พอดีได้ดูหนังเรื่อง life or something like it มาค่ะ ชื่อหนังก็แปลมาได้แบบตรงตัวนี่ล่ะ ชีวิต หรืออะไรคล้ายๆ อย่างนั้น
ดูหนังเสร็จก็ทำให้ย้อนกลับมาคิด...
ชีวิตที่เรามีอยู่ตอนนี้เป็นชีวิตแบบไหน หากต้องตายภายในเจ็ดวันนี้ เราถือว่าคุ้มไหมกับชีวิตที่ผ่านมา หรืออีกนัยหนึ่ง หากรู้ว่าต้องตายภายในเจ็ดวัน ยังมีอะไรที่อยากทำแล้วยังไม่ได้ทำ หรือยังมีอะไรที่อยากบอก อยากพูดกับใคร...แล้วยังไม่ได้พูดบ้างไหม พร้อมที่จะตายในอีกเจ็ดวันข้างหน้าหรือยัง
ดังนั้นคำถามสั้นๆ ง่ายๆ ที่เอาไปถามเหล่าเพื่อนสาวจึงมีอยู่ว่า
ถ้ารู้ว่าอีกเจ็ดวันจะตาย จะทำยังไง
ใครคนหนึ่งตอบว่า ก็กลับไปหาคนที่รักมากทุกคน บอกเขาว่ารัก บอกเขาว่าห่วง ขอโทษกับเรื่องทุกอย่างที่ทำผิด ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่มีให้กัน...
เมื่อได้ฟังแล้ว คำถามที่เกิดขึ้นต่อไปก็ตามมาทันที แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับวันนี้ล่ะ ในขณะนี้...ขณะที่เรายังไม่ตาย ขณะที่เราก็รู้ว่าอีกเจ็ดวันก็จะยังไม่ตาย และคำถามข้างบนเป็นเรื่องสมมติ
เกิดอะไรขึ้นกับคำบอกรักเหล่านั้น...
เกิดอะไรขึ้นกับคำขอโทษ
เกิดอะไรขึ้นกับคำว่าขอบคุณ
ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราแทบจะละเลยสิ่งเหล่านั้นไป
เอาไว้ทีหลังค่อยบอก
เอาไว้ทีหลังค่อยพูด...
เราไม่ได้รีบไปไหนกันนี่ เวลายังอีกยาวไกลนัก
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเวลาที่ว่า...เหลือสั้นเพียงแค่นาทีสุดท้าย...ที่เราไม่อาจจะไปอยู่ตรงนั้น...อยู่ใกล้กับคนสำคัญเหล่านั้นของเรา
มันอาจจะขัดเขินบ้างในตอนแรกที่ต้องพูด อาจจะทำให้หงุดหงิดหัวใจ แต่ขอให้ลองคิด...ว่าถ้าหากไม่มีคนสำคัญเหล่านั้นอยู่เพื่อฟังอีกแล้ว
คำพูดเหล่านั้นจะมีความหมายอะไรกับแผ่นป้ายหินแข็งๆ ที่ปิดอยู่หน้าหลุมศพ
จะมีความหมายอะไรถ้าเราเองก็อาจไม่ได้อยู่เพื่อใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับคนสำคัญคนนั้น
ชีวิต...สั้นเหลือเกินจริงๆ มันสั้นเกินกว่าที่จะจำอะไรร้ายๆ และยาวมากเมื่อนึกถึงความทรงจำดีๆ ที่ผ่านมา
ถ้าวันนี้เรากลับไปที่บ้าน ลองหยุดอยู่ที่หน้าประตู ปิดตาลงช้าๆ แล้วเปิดตาขึ้นมามองใหม่ คุณมองเห็นอะไรบ้าง
นอกจากบ้านที่เคยอยู่มานาน ประตูรั้วสีทึมๆ ขึ้นสนิม ทางเดินเข้าบ้านเก่าๆ กำแพงที่มีคราบตะไคร่น้ำจากน้ำฝน เราได้เห็นอะไรมากกว่าที่เราคิดอีกเยอะ ถ้าหากจะมองกันจริงๆ
ทุกๆ จุด ทุกๆ มุมที่เคยปีนเล่น ที่ที่เคยหกล้ม ที่ที่เคยเล่นกับพี่น้อง ที่ที่เคยโดนตีพร้อมกัน เสียงหัวเราะของแม่ น้ำตาของท่าน รอยยิ้มน้อยๆ ของพ่อ และดวงตาแดงก่ำที่บ่งบอกความรู้สึก
อย่าได้ลืมที่จะเห็นสิ่งเหล่านี้ อย่างน้อยก็ขอให้ระลึกไว้นิดๆ ว่ารอยตีนกาเส้นที่สองร้อยห้าสิบสองบนหน้าของแม่ ผมหงอกเส้นที่หกร้อยสิบเอ็ดบนกระหม่อมที่บางลงแล้วของพ่อ คุณมีส่วนที่ทำให้มันเกิดขึ้น
รักคนสำคัญทุกๆ คนของคุณให้มากๆ เพราะเมื่อในวันหนึ่งที่คุณหมดเวลาลงแล้ว คุณจะได้ไม่ต้องเสียใจ...ที่ไม่ได้ทำอย่างที่ควรทำ ในขณะที่มีเวลาอยู่
เพราะชีวิต...สั้นเหลือเกิน
จากคุณ :
surudee 
- [
11 ธ.ค. 48 20:56:45
]
ชีวิต...หรืออะไรคล้ายๆ อย่างนั้น
