผมเคยเห็นเด็กหญิงอายุราว ๆ เฮืองที่ฮอยอัน เธอเดินจูงจักรยานไปตามหน้าบ้านที่เป็นห้องแถวไม้ ตรงที่นั่งด้านท้ายมีถังสองใบผูกติดกันแขวนไว้ซ้ายขวา ในถังมีเศษอาหารสารพัด ท่าทางของเธอแช่มช้อยแต่ไม่เชื่องช้า ในแววตาอ่อนล้าอยู่บ้างเพราะงานหนัก แต่ก็ไม่เห็นแววแห่งความหมดหวังทดท้อในชีวิต ที่สำคัญ เธอยังมีดวงหน้าเปล่งปลั่ง แก้มสีชมพู กับรอยยิ้มแต่งแต้มประปรายเมื่อได้พบหรือแวะสนทนากับเพื่อนฝูง ผมเห็นแล้วยังรู้สึกอดประทับใจไม่ได้ มารู้คำตอบว่าทำไมสาวน้อยเฮืองจึงต้องเก็บขวดน้ำพลาสติกเปล่าจากขยะ ที่แท้เธอก็เอามาให้แม่ ล้างทำความสะอาด ตากแดด เพื่อนำมาบรรจุน้ำมันสำหรับมอเตอร์ไซค์ ซึ่งร้านของชำมีจำหน่ายเกือบทุกร้านอย่างที่เห็นในเมืองนั่นเอง แม่ของเฮืองเรียกให้เราเข้าไปในบ้าน นางมีรอยยิ้มน่ารัก พูดกับเราตลอดเวลา เฮืองแปลให้ฟังว่าแม่เธอเคยเห็นคนไทยหลายครั้ง ที่เมืองไทยคงน่าอยู่เพราะเจริญกว่าเวียดนามมาก คนไทยร่ำรวย มีเงินทองเหลือกินเหลือใช้ ผมฟังแล้วได้แต่สะท้อนใจ อยากจะเล่าว่าแท้จริงไม่ได้เป็นอย่างนางคิดหรอก คนไทยด้อยโอกาสนั้นมีมากมายเหลือเกิน และความเหลื่อมล้ำในสังคมก็เห็นปรากฏอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ครั้นจะเล่าก็คล้ายจะป่าวประจานด้านลับของบ้านตัวเอง จึงนิ่งเสียและปล่อยให้นางคิดเช่นนั้นต่อไป น่าจะดีกว่า ขากลับจากวัดเทียนหมุ เราแวะพักริมแม่น้ำหลายครั้ง ดวงอาทิตย์ยังคงแผดกล้า ทว่าลมจากซมเฮืองคอยลูบไล้ให้ผ่อนคลาย ตรงหน้าคือสะพานตรัง เทียน ผมเปิดแผนที่มองหาร้านอาหารที่เคยอ่านพบในหนังสือท่องเที่ยวเวียดนามชื่อว่าร้านหลาก เทียน รู้ว่าอยู่ใกล้มากแล้วแต่ก็ไม่ยักเจอเสียที ท้องร้องจ๊อกทั้งเหนื่อยทั้งหิว สุดท้ายต้องกลับไปพึ่งมื้อเที่ยงที่ร้านแมนดารินคาเฟ่ของมิสเตอร์คูตามเดิม เหงวียน บาว ทเว เห็นเราสองคนก็หัวเราะใหญ่ รีบกวักมือให้เข้าไปหลบแดดแล้วช่วยจูงจักรยานไปจอดแอบข้างร้าน ... จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลิงค์ตอนที่แล้วครับ ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3902193/W3902193.html ผมเขียนเรื่องท่องเที่ยวไม่เป็น เพราะไม่เคยเขียน หากอ่านแล้วไม่ค่อยได้เรื่องอย่างไรก็ขอคำแนะนำด้วยครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รูปบางรูปอาจซ้ำกับตอนที่แล้ว เผอิญว่าครั้งก่อนมันมือ เลยลงอัดเสียหลายภาพไม่ได้เผื่อตอนอื่นเลย แม่น้ำหอมหรือซมเฮืองกับสะพานตรัง เทียน ในช่วงเวลาบ่ายจัด อากาศร้อนก็จริง แต่ลมพัดโกรก หากอยู่ในร่มก็เรียกได้ว่าเย็นสบาย จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อีกมุมหนึ่งของซมเฮือง ภาพถ่ายโดยมิสเตอร์คู (มีลายเซ็นอยู่หลังภาพด้วยล่ะ) จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทางขึ้นวัดเทียน หมุ  เจดีย์กับต้นลั่นทมนี้ผมนำไปใช้เป็นฉากในเรื่องซากุระในสายลมร้อน จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มองจากหน้าเจดีย์ เห็นซมเฮืองกับขุนเขาเลือนลาง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เณรวิ่งหนี สงสัยกลัวกล้อง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รายนี้ไม่ยักกลัว แต่คงสงสัยว่ามันทำอะไรของมัน โปรดสังเกตทรงผม เป็นอย่างนี้ทุกคนเลย จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รถออสตินคันประวัติศาสตร์ของท่านเจ้าอาวาสทิก กวง ดุก  เวลายืนใกล้ ๆ แล้วร้อน ๆ หนาว ๆ พิกล จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เวลาต่อรองอะไรในเวียดนามต้องเตรียมสมุดหรือกระดาษไปด้วย มิฉะนั้นจะเป็นเช่นนี้ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทู เฮือง  สาวน้อยนิสัยดีและมีรอยยิ้มที่น่ารัก จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น้องเฮือง อีกรูปนึง จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เหงวียน บาว ทเว  คนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเวียดนามน่าอยู่ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ลืมถ่ายรูปเด็กนักเรียนในเว้ (จริง ๆ ก็ถ่าย แต่ห่วยทุกรูป) เลยเอารูปเด็กในฮานอยมาลงแทน  รูปนี้ถ่ายจากบริเวณโบสถ์เซนต์โยเซฟ โรงเรียนนี้อยู่ข้างโบสถ์ จัดว่าเป็นโรงเรียนชั้นดี แต่นักเรียนทุกคนกลับบ้านเอง ไม่ขี่จักรยานก็เดินเอา นั่งดูอยู่นานไม่เห็นมีรถผู้ปกครองมารับสักคัน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:57:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อีกรูปครับ จากคุณ : อันโตนิโอ (อันโตนิโอ) - [ 9 ธ.ค. 48 22:59:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17  พลาดการอ่านตอนแรกได้ไงไม่รู้ แหม่มอ่านตอน 2 ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไปอ่านตอนแรก แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 48 01:52:24 จากคุณ : Donut_ty - [ วันรัฐธรรมนูญ 01:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านเพลินเหมือนเคยเลยค่ะ เป็นสารคดีท่องเที่ยวที่มีเอกลักษณ์ดีออก :) รูปซมเฮืองของมิสเตอร์คูสวยจนไม่คิดว่าเป็นภาพถ่ายเลยค่ะ เห็นแสง เงาแล้วนึกไปถึงภาพเขียนของ Sargent ไปโน่นแน่ะ แต่แอบถอนใจนิดๆ เมื่อนึกถึงเด็กไทยที่เรียนภาษาอังกฤษแทบตาย แต่เอาเข้าจริงก็พูดไม่ได้สักเท่าไหร่ และดูวิชานี้จะเป็นยาขมของใครหลายคนเสียด้วย ดูเหมือนเด็กไทยเราสมัยนี้ออกจะสบายเกินไปสักหน่อยด้วยล่ะ เวลาอ่านหนังสือท่องเที่ยวอย่าง 'เที่ยวรอบโลก' จะเห็นว่า เวลาบรรยายก็จะมีรูปประกอบอยู่ใกล้ๆ อ่านปุ๊บ ก็เห็นปั๊บ แล้วคนอ่านก็ อ้อ! มันเป็นอย่างงี้นี่เอง เลยลองเสนอเล่นๆ ว่า แบ่งรูปมาแปะหรือแทรกไปกับความคิดเห็นที่บรรยายถึงเรื่องนั้นไปด้วยจะดีไหมคะ ว่าแล้วก็รอหัวหน้าทัวร์นำเที่ยวต่อค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาอินกะ บรรยากาศ แล้วจะไปหาอาหารเวียดนานกิน เนื่องจากเรามีงบแค่นี้ เฮ้อ คนจนอย่างเรา เศร้าต่อไป จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สาวเวียดนามน่ารักจริงๆ ด้วย จากคุณ : scottie - [ 11 ธ.ค. 48 00:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาอ่านก่อนนะคะ แล้วจะอ่านละเอียดใหม่ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 11 ธ.ค. 48 01:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 บ้านเกิดตากะยายเราเองแต่เป็นที่ฮานอยนะ จากคุณ : ground (ground) - [ 11 ธ.ค. 48 13:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาลงชื่อก่อน เดี๋ยวค่อยมาเก็บ อิ อิ จากคุณ : Canossa - [ 13 ธ.ค. 48 17:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่มีภาพนักศึกษาน่ารักๆมาฝากอีกเหรอครับ แหะๆๆ แต่ชีวิตความเป็นอยู่คนเวียดนาม ดูเรียบง่ายดีจังครับ สงบและเรียบง่าย อยากอยู่สังคมแบบนั้นจังแฮะ จากคุณ : zeromaster - [ 20 ธ.ค. 48 15:32:22 ]