ความคิดเห็นที่ 1 นี่เป็นลิ้งในเว็บเด็กดีนะคะ http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=117076&from_entertain=1 และอันนี้เป็นลิ้งในเว็บพันทิพ เป็นบทนำ และตอนที่1 ของเรื่องนี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3942495/W3942495.html ขอบพระคุณมากค่ะ สำหรับทุกคำติชม จะขอรับเอาไว้ปรับปรุงตัวเองต่อไปนะคะ จากคุณ : Glitter Maker - [ 11 ธ.ค. 48 18:22:45 A:58.10.183.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความคิดเห็นที่ 1   นี่เป็นลิ้งในเว็บเด็กดีนะคะ http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=117076&from_entertain=1 และอันนี้เป็นลิ้งในเว็บพันทิพ เป็นบทนำ และตอนที่1 ของเรื่องนี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3942495/W3942495.html ขอบพระคุณมากค่ะ สำหรับทุกคำติชม จะขอรับเอาไว้ปรับปรุงตัวเองต่อไปนะคะ จากคุณ : Glitter Maker - [ 11 ธ.ค. 48 18:22:45 A:58.10.183.41 X: ] ----------------------------------- นางเอกเรามีมนตร์วิเศษด้วย  รออ่านค่ะ   จากคุณ : หมูหยองทอด - [ 11 ธ.ค. 48 22:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Charpter 3: หรือเพราะชะตาลิขิต ตู้ม!!!! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว คนที่ยืนอยู่รับรู้ได้ถึงแรงสั่นไหวรุนแรงจากพื้น เบื้องหน้าไฟสีแดงลุกโชน เศษหินกระเด็นกระจัดกระจายไปทุกทาง แตไม่ได้ทำให้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่รู้สึกหวาดกลัว หรือไหวเอนแม้แต่น้อย เขาเริ่มออกเดิน ฉับพลันนั้นเศษหินก้อนเท่ากำปั้นก้อนหนึ่งก็พุ่งผ่านตัวของเขาไป มันแหวกผ่านตัวเขาเหมือนว่าตัวเขาเป็นเพียงอากาศธาตุ เจ้าตัวเพียงแต่ก้มลงมองเท่านั้นแล้วไม่ได้สนใจอีก เสียงผู้คนโหวกเหวกดังระงมไปทั่ว แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาหยุดสนใจ เขายังคงเดินต่อไปข้างหน้า เหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง “ฮือ.....ฮึก ฮึก..ฮือ..” เสียงเด็กสาวดังจากที่ไหนสักแห่งร้องไห้ คนร่างใหญ่หยุดชะงักทันที หันมองรอบด้านเพื่อหาต้นตอของเสียงนั้นแต่ไม่พบ เขาจึงเริ่มวิ่งไปทั่ว แต่ไม่ว่าจะพยายามหาอย่างไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใกล้ต้นตอของเสียงนั้นสักที เขารู้สึกเหนื่อยเต็มทีแล้วอยากจะหนีออกไปจากที่นี่ ทันใดนั้นเองก็ปรากฏโบสถ์สีขาวขนาดใหญ่ขึ้นด้านหลังของเขา เมื่อเขาหันไปมองความวุ่นวายรอบข้างก็พลันสงบลง เสียงโหวกเหวกก็หายไป คงเหลือเพียงเสียงสะอื้นนั้นเพียงเสียงเดียวที่ยังดังก้องไปทั่วบริเวณ เมื่อชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปในโบถส์ เสียงร้องให้นั้นยิ่งเช่นเจนขึ้น ทว่าบรรยากาศภายในกลับสงบ เยือกเย็นเหลือเกิน ...อา อยู่นั่นเอง ตามหาเสียต้องนาน... เบื้องล่างของกางเขนที่มีพระรูปของพระเยซูถูกตรึงนั้น มีเด็กสาวร่างเล็กนั่งคุกเข่าภาวนาอยู่ สิ่งแรกที่สะดุดตาคือผมสีดำ ยาวถึงพื้น ร่างนั้นสั่นน้อยๆเหมือนพยายามกลั้นแรงสะอื้นอยู่ ชายหนุ่มค่อยๆเขยิบเข้าไปหา หวังจะได้เห็นหน้าของผู้ที่กำลังภาวนาสักครั้ง แต่เมื่อเขาเข้าไปใกล้ เด็กคนนั้นก็เหมือนจะรู้ตัว หล่อนหันหน้ากลับมาทันที ใบหน้านั้นขาวนวล ดวงตาทั้งคู่ช้ำบอกถึงการร้องไห้มาอย่างหนักแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงามของเด็กสาวลดไปแต่น้อย “ให้เอารถออกเลยไหมครับคุณชาย” เสียงนั้นเบาหวิวราวกับกลัวว่าจะทำให้ ‘คุณชาย’ ตื่น ชายหนุ่มลืมตาโพลงทันที รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ไหลไปทั่วหน้า และความเปียกชุ่มที่ด้านหลังของเสื้อ “เป็นอะไรรึเปล่าครับ ไม่สบายหรือครับ” คนถามพยายามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ คนที่ดูเหมือนจะไม่สบายที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ ดูหรูหรารับกับห้องที่มันตั้งอยู่อย่างพอดี ขนตาดกเป็นแพนั้นกระพริบขึ้นลงๆรัวๆ แสดงว่าคนถูกปลุกเริ่มได้สติแล้ว “เปล่าๆ ไม่เป็นอะไรเผลอหลับไปน่ะ” คนเพิ่งตื่นรีบก้มลงมองนาฬิกาข้อมือสีเงินฝังเพชร เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่หลังจากที่ดูครั้งสุดท้าย เจ้าตัวก็ค่อยลูบหน้าตัวเอง พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงหน้าคมเข้มแบบแขกนั้น แลดูเหนื่อยอ่อน ถ้ามองเพียงใบหน้าจะบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้ควรจะอยู่ในวัยที่จะหาความสุขสำราญมากกว่าที่จะมีแต่ความเคร่งเครียดบนหน้า ชุดสูทนั่นก็เช่นกันควรจะสวมใส่อยู่บนร่างของ ชายวัยกลางคนมากกว่าจะเป็นร่างของหนุ่มน้อยคนนี้ ...ฝันแบบนี้อีกแล้ว ฝันที่ทำให้เขาทุรนทุรายเหลือเกิน แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับเด็กที่ร้องไห้เสียที ใบหน้าขาวนวลที่มีแววตกใจเมื่อเห็นเขานั้น ยังคงติดตราอยู่ในใจและคงจะต้องเป็นอย่างนั้นไปอีกนานหากเขาไม่สามารถทำให้เด็กคนนั้นสงบลงได้ “อ่า...คุณชายครับ รถพร้อมแล้วกระเป๋าเดินทางก็เรียบร้อยแล้วครับ จะออกเดินทางเลยรึเปล่าครับ” พ่อบ้านยังคงพยายามมองหาว่าคุณชายของเขามีอะไรผิดปรกติอีกหรือเปล่า..คงเพราะทำงานหนักเกินไปล่ะมั้ง ตั้งแต่คุณท่านเสีย ก็มีแต่คุณชายนี่ล่ะที่คอยดูแลกิจการต่างๆ เพิ่งเรียนจบมาแท้ๆแต่ต้องมารับกิจการที่มีลูกน้องเป็นพันเป็นหมื่นคน จะไหวได้อย่างไร “ให้หมอตรวจสักหน่อยไหมครับ” “ไม่เป็นไรๆ ไปเถอะ ไปบอกให้เขาสตาร์ทเครื่องรอเลย เดี๋ยวจะตามออกไป” เขาไม่อยากจะไปทำงานนี้เลยจริงๆ เรื่องนั่งเครื่องบินไปครึ่งค่อนโลกน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ต้องมาคุยธุรกิจกับพวกแม่ชี อันนี้คงจะไม่ไหวแน่ๆ ถ้าไม่เพราะพื้นที่อันเป็นสมบัติของโบถส์นั้นจะเป็นทำเลที่ดีที่สุดสำหรับธุรกิจขนส่งคนไปดาวอังคารของเขา เขาคงไม่เข้าไปเฉียดแม้แต่ประตูโบสถ์ด้วยซ้ำ สั่งให้ลูกน้องไปเจรจาก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง ครั้งนี้เขาจึงต้องออกโรงเอง ชื่อ ‘อินทร สุไลมาน’ ไม่ว่าใครได้ยิน อย่าว่าแต่ขายที่ให้เลย จะรีบยกให้ด้วยซ้ำ เพราะหากใครมาขวางทาง ธุกิจของคนนั้นถ้าใหญ่ก็มีสิทธิ์ขาดทุนครั้งมโหฬาร ถ้าเล็กก็อาจจะหายไปเลย แต่กับแม่ชี ไม่อยากจะยุ่งบาปเปล่าๆ..คิดแล้วยิ่งเหนื่อยแฮะ เอ โบสถ์...สงสัยจะทำงานหนักมากไปจริงๆถึงขั้นเก็บเอาไปฝันเนี่ย แต่เราแค่กะว่าจะพักสายตาแปปเดียวนี่นา หลับไปได้ยังไงเนี่ย แย่แล้วถ้าไม่เพลาๆบ้างอาจเป็นบ้าขึ้นมาก็ได้ ว่าแล้ว อินทร ก็ลุกออกจากห้องไป ณ โรงเรียน เซนต์ แกเบรียล “อ๊ะ...” เด็กสาวสะดุ้งพรวดขึ้นมาจากเตียงนอน...อีกแล้วหรือ ฝันเห็นอีกแล้ว แต่แปลกใครนะ เดินมาข้างหลังเรา เห็นแต่ร่างสูงใหญ่ แต่จำหน้าตาไม่ได้ รู้สึกเหมือนเขาไม่อยากให้เราร้องไห้...ขอบคุณนะคะ.... แสงอาทิตย์ค่อยๆย่างกรายเข้ามาในห้อง ราวกลับจะกล่าวแก่เด็กในห้องว่า ‘ตื่นเถิดเด็กน้อย โลกยังมีอะไรอีกมากให้เจ้าได้เห็นนะจ๊ะ’ เด็กๆแต่ละคนค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แล้วชีวิตประจำของโรงเรียนประจำก็เริ่มขึ้น “คิกๆๆ” เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยของเด็กๆร่วมร้อยคนดังลั่นห้องอาหาร เสียงที่หัวเราะนั้นมีสาเหตุมาจากว่าเด็กคนหนึ่งกำลังจะขว้างเศษอาหารใส่เด็กอีกคนซึ่งกำลังก้มหน้านั่งเขี่ยอาหารในจานอยู่ จังหวะเดียวกับที่หญิงชราในชุดนักบวชเดินมาพอดี เด็กทุกคนจึงหยุดแล้วหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าตัวเอง “มารีอา อาหารไม่อร่อยหรือจ๊ะ” คุณแม่ถามเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเด็กสาวนั่งเอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา “อ่า ไม่ใช่ค่ะคุณแม่ หนูรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยค่ะ” เพราะฝันเมื่อคืน? ไม่ใช่มั้งปรกติทุกครั้งที่ฝันเช่นนี้ก็ไม่เคยรู้สึกแปลกๆแบบนี้ “ทานเสร็จแล้ว วันนี้ไม่ต้องไปเข้าแถวนะจ๊ะ มาหาแม่ที่ห้องก่อนมีเรื่องจะคุยด้วย” ว่าแล้วหญิงชราก็ค่อยๆเดินจากไป หลังจากเก็บจานชามแล้ว มารีอาก็เดินออกจากห้องอาหาร ต้นไม้ใหญ่รกครึ้มเอนไหวตามลมช้าๆแลดูเศร้าศร้อย เหมือนจะบอกลาอะไรบางอย่าง ‘วันนี้แปลกแสงอาทิตย์หม่นเหลือเกิน จะเสียเวลาไม่ได้แล้ว รีบไปหาแม่ดีกว่า’ เมื่อลัดผ่านสวนหย่อมในโรงเรียนก็จะถึงบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ภายในคือห้องทำงานของคุณแม่ “เข้ามาเลยจ๊ะ”เสียงใจดีนั้นดังเบาๆมาจากหลังประตู แทบจะทันทีที่มารีอาเคาะ เด็กสาวผลักประตูเข้าไปภายใน แสงสว่างส่องจากหน้าต่างทำให้ห้องที่ทำมาจากไม้นั้นสวยงามยิ่งนัก “นั่งสิจ๊ะ วันนี้คงมีเรื่องคุยกันยาวหน่อย ถ้ากินเวลาคาบเรียนแรกไปคงไม่เป็นไรนะจ๊ะ” คุณแม่ลุกจากโต๊ะทำงานมานั่งที่โซฟาเล็กๆซึ่งอยู่ด้านซ้ายของห้อง เด็กสาวเดินตามไปนั่งข้างๆ “เมื่อวานที่เด็กคนนั้น ทีน่าน่ะจ๊ะ เขาอยู่ๆก็พูดไม่ได้ มารีอารู้เรื่องรึเปล่าจ๊ะ”คนถูกถามหลบตาทันที เพราะแน่ใจว่า คนถามไม่ได้ถามว่ารู้รึเปล่า แต่ตั้งใจจะถามว่า ฝีมือเธอรึเปล่า “ทราบค่ะ หนูทำเองค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนะคะ เอ่อ หนูแค่อยากจะให้เขากลับเป็นคนดีเท่านั้นเอง” คำพูดนี้ไม่ได้ทำให้คนฟังตกใจเลยสักนิด ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแปลกๆในโรงเรียน หญิงชรารู้แทบจะในทันทีว่าต้องเป็นเพราะเด็กน้อยที่นั่งข้างหน้า เธอจำได้ครั้งแรกที่มารีอาใช้พลังแปลกๆนี้ ในฤดูร้อนเมื่อน10กว่าปีที่แล้ว มารีอาไปพบลูกนกที่ตกจากรังตาย หล่อนตกใจและร้องไห้ ความตายดูจะเป็นเรื่องรุนแรงไปสำหรับเด็กที่เพิ่งพูดจารู้เรื่อง ‘แม่ค่ะ มันตายใช่ไหมคะ ฮืออออ ไม่นะ มารีอาไม่ให้ตาย’ ‘การตายเป็นธรรมชาติจ๊ะ ทุกชีวิตบนโลกต้องตายทั้งนั้น แม่เองก็ต้องตาย หนูก็ด้วยจ๊ะ มารีอา’ ‘มารีอาไม่ยอม’ สายตาใสซื่อของเด็กคนนั้นเปลี่ยนเป็นสายตาที่มุ่งมั่นเกินเด็กขึ้นมาทันที เธออุ้มนกตัวนั้นขึ้นมา พร้อมกับกอดมันเอาไว้ ซักพักนกตัวนั้นก็ร้องขึ้นมา มารีอาใช้เวลาทั้งฤดูร้อนนั้นดูแลมันจนกระทั่งมันแข็งแรง แล้วมันก็บินจากไป นับเป็นปาฏิหาริย์ ครั้งแรกที่ เด็กคนนี้สร้างขึ้น หลังจากนั้นก็มีเรื่องแปลกๆมาตลอด หญิงชรารู้ดี เด็กคนนี้เป็นเด็กพิเศษ เป็นเด็กที่พระเจ้าประทานมาให้ “ที่หลังอย่าทำอย่างนี้อีก พระเจ้าจะไม่ให้อภัยหนูถ้าหนูเอาของขวัญที่ท่านมอบให้ มาใช้ทำร้ายเพื่อน อย่าให้มีเหตุการณ์อย่างนี้อีกเข้าใจไหม!” ถึงจะทำเสียงดุ แต่ก็เพียงเพื่อแค่ขู่ เพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจึงรู้ว่าไม่มีทางที่เด็กคนนี้จะกลายเป็นคนไม่ดีและใช้พลังในทางที่ผิด แต่ต้องกันไว้ดีกว่าแก้ “หนูขอโทษค่ะ” เด็กสาวเริ่มร้องไห้ การร้องไห้แบบนี้ทำให้เธอดูไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กๆในสายตาคุณแม่เลย “ไม่ต้องร้องจ๊ะ พอแล้ว สำนึกผิดก็พอแล้ว เช็ดหน้าเช็ดตาซะแล้วรีบกลับไปเรียนเถอะ วันนี้แม่ให้ครัวทำเค้กชอคโกแลตของโปรดหนูไว้ ไว้เลิกเรียนแล้วรีบกลับมากินนะจ๊ะ” คนพูดกอดเด็กน้อยที่ร้องไห้ไว้ พร้อมลูบหัวเบาๆ “คุณแม่คะ วันนี้ทำงานอยู่แต่ในนี้นะคะ อย่าไปตึกใหญ่นะคะ” “ทำไมล่ะจ๊ะ แม่ต้องทำงานก็ต้องเดินไปเดินมาอยู่แล้ว”สีหน้าเป็นกังวลของเด็กคนนั้นสะกิดใจคนถูกทักอยู่ไม่น้อย “ เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูแค่ไม่อยากให้แม่เดินไปไหนมาไหนเดี๋ยวจะเหนื่อยเกินไป หนูไปเรียนก่อนนะคะ” เด็กสาวโผเขากอดผู้ที่ตนเรียกเป็นแม่มาตั้งแต่เกิด เป็นการกอดที่เนิ่นนานเหมือนกลัวว่าถ้าปล่อย อีกฝ่ายจะจางหายไป สักพักเด็กน้อยก็เดินออกจากห้องทำงาน ทันทีที่ปิดประตูบ้าน ความรู้สึกเศร้าก็แล่นปราดเข้าทิ่มแทงหัวใจของมารีอาทันที ‘ทำไมเราพูดอะไรแปลกๆอย่างนั้นน่ะ รู้สึกไม่สบายใจเลย คงเพราะฝันเมื่อคืนแน่ๆ ช่างมันเถอะ’ พอสลัดความกลุ้มใจทิ้ง เด็กสาวก็รีบวิ่งไปเรียน จากคุณ : Glitter Maker - [ 12 ธ.ค. 48 04:19:14 A:58.10.184.35 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของเด็กหญิงร่างยักษ์ดังไปทั่วห้องเรียนเหมือนจะประกาศให้ทั้งโลกรู้ว่าฉันได้เสียงคืนมาแล้ว “แม่ชั้นน่ะซื้อบ้านพักไว้ที่ดาวอังคารแล้วนะ ไว้วันหลังเราไปเที่ยวกัน” “ไม่เป็นไรอะ ทีน่า ฉันไม่อยากเดินทางนานๆ แต่เห็นพ่อบอกว่าสักวันก็ต้องย้ายไป ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าน้ำจะท่วมขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ บ้านฉันที่ซื้อไว้ที่ญี่ปุ่นน่ะ หายไปหมดเลย ก็เล่นหายไปทั้งเกาะ เสียดายมากๆเลย ฉันชอบอากาศที่นั่นที่สุดเลย” เด็กตัวเล็กกว่าพูดเสียงแจ้วๆขึ้นมา พร้อมกับนั่งเล่นหางเปียของตัวเอง “แต่บางคน คงไม่มีปัญญาไปหรอกเนอะ ขนาดข้าวกลางวันยังต้องขอบริจาคจากโรงเรียนเลย” คนตัวโตพูดเย้ยดังๆเหมือนจะให้เด็กสาวที่นั่งก้มหน้าก้มตาทานข้าวอยู่โต๊ะถัดไปได้ยิน มารีอายังคงนั่งกินต่อไปไม่สนใจเสียงนกเสียงกา ...เหอะ ถือว่ามีเพื่อนคอยหนุนหน้าหนุนหลัง.... มารีอาก็เคยมีเพื่อนเหมือนกันแต่โดนพวกนี้แกล้งจนต้องออกจากโรงเรียนไป มีแต่เธอที่ยังไม่ยอมออกเพราะออกไม่ได้ จึงกลายเป็นเสี้ยนแทงใจพวกเด็กนิสัยเสียพวกนี้ และพวกนี้ก็สรรหาทุกวิถีทางมาแกล้งเธอตลอด หนักเข้าก็ทำให้เด็กทั้งโรงเรียนเริ่มเห็นเป็นเรื่องสนุกแล้วก็รวมหัวกันแกล้งเธอ “ฉันหมายถึงเธอ ไม่ได้ยินรึไงยัยเด็กกำพร้าหูหนวก” เด็กร่างใหญ่ที่หวังจะแก้แค้นมารีอาเดินอาดๆเข้ามา ไม่รู้หรอกว่าเป็นฝีมือมารีอาหรือเปล่าที่ทำให้เธอพูดไม่ได้ แต่ฉันหมั่นไส้เธอ อยากจะแกล้งเธอ ก็เท่านั้นล่ะ โครม!!! ถาดข้าวที่วางอยู่ตรงหน้าโดนรวบลงพื้นหกเละเทะไปหมด คนทั้งโรงอาหารหันมาดูแทบจะทันที มารีอาลุกพรวดขึ้นมาจากโต๊ะ พร้อมจ้องหน้าคนตัวโตกว่า แต่เพราะอีกคนสูงกว่าทำให้เธอต้องเงยหน้ามอง “ทำไมเธอจะทำอะไรชั้น” คนตัวโตก้มหน้าถามด้วยน้ำเสียงเตรียมมีเรื่องเต็มที่ “ถ้าเธอทำอะไรชั้น แม่ชั้นเอาเรื่องโรงเรียนแน่ที่ไม่ดูแลเด็กให้ดี” คนโดนแกล้งไม่ตอบแต่กลับเดินหลบออกไปช้าๆ โครม!!! โต๊ะอาหารของทีน่าและเพื่อนๆ โดนผลักล้ม น้ำอาหารถูกเทใส่เพื่อนทั้งสองของทีน่า แต่มารีอายังไม่หยุด หันไปคว้าน้ำจากโต๊ะข้างๆราดใส่หัวทีน่า เต็มๆ “ไม่ทำอะไรเธอหรอก เห็นหน้าเธอเต็มไปด้วยความยะโส โอหัง ฉันก็เลยเอาน้ำมาล้างบาปให้น่ะ ขอให้พวกความน่าเกลียด มารร้ายทั้งหลาย ออกไปจากร่างเธอ” มารีอายิ้มสะใจนิดๆแล้วก็เดินจากไป เสียงกรี๊ดร่าๆสลับกับเสียงหัวเราะดังตามไล่หลังมาแว่วๆ ทำให้มารีอาเดินไปขำไป “แกตายแน่ นังตัวดี ชั้นจะฆ่าแก!” กิ๊งก่อง.... ระฆังตีบอกเวลาเลิกเรียนดังกังวาน เสียงเด็กหัวเราะคิกคัก วิ่งกรูกันออกมาจากห้องเรียน “เอ่อ มารีอาจ๊ะ”เสียงเล็กๆดังขึ้นจากเด็กหญิงร่างเล็ก “มีไรเหรอจ๊ะ” มารีอาหันมามองด้วยความแปลกใจ ทำไมยังมีคนกล้าพูดกับฉันอีกไม่กลัวโดนแกล้งหรือไงนะ “คือฉันชื่อ มินนี่จ๊ะ”เสียงนั้นดูหวาดๆ สายตาก็หลุกหลิกพิกล “คือ ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยหน่อย ขึ้นไปบนดาดฟ้าได้ไม๊จ๊ะ ชั้นพูดตรงนี้ไม่ได้หน่ะ” “ทำไมเหรอ ถ้ามีคนแกล้งเธอฉันว่า ฉันพาเธอไปหาคุณแม่ เอ่อ แม่อธิการดีกว่าไหม เพราะฉันคงจะช่วยเธอไม่ได้มาก” “ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกจ๊ะ คือฉันอยากให้เธอขึ้นไปดูงานของฉันบนดาดฟ้าหน่อยน่ะ ฉันเห็นเธอชอบวาดรูป ฉันตากงานไว้บนดาดฟ้าน่ะ ไปดูให้หน่อยนะจ๊ะ” “ได้สิ แต่ขอเก็บของแปปนึงนะ” เมื่อเก็บเสร็จมารีอาก็เดินตามมินนี่ขึ้นไป ......ดีจัง บางทีฉันอาจจะมีเพื่อนคนใหม่ก็ได้ ความรู้สึกที่มีเพื่อนอยู่ด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน มันช่างลางเลือนเหลือเกิน อยากรู้สึกว่าตัวเองไม่ต้องอยู่คนเดียว อีกครั้ง “ไหนจ๊ะ งานอยู่ไหน” ลมบนนี้แรงจริงๆ ถ้าตากงานมันไม่ปลิวไปหมดแล้วเหรอเนี่ย “ตรงนั้นอะจ๊ะ” มินนี่ชี้ไปตรงราวกั้น “ฉันตากไว้ตรงราวนั่นน่ะ” เอ ทำไมต้องไปตากตรงที่อันตรายอย่างนั้นด้วยนะ มินนี่เดินนำหน้าไป มารีอาจึงรีบเดินตามไปไม่ได้คิดจะถามอะไร “อ๊ะ....มันปลิวไปหมดแล้ว ตายแล้ว มารีอา ฉันปีนไม่ไหวกลัวความสูง เธอปีนออกไปเอาให้ทีได้ไหมจ๊ะ” “เอ่อ ไหนเหรอ” มารีอาชะโงกหน้าออกไปดู เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นรองเท้าพละของเธอวางอยู่ตรงขอบตึก ดูจะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่ “นี่เธอ จะแกล้งฉันใช่ไหม ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” มารีอารีบปีนออกจากรั้วไปเก็บรองเท้า โดยที่ไม่ได้สังเกตหน้าของมินนี่ว่า หล่อนกำลังจะร้องไห้แล้ว “หึหึ เธอคิดว่าคนอย่างเธอ จะมีคนยอมคบ งั้นเหรอ” เสียงห้วนๆดังขึ้นมาจากด้านในรั้ว มารีอายืนขึ้นมอง ..ใช่จริงๆด้วย ยัยหมูยักษ์ ถ้าฉันปีนกลับเข้าไปได้ ต้องสั่งสอนอีกสักรอบแล้วมั้ง เอายังไงดี... ยังไม่ทันจะได้ปีนเข้าไป ยัยหมูยักษ์ก็เดินเข้ามาชิดขอบรั้ว “พอซักที ฉันเบื่อจะเห็นหน้าเธอเต็มทีละ” พูดจบยัยหมูยักษ์ ก็ผลักมารีอาอย่างแรงจนพลัดตกจากขอบตึก โชคดีที่คว้าขอบตึกไว้ได้ไม่อย่างนั้นร่างเธอคงร่วงลงไปยังพื้นเบื้องล่างแน่ๆ “ทำไมตายยากอย่างงี๊” ยัยหมูยักษ์ปีนออกจากรั้ว เมื่อเห็นมารีอากำลังจะปีนกลับขึ้นมา ก็รีบเอาเท้ากระทืบมือของมารีอา “เธอคิดว่าฉีกหน้าฉันต่อหน้าคนอื่นทั้งโรงเรียนแล้วฉันจะปล่อยให้เธอลอยหน้าลอยตาได้งั้นเหรอ ฝันไปหน่อยมั้ง” “พอแล้วเถอะทีน่า สั่งสอนแค่นี้ก็พอ” เพื่อนหนึ่งในสองคนของทีน่ารีบร้องห้าม แต่ดูเหมือนทีน่าจะหน้ามืดไม่ได้ยินอะไรแล้ว “โอ๊ย” มือของมารีอาเริ่มจะจับไว้ไม่อยู่ “ทำไมเธอต้องแกล้งฉันนักหนา เพราะแค่ฉันจน ไม่มีพ่อแม่งั้นเหรอ ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากเกิดเป็นแบบนี้หรอก” ยัยหมูยักษ์ยังกระทืบมือเธอไม่หยุด เลือดเริ่มซึมออกมาจากมือ “ไม่ใช่หรอกย่ะ ฉันทำเพราะฉันไม่ชอบหน้าเธอ รู้ไว้แค่นั้นก็พอ ทีนี้ก็ไปหาแม่เธอบนสวรรค์ได้แล้ว”ทีน่ากระโดดกระทืบที่มือของมารีอาอย่างแรง “ว๊าย” มือของมารีอาลื่นหลุดจากขอบตึก ตัวเธอร่วงลงไป ทันใดนั้นเอง นัยน์ตาของมารีอาก็เปลี่ยนเป็นสีทอง การร่วงค่อยๆช้าลงจนหยุดนิ่ง แล้วเปลี่ยนเป็นลอยกลับขึ้นไป ทีน่าและเพื่อนยืนมองเหตุการณ์นั้นด้วยความตกตะลึง!! “เป็นไปไม่ได้...ปิศาจ!!!” ทีน่ากับเพื่อนรีบหันหลังตั้งท่าจะ วิ่งหนีไปทางประตูดาดฟ้า แต่กลับก้าวขาไม่ออก อึ๊ก!! เสียงร่างทั้งร่างของสามคนโดนมือที่มองไม่เห็นจับไปอัดกระแทกกับกำแพง ไม่มีเสียงร้องเล็ดลอดออกมาจากปาก เด็กสามคนได้แต่เบิกตาโพลง มองมารีอาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ ยิ่งเดินมาเข้าใกล้ ยิ่งทำให้หายใจไม่ออก ดวงตาสีทองคู่นั้น ดูไร้อารมณ์และความมุ่งหมาย บรรยากาศรอบๆตัวมารีอาเต็มไปด้วยความอาฆาต “หึ มนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงที่สุด เรื่องแค่นี้ต้องฆ่ากันให้ตาย ในเมื่อจิตใจต่ำทรามกว่าสัตว์กลับมาอาศัยอยู่ในร่างอันประเสริฐ มันคงไม่ยุติธรรมนัก อย่าอยู่มันเลยดีกว่า” เธอยิ้มนิดๆอย่างที่ชอบทำเวลาได้ทำอะไรถูกใจ สามคนนั้นตาเหลือกจากการหายใจไม่ออกดิ้นทุรนทุราย “หยุดเดี๋ยวนี้นะ มารีอา!!” เสียงตะโกนด้วยความตกใจดังมาจากหญิงชรา อาการหอบเหนื่อยจากการวิ่งขึ้นมายังปรากฏให้เห็นชัด “ปล่อยสามคนเดี๋ยวนี้นะ” มารีอารีบปล่อยสามคนนั้นทันที “แม่...”ฉับพลันนั้นนัยน์ตาสีทองก็เปลี่ยนกลับเป็นสีดำ และเธอก็เริ่มร้องไห้เมื่อระลึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไป “หนูขอโทษ” สายตาของแม่ที่มองมารีอาเต็มไปด้วยความสงสาร และตกใจ “มารี ระวัง!!” มารีรีบหันกลับไป ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือ ทีน่ากำลังวิ่งถลาเข้ามาพร้อมมีดในมือ มารีอารีบทิ้งตัวหลบ พร้อมๆกับที่คุณแม่อธิการโผเข้ามา ทำให้มีดนั้นแทงเข้าที่อกของคุณแม่พอดี “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!” ภาพนั้นเหมือนฉายช้าๆที่ละภาพ มารีอารีบวิ่งเข้าไปประครองคุณแม่ไว้ หญิงชราเริ่มรู้ตัว เธอคงมีเวลาอยู่ได้อีกไม่นาน “มารีอา ชื่อของหนูมาจากพระแม่มาเรีย หมายถึงแม่ผู้รักษาโลกไว้”เสียงนั้นเค้นออกมาด้วยความยากเย็น “ได้โปรด เด็กเอย....ทุกอย่างมีวิถีของมันเอง อย่าได้ไปฝืนมัน” เสียงสุดท้ายหลุดออกมาจากปากพร้อมกับวิญญาณที่หลุดลอยออกจากร่าง ‘ไม่ ไม่จริง’ เสียงนั้นดังก้องในหัว สติสัมปชัญญะเริ่มหลุดลอย ดวงตาของมารีอาเริ่มเปลี่ยนมาเป็นสีทองอีกครั้ง เธอยืนขึ้นช้าๆหันมามอง เด็กสาวร่างใหญ่ที่กำลังนั่งตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาสีแดงราวกับเลือดไหลออกมาจากตาสีทองคู่นั้น “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!” เสียงกรีดร้องดังโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมาน หลุดออกมาจากปากของมารีอา มันดังแทรกเข้าไปในโสตประสาทของคนทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น ทันใดนั้นแผ่นดินเริ่มไหวอย่างรุนแรงตึกทั้งตึกเริ่มโงนเงนเหมือนจะทลายลงไปเดี๋ยวนั้น ผู้คนเบื้องร่างแตกตื่นกรีดร้องกันระงม ต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด รัศมีสีแดงเปล่งออกมาจากร่างของมารีอาพร้อมกับเสียงระเบิด ตู้ม!!!! ตึกทุกตึกทลายลงในทันทีที่รัศมีสีแดงนั้นขยายไปถึง ตึกทั้งหมด และผู้คนเละเป็นจุนในพริบตา แทบจะไม่มีใครหนีรอดได้!!! -------------------------------------------------------- ขอขอบคุณ คุณหมูหยองทอดมากๆนะคะ ที่ติดตามผลงานของเรา และอุส่าทำลิ้งให้ด้วย TT ซึ้งมากมาย คือเราทำลิ้งไม่เป็นอะค่ะ >< ไว้จะไปหาวิธีทำลิ้งมาละกันนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : Glitter Maker - [ 12 ธ.ค. 48 04:20:04 A:58.10.184.35 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องเป็นสมาชิกถึงจะขึ้นเป็นลิงก์ค่ะ เสียดายมารีอาจัง ต่อไปจะเป็นไงเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 12 ธ.ค. 48 15:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนสี่ครึ่งแรกในเว็บเด็กดีอัพแล้วนะคะ แวบมาบอก จากคุณ : Glitter Maker - [ 13 ธ.ค. 48 03:11:12 A:58.10.187.135 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลิ้งตอนที่4นะคะ ขอบคุณค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3953505/W3953505.html จากคุณ : Glitter Maker - [ 15 ธ.ค. 48 01:24:36 A:58.10.186.239 X: ]