ความคิดเห็นที่ 1 แผนที่ดินแดนเกวลทวีป 1 อาณาจักรอนันตา 2 อาณาจักรละวิรัฐ 3 อาณาจักรเถมรู 4 อาณาจักรพะคัมด์ 5 อาณาจักรภูธรา ก เกาะเทพธิดา ข โลมเลียสมุทรวดี ค แม่น้ำสุทธาราริณีโยค ง แม่น้ำสวรรค์ธารามหานที จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 11:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้าฟ้ามูรตี - บุคลิกดุดัน แข็งกร้าว ห้าวหาญ องอาจ สง่างาม และมีพระอารมณ์แปรปรวนขึ้นลงสุดจะคาดเดาได้ เอาแต่พระทัยองค์เองอยู่เป็นนิจ อีกทั้งยังทรงชอบใช้กำลังรุนแรงจนเหล่าบรรดาข้าราชบริพารทั้งมวลต่างพากันกริ่งเกรงพระราชอำนาจ จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 11:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เจ้าฟ้าฉกรรณราชา - เป็นบุรุษเพศที่ทรงมีพระสิริโฉมงดงามเหนือสตรีใดในเกวลทวีป แม้บุคลิกภายนอกของพระองค์จะทรงดูอ้อนแอ้นนิ่มนวลอ่อนโยน หากแต่ภายในดวงพระหทัยนั้นกลับแข็งกร้าวเย็นชา เฉยเมย และทรงพิศมัยในบุรุษเพศเดียวกันกับพระองค์ จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 11:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พระนางสุบินสวรรค์ - นางกษัตริย์ผู้ปกครองอาณาจักเถมรู ทรงเป็นพระราชินีผู้ทรงพระสิริโฉมยากจะหาใดเทียม มีพระหทัยเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว หยิ่งทะนงพระองค์ จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 11:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ห้าขันทีพลีสวาท ( หนีรู , ถูไถ , ไซ้เนิน , เพลินพวง , หวงหลัง ) - เหล่าขันทีรูปงามชาวภูธราผู้เริงร่าอย่างสุดฤทธิ์ ทั้งห้าคือผู้สร้างสีสรรอันสดใสให้แก่เกวลทวีปอันไพศาล จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 11:58:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปฐมบท                            บนสรวงสวรรค์อันตระการ...          ในเพลาหนึ่ง...          ขณะที่องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เทพเจ้าสูงสุดแห่งโลกได้เสด็จมาในนภากาศพร้อมพรั่งด้วยเหล่าเทพบุตรแลเทพธิดาทั้งหลาย          ทันใด... บังเกิดเกลียวพายุแสงสีรุ้งพุ่งเสียดฟ้าเข้าปะทะกระบวนเสด็จแห่งองค์เทพเจ้าจนเหล่าบรรดาทวยเทพพากันกระเด็นกระดอนลอยละลิ่วแตกกระจายกันไปคนละทิศละทาง          เทพยดาทุกองค์ต่างพากันตะตะลึงพรึงเพริดในสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นที่ยิ่ง พลางจับกลุ่มกันซุบซิบนินทาจนเสียงอึงอลไปทั่วทั้งท้องฟ้า          องค์เทวาผู้เป็นประมุขแห่งสวรรค์ทรงมีพระบัญชาให้ สุบินเทพ เทพบุตรผู้สง่าเร่งรีบติดตามเกลียวพายุสีรุ้งสายนั้นไปโดยไม่ชักช้า          เทพบุตรผู้ได้รับมอบหมายพระบัญชาได้ติดตามเกลียวพายุสายนั้นมาจนกระทั่งถึงภูผาใหญ่ จึงได้สดับเสียงสนทนาพาทีหยอกล้อต่อกระซิกระริกระรี้กันระหว่างบุรุษสองผู้ที่แผ่วผิวออกมาจากซอกหลืบหนึ่งของหน้าผา          สุบินเทพผู้นั้นหมายใจจะรู้แจ้งเห็นจริงถึงต้นกำเนิดเสียง จึงค่อยๆเหาะเลียบเข้าไปอย่างช้าๆ และแอบซุ่มดูอยู่ไม่ไกลนัก          ทันใดกันนั้นเอง...          ภาพที่ประจักษ์แก่สายตาได้ทำให้สุบินเทพถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดเปิดตาอ้าปากค้างในทันที          บุรุษหนุ่มฉกรรจ์ใบหน้างดงามหยดย้อยสองผู้กำลังกอดตระกองประคองโอบรัดพรมจุมพิตกันเองอย่างดื่มด่ำฉ่ำชุ่มราวกับเป็นคู่รักหนุ่มสาวกระนั้น          สุบินเทพจดจำได้เป็นแม่นมั่นว่า บุรุษผู้หนึ่งนั้นคือ มูรตีเทพ ส่วนอีกหนึ่งคือ ฉกรรณเทพ จึงได้รีบนำความกลับมากราบบังคมทูลองค์เทวาในบัดดล          เมื่อกาลทุกอย่างเป็นประจักษ์แจ้งดั่งนั้น องค์เทวาผู้ยิ่งใหญ่จึงทรงลงทัณฑ์เทพบุตรทั้งสองโดยให้ไปบำเพ็ญเพียรภาวนาอยู่ ณ ภูผาแห่งนั้นไปตลอดกาล          ราวกับว่าเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยดี แต่แท้จริงแล้วหาเป็นเช่นนั้นไม่          หลังจากนั้น...          สุบินเทพ หวนระลึกถึงภาพการอภิรมย์รักแห่งมูรตีเทพและฉกรรณเทพแล้ว ก็สุดจะหักห้ามใจอันใดได้ เนื่องจากเพราะตนเองก็พิสมัยในรสพิศวาสเช่นนี้อยู่เช่นกัน แต่มิกล้าเผยความปรารถนาเบื้องลึกให้ผู้ใดได้ล่วงรู้มาก่อนเก่า          ดังนั้น...          ในวันหนึ่ง สุบินเทพผู้สง่า จึงได้เหาะมายังภูผาอันเป็นสถานที่บำเพ็ญเพียรภาวนาของมูรตีเทพและฉกรรณเทพ ก่อนจะแอบลักลอบมีสัมพันธ์รักอย่างดูดดื่มหวานชื่นกับเทพบุตรทั้งสองอยู่ถึงเจ็ดทิวาราตรีกาลติดต่อกัน          ความทราบถึงองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เทพเจ้าเบื้องสูง จึงทรงมีพระบัญชาให้เรียกหาเทพบุตรทั้งสามมาสอบถามเอาความ เมื่อกาลเป็นจริงดังนั้นแล องค์เทวาจึงทรงลงทัณฑ์ โดบอัปเปหิเทพบุตรทั้งสามออกจากสรวงสวรรค์ในทันใด แลให้กลับลงไปจุติยังโลกมนุษย์อีกคราเพื่อบำเพ็ญเพียรภาวนาใหม่          ในขณะที่เทพบุตรทั้งสามลงสู่โลกมนุษย์นั้น ผิวกายได้ต้องอากาศธาตุบังเกิดเป็นอนูเพลิงส่องประกายแสงสีรุ้งออกมาอย่างมหาศาล ก่อนพลังแสงจะแตกออกเป็นสามสายแล้วพุ่งลงสู่สามราชอาณาจักรบนแผ่นพื้นพสุธาเกวลทวีปอันลี้ลับและกว้างใหญ่ในทันที          อนึ่ง... เกวลทวีปในครานั้น เป็นผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาล อยู่โดดเดี่ยวกลางมหาสมุทรอันลี้ลับที่ไม่สามารถรุบุได้แน่ชัดว่าอยู่หนใดในโลกา          บนเกวลทวีปแห่งนี้มีอาณาจักรแลนครรัฐอยู่มากมาย หากแต่มีเพียงสามราชอาณาจักรใหญ่ที่โดดเด่นเสมอกันอันได้แก่ อนันตา ละวิรัฐ และเถมรู          มาตรว่า มูรตีเทพ นั้น ได้มาประสูติเป็นพระราชโอรสพระเจ้ากรุงอนันตา ส่วนฉกรรณเทพ ได้มาประสูติเป็นพระราชโอรสพระเจ้ากรุงละวิรัฐ และสุบินเทพ ได้มาประสูติเป็นพระราชธิดาพระเจ้ากรุงเถมรูกระนั้นแล          จากผลกรรมที่ได้กระทำร่วมกันมาเมื่อครั้งอยู่บนสรวงสวรรค์ จึงดลบันดาลให้เทพทั้งสามผู้จุติเป็นมนุษย์ ต้องดำเนินชีวิตไปตามครรลองพระลิขิตแห่งองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ นับแต่บัดนั้น * * * * * * * * * จบปฐมบท โปรดติดตามต่อบทที่ 1 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 11:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 1                    ชานกรุงอนันตา...          กระบวนพยุหยาตราทางสถลมารคอันตระการตาได้ยุรยาตรอย่างสง่างามมาตามลำเนาป่าละเมาะอย่างช้าๆ ท่ามกลางเหล่าสิงสาราสัตว์นานานับที่กรูกันมาแอบชำเลืองมองอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้สองข้างทาง          กวางน้อยตัวหนึ่งชูคอไสวพลางกลอกกลิ้งนัยน์ตาอันเป็นมันระยับจ้องไปยังเหล่ามนุษย์แปลกๆเหล่านั้น แม้นว่ามันจะหาเข้าใจถึงกิจกรรมที่ได้ประสบพบไม่ แต่ประสาทสัมผัสของมันก็สั่งการให้เท้าทั้งคู่ขยับเขยื้อนเข้าไปดูให้ถนัดตา          โหมง..ง..ง..ง... หง่าง..ง..ง          เสียงฆ้อง กลองมโหระทึก ดังกึกก้องกังวาลจนสรรพสัตว์บนดินพากันกระโจนหนีไปสิ้น...          อีกทั้งเหล่าปักษิณก็โผผินบินกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง ราวกับมหันตภัยร้ายมาเยี่ยมเยือน          มโหรีนำกระบวนขับประโคมบรรเลงท่วงทำนองอันไพเราะเสนาะโสต ประกอบพยุหยาตราในครานั้นอันประกอบไปด้วยเหล่าข้าราชบริพารทั้งชายหญิงในชุดเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับทั้งทอง เงิน นาค และอัญมณีอันแปลกประหลาดละลานตาน่าชมพิสมัยเป็นยิ่งนัก          เหล่านางกำนัลสวยสะคราญแลอ้อนแอ้นอรชร สวมผ้านุ่งที่ยาวแลปล่อยชายผ้าด้านหลังให้ยาวระพื้นเดินอัญเชิญเครื่องประกอบพระราชอิสริยยศแห่งองค์พระมหากษัตริย์นำหน้า และตามหลังพระเสลี่ยงทองคำอันตระการตาอันเป็นที่ประทับแห่งพระเจ้ากรุงเถมรูผู้มากด้วยพระชนมายุ          ไกลออกไปในป่านั้น...          พลันปรากฏทหารอนันตาผู้ห้าวหาญ ควบอาชาตะบึงตรงมายังกระบวนพยุหยาตราที่ยุรยาตรมาตามทาง จนนางกำนัลผู้หนึ่งถึงกับตกประหวั่นรีบสืบบาทถลาฉับไวเข้าประชิดพระเสลี่ยงที่ประทับก่อนกราบบังคมทูลด้วยเสียงอันดัง          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวเถมรู ณ บัดนี้ มีทหารอนันตาควบอาชาตรงมายังกระบวนพยุหะเพคะ "          " จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงแห่งเราอยู่หนใด "          สิ้นพระสุรเสียงอันแหบพร่าแห่งพระเจ้ากรุงเถมรูซึ่งลอดผ่านพระวิสูตรที่กางกั้นนั้นออกมา          ฉบัดนั้นเอง ปรากฏร่างอิสตรีผู้สูงวัยในชุดเครื่องแต่งกายอันสูงศักดิ์สุดอลังการ ขยับเข้ามาใกล้พระเสลี่ยงพลางน้อมเศียรลง          " เพคะ พระอยู่หัวเจ้า "          " จงสานสรรพสิ่งอย่าได้ช้า "          " น้อมเหนือเศียรเพคะ "          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัยหกสิบชันษาถลาไปยังอาชาอนันตาพลันเอาร่างเข้าขวางพลางตวาด          " ช้าก่อน... เจ้าทหาร มิไยจึงบังอาจควบตะบึงฝ่าเข้าหากระบวนพยุหพระเจ้าอยู่หัวแห่งเรา ฤ อยากถูกปลิดชีวีให้อาสัญ "          ทหารหนุ่มหยุดอาชาแน่นิ่งอึงจึงถาม          " มิทราบว่าเป็นกระบวนจากแห่งหนใด ข้าจักได้ทูลสนององค์พระอยู่หัวเจ้าอนันตาแห่งข้าให้แจ้งชัด "          " พระเจ้าแผ่นดินกรุงเถมรูและพระราชินี เสด็จพร้อมองค์หญิงสุบินสวรรค์พระราชธิดา หมายเจริญพระราชไมตรีสองพระหน่อราชอาณาจักรให้กระเดื่องแดนดิน "          " ถวิลหวัง ขออัญเชิญเสด็จที่ท้องพระโรงใหญ่ในพระบรมมหาราชวังในบัดดล "          จบพจนารถ ทหารหนุ่มตวัดกายควบอาชานำหน้ากระบวนพยุหยาตราอย่างกระวีกระวาด - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8          ณ ท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังอนันตาอันโอ่อ่าอลังการ          เพลานั้น กำลังเป็นมหาสมาคมแห่งบรรดาขุนนาง อำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งน้อยใหญ่ที่เรียงรายหมอบราบกราบถวายบังคมอยู่เบื้องพระพักตร์พระเจ้าแผ่นดินผู้ผ่านพิภพไอศูรย์สมบัติพิพัฒน์ผล          เบื้องในสุดแห่งท้องพระโรงแห่งนี้เป็นบุษบกบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน อันสูงค่าและศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทรัพย์สมบัติพัสถานอันล้ำค่าและเครื่องมหาราชูปโภคบรมราชกกุฏภัณฑ์แห่งพระมหากษัตริย์          ข้างแท่นพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมานนั้น เหล่านางพัดวีโบกปัดพัดทองอยู่เนืองๆ ภายใต้ร่มมหาสุวรรณฉัตรแปดสิบเจ็ดชั้น อันหมายถึงพระเจ้าแผ่นดินอนันตาองค์ปัจจุบัน อันเป็นองค์ที่แปดสิบเจ็ดแห่งพระราชวงศ์          ฉับพลันทันใด มหาดเล็กถลาเข้าสู่ท้องพระโรง ฝ่าเหล่าขุนนาง อำมาตย์ และข้าราชบริพารก่อนคุกเข่าลงกราบถวายบังคมทูลแถลง          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม ณ บัดนี้ กระบวนพยุหยาตราทางสถลมารค แห่งพระเจ้าแผ่นดินกรุงเถมรู ได้เสด็จพร้อมพระราชินีและพระราชธิดา ถึงพระทวารพระราชวังแล้ว พระพุทธเจ้าข้าขอรับ "          " เชิญเสด็จที่อุทยาน "          พระเจ้ากรุงอนันตาพระดำรัสจบ มหาดเล็กถอยกลับออกไป ในขณะที่มหาอำมาตย์เอกเบี่ยงกายเข้ามาใกล้องค์พลางทูลกระซิบ          " มิแคล้วจะทรงปรึกษาหารือเรื่องงานอภิเษกพระราชธิดาเป็นแม่นมั่น "          " ดูกระนั้นอยู่ "          ตรัสจบ โหราจารย์ขยับกายเข้ามาบ้างพลางทูลสนอง          " แต่ดวงพระราชธิดาเถมรูอาจฉุดรั้งพระทูลกระหม่อมแห่งอนันตาให้หม่นมัวสลัวมืดตะพึดตะพือได้นะพระเจ้าข้า "          " น่าตรองตริได้ต้องใจเรานัก พระโอรสเราก็เป็นหน่อเนื้อเชื้อองค์เทวามาแต่ก่อน ครั้นจะให้ผูกสมัครสมานไมตรีเป็นหนึ่งเดียวกับพระราชธิดาแห่งเจ้ากรุงเถมรูเห็นจะไม่เหมาะ อาจทำให้องค์เทวาบนเบื้องสรวงทรงเคืองขัดกระนั้นได้ "          ปุโรหิตรีบสอดถ้อยแถลงพลางทำตามีเลศนัย          " มิไยไม่ถวายพระราชทรัพย์แล้วส่งเสด็จให้ระเห็จกลับเถมรูราชธานีไปเล่าพระเจ้าข้า "          บัดดล... มโหรีประจำท้องพระโรงวังหลวงรัวฉาบดังสนั่นลั่นไปถึงมหาปราสาท พระเจ้ากรุงอนันตา มหาอำมาตย์ และโหราจารย์ต่างสานสรรพเสียงเป็นทำนองตามลำดับชั้น          " กระไรได้ ปุโรหิตข้า "          " วาจาช่างร้ายนัก "          " หักด้ามฆ้อนด้วยขา ครานี้จะเกิดศึก "          " นึกไม่ถึง นึกไม่ถึง ขอกราบอภัย "          ปุโรหิตซุกหน้าลงพื้นในทันที ในขณะที่โหราจารย์กลับเงยหน้าสลอนพร้อมทำสีหน้ากรุ้มกริ่มพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย          " ทางที่ถูก เราน่าจะเก็บเหล่านางกำนัลอันสวยสะคราญเอาไว้ใช้สอยในพระราชสำนักจะเหมาะกว่า "          " โหราจารย์.. ??? "          ทุกผู้หันมามองท่านเป็นจุดเดียวพลางตวาดใส่ จนโหราจารย์ทนอับอายมิได้ ต้องซุกหน้าลงกับพื้น          " ตื่นเถิดพวกเรา "          มหาอำมาตย์กล่าวด้วยน้ำเสียงขรึมพลางลุกขึ้นยืนแล้วยกหัตถ์ขวาชูขึ้นเหนือเศียร จนบุคคลที่เหลือหน้าตาฉงนกันสิ้น          " กาลจะเป็นเช่นไร องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เท่านั้นที่จะเป็นผู้ชี้แนะหนทางสว่าง พวกเราจงริอย่าไปตื่นตระหนกจนเกินกาลเลย " - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:02:26 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:01:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9          ภายในพระราชอุทยานอันร่มรื่นชื่นตาแห่งอนันตานคร          พระเจ้ากรุงเถมรูและพระราชินี เสด็จประทับอยู่ในพลับพลา ทอดพระเนตรองค์หญิงสุบินสวรรค์ พระราชธิดาวัย 7 พระชันษา กำลังทรงวิ่งเล่นอยู่ในแปลงดอกไม้นานาพันธุ์          ครากระนั้น พระเจ้ากรุงอนันตา เสด็จยังพระราชอุทยานแห่งนั้นพร้อมด้วยพระโอรสวัย 9 พระชันษาผู้องอาจสง่างามทรงพระนามว่า องค์ชายมูรตี          องค์ชายมูรตีทรงเงยพระพักตร์มองพระราชบิดาครู่หนึ่งจึ่งตรัส          " ทูลกระหม่อมพ่อ ลูกขอไปเล่นกับพระน้องนางสุบินสวรรค์จะได้หรือไม่พระเจ้าค่ะ "          " ไปสิลูก "          พระเจ้ากรุงอนันตาทรงทอดพระเนตรองค์ชายมูรตีเสด็จพระดำเนินไปยังองค์หญิงสุบินสวรรค์ก่อนจะทรงผินพระพักตร์มายังพระเจ้ากรุงเถมรูและพระราชินี ซึ่งประทับอยู่ในพลับพลาริมสระใหญ่กลางอุทยาน          พระเจ้ากรุงอนันตาค่อยๆเสด็จพระดำเนินไปยังพลับพลาแห่งนั้น นางกำนัลสองนางรีบอัญเชิญเครื่องประกอบพระอิสริยยศตามติดจนชิดพระองค์          พระราชินีในพระเจ้ากรุงเถมรูทรงลุกขึ้นจากพระที่ก่อนน้อมองค์ลงถวายบังคม          " ทรงพระเจริญเพคะ "          " ตามสบายเถิดพระนาง "          พระเจ้ากรุงอนันตาทรงประทับนั่งเคียงข้างพระเจ้ากรุงเถมรู เหล่านางกำนัลต่างหมอบคลานเข้าถวายอยู่งานรับใช้ บ้างก็อยู่งานพระแส้ปัด บ้างก็อยู่งานพระวาลวิชนี บ้างก็อยู่งานพระสุพรรณศรี บ้างก็อยู่งานพระสุพรรณราช          " องค์ชายมูรตีทรงงดงามองอาจดุจพญาสีหราช เช่นนี้เป็นบุญอันมหาศาลแก่อนันตาประเทศ "          พระเจ้ากรุงเถมรูตรัสพลางทรงยิ้มก่อนจะทรงยื่นพระหัตถาไปหยิบถ้วยพระสุธารสที่นางกำนัลผู้หนึ่งทูลเสนอ          ฝ่ายพระเจ้ากรุงอนันตาทรงพระสรวลคราหนึ่งจึ่งตรัสตอบ          " กระนั้นอยู่... แต่ก็ยังดูเยาว์วัยเกินกว่าจะรับผิดชอบการงานบ้านเมืองอันใดได้ แม้กระทั่งเรื่องความรักก็ตาม "          พระเจ้ากรุงเถมรูทรงจิบพระสุธารสพลางหยุดชะงักก่อนมีพระดำรัสขึ้น          " ลูกหญิงสุบินสวรรค์ของหม่อมฉันก็เช่นกัน "          ทันใด          โหราจารย์แห่งเถมรูผู้นิ่งเงียบอยู่นานก็ทูลสวนขึ้นทันควันในครานั้นว่า          " หากแต่ดวงพระชะตาของพระหน่อเนื้อทองทั้งสองพระองค์นั้นต้องกัน มาตรแม้นเทพบุตรคู่เทพธิดาก็มิปาน เช่นนี้ ในภายภาคหน้าเมื่อทรงเคียงคู่สมัครสมานไมตรีแล้วไซร้ คงไม่แคล้วจะช่วยเสริมสร้างพระบุญญาธิการแห่งสองพระราชอาณาจักรให้เชิดชูโชติช่วงไปทั่วดินแดนเกวลทวีปเป็นแม่นมั่น "          พระเจ้ากรุงอนันตาทรงพระสรวลคราใหญ่จึงทรงหันมาทางพระเจ้ากรุงเถมรูพลางตรัสขึ้น          " หากแม้นโหราจารย์แห่งอนันตาได้สักครึ่งหนึ่งของโหราจารย์แห่งเถมรู บัดนั้น เราคงจะอิ่มเอมสุขฤทัยทุกทิวาราตรีกาลเป็นแม่นมั่น"          พระเจ้ากรุงอนันตาตรัสจบ พระเจ้ากรุงเถมรูทรงวางพระสุธารสที่ทรงถือนั้นลง ก่อนจะทรงหันไปทางโหราจารย์พลางทรงทำพระเนตรเขม็ง โหราจารย์ดั่งรู้ตน จึ่งรีบผลุบถอยห่างไปในทันที          เหล่าพระบรมราชวงศ์ทั้งหลายต่างผินพระพักตร์ไปยังองค์ชายมูรตีและองค์หญิงสุบินสวรรค์ สองเชื้อพระวงศ์อันงามสง่าซึ่งกำลังประทับนั่งสนทนากันอยู่ท่ามกลางหมู่มวลพฤกษาชาติ โดยมีเหล่านางพระกำนัลมากมายคอยถวายการปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง          ณ ที่นั้น องค์ชายมูรตีผู้องอาจทรงเอื้อมพระหัตถาไปยังดอกไม้สีแดงชาด ก่อนจะทรงปลิดดอกนั้นลงมาแล้วพระราชทานเสียบไว้บนพระเกศาขององค์หญิงสุบินสวรรค์จึ่งตรัส          " เราให้เจ้า "          " ขอบพระทัยเพคะเจ้าพี่ "          ทันใดกันนั้นเอง          บรรดานางกำนัลทั้งมวลที่นั่งอยู่งานบนพื้นหญ้ารอบๆองค์ชายมูรตีและองค์หญิงสุบินสวรรค์ก็พลันกระโจนลุกขึ้นกันหมด          " กรี๊ดดดดดดดดดดดด !! ว๊ายยยยยยยยยยย !!"          เหล่านางกำนัลร้องก้องก่อนจะฉวยเครื่องราชูปโภคอาทิ พระวาลวิชนี พระแส้หางจามรี วิ่งไปรอบๆอุทยานจนเป็นที่ขบขันแก่สองเชื้อพระวงศ์วัยเยาว์เป็นยิ่งนัก          พระเจ้ากรุงเถมรูแลพระเจ้ากรุงอนันตาทรงตกพระทัยกับเหตุการณ์วุ่นวายดังกล่าว พระเจ้ากรุงอนันตาทรงพระดำรัสขึ้น          " เหตุอันใด ไฉนนางกำนัลวิ่งพล่าน ? "          นางกำนัลผู้หนึ่งถลามาทูลว่า          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท นางกำนัลบังเกิดอุบัติวิบากแมลงร้ายกล้ำกลายเนื้อนวลสงวนเพคะ "          " แล้วองค์ชายกับองค์หญิง เป็นเช่นไร "          " หาเป็นเช่นไรไม่เพคะ ทรงวิ่งไล่เหล่านางกำนัลเป็นที่สำราญพระองค์ "          จบคำกราบทูล เหล่าพระบรมราชวงศ์ทั้งมวลต่างก็ทรงพระสรวลหฤหรรษ์กันเป็นที่ครึกครื้น พลางทอดพระเนตรเหล่ากำนัลน้อยวิ่งหนีองค์ชายมูรตีและองค์หญิงสุบินสวรรค์ซึ่งทรงใช้พระสุพรรณศรีแลพระสุพรรณราชกวาดเก็บหมู่มดแมลงมากมายโยนเข้าใส่นางกำนัลเหล่านั้น          " อ๊าย... อย่าเพคะ ฝ่าบาท ฝ่าบาท อย่าเพคะ "          นางกำนัลร้องพลางใช้มือไม้ปัดป้องผิวกายมิให้บรรดาแมลงหลากหลายมากลายกล้ำ          ฝ่ายองค์ชายมูรตีและองค์หญิงสุบินสวรรค์เอง เมื่อทรงเห็นดังนั้นก็เป็นการสนุก จึงทรงสำราญพระอุรากับการวิ่งไล่โยนแมลงใส่นางกำนัลต่อไป องค์ชายมูรตีตรัสขึ้นว่า          " อย่าช้าไย น้องหญิงสุบินสวรรค์ มิไยไม่รีบโยนแมลง "          " พอฤทัยยิ่งเพคะ เจ้าพี่ "          องค์หญิงสุบินสวรรค์ตรัสตอบพลางติดตามองค์ชายมูรตีไปโดยไม่ชักช้า          วงเครื่องสายผสมที่ตั้งวงอยู่ข้าวพลับพลาบรรเลงเพลงสะอิ้งเนื้อนวลนาง แสดงถึงการหลบหลีกปัดป้องนวลเนื้อจากการกล้ำกลายของบางสิ่งที่มิพึงประสงค์ - - - - - - - - -          พระเจ้ากรุงอนันตา ทรงมิมีพระประสงค์ที่จะอภิเษกองค์ชายมูรตีกับองค์หญิงสุบินสวรรค์ พระธิดาในพระเจ้ากรุงเถมรู ทั้งนี้ด้วยเหตุที่ทรงเล็งเห็นว่ากรุงเถมรูนั้นด้อยกว่าอนันตาเป็นอันมาก อีกทั้งยังเป็นกุศโลบายอันแยบยลแห่งเถมรูที่หมายปองจะใช้การอภิเษกนั้นเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีอันแนบแน่น และเพื่อเป็นการปกป้องคุ้มภัยจากการรุกรานจากอาณาจักรใกล้เคียง          ครั้นพระเจ้ากรุงอนันตาจะทรงตัดเยื่อขาดใยแล้วตอบปฏิเสธพระราชประสงค์จำนงหมายแห่งพระเจ้ากรุงเถมรูไปก็เกรงว่าจะเป็นการสร้างความขัดเคืองและเมินหมางระหว่างกันโดยใช่ที่          ด้วยเหตุนี้ พระเจ้ากรุงอนันตาจึงทรงใช้ความสุขุมคัมภีรภาพกราบทูลพระเจ้ากรุงเถมรูไปว่า องค์ชายมูรตีผู้เป็นพระโอรสนั้นเล่าก็ยังเยาว์วัยนัก การจะอภิเษกสมรสในเพลานี้นั้นเห็นทีจะหนักอยู่ จึงขอชะลอเวลาออกไปอีกสักระยะหนึ่งเพื่อให้องค์ชายมูรตีทรงเจริญพระชันษารับรู้เรื่องราวงานการบ้านเมืองเป็นที่แจ้งชัดได้แล้วกระนั้นค่อยหันมาปรึกษาหารือกันอีกคราคงมิชักช้าเนิ่นนาน          พระเจ้ากรุงเถมรูทรงเห็นชอบอย่างไม่เต็มพระราชหฤทัยเท่าใดนัก แต่ก็สุดจะทัดทานหักหาญพระราชประสงค์แห่งพระเจ้าแผ่นดินอนันตากระไรได้ ดังนั้น ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทกรุงเถมรูจึงต้องเสด็จพระราชดำเนินกลับสู่กรุงด้วยผิดหวังในพระหทัยสุดประมาณ          ท่ามกลางกระบวนพยุหยาตราทางสถลมารคแห่งพระเจ้ากรุงเถมรูซึ่งเสด็จกลับพระนคร          พระวิสูตรสีทองอร่ามตาแห่งพระเสลี่ยงมีหลังคาองค์หนึ่งนั้นได้ถูกเผยออกโดยพระหัตถาอันเรียวระหงขององค์หญิงสุบินสวรรค์ซึ่งประทับอยู่ในพระเสลี่ยง ดวงพระเนตรทั้งคู่ขององค์หญิงวัย 7 พระชันษา ทอดไกลไปยังพระมหามณเฑียรปราสาท พระสุวรรณเจดีย์ แลกำแพงพระบรมมหาราชวังหลวงอนันตาอันสง่างามเปล่งรัศมีเจิดจรัสยามเมื่อต้องแสงสุริยาในยามรุ่งอรุณด้วยพระหฤทัยระทึก          พระองค์หญิงทรงหวลระลึกถึงคืนวันอันสนุกสนานภิรมย์ชื่นระหว่างพระองค์กับองค์ชายมูรตีเมื่อยามที่ได้ทรงวิ่งเล่นและหยอกเย้ากันตามประสาเด็ก ความผูกพันดังกล่าวนั้นเริ่มแนบแน่นขึ้นทุกขณะ ซึ่งในพระหทัยขององค์หญิงเองนั้นก็ทรงมีจิตปฏิพัทธ์ในพระมูรตีอยู่เป็นพื้น ถึงแม้องค์ชายมูรตีจะทรงถือว่าองค์หญิงทรงเป็นเพียงแค่พระขนิษฐาก็ตาม * * * * * * * * * จบบทที่ 1 โปรดติดตามต่อบทที่ 2 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:03:34 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 2          ลุล่วงสู่กาลสมัยในอีก 10 ปี ถัดมา...          "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !! "          เสียงกรีดร้องของนางกำนัลดังกึกก้องกังวาลไปทั่วเขตพระราชฐานชั้นใน ภายในพระบรมมหาราชวังหลวงอนันตาอันโออ่าอลังการสุดบรรยาย          นางกำนัลผู้หนึ่งในชุดห่มสไบสีดอกอัญชัญแลนุ่งผ้ายาวปล่อยชายกรวยเชิงให้ระพื้นเป็นแนวยาววิ่งสลับบาทฉับๆอย่างว่องไวจนชายกรวยเชิงผ้าสะบัดพริ้วมาตามทางเดินบนพระตำหนักไม้สักทององค์หนึ่งด้วยท่าทีตระหนก          "อ๊าย...ย  ย อย่าเพคะองค์ชายมูรตี องค์ชายมูรตีอย่าเพคะ"          นางร้องพลางวิ่งลัดเลี้ยวไปยังอีกทางหนึ่ง แต่...          บัดดลกันนั้น พลันปรากฏร่างบุรุษสะโอดสะองสูงใหญ่ในชุดเครื่องพัสตราภรณ์อย่างพระบรมราชขัตติยวงศานุวงศ์ชั้นสูงยืนขวางกางกั้นไว้ บุคคลผู้นี้หาใช่ใครอื่น หากเป็น องค์ชายมูรตี ผู้องอาจ เจริญพระชนมายุ 19 พระชันษา และงามสง่าดุจเทพยดาบนสรวงสวรรค์ ทรงเป็นพระราชโอรสในพระเจ้ากรุงอนันตาผู้ผ่านพิภพ          โดยพลัน ทรงตวาดไปยังนางกำนัลผู้นั้นว่า...          " จะหนีข้าไปไหนฤาเจ้า ? "          " อ๊ะ... องค์ชายมูรตี "          นางผู้นั้นสั่นกายระริกพลางกราบทูล          องค์ชายมูรตีทรงทอดพระเนตรไปยังนางด้วยพระดวงเนตรกรุ้มกริ่มจึ่งตรัส          " บังอาจวิ่งหนีข้าในเขตมหาราชรโหฐานชั้นในสมควรได้รับทัณฑ์ฉันท์ใด "          นางในทรุดกายลงทันควันพลางส่ายหน้า          มิทราบได้เพคะพระองค์ หม่อมฉันเพิ่งมาอยู่งานใหม่ๆ หาได้รู้แจ้ง หวังหทัยว่าจะให้พระองค์ทรงชี้แนะ "          " กระแซะเข้ามาอีกนิดสิ "          องค์ชายมูรตีทรงยิ้ม          " เพคะ "          นางกำนัลปฏิบัติตามพระบัญชา แต่แล้วในบัดดลกันนั้น...          ฉาด..ด..ด !!          องค์ชายมูรตีทรงวาดพระหัตถาซัดใบหน้านางกำนัลผู้นั้นจนหล่อนกลิ่งไถลไปตามพื้น มวยผมหลุดกระจุยยุ่งเหยิงและเครื่องพัสตราภรณ์ที่สวมใส่ก็ขาดกระจายเกลื่อน          " อ้า.. "          นางในผู้นั้นสลบไศลไปพลัน องค์ชายมูรตีทรงผินพระพักตร์แล้วทรงพระดำเนินจากไปอย่างช้าๆ          พระกิติศัพท์แห่งความร้ายกาจทางพระอารมณ์ขององค์ชายมูรตีนั้นเลื่องลือกระฉ่อนสลอนไปทั่วพระราชอาณาจักรอนันตาและอาณาจักใกล้เคียงราวไฟลามทุ่ง ซึ่งก็ดูราวกับว่าจะรุนแรงขั้นทุกขณะ และผู้ที่ออกจะกลัดกลุ้มมากเป็นพิเศษนั้นก็เห็นจะได้แก่สมเด็จพระราชบิดาขององค์ชายมูรตีนั่นเอง - - - - - - - - -          ภายในพระราชอุยาน...          สมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตาทรงพระดำเนินเคียงคู่มากับพระมเหสี รายล้อมไปด้วยเหล่านางพัดวีและนางกำนัลทั้งมวล พระอยู่หัวเจ้าทรงมีพระดำรัสขึ้นว่า          " มูรตีลูกเราก็เจริญวัยได้ 19 ชันษาแล้ว หากแต่ยังมีอารมณ์ร้อนและซุกซนราวกับเด็กๆ มิสมกับเป็นขัตติยราชวงศ์เชิดหน้าชูตา จนปัญญาเราที่จะคิดแก้ไข "          พระมเหสีทรงยิ้มจึ่งตรัส          " เป็นธรรมดาสามัญแห่งเยาวดรุณ หาควรที่ฝ่าพระบาทจะทรงกังวลห่วงใยอันใดไปไม่ หม่อมฉันคิดเห็นว่าเมื่อลูกมูรตีเจริญชันษากว่านี้คงจะทุเลาเบาบางลงไปเอง "          " กระไรได้น้องนาง นับวันจะยิ่งหนักหน่วงขึ้นเป็นลำดับ ดูเหล่านางกำนัลใต้เบื้องบาทนี่สิ แต่ละนางพากันชอกช้ำระกำกายากันเป็นทิว นับวันจะเป็นที่รองรับอารมณ์คุ้มดีดุ้มร้ายระคนอยู่ทุกคืนค่ำ "          พระอยู่หัวเจ้าดำรัสจบ นางกำนัลผู้หนึ่งกราบทูลขึ้นทันควัน          " จริงแท้แน่เทียวเพคะพระอยู่หัวเจ้า หม่อมฉันเองยังมิพ้นพระบาท ถูกองค์ชายมูรตีสาดน้ำพระสุธารสใส่อยู่เนืองๆ "          " หม่อมฉันก็ด้วยเพคะพระเจ้าเหนือหัว ครานั้นหม่อมฉันถูกองค์ชายมูรตีใช้พระหัตถาอันกำยำซัดพักตร์อันนวลใยใส่ผ่องมิหมองหมางจนร่างลอยคว้างกลิ้งไถลสลบไศลไปถึงสามทิวาราตรีกาลเลยทีเดียวเชียว "          อีกนางมิพลาดการทูล จนพระเจ้ากรุงอนันตาตรัสขึ้นโดยพลัน          " นั่นปะไร เห็นไหมมเหสีเจ้า แล้วเช่นนี้จะมิให้ตั้งข้อกังขากระไรได้ "          " แล้วเช่นนั้นจะเห็นสมควรเช่นไรดีเพคะ "          พระมเหสีดำรัสจบ นางกำนัลวัยเยาว์ผู้หนึ่งจึ่งทูลขึ้นด้วยปรีดาปราโมทย์ล้นประมาณปานได้ช่อง          " มิไยใต้ฝ่าละอองธุลีองค์มิทรงสถาปนาองค์ชายมูรตีขึ้นเป็นที่สมเด็จเจ้าฟ้ามหาอุปราช เพื่อสนองพระราชอำนาจปกครองไพร่ฟ้าในอนาคตกาลอันแช่มชื่น หากแม้นองค์ชายมูรตีทรงเล็งเห็นว่าพระองค์ทรงเป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัยให้รั้งตำแหน่งมหาอุปราชแล้วไซร้ อาจทรงลดพระอารมณ์อันร้อนแรงนั้นลงก็เป็นได้นะเพคะ "          จบคำกราบทูล วงเครื่องสายที่ลอยลำเรืออยู่กลางสระในพระราชอุทยานต่างสานสรรพเสียงบรรเลงประโคมเป็นทำนอง เหล่านางใน พระมเหสี พระเจ้ากรุงอนันตา และนางกำนัลวัยเยาว์ผู้ชาญฉลาด ต่างพากันร่วมขับร้องประสานเสียงเป็นลำดับไป          " สถาปนาเจ้าฟ้าอุปราช "          " ชาญฉลาดเหลือหลายจริง "          " เช่นนี้คงแก้ไขได้ ชื่อเรียงเสียงไรกันหนอเจ้า "          " ลำดวนดาว เพคะมหาราช "          พระเจ้ากรุงอนันตาทรงแย้มพระสรวลคราหนึ่งจึ่งตรัส          " ลำดวนดาว "          " เพคะพระองค์ "          " อันสติปัญญาของเจ้าช่างก้าวไกลสุดประมาณ ผิแล้วเหนือชั้นกว่านางกำนัลทั้งมวลในแผ่นดินอนันตา เหมาะยิ่งที่เจ้าจะได้เคียงคู่องค์ชายมูรตีไปทุกหน เช่นนั้น... เมื่อเราได้สถาปนาองค์ชายมูรตีขึ้นเป็นที่สมเด็จเจ้าฟ้ามหาอุปราชแล้ว เจ้าจงสนองพระบาทเป็นนางกำนัลคู่พระหทัยแห่งมูรตีไปตราบชีวีมลายสิ้น "          " ยินดีเป็นที่ยิ่งเพคะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท หม่อมฉันจะสนองพระบรมราชบัญชาพระองค์แลพระราชประสงค์แห่งองค์มูรตีให้ถึงพระหทัยทีเดียวเจียวเพคะ "          นางลำดวนดาววัยเยาว์ปรีด์เปรมเกษมสันต์พลางทำนัยน์ตามีเลศนัยกรุ้มกริ่ม - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11          ในวันหนึ่ง เมื่อพระสุริยเทพทอรัศมีเจิดจ้าตราบแต่บุรพทิศจนจรดทั่วทั้งนภากาศ          นับเป็นมหาฤกษ์อุดมดิถีที่องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ ทรงมีพระบัญชาดลบันดาลให้ก่อเกิดกิจการสถาปนาอันยิ่งใหญ่          ภายในท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังอันโออ่าแห่งอนันตามหาราชธานีศรีเกวลทวีป เพลานั้น เหล่าขุนนาง อำมาตย์ ข้าราชบริพารทั้งมวลต่างมาร่วมมหาสมาคมกันโดยพร้อมเพรียงมิได้ขาด          ณ เบื้องในสุดแห่งนั้น เหล่าพระบรมวงศานุวงศ์ชั้นสูงต่างประทับนั่งเรียงรายกันอยู่อย่างสง่างามตามลำดับชั้น ทุกพระองค์ท่านล้วนฉลองพระองค์ด้วยเครื่องทรงอย่างวิจิตรเต็มตามพระอิสริยฐานานุฐานันดรอันควร          เหล่านางในและนางพัดวีผู้สนองพระราชบัณฑูรแห่งพระบรมวงศานุวงศ์ทุกพระองค์ต่างปฏิบัติอยู่กิจการของตนมิได้ขาด แลเห็นวาลวิชนีสีทอง เงิน นาค อันอร่ามงามตามากมายโบกสะบัดสลับสลอนสะท้อนแสงวาววับระยิบระยับจับตาราวกับรัศมีแห่งอัญมณีบนพระมหามงกุฏอันศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพเจ้า          บัดดล มโหรีหลวงวงใหญ่พลันประโคมบรรเลงเพลงเทวาสถิตยามหากฤษฎาสถาปนาเทวราช อย่างยิ่งใหญ่อลังการสุดประมาณมี สุดที่จะบรรยายได้ในชีวิตนี้ ก่อนที่นายพระทวารบรมราชบัลลังก์จะลั่นฆ้องชัยสามคำรบก่อนกล่าวก้องไปทั่วท้องพระโรงแลกระเดี่องไปถึงสรวงสวรรค์ชั้นฟ้าว่า          " ถวายบังคมสมเด็จพระผู้เสด็จผ่านพิภพแสนอสงไขแห่งอนันตามาราชอาณาจักรอันเกริกเกียรติเกรียงไกรทั่วทุกทิศานุทิศ "          ณ บัดนั้น เหล่าพระบรมวงศานุวงศ์ ขุนนาง อำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งมวล ต่างน้อมเศียรลงกับพื้นพลางเปล่งสรรพวาจาพร้อมกันว่า          " ขอจงทรงพระเจริญแสนล้านพระชันษา "           - - - - - - - - -          พระเจ้ากรุงอนันตาเสด็จประทับบนพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน พลางทรงทัศนาเหล่าปวงประชาทั้งมวล ณ ที่แห่งนั้น          เมื่อถึงอุดมสิริสวัสดิถีฤกษ์ องค์ชายมูรตีผู้ทรงสง่าวัย 19 พระชันษา ทรงพระดำเนินออกจากเหล่าพระบรมวงศานุวงศ์ แล้วตรงมายังเบื้องหน้าแห่งพระเจ้ากรุงอนันตา ก่อนจะลดพระองค์ลงกราบถวายบังคมคำรบหนึ่งจึ่งทรงเงยพระพักตร์ขึ้น          พระอยู่หัวเจ้าแห่งอนันตาทรงเอื้อมพระหัตถาไปอัญเชิญพระมหามงกุฏสุทธิวงศ์ประสาทสรวง ที่ประทับอยู่บนพานพระสุวรรณเทวา ก่อนจะทรงชูขึ้นสูงคราหนึ่งจึงค่อยๆสวมลงบนพระเศียรแห่งองค์ชายมูรตีผู้เป็นพระโอรส          มโหรีหลวงประโคมสังข์ประทั่งแตร มโหรทึก ปี่ กลองชนะ ฉาบ ฉิ่ง กรับ โหม่ง จนสนั่นลั่นท้องพระโรง ตามด้วยเสียงแห่งพระราชอาลักษณ์หลวงอ่านพระสุพรรณบัฏ ด้วยสุรเสียงอันดังครานั้น          " ณ บัดนี้ องค์ชายมูรตีผู้เป็นพระโอรสแห่งสมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตา ทรงได้เฉลิมพระสมัญญานามใหม่เป็นที่ สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช ขอจงทรงพระเจริญตราบกาลปาวสานยิ่งยืนนาลชั่วกัปชั่วกัลป์ เทอญ "          เหล่าพสกนิกรก้มกราบถวายชัยมงคลโดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่เจ้าฟ้ามูรตีจะเสด็จขึ้นประทับบนพระบัลลังก์รอง อันประดิษฐานอยู่ ณ เบื้องหน้าพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุราแห่งพระเจ้ากรุงอนันตานั้น "          ครู่นั้น นายทวารท้องพระโรงพลันกู่ร้องก่อนเบิกเหล่าทูตานุทูตจากต่างแดนซึ่งเดินทางมาถวายชัยมงคลแด่องค์สมเด็จเจ้าฟ้าแห่งอนันตา "          บานประตูท้องพระโรงได้แง้มเปิดออก ก่อนที่เหล่าทูตานุทูตกลุ่มหนึ่งจะเดินแหวกหมู่ข้าราชบริพารแห่งอนันตามาที่เบื้องใน และหยุดยืนอยู่เฉพาะพระพักตร์          ราชทูตผู้หนึ่งเอื้อมมือไปหยิบพระราชสาส์นแห่งพระเจ้ากรุงภูธราจากผู้ที่อัญเชิญอยู่พลางคลี่ออกอ่านด้วยเสียงอันดังสนั่นดังมีใจความว่า          " กราบถวายบังคมแด่องค์สมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตาผู้ยิ่งใหญ่ในสามภพ กับทั้งขออวยชัยแด่พระโอรส เนื่องในวันอันเป็นมงคลครบรอบวันประสูติและวโรกาสที่ได้รับสถาปนาเป็น สมเด็จเจ้าฟ้ามหาอุปราชแห่งอนันตา ณ บัดนี้ เราผู้เป็นพระเจ้ากรุงภูธรา ขอถวายของกำนัลแด่องค์เจ้าฟ้ามูรตีด้วยเหล่าขันที สี่พันกว่าคน เพื่อให้อยู่งานรับใช้ใต้เบื้องพระบาทในพระราชสำนักแห่งอนันตาสืบไป "          เมื่อราชทูตภูธราอ่านพระราชสาส์นจนจบก็ถวายพระราชสาส์นนั้นแด่องค์เจ้าฟ้ามูรตีในทันที          ครากระนั้น นายทวารพระราชวังพลันลั่นฆ้องชัยคราหนึ่งก่อนเปล่งสุรเสียงอันดังอีกคราว่า          " ณ บัดนี้ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกรุงเถมรู ได้เสด็จพระราชดำเนินถึงกรุงอนันตาในครานี้ "          ฉับพลัน แสงสุวรรณอันเรืองรองก็ฉายระยิบระยับจับตาจากหน้าประตูท้องพระโรงแห่งอนันตาเหล่าข้าราชบริพารต่างตื่นตะลึงพรึงเพริดเปิดตาอ้าปากค้างพลางส่งเสียงอื้ออึงอลพร้อมทอดสายตามองกระบวนเสด็จแห่งพระเจ้ากรุงเถมรูอันประดับประดาไปด้วยเครื่องประกอบพระราชอิสริยยศซึ่งเป็นทองคำและอัญมณีอันหลากหลายส่องประกายไปทั่วท้องพระโรงแห่งนั้น          เหล่านางในแห่งเถมรูในชุดแต่งกายประจำชาติอันแปลกตาด้วยผ้าสไบหลากสีและผ้านุ่งที่ปล่อยชายให้ยาวระพื้นต่างยุรยาตรอัญเชิญเครื่องบรมราชบรรณนาการอันมากหลายมาถวายแด่องค์ผู้ผ่านพิภพอนันตา          มโหรีหลวงแห่งราชสำนักประโคมเพลงเถมรูจักราเอกรัฐศิริสวัสดิ์สวรรค์ อันเป็นบทเพลงประจำชาติเถมรูอันเกริกเกียรติเกรียงไกร          พระเสลี่ยงแห่งพระเจ้ากรุงเถมรูถูกอัญเชิญลง และพระวิสูตรก็ถูกเผยออกโดยนางในผู้หนึ่ง ก่อนที่พระอยู่หัวเจ้าจะทรงพระดำเนินออกจากพระเสลี่ยงองค์นั้น ทรงมุ่งตรงไปยังหน้าบันไดอันทอดขึ้นสู่พระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน ก่อนจะทรงน้อมคำนับพระเจ้ากรุงอนันตาคราหนึ่ง          " ถวายบังคมพระทรงชัย "          จบพระดำรัส ทรงหันมาทางเจ้าฟ้ามูรตี จึ่งตรัส          " และขออวยชัยแด่มูรตีเจ้า "          เจ้าฟ้ามูรตีเสด็จลุกขึ้นจากพระราชบัลลังก์รอง พลางโค้งตำนับพระเจ้ากรุงเถมรูคราหนึ่ง          " ขอจงทรงพระเจริญพระเจ้าค่ะ "          " ขอบใจ... และครานี้ ฉันมีของกำนัลมาให้แด่เธอ "          พระเจ้ากรุงเถมรูตรัสจบ ทรงผายพระหัตถาไปยังพระเสลี่ยงอีกองค์หนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่หลังพระเสลี่ยงของพระองค์          พระเสลี่ยงองค์นั้นมีพระวิสูตรกรองทองกางกั้นไว้เช่นกัน          ครู่หนึ่ง พระวิสูตรอันงดงามแห่งพระเสลี่ยงองค์นั้นก็พลันเผยออกโดยนางกำนัลสองคน          ราวเทพเจ้าสร้างสรรค์...          เรือนร่างอันอ้อนแอ้นอรชรนางหนึ่งค่อยๆเยื้องย่างขยับกายาออกมาอย่างนุ่มเนิบ นางผู้นั้นอยู่ในชุดเครื่องพัสตราภรณ์แห่งองค์หญิงเถมรูอันงามสง่า พระนางคือ องค์หญิงสุบินสวรรค์ พระราชธิดาแห่งสมเด็จพระเจ้ากรุงเถมรูนั่นเอง          เหล่าข้าราชบริพารและอำมาตย์ทั้งมวลต่างพากันตกตะลึงพรึงเพริดเปิดตาอ้าโอษฐ์ค้างพลางส่งเสียงอื้ออึงอลด้วยความฉงานสนเท่ห์ในเสน่ห์แห่งพระสิริโฉมโนมพรรณอันนวลใยใสผ่องแลงามเนตรของพระธิดาเถมรูผู้เจริญพระชันษา 17 ปี พระองค์นี้เป็นที่ยิ่ง          เสียงอื้ออึงอลยังคงดังอยู่มิรู้หาย ผิซ้ำยังระงมไปทั่วท้องพระโรงพระราชวังอนันตาอันโอ่อ่าอลังการงานสร้างแห่งนั้น          มโหรีหลวงแห่งอนันตาก็ตะลึงงันไม่แพ้กัน พลางบรรเลงเพลงเทวธิดาประกายพฤกษ์ แสดงถึงการฉงนสนเท่ห์ในรูปโฉมอันชวนตะลึง          มหาอำมาตย์ โหราจารย์ พระเจ้ากรุงอนันตา และองค์ชายมูรตี ทรงเอื้อนถ้อยเรียงร้อยเป็นทำนองคล้องจองกัน          " เลอราชแดนสรวง สุดจะหาคำบรรยาย "          " สงสัยจะหมายขออภิเษกเช่นทุกครา "          " เจ้าฟ้าทรงตัดสินพระทัย "          " กลับเถมรูไปเสียเถิด "          สิ้นพระสุรเสียงร้องของเจ้าฟ้ามูรตี...          มโหรีลั่นฉาบสิบสามคำรบแล้วจบด้วยการรัวฉิ่งและเดี่ยวปี่ไฉน          เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลตะลึงงัน พระเจ้ากรุงเถมรูทรงตกประหวั่นพรั่นพรึงจึ่งตรัส          " มูรตี... !!! มิไยเจ้าจึงตรัสกับพระน้องนางเช่นนั้น ดูประหนึ่งตัดเยื่อขาดใยจากลูกหญิงสุบินสวรรค์แห่งเรา เจ้า... เจ้าจะว่ากระไร "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงผินพระพักตร์มาทางพระเจ้ากรุงเถมรูจึ่งตรัสตอบ          " เรื่องในวัยเยาว์ขอให้จบลงเพียงแค่นั้น "          จบพระดำรัส ทรงหันมาทางองค์หญิงสุบินสวรรค์ผู้เลอโฉมซึ่งกำลังทรงพระฉงนอยู่ เจ้าฟ้ามูรตีทรงมีพระดำรัสอีกว่า          " มันเป็นแค่การละเล่นเช่นดรุณ อย่าหมกมุ่นเอาจริงจังกระนั้นเลย "          ครากระนั้น...          องค์หญิงสุบินสวรรค์พิโรธจัด ทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นด้วยลีลาดุจนางพญาหงส์          " ฉันจะไม่มาเหยียบแผ่นพสุธาอนันตาอีกเป็นคำรบสอง หากแม้นผิดคำสัตยา จะให้เจ้าใช้หัตถาสาดซัดพระพักตร์ฉันเพลานั้น "          ฉับพลัน... ทรงหันพระวรกายกลับ ก่อนตรัสด้วยพระสุรเสียงอันดังสนั่นลั่นท้องพระโรง          " กลับวังเถมรู "          ทันใด เสด็จขั้นพระเสลี่ยง เหล่านางแบกต่างกรูกันอัญเชิญพระเสลี่ยงองค์นั้นเคลื่อนขบวนออกจากท้องพระโรงไปโดยไม่ชักช้า          พระเจ้ากรุงเถมรูผู้เป็นพระราชบิดาทรงหันมาทางพระเจ้ากรุงอนันตาคราหนึ่งจึ่งตรัสด้วยพระอารมณ์กริ้วสุดประมาณเหลือจะทานทนได้          " เห็นทีเถมรูกับอนันตาคงต้องขาดไมตรีกันนับแต่บัดนี้ "          จบคำ ทรงถลำพระวรกายขึ้นพระเสลี่ยงประจำพระองค์ติดตามขบวนพระราชธิดาไปนลับประตูทวารท้องพระโรงแห่งนั้น          มโหรีลั่นมโหระทึกคราหนึ่งจึงตามด้วยการบรรเลงเพลงอสุราผยองลำพองถวิล ถือเป็นการปิดฉากกลการเมืองอันแยบยลที่ฝ่ายหนึ่งได้ชัย แต่อีกฝ่ายพ่ายแพ้ * * * * * * * * * จบบทที่ 2 โปรดติดตามต่อบทที่ 3 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:05:44 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 3                    หลายมาสถัดมา...          เมื่อกระบวนพยุหยาตราทางสถลมารคแห่งสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินกรุงเถมรู และองค์หญิงสุบินสวรรค์ พระราชธิดา เสด็จกลับถึงพระนคร          เพลานั้น พระอยู่หัวเจ้าทรงพระประชวรอย่างฉับพลันโดยพระโรคปัจจุบันจนเป็นที่โกลาหลกันไปทั่วทั้งพารา แลในไม่ช้า เมื่อขึ้นเดือนยี่ปีระกา แลดาวพฤหัสบดีเคลื่อนเข้าทาบทับดาวเสาร์ทางบูรพทิศา ท้องนภาแห่งเถมรูประเทศพลันหมองหม่นมืดทะมึนไปด้วยเมฆานิล เหล่าปักษิณบินทะยานชนกันเป็นที่สับสนสุดสังเวชเหลือประมาณนับ พระอยู่หัวเจ้าสวรรคต          เหล่าปวงประชาพากันโศกสลดรันทดเหลือจะต้าน แลไปยังแห่งหนตำบลใดก็ประสบได้แต่ทุกขาอาภรณ์ภัณฑ์อันหลากหลาย เสียงปี่กลองอันโหยหวนชวนอาดูรดังระงงมราวชีพจะดับสูญไปทั้งพระนครอยู่หลายราตรีกาลจึงสยบสงบซา          แลในอีกสองปีถัดมานับแต่นั้น...          เมื่อองค์หญิงสุบินสวรค์เจ้าทรงเจริญพระชนมายุได้ 19 พระชันษา เพลานี้ เหล่าขุนนาง มหาอำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งมวลจึงเล็งเห็นเป็นที่ต้องกันว่า หาเป็นการมิบังควร ในอันที่จะปล่อยแผ่นดินเถมรูให้ว่างกษัตริย์ปกปักษ์พิทักษ์ผล          คราเมื่อถึงอุดมฤกษ์ดิถีเถลิง จึงร่วมอัญเชิญองค์องค์หญิงสุบินสวรรค์ พระราชธิดาพระองค์เดียวในพระเจ้าอยู่หัวในพระโกศ ขึ้นเสวยสิริราชสมบัติพิพัฒน์มงคล เป็นที่ สมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ถวัลยราชรานีศรีเถมรู ดำเนินพระราชกรณียกิจการงานทำนุบำรุงพระศาสนาแลอำนวยผลประชาราษฎร์เถมรูให้เจริญก้าวหน้ารุ่งเรืองสถาพรสงบสุขร่มเย็นสืบไป          มโหรีหลวงวงใหญ่แห่งราชสำนักเถมรูประโคมเพลงวิมานเมืองกระเดื่องแดนดินสามชั้น ต่อด้วยการรัวฉาบทอง ฉาบเงิน และสั่นกระดิ่งทองแดง 999 ครั้ง ท่ามกลางเหล่าขุนนางทั้งมวลที่เฝ้าแห่แหนอยู่ ณ ท้องพระโรงแห่งนี้          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย  70 ชันษา ผู้อาวุโสสูงสุดแห่งราชสำนักค่อยๆขยับกายอย่างช้าๆนุ่มเนิบพลางอัญเชิญพระมหาสุริยมงกุฏพิสุทธิ์สถาน อันประทับอยู่บนพานมหิศเตศวรสุวรรณ ก่อนจะสืบบาทเข้าใกล้องค์พระนางอยู่หัวเจ้า ซึ่งประทับนั่งอย่างสง่างามเต็มตามพระราชอิสริยยศอยู่ที่พระบรมราชบัลลังก์โมกขเฑียรราชอาสน์          ราชครูชราทูนพานมหิศเตศวรสุวรรณขึ้นเหนือเศียร ณ เบื้องพระพักตร์ ก่อนที่พระนางกษัตรียาจะทรงเอื้อมพระหัตถามาประคองพระมหาสุริยมงกุฏพิสุทธิ์สถานองค์นั้นขึ้นสวมบนพระเศียร          มโหรีหลวงวงใหญ่แห่งราชสำนักเถมรูลั่นประโคมฆ้องชัย สังข์ แตร ดุริยางค์ พลางสั่นกระดิ่งอีก 999 ครั้ง ก่อนที่วงเครื่องสายจะครวญเพลง ปักษิณบินร่อนวอนองค์เทวาถวายชัย สามเที่ยวจบ เป็นอันสำเร็จเสร็จสิ้นพระราชพิธีหลวงในครั้งกระนั้น - - - - - - - - -          ลุล่วงสู่เพลาเย็นย่ำ..          ปรากฏชายหนุ่มเรือนกายกำยำล่ำสัน ใบหน้าคมคายวัย 20 ปี ผู้หนึ่ง กำลังเดินมาตามเส้นทางเล็กๆ ภายในอุทยานกลางพระบรมมหาราชวังเถมรู บุรุษผู้องอาจสง่างามผู้นี้มีนามว่า ตรึงสมัย เป็นนายทหารคู่พระหทัยแห่งสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ถวัลยราชรานี          ทันใดกันนั้นเอง...          พลันปรากฏบุรุษชาติอาชาไนยเรือนร่างกำยำยิ่งใหญ่ดุดันดุจคชสารสีหนาทวาดลำแขนโอบกระชากกายตรึงสมัยผู้กำยำน้อยกว่าเข้าพงป่าละเมาะข้างทางไปโดยอุกอาจ          ตรึงสมัยเงยหน้าจ้องมองเจ้าของเรือนกายอันยิ่งใหญ่อลังการกว่าพลางทำตาหวานซึ้ง          " สูเจ้า...? ไยฉุดกระชากลากเราเข้ามาในพงพนาเช่นนี้ "          " คิดหมายใจจะปลีกลี้หนีห่างร้างหทัยจากข้าฤา ตรึงสมัย "          ชายผู้นั้นตวาดก้องพลางพรมจุมพิตลงตรงซอกศอของตรึงสมัยอย่างหิวกระหายโดยพลัน          ตรึงสมัยเรือนกายอ่อนระทวยราวขี้ผึ้งต้องเพลิง ทั้งยังยินยอมพร้อมใจและปล่อยให้ชายฉกรรจ์ผู้เหิมเกริมกระทำการอุบาทว์เช่นนั้นได้โดยไม่ขัดขืนแต่อย่างใดเลยแม้แต่น้อยกระไรนี่ ผิว่าทั้งสองนั้นเป็นคู่รักอภิรมย์สมสวาทดังคาดหมายกันมาแต่เก่าก่อนกระนั้นเองแลนา          ตรึงสมัยบิดกายร่าพลางเงยหน้าหลับตาพริ้มพร้อมรำพัน          " อ๊ะ... อย่า อย่า สูเจ้า ข้าต้องรีบเร่งเข้าเฝ้าองค์พระนางอยู่หัวเจ้าสุบินสวรรค์ "          กามสวาทระหว่างชายทั้งคู่หยุดลงกลางครัน และบุรุษฉกรรจ์ผู้นั้นก็หันมาทำตาขวางใส่ด้วยไม่พึงพอหทัยเท่าใดนัก          " นั่นปะไร... สงสัยครานี้เจ้าคงจะหลงเสน่ห์พระนางเสียแล้วกระมังหนอ "          ตรึงสมัยเชิดศอระหงพลางสะบัดกายตีจากก่อนกล่าวด้วยสุรเสียงแข็งกร้าว          " เพื่อก้าวสู่อำนาจสิมิอาจหวนคะนึงถึงอดีต "          " กรีดกรายกายไปให้ไกลเลย "          ชายฉกรรจ์ผู้นั้นชี้หน้าด่า ก่อนที่ตรึงสมัยผู้งามสง่าจะจัดอาภรณ์อันยุ่งเหยิงและยับย่นให้เข้าที่ ก่อนจะยุรยาตรจากไปในทันทีโดยไม่ชักช้า - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13          ภายในห้องพระบรรทมอันอลังการแห่งพระนางสุบินสวรรค์ราชินีเถมรู          เพลานั้น พระนางเจ้าทรงประทับนั่งอยู่หน้าพระคันฉ่องทองคำอร่ามตา ในชุดฉลองพระองค์ผ้าไหมสีขาว โดยมีเหล่านางข้าหลวงมากมายคอยถวายการปรณนิบัติอยู่มิห่าง บ้างก็อยู่งานสางพระเกศา บ้างก็อยู่งานซับพระพักตร์ บ้างก็อยู่งานชำระล้างสีพระนขา บ้างก็อยู่งานปลดพระกุณฑลทองคำประดับเพชร บ้างก็เตร็ดเตร่ไปหาพระวาลวิชนีมาอยู่งานพัด          ครู่หนึ่ง เสียงนางกำนัลน้อยก็กราบทูลขึ้นจากเบื้องหลัง          " ขอเดชะพระนางเจ้า ณ บัดนี้ ท่านตรึงสมัยกำลังรอขอเข้าเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องพระบรรทมแล้วเพคะ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงแย้มพระสรวลคราหนึ่งจึ่งทรงหันมา ดวงพระพักตร์เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบแลดวงพระเนตรก็เป็นประกายวาววับระยิบระยับดุจดาราในนภากาศ ทรงพระดำรัสนุ่มนวลชวนฝันครากระนั้นว่า          " เชิญเขาเข้ามาข้างในสิจ๊ะ "          " เพคะพระองค์ "          เมื่อบุรุษหนุ่มเดินเข้าสู่ห้องพระบรรทมแห่งนั้น พระนางก็ทรงปรีดาล้นประมาณก่อนทรงมีพระบัณฑูรอีกครา          " เอาละ... พวกเจ้าทั้งหลาย จงออกไปกันได้แล้ว "          เหล่านางข้าหลวงทั้งมวลต่างคำนับ ก่อนจะกราบบังคมลากันออกไปจนภายในที่นั้นมีเพียงพระนางกับตรึงสมัยผู้สง่า          ในไม่ช้า ตรึงสมัยก็ขยับการเข้าประชิดพลางอัญเชิญพระหัตถาแห่งองค์กษัตรียาขึ้นมาจุมพิตอย่างหลงใหลพร้อมทอดสายตาอันเยิ้มหยาดถวาย          พระนางสุบินสวรรค์ทรงสั่นพระวรกายระริกรัวพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงแช่มช้อยชะมดชม้อยน่าดูชม          " อุ๊ย... กระไรนี่ อย่ากระทำเช่นนี้สิหนอเจ้า "          " เชิญเสด็จเข้าพระแท่นบรรทมทองเถิดทูลกระหม่อม "           - - - - - - - - -          ณ กาลครั้งนั้น...          ตรึงสมัยพลันประคององค์กษัตรียาสุบินสวรรค์ไปยังพระแท่นบรรทมบรมพิมานสวรรค์หยาดพิลาสดารา อันมีพระวิสูตรสีทองอร่ามตากางกั้นอยู่อย่างมิดชิด          เมื่อสองกายชายหญิงค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้าสู่แท่นบรรทมภิรมย์สวาทแห่งนั้น โดยพลัน เพลิงหฤหรรษ์ที่สุมหทัยให้ระอุก็เผาผลาญกายินทรีย์ที่ระทึกระทวยให้สั่นสะท้านปานพสุธาสะเทือน          ดาวเดือนอันพร่างพรายส่องประกายระยิบระยับประดับไปทั่วท้องนภากาศ ราวอัญมณีสูงค่าบนอาภรณ์แห่งเทวาและเทวีที่ชี้ชวนกันจรลีมาเริงเล่นมหาสมุทรอันไพศาล          เกลียวคลื่นอันโอฬารโถมทะยานโหมกระหน่ำสาดซัดเข้าสู่ฝั่งเป็นระลอกๆ ราวกับจะกัดเซาะเนินทรายอันเนียนละเอียดให้สูญสลายหายไปในพริบตา          เพลานั้น กลุ่มเมฆสีนิลค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้ามาปกคลุมไปทั่วท้องนภาเหนือผืนมหาสมุทร จนเหล่าเดือนดาราที่ลอยละล่องส่องประกายระยิบระยับจับตาพลันถูกบดบังด้วยหมอกทะมึนอันน่าหวาดกลัว เสียงคำรามกู่ก้องแห่งองค์เทวาพลันกังวาลไกลไปทั่วผืนพสุธาแลมหาสมุทรแห่งนั้นจนสุดที่จะสรรหาสรรพเสียงใดๆมาเปรียบได้          ในไม่ช้า เมื่อเกลียวพายุสวาทที่พัดหวนนั้นทวีทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน เรือนกายอันสั่นสะท้านแห่งหญิงชายก็รับรู้ได้ถึงดวงหทัยอันพึงปรารถนาที่ค่อยๆคืบคลานผ่านบันไดสวรรค์ขึ้นมาจนใกล้สรรพางค์          แลเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างสืบประสานกันเป็นครรลองจนสอดคล้องต้องกัน ท้องนภาอันระทวยระทึกก็พลันปลดปล่อยหยาดพิรุณอันฉ่ำชื่นให้โปรยปรายอาบชะโลมไปทั่วแผ่นพื้นโลกาธาตุอันร้อนเร่าดุจเถ้าธุลีเพลิงอันแดงฉาน          บทพิศวาสอันตระการรำพันพร่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เคล้าคลอกับเสียงมโหรีแห่งคนธรรพ์บนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า แลเมื่อท้องนภาอันแปดเปื้อนไปด้วยปรอยพิรุณนั้นเริ่มสร่างซา แสงระยิบระยับจับตาอันโอฬาริกแห่งดวงดาวก็พราวพร่างส่องประกายฉาดฉายแจ่มจรัสไปทั่วผืนปฐพีอีกครั้ง          ตรึงสมัยพลันประคององค์พระนางสุบินสงรรค์ลุกขึ้นจากพระแท่นบรรทมบรมพิมานสวรรค์หยาดพิลาสดารา ภายหลังจากที่บทพิศวาสอันหฤหรรษ์นั้นพ้นผ่าน          เส้นพระเกศาอันดับขลับแห่งองค์กษัตรียาผู้เลอโฉมได้รับการโลมไล้สางละเลียดด้วยหวีทองคำโดยฝีมือนายทหารหนุ่มผู้หาญกล้า          ในไม่ช้า มโหรีวงน้อยก็ค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้ามาในห้องบรรทมแล้วเริ่มประโคมขับกล่อมเป็นทำนองด้วยบทเพลงสองคู่ชู้ชื่นชีวาตม์ ซึ่งนายทหารผู้องอาจ และกษัตรียาผู้ยิ่งใหญ่ได้ร่วมร้องสลับกันไป ณ บัดนั้น          " งามราวเทพเจ้าสร้างสรรค์ "          " วาจาหวานปานน้ำอมฤต "          " คิดมีจิตปฏิพัทธ์ล้ำเลิศเหลือเกินแล้ว "          " มิแคล้วคงหมายสิ่งใดแน่ "          " อุแหม... ช่างรู้หทัยข้ายิ่ง "          " สิ่งใดที่เจ้าหวัง "          " รั้งตำแหน่งแม่ทัพกระนั้นเอง "          ตรึงสมัยร้องจบ พระนางสุบินสวรรค์ทรงเผยพระสรวลคราหนึ่งจึงทรงพะยักพระพักตร์ตอบรับ ก่อนที่ตรึงสมัยจะประคองพระองค์ลุกขึ้นไปยังพระแท่นบรรทมบรมพิมานสวรรค์หยาดพิลาสดาราอีกครา - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:07:27 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14         เมื่อพระสุริยาทอรัศมีเจิดจ้าไปทั่วทั้งท้องนภาแห่งบูรพทิศาในอรุณทิวาวันรุ่งนั้น          ภายในท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังเถมรูกำลังเป็นมหาสมาคมที่เหล่าขุนนาง มหาอำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งมวลต่างหมอบราบกราบถวายบังคมพระนางสุบินสวรรค์ ซึ่งทรงออกสนองราชกิจงานเมืองอยู่เป็นปฐม          ฉับพลันทันใด... สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงพลันวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในท้องพระโรงพลางทรุดกายก้มหน้าลงกราบบังคมทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทพระนางเจ้าชาวเถมรู ณ บัดเพลานี้ ม้าเร็วได้รายงานมาว่าทางฝ่ายกรุงละวิรัฐ ริอาจสร้างเขื่อนปิดกั้นลำสวรรค์ธารามหานที ชะรอยหมายคบคิดเก็บกักวารีไว้ใช้เฉพาะพระนครตนจนสร้างความเดือดร้อนสับสนอลหม่านร้าวรานแร้นแค้นต่อเนื่องถึงดินแดนเถมรูเราแล้วพระเจ้าข้า "          มโหรีกระหน่ำฉาบสามครา ตามด้วยการรัวฆ้องสองครั้ง          พระนางสุบินสวรรค์ จะติกะวะนาจิ และสะขรุมจินห์ ร่วมครวญเพลงเป็นลำดับขั้น          " สวรรค์เอย กระไรเลยกันหนอนี่ "          " เห็นทีเป็นฝีหัตถาฉกรรณราชาแน่แท้ "          " คิดหาหนทางแก้ไขเถิดพระนาง "          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย 70 ชันษา หันขวับขึ้นกราบบังคมทูลทันควันกระนั้น          " เดชะพระนางเจ้า หม่อมฉันขอขันอาสา นำทัพหน้าไปต่อกรเอาความกับองค์ฉกรรณราชามหาอุปราชแห่งละวิรัฐประเทศเองพระเจ้าข้า "          " ช้าก่อน... จะติกะวะนาจิเจ้าเอย "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเผยพระหัตถ์ยับยั้งพลางตรัสอีกครา          " เห็นทีการครั้งนี้ฉกรรณราชาคงสำคัญผิด คิดว่าตนเป็นหนึ่งในเกวลทวีป จึงอวดศักดาแสดงแสนยานุภาพให้เถมรูประจักษ์แจ้ง ประหนึ่งเป็นการทดสอบกำลังแห่งเรา กระนั้น ครานี้เราจึงควรแสดงท่าทีโอนอ่อนผ่อนปรณเพื่อลวงล่อละวิรัฐให้หลงระเริงไปก่อนจึงค่อยกรีฑาทัพในเบื้องหน้าก็ยังมิสาย "          เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างฉงนสนเท่ห์เป็นที่ยิ่ง สรรพเสียงอึงอลระงมไปทั่วท้องพระโรงแห่งนั้นอยู่คราหนึ่งจะติกะวะนาจิจึงกล่าว          " ทรงหมายพระราชหฤทัยเช่นใดกันเพคะพระนาง "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นตรัสด้วยพระสุรสีหนาทว่า          " บัดเพลานี้มีสิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้น "          " สิ่งใดกันพระจงแถลงให้แจ้งแจ่ม "          " เบิกแม้ทัพคนใหม่ให้ประจักษ์ "          จบพระดำรัส โดยพลัน... เหล่านายทวารต่างกุลีกุจอช่วยกันแง้มบานประตูท้องพระโรงอันโอ่อ่าตระการตาให้เปิดเข้ามา ซึ่งเพลานั้น มีบุรุษชาติอาชาไนยในชุดเกราะอย่างขุนศึกชั้นสูงแห่งเถมรูได้ก้าวย่างเข้ามาภายในมหาสมาคมแห่งนั้นอย่างสง่างามดุจเทพบุตรจากสรวงสวรรค์          ทหารหนุ่มผู้นั้นก็คือ ตรึงสมัย นั่นเอง ซึ่งบัดนี้ใบหน้าอันงดงามคมคายอีกทั้งวรกายอันกำยำล่ำสันทรงเสน่ห์ของเขาได้กลายเป็นที่ต้องตาต้องใจบรรดาอิสตรีทั้งหลายในท้องพระโรงแห่งนี้          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวา และวาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้าย ของพระนางสุบินสวรรค์ต่างซุบซิบกันเป็นการเฉพาะ          " นั่นประไร ตรึงสมัย นักรบหนุ่มผู้เป็นสุดยอดปรารถนาแห่งสตรีทั้งพระนคร "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ กล่าวถ้อย          " กระไรได้ เห็นร่ำลือกันหนาหูว่าเป็นพวกรักหลากเพศ เสพสังวาสไม่เว้นกระทั่งสตรี ขันที หรือบุรุษเพศด้วยกัน "          วาริชฌาภาร์ณาเบ้ปากใส่          " อ๊ายยย... !! ไยเจ้า ข่าวลือจากหนใด "          " วงในนะสิ มะจั่นฟาร์ตีฏ์เอ๋ย "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงแสดงพระราชประสงค์จำนงหมายในอันที่จะสถาปนาตรึงสมัย ขึ้นเป็นแม่ทัพแห่งกรุงเถมรู เพื่อเป็นทัพหน้านำกระบวนเสด็จพระราชดำเนินไปเจริญพระสันทวไมตรีกับอาณาจักรละวิรัฐและเพื่อขอร้องให้เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงยกเลิกการปิดกั้นลำสวรรค์ธารามหานที แม่น้ำสายสำคัญที่ทอดตัวจากอาณาจักรละวิรัฐทางด้านเหนือสู่เถมรูทางด้านใต้ * * * * * * * * * จบบทที่ 3 โปรดติดตามต่อบทที่ 4 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:09:17 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:08:46 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:08:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 4          ท่ามกลางไอสุริยาอันทอรัศมีแผดจ้าเหนือแผ่นพื้นวสุนธราแห่งอาณาจักรละวิรัฐ          บัดเพลานั้น...          ณ บริเวณริมฝั่งสวรรค์ธารามหานทีอันยิ่งใหญ่ที่ไหลหล่อเลี้ยงสรรพชีวิตทั้งสองฝากฝั่งให้ดำเนินเนื่องไปตามครรลอง          เหล่าทาสมากมายทั้งชายหญิงกำลังเร่งรีบแบกหามก้อนหินผาแลกรวดดินทรายไปถมลำน้ำเพื่อขวางกั้นกระแสชลให้เอ่อล้นขึ้นเป็นเขื่อนเก็บกักน้ำอันมโหฬารบานตะไท ภายใต้เบื้องพระบัญชาการแห่งองค์สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ พระราชโอรสแห่งพระเจ้ากรุงละวิรัฐองค์ปัจจุบันอันชราภาพ          การทุกสิ่งสรรพในแผ่นดินนั้น เป็นพระราชภาระอันหนักอึ้งที่องค์เจ้าฟ้าหนุ่มผู้องอาจสง่างามผู้นี้พึงจะต้องปฏิบัติแทนองค์กษัตริย์ผู้เป็นพระราชบิดาจนดูราวกับว่าพระราชอำนาจที่แท้จริงในการบริหารประเทศเขตขัณฑสีมานั้นจะตกอยู่แก่องค์เจ้าฟ้าพระองค์นี้อยู่เป็นพื้น          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงทอดพระเนตรการสร้างเขื่อนกั้นลำน้ำด้วยความสนพระราชหฤทัยเป็นที่ยิ่ง ทรงมีพระดำรัสขึ้นว่า          " การทุกอย่างสำเร็จไปกี่มากน้อยแล้ว ท่านอำมาตย์ "          อำมาตย์ชราผู้หนึ่งกราบถวายบังคมจึ่งทูลสนอง          " ขอเดชะใต้ฝ่าพระบาทองค์เจ้าฟ้าผู้ผ่านพิภพละวิรัฐ ณ บัดนี้ การสำเร็จไปกว่าค่อนของทั้งโดยรวมแล้ว พระเจ้าข้าขอรับ "          " ประเสริฐนัก จงโหมงานให้สัมฤทธิ์ประสิทธิผลก่อนฤดูน้ำหลากในอีกไตรมาสเบื้องหน้าจะเป็นการเหมาะ "          " รับสนองพระราชโองการประสานทุกสรรพสิ่งพระเจ้าข้า "          ครู่หนึ่ง... องค์เจ้าฟ้าทรงผินพระพักตร์ซ้ายขวาจึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงสนั่น          " เอ๊ะนี่... สมเด็จพระขนิษฐาแห่งเราไปอยู่ ณ ที่หนใด "          เหล่าข้าราชบริพารต่างมีสีหน้าตื่นตระหนกเป็นที่ยิ่งเมื่อได้ยินพระดำรัสหา มหาดเล็กผู้หนึ่งรีบยื่นหน้าสลอนกราบบังคม          " ขอเดชะ ทรงอยู่ในสวนมะเดื่อแลสวนหนวด พระเจ้าข้าขอรับ "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงพระเนตรเบิกโพลงในบัดดล - - - - - - - - -          ภายในมุมหนึ่งของป่าละเมาะ...          บังเกิดสุรเสียงอันอึงมี่ของเหล่าบรรดาอิสตรีมากมายนับร้อยดังระงมไปทั่วป่า ตามด้วยเสียงดังพึบพับของผ้านุ่งที่โบกสะบัดไปทั่วจนฝุ่นธุลีคละคลุ้งขาวโพลนราวกับมีกลศึกจากอริราช          " อุ๊ย... นางกำนัลทั้งมวลจ๊ะ ลองทำตามวิธีอย่างเรานี่สิ สนุกกระไรเลย "          เจ้านางพระองค์หนึ่งทรงถลามายังกอต้นไม้กลุ่มหนึ่งซึ่งมีหนวดยาวชูไสว ก่อนจะทรงถลกชายพระภูษาขึ้นแล้วยืนคร่อมลงไปบนกอไม้นั้น          " เริด... พอฤทัยยิ่ง "          " จริงๆ เพคะ เจ้านาง "          ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดฝ่าหัตถาอันกล้าแกร่งพุ่งทะยานมาจากทิศใดไม่ทราบได้          ฉาด..ด..ด..ด !!          ฝ่ามือนั้นวาดเข้าซัดพระพักตร์แห่งเจ้านางสาวรุ่นพระองค์นั้นจนพระวรร่างถลาไถลลอยละลิ่วไปล้มฟุบอยู่กับพื้นหญ้าอันหนานุ่ม สไบฉีกขาด แลสร้อยพระศอทับทิมประดับเพทายขาดกระจายเกลื่อน ก่อนจะทรงผุดขึ้นประทับนั่งพลางทรงยกพระหัตถ์ขึ้นลูบพระพักตร์ที่ถูกกระหน่ำซัดจนแดงก่ำนั้นพลันตวาดใส่ผู้ทำร้ายองค์          " ทรงตบหม่อมฉันด้วยเหตุฉันใดกันเพคะ เจ้าพี่ "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชา เจ้าของหัตถาผู้สาดซัดได้ทรงชี้พระดัชนีมายังเจ้านางพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงเดือดดาลสุดประมาณนับ          " แก้วกานดาขนิษฐาเรา มิไยเข้าจึงกอบกิจคิดอุบาทว์ชาติอสูรเช่นนี้ "          " เจ้าพี่ทรงลองดูสิเพคะ "          สมเด็จเจ้านางแก้วกานดา อิสตรีผู้นั้นพลันถลำกายเข้ามาใกล้ก่อนทรงยื่นพระพักตร์สลอนยั่วพระโทสะ          ฉาด..ด..ด !!          สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศผู้เป็นพระเชษฐาสุดจะยังยั้งพระอารมณ์เดือดเอาไว้ได้จึ่งทรงวาดพระหัตถาใส่พระพักตร์สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาพระขนิษฐาอีกคราจนเจ้านางทรงถลาล้มคว่ำคะมำหงายไปในบัดดล          " เสลี่ยงอยู่หนใด ? "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาดำรัสจบ เหล่าโขลนนับสิบต่างรีบกุลีกุจออัญเชิญพระเสลี่ยงองค์หนึ่งวิ่งมาโดยพลัน          " พระเสลี่ยงมาแล้วเพคะฝ่าพระบาท "          นางกำนัลผู้หนึ่งกราบทูล          " เชิญเสด็จสมเด็จพระขนิษฐากลับวัง "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาดำรัสจบ เจ้านางแก้วกานดาทรงผุดลุกขึ้นเสด็จประทับพระเสลี่ยงด้วยพระอารมณ์ขุ่นข้อง ฝ่ายองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเองก็ทรงพระดำเนินไปยังพระเสลี่ยงประจำพระองค์ ก่อนจะประทับบนพระเสลี่ยงองค์นั้น          ครู่หนึ่ง เจ้าพนักงานมโหรีพลันประโคมสังข์ แตร ดุริยางค์ และประทั่งมโหระทึกเป็นสัญญาณก่อนที่กระบวนเสด็จสองเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงแห่งอาณาจักรละวิรัฐค่อยๆเคลื่อนคล้อยออกจากบริเวณนั้นมุ่งสู่พระบรมมหาราชวังในทันใด          เหล่าพสกนิกรทั้งหลายต่างมาเรียงรายเฝ้าแหนแลยลพระพักตร์หน่อองค์กษัตราผู้งามสง่าทั้งสองพระองค์ ซึ่งหนึ่งในหมู่มวลประชาราษฎร์ที่หมอบราบอยู่กับพื้นนั้นก็มีหนึ่งเป็นอิสตรีวัยเยาว์ผู้งดงามตานามว่า มาร์ฒแม้นดารณีย์ รวมอยู่ ณ ที่นั้นด้วย          นางมาร์ฒแม้นดารณีย์ผู้นี้มีจิตปฏิพัทธ์ในองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาอยู่เป็นพื้น นางมักจะเฝ้าติดตามองค์เจ้าฟ้าในทุกๆที่ที่เสด็จ เพียงเพื่อจะได้ยลโฉมอันงามสง่าดุจเทพยดาบนสรวงสวรรค์แห่งเจ้าฟ้าสุพรรณราชาพระองค์นั้นแค่นี้นางก็ชื่นแก่หทัยแล้ว          ครานี้ก็เช่นกัน นางมาร์ฒแม้นดารณีย์ดวงหทัยระทวยระทึกโดยพลันเมื่อได้ยลโฉมเชื้อพระวงศ์พระองค์นั้นอย่างใกล้ชิด ดวงเนตรอันแช่มช้อยของนางนั้นชอนไชไปทั่วทุกสรรพางค์แห่งองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาอย่างคลั่งไคล้แลใหลหลง กระทั่งพระเสลี่ยงที่ประทับแห่งองค์นั้นเคลื่อนลับไปแล้ว นางก็ยังคงชะเง้อคอมองอย่างไม่วางตา จนอิสตรีอีกผู้ที่นั่งหมอบอยู่ข้างๆได้กล่าวขึ้นว่า          " มองตาไม่กระพริบเชียวหนอเจ้า "          " งามดุจเทพบุตรเช่นนี้ หากแม้นได้อยู่ชิดเคียงใกล้สนองบาทบาทาไท้คงสุขสมฤทัยปอง "          " มิไยไม่ไปเสนอตนถวายตัวที่วังเจ้าล่ะ ได้ข่าวว่าเพลานี้ทางวังหลวงกำลังสรรหาอิสตรีหน้าใหม่ไปเป็นนางในกระนั้น "          สตรีผู้นั้นกล่าวจบ มาร์ฒแม้นดารณีย์หันขวับมาทำตาโตพลางยิ้มอย่างปรีดายิ่ง นางเอ่ย          " จริงฤาเจ้า... !! โอ... ครานี้เห็นทีข้าคงสุขสมหวังดังหทัยเป็นแน่แท้ "          " รีบไปสิแม่คุณ ประเดี๋ยวจะพลาดตำแหน่งงามๆ "          จบคำกล่าวของนางผู้นั้น มาร์ฒแม้นดารณีย์ก็หายตัวไปพลันราวกับพายุ - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16          ณ ท้องพระโรงพระราชวังละวิรัฐอันโออ่าอลังการแลโอฬารยิ่ง          เพลานั้น กำลังเป็นมหาสมาคมแห่งบรรดาอิสตรีทั้งหลายจากทั่วพระราชอาณาจักรในชุดอาภรณ์พรรณอันหลากหลายสีที่กำลังหมอบราบอยู่กับพื้น ณ เบื้องพระพักตร์แห่งพระเจ้ากรุงละวิรัฐวัยชราผู้เป็นพระราชบิดาของสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชาพระโอรส และสมเด็จเจ้านางแก้วกานดาพระราชธิดา          ในครานี้ มหาดเล็กหน้าพระที่ได้อ่านพระบรมราชโองการด้วยเสียงอันดังสนั่นว่า          " ด้วยสมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐทรงมีพระราชวินิจฉัยว่า พระตำหนักในนั้นขาดนางพระกำนัลอยู่เป็นจำนวนมาก จึงทรงมีพระบัณฑูรแถลงให้จัดหาเหล่าอิสตรีที่เหมาะสมแก่การสนองพระราชกิจเป็นการเฉพาะ ดังนั้น จึงเห็นควรให้เหล่าสตรีที่ได้รับการคัดเลือกแลได้เฝ้าถวายบังคมอยู่ ณ ท้องพระโรงแห่งนี้แล้วเป็นนางในรับใช้ใต้เบื้องยุคลบาท ส่วนอิสตรีที่เหลือนับจากนี้ไปให้ตั้งสำรองไว้ในกรณีที่มีผู้ใดไม่สามารถสนองกิจการได้ "          มหาดเล็กอ่านพระราชโองการจบก็กราบถวายบังคมลา          ฝ่ายมาร์ฒแม้นดารณีย์ผู้มาล่าช้า จึงต้องก้มหน้าตาละห้อยศอตกกลับนิวาสสถานบ้านช่องห้องหอของตนไปด้วยความผิดหวัง           - - - - - - - - -          ภายหลังจากนั้นอีกหลายวัน          ขณะที่มาร์ฒแม้นดารณีย์กำลังซักอาภรณ์พรรณของตนอยู่ที่ริมท่าน้ำหน้าเรือน โดยพลัน... ก็มีเรือแจวลำหนึ่งแต่งเครื่องอย่างเรือในวังลอยลำเข้ามาใกล้ บนเรือมีชายสามคน สองสวมชุดอย่างมหาดเล็ก ส่วนอีกหนึ่งสวมชุดอย่างพลทหารแลเห็นผู้แจวเรือลำนั้น ทั้งหมดตรงมายังเหย้าเรือนของมาร์ฒแม้นดารณีย์ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะตะโกนร้องถามนางซึ่งกำลังซักอาภรณ์อยู่ว่า          " ที่แห่งนี้คือเหย้าเรือนของมาร์ฒแม้นดารณีย์ใช่หรือไม่ "          มาร์ฒแม้นดารณีย์เงยหน้ามองชายทั้งสามจึ่งตอบไปว่า          "ใช่แล้วพ่อคุณ ข้านี่แหละมาร์ฒแม้นดารณีย์ที่ท่านถามหา "          ทันใดกันนั้น... มหาดเล็กผู้หนึ่งพลันฉวยมวนผ้าผืนหนึ่งพลันคลี่ออก ที่แท้เป็นมวนผ้าอักขระ ซึ่งมหาดเล็กผู้นั้นก็อ่านข้อความที่ลิขิตไว้บนผ้าผืนนั้นด้วยเสียงอันดังสนั่นลั่นไปทั้งคุ้งน้ำจนเหล่าบรรดาชาวบ้านจากเรือนต่างๆในละแวกนั้นพากันชะโงกหน้ามามองกันสลอน          " ด้วยพระบุญญาธิการแห่งองค์สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ เหตุฉะนี้ จึ่งทรงมีพระบัณฑูรแถลงตามที่คุณท้าวธรรมเนียมวังได้กราบบังคมทูลว่า มาร์ฒแม้นดารณีย์ อิสตรีผู้มีจิตปฏิพัทธ์ในพระองค์ได้มุ่งมั่นในอันที่จะสนองรับใช้ใต้เบื้องพระยุคลบาทเป็นยิ่งนัก ดังนั้น จึงมีพระบรมราชโองการให้นางมาร์ฒแม้นดารณีย์เข้าวังโดยด่วนที่สุด เพื่อถวายตัวเป็นนางในแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช ในบัดดล "          มหาดเล็กอ่านพระบรมราชโองการจบก็มอบมวนพระราชโองการทั้งนั้นให้แก่มาร์ฒแม้นดารณีย์รับใส่เกล้าใส่กระหม่อมไปกราบบูชา มาร์ฒแม้นดารณีย์ปลื้มปิติเป็นล้นพ้นสุดประมาณจนสายน้ำอัสสุชลท้วมท้นเจิงนองอาบชุ่มพลางตะโกนก้องไปทั่วท้องน้ำด้วยความเริงร่า          " ข้าได้เข้าวังแล้ว... "          ทันใด.. เหล่ามหาดเล็กรีบกล่าวขึ้น          " อย่าช้าไย รีบเข้าวังเถิด "          " ขอข้าเก็บสัมภาระสักประเดี๋ยวจะได้หรือไม่ "          " ทิ้งไว้ที่นี่แหละ ในวังมีดาษดื่น มิต้องเตรียมสิ่งใดไป "          จบคำ เหล่าชายทั้งมวลรีบกุลีกุจอพามาร์ฒแม้นดารณีย์ลงเรือลำนั้นไปโดยพลัน แลเรือแจวลำนั้นก็ลอยละล่องไปตามลำน้ำอย่างรวดเร็ว "          " เหตุฉันใดจึงต้องรีบร้อนปานฉะนี้ข้าเองเสียอีกปรีดากว่ายังมิร้อนหทัยดั่งพวกท่านกระนั้นเลย แล้วนี่นางแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช นั้นคือกิจการอันใดกันหรือท่าน "          เหล่ามหาดเล็กต่างมองหน้ากันก่อนกล่าวขึ้นว่า          " ก็นางแบกกระโถนนะสิเจ้าเอ๋ย "          " หา...!!? "          มาร์ฒแม้นดารณีย์นัยน์ตาลุกโพลงพลางร้องเสียงหลง - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:10:34 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17          กาลต่อมา...          ขณะมาร์ฒแม้นดารณีย์กำลังนั่งหมอบอยู่หน้าหญิงชราผู้หนึ่งซึ่งกำลังขบเคี้ยวหมากในปากอย่างเอร็ดอร่อยพลางจ้องมาด้วยนัยน์ตาเขม็ง หญิงชราผู้นี้คือ คุณท้าวธรรมเนียมวัง มีหน้าที่ฝึกปรือเหล่าบรรดานางในทั้งหลาย          ครู่หนึ่ง มีนางในอัญเชิญพระสุพรรณศรี แลพระสุพรรณราชมาอย่างละองค์ ก่อนจะวางลงตรงหน้ามาร์ฒแม้นดารณีย์นั้น ซึ่งนางก็จ้องมองกระโถนสีทองอร่ามตาทั้งสองใบด้วยใจระทึก คุณท้าวธรรมเนียมวังได้กล่าวขึ้นว่า          " กระโถนใหญ่ นั่นคือพระสุพรรณราช ใช้รองรับพระบังคนหนักและเบา หรืออุจจาระแลปัสสาวะ ส่วนกระโถนเล็กนั้นเล่าคือพระสุพรรณศรี ใช้รองรับพระน้ำหมาก อันหน้าที่ของเจ้านั้นก็คือคอยแบกสองสิ่งนี้ตามเสด็จองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาไปทุกหน เข้าใจไหม "          " เจ้าค่ะ คุณท้าว "          มาร์ฒแม้นดารณีย์รับคำก่อนจะหัดแบกกระโถนทั้งสองใบจนช่ำชองภายในเวลาไม่นานนัก เหตุที่เป็นเช่นนี้ได้ ชะรอยคงเป็นเพราะดวงจิตปฏิพัทธ์ในอันที่จะได้สนองรับใช้ใต้เบื้องยุคลบาทองค์เจ้าฟ้าหนุ่มผู้งามสง่าอย่างใกล้ชิดกระนั้นเองกระมังหนอ          แท้ที่จริงแล้ว นางกลับมุ่งหมายมากมายกว่านั้น ความฝันอันสูงสุดแห่งนางนั้นก็คือ ได้เป็นนางสนมกำนัลในอนาคต ซึ่งนางก็จำจะต้องอดทนรอต่อไปด้วยจิตใจอันมาตรมั่นกระนั้นฤา          แต่การกลับมิได้เป็นดังหวังเสียแล้วกระมังนี่... - - - - - - - - -          ณ ราตรีหนึ่ง...          ขณะที่มาร์ฒแม้นดารณีย์กำลังแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช ตรงมายังหน้าห้องพระบรรทมแห่งองค์สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ          เพลานั้น พลันหูของนางก็สดับได้ถึงพระสุรเสียงแห่งองค์เจ้าฟ้าผู้งามสง่ากำลังสนทนาพาทีอยู่กับบุรุษผู้หนึ่งในห้องพระบรรทมอย่างสนิทสนมกลมเกลียวกันเกินสหายสามัญธรรมดา          " อ๊ะ อ๊ะ... อย่าทำเช่นนั้นสิจ๊ะ เดี๋ยวมีผู้ใดมาเห็นเข้าจะเป็นที่ครหานินทาว่าร้ายแลเอาไปสาธยายต่อจนก่อให้เกิดความ "          พระสุรเสียงแห่งองค์เจ้าฟ้าดังขึ้น ตามด้วยเสียงชายหนุ่มอันนุ่มลึกชวนหลงใหล          " มิมีผู้ใดอยู่ใกล้ในเพลานี้หรอกฝ่าบาท มาเถิด มาให้ข้าพระองค์ชื่นชมนวลปรางองค์หน่อยประไรไป "          มาร์ฒแม้นดารณีย์แนบกายเข้าชิดที่ข้างฝาอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆแง้มพระวิสูตรขึ้นเล็กน้อยเพื่อแอบชำเลืองมองภายในห้องพระบรรทมแห่งนั้น          โดยพลัน ดวงเนตรทั้งคู่ของมาร์ฒแม้นดารณีย์ก็เบิกโพลงในทันทีที่ได้เห็นองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชากำลังทรงกอดตระกองประคองกายและบรรจงจุมพิตโลมไล้เรือนร่างของชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งอยู่          หัตถาทั้งคู่ของนางซึ่งกำลังแบกโถพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราชอยู่นั้นพลันสั่นสะท้านตามเรือนกายแลดวงหทัยแห่งนางผู้ตะลึงงันเนื่องจากมิเคยพานพบประสบภาพบุรุษสองผู้สมสู่กันฉันท์ชายหญิงมาก่อน          มาร์ฒแม้นดารณีย์นึกผิดหวังแลน้อยหทัยอย่างสุดซึ้งที่ตนเองนั้นเฝ้าฝันรำพันถึงแต่องค์เจ้าฟ้าอยู่ทุกเพลาคืนค่ำย่ำรุ่ง กระทั่งสู้อุตส่าห์มุ่งหน้าเข้าวังหมายจะได้รับสนองบาทบาทาใกล้ชิด แต่กลับต้องมาพบกับภาพอันอุบาทว์สุดประมาณ ประหนึ่งอสุรบาลฉีกแทะมังสาหารด้วยความหิวกระหายกระนั้นแล          มาร์ฒแม้นดารณีย์รีบผละจากสถานที่แห่งนั้นมาด้วยสายชลเนตรอาบชุ่มไปทั่วใบหน้าอันนวลเนียน นางร่ำไห้ไปตามทางอันลดเลี้ยวในพระราชอุทยานราวกับคนเสียสติ ปากก็พร่ำเพ้อตัดพ้อต่อว่าโชคชะตาตน          " ไม่... ไม่จริง โธ่ โอ้เอย ฝ่าพระบาทของหม่อมฉัน ไม่... ไฉนจึงทรงกระทำพระองค์เช่นนี้ โอ้..เทวา  โอ้...เทวี เหตุใดจึงดลใจให้ข้าต้องมาติดอยู่ในวัฏสงสารอันหม่นมัว "          ผัว.. ผัว.. เสียงชะนีในพระราชอุทยานต่างร้องระงมเคล้าคลอกับเสียงปักษิณที่บินร่อน ราวกับเป็นการตอกย้ำฤดีดวงแดแห่งนางให้ชอกช้ำระกำซัดหนักยิ่งขึ้นไปอีก          มาร์ฒแม้นดารณีย์วิ่งถลามาถึงศาลาแห่งหนึ่งจึงหยุด แล้วทรุดตนลงนั่งพลางวางพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราชลงเคียงข้างกายแล้วจึงร่ำไห้ต่อ          " เสียแรงที่เราหนออุตส่าห์พลีใจให้เต็มอุรา ยังมิได้พลีกายอันใดให้เลยหนอนี่ พระก็กลับมาทำให้ช้ำชอกฤดีเช่นนี้ "          นางกล่าวจบก็หยุดไปสักพัก ก่อนจะเช็ดน้ำตาพลางเชิดหน้าขึ้นสูงแล้วเอ่ยด้วยสุรเสียงเด็ดเดี่ยวปานวีรสตรีผู้หาญกล้า "          " ดีละ... ในเมื่อองค์เจ้าฟ้าทรงเห็นบุรุษเพศเดียวกันดีกว่าอิสตรีอย่างเรา เช่นนั้น จำเราจะเข้าเฝ้าเพ็ดทูลทุกสรรพสิ่งให้สมเด็จพระอยู่หัวเจ้ากรุงละวิรัฐได้แจ่มแจ้งประจักษ์จริงเป็นที่ยิ่งไปเสียเลยในครานี้ "          ฉบัดนั้น พลันแว่วเสียงมโหรีปี่พาทย์ประโคมบรรเลงเพลงนางในคะนึงฝันสามชั้น ลอยละล่องมาจากพระตำหนักใน ราวกับเป็นการสนับสนุนแผนการณ์ร้ายแห่งมาร์ฒแม้นดารณีย์ผู้เลอโมในครั้งนี้                             * * * * * * * * * จบบทที่ 4 โปรดติดตามต่อบทที่ 5 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:12:16 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 5                              ราตรีหนึ่ง ภายในหอพระเทพอีมูแห่งพระบรมมหาราชวังละวิรัฐ เพลากระนั้น สมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐวัยชรากำลังทรงสักการะพระเทพอีมูอยู่ในหอพระ          มาร์ฒแม้นดารณีย์แสร้งปลอมตนเป็นนางพระกำนัลใกล้ชิด ก่อนจะเข้าเพ็ดทูลเรื่องราวที่หล่อนได้สดับมาเกี่ยวกับองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาให้ทรงทราบเพียงลำพัง          " เป็นดังนั้นจริงฤานี่ ? "          พระเจ้ากรุงละวิรัฐพระสุรเสียงสั่นเครือด้วยความตกพระทัยยิ่ง โดยพลัน... ทรงทรุดพระวรกายลงบนพระที่จึ่งตรัสอักครา          " เช่นนั้น เห็นทีครานี้คงจะต้องใช้แผนการณ์ขั้นเด็ดขาดเสียที "          " แผนอันใดหรือเพคะพระอยู่หัวเจ้า "          มาร์ฒแม้นดารณีย์เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ซึ่งสมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐก็ทรงมีพระดำรัสว่า          " เราจะจัดพิธีอภิเษกสมรส ระหว่างองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชา กับสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา พระธิดาแห่งกษัตริย์ภูธรานคร "          มาร์ฒแม้นดารณีย์นัยน์ตาลุกโพลงโดยพลัน แลวงเครื่องสายซึ่งประจำ ณ ที่นั้นก็บรรเลงเพลงเถกิงถกลยลโฉมนางหน้าใหม่ เป็นการฉลองชัยที่ได้หนทางจัดการ - - - - - - - - -          หลายเดือนถัดมา...          ณ ชานกรุงละวิรัฐ บังเกิดกระบวนพยุหยาตราทางสถลมารคแห่งสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา พระธิดาแห่งกษัตริย์ภูธรานคร ค่อยๆเคลื่อนคล้อยมาตามวนาอย่างช้าๆ และสง่างามสมพระเกียรติ          เหล่าข้าทูลละอองธุลีพระบาทในกระบวนต่างสวมใส่อาภรณ์ประจำชาติอันหลากหลายสีจะพรรณนามี เหล่าสตรีต่างห่มผ้าแพรอันเพริศแพร้วพร้อมเรื่องประดับอันอลังการ ทุกผู้ทุกนางต่างยิ้มแย้มโอษฐ์ให้แก่กัน เนื่องด้วยเป็นพระราชพิธีหลวงอันน่าอิ่มเอมใจที่จะได้ทรงอภิเษกสมรสกับองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ          ในกาลครั้งกระนั้น เหล่าปวงประชาราษฎรแลพสกนิกรแห่งสองพระราชอาณาจักรต่างปลื้มปิติสุดประมาณ เสียงไชโยโห่ร้องแลงานเฉลิมฉลองรื่นเริงก็จัดขึ้นโดยสมพระเกียรติทั่วทั้งพารา นับได้ว่าเป็นงานอันมโหฬารยิ่งใหญ่แห่งทศวรรษที่มิอาจมีงานอื่นใดมาเทียบได้ในแผ่นดิน          ภายในท้องพระโรงอันอลังการแห่งพระบรมมหาราชวังละวิรัฐ เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างพร้อมใจกันเฝ้าแหนกราบถวายบังคมสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ และสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา พระชายาเชื้อสายภูธรานคร ซึ่งประทับอยู่เคียงคู่กันบนพระบรมราชบัลลังก์มหาพิสุทธิ์สุวรรรณกาลี          เพลานี้ เหล่าปวงข้าราชบริพารแลขุนนางต่างน้อมเศียรถวายบังคมพร้อมเปล่งสุรวาจาโดยพร้อมเพรียงกันว่า          " ขอองค์เจ้าฟ้าและพระชายาจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน "          มโหรีหลวงประโคมบรรเลงเพลงเทวาประสาทพร เก้าเที่ยว เป็นการสรรเสริญพระเกียรติยศ - - - - - - - - -          ด้วยเหตุที่องค์สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชานั้น ทรงโปรดการประพาสป่าเป็นที่ยิ่ง ถึงขนาดทรงมีพระดำริให้จัดสร้างราชรถขนาดมหึมาปานภูผาใหญ่ เพื่อทรงใช้เป็นพระราชยานพาหนะในการเสด็จประพาสลำเนาไพรในทุกครา แลได้ทรงพระราชทานนามราชรถองค์นี้ว่า มหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาศ          ราชรถองค์นี้สร้างด้วยไม้สักทองแลไม้จันทน์อย่างดีทั้งองค์ แกะสลักประดับประดาตกแต่งด้วยอัญมณี เงิน ทอง อย่างงดงามระยิบระยับจับตาราวกับเป็นพระราชพาหนะแห่งองค์เทวาเบื้องสรวง          เนื่องจากตัวนั้นมีขนาดใหญ่โตมโหฬารมาก ดังนั้น การจะเคลื่อนไปในแต่ละครั้งจึงต้องใช้เหล่าทหารหาญหนุ่มฉกรรจ์เรือนร่างกำยำล่ำสันนับพัน ช่วยกันชักลากทางด้านหน้า และในยามเมื่อต้องการจะหยุดราชรถก็จำต้องมีเหล่าทหารหาญอีกชุดในจำนวนที่เสมอกันเพื่อไว้ดึงรั้งทางด้านหลัง          แลในครั้งกระนี้ก็เช่นเดียวกันกับทุกครา เหล่าชายฉกรรจ์นับพันต่างส่งเสียงเห่ร้องเป็นจังหวะทำนองประกอบการชักลากราชรถมหึมามาตามผืนป่าอันกว้างใหญ่          ณ เบื้องบนแห่งราชรถนั้น สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ สมเด็จพระศรีตะกุมะลากา ชายาเชื้อสานภูธรานคร แลสมเด็จเจ้านางแก้วกานดา พระขนิษฐาในสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชา ทรงประทับมาพร้อมกันในบุษบกพลับพลาเพลานั้น          ทั้งสามพระองค์ต่างกำลังทรงเพลิดเพลินพระราชหฤทัยอยู่กับสภาพภูมิประเทศโดยรอบอันร่มรื่นชื่นตาน่าดูชมด้วยพงพฤกษาแลดอกไม้นานาพันธุ์ที่เบ่งบานสะพรั่งไสว โดยไม่ทรงพากันเฉลียวพระทัยเลยว่า มีแววตาอันคุกรุ่นไปด้วยเพลิงริษยาอันรุ่มร้อนคู่หนึ่ง กำลังมองอยู่ เจ้าของดวงตาคู่นั้นคือ มาร์ฒแม้นดารณีย์ นางแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช ผู้กำลังนั่งจับเจ่าอยู่มี่เชิงราชรถเบื้องล่าง ด้วยความขุ่นข้องในหทัย นางกล่าวกับตัวเองเพียงเบาๆ ว่า          " อุแหม... ช่างหัวร่อต่อกระซิกระริกระรี้เป็นที่ยิ่งจริงๆนะ มิรู้แก่จิตใจเราผู้เฝ้าชะเง้อคอคอยรอปรณนิบัติพัดวีอยู่ตรงนี้บ้างเลย "          ทันใด ใบหน้าอันคมคายแห่งบุรุษเพศผู้หนึ่งพลันเสนอปรากฏขึ้นในทันควัน "          " รอพลีกายให้องค์เจ้าฟ้าอยู่เหรอจ๊ะ มาร์ฒแม้นดารณีย์ "          " อ๊ะ...!! แม่ทัพพรหมบุตรผู้สง่า "          มาร์ฒแม้นดารณีย์ร้องก้อง พลางหันไปมองบุรุษหนุ่มผู้นั้นก่อนกล่าวอีก          " มาทำไมที่นี่น่ะ "          " องค์เจ้าฟ้าดำรัสเรียกหา "          " เหตุฉันใดกัน ฤามีกลศึกมาประชิดพารา "          " หาใช่ไม่... หากแต่ทรงประสงค์กอบกิจชิดชมภิรมย์สวาทตามคาดหมาย "          มาร์ฒแม้นดารณีย์นัยน์ตาลุกโพลงพลางร้องร่า          " หา... ไม่นะ.. นี่ทรงเพิ่งอภิเษกสมรสกับสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา พระชายา มาไม่นานนี่นา ไฉนองค์เจ้าฟ้ามิทรงเกรงหทัยในพระนางบ้าง "          แม่ทัพพรหมบุตรหันขวับมาทำตาขวางใส่พลางตวาดลั่น          " กอบกิจแบกโถสุพรรณราช สุพรรณศรี ของเจ้าต่อไปเถอะ แม่ดารณีย์เอ๋ย... "          จบคำ แม่ทัพหนุ่มผู้องอาจเร่งรีบปีนป่ายขึ้นไปบนราชรถยักษ์โดยพลัน ครั้นเมื่อใกล้จะถึงชั้นบนสุด อันเป็นบุษบกพลับพลาที่ประทับแห่งเหล่าพระบรมวงศานุวงศ์ พลันองค์เจ้าฟ้าทรงชำเลืองเห็นแม่ทัพพรหมบุตรกำลังปีนป่ายราชรถขึ้นมาก็ทรงปรีดายิ่ง ดำรัสขึ้นแก่สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาพระขนิษฐาของพระองค์ว่า          " เอาละ ขนิษฐา บัดนี้เรามีกิจบางประการจะต้องปฏิบัติ เห็นควรให้เจ้าอยู่เฝ้ายังราชรถแห่งนี้พร้อมกับศรีตะกุมะลากาชายาเราไปพลางก่อน "          " แล้วเจ้าพี่จะเสด็จไปหนใดกันเพคะ "          สมเด็จพระขนิษฐาดำรัสถาม ซึ่งสมเด็จเจ้าฟ้าสุพรรณราชาทรงเชิดพระศอชูไสวจึ่งตรัสตอบ          " กอบกิจตระการตาในป่าลึก " - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19          ภายในวนาดอนอันลี้ลับ...          เพลานั้น สองชายผู้ใฝ่หาในรักต่างโผผินวิ่งร่ามาตามป่าอย่างรื่นเริงใจ หนึ่งในนั้นคือแม่ทัพพรหมบุตรผู้สง่า ส่วนอีกหนึ่งนั้นเล่าหาใช่ใครอื่นไม่ หากเป็นองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชากระนั้นเอง          ทั้งสองต่างวิ่งไล่หัวร่อต่อกระซิกกันได้สักพักก็ล้มวรกายลงนอนเคียงกันบนผืนหญ้าอันหนานุ่ม ก่อนจะโอ้โลมปฏิโลมตระโบมไล้เรือนกายของกันและกันอย่างซ่านซ่า          แม่ทัพพรหมบุตรโน้มใบหน้าเข้าพรมจุมพิตไปตามดวงพักตร์อันอิ่มเอมแห่งองค์เจ้าฟ้าอย่างหิวกระหาย พลางใช้มือลูบไล้ผิวกายอันเนียนละเอียดอย่างแผ่วผิว          สองร่างแห่งชายฉกรรจ์ต่างตอบสนองความต้องการของกันและกันอย่างซ่านซ่าด้วยลีลารักอันบรรเจิดที่บังเกิดขึ้นทีละน้อย ดุจรอคอยเพลานี้มาแสนนาน ความต้องการผสานเป็นหนึ่งเดียวด้วยเกลียวพายุสวาทที่พัดหวน กระแสเสียงกระเส่าอันเย้ายวนดังประโคมสร้างความรัญจวนอย่างเป็นครรลองประดุจทำนองแห่งคนธรรพ์บนสวรรค์ชั้นฟ้า          ในไม่ช้า เมื่อเพลงพิศวาสอันตระการทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน เรือนกายอันกล้าแกร่งก็เกร็งกระชับตอบรับแรงปรารถนาของแต่ละฝ่ายอย่างหิวกระหายและหฤหรรษ์ ก่อนที่สายธารสวรรค์อันคุกรุ่นจะอาบชะโลมไปทั่วผิวกายแห่งชายหนุ่มทั้งสองราวธารอัคคีจากภูผาเพลิงที่โหมปะทุ          เมื่อห้วงแห่งรักอันรวยรื่นนั้นพ้นผ่าน เจ้าฟ้าฉกรรณราชาก็ทรงเอนร่างอิงแอบแม่ทัพพรหมบุตรผู้บึกบึนนั้นไว้อย่างแนบชิดสนิทเนื้อ ทรงกรีดพระดัชนีโลมไล้ไปตามแผงอุราอันกำยำและเต็มไปด้วยไรขนอันเย้ายวนของแม่ทัพหนุ่มจึ่งตรัส          " ข้ารักเจ้าเหลือเกิน พรหมบุตร "          " ข้าพระองค์ก็เช่นกัน "          แม่ทัพผู้กล้ากล่าวพลางก้มหน้าลงจุมพิตพระนลาฏแห่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชาคราหนึ่ง "          ทันใดกันนั้นเอง... !!          พลันปรากฏเหล่าชายฉกรรจ์ยิ่งนับสิบ กรูกันออกมาจากพงพนารอบๆด้าน ทั้งหมดล้วนสวมอาภรณ์ที่มำจากหนังเสือหลากหลายสายพันธุ์ อาทิ เสือโคร่ง เสือดาว เสือลายพาดกลอน และเสือปลา          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงผุดลุกขึ้นในทันใดพลางตรัสไปด้วยพระสุรเสียงเข้มอย่างบุรุษชาติอาชาไนย          " พวกเจ้าประสงจำนงหมายสิ่งใด ไยไม่แถลงให้แจ้งชัด "          แม่ทัพพรหมบุตรเบียดกายประชิดองค์เจ้าฟ้าพลางทูลถาม          " ทรงรู้จักพวกมันฤาพระเจ้าค่ะ "          " พวกมันเหล่านี้คือชาวเผ่าสมิงสา แห่งดอยแฉล้มวจี มีอุปนิสัยนิยมชมชอบสมสู่กับทุกเพศ ไม่ว่าชายหญิงหรือขันที "          บัดดลกันนั้น...          พลันปรากฏบุรุษอีกผู้หนึ่งซึ่งมีเรือนกายากำยำดุดันที่สุดในหมู่มวลชายโฉดทั้งหลายเหล่านี้          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาและแม่ทัพพรหมบุตรหันพักตร์ไปดู          " สมิงสาตาบู !!! "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาตรัสด้วยพระสุรเสียงแหลมเล็กอย่างอิสตรี          " ขอบพระทัยที่ทรงอุตส่าห์จำข้าพระองค์ได้ "          " มิไยที่ข้าจะจำมิได้ ชื่อเสียงเรียงนามความโหดเหี้ยมของเจ้าออกจะลือกระฉ่อนไปทั่วละวิรัฐ "          เจ้าฟ้าดำรัสค่อนแคะ ฝ่ายสมิงสาตาบูนึกกระหยิ่มจึงว่า          " วาจาคมคายไม่แพ้โฉมพระพักตร์ หวังว่าเราสองคงจะได้ร่วมอภิรมย์สมรักกันสักคราในป่านี้ "          เจ้าฟ้าทรงเชิดพระพักตร์หนีจึงตรัส          " เมินเสียเถอะ "          " เช่นนั้น ข้าพระองค์ก็มิประสงค์จะขัดพระทัย เพียงแต่จะขอถวายสิ่งหนึ่งมให้พระองค์เป็นที่ระลึก "          ฉบัดนั้นเอง...          ฟีสสสสสส....!!!          คมมีดอันกร้าวแกร่งจากศาตราวุธปาดเข้าที่คอหอยของแม่ทัพพรหมบุตรจนโลหิตสาดกระจายต้องพระพักตร์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาจนแดงฉาน          " กรีดดดด !!! พรหมบุตร... "          ทรงกรีดร้องก้อง ก่อนถลามาประคองร่างอันไร้วิญญาณแห่งแม่ทัพผู้สง่าเหนือชายใดผูนั้นไว้ด้วยพระหทัยระทึก          สมิงสาตาบูลั่นหัวเราะก้องก่อนกระโจนกายหนีหายไปพร้อมๆกับสมุนทั้งหลายของมัน โอ...ช่างโหดร้ายเหลือประมานเป็นที่ยิ่งจริงๆ          สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จกลับพระนคร พร้อมกับศพแม่ทัพพรหมบุตรที่พระองค์ทรงรักใคร่ ทรงจัดพิธีศพให้กับแม่ทัพหนุ่มผู้นี้อย่างสมเกียรติ ทั้งยังทรงมีพระราชโองการให้พสกนิกรไว้ทุกข์ให้แก่แม่ทัพพรหบุตรเป็นเวลา 7 วัน และยังทรงสั่งการให้โรงเรื่องต้นงดใช้มังสาทุกชนิดในการปรุงพระกระยาหารเป็นเวลา 90 วันอีกด้วย          ภายหลังจากที่งานพระราชทานเพลิงศพแม่ทัพพรหมบุตรได้จบลิ้นลงไป สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ จึงทรงถือเป็นศุภฤกษ์ดิถี เห็นควรกราบบังคมทูลลาพระเจ้ากรุงละวิรัฐพระราชบิดา เพื่อทรงเดินทางไปเกาะเทพธิดาเพื่อทรงแสวงหาพื้นพันธุ์ธัญญาหารแปลกใหม่มาปลูกในอินแดนละวิรัฐ - - - - - - - - -          สำเภาลำมหึมาจอดเทียบท่าอยู่ที่อ่าวโลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป อันเป็นราชอาณาเขตแห่งละวิรัฐประเทศ ซึ่งในครากระนั้น เหล่าทาสบุรุษมากมายต่างทยอยกันแบกหีบเครื่องราชูปโภคส่วนพระองค์ขึ้นเรือกันเป็นพัลวัน แลเห็นแต่ความสับสนวุ่นวายแผ่ขยายไปทั่วบริเวณ เฉกเช่นงานมหรสพก็ไม่ปาน          และกระทั่งเพลากาลอุดมฤกษ์เถลิงวิมุติ มโหรีหลวงพลันประโคมรับเสด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐ พร้อมพระบรมวงศานุวงศ์ ที่มาร่วมส่งเสด็จสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศในครั้งกระนี้          ไกลออกไปในหมู่มวลพสกนิกรที่มาร่วมเฝ้าแหน สองบุรุษได้สนทนากันว่า          " ทรงไปเกาะเทพธิดาครานี้คงทำให้ละวิรัฐเราเจริญก้าวหน้าทัดเทียมอารยะเป็นแม่นมั่น "          " หากระไรได้... คงจะทรงไปเสริมแต่งพระสิริโฉมให้งดงามขึ้น ดีไม่ดีอาจทรงหมายไปแปลงพระวรกายเป็นอิสตรีเสียด้วยซ้ำ "          " หา... กระนั้นฤา "          กล่าวจบ บุรุษทั้งสองทอดสายตามองเหล่าหมู่ปักษินสีขาวนวลที่โผผินเคียงขนาบสำเภาพระที่นั่งแห่งองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาจนลับตาไป เหลือไว้เพียงสายน้ำที่กระสานซ่านเซ็นเป็นแนวยาว * * * * * * * * * จบบทที่ 5 โปรดติดตามต่อบทที่ 6 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:14:06 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:13:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่ 6                              แผ่นดินละวิรัฐเมื่อปราศจากสมเด็จเจ้าฟ้ฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ มาทรงเอาพระทัยใส่ดังเช่นที่เคยเป็นมา ก็ดูราวกับว่าความสับสนวุ่นวายต่างๆอันพึงจะมีนั้นก็พลันอุบัติขึ้นทีละน้อย          อันสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา พระชายาผู้ทรงต้องแบกพระราชภาระกิจแทนเจ้าฟ้าฉกรรณราชากระนั้น ก็หาทรงปฏบัติพระราชกรณียกิจการงานเมืองได้เต็มประสิทธิภาพไม่ เนื่องเพราะทรงได้รับมอบหมายจากพระสวามีให้คอยดูแลอบรมสมเด็จเจ้านางแก้วกานดา พระขนิษฐาผู้มีพระสติไม่ใคร่ปกติดังชนทั่วไปอยู่นั้น - - - - - - - - -          วันหนึ่ง...          " เจ้านางแก้วกานดา...? "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากา ทรงดำรัสด้วยพระสุรเสียงลั่น ในทันทีที่สายพระเนตรทั้งคู่ของพระนางพลันทอดไปเห็นสมเด็จเจ้านางแก้วกานดาทรงกำลังปีนป่ายขึ้นไปบนยอดพระมหามณเฑียรปราสาท โดยมีบรรดานางรองบาททั้งหลายต่างพากันเต้นผ่างพลางกรีดร้องก้อง          " อ๊ายยย... !!!! เจ้านางเพคะ อย่าเพคะเจ้านาง "          " ทรงลงมาเถิดเพคะ เดี๋ยวทองหุ้มยอดพระมณเฑียรหมองหม่น "          " ทรงลงมายลโฉมพฤกษาที่เบื้องพสุธาข้างล่างนี้ดีกว่าเพคะเจ้านางขา "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงชี้พระดัชนีไปที่สมเด็จเจ้านางแก้วกานดา จึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงสนั่นปานเทวบัญชา          " แก้วกานดา !!...จงลงมาเดี๋ยวนี้ " - - - - - - - - -          ภายในท้องพระโรงเล็ก          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากา เสด็จประทับบนพระโธรนทองคำ ทรงทอดพระเนตรไปยังสมเด็จเจ้านางแก้วกานดา ซึ่งทรงประทับนั่งอยู่ ณ พระแท่นอีกองค์ โดยมีเหล่าบรรดานางรองบาทหมอบราบอยู่กับพื้นด้วยเกรงพระอาญา          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงทอดพระเนตรเหล่าข้าราชบริพารเหล่านั้นคราหนึ่งจึ่งตรัส          " พวกเจ้าจงออกไปก่อน "          สิ้นพระวาจาแห่งพระนาง เหล่านางกำนัลทั้งมวลก็พากันคลานออกจากท้องพระโรงเล็กแห่งนั้นไป          เมื่อทวารท้องพระโรงปิดสนิท สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาก็ทรงลุกขึ้นจากพระโธรนทองคำ พลางทรงพระดำเนินมายังสมเด็จเจ้านางแก้วกานดาซึ่งทรงประทับนั่งนิ่งเงียบอยู่นั้น          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงประทับลงนั่งเคียงคู่พลางทรงยกพระหัตถาขึ้นลูบไล้เรือนพระเกศาอันอำขลับแห่งสมเด็จเจ้านางแก้วกานดาผู้เลอโฉมคราหนึ่งจึ่งตรัส          " แก้วกานดา... เจ้ารู้หรือไม่ว่าละวิรัฐประเทศเรานี้ กำลังตกอยู่ในที่ลำบากนัก อันทูลกระหม่อมพ่อของเจ้าก็ทรงชราภาพแลประชวรอยู่เป็นนิจ กิจการงานเมืองทั้งมวลจึงต้องตกเป็นพระราชภาระแห่งเจ้าพี่ฉกรรณราชา ซึ่งครานี้ก็กำลังทรงเดินทางไปเกาะเทพธิดา เช่นนี้ เจ้ายังจะมามัวสนุกสนานรื่นเริงบันเทิงจิตราเช่นทารกอยู่ได้กระนั้นฤา หากแม้นอริราชศัตรูล่วงรู้จุดอ่อนแห่งเราแล้วไซร้ อาจฉวยโอกาสจู่โจมละวิรัฐจนแตกดับ เจ้าจะมีหน้ารอพบเจ้าพี่ฉกรรณราชาอยู่ได้กระไรกัน "          เจ้านางแก้วกานดาทรงหันพระพักตร์มาจึ่งตรัส          " ข้ามิเห็นเลยว่าละวิรัฐเราจะด้อยกว่าอาณาจักรอื่นตรงไหน ดูไปแล้วออกจะกล้าแกร่งกว่าเหล่าอริราชเสียด้วยซ้ำ "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาดำรัสขึ้นครานั้นว่า          "ดูรา แก้วกานดายาหยี เจ้านั้นประมาทกำลังข้าศึกเกินไป อย่างน้อยก็ยังมี เจ้าฟ้ามูรตี แห่งอนันตากระนั้นเล่า ร่ำลือกันหนากรรณว่าเป็นพระอุปราชเจ้าผู้เหี้ยมหาญดุดันเหลือประมาณ กระทำศึกรอบด้านแผ่ขยายอาณาเขตประเทศให้แก่สมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตาจนเลื่องลือระบือนามไปทั่วทุกแห่งหนในเกวลปฐพี          เจ้านางแก้วกานดาเสด็จลุกขึ้นจากพระที่ พลางทรงพระดำเนินมายังพระบัญชรสถาน ก่อนจะทรงทอดพระเนตรออกไปไกลยังขอบฟ้าด้านเบื้องหรดีทิศา อันเป็นที่ตั้งของอาณาจักรอนันตา          " เช่นนั้นก็ดีสิ... หากแม้นองค์มูรตีกรีฑาทัพอนันตามาละวิรัฐเมื่อใด ข้าจะพลีกายเซ่นสวาทเย้นหยันเจ้าพี่ฉกรรณราชาเสียเลยกระนั้น "          ฉับพลัน ราวกลองมโหรทึกลั่น...          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงผุดลุกขึ้นทันใดพลางตรัสไปด้วยพระสุรเสียงสะท้าน          " แก้วกานดาเจ้า... !! มิไยจึ่งตรัสอุบาทว์วจีรานให้เสื่อมราศีละวิรัฐประเทศกระนี้หนอ "          " ข้าขอองค์ "          จบคำ สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาทรงเชิดพระพักตร์พลางทรงสะบัดชายพระภูษาขึ้นคล้องพระพาหาก่อนทรงพระดำเนินออกจากท้องพระโรงเล็กแห่งนั้นไปด้วยพระทีท่าองอาจดุจนางพญา ทิ้งให้สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงยืนนิ่งอึงอยู่ครู่ใหญ่          " โอ้เอย ละวิรัฐ ฤาครานี้จะถึงกาลวิบัติแห่งแผ่นดินเสียแล้วนี่ก็มิรู้ "          จบคำ สมเด็จทรงทอดพระเนตรเหล่าหมู่นกกระแต้วแร้วที่บินเคียงคู่กันผ่านขอบฟ้าด้านหรดีทิศาไป - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21          ท่ามกลางสมรภูมิรบอันหฤโหด...          เหล่าไพร่พลคชสารแลอัศวมหาศาลแห่งอนันตา ได้กรีฑาทัพเข้าทำศึกกับอาณาจักรพะคัมด์ด้วยความห้าวหาญ          เสียงศาสตราวุธกระทบกันดังสนั่นลั่นทุ่ง แลไปยังทิศใดก็เห็นแต่ฝุ่นควันธุลีจากดินทรายและกองเพลิงที่เผาไหม้โชยคลุ้งไปทั่วแดน          การศึกครั้งนี้ ไพร่พลทั้งสองฝ่ายต่างบาดเจ็บล้มตายลงเป็นอันมาก ซึ่งในที่สุดแล้ว ฝ่ายอนันตาก็เป็นผู้ได้ชัย จนสามารถตีเมืองสำคัญๆคืนมาได้จนเกือบหมด          เมื่อการศึกจบสิ้นลงครานี้ พลันปรากฏฝีเท้าอาชาตัวหนึ่งเหยาะย่างผ่านเหล่าซากศพที่นอนเรียงรายตายเกลื่อนสุดสังเวชบนพื้นพสุธาแห่งนั้นไปอย่างช้าๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าเหล่าไพร่พลทหารหาญซึ่งกำลังหมอบกราบอยู่กับพื้น          บุรุษผู้สง่าลงจากอาชานั้น ที่แท้เป็นองค์สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช พระชนมายุ 33 พระชันษาเศษ ซึ่งขณะนี้ ทรงมีพระวรกายงดงามสูงใหญ่ดุจราชสีห์ ดวงพระพักตร์เอิบอิ่มสุขปลั่งกระจ่างใจราวกับเทพยดาบนเบื้องสรวง พระขนงดกดำขลับแลหนาน่าหลงใหล อีกทั้งพระนาสิกนั้นเล่าก็งดงามเข้ารูปกับพระโอษฐ์อันเรียวบางดุจกลีบดอกจำปา          มโหรีประจำกองทัพพลันประโคมเพลง เทวาประสิทธิชัย ก่อนเจ้าพนักงานลั่นระฆังกังวาลก้องสามคำรบ          แม่ทัพทองถึง ยาตราเข้ามาคุกเข่าถวายบังคม          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม มาตรว่าเพลานี้ ทัพอนันตาเราตีได้เมืองเก่าอันถูกอาณาจักรพะคัมด์ยึดครองไปนั้นกลับคืนมาจนหมดสิ้นแล้วพะย่ะค่ะ "          " ดี... เช่นนั้น คืนนี้เราจะจัดงานเฉลิมฉลองที่กองทัพ ให้ไพร่พลยุทธนาได้ผ่อนคลาย "          " เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้วพะย่ะค่ะ " - - - - - - - - -          ณ ราตรีนั้น... ขณะที่กองทัพอนันตากำลังมีงานรื่นเริง          บนยอดเขาอันสูงใหญ่ เจ้าฟ้ามูรตีกำลังประทับยืนอยู่กับมหาอำมาตย์เอก พลางทรงทอดพระเนตรออกไปไกลยังขอบฟ้าด้านอุดรทิศาจึ่งตรัส          " ถัดจากเทือกเขาโน่นไปคงเป็นอาณาจักรละวิรัฐมิใช่หรือท่านอำมาตย์ "          " พะย่ะค่ะ ใต้ฝ่าพระบาท "          " แล้วท่านมีความเห็นเป็นประการใด ถ้าหากว่าเราจะกรีฑาทัพไปละวิรัฐ "          " ขอเดชะ เกล้ากระหม่อมฉันตรองดูแล้วเห็นว่าเพลานี้พระเจ้ากรุงละวิรัฐทรงชราภาพมาก และกำลังประชวรหนัก หากแม้นเรายกทัพไปตี อาจถูกครหาว่าข่มเหงผู้ชรา ทำให้เสื่อมเสียพระเกียรติยศขัตติยราชได้ เช่นนั้น จึงควรจะปล่อยให้ตายไปเอง จนกว่าเจ้าฟ้าฉกรรณราชาผู้มีชันษาเสมอใต้ฝ่าพระบาทขึ้นครองแผ่นดินค่อยกระทำศึกก็ยังมิสาย "          " เราก็คิดเห็นเช่นเดียวกันกับท่านอำมาตย์ "          ตรัสจบ มหาอำมาตย์เอกดั่งรู้ทัน จึงขยับกายเข้าชิดองค์พลางกระซิบกราบทูล         " แต่ร่ำลือกันมากว่า เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงมีพระขนิษฐาร่วมสายพระโลหิตที่ทรงพระสิริโฉมดุจเทพธิดาอยู่หนึ่งพระองค์ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทำดวงพระเนตรเบิกโพลงคราหนึ่งจึ่งตรัส          " เช่นนั้น เห็นทีครานี้เราคงต้องขอยลโฉมสักคราว่าจะจริงดังคำท่านว่าฤาไม่ " - - - - - - - - -          ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีกาล...          เจ้าฟ้ามูรตีทรงปลอมพระองค์ด้วยชุดฉลองพระองค์สีดำสนิทมิดชิดรัดกุม ก่อนจะทรงจูงม้าคู่พระทัยแล้วผลุบออกจากค่ายไปโดยมิมีผู้ใดล่วงรู้          ทรงบังคับม้าควบผ่านผืนป่าลำเนาห้วยละหานโจนทะยานผ่านข้ามคูคันนามุ่งสู่กรุงละวิรัฐราวราชสีห์ผยองลำพองกาย          ตราบกระทั่งเมื่อพระองค์ทรงม้าเข้ามาจนใกล้ขอบขันฑสีมาพระนครละวิรัฐจึงทรงหยุดแลผูกม้าของพระองค์ไว้ยังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะทอดพระเนตรไปยังประตูพระนครอันมีทหารรักษาการณ์คอยตรวจตราผู้ผ่านเข้าออกอยู่อย่างเข้มงวด          อันกรุงละวิรัฐในยามนั้น ถึงแม้จะเป็นเพลาราตรีภาค หากแต่เป็นพระนครอันยิ่งใหญ่ จึงมีผู้คนแลกองเกวียนแบกขนสรรพสัมภาระนานาผ่านไปมาอยู่เป็นเนืองนิจมิได้ขาด          เบื้องในจากกำแพงพระนครนี้มีบ้านเรือนประชาชนปลูกสร้างอยู่มากมาย เรียงรายตลอดสองข้างทางอันมุ่งสู่พระบรมมหาราชวังอันโอฬารตระการตาที่เบื้องหน้า          พระราชวังละวิรัฐอันโออ่าอลังการโอบล้อมด้วยกำแพงวังอันสูงใหญ่และแข็งแกร่งดุจภูผาหินอันตระหง่านท้าลมฝน เหล่าทหารพระราชวังต่างเดินเวรยามกันเป็นกิจวัตร แลเห็นคบเพลิงมากมายจุดกระจายกันอยู่ตามป้อมและหอรักษาการณ์แลดูแน่นหนาน่าสะพรึงกลัว          ถัดจากกำแพงพระราชวังนี้เข้าไป จะเป็นหมู่พระตำหนัก พระมณเฑียร หอพระเทพอีมู หอกลอง หอระฆัง จนกระทั่งถึงพระที่นั่งบรมสวรรค์อันเป็นที่ประทับแห่งพระเจ้ากรุงละวิรัฐวัยชรา          รอบๆพระที่นั่งนั้น มีทหารรักษาการณ์เดินเวรยามกันอยู่แน่นหนาก็จริง หากแต่ภายในพระที่นั่งนั้นออกจะดูมืดสลัวแลเงียบสงัด          เนื่องจากเป็นเขตพระราชฐานชั้นในเฉพาะพระมหากษัตริย์แลพระบรมวงศานุวงศ์ชั้นสูง หามีผู้ใดกล้าล่วงล้ำเข้ามาได้ไม่          ภายในห้องพระบรรทมแห่งสมเด็จเจ้านางแก้วกานดา เพลานั้น เจ้านางทรงกำลังบรรทมอย่างสบายอยู่บนพระแท่น อันมีพระวิสูตรบางเบากางกั้นอยู่กลายชั้น          ทันใดกันนั้นเอง พระวิสูตรทั้งมวลก็พลันถูกกระชากออกจนหมดโดยมืออันฉกาจฉกรรจ์ จนเจ้านางทรงตกพระทัยตื่นบรรทมแลหันมาทอดพระเนตรด้วยความตะลึง          " อ๊ะ..!!! ท่านเจ้าฟ้ามูรตี... "          เจ้านางดำรัสเสียงแหลมไปยังบุรุษผู้กระชากพระวิสูตรออกนั้น          " เจ้า... เจ้ารู้นามเราได้กระไรกัน "          " พระนามแลพระบรมสาทิสลักษณ์ประจักษ์ไปทั่วแว่นแคว้นแดนละวิรัฐ "          " โอเจ้า... แก้วกานดาแม่ยาหยี "          " ท่านเจ้าฟ้ามูรตีผู้งามสง่า "          " ไปอโยธยากับเราเถิด "          จบพระดำรัส เจ้านางแก้วกานดาทรงทำพระเนตรโต          " อุ๊ย...กระไรได้ "          ทรงหยุดไปครู่พลางทรงค้อนควัก          " จะมาตรัสง่ายๆเช่นนี้... ไม่มีทาง "          " แต่เจ้าต้องไป "          เจ้าฟ้ามูรตีดำรัสลั่น          " ไม่เพคะ "          เจ้านางทรงลั่นตอบบ้าง          บัดดลกันนั้น...          ฉาด..ด..ด !! เจ้าฟ้ามูรตีทรงวาดพระหัตถาซัดพระพักตร์เจ้านางจนองค์ทรุดสลบไศลไปในทันที          ด้วยเหตุฉะนี้ เจ้าฟ้ามูรตีจึงทรงแบกพระร่างเจ้านางแก้วกานดาไปได้โดยง่าย * * * * * * * * * จบบทที่ 6 โปรดติดตามต่อบทที่ 7 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:15:44 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ 7          " เจ้าว่ากระไรนะ !!! "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาดำรัสลั่นท้องพระโรงเล็ก เมื่อทรงได้สดับนางรองบาทรายงานว่า สมเด็จเจ้านางแก้วกานดา ทรงหายพระองค์ไปอย่างลักลับในราตรีกาลอันมืดมิดที่ผ่านมา          " เกล้ากระหม่อมฉันเข้าไปเฝ้าเมื่ออรุณรุ่งก็มิพบประสบเจ้านางแล้วเพคะ "          นางรองบาทกราบทูล          " รีบจัดทหารออกตามหาให้ทั่วทุกพื้นที่ ไม่เว้นกระทั่วตามยอดปราสาทราชมณเฑียรต่างๆที่มักทรงชอบไปปีนป่านเล่นเป็นประจำ แลข่าวนี้ให้ปกปิดเป็นความลับ อย่าแพร่งพรายให้บุคคลภายนอกล่วงรู้โดยเด็ดขาด "          " เพคะสมเด็จฯ "          นางรองบาทรีบสนองพระราชบัณฑูรก่อนคลาคลาดจากไป " - - - - - - - - -          ภายในกองทัพอันเกริกเกียรติเกรียงไกรแห่งสมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช          เพลานั้น สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาทรงกำลังเริงร่าอยู่กับบรรดาเหล่านางกำนัลชาวอนันตาโดยมิมีทีท่าขุ่นมัวหมองหม่นอันใดเลยแม้แต่น้อย          ราวกับเจ้านางทรงรอคอยเวลาที่จะปลีกหนีจากละวิรัฐประเทศมานานแสนนานแล้วกระนั้น          " เจ้านางแก้วกานดาเพคะ รอเหล่านางกำนัลอนันตาด้วยเพคะ เจ้านาง... "          เหล่าบรรดานางกำนัลต่างอัญเชิญเครื่องราชูปโภค วิ่งตามสมเด็จเจ้านางแก้วกานดาไปเป็นขบวนยาวราวกับหางว่าว          เจ้านางเองก็ทรงใช่เล่น ทรงวิ่งลดเลี้ยวไปตามกระโจมที่พักของเหล่าทหารหาญทั้งหลายด้วยความสนุกสนานสำราญพระราชหฤทัยเป็นที่ยิ่ง          " ตามมาสิจ๊ะ เหล่านางกำนัลอนันตาผู้น่ารักทั้งหลาย "          สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาวิ่งนำต่อไป พลางทรงให้สัญญาณมโหรีประจำทัพประโคมบรรเลงเพลงประกอบไปด้วย          ความสนุกครึกครื้นรื่นเริงภายในกองทัพดำเนินไปได้ไม่นานก็พลันบังเกิดอุบาทว์นิมิตบนท้องฟ้าเพลานั้น          เมฆหมอกสีนิลมากมายมหาศาลเคลื่อนเข้ามาปกคลุมโดยพลัน จนทั่วบริเวณนั้นมืดสลัวลงถนัดตา เหล่าปวงประชาภายในกองทัพต่างตื่นตะลึงส่งเสียงร้องระงมกันจนสับสนวุ่นวายไปหมด          ทันใด บังเกิดเกลียวลมพายุพัดหวนอย่างน่าอัศจรรย์จนหมอกควันฝุ่นทรายฟุ้งกระจายไปทั่ว เหล่าบรรดานางกำนัลอนันตารีบอัญเชิญเสด็จสมเด็จเจ้านางแก้วกานดากลับเข้าพลับพลาที่ประทับเพื่อความปลอดภัย          ภายในพลับพลา สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีตรัสขึ้นว่า          " มหาดเล็ก "          " พะย่ะค่ะ "          มหาดเล็กคลาคลาดมาคุกเข่าถวายบังคม          " สั่งการไป ให้ทุกคนอยู่ในความสงบอย่าได้ตื่นตระหนกกับสิ่งใด ให้ดูแลคชสารแลอาชาทั้งหลายไว้ให้ดี "          " รับใส่เกล้าพะย่ะค่ะ "          มหาดเล็กรับสนองพระบัญชาไปดำเนินงาน          โหราจารย์ ค่อยๆเขยิบกายเข้ามาใกล้องค์พลางกราบถวายบังคม          " ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า ข้าพระองค์ครวจดูลักขณาแลดวงเมืองแล้ว อาจมีเหตุสะเทือนถึงแผ่นดิน พะย่ะค่ะ "          สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีทรงหันมายังโหราจารย์ด้วยพระทัยระทึก          ภายนอกพลับพลาที่ประทับ...          ปรากฏม้าเร็วควบตะบึงฝ่าผืนป่าอันกว้างใหญ่ตรงเข้าสู่กองทัพอันไพศาลของอนันตา ก่อนที่พลม้าจะกระโจนลงถลาเข้าสู่พลับพลาพลางกราบถวายบังคมเจ้าฟ้ามูรตีด้วยทีท่าประหวั่น          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าพระบาทปกเกล้าชาวอนันตา ณ บัดนี้ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ได้เสด็จสวรรคตแล้วพระเจ้าข้า "          สิ้นคำกราบบังคมทูลของม้าเร็ว...          มโหรีกระหน่ำมโหรทึกดังสนั่นพร้อมลั่นฉาบ          สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีทรงประทับยืนนิ่งอยู่กับที่คราหนึ่ง โหราจารย์ มหาอำมาตย์ แลข้าราชบริพารทั้งปวง ณ ที่นั้น พลันคุกเข่าลงกราบถวายบังคมสมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช ก่อนกล่าวพร้อมกันด้วยเสียงอันดังว่า...          " ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนานแสนล้านปี พระเจ้าข้า " - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23          ในไม่ช้า ข่าวคราวการสวรรคตของสมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตา พระราชบิดาแห่งสมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีก็แพร่สะพัดไปทั่วแผ่นพื้นปฐพีเกวลทวีปอย่างรวดเร็วราวไฟลามทุ่ง          ทั่วทุกแว่นแค้วนแดนเขตประเทศน้อยใหญ่ต่างได้รับทราบข่าวอันโศกสลดรันทดนี้กันอย่างถ้วนหน้า          เช่นเดียวกันกับแผ่นดินเถมรูในครานี้...          เพลานั้น สมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ถวัลยราชรานี กำลังทรงสำราญพระราชหฤทัยอยู่กับการทรงหมากรุกกับแม่ทัพตรึงสมัยผู้สง่างาม          ฉับพลันทันใด..          สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงผู้ปราดเปรียว ได้ถลามาหมอบก่อนยื่นหน้ากราบบังคมทูล          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวเถมรู บัดนี้ มีข่าวระบือมาว่า สมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตา พระราชบิดาสมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช ได้เสด็จสู่สวรรคาลัยไปเฝ้าองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์แล้วเพคะ "          มโหรีกระหึ่มเพลงเทวาบันดาลสามชั้น แล้วตามด้วยฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง มโหรทึก กลอง ระฆัง จนแลดูอลังการและสับสนวุ่นวายไปหมดทั้งท้องพระโรงแห่งนั้น          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย 80 ชันษา มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวา วาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้าย และสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสงรรค์ ร่วมกันสานบทเพลงเป็นลำดับไป          " โอ้เอย... น่าเศร้าใจเหลือประมาณ "          " ควรสานสัมพันธ์ให้คืนกลับฟื้นใหม่ "          " มิไยไม่ทรงไปร่วมงาน "          " ขาดไมตรีกันไปแล้ว จะต้องแจวไปทำไมมี "          จบพจนารถ ทรงดำรัสมายังแม่ทัพหนุ่ม          " ตรึงสมัย "          " พระเจ้าข้าขอรับ "          แม่ทัพผู้สง่าถวายบังคม สมเด็จขพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ทรงมีพระบรมราชโองการว่า          " เพลานี้เป็นโอกาสเหมาะ ที่เราจะฉวยหาพันธมิตรใหม่ไว้เป็นกำลังหนุน เช่นนั้น จงรับโองการแห่งเราไป ให้เตรียมจัดกระบวนยาตรา เราจะไปเฝ้าสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีให้แน่นแฟ้น แลขอให้ละวิรัฐยุติการสร้างเขื่อนกั้นลำสวรรค์ธารามหานที เพื่อให้ปวงประชาชาวเถมรูเรามีวารีใช้อย่างพอเพียงดังก่อนเก่า "          " รับสนองพระบรมราชโองการด้วยเกล้า พระเจ้าข้า "          แม่ทัพตรึงสมัยก้มกายลงกราบครานั้น เจ้าพนักงานมโหรีพลันประโคมสังข์เป็นการสรรเสริญ - - - - - - - - -          ฉับเพลาเดียวกันนั้น...          ครั้นเมื่อองค์สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช เสด็จถึงพระมหานครอนันตา แลเห็นทุกท้องที่ประดับประดาด้วยธงทิวริ้วแถบสีขาวจนถ้วนทั่วก็โทมนัสนัก เหล่าปวงประชาข้าราชบริพารทั้งมวลพากันเศร้าโศกสลดรันทดหมองหม่นไม่มีราศี ยินสรรพเสียงสำเนียงร่ำไห้โหยหาระงมไปทั้งพาราน่าสังเวชหทัยปาน          สมเด็จพระหน่อเนื้อเจ้าทรงเข้าถวายบังคมพระบรมศพพระราชบิดาด้วยดวงพระเนตรอันแดงก่ำและอาบชุ่มด้วยคราบพระอัสสุชลประหนึ่งดวงพระหทัยเจียนสลาย ทรงดูแลเอาใจใส่กิจการพระบรมศพพระผ่านพิภพจนลุล่วงสำเร็จเสร็จสิ้นในกาลนั้น - - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:18:12 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24          จวบกระทั่งไตรมาส          เหล่าขุนนาง อำมาตย์ ต่างประชุมปรึกษากันเป็นการเหมาะ เห็นสมควรอัญเชิญเสด็จสมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช ขึ้นเถลิงถวัลยราชสมบัติผ่านพิภพอนันตา ปกปักษ์ไพร่ฟ้าประชาชีให้อุดมสมศิริมงคลสืบไป          มโหรีกระหึ่มเพลงเทวามหาศาลประทานทรัพย์ศฤงคารเป็นเครื่องหนุน เจ้าพนักงานรัวกรับ ลั่นฆ้องชัย แลสั่นกระดิ่งสรรเสริญพระคุณ ขณะหมู่มวลมหาอำมาตย์ ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างเรียงรายเฝ้าแหนพระเจ้าแผ่นดินอนันตาพระองค์ใหม่ผู้ทรงประทับอย่างสง่างามอยู่ในพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามกากายีศรีโกมุทสมุทรวิมานนั้น          พระอาลักษณ์กางพระสุพรรณบัฏออกอ่านด้วยเสียงอันดังกึกก้องท้องพระโรงอันโออ่าว่า          " ด้วยพระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อม ณ บัดนี้ สมเด็จเจ้าฟ้ามหามูรตีศรีอุปราช ได้เสด็จขึ้นเถลิงถวัลยราชสมบัติผ่านพิภพอนันตา ทรงพระนามว่า สมเด็จพระเจ้ามหามูรตีศรีอนันตาวิลิศสมาหราราชันย์ ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนานตราบกาลนิรันดร์เทอญ "          เจ้าพนักงานลั่นมโหรทึก แลฉาบ ก่อนที่เหล่าปวงข้าราชบริพารทั้งมวลในท้องพระโรงแห่งนั้นจะน้อมเกล้าลงกราบถวายบังคมโดยพร้อมเพรียงกัน          ในกาลนี้ สมเด็จพระเจ้ากรุงอนันตายังได้ทรงสถาปนา สมเด็จเจ้านางแก้วกานดา ขึ้นเป็นที่พระสนมเอก ทรงพระนามว่า พระนางแก้วกานดามหาเทวีศรีละวิรัฐพระพลัดถิ่น และพระราชทานพระตำหนักไม้สักทองให้ประทับอยู่หลังพระบรมมหาราชวังแห่งนั้น          พระนางแก้วกานดา ทรงยินดีปรีดากับตำแหน่งพระสนมเอกที่ได้รับพระราชทานมาเป็นที่ยิ่ง ทรงมิเคยสนพระทัยกับสิ่งใด นอกจากทรงวิ่งเล่นสนุกสนานรอบวังไปวันๆ ราวกับเป็นสรวงสวรรค์แห่งใหม่ที่แตกต่างจากที่ได้ประทับมา ณ กรุงละวิรัฐ          ทั้งนี้อาจเป็นเพราะทรงถูกกดดันบีบบังคับจากสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศผู้เป็นพระเชษฐามาเป็นเวลาเนิ่นนานก็เป็นได้ ยามเมื่อห่างไกลจากกฏเกณฑ์อันเข้มงวดจึงทรงปล่อยพระหทัยสนุกสนานสำราญพระวรกายได้อย่างเต็มที่ ราวกับทรงรอคอยเวลานี้มาทั้งพระชนม์ชีพ          " เอ้า... เร็วเข้าสิจ๊ะ นางกำนัล พวกหล่อนต้องวิ่งตามฉันให้ทันนะจ๊ะ มิฉะนั้นแล้วจะถูกลงอาญาตามแบบละวิรัฐ "          พระนางแก้วกานดาทรงฉวยรั้งชายพระภูษาที่ยาวระพื้นขึ้นสูง ก่อนเสด็จก้าวพระบาทวิ่งนำไปตามทางคดเคี้ยวภายในพระราชอุทยาน เหล่านางข้าราชบริพารพากันอุ้มแบกพระแส้ปัด พระพัดวี โถพระน้ำหมาก พระเชื่ยนหมากทองคำประดับพลอย พระที่บังคนหนักเบา แลกระเป๋าย่านลิเพาฝีมือประณีต ติดตามองค์ไปเป็นขบวนรัญจวนใจจริง นางกำนัลร้องตามเป็นระวิงมิหยุด          " อ๊ายยย... !!! พระนางเพคะ อย่าทรงวิ่งเร็วนัก เดี๋ยวจะเสียกิริยาพระสนมเอก แลเกล้ากระหม่อมฉันทั้งมวลจะพากันตามไม่ทันนะเพคะ "          " อิ อิ อิ ดีสิจ๊ะ... ใครมาล่าช้า จะถูกลงทัณฑ์ด้วยวิธีที่ฉันคิด "          " กระไรเพคะ ? "          นางกำนัลฉงน          " ซุ้มมะเดื่อ แลซุ้มหนวด ไงเล่าเจ้าเอย "          " หา...!!! "          นางกำนัลนัยน์ตาลุกวาว เนื่องเพราะเคยได้ยินมานานถึงซุ้มทั้งสอง หากแต่ยังมิเคยลองกันสักครา เนื่องจากว่ามีแต่พระนางแก้วกานดาเท่านั้นที่ทรงชำนาญยิ่งกว่าหญิงใด          ในที่สุด เมื่อการละเล่นเช่นนั้นยุติ พนะนางก็ทรงคัดเลือกนางกำนัลสี่ผู้สุดท้ายที่พ่ายแพ้มายืนเรียงกัน แล้วการลงทัณฑ์ด้วยวิธีหฤหรรษ์ก็บังเกิด          พระนางทรงรับสั่งให้นำกระถางต้นไม้ประหลาดขนาดใหญ่นับสิบมากองรวมกันไว้ที่กลางลานจนแลเห็นเห็นซุ้มยักษ์ ต้นไม้เหล่านี้นั้นมีสีสรรชวนฉงน อีกทั้งยังมีกิ่งก้านสาขาอ่อนโยนโอนเอนโยงใยเป็นสายยาวอย่างยั้วเยี้ย บ้างก็ชูช่อหนวดใบเด่นไสวน่าตะลึงพิลึกพิลั่น          เหล่านางกำนัลพากันตื่นเต้นที่ได้เห็น ต่างซุบซิบนินทาหัวร่อต่อกระซิกระริกระรี้เป็นทีครึกครื้น พระนางทรงมีพระดำรัสขึ้นว่า          " เอาล่ะ พวกเจ้า นี่คือซุ้มมะเดื่อแลซุ้มหนวด พฤกษ์พันธุ์ไม้สุดหฤหรรษ์แห่งเราชาวละวิรัฐ จงลงไปสำราญหทัยกันได้แล้ว "          ทรงชี้พระดัชนีไปที่นั่น โดยพลัน...          เหล่านางกำนัลพากันถลกผ้านุ่งแล้ววิ่งกรูกันไปลุยในซุ้ม          เหล่าพฤกษา เมื่อต้องสัมผัสจากมนุษย์ก็พากันขยับโยกไหวไปมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจเป็นยิ่งนัก ต่างโบกสะบัดพัดพลิ้วตวัดเวียนร่างเหล่านางกำนัลทั้งมวลนั้นจนสั่นเทิ้ม          เหล่านางกำนัลต่างหัวร่อเริงร่าครวญวาจาไม่เป็นส่ำ          " โอ... อา... พอฤทัยยิ่งเพคะ โอ... "          พระนางแก้วกานดาทรงยิ้มกริ่ม โดยหารู้องค์ไม่ว่ามีอิสตรีผู้หนึ่งแอบซุ่มดูอยู่ด้วยความมิพึงใจเท่าใดนัก          สตรีผู้นั้นหาใช่ใครอื่นไม่ หากเป็น นางลำดวนดาว นางสนมคู่พระทัยเจ้าฟ้ามูรตี ซึ่งขณะนี้นางได้รับการอวยยศสถาปนาขึ้นเป็นพระสนม นามว่า ท้าวลำดวนดาว          ดวงเนตรทั้งคู่ของนางนั้นเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่คุกรุ่น นางรำพึงอยู่ในจิตว่า          ... ชิชะ นังแก้วกานดา บังอาจช่วงชิงตำแหน่งพระสนมเอกไปจากข้า คอยดูเถอะ สักวันหนึ่งองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ จะลงทัณฑ์ * * * * * * * * * จบบทที่ 7 โปรดติดตามต่อบทที่ 8 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:18:42 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่ 8                              ข้างฝ่ายอาณาจักรละวิรัฐในครานั้น...          องค์สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศ ได้เสด็จกลับสู่พระนคร ภายหลังจากทรงเดินทางไปเกาะเทพธิดา          เรือสำเภาพระที่นั่งจอดเทียบท่า ท่ามกลางเหล่าปวงประชาแลพสกนิกรทั้งหลายที่มาเฝ้ารับเสด็จพร้อมส่งเสียงไชโยโห่ร้องโบกไม้โบกมือแลธงทิวกันสลอน          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากา พระชายาเชื้อสายภูธราประเทศได้เสด็จขึ้นไปรับสมเด็จพระสวามีถึงพระระเบียงบน อันมีพระวิสูตรอันบางเบาปกปิด          ในมิช้า มหาดเล็กสองนายก็ค่อยๆคลี่ม้วนม่านนั้นออก แลพระหน่อเนื้อเจ้าแผ่นดินก็ทรงเผยพระองค์ออกมาอย่างสง่างาม          " เจ้าพี่ท่าน...!!!!!! "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงส่งพระสุรเสียงแหลมในทันทีที่สายพระเนตรแห่งพระนางทอดไปยังร่างของพระสวามีผู้อยู่ในชุดอิสตรีอันงดงาม อีกทั้งดวงพักตร์ก็ประทินแป้งร่ำวาดทาสีเนตรแลโอษฐ์อย่างกับหญิงสาวในวัง          " ทำตื่นตระหนกไปได้ ศรีตะกุเจ้า ราวกับเห็นปีศาจกระนั้นแล "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาดำรัสพลางยิ้มหวาน พลางทรงโบกพระวิชนีจีบในพระหัตถ์อย่างแผ่วผิว สมเด็จพระชายาทรงกัดพระทนต์ดำรัสออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า          " เจ้าพี่ท่าน ไฉนจึงฉลองพระองค์เช่นนี้ ? "          " อ้าว... กระไรได้พระน้องนาง เมื่อพี่เดินทางไปถึงเกาะเทพธิดา หากมิกระทำตนเสมอเสมือนเขาแล้วเขาจะต้อนรับขับสู้เรากระนั้นฤา "          สมเด็จพระชายาทรงฝืนพระทัยดำรัสว่า          " เจ้าพี่คงไม่สดับข่าว ว่าบัดนี้เจ้านางแก้วกานดา สมเด็จพระขนิษฐาของพระองค์ทรงถูกเจ้าฟ้ามูรตีช่วงชิงไปเป็นพระสนมเอกแล้วกระมัง "          " เหรอ... "          พระดำรัสเย็นชาเฉยเมยแห่งองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาอุบัติขึ้น ยังความประหลาดพระทัยให้เกิดแก่องค์สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาเป็นที่ยิ่ง          " อ๊ะ... กระไรกัน ?  เจ้าพี่มิทรงประหวั่นพรั่รพรึงคะนึงหาอันใดเลยกระนั้นฤา "          " เพลานี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น น้องยาเจ้า "          ตรัสจบองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงผินพระพักตร์ไปยังบุรุษหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแต่งกายอย่างขุนศึก          " ขอแนะนำ กัตตบุษย์ แม่ทัพคนใหม่แห่งอาณาจักรละวิรัฐเรา เขาจะเป็นหนึ่งในเหล่าองค์รักษ์ผู้ภักดีแห่งข้า "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงตะลึงชะงักอยู่ตรงนั้น สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จควงแขนแม่ทัพรูปงามลงจากสำเภาแล้วขึ้นพระราชยานคานหาม มุ่งสู่พระบรมมหาราชวังในทันใด - - - - - - - - -          ณ ราตรีหนึ่ง          มาร์ฒแม้นดารณีย์ศรีวังละวิรัฐ นางแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราชผู้สอดรู้ ได้เล็ดลอกเข้าสู่เขตพระบรมราชรโหฐานชั้นใน นางหลบลี้หนีสายตาแห่งราชองครักษ์ผู้กำยำจำนวนหนึ่งไปได้อย่างน่าอัศจรรย์ จนกระทั่งถึงห้องพระบรรทมแห่งองค์สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชา          ในที่สุด นางแนบใบหน้าเข้ายังร่องพระบัญชรห้องพระบรรทมแห่งนั้น และแล้ว สิ่งที่นางได้แลเห็นก็คือภาพเจ้าฟ้าฉกรรณราชากำลังปรนเปรอสวาทอย่างเผ็ดร้อนอยู่กับกัตตบุษย์ผู้สง่างามสมชายชาตรี          ฝ่าพระหัตถ์อันเนียนนุ่มแห่งเชื้อพระวงศ์บรรจงลูบไล้เรือนกายอันกำยำล่ำสันเป็นมันระยับของแม่ทัพหนุ่มชาวเกาะเทพธิดาผู้นี้อย่างคลั่งไคล้และเต็มไปด้วยเพลิงเสน่หาอันคุกรุ่น          มาร์ฒแม้นดารณีย์อิสตรีผู้ใฝ่สูง ได้รีบผละกายจากมาก่อนจะรีบตรงไปยังหอพระเทพอีมูในทันควัน          นางเร่งรุดเข้ากราบทูลทุกสรรพสิ่งให้องค์สมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐวัยชราได้ทรงทราบเฉกเช่นทุกครา          " กาลชักจะไปกันใกญ่แล้วนะเพคะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท องค์เจ้าฟ้าทรงกระทำการอุบาทว์เกินจะรับไหว ทรงไม่ใส่พระทัยในคำทัดทานของผู้ใด แม้กระทั่งสมเด็จพระศรีตะกุมะลากาพระชายา ขนาดสมเด็จพระขนิษฐาแก้วกานดาถูกเจ้าฟ้ามูรตีชิงตัวไปเป็นพระสนมเอก ยังมิทรงคิดที่จะติดตามชิงตัวกลับมาเลยเพคะ "          " อะไรนะ !!!! ? "          สมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐพระดำรัสลั่นดุจราชสีห์คำราม ตรัสอีกว่า          " เจ้า... เจ้าว่าอีกทีซิ "          มาร์ฒแม้นดารณีย์ตัวสั่นกราบทูลเสียงสั่นเครือ          " ก..ก็ สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาไงเพคะ ทรงถูกเจ้าฟ้ามูรตีลักพาตัวไปอนันตาเสียนาน นี่ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทไม่ทรงทราบหรอกเหรอเพคะ "          พระเจ้ากรุงละวิรัฐเมื่อทรงทราบดังนั้นก็ทรงทรุดพระวรกายลงกับพระแท่นบรรทมโดยพลัน ทรงสลบไศลไม่ได้พระสติไปในบัดนั้น - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:19:19 ]

ความคิดเห็นที่ 26          กลางราตรีกาล...          เสียงอึกทึกครึกโครมบังเกิดขึ้นในพระบรมมหาราชวัง เหล่านางกำนัลมากมายวิ่งพล่านกันไปทั่ว เฉกเช่นเดียวกันกับเหล่านายทหารมหาดเล็กที่รีบกระจายกันไปตามหาแพทย์หลวงมาดูพระอาการ          นางกำนัลผู้หนึ่งวิ่งไปตามทางเดินในวังอย่างว่องไวจนชายผ้านุ่งที่ยาวระพื้นนั้นสะบัดพริ้ว          นางเปิดบานหับห้องพระบรรทมสมเด็จพระศรีตะกุมะลากาโดยพลันพลางก้มลงกราบทูล          " พระชายาเพคะ พระอาการสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรุดหนักเพคะ "          " จริงฤาเจ้า !! "          ดำริจบ ทรงฉวยผ้าคลุมบางเบามาพันองค์ก่อนจะทรงรีบรุดสืบพระบาทออกจากห้องพระบรรทมไปโดยมีนางกำนัลมากมายตามเสด็จ แลเห็นชายพระผ้าคลุมทอดยาวลากไปตามพื้นพระตำหนักอย่างสง่า - - - - - - - - -          ภายในห้องพระบรรทมแห่งสมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐ ซึ่งขณะนั้น องค์กษัตริย์วัยชรากำลังบรรทมอยู่บนพระแท่น โดยมีขุนนาง อำมาตย์ชั้นผู้ใหญ่รายล้อมอยู่โดยรอบ แพทย์หลวงกำลังตรวจดูพระอาการอยู่อย่างใกล้ชิด          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงกวาดพระเนตรไปทั่วจึ่งตรัส          " ผู้ใดเข้าเฝ้าพระอยู่หัวเจ้าหลังสุด "          " หม่อมฉันเองเพคะ พระนาง "          มาร์ฒแม้นดารณีย์เสียงอ่อนพลางค่อยๆคืบคลานออกมาก้มหน้าซุกพื้น          " เหตุเป็นเช่นใดกันเมื่อเจ้าอยู่เฝ้าพระเจ้าอยู่หัว "          " ขอเดชะ หม่อมฉันเพียงแต่กราบทูลพระเจ้าอยู่หัวว่า สมเด็จเจ้านางแก้วกานดาทรงถูกเจ้าฟ้ามูรตีชิงตัวไปเป็นพระสนมเอก ก็เท่านั้นเองเพคะ "          " หา...!!!! เจ้า..... "          ทุกคนตะลึง..          มโหรีสีซอให้ฟังคราหนึ่งจึงรัวระนาด          แพทย์หลวงถอยออกจากแท่นพระบรรทมมาอย่างช้าๆ ก่อนกราบทูลว่า          " ขอเดชะ พระเจ้าอยู่หัวได้เสด็จสวรรคตแล้วพะย่ะค่ะ "          มโหรีลั่นฉาบกรับโหม่งมโหรทึกและรัวสังข์สั่นพิณเห่กล่อมสุดโหยหวนครวญเป็นเพลง มหาฤทธาสูญสลายมลายล้าง สร้างความรันทดสลดหดหู่ในการลครั้งกระนั้นจนดังสนั่นลั่นไปทั้งพระบรมมหาราชวังละวิรัฐ          เหล่านางกำนัล ขุนนาง อำมาตย์ชั้นผู้ใหญ่ ต่างส่งเสียงร้องร่ำไห้กันเป็นที่อนาถา ก่อนสมเด็จพระศรีตะกุมะลากาจะทรงวาดพระเนตรอันมายังมาร์ฒแม้นดารณีย์ในทันใด          " งานพระบรมศพจบสิ้นลงเมื่อใด เมื่อนั้นคือวันดับชีวาเจ้า "          มาร์ฒแม้นดารณีย์ปล่อยเสียงร้องครวญออกมาในบัดดล          " ให้อภัยหล่อมฉันด้วยเพคะ พระนาง ให้อภัยหม่อมฉันด้วย "          ครากระนั้นเอง...          สุรเสียงหนึ่งซึ่งคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากพระทวารห้องพระบรรทมแห่งนั้น          " จะไปเอาความมันทำไม คนก็ตายไปแล้ว "          เหล่าบุคคลทั้งมวล ณ ที่นั้น ต่างพากันหันไปมองยังเจ้าของเสียงที่เผยกายเข้ามาให้เห็นเป็นประจักษ์          ทุกคนต่างนัยน์ตาลุกโพลงในทันทีที่เห็นสมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศผู้อยู่ในชุดฉลองพระองค์อย่างสมเด็จพระราชินีละวิรัฐ พลางทรงโบกพระวิชนีจีบคู่พระทัยไปมา          มโหรีกระหึ่มเพลง มหารานีเสวยสวรรค์ จบด้วยการสั่นกระดิ่งสีรุ้ง          " เสด็จพี่ "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงนิ่งอึง - - - - - - - - -          ครั้นเมื่องานพระบรมศพสมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐสำเร็จเสร็จสิ้นลงด้วยดีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหาอุปราชละวิรัฐประเทศจึ่งทรงมีพระดำริที่จะจัดพระราชพิธีบรมราชาภิเษกพระองค์เองขึ้นเสวยสิริราชสมบัติต่อจากพระราชบิดาในทันที          ในครานี้ ทรงได้เฉลิมพระนามพระองค์เองใหม่เป็นที่ สมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตรา และพระองค์ยังได้ทรงสถาปนาสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา ชายาเชื้อสายภูธรานคร ขึ้นเป็นพระราชินีคู่พระทัยอีกด้วย ซึ่งทรงมีพระนามว่า สมเด็จพระศรีตะกุมะลากามหาราชินี ยังความปลาบปลื้มชื่นชมโสมนัสยินดีเป็นที่ยิ่งแก่เหล่าพสกนิกรและยังความอิจฉาตาร้อนให้เกิดแก่นางมาร์ฒแม้นดารณีย์ นางแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช เป็นยิ่งนัก นางกัดทนต์กรอดๆ ขณะทอดมองสมเด็จพระศรีตะกุมะลากามหาราชินีกำลังชูพระเศียรขึ้นรับพระมหามงกุฏ ที่องค์สมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตราทรงพระราชทานสวมให้          " ขอบพระทัยเพคะ "          สมเด็จพระราชินีน้อมรับด้วยพระหทัยระริกระรื่นสมดังปอง          มโหรีตื่นเต้นไม่เป็นส่ำ ต่างร่ายรำครวญทำนองเพลง กฤษฎาภินิหารเทวาประทานพร เป็นการสรรเสริญ - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:22:17 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 27          รุ่งสุริยาทอรัศมีเจิดจ้า....          มหาสมาคมสโมสรอุบัติขึ้น ณ ท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังละวิรัฐ สมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตรา ทรงออกประทับบัลลังก์มหาพิสุทธิ์สุวรรณกาลี พร้อมด้วยพระราชินีคู่พระทัย เพื่อทรงว่าราชการงานเมืองเป็นปฐม          โดยพลัน มหาดเล็กถลาเข้าสู่ท้องพระโรง พลางก้มลงกราบบังคมทูลแถลง          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกปักษ์พิทักษ์เกล้า ณ บัดนี้ สมเด็จพระนางเจ้าสุบินสงรรค์ถวัลยราชรานี กษัตรียาแห่งเถมรูประเทศ ได้เสด็จโดยกระบวนพยุหยาตราทางสถลมารค ถึงพระทวารพระราชวังแล้วพระเจ้าข้า "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากามหาราชินีทรงยิ้มจึ่งเอียงพระวรกายมาทูลกระซิบ          " เสด็จพี่ เห็นทีพระนางเธอคงจะมาถวายพระพรที่ทรงขึ้นครองราชย์กระนั้น "          " กระไรได้ คงจะมาเจรจาเรื่องสวรรค์ธารามหานทีมากกว่า "          ตรัสพลางทรงหันมายังมหาดเล็กจึ่งตรัสต่อ          " เชิญพระนางไปพำนักก่อน พรุ่งนี้ค่อยเจรจาพาที "          " พระเจ้าข้า "          มหาดเล็กคลาคลาดจากไป - - - - - - - - -          ตกดึก...          ตรานั้น ตรึงสมัย แม่ทัพหนุ่มรูปงามวรกายกำยำล่ำสันสะท้านทรวงประจำกองทัพของสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ ได้เล็ดลอดมาตามทางในอุทยาน ด้วยประสงค์จะเข้าเฝ้าพระนางสุบินสวรรค์ตามพระบัญชา แต่ว่า...          ทันใดกันนั้นเอง...          ปรากฏร่างหญิงสาวสคราญในอาภรณ์อันบางเบาสาวเท้าก้าวเข้ามาขวาง ที่แท้เป็นสมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตรา ผู้ทรงปลอมพระองค์เป็นสตรีโดยที่ตรึงสมัยมิเคยรู้จักฤาพบพักตร์มาก่อน          " แม่นาง... ใยเจ้าจึงมาขวางข้าไว้ "          ตรึงสมัยร้องบอก ซึ่งองค์ฉกรรณราชาทรงยิ้มจึ่งตรัสโดยทรงดัดพระสุรเสียงเป็นสตรีว่า          " ก็มาคอยเจ้านะสิ พ่อหนุ่มรูปงามนามว่ากระไรกันจ๊ะ "          " ตรึงสมัย แล้วเจ้าเล่า..คนสวย "          " รัญจวนจิตรา "          องค์ฉกรรณราชาทรงโป้ปดพระนามไป          " มิไยไม่ไปหาความสำราญกัน "          ตรึงสมัยกล่าวจบก็ตรงเข้าฉุดองค์ฉกรรณราชาเข้าสู่ศาลสกลางน้ำอันปลอดคน โคมประทีปที่ห้อยย้อยระย้าอยู่ถูกดับลงโดยพลันจนมืดมิด          แต่....          โคมประทีปกลับถูกจุดส่องสว่างขึ้นอีกครั้งอย่างฉับพลันราวต้องมนต์          " อะไรกันนี่...!!! เจ้ามิใช่อิสตรีแต่เป็นบุรุษดอกหรือนั่น !!!? "          " ตรึงสมัยร้องในทันทีที่ล่วงรู้ความจริงว่า รัญจวนจิตรา หรือองค์ฉกรรณราชานั้นเป็นบุรุษเพศเช่นเดียวกันกับเขา          แต่กระนั้น...          ตรึงสมัยแทนที่จะผลักไส ตรงกันข้าม เขากลับทำนัยน์ตาวาวพลางกอดรัดองค์ฉกรรณราชายิ่งกว่าก่อนเก่า พร้อมพร่ำพรอดว่า          " โอ้...รัญจวนจิตราเจ้าเอย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นพวกรักหลากเพศอยู่แล้ว "          " จริงฤานี่ เช่นนั้น... "          โคมประทีปก็ดับลงโดยพลันอีกครั้ง * * * * * * * * * จบบทที่ 8 โปรดติดตามต่อบทที่ 9 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:23:28 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 บทที่ 9                    รุ่งอรุณอันสดใสแจ่มจรัส...          พระมหามณเฑียรประสาทส่องแสงอำไพด้วยแสงระยิบระยับจับตาจากแผ่นทองคำแลอัญมณีที่ประดับประดาอยู่บนยอด          ซึ่ง ณ พระตำหนักที่ประทับของสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ถวัลยราชรานีนั้นเอง          " กระไรนะ... !! ให้รับเสด็จที่ท้องพระโรงเล็ก หมิ่นพระเกียรติศักดิ์แห่งมหารานีเราเกินไป "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวาของพระนางสุบินสวรรค์ร้องลั่น ขณะมหาดเล็กนำพระบัณฑูรจากองค์สมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐพระองค์ใหม่มากราบบังคมทูล          " นี่เหนือหัวเจ้าคงจะเห็นพระราชินีเราเป็นแค่เพียงสตรีทั่วไป ถึงได้ให้การต้อนรับเช่นนี้ เห็นทีความสัมพันธ์ระหว่างสองราชอาณาจักรคงจะสั่นคลอน "          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย 80 ชันษา กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ          " ทรงอย่ายินยอมนะเพคะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท "          วาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้ายหันมากราบบังคมทูลต่อองค์สมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ซึ่งขณะนี้ทรงประทับอยู่บนพระเสลี่ยงอันมีพระวิสูตรบางเบากางกั้น          " เราจะไปเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงเล็กตามพระประสงค์แห่งองค์พระอยู่หัวเจ้าละวิรัฐ "          " หา... !! พระนาง !! "          เหล่านางข้าราชบริพารพากันตะลึงงัน - - - - - - - - -          ในที่สุด คณะทูตสันทวไมตรีอันมีสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์เป็นองค์ประธาน ก็ได้รับการอัญเชิญให้เข้าเฝ้าสมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐในท้องพระโรงเล็ก          เพลานั้น สมเด็จพระฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตรา ทรงประทับ ณ พระแท่นบรมบัลลังก์ ภายในพระมหาบุษบกอันมีพระวิสูตรบางเบาปกปิดอยู่          สมเด็จพระนางเจ้าแห่งเถมรู ทรงประทับยืนอยู่ที่เบื้องล่าง พร้อมพรั่งด้วยเหล่าข้าราชบริพารที่ตามเสด็จ ซึ่งครู่หนึ่งนั้นเอง สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงในพระองค์ของพระนางสุบินสวรรค์ก็อัญเชิญพานพระราชสาส์นเข้าทูลเกล้าต่อองค์ราชินี          พระนางสุบินสวรรค์พลันทรงเผยแย้มพระสรวลคราหนึ่งจึ่งทรงยื่นพระหัตถาไปยังพานพระราชสาส์นนั้น แต่...          โดยพลัน พระสุรเสียงแห่งองค์สมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐก็ตรัสขึ้นก่อน          " คงไม่ต้องหรอกกระมัง สุบินสวรรค์ท่าน "          " ฉันใดกันเพคะพระองค์ "          พระนางทรงฉงน          " เห็นทีละวิรัฐคงมิประสงค์ที่จะมีไมตรีแนบชิดสนิทอันใดกับเถมรูท่าน "          สิ้นพระสุรสีหนาท มโหรีพลันรัวฉาบกรับกระดิ่งจนสนั่นท้องพระโรงเล็ก เหล่ามวลบริวารเขมรัฐถึงกับตะลึงจนหน้าชาในครานั้น เสียงซุบซิบนินทาอื้ออึงอลกระจายไปทั่วทุกหนจนสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ต้องมีพระดำรัส          " เงียบ !! "          พระนางทรงผินพระพักตร์มายังที่ประทับแห่งพระเจ้ากรุละวิรัฐอีกคราจึ่งตรัสด้วยฝืนพระพักตร์แช่มชื่น          " มิไยฝ่าพระบาทไม่ทรงเผยพักตร์มาเจรจากับหม่อมฉัน ทรงหลบอยู่บนนั้นรึจะให้เหล่าบริวารทั้งมวลแห่งเถมรูเราเล็งเห็นว่ากษัตริย์ละวิรัฐนั้นไม่กล้าสู้พักตร์อิสตรี "          หง่าง...ง...ง !! หง่าง..ง..ง !! เสียงระฆังดังระงมขึ้นโดยมิได้นัดหมาย ก่อนสมเด็จพระเจ้ากรุงละวิรัฐจะทรงลั่นพระสรวล          " ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า... วาจาระรานฤทัยปอง กระนี่นี่เล่า จึงทรงครององค์อยู่เดียวดายมิมีชายใดเคียงข้างกระทั่งปัจจุบัน "          สมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์สีพระพักตร์เปลี่ยนสี ทรงกำพระหัตถาแน่นพร้อมกัดพระทนต์ดังกรอดคราหนึ่งจึงเชิดพระศอขึ้นสูง          ทันใด มวนม่านอันบางเบาที่ปกปิดพระบุษบกที่ประทับก็พลันถูกเผยออกโดยพระหัตถาแห่งพระเจ้ากรุงละวิรัฐ ณ บัดนั้น          ทุกคนต่างตกตะลึงงันในทันทีที่ประสบพบพระพักตร์สมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตราในครานี้          มโหรีกระหึ่มเพลง ทศพักตร์ประจักษ์จริงสมิงพรายสายเกศประเทศราชสยบ          แม่ทัพตรึงสมัยถึงกับจ้องทองดวงพักตร์อันแช่มชื่นแห่งองค์ฉกรรณราชานั้นด้วยตะลึงจึงเพ้อ...          " รัญจวนจิตรา... !!! "          สมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชาทรงพระดำเนินลงจากพระมหาบุษบกที่ประทับอย่างช้าๆ และเห็นชายพระภูษาทอดยาวลากระพื้นลงมาจนกระทั่งถึงพื้นเบื้องล่างและทรงประจันพักตร์กับพระนางสุบินสวรรค์ครานั้น          " จงกลับไปเสียเถอะ สุบินสวรรค์ อันเขื่อนที่กั้นสวรรค์ธารามหานทีนั้น คงมิอาจหยุดยั้งหรือทำลายลงได้ด้วยวาจาเจ้า เนื่องเพราะอยู่ในดินแดนแห่งละวิรัฐเรา หาใช้เถมรูไม่ "          พระเจ้ากรุงละวิรัฐตรัสจบ พระนางสุบินสวรรค์ทรงหันขวับจึ่งทรงมีพระดำรัสลั่นท้องพระโรงแห่งนั้น          " กลับเถมรู !! "          สิ้นพระดำรัส กระบวนพยุหยาตราแห่งองค์กษัตรียาสุบินสวรรค์ก็เริ่มปรับขบวนโดยพลัน ก่อนจะเคลื่อนออกจากพระทวารท้องพระโรงเล็กแห่งละวิรัฐนั้น          ทันใด พบว่ามีบุคคลผู้หนึ่งเกิดคิดคดต่อพระนาง...          แม่ทัพตรึงสมัยผู้สง่า ติดสินใจผละกายจากสมเด็จพระนางสุบินสวรรค์ ก่อนจะวิ่งรี่ไปตระกองกอดองค์ฉกรรณราชาโดยพลัน พระนางสุบินสวรรค์ทรงลั่นพระสุรเสียงแหลมตวาดใส่          " อ๊ะ...!!! นั่น... ตรึงสมัย เจ้า... เจ้าคิดคดกระนั้นฤา? "          " แม่นแล้ว..พระนาง ข้าพระองค์หลงของพิสดารยิ่งกว่า "          องค์ฉกรรณราชาทรงเผยพระสรวลจึ่งตรัส          " ตรึงสมัยยอดรัก ข้าจักพระราชทานตำแหน่งอำมาตย์เอกแก่เจ้า "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงค้อนควัก ก่อนทรงขึ้นพระเสลี่ยงในทันใด          กระบวนยาตราแห่งเถมรูเร่งรีบเคลื่อนออกจากท้องพระโรงละวิรัฐไปโดยพลัน          องค์ฉกรรณราชาทรงหันมาทางตรึงสมัย มหาอำมาตย์เอกคู่ใจคนใหม่พลางตรัส          " ขึ้นวิมานกันเถอะจ้ะ อำมาตย์เรา "          " พระเจ้าข้า "          ตรึงสมัยยิ้มกริ่ม ก่อนประคององค์ฉกรรณราชาเข้าสู่เขตพระราชฐานชั้นใน ณ บัดนั้น - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 29          ชานกรุงละวิรัฐ...          กระบวนเสด็จสมเด็จพระนางเจ้าสุบินสวรรค์ ต่างจรลีมาอย่างฉับไวตามป่าเขาลำเนาไพรอันหนาทึบ แลเห็นแสงระยิบระยับจับตาจากบรรดาอาภรณ์พรรณแห่งข้าราชบริพารทั้งมวลนั้นส่งประกายดุจหิ่งห้อยในพงพฤกษ์พนาไพร          กระบวนพยุหยาตราเคลื่อนคล้อยมาจนกระทั่งถึงทางแยกสองสาย สายหนึ่งนั้นมุ่งกลับสู่กรุงเถมรู ส่วนอีกสายนั้นเล่ามุ่งสู่กรุงอนันตา ยังผลให้กระบวนต้องหยุดนิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง          " ขอเดชะ หม่อมฉันคิดว่าเราควรจะหันเหกระบวนยาตราไปขอความช่วยเหลือจากองค์เจ้าฟ้ามูรตีแห่งอนันตา นะเพคะ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงอิดออด เนื่องจากเถมรูและอนันตานั้นขาดไมตรีกันมาหลายทดศวรรษ อีกทั้งพระนางเองก็เคยลั่นพระวาจาใส่องค์เจ้าฟ้ามูรตีว่าจะไม่มาอนันตาอีก หากแม้นผิดคำสัตยาเมื่อใดจะให้องค์มูรตีใช้หัตถาซัดพระพักตร์ได้เลย          " ไม่... เราจะกลับเถมรู "          พระนางตรัสพลางทรงเชิดพระพักตร์ขึ้น          " แต่ยามนี้ชาวเถมรูเรากำลังทุกข์ยาก พระนางจะทรงตัดหทัยได้ฤาเพคะ "          สะขรุมจินห์นัยน์ตาเว้าวอน          " ไม่เด็ดขาด เรายังยืนยันคำเดิม จะไม่ยอมไปอนันตาอีกเลย ชั่วชีวิต "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสจบ          ทันใดกันนั้นเอง...          บังเกิดเทพนิมิตรเทวาจนท้องนภาเพลานั้นมืดมิดหมองหม่น สรรพเสียงอื้ออึงอลของบรรดาหมู่มวลชาวเถมรูกระหึ่มไปทั่วกระบวนพยุหยาตราแห่งนั้น          ฉับพลัน ปรากฏเกลียวแสงเรืองรองส่องประกายระยิบระยับจับตาไปทั่วท้องนภา          " เกิดเหตุใด ? "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงชะโงกพระพักตร์ออกจากพระราชยานคานหาม          " ขอเดชะพระนาง บัดนี้มีองค์เทวามาปรากฏเพคะ "          วาริชฌาภาร์ณากราบบังคมทูล          " จริงฤาเจ้า !! ไหน...ไหนกันองค์เทวา "          พระนางสุบินสวรรค์ตื่นพระองค์แลทรงรีบกระโจนลงจากพระราชยานในทันที          " โน่นเพคะ "          สะขรุมจินห์ชี้นิ้วไปบนฟ้า...          ทุกสายตาต่างทอดมองเป็นจุดเดียวกัน แลเห็นองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ องค์มหาเทพเจ้าสูงสุดผู้ปกปักษ์มวลมนุษยชาติทรงฉลองพระองค์ในอาภรณ์พรรณสีขาวบริสุทธิ์กำลังลอยละล่องอยู่ในนภากาศ          เหล่าพสกนิกรต่างทรุดกายลงหมอบกราบนมัสการองค์เทวาเบื้องสรวงพระองค์นั้นโดยพร้อมเพรียงกันพลางเปล่งสุรวาจาสรรเสริญ          " โอ้....องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์เจ้า.... "          ซึ่ง ณ บัดนั้นนั่นเอง พระสุรเสียงอันนุ่มลึกชวนศรัทธายิ่งแห่งองค์เทวาก็พลันก้องกังวาลไปทั่วว่า          " สุบินสวรรค์เจ้าเอยยยยย... อนาคตอันไกลของเจ้าจะสมควรแก่ทิศหรดี จงผูกสัมพันธไมตรีกับมูรตีเสียแต่บัดนี้เถิด แล้วการต่อไปภายภาคหน้านั้นจะเห็นผล "          เมื่อจบพระดำรัส องค์เทวาพระองค์นั้นก็พลันหายลับไป          ในที่สุด กระบวนพยุหยาตราแห่งพระนางสุบินสวรรค์ก็จำต้องเบี่ยงทิศทางไปยังกรุงอนันตาตามพระบัญชาชี้แนะแห่งองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เทพเจ้าสูงสุดแห่งโลกนี้กระนั้นแล - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:25:23 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 30          กรุงอนันตา...          ณ บัดนั้น สมเด็จพระเจ้ามหามูรตีศรีอนันตาวิลิศสมาหราราชันย์ พระเจ้ากรุงอนันตา เสด็จออกประทับพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน เสด็จว่าราชการงานเมืองดังเช่นปรกติ          ปุโรหิตค่อยๆคืบคลานเข้ามาเบื้องหน้าก่อนถวายบังคม          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวอนันตา ด้วยปฐมเหตุที่พระองค์ทรงมีรับสั่งให้หม่อมฉันดูแลรับผิดชอบกิจการก่อสร้างและบูรณะพระมหามณเฑียรปราสาทในพระบรมมหาราชวังนั้น บัดนี้กาลทุกอย่างได้สำเร็จลุล่วงสมดังพระราชประสงค์จำนงหมายหมดสิ้นแล้วพระเจ้าข้า "          " ขอขอบใจท่านปุโรหิตที่สู้อุตส่าห์เป็นธุระจัดการทุกอย่างจนสัมฤทธิ์ผล เช่นนั้น เราจะสมนาคุณปูนบำเหน็จด้วยการอนุญาติให้ท่านไปท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจในต่างดินแดนได้ตามใจปรารถนาทุกประการ "          สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงแย้มพระสรวงอย่างอบอุ่น ก่อนปุโรหิตจะกราบถวายบังคมลา          " เป็นพระมหากรุณาธิคุณล้นพ้นพระเจ้าข้า "          ฉับพลัน มหาดเล็กผู้ว่องไว รีบถลาไถลกายเข้ามากราบบังคม          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าลอองธุลีพระบาทผู้ปกปักษ์ประเทศชาติ ณ บัดนี้ มีข่าวรายงานมาว่าพระเจ้ากรุงละวิรัฐได้เสด็จสวรรคตแล้วพระเจ้าข้า          มโหรีลั่นประโคมสรรพดนตรีศิลป์ทั้งมวลจนกระหึ่มไปทั้งท้องพระโรงแลมหามณเฑียรปราสาท          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเงยพระพักตร์ขึ้นสูงจึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วผิวว่า          " เทวาบัญชาการแท้เทียว "          มหาอำมาตย์เอกขยับกายมาเบื้องหน้าจึ่งกราบทูล          " เห็นควรส่งราชสาส์นสำแดงโศก "          " เหมาะยิ่ง ท่านจัดการสิ แล้วอย่าลืมราชสาส์นสำแดงสุขไปแด่ เจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์องค์ใหม่ด้วย เห็นจะได้ขึ้นครองราชย์ต่อเป็นแม่นมั่น "          เจ้าฟ้ามูรตีดำรัสจบ อำมาตย์ยื่นหน้าสลอนกราบบังคมทูลต่อ          " แท้เทียวนาพระพุทธเจ้าข้า บัดนี้สมเด็จเจ้าฟ้าฉกรรณราชาได้สถาปนาองค์เองขึ้นเป็นสมเด็จพระเจ้าฉกรรณราชามหาโอฬาริกละวิรัฐกษัตรา พร้อมด้วยสมเด็จพระศรีตะกุมะลากามหาราชินี หามีผู้ใดคัดค้าน "          " สงสารก็แต่นางแก้วกานดาเจ้า หากแม้นสดับข่าวคงระทมอาดูรสูญซะไม่มี "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงก้มพระพักตร์ลงด้วยพระอารมณ์สลด แต่...          เพล็ง..ง..ง !!!          เสียงสิ่งของแตกกระจายดังสนั่นลั่นไปทั่วพระราชวัง ตามด้วยเสียงร้องของบรรดานางกำนัลตำหนักใน          " เกิดเหตุอันใดขึ้น ? "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตะลึง พลางทรงผุดขึ้นจากพระที่โดยพลัน          นางกำนัลผู้หนึ่งรีบวิ่งจนชายผ้านุ่งพลิ้วมาหมอบราบอยู่แทบฝ่าพระบาทพลางกราบทูลด้วยเสียงสั่นเครือด้วยเกรงพระราชอาญา          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท ณ บัดนี้ พระนางแก้วกานดาทรงทำโถมไหศวรรย์แตกกระจายสลายสิ้นไปหมดแล้วเพคะ "          " หา... !!!! "          เหล่าขุนนาง อำมาตย์ ข้าราชบริพารทั้งมวลร้องก้อง          พิณพาทย์ทั้งผองกระหึ่มเพลง นางกาลีศรีนรกตกผลึก สามคำรบ จบด้วยการเคาะกรับและขว้างระฆังจนดังสนั่น * * * * * * * * * จบบทที่ 9 โปรดติดตามต่อบทที่ 10 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:26:33 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 31 บทที่ 10          ภายในท้องพระโรงเล็ก บรรดานางกำนัลต่างรีบรุดช่วยกันเก็บกวาดเศษโถมไหศวรรย์อายุหลายพันปีที่พระนางแก้วกานดาทรงทำแตกกันเป็นพัลวัน          ทันใด เจ้าฟ้ามูรตีทรงปรากฏพระวรกายขึ้น          " นังแก้วกานดา... !!! "          " อ๊ะ... !!  ท่านเจ้าฟ้ามูรตี... จะมาลงทัณฑ์ฉันเหรอจ๊ะ ? "          " ถูกต้อง... บังอาจทำโถมไหศวรรย์พันๆปีที่องค์เทวาพระราชทานแตกกระจายมลายสูญสิ้น เช่นนี้ต้องอัปเปหิส่งกลับละวิรัฐนครของเจ้าเสียแล้ว "          " อ๊ะ...อย่านะเพคะ "          พระนางแก้วกานดาทรงถลามากอดองค์เจ้าฟ้ามูรตีไว้แน่นราวกับเด็กๆ          " พระบิดาเราก็สิ้นองค์ไปแล้ว จะให้เรากลับไปอยู่เดียวดายกับเจ้าพี่ฉกรรณราชาผู้ใจร้ายน่ะเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก เราจะอยู่อนันตาแห่งนี้ดีกว่านะเพคะ "          มหาอำมาตย์ลีลาศเข้ามากระซิบที่ข้างพระกรรณเจ้าฟ้ามูรตีอยู่ครู่พระองค์จึ่งตรัส          " ถ้าเช่นนั้น เจ้าจงไปอยู่ ณ หอธิดารามสูร ให้เหล่าคุณท้าวทั้งหลายอบรมบ่มนิสัยเสียบ้างจะดี "          มโหรีครวญเพลงสาริกาพ่าย ก่อนเหล่านางกำนัลพากันไปเก็บข้าวของเครื่องทรงแลเครื่องประกอบพระราชอิสริยยศถาแห่งพระสนมเอกจนหมดสิ้นก่อนจะเคลื่อนกระบวนมุ่งสู่หอธิดารามสูรแห่งนั้นในทันใด          เมื่อพระนางไปแล้ว เจ้าฟ้ามูรตีก็ทรงถอนพระหทัยคราหนึ่งจึ่งตรัส          " สงสัยเราจะคิดผิดที่สู้อุตส่าห์ช่วงชิงนางมาเป็นพระสนมเอก "          มหาอำมาตย์เอียงกายประชิดองค์พลางยิ้มกริ่มจึ่งกราบทูล          " นับแต่ช่วงชิงพระนางมานี่ ฝ่าพระบาททรงมีกิจร่วมบรรจถรณ์กันบ้างไหมพระพุทธเจ้าข้า อิ อิ อิ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงพระเหนียมอายจนพระพักตร์แดงดั่งลูกมะเขือพลางทรงแย้มพระสรวลจึ่งตรัส          " ดูกระนั้นอยู่ อำมาตย์ท่าน เห็นกระโดกกระเดกออกปานนั้น ลีลาพิศวาสนางช่างเหนือชั้นสุดบรรยาย ราวกับนางจะแยกแยะได้ว่ากำลังปฏิบัติกิจที่ว่านั้นอยู่ ดูประหนึ่งมีสองผู้ในหนึ่งหทัยจนหยั่งยากจะค้นหาอิสตรีใดมาเทียมเท่า "          " กระนั้นเลยเชียวหรือพระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์นัยน์ตาลุกวาวเป็นประกายระยิบ          " ไม่เอาล่ะ... เราไปดีกว่า มหาอำมาตย์ทำเราเขินไปหมดแล้ว "          ตรัสจบ เจ้าฟ้ามูรตีทรงรีบปลีกหนีพระองค์ไปพลัน มหาอำมาตย์จ้องมองพระเจ้าอยู่หัวอนันตาพระองค์นี้พลางยิ้ม          " ใครจะไปรู้... เจ้าฟ้ามูรตีผู้ผยองแลอาจหาญ ก็ยังทรงมีบางเพลาที่ทรงน่ารักราวกับเด็กเล็กๆ "          เมื่อพระนางแก้วกานดาทรงต้องไปประทับอยู่ประจำ ณ หอธิดารามสูรแล้วนั้น เจ้าฟ้ามูรตีก็จำต้องทรงหาพระสนมไว้เคียงข้างเขนยแนบองค์          ดังนั้น จึงทรงหันไปหานางลำดวนดาว พระสนมคู่พระทัยผู้งดงามไฉไลไม้แพ้กัน          ณ เรือนพำนักแห่งนางลำดวนดาว เจ้าฟ้ามูรตีทรงพระดำเนินขึ้นเรือนไปด้วยพระหทัยอันสั่นระริก          บัดดล นางลำดวนดาวพลันปรากฏตนขึ้นในอาภรณ์น้อยชิ้น มีแพรบางเบาคลุมสรรพางค์อย่างเย้ายวน          " ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันอยู่นี่ "          นางลำดวนดาวกล่าวจบ เจ้าฟ้ามูรตีทรงผินพระพักตร์มาทอดพระเนตรโดยพลัน          " อ๊ะ... นั่น... เจ้าช่างเลอโฉมสุดประมาณ "          " ไล่ตามหม่อมฉันให้ทันสิเพคะฝ่าพระบาท "          กล่าวจบ นางลำดวนดาวก้าวบาทาวิ่งหนีไปรอบๆเรือน เจ้าฟ้ามูรตีดวงพระเนตรเป็นประกายจึ่งตรัส          " ดีล่ะ หากแม้นเราจับเจ้าได้เมื่อใด คงน่าดูชมกระนั้นแล "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงก้าวพระบาทโลดไล่ติดตามนางไปโดยไม่ชักช้า เสียงบาทากระทบพื้นเรือนดังสนั่นลั่นพระราชฐานชั้นใน จนเหล่าโขลนสาวในตำหนักต่างถือหอกพลางวิ่งกรูกันมาดูด้วยนึกว่ามีเหตุร้าย แต่พอล่วงรู้ว่าเจ้าฟ้ามูรตีกำลังทรงสำราญพระราชหฤทัยอยู่กับนางลำดวนดาวก็เบาใจ จึงแยกย้ายกันกลับไปประจำตามหน้าที่ตน          จนในที่สุดแล้ว นางลำดวนดาวผู้เชื่องช้าก็พ่ายแพ้แก่เจ้าฟ้ามูรตีผู้อาจหาญ ทรงโอบกระชับนางเข้ามาแนบชิดด้วยพระหทัยอันสั่นระทึก นางลำดวนดาวกราบทูลขึ้นว่า          " หม่อมฉันจะถวายการปรนนิบัติดัดวีฝ่าพระบาทให้เป็นที่พอพระราชหฤทัยดังเช่นที่เคยกระทำมาก่อนพระนางแก้วกานดาเพคะ "          " สมควรอยู่ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงยิ้ม แล้วในทันใด โคมประทีปก็ดับลงโดยพลัน " - - - - - - - - -          กลางราตรีกาลอันพิลาส ณ กรุงละวิรัฐ          เจ้าฟ้าฉกรรณราชา มหากษัตริย์แห่งละวิรัฐ ทรงเข้าบรรทมพร้อมกับมหาอำมาตย์ตรึงสมัยผู้สง่าล้ำกว่าชายใด          สองเรือนกายชายฉกรรจ์ต่างโอบเคล้าคลอเคลียกันและกันอย่างดูดดื่ม          " โอววว...อา... ตรึงสมัยจ๋า... ข้า.. ข้าพิศวาสเจ้าเหลือเกินแล้ว "          " เช่นกัน ฝ่าพระบาทของหม่อมฉัน "          เสียงพร่ำพรอดรำพันอันรัญจวนใจได้ลอยละล่องออกจากห้องพระบรรทมเข้าสู่หูของนางมาร์ฒแม้นดารณีย์ศรีวังละวิรัฐ นางแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช ผู้ชอบแอบแนบหูฟังกิจกรรมสวาทแห่งบุรุษทั้งสองอยู่ข้างฝาห้องพระบรรทมแห่งนั้นเป็นเนืองนิจ          ในที่สุด นางก็มิอาจอดทนฟังสรรพเสียงสยิวใจดังกล่าวนี้อยู่ได้อีกต่อไป นางร่ำไห้ออกมาคราหนึ่งจึงวิ่งออกจากเขตพระราชฐานแห่งนั้นในทันที - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 32          กลางวนาดอนอันลี้ลับและรกชัด...          มาร์ฒแม้นดารณีย์ วิ่งรี่มาตาป่าและเส้นทางอันคดเคี้ยวเลี้ยวลด ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่บนโขดหินใหญ่อันล่อแหลมเป็นชะง่อนออกไปในหุบเหวอันลึกสุดสายตา          กระแสลมจากเบื้องล่างโชยขึ้นมาปะทะเรือนผมอันดำขลับของนางจนสยายแผ่กว้างราวกับปีศาจ นางกล่าวขึ้นกับตนเองด้วยน้ำเสียงอันสะอึกสะอื้นไห้ว่า          " ฮือ..ฮือ.. เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงมิเคยเหลียวแลและไยไพอันใดกับเราเลย ดูประหนึ่งเรานั้นอยู่..นอกสายตา.. ด้อยคุณค่า หาประโยชน์อันใดมิได้ วันๆ ก็ทรงเอาแต่เล้าโลมตระกองกอดแนบชิดเคียงใกล้อยู่แต่กับเหล่าสนมบุรุษรูปหล่อหุ่นล่ำประจำพระองค์เช่นนี้ เราจะดำรงชีวีอยู่ไปเพื่ออันใดกันเล่า "          นางหยุดไปครู่จึงเงยหน้าขึ้นสู่ท้องนภาอันมืดมิด มีเพียงดวงจันทราลอยเด่นเป็นสง่าอยู่เท่านั้น นางรำพันร่ำไห้ออกมาคราใหญ่พลางกล่าวอีกว่า          " โอ้เอย... องค์เทวา โปรดรับกายาข้าไปด้วยเถิด หากเกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้ข้าเป็นอิสตรีผู้มีฤทธาแลเสน่ห์งดงามตรึงตรามหาศาล ตราบเท่านิรันดร์กาลกระนั้นเทอญ "          จบคำ มาร์ฒแม้นดารณีย์พลันกระโจนลงสู่หุบเหวลึก หมายจบชีวีมลายสิ้นในทันที... - - - - - - - - - -          ทันใดกันนั้น...          บังเกิดอนูแสงเรืองรองส่องประกายระยิบระยับจับตาพุ่งขึ้นมาจากหุบเหวเบื้องล่าง ปกคุลมร่างมาร์ฒแม้นดารณีย์เอาไว้ แลดันวรกายนางกลับขึ้นมาสู่พื้นพสุธาเบื้องบนหน้าผาดังเดิม          นางรีบผุดลุกขึ้นยืนในทันใดด้วยตกตื่นใจเป็นยิ่งนัก          " อ๊ะ...!!!!! อะไรกันนี่หนอ... สิ่งวิเศษเกื้อกูลเราให้มีชีวีต่อไปฤา "          บัดดล บังเกิดอวยไอเทวาผุดขึ้นในท้องฟ้า ปรากฏแก่สายตาแห่งนางมาร์ฒแม้นดารณีย์ ณ ที่นั้น          ครั้นเมื่อหมอกควันบริสุทธิ์ได้จากหาย จึงแลเห็นเป็น องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เทพเจ้าสูงสุดแห่งโลกาในอาภรณ์สีดอกพุดตาน ลอยเด่นอยู่ด้วยสีพระพักตร์อันอิ่มเอมก่อนตรัส          " มาร์ฒแม้นดารณีย์เจ้าเอยยย... ชีวีเจ้านั้นยังมีค่า หาด้อยประโยชน์ดันใดไม่ ข้าจักมอบวิชาอันล้ำเลิศสุดบรรยายให้เจ้าไว้ปกปักษ์ตน "          " ขอบพระทัยเพคะ องค์เทวา "          มาร์ฒแม้นดารณีย์น้อมรับ "          " มหาวิชาคุรุฑานุชาแปลง คือสิ่งที่ข้ามอบให้แก่เจ้า อันจะทำให้เจ้าสามารถแปลงวรกายเป็นเช่นผู้ใดก็ได้ตามแต่ใจปรารถนาทุกประการ จงใช้วิชานี้เพื่อก่อเกื้อให้เกิดอุดมเสริมสิริมงคลแก่ตนเทอญ "          ตบพระดำรัสแห่งองค์เทวาในครานั้น มาร์ฒแม้นดารณีย์จึ่งก้มลงกราบสามคำรบ ครั้นเมื่อนางเงยพักตร์ขึ้นอีกครั้ง องค์เทวาผู้สง่าก็ทรงหายลับไปกับตาเสียแล้ว - - - - - - - - -          รุ่งอรุณอันแจ่มใส...          ณ ท้องพระโรงพระราชวังละวิรัฐครากระนั้น องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชากำลังทรงพระทับนั่งเล่นหมากรุกอยู่กับสมเด็จพระศรีตะกุมะลากาอย่างสนุกสนาน โดยมีมหาอำมาตย์หนุ่มรูปงามเป็นกรรมการโดยหาสนพระทัยในราชการงานเมืองที่เหล่าขุนนางกำลังเฝ้าแหนถวายบังคมรอการพิจารณาอยู่นั้น          ในทันใด มหาดเล็กผู้ว่องไวก็ก้าวบาทฉับๆเข้ามากราบทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละออกธุลีพระบาทปกเกศ ณ บัดนี้ พระนางสุบินสวรรค์ราชินีเถมรู ได้หันเหองค์มุ่งสู่อนันตาด้วยหมายจะเจริญสัมพันธไมตรีให้แนบแน่นพระเจ้าข้า "          องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงยิ้มจึ่งตรัส          " ช่างเศียรพระนางปะไร คงคิดจะเอาอนันตามาข่มละวิรัฐเราลาะสิ เชอะ... รู้จักเราน้อยเกินไปเสียแล้ว "          " ทแกล้วเกล้าเพคะ อย่าทรงลืมนะจ๊ะว่าพระขนิษฐาแก้วกานดาอยู่อนันตาโน่น "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงดำรัสขึ้น          " จริงด้วยพระเจ้าข้า หากแม้นเรากระทำการร้อนรนไป พระขนิษฐาของพระองค์อาจได้รับดันตรายได้ "          ขุนนางผู้หนึ่งกราบบังคมทูล          " ดีล่ะ เช่นนั้น เราจะทำทีเป็นประพาสชานพระนคร เพื่อลวงให้อนันตาระส่ำระสายเล่นกระนั้นแล "          " เหมาะแท้เทียวนา "          มหาอำมาตย์คู่พระศัยยาแนบชิดพระองค์พลางยิ้มกริ่ม เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงผุดลุกขึ้น ณ บัดนั้นด้วยมโหรีเคาะกรับรับพระกิริยาอาการ          " พระราชโองการไป จัดมหาราชรถไพร่พลนานาให้พรั่งพร้อม เราจะเตรียมท่องวนาในครานี้ "          " ดีใจจริงเพคะ "          สมเด็จพระศรีตะกุมะละกาทรงลิงโลด เนื่องเพราะทรงมิได้มีโอกาสไปเปิดหูเปิดตามานานแล้ว          เหล่าขุนนาง อำมาตย์ ต่างหันมาจ้องพระนางดั่งตำหนิด้วยดวงเนตรมากหลาย พระนางดั่งรู้หทัยจึงทรงเก็บพระอารมณ์ให้สง่างบเสงี่ยมดังเดิมพลางตรัส          " เอามาร์ฒแม้นดารณีย์ศรีวังะวิรัฐไปด้วยนะเพคะ จะได้คอยถวายงานพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช "          " ตามใจหล่อนสิ แล้วนี่นางอยู่ไหน เราจักใช้พระสุพรรณราชสักครา "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงกวาดพระเนตรหา ซึ่งสมเด็จพระศรีตะกุมะลากาก็ทรงช่วยอีกแรงเป็นมหากรุณาธิคุณ          " เอ้า...มาร์ฒแม้นดารณีย์ เจ้าสิอยู่ที่ใด พระทรงชัยทรงจักใช้งาน "          ทันใด...          มีมหาดเล็กหนุ่มหน้าใหม่โผล่กายถือพระสุพรรณราชเข้ามาสนอง พลางกราบทูลด้วยสุรเสียงนุ่มลึกแลดวงเนตรกรุ้มกริ่มยิ้มหวานปนเสน่ห์          " มาร์ฒแม้นดารณีย์มีกิจส่วนตน จึงมอบหมายให้ข้าพระองค์อัญเชิญพระสุพรรณราชมาถวายเองพระเจ้าข้า "          มหาดเล็กทำตาเย้ายวนให้องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชา ซึ่งทรงรับพระสุพรรณราชมาด้วยพระหทัยระทึกพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงสั่นสะท้านหวั่นไหว          " เจ้า... เจ้ามหาดเล็กรูปงาม ไฉนข้าจึงไม่เคยเห็นหน้าเจ้ามาก่อน "          " ข้าพระองค์ประจำอยู่ ณ พระตำหนักหลังเขาพระเจ้าข้า "          มหาดเล็กหนุ่มกราบทูลจบ          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงยิ้ม ในหทัยคงจะทรงคิดว่า          ... ดีล่ะ จำเราจะหาโอกาสหลบลี้จากมหาอำมาตย์คู่ใจไปเสพสุขกับมาหาดเล็กผู้นี้เป็นครั้งคราวเห็นจะดีเป็นแน่แท้ ...          มหาดเล็กหนุ่มครั้นอยู่งานพระสุพรรณราชแล้วก็ถอยกายออกจากท้องพระโรงแห่งนั้นไป และเมื่อเขาอยู่เพียงลำพังในที่ลับตา ณ มุมหนึ่งนั้น ฉับพลัน ใบหน้าและเรือนกายของเขาก็แปรเปลี่ยนไปเป็นมาร์ฒแม้นดารณีย์ในทันใด          " มหาวิชาคุรุฑานุชาแปลง ที่องค์เทวาประทานมานี้ช่างวิเศษจริงแท้ ดูสิ เราแปลงกายเป็นมหาดเล็กแปลกหน้า ยังมิมีผู้ใดเคลือบแคลงสงสัยแม้แต่กระทั่งองค์ฉกรรณราชาก็ตาม จำเราจะต้องหาโอกาสแปลงกายเป็นผู้อื่นอีกจึงจะเหมาะ "          มาร์ฒแม้นดารณีย์ยิ้มเยาะกับผลสำเร็จแห่งวิชาที่ตนมีเป็นที่ยิ่ง - - - - - - - - -          ชานกรุงอนันตา...          กระบวนพยุหยาตราทางสถลมารค แห่งพระนางสุบินสวรรค์ได้ยุรยาตรมาตามลำเนาอย่างนุ่มเนิบ          " พระนางเพคะ เพคะพระนาง พระนางเพคะ "          สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงรีบวิ่งมายังพระเสลี่ยงที่ประทับ ซึ่งพระวิสูตรสีทองก็พลันถูกเผยออก          " ตะโกนร้องหาสิ่งใด สะขรุมจินห์ ฤาญาติกาเจ้ามรณังสังขารา "          " หามิได้เพคะ พระนางเจ้า ทรงทอดพระเนตรนั่น "          สะขรุมจินห์ชี้นิ้วไปยังยอดมณเฑียรปราสาท พระสุวรรณเจดีย์ แลพระวิมานมากมายแห่งพระบรมมหาราชวังอนันตา ซึ่งต้องแสงสุริยาวาววับด้วยอัญมณีหลากหลาย          พระนางสุบินสวรรค์ทรงระลึกถึงเมื่อครั้งยังทรงพระเยาว์ ที่ได้ตามเสด็จสมเด็จพระราชบิดามาอนันตาเป็นครั้งแรก ทรงอิ่มเอมพระทัยอยู่ได้คราหนึ่งก็กลับเศร้าสลดหดหู่ใจ เมื่อนึกถึงกรณีพิพาทที่ทำให้อนันตากับเถมรูต้องขาดไมตรีกัน          ...โอ้เอย...องค์เทวา เหตุไฉนจึงทรงบัญชาให้ชีวีข้าต้องระทมระบมเศร้าเช่นนี้หนอ...          พระนางทรงดำริในพระทัย * * * * * * * * * จบบทที่ 10 โปรดติดตามต่อบทที่ 11 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:28:41 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 บทที่ 11          กรุงอนันตา...          ในเพลานั้น ท้องพระโรงพระราชวังอนันตา กำลังเป็นมหาสมาคมแห่งขุนนาง มหาอำมาตย์ และข้าราชบริพารนับพัน ซึ่งมารวมตัวกัน ณ ที่นี้ เพื่อประชุมหารือเรื่องกิจการแห่งอนันตาประเทศ          ฉับพลันทันใด มหาดเล็กถลาเข้าสู่ท้องพระโรงพลางคุกเข่าลงกราบทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวอนันตา ณ บัดนี้ พระนางสุบินสวรรค์ ราชินีเถมรู ได้เสด็จถึงพระทวารพระราชวัง หมายเจริญพระราชสัมพันธไมตรีพระเจ้าข้า "          " เชิญเสด็จสิ "          " พระเจ้าข้า "          ครั้นมหาดเล็กคลาคลาดจากไป มหาอำมาตย์เอกแห่งกรุงอนันตาก็ขยับกายเข้าใกล้องค์เจ้าฟ้ามูรตีพลางทูลกระซิบ          " เห็นจะมีเรื่องใหญ่นะพระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์เอกทูลจบก็เบี่ยงกายจากไปอย่างช้าๆ          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทอดพระเนตรไปยังประตูท้องพระโรง ซึ่งเหล่าทหารกำลังช่วยกันแง้มประตูให้เปิดเข้ามา          ครู่ใหญ่... แสงสีทองเรืองรองก็เริ่มทอประกายจากทางเข้าท้องพระโรง          เหล่าข้าราชบริพาร มหาอำมาตย์ ภายใต้เบื้องพระยุคลบาทเจ้าฟ้ามูรตีถึงกับตะลึงลานในสิ่งที่เห็น มหาอำมาตย์เอกถึงกับเปรยขึ้น          " เถมรูเห็นจะอุดมไปด้วยทรัพย์เป็นแน่ "          ขบวนเสด็จของพระนางสุบินสวรรค์ ประกอบไปด้วยเหล่านางกำนัลกว่าสามร้อยนาง สวมชุดประจำชาติเถมรูปล่อยชายผ้านุ่งให้ยาวระพื้นพร้อมห่มสไบสีทองอร่ามตา ถัดมาเป็นกลุ่มของนางกำนัลแบกเครื่องราชบรรณนาการหลากหลาย ซึ่งล้วนเป็นทองคำ เงิน และเพชรนิลจินดาพัสตราภรณ์นานาพรรณ ถัดไปเป็นพระเสลี่ยงมีหลังคา อันเป็นพระเสลี่ยงที่ประทับของพระนางสุบินสวรรค์ ซึ่งพระเสลี่ยงองค์นี้มีพระวิสูตรบางเบาคลุมอยู่ ต่อไปเป็นขบวนนางกำนัลอีกเช่นกัน นางกำนัลกลุ่มนี้จะแบกข้าวของเครื่องใช้ส่วนพระองค์พระนางสุบินสวรรค์อาทิ พัดวี โถพระสุคนธ์ โถพระสุธารส พระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช ถัดจากนั้นจึงเป็นขบวนมโหรีซึ่งติดตามมาคอยขับกล่อมตลอดการเดินทาง          ขบวนเสด็จหยุดอยู่กับที่ เสลี่ยงที่ประทับถูกอัญเชิญลงอย่างช้าๆ และม่านบางเบาก็ถูกปลอดออก พระนางสุบินสวรรค์เสด็จพระดำเนินออกจากพระเสลี่ยง          เสียงอื้ออึงของเหล่าอำมาตย์แลข้าราชบริพารแห่งอนันตาได้ดังขึ้นอีกครั้ง          " งามแท้ "          ชายผู้หนึ่งกระซิบกับชายอีกผู้          " เหมาะแล้วแห่งตำแหน่งราชินีเถมรู "          " พระชนมายุคงไร่เรี่ยกับองค์มูรตี          " เห็นจะแน่แท้เทียวนา "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงสิบพระบาทนำเข้าหาเจ้าฟ้ามูรตี ทรงหยุดอยู่ตรงหน้าบันไดหินอ่อนกว้างใหญ่ที่ทอดลาดขึ้นสู่ที่ประดิษฐานพระแท่นบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน          พระนางสุบินสวรรค์ทรงโน้มพระเศียรลงแต่พองามแลดูสง่ายิ่ง พลางตรัสด้วยพระสุรเสียงอ่อนหวานปานน้ำผึ้งแห่งบึงเถมรู          " อรุณทิวา มูรตี "          " ทิวานี้ตอบแทนเธอ สุบินสวรรค์ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตอบด้วยพระสุรเสียงอันอ่อนนุ่มลึกชวนหลงใหล          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นตรัสต่อไปอีกว่า          " เรานำสิ่งนี้มาบรรณนาการ "          ตรัสจบ ทรงปรบพระหัตถ์สามครา          จากนั้น เหล่านางกำนัลทั้งสามร้อยก็เริ่มแปรขบวนแล้วรำถวาย ท่วงทีท่วงทำนองแสดงความอ่อนช้อยและมโหฬารยิ่ง เสียงมโหรีบรรเลงกึกก้องไปทั่วพระบรมมหาราชวังทีเดียว          การรำถวายในครั้งกระนั้นจบสิ้นลงอย่างงดงาม เสียงปรบมือดังกระหึ่มจนท้องพระโรงสั่นไหวเล็กน้อย การรำของชาวเถมรูนี้ล้วนสร้างความประทับใจแก่ชาวอนันตาเป็นที่ยิ่ง          " เช่นไรบ้าง มูรตี... "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงหันมายิ้มให้          " ก็นับว่าเหมาะ สุบินสวรรค์ ท่านสรรหาบรรณาการได้เหมาะแท้เทียวนา "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตอบด้วยพระพักตร์เฉยเมยเล็กน้อย          " ขอบพระราชหฤทัย "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงพระดำเนินมา นางกำนัลผู้หนึ่งเสนอตัวเข้าถวายพระราชสาส์นสัมพันธไมตรีที่ประดิษฐานอยู่บนพานทอง พระนางทรงเอื้อมพระหัตถาไปหยิบพานพระราชสาส์นสัมพันธไมตรีมาแล้วทรงสืบพระบาทเฉลียงขึ้นสู่บันได จนเกือบใกล้ราชบัลลังก์          เจ้าฟ้ามูรตีทรงโน้มพระวรกายมา ดวงพระพักตร์เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบ ทรงเผยพระสรวลแต่พองาม จากนั้นทรงยื่นพระหัตถ์ออกไปยังพระราชสาส์นนั้น          สัมพันธไมตรีระหว่างสองราชอาณาจักรกำลังจะถูกสานต่อ หลังจากที่ถูกทอดทิ้งและเมินหมางห่างเหินจากกันไปหลายทศวรรษ ชาวประชาทั้งสองชาติล้วนปรีด์เปรมเกษมสันต์ ภายในท้องพระโรงพระราชวังอนันตาล้วนเต็มไปด้วยความปลื้มปิติล้นประมาณ          แต่แล้วในบัดดล...          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเปลี่ยนสีพระพักตร์เป็นเหี้ยม ทรงวาดพระหัตถ์ฟาดพานพระราชสาส์นลอยกระเด็นขึ้นสู่ฟ้าแล้วตกลงสู่เบื้องล่างในทันใด          มโหรีที่ตามเสด็จบรรเลงเพลงเทวาพิโรธดังกระหึ่มไปทั่ว          " หึ หึ หึ ... นังกาลีประเทศกาลีนคร ไปตายเสียเถอะ... !!! "          ฉาด..ด..ด !! เจ้าฟ้ามูรตีทรงวาดพระหัตถ์ซัดพระพักตร์พระนางสุบินสวรรค์อย่างจังจนพระนางทรุดพระวรกายลงและเซล้มจนพระวรร่างกลิ้งไถลไปตามบันได          " อ้า...... "          ทรงกรีดร้องก้อง          เหล่านางกำนัลทั้งสามร้อยกรูกันเข้ามาประคองพระองค์ไว้ในทันใด สร้อยพระศอขาดกระจายเกลื่อน          เหล่าชาวขบวนเถมรูหมายลุกฮือขึ้นต่อต้าน แต่พระนางทรงยกพระหัตถาขึ้นยับยั้ง          " ไม่ต้อง "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นซับพระโลหิต ซึ่งพรั่งพรูออกจากพระโอษฐ์ พลางตรัสไปด้วยพระสุรเสียงห้าวเหี้ยม          " กลับเถมรู !! "          จากนั้นทรงแหวกหมู่นางกำนัลออกจากท้องพระโรงไป เหล่านางกำนัลทั้งมวลรีบตามไปติดๆ จนลับประตูทวารชั้นนอก          มหาอำมาตย์เอกแห่งอนันตาเข้ากระซิบยังเจ้าฟ้ามูรตี          " ทำเช่นนี้ทัพเถมรูอาจจะมาในไม่ช้า "          " ซึ่งมันเป็นไปตามความประสงค์ของเรา "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงยิ้มกริ่ม แต่เหล่าข้าราชบริพารต่างมิเข้าใจในสิ่งที่พระองค์ทรงจำนงหมาย          เสียงซุบซิบได้ดังขึ้นในหมู่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่เคียงข้าง - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:29:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34          ฝ่ายพระนางสุบินสวรรค์ ทรงพระดำเนินอย่างฉับไวออกจากประตูเมืองอนันตามาพร้อมกับข้าราชบริพารหลายร้อย          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัย 80 ชันษาได้ทูลขึ้น          " จะทรงยกทัพมาบุกอนันตาอีกฤา "          พระนางทรงเม้มพระโอษฐ์พลางทรงเอื้อนเอ่ยด้วยวาจาหยาบเล็กๆ          " จะมาเห็นหัวมันทำไม "          ราชครูหญิงนิ่งอึงไป          " เช่นนั้น มิไยไม่ทรงหาที่พักผ่อนพระวรกายให้คลายเครียด "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวาทูลแนะ          พระนางสุบินสวรรค์เบิกพระเนตรกว้างอย่างพองาม          " ตริได้ไม่เลว ที่ใดควรเหมาะ "          " โลมเลียสมุทรวดีสิเพคะ ที่นั่นเหมาะแก่การชมปลากระตู้วู้น้อยใหญ่ "          วาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้ายทูลเสนอ          " จะติกะวะนาจิ "          ตรัสเรียก          " เพคะ "          " บัญชาการ... ให้จัดรูปขบวนใหม่ มุ่งสู่โลมเลียสมุทรวดีในทันใด "          " เพคะราชินี "          และแล้ว ขบวนเสด็จของพระนางสุบินสวรรค์ก็แปรรูปอีกคราเพื่อมุ่งสู่โลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป          มโหรีตามเสด็จบรรเลงเพลงเถมรูเคลื่อนทัพ ต่อด้วยเถมรูชมปลา          ใครจะรู้ได้ว่า กาลข้างหน้าจะเกิดอันใดขึ้น แต่ในบัดนี้ ความกินแหนงแคลงใจระหว่างอนันตากับเถมรูได้อุบัติขึ้นอีกครา ภายหลังจากที่สัญญาประชาคมล้มเหลว          กาลต่อไปจะเป็นเช่นใดกันหนอนี่ ช่างไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้เลย นอกจากองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เทพเจ้าผู้สูงสุดแห่งโลกเพียงผู้เดียวเท่านั้น          มโหรีประจำราชสำนักอนันตาบรรเลงเพลงเทวารู้แจ้ง ต่อด้วยการรัวฉาบและเดี่ยวปี่ไม้ไผ่ เคล้าคลอกับเสียงสายธาราไหลกัดเซาะตลิ่งริมฝั่งสุทธาราริณีโยค แม่น้ำสายหลักซึ่งหล่อเลี้ยงพสกนิกรชาวอนันตามากว่าห้าพันปีแล้ว * * * * * * * * * จบบทที่ 11 โปรดติดตามต่อบทที่ 12 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:30:27 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 35 บทที่ 12          หลายมาสถัดมา...          ภายในท้องพระโรงพระราชวังอนันตาอีกเช่นเคย          ขณะที่เจ้าฟ้ามูรตีกำลังทรงออกว่าราชกิจงานเมืองอยู่นั้น พลันมหาดเล็กก็ลีลาศเข้ามาอย่างละมุนละม่อม พลางคุกเข่าลงกราบถวายบังคมอย่างงดงามสุดบรรยาย          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกศประเทศอนันตา ณ บัดนี้ เจ้าฟ้าฉกรรณราชา มหากษัตริย์ละวิรัฐประเทศ ได้ยกทัพมาประชิดหัวเมืองอนันตา ผิว่าจะช่วงชิงพระนางแก้วกานดาไปพระเจ้าข้าขอรับ "          มโหรีรัวกลองกระหึ่มซัดก่อนจบด้วยฉาบเล็ก กลาง ใหญ่          เจ้าฟ้ามูรตีทรงผุดขึ้นประทับยืน ณ บัดนั้น          " ชิชะ เจ้าอริราช มันจะบังอาจเกินหวัง... ไปหอธิดารามสูร ชิงตัวนางแก้วกานดา น้องอริราชมากักเป็นตัวประกันเอาไว้ก่อนท่าจะดี "          " ช้าก่อนพระอยู่หัวเจ้าชาวอนันตา "          มหาอำมาตย์เอกทูลทักท้วง          " ไย ? "          " อันหอธิดารามสูรนั้นมีกฏเฉพาะเป็นเอกเทศ ห้ามบุรุษทุกผู้ล่วงล้ำก้ำเกินอาณาเขตเข้าไป องค์พระล้านแทวีวังทรงวางระเบียบเอาไว้เพื่อปกป้องอิสตรีผู้บริสุทธิ์แห่งราชสำนัก หากแม้นว่าพระองค์ละเมิดกฏ ล่วงล้ำเข้าสู่ขอบเขตแห่งหอธิดารามสูรเมื่อใด อาจทรงถูกครหานินทา และตราพระพักตร์ว่าเป็นพระองค์โฉดได้นะพระพุทธเจ้าข้า "          " อึ้มมมมม... ก็มีเหตุผลอยู่ "          ทรงตรองตรึก          มหาดเล็กผู้ต่ำต้อยสอดถ้อยทูลแถลงแย้งไปว่า          " การด่วนเช่นนี้มีหรือที่ควรจะถือกฏอยู่ได้ รั้งรอต่อไปรังแต่จะสูญกับเสีย หากมาตรแม้นว่าเจ้าฟ้าฉกรรณราชายกพลข้ามเขื่อนขันธ์สวรรค์ธารามา เราจะไม่มีสิ่งใดไว้ต่อรองนะพระพุทธเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์เอกหันขวับมามอง มหาดเล็กดั่งรู้ตนรีบผลุบถอยไปคราหนึ่ง          " ต่ำต้อยใช้สอยผิดวัตถุประสงค์ ไม่คู่ควรแก่การเป็นมหาดเล็กหลวง "          " ช่างมันเถอะ มันก็พูดถูก "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสยิ้ม          " มหาอำมาตย์เอกทูลตามระเบียบแน่แท้ ข้าพระองค์ก็คิดเช่นกันว่าพระองค์มิควรล่วงล้ำก้ำเกินหอธิดารามสูรเพลานี้กระหม่อม "          มหาโหราจารย์ทูลบ้าง          " ท่านก็คิดเช่นนั้นฤา "          ทรงถาม          " พระเจ้าข้า "          ครู่หนึ่ง มหาดเล็กอีกผู้ถลามาหมอบพลางเงยหน้าสลอนกราบบังคม          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกปักษ์พิทักษ์ประชาอนันตานคร ณ บัดนี้ ข่าวกรองแน่ชัดเหลือหลายว่าเจ้าฟ้าฉกรรณราชาได้ยกทัพมาประชิดชายแดนอนันตาแล้วพระเจ้าข้า "          ฉับพลัน เจ้าฟ้ามูรตีทรงผุดขึ้นในทันที มโหรีหลวงกระหน่ำฆ้องวงเป็นการสรรเสริญ          " บุกหอธิดารามสูร "          เจ้าพนักงานลั่นมโหระทึกสามครา ปิดท้ายด้วยฉาบ          ฤาคราวนี้ ความเป็นผู้ทรงไว้ซึ่งพระสุภาพบุรุษของเจ้าฟ้ามูรตีจะพังครืนแล้วหนอ ใครจะตอบได้ ก็มีแต่องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์เท่านั้นแหละ - - - - - - - - -          ณ หอธิดารามสูร          มหาอาคารอันสูงตระหง่านเสียดฟ้าเหนือหมู่พระวิมานมณเฑียรปราสาทใดๆในพระบรามหาราชวังอนันตา          ตัวอาคารสร้างด้วยไม้ทั้งหลัง แลใช้ฝีมือช่างอย่างวิจิตรพิสดาร โดยรอบอาณาเขตแห่งหอธิดารามสูรแห่งนี้ยังมือสระบัวบานทะโล่อยู่กลางอุทยานใหญ่อีกด้วย          ตามตำนานที่เล่นสืบเนื่องกันต่อๆมาหลายชั่วอายุคน หอธิดารามสูรแห่งนี้ สร้างขึ้นในสมัยกษัตริย์อนันตาองค์ที่ 17 โดยการทูลขอร้องของพระสนมเอก หรืออีกนัยหนึ่งซึ่งมีพระนามเป็นที่รู้จักกันในภายหลังว่า พระล้านปีเทวีวัง ผู้สิ้นพระชนม์ไปกว่า 35 ปี แล้ว สิริรวมพระชนมายุขณะยังทรงพระชนม์อยู่ได้ 253 พระชันษา          พระล้านปีเทวีวัง ทรงบัญญัติข้อระเบียบของหอธิดารามสูรเอาไว้ให้ถือปฏิบัติรวม 3 ข้อ ด้วยกัน คือ          ข้อแรก...          ห้ามบุรุษผู้ใดในโลกา ล่วงล้ำก้ำเกินเขตแดนที่กำหนดไว้เข้ามา ไม่ว่าจะด้วยกรณีใดก็ตาม หากมีผู้ฝ่าฝืน ให้ตัดองคชาติทิ้ง สูญสิ้นความเป็นบุรุษเพศไปในบัดดล จากนั้นให้ประหารเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างต่อไป          ข้อที่สอง...          ให้หอนี้เป็นที่พำนักแห่งอิสตรีในราชสำนัก ที่ยังไม่เคยขึ้นห้องพระบรรทมมาก่อน ข้อนี้รวมไปถึงอิสตรีที่ขึ้นห้องพระบรรทมแล้ว แต่ถูกกษัตราหมางเมินมากว่า 3 ปี ด้วย          ข้อที่สาม...          กษัตราองค์ใดก็ตาม ที่ริอาจฝ่าฝืนกฏ บุกเข้าหอธิดารามสูร ให้ตราพระพักตร์ว่าเป็นพระองค์โฉดไปชั่วกาลนาน จนกว่ากษัตริย์พระองค์นั้นจะสวรรคต          กฏทั้ง 3 ข้อนั้น บัญญัติขึ้นมาเพื่อคุ้มครองอิสตรีบริสุทธิ์ในราชสำนัก มิให้ตกเป็นเบี้ยล่างของบุรุษเพศ และเพื่อมิให้ถูกย่ำยีจนปี้ป่น          นอกจากนี้ ภายในหอธิดารามสูรยังมีพวกขันทีไว้คอยรับใช้อีกด้วย โดยขันทีเหล่านั้นเป็นชาวภูธราที่จะคอยให้การปรณนิบัติรับใช้บรรดานางสนมกำนัลทั้งหลาย แรกทีเดียวอนันตาประเทศไม่มีขันที ครั้นพอพระเจ้ากรุงภูธราองค์ปัจจุบันขึ้นครองราชย์ ทรงอยากเอาพระทัยเจ้าฟ้ามูรตี จึงทรงส่งขันที สี่พันกว่าคนมาเป็นของกำนัลวันครบรอบวันประสูติ แต่ความเป็นจริงแล้ว พระเจ้ากรุงภูธราทรงมีพระราชประสงค์ที่จะระบายขันทีในวังหลวงของพระองค์ออกไปเสียบ้าง เพราะราชสำนักภูธรามีขันทีอยู่มากเหลือเกิน และพวกขันทีเหล่านี้ หากรวมกลุ่มกันอยู่มากๆแล้วก็มักจะก่อการใหญ่ หรือก่อความวุ่นวายอยู่เสมอ          ฝ่ายกรุงอนันตาเองก็น้อมรับขันทีสี่พันกว่าคนมาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ โดยเฉพาะบรรดาชาววังอนันตา ซึ่งออกจะดีใจเป็นการนอกหน้า เพราะถือเป็นสิ่งแปลก ไม่เคยพบไม่เคยเห็นไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์อนันตา          แต่เนื่องด้วยอนันตาประเทศ ไม่นิยมกระทำบุรุษเพศให้เป็นขันทีประการหนึ่ง ประกอบกับภูมิอากาศของเมือนอนันตาค่อนข้างร้อนอบอ้าวต่างจากภูธราที่หนาวเย็นประการหนึ่ง ยังผลให้จำนวนขันทีที่มีอยู่สี่พันกว่าคนต้องร่อยหรอลงไปตามกาลสมัย จนเหลือเพียงแค่ห้าคนเท่านั้น          ขันทีทั้งห้า แห่งราชสำนักอนันตานี้ ล้วนเป็นขันทีที่อยู่ในวัยรุ่น และมีรูปโฉมโนมพรรณที่งดงามยิ่งกว่าอิสตรีทั่วๆไปในตลาดสด พวกหล่อนทั้งห้าได้รวมกลุ่มกันอย่างเหนียวแน่นแล้วเรียกขานตัวเองว่า ห้าขันทีพลีสวาท          ยามเที่ยงวันก็จะอยู่งานรับใช้เหล่านางสนมในหอธิดารามสูร ส่วนยามเที่ยงคืนกระนั้นเล่า แทบไม่ต้องคาดเดา... พวกเธอทั้งห้าก็จะออกล่าเหล่าบุรุษมาสนองตัณหากามาของตนจนอิ่มหนำสำราญบานฤทัยไขขานกันทั่วหน้าประชาชีทวีผล          ด้วยเหตุฉะนี้... จึงได้ชื่อว่า ห้าขันทีพลีสวาท กระนั้นแล...          ฝ่ายพระนางแก้วกานดา ผู้เป็นพระขนิษฐาของเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐ ทรงถูกเจ้าฟ้ามูรตีช่วงชิงตัวมาเป็นพระสนมเอก และให้พำนักอยู่แต่ในหอธิดารามสูรอย่างหงอยเหงา          เพลานั้น...          พระนางทรงกำลังร้อยมาลัยอยู่ เหล่านางกำนัลแลขันทีทั้งมวลกรูกันเก็บมะลิซ้อนซ่อนเร้นและบัวบานทะโล่ ที่ปลูกอยู่ในสระกลางอุทยานของหอธิดารามสูร.....          " เอ้า...! เร็วเข้าสิจ๊ะ นางกำนัล ไป ไปเก็บบัวมาสิจ๊ะ ชั้นจะร้อยมาลัยถวายเจ้าฟ้ามูรตี..... "          " ช้าก่อนนางแก้วกานดา... "          เสียงทุ้มลึกดังขึ้น...          " อ๊ะ !!! ... ท่านเจ้าฟ้ามูรตี... "          " อำมาตย์ด้วยนะพะย่ะค่ะ "          " มาทำไมกันน่ะ นี่เป็นหอธิดารามสูรนะ "          " ช่างปะไร... จะมาชิงตัวนางไปน่ะสิ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเอ่ย          " ชิงไปทำไมล่ะจ๊ะ ชั้นก็เป็นเมียท่านเจ้าอยู่แล้วนะจ๊า..... "          " ไม่ต้องพูดมาก... บัดนี้เชษฐาของหล่อนได้ยกทัพมาประชิตแล้ว เราจะชิงตัวหล่อนไปเพื่อเป็นตัวประกันใกล้ชิดสนิทแนบแอบอิงระวิงกายา "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสด้วยพระอารมณ์ขรึม          พระนางแก้วกานดาดีพระทัยลิงโลด ทรงตวัดชายพระภูษาขึ้นพันพระพาหาพลางตรัส          " อ๊ะ !! ดี... ดี... ไปสิไป "          จากนั้นทรงผินพระพักตร์ไปยังเหล่านางกำนัลจึ่งตรัสอีก          " เอ้า... พวกนางกำนัล... รีบเก็บถ้วยโถโอชามเข้าสิ เอาของใช้ที่จำเป็นไปด้วยนะจ๊า.... "          เหล่านางกำนัลและขันทีทั้งห้า ต่างกระจายกำลังกันไปตามจุดต่างๆของหอธิดารามสูรแล้วหยิบฉวยสิ่งของใกล้มือกันเป็นพัลวัน กิจการดำเนินไปอย่างว่องไวและรวดเร็ว แลเห็นนางกำนัลวิ่งวุ่นไปทั่วบริเวณ สไบทองปลิวว่อนจนเจ้าฟ้ามูรตีทรงเวียนพระเศียร          มโหรีหลวงประจำหอฯ กระหึ่มเพลงอัปสรสวรรค์ตื่นบรรทมประพรมน้ำสุคนธ์ เคล้าคลอด้วยการรัวฉิ่ง - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 36          ท้องพระโรงพระราชวังอนันตา          ความครึกครื้นรื่นเริงได้อุบีติขึ้นอีกครั้ง เมื่อพระนางแก้วกานดาซึ่งทรงถูกเจ้าฟ้ามูรตีทรงควบคุมพระองค์มาไว้ที่นี่ ได้ทรงนำระบำชาวหอฯ และการละเล่นต่างๆ ที่ทรงคิดขึ้นขณะที่ทรงอยู่ในหอธิดารามสูร มาเผยแพร่แด่บรรดาขุนนาง อำมาตย์ และข้าราชบริพารทั้งมวล          ระบำที่ทรงประดิษฐ์ท่าเต้นและเพลงร้องนั้นก็อาทิ ระบำกรับตะแล็บแก็บ ซึ่งผู้เต้นจะต้องมีประสาทสัมผัสที่ดีอย่างมาก เพราะมือทั้งสองจะต้องถือกรับ แล้วสับให้ได้จังหวะกับเพลง ซึ่งบรรเลงเร็วมาก ระบำนี้พระนางแก้วกานดาทรงดัดแปลงมาจากท่าเต้นของสุนัขเวลาถูกน้ำร้อนสาดใส่          ส่วนการละเล่นทีทรงคิดขึ้นนั้น ก็อาทิ หมากตะลุกปุ๊ก โดยวิธีการปฏิบัติก็คือ ใช้ผู้เล่นที่เป็นสตรี มือหนึ่งกำหมากไว้สิบหมาก ส่วนอีกมือหนึ่งก็จะถือตะกร้อสอยผลไม้เอาไว้ เวลาเล่นก็โยนหมากขึ้นฟ้าแล้วใช้อีกมือซึ่งมีตระกร้อคอยรับหมากเหล่านั้น ถ้ารับหมากได้ไม่ครบตามจำนวนสิบ ผู้เล่นก็จะถูกผู้ชมกรูกับรุมปล้ำปลดพัสตราภรณ์ออกตามจำนวนหมากที่ขาดไปนั้น ความสนุกจึงอยู่ที่การรุมปล้ำจนล้มลุกคลุกคลานไปกับพื้น จึงเรียกว่าหมากตะลุกปุ๊ก การละเล่นนี้ เหล่าขุนนางอำมาตย์ต่างชื่นชอบกันนักแล          พระนางแก้วกานดาทรงมีพระประสงค์จะเล่นหมากตะลุกปุ๊กบ้าง จึงทรงฉวยตระกร้อและหมากมาจากนางกำนัลนางหนึ่ง หากแต่ผู้ใดเล่าที่จะกล้ากรูกันเข้าปลุกปล้ำเพื่อปลดพระภูษาผ้านุ่งของพระนางได้ มีฤา          ทรงเริ่มกิจการ หมากนับสิบถูกเหวี่ยงขึ้นฟ้าอย่างว่องไว พระนางกรีดกรายด้วยด้วยท่าอันงดงามอ่อนช้อย พลางทรงสอยหมากทีละเม็ดอย่างชำนิชำนาญยิ่ง          เหล่าข้าราชบริพารที่มุงดูกันอยู่ต่างตื่นเต้นตะลึงลานในพระอิจฉริยภาพของพระนางเป็นที่สุด          ฝ่ายเจ้าฟ้ามูรตี ซึ่งทรงเอกเขนกอยู่บนพระบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน ทรงกระหยิ่มในพระทัยว่า          ..... ดีล่ะ ร่ำลือกันนักหนาว่าแก้วกานดาช่ำชองนักเรื่องหมากตะลุกปุ๊ก เห็นว่ารับได้ทุกเม็ดไม่เคยขาดตกบกพร่อง จำเราจะลองแกล้งดูสักครา .....          ดำริจบทรงโน้มพระวรกายมาฉวยพระสุพรรณราช แล้วทรงเหวี่ยงขึ้นสู่ฟ้าในบัดดล          พระนางแก้วกานดากำลังจะทรงรับหมากเม็ดสุดท้ายพอดี ทรงแลเห็นพระสุพรรณราชลอยละลิ่วมาก็ทรงตะลึง พลางทรงเบี่ยงพระวรกายหมายรับหมาก หากแต่ทรงพะวงว่าถ้าพระสุพรรณราชตกพื้นหกเลอะเทอะอาจต้องพระอาญาได้ จะทำกระไรดีหนอ... ด้วยเหตุฉะนี้ จึงทรงตัดสินพระทัยทิ้งตระกร้อและหมากทั้งมวลแล้วหันไปรับพระสุพรรณราชแทน ทรงหมุนพระวรกายยื่นพระหัตถาเข้ารับพระสุพรรณราชองค์นั้นไว้ด้วยท่วงทีอันงดงามยิ่ง เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วท้องพระโรง แต่หมากทั้งสิบกลับกระจายเกลื่อนพื้นไปหมด          มโหรีหลวงบรรเลงเพลงเทพธิดาล่ออัญมณีศรีปราสาท เป็นการสรรเสริญหรือเยอะเย้ยมิอาจทราบได้          พระนางแก้วกานดาทรงทำพระพักตร์พระเนตรเหลอหลาโดยไม่ทันทรงรู้เลยว่า มีบุคคลผู้หนึ่งโถมกายเข้าหาพลางปลุกปล้ำกอดรัดจนล้มกลิ้งไปกับพื้นแล้วปลดพระภูษาพัสตราภรณ์ของพระนางออกไปถึงสิบชิ้น !!!!!!!!!!          " อ้า..... ท่านเจ้าฟ้ามูรตี "          เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลรีบวิ่งออกจากท้องพระโรงไปกันหมดเพราะเกรงพระอาญา          ชาวม่านเร่งรีบไขพระวิสูตรลงหลายชั้น เพื่อปกปิดทั้งสองพระองค์          มโหรีหลวงบรรเลงเพลงเทพธิดาพ่ายจนจบ แล้วรีบติดตามบุคคลอื่นออกไป          ในท้องพระโรง เหลือเพียงเจ้าฟ้ามูรตีและพระนางแก้วกานดาเพียงลำพังเท่านั้น          เพลาพิลาส....          ดาวเดือนกลาดเกลื่อนไปทั่วนภา          ห้วงแห่งอารมณ์พิศวาสอันตระการตาค่อยๆสะบัดพัดพลิ้วสยิวหยาด          เกลียวคลื่นที่สาดซัดริมฝั่งสุธาราริณีโยคนั้นสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นราวอสุราขยับ          แลแสดงดาวอันระยิบระยับจับตาก็เริ่มหมองหม่นมืดมิดสนิทลงด้วยหมู่เมฆาสีนิลอันน่าเกรงขามที่ค่อยๆเคลื่อนคล้อยเข้ามาปกคลุมอย่างชื่องช้าจนถ้วนทั่ว          ราวกับเกลียวพายุอันฉกาจฉกรรจ์นั้นกำลังจะอุบัติในมินาน          ฝูงปักษินต่างรีบบินทะยานกลับรังกับเป็นสาย แลในไม่ช้า...          เสียงคำรามก้องแห่งองค์เมฆเทวาก็พลันบังเกิดอย่างน่าสะพรึงกลัว ปานมโหรีหระหน่ำซ้ำประโคมประกอบกิจการอันสวรรค์สั่ง          ครั้งกระนั้น แม้ดวงสุริยายังอับแสง          เกลียวสมุทราอันวิปโยคพลันโถมถามหาศาลจนสุดจะทานทน เหลือที่หมู่มัจฉาน้อยใหญ่นั้นจะแหวกว่ายอยู่ได้ ต่างกระโจนโผนทะยานขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศจนฟองนทีแตกกระจายเป็นอนูสีมุก          เหล่าสิงสาราสัตว์ในพนาพลันถูกปลุกด้วยสุรเสียงกังวาลแห่งท้องมหาสมุทร ก่อนจะพากันออกมาโลกแล่นกรีดกรายฝ่าสายพิรุณที่โปรยรายไหลหลั่งลงมาอย่างฉ่ำชุ่มประดุจน้ำทิพย์จากเบื้องสรวงท่ล่อลวงหมู่ภมรให้มาเริงเล่น          แลไปยังหนทางใดก็พบเห็นแต่เหล่าสรรพสัตว์ที่ปรีด์เปรมเกษมสันต์สนานสวาทเป็นคู่ชิด          สายอสุนีบาตฟาดฟันลงสู่ผืนวสุนธราเป็นระวิง หากแต่สิงสาราสัตว์ทั้งผองกลับห้าวหาญวิ่งฝ่าจนกายาสะท้านโดยหาเกรงกลัวพลังร้อนรุ่มแห่งสายแสงกระนั้นไม่          ในมิช้า...          เมื่อหมู่เมฆาสีนิลพลันเคลื่อนคล้อยถอยห่างแลจางลง          เกลียวพายุฝนอันฉ่ำอุราก็พลันซาสงบสยบราบ แลกระแสคลื่นในห้วงมหรรณพก็พลันพบกับจุดอวสานแห่งความพิโรธทะมึน          สรรพสัตว์นัยน์ตาเบิก เมื่อแสงสุรีย์เฉิดฉายอาบระยับไปทั่วผืนธรณีอีกครั้ง          ทั้งสองพระองค์ยังคงทรงหวานชื่นอยู่มิเสื่อมคลาย          ชาวม่านค่อยคืบคลานเข้ามาภายในท่องพระโรงอย่างช้าๆ ก่อนจะบรรจงไขพระวิสูตรขึ้นทีละน้อย          มโหรีที่ถอยออกไปเมื่อครู่ใหญ่ก็พลันคลานตามเข้ามาเช่นกัน ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงเทวัญเสวยภิรมย์รื่นชื่นสุรีย์ศรีสมร          เจ้าฟ้ามูรตีทรงประกององค์พระสนมเอกขึ้นบนบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมานจึ่งตรัสด้วยสีพระพักตร์ละมุนลไมหาใดเทียม          " แก้วกานดายาหยี  เจ้าช่างรู้ใจพี่เหลือประมาณ "          " เพคะเจ้าฟ้ามูรตี "          พระนางแก้วกานดาดำรัสจบ ทรงลุกขึ้นพลางทรงพระดำเนินลงไปยังพื้นท้องพระโรงเบื้องล่างจึ่งตรัส          " แล ณ บัดนี้... หม่อมฉันใคร่ขอเบิก ห้าขันทีพลีสวาท เพื่อรำถวายชัยให้พระองค์ทรงสำราญพระอุราเพคะฝ่าบาท "          " ประเสริฐล้ำ อย่าช้าไย เราอยากทัศนาเต็มกำลัง "          เจ้าฟ้ามูรตีดำรัสจบ พระนางแก้วกานดาทรงปรบพระหัตถ์สามครา          บัดดลกันนั้น...          มโหรีพลันประโคมเพลงสุรเสียงสำเนียงร่ำร่ายรำเถิด          ทันใด...          ห้าขันทีพลีสวาท ในชุดเครื่องแต่งกายอย่างอลังการสุดจะพรรณนามีที่มิอาจพบได้ในพสุธานี้พลันทะยานกายออกมาจากห้าทิศแห่งท้องพระโรงแห่งนั้น...          การร่ายรำอุบัติขึ้นอย่างวิจิตรด้วยท่วงท่าพิลึกพิลั่นแต่งดงาม          มิเพียงแค่นั้น...          พระนางแก้วกานดายังทรงร่อนพระวรกายเข้าไปที่กลางหมู่ห้าขันทีพลีสวาทพลางทรงถือก้านดอกมะเดื่อและดอกหนวดเอาไว้ก่อนจะทรงร่ายรำเป็นจุดสนใจของคณะแลดูน่าหฤหรรษ์ตามไปด้วยในครานี้          " ลงมาสนุกดวยกันสิเพคะ ฝ่าพระบาท "          พระนางแก้วกานดาทรงเชื้อเชิญเจ้าฟ้ามูรตีให้ทรงลงจากพระบรมราชบัลลังก์มาร่วมสำราญระบำ          เจ้าฟ้าหนุ่มทรงสงวนท่าทีอยู่มินานก็ทรงทนทานต่อการยั่วเย้าแห่งพระนางแก้วกานดากระไรได้ จึ่งทรงผุดพระวรกายขึ้นแล้วทรงพระดำเนินลงมา          ในมิช้า...          เมื่อระบำดำเนินไปจนจบ          เหล่าห้าขันทีพลีสวาทจึ่งทรุดกายาลงรายรอบองค์เจ้าฟ้ามูรตีแลพระนางแก้วกานดาซึ่งทั้งสองพระองค์ทรงโอบกระชับพระวรกายของกันและกันไว้อย่างสนิทแนบแน่น          ดวงพระเนตรทั้งสองคู่สอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียวด้วยเกลียวพายุสวาทที่พัดหวน          " อีกสักคราเถิดหนาแม่คุณ "          บัดดลกันนั้น...!!          ห้าขันทีพลีสวาทพลันนัยน์ตาเบิกกว้างพลางรีบกระจายกำลังกันหลบลี้หนีหายออกจากท้องพระโรงแห่งนั้นไปคนละทิศา          ชาวม่านรีบไขพระวิสูตรลงอีกคราก่อนวิ่งรี่ตามไป หากแต่มโหรีนั้นไม่สามารถเคลื่อนย้ายสรรพดนตรีออกไปได้ทันเสียแล้ว จึงจำต้องอยู่คอยบรรเลงเพลงอภิรมย์สมคู่แอบดูอยู่มิห่างร้างรา เคล้าคลอด้วยการร่ายพิณสายเดี่ยวสามเที่ยวก็ยังมิเสร็จกิจการ จำต้องนำเพลงเทวาประสานสรรพอนูเพลิงสวาท ขึ้นมาบรรเลงต่อจึงจบภาระกิจในครากระนั้น ต่างพากันแอบถอนหายใจกันระนาว          ฤาคราวหน้าจะสรรหาเพลงยาวรบละวิรัฐ ขึ้นมาบรรเลงท่าจะเหมาะดีแท้แม่เอย * * * * * * * * * จบบทที่ 12 โปรดติดตามต่อบทที่ 13 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:32:27 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 37 บทที่ 13          ณ นครละวิรัฐ          ในปัจจุบันกาลเดียวกันนั้นเอง...          ทางฝ่ายกรุงละวิรัฐ... เจ้าฟ้าฉกรรณราชา เอกองค์มหาราชผู้เสวยสมบัตินครละวิรัฐ ทรงออกประทับนั่งบัลลังก์มหาพิสุทธิ์สุวรรณกาลี แวดล้อมด้วยเหล่ามหาอำมาตย์และนางกำนัลทั้งปวง          นับวัน องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐ ทรงมีพระสิริโฉมงดงามนวลเนียนขึ้นทุกขณะ อีกทั้งพระวรกายก็อ้อนแอ้นอรชร พระนวลฉวีเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล จนเหล่านารีทั้งพระนครต้องอายม้วนต้วน          พระกิติศัพท์แห่งพระสิริโฉมได้กระจายฟุ้งลือกระฉ่อนไปทั่วแว่นแคว้น ชวนให้บรรดากษัตริย์อริราชทั้งหลายหมายคำนึงว่าทรงเป็นบุรุษเพศที่งดงามกว่าสตรีใดจริงแท้          ทางเบื้องซ้ายของพระองค์คือสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา ชาเชื้อสายภูธรานคร พระนางเองก็ทรงมีพระสิริโฉมที่งดงามไม่แพ้พระสวามี จนในบางครั้ง เหล่าอำมาตย์และข้าราชบริพารเกือบเข้าใจผิดว่าองค์ไหนเป็นองค์ไหนกันแน่ เนื่องจากว่าเจ้าฟ้าฉกรรณราชาเองก็ทรงชุดฉลองพระองค์เยี่ยงพระราชินีเช่นกัน          ภายในท้องพระโรงแห่งกรุงละวิรัฐเพลากระนั้น ล้วนเต็มไปด้วยผู้คน เพราะกำลังเป็นมหาสมาคม          หากแต่องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาหาได้ทรงสนพระทัยกับการออกว่าราชการไม่ เนื่องจากกำลังทรงหยอกล้ออยู่กับสมเด็จพระศรีตะกุมะลากาพระชายาอย่างชื่นบาน          มหาดเล็กนายหนึ่งเคลื่อนกายผ่านเหล่าขุนนางที่นั่งเรียงรายกันอยู่มุ่งสู่ ตรึงสมัย มหาอำมาตย์เอกแห่งกรุงละวิรัฐพลางกระซิบอะไรอยู่ครู่          ดวงตาทั้งคู่ของมหาอำมาตย์หนุ่มรูปงามเบิกกว้งขึ้นพลางเอามือป้องปาก ก่อนจะเขยิบกายาหันมาทางเจ้าฟ้าฉกรรณราชา องค์กษัตราแห่งละวิรัฐพลางถวายบังคมแล้วกราบทูล          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวละวิรัฐ ณ บัดนี้ เจ้าฟ้ามูรตีผู้โอหัง ได้จับตัวสมเด็จพระขนิษฐาของพระองค์ไว้เป็นตัวประกันใกล้ชิดสนิทแนบแอบอิงระวิงกายา เนื่องจากเกรงว่าพระองค์จะยกทัพเข้าโจมตีกรุงอนันตาพระเจ้าข้า "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จลุกขึ้น ทรงเอื้อนเอ่ยมธุรสวาจาด้วยพระสุรเสียงอันอ่อนหวานแช้มช้อยชมดชม้อยอย่างอิสตรี          " มิไยที่มูรตีเธอสิจะทำเช่นนั้น ประหนึ่งหยามพระยศพระเกียรติแห่งเราผู้เป็นเจ้าครองนครละวิรัฐ "          ดำรัสจบ ทรงหันมาทางอำมาตย์คู่พระทัย          " อำมาตย์เอย... เจ้าเห็นควรเช่นใดจ๊ะ..... "          มหาอำมาตย์เอกชำเลืองมองเหล่าขุนนาง ราวกับจะรอดูว่ามีผู้ใดทักท้วง ครั้นไม่มี มหาอำมาตย์หนุ่มได้หันมากราบบังคมทูลให้ทรงทราบเบื้องพระยุคลบาทว่า          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวละวิรัฐ ในการนี้ เจ้าฟ้ามูรตีทรงคิดไปแต่เฉพาะองค์ว่าฝ่ายละวิรัฐเราจะกรีฑาทัพเข้าไปย่ำยีอนันตาให้พินาศ แท้จริงแล้วหาใช่ไม่ หากเพียงแต่เป็นพระบัญชาการของพระองค์ในอันที่จะตระเตรียมกองพลพยุหยาตราเสด็จทางสถลมารคเพื่อทรงประพาสลำเนาไพรในราชอาณาจักรดังปกติวิสัยเช่นทุกครากระนั้น "          " ก็จริงอยู่... ว่าต่อไปสิพ่ออำมาตย์คู่ใจเรา "          ทรงเอ่ยพลางคลอเคล้าพระชายา          " เช่นนั้น... มิไยละวิรัฐเราไม่ส่งของกำนัลบางอย่างไปให้อนันตา เพื่อปรองดองวิถีแห่งกษัตริยราชนครแลลดกระแสความรุนแรงแถบชายพระนครเล่าพระเจ้าข้า "          " แล้วเราจะให้อะไรไปดีฤา "          " นกอีมูรากู้ ที่เรามี น่าจะดีแท้ "          " ไม่ได้นะเพคะ "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงขัดขึ้น          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาและอำมาตย์เอกหันมามองพระนางโดยพลัน ประหนึ่งตำหนิว่าไฉนจึงทรงสอดแทรกการสนทนาให้ล่าช้าชะงักงันเช่นนี้          กษัตริย์หนุ่มรูปงามหันมาทางมหาอำมาตย์เอกรูปหล่อล่ำพลางตรัสไปว่า          " อันว่านกอีมูรากู้นั้นเป็นมหาสมบัติอันล้ำค่าแห่งอาณาจักรละวิรัฐ สืบทอดอายุมาก็กว่าห้าพันปีแล้ว จะเอาไปให้อนันตานั้นจะเหมาะหรือ เราว่าหาสิ่งอื่นจะมิเหมาะเจาะพ้องต้องกันกว่านี้มิแยแส "          " ถึงเพลาพระกระยาหารเย็นแล้วเพคะ เสด็จพี่ฉกรรณราชา "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงทูนถวายพานผลหมากรากไม้ที่ทรงแกะสลักเสร็จหมาดๆ          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาพร้อมมหาอำมาตย์ได้หันขวับมาอีก          " เกิดมาเป็นตัว มีผัวเป็นตน มิไยไม่ยับยั้งอารมณ์ป่วนให้หวนถึงมือเที่ยงเมื่อตะกี้ "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาดำรัสด้วยสีพระพักตร์เข้ม          " หม่อมฉันผิดไปแล้ว "          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงสงบไป          องค์มหาราชละวิรัฐทรงสาวพระเนตรไปโดยรอบท้องพระโรงอันมโหฬารตระการตา พลางตรัสด้วยการดัดพระสุรเสียงให้เหี้ยมหาญสุขุมคัมภีรภาพ          " บัดนี้เราขอเปิดโอกาสให้พวกเจ้าถ้อยแถลงมาได้ "          ครู่หนึ่งจึงมีผู้ยกหัตถ์ขึ้น เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงปรีดา พลางทรงกรีดพระดัชนีไปหาผู้นั้นโดยพลัน          " เจ้า.... "          น้ำพระสุรเสียงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานดังเดิม          ขุนนางชราผุดขึ้นอย่างช้าๆ          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกเกศปกประเทศ ข้าพระองค์ถูกหมางเมินมานาน ครานี้ใคร่ขอแสดงความคิดเห็นว่า มหาอำมาตย์หนุ่มด้อยปัญญานัก การมโหฬารปานนี้ ยังจะมีแก่ใจให้อีมูรากู้แก่อนันตาประเทศอริราช เช่นนั้น มหาอำมาตย์สมควรแก่การนำผ้านุ่งมาคลุมหัวจะดีกว่ากระนั้นแล "          " หา... !! ไอ้แก่... แก... "          มหาอำมาตย์เอกค้อนขวับฉับพลัน          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงหันมาทางมหาอำมาตย์คู่ใจอีกคราพลางตรัสถาม          " ฤาท่านว่าไง จะมีความคิดอื่นใดอีกแล "          มหาอำมาตย์เอกกระหยิ่มยิ้มย่องผ่องใสปานได้ช่องพร้อมทำแววตาเจ้าเล่ห์พลางทูลด้วยน้ำเสียงอันน่าสะพรึงกลัว          " ข้าพระองค์เห็นควรถล่มอนันตาราบคาบ พลีชีพพระขนิษฐาเสีย "          มโหรีกระหน่ำฉาบยักษ์ดังสนั่น          การดังกล่าวยังความขุ่นข้องให้เกิดขึ้นแก่สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาเป็นยิ่งนัก จนสุดที่พระนางจะทรงเฉยเมยอยู่ได้อีกต่อไป ทรงพิโรธพลางทรงทุบบัลลังก์สุวรรณกาลีดังครืนจึ่งตรัสลั่นท้องพระโรงแห่งนั้น          " เสด็จพี่...!!!!  ไฉนเลยจะกระทำการเช่นนั้น พระขนิษฐาของพระองค์แท้ๆ จะทรงทอดทิ้งได้อย่างไร "          มโหรีหลวงบรรเลงเพลงละวิรัฐเสี่ยงรัก สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาทรงร้องนำ ตามด้วยเจ้าฟ้าฉกรรณราชา และมหาอำมาตย์เอก          " ฤาเห็นควร... จะเสีย... ขนิษฐา... "          " น้องนางอย่าได้... สอดมา "          " กษัตรา.... ตรัสชอบดี.. "          บทเพลงจบลงด้วยมโหรีลั่นฆ้องชัย          เพลากระนั้น...          สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาพิโรธหนัก เสด็จลุกขึ้น สะบัดสไบทอง ทรงกล่าวกับนางกำนัลทั้งมวล          " นิวัติภูธรา "          จบคำ.. เสด็จสืบพระบาทนำหน้า นางกำนัลทั้งมวลพากันแบกพัดวี โถพระน้ำหมาก พระเชี่ยนหมากทอง โถพระสุธารสร้อนเย็น สืบเท้าจากไป แลเห็นสไบทองปลิวเป็นทิวแถว          มโหรีบรรเลงเพลงละวิรัฐเริงร่ามหาศาลบานตะเกียง เคล้าคลอด้วยเสียงพิณ เหล่าขุนนางจุดพลุตะไลไฟพะเนียงเป็นการเฉลิมฉลอง ราวกับรอเวลานี้มานานแสนนาน เวลาที่ภูธราจะคืบคลานออกจากละวิรัฐ          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จก้าวมาข้างหน้าหนึ่งพระบาท ทรงเชิดพระพักตร์ค้อนพลางตรัสไปด้วยพระสุรเสียงเฉียบคม          " เชอะ...นังครกแตก คิดจะมาแลกสำเภาละวิรัฐ หึ หึ หึ ข้าจะแต่งตั้งมาร์ฒแม้นดารณีย์ ขึ้นดำรงตำแหน่งราชินีแทนมัน "          ฉับพลัน...          มาร์ฒแม้นดารณีย์ อิสตรีผู้อาภัพกลับตะลึงงัน นางปลื้มปิติสุดประมาณ โอกาสที่รอคอยมานานได้อุบัติขึ้นอย่างที่นางไม่คาดคิดมาก่อน          ความใฝ่ฝันที่จะได้เป็นราชินีทวีทะยานขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่นางยังเยาวัย ในครานั้น นางได้แต่เฝ้าฝันให้มีราชยานคานหามมาเกย แล้วอยู่มาวันหนึ่งความฝันก็พลันเป็นจริง เมื่อมหาดเล็กหลวงอัญเชิญพระราชโองการมาเรียกตัวให้เข้าวังด่วนที่สุด เนื่องด้วยวังในหาสตรีที่จะทำหน้าที่แบกสุพรรณศรี พระสุพรรณราชไม่ได้เลยแม้แต่ผู้เดียว          ความปรีดาถึงจุดอิ่มตัว ยังผลให้มาร์ฒแม้นดารณีย์เกิดคลั่ง นางฉวยพัดขนนกบุษราคัมที่ใช้พัดวีองค์กษัตริย์ พลางวิ่งไปรอบๆท้องพระโรงพร้อมตะโกนก้อง          " อุ้ยตาย... !! จริงเหรอเพคะฝ่าบาท... หม่อมฉันได้เป็นหลวงแล้ว "          ฝ่าบาทแห่งละวิรัฐ ทรงชำเลืองมองมาร์ฒแม้นดารณีย์ด้วยหางพระเนตร พลางทรงหันไปจูงอำมาตย์เอกขึ้นตรัส          " ขึ้นห้องเถอะจ้ะ มหาอำมาตย์ "          มหาอำมาตย์หนุ่มประคับประคององค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาผู้เลอโฉมเดินหายเข้าไปทางเบื้องหลัง          มโหรีหลวงประโคมเพลงเทพบุตรสองตระกองกันสวรรค์โปรด สรรเสริญเจ้าฟ้าฉกรรณราชา แล้วต่อด้วยเพลงธิดากรรแสงรุนแรงเหลือ เพื่อเยาะเย้ยมาร์ฒแม้นดารณีย์ซึ่งกำลังยืนชูสไบและพัดขนนกบุษราคัมอย่างเดียวดายอยู่กลางท้องพระโรง          มหาดเล็กรัวกรับ ชาวม่านไขพระวิสูตรลงอย่างช้าๆ เพื่อปกปิดองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาและมหาอำมาตย์เอก          เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างกรูกันไปมุงอยู่รอบๆพระวิสูตรเพื่อแอบมองกิจกรรมอันเกิดแก่บุรุษเพศทั้งสอง เนื่องจากเห็นว่าเป็นของแปลกสุดประมาณนานับ - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 38          ฝ่ายกองทัพนางกำนัลทั้งสามพันห้า ของสมเด็จพระศรีตะกุมะลากา ค่อยๆสืบบาทฉับๆ สไบทองปลิวเป็นทิวแถวจากกรุงละวิรัฐสู่นครภูธรา          เมื่อทรงยาตรากระบวนพยุหฯ ออกจากละวิรัฐมาได้สักระยะ ก็พลันประสบกับทหารม้าเร็วจากกรุงภูธราควบอาชามาประจวบเหมาะพอดิบพอดี ศริพารฟาร์ ราชเลขานุการในพระองค์สมเด็จพระศรีตะกุมะลาการีบกราบทูลโดยพลัน          " ขอเดชะ สมเด็จฯ พระระเห็จออกจากกรุง ณ บัดนี้ มีอาชาจากภูธรามุ่งมาทางกระบวนเพคะ เกรงว่าจะมีราชสาส์นด่วนจากภูธราประเทศเขตขันธ์ "          " กระนั้นมิไยไม่รีบชี้ช่องให้ล่องมาทางเรา "          " รับด้วยเกล้าเพตะพระองค์ "          จบคำ ศรีพารฟาร์รีบโจนทะยานพุ่งตรงไปยังม้าเร็วผู้นั้นโดยทันใด ก่อนจะเอากายาเข้าขวางกั้นไว้ด้วยความองอาจพลางตวาดลั่น          " ช้าก่อน... เจ้า มีข่าวคราวอันใดมากราบทูลองค์สมเด็จพระศรีตะกุมะลากา ณ บัดเพลานี้ได้ทรงระเห็จออกจากกรุงละวิรัฐแล้ว "          " ประทับอยู่หนใดๆฤา "          " ที่นั่นกระนั้นแล "          ศรีพารฟาร์ยายหัตถาไปยังพระเสลี่ยงทองคำองค์ใหญ่          ทหารม้าเร็วมิรอช้า รีบกระโจนลงจากอาชาก่อนกระวีกระวาดเข้าหาองค์แล้วก้มลงกราบถวายบังคมแทบเบื้องยุคลบาท          " ขอเดชะ สมเด็จพระศรีตะกุมะลากาเจ้า ณ บัดนี้ สมเด็จพระเจ้ากรุงภูธรา ได้เสด็จสวรรคตลงแล้วพระเจ้าข้า "          มโหรีกระหน่ำฉาบแลซึงทองพร้อมสั่นกระดิ่ง เหล่านางข้าราชบริพารทั้งมวลพากันร่ำไห้ครวญครางกระเส่าเศร้าโศกโศกาอาดูรจะพรรณนามี          " ขอพระนางเจ้าศรีตะกุมะลากาจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเป็นล้านปี "          ทหารม้าเร็วตะโกนก้องพงพนาพลางก้มลงกราบ          ศรีพารฟาร์เขยิบกายาเข้าใกล้องค์พลางกราบทูล          " ขอเดชะ ณ บัดนี้ ทรงดำรงพระยศเป็นพระราชินีแห่งภูธราเราแล้วนะเพคะพระนางขา "          พระนางศรีตะกุมะลากาเสด็จลุกออกจากพระเสลี่ยงพลางทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นสู่ฟ้า ประหนึ่งรับเทวบัญชาแห่งองค์เทวัญ          ฉับพลัน... พระนางทรงคะนึงในพระทัย...          .....อุเหม่นี่หนอ มิสู้ตัวเราผู้ครองบรมฉัตรแห่งภูธราประเทศจะหาพวกร่วมเป็นภาคี เข้าถล่มกรุงละวิรัฐให้พินาศ เช่นนั้น.....          " ศริพารฟาร์... "          ดำรัสเรียก          " เพคะพระนาง "          ศริพารฟาร์ถลาเข้าน้อมเศียร          " จงเปิดบัญชีดูทีฤา ว่ามีผู้ใดบ้างที่ขัดเคืองอยู่กับฉกรรณราชามาก่อนเก่า จำเราจะได้หันเหไปหาผู้นั้น "          " เพคะพระนาง "          จบคำศริพารฟาร์คว้ากระบอกทองคำจากนางกำนัลผู้หนึ่งพลางเปิดกระบอกออก          ภายในกระบอกบรรจุแผ่นหนังจามรียาไว้แผ่นหนึ่งซึ่งนางก็ค่อยๆบรรจงกรีดนิ้วหยิบแผ่นจามรียาชิ้นนั้นออกมาอย่างช้าๆด้วยเกรงว่าจะทำให้แผ่นหนังชำรุดก่อนจะคลี่ออกแล้วอ่านอักขระที่จารึกเอาไว้          " บุคคลแรก... สมิงสาตาบู ขัดเคืองด้วยเนื่องเคยขอร่วมหอลงโรงมีสัมพันธ์สวาทกับเจ้าฟ้าฉกรรณราชา แต่องค์เจ้าฟ้ามิทรงเล่นด้วยเพคะ "          " แหวะ... สมิงสาตาบู ท่าทางจะเป็นพวกรักหลากเพศ เช่นนั้น หากข้องแวะด้วย พวกเรามิตกเป็นเหยื่อพวกมันกันหมด รายต่อไป "          ทรงกล่าว          " บุคคลที่สอง... เจ้าฟ้ามูรตี... "          " หยุด... "          ดำรัสจบ ศริพารฟาร์ชะงักคาที่ พลางหันมามองพระนางซึ่งทรงพระดำรัสต่อ          " ก็รู้กันอยู่ว่าเคืองกันเรื่องพระขนิษฐาแก้วกานดา เอาผู้อื่นดีกว่า "          " เพคะ... บุคคลที่สาม... พระนางสุบินสวรรค์ ราชินีเถมรู เคียดแค้นเจ้าฟ้าฉกรรณราชา เนื่องด้วยทรงเคยถูกผลักไสไล่ส่ง เมื่อครั้งพระนางทรงไปขอร้องให้เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงยกเลิกการปิดกั้นเขื่อนขันธ์สวรรค์ธารา เพราะทำให้ชาวเถมรูไม่มีน้ำจืดใช้อย่างพอเพียง ไม่เพียงแค่นั้น... เจ้าฟ้าฉกรรณราชายังใช้เสน่ห์หว่านล้อมตรึงสมัย แม่ทัพรูปงามเรือนร่างกำยำล่ำสันผู้เป็นคู่พิศวาสของพระนาง ซึ่งเป็นพวกรักหลากเพศอยู่แล้วไปเป็นมหาอำมาตย์เอกอีกด้วย ช่างร้ายเหลือประมาณจะทานทน ทรงคิดเช่นนั้นไหมเพคะ "          " อึ้มมม... น่าสน ฤาเจ้าว่าไงจ๊ะ ศริพารฟาร์ ราชเลขานุการแห่งเรา "          " หม่อมฉันเห็นควรกับบุคคลที่สามด้วยประการฉะนี้เพคะ "          " เช่นนั้น... เราควรจะรวมทัพกับพระนางสุบินสวรรค์ ราชินีเถมรู จะดีมิน้อยเจียวฤา "          ฉบัดนั้น...          กองทัพของพระนางศรีตะกุมะลากาก็พลันหันเหมุ่งสู่ชายทะเลโลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป ในทันใด          ปี่พาทย์หญิงบรรเลงเพลงกะรุมปรูดีศรีสมาน สรรเสริญทัพภูธราให้ได้ชัยชนะในครานั้น * * * * * * * * * จบบทที่ 13 โปรดติดตามต่อบทที่ 14 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:40:23 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 39 บทที่ 14          ท่ามกลางเขาลำเนาไพร อันหลากล้วนไปด้วยพืชนานาพันธุ์ที่แผ่กิ่งก้านดอกใบกระจายไปทั่วบริเวณ แลปกคลุมพื้นธรณีอันอุดมสมบูรณ์ไปด้วยวัชพืชให้ชุ่มฉ่ำตลอดชั่วกาลเพลามาช้านานนับเนื่องได้หลายชั่วอายุบรรพชนอยู่          เสียงฝีบาทของผู้คนจำนวนมากได้สืบแทรกลำเนาป่ามาอย่างว่องไวจนกระหึ่มไปทั่วราวกับมโหรีบรรเลงมโหระทึกให้กึกก้องสนั่นท้องพระโรงแห่งกรุงละวิรัฐ          ณ บัดนี้...          กระบวนเสด็จพระราชดำเนินทางสถลมารคของพระนางศรีตะกุมะลากา ราชินีภูธราประเทศ ได้ระเห็จระเหเร่ร่อนมาตามวนาดอนพงไพรอย่างไวว่องคล่องแคล่ว          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงประทับบนพระเสลี่ยงทองคำ โดยมีเหล่าทาสสตรีสี่คนหาม กระบวนเสด็จสืบเท้าต่อเนื่องอย่างรวดเร็วลัดเลาะไปตามพงไม้ จนในที่สุดก็ออกสู่ชายฝั่งทะเลอันกว้างใหญ่          เสียงเกลียวคลื่นถาโถมโหมซัดชายหาดอันขาวสะอาดเนียนละเอียดดังครืน เคล้าคลอเสียงหมู่นกนางนวลซึ่งบินร่อนอยู่บนท้องนภาอย่างอ่อนช้อยราวกับนางรำ          กระบวนเสด็จหยุดอยู่ที่ชายหาดแห่งนั้น แลพระเสลี่ยงทองคำก็ถูกอัญเชิญลงอย่างช้าๆ          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงเปรยยิ้มออกมาคราหนึ่งพลางทรงขยับพระวรกายลงจากพระเสลี่ยงแล้วทรงเมียงมองข้าราชบริพารแลทหารหญิงทั้งมวลซึ่งขณะนั้นต่างพากันตกตะลึงพรึงเพริดเปิดตาอ้าปากค้างไปกับภาพท้องทะเลสีน้ำเงินอันกว้างใหญ่ เพราะพวกหล่อนทั้งหลายไม่เคยประสบพบพานทะเลมาก่อน เนื่องด้วยภูธราประเทศนั้นไม่มีราขอาณาเขตติดกับท้องทะเลเลย          " ชื่นตื่นตาทั่วหน้า มิไยไม่เริงร่าลงสนานให้สุขสราญสรรพางค์กาย ไปสิ "          พระนางศรีตะกุมะลากาตรัสจบ          บรรดาเหล่านางพระกำนัลแลทหารหญิงทั้งมวล ต่างสลัดอาภรณ์และชุดเกราะของตนออกอย่างว่องไวแล้วโถมกายลงสู่ท้องทะเลอันเย็นฉ่ำแห่งนั้นในทันที          เหล่าสตรีทั้งมวลต่างชื่นสุขกับการแหวกวายสายธาราและหยอกล้อต่อกระซิกระริกระรี้กันจนเป็นที่สนุกสนาน ต่างสาดน้ำใส่กายากันและกันจนฉ่ำชุ่ม          พระนางศรีตะกุมะลากายังทรงประทับอยู่กับทาสหญิงทั้งสี่ และศริพารฟาร์ ราชเลขานุการในพระองค์          " เห็นนังพวกหล่อนเริงร่าแล้วช่างบันเทิงใจนัก "          ตรัสพลางทรงใช้พระหัตถาเสยพระเกศาอันยาวสลวยให้สยายไปตามแรงลมโบกสะบัด          " เพคะพระนาง... นังพวกนี้มันมิเคยประสบพบทะเลมาก่อนเก่า ดูราวกับว่าเป็นสวรรค์ของพวกมันกระนั้นแล "          ศริพารฟาร์กราบทูลจบ พระนางศรีตะกุมะลากาเสด็จลุกขึ้นจากพระที่อย่างช้าๆ สายลมต้องพระภูษาจนโบกสะบัดพลิ้วไหว          " เอาล่ะ... บรรดาข้าราชบริพารทั้งหลาย บัดนี้ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว "          ตรัสจบ เหล่าสตรีในทะเลต่างทยอยกันขึ้นฝั่งแล้วแต่งกายจนเป็นที่เรียบร้อย          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงหันมาทางศริพราฟาร์ พลางทรงมีพระราชโองการ          " จงไปเตรียมเภตราทองคำลงทะเล เราจะมุ่งสู่เถมรู ณ บัดนี้ "          " เพคะราชินี "          ศริพารฟาร์น้อมรับพลางเร่งรีบไปจัดการ          ในไม่ช้า...          เภตราทองคำลำมหึมาซึ่งต้องใช้ฝีพายถึงสามร้อยคนก็เลื่อนลงทะเล เหล่าทหารหญิงทั้งหลายเข้าประจำตามที่ของตน ธงชาติภูธราถูกอัญเชิญขึ้นสู่ยอดเสากระโดงเรือโดยพลัน          มโหรีประจำเรือกระหน่ำเพลงคลื่นลูกใหม่ตามด้วยเพลงกะรุมปรูดี เคล้าคลอเสียงไชโยโห่ร้องของสตรีภูธราทั้งหลาย          " เคลื่อนพล "          ทรงมีพระบรมราชโองการ          เหล่านางกำนัลทั้งสามร้อยซึ่งอยู่บนชายหาด ต่างแยกออกเป็นสองข้าง ข้างละพันห้าร้อย ลงว่ายในธารา ขนาบเรือสำเภาพระที่นั่งของพระนางศรีตะกุมะลากาซึ่งทรงชุดกษัตริย์หญิงสไบเกราะทอง ถือคทามหามณีเก้ายอดปลอดอริราช          สำเภาทองเคลื่อนคล้อยอยู่กลางทะเล โดยมีขบวนนางกำนัลว่ายน้ำขนาบอยู่ด้านข้างแลดูงดงามอลังการสุดประมาณ ประดุจเทพธิดานาวาซึ่งรายรอบด้วยนางฟ้าจากสรวงสวรรค์ - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 40          ณ อีกฟากฝั่งหนึ่งของโลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป          ในเพลาเดียวกันนั้น พระนางสุบินสวรรค์ ซึ่งทรงกลับจากอนันตาด้วยความกริ้ว ได้เสด็จออกมาผ่อนคลายพระอารมณ์ด้วยการชมปลา ในโลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวาของพระนางสะบินสวรรค์ พลางเข้ามากราบทูล          " ราชินีนาถเพคะ ทรงหายคลายพระหวั่นแล้วหรือยังเพคะ "          " เอื้อนถ้อยถึงเรื่องนี้ช่างโกรธานัก เศวตฉัตรกรุงเถมรูเราถูกเหยียดหยามโดยอนันตาคชแคว้น ช่างน่าเจ็บใจจริงๆ "          พระนางตรัสพลางทรงแลพระเนตรออกไปยังนอกฝั่งทะเล ทรงพิศดูหมู่นกผ่องพรรณซึ่งบินแห่กันไปรวมกลุ่มอยู่ที่จุดหนึ่งซึ่งอยู่ไกลออกไปมาก ดั่งว่ากำลังมีสิ่งใดน่าสนใจอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ซึ่งแท้จริงแล้ว ตรงจุดบริเวณดังกล่าวก็คือขบวนเภตราทองของพระนางศรีตะกุมะลากานั่นเอง          พระนางสุบินสวรรค์ทรงสะดุ้ง เมื่อราชครูหญิงวัย 80 ชันษา เข้ามากระซิบด้วยเสียงอันสั่นเครือ          " ไฉนเล่า...พระแม่เจ้าไม่ใช้เสน่ห์หว่านล้อมเจ้าฟ้ามูรตีให้ตายใจเล่าเพคะ "          ทรงเชิดพระพักตร์ค้อน พลางทรงเปรยขึ้นว่า          " เชอะ... ก็มีนางแก้วกานดามหาเทวีศรีละวิรัฐพระพลัดถิ่นมานานแสนนานก็ยังมิกลับสถานบ้านช่องห้องหอรอโลมปฏิโลมอยู่ทุกคืนค่ำย่ำรุ่ง มิไยจะมาแยแสหลงเสน่ห์เล่ห์กลสนหทัยเรา "          ฉับพลัน... วาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้ายรีบวิ่งเข้ามาทูล          " อาเพทใหญ่แล้วเพคะราชินีนาถ บัดนี้ เบื้องบูรพทิศานุทิศ ปรากฏกองทัพอิสตรีสามพันแหวกว่ายสายธารามาทางนี้เพคะ "          มโหรีเถมรูกระหน่ำเพลงอะไรก็ไม่รู้ เพราะกำลังตกใจกันอย่างสุดขีด พระนางสุบินสวรรค์เปรยพระสุรเสียงเป็นกลอนโดยทรงร้องนำ ตามด้วยจะติกะวะนาจิ สองเสนาบดี และในที่สุดก็ร้องพร้อมกันทั้ง 4 คน          " มาดีมาร้ายยยยย ฤาไฉนนนนนน "          " จงสั่งการลงไปให้เตรียมหา... "          " อา วุธ ยุทโธป กร ณา... "          " เตรียมพร้อม ยุทธนาในทันใด "          มโหรีลั่นฉาบสามคราเป็นอันจบบทเพลงที่ร่วมกันประสานสรรพเสียงให้กระเดื่องแดนดิน          สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงถลามาหมอบพลางเงยหน้าทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวเถมรู ณ บัดนี้ เป็นการทราบแน่ชัดแล้วว่า ทัพเภตราที่ยกมาในทะเลนั้นเป็นของพระนางศรีตะกุมะลากา มหาราชินีแห่งภูธราประเทศ ผู้เป็นพระชายาแห่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐเพคะ "          " เทวาหนุน...? "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงตกพระทัยยิ่ง พลางทรงยกพระหัตถ์ทั้งสองขึ้นป้องพระอุระจึ่งตรัสต่อ          " ราชินีภูธรา ชายาละวิรัฐ... นี่นางจะยกมาตีเราฤาไฉน..? "          " คงหามิได้เพคะ... หม่อมฉันว่า.. ทรงมาขอพระวินิจฉัยเรื่องผูกใจพระสวามีที่ไปฝักใผ่ตรึงสมัยมากกว่า "          สะขรุมจินห์เล่นลิ้นปลิ้นปล้อนพร้อมยิ้มอาย          ฉาด..ด..ด..ด..ดดดดดด !!!          จะติกะวะนาจิเสียบาทเข้าใส่อย่างจังจนร่างสะขรุมจินห์ลอยละลิ่วไปไกลพลางทูลด้วยน้ำเสียงห้าวหาญ          " อย่าใส่พระทัยกับมดปลวก ขอทรงมีพระบรมราชโองการออกศึกโดยด่วน "          ฉับพลัน...          เสียงหนึ่งกังวาลมาจากนภาเบื้องบน ราวอัสนีสาธร...          " ช้าก่อนสุบินสวรรค์มัสยายาหยีรานีเถมรู ไยเจ้าไม่ตริชอบถี่ถ้วน "          บัดดล บนท้องฟ้า พลันปรากฏหมอกควันสีขาวสะอาดตาพวยพุ่งขึ้น ครั้นควันจางลง เหล่าสตรีในทัพเถมรูต่างตะลึงในในสิ่งที่ประสบ พร้อมนอบนบลงก้มกราบคารวะพลางเปล่งสุรเสียงขึ้นพร้อมกัน          " โอ...!! อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์... "          ภาพที่ปรากฏแก่สายตาประชาชีทุกผู้ทุกนามนั้น คือองค์เทวาสุงสุดผู้อยู่ในพัสตราภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะบนยอดเขา บนศรีษะสวมมงกุฏทองคำส่องประกายวาววับจับตาอยู่ตลอดเวลา          ในครากระนั้น ได้ทรงมีพระดำรัสชี้แนะ          " จงร่วมมือกับศรีตะกุมะลากา ราชินีนาถภูธราประเทศ สร้างความยิ่งใหญ่แก่กรุงเถมรูราชธานีเทอญ... " - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:43:18 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 41          ในไม่นาน...          เภตราทองคำของพระนางศรีตะกุมะลากาจึงจอดสงนิ่งอยู่กลางทะเล แลเหล่านางกำนัลและข้าราชบริพารแห่งภูธราประเทศต่างหมอบลง          พระนางสุบินสวรรค์ได้เสด็จพระราชดำเนินขึ้นสู่เภตราทองด้วยพระทัยอิ่มเอิบ สีพระพักตร์แสดงถึงความปิติสุขเป็นที่ยิ่ง ทรงหยุดประทับยืนอยู่หน้าพระนางศรีตะกุมะลากาคราหนึ่ง ซึ่งพระนางศรีตะกะมะลากาก็ทรงยิ้มตอบด้วยไมตรีจิตอันดีเหลือประมาณ          จากนั้น ทั้งสองพระองค์ก็ทรงโผเข้าหากันพลางทรงสวมกอดแสดงความยินดี          เหล่าข้าราชบริพารทั้งสองฝ่ายต่างไชโยโห่ร้อง แลจับคู่กันเข้าสวมกอดเฉกเช่นเดียวกันกับพระราชินีของตน          มโหรีทั้งสองฝ่ายต่างแบกเครื่องสรรพดนตรีอันหลากหลายมารวมกันเป็นมหามโหรีผสมวงใหญ่สุดก่อนร่วมกันบรรเลงบทเพลงไออุ่นละมุนรักพิทักษ์ประชา ซึ่งเพิ่งจะประดิษฐ์ท่วงทำนองแลคำร้องขึ้นมาสดๆ ณ เดี๋ยวนั้น          ทันใด...          บังเกิดเกลียวควันทวยเทพพุ่งขึ้นระหว่างสายเลือดขัตติยกษัตรียาทั้งสองพารา ปรากฏเป็นซึงทองหางจามรียาและฆ้องวงหยกปกเกศเกล้าอันสวยสดงดงามอย่างละหนึ่งวางอยู่ ตามด้วยพระดำรัสแห่งองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ว่า          " บัดนี้ ข้าจักมอบอาวุธเทวาสองชิ้นนี้แก่เจ้าทั้งสอง เจ้าจงใช้มันไปในทางเสริมสร้างความยิ่งใหญ่แก่ประเทศของเจ้า และ ณ ที่นี้... ข้าจักขอประกาศให้ทราบว่า กรุงเถมรู จักรวมกับภูธรา แลขนานนามใหม่ว่า... เถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น... นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ขอทวยเทพทั้งหลายจงรับทราบโดยทั่วถึงกันทุกท่านทุกองค์เทอญ... "          ดำรัสจบ...          บังเกิดเกลียวควันหลายสายพวยพุ่งอยู่บนท้องฟ้า          มโหรีสวรรค์ประโคมเพลงเทวาประสาทศิลป์ถวิลหวังประดังประเทืองกระเดื่องวิมานประสานทวยเทพ          ชาวประชาทั้งสองชาติไชโยโห่ร้องกันอึกทึกอีกครา แลกษัตรียาทั้งสองจึงก้มลงกราบองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ด้วยความเคารพ ก่อนเงยพระพักตร์ขึ้นแย้มพระสรวลด้วยความยินดี          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงชูซึงทองหามจามรียา ขึ้นชนกับฆ้องวงหยกปกเกศเกล้า อันเป็นสัญญลักษณ์ลัญจกรหมายถึง เถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น ได้เกิดขึ้นแล้วในเกวลทวีปแห่งนี้ "          อา... การประจันหน้ากันระหว่างสามกรุงอันได้แก่ อนันตา ละวิรัฐ แลเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น เกิดขึ้นแล้วฤานี่ ผู้ใดเล่าจะห้ามทัพครานี้          มหามโหรีหลวงบรรเลงเพลงมหาทัพสดับพระโองการ แสดงถึงความยิ่งใหญ่และชัยชนะของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง - - - - - - - - -          ยามรัตติกาล...          ในพนาไพรที่กองทัพสตรีหนึ่งล้านเก้าแสนคนของกษัตรียาผู้เถลิงราชย์จากเทวัญบัญชา          พระนางสุบินสวรรค์ทรงผุดขึ้นจากพระที่ พลางทรงเอื้อมพระกรไปโอบบั้นเองของนางพัดวีนางหนึ่งมาแนบชิดองค์          " อ๊ะ..!! หาควรไม่เพคะราชินีนาถ "          นางพัดวีทักท้วงด้วยทีท่าตระหนกพลางสั่นกายาระริก          " สักหน่อยน่า... หาจะมากไม่ คราเดียวกระนั้นเอง "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสจบทรงแนบพระโอษฐ์เข้าจุมพิตปรางอันอิ่มเอิบเนียนนุ่มแห่งนางพัดวีผู้นั้น          โคมประทีปดับลงโดยพลัน          กาลเพลายามดึกผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวเต่าคลาน          ภายในกองทัพที่เต็มไปด้วยสตรีจำนวนมากมายมหาศาล สิ่งไม่คาดคิดย่อมเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ อิสตรีบางนางอาจสะกดกลั้นอารมณ์อันอ่อนไหวแลแรงปรารถนาส่วนลึกแห่งจิตใจนั้นไว้ได้ จึงต้องพาลระบายลงกับอิสตรีด้วยกันฉันท์คู่รัก          พระนางสุบินสวรรค์ก็เช่นเดียวกัน...          พระนางทรงกรำศึกมาเป็นเวลานานแสนนานเพื่อชาติเถมรู ความรู้สึกบางส่วนจึงขาดหายหรือแปรเปลี่ยนไป ด้วยเหตุนี้ จึงทรงเป็นอีกผู้หนึ่งที่ปลีกหนีจากห้วงแห่งความรู้สึกที่แปลกแยกนั้นไปไม่พ้น * * * * * * * * * จบบทที่ 14 โปรดติดตามต่อบทที่ 15 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:43:40 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 42 บทที่ 15          รุ่งเช้า...          ยามสุริยาทอรัศมีเจิดจ้าไปทั่วผืนพสุธาอันกว้างใหญ่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักจากโลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป          บริเวณค่ายพักแห่งกองทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น เหล่าสตรีในกองทัพกำลังประกอบกิจแห่งตน บ้างหุงหาอาหาร บ้างลงสรง บ้างชำระอาภรณ์ที่ใช้มาก่อนเก่า บ้างปะชุนอาภรณ์ที่ขาดวิ่น บ้างแย้มโอษฐ์ต่อกัน          วงปี่พาทย์บรรเลงเพลงพระนางตื่นบรรทม เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศในยามเช้านี้          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงพระดำเนินตรวจพล พลางทรงกรีดพระดัชนี ไปรอบๆ          " แม่ฟาร์ตีฏ์... มาเช็ดถูพื้นค่ายสิจ๊ะ สุบินสวรรค์จะได้โปรด "          " เพคะราชินีนาถ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวาน้อมรับ          วาริชฌาภาร์ณา เสนาบดีหญิงมือซ้ายพลันรีบวิ่งเข้ามา          " ราชินีนาถเพคะ น้ำพระปัสสาวะในพระสุพรรณราชวางไว้แห่งใดดี? "          " กรี๊ดดด..!! โสโครกกระไรเลย เอาไปเทลงวารีสิยะ "          บัดเพลานั้น...          พระนางสุบินสวรรค์ทรงตื่นบรรทมแล้ว ทรงพระดำเนินลงจากพลับพลาที่ประทับมาด้วยมวนพระเกศาที่ยุ่งเหยิงผิดสังเกตุ ราวกับทรงมีกิจกระหน่ำในกลางราตรีที่ผ่านมากระนั้น          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงผินพระพักตร์มาทอดพระเนตรด้วยความฉงนพลางตรัสถาม          " มิไยมวนเกล้ายุ่ง กอบกิจชอบกระนั้นฤา? "          " ดูกระนั้นอยู่... แล้วพระนางเล่า ไฉนจึงเข้าบรรทมแต่วัน ฤาคะนึงถึงสวามีที่หันเหไปหาเหล่าบุรุษ "          " เห็นจะใช่ คู่เคยสมสู่กันมา ย่อมหวนระลึกอยู่เป็นพื้น "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงนิ่งอยู่ครู่จึ่งตรัสต่อด้วยพระสุรเสียงตัดพ้อพร้อมทรงเชิดพระศอเด่นโดด          " เชอะ... คนอะไร.. โอษฐ์ปราศรัยน้ำใจเชือดศอ ล่มหลงในอำมาตย์บุรุษกว่าสตรีอย่างเรา "          " หาควรส่งจิตกลับตรวจค้นมากไม่... "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสจบทรงยื่นพระพักตร์มากระซิบต่อ          " กระนั้น... มิไยไม่ส่งปลาหางสะดิ้งมาร แสดงถึงถ่านอัคคีเก่ายังคุกรุ่นอุ่นองค์ "          บัดดล...          พระนางศรีตะกุมะลากาพระเนตรเบิก ฉายแววพระสติปัญญาสว่างโล่งแจ้ง พลางทรงหันมาทางพระนางสุบินสวรรค์พร้อมส่งพระสุรเสียงหวาน          " คะนึงจิตได้เลิศนัก กระนั้นเราจะส่งนางรำไปถวายปลาหางสะดิ้งมาร ต่อองค์ฉกรรณราชาในทันใด "          มโหรีหลวงบรรเลงเพลงอัปสรคะนึงใฝ่ เคล้าคลอกับเสียงซักผ้าของบรรดานางกำนัล - - - - - - - - -          กรุงอนันตา...          ฝ่ายเจ้าฟ้ามูรตี องค์มหาราชผู้ผ่านพิภพแห่งอนันตาประเทศ          เพลากระนั้น เมื่อทรงเล็งเห็นว่าข่าวคราวจากละวิรัฐได้เงียบหายไป ก็ทรงวางพระทัยได้ในระดับหนึ่งว่าข่าวกรองเกี่ยวกับการยกทัพมาของเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐนั้น คงจะคลาดเคลื่อนอีกเช่นเคย ซึ่งทรงมีพระดำริอยู่ในพระทัยว่า          ..... ไฉนนะ.. ฉกรรณราชาถึงจะยกทัพมาในเพลานี้ ทั้งๆที่เราเองก็ไปช่วงชิงแก้วกานดามาตั้งนานแล้ว ฤาจะเป็นแผนการณ์อันแยบยลแห่งละวิรัฐที่หมายจะเอาอนันตาไปครอบครองในเบื้องหน้า ไม่น่ะ... คงไม่ใช่เช่นนั้นเป็นแน่ รึกจะเป็นแผนการณ์ช่วงชิงแก้วกานดากลับไป ก็ไม่น่าจะใช่อีกนั่นแหละ ฝ่ายละวิรัฐคงไม่อยากได้ตัวแก้วกานดาหรอก นางออกจะเริงร่าหาสนใจกิจการใดในพาราเช่นนี้ รึกว่า.....          ขณะที่เจ้าฟ้ามูรตีกำลังทรงมีพระดำริครุ่นคิดอย่างหนักหน่วงอยู่นั้น พลันพระสมาธิอันสงบเยือกเย็นดุจสายน้ำไหลก็ต้องถูกทำงายลงโดยพระสุรเสียงโวยวายแลแหลมเล็กของพระนางแก้วกานดาผู้ทรงกำลังประทับนั่งร้อยมาลัยอยู่ไม่ห่าง          " เฮ้ออออ... น่าเบื่อจังเลยนะเพคะ นี่เราจะต้องรออีกนานไหมนี่ กว่าที่เจ้าพี่ฉกรรณราชาจะทรงยกทัพมาถึงอนันตา เสด็จพี่ฉกรรณราชาเองก็เหลือหลาย กาลเพลาผ่านพ้นไปหลายชั่วยามก็มิส่งข่าวคราวมาแจ้งแถลงไขเลยว่าจะชิงตัวเรากลับไปเป็นแม่นมั่น เฮ้อออ... หม่อมฉันรู้สึกเบื่อเหลือประมาณ นึกอยากจะออกไปสนุกสนานเตร็ดเตร่ตามป่าลำเนาไพรที่ใกล้ๆเนี่ยเพคะพระองค์ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงปรีดาปราโมทย์ล้นเหลือ ทรงแย้มพระสรวลคราหนึ่งจึ่งตรัส          " เอาสิ..แก้วกานดา มิไยไม่ไปประพาสที่ดอยแฉล้มวจี ที่นั่นเขาลือกันหนากรรณว่ามีสิงสาราสัตว์ประหลาดๆอยู่มากโข อย่างเช่น ตัวกบ ตัวเขียด อย่างนี้เห็นทีจะเหมาะกับเจ้า "          " อุ๊ย.. พระองค์เนี่ย ทรงล้อเล่นเห็นชาติสกุลเลยนะเพคะ "          " จะเอาห้าขันทีพลีสวาทไปคอยปรณนิบัติรับใช้ก็ได้นะ เห็นพวกมัน...ร่านป่า.. ออกอย่างนั้น "          ห้าขันทีพลีสวาทซึ่งกำลังนั่งจับกลุ่มร้อยมาลัยแลคุยกันอยู่มุมหนึ่งต่างหัวร่อต่อกระซิกระริกระรี้เป็นที่ยิ่ง          พระนางแก้วกานดาทรงโน้มพระวรกายมาอิงแอบแนบพระอุระอันกล้าแกร่งของเจ้าฟ้ามูรตีพลางทรงยิ้มหวานพลางทรงลูบไล้พระอุระพระองค์นั้นเล่นจึ่งตรัส          " จากไปครานี้ แก้วคงคิดคำนึงถึงพระองค์มิวางวาย "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงโน้มพระพักตร์ลงมาพลางเผยพระสรวลชวนให้หลงใหล พระนางแก้วกานดาพระวรกายอ่อนระทวยระรวยรื่นชื่นสุข ทรงหลับพระเนตรลงพลางทรงเผยอพระโอษฐ์หมายรอคอยการจุมพิตสั่งลาจากเจ้าฟ้ามูรตีผู้ทรงเสน่ห์เลิศล้ำ          แต่หาเป็นดังที่พระนางทรงคาดหวังไม่...          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเบี่ยงพระพักตร์มากระซิบที่ข้างพระกรรณของพระนางว่า          " ไปเสียทีสิ แม่รานีหนักวัง "          พระนางแก้วกานดาพระเนตรเบิก พลางทรงผุดพระวรกายขึ้นด้วยความพิโรธสุดประมาณนานับพลางตรัสไปด้วยพระสุรเสียงแหลม          " ประพาสดอย "          จบคำ ทรงเชิดพระพักตร์สูงก่อนเสด็จสาวพระบาทอย่างว่องไวออกจากท้องพระโรงแห่งนั้น ห้าขันทีพลีสวาทรีบฉวยพานพวงมาลัยที่ยังร้อยไม่เสร็จสืบบาทตามพระนางไปติดๆจนลับประตูทวารทุกชั้น          มโหรีหลวงบรรเลงเพลงธิดาเชิดชู แสถงถึงกิริยาของอิสตรีที่กำลังโมโหร้าย - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 43          หลายเพลาผ่านไป...          ณ ชายพนาแห่งหนึ่ง          กระบวนเสด็จพระราชดำเนินของพระนางแก้วกานดา ซึ่งทรงประทับอยู่บนพระวอทองคำเปลวที่เจ้าฟ้ามูรตีพระราชทาน พร้อมขบวนนางกำนัลห้าสิบนาง และห้าขันทีพลีสวาท ก็ลีลาสมาอย่างช้าๆ ตามป่าละเมาะอันลดเลี้ยว          พระนางทรงร่าเริงเป็นที่สุด          " อุ๊ย... นางกำนัล ดูนั่นสิจ๊ะ นกระริกร่าน สัตว์แปลกแห่งป่านี้ จงไปจับมันมาให้เราทีฤา "          นางกำนัลกลุ่มหนึ่งกรูกันไปยังนกระริกร่าน พลางฉวยสวิงไล่จับกันเป็นการสนุกสนาน แต่เหล่านางกำนัลมิชำนาญทาง เหล่านางกำนัลส่วนหนึ่งจึงถูกกับดักเสือหนีบตาย ส่วนที่เหลือสะดุดวัชพืชหนืดจนหน้าคว่ำเสียโฉมไปตามๆกัน          " ชิ...สมน้ำหน้า มิชำนาญป่าริจะมาตามประพาส "          พระนางทรงสบถใส่ซ้ำก่อนทรงเชิดพระพักตร์ไปอีกทางหนึ่ง          " อุ๊ย... นางกำนัล ดูนั่นสิ ตัวกบ ตัวเขียด ที่องค์มูรตีพูดถึง จำเราจะเอาไปฝากองค์สักตัวสองตัว.. เอ้า... นางกำนัล ปฏิบัติการได้ "          จบพระสุรเสียง เหล่านางกำนัลอีกกลุ่มพากันเก็บก้อนหินแล้วขว้างใส่ตัวกบตัวเขียดเป็นการใหญ่          กบ เขียด สิ้นชีวิตลงพร้อมๆกับนางกำนัลเหล่านั้น เนื่องเพราะก้อนหินที่ปาไปล้วนกระเด็นกระดอนกลับมาโดนพวกเดียวกันเองสุดน่าเวทนา          " เชอะ... ด้อยปัญญา มิชำนาญป่าสิจะมาตามประพาส "          พระนางทรงสบถใส่ซ้ำอีก ก่อนทรงเชิดพระพักตร์ไปอีกทางจึ่งตรัสด้วยพระเนตรเบิก          " อุ๊ย... นางกำนัล ดูนั่นสิจ๊ะ งูผลไม้ ช่างน่ารักเสียไม่มี อย่าช้าไย ไปจับมันมาให้เรา ณ บัดดล เราจะเอาไปเลี้ยงเล่นในหอธิดารามสูร "          นางกำนัลกรูกันปีนต้นไม้อย่างทุลักทุเล เนื่องจากอาภรณ์ประดับกายาไม่เกื้อหนุน บางนางผ้านุ่งขาด บางนางก็สไบวิ่น ต่างร้องวี๊ดว๊ายกระตู้วู้กันระงมไปหมดทั้งป่า          การสำเร็จ...          นางกำนัลผู้หนึ่งจับงูผลไม้มาถวายได้หนึ่งตัวพร้อมทูลรายงาน          " ขอเดชะฝ่าละอองพระบาท ตามที่ได้ทรงมีพระเสาวนีย์ให้จับงูผลไม้มาถลายกระนั้น หม่อมฉันสามารถจับมาได้หนึ่งตัวเพคะ "          " เลิศปัญญา แล้วนางกำนัลของข้าล่ะ "          " ที่ไปกับหม่อมฉันล้วนตายหมดเพคะ หนึ่งถูกสไบพันคอตาย เจ็ดตกต้นไม้ สามถูกกับดักงู สี่ผ้านุ่งขาดเลยอับอายที่จะกลับมาเฝ้า จึงพากันปลิดชีพตนเองทิ้งไปเพคะ "          " เฮ้อ... อนาถา มิชำนาญป่าสิจะมาตามประพาส "          พระนางทรงหยิบชายพระภูษาขึ้นซับน้ำพระอัสสุชลซึ่งไหลออกมาหนึ่งหยด ก่อนจะทรงเงยพระพักตร์ขึ้น          บัดดล...          สายพระเนตรของพระนางแก้วกานดาก็พลันสะดุดชะงักอยู่กับสิ่งหนึ่งที่เบื้องหน้า ซึ่งใหญ่โตมโหฬารบานตะไทมากเหลือล้นพ้นประมาณมี          " กรี๊ดดด...!!  นางกำนัล ดูนั่นสิ...บัวกินนาง ดอกไม้ล้ำค่าแห่งป่านี้ หากแม้นเราได้กินกลีบดอกของมันเพียงหนึ่งคำ เราก็จะมีชีวีเป็นอมตะ ไป ไปเร็วเข้า ไปเอามันมา "          " ขอเดชะพระนาง "          นางกำนัลผู้จับงูผลไม้มาถวายได้ทูลขึ้น          " หือ...อันใดฤาจ๊ะ "          ทรงหันมาแล          " นางกำนัลที่ติดตามพระองค์มาตายหมดแล้วเพคะ "          " แล้วนางกำนัลสำรองล่ะ "          ทรงถาม          " ใช้หมดแล้วเพคะ เหลือเพียงนางแบกพระวอทองคำเปลวสี่นาง กับหม่อมฉันเท่านั้น "          " อ้าว เหรอ.. อือ... ถ้าเช่นนั้นก็พวกเจ้าที่เหลือนั่นแหละ ไปเอามันมา "          " เพคะ "          นางกำนัลชุดสุดท้ายโถมกายเข้าหาบัวกินนาง ซึ่งมีขนาดใหญ่เท่ากับคชสารสิบตัว          การปลุกปล้ำเพื่อปลิดกลีบบัวได้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ในขณะที่พระนางแก้วกานดาและห้าขันทีพลีสวาทได้ยืนหัวร่อกันอยู่อย่างสนุกสนานยิ่ง          ในไม่ช้า...          นางกำนัลทั้งห้าก็ถูกกลืนหายเข้าไปในดอกบัวโดยไม่โผล่ออกมาให้เห็นอีกเลย          บัดดล... มีสิ่งหนึ่งโผผินบินผ่านพระนางแก้วกานดาไปอย่างว่องไว          " อ๊ะ... ห้าขันที... ดูนั่นสิ ผีอาภรณ์ ลวดลายสดใสน่าดู เราอยากได้ "          " หม่อมฉันทั้งห้าขออาสาไปจับมาถวายให้เองเพฮะ ทรงรออยู่ ณ ที่นี่ อย่าเด็จไปไหนนะเพฮะ "          หนีรู ขันทีผู้หนึ่งทูล          จบคำ เหล่าขันทีถลาตามผีอาภรณ์จนหายลับเข้าไปในป่า          พระนางแก้วกานดาทรงประทับนั่งคอยอยู่บนโขดหินก้อนหนึ่ง ทรงเหลียวมองซ้ายขวาพลางตรัส          " ดูสิ นังพวกนี้ ช่างใจเสาะกันเสียจริง ไม่เท่าไหร่ก็ตายกันหมด สู้ข้าไม่ได้สักคน "          เบื้องหลังพระนางนั้น...          พลันมีมืออันหยาบกร้านเลื่อนเข้ามาใกล้องค์อย่างช้าๆ พลางสะกิด          พระนางทรงหันขวับมามอง และทรงพบว่ามีบุรุษร่างมหึมาสวมอาภรณ์เป็นหนังเสือ มือถืออาวุธยาวและแหลมคมยิ่งนักยืนยิ้มอยู่          " อ๊ะ...จะทำอะไรเรา ไอ้คนโฉด "          พระนางทรงตวาดพลางทรงยกพระหัตถ์ขึ้นป้องปิดองค์ตรงส่วนที่ทรงคิดว่าล่อแหลมที่สุดในพระวรกาย          " จะทำอะไรน่ะเหรอ หึ หึ ก็ชิงตัวนางไปเปรอสวาทไงล่ะ "          บัดดล...          บังเกิดกลุ่มชายร่างบึกบึนในอาภรณ์หนังเสือทะยานออกจากสุมทุมพุ่มไม้โดยรอบแลพากันเข้าตะครุบตัวพระนางไปในทันที          ครู่หนึ่ง...          เสียงอันเจี๊ยวจ๊าวของบรรดาห้าขันทีพลีสวาทก็ดังมาแต่ไกล          " ขอเดชะพระนาง หม่อมฉันจับผีอาภรณ์ได้แล้วเพฮะ "          หนีรูว่า          " สวยเชียวเพฮะ "          ถูไถเอ่ย          ครั้นถึงจุดหมาย เหล่าห้าขันทีก็ต้องตกตะลึงในสิ่งที่เห็น เนื่องเพราะพระนางแก้วกานดาได้ทรงหายพระองค์ไปเสียแล้ว เหล่าห้าขันทีตะใจพลางเปรยออกมาเป็นกลอน เริ่มจากหนีรู ถูไถ ไซ้เนิน เพลินพวง และหวงหลังเป็นลำดับ          " โอ้ว่าพระนางแก้วฯ ทรงหายไปแล้วฤานี่ "          " จะทำอย่างไรกันดีละตัว หัวคงขาด "          " ใจเย็นๆ อาจทรงดำเนินเล่นอยู่แถวนี้ "          " วจีร้าวราน ดูนั่น สิ่งบอกเหตุเพทภัย "          " สิ่งใดตกอยู่รี่ไปดูกันเถิดจะเกิดปัญญา "          ทั้งห้ากรูกันไปยังที่นั่น...          บนโขดหินอันเคยเป็นที่ประทับของพระนางแก้วกานดา พลันปรากฏพระกุณฑลตกอยู่ข้างหนึ่ง          " ทรงทิ้งไว้เป็นพระสัญญลักษณ์ว่าทรงถูกชิงตัวไปแล้วเป็นแม่นมั่น "          ไซ้เนินกล่าว          " จะทำเช่นไรดีเล่านี่หนอ "          หวงหลังครวญด้วยความตระหนก          " ถ้าทรงถูกลักพาตัวไปจริง ก็มีอยู่ทหนทางเดียวที่พวกเราควรจะกระทำ "          หนีรูกล่าวจบก็เหลือบมองเพื่อนพ้อง ก่อนที่ทั้งหมดจะเปล่งสุรเสียงขึ้นมาพร้อมกันว่า          " ตราตรูสิอยู่โดนอาญา เอาตัวรอดดีกว่าอย่าช้าไย "          จบคำ เหล่าห้าขันทีพลีสวาทต่างรีบกระโจนหนีหายไปพร้อมกันโดยพลัน          โอ้..องค์เทวัญ ไฉนทรงลงทัณฑ์พระนางเช่นนี้หนอ... * * * * * * * * * จบบทที่ 15 โปรดติดตามต่อบทที่ 16 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:46:38 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 44 บทที่ 16          บนดอยแฉล้มวจี...          หมู่บ้านชาวเขาเผ่าหนึ่งตั้งอยู่เป็นกลุ่มๆ          กลุ่มควันอันเกิดจากการหุงหาอาหารได้โชยคลุ้งไปทั่วบริเวณอันกว้างใกญ่ แลไปทางไหนก็ล้วนมีแต่บุรุษเพศ สวมชุดหนังเสือ บ้างก็เสือโคร่ง บ้างก็เสือดาว บ้างก็เสือลายพลาดกลอน จะมีหลอมแหลมก็เช่นเสือปลา และเสือกินพืช          นี่คือกลุ่มชาวเขาเผ่าสมิงสา ผู้ครอบครองคอยแฉล้มวจีมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว ชาวเขากลุ่มนี้จะไม่มีสตรีอยู่ในเผ่าเลย ทั้งนี้เพราะพวกเขาคิดว่าสตรีเป็นบุคคลที่วุ่นวาย จู้จี้ และมักจะกระทำให้ของขลังประจำตัวบุรุษเสื่อมความศักดิ์สิทธิ์          ฉะนั้น ยามที่พวกเขาต้องการสตรีมาบำเรอสุข เขาก็จะออกล่า ครั้นพอปรนเปรอกามากันจนทั่วหน้าประชาชีแล้วก็จะแล่เนื้อสตรีผู้นั้นกินจนหมดสิ้น ช่างน่าสยดสยองผองขนเหลือประมาณมี          อีกประการหนึ่งที่ถือเป็นสาเหตุสำคัญว่าชาวเขาเผ่าสมิงสาไม่นิยมอิสตรีอยู่ในเผ่านั้นก็คือ เพราะหัวหน้าเผ่าเป็นพวกรักหลากเพศ คือชอบหลายเพศ ไม่ว่าจะเป็นหญิงก็ได้ ชายก็ดี หรือขันทีก็หฤหรรษ์ ฉะนั้น เผ่านี้จึงไม่มีสตรีอยู่ในเผ่ากระนั้นแล          ภายในกระโจมของหัวหน้าเผ่า ซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างวิจิตรพิสดารด้วยกระดูกสัตว์ ขนสัตว์ และเครื่องในสัตว์ที่ตากแห้งแล้ว แต่ละมุมล้วนเพริศแพร้วไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ของหัวหน้าที่ได้รับการจัดวางเอาไว้อย่างมีระเบียบงามตา บ่งบอกถึงความพิถีพิถันและเอาใจใส่ได้ในระดับหนึ่ง          มุมหนึ่งของกระโจมอันมีเตียงนอนไม้วางอยู่ บนที่นอนนั้นมีร่างอ้อนแอ้นอรชรของอิสตรีนางหนึ่งตะแคงกายหันหลังให้ ครู่หนึ่ง สตรีนางนั้นก็หันมา ที่แท้เป็นพระนางแก้วกานดานี่เอง          พระนางทรงลืมพระเนตรขึ้นอย่างช้าๆ พลางทรงกลอกดวงพระเนตรไปมาอยู่ครู่          บัดดล...          ทรงผุดลุกขึ้นพลางทรงทอดพระเนตรพระวรกายของพระองค์ซึ่งเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าห่มคลุมอยู่เพียงเท่านั้น          " กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!! "          ทรงกรีดร้องก้อง          พระสุรเสียงร้องของพระนางดังลั่นกระโจม และสนั่นออกไปข้างนอกจนได้ยินกันไปทั่วทั้งหมู่บ้านชาวเขาเผ่าสมิงสา          ชายร่างกายบึกบึนกำยำผู้ซึ่งพระนางทรงพบเป็นครั้งแรกที่โขดหินกลางป่าได้ถลาเข้ากระโจมมา          " ไอ้คนโฉด ออกไปนะ "          พระนางทรงตวาดใส่          " นี่กระโจมของข้า ข้าจะมาจะไปมันก็เป็นเรื่องของข้า "          ชายหนุ่มตอบ          " บังอาจกระทำการอันมิบังควรบนร่างกายของเรา กลับกรุงครานี้เราจะให้องค์มูรตียกทัพมาผลาญหมู่บ้านเจ้า "          พระนางตรัสบริภาษเป็นการใหญ่          " ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า... ดีจริง มิเสียทีที่เกิดมาในชาตินี้ ในที่สุดข้าก็ได้นางอันเป็นที่รักแห่งกษัตริย์อนันตาไว้ครอบครอง "          ชายหนุ่มปิติยิ่ง          " ต่ำชาติสกุลถ่อยสิจะมาสอยกัลปพฤกษ์ "          พระนางตรัสพลางทรงเชิดพระพักร์          ฉาด..ด..ด.. ชายหนุ่มวาดหัตถ์ซัดพระพักตร์พระนางแก้วกานดาจนทรงล้มคว้ำคะมำหงายไปในบัดดล          " เจ้า.... "          พระนางตรัสด้วยพระสุรเสียงหวานปานน้ำอ้อย พลางทรงยกพระหัตถ์ข้างหนึ่งขึ้นปิดพระพักตร์ข้างที่ทรงถูกตบนั้น          นับแต่ประสูติมาเป็นราชินี มิเคยมีเลยที่จะมีผู้ใดมาหมายตบพระพักตร์พระนาง นอกจากสองบุคคลเท่านั้น          หนึ่งคือองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชา พระเชษฐา          ส่วนอีกหนึ่งนั้นเล่า ก็คือเจ้าฟ้ามูรตีกษัตริย์อนันตา          แต่... บัดนี้...          พระนางทรงมีพระหฤทัยอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด ทรงขยับพระวรกายมาอิงแอบแนบร่างอันบึกบึนของชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าเผ่าพลางตรัสไปด้วยพระสุรเสียงอ่อน          " ท่านช่างแข็งแรงสุดประมาณ เรายังไม่ทราบนามกรของท่านเลย "          " อันว่านามของเรานั้นหรือ คือ สมิงสาตาบู "          " สมิงสาตาบู !! "          พระนางทรงตกพระทัยเป็นที่ยิ่ง          " ไฉนนาง..? "          สมิงสาตาบูฉงน          " ป..เปล่า ไม่มีอันใด "          พระนางตรัสพลางทรงพระดำริในพระทัยว่า          ..... สมิงสาตาบู คือผู้ที่เจ้าพี่ฉกรรณราชาทรงเคยเล่าให้ฟังว่า เขาเคยมาทูลขอเจ้าพี่ร่วมหอร่วมห้องพระบรรทมด้วย แต่เจ้าพี่ไม่ทรงโปรด จึงเกิดเคืองกันขึ้น เขาผู้นี้นะหรือเป็นพวกรักหลากเพศ.....          พระนางดำริพลางทรงเพ่งพินิจเรือนร่างอันบึกบึนกำยำของสมิงสาตาบู          " ไม่น่าเชื่อ... "          ทรงเผลอตรัสออกมาคราหนึ่ง          " จงอยู่แต่ในกระโจม อย่าออกไปภายนอก มิฉะนั้นเจ้าจะถูกลูกน้องของข้ารุมย่ำยีจนปี้ป่น แล้วถูกแล่เนื้อกินในที่สุด "          กล่าวจบสมิงสาตาบูผลุบออกจากกระโจมไป ทิ้งให้พระนางแก้วกานดาประทับอยู่เพียงลำพัง - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 45          ท้องพระโรงพระราชวังอนันตา          " เริงร่าไม่มีที่สิ้นสุด... ดูสิ นี่ก็ผ่านไปหลายเพลาแล้ว ยังไม่เห็นเศียรแม่แก้วกานดากลับมาเลย คงจะเพลิดเพลินเจริญวจีกับป่าเขาลำเนาไพรจนลืมเราเสียแล้วกระมัง อำมาตย์ "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสเรียก          " พระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์เอกถวายบังคม          " รึท่านว่าไง "          " พระนางแก้วกานดานานทีจะได้ทรงเพลิดเพลินอย่างนี้สักครั้ง ที่กรุงละวิรัฐคงไม่มีอย่าอนันตาประเทศจึ่งทรงสำราญพระอารมณ์มากเป็นพิเศษ เช่นนั้น พระองค์น่าจะทรงทำพระทัยให้ฉ่ำเย็นไว้ก่อน "          ครู่ใหญ่...          มหาดเล็กสืบเท้าฉับๆเข้ามาในท้องพระโรงอย่างว่องไว พลางตรงดิ่งไปยังพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน อันเป็นที่ประทับแห่งเจ้าฟ้ามูรตีผู้งามสง่า จากนั้นจึงคุกเข่าลงกราบถวายบังคมทูลว่า          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวอนันตา ณ บัดนี้ มีรายงานว่า ขบวนเสด็จของพระนางแก้วกานดาแตกกระสานซ่านเซ็น เหล่านางกำนัลตายหมด ส่วนพระนางแก้วกานดาและห้าขันทีพลีสวาทหายสาบสูญไร้ร่องรอยพระเจ้าข้า "          มโหรีหลวงประโคมเพลงร้างรานารีผีผยอง เจ้าฟ้ามูรตีทรงเริ่มร้องบทกลอน ตามด้วยมหาอำมาตย์เอกและมหาดเล็ก          " โอ้แก้วกานดาน้องยาพี่ "          " หายไปเช่นนี้ฝีมือกรุงละวิรัฐ "          " จัดทัพในทันใด "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงผุดลุกขึ้น พลางทรงมีพระบรมราชโองการมานพระบัณฑูรมหาสุรสิงหนาทสนั่นท้องพระโรงแห่งนั้น          " สถาปนามหาทัพอัปสรสวรรค์สนั่นเมืองกระเดื่องภูผา พร้อมช่วงชิงแม่แก้วกานดากลับมาให้จงได้ " - - - - - - - - -          ย่ำค่ำ...          ฝ่ายกรุงอนันตากำลังเร่งรีบจัดทัพรี้พล เตรียมออกเดินทางสู่กรุงละวิรัฐในกลางดึก ไพร่พลมีมากมายมหาศาล แลเห็นกองเพลิงและเกวียนบรรทุกสัมภาระกระจายกันอยู่เป็นกลุ่มๆทั่วเชิงเขาใกล้พระบรมมหาราชวัง อีกข้างยังมีหมู่ม้าศึกรวมกลุ่มกันอยู่เป็นฝูงทางฝั่งตะวันออก ส่วนช้างศึกก็รวมกันอยู่ทางทิศเหนือ ประมาณว่ามีช้างศึกกว่าพันเชือก ส่วนม้าศึกก็ราวแปดพันม้า          ไพร่พลบางส่วนกำลังขัดแต่งและลับคมหอกคมดาบ บางส่วนกำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย บางส่วนกำลังอาบน้ำชำระกาย บางส่วนกำลังให้อาหารม้า และบางส่วนกำลังร่ำลาบุตรภรรยา เพราะการเดินทางครั้งนี้อาจต้องจากบ้านจากเมืองไปเป็นเวลานาน          ในพระบรมมหาราชวังอนันตา          เหล่าข้าราชบริพารมหาดเล็กและนางกำนัลก็กำลังสาละวนอยู่กับการจัดเตรียมพระราชสัมภาระของเจ้าฟ้ามูรตี ซึ่งมีมากมาย อาทิเช่น ช้างทรง 3 เชือก ซึ่งต้องใช้ผลัดเปลี่ยนกัน ม้าทรง 5 ม้า เรือพระที่นั่งอลังการอนันตามหานาวาสถานราชยานศรี  พร้อมบุษบกและที่ประทับ ซึ่งแยกส่วนออกเป็นชิ้นๆ บรรทุกไว้บนหลังช้าง พร้อมที่จะประกอบใช้งานได้ทุกเมื่อ ในกรณีที่ต้องเดินทางทางน้ำ หีบฉลองพระองค์และเครื่องภัสตราภรณ์อีกทั้งเครื่องบรมราชูปโภคอื่นๆอีกกว่าแปดสิบหีบ          ท้องพระโรงพระราชวัง เจ้าฟ้ามูรตีซึ่งทรงชุดฉลองพระองค์สีดอกอัญชัญ ประทับยืนอยู่หน้าพระบรมราชบัลลังก์ ตรัสสั่งงานแก่อำมาตย์และขุนางทั้งปวง          " ผสานจิตใจเป็นหนึ่ง พร้อมติดตรึงทุกอย่างให้พรักพร้อมนะ "          " พระเจ้าข้า "          มหาดเล็กรับพระบัญชาใส่เกล้าใส่กระหม่อมไปดำเนินการ          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันมาทางมหาอำมาตย์เอกพลางทรงมีพระดำรัส          " ตรองไม่รู้หนเลยว่าฉกรรณราชาจะใช้เล่ห์กลอุบายอันเขลาโฉดโลดแล่นมาช่วงชิงแก้วกานดาน้องสาวของตนกลับไปเช่นนี้ "          ทรงหยุดไปครู่จึงตรัสต่อ          " หึ.. หึ.. สันดานชาติตระกูลอาดูรเสียไม่มี ออกทัพครานี้เห็นทีจะต้องตีเอาชัยให้ได้ทั้งละวิรัฐ "          " ขอเดชะ ณ บัดนี้ การทุกสิ่งสรรพเพียงพร้อมพระเจ้าข้า "          มหาดเล็ดกราบทูล          " เมื่อทุกอย่างสะพรั่งแล้วทะแกล้วก็ไปกันได้เลย "          ทรงมีพระบรมราชโองการ          ทุกคนไชโยโห่ร้องสามคราเป็นการเอาฤกษ์          มโหรีหลวงกระหึ่มเพลงทิพยชัย ทิพยฤกษ์ ทิพยกฤษฎี และทิพยกรีฑาอภินิหารประทานพร พร้อมตีฉาบ 200 คู่ มโหระทึก 80 ชุด และกระดิ่ง 2,000 อัน เป็นอันเสร็จพระราชพิธี - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:50:21 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 46          มุ่งสู่ดินแดนอันกว้างใหญ่ทางฝั่งตะวันตกของอาณาจักรอนันตา          มีอาณาจักรอันเปรียบเสมือนเป็นหอกข้างแค่แห่งอาณาจักรอนันตาอยู่อาณาจักรหนึ่ง อาณาจักรนั้นก็คือ พะคัมด์          ณ ท้องพระโรงพระราชวังพะคัมด์อันตระการตา การประดับประดาล้วนแปลกแตกต่างไปจากอนันตาและละวิรัฐเป็นอันมาก มีการใช้เงินและขนนกประดับอยู่โดยทั่วไป ลวดลายการแกะสลักก็ดูพิลึกพิลั่นอย่างไม่เคยพานพบมาก่อน          เบื้องในสุดเป็นพระบรมราชบัลลังก์กะดองทองอันสูงใหญ่และสง่างาม ที่สถิตย์เสถียรแห่งพระเจ้ากรุงพะคัมด์องค์ปัจจุบันซึ่งทรงพระนามลือกระฉ่อนไปทั่วว่า พระเจ้าเตวู          พระเจ้าเตวูทรงมีพระชนมายุใกล้เคียงกับเจ้าฟ้ามูรตีและเจ้าฟ้าฉกรรณราชา          ในเพลากระนั้น พระองค์กำลังทรงคลอเคลียเคล้าอยู่กับเหล่านางสนมสองนาง โดยมีมโหรีหลวงประโคมเพลงเต่าเจ้าเล่ห์เพทุบายหมายชิมดรุณี          มหาดเล็กถลาเข้าสู่ท้องพระโรงพลางคุกเข่าลงถวายบังคมตามแบบพะคัมด์ก่อนกราบทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวพะคัมด์ ณ บัดนี้ เจ้าฟ้ามูรตีกษัตริย์อนันตา ได้ยกพลนับล้านเคลื่อนออกจากอนันตาไปแล้วพระเจ้าข้า "          พระเจ้าเตวูทรงผลักนางสนมทั้งสองออกห่างพลางทรงโน้มพระวรกายมาข้างหน้าอย่างฉับพลันทันใด          " ดูรามหาดเล็กจ๋า ไยเจ้าเสนอหน้ายามข้าคลอเคลียเคล้าเหล่านางสนม "          " ขอพระราชทานอภัยพระเจ้าข้า "          มหาดเล็กเอาหัวซุกพื้นท้องพระโรงด้วยเกรงพระอาญายิ่ง          " ออกไปแล้วจัดอำมาตย์มาสองนาย "          " รับดำรัสไว้กลัดเกศ "          จบคำทูล มหาดเล็กค่อยๆคลานออกจากท้องพระโรงไป          ครู่ใหญ่...          อำมาตย์สองนายพากายอันแก่ชราคลานเข้ามาอย่างช้าๆ พลางกราบถวายบังคม          " เอาล่ะท่านทั้งสอง บัดนี้ ถึงเวลาแล้วที่เราจะยกทัพไพร่พลพะคัมด์ไปย่ำยีอนันตาให้ยับเยิน จงวางแผนการณ์มาซิ ผู้ใดตริชอบ เราจะให้รางวัลเป็นนางสนม "          จบพระดำรัส นางสนมทั้งสองต่างตื่นตระหนกตกใจเป็นที่ยิ่ง          หล่อนทั้งสองพลันผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งลงจากพระแท่นบรมราชบัลลังก์กะดองทองอันสูงลิบสู่ลงมาจนชายผ้านุ่งที่ยาวลากพื้นสะบัดพลิ้ว ครั้นถึงพื้นเบื้องล่าง พวกนางพลันจึงหมุนตัวกลับมาแล้วย่อตัวลงถวายบังคม          " ขอเดชะ พระอาญาไม่พ้นเศียร เหล่าอำมาตย์แก่ชราแล้วเพคะ พวกหม่อมฉันไม่อยาก... "          " คิดขัดคำข้า ฤาอยากจะถูกตัดเต้าแล้วเผ่าทิ้ง ? "          ตรัสจบ นางทั้งสองเงียบกริบพลางเดินกลับขึ้นพระบรมราชบัลลังก์กะดองทองไปใหม่อีกครั้งอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเข้านั่งประจำที่เดิม          พระเจ้าเตวูทรงหันมาทางอำมาตย์ชราทั้งสอง          " เอ้า... ว่ามา "          " ขอเดชะ ข้าพระองค์เห็นควรให้ยกทัพใหญ่ มุ่งสู่อนันตา จากนั้นแยกทัพออกเป็นสาย ตีหัวเมืองรายทาง แล้วโอบล้อมอนันตาไว้ "          อำมาตย์คนแรกทูล          " อึ่ม "          ทรงมีพระดำริอยู่ครู่จึ่งดำรัส          " เอ้า... แล้วท่าน "          " จากนั้นหยั่งเชิงดูสักระยะ พร้อมส่งสายสืบผู้มีฝีมือเล็ดลอดเข้าไปหาข้อมูลว่าอนันตามีแผนการณ์ตอบโต้เราอย่างไร "          " อื่อฮื้อ... แล้วไงต่อ ? "          สองอำมาตย์ทูลขึ้นพร้อมกันว่า          " จากนั้นจู่โจมโดยมิได้นัดหมาย ตีเอาชัยได้ในที่สุด "          พระเจ้าเตวูทรงพระสรวลลั่น พลางทรงปรบพระหัตถ์อย่างปรีด์เปรมเกษมสันต์ก่อนตรัส          " เยี่ยม เยี่ยมมาก ปัญญาฉลาดล้ำลึกเกินมนุษย์ มิสู้เสียทีที่เกิดมาเป็นอำมาตย์พะคัมด์สามรัชสมัย อย่างนี้นี่เล่า... พะคัมด์เราถึงรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกามาได้ทุกราชวงศ์ เอาล่ะ... รีบไปดำเนินการจัดทัพให้จงได้ภายในหนึ่งเดือน "          พระเจ้าเตวูตรัสจบทรงหันไปคลอเคลียกับสองนางสนมต่อ อำมาตย์ทั้งสองอิดเอื้อนอยู่ครู่ใหญ่ จนพระเจ้าเตวูทรงฉงนพระทัยจึ่งตรัสถาม          " อยู่ไย..? จะไปหนใดก็ได้ดังใจปรารถนา "          " เอ่อ... เอ่อ... อ่า อ่า ข...ขอ.. "          " ขอ..? จะขอสิ่งใด ? "          ทรงถาม          " สะ..สนม "          " สนม...!! นี่... นี่เจ้าบังอาจเอ่ยปากขอนางสนมจากข้าผู้เป็นพระเจ้าแผ่นดินพะคัมด์เจียวละหรือ อ๋อ...นี่คงเห็นว่าอยู่มาสามรัชกาลสามแผ่นดินแล้วจะโอหัง กล้าเอ่ยเอื้อนอุบาทว์วาจาต่อข้าผู้เป็นพระเจ้าแผ่นดินพะคัมด์ ซ้ำอาจหาญทวงขอรางวัลซึ่งๆหน้า เช่นนี้เห็นทีจะเลี้ยงดูปูผ้านุ่งกันต่อไปไม่ไหวแล้ว... ทหาร "          " พระเจ้าข้า "          " ลากสองอำมาตย์ไปตัดลิ้น " * * * * * * * * * จบบทที่ 16 โปรดติดตามต่อบทที่ 17 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:50:37 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 47 บทที่ 17          มัชฌิมยามบนดอยแฉล้มวจี...          เพลากระนั้น เหล่าบุรุษในเผ่าสมิงสาต่างพากันหลับใหลกันจนหมดแล้ว ภายในหมู่บ้านมีคบเพลิงส่องประกายไฟโชติช่วงอยู่เป็นจุดๆ เสียงนกราตรีร้องดังมาเป็นระยะๆจากในป่าลึก เคล้าคลอกับเสียงน้ำตกที่ดังมาแต่ไกล          ภายในกระโจมของหัวหน้าเผ่า          พระนางแก้วกานดาผู้น่าสงสารมิอาจทรงข่มพระเนตรลงบรรทมได้ พระนางทรงตัดสินพระทัยที่จะหลบลี้หนีออกจากหมู่บ้านสมิงสาไปในราตรีนี้นี่เอง ทรงขยับพระวรกายอย่างช้าๆพลางทรงผุดลึกขึ้นเหลียวพระเนตรไปโดยรอบกระโจม          สมิงสาตาบูนอนกรนอยู่ที่มุมหนึ่งตรงทางออกของกระโจม พระนางทรงฉวยชุดฉลองพระองค์พลางทรงย่องไปยังประตูทางออกอย่างช้าๆ ในที่สุดทรงตัดสินพระทัยก้าวพระบาทออกจากกระโจมไปอย่างว่องไวโดยไม่ทรงเหลียวหลังกลับมาอีกเลย          พระนางแก้วกานดาทรงวิ่งตรงไปยังป่าลึกข้างหน้าอย่างไม่คิดพระชนม์ชีพ ในพระทัยนั้นทรงหวังไว้แต่เพียงให้รอดพ้นไปจากขุมนรกแห่งนี้          พระนางทรงวิ่งมาจนได้ระยะทางอันไกลพอสมควร ครั้นทรงแลเห็นว่าไม่มีผู้ใดติดตามมาแล้วจึงทรงหยุดพักและเปลี่ยนชุดฉลองพระองค์ใหม่ เป็นชุดพระราชินีอนันตาดังเดิม เหมือนเมื่อครั้งที่เสด็จออกจากวังอนันตา          ในพระทัยของพระนางนั้น ทรงดำริว่า          ..... หึ... คอยดูนะ นังพวกขันทีพลีสวาท บังอาจทอดทิ้งข้าให้ตกระกำ หากแม้นข้ากลับไปอนันตาได้เมื่อใด ข้าจะให้องค์มูรตีปลิดชีวีพวกเจ้าให้สูญสิ้น.....          จากนั้น ทรงพระดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง          ระยะทางเริ่มยาวไกลขึ้นทุกที ราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุดกระนั้น - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 48          ชานกรุงพะคัมด์          เพลานั้น เป็นช่วงสุริยาทอแสงอรุณเจิดจ้าสาดส่องพื้นที่ไร่นาเขตประเทศ          ห้าขันทีพลีสวาทซึ่งหลบภัยอนันตามา บัดนี้ได้ปลอมตนเป็นสตรีชาวพะคัมด์อย่างแนบเนียน เครื่องประดับและอาภรณ์พรรณทั้งหลายที่พวกหล่อนสวมใส่อยู่นั้น ล้วนหามาได้จากการช่วงชิงตามหมู่บ้านที่ผ่านมา          " อุ๊ย... พวกเรา เข้าหมู่บ้านไปหาอะไรกินยามเช้ากันเถอะนะ "          หนีรูเสนอ          " เอาสิจ๊ะ... ไปพวกเรา "          ถูไถว่า          " พิศดูทางไหนก็มีแต่ไร่นา ช่างน่าเบื่อ "          ไซ้เนินบ่นพึมพำ          " เหอะน่า... เรารอคอยเวลาจู่โจมวังหลวงพะคัมด์ในภายหลัง เมื่อนั้นคงมีอะไรให้ได้สนุกอีกเยอะ "          เพลินพวงชี้          " น่าจะมีหนุ่มหล่อบ้างนะ "          หวงหลังยิ้มกริ่ม          ทั้ง 5 เดินเข้าหมู่บ้านมาอย่างอ้อยอิ่ง เหล่านักเลงพะคัมด์ซึ่งยืนคุยกันอยู่ต่างหันมาพลางพากันผิวปากหยอกล้อกันจนเป็นที่สนุกสนาน          เหล่าห้าขันทีพลีสวาทมิหวั่นเลยแม้แต่น้อย ต่างส่งจูบให้คนโน้นทีคนนนี้ทีจนเป็นที่สนุกสนานครื้นเครงเช่นกัน          " อุ๊ย...ไซ้เนิน ดูคนนั้นสิ ผิวงามจัง "          หวงหลังว่า          " คนนั้นก็จมูกสวยเชียว "          ไซ้เนินเอ่ย          " ข้าชอบคนนั้น บึกบึนดี "          เพลินพวงว่า          " ไฉนเราไม่ไปหาความสุขสำราญบานหทัยกับพวกเขากันล่ะ "          ถูไถกล่าว          " คิดได้เลิศนัก ไป... ข้านำขบวน "          หนีรูยิ้ม          ห้าขันทีพลีสวาทตรงไปยังกลุ่มนักเลงหล่อ          " นี่ พ่อหนุ่มรูปงามทั้งห้า มิทราบว่ามีนามอันใดกันบ้างจ๊ะ "          หนีรูถามจบ เหล่านักเลงทั้งห้าคนที่จับกลุ่มกันอยู่ต่างขานไขนามกรกันเป็นลำดับ          " ข้า...หล่อล่ำ "          " ข้า...ดำดุ "          " ข้า...คุกรุ่น "          " ข้า...หุนหัน "          " ส่วนข้า... พลันแล่น "          เหล่านักเลงทั้งห้ายังกล่าพร้อมกันอีกว่า          " พวกเราคือ ห้านักเลงเมืองพะคัมด์ "          จบคำ เหล่าห้าขันทีพลีสวาท และห้านักเลงเมืองพะคัมด์จึงพูดจาต่อรองอะไรกันอยู่ครู่ก่อนจะพากันหายเข้าไปในโรงเรือนร้างข้างเคียง          หลายเพลาผ่านไป เมื่อห้าขันทีพลีสวาทและบรรดานักเลงหนุ่มต่างสำเร็จเสร็จสิ้นกิจกรรมสุดหฤหรรษ์ที่ปฏิบัติกันมาอย่างสมประสงค์จำนงหมายดังใจปอง พวกเขาก็มารวมกลุ่มกันนั่งเสวนาอยู่ที่หน้าโรงเรือนร้างนั่นเอง พลางร่วมกันบรรเลงและขับร้องบทเพลงตอบโต้กัน โดยเริ่มจากหนีรู ถูไถ ไซ้เนิน เพลินพวง และหวงหลัง          " หันว่าพวกน้องหนูทั้งห้านี้ เป็นขันทีลือนามทางสวาท "          " หากรากเหง้าคือภูธราโดยเชื้อชาติ มีนิวาสสถานบ้านช่องอยู่อนันตา "          " พลันเกิดทุกข์ร้อนจึงร่อนกายาเร้น เพียงเพื่อเฟ้นหลักแหล่งแสวงหา "          " เห็นพะคัมด์ถามประชาว่าน่ามา "          " จึงลัดป่าลำเนาตามสายถึงชายแดน "          เหล่านักเลงร้องโต้          " ส่วนพวกพี่มีถิ่นที่อยู่นครชายทะเล แต่มาเตร็ดเตร่เร่ร่อนที่นี่เพราะมีแผน "          " จะครอบครองเมืองหลวงทวงดินแดน อันหวงแหนกลับคืนเพื่อฟื้นกาย "          " ในห้วงลึกจิตใจพวกพี่นั้น ต่างเฝ้าฝันลองรักที่หลากหลาย "          " ชอบไปหมดจริงๆ ทั้งหญิงชาย "          " ครั้นพอได้พบประสบน้องสมปองเอย "          บทเพลงจบลงอย่างงดงาม ท่ามกลางเสียงปรบมือของบรรดาประชาชนชาวพะคัมด์ที่มายืนมุงดูกันอยู่เป็นเวลานานแล้ว สีหน้าของผู้ชมส่วนใหญ่ล้วนชื่นชมในบทเพลงที่ห้าขันทีพลีสวาท และห้านักเลงเมืองพะคัมด์ร่วมกันร้องเป็นอันมาก หากแต่มีผู้ชมอยู่บางส่วนที่เบ้ปากใส่ ราวกับหมั่นไส้นัก          สตางค์จำนวนมากมายก่ายกองถูกโยนลงพื้นเพื่อเป็นสินน้ำใจในการบรรเลงเพลงครั้งนี้ เหล่าห้าขันทีพลีสวาทและห้านักเลงเมืองพะคัมด์ต่างดีใจเป็นอย่างยิ่ง ในที่สุดหวงหลังก็บรรลุความคิดหนึ่ง          " ดูราบรรดามิตรที่ชิดชอบ มิไยพวกเราไม่กอบกิจร่วมกันอีกครา "          " กอบกิจ...!!! กิจที่กอบกันในโรงเรือนร้างเมื่อครู่นั้นเจ้ายังมิอิ่มหนำสำราญบานหทัยหรือไรกัน "          ไซ้เนินกล่าวจบ คนอื่นๆต่างหัวเราะกันเป็นที่สนุกสนาน          หวงหลังโบกมือไปมาพลางว่า          " หาใช่ไม่ "          " เช่นนั้นกิจอันใดจงชี้แจงแถลงไขให้กระจ่างสว่างกมล "          หนีรูถาม          " ข้าว่าพวกเราน่าที่จะร่วมกันตั้งสำนักขึ้น "          หวงหลังเอ่ย          " สำนัก ? "          หล่อล่ำ นักเลงเมืองพะคัมด์ผู้หนึ่งถาม          " ถูกต้อง สำนักที่พวกเราจะมาหากินทางนี้ "          " ทางนี้น่ะ มันทางไหน ? "          ดำดุฉงน          " ก็... ทางสวาท ไงจ๊ะ "          " ทางสวาท...!!! "          ขันทีที่เหลือและห้านักเลงเพมือพะคัมด์ตะโกนขึ้นพร้อมกัน          " ใช่ "          " แต่... แต่เราไม่เคยกอบกิจเป็นงานเป็นการมาก่อนเลยนะ "          เพลินพวงว่า          " ที่จริงก็น่าลองนะ "          คุกรุ่นกล่าวจบ ทุกคนหันไปมองเขาเป็นจุดเดียว ก่อนที่เขาจะกล่าวต่ออีกว่า          " อ้าววว... ก็ถ้าเราร่วมกันเปิดกิจการ เราก็จะมีรายรับดี ไม่เพียงแค่นั้น เรายังใช้สำนักเป็นแหล่งซ่องสุมและกบดานเพื่อหวังการใหญ่ในภายภาคหน้าได้อีกมิใช่หรือ "          " อึ้ม ตริได้ไม่เลว "          ทุกคนเห็นพ้อง          " แต่มันติดอยู่ประการหนึ่ง "          หวงหลังว่า          " อันใด ? "          " ชื่อสำนักจะว่ากระไรดี "          หวงหลังกล่าวจบทุกคนต่างพากันหยุดคิดอย่างหนัก ซึ่งครู่หนึ่ง ก็หวงหลังอีกนั่นแหละที่คิดออก          " นึกได้แล้ว "          " ว่าอย่างไร "          " สำนักสากกระเบือเขียว เป็นไงจ๊ะ "          " กรี๊ดดดดดดด เริ่ดซะไม่มี "          ทุกคนปรีดายิ่งนัก          " แล้วก็มาถึงส่วนสำคัญที่สุด สถานที่ตั้งสำนักของพวกเรา "          " ไม่เป็นปัญหา ก็โรงเรือนร้างที่เราร่วมกอบกิจกันนั่นแหละ เหมาะสมที่สุด "          หุนหันบอก          ทุกคนร่าเริงเป็นการใหญ่ นี่พวกเขาจะมีหลักแหล่งเป็นที่แน่นอนแล้วหรือ          " ดี... งั้น พลันแล่นจัดการทั้งหมด "          หวงหลังว่า - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:53:02 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 49          กิจการแห่งสำนักสากกระเบือเขียวดำเนินไปอย่างราบรื่นและงดงาม รายรับเดินสะพัด แต่ละวันมีรายได้มากโขอยู่ เหล้าห้านักเลงเมืองพะคัมด์คอยทำหน้าที่คุ้มกันและบริหารงาน ส่วนห้าขันทีพลีสวาทก็ทำหน้าที่รับลูกค้าซึ่งแห่กันมาจากทั่วทุกสารทิศจนพรมหน้าสำนักมิเคยสะอาด          ความงดงามอ่อนช้อยชะมดชะม้อยของบรรดาห้าขันทีพลีสวาทได้ลือกระฉ่อนไปทั่วแว่นแคว้นเขตประเทศพะคัมด์ จนเหล่าบรุษน้อยใหญ่ผู้มีจิตใจแฝงไว้ซึ่งรักหลากเพศต้องระเห็จมาพิสูจน์ความลือลั่นแห่งสำนักสากกระเบือเขียวนี้กันทุกรายไป จนถึงกับมีคำขวัญพูดกันในหมูคนพวกนี้ว่า          " มาพะคัมด์สิต้องมุ่งสู่สำนัก "          ในบรรดาแขกที่มาอุดหนุนสำนักสากกระเบือเขียวนั้น จะมีทุกระดับประทับใจ ไม่ว่าจะเป็นยกจก ไปจนกระทั่งถึงขุนนางและอำมาตย์ ทั้งนี้เป็นเพราะพวกผู้คนที่นิยมรักหลากเพศมักจะแฝงเร้นกายาอยู่ในหมู่คนระดับต่างๆอย่างถ้วนหน้า          ดังเช่นที่มีข่าวกระเส็นกระสายไปทั่วว่า บรรดาขุนนางและอำมาตย์ชั้นสูงในราชสำนักบางท่านแอบหนีศรีภรรยามาหาความสุขที่สำนักแห่งนี้อยู่เป็นประจำมิได้ขาด          ต่อมาไม่นาน...          ข่าวคราวชักเริ่มหนาหูขึ้นทุกขณะ เพราะมีพระราชวงศ์ชั้นสูงบางพระองค์ออกไปหาความสำราญที่สำนักแห่งนี้ด้วย          ครั้นเมื่อความทราบถึงพระกรรณพระเจ้าเตวู เหตุการณ์อันไม่คาดคิดก็ได้อุบัติขึ้นในคืนวันหนึ่ง          ขณะที่ทางสำนักสากกระเบือเขียวกำลังดำเนินกิจการอยู่เป็นปรกติวิสัย ฉับพลันทันใด กองพลทหารม้าจำนวนหนึ่งก็ได้กรีฑามาตามทางอย่างว่องไว เสียงฝีเท้าม้ากระแทบธรณีดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ประหนึ่งเป็นสุรเสียงสัญญาณว่าโชคชะตาแห่งบรรดาห้าขันทีพลัสวาทกำลังจะเปลี่ยนผัน          ขบวนม้าศึกหยุดลงที่หน้าสำนักสากกระเบือคู่โคมเขียว ซึ่งขณะนี้กำลังคึกคักไปด้วยผู้คนและสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากโคมสารพัดสีที่แขวนเรียงรายอยู่โดยรอบ          เหล่าขุนพลพะคัมด์พากันลงจากหลังม้า ผู้เป็นหัวหน้าเดินนำบรรดาลูกน้องผ่านประตูสำนักเข้าไปภายใน          ทหารม้าฝ่าฝูงชนมุ่งสู่เบื้องในสุดแห่งสำนัก ซึ่งห้าขันทีพลีสวาทกำลังต้อนรับแขกเหรื่ออยู่ พวกหล่อนอยู่ในชุดประจำชาติหลากสีสรรอันสวยสดงดงามยิ่ง          เหล่าห้านักเลงเมืองพะคัมพ์กรูกันมารายล้อมทหารม้าเอาไว้          " พวกท่านยกพลกันมาด้วยเหตุอันใด พวกเราหาได้เปิดเปินเพลาที่ราชการกำหนดไว้ไม่ "          " หลีกไป บังอาจต่อสู้หรือขัดขวางจะโดนประหาร "          ขุนพลตวาดก้องพลางกระชากมวนหนังช้างจากทหารผู้หนึ่งมาแล้วคลี่ออกอ่าน          " พระบรมราชโองการเหนือเกล้าจากพระเจ้าเตวู "          ณ บัดนั้น          เสียงอื้ออึงคะนึงไปทั่ว ก่อนที่ทุกคนจะทรุดกายลงหมอบ มโหรีในสำนักสากกระเบือเขียวลั่นฆ้องสามคราพร้อมลงฉาบดังสนั่น ขุนพลจึงอ่านต่อ          " ด้วยทางสำนักสากกระเบือเขียวก่อตั้งขึ้นโดยมิได้ผ่านพระบรมราชานุญาติ กอบกิจการอันเสื่อมเสียศักดิ์ศรีแห่งพะคัมด์ประเทศเขตขันธ์ ฉะนั้น ทรงมีพระบรมราชโองการให้รวบตัวผู้ดำเนินกิจการสำนักสากกระเบือเขียวเข้าเฝ้าชี้แจงความเป็นมาให้กระจ่าง ผู้ใดขัดขืน... ประหาร !!! "          ขุนพลม้วนพระบรมราชโองการเก็บดังเดิมแล้วส่งให้ทหารไป ก่อนหันมาตวาดก้อง          " ทหาร... จับพวกมันไปให้หมด "          จบคำ เหล่าทหารกรูกันจับตัวห้าขันทีพลีสวาทและ ห้านักเลงเมืองพะคัมด์ไป เหล่าแขกเหรื่อต่างรีบหลบหนีกันพัลวัน เสียงร้องตะโกนวี๊ดว๊ายดังสนั่นลั่นสำนัก          มโหรีร่าเริงรัวเพลงพะคัมด์รำฆ้อนฟ้อนสากทอง เคล้าคลอการไล่จับผู้คนจนเป็นที่โกลาหล - - - - - - - - -          ท้องพระโรงพระราชวังพะคัมด์อันตระการตา          เพลากระนั้น...          พระเจ้าเตวูทรงประทับบนพระบรมราชบัลลังก์กะดองทอง โดยมีสองนางสนมเคียงเขนยอยู่เช่นเคย          เบื้องล่าง เหล่าห้าขันทีพลีสวาทและห้านักเลงเมืองพะคัมด์ถูกพันธนาการให้คุกเข่าก้มหน้าซุกพื้นอยู่เป็นกลุ่ม          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวพะคัมด์ ณ บัดนี้ ข้าพระองค์ได้นำตัวผู้ประกอบกิจการสำนักสากกระเบือเขียวมาเข้าเฝ้าแล้วพระเจ้าข้า "          ขุนพลม้ากราบทูล          พระเจ้าเตวูทรงกำลังสำราญพระอารมณ์อยู่กับนางสนม โดยมิทรงสนสิ่งใด จนกระทั่งขุนพลต้องกระแอม เมื่อนั้นจึ่งทรงหันมา          " ไหน... ห้าขันทีพลีสวาทที่ร่ำลือกันนักหนาว่าสวยสะคราญ "          พระเจ้าเตวูทรงผินพระพักตร์มาทอดพระเนตรอย่างฉับพลัน          บัดดล...          ดวงพระเนตรก็พลันเบิกโพลงเนื่องเพราะทรงตะลึงกับโฉมเฉลาทั้งห้านั้น          " งามแท้แม่ขันที "          ตรัสจบ พระเจ้าเตวูทรงผลักไสนางสนมทั้งสองออกห่างอย่างฉับพลัน          " กรี๊ดดดดด... ! "          สองนางสนมร่วงหล่นลงจากบัลลังก์กะดองทองในทันใดจนกายถลอกปอกเปิก ผ้านุ่งขาด เพราะครูดไปกับเชิงบัลลังก์อันแหลมคม          จากนั้นทรงถลามายังห้าขันทีพลีสวาทพลางตรัสบริภาษขุนพลม้าเป็นการใหญ่          " ไฉนกระทำการรุนแรงปานนี้ มิเห็นหรือนี่ว่าพวกนางทั้งห้าล้วนงดงามปานไหน ผู้ไร้ซึ่งความสุนทรีย์ในหัวใจอย่างเจ้าเลี้ยงไว้ก็รังแต่จะทำให้ราชวงศ์หม่นหมองมีราคีไปทั่ว.....ทหาร "          " พระเจ้าข้า... "          " ลากขุนพลม้าไปฆ่าทิ้ง !! " * * * * * * * * * จบบทที่ 17 โปรดติดตามต่อบทที่ 18 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:53:24 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 50 บทที่ 18          ห้าขันทีพลีสวาท ได้กราบทูลเรื่องราวทั้งหมดแก่พระเจ้าเตวู          นับตั้งแต่เป็นขันทีวัยเยาว์ และติดตามกลุ่มขันทีน้อยใหญ่สี่พันคนจากภูธรามาอนันตา รับราชการสนองพระเดชพระคุณในราชสำนัก คอยปรณนิบัติเหล่านางสนมกำนัลจนกระทั่งขันทีทั้งหลายได้สูญสิ้นชีวาไปหมด เหลือเพียงพวกเขาทั้งห้า และต่อมาได้ติดตามพระนางแก้วกานดาซึ่งทรงอยากเปิดพระกรรณเปิดพระเนตรชมสิ่งต่างๆ จึงทรงมาประพาสบนเขา แต่แล้วกลับเกิดพรัดพรากจากกัน ฝ่ายขันทีไม่กล้ากลับไปสู้พระพักตร์เจ้าฟ้ามูรตีจึงพากันหลบหนีมาพะคัมด์เพื่อหวังจะทำมาหากินดังเช่นที่เป็นอยู่          พระเจ้าเตวูทรงเห็นพระทัยเหล่าขันทีเป็นอันมาก ดั่งนั้น จึ่งทรงให้ห้าขันทีพลีสวาทเข้ารับใช้สนองพระเดชพระคุณอยู่ในราชสำนักพะคัมด์ ทั้งนี้ด้วยทรงมีแผนการณ์จะให้ห้าขันทีเปิดเผยความเป็นไปในกรุงอนันตา เพื่อประกอบการโจมตีในครั้งนี้ด้วย - - - - - - - - -          กล่าวถึงกองทัพอันมหึมามหาศาลของเจ้าฟ้ามูรตี ซึ่งเคลื่อนพลมาตามวนาอย่างช้าๆ เพราะสภาพภูมิประเทศโดยรอบค่อนข้างทุรกันดาร แต่กระนั้น เจ้าฟ้ามูรตีก็ยังทรงเพลิดเพลินพระอารมณ์อยู่กับนางสนมกำนัลที่ทรงนำมาด้วยบนหลังช้างทรงนั่นเอง          พลทหารนายหนึ่งวิ่งถือหอกมาจากหัวขบวนแล้วรายงานต่อแม่ทัพซึ่งอยู่บนหลังม้าว่า          " ท่านแม่ทัพขอรับ "          " มีเรื่องอันใดฤา พลสุข "          แม่ทัพทองถึงไต่ถามเอาความ          " เบื้องหน้ามีเจดีย์ใหญ่ขวางกั้นอยู่ จะให้กระทำเช่นไรดีขอรับ "          " เจดีย์ใหญ่รึ "          แม่ทัพครุ่นคิดคราหนึ่ง ก่อนจะสานวาจาต่อ          " ถ้าเช่นนั้นเราจำต้องเบี่ยงขบวนทัพไปทางซ้าย "          " ทางซ้ายก็เป็นหุบเหวลึกขอรับ "          พลสุขรายงาน          " หุบเหวเรอะ... อึ้มมม... แล้วทางด้านขวาล่ะ "          " ทางขวาหาด้อยกว่าทางด้านหน้าและซ้ายไม่ "          " เช่นใด "          " เนื่องเพราะเป็นหมู่บ้านใหญ่ มีเอกสวนไร่นาเรียงรายบานตะไทอยู่อย่างคนานับ "          แม่ทัพทองถึงอึดอัดใจเป็นอย่างยิ่ง เบื้องหน้าเป็นเจดีย์ใหญ่ เบื้องซ้ายเป็นหุบเหว เบื้องขวาเป็นหมู่บ้าน ครั้นจะกราบบังคมทูลให้ทรงทราบก็เกรงพระอาญา เพราะกำลังทรงพระสำราญพระราชหฤทัยอยู่บนหลังช้าง ครั้นจะหยุดขบวนทัพก็เกรงพระอาญาอีก เพราะเป็นการขัดพระบรมราชโองการ หบุดทัพโดยมิได้มีพระบรมราชานุญาติ ต้องโทษถึงประหารชีวิต          ด้วยเหตุฉะนี้ แม่ทัพทองถึงจึงต้องใช้สติปัญญาอันชาญฉลาดไตร่ตรองไคร่ครวญอย่างหนักหน่วงถึงวิธีการแก้ไขปัญหาในครั้งนี้ และในที่สุด ห้วงแห่งความคิดคำนึงก็ได้ปะทุขึ้นในจิตใจของแม่ทัพหนุ่ม - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 51          บนช้างทรง ภายในบุษบกที่ประทับอันมีพระวิสูตรกางกั้นโดยรอบ          เจ้าฟ้ามูรตีผู้องอาจ กำลังทรสำราญพระราชหฤทัยอยู่กับนางลำดวนดาว นางสนมคู่พระหทัย โดยไม่ทรงทราบเลยว่า เบื้องล่างในกองทัพนั้น แม่ทัพทองถึงกำลังวางแผนการณ์ใหญ่อยู่          " อ๊ะ... อ๊ะ... อย่าเพคะ เจ้าฟ้ามูรตี "          ลำดวนดาวยกหัตถ์ปัดป้องการตระกองกอดของเข้าฟ้าหนุ่ม          " ไยเล่า ? เจ้าจะขัดขืนข้าไปด้วยเหตุใด เพลานี้แก้วกานดาพระสนมเอกแห่งข้าก็สูญหายไป ไม่มาคอยขวางศอ มิไยเราทั้งสองจึงไม่มารื่นรมย์สมสู่ให้ชื่นชูหฤหรรษ์บันเทิงอุรา          " อุแหม... พระองค์เนี่ย ดำรัสไฉนก็ไม่รู้ "          ลำดวนดาวเปรยยิ้มพลางทูลต่อ          " แล้วบรรดาทหารหาญในกองทัพเล่า พวกเขามิสงสัยเราทั้งสองดอกหรือเพคะ "          " จะสงสัยกระไรได้ ก็เรามิได้กระทำอะไรให้เป็นพิรุธ อันบุษบกหลังช้างนี่หรือก็ปกปิดมิดชิดด้วยวิสูตรทอง ลำดวนดาวเอ๋ย เจ้าอย่าเฉไฉอยู่เลย "          " แต่ดวน "          " นะ นะ "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสพลางโถมพระวรกายลง          " อ๊ะ... อย่า อย่า อย่าเพคะ อ๊ะ หม่อมฉัน... อ้า... ? "          บุษบกสั่นไหวคราหนึ่ง มโหรีที่ติดตามมาโดยช้างเชือกหลังๆดั่งรู้ทัน รีบประโคมเพลงกล่อมรานีเป็นการเคล้าคลอ          ช้างทรงยังคงดำเนินต่อไป...          เบื้องล่าง เหล่าทหารอนันตาต่างหยุดพักผ่อน ม้าศึกถูกผูกรวมกันไว้ที่มุมหนึ่งของป่า ทหารบางกลุ่มกำลังล้อมวงสนทนากัน ในขณะที่อีกหลายคนกำลังตกแต่งจัดการเครื่องแต่งกายและอาวุธศาสตรา กองเพลิงถูกจุดขึ้นเพื่อไล่ยุงป่าและหุงหาอาหาร          ฝ่ายแม่ทัพทองถึง มหาอำมาตย์เอก และโหราจารย์ ก็กำลังปรึกษาราชการกันอยู่ที่มุมหนึ่ง          " อุบายท่านแยบยลจริงแท้นะแม่ทัพทองถึง "          มหาอำมาตย์เอกเปรยปากชม          " หยุดทัพโดยไม่มีพระบัญชา มิเกรงกลัวพระราชอาญาหรอกล่ะหรือ "          โหราจารย์ท้วงติง          " จะมาเอาความว่าข้าหยุดทัพกระนั้นหาได้ไม่ เนื่องด้วยข้าสั่งให้หยุดแต่เฉพาะไพร่พล หากแต่หัวใจของกองทัพนั้นเล่า...หาหยุดไม่ "          แม่ทัพทองถึงกล่าวจบ เหล่าบรรดาข้าราชการทั้งสามต่างเหลียวไปมองหัวใจของกองทัพที่แม่ทัพทองถึงอ้างถึง          ช้างทรงของเจ้าฟ้ามูรตียังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเป็นแนววงกลมรอบต้นไม้ใหญ่ โดยที่เจ้าฟ้ามูรตีมิทรงรู้เรื่องราวเลยว่ากองทัพอันเกรียงไกรของพระองค์นั้นได้หยุดชะงักพักผ่อนกันไปเสียนมนานแล้ว          " หากแม้นทรงทราบว่าท่านออกคำสั่งให้หยุดทัพอยู่กับที่โดยออกอุบายให้ช้างทรงเดินวนเป็นวงดั่งนี้ มีหวังถูกประหารอย่างแน่นอน "          โหราจารย์ครวญ          " เหอะน่า ท่านโหราฯ มิไยเราไม่มาช่วยกันคบคิดแก้ปัญหาเรื่องเส้นทางเดินทัพกันดีกว่า ช่างกษัตราท่านปะไรเล่า เอาว่าไงท่านแม่ทัพ "          มหาอำมาตย์เอกว่า          " มีอยู่หนทางเดียวเท่านั้น นั่นคือเราต้องกลับทัพไปอ้อมเขาลูกนั้นแทน "          แม่ทัพเสนอ          " กลับทัพ ? !! "          มหาอำมาตย์เอกอุทานพลางว่าต่อ          " จะให้กลับทันกระนั้นฤา คงยากเสียละกระมังท่าน กาลล่วงเอาป่านนี้ องค์กษัตราต้องทรงล่วงรู้เป็นแน่แท้ เนื่องเพราะสภาพภูมิประเทศแลหนทางผันเปลี่ยนไป นอกจากนั้น ยังเสียเพลาอีกหลายวันกระนั้นเชียวนะ ข้าว่าน่าจะเสี่ยงผ่านหมู่บ้านไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด " แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:55:56 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 52          " ไม่ได้ หากผ่านหมู่บ้าน จะทำให้ปวงประชาราษฎรเดือดร้อนกันบานตะไท ไม่มีเว้นที่ดินกินนอนเรือกสวนไร่นาสาโทวอดวายมลายวัวควายตายเกลื่อน ไม่ลืมเลือนเพียงแค่นั้น เหล่าชาวบ้านยังอาจเคียดแค้นตอบแทนเราได้ในภายหลังประดังเข้ามาหาที่สุดมิได้อีกหลายชั่วนาตาปี "          แม่ทัพค้านศีรษะชนภูผา          " ไฉนไม่สร้างสะพานข้ามทางหุบเหว ข้าว่าจะดูไม่เลวทีเดียวเชียวนะ "          โหราจารย์เสนอแนวคิดพลางยิ้ม          " ไม่เอ้า... ไม่เอา "          มหาอำมาตย์เอื้อนเอ่ยวาจาออดอ้อน          " หือ... "          " ข้ากลัวความสูง... "          มหาอำมาตย์ออกจะเหนียมอายนิดๆ          " โถ... พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง กลับมาเสียเถิดนะขวัญเอ๋ย... "          โหราจารย์กระเซ้า          " เลิกยั่วเย้าหยอกล้อกันเสียที...เป็นการเป็นงานนะหนอนี่ "          " จ๋าจ้ะ "          มหาอำมาตย์ยิ้ม          " แล้วเช่นนี้จะเอาอย่างไรกัน ทั้งซ้ายขวาหน้าหลังประดังกันติด คิดไม่ออก กระทำอันใดไม่ได้ทั้งนั้นเลย "          แม่ทัพทองถึงเกิดอาการหน่ายพอสมควร          " มิไยพวกเราไม่ทิ้งทัพ... "          โหราจารย์นัยน์ตากรุ้มกริ่ม          " ทิ้งทัพ !!? "          แม่ทัพและมหาอำมาตย์ครวญพร้อมกัน          " ใช่.... ถูกต้อง หากแม้นพวกเราหลบหนีไปกันให้หมดในเพลานี้ องค์มูรตีก็มิทรงรู้ เพราะทรงดู๋ดี๋อยู่กับแม่ลำดวนดาวบนหลังช้างนั่น "          มหาอำมาตย์ส่งนัยน์ตาขวางเข้าใส่โหราจารย์อย่างจังพลางตวาด          " กอบกิจคิดการชั่ว เฉกเช่นตัวอสูรกายก็ไม่ปาน "          " อยากทะยานกายหลบหนีต้องพลีชีพก่อน "          จบคำ แม่ทัพทองถึงชักดาบออกจากฝักในทันใด          มโหรีรัวระนาดคราหนึ่ง ขุนนางทั้งสามร้องบทกลอนโต้ตอบกัน เริ่มจากแม่ทัพ มหาอำมาตย์ และโหราจารย์          " พระเสโทหลั่งไหลมากมายมาหลายแล้ว เพียงให้แผ้วผองภัยมลายสิ้น "          " ไยโหราฯมาโกงพระองค์อินทร์ อยากดาวดิ้นก็เชิญไป... "          " ไม่อยากตาย.... "          จบคำ โหราจารย์ทรุดกายลงร่ำไห้ราวกับทารก          มโหรีจบลงด้วยการครวญเพลงห่วงหาอาลัยมิไยจะทิ้งทัพ สองชั้น ต่อด้วยการรัวจะเข้          ภายในบุษบกที่ประทับ          ขณะที่เจ้าฟ้ามูรตีกำลังทรงสำราญพระราชหฤทัยอยู่กับนางลำดวนดาวนั้น พลันองค์เจ้าฟ้าก็ทรงผุดลุกขึ้นนั่งในทันใด ยังความตกใจแก่สนมสาวเป็นที่ยิ่ง          " ไฉนทรงผุดเพคะท่านเจ้า "          " รู้สึกพิกลอยู่ "          " อันใดเพคะ "          " เหมือนว่าเรากำลังเคลื่อนเป็นวงกลม "          " วงกลม ? "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงขยับพระวรกายมา พลางทรงกระชากพระวิสูตรออก แสงสุริยาจากเบื้องนอกสาดส่องเข้ามาภายในบุษบกแห่งนั้น          ฉับพลันทันใด...          สิ่งที่เจ้าฟ้ามูรตีทรงแลเห็น ได้ยังความพิโรธแก่พระองค์เป็นอันมาก ประหนึ่งสายอัสนีบาตฟาดลงในพระหทัย พระองค์ทรงกวาดพระเนตรไปโดยรอบ ทรงแลเห็นเหล่าทหารของพระองค์กำลังผักผ่อน บ้างก็กำลังสนทนาพาทีต่อกัน บ้างก็ให้หญ้าอ่อนแก่ม้า ส่วนช้างทรงของพระองค์นั้นเล่าก็กำลังเดินต่อไปอย่างช้าๆภายในป่า วนเป็นวงกลมโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด          ความเดือดดาลเพิ่มทวีขึ้นในพระหทัยอย่างฉับพลัน จนในที่สุด          " หยุดไอยรา... "          พระสุรเสียงดังสนั่นลั่นทัพ          ควาญช้างทรงรีบหันขวับมาด้วยใบหน้าตระหนกยิ่งนัก ก่อนจะรีบร้อนให้สัญญาณหยุดช้าง          เหล่าไพร่พลทั้งมวลต่างพากันตกตะลึงพรึงเพริดเป็นอย่างยิ่งพลางคุกเข่าลงกราบถวายบังคม          แม่ทัพ มหาอำมาตย์ และโหราจารย์รีบตรงไปยังช้างทรงในทันที          เจ้าฟ้ามูรตีทรงลงจากหลังช้างอย่างว่องไว พลางทอดพระเนตรไปยังเหล่าทหารทั้งหลายที่รายรอบจึ่งตรัส          " นี่มันอะไรกัน จะหยุดทัพไฉนไม่บอกข้า แม่ทัพอยู่หนใด ? "          " ขอเดชะพระอาญาไม่พ้นเกล้า "          แม่ทัพทองถึงลีลาศเข้ามาเฝ้าพลางกราบบังคมทูลเบื้องพระบาท          " รึเจ้าจะว่าไร ทองถึง "          " ขอเดชะ ข้าพระองค์เกรงจะเป็นการขัดพระสำราญของพระองค์กับ... "          แม่ทัพชำเลืองมองขึ้นไปยังสนมลำดวนดาว ซึ่งแอบอย่หลังพระวิสูตรในบุษบกบนหลังช้างทรง          เจ้าฟ้ามูรตีทรงยิ้มเล็กๆ          " เจ้าก็เลยออกอุบายให้ช้างเราเนเป็นวง ในขณะที่กองทัพหยุดพัก "          " พระอาญาไม่พ้นเกล้า ล้วนเป็นเช่นนั้นแลพระเจ้าข้า "          " ดี... "          มหาอำมาตย์เอกและโหราจารย์ต่างกุมมือซึ่งกันและกันด้วยความหวั่นหวาดว่าครานี้แม่ทัพทองถึงคงไม่รอดจากพระแสงดาบเป็นแม่นมั่น          แต่... ราวกับเดือนดับสุริยาโผล่          เจ้าฟ้ามูรตีทรงลั่นพระสรวลออกมาพลางว่า          " ดูทีโหราฯ มหาอำมาตย์ แม่ทัพเราฉลาดจริง เกรงเรากับสนมไม่สมรัก เลยคิดหักหน้าออกอุบายแยบยล... เอ้า... ว่ามาเสียทีฤา ว่ามีเหตุอันใดเกิดขึ้น เจ้าจึงถือวิสาสะขัดคำสั่งเช่นนี้ "          แม่ทัพทองถึงโปรยยยิ้มก่อนก้มลงกราบถวายบังคมอีกครา          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม ณ บัดนี้ มีปราการสามสิ่งขวางกั้นเส้นทางเดินทัพของเราอยู่ทั้งสามด้าน ข้าพระพุทธเจ้าไตร่ตรองถี่ถ้วนแล้ว ปราการแต่ละสิ่งล้วนมีความสำคัญแตกต่างกันออกไป มิทราบจะหาหนทางอันใดมาแก้ไขให้ลุล่วงดังประสงค์ พระเจ้าข้า "          " อึ้ม... แล้วมีปราการอันใดบ้างล่ะ "          ตรัสจบ แม่ทัพ โหรา มหาอำมาตย์ กราบทูลเรียงลำดับเป็นบทกวีอันมีมโหรีประกอบ          " ทางเบื้องหน้านั้นหรือคือเจดีย์ใหญ่ "          " แลเบื้องขวานั้นเล่า ชาวนาไร่ "          " ทางเบื้องซ้ายหุบเหว ไม่เลวเทียว "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงครุ่นคิดอย่างหนักพระอุระอยู่คราหนึ่งจึ่งทรงทอดพระเนตรไปยังเบื้องหน้าอันมีเจดีย์ทรงระฆังคว่ำขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านต้านทานแรงลมฝนแดดอยู่ทุกกาลเพลา แลเห็นปูนที่ฉาบอยู่กระเทาะออกไปบ้างเป็นบางส่วน          ทางเบ้องซ้ายของพระองค์ก็เป็นหุบเหวลึก ซึ่งมีหน้าผาที่สูงชัน เบื้องล่างนั้นมืดทึบแลดูน่ากลัวและน่าหวาดผวายิ่ง          ทางเบื้องขวาของพระองค์เป็นหมู่บ้านชาวนา ซึ่งมีไร่นาเขียวขจีแผ่ขยายอยู่โดยรอบ ชาวนากลุ่มหนึ่งกำลังเกี่ยวข้าวกันอยู่อย่าวงสนุกสนานครื้นเครง          พระองค์ทรงผินพระพักตร์กลับมายังเจดีย์ใหญ่อีกครั้ง แล้วในที่สุด พระสุรสีหนาทอันดังสนั่นก็กึกก้องไปทั่วท้องที่แห่งนั้น          " รื้อเจดีย์... "          โดยพลัน...          มโหรีลั่นฉาบคราใหญ่ * * * * * * * * * จบบทที่ 18 โปรดติดตามต่อบทที่ 19 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 12:56:20 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 53 บทที่ 19          เหล่าขุนนาง มหาอำมาตย์ และข้าราชการทั้งมวลต่างพากันตะลึงงันในพระราชโองการของเจ้าฟ้ามูรตีเป็นอันมาก เสียงซุบซิบอึงอลกันไปทุกแห่งหน          " ฝ่าพระบาท "          นางลำดวนดาว ซึ่งอยู่บนหลังช้างทรงได้ทักท้วงด้วยสีหน้าประหวั่น          " จะทรงกระทำการเช่นนั้นหาได้ไม่ เจดีย์อนุสรณ์สถานแห่งเสด็จทวดของพระองค์แท้ๆ ดูประหนึ่งเป็นการหยามพระยศพระเกียรติองค์บรรพชนกระนั้นแล "          " ถูกต้องแล้วพระพุทธเจ้าข้า เจดีย์นี้เป็นอนุสรณ์สถานการชนไอยราระหว่างเสด็จทวดของพระองค์ กับเจ้ากรุงพะคัมด์ เมื่อครั้งพระองค์ยังมิได้ทรงประสูติ หากแม้นทำลายลงสิ้นแล้ว จะเป็นการมิบังควรอย่างยิ่ง เหล่าปวงประชาราษฎรแลบรรดาพระบรมวงศานุวงศ์อาจเคืองขัดกระนั้นได้ "          โหราจารย์กราบทูลขึ้น          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นฟ้าพลางตรัส          " คนก็ตายไปแล้ว ยังจะมาอาลัยอาวรณ์กระไรอีก ประเทศชาติจำเป็นจะต้องก้าวไปข้างหน้า หาควรคะนึงถึงหนหลัง "          นางลำดวนดาวร่ำไห้อย่างเศร้าโศกโศกาอาดูรสุดประมาณมี พลางกราบทูลอีกคราด้วยสุรเสียงสะอื้น          " หากแม้นพระองค์ยังทรงยืนกรานหนักแน่นเช่นนั้น หม่อมฉันขอพลีชีพถวายไท้ให้ทรงตรึก "          จบคำ นางลำดวนดาวผุดลุกขึ้นพลางทะยานกายพุ่งลงจากหลังช้างทรงเอาร่างกระแทกเจดีย์สิ้นลมไปพลัน ท่ามกลางความตกตะลึงงันของบรรดาเหล่าข้าราชบริพารขุนนางอำมาตย์และแม่ทัพนายกองทั้งมวล          มโหรีครวญเพลงธิดาสลายร่าง ต่อด้วยการเป่าสังข์          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเผยยิ้มที่มุมพระโอษฐ์พลางทรงเหลียวพระเนตรมายังร่างอันไร้วิญญาณของนางลำดวนดาว ก่อนจะตรัสด้วยพระสุรเสียงไยไพ          " สดับไม่ได้ศัพท์สิจะมาจับไปดับชีพ "          จากนั้นทรงผินพระพักตร์หนี พลางตรัสต่อ          " ก็แค่ล้อเล่นเป็นเท่านั้น ใจจริงก็ไม่อยากจะรื้ออยู่แล้ว "          เหล่าข้าราชบริพารพากันมองหน้ากันด้วยความฉงนงุนงง ก่อนจะหันไปแลร่างอันไร้ชีวิตที่ฟุบอยู่ที่เชิงเจดีย์          โถ... นางลำดวนดาว สนมน้อยผู้อาภัพ นี่เจ้าเสียชีพโดยสูญเปล่ารึนี่          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตรึกตรองอยู่ครู่จึ่งตรัส          " ถ้าเช่นนั้นก็ผ่านทางหมู่บ้านก็แล้วกัน "          " ไม่ได้นะพระพุทธฌจ้าข้า การจะยกไพร่พลผ่านหมู่บ้านนั้น จะต้องรื้อถอนบ้านเรือนพสกนิกร อีกทั้งยังต้องถางป่าและไร่นาอีกเป็นจำนวนมากเพื่อให้ฝูงม้าและโขลงช้างเคลื่อนผ่านไปได้โดยสะดวก ข้าพระองค์เกรงว่าจะเป็นการสร้างความขุ่นเคืองและเดือดร้อนให้เกิดแก่ประชาชีโดยถ้วนหน้า "          มหาอำมาตย์เอกทูล          " ถ้าเช่นนั้นเห็นทีต้องผ่านทางหุบเหว "          ทรงผินพระพักตร์มายังแม่ทัพทองถึงจึงตรัสต่อ          " รึว่าไร ทองถึง ถ้าแม้นว่าเราจะสร้างสะพานข้ามไปจะได้ฤา "          " เป็นการยากยิ่งพระพุทธเจ้าข้า... ถ้าคิดจะสร้างสะพานต้องใช้เพลาไม่ต่ำกว่าครึ่งปี เนื่องจากจะต้องวางแผนและออกแบบสะพาน ซึ่งผู้ที่เชี่ยวชาญการออกแบบสิ่งก่อสร้างที่ใหญ่โตเช่นนั้นได้ก็มีแต่ท่านปุโรหิตเพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่ขณะนี้ท่านก็ไม่อยู่ที่นี่ ท่านไปท่องเที่ยวแถบภูธราประเทศ และนอกจากนั้น... การสร้างสะพานยังต้องโค่นป่ามหาศาลเพื่อเอาไม้มาทำเสา ต้องสั่งเชือกเถาวัลย์ชั้นดีจากอาณาจักรมินตรามาใช้มัด เพื่อให้เกิดความแข็งแกร่งมั่นคงพอที่จะให้ช้างศึกและม้าศึกเคลื่อนผ่านได้ "          แม่ทัพทองถึงทูลเฉลย          เจ้าฟ้ามูรตีตริชอบหนักหน่วง ก่อนตรัสถาม          " หุบเหวลึกมากไหมแม่ทัพ "          " ขอเดชะ ข้าพระองค์ส่งทหารลงไปสำรวจดูแล้ว พบว่าลึกประมาณได้เท่ากับความสูงของภูเขาลูกนั้น "          แม่ทัพชี้ไปยังเทือกเขาที่อยู่ข้างๆ ซึ่งสูงเสียดฟ้า มีหมู่นกฝูงหนึ่งบินผ่านมาอย่างงดงาม          " แล้วข้างล่างเป็นเช่นไร "          " ขอเดชะ เบื้องล่างเป็นธารน้ำไหลเย็นพระพุทธเจ้าข้า "          " ลำน้ำกว้างมากไหม "          " ไม่มากสักเท่าไหร่พระพุทธเจ้าข้า ประมาณครึ่งหนึ่งของความกว้างแห่งสุทธาราริณีโยคเพียงเท่านั้น "          " ดี... ถ้างั้น เราจะไปทางชลมารค "          " ชลมารค !!! "          เหล่าข้าราชบริพารต่างตะลึงงัน - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:58:13 ]

ความคิดเห็นที่ 54          ในที่สุดแล้ว...          เจ้าฟ้ามูรตีทรงมีพระบรมราชโองการให้โค่นวนามหาศาล แล้วนำไม้มาต่อเรือแจว เพื่อบรรทุกไพร่พลและสัมภาระไปทางน้ำ ซึ่งจะใช้เวลาน้อยกว่าการโค่นป่ามาสร้างสะพานมากมายหลายเท่านัก ทั้งนี้ก็ด้วยพระโยนิโสมนสิการที่ว่า ช่างฝีมือทางนี้เราก็มีอยู่ ถึงเวลาแล้วที่จะได้ใช้ มิให้วิชาที่ร่ำเรียนฝึกปรือตกทอดกันมาต้องมีอันสูญสลาย นับเป็นการสืบสานศิลปวิทยาการทุกด้านอย่างคุ้มค่าน่ายกย่องสรรเสริญเป็นที่ยิ่ง          การดำเนินงานเริ่มขึ้นเป็นส่วนๆ นับตั้งแต่การเลือกสรรไม้ที่เหมาะแก่การต่อเรือแจว การเลื่อย การประกอบ และการเคี่ยวชันเพื่อมายาเรือ แม้กระนั้นก็ยังคงสอดแทรกไว้ซึ่งความละเอียดประณีตวิจิตรบรรจงด้วยการเขียนสีและลวดลายลงบนเรือ บางลำก็จะมีการลงรักปิดทองประดับกระจก ส่วนบางลำก็ยังฝังมุกโดยการฉะลุมุกเป็นลวดลายต่างๆ แล้วฝังลงบนพื้นผิว จากนั้นก็จะถมด้วยรักสีดำแล้วขัดให้ผิวมุกโดเด่น          การสร้างเรือลำต่างๆยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะเสร็จสิ้น - - - - - - - - -          ท่ามกลางวนาดอนชายเมืองละวิรัฐ          เพลากระนั้น พลันปรากฏหมู่มวลอิสตรีสวมเครื่องแต่งกายชาวเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นกว่าสามแสนนาง กำลังเริงระบำมาตามทางอย่างช้าๆ นำขบวนโดย มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวาของพระนางสุบินสวรรค์ และพระนางศรีตะกุมะลากา          ขบวนอิสตรีสามแสนนี้ ที่แท้ก็คือขบวนสตรีทูต ซึ่งทางฝ่ายพระนางศรีตะกุมะลากาทรงมีพระสวนีย์ให้นำปลาหางสะดิ้งมารไปถวายแด่เจ้าฟ้าฉกรรณราชา กษัตริย์ละวิรัฐ          นางระบำผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น          " ท่านมะจั่นฟาร์ตีฏ์ ข้ารู้สึกว่าขบวนของเราไปช้ามาก ออกจากกรุงเถมรูมาก็หลายอาทิตย์แล้ว จนป่านนี้ยังไม่ถึงจุดหมายเสียที ข้าว่าเราน่าจะเร่งความเร็วให้มากกว่านี้ "          " ไม่ได้ หากร่ายรำไวกวว่านี้จะเสียท่วงทีตามแบบฉบับโบราณของเถมรูเรา จะอดทนไปเถิด อีกครู่ใหญ่คงจะถึงในไม่ช้านี้แหละจ้า "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์บอก - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:01:22 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 55          เพลานั้น เจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐ ทรงประทับบนมหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาศ ทำด้วยทองคำ ประดับอัญมณีหลากหลาย เสด็จประพาสมาตามป่า เหล่าชายฉกรรจ์นับหมื่นช่วยกันฉุดลากราชรถให้เลื่อนไปอย่างช้าๆ เจ้าฟ้าหนุ่มทรงชำเลืองมองมหาอำมาตย์เอกแห่งละวิรัฐจึ่งตรัส          " มิไยไลงไปเดินดงดมดอมดอกไม้กันให้ชื่นอุรากันเล่าอำมาตย์เรา "          " ดีพระพุทธเจ้าข้า "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงพระสรวลพลางทรงมีพระสุรสีหนาทดังสนั่น          " สยบขบวน "          เหล่าทหารหาญนับหมื่นสนองรับพระบัญชา ต่างกุลีกุจอช่วยกันหยุดราชรถทองคำ ราชรถหยุดแน่นิ่งอยู่กับที่โดยไม่ช้า          องค์ฉกรรณราชา มหากษัตริย์ผู้ปกครองละวิรัฐประเทศ สเด็จพระราชดำเนินลงจากราชรถมาพร้อมกับมหาอำมาตย์คู่พระแท่นทอง ทั้งสองต่างโอบวรกายซึ่งกันและกันอย่างหวานชื่น          มาร์ฒแม้นดารณีย์ ราชินีแต่เพียงในนาม ผู้เป็นอิสตรีเพียงผู้เดียวในกองทัพได้สลับพระบาทฉับๆ พระกรโอบอุ้มพระสุพรรณราชเดินตามติดเจ้าฟ้าฉกรรณราชามามิได้ห่างพลางร้องทัดทานอย่างน่ารำคาญยิ่ง          " ช้าก่อนเพคะท่านเจ้า ท่านเจ้าเพคะ ช้าก่อนเพคะท่านเจ้า "          องค์ฉกรรณราชาทรงหันพระวรกายมา พลางทรงสะบัดกรีดพระหัตถาตบพระพักตร์ของมาร์แม้นดารณีย์หนึ่งฉาด ก่อนตรัสบริภาษเป็นการใหญ่          " อีดารณีย์เอ๋ย รัตติกาลล่วง เจ้าบังอาจเฉลยเนตรพิศเราแลอำมาตย์กอบกิจการร่วมพระแท่นทอง เจ้าประสงค์สิ่งใด ฤาหมายคิดสมสู่ชอบ "          มาร์แม้นดารณีย์ทรุดพระวรกายลงอย่างฉับพลันพลางทูลไปด้วยพระพักตร์หวั่นหวาด          " บ่คิด บ่ขัด บ่กระหวัด บ่ติง จะทรงสุงสิงกับบุรุษใดมิได้ห้าม "          " มิได้ห้าม !! "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาพิโรธใหญ่          " อ๋อ... นี่ชั้นต้องรอคำท้วงติงจากหล่อนด้วยเหรอยะ "          " หาเป็นเช่นนั้นไม่เพคะ "          " วาจาส่อสันดาน อาการส่อหทัย "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาดำรัสจบทรงหันไปยังมหาดเล็กผู้หนึ่งจึ่งตรัส          " ริบราชบาตร ถอดยศมาร์ฒแม้นดารณีย์จากตำแหน่งราชินี แล้วเนรเทศให้ออกจากพระราชอาณาจักร "          " พระพุทธเจ้าข้า "          มหาดเล็กรับสนองพระบรมราชโองการพลางสั่งให้ลูกน้องสิบนายกรูกันปลดเปลื้องเครื่องพระยศที่ติดตัวมาร์แม้นดารณีย์ อาทิ พระสุพรรณราชทองคำ สไบทอง สร้อยพระศอทองสลับมุก พระธำมรงค์ทองยอดมรกต พระกุณฑลทอง และพระมงกุฏทองประดับเพชร          สภาพมาร์ฒแม้นดารณีย์ภายหลังจากที่ถูกปลดวัตถาภรณ์ทั้งหลายออกแล้ว ไม่ต่างอันใดจากยาจกผู้หนึ่ง นางร่ำไห้ออกมาก่อนเดินฝ่าหมู่มวลทหารหาญผู้กล้าออกจากกองทัพไป เหล่าทหารต่างไชโยโห่ร้องกันจนอึงอลไปทั่ว          มโหรีหลวงบรรเลงเพลงธิดาสะอื้นไห้สามเที่ยว เพระมาร์ฒแม้นดารณีย์เดินช้า ประกอบกับเหล่าทหารมีมาก กว่าจะฝ่าออกไปจนพ้นก็นานอยู่          มโหรีจบลง พลันแว่วเสียงทำนองเพลงอันแปลกกรรณแว่วมาแต่ไกล เสียงเพลงดังขึ้นเรื่อยๆจนได้ยินถนัด เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จประคองเคียงมหาอำมาตย์ขึ้นสู่ราชรถเพื่อทอดพระเนตรให้ถนัดถนี่          ฉับพลัน...          องค์มหาราชทรงแลเห็นขบวนระบำปลาหางสะดิ้งมาร ของอิสตรีสามแสน กำลังเคลื่อนจรงมายังขบวนราชรถของพระองค์ ขบวนระบำนั้นแลดูงดงามแจ่มจรัสรัศมีเป็นที่ยิ่ง แสงทองเรืองรองจากสไบทองของนางรำแต่ละนางส่องประกายวาววับจับตา เจ้าฟ้าฉกรรณราชาและมหาอำมาตย์ต่างตะลึงงันอยู่กับที่          " โอ้เอย... กระไรเลยงามปานนี้ อำมาตย์เรา เจ้าจงลงไปดูให้แน่ชัดทีฤา ว่าเกิดอุบัติอันใด "          " พิเจ้าค่ะท่านเจ้า "          จบคำ อำมาตย์รีบเร่งลงจากราชรถไปในทันที จนกระทั่งถึงลานดินเบื้องล่าง          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ ตรงเข้ามายังมหาอำมาตย์หนุ่ม พลางว่า          " ราชสาส์นจากพระนางศรีตะกุมะลากา องค์กษัตรียาแห่งเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น พระผู้เคยทรงดำรงพระยศเป็นอดีตพระชายา ทรงมีมาแด่องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชา ราชันย์แห่งละวิรัฐ "          " ราชสาส์นอยู่หนใดเล่า ? "          " ปลาหางสะดิ้งมาร "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ ชูถาดทองคำใบหนึ่งขึ้น ในถาดมีปลาหางสะดิ้งมารตัวเป็นๆวางอยู่ ปลายังดิ้นกระแด่วๆมิหยุดหย่อนเลยกระไร          " ปลาหางสะดิ้งมาร !!! "          มหาอำมาตย์ละวิรัฐฉงนยิ่งนัก          " แม่นแท้เทียวนา พระนางศรีตะกุมะลาการาชินีนาถทรงหมายฟื้นถ่านอัคคีสวาทแต่ก่อนเก่าให้คุกรุ่นขึ้นอีกครา "          มหาอำมาตย์คำนึงในจิตว่า          ..... เชอะ สัญชาติผักสามหาวคิดหวนคะนึง โถ แม่เจ้าประคุณรุนช่อง  หึ หึ หึ ดี... จำเราจะตอบสนองให้สาสมเป็นที่ประจักษ์แจ้ง.....          ตรองจบ มหาอำมาตย์กางมือออกฉีกสไบมะจั่นฟาร์ตีฏ์ขาดกระจุยลง ละอองกรองทองฟุ้งกระจายไปทั่ว          " อ๊ะ...!! กร๊ดดดดดดดดด เจ้า..... ????? "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ร้องลั่นพลางยกมือปิดป้องของสงวนแห่งตน          ฉับพลัน เหล่าบรรดาทหารหาญชาติกล้าอาชาไนยแห่งละวิรัฐนครต่างพากันโหมกระหน่ำเข้าใส่กองทัพสตรีทูตสามแสนนางนั้น พลางกางมือออกฉีกสไบนางทูตทั้งสามแสนจนหมด แลเห็นกรองทองฟุ้งเป็นละอองไปในอากาศจนเต็ม          มะจั่นฟาร์ตีฏ์โกรธจัด พลางโยนปลาหางสะดิ้งมารทิ้งลงบ่อธาราข้างมหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาศของเจ้าฟ้าฉกรรณราชา ก่อนตะโกนลั่น          " ฟ้อนกลับทัพ "          เหล่าสตรีสามแสนกลับหลังหัน มโหรีประโคมเพลงนารีวจีกระจาย          เหล่านางทั้งมวลต่างเปลี่ยนท่าทางจากระบำเป็นฟ้อนเล็บเถมรู จากนั้นออกเดินไปเป็นแถบ และเห็นสไบทองมิพลิ้วเหมือนดังกาลก่อน แต่เป็นแว่นๆด้วยรอยฉีก - - - - - - - - -          กลางวนาแห่งหนึ่งในอาณาจักรอนันตา          เพลากระนั้น พระนางแก้วกานดาผู้ตกอับ ทรงพระดำเนินมาตามป่าลำเนาอย่างอ่อนระโหยระทวยรันทด พระดัชนีขวาทรงเกี่ยวฉลองพระบาทเชิงงอนทองคำประดับเพชรทั้งคู่ไว้แล้วทรงพระดำเนินด้วยพระบาทอันเปลือยเปล่า ทุ่นพระเกศาของพระองค์นั้นเล่าก็ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง พระพักตร์ซูบซีดเลอะเทอะไปด้วยคราบโคลนและพระเสโท ส่วนฉลองพระองค์นั้นก็ขาดวิ่นเปรอะเปื้อนไปด้วยดินทรายสุดสังเวช          พระนางทรงทรุดพระวรกายลงข้างๆธารน้ำอันเชี่ยวกราก จากนั้นจึ่งทรงวักน้ำขึ้นลูบไล้พระพักตร์และพระพาหา ขณะที่ทรงชำระพระวรกายอย่นั้นเอง พระองค์ก็ทรงรู้สึกเวียนพระเศียรขึ้นมาอย่างปัจจุบัน ดวงพระเนตรอ่อนล้าและปิดลง สุดจะบังคับพระองค์ให้อยู่นิ่งได้ไม่ และในที่สุดกระนั้นเอง พระนางก็ทรงร่วงหล่นลงสู่ธารน้ำแห่งนั้นไปในทันที          เสียงนกกาแลสิงสาราสัตว์สารพัดจะพรรณนาต่างร้องประสานกันจนเกิดเป็นทำนองคล้ายเพลงดำเนินดินถวิลหวังประดังประดา          โอ้เอย ช่างน่าสุดเวทนาเสียนี่กระไร * * * * * * * * * จบบทที่ 19 โปรดติดตามต่อบทที่ 20 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:01:55 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 12:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 56 บทที่ 20          กล่าวถึงกองทัพของเจ้าฟ้ามูรตี กษัตราแห่งอนันตาประเทศ ซึ่งเคลื่อนพลมาทางน้ำโดยกระบวนเรือพายหลายพันลำ          เสียงขับเห่ของบรรดาฝีพายนับแสนดังกระหึ่มไปทั่วทั้งคุ้งน้ำจนเหล่าสิงสาราสัตว์น้อยใหญ่ต่างวิ่งกรูกันมาดูอยู่ริมฝั่งทั้งสองข้าง          บนเรือพระที่นั่งอลังการอนันตามหานาวาสถานราชยานศรี          เจ้าฟ้ามูรตีกำลังเสวยพระกระยาหารเช้าอยู่อย่างรื่นพระอารมณ์ พลางทรงโน้มพระวรกายไปทอดพระเนตรฝูงปลากระทุงเหว ซึ่งว่ายแหวกเคียงขนาบเรือพระที่นั่งมาอยู่ตลอดเวลา          " ภูมิประเทศแห่งอนันตาเรานี้ ช่างงดงามเหลือประมาณ มิรู้บรรดาลูกหลานจะธำรงรักษาความสุขสมบูรณ์พูนทวีนี้ไปได้นานสักเท่าใด "          ทรงมีพระดำรัส          " ตามที่ข้าพระองค์เคยทดลองทำนายทายทัก พงพนาบริเวณนี้ภายภาคหน้าจะอยู่ใตผืนบาดาลพระพุทธเจ้าข้า "          โหราจารย์ทูลจบ เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันมายิ้ม          " ใต้ผืนน้ำเรอะ ? ... แหม... ท่านโหราจารย์ ท่านอกจะเพ้อเจ้อไปหน่อยกระมัง ท่านก็เห็นอยู่ว่าป่าเขาแถบนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เขียวขจีเป็นที่ยิ่ง แลไปยังหนใดก็เห็นแต่ต้นไม้พฤกษานานาพันธุ์ บางต้นก็สูงใหญ่ราวยี่สิบคนโอบกระชับ ส่วนพื้นดินก็อยู่สูงจากพื้นน้ำมากมายนัก มันจะเกิดน้ำท่วมไปได้อย่างไรกัน "          " ขอเดชะ ข้าพระองค์รู้สึกได้เช่นนั้นจริงแท้พระพุทธเจ้าข้า ภายภาคหน้าจะมีการสร้างปราการใหญ่ขวางกั้นลำน้ำแห่งนี้ ซึ่งจะก่อให้เกิดน้ำท่วมไปทั่วผืนป่า สิงสาราสัตว์ตายเกลื่อน ปวงประชาหนีน้ำกันจ้าละหวั่น แลพื้นที่บริเวณนี้ก็จะกลายเป็นทะเลสาปขนาดมโหฬารปานมหาสมุทร "          " ไม่เอาละ โหราจารย์ เพลานี้เรากำลังสุนทรีย์ อย่าเอาเรื่องสะเทือนหทัยมาไขขานให้รำคาญทรวง "          ทรงตำหนิจบ อำมาตย์เอกเบี่ยงกายมายังโหราจารย์พลางกระซิบ          " เห็นไหม ทรงเคืองจนได้ กำลังทรงพระสำราญพระราชหฤทัยอยู่ดีๆ ริเอาเรื่องไร้สาระมาทูลสู่ "          โหราจารย์รีบหันมากระซิบตอบว่า          " ไร้สาระกระนั้นเรอะ เรื่องนี้ข้ามีมูลนะ ข้าตรองตริดูจากความเป็นไปได้ พื้นที่บริเวณนี้เหมาะแก่การสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ท้ายน้ำลงไปเป็นเรือกสวนไร่นากว้างขวางสุดสายตา ในหน้าแล้งน้ำจะขาด ด้วยเหตุนี้แหละ ข้าจึงเห็นว่าจะต้องมีเขื่อนเกิดขึ้นในบริเวณนี้อย่างแน่นอน การโค่นป่ามหาศาลจะต้องเกิดขึ้นอีก แต่ไม่ใช่เพื่อเอาไม้มาต่อเรือ แต่เพื่อปากท้องของปวงประชาราษฎร "          " ชู้ววว์... เงียบนะ โหราจารย์ "          มหาอำมาตย์เอกยกนิ้วชี้ขึ้นจ่อปากพลางกระซิบ          " ประเดี๋ยวทรงได้ยินขึ้นมาละก็ เป็นได้ถูกประหารกันทั้งลำเรือเชียวละ "          ครู่หนึ่ง...          หัวกระบวนพยุหยาตราทางชลมารคพลันบังเกิดเสียงอื้ออึงอลของบรรดาทหารหาญ จนได้ยินมาถึงเรือพระที่นั่ง          เจ้าฟ้ามูรตีทรงยืดพระวรกายขึ้นจึ่งตรัสถาม          " เกิดเหตุอันใดขึ้น ? "          แม่ทัพทองถึงนั่งเรือแจวลำหนึ่งเข้ามาเทียบเรือพระทั่นั่งจากนั้นจึงขึ้นเรือมากราบถวายบังคมเจ้าฟ้ามูรตี          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม ณ บัดนี้ มีผู้พบร่างหญิงสาวเกาะขอนไม้ลอยตามน้ำมาพระพุทธเจ้าข้า "          " หญิงสาว... ? "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทำพระเนตรโต          " พระพุทธเจ้าข้า นางสลบไศลไม่ได้สติอยู่กับขอนไม้ หามีผู้ใดกล้านำนางขึ้นมาจากวารีจึ่งปล่อยได้ลอยอยู่อย่างนั้น "          " รีบนำตัวมาทันใด "          " พระพุทธเจ้าข้า "          จบคำ แม่ทัพทองถึงหันหน้าไปยังมหาดเล็กคนหนึ่งพลางพยักหน้า มหาดเล็กผู้นั้นรีบกระวีกระวาดลงเรือแจวแล้วมุ่งสู่หัวขบวนในทันที          ในที่สุด ร่างอันอ่อนระทวยของหญิงสาวก็ถูกวางลงบนพื้นเรือพระที่นั่ง เจ้าฟ้ามูรตีเสด็จพระดำเนินมาทอดพระเนตร และครั้นมหาดเล็กพลิกร่างสตรีผู้นั้นให้หงายขึ้น ทุกคนบนเรือก็ต้องตะลึงงันในสิ่งที่เห็น          " พระนางแก้วกานดา...!!! "          เหล่าข้าราชบริพารต่างตะโกนขึ้นพร้อมกัน          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทรุดพระวรกายลงประคองร่างพระนางแก้วกานดาด้วยพระสุชลคลอพระเนตร          เรือมโหรีรีบเคลื่อนเข้ามาใกล้พลางเริ่มบรรเลงเพลงสาริกาคลอคู่ เจ้าฟ้ามูรตี โหราจารย์ มหาอำมาตย์เอก และแม่ทัพทองถึงร่วมร้องเพลงหมู่ โดยมีเหล่าทหารหาญและฝีพายทุกคนร้องคลอ          " โอ้ว่าแก้วกานดาราชินี "          " ราชินี..... "          " ไยทรงตกระกำถึงเพียงนี้ "          " ถึงเพียงนี้.... "          " ไยโชคร้ายผองภัยมาย่ำยี "          " มาย่ำยี... "          " เป็นเช่นนี้คงฝีมือพระเชษฐา "          " พระเชษฐา... "          " หาใช่ไม่.....!!! "          พระนางแก้วกานดาทรงฟื้นคืนพระสติแลทรงร้องลั่นโดยพลัน ณ บัดนั้น ทรงหันมาทางเจ้าฟ้ามูรตีจึ่งตรัสต่อ          " หาใช่ฝีมือเจ้าพี่ฉกรรณราชา หากแต่เป็นฝีมือสมิงสาตาบู "          " สมิงสาตาบู...!! "          เหล่าอำมาตย์แลข้าราชบริพารทั้งมวลตะลึงงัน          " ไม่เพียงแค่นั้น ต้นเหตุที่เกิดขึ้น ส่วนหนึ่งมาจากการทรยศของห้าขันทีพลีสวาทอีกด้วย "          " ห้าขันที ??? "          ข้าราชบริพารตะลึงอีกครั้ง          เจ้าฟ้ามูรตีทรงกัดพระทนต์กรอดๆ ก่อนทรงเชิดพระพักตร์อย่างองอาจพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงเย็นยะเยือกดุจสายน้ำ          " สัญชาติสวาทบัณเฑาะก์สืบเสาะแต่ทรัพย์สิน "          ทรงหันมาทางพระนางแก้วกานดาพลางทรงมีรับสั่ง          " ไม่ต้องห่วง หากแม้นเราจับตัวพวกมันได้เมื่อใด จะสั่งประหารตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืนเลยทีเดียว "          " ขอบพระราชหฤทัยเหลือหลายยิ่งเพคะ "           - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 57          หลายวันต่อมา...          ณ อาณาจักพะคัมด์ ภภายในพระบรมมหาราชวังอังอลังการ          เหล่าห้าขันทีพลีสวาทซึ่งอยู่ในอาภรณ์ของสาวชาววังพะคัมด์ กำลังร่ายรำอยู่กลางท้องพระโรงพระราชวัง ท่ามกลางเหล่าข้าราชบริพารและมหาอำมาตย์มากหลาย          เสียงดนตรีจากวงปี่พาทย์พะคัมด์บรรเลงเพลงอันอ่อนหวานหยาดเยิ้ม เหตุที่ต้องใช้วงปี่พาทย์เนื่องจากมโหรีหลวงเกิดป่วยกระทันหันพร้อมกันทีเดียวทั้งวง          พระเจ้าเตวู มหาราชกษัตราราชันย์แห่งพะคัมด์ทรงผ่อนคลายพระอิริยาบถด้วยการประทับนั่งเอนพระขนองพิงพระเขนยพลางทรงยกพระพาหาข้างหนึ่งโอบนางสนม ส่วนอีกข้างทรงวางไว้บนพระเพลา ทรงยกพระหัตถ์ขวาขึ้นมาพลางทรงใช้พระกนิษฐาแคะพระกรรณอยู่ครู่          นางสนมผู้หนึ่งหันไปหยิบซับพระพักตร์ซึ่งวางอยู่บนพานทองมา แล้วขยับกายเข้าใกล้องค์ พลางยื่นมือออกไปซับพระเสโทที่เปียกชุ่มอยู่บริเวณพระนลาฏ ก่อนจะเขยิบถอยจากไป          การร่ายรำของห้าขันทีจบลงอย่างงดงาม ท่ามกลางเสียงปรบมือจยอื้ออึงของบรรดาข้าราชบริพารและมหาอำมาตย์อันขึ้นตรงต่อพระเจ้าเตวู กษัตริย์พะคัมด์ผู้งามสง่า          เหล่าขันทีต่างกรูกันมาถวายบังคมองค์กษัตริย์พลางว่า          " เป็นเช่นไรบ้างเพฮะ ฝ่าพระบาท "          " ก็พอจะอดทนทอดนัยเนตรไปได้คราหนึ่ง "          จบคำ ทรงปรบพระหัตถ์สามครา          " ขอบพระทัยเพฮะ "          " ที่กรุงอนันตาเขาชื่นชอบการร่ายรำของพวกเจ้าฤาไม่ "          ทรงถาม          " ขอเดชะ บางผู้ก็ชื่นชอบสุดประมาณ บางผู้ก็โจนทะยานหนีเพฮะ "          ถูไถว่า          " ไย ??? "          ทรงฉงน          " พวกเขากล่าวหาว่าน่าอุบาทว์เหลือจะรับไว้ได้เพฮะ "          ไซ้เนินทูล          " ข้าไม่เห็นว่าจะน่าอุบาทว์ตรงไหน ตรงกันข้าม ข้าว่าดูงดงามกว่านางรำของข้าเสียอีก "          " แหม... ทรงชมพวกหม่อมฉันเกินไป "          หนีรูเหนียมอาย          " เอ่อ... แล้วพวกอนันตา วันๆเขากระทำกิจอันใดกันบ้างละ "          ทรงถามอีก          " อุ๊ย... !! กระไรได้เพฮะ วันๆก็มีแต่พายเรือโอ้โลมเหล่าสตรี "          เพลินพวงทูล          " ไม่ก็ร่ายรำ ร้องเพลง จ่ายตลาดเพฮะ "          หวงหลังทูลบ้าง          " อ้อ... นี่วันๆเขาใช้ชีวิตสุขสำราญเช่นนี้เองเรอะ อย่างนั้นก็ง่ายที่จะเข้าตีเอาชัยสินะ "          " ตีเอาชัย !! ??? "          เหล่าขันทีตะลึงงันในทันใด          " ใช่ ข้าจะยกทัพไปตีกรุงอนันตาในเร็ววันนี้ "          " ตีกรุงอนันตา !! "          เหล่าขันทีตะลึงพลางมองหน้ากัน - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:04:58 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:03:47 ]

ความคิดเห็นที่ 58          ภายในห้องหับแห่งหนึ่งซึ่งตกแต่งอย่างวิจิตร มีภาชนะและเครื่องใช้แบบพะคัมพ์ประดับประดาอยู่โดยพร้อม          ณ มุมหนึ่งของห้องหับแห่งนี้ เหล่าขันทีทั้งห้ากำลังนั่งสนทนากันอย่างคร่ำเคร่ง ภายหลังจากที่ได้เข้าเฝ้าพระเจ้าเตวูจนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว          " เขาจะยกทัพบุกอนันตาจริงล่ะหรือ ? "          เพลินพวงเริ่มขึ้น          " ก็เห็นจะใช่ แต่ทำไมถึงต้องเป็นเพลานี้ด้วย "          หวงหลังสงสัย ฝ่ายถูไถเดินไปยังหน้าต่างพลางว่า          " อาจเป็นเพราะเจ้าฟ้ามูรตีไม่ทรงประทับอยู่อนันตาก็เป็นได้กระมังหนอ "          " อะไรนะ ทรงไม่อยู่อนันตาเหรอ "          หนีรูส่งเสียงแหลม          " ใช่ ข้าได้ข่าวมาเช่นนั้น "          ถูไถตอบ          " ถ้าเช่นนั้น ขณะนี้พะคัมด์ก็เป็นต่อนะสิ "          ไซ้เนินเอ่ย          " มิไยพวกเราไม่เข้าข้างพะคัมด์กันให้หมด "          หวงหลังเสนอจบ ทุกคนหันมามองเขาเป็นจุดเดียว หวงหลังยังกล่าวอีกว่า          " จริงๆนะจ๊ะ ถ้าเราช่วยเหลือพระเจ้าเตวูให้ได้ชัย ไม่แน่ พระองค์อาจยกอนันตาให้พวกเราครอบครองก็เป็นได้ "          " เฉียบฉิว จริงอย่างหวงหลังว่า "          ไซ้เนินเห็นด้วย          " เป็นอันว่าทุกคนเห็นพ้องใช่ไหม หนีรู ถูไถ เพลินพวง "          หวงหลังถามทุกคนจนถ้วนทั่ว          " พ้องประสิทธิ์สัมฤทธิผล "          ทุกคนตอบ - - - - - - - - -          ท้องพระโรงพระราชวังพะคัมด์ เหล่าข้าราชการชั้นสูงของราชสำนักกำลังปรึกษาหารือกันเรื่องการจัดทัพไปบุกอนันตาโดยมีพระเจ้าเตวูทรงเป็นองค์ประธานการประชุมในครั้งกระนี้          " เช่นไร แม่ทัพเรา "          ทรงหันไปถาม          " ขอเดชะ การทุกอย่างพรักพร้อมแล้วพระพุทธเจ้าข้า "          " ดี... เช่นนั้นเราจะเคลื่อนพลวันรุ่งในมัชฌันติกสมัย "          " ช้าก่อนพระเจ้าข้า "          เสียงอันแหบห้าวของชายชราผู้หนึ่งทูลขึ้น          " มีเหตุอันใดฤาท่านโหราธิบดี "          " เพลานั้นมิเหมาะแก่การออกศึก หากแม้นเคลื่อนพลยุทธนาจะก่อให้เกิดอุปัตวเหตุเพทภัยนานา อาจถึงสวรรคตได้นาพระพุทธเจ้าข้าขอรับ "          " โอหัง !!! ใครจะมารู้ดีเรื่องเพลาไปกว่าเรา "          " ข้าพระพุทธเจ้าไงเล่าพระเจ้าข้า "          โหราฯตัดใจทูลสอดขึ้นด้วยเกรงพระเจ้าเตวูจะสูญสิ้นพระชนม์ชีพ หากแม้นยังทรงดังดันออกทัพเพลานั้น          " บังอาจ !! กล้าขัดคำข้า นี่คงถือว่าตัวเจริญชันษากว่าละสิ หนอยยย... ถือว่ากำชะตาประเทศชาติไว้บนกระดานชนวน ดีล่ะ... จะได้รู้กันไปว่าใครที่ยิ่งใหญ่กว่ากัน.... ทหาร "          " พระเจ้าข้า... "          " ลากโหราธิบดีไปถ่วงน้ำ " * * * * * * * * * จบบทที่ 20 โปรดติดตามต่อบทที่ 21 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:05:14 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 59 บทที่ 21          กองทัพอิสตรีของสองกษัตรีย์นารีแห่งเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น          ภายในพลับพลาที่ประทับ พระนางสุบินสวรรค์ทรงผุดขึ้นด้วยพิโรธ          " บังอาจกล้าฉีกสไบชาวเถมรูเรา หมิ่นเกียรติเกินไป "          พระนางศรีตะกุมะลากา ภายหลังจากที่ทรงเช็ดพระอัสสุชลที่ไหลนองแล้ว ทรงเชิดพระพักตร์รับสั่ง          " เราตัดหทัยได้แล้ว จะบุกละวิรัฐก่อนอนันตา "          พระนางสุบินสวรรค์ดีพระทัยยิ่งพลางตรัสว่า          " ด้วยวิธีใดฤา ? "          " ด้วยวิธีภูธรา "          " เช่นไร ? "          " ทัพจามรียา "          " วิเศษแท้ ทัพนี้เถมรูมิคยสดับ แล้วจามรียาเล่า "          " หาหวั่นไม่ "          จบมธุรสวาจา ทรงชูซึงทองหางจามรียาขึ้นสู่ฟ้า และด้วยมนตราแห่ง องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ จามรียาหนึ่งล้านเก้าแสนตัวก็ปรากฏขึ้น แต่เนื่องจากจามรียามิคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมป่าเขา จึงพากันร้องขวักไขว่ บ้างก็วิ่งไปวิ่งมา เหล่าสตรีเถมรูและภูธราต่างวิ่งไล่จับกันจนเหน็ดเหนื่อยเป็นที่สุด          พิณพาทย์บรรเลงเพลงเถมรูตื่นสองชั้น เป็นการแสดงถึงความสนุกสนานเบิกบาน          พระนางสุบินสวรรค์ทรงตื่นตากับจามรียาเป็นอันมาก ทรงพิศดูชาวภูธราขึ้นขี่จามรียา ชาวสตรีภูธรานั้นเคยชินกับจามรียายิ่ง แต่สตรีเถมรูมิเคยพานพบมาก่อน บ้างจึงหยอกล้อเล่นกับจามรียา บ้างกระซิกระริกระรี้ด้วย และบ้างก็หลงรักจามรียาจนถอนกายาไม่ขึ้น          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัยแปดสิบชันษาค่อยๆขยับกามาใกล้พระนางสุบินสวรรค์พลางกราบทูล          " ชักช้าไม่ได้นะเพคะ "          " เหรอ... เอาสิ ถ้าเช่นนั้นในวันรุ่งเราจะเดินทัพ รึว่าไงจ๊ะศรีตะกุมะลากา "          " ดีจ้ะ "          " แต่เอ... แล้วเภตราทองคำที่ท่านนำมาด้วยเล่า จะเอาไปไว้ที่ใดดี ขืนปล่อยเอาไว้เช่นนี้คงสูญหายเป็นแน่แท้ "          " แท้เทียว... แต่... หาห่วงอันใด จำเราจะให้มาหยารัศมีแลพรรคพวกคอยดูแลปัดเป่าจนกว่าเราจะกลับ "          ตรัสจบทรงผินพระพักตร์ไปยังสตรีผู้หนึ่งซึ่งหมอบราบอยู่กับสตรีอีกสามคน          " เงยหน้าขึ้นสิ มาหยารัศมี "          รับสั่งจบ หญิงสาวผู้อยู่หน้าสุดเงยหน้าขึ้น แลเห็นใบหน้างดงามผุดผ่องยิ่ง          " งาม งาม งามมาก สตรีภูธรานี่งามกันทุกคนรึเปล่านะ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงยิ้มให้แก่มาหยารัศมีอย่างกรุ้มกริ่ม - - - - - - - - -          กลางดึก ภายในค่ายพักของกองทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น พลันปรากฏร่างอ้อนแอ้นอรชรนางหนึ่งหลบเลี่ยงแสงไฟลัดเลาะไปตามกระโจมที่พักต่างๆจนกระทั่งถึงกระโจมแห่งหนึ่งซึ่งมีแสงไฟวอมแวมอยู่เรืองๆ          ร่างอ้อนแอ้นนั้นผลุบเข้าไปในกระโจมอย่างว่องไวยิ่ง ภายในนั้น นางมาหยารัศมีกำลังหลับใหลอยู่อย่างสบายโดยไม่ทันได้รู้เลยว่ามีผู้หนึ่งแอบบุกรุกเข้ามา ผู้บุกรุกเผยผ้าคลุมสีดำออก          พลันปรากฏความจริงว่าร่างนั้นคือพระนางสุบินสวรรค์นั่นเอง พระนางทรงพระดำเนินไปยังร่างมาหยารัศมีพลางทรุดพระวรกายลงเคยงข้าง ทรงเผยพระสรวลออกมาคราหนึ่งจึงดำริในพระทัยว่า          ..... งดงามจริงๆ หญิงใดในหล้าก็หาเทียมทัน เช่นนี้ เห็นทีเราจำต้องเชยชมให้สมอุราสักครา.....          ดำริพลางทรงยื่นพระหัตถาไปสัมผัสไหล่อันงามงดของมาหยารัศมีในทันที มาหยารัศมีรู้สึกตัวพลันหันขวับมา นางแลเห็นพระนางสุบินสวรรค์อย่เบื้องหน้าก็ตกใจเหลือประมาณ          " อ๊ะ !!  พระนางเจ้า "          " เป็นของข้าเสียเถอะนะ "          จบคำพระนางทรงเอื้อมพระหัตถ์ไปกระชากผ้าห่มของนางมาหยารัศมีออกอย่างแรง ทุกสิ่งเผยให้ทรงประจักษ์          " อ๊ะ... อย่า อย่าเพคะ "          มาหยารัศมีดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่สุดจะต้านทานกำลังอันแข็งแกร่งของพระนางสุบินสวรรค์ได้ ในที่สุด โคมประทีปก็ดับวูบลง - - - - - - - - -          รุ่งสาง กองทัพอันมโหฬารของเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นก็เริ่มเคลื่อนพล เหล่าจามรียาร้องอู้อี้ไปทั่ว พระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตะกุมะลากาทรงชุดออกศึกทั้งสองพระองค์          จะติกะวะนาจิกระทำพิธีตัดไม้ข่มนาม ครั้นเสร็จพิธี เหล่าทหารหญิงทั้งมวลต่างร้องไชโยเป็นการเอาชัยให้ฤกษ์เพื่อให้ทำศึกชนะในครั้งกระนี้ - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 60          ลุล่วงเข้าสู่มัชฌันติกสมัยอันเป็นเพลาที่พะคัมด์ประเทศจะเคลื่อนทัพมุ่งสู่กรุงอนันตา ขอบเขตอาณาจักรพะคัมด์ล้วนถูกฉาบไปด้วยแสงสุริยาทอรัศมีแจ่มจรัส ปวงประชาชื่นสุขเป็นที่ยิ่งในโอกาสที่จะได้อนันตามาไว้ในครอบครองในครั้งนี้          ผู้ที่ออกจะดีใจอย่างมากที่สุดเห็นจะได้แก่พระเจ้าเตวู มหาราชพะคัมด์ ทรงมีพระบรมราชโองการให้จัดทัพรี้พลมหาศาลอย่างที่ไม่เคยตระเตรียมมาก่อน การทำศึกในครั้งนี้จะประมาทมิได้ ด้วยเหตุฉะนั้น พระองค์จึงทรงวางแผนการณ์ให้ห้าขันทีพลีสวาทมาเป็นที่ปรึกษาส่วนพระองค์ในการนี้ โดยเฉพาะ          พระองค์ทรงมั่นพระราชกฤทัยเป็นที่ยิ่งว่าจะทรงกระทำศึกสำเร็จและนำชัยชนะมาสู่อาณาจักรพะคัมด์ได้อย่างง่ายดาย ถึงแม้ว่าจะถูกทัดทานจากโหราธิบดีผู้ทรงคุณวุฒิ วัยวุฒิแล้วก็ตาม          พระเจ้าเตวูทรงประทับยืนทอดพระเนตรไพร่พลนับแสนของพระองค์อยู่บนกำแพงเมือง กองทัพของพระองค์มีมากมายมหาศาลจริงๆ แลไปทางไหนก็เห็นแต่ช้าง ม้า วัว ควาย แพร่กระจายกันจนเกลื่อนกลาด สำหรับวัวนั้น ก็มีไว้เพื่อจะได้รีดน้ำนมไว้ดื่มกินระหว่างทาง ส่วนควายนั้นก็สำหรับลากเกวียนบรรทุกสัมภาระ          " การทุกสิ่งพร้อมสรรพหมดสิ้นแล้วเพฮะ "          หนีรู หนึ่งในห้าขันทีพลีสวาทกราบทูลขึ้น          " ข้าขอสาบานต่อองค์เทวาแห่งพะคัมด์ประเทศว่าตะตีอนันตาให้จงได้ หากแม้นไม่สมดังลั่นวาจา ข้าจะขอพลีชีวาอยู่ที่นั่นนับจนวันสิ้นโลก "          ตรัสจบ ถูไถก็กราบทูลถาม          " เช่นนั้นแล้วเหล่าไพร่พลยุทธนาที่ติดตามพระองค์ไปจะทำเช่นไรกันเล่า "          จบคำ พระเจ้าเตวูทรงหันมาพลางตรัสตอบ          " เบาปัญญานัก จะยากเย็นเข็นใจอันใดมี ข้าก็จะประหารไพร่พลของข้าให้หมดสิ้นทั้งอินทรีย์นะซีจ๊ะ "          เหล่าห้าขันทีตะลึงงันในพริบตา ไซ้เนินร้องออกมาว่า          " เช่นนั้นอย่าช้าไย รีบออกเดินทางจะดีกว่า ชักช้าไปกว่านี้อาจเสียชนม์กันหมดสิ้น "          " ดี... เช่นนั้น สั่งให้เคลื่อนสรรพสิ่ง "          ทรงมีพระสุรสีหนาทลั่น เหล่าขันทีต่างสืบต่อพระราชโองการเป็นทอดๆไป          " เคลื่อนพลได้ "          หนีรูหันไปสั่งถูไถ          " เคลื่อนพลได้ "          ถูไถหันไปสั่งไซ้เนิน          " เคลื่อนพลได้ "          ไซ้เนินหันไปสั่งเพลินพวง          " เคลื่อนพลได้ "          เพลินพวงหันไปสั่งหวงหลัง          " เคลื่อนพลได้ "          หวงหลังหันไปตะโกนจนลั่นทั้งกองทัพ          มโหรีหรีไปเที่ยวที่ไหนไม่รู้ได้ เหล่าขันทีทั้งห้าจึงต้องมาบรรเลงพิณ เพลงสิ้นเยื่อขาดใยตัดใจสู้ศึกคึกคะนองลำพองทรวงหวงชีวาวาตม์ ท่วงทำนองแสดงถึงความฮึกเหิมอาจหาญในการสงคราม          โอ้เอย ครานี้ จะถึงกาลวิบัติแห่งอนันตามหานครแล้วกระนั้นหรือ จะทำเช่นไรกันดีนี่หนอ - - - - - - - - -          กองทัพนาวาพยุหยาตราทางชลมารคของเจ้าฟ้ามูรตีและพระนางแก้วกานดาพระสนมเอก กำลังเคลื่อนมาตามลำน้ำสายเล็กๆอย่างช้าๆ จนกระทั่งออกสู่ลำน้ำสายใหม่ซึ่งกว้างใหญ่ยิ่งกว่าเดิม          " ขอเดชะใต้ฝ่าละออกธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม ณ บัดนี้ ขบวนพยุหยาตราเคลื่อนเข้าสู่ลำน้ำสุทธาราริณีโยคแล้วพระพุทธเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์เอกทูลขึ้น          " มุ่งต่อไปอย่าได้ชักช้า "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงมีรับสั่ง          " ช้าก่อนอำมาตย์เอก "          พระนางแก้วกานดาทรงลั่นพระสุรเสียงแหลม ซึ่งเหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างหันมามององค์เป็นที่หมายเดียวกัน          " ประสงค์สิ่งใดไยไม่แถลงให้แจ่ม "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสเสียงเข้มขึง          " เฉลยพระนัยเนตรดูสิเพคะ ภูมิประเทศงามงดเช่นนี้แล มิไยพวกเราไม่หยุดพักผ่อนให้คลายเพลียสรรพางค์ ดูสิ ฝูงมัจฉาแหวกว่ายเป็นสายเทียว "          พระนางทูลขึ้น          " ถวิลประเสริฐเลิศนัก อุโฆษไปซิ ว่าเราจะหยุดพักผ่อนวรร่างสรรพางค์สักชั่วประเดี๋ยว "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงยิ้มแย้ม          ด้วยประการฉะนี้ ขบวนเรืออันมหึมาจึงจอดเข้าเทียบฝั่งลำน้ำทั้งสองข้าง เหล่ามหาอำมาตย์ ข้าราชบริพาร และทหารหาญนับแสนต่างกรูกันเข้าป่าเพื่อหาที่ปลดทุกข์แล้วจึงมาเล่นสนุกธารากันจนเป็นที่ปรีดดายิ่ง          พระสนมเอกแก้วกานดาและเหล่านางกำนัลร้อยบุปผาจำนวนสองร้อยคนกำลังสราญอยู่กับการจับมัจฉา โดยพระนางทรงถลกพระภูษาขึ้นแลทรงตวัดพระสไบรวบไว้รอบพระศอแลดูรัดกุมยิ่งนัก ทรงลุยลงวารีไปพลางวิ่งไล่มัจฉาหลากหลายสีที่ว่ายแหวกอยู่          เสียงสายชลแตกกระเซ็นสลับเคลอเคล้ากับเสียงหวีดร้องก้องของบรรดาอิสตรีชาวอนันตาชี้ชวนให้เหล่าบุรุษชาติอาชาไนยลอบมองอย่างสุขสม เจ้าฟ้ามูรตีทรงแลอยู่นานแล้วก่อนจะทรงพระดำเนินอาดๆมุ่งมาด้วยพระทัยขุ่นขัดก่อนตรัสบริภาษไป          " ดูก่อนนางแก้วกานดา "          " เหล่านางกำนัลร้อยบุปผาด้วนนะเพคะ "          นางกำนัลสองร้อยนางหันมาทูลพร้อมกัน          " เจ้ากำลังทำให้วารีสุทธาราริณีโยคอันศักดิ์สิทธิ์นั้นขุ่นขัด "          ทรงมีพระดำรัสไป หากแต่พระนางแก้วกานดากลับทรงแย้มพระสรวลหลอกล่อเจ้าฟ้ามูรตีพลางต่อวจีเร้น          " หามิได้เพคะท่านเจ้า หม่อมฉันประสงค์จะจับมัจฉาใบไม้ แต่กลับได้ปลาบาทา "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงกัดพระทนต์กรอดๆก่อนทรงค้อนขวับอย่างคมเข้ม          " อกับบิยโวหารช่างหยาบคายเฉกเช่นพี่ชายเจ้าก็ไม่ปาน "          ประเดี๋ยวกระนั้นเอง มหาอำมาตย์เอกบทจรเข้ามากราบถวายบังคม          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม บัดนี้ ข่าวมาถึงพระกรรณแล้วพระพุทธเจ้าข้า "          " ว่ามาได้กระไรเลย อำมาตย์เรา "          " ขอเดชะ กองทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นของนางไพร่ผู้มีหทัยปองบัลลังก์กำลังบุกเข้าโจมตีละวิรัฐพระพุทธเจ้าข้า "          มโหรีบนเรือกระหึ่มเพลงโธรนสะเทือน พระนางแก้วกานดา เจ้าฟ้ามูรตี มหาอำมาตย์ และเจ้าฟ้ามูรตีอีกครั้ง ร่วมครวญเพลงเป็นลำดับไป          " โอ้เชษฐาในหทัย "          " มิไยเจ้าเข้าข้างพี่ "          " เพราะหวังดีต่อสายเลือด "          " เป็นเดือด เป็นเดือด จงจัดทัพในทันใด "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงครวญจบ พระนางแก้วกานดาทรงหันมาทางนางกำนัลทั้งสองร้อย จึงมีพระพจนา          " ไปกันเถอะจ้ะ นางกำนัล ปล่อยมัจฉาที่เจ้าจับเสีย "          กองทัพนาวาของเจ้าฟ้ามูรตีเคลื่อนกระบวนออกจากริมตลิ่งสุทธาราริณีโยคมุ่งสู่กรุงละวิรัฐราชธานีในทันควัน ทรงหมายจะตีกรุงละวิรัฐเพื่อเอาชัยให้ได้ในครานี้ เนื่องเพราะพระสนมเอกแก้วกานดาทรงเห็นพระเชษฐาดีกว่าพระสวามี          เหล่าปี่พาทย์ต่างพายเรือไปร้องกาพย์เห่เรือไป จบแล้วต่อด้วยกาพย์เห่เครื่องภัตตาหารเทวดาประทานมา เพราะเป็นเพลาพระกระยาหารเย็นพอดี * * * * * * * * * จบบทที่ 21 โปรดติดตามต่อบทที่ 22 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:11:22 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 61 บทที่ 22          หวนคำนึกถึงแผ่นดินเถมรู ณ ชายฝั่งโลมเลียสมุทรวดี ศรีวารีแห่งเกวลทวีป          ภายหลังจากที่พระนางศรีตะกุมะลากาทรงแต่งตั้งมาหยารัศมีเป็นทหารเอกหญิงคอยควบคุมดูแลกองทัพเภตรา รวมถึงเภตราทอดคำลำมหึมานั้น เหตุการณ์ทั้งหมดก็ดำเนินไปอย่างเป็นปกติวิสัย จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะนางมาหยารัศมีกำลังเดินตรวจตราสำเภาทองอยู่นั้น พลันนางก็ต้องฉงนในสิ่งหนึ่งจึงเอ่ยถาม          " เจ้าหล่อนทั้งหลายจ๊ะ ไฉนทองหุ้มสำเภาจึงหมองคล้ำปานนี้จ๊ะ ฤามิขัดทำความสะอาดให้ธุลีบาทพอพระทัย "          " หามิได้เจ้าค่ะ ทองลอกเป็นลางบอกเหตุ "          ฎิวต์ นางทหารผู้หนึ่งเอ่ย          " เหตุร้ายฤาไฉน "          มาหยารัศมีฉงนสนเท่ห์          " สองภูไทจะพ่ายแพ้ "          โซซาร์ฏิต นางทหารอีกผู้ว่าจบ มาหยารัศมีถึงกับตะลึงงันพลางทำเสียงแหลม          " ฮ่า....!! เจ้า เอาอะไรมาพูด "          ปรันเปริน ทหารวัยสาวโน้มร่างมากระซิบว่า          " ควรแก่การกบฏ "          มาหยารัศมีตาลุกโพลงพลางส่งเสียงแหลมปรีด          " กบฏ !?! "          " ใช่เจ้าค่ะ เวลามาถึงแล้ว รอมานานไม่ใช่เหรอเจ้าคะ "          ฎิวต์ทำตาเป็นนัย          " โอกาสมิมีมาก หากมิรีบฉวยจะเสียหทัยในภายหลัง "          โซซาร์ฏิตเสนอสนอง          " หากท่านลุกฮือ พวกเรายินดียกท่านเป็นเจ้านางนะเจ้าคะ "          ปรันเปรินยิ้ม          " เจ้านาง....!!! "          มาหยารัศมีทำเสียงกระเส่าพร้อมส่งนัยน์ตาฝันเฟื่องฟูชูคอไสว นางตรองดูอยู่ครู่จึงหันมายังเหล่าทหารหญิงทั้งสามจึ่งกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า          " ตริชอบเสมอ สมควรแก่กบฏ "          ฎิวต์ โซซาร์ฏิต และปรันเปริน คุกเข่าลงพร้อมกับทหารในกองทัพอีกนับแสน          " ขอเจ้านางมาหยารัศมีจงทรงพระเจริญเทอญ "          ทั้งหมดว่าพร้อมกัน          " สมควรอยู่ สมควรอยู่ ฮิ ฮิ... "          เจ้านางมาหยารัศมียิ้มรับตำแหน่งใหม่อันสูงส่ง          " เจ้านางเพคะ เรายังขาดมหาอาวุธ "          ฎิวต์ทูล          " สุดง่าย จงลากสำเภาทองมาหลอมหล่อเป็นพระแสงปืนใหญ่ยาวสามโยชน์ "          เจ้านางตรัสจบ          วงเครื่องสายบรรเลงเพลงเถมรูใจแตก ต่อด้วยเถมรูแยกร่าง          โซซาร์ฏิต ปรันเปริน เจ้านาง และฎิวต์ร่วมร้องบทเพลงเป็นลำดับ          " แม้กำลังจะน้อย แต่ใจมิถดถอยสร้างอาวุธ "          " เจ้านางวิเศษสุด พระสมุทรมิเปรียบปาน "          " ฮิฮิฮิ ฮา ฮา ฎิวต์ลงแรงทุกสิ่ง "          " เพคะเจ้านาง "          จบคำ ฎิวต์กราบทูลลาไปกอบกิจหล่อปืนใหญ่ให้สัมฤทธิ์ผล          โอ้เอ๋ย เถมรูเอย ไฉนเลยจึงตกระกำขนาดนี้ นี่จะไมมีผู้ใดกู้กรุงเลยละหรือ - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:11:53 ]

ความคิดเห็นที่ 62          กลางพนาในพะคัมด์ประเทศ ขบวนศึกแห่งพระเจ้าเตวูได้เคลื่อนพลมาตามลำเนาไพรอย่างช้าๆ ไพร่พลนับแสนได้ปกคลุมไปทั่วผืนป่าอันกว้างใหญ่ เสียงฝีเท้าเหล่าทหารที่เหยียบย่ำลงบนพื้นพสุธานั้น เปรียบหระหนึ่งอสุนีบาตฟาดฟันลงสู่ห้วงมหรรณพ          พระเจ้าเตวูเสด็จประทับมาบนพระราชยานคานหามทองคำประดับเพชรพลอยอันมีค่าโดยมีเหล่าทาสหามนับสิบ ตามหลังด้วยเสลี่ยงของเหล่าห้าขันทีพลีสวาท ซึ่งได้รับพระมหากรุณาธิคุณพระราชทานเสลี่ยงทองเหลืองกันคนละหลัง ยังความปลาบปลื้มแก่ห้าขันทีพลีสวาทเป็นยิ่งนัก          พระเจ้าเตวูทรงทอดพระเนตรภูมิประเทศรอบข้างอยู่ครู่จึงทรงยกพระหัตถ์ขวาขึ้นพลางตรัสด้วยพระสุรสีหนาทอันดังสนั่น          " ห้ำหั่นการเคลื่อนไหว ยับยั้งไว้เพียงแค่นี้ "          พระราชยานคานหามทอดคำหยุดลงตามด้วยขบวนทัพทั้งขบวนเหล่าขันทีต่างฉงนเป็นที่ยิ่ง          " ทรงให้หยุดทัพล่ะหล่อน "          ไซ้เนินว่า          " มีเหตุอันใดก็ไม่รู้สินะเจ้า "          หนีรูสงสัย ซึ่งถูไถก็เหลียวชะโงกดูยังหน้าขบวนก็ไม่เป็นเหตุอันใดจึงตะโกนขึ้น          " วางเสลี่ยงข้าลงซิ "          เสลี่ยงของถูไถถูกวางลงอย่างช้าๆ          " เอ้า... วางเสลี่ยงของข้าลงบ้าง "          เพลินพวงสั่งบ้าง เพราะตนก็อยากลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น และเมื่อเสลี่ยงทั้งหมดถูกวางลงแล้ว ห้าขันทีพลีสวาทก็เดินไปยังหัวขบวน ครั้นถึงพระราชยานคานหามทองคำของพระเจ้าเตวู ถูไถจึงกราบบังคมทูลถามขึ้น          " เกิดเหตุอันใดหรือเพฮะจอมราชันย์ "          " เปล่า... เพียงแต่ข้าเห็นว่าถึงเพลาหยุดพักตั้งค่ายได้แล้ว ทางข้างหน้าเป็นป่าลึก ยากเย็นนักที่จะผ่านพ้นให้เพลาอันสั้น อาจค่ำมืดระหว่างทางกระนั้นได้ "          พระเจ้าเตวูทรงมีพระดำรัส และในที่สุด ขบวนไพร้พลแห่งพะคัมด์ก็หยุดพักและตั้งค่ายชั่วคราว กองเพลิงถูกจุดขึ้นเป็นหย่อมๆ เพื่อให้แสงสว่าง ให้ความอบอุ่น และไล่ยุงร้ายในยามดึกสงัด          ภายในซุ้มที่พักของห้าขันทีพลีสวาท เหล่าขันทีต่างมารวมหัวกันคบคิดกิจการบางอย่าง          " ถึงเวลาแล้วหนอพวกเรา "          หนีรูยิ้มกรุ้มกริ่ม          " ใช่ นับเป็นโอกาสเหมาะทีเดียวนะ "          เพลินพวงเอ่ย          " ที่นี่มีแต่เหล่านักรบบุรุษผู้งามสง่าและแข็งแกร่งดุจช้างสาร แต่ละคนล้วนแต่หล่อเหล่ากำยำกันทั้งนั้น "          ไซ้เนินแลบลิ้นไปมาน่าเกลียดยิ่ง          " จะพลาดโอกาสเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน....สวรรค์สร้าง "          ถูไถเอ่ย          " จะเริ่มปฏิบัติการกันได้หรือยังละ ข้าร้อนรนเหลือกำลังแล้ว          หวงหลังชักฉุนขึ้นมา และแล้ว เหล่าขันทีทั้งห้าก็ผลุบออกจากซุ้มที่พักไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ต่างตรงไปยังซุ้มอันเป็นที่พักของเหล่าทหารหาญที่พวกเขาแอบทอดสายตาเอาไว้ตั้งแต่เริ่มเดินทัพออกจากพะคัมด์ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:13:58 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:12:36 ]

ความคิดเห็นที่ 63          กิจการที่พวกเขาเคยปฏิบัติกันมาเมื่อครั้งอยู่สำนักสากกระเบือเขียวกำลังจะถูกรื้อฟื้นขึ้นที่นี่ ที่กองทัพพะคัมด์กลางวนาดอนอันลี้ลับแห่งนี้เอง          เวลาผ่านไปก็หลายอยู่ หนีรูเดินโซเซออกมาจากซุ้มแห่งหนึ่ง พลันพานพบไซ้เนินพอดิบพอดี          "หนีรู ไยหล่อนจึงทรุดโทรมถึงเพียงนี้ "          ไซ้เนินฉงน          " ก็ซุ้มนั้นนะสิ ไม่รู้ไปกลัดมันอดอยากปากแห้งมาจากไหน เล่นเอาข้าเกือบตายกระนั้นหล่อน "          หนีรูว่าจบ ไซ้เนินทำตาลุกวาวพลางว่า          " จริงหรือเจ้า...!!  เช่นนั้ขอข้าลองดูทีฤา "          " เชิญเถอะตัว โทรมทรุดชำรุดกลับมาอย่าหาว่าข้าไม่ทัดทาน "          หนีรูกล่าวจบแลดูไซ้เนินวิ่งรี่เข้าไปในซุ้มที่ตัวเองเพิ่งจะออกมานั้น เขาหันไปยังอีกทางหนึ่งและแลเห็นหนุ่มหน้าอ่อนกำลังเดินเข้าซุ้มของตนไป หนีรูตาลุกวาวพลางกล่าวว่า          " อุ๊ยตาย !! หล่อ... หล่อจริงแท้แม่เอย ต้องจัดการ ต้องจัดการ "          จบคำ ขันทีสุดสวยวิ่งรี่ตามไปติดๆ          ครู่ใหญ่ แสงไฟในซุ้มนั้นก็ดับลง...          ณ มุมหนึ่งของค่ายพัก หวงหลังกำลังเดินมาตามทางอย่างช้าๆ พลันหล่อนก็ต้องหยุดชะงักการเดินอย่างฉับพลัน เพราะรู้สึกว่ามีคนสะกดรอย หล่อนหันกลับไปมองก็ไม่พบผู้ใด จึงออกเดินต่อ แต่เมื่อเดินมาได้สักพักก็กลับรู้สึกเช่นเดิมอีก คราวนี้หล่อนจึงตัดสินใจหลบไปทางซ้ายเพื่อคอยสังเกตุการณ์          ทันใดกันนั้นเอง พลันปรากฏมืออันแข็งแกร่งดุจนักรบกล้าพุ่งมาปิดปากหวงหลังพร้อมใช้แขนอันกำยำกอดรัดหล่อนเอาไว้ หวงหลังพยายามหันไปมอง ในที่สุดหล่อนก็ต้องตะลึงตาค้างในทันที          " อ๊ะ !! ฝ่าพระบาทเตวู "          " หุบโอษฐ์ของเจ้าเสีย คืนนี้เจ้าต้องเป็นของข้า "          " อ๊ะ... ไม่ได้นะเพฮะ "          " ไย ? "          " ก็ทรงเป็นกษัตราผู้ยิ่งใหญ่ กอบกิจกับขันทีจะทำให้เกิดราคีทั้งราชวงศ์ "          " รึเจ้าอยากวายชนม์ ? "          " เช่นนั้นเห็นควรหาที่ลับตา ในป่าปะไรเพฮะ "          " เฉียบประจักษ์นัก "          จบพระสุรเสียง พระเจ้าเตวูทรงฉวยข้อมือหวงหลังวิ่งเข้าป่าไปพร้อมกัน          ครู่ใหญ่ บรรดาหิ่งห้อยในพนาก็หรี่แสงลง...          ภายในกองทัพรี้พลอันคนานับไปด้วยเหล่าบุรุษเพศนั้น ไม่ต่างอะไรจากกองทัพแห่งอิสตรีเลยแม้แต่น้อย ความเก็บกดอดกลั้นที่ถูกสะสมบ่มเพาะเพิ่มพูนมาเป็นเวลาเนิ่นนานตลอดการเดินทางได้ถูกระเบิดขึ้นที่กลางป่านี่เอง ถึงแม้จะเป็นการผิดปกติวิสัยแห่งบุรุษเพศก็ตาม          พระเจ้าเตวูเองก็ไม่ทรงแตกต่างไปจากบุรุษชาติอาชาไนยอื่นใดในกองทัพอันเกรียงไกรของพระองค์ที่สะกดเก็บอารมณ์ส่วนลึกเอาไว้ไม่อยู่ จำจะต้องปลดปล่อยออกไปยังคนใกล้ชิดสนิทแนบ - - - - - - - - -          ณ อาณาจักรละวิรัฐ...          ภายในห้องหับแห่งหนึ่งซึ่งมีวิสูตรอันบางเบาหลายหลากสีคลี่แขวนคลอบคลุมอยู่มากมายหลายชั้น แสงสว่างเรืองรองสาดส่องออกจากอัจกลับหลายอันซึ่งตั้งไว้เป็นจุดๆ ทั่วห้อง สาดส่องให้แลเห็นเงาร่างของบุคคลสองผู้กำลังกอบกิจบางอย่างอยู่กลางห้องอันกว้างขวางนั้น          เสียงร่ำร้องครวญครางกระเส่าจากความสุขกระสันต์แห่งอารมณ์ปรารถนาของบุคคลทั้งคู่ดังอยู่มิรู้คลาย และดูราวกับว่าจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงได้ ปานประหนึ่งเกลียวคลื่นอันเกรี้ยวกราดที่โหมกระหน่ำซ้ำซัดหาดทรายอย่างไม่ยั้ง          หนึ่งในบุคคลทั้งสองนั้นคือเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหากาตริย์ละวิรัฐ ส่วนอีกหนึ่งนั้นเล่าก็คือมหาอำมาตย์เอกคู่พระศัยยาของพระองค์ ทั้งสองต่างอภิรมย์สวาทกันอย่างรวยรื่นชื่นตาแลสร้างสรรค์อารมณ์ปรารถนาให้เกิดขึ้นแก่กันครั้งแล้วครั้งเล่า          กรมกรีฑาอันตระการทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งโลกิยะ แลกายินทรีย์ทั้งสองก็สั่นสะท้านกัมปนะจนกัมปนาทประดุจแผ่นพสุธาจะถล่มทลายก่อนจะผละกายออกจากกันอย่างปลื้มสุข          มหาอำมาตย์เอกคลี่วิสูตรให้เปิดกว้างพลางพาตัวเองเยื้องย่างออกมา เขาจับจ้องไปยังพระวรกายเจ้าฟ้าฉกรรณราชาซึ่งทรงเอนพระองค์อยู่ภายในเพียงพระองค์เดียว          " อ้า... มหาอำมาตย์ยอดรักแห่งข้า "          ทรงทำพระเนตรเยิ้มหวานจนมหาอำมาตย์เอกสุดจะยับยั้งอารมณ์ปรารถนาที่โหมปะทุขึ้นมาอีกกระนั้นได้ จึงผลุบเข้าไปภายในหมายเริ่มประสานสวาทกับองค์เจ้าฟ้าหนุ่มอีกครา          เพลานั้นเอง....          มหาดเล็กคลานเข้ามาหยุดอยู่หน้าม่านพลางกราบถวายบังคม          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าชาวละวิรัฐ ณ บัดนี้ ม้าใช้ได้รายงานมาว่า กรุงเถมรูบังเกิดผู้ต่อต้านตั้งตัวเป็นเจ้า รวบรวมไพร้พลเตรียมสร้างมหาอาวุธพระเจ้าข้า          บัดดล...          บรรดาม่านบางเบาทั้งหลายก็ถูกคลี่ออกอย่างช้าๆ ผืนม่านปลิวไสวราวกับต้องแรงลมมหาศาล และในไม่ช้า เจ้าฟ้าฉกรรณราชาในชุดฉลองพระองค์เสื้อคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์ก็ทรงหันมา ดวงพระพักตร์เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบยิ่ง ทรงประทับนั่งอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดอันกำยำของมหาอำมาตย์เอก          " ส่งทรัพย์สนับสนุนทรราชย์เถมรูให้ได้ชัย หึ หึ หึ ครานี้เห็นทีละวิรัฐเราจะมีพันธมิตรเป็นอิสตรีอย่างแน่แท้ "          ม่านผืนหนึ่งปลิวไสวไปค้องโคมไฟ บังเกิดรอยไหม้ขึ้น พระเพลิงทวีความรุนแรงจนเห็นได้ชัด มหาอำมาตย์เอกและมหาดเล็กวิ่งวุ่นกันดับไฟจนจ้าละหวั่น หมอกควันคละคลุ้งไปทั่ว          ครั้นพระเพลิงสงบลง แลเห็นทุกสิ่งทุกอย่างวอดวาย เจ้าฟ้าฉกรรณราชา มหาอำมาตย์เอก และมหาดเล็กร่างกายหมองหม่น          ปี่พาทย์ครวญเพลงพระเพลิงพ่ายสามเที่ยวจบ * * * * * * * * * จบบทที่ 22 โปรดติดตามต่อบทที่ 23 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:14:17 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 64 บทที่ 23          ปัจฉิมยามเดียวกันนั้นเอง มาร์ฒแม้นดารณีย์ อดีตพระชายาของเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐ ได้เดินทางมาตามป่าเปลี่ยวอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย ประหนึ่งดังนกดุเหว่าที่เฝ้ารอคู่มาเคียงเขนย แต่หามีไม่          สืบเท้าตามป่ามาได้ไม่นานนัก มาร์ฒแม้นดารณีย์ก็นัยน์ตาลุกโพลงพลางร้องลั่น          " อุ๊ยตาย... !! ลืมกระโถน "          นางรีบหันกลับหมายมุ่งสู่นครละวิรัฐอีกครา แต่แล้ว ดั่งเทพยดาสะกิดร่าง นางพลันหยุดอยู่กับที่แล้วครุ่นคิดอยู่ครู่จึงกล่าว          " เชอะ เสด็จพี่ฤาจะสนพระทัยในตัวเรา ห่วงก็แต่เหล่าสนมบุรุษและอำมาตย์คู่พระอุระเพียงเท่านั้น ฮึ... เทวัญมิหนุนนำ จำเราจะต้องจำแลงแปลงตนไปสมัครเป็นราชครูหญิงของเสด็จพี่ เพื่อคอยหาโอกาสปลงชีพเหล่าสนมบุรุษให้หมดไปทั้งพระนคร "          ตริชอบแล้ว มาร์ฒแม้นดารณีย์จึงนำมหาวิชาคุรุฑานุชาแปลงที่ได้รับมาจากองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ มาใช้อย่างเชี่ยวชาญและช่ำชอง          ชั่วเวลาเพียงนกแซงแซวดิ้น ดวงหน้า ตลอดจนร่างกายและอาภรณ์ทุกชิ้นของมาร์ฒแม้นดารณีย์ก็ผันแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละผู้ ช่างน่าอัศจรรย์เหนือสิ่งอื่นใด นางได้กล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดังสนั่นลั่นป่าว่า          " บัดนี้ ข้านี่แหละคือ ราชครูหญิงมณีบาร์ ผู้มีมหาวิชาคุรุฑานุชาแปลง " - - - - - - - - -          กลางวนาดอนแห่งหนึ่งอันเป็นป่าโปร่งเขียวขจี พระนางศรีตะกุมะลากาและพระนางสุบินสวรรค์ สองกษัตรีย์เถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น ทรงนำนางกำนัลหนึ่งล้านเก้าแสนนางเล่นซ่อนหากัน เหล่าสตรีต่างส่งเสียงสนุกสนานเป็นที่น่ารักและบันเทิงใจแก่ผู้พบเห็น บ้างแอบใต้ท้องจามรียา บ้างก็ใช้สไบบดบังกายาเอาไว้          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงซ่อนอยู่ใต้ท้องจามรียา ให้นางกำนัลสี่คนคอยสะบัดสไบปิดบังพระวรกายพระองค์ ในขณะที่พระนางสุบินสวรรค์เสด็จพระดำเนินมาพลางตรัส          " อย่าเลยจ้ะ ศรีตะกุมะลากาเจ้า ฉันรู้นะ เธออยู่ตรงนั้น "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงชะโงกพระพักตร์ออกมาทำหน้าตาสลอนจึ่งตรัสตอบ          " อ้อเหรอจ๊ะ... "          พลัน เพลากาลนั้นเอง จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัยแปดสิบชันษาก็ถลามาตรงหน้าพระนางสุบินสวรรค์พลางถวายคำสาส์นในทันใด          " ขอเดชะ เกิดอุบัติอาเพทแล้วเพคะราชินีนาถ นางมาหยารัศมีผู้เคยภักดี บัดนี้หาเหตุทองชุบเภตราลอกก่อการกบฏขึ้นเพคะ          มโหรีหรีฑามารวมกันพลันประโคมฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่งในทันควัน          " ต่ำช้าคิดครองชาติครองบัลลังก์ "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสขึ้น          " แล้วจะทำเช่นไรดี "          พระนางศรีตะกุมะลากาตรัสถาม เมื่อนั้นพระนางสุบินสวรรค์ทรงขบพระทนต์แน่น จึ่งผินพระพักตร์มาด้วยแววพระเนตรเหี้ยม          " มันมีกำลังเพียงหยิบแสน มิต้องแล่นไปนึกกลัว "          ฉับเพลากระนั้นเอง...          บังเกิดเสียงหวีดหวิวสะท้านฟ้า กระสุนปืนใหญ่นัดหนึ่งตกลงกลางลานกองทัพอิสตรี เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาท ควันธุลีฟุ้งกระจายมาเกาะแทบพระบาทแห่งกษัตรีย์ทั้งสอง ทุกคนล้ม          พระนางศรีตะกุมะลากาและพระนางสุบินสวรรค์ทรงใช้สไบโบกพัดปัดฝุ่ นคลุ้งทั้งปวงจึ่งตรัส          " เกิดเหตุอันใดขึ้นฤา ? "          วาริชฌาภาร์ณาคลานมากราบแทบพระบาทบงสุ์พลางทูลให้ทรงทราบ          " กระสุนพระแสงปืนใหญ่เพคะ ราชินีนาถ ตกลงกลางลานพอดี จามรียาตายไปหกตัวเพคะ "          เสียงหวีดหวิวสะท้านฟ้า กระสุนปืนใหญ่อีกนัดหนึ่งตกลงระเบิดกึกก้อง          สะขรุมจินห์ มหาดเล็กหญิงกลิ้งตัวมากราบ          " ราชินีนาถเพคะ จามรียาหม่อมฉันดับชีพแล้ว "          " จามรียาหกตนพลีชีพอีกแล้วเพคะ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ทูลจบ พระนางสุบินสวรรค์ทรงผุดพระวรกายขึ้นอย่างฉับพลันพลางทรงมีพระป ุจฉา          " นังทรราชย์มันเอาปืนใหญ่มาจากหนใด "          ศริพารฟาร์ถลามาหมอบ          " เดชะพระนางขา มาหยารัศมีหล่อเภตราทองเป็นพระแสงปืนใหญ่ยาวสามโยชน์เพคะ "          จบคำ มโหรีรัวฉาบคราหนึ่ง          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงผุดขึ้นเคียงข้างพระนางสุบินสวรรค์          " มันหล่อปืนใหญ่จากเภตราทองมาฆ่าจามรียาข้า หนอยยย... นังทรชนทรชาติทรราชย์ทรลักษณ์ "          จบคำ ทรงชูซึงทองหางจามรียาขึ้นชนกับฆ้องวงหยกปกเกศเกล้าของพระนางสุ บินสวรรค์ ฉับพลัน ด้วยบารมีแห่งองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ ปรากฏเกราะแก้วโคตรเพชรเกล็ดมณีศรีมหาดาราสมุทราวิมานประทานประ เสริฐเลิศสุดวิมุติสวรรค์ ปกคลุมกองทัพอิสตรีแห่งเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นเอาไว้ กระสุนปืนใหญ่หลายสิบนัดมิอาจระแคะระคายกองทัพได้          ครู่หนึ่ง กระสุนปืนใหญ่ก็สงบลง กองทัพหญิงต่างร้องกรีดด้วยความดีใจก่อนจะหมอบกราบพระนางผู้มีฤ ทธาทั้งสองพระองค์          มหามโหรีเถมรูฯ ชับประโคมบรรเลงเพลงมหานฤมิตตับเถมรูสิบแปดชั้น          ดอกดาวกระจายสวรรค์บานสะพรั่งไปทั้งกองทัพ - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 65          ขบวนพยุหยาตราทางชลมารคแห่งองค์เจ้าฟ้ามูรตี กำลังเคลื่อนคล้อยมาตามลำน้ำสุทธาราริณีโยคอย่างเชื่องช้าและสง ่างาม ขาดมิได้สำหรับเสียงเห่กล่อมอันเป็นสัญญลักษณ์ประจำกระบวนพยุหฯ นี้          เรือพระที่นั่งอลังการอนันตามหานาวาสถานราชยานศรี ก็เคลื่อนมาอย่างเพริดแพร้วเช่นกัน หากแต่บนเรือนั้นมีเพียงฝีพายที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ หามีองค์เจ้าฟ้ามูรตีและพระนางแก้วกานดาพร้อมโหราและมหาอำมาตย์ ไม่          เนื่องเพราะบุคคลทั้งสี่ต่างรี่ลงจากเรือไปเพลิดเพลินอารมณ์อยู ่บนฝั่งตั้งนานแล้ว ด้วยเหตุที่กระบวนเรือไปช้ามาก ทำให้มีเวลาพอที่จะเดินเที่ยวเล่น          ณ บัดนี้ มีข่าวแพร่สะพัดไปทั่วทัพว่า เจ้าฟ้ามูรตีกำลังทรงมีพระราชดำริที่จะจัดพระราชพิธราชาภิเษกสม รสกับพระนางแก้วกานดาอย่างเป็นทางการ และจะทรงสถาปนาพระนางขึ้นเป็นพระอัครมเหสีบรมราชเทวีพันปีแสง แต่... พระนางหาทรงสนพระทัยไม่ คงทรงเพลิดเพลินกับกอซุ้มมะเดื่อและซุ้มหนวดไปวันๆกระนั้น          พระเกี้ยวทองของพระนางแก้วกานดาถูกวางอยู่ตรงลานกว้าง ส่วนองค์พระนางเองกำลังทรงสำราญกับกอซุ้มทั้งสองอยู่อย่างปรีดา ปราโมทย์ล้นประมาณมี เหล่านางกำนัลทั้งหลายเองก็เช่นกัน ต่างร่วมสำราญกันในกออย่างมิรู้จักเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า          " อ้า... พอฤทัยยิ่ง นางกำนัลจ๊ะ เรามาแข่งขันกันทีฤา ว่าผู้ใดจะถูกปลุกปั่นจนสไบแลผ้านุ่งโจงกระเบนฟูฟ่องก่อนกัน "          พระนางตรัส          " อุ้ย... ของหม่อมฉันฟูแล้วเพคะพระนาง "          " ดีจ้ะดี... นางกำนัล ปั่นต่อไปสิจ๊ะ "          บัดดลกันนั้น....          บังเกิดเสียงหนึ่งแผดก้องไปทั่ว          " นางแก้วกานดา... !! "          " ท่านเจ้าฟ้ามูรตี ...!! "          " มิไยไม่กระทำการชอบกิจราชาภิเษกสมรส "          พระนางทรงเชิดพระพักตร์หนี          " วุ๊ย... ตาย ทรงอย่าลืมนะเพคะ ทรงมีพระประยูรญาติกาพระชนม์มากๆอยู่อนันตามากมาย ที่นี่มีแต่พระชนม์น้อยๆ หากกระทำการข้ามพระพักตร์พระชนม์มากๆ พระชนม์มากๆจะทรงพิโรธเหล่าพระชนม์น้อยๆ จนอาจก่อศึกระหว่างพระชนม์ขึ้นได้นะเพคะ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงฉุดคะนึง          " อึ่ม... เจ้าก็ตรัสชอบอยู่ "          ทันใด... มหาอำมาตย์ลีลาศเข้ามากราบถวายบังคมด้วยสีหน้าตื่น          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทผู้พิฆาตศัตรู ณ บัดนี้ เกิดกองทัพใหม่ขึ้นในพสุธาแล้วพระเจ้าข้า "          " พจนามาสิ "          " นางมาหยารัศมีก่อกบฏ ตั้งตนเป็นเจ้า ใช้พระแสงปืนใหญ่ต่างอาวุธยุทธนาเข้าโจมตีพระเจ้าข้า "          " ต่ำเสียไม่มี ชาติไพร่คิดกลายพันธุ์ชัดๆ "          ตรัสพลางทรงกำพระหัตถาแน่น          ฉับพลันกันนั้น          เกิดระเบิดกึกก้องกัมปนาท เรือพระที่นั่งสำรองพังพินาศไปสามลำ ฝุ่นธุลีควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เคล้าคลอกับเสียงกรีดร้องของบรรดาเหล่านางพระกำนัล เหล่านางพัดวีถูกเกณฑ์มาอย่างถ้วนหน้าเพื่อไปโบกฝุ่นให้จางหาย          " ยาไฉน อาเพทใดกัน ? "          มหาอำมาตย์ลีลาศไปคุมงาน โหราจารย์ทะยานเข้าทูลแทน          " ชะรอยนางมาหยารัศมีจะโจมตีเราแล้วพระเจ้าข้า "          พระนางแก้วกานดาทรงหันมาตบพระหัตถ์จึ่งตรัส          " ดีจ้ะดี น่าสนุกกันนะจ๊ะ "          " หึ... บ้าที่สุด "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงแลพระพักตร์ออกไกล          กระสุนปืนใหญ่ปะทุหลายลูก เสียงระเบิดลั่นสนั่นวนา แลสายชบก็สะเทือนสะท้าน เหล่าทหารกล้าอนันตาต่างล้มตายลง กระบวนเรือถูกทำลายร่อยหรอจนเหลือเพียงไม่กี่ลำ          ควันจางลง เจ้าฟ้ามูรตี พระนางแก้วกานดา โหราจารย์ และนางกำนัลทั้งหลายใบพักตร์เต็มไปด้วยรอยเขม่า ภูษาผ้านุ่งขาดวิ่นเป็นรอยปริ          เจ้าฟ้ามูรตีทรงผุดขึ้นด้วยพระท่วงทีหวั่นหวาดพลางตรัสลั่น          " กลับกรุง ! กลับกรุง ! "          ในที่สุด กระบวนพยุหยาตราซึ่งร่อยหรอลงไปมากก็หันเหกลับสู่กรุงอนันตาในท ันที - - - - - - - - -          ณ กรุงเถมรู          เจ้านางมาหยารัศมีทรงคุมพระแสงปืนใหญ่สุวรรณที่ทรงให้หล่อจากสำ เภาทองของพระนางศรีตะกุมะลากา ตัวกระบอกปืนนั้นยาวสามโยชน์ เป็นทองคำทั้งแท่ง ตัดแต่งฉลุลวดลายแบบเถมรูและภูธราผสมผสานกันอย่างวิจิตรพิสดารเ หลือบรรยาย          เจ้านางทรงผินพระพักตร์จากปากกระบอกปืนไปยังขอบฟ้าด้านหนึ่งซึ่ งมีกลุ่มควันอันมหาศาลโชยคลุ้งสู่นภากาศเบื้องบน          " กองกิจครบ เราสามารถโจมตีกองทัพมูรตีได้ "          ดำรัสขึ้น          " มิควรสะดุดหยุดชะงักเพียงแค่นี้เพคะ "          โซซาร์ฏิตทูลจบ ปรันเปรินทูลต่อ          " หากหมายกอบกิจถ้วน สมควรถล่มอนันตา "          " ให้เหล่าญาติกามันวอดวายสิ้น "          ฎิวต์เสริมส่ง          เมื่อนั้น เจ้านางมาหยารัศมีทรงมีพระดำรัสลั่น          " วาจาชอบ... เล็งพระแสงปืนไปอนันตา "          " พระราชโองการเพคะ เจ้านาง "          ฎิวต์เอ่ยจบ เจ้านางมาหยารัศมีทรงเชิดพระศออย่างสมพระราชหฤทัยปองจึ่งตรัสด้ วยพระสุรเสียงผงาด          " กรุงราบ !!! "          กระบอกปืนหันเหมุ่งสู่จุดหมายอย่างช้าๆ ด้วยการฉุดลากของบรรดาทหารหญิงหลายแสน          เสียงปืนใหญ่ดังสนั่นเคล้าคลอกับเสียงวงเครื่องสายผสมมโหรีและป ี่พาทย์ กระหึ่มประโคมเพลง อสุราบานผลาญพลโลก          ลูกกระสุนสีทองอร่ามตาอันเป็นทองคำแท้บรรจุดินระเบิดอยู่ภายในพ ุ่งทะยานแทรกหมู่เมฆาแลปักษิณที่บินร่อนอยู่ไปสู่จุดหมายในทันท ี          ในไม่ช้า ณ ตำแหน่งแหงที่กรุงอนันตาตั้งอยู่นั้น          บังเกิดกลุ่มควันพวยพุ่งขึ้นสู่ฟ้า เหล่าทหารหญิงแห่งเจ้านางมาหยารัศมีต่างโลดเต้นดีใจจนอึงคนึง * * * * * * * * * จบบทที่ 23 โปรดติดตามต่อบทที่ 24 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:16:58 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 66 บทที่ 24          กรุงอนันตา          เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วพระมหานครและพระบรมมหาราชวัง เปลวเพลิงโหมกระพือขึ้นตามจุดต่างๆ พระที่นั่ง หอพระมณเฑียร ตลอดจนองค์ปราสาท แลหอธิดารามสูร ล้วนถูกลูกปืนใหญ่ทำลายพินาศสิ้น เสียงโอดโอยหวีดร้องของบรรดาพสกนิกรชาวอนันตาต่างครวญคร่ำร่ำไห ้ไปทั่วกรุง          โอ้เอย... อนันตาราชธานี ช่างรันทดกระไรเลย กรุงแตกแล้วเอย จะหาใครไหนเลยมากู้กรุงคืนได้กันนี่หนอ          ปี่พาทย์หลบหลีกลูกระเบิดไปพลางบรรเลงเพลงธาราวิปโยค ธรณีโศกา และพสุธาสลาย ต่อด้วยการนำเศษไม้ไหม้ไฟมาเคาะแทนกรับ          ภายในเวียงวัง มโหรีหลวงไม่ยอมหลบหลีกต่างยึดมั่นประโคมเพลงสดุดีเทวดา ถึงแม้ว่าเสาท้องพระโรงจะถล่มลงและล้มระเนระนาดอย่างน่าหวาดหวั ่นรันทดใจสักเพียงใดก็ตาม ฝุ่นคลุ้ง          เชิงพระสุวรรณเจดีย์ องค์เจดีย์ถูกเพลิงลุกลามจนทองคำที่หุ้มอยู่ละลายลงมาจนหมด คนโฉดทรพีบางผู้ต่างขวนขวายหากระบวยมารองทองไปเป็นอันมากน่าอนา ถนัก - - - - - - - - -          ฝ่ายกระบวนพยุหยาตราทางชลมารค          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทอดพระเนตรเห็นควันอัคคีลอยจากทิศหรดีประเทศก็ท รงแน่พระทัยแล้วว่า บัดนี้ อนันตาถึงกาลวิบัติ พระอัสสุชลหลั่งไหลเป็นสายจนท่วมเรือพระที่นั่งอลังการอนันตามห านาวาสถานราชยานศรี          พระนางแก้วกานดาและเหล่านางกำนัลนางพัดวีต่างช่วยกันใช้สไบซับห ยาดอัสสุชลที่ไหลหยดตามพื้นนาวาเพื่อช่วยให้นาวาแห้ง นับได้ว่าทรงกระทำพระองค์เป็นประโยชน์โดยแท้กระนั้น          " อย่าทรงเสียพระทัยไปเลยเพคะ ท่านเจ้า หากรุงเอาใหม่ก็ได้นี่เพคะ "          พระนางตรัสจบ เจ้าฟ้าหนุ่มทรงหันขวับมา ดวงพระเนตรแดงก่ำหาในปาน          " อัปยศวาจาช่างขัดนัก มีกิจชอบซับสายชลก็ซับไปเถอะ "          มหาอำมาตย์แหวกว่ายสายอัสสุชลเข้ามาทูลถาม          " ขอเดชะ เราควรประสงค์จำนงหมายสิ่งใดต่อไปดีพระเจ้าข้า "          " สิ่งเดียวเท่านั้นที่เราหวัง "          " สิ่งนั้นคืออันใด ? "          ไพร่พลพรั่งพร้อมหันมากล่าว ก่อนเจ้าฟ้ามูรตีทรงผุดลุกขึ้นจากพระแท่น ทรงพระดำเนินไปยังกราบเรือด้านซ้ายจึ่งตรัส          " มีเพียงนกอีมูรากู้ ที่จะกู้กรุงคืนมาได้เท่านั้น "          พระนางแก้วกานดาถลามาด้วยพระท่าทีโลดแล่น          " จะช้าไย... รีบเสาะแสวงหากันเถอะเพคะ จะได้ทันการณ์ "          " ไม่ต้องไปแสวงให้เหนื่อยแรงดอก "          " ไฉนกัน? "          " ที่ละวิรัฐก็มีอยู่หนึ่งตัว หากแต่เป็นของฉกรรณราชาพี่เจ้ากระนั้นแล "          พระนางแก้วกานดาทรงได้สดับดั่งนั้นก็ทรงพระเนตรวาวพลางตรัส          " จริงเหรอเพคะฝ่าบาท เช่นนั้นก็เหมาะแม้เทียวนา หม่อมฉันจะไปทูลขอให้เอง "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตรึกในพระทัยว่า          ..... หึ หึ หึ จริงสะนะ หากแม้นว่าเราเอานางแก้วกานดาไปแลกนกอีมูรากู้ เห็นทีฉกรรณราชามันคงจะให้เราโดยง่ายเป็นแน่.....          ดำริพลางทรงเปรยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ทรงหันไปยังแม่ทัพทองถึงจึ่งตรัสในบัดดล          " ทองถึง "          " พระเจ้าข้า "          " ตะล่อมทัพกลับอีกครา มุ่งสู่กรุงละวิรัฐในทันใด "          " พระเจ้าข้า "          กระบวนพยุหยาตราแห่งองค์เจ้าฟ้ามูรตีเริ่มหันเหอีก ครานี้มุ่งสู่กรุงละวิรัฐ ซึ่งก็อยู่ไม่กลนักแล้ว - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:17:31 ]

ความคิดเห็นที่ 67          ฝ่ายกองทัพเดินเท้าแห่งพระเจ้าเตวู กษัตริย์พะคัมด์ ซึ่งกำลังเคลื่อนมาตามป่าแถบชายแดน เบื้องหน้าเป็นเทือกเขาอันยาวเหยียดซึ่งกั้นพรมแดนระหว่างพะคัม ด์กับอนันตา          ฉับพลัน มหาดเล็กถลามายังพระราชยานคานหามทองคำแห่งองค์กษัตริย์เตวูพลาง เอื้อนทูล          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกปักษ์พิทักษ์เผ่า เบื้องนภาอาคเนย์ทิศานุทิศ พลันปรากฏหมอกธุลีสีนิลพวยพุ่งขึ้นเบื้องสูงพระเจ้าข้า "          " หยุดขบวน "          ตรัสจบ ขบวนทัพหยุดลงทันใด พระเสลี่ยงถูกอัญเชิญสู่พื้น และพระเจ้าเตวูก็ทรงพระดำเนินมาสามพระบาทจึ่งตรัสอีก          " เบื้องอาคเนย์นิศา... เห็นทีเป็นกรุงอนันตาอย่างแน่แท้ "          ครู่หนึ่ง มหาดเล็กอีกผู้ก็วิ่งมาคุกเข่า          " เดชะ โยธาหน้าทัพรายงานมาว่า อนันตาถูกโจมตีด้วยลูกปืนใหญ่ลึกลับพระเจ้าข้า "          " โลกาเข้าข้างข้า อ้า... ลูกปืนใหญ่... "          ทรงทำพระเนตรโตจึ่งตรัสต่อด้วยพระอารมณ์รื่นว่า          " หึ หึ หึ เห็นไหม ในที่สุดอนันตาก็ไม่รอด ครานี้เห็นทีกำลังของพวกมันจะถดถอย รึว่าไง ห้าขันทีที่ปรึกษาข้า "          หนีรู ถูไถ ไซ้เนิน เพลินพวง และหวงหลังพร่ำพรรณนาเป็นลำดับ          " เราควรรีบเร่งซ่ำเติม "          " ต่อเสริมให้อนันตาสูญหาย "          " จู่โจมมหาวิมานให้วอดวาย "          " บุกทลายเมืองแมน "          " แผนล้ำลึก "          ทรงตรึกตรองอยู่ครู่จึ่งมีพระดำรัส          " ข้ามเขา เผาดง ยกโขยงไปอนันตาโดยพลัน " - - - - - - - - -          ภายในพนาแห่งหนึ่ง          สองสตรีชาวเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น กำลังถือชะลอมไล่เก็บผลหมากรากไม้กันอยู่อย่างสนุกสนาน          ฉบัดนั้นเอง พลันปรากฏร่างบุรุษเพศร่างกายกำยำดุจคชคเชนทร์ตกมันสิบสามคนรุม ล้อมสองนางผู้นั้นไว้อย่างอุกอาจ          สองนางประหวั่นพรั่นพรึงประหนึ่งพลับพลึงแตกช่อ พลางล่อหลอกสิบสามหนุ่มเล่น          " อ๊ะ..อ๊ะ พวกท่านเป็นใครกันน่ะ "          นางหนึ่งว่า          " หึ หึ หึ ก็ชาวบุรุษบุรีไงเล่าจ๊ะ "          หนุ่มผู้หนึ่งตอบพลางทำนัยน์ตากรุ้มกริ่ม          " บุรุษบุรี ? !! "          อีกนางหนึ่งกล่าวพลางทำตาลุกวาว          " ใช่ "          " ลือกันว่าเมืองนี้มีแต่บุรุษเพศ "          " ถูกต้องแล้ว "          " แล้วพวกท่านจะทำอะไรพวกเรากันเล่านี่ "          " ก็รู้ดีอยู่แล้วมิใช่หรือ "          จบคำ สิบสามหนุ่มต่างโถมกายาเข้าหาสองนางผู้นั้นในทันใด สองอนงค์ดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดฤทธิ์ แต่แล้ว... ในที่สุดก็หาต้านทานความโฉดของเหล่ามานพผู้กลัดมันเหล่านั้นได้ ประหนึ่งมัจฉาตัวน้อยๆที่ต้องปล่อยให้อสุรกายแทะโลมอย่างหลีกเล ี่ยงไม่พ้น          เสร็จสรรพ เหล่าบุรุษทั้งสิบสามต่างกระโจนหนีหายกันไปหมด สองอิสตรีต่างวิ่งหนีไปตามป่าด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ขาดวิ่นทะลุ เป็นรู - - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:19:05 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 68          กองทัพของพระนางสุบินสวรรค์ และพระนางศรีตะกุมะลากาพำนักอยู่ ณ ชายป่าแห่งนั้น เหล่าสตรีทั้งหนึ่งล้านแปดแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบแ ปดนางกำลังกอบกิจประจำวันกันอยู่เป็นปฐม จนกระทั่งสองอิสตรีผู้ถูกบุกรุกพรหมจรรย์ได้กรีดร้องก้องพร้อมก ับวิ่งออกจากป่าลึกมาสมทบจนครบพลสตรีหนึ่งล้านเก้าแสนนาง พระนางสุบินสวรรค์จึ่งตรัสถาม          " เกิดเหตุสิ่งใด ไฉนทหารสาวหวีดร้องก้องทัพ "          สองสตรีถลามากราบพลางร่ำไห้ด้วยหทัยอันบอบช้ำซ้ำร่างกายก็โทรมท รุด          " เดชะพระนางขา... หม่อมฉันทั้งสอง ถูก.. เอ่อ.. ถูก.. "          " ถูกอะไร ไฉนไม่สานสัมพันธวาจาให้เนื่องอยู่ "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงหันมาตรัส ก่อนสตรีผู้หนึ่งจะกราบทูลต่อ          " เอ่อ.. ถูก.. ถูกตระโบมพรหมจรรย์จนบรรลัยสลายสิ้นทั้งกายินทรีย์ฉวีวรรณจนคัน คะเยอไปหมดทั้งเรือนร่างสรรพางค์กายเพคะ "          สตรีอีกผู้รำพัน          " หา...!! เช่นนี้ เห็นทีจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ ใคร... ผู้ใดกันที่บังอาจห้ำหั่นกำนัลน้อยของข้าจนผ้าผ่อนล่อนจ้อนอุจา ดบาดวจีเช่นนี้หนอ "          พระนางสุบินสวรรค์พิโรธพร้อมเสด็จผุดทะยานยืนยื่นพระหัตถาชี้พร ะดัชนีเข้าป่าไปด้วยพระราชหฤทัยขุ่นข้อง          " ชาวบุรุษบุรีเพคะ "          อิสตรีผู้หนึ่งทูลแถลง          ทันใดกันนั้น...          จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัยแปดสิบชันษาตะลึงตาลุกโพลงพลางนวยนาดมาหมอบราบ          " ขอเดชะ บุรุษบุรีนี้หม่อมฉันเคยสดับ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงหันขวับมา          " พจนาถให้ฉิวกระฉูด "          " บุรุษบุรีนี้เป็นนครแห่งบุรุษ "          จะติกะวะนาจิว่าจบ          " นครแห่งบุรุษ ? "          ศริพารฟาร์ฉงน          " ใช่ ภายในนครแห่งนี้จะมีแต่บุรุษทั้งหนุ่มแก่ จะไม่มีอิสตรีอยู่เลยแม้แต่ผู้เดียว "          " มหัศจรรย์ !! "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์เอ่ยพลางทำนัยน์ตาลุกวาว          " เช่นนี้พวกเราคงสมสุขตามฤทัยปองยิ่ง "          สะขรุมจินห์ว่า          " ใจเย็นๆ อย่างเพิ่งผลีผลามเผ่นไปเสพสุข "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงเปรย          " หม่อมฉันขอเสนอตนอาสาไปดูลาดเลาเพคะพระนาง "          วาริชฌาภาร์ณาทำหน้าตากรุ้มกริ่มมีเลศนัยอย่างเห็นได้ชัด          " ไม่... "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ท้วง พลางหันมากราบทูล          " หม่อมฉันขออาสาเองเพคะ "          " อย่า... มันอันตราย พวกเจ้าไม่ช่ำชองในเชิงยุทธ์ "          จะติกะวะนาจิเอ่ยพลางหันมา          " หม่อมฉันมากประสบการณ์แล้ว ขอไปเองเพคะ "          " ราชครู !!! "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงกระชากพระสุรเสียงคราหนึ่งจึ่งตรัสอีกว่า          " ท่านก็ปาเข้าไปแปดสิบฉนำแล้วนะ "          จบพระวาจา ทรงผินพระพักตร์แลเหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลที่พากันยื่นหน้าสลอ นรอคอยให้ทรงเรียกใช้ในงานนี้          บัดดล... ดวงพระเนตรก็สะดุดหยุดชะงักในทันที          " สะขรุมจินห์ "          " เพคะ "          สะขรุมห์จินห์ดีใจลิงโลดพลางถลาแหวกหมู่ข้าราชบริพารเข้ามารอรั บพระราชเสาวนีย์โดยพลัน          " จงหลอมเป็นชายเข้าไปสอดส่องมองดูว่าในดาราเมือนแมนนั้นเป็นเช่น ไร แล้วจงนำข่าวกลับมารายงานโดยทันที "          " เพคะ หม่อมฉันจะปฏิบัติภารกิจตามพระราชเสาวนีย์พระนางเจ้าให้สำเร็จล ุล่วงอย่างล้ำลึกทีเดียว "          สะขรุมจินห์กล่าวจบก็โจนทะยานจากไป ท่ามกลางความเสียดายของเหล่าข้าราชบริพารคนอื่นๆ - - - - - - - - -          สะขรุมจินห์ลัดเลาะมาตามป่าอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงเชิงผาแห่งหนึ่ง บัดดล สายตาของนางก็จับจ้องอยู่กับสิ่งเบื้องหน้าด้วยความตะลึง          นครอันโอฬารตระการตาไปด้วยปราการสูงลิบและแข็งแรงได้ปรากฏให้นา งเห็น ภายในมีแต่อาคารบ้านเรือนอันงดงามวิจิตรตระการตาอย่างชนิดที่ไม ่เคยพานพบมาก่อน ใจกลางเมืองเป็นปราสาทสูงหลายชั้น มีหลังคาเป็นสำดำสนิทวาววับระยิบระยับไปด้วยทองคำขลิบขอบ          สะขรุมจินห์หลงตะลึงอยู่นานจนเกือบลืมภาระกิจที่ได้รับพระบัญชา มา นางจัดการแปลงกายาตนเองให้แลดูเหมือนบุรุษเพศเป็นอันมาก ไม่ว่าจะเป็นหนวดเครา หรือการแต่งกาย และแล้ว นางก็ปีนป่ายลงจากหน้าผามุ่งสู่บุรุษบุรีในทันควัน * * * * * * * * * จบบทที่ 24 โปรดติดตามต่อบทที่ 25 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:19:24 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 69 บทที่ 25          ภายในนครบุรุษบุรี ขณะนั้น กำลังมีการจัดงานเฉลิมฉลองกันอย่างมโหฬาร บรรดาประชาชนชาวนครต่างพากันไปชุมนุมอยู่ที่ลานกว้างหน้าพระราชวังหลวงเพื่อชมการแสดงมากมายที่จะมีขึ้นในวันนั้น          สะขรุมจินห์ในคราบของบุรุษเพศ เดินลัดเลาะตามหมู่บ้านไปด้วยใจระทึก หล่อนแลซ้ายขวาด้วยสีหน้าปลื้มสุขยิ่ง          " หือ... มีหนุ่มหล่อๆ ล่ำๆ ทั้งนั้นเลย หามีสตรีแม้แต่เพียงผู้เดียวไม่ "          สะขรุมจินห์ยังคงเดินต่อไปพร้อมทกับชายตาให้แก่บรรดาชายหนุ่มทั้งหลาย แต่ด้วยเหตุที่ตนเองนั้นแต่งกายเป็นบุรุษ การกระทำดังกล่าวจึงดูขัดๆชอบกลอยู่ ประหนึ่งราวกับเป็นพวกผิดเพศกำลังแลหาเหยื่อกระนั้นแล          และแล้ว หล่อนก็เดินมาจนกระทั่งถึงลานกว้างหน้าพระราชวังอันเป็นที่รวมของบรรดาชายทั้งหลายในนคร เสียงไชโยโห่ร้องประกอบกับเสียงมโหรีขับกล่อมได้ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ           กลางลาน การแสดงของหนุ่มนักกล้ามกับสิงห์โตร้ายกำลังดำเนินไปท่ามกลางความหวาดกลัวและตื่นเต้นของผู้ชมที่มุงดูอยู่โดยรอบ          บริเวณหน้าพระราชวังหลวงได้รับการจัดไว้เป็นพลับพลาที่ประทับขององค์กษัตริย์และพระบรมวงศานุวงศ์ รวมทั้งบรรดาข้าราชบริพารทั้งหลายแห่งนครแห่งนี้          สะขรุมจินห์เพ่งสายตาไปยังจุดที่องค์กษัตริย์ทรงพประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์อันโอฬาร และแล้วนางก็ต้องตะลึงงันในทันที          " เทวดาหนุน !!!  ช่างหล่อเลิศประเสริฐศรีอะไรเช่นนี้หนอ "          องค์กษัตริย์แห่งนครบุรุษบุรีพระองค์นี้ทรงพระนามว่า กษัตริย์ชิยาสวิง อันแปลว่า สวิงที่ทำจากสายธนู มีความหมายถึง การตักตวงสิ่งที่เฉียบคมและเหี้ยมหาญแข็งแกร่งมาไว้ในตน กษัตริย์พระองค์นี้ทรงมีพระสิริโฉมที่สง่างามองอาจเกินมนุษย์ ดุจพญาราชสีห์คชสารที่ยังความศฤงคารให้เกิดแก่บรรรดาอิสตรีต่างแดนมานักต่อนัก          สะขรุมจินห์ตาค้างอยู่นานพลันหล่อนก็เหลือบไปเห็นเหล่าบุคคลกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังยืนคุยหัวร่อต่อกระซิกระริกระรี้อยู่ที่เบื้องหลังแห่งองค์กษัตริย์นั้น บุคคลกลุ่มนั้นแต่งกายด้วยชุดยาว และมีเครื่องประดับมากมายทั้งศรีษะและร่างกาย ราวกับเป็นอิสตรี อักทั้งยังตกแต่งใบหน้าด้วยเครื่องประทินโฉมเสียสวดสดอีกด้วย สะขรุมจินห์สงสัยเป็นยิ่งนัก พลางหันไปถามชายชราผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่ข้างๆนาง          " ตาเอ๊ย... ก็ไหนว่าเมืองนี้มีแต่บุรุษผู้กล้ามิใช่หรือ เหตุไฉนผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหลังองค์กษัตริย์นั้นจึงเป็นสตรีเล่า "          ชายชราหันมาแล้วเพ่งมองสะขรุมจินห์อยู่ครู่หนึ่งจึงว่า          " เจ้าคงจะมาจากต่างนครจึงไม่รู้ พวกนั้นคือ นังบำเรอวัง ไงล่ะ "          " นังบำเรอวัง ? "          " ใช่... เป็นพวกผู้ชายที่ถูกแปลงเพศแล้วเอาไว้คอยปรณนิบัติองค์กษัตริย์ในยามที่ทรงมีพระประสงค์จะเสพสุขตามพระอารมณ์ "          สะขรุมจินห์หันกลับไปดูจึ่งว่า          " เป็นฉะนี้เอง "          " เจ้ามาจากที่ใดกัน "          ชายชราถามขึ้น สะขรุมจินห์หันมามองคราหนึ่งจึงตอบ          " อ..อ๋อ..คือ ข้า ข้ามาจากทางใต้ จะไปละวิรัฐ "          " ละวิรัฐ... ก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าใดนักนี่ "          " ใช่..ใช่ "          " ดูเจ้าอ้อนแอ้นราวกับเป็นอิสตรี "          " หา... "          สะขรุมจินห์ตะลึงพลางเร่งรีบกลบเกลื่อนท่าทีเป็นเข้มแข็งโดยพลันพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ          " อะไร...ตา ข้าน่ะบุรุษแท้ทั้งแท่งเทียวนะ "          " ข้าเคยเห็นสตรีสมัยเมื่อข้ายังเด็กๆ ... เหมือนกับจ้าเลย "          บัดดลกันนั้น...          ประชาชนเกิดการแตกฮือ เสียงหวีดร้องดังก้องไปทั่ว สาเหตุเนื่องจากสิห์โตที่กำลังแสดงอยู่กลางลานเกิดร้อนและออกอาละวาดไล่ฆ่าผู้คน ฝูงชนต่างวิ่งหนีกันพัลวัน ต่างเบียดเสียดกันหลบหนี          สะขรุมจินห์ถูกผลักให้ล้มลง นางใช้มือปัดป้องฝีเท้าทั้งมวลที่พุ่งตรงลงมาบนร่างกายอย่างไม่ยั้ง          " อ๊ะ... !!  ไม่ ไม่ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ไม่ อย่า อย่า "          ในไม่ช้า ผู้คนก็วิ่งหนีไปจนหมด เหลือเพียงนางซึ่งล้มอยู่บนพื้นเพียงผู้เดียว มวยผมอันยาวสลวยซึ่งกลบเกลื่อนไว้ได้สยสยออก เสื้อผ้าขาดวิ่นจนแลเห็นเนินปทุมถันอันอะร้าอร่ามงามตาน่าชวนมอง          สิงห์โตวิ่งตรงมายังร่างนางพร้อมกับกระโจนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว          " ไม่... "          นางร้องลั่นด้วยเสียงแหลมเล็ก พร้อมยกมือขึ้นปิดตา          ฉับพลัน บังเกิดเสียงของมีคมพุ่งแทงเนื้อ ตามด้วยเสียงของหนักตกลงสู่พื้น และเสียงตำรามของสิงห์ร้ายที่ดังกัมปนาทไปทั่ว          เสียงไชโยโห่ร้องของผู้คนดังขึ้นในเวลาต่อมา และในไม่ช้า เมื่อสะขรุมจินห์เปิดมือที่ปิดตาทั้งสองข้างนั้นออก นางก็ได้เห็นซากศพของสิงห์โตโฉดนอนสงบนิ่งไร้วิญญาณอยู่แทบบาทของนาง ข้างๆกันนั้น มีร่างอันสูงสง่าขององค์กษัตริย์ชิยาสวิงทรงประทับยืนอยู่ พระบาทข้างหนึ่งทรงเหยียบหัวสิงห์โตเอาไว้          ครู่ใหญ่ ทรงยื่นพระหัตถ์มาฉุดร่างสะขรุมจินห์ขึ้นพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงนุ่มนวลราวหินผาต้องวายุละเมียดสายพิรุณ          " เกือบสิ้นชีวาตม์แล้วไหมล่ะ อีนางเอ๋ย... ไฉนเลยเจ้าจึงปลอมแปลงแฝงเร้นกายาเข้ามาในนครแห่งเรา... เจ้ารู้หรือไม่ว่า โทษทัณฑ์ที่เจ้าจะได้รับคือฉันใด "          " ไม่รู้อันใดเลยเพคะ... "          สะขรุมจินห์ทำเนตรหวานฉ่ำปานสายน้ำในลำขันธ์สวรรค์ธาราแห่งเถมรูประเทศอันงามระหง          " เจ้าจะต้องถูกลงหวาย "          " หา ... !! "          " หมกใส่ตุ่ม "          " อี๊ ... !! "          " ทุ่มลงเหว "          " อย่า ... !! "          " เผาด้วยเปลวไฟ "          " ไม่ ... !! "          " แล้วดองใสไว้ในโหล "          " กรี๊ดดดดดดด "          จบคำ นางทรุดกายลงร่ำไห้ราวกับทารก          กษัตริย์ชิยาสวิงทรงโน้มพระวรกายมาพลางตรัสกระซิบ          " เราล้อเล่น "          สะขรุมจินห์เงยหน้าขึ้นยิ้ม... ซึ่งองค์กษัตริย์ก็ทรงยิ้มตอบคราหนึ่งเช่นกันก่อนตรัส          " แต่เป็นจริง "          " ไม่... "          เสียงสะขรุมจินห์ดังก้องไปทั่วจนกระทั่งทหารหนุ่มสองนายลากนางหายเข้าไปในห้องลงทัณฑ์ซึ่งอยู่หลังวัง - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 70          ณ กองทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น          พระนางสุบินสวรรค์ทรงพระดำเนินไปมาด้วยพระอารมณ์ขุ่นข้องรุ่มร้อน          " จะลีลาศอุกอาจให้เมื่อยชงฆ์องค์ไปไย ไฉนไม่มานั่งเสวยพระสุธารสเย็นให้ฉ่ำอุรา "          พระนางศรีตะกุมะลากาตรัสจบ พระนางสุบินสวรรค์ทรงหันมาทอดพระเนตร          " สะขรุมจินห์มิมามิห่วงหาอาทรเลยล่ะหรือ ศรีตะกุเจ้า "          " กะอีแค่นางไพร่รับใช้เช็ดบาทสิจะบังอาจให้ข้าห่วง เชอะ "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงสะบัดพระพักตร์ค้อนคราหนึ่ง พระนางสุบินสวรรค์ทรงเห็นดั่งนั้นก็ทรงยกพระหัตถาขึ้นตบพระอุราคราหนึ่งจึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงแหลมเล็ก          " เลอสรวงฤดีดวงทรวงแม่จะแตกตาย มิไยเจ้าจึงมากลายเป็นเช่นนี้ "          พระนางสุบินสวรรค์เสด็จสืบพระบาทแหวกหมู่นางกำนัลไป พระนางศรีตุกุมะลากาทรงผุดขึ้นโดยพลัน          " สุบินสวรรค์ ท่านจะไปหนใด "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงหยุดยืนอยู่กับที่พร้อมทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นสู้ฟ้า          " มุ่งบุรุษบุรีในทันใด ตามตัวนางไพร่ของข้าคืน "          จบพระดำรัส พระนางสุบินสวรรค์ทรงสืบพระบาทต่อไปโดยไว พระนางศรีตะกุมะลากาทรงร้องเรียก          " รอข้าด้วย... "          จากนั้น พระนางศรีตะกุมะลากาเสด็จฉวยถาดพระสุธารสเย็นเต้นตามไปติดๆ จนชิดพระสรรพางค์องค์ - - - - - - - - -          ภายในท้องพระโรงพระราชวังบุรุษบุรีอันโอ่อ่าอลังการด้วยศิลปกรรมชายล้วน เหล่าข้าราชบริพาร ทหาร อำมาตย์ ต่างกระจายกันอยู่จนเต็ม แลไปยังหนทางใด ก็เห็นแต่บุรุษทุกเพศวัยที่มาประชุมกันเพื่อร่วมถวายชัยมงคล เนื่องในวโรกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาแห่งองค์กษัตริย์ชิยาสวิง          บัดนั้นเอง...          มหาดเล็กหลวงวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามากราบถวายบังคม          " ทูลสนองฝ่าพระบาท บัดนี้ มีพร่พลสตรีกว่าหนึ่งล้านเก้าแสนนาง บุกเข้าพระนครตรงมายังพระราชวังแล้วพระเจ้าข้า "          " สตรี !!! ? "          บุคคลทั้งมวลตะลึงงัน          กษัตริย์ชิยาสวิงเสด็จผุดลึกขึ้นทันควัน พลันใดกันนั้นเอง เสียงมโหรีอันอ่อนหวานก็แว่วมาจากพระทวารท้องพระโรง ก่อนปรากฏร่างพระนางสุบินสวรรค์ พระนางศรีตะกุมะลากา มะจั่นฟาร์ตีฏ์ วาริชฌาภาร์ณา จะติกะวะนาจิ และศริพราฟาร์ ตามด้วยนางกำนัลทั้งมวล          ขบวนสตรีหยุดลง พระนางศรีตะกุมะลากาทรงเหลือบพระเนตรทอดไปยังองค์กษัตริย์ชิยาสวิงด้วยพระหทัยระทึกระทวยสะทกสะท้านระรานดวงจิต พลางทรงเอียงพระวรกายเข้ากระซิบที่ข้างพระกรรณพระนางสุบินสวรรค์ว่า          " เลอโฉมราวเทพเจ้าสร้างสรรค์ นี่แหละบุรุษในฝันของเรา "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงยิ้ม หากแต่พระนางสุบินสวรรค์ทรงนิ่งเฉยอยู่ด้วยพระอาการสงบ          สองกษัตริย์เสด็จพระราชดำเนินไปเบื้องหน้า ก่อนจะทรงหยุดอยู่เฉพาะพระพักตร์องค์กษัตริย์ชิยาสวิงนั้น          " ข้าพเจ้าสุบินสวรรค์ ส่วนผู้นั้น ศรีตะกุมะลากา สองเราคือกษัตรียาเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น ณ แดนไกล มุ่งหมายเข้านครของท่านเพื่อตามหาคน "          " ปิติล้นที่ได้ทอดนัยเนตรสู่ท่านทั้งสอง เรา ชิยาสวิง กษัตริย์แห่งบุรุษบุรีขอต้อนรับ เชิญประทับนั่งเสียก่อนสิ "          กษัตริย์ชิยาสวิงทรงผายพระหัตถ์ไปยังพระแท่นทองที่มุมหนึ่ง พระนางสุบินสวรรค์เสด็จไปก่อน ส่วนพระนางศรีตะกุมะลากาสุดจะยับยั้งพระอารมณ์ส่วนลึกที่พิสมัยองค์กษัตริย์ชิยาสวิงพระองค์นั้นเอาไว้ได้ จึงทรงพระดำเนินไปคล้องพระพาหากษัตริย์ชิยาสวิงมา          " ทรงนั่งด้วยกันกับพวกหล่อมฉันสิเพคะ "          กษัตริย์ชิยาสวิงพระเนตรเบิก พลางเผยพระสรวล          " ยินดีไม่มีปัญหาอันใด ไปสิจ๊ะ "          องค์กษัตริย์หนุ่มทรงประทับบนพระแท่น ขนาบข้างซ้ายขวาด้วยสองกษัตริย์ผู้ทรงศักดิ์ จนแลพระแท่นบัลลังก์คับแคบไปถนัดเนตร          เหล่าอำมาตย์ ข้าราชการบุรุษบุรีล้วนต่างพากันตื่นตาไปกับบรรดาเหล่าอิสตรีมากมายที่เข้ามาในพระนคร บางผู้ก็ลองใช้ไม้เขี่ยเล่นเพราะเพิ่งเคยพบเห็นเป็นครั้งแรก บางผู้ก็แบกนางกลับบ้าน บางผู้ก็สานไมตรีแนบสนิท บางผู้ก็คิดไม่ซื่อ บางผู้ก็จับมือจับไม้ เหล่าชายทั้งมวลต่างสอดส่ายสายตามองหาสาวถูกใจกันพัลวัน          มโหรีครวญเพลง สาริกาหาคู่ไม่รู้ไปอยู่หนใดช่วยไขขานประสานเสียงสำเนียงเสนาะ ต่อด้วยการเคาะกรับ โดยมีเหล่านังบำเรอวังคอยปรบมือเป็นจังหวะโดยไม่ใคร่เต็มใจเท่าใดนัก เนื่องจากอิสตรีทั้งหลายมาแย่งบุรุษของพวกตนไปจนหมดสิ้น - - - - - - - - -          เพลาดึก...          ภายในพระราชวังบุรุษบุรี สองสตรีชาวเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น เดินมาตามทางในปราสาทซึ่วงมืดสลัว มีเพียงแสงเทียนรำไรจากโคมประทีปที่แขวนอยู่เพียงเท่านั้นที่คอยให้ความสว่างส่องนำทาง          สตรีผู้หนึ่งนั้นคือ จะติกะวะนาจิ ราชครูหญิงวัยแปดสิบชันษา ส่วนอีกหนึ่งนั้นเล่าคือ ศริพราฟาร์ ราชเลขานุการในพระองค์พระนางสุบินสวรรค์          " นี่ท่านราชครู ก็องค์กษัตริย์ชิยาสวิงทรงบอกพวกเราแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าทรงไม่เคยพบเห็นสะขรุมจินห์มาก่อนเก่า "          ศริพราฟาร์เอ่ย          " ก็ใช่ แต่พระนางสุบินสวรรค์มิทรงเชื่อดั่งคำนะสิ ถึงได้ให้สองเรามาตามหาให้ทั่วทั้งพระราชวัง "          จะติกะวะนาจิว่าจบ ทั้งสองยังคงเดินต่อไป จนกระทั่งถึงทางเลี้ยวแห่งหนึ่ง พลันจะติกะวะนาจิก็ต้องตะลึงตาค้าง สายตาทั้งคู่ของนางจับจ้องไปที่ร่างของบุรุษผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า เขาผู้นั้นเป็นราชครูวัยแปดสิบชันษาเช่นเดียวกัน หากแต่เป็นราชครูแห่งบุรุษบุรี          " งามงดหมดจดหาใดปาน "          จะติกะวะนาจิพร่ำเพ้อพลางทำเนตรชวนฝันเข้าใส่          " นี่... ราชครู ท่านก็ปาเข้าไปแปดสิบแล้วนะ "          ศริพราฟาร์ว่า          " กระไรได้ แปดสิบก็มีหฤทัยเหมือนกันนะยะ ว่าแต่หล่อนเถอะ... เดินหาไปก่อนก็แล้วกัน ฉันมีกิจ "          จะติกะวะนาจิว่าจบก็ถลาไปควงแขนราชครูบุรุษบุรีหายวับเข้าซอกหลืบแห่งหนึ่งไป          " เชอะ... มีกิจ "          ศริพราฟาร์สัพยอกคราหนึ่งพลางเดินไปตามทางอย่างไม่หยุดยั้ง * * * * * * * * * จบบทที่ 25 โปรดติดตามต่อบทที่ 26 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:21:39 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 71 บทที่ 26          รุ่งขึ้นเพลาสาย แสงพระสุริยาเฉิดฉายฉาดฉาบไปทั่วนครบุรุษบุรี ปลุกผู้ที่กำลังนิทราให้ตื่นขึ้นรับอรุณ          ภายในห้องแห่งหนึ่งของปราสาทหลังใหญ่ซึ่งดูกว้างขวางโอ่โถง ศริพราฟาร์นอนหลับใหลอยู่บนพื้นโดยไม่รู้สึกเลยว่าเป็นวันรุ่งแล้ว          ครู่หนึ่ง นางก็ขยับกายแล้วลุกขึ้นนั่งพลางใช้มือทั้งสองขยี้ตา และแล้ว ในบัดดล นางก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริดเปิดตาอ้าปากค้างในทันทีที่ได้เห็น          เบื้องหน้าของศริพราฟาร์เป็นขวดโหลขนาดใหญ่เท่าตัวคน ทำด้วยแก้วส่องประกายสดใส ภายในโหลใบนั้นมีร่างของสะขรุมจินห์ดองอยู่ ร่างดังกล่าวมีผิวกายที่ใสจนมองเห็นไปดึงตับไตไส้พุง รวมทั้งอวัยวะเครื่องในทุกชิ้นแลดูสะอิดสะเอียนเป็นยิ่งนัก          " กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!! "          นางร้องลั่นสนั่นปราสาทพลางลุกขึ้นยืนแล้วถอยหนี ร่างของนางชนเข้ากับบุรุษร่างยักษ์ นางหันขวับไปมอง          " กร๊ด... ไม่ "          ฉาด..ด..ด บุรุษร่างยักษ์ตบหน้าศริพราฟาร์อย่างแรง จนนางกลิ้งไถลไปตามพื้น นางตะเกียกตะกายกระเสือกกระสนหนีอย่างทุลักทุเลและทุรนทุราย          ชายโฉดฉวยร่างหญิงสาวแล้วชูขึ้นสูง ท่ามกลางเสียงร้องโอดโอยของผู้อ่อนแอ จากนั้น เขาก็ทุ่มร่างศริพราฟาร์ไปยังหน้าต่างห้องในทันที          ร่างหล่อนลอยไปปะทะผืนผ้าม่านฉีกขาดแล้วพุ่งออกจากหน้าต่างร่วงหล่นลงจากชั้นที่สามของปราสาทสู่พื้นเบื้องล่างในทันใด - - - - - - - - -          ภายในท้องพระโรง องค์กษัตริย์ชิยาสวิง พระนางสุบินสวรรค์ และพระนางศรีตะกุมะลากา พร้อมด้วยเหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลกำลังทรงเพลิดเพลินอยู่กับงานเลี้ยงฉลองต้อนรับกองทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น          " แหม... ท่านชิยาสวิงเนี่ย โอษฐ์หวานนัก เช่นนี้นี่เล่า เหล่าอ้อยตาลทั้งมวลในโลกาคงอายแย่ "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรสำราญพระราชหฤทัยอยู่กับองค์กษัตริย์ชิยาสวิง          บัดดล...          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ เสนาบดีหญิงมือขวาของพระนางสุบินสวรรค์ก็กรูเข้ามาพร้อมด้วยเหล่าทหารหญิงกลุ่มหนึ่งพลางคุกเข่าลงกราบทูล          " เดชะพระนางผู้ค้างฟ้า บัดนี้ ศริพราฟาร์ได้พลีชีวาเพื่อพระราชอาณาจักรแล้วเพคะ "          " ว่าไรนะ !! "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงผุดขึ้นจากพระที่ในทันที          มโหรีหระหึ่มเพลง นารพลีกายถวายไท้          ศพของศริพราฟาร์ถูกนำมาวางลงแทบพระบาท พระนางสุบินสวรรค์ทรงก้มลงทอดพระเนตรอยู่ครู่จึ่งตรัส          " เรื่องเป็นเช่นใดกัน ? "          " ขอเดชะ ศริพราฟาร์ได้พานพบร่างสะขรุมจินห์ซึ่งถูกดองใสไว้ในโหล จึงถูกสังหารปิดโอษฐ์เพคะ "          พระนางทรงหันขวับไปทางกษัตริย์ชิยาสวิง ผู้ซึ่งกำลังคลอเคลียเคล้าอยู่กับพระนางศรีตะกุมะลากาอย่างหวานชื่น          " ไหนท่านว่ามิเคยพบสะขรุมจินห์มหาดเล็กเรามาเก่าก่อน "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสถามจบครากระนั้น กษัตริย์ชิยาสวิงทรงมีพระทีท่าหลุกหลิกอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะทรงพระดำเนินมายังมะจั่นฟาร์ตีฏ์พลางทรงชี้หน้าหล่อนจึ่งตรัสบริภาษ          " เจ้ามีสรรพสิ่งใดมายืนยันได้ว่านางพานพบร่างสะขรุมจินห์ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์หันขวับไปยังทหารหญิงผู้หนึ่ง ทหารผู้นั้นถือมวนผ้าม่านห่อหนึ่งมาแล้วจึงโยนลงบนพื้น มวนผ้าม่านกลิ้งไถลแล้วคลี่ออกจนแลเห็นเป็นอักขระโลหิตขีดเขียนอยู่บนม่านมวนนั้น มะจั่นฟาร์ตีฏ์แถลง          " ขณะที่ศริพราฟาร์ร่วงหล่นลงมาจากชั้นสามของปราสาทนี้ นางได้กัดนิ้วตนเองแล้วใช้โลหิตต่างน้ำหมึกจารึกความชี้แจงแถลงไขเรื่องจริงเอาไว้ "          " เอามานี่ซิ "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสจบ วาริชฌาภาร์ณาถลาไปคว้ามวนผ้าม่านมา พร้อมทูลเกล้าถวาย          " อ่านไป "          พระดำรัสลั่น วาริชฌาภาร์ณาคลี่มวนม่านออกอ่านโดยพลัน          " กราบทูลใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทผู้ผ่านพิภพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้น ตามที่ทรงมีพระราชบัณฑูรให้ราชครูหญิงและหม่อมฉันไปสืบข่าวสะขรุมจินห์ที่หายไปนั้น บัดนี้ หม่อมฉันได้พบนางแล้ว นางถูกดับชีพแล้วดองใสไว้ในขวดโหล อยู่ที่ชั้นสามของปราสาทแห่งนี้นี่เอง สภาพของนางนั้นน่าเวทนายิ่ง หม่อมฉันหมายใจจะนำความมากราบทูลให้ทรงทราบ แต่เนื่องด้วยมีชายโฉดเรือนร่างใหญาราวยักษ์ปักหลั่นบุกทำร้ายร่างกายหม่อมฉันแล้วโยนลงมาจากหน้าต่างถึงแก่ชีวาตม์หมายปิดโอษฐ์ดั่งนี้ จึงมิสามารถพาการมากราบทูลด้วยตนเองได้ จึงดำริที่จะจารึกเป็นอักษรโลหิตแสดงไว้ให้ทรงประจักษ์แจ้งเป็นจริงในสิ่งที่บังเกิด ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ ลงนาม ศริพราฟาร์ ราชเลขานุการในพระองค์พระนางสุบินสวรรค์ ผู้รับสนองพระบรมราชโองการและจงรักภักดีตราบชีวีมลายสูญอาดูรนัก "          " ไม่จริง... โกหก "          กษัตริย์ชิยาสวิงทรงพระดำรัสลั่นจนทุกผู้หันมามององค์โดยพร้อมเพรียงกัน จากนั้นก็ทรงพระดำรัสอีกครา          " ตลกสิ้นเชิง ระหว่างร่วงจากปราสาท ใครที่ไหนจะขีดเขียนข้อความได้มากมายหลายวาเช่นนี้ "          " ก็เพราะนี่เป็นข้าราชบริพารผู้ภักดีของเรานะสิ "          " พระนางสุบินสวรรค์ตรัสตอบ พลางทรงหันไปทางพระนางศรีตะกุมะลากาจึ่งตรัสว่า          " ศรีตะกุฯ เจ้าควรตัดหทัยอีกคราได้แล้ว "          " โธ่... ตัดหทัยจากองค์ฉกรรณราชาก็คราหนึ่ง แล้วนี่ยังจะต้องมาตัดหทัยจากองค์ชิยาสวิงอีกฤา ฮือ... เหตุไฉนชะตากลั่นแกล้งข้าเช่นนี้... "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงร่ำไห้พลางทรงวิ่งออกจากท้องพระโรงไป จะติกะวะนาจิวิ่งตามไปติดๆจนชิดปลายพระเกศาพลางร้อง          " พระนางเพค๊า... "          จากนั้น พระนางสุบินสวรรค์จึงเสด็จพระดำเนินกลับมายังบัลลังก์ทอง พลางทรงยื่นพระหัตถาไปลูบไล้องค์บัลลังก์คราหนึ่งจึ่งตรัส          " ทหาร... พันธนาการองค์กษัตริย์ชิยาสวิงแล้วทิ้งลงตุ่ม "          " หา ... !! "          " ทุ่มลงเหว "          " อย่า ... "          " เผาด้วยเปลวไฟ "          " ไม่ "          " แล้วดองใสไว้ในโหล "          " อ๊ายยยยยยยย "          องค์กษัตริย์ทรงกรีดร้องอย่างหนัก ขณะเหล่าทหารหญิงนับร้อยกรูเข้าหา          " ในไม่ช้า ร่างของพระองค์ก็ถูกนำพาจนหายเข้าไปในห้องลงทัณฑ์ซึ่งอยู่หลังวัง "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงขรึม          " อึมครึมมานานสิจะทะยานสู่ละวิรัฐเสียที "          " เพคะราชินีนาถ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์รับพระบัญชา - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 72          กรุงละวิรัฐ          ณ มุมหนึ่งของพระบรมมหาราชวัง มณีบาร์ หรืออีกนัยหนึ่งคือ มาร์แม้นดารณีย์แปลง ผู้ได้รับตำแหน่งราชครูหญิงแห่งละวิรัฐมาหมาดๆ ได้ลัดเลาะไปตามตำหนักสังหารเหล่าทหารบุรุษหนุ่มซึ่งหลงใหลในองค์ฉกรรณราชาจนสิ้นชีวาไปทีละคนสองคนโดยไม่มีผู้ใดรู้เห็นว่าเป็นฝีมือนาง          ฟีสสสสสส... !! เสียงคมดาบปาดคอหอยเหล่าทหารชาติอาชาไนยอย่างแนบเนียนได้ดังขึ้นอยู่ตลอดเวลาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หากแต่เหล่าทหารละวิรัฐนั้นยังมีอยู่อีกมากมายนัก มณีบาร์คงจะต้องฝ่าฟันอีกนานนมถมเถ กว่าจะสังหารเหล่าทหารหาญบุรุษจนหมดทั้งประเทศ          ภายในท้องพระโรงเล็ก          ขณะที่องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชา กำลังทรงพระสำราญอยู่กับการคลอเคล้ามหาอำมาตย์เอกรูปงามบนพระแท่นทองอยู่นั้น มหาดเล็กก็กระมิดกระเมี้ยนเข้ามคุกเข่าพลางทูลเกล้าถวายรายงาน          " อ่านไปสิจ๊ะ "          องค์เจ้าฟ้าดำรัสจบ มหาดเล็กก็รายงาน          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอององค์พระทรงชัยผไทละวิรัฐ ณ บัดนี้ กรุงอนันตาได้ถูกเผาเป็นตอตะโกโดยฝีมือเจ้านางมาหยารัศมี ส่วนเจ้าฟ้ามูรตีและทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นก็เคลื่อนมาถึงชานพระนครแล้ว ทแกล้วทหารหวั่นไหวจนสิ้นชีพไปหลายรายด้วยคมดาบพระเจ้าข้า "          " ห่อนหาเหตุมายับยั้งไปพลางก่อน มหาดเล็กเจ้า "          " เดชะองค์ "          " สั่งเปิดเขื่อนละวิรัฐ ให้วารีจากลำขันธ์สวรรค์ธาราไหลหลากพรากชีวิตกองพลอริราชที่บังอาจมาเฉียดกรุง "          ดำรัสพลางทรงเอื้อมพระหัตถาไปหยิบพัดจีบมาโบกเอื่อยๆ          มหาดเล็กรับพระบัญชาไปจัดหาผู้คนมาขันประตูเขื่อนให้สัมฤทธ์ตามพระบัณฑูรแถลง          ปี่พาทย์ครวญเพลง นาสลายมลายสิ้น - - - - - - - - -          กล่าวถึงทัพจากมรีและพลเดินเท้าของเหล่าทหารเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นได้โลดแล่นมาตามไพรจนได้เพลาเย็น พระนางสุบินสวรรค์จึงทรงพระดำรัสให้ตั้งค่ายพักแล้วปล่อยจามรียาออกหากินกันเองในวนาอย่างร่าเริงบันเทิงวจีโดยมิมีผู้ใดคอยดูแลเอาใจใส่มากมายนัก          ในไม่ช้า เมื่อกระโจมของชาวเถมรูถูกขึงขึ้น พลันบังเกิดเสียงคำรามกึกก้องกัมปนาทไปทั่ว พื้นพสุธาสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นราวเทวาพิโรธ          เหล่าสตรีต่างวิ่งวุ่นเสนอหน้าสลอน ความตื่นตระหนกตกใจได้กลายกล้ำไปทั่วกองทัพอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หากแต่กลับทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุด          บัดดลกันนั้น...          บังเกิดเกลียวน้ำอันมหาศาลก่อตัวกันเป็นคลื่นลูกมหึมาเท่าภูผา โหมกระหน่ำมาตามลำน้ำสายเล็กๆ กวาดหมู่บ้านรายทางให้จมหายไปในพริบตา คลื่นยักษ์เคลื่อนตรงมายังค่ายพักชาวเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นอย่างว่องไว ไพร่พลอิสตรีต่างตกใจแตกฮือเป็นที่ยิ่ง          ชั่วพริบตา กองทัพอันมหาศาลก็ถูกกลบไปด้วยสายน้ำที่เทถาโถมทับเข้าใส่อย่างไม่ยั้ง จามรียาและสตรีทั้งหลายพากันลอยคอกันเกลื่อนทั้งวนา          เมื่อน้ำเหือดแห้งลง แลเห็นภูมิประเทศโดยรอบเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เหล่าจามรียาและสตรีในทัพตายระนาว ส่วนพระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตะกุมะลากาทรงปลอดภัยอย่างน่าอัศจรรย์ด้วยพระบารมีอังสั่งสมมานาน          จากนั้น ทรงมีพระดำรัสให้สำรวจตรวจตรายอดทรัพย์สินที่เสียหาย มะจั่นฟาร์ตีฏ์ วาริชฌาภาร์ณา และจะติกะวะนาจิ ต่างแยกย้ายกันออกไปสำรวจอยู่ครู่จึงกลับมากราบทูลให้ทรงทราบ          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสถามขึ้นว่า          " ว่ามาซิ มะจั่นฟาร์ตีฏ์ ว่ามีทรัพย์อันใดสูญหายไปบ้าง "          " กราบทูลราชินี จามรียาตายเหือบหมดเพคะ "          " โธ่... "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงถอนพระหทัยคราหนึ่ง          " แล้วเหลือเท่าไหร่กัน ? "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสถาม          " สองตัวผัวเมียเพคะ "          " หา !! ...  แค่สองเองฤา "          " เพคะ "          " เช่นนี้องค์เทวาทรงลงทัณฑ์เราแน่ "          พระนางศรีตะกุมะลากาตรัสจบ บังเกิดสุรเสียงหนึ่งดังกึกก้องไปทั่งท้องนภากาศเบื้องบนแห่งนั้นจนสั่นสะท้านไปทั่วทั้งพิภพไอศูรย์สวรรค์          " แม่นมั่นแน่แท้แม่ศรีฯเอ๋ย... "          บัดดล...          บังเกิดหมอกควันทวยเทพพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ครั้นเมื่อควันนั้นจางลง ปรากฏเป็น องค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ เทพเจ้าสูงสุดแห่งโลก ประทับยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนปุยเมฆา เหล่าสตรีเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นต่างคุกเข่าลงกล่าวพร้อมกัน          " อ้า... อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ "          มโหรีประโคมเพลง สวรรค์เมินหมางอย่ามาอ้างสิ่งใด สามชั้น ต่อด้วยการสั่นกระดึงที่ห้อยคอจามรียาสองตัวผัวเมียนั้น          องค์เทวาทรงมีพระดำรัสขึ้น          " กษัตรีย์ทั้งสองเอย "          " เพคะ "          " เนื่องด้วยเหตุที่เจ้าทั้งสองไม่ทำนุรักษาจามรียาสวรรค์ บังอาจปล่อยให้ออกหากินเองจนน้ำท่วมตาย เหลือเพียงสองตัวผัวเมียเช่นนี้ เราจึงจำจะต้องลงทัณฑ์โดยยึดจามรียาทั้งคู่และอาวุธทั้งสองชิ้นนั้นคืน "          " โอ... ไม่ "          สองกษัตรียาทรงลากเสียงยาว          มโหรีกระหึ่มเพลง สวรรค์เมินหมางอย่ามาอ้างสิ่งใด ฉบับปรับปรุงใหม่          พระนางสุบินสวรรค์ พระนางศรีตะกุมะลากา มะจั่นฟาร์ตีฏ์ วาริชฌาภาร์ณา จะติกะวะนาจิ และองค์อนุสรติยเทวาอัสอิทธีร์ ร่วมขับขานประสานสรรพเสียงร้องเป็นลำดับเนื่องกันไป          " หาใช่ความผิดพวกเรา "          " ละวิรัฐเขาปล่อยน้ำเป็นแม่นมั่น "          " หม่อมฉันเห็น "          " หม่อมฉันเห็น "          " หม่อมฉันเห็น "          " เหม็นมูลโอษฐ์ อย่าโทษผู้อื่น ข้าอยากได้ของคืน "          จบคำร้องร่ำพร่ำพรรณนา องค์เทวาก็ทรงหายวัยไปโดยพลันพร้อมกับฆ้องวงหยกปกเกศเกล้า ซึ่งทองหางจามรียา และจามรียาสองตัวผัวเมีย ยังผลให้ทัพสตรีต้องสูญสิ้นจากการเป็นเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นไปในบัดดล          เหล่าสตรีต่างเศร้าโศกสลดรันทดหดหู่หทัยเป็นยิ่งนัก ทัพอันเกริกเกียรติเกรียงไกรได้สูญสลายไปจนเหลือเพียงแค่กลุ่มชาวเถมรู และกลุ่มชาวภูธราอันน่าสงสารเพียงเท่านั้น          ปี่พาทย์ครวญเพลง สมน้ำพักตร์คึกคักไปได้ไม่นาน สามชั้น สี่ชั้น และห้าชั้น ต่อด้วยการเขย่ากิ่งไม้          โอ้เอย... ช่างน่าเวทนาเสียนี่กระไร * * * * * * * * * จบบทที่ 26 โปรดติดตามต่อบทที่ 27 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:24:55 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 73 บทที่ 27          กองทัพอันเกริกเกียรติเกรียงไกรแห่งองค์เจ้าฟ้ามูรตี ได้แปรเปลี่ยนจากการเคลื่อนพลทางชลมารค มาเป็นทางสถลมารคแทน เนื่องเพราะลำสุทธาราริณีโยคหันเหทิศทาง มิได้มุ่งสู่อาณาจักรละวิรัฐดังมาตรหวัง          เพลากระนั้น กองทัพของพระองค์กำลังตั้งค่ายพักอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง ซึ่งสามารถแลเห็นอาณาบริเวณโดยรอบกรุงละวิรัฐได้โดยถนัดและชัดเจน          เจ้าฟ้ามูรตีทรงประทับอยู่ในพลับพลา ส่วนพระนางแก้วกานดาก็ทรงนำเหล่านางกำนัลไปเที่ยวท่องเช่นเคย เสียงอิสตรีดังสนั่นลั่นทัพอยู่ตลอดเวลา          นับได้ว่ากองทัพอนันตาเป็นทัพเดียวในเกวลทวีป ที่มีทั้งอิสตรีและบุรุษในจำนวนที่เท่าเทียมกัน ต่างกันกับทัพอื่นๆ อาทิ ทัพพะคัมด์ก็มีแต่บุรุษ เช่นเดียวกันกับทัพละวิรัฐ ส่วนทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นที่เพิ่งจะสูญสิ้นไปเหลือเดียงกลุ่มชาวเถมรูและกลุ่มชาวภูธรานั้น ก็มีแต่เหล่าอิสตรี เช่นเดียวกันกับทัพของเจ้านางมาหยารัศมี          ด้วยเหตุฉะนี้ จึงถือได้ว่ากองทัพแห่งอนันตาประเทศ ภายใต้การบัญชาการขององค์เจ้าฟ้ามูรตีนั้น เป็นกองทัพที่มีสีสรรสดใสที่สุดในบรรดากองทัพทั้งหลายในดินแดนเกวลทวีปกระนั้นแล          " อุ๊ย... นางกำนัล ดูนั่นสิจ๊ะ ปลาการเวก มันกินสิ่งใดเป็นอาหารน่ะ "          พระนางแก้วกานดาทรงชี้ไปยังสัตว์ตัวหนึ่งบนต้นไม้ ในขณะที่โหราจารย์ก็ลีลาศเข้ามา          " ขอเดชะ มันบริโภคดอกการเวกเป็นหลักใหญ่ รองลงไปก็เห็นจะได้แก่ดอกดาวเรืองและดอดยี่หุบพะย่ะค่ะ "          " น่าสนใจ โหราจารย์ ท่านจงไปเอามันมาให้เราทีซิ "          พระนางตรัสจบ โหราจารย์ก้มลงกราบคราหนึ่ง ก่อนหันขวับไปปีนต้นไม้ต้นนั้นอย่างทุลักทุเล แต่ก็จำเป็น เนื่องจากเป็นพระราชเสาวนีย์พระนาง          ณ พลับพลาที่ประทับ ขณะเจ้าฟ้ามูรตีกำลังทรงเพลิดเพลินพระราชหฤทัยอยู่กับการทรงหมากรุกอยู่กับมหาอำมาตย์เอกอยู่นั้น แม่ทัพทองถึงก็รีบวิ่งเข้ามาพลางคุกเข่าลงถวายบังคม          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกศประเทศอนันตา ณ บัดนี้ มีข่าวสารแพร่สะพัดมาว่า เจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐ ได้เปิดประตูเขื่อนขันธ์สวรรค์ธารา ยังผลให้สายวารีไหลหลากเข้าท่วมทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นจนเหล่าจามรียาและทหารหาญล้มตายลงเป็นอันมาก การนี้ยังทำให้ทัพเถมรูภูธราอัศวชิวหานิศาแคว้นอันเกรียงไกรต้องสูญสิ้นสภาพ กลายเป็นเพียงชนกลุ่มน้อยไปในบัดดลด้วยพระพุทธเจ้าข้า "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงส่ายพระพักตร์ด้วยสีพระพักตร์ขุ่นข้อง ดวงพระเนตรทอดพระเนตรขึ้นสู่ฟ้า พระหัตถ์ขวากำพระหัตถ์ซ้ายแน่นจึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงสั่นเล็กน้อย          " น่าสงสาร น่าสงสารเหลือประมาณจริงๆ เหตุฉะนี้... เห็นทีเป็นเพราะองค์เทวาลงทัณฑ์กระหน่ำซ้ำซัด "          " พระเจ้าข้าแน่นอนแล้ว "          มหาอำมาตย์เอกทูล          " แล้วเราสมควรกระทำเช่นไรดี... "          ทรงเปรย          ครู่หนึ่ง พลสุข นายทหารผู้หนึ่งเขยิบกายเข้าใกล้องค์พร้อมทูลแนะ          " ชี้ชวนเถมรู ภูธรา มาเป็นมิตรคิดสู้ละวิรัฐ จากนั้นดัดหลังกลับ จู่โจมพวกมันทั้งสองให้หนำหทัยพร้อมตีเอาชัยทั้งสองประเทศเขตขันธ์ให้บรรลัย "          วงเครื่องสายประโคมรับด้วยเพลง ทศพักตร์หักขนองสยองถึงแผ่นฟ้า แสดงถึงการใช้แผนแยบยลหักหลังฝ่ายตรงข้าม มหาอำมาตย์เอก แม่ทัพทองถึง พลสุข และเจ้าฟ้ามูรตีร่วมร้องขับประสานกันเป็นลำดับไป          " แผนการห้าวหาญโหดร้าย "          " ทำหทัยไม่ได้จริงๆ "          " ต้องทอดทิ้งความเอื้ออาทร "          " อย่ามาสอน มาสั่ง ฟังเราไว้ "          ตรัสจบ เจ้าฟ้ามูรตีทรงผินพระพักตร์ไปยังบริเวณอันเป็นที่ตั้งของกลุ่มชนชาวเถมรู และภูธรา ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ทรงว่า          " เหล่าสตรีทุกข์ยาก เราไม่อยากซ้ำเติมให้เสียเชิงชาย "          " ดำริดำรัสถนัดชัดชอบแล้ว พระเจ้าข้า "          เสียงโหราจารย์ดังขึ้นจากมุมหนึ่ง ทุกคน ณ ที่นั้นต่างหันไปมองท่านเป็นจุดเดียว          โหราจารย์เดินนำขบวนเสด็จของพระนางแก้วกานดามา ร่างกายของโหราจารย์นั้นอ่อนระโหยโรยแรงยิ่ง อีกทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์หม่อนไหมก็เศร้าหมองฉีกขาดไปหมด          " ท่านโหราฯ...!? ท่านทำสิ่งใดมาจึงหมองหม่นหมดราศีเช่นนี้หนอ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเฉยพระเนตรไปยังโหราจารย์ผู้กำลังคุกเข่าลงกราบทูล          " ขอเดชะ ข้าพระองค์สนองรับพระเสาวนีย์พระสนมเอกแก้วกานดา ไล่จับปลาการเวกที่เกาะอยู่บนต้นไม้พระเจ้าข้า แต่... ช่างเถอะ สำหรับเรื่องเมื่อครู่ ข้าพระองค์เห็นควรเกื้อหนุนเหล่าสตรีผู้ถูกวารีท่วม เพื่อจะได้เป็นการสะสมพระบรมราชกุศลไว้ในภพหน้า "          " ท่านโหราฯว่าถูกใจเราจริง... "          ทรงทอดพระเนตรไปทั่วทุกตัวคนจึ่งตรัส          " ฤาทุกท่านจะว่าไร "          " เห็นพ้อง ไม่ข้องขัด "          พสกนิกรถ้วนหน้าประสานสรรพเสียง          " เอาล่ะ เช่นนั้นก็รีบรุดไปดำเนินการ ให้โหราจารย์เป็นผู้สานสรรพสิ่ง เนื่องเพราะเครื่องแต่งกายของท่านหมองหม่นอยู่เป็นปฐม "          " รับด้วยเกล้าพระเจ้าข้า "          โหราจารย์ถอยออกไป          วงเครื่องสายครวญเพลง ผู้เฒ่าสะอื้นไห้ด้วยหทัยภักดี - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 74          กองทัพอันเกรียงไกรของเถมรูและภูธรา ได้ลดขนาดลงจากที่เคยมีอิสตรีกว่าหนึ่งล้านเก้าแสนนาง บัดนี้ เหลือเพียงแค่หนึ่งร้อยเก้าสิบนางเท่านั้น สรวงสวรรค์ได้ลงทัณฑ์เหล่าสตรีกลุ่มนี้อย่างหนักหน่วงยิ่ง เนื่องเพราะเมื่อชาติปางก่อน พวกนางเคยก่อกรรมทำเข็ญไว้มาก ในชาติปางนี้จึงต้องมาชดใช้ชีวีด้วยการพลีกายให้แก่สายธาราละวิรัฐ          โถ... กระไรเลย ช่างโศกสลดรันทดเช่นนี้หนอ...          ภายในเพิงพัก ซึ่งสร้างขึ้นเป็นพลับพลาที่ประทับชั่วคราวโดยใช้หญ้าฟางและลำไม้ไผ่ที่หาได้จากในป่า ในส่วนหลังคาก็มุงด้วยใบจาก ต่างจากพลับพลาที่ประทับของเจ้าฟ้ามูรตีโดยสิ้นเชิง เพราะทางฝ่ายอนันตาสร้างพลับพลาอย่างในวัง โดยใช้ทองคำแท้ แผ่นเงิน แผ่นทองแดง และกระจกประดับประดาด้วยอัญมณีสารพัดสีอย่างวิจิตรตระการตาประณีตบรรจงยิ่ง          พระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตะกุมะลากา พร้อมด้วยเหล่าข้าราชบริพารส่วนพระองค์ ต่างนั่งเบียดเสียดเยียดยัดกันอยู่ในพลับพลาเล็กๆ เพื่อหลบแดดลมและฝนฟ้าพายุที่หมุนเวียนเปลี่ยนผันกันไปในแต่ละวัน          และในเพลากระนั้นนั่นเอง...          ตรุมบาดี มหาดเล็กหญิงสตรีชาวภูธราคนใหม่ผู้เพิ่งจะรับหน้าที่แทนสะขรุมจินห์ชาวเถมรูได้ไม่นานก็ทะยานเข้ามาพร้อมร่ายรำด้วยท่วงท่าแบบภูธราต่อหน้าพระพักตร์พลางกราบทูล          " อิ อิ อิ พระนางเพค๊า... มีราชสาส์นมาแม่นแล้ว "          " ให้เข้ามาสิ "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงกลั้นพระสรวลพลางตรัสไป          ในไม่ช้า... ขบวนราชสาส์นภายใต้การนำโดยโหราจารย์อนันตาก็ผ่านเข้ามาแล้วหยุดลงตรงหน้าพลับพลาแห่งนั้น พระนางสุบินสวรรค์ทรงทอดพระเนตรมายังโหราจารย์พลางตรัส          " ไม่เจอกันนานนะ โหราจารย์อนันตา "          ตรัสจบทรงผุดลุกขึ้นจากพระแค่ไม้ไผ่อย่างช้าๆ สายลมโชยปะทะพระสไบทองปลิวว่อน ช่วยเสริมพระบารมีเด่น          " อ้า... พระนางสุบินสวรรค์ "          โหราจารย์ตะลึง          " หึ หึ หึ ใช่... คนที่เคยถูกมูรตีเหนือหัวเจ้าซัดหัตถาใส่หน้าเมื่อคราวไปขอสัมพันธไมตรีด้วยอย่างไร ฤาความจำท่านเสื่อมโทรมทรุดเพราะความชรา "          " เอ่อ.. เอ่อ.. คือ "          " ว่าไง... คราวนี้จะตามมายาไฉน ? ฤาจะมาให้เรากระหน่ำหัตถาใส่สนองแทน "          " ขอเดชะ องค์เหนือหัวอนันตา ทรงมีพระบัญชาให้ข้าพระองค์นำพระราชสาส์นฉบับนี้มาถวายพระเจ้าข้า "          " เอามาสิ "          ดำรัสจบ จะติกะวินาจิหมายเคลื่อนกายไปรับ แต่...          " ไม่ต้อง ท่านราชครู เชิญท่านโหราจารย์นำเข้ามาเองจะดีกว่า "          พระนางตรัสจบก็ทรงยิ้มกริ่ม จะติกะวะนาจิถอยห่างออกไปด้วยใจกระหยิ่ม โหราจารย์ยืนสั่นด้วยใจระทึก พานพระราชสาส์นที่ถืออยู่สั่นระรัวโยกคลอนไม่หย่อนหยุด          " ว่าไงล่ะ ยืนเฉยอยู่ไย ฤาต้องการให้เราออกไปรับกับมือท่าน "          " หามิได้พระเจ้าข้า "          โหราจารย์เคลื่อนกายตรงมาอย่างช้าๆ ครั้นเมื่อเข้าใกล้องค์จึงน้อมเศียรลงพร้อมชูพานขึ้นสูง          พระนางสุบินสวรรค์ทรงโน้มพระวรกายมา ดวงพระพักตร์เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบ ทรงแย้มพระสรวลแต่พองามพลางทรงยื่นพระหัตถาไปหยิบพระราชสาส์นมา โหราจารย์ตัวสั่นงันงกด้วยเกรงพระราชอำนาจ          " เอาล่ะ ท่านไปได้แล้ว "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสจบ เหล่าข้าราชบริพารต่างพากันตกใจเป็นยิ่งนัก เนื่องเพราะคาดเดาว่าพระนางสุบินสวรรค์จะทรงตอบสนองทูตอนันตาด้วยการตบหน้าอย่างสาสมเป็นแน่ แต่เหตุไฉนจึงไม่ทรงกระทำ          โหราจารย์หันหลังหลับ ช่วงเวลานั้นเอง ที่พระนางศรีตะกุมะลากาทรงซัดของสิ่งหนึ่งเข้าไปในเสื้อผ้าอาภรณ์ของโหราจารย์          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ผู้อยู่ใกล้ชิดองค์ที่สุดได้เอียงกายเข้ากระซิบทูลถาม          " ทรงโยนสิ่งใดใส่น่ะเพคะ "          " แมลงปิดัตถุ์ สัตว์ร้ายแห่งภูธรา "          " สวรรค์ !?! แมลงกระไรเพคะ นามพิลึก "          " แมลงปิดัตถุ์ มันจะกัดทุกส่วนในร่มผ้า ครานี้เป็นได้สนุก "          จบพระดำรัส โหราจารย์เกิดอาการชักกระตุกพร้อมกระมิดกระเมี้ยนเดินพลางยกมือขึ้นตะปบหลายส่วน ก่อนจะวิ่งจากไปพร้อมกับเหล่าทหารหาญชาวอนันตา เหล่าสตรีต่างพากันหัวเหราะขบขันในท่าทีของโหราจารย์อนันตาผู้นี้เป็นยิ่งนัก          ครู่ใหญ่ เมื่อขบวนพระราชสาส์นอนันตาได้จากไปแล้ว พระนางสุบินสวรรค์ก็ทรงเปิดพระราชสาส์นออกอ่านอยู่ครู่จึงทรงม้วนเก็บดังเดิม          " ถ้อยแถลงแจ้งไว้เช่นไรฤา สุบินสวรรค์เจ้า "          " มูรตีเสนอแนะให้เราร่วมมือกับเขาเข้าโจมตีละวิรัฐ "          พระนางสุบินสวรรค์ดำรัสจบ จะติกะวะนาจิกราบทูลขึ้นโดยพลัน          " ไม่ได้นะเพคะ เป็นการอันตรายมาก ร่ำลือกันว่าเจ้าฟ้ามูรตีผู้นี้อาจหาญชาญชัยเฉลียดฉลาดหลักแหลมหาตัวจับองค์ยาก "          " ก็รู้อยู่ "          " แต่เพลานี้เรากำลังด้อย ไพร่พลจางหาย ทรัพย์สินก็สูญสลายมลายลิ้น แล้วจะโผผินไปตีละวิรัฐได้ไฉนกัน "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์เปรย          " ไม่เห็นยาก เราก็พรากวิญญาณออกจากร่างแล้วกลายเป็นผีไปหลอกวจีชาวละวิรัฐให้กระเจิงก็เท่านั้น "          ตรุมบาดีมหาดเล็กสตรีสาวกล่าวจบ เหล่าบุคคลทั้งมวลต่างพากันหันไปมองหล่อน          " ถ้อยสถุลปะชุนไม่ประพฤติ "          วาริชฌาภาร์ณาด่า          " ยศต่ำสิจะมากล้ำเกินองค์ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ว่า          " ประสงค์ประสบประสันทนาการประหารเสียดีไหม "          จะติกะวะนาจิตำหนิ          " ช่างมันเถอะ มันก็สัพยอกเล่นเป็นเท่านั้น "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสจบ จะติกะวะนาจิกราบทูลขึ้น          " ประวัติการณ์ที่ผ่านมามีปรากฏ ประณีประนอมประณตน้อมแต่พร้อมประทุษร้ายในภายหลัง "          " มิไยไม่ถวายระฆังแล้วฝังเสีย "          ตรุมบาดียังไม่หยุดเสนอหน้าเข้ามา จะติกะวะนาจิหันมาทำตาเขม็งใส่พลางด่าใส่ไม่รู้ศัพท์          " อี๊... นังนี่นี่ ผราดผรวดผลิด สิจะมากรีษกรวดกราษด์ "          " ช่างเถอะน่า ทะเลาะกันอยู่ได้ เฮ้อ... เอ้า ตกลงจะว่าไร "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงมีพระดำรัสถาม          " หม่อมฉันเห็นว่าเราน่าจะเชื่อมสัมพันธไมตรีกับอนันตาตะเป็นการเหมาะแท้เทียวนา "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ว่า          " ไม่... หม่อมฉันไม่เห็นด้วย "          จะติกะวะนาจิทักท้วงขึ้น          บัดดล... พระนางสุบินสวรรค์ทรงมีพระดำรัสว่า          " เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้น เรามาออกเสียง ในฐานะที่จะติกะวะนาจิเป็นผู้อาวุโสที่สุดในที่นี้ ข้าให้หนึ่งเสียงของท่านเท่ากับสี่คะแนน ส่วนพวกเรา หนึ่งเสียงเท่ากับหนึ่งคะแนน เอ้า... ผู้ใดเห็นควรสัมพันธไมตรีกับอนันตา ยกหัตถ์ "          จบพระสุรเสียง พระนางสุบินสวรรค์ทรงยกพระหัตถ์พร้อมด้วยพระนางศรีตะกุมะลากา มะจั่นฟาร์ตีฏ์ และวาริชฌาภาร์ณา รวมได้เท่ากับสี่เสียวงเป็นสี่คะแนน          " เอ้า... ผู้ใดเห็นควรตัดสัมพันธไมตรีกับอนันตา ยกหัตถ์ "          จบพระสุรเสียง มีเพียงจะติกะวะนาจิเท่านั้นที่ยกหัตถ์ หนึ่งเสียงของราชครูหญิงวัยแปดสิบชันษาจึงเป็นสี่คะแนน          " รวมคะแนนได้เช่นไร "          พระนางทรงถาม          " ขอเดชะ รวมแล้วเบ็ดเสร็จได้สี่คะแนนเท่ากันทั้งสองฝ่ายเพคะ "          วาริชฌาภาร์ณากราบทูลทันควัน          " ขอเดชะ ยังเหลืออีกผู้หนึ่งที่ยังไม่ได้ลงคะแนนเพคะ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์กราบทูลจบทรงมีพระดำรัสถามว่า          " ผู้ใด ? "          " ตรุมบาดีเพคะ "          มะจั่นฟาร์ตีฏ์ชี้ไปที่หล่อน          " แต่นางไม่รู้อักขระภาษา "          " มิเป็นไรเพคะ ในเทื่อตรุมบาดีไม่ถูกกับท่านจะติกะวะนาจิ เช่นนั้นก็แปลว่าอยู่ฝ่ายพระองค์ เป็นอันว่าเราชนะห้าต่อสี่ เห็นควรสัมพันธไมตรีกับอนันตาเพคะ "          วาริชฌาภาร์ณาเจ้าเล่ห์          " แยบยลยิ่ง "          พระนางทรงยิ้ม * * * * * * * * * จบบทที่ 27 โปรดติดตามต่อบทที่ 28 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:46:12 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:45:32 ]

ความคิดเห็นที่ 75 บทที่ 28          กองทัพเล็กๆของพระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตะกุมะลากานั้นอยู่ไม่ห่างจากยอดเขาอันเป็นที่ตั้งกองทัพนับแสนของเจ้าฟ้ามูรตีเท่าใดนัก ด้วยเหตุฉะนี้ ทัพสตรีจึงได้เคลื่อนพลมาถึงทัพอนันตาได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว          พระนางสุบินสวรรค์ พระนางศรีตะกุมะลากา มะจั่นฟาร์ตีฏ์ จะติกะวะนาจิ และตรุมบาดี ต่างเสด็จพระราชดำเนินและเดินกันมาเป็นกลุ่ม นำเหล่าทหารหญิงทั้งหนึ่งร้อยเก้าสิบนางสู่พลับพลาที่ประทับแห่งองค์เจ้าฟ้ามูรตีกษัตริย์อนันตาประเทศ          จากนั้น สองกษัตรียาแห่งเถมรูและภูธราจึงเสด็จพระราชดำเนินเพียงลำพังสองพระองค์เข้าสู่พลับพลา ทรงทอดพระเนตรเห็นพระนางแก้วกานดาประทับนั่งอยู่บนพระที่ แวดล้อมด้วยนางพัดวีและนางสนองพระโอษฐ์มากมาย พร้อมด้วยมหาอำมาตย์เอก และโหราจารย์ ส่วนองค์เจ้าฟ้ามูรตีทรงประทับยืนหันพระขนองให้อยู่ที่มุมหนึ่งด้านในของพลับพลาแห่งนั้น          พระนางแก้วกานดาทรงพิศดูสองกษัตรีย์อยู่ครู่จึ่งทรงเปรยยิ้มให้ด้วยไมตรีจิตอันดี ก่อนทรงผุดลุกขึ้นจากพระที่มาให้การต้อนรับพลางทรงลดพระองค์แล้วน้อมพระเศียรลง          " ถวายบังคมเพคะสองกษัตรียา "          " ตามสบายเถิด พระนาง "          สองกษัตรียาผู้มาเยือนทรงมีพระราชดำรัสตอบ และในครากระนั้น พระนางแก้วกานดาทรงหันไปทางองค์เจ้าฟ้ามูรตีซึ่งยังคงทรงประทับยืนนิ่งแลหันพระขนองให้อยู่นั้นก่อนกราบทูลด้วยพระสุรเสียงแช่มชื่น          " ท่านเจ้าเพคะ สองกษัตรียาทรงมาแล้ว มิไยไม่ทรงรีบแจวมาต้อนรับ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเงียบงันมิทรงยอมหันพระพักตร์มา ยังผลให้พระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตะกุมะลากาสีพระพักตร์เสียไปโดยพลัน พระนางสุบินสวรรค์เสด็จพระราชดำเนินไปหยุดประทับยืนอยู่เบื้องกลังเจ้าฟ้ามูรตีจึ่งตรัสไปด้วยพระสุรเสียงนุ่มนวลชวนฝันแลหวานหยดย้อย          " มัชฌันติกสมัยสวัสดิ์ มูรตี "          ณ บัดนั้นนั่นเอง...          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันพระวรกายมาอย่างช้าๆ ดวงพระพักตร์สุกใสเนียนสว่างเปล่งรัศมีเรืองรองพร่างพราวราวกับเทพบุตร ดวงพระเนตรส่องประกายวาววับจับหทัยราวกับใยมรกต พระโอษฐ์เผยอยิ้มอย่างยั่วยวนรัญจวนอุราจิตรากายาปานสายพิรุณธาราฟาดฟันจนสวรรคาลัย          " งามไม่เสื่อมคลายนะ สุบินสวรรค์เจ้า "          ทรงมีพระดำรัสเสียงสง่า          พระนางสุบินสวรรค์ทรงแว่งพระพาหาไปมาด้วยพระหฤทัยเหนียมอายพร้อมทรงเปรยพระสรวลอย่างเริงร่าปานมัจฉาต้องสายวารีอันฉ่ำเย็น          " แหม... ท่านเจ้าฟ้าก็... โอษฐ์หวานปานสุราบานเมืองสมิงจริงๆนะ "          " จะบอกให้...อันที่จริงดวงหทัยเราก็เฝ้าใฝ่ฝันหาในตัวท่านมานานหลายฉนำแล้วนะ "          เจ้าฟ้าหนุ่มทรงมีพระดำรัสพางทรงยักพระขนงเล่นจึ่งตรัสอีกครา          " เป็นอันว่าพวกเราจะร่วมมือกันตีละวิรัฐใช่หรือไม่ "          " ตามหทัยทางท่านก็แล้วกันหนอ ทางฝ่ายเราเฝ้าขอเป็นผู้อุดหนุนอยู่ข้างๆ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงเปรย          " เฉลยพระเนตรมาแลเหลียวหม่อมฉันบ้าง อย่ามัวค้างพระอารมณ์อยู่ตรงนั้น "          พระนางแก้วกานดาเสด็จพระดำเนินมายืนเคียงข้างเจ้าฟ้ามูรตี ซึ่งองค์เจ้าฟ้าทรงยกพระพาหาทั้งสองข้างขึ้นโอบพระวรกายพระนางสุบินสวรรค์และพระนางแก้วกานดาเอาไว้อย่างแนบแน่นพลางทรงเปรยยิ้มกว้าง          " เอาเป็นว่าเจ้าทั้งสองเป็นพระมเหสีฝ่ายขวาและซ้ายของเราก็แล้วกันนะ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเหลียวพระเนตรไปยังพระนางทั้งสองนั้น แลทั้งสองพระองค์ก็ทรงปลาบปลื้มโสมนัสเป็นที่ยิ่งจึ่งตรัสขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน          " เพคะ ท่านเจ้า "          มโหรียินดีเหลือหลาย ต่างร่วมบรรเลงเพลง พระรามตามได้นางสีดาแถมพิเศษนางมโนราห์มาอีกหนึ่ง สามเที่ยวจบ พร้อมลั่นมโหระทึกสามคราต่อด้วยการรัวสังข์และสั่นจะเข้          ในการนี้ พระนางสุบินสวรรค์ทรงได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นที่พระมเหสีฝ่ายขวา เนื่องเพราะทรงมีพระยศถาเป็นพระราชินีมาก่อนเก่า ส่วนพระนางแก้วกานดา ทรงได้รับการสถาปนาเป็นพระมเหสีฝ่ายซ้าย เนื่องเพราะทรงมีเชื้อสายละวิรัฐอริราช อีกทั้งยังทรงเป็นนางรองพระบาทมานานมากเกินควรแล้ว          โอ้เอย พระนางแก้วฯ... ไยจึงทรงตกต่ำประหนึ่งเสือถูกแร้วเช่นนี้หนา โอ้เอยอนันตา ฤาครานี้จะมีราชินีถึงสองพระองค์ก็มิรู้ ใครเล่าจะเป็นผู้ตอบได้ ถ้าไม่ใช่องค์เทวาพระองค์เดิม - - - - - - - - -          เสริมต่อจากกาลครั้งกระนั้น...          เมื่อกรุงอนันตาถูกโจมตีด้วยลูกปืนใหญ่จากกรุงเถมรู ภายใต้การบัญชาการของเจ้านางมาหยารัศมีผู้คิดคด          บัดนี้ เปลวเพลิงที่เผาไหม้องค์ปราสาทและพระมหามณเฑียร ตลอดจนพระวิมานทั้งหลาย ได้มอดดับไปนานแล้ว หากแต่เปลวเพลิงในดวงหทัยของชาวอนันตาทุกผู้ยังคงคุกรุ่นอยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะดับ          สภาพกรุงอนันตาในเพลานี้ แลไปยังหนทางใดก็เห็นแต่บ้านเรือนที่ถูกเผาจนหมอดไหม้เหลือแต่ซาก กลิ่นเขม่าควันและซากศพโชยคลุ้งไปทั่วบริเวณ ชวนให้น่าสะอิดสะเอียนเป็นยิ่งนัก          ในส่วนของพระบรมมหาราชวังนั้น ขณะนี้กำลังมีการปรับปรุงและก่อสร้างต่อเติมส่วนที่ถูกเผากันเป็นการใหญ่ เพราะถือได้ว่าวังหลวงนั้นเป็นหัวใจของแผ่นดิน          ภายในท้องพระโรง ขุนตะวัน ผู้เป็นขุนวังและแม่กองงานบูรณะปฏิสังขรณ์ต่อเติมพระบรมมหาราชวังกำลังสั่งงานบรรดาช่างสิบหมู่อยู่อย่างขะมักเขม้นขมีขมัน บรรยากาศอันขมุกขมัวขะมอมขะแมมไปด้วยเขม่าได้เคลื่อนเข้ามาครอบคลุมอีกคราเมื่อท้องฟ้าเริ่มคล้อยเข้าสู่พลบค่ำ          " เอาล่ะทุกคน... วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน รุ่งขึ้นค่อนยเริ่มสานงานต่อ "          ขุนตะวันกล่าวไปและเหล่าช่างทั้งหลายทั้งปวงต่างก็พากันเก็บเครื่องไม้เครื่องมือของตนแล้วพากันเดินออกจากท้องพระโรงไป หากแต่ขุนตะวันผู้นั้นยังคงเดินตรวจตราดูงานต่อ หาได้ติดตามเหล่าช่างทั้งหมดออกไปไม่ เขาแลดูภาพเขียนต่างๆบนฝาผนังท้องพระโรงอย่างพินิจก่อนเปรยขึ้นว่า          " ไม่น่าเลยอนันตาเรา ไม่น่าถูกเผาจนวอดวายเช่นนี้ "          ครู่หนึ่ง... มหาดเล็กหลวงก็วิ่งหน้าตาตื่นมากระซิบขุนวังว่า          " ท่านขุนขอรับ "          " กระไร "          " บัดนี้ พะคัมด์ได้เคลื่อนพลเข้ามาใกล้พระนครแล้ว "          ประดุจสายอสุนีบาตฟาดลงสู่ห้วงหัวใจอันอ่อนโยนและชอกช้ำ ขุนตะวันหันขวับมา          " อันใดนะ !! พะคัมด์ฤา "          เขาเงยหน้ามองเพดานจึ่งว่าต่อ          " นี่องค์เทวาจะลงโทษอนันตาเราอีกฤาไฉน "          " เห็นจะใช่เป็นแน่ "          " เจ้าจงรีบไปเตรียมการรับมือ อย่าให้ข่าวลือแพร่สะพัดจนเกินความ "          " ขอรับท่านขุน "          มหาดเล็กพุ่งตัวจากไปในบัดดล จุนตะวันทอดสายตาออกจากพระบัญชรท้องพระโรงไปด้วยจิตใจอันไหวหวั่น - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 76          บนเทือกเขาซึ่งอยู่ไกลออกไปหลายโยชน์...          กองทัพนับแสนของพระเจ้าเตวูได้เคลื่อนพลมาถึงแล้ว องค์กษัตริย์กำลังทรงใช้พระแว่นส่องทางไกลทอดพระเนตรสภาพภูมิประเทศโดยรอบกรุงอนันตา โดยมีเหล่าขันทีพลีสวาททั้งห้าคนนั่งบ้างยืนบ้างรายรอบพระองค์อยู่มิห่าง พวกหล่อนต่างพากันโบกพัดไปมาด้วยความระอุอบอ้าว          พระเจ้าเตวูทรงลดพระหัตถ์ที่ทรงถือพระแว่นส่องทางไกลลงอย่างช้าๆและสง่างามจึ่งตรัสขึ้น          " หึ หึ หึ ... อานุภาพปืนใหญ่แห่งเถมรูช่างรุนแรงเหลือประมาณเสียจริง ข้าเพิ่งจะเห็นเป็นประจักษ์ก็คราวนี้ "          " วุ้ย ! ...กระไรได้ จะสักเท่าไหร่กัน ขอหม่อมฉันแลสักคราสิเพฮะ "          ถูไถเดินมาใกล้พระองค์ พระเจ้าเตวูทรงยื่นพระแว่นส่องทางไกลพระราชทานให้ ครั้นเมื่อถูไถรับพระราชทานมาแล้วยกขึ้นส่อง พลันหล่อนก็ต้องตะลึงงันในทันทีพลางร้องก้อง          " เริด... เริดมาก แลหนใดก็เห็นแต่ซากวิมาน ดูสิ ตำหนักหลังนั้นที่พวกเราเคยไปวิ่งเล่นกันมาแต่ก่อนเก่า ถูกพระเพลิงเผาเสียราบเชียว "          " ไหน ไหน ขอข้าดูบ้าง "          ไซ้เนินและขันทีคนอื่นๆต่างรีบกรูกันมา          พระเจ้าเตวูทรงตรึกตรองอยู่ครู่จึ่งตรัสว่า          " นางมาหยารัศมีผู้นี้ช่างร้ายกาจเกินสตรีธรรมดานัก ข้าชักอยากรู้จักเสียแล้ว " - - - - - - - - -          ณ กรุงเถมรู          ภายในพระนครหลวงแห่งอาณาจักรเถมรูแห่งนั้น เหล่าปวงประชาชีต่างกำลังรื่นเริงอยู่กับงานเฉลิมฉลองอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก เนื่องจากเป็นงานเถลิงถวัลยราชสมบัติขึ้นครองราชบัลลังก์ของเจ้านางมาหยารัศมี          ภายในพระบรมมหาราชวังเถมรูอันโอ่อ่าอลังการด้วยอัคนีศิลาสีขาวบริสุทธิ์ดุจปุยเมฆาบนยอดเขา เหล่าข้าราชบริพารอันขึ้นตรงต่อเจ้านางมาหยารัศมีต่างมาร่วมชุมนุมกันในพระราชพิธีสวมมงกุฏราชินีภิเษกของนางกันอย่างถ้วนหน้า          มโหรีกระหึ่มเพลง รัศมีเสวยราชย์ ซึ่งได้แต่งขึ้นเพื่อการนี้โดยเฉพาะ          ครู่ใหญ่ เจ้านางมาหยารัศมีในชุดเครื่องทรงนางกษัตริย์เถมรูอย่างเต็มยศก็เข้าสู่ท้องพระโรงใหญ่อันเต็มไปด้วยข้าราชการชั้นสูง ขบวนของนางนั้นประกอบไปด้วยเครื่องยศมากมาย ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งของมีค่าที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน          ขบวนของนางหยุดลงตรงหน้าทางขึ้นสู่พระบรมราชบัลลังก์โมกขเฑียรราชอาสน์ แล้วนางก็เดินขึ้นไปตามบันไดกว้างอย่างช้าๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วหย่อนกายลงนั่งบนบัลลังก์ในทันที          มโหรีประโคมฆ้องฉาบแตรสังข์มโหระทึกจนกึกก้องกัมปนาทไปทั่ว มหาอำมาตย์เอกอัญเชิญพระมหาสุริยมงกุฏพิสุทธิ์สถาน อันประทับอยู่บนพานมหิศเตศวรสุวรรณ ก่อนสทบบาทเข้ามาแล้วถวายบังคมลงคราหนึ่งจึงชูพานขึ้นเหนือเศียรที่เบื้องหน้าเจ้านางมาหยารัศมีผู้นั้น          " เจ้านางมาหยารัศมีรับมงกุฏอันงามสง่าองค์นั้นขึ้นมาแล้ววางลงบนศีรษะของตนเองในทันที          มโหรีรัวฉาบดังสนั่น...          พลัน มหาอำมาตย์เอกตะโกนลั่นไปทั้งท้องพระโรงว่า          " ขอพระนางมาหยารัศมีจงทรงพระเจริญ ไชโย ไชโย ไชโย "          " ไชโย "          ขุนนางอำมาตย์และข้าราชบริพารทั้งมวลต่างร่วมไชโยโห่ร้องโดยพร้อมเพรียงกัน - - - - - - - - -          หลายวันผ่านไป ภายในท้องพระโรงพระราชวังเถมรู พระนางมาหยารัศมีเสด็จออกว่าราชการงานเมืองอยู่เป็นปฐม โดยมีฎิวต์ โซซาร์ติฏ์ และปรันเปริน คอยรับสนองพระบรมราชโองการอยู่มิห่าง          ครู่หนึ่ง มหาดเล็กหนุ่มก็วิ่งร่าเข้ามาทูล          " ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลี พระปกวจีชาวเถมรู ณ บัดนี้ ได้ตัวพวกที่ก่อการกระด้างกระเดื่องเบื้องพระยุคลบาทแล้วพระเจ้าข้า "          " จะทรงทำเช่นไรดีเพคะ "          ปรันเปรินโน้มกายมากราบทูล          พระนางมาหยารัศมีเสด็จพระดำเนินมายังพระบัญชรจึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงห้าวเหี้ยมดุจพญาสีหราชสาวรุ่น          " บังอาจกระด้างกระเดื่องต่อเบื้องสูง โทษของพวกมันคือ... หั่นเป็นชิ้น !! "          " หา... !!! "          ทุกคนตะลึง          พระนางทรงหันขวับกลับมา ดวงพระพักตร์นั้นเหี้ยมเกรียมดุดันสุดประมาณ ดวงพระเนตรลุกโชนดั่งเปลวสุริยายามเที่ยงวัน          " พระเจ้าข้า... "          มหาดเล็กสนองรับพระราชบัญชาก่อนถอยคลาคลาดจากไป          ครู่หนึ่ง... มหาดเล็กอีกผู้ก็ลู่ตัวเข้ามาแทนที่พลางกราบทูลต่อเนื่อง          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีเมืองกระเดื่องเถมรู ณ บัดนี้ มีรายงานมาว่า ทัพหนึ่งล้านเก้าแสนของพระนางสุบินสวรรค์อดีตราชินีเถมรู ได้สูญสิ้นสภาพ กลายเป็นเพียงชนกลุ่มน้อยร้อยเก้าสิบคน คิดหยิบยืมกำลังอนันตาสู้พสุธาละวิรัฐพระเจ้าข้าพระนาง... "          มโหรีประโคมเพลง อสุนีบาตฟาดพระอังคุต พระนางมาหยารัศมี ฎิวต์ โซซาร์ติฏ์ และปรับเปริน ร่วมขับขานเป็นลำดับไป          " อีนางไพร่คิดฝักใฝ่จะได้ผัว "          " ปลีกตัวเข้าหาอนันตา "          " นี่คงถลาไปทุกแห่ง "          " เราควรแย่งชิงสู้ให้มูรตีสลาย "          พระนางมาหยารัศมีทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นจึ่งตรัส          " ปล่อยมันไป... กลัวอันใดกันนักหนากับแสมร่าน การสร้างกรุงให้เรืองนามสิสำคัญกว่า "          " ขอพระนางมาหยาจงเชิดชู... "          ปรันเปรินเอ่ย          ณ บัดนี้ กรุงเถมรูก็มีราชินีองค์ใหม่แล้ว โดที่ราชินีองค์เก่าก็ยังคงทรงพระชนม์ชีพอยู่ โอ้เอยเถมรู ครานี้เทวาทรงหนุนนำเช่นใดกัน          สวรรค์.....โลกันต์ สนั่นไปทุกภพ * * * * * * * * * จบบทที่ 28 โปรดติดตามต่อบทที่ 29 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:59:46 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:52:44 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 13:50:31 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 13:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 77 บทที่ 29          พระราชวังละวิรัฐ          เพลากระนั้น เจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐ กำลังทรงคลอเคล้าอยู่กับมหาอำมาตย์เอกดังเช่นปกติ โดยมิทรงทราบเลยว่า บัดเพลานี้ กองทัพเจ้าฟ้ามูรตีได้ยุรยาตรมาหยุดอยู่ ณ เทือกเขาใกล้ๆแล้ว จนกระทั่งมหาดเล็กผู้หนึ่งได้ลีลาศเข้ามาอย่างฉิวฉบัด เมื่อนั้นพระองค์จึงทรงเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรพร้อมตรัสถาม          " ประสงค์จำนงหมายสิ่งใดมิไยไม่แจ้งเหตุ ฤาคิดเตร็ดเตร่สอดส่องเราสองปรองดองกิจสวาทประสาบุรุษผู้ใฝ่รักชู้ชูชิด "          " มิคิดพระเจ้าข้า... หากแต่มีเรื่อง "          " กระเดื่องมาสิ "          " ขอเดชะ บัดนี้ เจ้าฟ้ามูรตีผู้อาฆาต ได้ยกขบวนบาทไพร่พลเสนามาจ่ายตลาดในเมืองจนเลื่องลือระบือไปทั่วโดยไม่กลัวเกรงพระราชอำนาจอันสะอาดผ่องของพระองค์เลยเฉลยพระเนตรที่พระบัญชรแล้วจะมาหาว่าข้าพระองค์ไม่ทูลไม่ห่อนนะพระเจ้าข้า "          " ครากระนั้นเจียวละหรือ "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาตรัสจบทรงสะบัดผืนผ้าแพรอันบางเบาปลิวไสวขึ้นห่มพระวรกายก่อนเสด็จผุดลุกขึ้นจากพระแท่นบรรทมแล้วถลาไปยังพระบัญชรในทันใด มหาอำมาตย์เอกหนุ่มสุดกำยำลุกตามต่อเนื่องมิห่างพระวรกาย          บัดดล...          จากเบื้องบนแห่งห้องพระบรรทมนั้น พลันดวงพระเนตรทั้งสองของเจ้าฟ้าฉกรรณราชาผู้ทรงพระสิริโฉมเนืออิสตรีใดในโลกหล้าก็เบิกกว้างในทันทีที่สายพระเนตรสะดุดชะงักอยู่กับเรือนร่างของบุรุษผู้หนึ่งภายใต้เครื่องฉลองพระองค์อันงามสง่าของกษัตริย์อนันตา แวดล้อมด้วยมหาอำมาตย์และข้าราชบริพารทั้งปวง          บุรุษผู้นั้นก็คือ เจ้าฟ้ามูรตี นั่นเอง พระองค์ได้เสด็จพระราชดำเนินลงจากเทือกเขาอันเป็นที่ประทับตั้งค่าย เพื่อทรงนำเหล่าข้าราชบริพารมาจ่ายตลาดในเมืองละวิรัฐ และบังเอิญเหลือเกินที่องค์พระที่นั่งบรมสวรรค์อันเป็นที่ประทับแห่งองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชานั้นอยู่ชิดติดกำแพงวัง และอยู่ใกล้กับตลาดนั้นพอดิบพอดี ด้วยเหตุฉะนี้ เจ้าฟ้าฉกรรณราชาซึ่งเพลานั้นทรงอยู่ในชุดฉลองพระองค์เสื้อคลุมยาวสีขาวแลทรงปล่อยพระเกศาอันดำขลับออกยาวเหยียดราวกับอิสตรี จึงทรงประทับยืนอยู่ที่พระบัญชรทอดพระเนตรภูมิประเทศของตลาดได้โดยถ้วนทั่ว          ดวงพระหทัยขององค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเริ่มไหวหวั่นในทันที่พบพักตร์องค์เจ้าฟ้ามูรตีเป็นครั้งแรก ถึงกับทรงเพ้อขึ้นว่า          " งาม งามราวนักรบสวรรค์ "          มหาอำมาตย์และมหาดเล็กต่างเมียงมองหน้ากันด้วยความฉงนสนเท่ห์          " อย่าทรงหวั่นไหวนะพระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์เอกโน้มกายมากราบทูลพลางก้มหน้าลงพรมจุมพิตตรงซอกพระศอของพระองค์คราหนึ่งก่อนทูลอีกว่า          " นั่นมันศัตรู "          ณ เบื้องล่าง ในตลาดอันสับสนวุ่นวายนั้น          เจ้าฟ้ามูรตีผู้องอาจได้ทรงเหลือบพระเนตรไปเห็นเจ้าฟ้าฉกรรณราชาและมหาอำมาตย์เอกละวิรัฐที่พระบัญชรพระที่นั่ง ทรงไม่ทราบเลยว่านั่นคือกษัตริย์ละวิรัฐองค์ปัจจุบัน ทรงไม่ทราบเลยว่านั่นคือพระเชษฐาของพระนางแก้วกานดาพระสนมเอกฝ่ายซ้ายของพระองค์ เนื่องเพราะไม่ทรงเคยพบพระพักตร์เจ้าฟ้าฉกรรณราชามาก่อนเก่า อีกทั้งยังไม่ทรงทราบอีกว่าบุคคลผู้นั้นเป็นบุรุษเช่นเดียวกันกับพระองค์เอง ทรงกลับหลงคิดผิดไปว่าบุคคลผู้นั้นคือสตรีชาววังละวิรัฐผู้งามสง่าและเลอโฉมยิ่งนัก          สายพระเนตรทั้งสองคู่สอดประสานกันอย่างลึกซึ้งและตรึงหทัยจนสุดจะหาโวหารอันใดมาเปรียบเปรยบรรยายได้          " นั่นผู้ใดกันนะ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงละสายพระเนตรจากเจ้าฟ้าฉกรรณราชามายังมหาอำมาตย์เอกอนันตาผู้ยืนอยู่เคียงข้าง          " ขอเดชะ มาตรว่าน่าจะเป็นสาวชาววังละวิรัฐพระเจ้าข้า "          " ขนาดสาวชาววังยังเลอโฉมปานนี้ เห็นทีเราคงพ่ายศึกต่อเจ้าฟ้าฉกรรณราชาเพียงเพราะมัวแต่มาหลงใหลพวกนางเป็นแน่ "          " อย่าทรงหวั่นไหวนะพระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์เอกอนันตาโน้มกายมาทูลกระซิบที่ข้างพระกรรณเจ้าฟ้ามูรตีว่า          " นั่นมันสาวชาววังศัตรู "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันกลับไปทอดพระเนตรยังที่เดิมอีกครา          เบื้องบนในพระที่นั่งแห่งนั้น มหาอำมาตย์เอกละวิรัฐยังคงไม่ละใบหน้าจากการพรมจุมพิตองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชา เขากราบทูลว่า          " เห็นทีไอ้มูรตีนั่นมันคงจะหลงเสน่ห์พระองค์เข้าให้แล้ว "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเมื่อได้ทรงสดับดั่งนั้นก็ทรงหันขวับทำพระเนตรขึงใส่มหาอำมาตย์เอกละวิรัฐจนชะงักคราหนึ่งจึ่งตรัส          " ก็ไม่ต่างอันใดจากเจ้านักดอก ไป... เข้าจะอยู่ผู้เดียว "          " แต่... "          มหาอำมาตย์เอกทำตาละห้อย แต่ในที่สุดก็ทนต่อสายพระเนตรอันลุกโชนราวกับราชสีห์พิโรธนั้นไม่ได้ ในที่สุดก็ต้องจำใจต้องถอยจากไป          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงหันมาทอดพระเนตรองค์เจ้าฟ้ามูรตีอีกคราพลางทรงเปรยยิ้มให้ไปอย่างอ่อนหวาน ฝ่ายเจ้าฟ้ามูรตี กษัตราหนุ่มผู้อาจหาญก็มิทรงเฉยนิ่ง กลับทรงเปรยยิ้มตอบกลับไปเช่นเดียวกัน ความสัมพันธ์อันหวานฉ่ำกำลังก่อตัวขึ้นในดวงหทัยแห่งหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ชาติบุรุษอาชาไนยทั้งสองพระองค์นี้          โอ...บุรุษกับบุรุษ !! เป็นไปได้ฤานี่          โอ้เอย... เจ้าฟ้าอนันตา มหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ จะมิทรงไต่ถามองค์เทวาเลยล่ะหรือ ว่าบุคคลผู้นั้นเป็นใคร... เขาหาใช่อิสตรีดังที่พระองค์ทรงคาดหวัง          ฤานี่จะเป็นกรรมบันดาลแต่ชาติปางก่อนกระนั้น... - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 78          ลุล่วงเข้าสู่เพลาอันธิกามัชฌิมยาม          แสงจันทร์อันนวลผ่องส่องประกายเรืองรองอยู่บนฟากนภากาศ แลเหล่าปักษิณยามค่ำคืนต่างก็กู่ร้องจนนินนาทไปทั่วพื้นที่          เพลานี้นี่เอง ปรากฏเงาร่างอันว่องไวของมณีบาร์ ราชครูหญิงแห่งละวิรัฐลัดเลาะตามหลืบวังหมายมุ่งไปยังพระที่นั่งบรมสวรรค์อันเป็นที่ประทับบรรทมหลับของเจ้าฟ้าฉกรรรราชาผู้สง่างามแห่งละวิรัฐประเทศ          ยามราชครูหญิงมณีบาร์ลัดเลาะไปยังแห่งหนตำบลใด นางก็จะใช้คาถาเวทย์กล่อมเกลาเหล่าสนมบุรุษทุกผู้ขององค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาให้หลับใหลแล้วจึงปลิดชีพลงในทันใด ก่อนจะลากร่างอันไร้ชีวีนั้นไปซุกเอาไว้ใต้ถุนปราสาท เหล่าสนมบุรุษทั้งหลายต่างร่อยหรอลงไปเป็นมากมายในคืนนี้          มณีบาร์แนบกายชิดฝาผนังพระที่นั่งบรมสวรรค์ก่อนจะค่อยๆเขยิบไปจนกระทั่งถึงพระทวารทองที่เปิดอ้าอยู่ ครู่หนึ่ง เมื่อแลเห็นเส้นทางโปร่ง นางจึงโผเข้าไปภายในโดยทันที มณีบาร์ลัดเลาะไปตามห้องหับต่างๆจนกระทั่งถึงบันไดทางขึ้นสู่ชั้นบนของพระที่นั่ง          ท่ามกลางความมืดสลัวยามราตรี ณ บริเวณพระทวารทองที่เปิดอ้าอยู่เมื่อสักครู่นี้ พลันมีบุรุษร่างสันทัดและสูงสง่าสวมอาภรณ์มิดชิดสีดำสนิทกระชับกายแลปกปิดใบหน้าวกกายาเข้าพระทวารนั้นมาเช่นเดียวกัน - - - - - - - - - -          ณ กองทัพไพร่พลนับแสนของฝ่ายอนันตาประเทศ ซึ่งยึดอาณาเขตแถบเทือกเขาแห่งหนึ่งเป็นที่พักพิง เพลากระนั้น เหล่าข้าราชบริพารทั้งชายหญิงต่างพากันทิ้งตัวลงหลับนอนกันจนหมดแล้ว เพิงพักต่างๆล้วนหรี่ไฟลงจนดับวูบไป          เหลือเพียงแต่พลับพลาที่ประทับของพระนางแก้วกานดา พระมเหสีฝ่ายซ้ายเพียงเท่านั้น เนื่องเพราะทรงบรรทมไม่หลับ ด้วยเหตุที่ทรงตื่นเต้นพระทัยที่จะได้ทรงพบเจ้าฟ้าฉกรรณราชา พระเชษฐาในฤดี ภายหลังจากที่ทรงร้างราห่างหายจากไปเสียนาน เหตุฉะนี้ จึงทรงพระเนตรเบิกโพลงสว่างรุ่งโรจน์มิอาจข่มบรรทมลงได้กระนั้น ทรงปลุกเหล่านางกำนัลทั้งมวลขึ้นมานั่งร้อยมาลัยยามดึกด้วยกันอยู่เป็นปฐม          " เอ้า... เร็วเข้าสิจ๊ะ นางกำนัล เร่งรีบรุดร้อยมาลัยโดยวัยนะจ๊ะ ฉันจะทูลเกล้าถวายองค์เจ้าฟ้าในเพลาย่ำรุ่ง "          พระนางตรัสจบ เหล่านางกำนัลต่างกระวีกระวาดสนองพระราชเสาวนีย์กันอย่างงัวเงีย ทุกนางพากันง่วงนอน จึงร้อยมาลัยไม่ใคร่ต้องตามแบบแผนเท่าใดนัก บางนางร้อยผิดรูปจนกลับกลายเป็นสิ่งมิพึงประสงค์ อาทิ ร้อยผิดเป็นรูปคู่รักกอดกันโดยไร้อาภรณ์ปกปิด หรือร้อยผิดเป็นรูปอาจมที่เต็มไปด้วยหนอนและแมงวัน เป็นต้น ต่างต้องรีบรื้อมาลัยออกร้อยกันใหม่เป็นพัลวัน          นางกำนัลผู้หนึ่งหมายคลายความง่วงงัวเงียในครากระนั้น จึงกราบทูลถามพระนางขึ้นว่า          " พระนางเพคะ "          " อันใดหรือเจ้า... "          " เจ้าฟ้ามูรตีทรงเคยพบพระพักตร์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาไหมเพคะ "          พระนางแก้วกานดาทรงหยุดตรึกตรองอยู่ครู่จึ่งตรัส          " ไม่ดอกเจ้า เมื่อครั้งที่พระองค์ทรงบุกวังละวิรัฐแล้วชิงตัวฉันไปอนันตาเมื่อครานั้น เจ้าพี่ฉกรรณราชาได้เสด็จโดยเรือไปยังเกาะเทพธิดา จึงไม่ทรงพบหน้ากันมาก่อน "          ตรัสจบพระนางแก้วกานดาทรงเงยพระพักตร์ขึ้นพลางทรงหวนระลึกถึงเหตุการณ์ในกาลก่อนเมื่อครั้งที่ทรงถูกเจ้าฟ้ามูรตีช่วงชิงพระองค์ไปนั้นอีกครั้ง.....          .....          ภายในห้องพระบรรทมแห่งสมเด็จเจ้านางแก้วกานดา เพลานั้น เจ้านางทรงกำลังบรรทมอย่างสบายอยู่บนพระแท่น อันมีพระวิสูตรบางเบากางกั้นอยู่กลายชั้น          ทันใดกันนั้นเอง พระวิสูตรทั้งมวลก็พลันถูกกระชากออกจนหมดโดยมืออันฉกาจฉกรรจ์ จนเจ้านางทรงตกพระทัยตื่นบรรทมแลหันมาทอดพระเนตรด้วยความตะลึง          " อ๊ะ..!!! ท่านเจ้าฟ้ามูรตี... "          เจ้านางดำรัสเสียงแหลมไปยังบุรุษผู้กระชากพระวิสูตรออกนั้น          " เจ้า... เจ้ารู้นามเราได้กระไรกัน "          " พระนามแลพระบรมสาทิสลักษณ์ประจักษ์ไปทั่วแว่นแคว้นแดนละวิรัฐ "          " โอเจ้า... แก้วกานดาแม่ยาหยี "          " ท่านเจ้าฟ้ามูรตีผู้งามสง่า "          " ไปอโยธยากับเราเถิด "          จบพระดำรัส เจ้านางแก้วกานดาทรงทำพระเนตรโต          " อุ๊ย...กระไรได้ "          ทรงหยุดไปครู่พลางทรงค้อนควัก          " จะมาตรัสง่ายๆเช่นนี้... ไม่มีทาง "          " แต่เจ้าต้องไป "          เจ้าฟ้ามูรตีดำรัสลั่น          " ไม่เพคะ "          เจ้านางทรงลั่นตอบบ้าง          บัดดลกันนั้น...          ฉาด..ด..ด เจ้าฟ้ามูรตีทรงวาดพระหัตถาซัดพระพักตร์เจ้านางจนองค์ทรุดสลบไศลไปในทันที          ด้วยเหตุฉะนี้ เจ้าฟ้ามูรตีจึงทรงแบกพระร่างเจ้านางแก้วกานดาไปได้โดยง่าย          .....          หวนกลับมาสู่ปัจจุบัน เพลานั้น พระนางแก้วกานดายังทรงเล่าไป ในขณะที่เหล่านางกำนัลทั้งหลายพากันหลับใหลจนหมดแล้ว          ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดสุรเสียงมหาอำมาตย์ดังกึกก้องไปทั่วทัพว่า          " องค์เจ้าฟ้าหายไป องค์เจ้าฟ้ามูรตีทรงหายไปแล้ว "          พระนางแก้วกานดาทรงตะลึงโดยพลัน          มหาอำมาตย์ถลาเข้ามาในพลับพลาของพระนางพร้อมกราบทูลลั่นจนเหล่านางกำนัลพากันตกใจตื่นตาสว่างโดยถ้วนทั่ว          " ขอเดชะ เจ้าฟ้ามูรตีทรงหายไปแล้วพะย่ะค่ะ "          " ว่าเช่นไรนะ !! "          พระนางแก้วกานดาทรงยกพระหัตถาขึ้นป้องพระอุระจึ่งตรัสอีกครา          " ท่านตรวจตราดีแล้วฤาจ๊ะ ท่านมหาอำมาตย์ "          " พิศผุดผาดสะอาดทั่วทุกซอกทัพแล้วพะย่ะค่ะ "          พระนางแก้วกานดาทรงหวนระลึกถึงกาลก่อนเมื่อครั้งเจ้าฟ้ามูรตีทรงหลบจากทัพไปจับตัวพระนางมา พลันดวงพระเนตรของพระองค์ก็เบิกโพลงขยายกว้างอย่างฉบัดก่อนตรัสว่า          " หรือว่าทรง... ? " * * * * * * * * จบบทที่ 29 โปรดติดตามต่อบทที่ 30 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:02:19 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 79 บทที่ 30          ภายในพระที่นั่งบรมสวรรค์          มณีบาร์ลุล่วงจนกระทั่งถึงชั้นบนสุด พลันนางได้สังหารสองทหารหนุ่มผู้คุมประตูใหญ่แล้วจึงจู่โจมเข้าสู่ภายในห้องโดยทันที          ห้องพระบรรทมมืดมิด ไม่มีแม้แต่กระทั่งแสงไฟจากโคมประทีปอัจกลับที่เคยเรืองรองอยู่มิรู้หาย ราวกับว่ามิมีผู้ใดพำนักอยู่ในห้องหับแห่งนี้กระนั้น          มณีบาร์เดินตรงไปอย่างช้าๆด้วยความระมัดระวังยิ่ง นางรู้สึกได้ถึงความเงียบงันอันผิดปกติก่อนจะมุ่งตรงไปยังแท่นพระบรรทมของเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตราแห่งละวิรัฐประเทศในบัดดล          ฉับพลัน ปรากฏมืออันว่องไวมารวบร่างมณีบาร์เอาไว้อย่างแน่นหนา มณีบาร์สั่นตัวไปมาหมายให้หลุดพ้นจากพันธนาการ ครู่หนึ่ง แสงไฟเรืองรองจากโคมประทีปก็ส่องสง่างขึ้น แลเห็นว่าเจ้าของหัตถาทั้งคู่นั้นมิใช่ใครอื่น แท้จริงเป็นองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาผู้สะคราญนั่นเอง          " อ๊ะ !! ... ท่านเจ้าฟ้าฉกรรณราชา "          มณีบาร์ระริกกายร้องก้อง          " เจ้า... "          " ราชครูหญิงมณีบาร์เพคะ "          " บุกบรรทมหับแห่งเราด้วยประสงค์สิ่งใด "          " เอ่อ... คือ... "          " ฤาหมายปองปลงพระชนม์ชีพเราใช่ฤา "          มณีบาร์ตัวสั่นงันงกเงียบกริบ เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงเห็นดั่งนั้นจึ่งตรัสลั่น          " ดีละ... ถ้าไม่ตอบ เช่นนั้นเราจะเผยกายเจ้าให้ประจักษ์แล้วปักร่างประหารไว้กลางลานในวันรุ่ง "          จบพระสุรเสียง เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงปั่นพระหัตถาอย่างฉับไวราวกับทรงมีวรยุทธ์มนตราอันเลิศล้ำ เรือนร่างมณีบาร์หมุนเป็นเกลียวก่อนถูกปลดวัตถาภรณ์ออกจนหมดสิ้น          " อ๊ายยย !! อย่า... อย่าเพคะ... "          มณีบาร์ปัดป้องแต่หาทันท่วงทีไม่ เนื่องเพราะองค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงช่ำชองว่องไวนัก ชั่วเวลาไม่นาน มณีบาร์ก็ถูกเผยตนจนเจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงพระเนตรเบิกโพลงในทันทีพลางทรงร้องก้อง          " มาร์ฒแม้นดารณีย์ !!?? "          มณีบาร์หรือแท้จริงคือมาร์ฒแม้นดารณีย์เชิดพักตร์ขึ้นอย่างองอาจพลางว่า          " ใช่เพคะ เป็นหม่อมฉันเอง "          " เจ้า... ? "          " ฉงนละสิเพคะ หึ... หม่อมฉันใช้มหาวิชาคุรุฑานุชาแปลงปลอมตนมาเป็นราชครูหญิงมณีบาร์ก็เพื่อหมายปลิดชีวาสนมบุรุษของพระองค์ให้สูญสิ้นไปทั้งพระนคร พระองค์จะได้ทรงหันมาแลเหลียวหม่อมฉันแต่เพียงผู้เดียว "          " เจ้าโฉดมาก แล้วนี่สนมบุรุษของเราสูญไปกี่นายแล้วก็ไม่รู้ เราสู้อุตส่าห์แสวงหาสะสมมาเนิ่นนานหลายปีดีดัก "          " เชอะ... จะสักเท่าไหร่กัน แค่สามหมื่นกระนั้นเอง ยังเหลืออีกตั้งเยอะ "          " สามหมื่น.. !!! "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงตะลึงงัน          ภายนอกห้องพระบรรทมแห่งนั้น บุรุษชุดดำกำลังตรงมายังประตูห้อง เขาก้มลงมองดูร่างทหารคุมประตูทั้งสองคนก่อนจะเดินต่อไป โดยไม่ทันระวัง... ชายผ้าคลุมหน้าของเขาไปเกี่ยวเข้ากับปลายหอกของทหารที่พิงอยู่ที่ผนังจนหลุดปลิวออกไปเผยให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของชายผู้นั้นในทันที ที่แท้เป็นเจ้าฟ้ามูรตีผู้ทรงสง่านั่นเอง คมหอกเอนไปกระทบเสาห้องจนก้องกังวาลไปทั่ว          ภายในห้อง          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาและมาร์ฒแม้นดารณีย์ต่างสะดุ้งโดยพลัน          " อ๊ะ ! ... มีคนมา "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาตรัสจบทรงฉุดร่างมาร์ฒแม้นดารณีย์ไปข้างฝาพร้อมทรงดับโคมประทีปลง ณ ที่นั่น องค์เจ้าฟ้าทรงไล่พระดัชนีคลำหารูเล็กๆบนฝาผนัง เมื่อทรงพบแล้วจึงทรงดึงฝาที่ปิดรูเล็กๆนั้นออกพร้อมทรงทอดพระเนตรผ่านรูนั้นไปยังภายนอกห้อง          ทันใด... สายพระเนตรของพระองค์ก็เบิกกว้างในบัดดล          " อ๊ะ.. !! เจ้าฟ้ามูรตี "          มาร์ฒแม้นดารณีย์ได้ยินดังนั้นก็พลอยตะลึงตามพลางว่า          " อะไรนะ... ? นี่เขากล้าบุกเข้าวังละวิรัฐยามวิกาลเจียวละฤา หรือว่า... "          นางกล่าวจบก็หันมาเฉลยเนตรดูเจ้าฟ้าฉกรรณราชาคราหนึ่งจึงว่าต่อ          " สงสัยคงจะมาหาท่านกระมัง "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาได้ยินดังนั้นก็ทรงยิ้มกริ่มพลางตรัส          " แน่นอนอยู่แล้ว เพราะเมื่อบ่ายเราชายตาให้เขาในตลาด "          " หา... !! "          มาร์ฒแม้นดารณีย์ตะลึง          ฉับพลัน...          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงหมุนกายมาร์ฒแม้นดารณีย์มาแนบชิดพลางกระซิบ          " เจ้าจะต้องเป็นเงาร่างแทนเรา สนองรับตัณหาอารมณ์บุรุษอันร้อนเร่าแห่งเจ้าฟ้ามูรตี ปรณนิบัติพัดวีแลสร้างภาพพจน์แห่งความเป็นอิสตรีที่ดีแก่เขา เพื่อให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเรา "          " แล้วถ้าหม่อมฉันไม่ทำละ "          " ถ้าเจ้ารักเราเจ้าจะต้องทำ หาไม่... เราจะยำร่างเจ้าให้ค้างคาวกิน "          " โหดหินทมิฬน่าดู "          " เหมือนสูเจ้า "          " แล้วเราจะได้เห็นดีกัน "          " มิหวั่นอันใด "          จบพระสุรเสียงกระซิบ เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงยกพระหัตถ์ขึ้นปิดโอษฐ์มาร์ฒแม้นดารณีย์อยู่ครู่          ครั้นเมื่อเจ้าฟ้ามูรตีทรงพระดำเนินเข้าสู่ห้องพระบรรทมอันมืดมิดแห่งนั้นมาอย่างช้าๆ เจ้าฟ้าฉกรรณราชาก็ทรงผลักไสร่างมาร์ฒแม้นดารณีย์ให้วิ่งรี่เข้าไปซบอยู่แทบพระอุระของเจ้าฟ้ามูรตีในทันที องค์เจ้าฟ้าแห่งอนันตาทรงโอบร่างนางเอาไว้อย่างแนบแน่นพลางตรัสกระซิบ          " เจ้า... เจ้าคือนางริมหน้าต่างเมื่อกลางวันใช่หรือไม่ "          " เพคะ "          " โอ้...เทพธิดา แล้วนี่เจ้านามว่ากระไร "          " มาร์ฒแม้นดารณีย์ศรีวังละวิรัฐ เพคะท่านเจ้า "          " โอ้ดวงดาว...แล้วนี่เจ้าเป็นอะไรกับฉกรรณราชา "          " อย่าทรงไต่ถามอันใดอีกเลย มาร่วมสมัครสมานสานสัมพันธไมตรีกันดีกว่าเพคะ "          สองเรือนกายชายหญิงทิ้งตัวลงบนพระแท่นบรรทมบรมสวรรค์โดยพลัน องค์พระแท่นสั่นคร้ามปานพสุธาสะเทือนเลื่อนลั่นราววงมโหรีแห่งคนธรรพ์บนสวรรค์ชั้นฟ้ามาประโคมขับกล่อม          เกลียวคลื่นจากห้วงมหรรณพค่อยๆสาดซัดเข้าสู่หาดทรายอันเนียนละเอียดอย่างละเมียดลไมราวปุยนุ่นละเลียดผิวเนื้อนวลสงวน ฝูงมัจฉาหลากล้วนต่างโจนทะยานข้ามขอบขันธ์เขื่อนเขตวังบาดาลขึ้นมาเริงร่าบนผิววารีอย่างไม่มีทีท่าว่าจะร้างรา ตราบกระทั่งหมู่มวลเมฆาสีดำสนิทนั้นเริ่มเคลื่อนเข้ามาครอบงำผืนนภาเบื้องบนโดยรอบนั้น          เสียงคำรามก้องกึกอึกทึกกัมปนาทแผดสะท้านไปทั่วราวกับองค์เทวารัวมโหระทึก และหลังจากนั้น แสงสีละลานตาก็พลันสอดสีสาดสายฉายฉาดฉานไปทุกอนูแห่งแผ่นฟ้าราวกับจะกรีดกายให้มลายสูญสิ้น เหล่าปักษิณต่างโผผินบินกลับเรือนรังอย่างเร่งรีบ แต่ในที่สุด ผืนฟ้าก็มิเป็นใจ กลับโปรยสายพิรุณอันฉ่ำชุ่มฟุ้งกระจายไออนูประกายละอองทิพย์หยาดพิลาสจนกลาดเกลื่อนไปทั่วท้องนภาก่อนร่วงกล่นลงสู่ผืนธาราและธรนินทร์จนกายินทรีย์อันระอุเดือดนั้นซ่านซ่า          ห้วงเพลาราตรีกาลเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวสวรรค์บันดาลให้สมสุขกระนั้น - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 80          ใกล้อรุณรุ่ง ณ กองทัพอนันตาประเทศ          เพลานั้น พระนางแก้วกานดาทรงพระทัยรุ่มร้อนต่อการหายพระองค์ไปของเจ้าฟ้ามูรตี ทรงวิ่งรี่ไปตามเพิงพักต่างๆเพื่อตามหา เหล่าบาทบริจาริกาทั้งหลายต่างพากันแบกเครื่องประกอบพระยศถาตามมาติดๆเป็นขบวนยาว          " ท่านเจ้าฟ้า ท่านเจ้าฟ้าเพคะ ท่านอยู่แห่งหนใด เปล่งวาจาให้หม่อมฉันสดับบ้าง ท่านเจ้าฟ้า "          พระนางแก้วกานดาทรงร้องลั่น          พลัน... พระนางสุบินสวรรค์ก็ทรงเผยพระวรกายขึ้นที่เบื้องหน้าพระนาง          " แก้วกานดา... ท่านเจ้าฟ้าหายสิจะมาร่ายสรรพางค์ตากน้ำค้างอยู่ไย หากควรให้พลโยธาออกติดตาม "          " จริงด้วยสิ "          ตรัสจบทรงหันซ้ายแลขวาพลางตรัสหา          " มหาอำมาตย์ "          " นวยนาดมานี่แล้วพระนางแก้วฯ "          มหาอำมาตย์เอกถวายบังคม          " จงจัดรี้พลสามหมื่นออกติดตามทีฤา หากแม้นไม่พบองค์อย่ายกโขยงกลับมาอีกเลย "          " พะย่ะค่ะ "          มหาอำมาตย์หันกลับไป          แต่...ทันใดกันนั้นเอง          ปรากฏพระวรกายเจ้าฟ้ามูรตีพระดำเนินมายังกองทัพ มหาอำมาตย์จึงหันขวับมา          " ขอเดชะ องค์เจ้าฟ้ากลับมาแล้วพะย่ะค่ะ "          " สะกาวพริ้ง ดีจริงๆนะจ๊ะจ๋า "          พระนางแก้วกานดาทรงถลามาในบัดดลพลางตรัสถาม          " โถ...องค์ทูลเศียร ไปแวะเวียนหนใดมาเพคะท่าน รู้ไหม บรรดาไพร่พลพากันเป็นห่วงพระดวงฤดีเป็นที่ยิ่ง "          " เสือสมิงไม่มาลากเราไปหรอกน่า เราไปหาสตรีงามวังละวิรัฐ "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสด้วยดวงพระเนตรเลื่อนลอยแลพริ้มเพรา          " โฮ..โฮ "          พระนางแก้วกานดาทรงร่ำพระอัสสุชล เจ้าฟ้ามูรตีทรงรำพันต่ออีกว่า          " นางช่างน่าสนใจมาก เราชักติดหทัย "          " ไม่... "          " เป็นอะไรของเจ้า "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสพลางทรงหันไปทางพระนางแก้วกานดา ในขณะที่พระนางสุบินสวรรค์ทรงพระดำเนินมาพลางตรัสถาม          " ท่านเจ้า มิทราบนางละวิรัฐผู้นั้นเป็นใคร "          " สาวชาววัง นามว่า... มาร์ฒแม้นดารณีย์ "          " มาร์ฒแม้นดารณีย์ !!! "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงได้ยินดั่งนั้นก็ทรงร้องลั่น ทุกท่านต่างหันไปมอง          " ยาไฉน..ศรีตะกุ "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงถาม          " มาร์ฒแม้นดารณีย์ หล่อนเป็นนางแบกพระสุพรรณศรี พระสุพรรณราช ของเสด็จพี่ฉกรรณรราชา "          พระนางศรีตะกุมะลากาตรัสจบ พระนางแก้วกานดาทรงตะลึงงัน          " กรี๊ดดด ! ... นี่พระองค์ทรงไปคว้าเอานางกระโถนท้องพระโรงเข้าแล้วฤานี่ "          มหาอำมาตย์ได้ลีลาศเข้ามาพลางกราบทูล          " ขอเดชะ เห็นทีเป็นมนตราคาถาเวทย์ดลพระทัยให้องค์เจ้าฟ้าทรงถลาไถลไปหานางผู้นั้น "          พระนางแก้วกานดาทรงมีพระดำรัสขึ้นโดยพลันว่า          " จริงด้วยสิ สงสัยเจ้าพี่ฉกรรณราชาส่งนางนั่นมาลวงพระองค์เป็นแน่แท้...โธ่... ไม่น่าทรงกระทำพระองค์เช่นนี้เลย "          มโหรีครวญเพลง รานีสะอื้นไห้          พระนางแก้วกานดา พระนางสุบินสวรรค์ พระนางศรีตะกุมะลากา ร่วมร้องเป็นทำนองไป          " แล้วนี่เราจะทำเช่นไรดี "          " ต้องตั้งพิธีเข้าลบล้าง "          " ใครบ้างชำนิชำนาญ "          " หม่อมฉันเพคะพระนางเจ้า "          จะติกะวะนาจิ เสนอตนขึ้นโดยพลัน เหล่าขัตติยราชวงศ์ต่างหันไปแลนางนั้น ก่อนที่พระนางสุบินสวรรค์จะทรงมีพระดำรัส          " เช่นนั้นเหมาะ จะติกะวะนาจิราชครูหญิงแห่งเรา เจ้าจงรีบไปดำเนินการอย่าได้ชักช้า "          " หากแต่การนี้ต้องได้พระราชินีทั้งสามเข้าเกื้อหนุน "          " เช่นไรกันจ๊ะ "          พระนางแก้วกานดาทรงถาม ซึ่งจะติกะวะนาจิก็ทูลแถลงว่า          " ระหว่างหม่อมฉันกระทำพิธี พระนางทั้งสามพระองค์จะต้องคอยสนองตอบองค์เจ้าฟ้า... "          " สนองตอบ... ? "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงข้องพระทัยยิ่ง          " เพคะ... จะต้องทรงร่ายรำสนองตอบองค์เจ้าฟ้า ปรณนิบัติพระองค์ให้ทรงสำราญพระอุรา "          " อ้า...ประเสริฐสุขยิ่ง "          สามราชินีทรงเห็นพ้องต้องกัน และแล้ว พิธีก็เริ่มขึ้นโดยมีเหล่านางกำนัลภายใต้การนำของมะจั่นฟาร์ตีฏ์ วาริชฌาภาร์ณา และตรุมบาดี ร่ายรำเบิกโรงอย่างงดงามและโอฬารยิ่ง ก่อนที่จะติกะวะนาจิในเครื่องแต่งกายอันแปลกประหลาดได้ปรากฏกายขึ้นพร้อมหอกแหลมคม          มโหรีเปลี่ยนท่าทีไปกระหึ่มเพลงบูชาเทพเจ้า เคล้าคลอด้วยเสียงกลองยาวและฉาบ          จะติกะวะนาจิร่ายรำไปรอบๆองค์เจ้าฟ้ามูรตีซึ่งทรงประทับอยู่บนพระแท่นยาวด้วยพระหทัยเลื่อนลอย โดยมีพระนางแก้วกานดา พระนางสุบินสวรรค์ และพระนางศรีตะกุมะลากา อยู่รายรอบ          พระนางทั้งสามพลันเริ่มยักย้ายส่ายพระองค์ไปตามวงมโหรีที่บรรเลงประโคมก่อนทรงพระดำเนินกันไปเป็นวงกลมรอบพระแท่นที่ประทับองค์เจ้าฟ้ามูรตีนั้น          จะติกะวะนาจิตรงมายังโต๊ะพิธีพลางพร่ำบ่นท่องมนต์คาถาตามที่ได้ร่ำเรียนมาแต่บรรพชน นางใช้มือหยิบข้าวสารสาดซัดใส่องค์เจ้าฟ้ามูรตีและพระนางทั้งสามนั้น          " อ้า... "          เหล่าพระนางกรีดร้องก้องพลางพากันดิ้นพล่านไปมาราวกับทรงต้องของร้อน จะติกะวะนาจิมุ่งกระทำพิธีต่อไปจนกระทั่งถึงจุดสูงสุดแห่งกรรมฐาน นางจึงหันขวับไปกำดาบเล่มหนึ่งแล้วชูขึ้นเหนือเศียร ก่อนจะถาโถมกายเข้าหาองค์เจ้าฟ้าในบัดดล          " อ้า... อสุราจงออกไป..."          ราชครูหญิงวัยแปดสิบชันษาร้องลั่นพลันจู่โจมจนเข้าใกล้องค์เจ้าฟ้ามูรตีจนเหล่าข้าราชบริพารที่มุงดูอยู่ถึงกับตะลึงงัน          ทันใด...          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันมาพลางทรงคว้าข้อมือจะติกะวะนาจิไว้ ก่อนที่จะมีสิ่งใดมากลายกล้ำพระวรร่าง          " จะติกะวะนาจิตาค้างในบัดดล... * * * * * * * * * จบบทที่ 30 โปรดติดตามต่อบทที่ 31 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:04:07 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 81 บทที่ 31          รุ่งเช้า เจ้าฟ้ามูรตี ในชุดฉลองพระองค์ออกศึกเต็มพระยศ ทรงประทับนั่งบนพระแท่นทอง โดยมีพระสะบินสวรรค์ พระมเหสีเอก และพระนางแก้วกานดา พระมเหสีรอง ทรงประทับอยู่เคียงข้างขนาบซ้ายขวา ส่วนพระนางศรีตะกุมะลากาทรงประทับยืนอยู่ห่างๆ เจ้าฟ้ามูรตีทรงกวาดพระเนตรทอดเหล่าพระนางทั้งสามแลบรรดาข้าราชบริพารทั้งมวลจึ่งตรัส          " เรื่องเมื่อราตรีที่ผ่านมานั้นมันเป็นเช่นใด "          จะติกะวะนาจิได้ฟังพระดำรัสจึงค่อยๆขยับกายาเข้ามากราบถวายบังคมพลางว่า          " ขอเดชะ หม่อมฉันเพียงแต่กระทำพิธี... "          " พิธีกรรมกระไร ? "          " ขับไล่มนต์เสน่ห์เพคะท่านเจ้า "          " ขับไล่มนต์เสน่ห์ ? "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงพระฉงานยิ่งพลางทรงเลิกพระขนงขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่จะติกะวะนาจิได้กราบทูลต่อว่า          " เพคะ... มนต์เสน่ห์ที่เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงกระทำใส่พระองค์ เพื่อให้ทรงหลงใหลนางมาร์ฒแม้นดารณีย์ศรีวังละวิรัฐผู้นั้น จะได้บั่นพระชีวาให้อาสัญอย่างไรเล่าเพคะ "          " เหลวใหลสิ้นดี เราหลงใหลนางนั่นก็ด้วยหทัยเราเอง หามีผู้ใดมาใช้เสน่ห์เล่ห์กลหว่านล้อมเราได้ไม่ "          " หา..!! ท่านเจ้าฟ้ามูรตี "          พระนางแก้วกานดาตรัสจบทรงรับหันขวับมาทางจะติกะวะนาจิในทันใดจึ่งตรัสด้วยพระสุรเสียงแหลมอีกครา          " จะติกะวะนาจิ "          " เพคะ "          " กระทำพิธีต่อ "          " รับด้วยเกล้าเพคะ "          จะติกะวะนาจิเตรียมขยับกายา หากแต่องค์เจ้าฟ้ามูรตีกลับทรงตวาดลั่นว่า          " พอได้แล้ว... หยุดเรื่องเลอะเทอะไร้สาระเสียทีเถอะ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหยุดไปครู่ ก่อนทรงกวาดพระเนตรไปโดยรอบอีกคราพลางตรัสด้วยพระพักตร์กรุ้มกริ่มและยิ้มหวาน          " ว่าแต่... เมื่อคืนขณะทำพิธี ผู้ใดจุมพิตเรา "          ทุกผู้ ณ ที่นั้นต่างมองหน้ากันไปมา พระนางแก้วกานดาตรัสขึ้นก่อนว่า          " หม่อมฉันเหล่านะเพคะ "          " หม่อมฉันก็เปล่าเช่นกัน "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงบอกปัด          " ถ้าเช่นนั้น... "          พระนางทั้งสองตรัสจบทรงหันไปทอดพระเนตรพระนางสุบินสวรรค์ในทันใด          " หม่อมฉันเองเพคะ "          พระนางสุบินสวรรค์ตรัสขึ้นพลางทรงเหนียมอายคราหนึ่ง เจ้าฟ้ามูรตีทรงทอดพระเนตรพระนางด้วยด้วยดวงพระเนตรหวานซึ้งตรึงหทัยจึ่งตรัส          " รสจุมพิตช่างสนิทแนบแปลบปลาบฤทัยยิ่งนัก "          ครู่หนึ่ง แม่ทัพทองถึงถลามาหมอบพลางกราบบังคมทูลด้วยเสียงอันดัง          " ขอเดชะ ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกศประเทศอนันตา ณ บัดนี้ กรุงละวิรัฐได้ริเริ่มจัดทัพไพร่พลโยธามหาศาลบานตะไทหมายโจนทะยานผลาญเผาฝ่ายเราให้พินาศสูญสิ้นไปจากแผ่นดินนี้ทีเดียวพระเจ้าข้ารอรับ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงผุดลุกขึ้นประทับยืนโดยพลันพลางตรัส          " จัดทัพตอบโต้โดยทันควัน หึ..หึ..หึ.. ให้มันรู้กันไปว่าอนันตาจะด้อยกว่าละวิรัฐอริราช "          " พระเจ้าข้า "          แม่ทัพกราบทูลลาไปดำเนินการ ในขณะที่เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันมาทรงพระนางสุบินสวรรค์จึ่งตรัส          " สุบินสวรรค์ "          " เพคะ ท่านเจ้า "          " จงให้จะติกะวะนาจิกระทำพิธีตัดไม้ข่มนามก่อนการนำทัพออก เพื่อเอาฤกษ์เอาชัยในครั้งกระนี้ "          จบคำ ทรงหันไปทอดพระเนตรท้องนภาเบื้องพระพักตร์ก่อนตรัสด้วยพระสุรเสียงกระหึ่ม          " ครานี้เห็นทีจะได้ประจักษ์กันว่าฉกรรณราชานั้นหน้าตาเป็นเช่นไร " - - - - - - - - -          ณ พระมหาปรางค์เก้ายอดอันโอ่อ่าแห่งละวิรัฐประเทศ          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงกำลังประกอบพระราชพิธีบวงสรวงเทพเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ภายในองค์พระมหาปรางค์ พระองค์ทรงอยู่ในชุดฉลองพระองค์ออกศึกเต็มพระยศสุดอลังการอันมีชายพระภูษาที่ทอดยาวระพื้นไปทางด้านหลังจนออกไปถึงนอกองค์พระมหาปรางค์นั้น เหล่ามหาอำมาตย์และข้าราชบริพารต่างมาร่วมพระราชพิธีกันจนเนืองแน่น          เสียงมโหรีบรรเลงกึกก้องกัมปนาทไปทั่ว และพระราชพิธีอันตระการตาปานเสวยราชย์นั้นก็เริ่มขึ้น เหล่านักบวชต่างท่องบ่นคาถาตามพระคัมภีร์โดยมีกลิ่นธูปและควันเทียนโชยคลุ้งปกคลุมไปทั่วบริเวณอันศักดิ์สิทธิ์นั้น          พระราชพิธีดำเนินมาจนกระทั่งสิ้นสุดลง องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จพระราชดำเนินออกจากพระมหาปรางค์เก้ายอดทางมุขพระทวารด้านหน้า          มโหรีกระหน่ำฉาบ ฉิ่ง มโหระทึกจนกึกก้องก้อง          ภายนอกพระมหาปรางค์นั้น เหล่าทหารหาญชาวละวิรัฐนับล้านสวมเครื่องแบบเต็มยศยืนเรียงรายถวายความเคารพอยู่ มวลหมู่ธงทิวหลายหลากสีต่างโบกสะบัดปลิวไสวไปมาตามแรงลมที่โหมกระพือพัด          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาผู้เลอโฉมทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นอย่างช้าๆ พลางทรงทอดพระเนตรไปยังมหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาสขนาดยักษ์สูงใหญ่เทียมภูเขาเลากาซึ่งจอดสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้า แลเห็นมหาราชรถองค์นี้มีขนาดใหญ่โตเป็นสิบสามเท่าของพระมหาปรางค์เก้ายอดทีเดียว          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาเสด็จขึ้นมหาราชรถทางเกรินบันไดด้านหลังจนกระทั่งทรงเข้าประทับภายในบุษบกบนยอดสุดของมหาราชรถแล้วกระนั้นเจ้าพนักงานด้านบนจึงปลดพระวิสูตรอันบางเบาลงปกปิดองค์เอาไว้ เมื่อนั้น เจ้าฟ้าฉกรรณราชาจึ่งได้ทรงมีพระสุรสิงหนาทสนั่นไปทั่วกองทัพนับล้านแห่งนั้นว่า          " เคลื่อนทัพได้ "          เจ้าพนักงานลั่นมโหระทึก ประโคมสังข์ แตร ดุริยางค์ และเภรียาว ต่อด้วยการสั่นกระดิ่ง 9,999 ลูก - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 82          ณ ท้องทุ่งอันเวิ้งว้างว่างเปล่าและร้อนเร่าอ้าวระอุคุกรุ่นไปด้วยไอสุริยายามสุริยันทอรัศมีแผด          ทัพนับแสนแห่งอนันตาประเทศได้เรียงรายอยู่ที่ฝากหนึ่งของท้องทุ่งแห่งนั้นโดยมีองค์เจ้าฟ้ามูรตีเสด็จประทับมาบนหลังช้างทรง พรั่งพร้อมด้วยนวลอนงค์พระมเหสีฝ่ายขวาและซ้าย          ในไม่ช้านัก ขบวนมหาราชรถอันโออ่าแห่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชามหากษัตริย์ละวิรัฐประเทศก็สาววงล้อมาตามทุ่งอย่างช้าๆ แวดล้อมด้วยเหล่ามหาอำมาตย์ข้าราชบริพารมากมายที่พากันแยกย้ายนั่งอยู่ตามชั้นต่างๆของราชรถจนแน่นขนัด          บรรดาชายฉกรรจ์นับหมื่นที่ชักลากราชรถต่างใช้พละกำลังอันแข็งแกร่งควบคุมให้พาหนะอันมโหฬารปานสิ่งมหัศจรรย์นั้นเคลื่อนผ่านไปตามพื้นพสุธาอย่างสง่างามราวเทพเจ้าสร้าง          ราชรถหยุดลงตรงหน้ากองทัพอนันตาประเทศ ควาญช้างทรงแห่งอนันตาบังคับช้างทรงให้เดินมาข้างหน้าแล้วหยุดลง ทั้งช้างทรงและราชรถอยู่ห่างกันพอสมควรในระยะที่สามารถตะโกนถึงกันได้          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทอดพระเนตรขึ้นไปยังบุษบกอันมีม่านบางเบาหลายชั้นปกปิดเอาไว้ ทรงแลเห็นบุคคลผู้หนึ่งนั่งอยู่ในนั้นจึ่งทรงมีพระดำรัสไปว่า          " ท่านคือเจ้าฟ้าฉกรรณราชาใช่หรือไม่ "          ครู่หนึ่ง          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาก็ทรงมีพระดำรัสตอบกลับลงมาว่า          " ถูกต้องแล้ว... นับเป็นบุญตาของข้าพเจ้าที่ได้มีโอกาสมาประสบพบพักตร์มหากษัตริย์ผู้ทรงสง่างามแห่งอนันตาประเทศในครานี้ "          " หากแต่เป็นคราวอับโชคของข้าพเจ้ากระนั้น ที่มิได้มีโอกาสประสบพบพักตร์มหากษัตริย์ละวิรัฐประเทศผู้ลือพระนามยิ่งยศไปทั่วเกวลทวีป "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงโต้พระคารมกลับไป ยังผลให้เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงมีพระดำรัสโดยพลัน          " ข้าพเจ้าเกรงว่าท่านอาจจะพ่ายแพ้ในทันทีที่ได้เห็นโฉมหน้าของข้าพเจ้าก็เป็นได้จึงขอสงวนเอาไว้ก่อนเพื่อให้การยุทธนาในครั้งนี้ออกรสชาติ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงได้สดับดั่งนั้นก็ทรงขบพระทนต์ดังกรอดพร้อมทรงกำพระแสงดาบในพระหัตถ์แน่น เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงมีพระดำรัสต่อไปอีกว่า          " ขอจงแถลงไขเรื่องราวของท่านมาเลยจะดีกว่าอย่าช้าไย "          เจ้าฟ้ามูรตีตรัสตอบไปว่า          " ได้... ที่ข้าพเจ้ายกไพร่พลยุทธนามานี่ ก็เพราะมีเรื่องจะเจรจา เนื่องจากว่าทรราชย์เถมรูริอาจใช้ปืนใหญ่อานุภาพเลิศล้ำจู่โจมอนันตาพินาศ กระนั้น ข้าพเจ้าจึงจำต้องเสาะแสวงหานกอีมูรากู้ เพื่อไปใช้กู้กรุงให้ฟื้นคืนกลับ ครั้นได้สดับมาวาท่านเองก็มีนกอีมูรากู้อยู่ตัวหนึ่งจึงเดินทางมาหมาย... "          ทรงหยุดชะงักไปครหนึ่งซึ่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชาก็ทรงมีพระดำรัสถามว่า          " หมายจำนงสิ่งใด "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเหลียวพระเนตรมามองพระนางแก้วกานดาคราหนึ่ง ซึ่งพระนางแก้วกานดาพระมเหสีฝ่ายซ้ายก็ทรงโปรยยิ้มตอบองค์เจ้าฟ้ามูรตีไปโดยไม่ประสีประสาอันใดเลยแม้แต่น้อย เจ้าฟ้าหนุ่มทรงตัดหทัยหันไปยังบุษบกแห่งองค์ฉกรรณราชาดังเดิม ทรงว่าต่อ          " ข้าพเจ้าหมายใจจะขอแลกเปลี่ยนตัวแก้วกานดาขนิษฐาของท่านกับนกอีมูรากู้ที่ท่านมีอยู่นั้น "          มโหรีรัวฉาบดังสนั่น พลันทหารหาญทั้งมวลตะลึงคาที่ ฝ่ายพระนางแก้วกานดาทรงตกพระทัยถึงขนาด ทรงเปรยว่า          " ท่านเจ้าฟ้า !!! "          พระนางสุบินสวรรค์มเหสีฝ่ายขวาทรงโอบพระพาหากอดพระนางแก้วกานดาไว้แน่นก่อนจะทรงหันมาตรัสบริภาษใส่เจ้าฟ้ามูรตีด้วยพระสุรเสียงเข้มขึงว่า          " ไฉนทรงกระทำเช่นนี้ พระมเหสีฝ่ายซ้ายของพระองค์แท้ๆ พระนางมิได้มีความผิดอันใด จะทรงตัดหทัยแลกเปลี่ยนได้กระไรกัน "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงได้สดับดั่งนั้นก็ทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นอย่างสง่าจึ่งตรัสว่า          " เพื่อกู้กรุง เสียพระมเหสีฝ่ายซ้ายไปมิขมขื่นอันใดดอก "          " หา... !! "          พระนางแก้วกานดาทรงชะงัก จากนั้นทรงร่ำไห้ออกมาเป็นการใหญ่          " ฮือ..ฮือ.. ออออ  นี่ทรงลืมเลือนคืนวันอันหวานชื่นระหว่างเราสองลงแล้วหรือเพคะ ทรงจำได้ไหม วันที่หม่อมฉันเล่นหมากตะลุ๊กปุ๊กแล้วพระองค์ทรงเข้ามาร่วมเล่นด้วย ช่างเป็นวันวานอันดื่มด่ำเสียนี่กระไร "          " หยุดได้แล้ว... "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงข่มพระหทัยเป็นแม่นมั่น จากนั้นทรงหันกลับไปยังบุษบกอีกครา          " อย่างไรเล่า ฉกรรณราชา ท่านจะยอมแลกเปลี่ยนกับเราไหม ? "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงเงียบอยู่เป็นนาน ครั้นเมื่อทรงถูกถามย้ำเช่นนั้น จึงทรงพระสรวลลั่นก่อนทรงตะโกนกลับมาว่า          " อันว่านกอีมูรากู้นั้นเป็นสมบัติประจำชาติละวิรัฐมาช้านาน เป็นของควรยิ่งแก่การเคารพสักการะของพสกนิกรทุกผู้ จะไปคิดแลกเปลี่ยนกับนางผู้อยู่เคียงข้างท่านนั้นหาควรไม่ ขอท่านจงนำนางกลับไปเป็นบาทบริจาริกาดังเดิมเถิดมหาราชอนันตา "          พระนางแก้วกานดาทรงได้สดับดั่งนั้นก็ทรงผุดลุกขึ้นประทับยืนโดยพลัน          " เจ้าพี่ !! "          ทรงหยุดไปครู่จึ่งทรงว่าต่ออีกคราด้วยพระสุรเสียงสั่นเครือ          " หากแม้นทรงดำรัสเช่นนี้ หม่อมฉันก็มิรู้จะอยู่สู้โลกต่อไปกระไรได้ เช่นนั้น หม่อมฉันขอพลีกายถวายเป็นราชพลีคงดีกว่า แลต่อไปเบื้องหน้าจะได้ไม่ต้องมาประสบพบพักตร์กันอีกต่อไป "          จบพระสุรเสียง พระนางแก้วกานดาทรงผินพระพักตร์ไปยังตาลต้นหนึ่ง ก่อนจะทรงเหินพระวรกายแหวกน่านฟ้าเข้าหาตาลต้นนั้นโดยพลัน          เสียงของแข็งกระทบกันดังสนั่น โลหิตสีแดงชาดสาดกระฉูดไปทั่ว          " พระนางแก้วกานดา "          ทุกผู้ ณ ที่นั้นต่างร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน เหล่านางกำนัลต่างเร่งรีบฉวยผ้าผืนใหญ่แล้วพากันโถมกายไปยังพระวรกายอันไร้พระชนม์ของพระนางแก้วกานดาพลางเอาผ้าลงคลุมพระวรร่างนั้นไว้จนมิดชิด          มโหรีครวญเพลง ตาลยอดด้วนชวนให้โหยหวนรัญจวนใจยิ่ง ต่อด้วยการรัวฉิ่ง          เจ้าฟ้ามูรตีสีพระเนตรแดงก่ำ ทรงหันไปยังบุษบกที่ประทับของเจ้าฟ้าฉกรรณราชา ซึ่ง ณ ที่นั้น พลันมีเสียงหัวเราะอย่างเริงร่าลอยละล่องออกมาคราหนึ่ง          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตวาดไป          " สัญชาติอสุราขนิษฐาไม่อาทรห่อนเร้น เช่นนี้เห็นทีคงจะปล่อยให้มีชีวีอยู่ไว้ไม่ได้แล้ว... ทแก้วทหารอนันตาทั้งหลายเอย "          " พระเจ้าข้า... "          เหล่าทหารอนันตาต่างขานรับพระดำรัส          " ผลาญละวิรัฐให้พินาศโดยพลัน "          จบพระสุรสิงหนาท ณ บัดนั้น          กองทัพอันมหาศาลของทั้งสองฝ่ายก็จู่โจมโรมรันเข้าหากันอย่างบ้าคลั่ง เสียงศาสตราวุธนานาดังสนั่นกึกก้องไปทั่วท้องทุ่งอันกว้างใหญ่ในทันควัน          เจ้าฟ้ามูรตีฝีพระหัตถ์ในเชิงดาบช่างอาจหาญ ทรงถีบทะยานพระวรกายของพระองค์ลงจากหลังช้างทรงพร้อมทรงหมุนคว้างพระแสดงดาบทองคำเข้าฟาดฟันอริราชอย่างช่ำชองในเชิงยุทธ์          ทรงรีบรุดพระองค์ตรงไปยังมหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาสของเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐโดยพลัน พร้อมทรงก้าวขึ้นราชรถไป          เหล่าทหารชายชาวละวิรัฐโผเข้าหาเจ้าฟ้ามูรตีพร้อมรี่เข้าจู่โจมด้วยศาสตราวุธนานาชนิด เจ้าฟ้าอนันตามิทรงหวั่นอันใดเลยแม้แต่น้อย ทรงหันซ้ายแลขวาเสยพระแสงดาบตอบโต้ศาสตราเหล่านั้นจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว          มหาอำมาตย์เอกแห่งละวิรัฐชักดาบออกจากฝักพลางเอียงกายเข้าแนบบุษบกที่ประทับแห่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชาพร้อมทูลขึ้นว่า          " อย่าทรงหวั่น หม่อมฉันจะคุ้มกันพระองค์เอง "          " ขอบใจ "          เสียงพระดำรัสเล็ดลอดออกมา และในไม่ช้านั้น เหล่าทหารชาวอนันตาจำนวนมากก็หลั่งไหลขึ้นไปบนมหาราชรถยักษ์ การประดาบดำเนินไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน แลเห็นเหล่าทหารทั้งสองฝ่ายโจนทะยานเข้าหากันอย่างบ้าคลั่ง          ฝ่ายพระนางสุบินสวรรค์ และพระนางศรีตะกุมะลากามิทรงย่อท้อ ทรงตวัดชายพระสไบทองขึ้นผูกมัดจนรัดกุมพลางทรงฉวยอาวุธใกล้พระหัตถ์เข้าประหัตประหารเหล่าไพร่พลพาลผองภัยจนมลายสิ้นทั้งกายินทรีย์          โอละนี่... ครานี้เห็นทีการศึกคงจะบานปลายเป็นแน่แท้          มโหรีทั้งสองฝ่ายหลบคมศาสตราไปพลางประโคมเพลง ศึกสวรรค์วิมานดิน ชุดปรับปรุงใหม่โดยพระครูถวิล แสดงถึงการโผผินเข้าต่อกรของเหล่าหญิงชายชาติทหารทั้งหลาย * * * * * * * * * จบบทที่ 31 โปรดติดตามต่อบทที่ 32 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:05:57 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 83 บทที่ 32          การสัประยุทธ์ระหว่างสองราชอาณาจักร อนันตาและละวิรัฐ ยังคงก้าวดำเนินต่อเนื่องไปอย่างไม่มีผู้ใดจะยับยั้งได้ เหล่าไพร่พลทั้งสองฝ่ายต่างพากันล้มตายลงเป็นอันมาก ซากศพและอวัยวะมนุษย์คละเคล้าหยดเลือดได้กลาดเกลื่อนไปทั่วท้องทุ่งอันกว้างใหญ่ภายในเวลาไม่นานนัก          ณ มุมหนึ่งใกล้มหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาสนั้น มาร์ฒแม้นดารณีย์ในร่างมณีบาร์ถลามาพลางวาดปลายดาบฟาดฟันเหล่าทหารชายชาวละวิรัฐจนสูญสิ้นวรร่างไปหลายนาย ฝีดาบของนางนั้นเฉียบคมหากแต่บางเบาดุจขนนกบนปุยเมฆาอันเนียนละเอียด          ในไม่ช้า พระนางศรีตะกุมะลากาและพระนางสุบินสวรรค์ก็เสด็จหุนหันขึ้นราชรถไปทั้งสองพระองค์ ทรงวาดพระอาวุธเข้าผลาญชีวีไพรีทั้งหลายจนตายสิ้น จากนั้นก็ทรงปีนป่ายราชรถขึ้นสู่เบื้องบนหมายมุ่งสู่บุษบกในทันใด          มณีบาร์ก็ปีนขึ้นราชรถมาเช่นเดียวกัน เพลานั้น บนราชรถมีทั้งเจ้าฟ้าฉกรรณราชาซึ่งยังคงประทับอยู่ในบุษบกที่มีพระวิสูตรปกปิด ภายนอกบุษบกก็ยังมีมหาอำมาตย์เอกแห่งละวิรัฐที่คอยถวายการอารักขาอยู่ไม่ห่าง เบื้องล่างลงมามีเจ้าฟ้ามูรตี พระนางศรีตะกุมะลากา และพระนางสุบินสวรรค์ ถัดจากนั้นจึงเป็นมณีบาร์          การสู้รบระหว่างสองฝ่ายบนราชรถนั้นดำเนินต่อไปอย่างดุเดือดและสนั่นหวั่นไหว ยังผลให้ราชรถสั่นคลอนอย่างแรงจนเริ่มเคลื่อน ประกอบกับที่บริเวณนั้นเป็นที่ลาด ด้วยเหตุนี้ ราชรถจึงเริ่มไหลลงไปตามทางอย่างช้าๆ และทวีความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนสุดที่เหล่าทหารทั้งหลายจะยับยั้งราชรถอันมหึมานั้นไว้ได้          เหล่าทหารชาวละวิรัฐที่ยังคงอยู่บนราชรถนั้นมีไม่มากนัก ประมาณสามพันกว่าคนเท่านั้นเอง แต่กระนั้นก็ถือได้ว่าเป็นภาระหนักที่เจ้าฟ้ามูรตีจะทรงฝ่าฟันเหล่าทหารพวกนั้นไปได้          เจ้าฟ้ามูรตีทรงปีนป่ายจนกระทั่งถึงชั้นบนสุดของราชรถ บนชั้นนี้ ทรงแลเห็นบุษบกสีทองอร่ามตาตั้งอยู่ตรงกลาง ข้างๆกันนั้น มหาอำมาตย์เอกแห่งละวิรัฐยืนถือดาบกันท่าอยู่ เจ้าฟ้ามูรตีทรงใช้พระหัตถ์ซ้ายจับส่วนหนึ่งของราชรถเอาไว้เพื่อพยุงพระองค์ เนื่องจากราชรถสั่นคลอนไปมาขณะที่ยังคงวิ่งอยู่          มหาอำมาตย์เอกละวิรัฐจู่โจมด้วยดาบเข้าหาเจ้าฟ้ามูรตีโดยทันควัน เจ้าฟ้าทรงเบี่ยงพระวรกายหลบพลางตอบโต้ด้วยพระแสงดาบคู่พระหัตถา เสียงดาบประดาบดังสนั่นลั่นฟ้าประหนึ่งว่าโลกาจะทลายลง          ทันใด เจ้าฟ้ามูรตีทรงได้ทีจึงทรงถีบร่างมหาอำมาตย์เอกละวิรัฐจนล้มกลิ้งร่วงหล่นลงจากราชรถไป ร่างมหาอำมาตย์เอกหล่นลงกระแทกพื้นตรงล้อหน้า และในไม่ช้า ล้ออันมหึมานั้นก็บดขยี้ร่างมหาอำมาตย์เอกละวิรัฐจนแหลกคาปฐพีไปในบัดดล          เจ้าฟ้ามูรตีเสด็จตรงมายังบุษบกพลางทรงเอื้อมพระหัตถาไปกระชากม่านออกจนปลิวสไวโบกสะบัด และเจ้าฟ้าฉกรรณราชาผู้ทรงประทับนั่งอยู่ภายในก็ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นมาอย่างช้าๆ แลเห็นพระสิริโฉมอันนวลผ่องเป็นยองใยสดใสงามตาได้อย่างถนัดในบัดนั้น          " หา... !! "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงตะลึงงันในพระสิริโฉมอันงดงามราวกับอิสตรีที่ทรงได้เห็น เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงเปรยยิ้มอย่างอ่อนหวานท่ามกลางมวนผ้าม่านอันบางเบาที่ปลิวไสวอย่างเอื่อยอ่อยที่คอยช่วยขับเน้นความสะคราญของพระองค์ให้แจ่มชัดยิ่งขึ้น แล้วพระสุรเสียงอันแช่มช้อยก็เปล่งออกมาจากพระโอษฐ์อันเรียวบางของเจ้าฟ้าฉกรรณราชาว่า          " ท่านเจ้าฟ้ามูรตี "          ราวหัวใจสลาย เจ้าฟ้ามูรตีทรงข่มพระวรกายไม่อยู่ ทรงรู้สึกได้ถึงพระวรร่างอันสั่นสะท้านปานถูกห้อมล้อมไปด้วยหยาดน้ำแข็งแห่งเทือกเขาอันสูงเสียดฟ้า ดวงพระหทัยเต้นระทึกราวเภรีในวงมโหรีแห่งสรวงสวรรค์ ทรงมีพระดำรัสขึ้นในพระหทัยว่า          ..... เจ้าของใบหน้านี้คือมาร์ฒแม้นดารณีย์ศริวังลิวิรัฐ สตรีที่เราพบเห็นที่พระบัญชรแลร่วมศัยยาด้วยเมื่อคืนมิใช่หรือ แล้วไฉนจึงกลายกลับมาเป็นบุรุษเพศนามฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐได้เล่า ..... จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 84          ดำริดั่งนั้นก็ทรงมีพระดำรัสขึ้นว่า          " นี่... นี่ท่านเป็นอิสตรีมิใช่หรือ "          " หาใช่ไม่ ข้าพเจ้าเป็นบุรุษทั้งแท่ง "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงตอบฉะฉานปานราชสีห์ผยอง          " ท่าน...? "          เจ้าฟ้ามูรตีทรวพระดำรัสอันใดไม่ออก          ครู่หนึ่ง...          พระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตุกะมะลากาก็ทรงปีนป่านตามขึ้นมาเป็นลำดับ          " เสด็จพี่ฉกรรณราชา... "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงร้องขึ้น เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงหันมาโดยพลันพลางตรัส          " แม่น้อยยาหยีมเหสีของพี่เอ๋ย "          " เสด็จพี่... "          ตรัสจบพระนางศรีตะกุมะลากาทรงหมายโผเข้าหา หากแต่เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงตรัสด้วยพระสุรเสียงแผดกร้าว          " หยุดอยู่ตรงนั้น "          " ยาไฉนกันเพคะ ? "          " เราขาดจากกันแล้วมิใช่หรือ "          " ฮือ..ฮือ.. ไม่นะเพคะ เรามาคืนดีกันดังเดิมดีกว่า หม่อมฉันอยากเป็นพระชายาเมืองละวิรัฐดังก่อนเก่า "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงมีพระดำรัสแทรกขึ้นด้วยพระสุรเสียงขรึมว่า          " ข้าพเจ้าขอถามท่านสักคำ "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงหันมา          " เชิญสิท่านเจ้าฟ้าแห่งอนันตาประเทศ "          " เป็นท่านหรือใช่หรือไม่ ที่ร่วมหลับนอนกับข้าพเจ้าเมื่อคืนนี้ "          จบพระดำรัส ณ บัดนั้น          พระนางสุบินสวรรค์และพระนางศรีตะกุมะลากาทรงหันมาทอดพระเนตรด้วยความตะลึงงัน          " หา... !!!!! ทรงว่ากระไรนะ ????? "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงมีพระดำรัสอีก          " นี่... นี่ท่านไม่มีอิสตรีจะร่วมหลับนอนแล้วละหรือ จึงได้หันไปหาบุรุษเพศ ช่างอุบาทว์เสียนี่กระไร "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันขวับมา          " หุบโอษฐ์เสียทีเถอะ อย่างไรเสียเขาก็สะคราญกว่าเธอนัก "          " อ๊ะ...!! ท่าน "          พระนางเศร้า          เจ้าฟ้ามูรตีทรงผินพระพักตร์กลับมาทางเจ้าฟ้าฉกรรณราชาอีกคราจึ่งตรัสถาม          " ว่าอย่างไรท่าน ? "          เจ้าฟ้าฉกรรณราชาทรงก้มพระพักตร์ลงแล้วทรงลอบยิ้มจึ่งตรัสตอบด้วยพระสุรเสียงหวานสะท้านฤดีแด          " แล้วถ้าข้าพเจ้าตอบท่านไปว่า... ใช่ ละ "          เจ้าฟ้ามูรตีทรงทำพระเนตรเบิกกว้างพลางทรงแลบพระชิวหาออกมาเลียริมฝีพระโอษฐ์อย่างบางเบาคราหนึ่งจึ่งตรัสไปด้วยพระสุรเสียงนุ่มลึกชวนฝันสวรรค์หยาด          " ไม่น่าเชื่อ !! "          ราวต้องมนต์เสน่ห์แห่งพญายักษีเมืองบาดาล เจ้าฟ้ามูรตีทรงตรงมายังบุษบกแห่งนั้น ทรงเอื้อมพระหัตถาไปลูบไล้ดวงพระพักตร์อันนวลใยแห่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชาอยู่ครู่ ในขณะที่พระนางศรีตะกุมะลากาและพระนางสุบินสวรรค์ทรงประทับยืนกอดกันกลมด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง          " จะทำเช่นไรดี ศรีตะกุมะลากา "          พระนางสุบินสวรรค์ทรงกระซิบถาม          " ทรงถูกมนต์เสน่ห์สะกดพระจิตเป็นแน่แท้ เช่นนี้เห็นทีพระหทัย พระบุคลิก และพระอารมณ์ คงเปลี่ยนแปลงไปอย่างแน่นอน "          " หมายความว่า มีแนวโน้มที่จะทรงหันไปนิยมรักหลากเพศ "          " ก็อาจจะใช่ "          " โธ่... น่าเสียดาย "          มหาราชรถสุวรรณวินสถานเทวาพิลาสยังคงแล่นต่อไปอย่างรวดเร็ว          บัดดลกันนั้นเอง บังเกิดเสียงแหลมเล็กของอิสตรีผู้หนึ่งตะโกนก้องขึ้น          " หาใช่ไม่... "          มณีบาร์ เจ้าของเสียงปรากฏกายที่มุมหนึ่งพลางถลามายังบุษบกพร้อมทูลไปยังเจ้าฟ้ามูรตีว่า          " ผู้ที่ร่วมหลับนอนกับพระองค์เมื่อคืนหาใช่องค์เจ้าฟ้าฉกรรณราชาไม่ หากแต่เป็นหม่อมฉันเองเพคะ "          " หา...!! "          พระนางศรีตะกุมะลากาและพระนางสุบินสวรรค์ทรงพากันร่าเริงยิ่ง          " ดีใจจริง มิทรงทิ้งความเป็นชาย "          เจ้าฟ้ามูรตีได้สดับดั่งนั้นก็ทรงตื่นขึ้นจากภวังค์ในทันที ทรงหันมาทางมณีบาร์พลางตรัสถาม          " เป็นความจริงฤา ? "          " เพคะฝ่าบาท ณ ราตรีนั้น หม่อมฉันถูกเจ้าฟ้าฉกรรณราชาบังคับขู่เข็นโดยมิใคร่เต็มใจสักเท่าใดให้ร่วมพระศัยยากับฝ่าพระบาท ด้วยหวังจะทรงลวงให้พระองค์เข้าพระทัยผิดคิดว่าได้ร่วมอภิรมย์รื่นอยู่กับนางที่ทรงพบเห็นที่พระบัญชรห้องพระบรรทมนั้น แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:08:43 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 85          เจ้าฟ้ามูรตีทรงหันกลับมายังเจ้าฟ้าฉกรรณราชากษัตริย์ละวิรัฐอีกครั้งพลางตรัสด้วยพระสุรเสียงกระเส่าและเศร้าหมอง          " ท่านลวงข้าพเจ้า... "          ทันใด ราชรถพุ่งเข้าชนต้นไม้ใหญ่ริมหน้าผาอย่างแรง          " อ้า... !! "          ทุกคนร้องก้องก่อนล้มลงโดยถ้วนหน้า และเจ้าฟ้าฉกรรณราชาก็ทรงเสียหลักลื่นไถลกระเด็นออกจากราชรถไปพลัน          เจ้าฟ้ามูรตีทรงเอื้อมพระหัตถ์อย่างว่องไวหมายฉวยร่างเจ้าฟ้าฉกรรณราชาเอาไว้ แต่... ไม่ทันเสียแล้ว          ร่างเจ้าฟ้าฉกรรณราชาลอยละลิ่วลงสู่หุบเหวเบื้องล่างอย่างช้าๆ สายพระเนตรของเจ้าฟ้ามูรตีสอดประสานกับสายพระเนตรแห่งเจ้าฟ้าฉกรรณราชาอย่างดูดดื่มและซาบซึ้งตรึงจิต          " เสด็จพี่... !! "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงร้องลั่น          บัดดลกันนั้นนั่นเอง ต้นไม้ใหญ่ริมหน้าผาก็สุดจะต้านทานน้ำหนักอันมหาศาลแห่งมหาราชรถยักษ์นั้นไว้ได้ จึงค่อยๆขยับเอนจนรากหลุดออกจากพื้นดินอย่างช้าๆ          " เร็วเข้า ราชรถกำลังจะหล่นลงเหวแล้ว "          มณีบาร์ตะโกนก้องก่อนถลาลงจากราชรถไปโดยเร็วไว พระนางสุบินสวรรค์ทรงพยุงพระนางศรีตะกุมะลากาซึ่งกำลังทรงร่ำไห้อยู่นั้นให้ทรงลุกขึ้น          " เร็วเข้าเถิดเพคะ ท่านเจ้า "          พระนางตรัสไปยังเจ้าฟ้ามูรตีซึ่งกำลังทรงประทับยืนตะลึงอยู่กับที่คราหนึ่ง ก่อนทีจะทรงผละสายพระเนตรจากหุบเหวแห่งนั้นพลางทรงปีนลงจากราชรถมาเป็นพระองค์สุดท้าย          ในไม่ช้า มหาราชรถสุวรรณวิมานสถานเทวาพิลาสก็ถึงกาลปาวสาน องค์ราชรถทองคำขนาดยักษ์ดันต้นไม้ใหญ่ให้ล้ม ก่อนจะเคลื่อนตัวลงสู่หุบเหวลึกนั้นในทันที          ครู่ใหญ่ บังเกิดเสียงดังกึกก้องกัมปนาทขึ้นมาจากหุบเหวจนพื้นดินแถบนั้นสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นอยู่คราหนึ่งจึงสงบสยบซา          เจ้าฟ้ามูรตี พระนางสุบินสวรรค์ และพระนางศรีตะกุมะลากา ทรงประทับยืนอยู่ที่ริมหน้าผาพร้อมพรั่งด้วยเหล่าข้าราชบริพารทั้งมวล แลเห็นทุกผู้มีสีกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าดำ แลชุดฉลองพระองค์และเครื่องแต่งกายของทุกคนก็ขาดวิ่นด้วยการศึก          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงมิหายคลายพระโศก สายพระอัสสุชลยังคงไหลพรากอยู่มิหยุด ถึงแม้ว่าเจ้าฟ้ามูรตีจะทรงปลอบประโลมแล้วก็ตาม          " อย่าเสียหทัยไปเลย ศรีตะกุมะลากา เป็นธรรมดาโลกาที่มนุษย์เมื่อประสูติมาแล้วก็ต้องสิ้น "          " โธ่... เสด็จพี่ ไยทรงโผผินจากหม่อมฉันไปเช่นนี้หนอ หม่อมฉันเฝ้ารอจะได้พานพบประสบพระองค์ แต่ไยเทวดาจึงทรงยกโขยงกันมาพรากพระชีวาพระองค์ไปอย่างไร้เยื่อใย "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงครวญคร่ำรำพันพระกรรแสง ฝ่ายพระนางสุบินสวรรค์ทรงเขยิบพระวรกายเข้ามาพลางตรัส          " ชาติหน้ามีจริงคงจะได้ประสบพบพักตร์กันอีกกระนั้นแลนา "          " ชาติหน้ากระนั้นหรือ... "          พระนางศรีตะกุมะลากาทรงหยุดร่ำไห้ชั่วขณะพระจิต พลางทรงเงยพระพักตร์ทอดพระเนตรผืนนภาอันกว้างใหญ่          สายพิรุณโปรยปรายลงมาอย่างบ้าคลั่ง เจ้าฟ้ามูรตี พระนางสุบินสวรรค์ และเหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างพากันเดินหาที่หลบฝน ทิ้งให้พระนางศรีตะกุมะลากาทรงสงบพระสติอารมณ์อยู่เพียงพระองค์เดียวที่กลางสายพิรุณนั้น          ครู่หนึ่ง พระนางศรีตะกุมะลากาก็ทรงร่ำไห้ออกมาอีกครา ครานี้หนักหน่วงกว่าเดิมนัก จากนั้นก็ทรงก้าวพระบาทอย่างช้าๆไปข้างหน้า ทรงหลับพระเนตรลงพร้อมทรงพระดำรัสลั่นว่า          " เสด็จพี่..... "          เจ้าฟ้ามูรตี พระนางสุบินสวรรค์ และข้าราชบริพารทั้งมวลหันขวับกลับมา เมื่อนั้น พระนางศรีตะกุมะลากาทรงกระโดดลงสู่หุบเหวไปในทันที          " ศรีตะกุมะลากา !! "          เจ้าฟ้ามูรตีและพระนางสุบินสวรรค์ทรงร้องลั่นพลันทรงรีบวิ่งมาในทันใด แต่... สายไปเสียแล้ว          ร่างของพระนางศรีตะกุมะลากาจมดิ่งลงสู่เบื้องล่างอย่างเชื่องช้า แลเห็นพระภูษาอาภรณ์หม่อนไหมที่ทรงฉลองพระองค์อยู่นั้นโบกสะบัดพัดพลิ้วปลิวไสวอย่างน่ารันทดโศกสลดหทัยเป็นที่ยิ่ง          พระนางสุบินสวรรค์ทรงผละสายพระเนตรจากมาด้วยพระโศกาอาดูร เจ้าฟ้ามูรตีซึ่งประทับยืนอยู่เคียงข้างพระองค์ทรงโอบพระนางไว้ด้วยพระหฤทัยอันสั่นสะท้าน          มโหรีประโคมเพลง พสุธาหวาน          กาลต่อไปจะเป็นเช่นไรกันนะ พะคัมด์ก็เคลื่อนเข้ามาใกล้อนันตาพร้อมจะจู่โจมได้ทุกเมื่อกระนั้นแล้ว ส่วนมาหยารัศมีเถมรูผู้ทรยศนั้นก็กำลังกล้าแข็ง คงต้องขอแรงองค์เทวาให้พาหนุนค้ำชูกระมังหนอ          วงปี่พาทย์ประดังเพลง เทพเจ้าเฝ้าดูอยู่ทุกแห่ง ต่อด้วยเพลง ตัวแร้งเฝ้าทึ้งซากพระศพ สามเที่ยวจบต่อด้วยการรัวกระดิ่ง * * * * * * * * * จบบทที่ 32 โปรดติดตามต่อบทที่ 33 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:09:09 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 86 บทที่ 33          ชานกรุงอนันตา          ทัพพะคัมด์ประเทศ ยังคงตั้งค่ายคุมเชิงอยู่บนภูเขาโดยที่พระเจ้าเตวูทรงมีพระราชประสงค์จะสอดส่องความเป็นไปในอนันตา ดังนั้น จึงทรงมีพระบัณฑูรให้ทหารกล้าสิบกว่านายลักลอบเข้าไปในกรุงเพื่อสืบความคืบหน้าของพวกอนันตานั้น          ภายในพลับพลาที่ประทับแห่งพระเจ้ากรุงพะคัมด์ เพลากระนั้น พระเจ้าเตวูกำลังทรงเพลินพระอารมณ์อยู่กับการชมช้างชนกัน เนื่องจากพลับพลาที่ประทับองค์นี้ใหญ่โตมโหฬารมาก จึงสามารถบรรจุช้างไว้ได้หลายเชือกกระนั้นอยู่ ทรงปรีด์เปรมเกษมสันต์หฤหรรษ์พระองค์เป็นที่ยิ่งกับพฤติกรรมของเหล่าคชสารทั้งหลายเหล่านั้น ที่ตะบี้ตะบันหันหน้าเข้าหาแล้วชนกันอย่างสนั่นหวั่นไหว ช้างเชือกใดไมแข็งแกร่งเพียงพอก็จำต้องถูกดับชีพลงโดยช้างคู่ต่อสู้          " จู่ฮุกกรู... องค์เตวูทรงอยู่ที่นี่เอง ข้าพระองค์ควานหาองค์เสียแทบบ้า "          ตะบินญาร์ มหาอำมาตย์พะคัมด์ทูลสนอง          " กระไรมา "          " เดชะ บัดนี้ ทหารกล้าสิบกว่านายที่ทรงมีพระดำรัสให้ไปสืบความอนันตาได้รายงานความกลับมาพระเจ้าข้า "          " เฉลยมาโดยพลัน "          " การโปร่ง อนันตากำลังซ่อมแซมกรุงมุ่งแต่ประดิษฐ์ประดอยตกแต่งวิมานปราสาทราชมณเฑียร หาได้แวะเวียนห่วงกังวลพวกเราเลยกระไรไม่ "          " น่าพิศวง ? "          ทรงฉงน ในขณะที่เพลินพวง หนึ่งในขันทีที่ปรึกษาส่วนพระองค์ก็ทูลขึ้นว่า          " อย่าทรงวางพระทัย อาจกลายเป็นกลเล่ห์ซับซ้อนซ่อนเงื่อน "          " พวกมันคงทำทีเป็นไม่มีอันใดห่วงใย แต่ภายในมันเตรียมพร้อมไว้มั่น "          หนีรูเสริมต่อ ก่อนที่ไซ้เนินจะเอ่ยตามว่า          " พวกหม่อมฉันอยู่มานานจึงล่วงรู้เพฮะ "          พระเจ้าเตวูทรงหยุดคะนึงอยู่ครู่จึ่งตรัส          " แล้วเช่นนี้เห็นควรทำเช่นไร "          " จู่โจมด้วยปืนใหญ่ ซ้ำเติมมันให้พินาศ "          ถูไถทูลเสนอ          " แต่อาจทำให้วิมานบอบช้ำกระนั้นได้ ข้ากลัวว่าตำหนักที่พวกเราเคยอยู่มาก่อนเก่าจะสูญสลายสิ้น "          หวงหลังครวญคร่ำจบ มหาอำมาตย์ตะบินญาร์เสนอหน้าขึ้น          " จะก่อการใหญ่อย่าใส่ใจเรื่องทรัพย์สิน ยึดกรุงให้ได้ก่อนแล้วค่อยสร้างวิมานใหม่ในภายหลังตามอย่างพะคัมด์ประเทศ "          พระเจ้าเตวูทรงผุดลุกขึ้นจึ่งตรัสว่า          " ถูกต้อง... สานต่อดำรัสเรา เผากรุง แล้วมุ่งจู่โจมด้วยปืนใหญ่ "          " น้อมรับไปปฏิบัติพระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์ตะบินญาร์ก้มลงกราบ - - - - - - - - -          ในไม่ช้า มหาอำมาตย์ตะบินญาร์ก็นำพระบัญชาไปดำเนินการ บรรดานายทหารทั้งหลายพากันลากปืนใหญ่นับพันกระบอกออกมาเรียงรายเป็นทิวแถว แลทุกปากกระบอกนั้นหันไปยังใจกลางกรุงอนันตาอันเต็มไปด้วยมหาปราสาทมากมายที่ล้วนแล้วแต่สลักหักพังแลมีนั่งร้านไม้ไผ่ค้ำยันอยู่จนเต็ม          พระเจ้าเตวูเสด็จพระราชดำเนินมาทรงตรวจตราพร้อมกับขันทีพลีสวาททั้งห้า          " เช่นไรบ้างจ๊ะ มหาอำมาตย์ "          ไซ้เนินถามไถ่          " การพร้อม รอแต่พระราชโองการเท่านั้น "          มหาอำมาตย์กล่าวจบ พระเจ้าเตวูทรงส่งพระสุรเสียงลั่นว่า          " ปล่อยกระสุนได้... "          " ช้าก่อนพระเจ้าข้า "          มหาอำมาตย์ตะโกนยั้งขึ้นทันควัน          " อันใด "          พระเจ้าเตวูทรงหันมาทำพระพักตร์ฉงน มหาอำมาตย์ตะบินญาร์กราบบังคมทูลโดยพลัน          " ต้องทรงตัดแถบแพรเปิดการจู่โจมก่อนพระเจ้าข้า... "          " วุ๊ย...! กระไรได้ ไฉนพิธีการมากมายเช่นนี้ "          ทรงบ่นก่อนเสด็จพระดำเนินตามมหาอำมาตย์ไปยังมุมหนึ่งซึ่งมีแถบแพรปลิวไสวอยู่กับเสาทองคำหนึ่งคู่ จากนั้นจึงทรงรับพระแสงดาบที่มหาดเล็กผู้หนึ่งทูลเกล้าถวายพลางทรงโถมพระหัตถาฟันแถบแพรจนขาดกระจุย          เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทัพพะคัมด์ ติดตามด้วยเสียงปืนใหญ่นับพันที่ดังสนั่นลั่นฟ้าปานโลกาถล่ม ต้นไม้ใบหญ้าโยกไหวปล่อยใบร่วงหล่นลงมาราวกับห่าฝน ฝูงนกกาสิงสาราสัตว์แตกกระเจิงกระจัดกระจายปานประสบอสุราร้าย          ในเพลากระนั้น แลเห็นลูกปืนใหญ่มากมายมหาศาลพุ่งแทรกผืนฟ้าเข้าหากรุงอนันตาราวกับดาราร่วง หมอกควันสีดำโชยคลุ้งปกคลุมไปทั่วกองทัพจนสุดจะยับยั้งอันใดได้          มโหรีพะคัมด์ร่ำเพลง ตับพะคัมด์ฮึกเหิมซ้ำเติมปุถุชน สามเที่ยวจบ เป็นการเร่งเร้าการรบให้เกิดขึ้น          " ตื่นเถิดชาวพะคัมด์ ได้เพลาสั่งสอนชาวอนันตาให้หนำหทัยแล้ว ทแก้วทั้งปวง ตื่น ตื่น ตื่น "          พระเจ้าเตวูตรัสจบ กองทัพอันมหาศาลแห่งพะคัมด์ประเทศก็เคลื่อนเข้าสู่กรุงอนันตาในทันที          มโหรีสีซอให้คชสารทั้งหลายฟังเป็นการยั่วอารมณ์ให้ลุกโชนพร้อมการศึก - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 87          ภายในกรุงอนันตามหาราชธานีศรีประเทศ          เหล่าพสกนิกรต่างแตกตื่นขวัญหนีกันอีกครา บรรดาห่ากระสุนลูกปืนใหญ่ได้จู่โจมตามที่หมายต่างๆอย่างหนักหน่วงน่ากลัวและรุนแรงยิ่ง เสียงระเบิดคละเคล้าเสียงโอดครวญของบรรดาผู้เคราะห์ร้ายกระจายไปทั่วดินแดน          ราวเทพเจ้ามีแผนตอกย้ำซ้ำเติมให้อนันตาต้องชอกช้ำระกำดวงหทัยกระนั้น          วงมโหรีหนีหายไปหลายคน ที่ยังเหลืออยู่ก็หยิบจับเครื่องดนตรีที่ยังพอจะใช้การได้ อาทิ ฉิ่ง ฉาบ มาร่วมกันบรรเลงเป็นเพลง เทวาไม่หนุนไม่แยแส          มหาดเล็กหลบลูกปืนใหญ่ซ้ายขวาก่อนถลาเข้าท้องพระโรงมาอย่างว่องไว ณ ที่นั่น ขุนตะวันและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่หลายท่านกำลังประชุมกันอยู่อย่างคร่ำเคร่ง          " แย่แล้ว ท่านขุนขอรับ "          " ว่ามา "          " พะคัมด์ล้อมกรุงมุ่งจู่โจมโหมกระหน่ำซ้ำเติมเสริมต่อแล้วก่อไฟเผากำแพง... หมดแรงจะต้านทานแล้วท่าน "          ขุนตะวันสีหน้าซีดเผือดแต่ก็ข่มใจกล่าว          " ทแกล้วเกล้าทหารทั้งหลายเอ๋ย กรุงอนันตามิเคยเลยจะย่อท้อต่อสรรพปัญหา ถึงแม้หมดเรี่ยวแรงแต่หทัยยังแกร่งมั่น ฉะนั้น จงสู้ต่อไปถ้าดวงหฤทัยไม่วายดิ้น "          " จะโผผินไปเดี๋ยวนี้ "          มหาดเล็กใจแข็งโถมเรี่ยวแรงออกจากท้องพระโรงไปโดยพลัน - - - - - - - - -          ภายนอกบริเวณกำแพงเมือง          เหล่าทหารอนันตาต่างฉวยหอกดาบและสรรพอาวุธที่มีอยู่ ไม่ว่าจะเป็นหลาว แหลน ผ้าม่าน ถ่าน เตา กรงนกเขา และกระเป๋าย่านลิเพาทั้งหลายทุ่มใส่พวกพะคัมด์ที่อาจหาญปีนกำแพงขึ้นมาด้วยหวังว่าจะให้หวาดผวาแล้วหลบหนีไป          เหล่าทหารชาวพะคัมด์ต่างร่อนกายเก็บเกี่ยวบรรดาสิ่งของที่ชาวอนันตาทุ่มทิ้งลงมากันอย่างหน้าชื่นตาบานกันเป็นทิวก่อนจะนำมากองรวมกันไว้แล้วสุมไฟเผากำแพงเมือง          ในที่สุด กำแพงก็พังถล่มทลายลงด้วยพระเพลิงที่โหมกระหน่ำอยู่เป็นเวลานาน เหล่าทหารพะคัมด์กรูกันเข้าไปในกรุงอนันตาดุจสายน้ำหลากจากเทือกเขาอันสูงใหญ่          ท้องนภาในขณะนั้นแดงฉานไปดุจสาดด้วยสายโลหิต เหล่านกกาไม่ร่ำร้องดั่งที่ควรจะเป็น นางเห็นเมินหมางจากรูอันเป็นที่อยู่อาศัย หนู หมู ปู ไก่ พากันล้มตายลงเป็นอันมาก          พะคัมด์บุกยึดอนันตาได้แล้ว...          โอ้เอยพ่อแก้วแม่แก้ว ไฉนมิคลาดแคล้วดังกาลล่วง ห่วงก็แต่ทรัพย์ศฤงคารบานตะไทจะถูกพะคัมด์ผลาญจนสูญสิ้นเป็นแม่นมั่น          เสียงการรบสงบลง หากยังคงอยู่ก็แต่เสียงครวญคร่ำร่ำไห้อาลัยอาดูรของบรรดาราชนิกูลและปวงประชาชาวอนันตาโดยทั่วหน้ากัน          สวรรค์..... ไฉนเลยจึงห้ำหั่นกรุงอนันตาถึงเพียงนี้          มิมีมโหรีบรรเลงบทเพลงใดอีกแล้ว - - - - - - - - -          พะคัมด์ได้ยึดครองทุกสรรพสิ่ง ไม่ทิ้งแม้แต่กระทั่งพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน อันเป็นที่ประทับเถลิงถวัยลราชสมบัติแลเสด็จออกว่าราชการแห่งกษัตริย์อนันตามานานนับ          ในกลางราตรีนั้น          พระเจ้าเตวูทรงมีพระราชโองการให้จัดงานเฉลิมฉลองที่ทรงได้ชัย สามารถบุกยึดกรุงอนันตาเอาไว้ได้          เสียงดนตรีประโคมขับกล่อมไปทั่วพระบรมมหาราชวังด้วยเพลงพะคัมด์และวงมโหรีพะคัมด์          ภายในท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังอนันตาอันโออ่าสง่างาม พระเจ้าเตวูในชุดฉลองพระองค์กษัตริย์อนันตา แต่ทรงสวมทับด้วยชุดพะคัมด์ประเทศ ทรงประทับบนพระบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมาน ทอดพระเนตรการร่ายรำของห้าขันทีพลีสวาทอย่างเพลิดเพลินพระราชหฤทัยยิ่ง          งานเฉลิมฉลองดำเนินไปถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน บรรดาชาวอนันตาผู้ขัดขืนไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจพะคัมด์ได้ถูกประหารไปเป็นจำนวนมาก          การประหารนั้นมีหลากหลายรูปแบบ แล้วแต่ประเภทและสภาพของเชลยศึก แต่ถึงจะแตกต่างกันอย่างไร ทุกวิธีก็ช่างโหดร้ายเหลือประมาณมี วิธีที่จัดได้ว่าน่ากลัวที่สุดก็มีอยู่ห้าวิธีด้วยกัน คือ หนอนชอนไช ไหกำมะถัน ขันแขนขา ฝาหนีบ และบีบเครื่องใน          วิธีหนอนชอนไช เป็นการนำหนอนหนึ่งแสนตัวที่เตรียมใส่เข่งไว้โดยไม่ให้อาหารมันเลยเป็นเวลาหนึ่งเดือน มาใส่เข้าไปในท้องของเชลยศึก หนอนจะชอนไชไปตามช่องท้องและอวัยวะส่วนต่างๆของร่างกาย พร้อมกัดกินอวัยวะส่วนต่างๆของร่างกายอย่างหิวกระหาย สร้างความเจ็บปวดทุกข์ทรมานแก่เชลยศึกเป็นอันมาก เมื่อหนอนกัดกินอวัยวะจนหมดเมื่อใด เชลยศึกก็จะตายลงเมื่อนั้น นับเป็นวิธีการประหารที่สยดสยองวิธีหนึ่งทีเดียว          วิธีไหกำมะถัน เป็นวิธีที่ตายเร็วแต่รุนแรง เริ่มจากการมัดเชลยศึกให้เป็นลูกกลมๆ พอที่จะยัดลงในไหที่ใส่กำมะถันไว้จนเต็ม จากนั้นก็จุดไฟแล้วโยนใส่ลงไปในไห ชั่วเวลาพริบตาเดียว ไหจะระเบิด ยังผลให้ร่างเชลยศึกแหลกละเอียด หากนักโทษคนใดมีของขลังอาคมแก่กล้ากระทำครั้งเดียวยังคงมีชีวิตอยู่ได้ให้ทำลายของขลังหรือคาถาอาคมนั้นให้เสื่อมเสียก่อนโดยอาจนำเอาผ้านุ่งสตรีมาครอบหัวก็ได้ จากนั้นให้ใช้วิธีไหกำมะถันอีกครั้ง หากยังไม่ตายอีกก็ให้นำไปฝังดินทั้งไหเสียเลยเป็นอันสิ้นเรื่อง          วิธีขันแขนขา กล่าวได้ว่าเจ็บปวดทรมานมากพอๆกับวิธีหนอนชอนไชทีเดียว เริ่มด้วยการมัดร่างเชลยศึกให้นอนหงายไว้บนเครื่องมือขันแขนขา ซึ่งได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษ มีลูกกลิ้งหมุนโซ่เครื่องจับตรึง การขันจะขันเชนาะแขนและขาพร้อมกันทั้งหมด ยังผลให้แขนและขาบิดเป็นเกลียว ผิวหนังปริ กระดูกม้วน โลหิตกระฉูดออกจากรอยปรินั้น และตายในที่สุด          วิธีฝาหนีบ เริ่มจากขึงนักโทษให้กางแขนกางขาอยู่กลางลาน จากนั้นใช้ฝาขนาดใหญ่เท่าตัวนักโทษมาประกบร่างทั้งหน้าและหลัง แล้วจึงให้ใช้ช้างวิ่งชนจนวายปรานไปในทันที          วิธีสุดท้ายคือ วิธีบีบเครื่องใน กล่าวได้ว่าเป็นวิธีการประหารที่สร้างความทรมานทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจเป็นที่สุด เพราะนักโทษจะถูกแหวะท้องแล้วควักเครื่องในออกมาทั้งๆที่ตนเองยังมีชีวิตอยู่ จากนั้นผู้ประหารจะใช้มือบีบเครื่องในให้นักโทษดู นักโทษจะทนไม่ไหวที่เห็นเครื่องในของตนเองถูกบีบจนแตกเละ จึงพากันตกใจตายไปหมด          ช่างโศกสลดรันทดใจเสียกระไรเลย จากการประหารผู้คนครั้งยิ่งใหญ่นี้นั้น มีบรรดาขุนางและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่หลายคนที่ต้องตกเป็นเหยื่อวิธีการโหดร้ายนานาชนิด แล้วแต่ฝ่ายพะคัมด์จะคิดค้นขึ้นมา          พระราชอุทยานแปรเปลี่ยนไปเป็นสุสานหลวงโดยพลัน บรรดาซากศพทั้งหลายถูกนำมาฝังเอาไว้จนเต็มไปหมด กลิ่นฉุนของซากศพเน่าคละคลุ้งกับกลิ่นกำมะถันคุกรุ่นไปทั่ว          บรรยากาศช่างน่าหวาดกลัวเสียจริง เสียงจิ้งหรีดหวีดร้องจนก้องไปทั่วอุทยาน เคล้าคลอเสียงสุนัขขับขานในยามค่ำ ท้องฟ้าสีดำเคลื่อนเข้ามาปกคลุมจนมืดมิด ฝูงนกกาและค้างคาวออกหากินตามหลุมศพต่างๆอย่างรื่นรมย์          มโหรีหลวงประจำป่าช้าประโคมเพลง อสุราคืนถิ่น ต่อด้วยเพลง หวนถวิลหาพ่อ แสดงถึงการเฝ้ารอเจ้าฟ้ามูรตี องค์กษัตริย์แห่งอนันตาประเทศเพื่อให้ทรงกลับมาปัดเป่าผองภัยทั้งหลายให้สูญสิ้นไป          มุมหนึ่งของอุทยาน พลันปรากฏร่างสตรีนางหนึ่งกำลังนั่งร่ำไห้อยู่ใต้ต้นไทรใหญ่ ผมของนางสยายยาวจนระพื้น เสียงสะอึกสะอื้นของนางนั้นช่างน่าเศร้าสลดหดหู่หทัยเป็นอย่างยิ่ง นางเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆแล้วหันมา ที่แท้เป็นพระนางแก้วกานดาผู้ทรงปลงชนม์ชีพพระองค์ด้วยการชนต้นตาลนั่นเอง * * * * * * * * จบบทที่ 33 โปรดติดตามต่อบทที่ 34 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:17:34 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 88 บทที่ 34          แสงดาวสะกาวเด่นพร่างพราววาววับระยิบระยับจับตาไปทั่วท้องฟ้าอันมืดมิดยามราตรีกาลแห่งกรุงอนันตา แลไปยังหนทางใดก็เห็นแต่อาณาเขตแห่งความรันทดสลดหดหู่ใจด้วยถูกจู่โจมด้วยเปลวไฟจากลูกปืนใหญ่แห่งพวกพะคัมด์          ยามดึกเช่นนี้ก็ยังคงมีเพียงงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของกลุ่มผู้ชนะศึกที่ยังคงอึกทึกครึกโครมอยู่ในพระบรมมหาราชวัง เสียงมโหรีปี่ประโคมสนั่นดังกึกก้องไปทั่วท้องที่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะสงบ          ภายในท้องพระโรงอันเต็มไปด้วยเหล่าข้าราชการฝ่ายพะคัมด์ที่กำลังสนุกสนานรื่นเริงอยู่กับงานเลี้ยง เหล่านางรำต่างพากันวาดลวดลายร่ายรำอยู่กลางท้องพระโรงเพื่อให้ความสำราญแก่ผู้คนทั้งหลาย          พระเจ้าเตวูทรงเคียงคู่อยู่กับนางกำนัลสองนาง ทรงเพลิดเพลินพระอารมณ์เป็นที่ยิ่ง          ณ บัดนั้นนั่นเอง...          มหาดเล็กถลาเข้าสู่ท้องพระโรงพลางกราบบังคมทูลว่า          " ขอเดชะ บัดนี้ม้าใช้ได้รายงานมาว่า เจ้าฟ้ามูรตีได้สังหารเจ้าฟ้าฉกรรณราชาลงแล้วพระเจ้าข้า "          มโหรีลั่นระฆังคราใหญ่แล้วตามด้วยฉาบ กรับ โหม่ง จนสนั่นลั่นไปทั่วทั้งท้องพระโรงแห่งนั้น          พระเจ้าเตวูทรงผุดพระวรกายขึ้นโดยพลัน เหล่าข้าราชบริพารทั้งมวลต่างหันมา สรรพเสียงทุกสิ่งเงียบลงทันตา กษัตริย์พะคัมด์ผู้องอาจทรงมีพระสุรสิงหนาทสนั่น          " สังหารฉกรรณราชาเรอะ !! "          ครู่หนึ่ง จึ่งทรงลั่นพระสรวลออกมาอย่างปรีดเปรมเกษมสันต์ปานคชสารลำพองยามครอบครองอ้อยหวาน          " เลิศ... ช่างเลิศประเสริฐนัก นับได้ว่าเป็นการยืมหัตถากำจัดฉกรรณราชาให้สิ้น "          ขันทีพลีสวาททั้งห้าขยับกายมาอย่างอ่อนช้อย          " นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าฟ้ามูรตีจะทรงอาจหาญกล้าสังหารกษัตริย์ละวิรัฐได้เช่นนี้ "          หนีรูว่า          " ทั้งๆที่มีพระนางแก้วกานดาผู้เป็นพระขนิษฐาเจ้าฟ้าฉกรรณราชาเป็นพระสนมเอกอยู่กระนั้น "          ถูไถเสริมเติมต่อจบ ฉบัด มหาดเล็กก็กราบทูลต่อพระเจ้าเตวูอีกว่า          " ขอเดชะ ไม่เพียงแค่นั้น อาณาจักรละวิรัฐที่เจ้าฟ้ามูรตีและพระนางสุบินสวรรค์ทรงร่วมกันตีได้ยังถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วน หนึ่งขึ้นกับเจ้าฟ้ามูรตีแห่งอนันตาประเทศ ส่วนอีกหนึ่งขึ้นกับพระนางสุบินสวรรค์แห่งเถมรูพระเจ้าข้า "          " ฮะ ฮะ ฮ่า... "          พระเจ้าเตวูทรงพระสรวลลั่นจึ่งตรัสต่อ          " ดี... จะได้ไม่ต้องออกแรงให้เปลืองกำลังเปล่า ครานี้เราก็ได้ทั้งละวิรัฐมาในครอบครองโดยไม่ต้องเสียอันใดกระไรเลย เพราะเราก็ตีอนันตาได้แล้วเช่นกัน "          " ทั้งนี้เพราะพระบารมีแลพระปรีชาสามารถของพระองค์ที่ทรงแผ่ไพศาลไปทั่วทุกทิศานุทิศเพฮะ "          ไซ้เนินเหินกายเข้ามาทูลโดยพลัน พระเจ้าเตวูทรงหันมายิ้มคราหนึ่งจึ่งตรัส          " เยี่ยม... เปรยถูกหทัยเรา... เอา นี่คือรางวัล "          ตรัสจบทรงยื่นทองคำให้หนึ่งแท่ง          " พระทัยยิ่งเพฮะ "          มหาดเล็กเฉลยถ้อยทูลแถลงข้อความอีกคราว่า          " ขอเดชะ นอกจากนี้ พระนางมาหยารัศมี ผู้ครอบครองเถมรูประเทศ ยังทรงหมายเจริญพระราชสัมพันธไมตรีกับพระองค์ท่านอีกด้วย พระนางทรงกำลังเสด็จพระราชดำเนินมายังกรุงอนันตาเพื่อเข้าเฝ้าใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทพระเจ้าข้า "          " เช่นนั้นก็เหมาะแท้เทียวนา "          ตรัสจบ เพลินพวงก็แทรงขึ้นพลางยิ้มกริ่ม          " เหมาะแน่เพฮะ หากแม้นพระองค์จะทรงหักพระขนองแล้วรวบรวมกองพลจู่โจมกรุงเถมรูไม่ให้ตั้งตัว "          " หือ...? "          ทรงฉงน หวงหลังได้เข้ากระซิบที่ข้างพระกรรณเพื่อเฉลยความให้กระจ่างชัด          " เป็นการช่วงชิงอาณาจักเถมรูอันรุ่งโรจน์รวมทั้งส่วนแบ่งอาณาจักรละวิรัฐที่เถมรูได้ไปโดยไม่ได้ออกแรงเช่นเดียวกันนั้นมาไว้ในกำพระหัตถ์แล้วจัดการสถาปนาขึ้นเป็นจักรวรรดิของพระองค์เองเสียเลยในครานี้ "          " ความดิดดี !! "          พระเจ้าเตวูทรงส่งพระสุรเสียงแหลม ในขณะที่ห้าขันทีพลีสวาทต่างลีลาศมายืนเรียงรายกันเป็นแถวแล้วกราบทูลขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน          " แล้วพระองค์ก็จะได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ในปฐพีเกวลทวีปในพริบตาพระเจ้าข้า "          " ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า... วาจาชอบ วาจาชอบ "          พระเจ้าเตวูทรงพระสรวลลั่นท้องพระโรงพลางทรงมีพระบรมราชโองการ          " ทหารวัง... "          " พระเจ้าข้า "          " ถล่มท้องพระคลังอภิมหาสมบัติพัสถานอนันตาแล้วขนทองหนึ่งในสิ่งที่มีอยู่มาแจกจ่ายให้ห้าขันทีผู้เป็นที่ปรึกษาของข้า "          " รับด้วยเกล้าพระเจ้าข้า "          กล่าวจบทหารวังรีบวิ่งไปจัดการ เหล่าขันทีคุกเข่าลงพร้อมถวายบังคมอย่างปรีด์เปรม          " ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเป็นล้านปี ล้านๆปี "          มโหรีตีฉาบดังสนั่น - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 89          ภายในตำหนักหลังหนึ่งซึ่งใหญ่โตและโอ่อ่าที่พระเจ้าเตวูทรงพระราชทานให้เป็นตำหนักส่วนตัวของเหล่าขันทีพลีสวาททั้งห้า บรรดาขันทีได้ตั้งชื่อตำหนักแห่งนี้ว่า ตำหนักมังกรฟ้าผ่าจักรวาลอนันตาห้าขันทีพลีสวาท ดำเนินกิจกรรมตามที่เคยกระทำมาเมื่อครั้งตั้งสำนักสากกระเบือเขียวในกรุงพะคัมด์          ส่วนพิเศษแห่งตำหนักแห่งนี้ก็คือมีห้องอยู่มากมายหลายห้อง และแต่ละห้องจะมีเครื่องมือปรนเปรอความสุขทางเพศแบบต่างๆชวนสยิวเรือนร่างเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็น เครื่องหัตถากล เครื่องแสนขน เครื่องเตาสวาท เครื่องสายธารากระสันต์ และเครื่องกระบองสวรรค์ เป็นต้น ห้องเหล่านี้เหล่าขันทีได้ตั้งชื่อเอาไว้ว่า ห้องหฤหรรษ์ ไม่เพียงแค่นั้น ภายใต้ตำหนักยังมีคุกใต้ดินไว้สำหรับกักขังผู้คนที่ต่อต้านหรือขัดขืนเอาไว้เพื่อทรมานสนองตัณหาของเหล่าขันทีทั้งห้าอีกด้วย          เพลากระนั้น เหล่าขันทีซึ่งเพิ่งจะกลับจากการเข้าเฝ้าพระเจ้าเตวูได้มาอาบน้ำชำระกายกันอยู่ในสระน้ำกลางตำหนัก พวกหล่อนต่างวักน้ำขึ้นสาดเล่นใส่กันจนเป็นที่สนุกสนานโดยไม่ทันรู้เลยว่ามีบุคคลกลุ่มหนึ่งแอบซุ่มดูอยู่ในซุ้มมะเดื่อข้างๆกันนั้น          ทันใด บุคคลหนึ่งในนั้นพลันทำเสียงดังขึ้นจนเป็นพิรุธ เหล่าขันทีต่างหยุดสนุกสนานพลางร้องสนั่นไปทั่ว          " อ๊ายยย... !! มีผู้แอบดู "          หนีรูเกลือกนัยน์ตาไปยังซุ่มมะเดื่อพร้อมตะโกนก้องไปว่า          " เผยร่างมาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ข้าจะจู่โจมเจ้า "          เงียบกริบ... ไม่มีเสียงผู้ใด และไม่มีใครปรากฏกายออกมา หนีรูหันหน้าไปมองกิ่งไม้อันเต็มไปด้วยรังมดแดง ก่อนที่หล่อนจะแหวกว่ายสายธาราไปเหนี่ยวกิ่งนั้นลงมาแล้วขว้างเข้าไปในซุ้มมะเดื่อในบัดดล และแล้ว...          " เจี๊ยกกกก มดแดง "          เสียงชายหลายคนร้องลั่นพลันพากันแหวกซุ้มออกมาจนหมดสิ้น เหล่าขันทีทั้งห้าต่างนัยน์ตาลุกวาวพลางกล่าวขึ้นพร้อมกัน          " ห้านักเลงเมืองพะคัมด์ !! "          ที่แท้บรรดาผู้ที่แอบซุ่มอยู่ในซุ้ทมะเดื่อนั้นหาใช่ใครอื่น หากแต่เป็น หล่อล่ำ ดำดุ คุกรุ่น หุนหัน และพลันแล่น เหล่าห้านักเลงเมืองพะคัมด์ซึ่งแอบติดตามเหล่าห้าขันทีพลีสวาทมาอย่างลับๆกระนั้นเอง          ชายฉกรรจ์ทั้งห้ากระโจนลงสระน้ำไปในทันที ต่างโผเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงขันทีที่เคยเป็นคู่รักของตนอย่างเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข          " นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้พานพบกันอีก "          ไซ้เนินกล่าวกับคุกรุ่นผู้เป็นคู่ใจ          " มิไยพวกเราไม่มาฟื้นความหลังกัน "          " สวรรค์ เหมาะเทียว "          ถูไถกล่าวขึ้น          " อันใดฤาเจ้า ? "          หนีรูถาม          " ก็เรามีห้องหฤหรรษ์อยู่มิใช่ฤา "          " จริงด้วยสิ "          เพลินพวงเปรย          " สิ่งใดคือห้องหฤหรรษ์ ? "          พลันแล่นถามจบ เหล่าขันทีทั้งห้าต่างมองหน้ากันพลันยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย          " เดี๋ยวพวกเจ้าก็จะรู้เอง "          หวงหลังเอ่ย - - - - - - - - -          ภายหลังจากที่ความหฤหรรษ์ทั้งมวลได้ผ่านพ้นไปแล้ว เหล่าห้าขันทีพลีสวาทและห้านักเลงเมืองพะคัมด์ต่างก็มาร่วมประชุมปรึกษาหารือกันอยู่ที่ป้องโถงในตำหนักแห่งนั้น          " สวรรค์บันดาลให้พวกเราได้มาพบกันอีกครา "          คุกรุ่นกล่าว          " น่าเสียดายที่สำนักสากกระเบือเขียวของพวกเราถูกพระเจ้าเตวูทำลายเสียสิ้น "          หล่อล่ำเอ่ย          " พระเจ้าเตวูช่างรุกรานพวกเราเสียจริง นับตั้งแต่ยึดดินแดนถิ่นฐานบ้านเกิดของพวกเราไป ทั้งยังทำลายแหล่งหากินของพวกเราอีกด้วย "          พลันแล่นรำพัน          " เราน่าจะทำสิ่งใดเป็นการแก้แค้นให้หนำหทัยนะ "          หุนหันเปรย          " มิไยพวกเราไม่มาร่วมกันกำจัดกษัตริย์พะคัมด์ลงเสีย "          ดำดุเสนอจบ หนีรูก็เอ่ยขึ้นว่า          " น่าคิด หากแม้นพวกเราสังหารพระเจ้าเตวูได้ พวกเราก็จะกลายเป็นจักรพรรดิหมู่ "          " น่าดูชม "          เพลินพวงยิ้มกริ่ม          " แต่พระเจ้าเตวูมีองค์รักษ์แน่นหนา "          ถูไถครวญ          " ไม่ยาก หากใช้อุบาย "          หวงหลังชี้แจง          " ทำเช่นไร ? "          ไซ้เนินสงสัย ในขณะที่หวงหลังลุกขึ้นเดินมาข้างหน้าก่อนหันขวับกลับมาทำตาเจ้าเล่ห์พลางกล่าว          " เอาพระเจ้าเตวูมาขังคุกแล้วปลุกด้วยเครื่องหฤหรรษ์ " * * * * * * * * จบบทที่ 34 โปรดิดตามต่อบทที่ 35 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:19:23 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 90 บทที่ 35          วันสุดท้ายแห่งการเฉลิมฉลองของพระเจ้าเตวูผู้ซึ่งใช้ไพร่พลโยธามหาศาลเข้ายึดอนันตาเอาไว้ได้ บรรดาเหล่าทหารหาญกำลังสำเริงสำราญอยู่กับเหล้าสุรามากมายที่ถูกนำมาแจกจ่ายกันจนถ้วนทั่วโดยหารู้ไม่ว่า ภายในเหล้าสุราเหล่านั้นมียาพิษปะปนอยู่จนเต็ม          และแล้ว เหล่าทหารพะคัมด์ทั้งหลายก็พากันล้มลงนอนจนเกลื่อนท้องพระโรงโดยที่ไม่มีผู้ใดลาวงรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงเลยว่าเป็นเพราะเหตุใด ต่างเข้าใจกันไปว่าทหารเหล่านั้นพากันเมาสุราจนสลบไศลไม่ได้สติ          ฝ่ายพระเจ้าเตวูนั้น ก็กำลังทรงเมามายอยู่กับพระเมรัยในพระคนโทส่วนพระองค์อยู่ที่พระแท่นบรมราชบัลลังก์ทองมยุรามหากายีศรีโกมุทสมุทรวิมานนั้น อันพระสุราเมรัยในพระคนโทของพระองค์นี้ หาได้มียาพิษบรรจุไว้เหมือนดังเช่นสุราของบรรดาทหารหาญอื่นๆไม่ หากแต่เป็นเพียงพระสุราเมรัยชั้นเยี่ยมเพียงเท่านั้น          เหล่านางกำนัลที่คอยปรณนิบัติพัดวีองค์กษัตริย์พะคัมด์ต่างก็ได้ชี้ชวนพระองค์ให้ทรงผุดลุกขึ้นจากพระแท่นบรมราชบัลลังก์องค์นั้นมา          " ฝ่าพระบาทเพคะ "          " อารายยยยเหรอจ๊ะ... แม่...คุณ ทูน หัว "          ทรงเมา          " เชิญเสด็จข้างในเถอะเพคะ "          " อั้นแน่... เจ้าคิดอันใดไว้ในหทัยฤา เรารู้นะ "          ทรงยิ้มกรุ้มกริ่ม          " แหม... พระองค์เนี่ย "          นางกำนัลเหนียมอายคราหนึ่ง          " หรือว่า... "          ทรงเอ่ยพลางทำพระเนตรลุกวาว นางกำนัลกราบทูลว่า          " ไปหาความสำราญกันเถอะเพคะฝ่าพระบาท "          " ตริเลิศ ไปสิไป ไปกันเถอะ "          ตรัสจบทรงผุดลุกขึ้นโดยพลัน แลเหล่านางกำนัลน้อยทั้งสี่คนก็คอยประคององค์ให้ทรงพระดำเนินเข้าสู่พระตำหนักในในทันที เหล่านางกำนัลพวกนี้ได้รับบัญชามาเป็นพิเศษจากขันทีพลีสวาททั้งห้านั่นเอง          เสียงสืบเท้าฉับๆของนางกำนัลและพระเจ้าเตวูดังไปทั่ววัง จนกระทั่ทั้งหมดผ่านออกไปทางประตูข้าง มุ่งสู่ตำหนักมักกรฟ้าผ่าจักรวาลอนันตาห้าขันทีพลีสวาท          " เอ๊ะ...!? นี่มันไม่ใช่ทางไปตำหนักในนี่จ๊ะ "          พระเจ้าเตวูทรงพระสะลึมสะลือตรัสถาม          " หม่อมฉันมีที่ใหม่จะถวายความหฤหรรษ์พันลึกอย่างที่มิทรงนึกถึงมาก่อนเลยเชียวเพคะฝ่าพระบาท "          " น่าสนุกยิ่ง ไป ไปต่อเลยจ้ะ "          และแล้ว ในที่สุด ขบวนเสด็จก็รีบรุดมาจนกระทั่งถึงตำหนักของเหล่าขันที ซึ่งในขณะนี้พระเจ้าเตวูกำลังทรงเมามายอย่างหนักหน่วงแล้ว ทรงแลเห็นภาพรอบข้างนั้นลางเลือนไม่แจ่มชัด          พระวรร่างของพระเจ้าเตวูถูกนำเข้าสู่ตำหนักและถูกโยนเข้าไปภายในห้องๆหนึ่งซึ่งมืดมิด          ในไม่ช้า ตะเกียงภายในห้องนั้นก็ถูกจุดขึ้นจนสว่างไสวเรืองรองไปทั่วห้อง แลเห็นห้าขันทีพลีสวาทและห้านักเลงเมืองพะคัมด์ยืนล้อมองค์พระเจ้าเตวูกันอยู่          " ดูสิ นี่นะหรือคือกษัตริย์พะคัมด์ผู้ยิ่งใหญ่และเกรียงไกรในปฐพี "          พลันแล่นกล่าวขึ้น          " ฮึ ฮึ ฮึ น่าสมเพชนัก พวกเรา ช่วยกันหัวเราะใส่พระองค์กันหน่อยสิ "          ไซ้เนินว่าจบ ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ฝ่ายพระเจ้าเตวูทรงขยับกายไปมาอย่างช้าๆบนพื้นห้องที่ปูด้วยหญ้าคา สายพระเนตรยังคงอ่อนล้าและทอดสิ่งใดไม่เห็น          " เป็นเช่นใด ? ไฉนเป็นเช่นนี้ "          ตรัสด้วยพิโรธ          " จะเช่นใดกันเล่า ก็ทรงเมามิได้สตินะสิเพฮ๊า... "          เพลินพวงตวาดมาโดยพลัน หวงหลังหันขวับไปยังถูไถพลางกล่าว          " ถวายสายธาราให้ทรงกระจ่างแจ่มซิ "          ถูไถเดินถือถังน้ำมาแล้วสาดซัดใส่ไปยังพระพักตร์ของพระเจ้าเตวูในบัดดล กษัตริย์พะคัมด์ทรงชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ ทำให้ดวงพระเนตรสว่างโปร่งโล่งแลเห็นทุกสิ่งชัด          " หา...พวกเจ้า "          ทรงตะลึง          " โวหารมิผิด เป็นพวกเราเอง "          หนีรูกล่าว          " พวกเจ้าประสงค์สิ่งใด คิดทรยศหักหลังฤา "          " แม่นแท้ "          " หึ... อย่าปองเลยว่าจะสัมฤทธิ์ประสิทธิผลดังมาตร "          " ดำรัสผิดแล้ว "          หล่อล่ำว่าจบ คุกรุ่นก็เดินมากระชากพระเกศาขึ้นจนพระพักตร์พระเจ้าเตวูเงยหงายจึ่งตวาดไป          " บรรดาทหารหาญอันชาญชัยของพระองค์ล้วนถูกยาพิษตายสิ้นแล้ว "          " หา...!! โอ... ไพร่พลของข้า "          หุนหันก้มหน้ามากล่าวว่า          " ในไม่ช้า อนันตาก็จะได้ทั้งพะคัมด์ เถมรู ละวิรัฐ เป็นเมืองขึ้น และเมื่อนั้น... "          " เมื่อนั้น พวกเราทั้งสิบก็จะตั้งตนเป็นจักรพรรดิหมู่ ครอบครองดินแดนทั้งหลายในเกวลทวีปแห่งนี้ "          ดำดุว่าจบ พระเจ้าเตวูพิโรธจัด ทรงตวาดลั่นว่า          " อย่าหวังไปเลยไอ้พวกสัตว์นรกวิตถารเดรัจฉานวิปลาศ "          ฉาด..ด..ด ขันทีทั้งห้าวาดหัตถาตบพระพักตร์พระเจ้าเตวูกันคนละมุมอย่างพร้อมหน้ากัน          " ดำรัสอาจหาญนัก ดีล่ะ นี่คงอยากสัมผัสรสชาติเครื่องมือหฤหรรษ์ของพวกเรากระมัง "          หนีรูกล่าวจบก็หันไปปรบมือสามครา          ห้านักเลงเมืองพะคัมด์กรูกันมายังพระเจ้าเตวูพลางใช้กำลังจับกุมและมัดพระวรกายของพระองค์ไว้กับพื้นห้อง จากนั้นเหล่าขันทีทั้งห้าก็หันไปดึงเชือกมากมายที่ห้อยลงมาจากเพดาน ซึ่งเชือกเหล่านั้นก็เป็นเชือกเปิดครื่องกลไกหฤหรรษ์ทั้งหมด          ในไม่ช้า เครื่องมือเพิ่มความหฤหรรษ์นานาชนิดก็พุ่งเข้าใส่พระวรกายพระเจ้าเตวู แต่ละสิ่งต่างมุ่งจู่โจมจุดยุทธศาสตร์สำคัญอย่างไม่บันยะบันยัง          " อา.... "          เสียงองค์กษัตริย์ทรงร้องครวญครางจนดังสนั่นไปทั่วห้อง เหล่าห้าขันทีพลีสวาท และห้านักเลงเมืองพะคัมด์ต่างยืนจ้องมองด้วยความพึงพอใจระคนกับความสะใจในส่วนลึก จากนั้น เหล่าห้าขันทีและห้านักเลงก็พากันออกจากห้องแห่งนั้นไป ประตูห้องปิดลงจนสนิท ตามด้วยเสียงลั่นกลอนบานประตูนั้น          พระเจ้าะตวูทรงถูกทิ้งให้อยู่ในห้องหฤหรรษ์แต่เพียงพระองค์เดียวโดยไม่มีผู้ใดเหลียวแล เครื่องมือกลทั้งหลายยังคงทำงานของมันต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ราวกับว่าลานของมันนั้นถูกขันเอาไว้อย่างตึงแน่นกระนั้นแล - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 91          รุ่งเช้าวันหนึ่ง แสงทองอรุณรัศมีทวีความเจิดจ้าจนโลกาสว่างไสวไปทั่ว ฝูงนกนารีแอ่นแหงนหน้าโผผินบินร่อนจนเต็มพระนครอันโอฬารตระการตาแห่งอนันตาประเทศอันยิ่งใหญ่          ภายในท้องพระโรงพระบรมมหาราชวังอนันตา          มโหรีประโคมเพลงหมู่อสุราเสวยราชย์ สิบสามชั้น          นับเป็นการสรรเสริญเหล่าขันทีและนักเลงทั้งสิบที่ได้สถาปนาตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์พร้อมกันคราวเดียวทั้งหมด          เหล่าขันทีและนักเลงนั่งอยู่บนบัลลังก์องค์ใหม่ที่ยาวสิบวา สูงสิบศอก ทำด้วยทองคำหนักสิบเกวียน ใช้เวลาก่อสร้างสิบวันสิบคืนโดยใช้ช่างเพียงสิบคน สิ้นเงินงบประมาณแผ่นดินไปทั้งสิ้นสิบล้านเบี้ย          นักบวชผู้หนึ่งประพรมน้ำมนต์ก่อนถวายชัยมงคล เจ้าพนักงานลั่นมโหระทึกพร้อมประโคมกลองชนะสังข์แตรดุริยางค์ จากนั้นเหล่าขุนนางอัญเชิญพระมหามงกุฏสิบองค์ออกมายังบัลลังก์ยาวสิบวานั้น เหล่าขันทีและนักเลงทั้งสิบรับมงกุฏของแต่ละคนมาแล้วจึงสวมบนศรีษะ          มโหรีรัวฆ้องจนก้องไปทั่ว          หนีรูผุดลุกขึ้นยืนก่อนกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดังไปทั่วท้องพระโรงแห่งนั้นว่า          " ณ บัดนี้ พวกเราทั้งสิบจะร่วมกันปกครองอนันตา พะคัมด์ และละวิรัฐกึ่งหนึ่ง ขอให้ปวงประชาทั้งมวลจงร่วมกันกล่าวสดุดีแลเฉลมพระนามพวกเราว่า... องค์เจ้าทศกษัตราอนันตาราชัน "          ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดเสียงหนึ่งสนั่นก้องไปทั่ว          " ข้าไม่ยอมรับ "          อำมาตย์ผู้หนึ่งตะโกนขึ้น "          องค์เจ้าทศกษัตราอนันตาราชันทั้งสิบองค์ทรงผุดลุกขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน          " เจ้า... บังอาจนัก "          องค์ถูไถตรัส          " ลากมันไปประหารเสียดีไหม "          องค์หล่อล่ำเสนอแนะ          " ยังก่อน แก่ๆอย่างนี้เห็นทีคงอยากสำราญก่อนตาย "          องค์ไซ้เนินหยุดไปครู่จึงตรัสต่อว่า          " ทหาร... "          " พระเจ้าข้า "          " ลากมันไปห้องหฤหรรษ์ในทันที "          อำมาตย์ผู้นั้นถูกลากตัวออกจากท้องพระโรงไปอย่างรวดเร็ว - - - - - - - - -          ตกดึกอันเงียบสงัดภายในท้องพระโรงเล็กของพระราชวัง บรรดาองค์ขันทีทั้งห้ากำลังปรึกษาหาลือการลับกันอยู่โยหามีเหล่าองค์นักเลงทั้งห้ามาร่วมด้วยไม่          " ข้าว่ามันไม่ค่อยเหมาะนะ "          องค์เพลินพวงตรัสขึ้น          " ไยเจ้า? "          องค์ไซ้เนินทรงถาม          " ก็พวกนักเลงทั้งห้านะสิ จะให้พวกมันมาครองบัลลังก์อนันตาร่วมกับพวกเราละหรือ "          " ก็จริงของเพลินพวงเขานา... พวกนักเลงทั้งห้าเป็นแค่เพียงนักเลงอันธพาลชั้นสวะ ไม่เหมาะแก่ราชบัลลังก์อนันตา นอกจากนั้น ยังเป็นการเพิ่มส่วนแบ่งในราชสมบัติ ทำให้พวกเราได้ทรัพย์สินน้อยลงไปอีก "          องค์หนีรูเห็นพ้อง          " ถ้าเช่นนั้น... "          องค์ถูไถทรงฉงน          " ถูกต้อง... เราควรหาทางกำจัดห้านักเลงเมืองพะคัมด์ออกไปเสียจากราชบัลลังก์เสีย "          องค์หวงหลังเอ่ย          " กล่าวได้เหมาะ เช่นนั้นพวกเราควรรีบจัดการโดยพลันอย่าได้ช้า "          องค์ถูไถเสนอ และแล้ว เหล่าองค์ขันทีทั้งห้าต่างก็เสด็จพระราชดำเนินกลับไปยังห้องบรรทมของแต่ละองค์ในทันใด - - - - - - - - -          หลายวันต่อมา          มีข่าวประกาศก้องไปทั่วแผ่นดินอนันตาว่า เหล่าองค์นักเลงทั้งห้าต่างพากันสุขสมจนสิ้นพระชนม์กันไปจนหมดสิ้น และ ณ บัดนี้เป็นต้นไป พระสมัญญานามองค์เจ้าทศกษัตราอนันตาราชัน จะถูกยุบเลิกและเปลี่ยนใหม่เป็น องค์เบญจขันทีกษัตรียาผู้งามหน้า          ปวงประชาต่างดีใจโห่ร้องจนกึกก้อง เพราะถึงอย่างไร เหล่าขันทีก็เคยเป็นขุนนางผู้ใหญ่รับใช้เจ้าฟ้ามูรตีมาก่อนเก่า ซึ่งก็ยังดีกว่าไปเอาพวกนักเลงพะคัมด์มาร่วมครองบัลลังก์ให้หม่นหมอง          ภายในท้องพระโรงพระราชวัง องค์เบญจขันทีกษัตรียาผู้งามหน้า ออกนั่งบัลลังก์ซึ่งลดขนาดลงเหลือเพียงห้าวา สูงห้าศอก ทำด้วยทองคำหนักห้าเกวียน ใช้เวลาแก้ไขห้าวันห้าคืนโดยใช้ช่างเพียงห้าคน และสามารถเอาทองที่เหลือไปขายประหยัดงบประมาณแผ่นดินไปได้อีกห้าล้านเบี้ย          จากนั้น มโหรีบรรเลงเพลง เบญจกากีผยองครองวสุนธรางามหน้าจริง          องค์หนีรู องค์ถูไถ องค์ไซ้เนิน องค์เพลินพวง และองค์หวงหลัง ทรงร่วมร้องบทเพลงเป็นลำดับไป          " มวลไผทสรรเสริญเบญจขันที "          " จะมิมีสิ่งใดกลายกล้ำเราได้ "          " จะทำอย่างไรถ้ามูรตีมาตีคืน "          " เราจงตื่นจับฟืนเข้าเผาผลาญ "          " ส่งกำลังไปจัดการเสียเลย "          โอ้เอยกระไรเลย องค์เทวา ไยเฉยเมยจงเฉยเงยพระพักตร์ทรงทอดชะตาอนันตาบ้าง * * * * * * * * * จบบทที่ 35 โปรดติดตามต่อบทที่ 36 แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 48 14:27:51 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 12 ธ.ค. 48 14:27:15 ]