ความคิดเห็นที่ 1
.
(83) ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
สุดท้ายแล้วไมเคิลก็พาพ่อแม่ไปที่ร้านอาหารคลิฟเฮ้าส์ ซึ่งเป็นที่ที่ 'สเตรท' ที่สุดเท่าที่เขาจะนึกออก
แล้วก็ยังห่างไกลจากความชุลมุนของคืนฮาโลวีนถนนโพลค์พอสมควร ไม่อย่างนั้นเหล่าแม่ชีติดล้อก็อาจจะโผล่มารบกวนเวลาของครอบครัวได้อีก
เขาพยายามแข็งใจอธิบายให้พ่อแม่ฟังว่า บรรดาแม่ชีเหล่านั้นเป็น 'เพื่อนเพี้ยนๆ ของโมนา' และเป็นผู้ชายอย่างที่พ่อเข้าใจ
"ตุ๊ดตู่ล่ะสิ"
"เฮิร์บ!" แม่ของไมเคิลทำส้อมหล่นจากมือ ถลึงตาใส่สามี
"อ้าว ไม่งั้นแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ"
"คำนี้ฟังดูไม่ดีเลย เฮิร์บ"
"มันจะไม่ดียังไง เราเป็นชาวไร่ชาวสวนนะอลิซ ตามป่าตามเขาก็มีตุ๊ดตู่อยู่ในรูกระบอกไงเล่า" เขาหัวเราะเสียงลั่น
"ไปว่าคนที่เขาเป็นธรรมชาติของเขาอย่างนั้นน่ะมันไม่ดีหรอกนะ"
"เป็นธรรมชาติน่ะเรอะ ผู้ชายแต่งตัวเป็นยายชีไถสเก็ตออกมากลางถนนเนี่ยนะธรรมชาติ"
"เฮิร์บ... อย่าโวยวายได้มั้ย โต๊ะข้างๆ เขาอาจจะเป็นคาทอลิกก็ได้นะ"
ไมเคิลเงยหน้าขึ้นจากจาน พยายามพูดด้วยท่าทีธรรมด๊าธรรมดาเท่าที่จะทำได้ "มันก็เหมือนกับงานเทศกาลมาร์ดิกราส์น่ะปะป๊า คนเขาก็ลุกขึ้นมาทำอะไรแผลงๆ กันแบบนี้แหละ เป็นกันเยอะ"
"เป็นตุ๊ดตู่กันเยอะ"
"ไม่ใช่แค่... พวกนั้นหรอกปะป๊า ทุกคนแหละ"
พ่อของไมเคิลทำเสียงพ่นลมทางจมูก แล้วหันไปสู้รับกับสเต๊กในจานต่อ "ป๊าไม่เห็นว่า แก จะออกไปทำบ้าทำบออะไรอย่างนั้นเลย"
"ลูกมันแกร่วอยู่กับ เรา ไงเฮิร์บ บางทีแกอาจจะ อยาก ออกไปข้างนอกมั่งก็ได้... ไปเฮฮาปาร์ตี้อะไรตามประสาเด็กๆ น่ะ ฉันว่าฟังดูน่าสนุกจะตาย"
"เอาสิ สองแม่ลูกไปเฮฮากันซะ ฉันนั่งจัดการสเต๊กนี่รออยู่กับพวกคนปกติดีกว่า"
พนักงานที่กำลังรินน้ำให้เฮอร์เบิร์ต โทลลิเวอร์ได้ยินเข้าพอดี ชายหนุ่มแอบกลอกตาอย่างอิดหนาระอาใจ
แล้วก็แอบขยิบตาให้ไมเคิล
พอกลับมาที่บ้านเลขที่ 28 ซอยบาร์บารี่เลน อลิซ โทลลิเวอร์รายงานข่าวคราวความเคลื่อนไหวในสังคมชาวออร์แลนโดช่วงหกเดือนที่ผ่านมา
มีศูนย์การค้าสร้างใหม่หลังหนึ่ง ไอริสลูกสาวของครอบครัวเฮนลี่ย์ติดกัญชาแล้วก็ย้ายไปอยู่กับโปรเฟสเซอร์คนหนึ่งที่แอตแลนต้า ครอบครัวผิวสีมาซื้อบ้านที่พื้นเล่นระดับของครอบครัวแม็คคินนี่ย์ตรงท้ายถนน ป้ามิเรียมสบายดี ถึงจะพักฟื้นหลังการผ่าตัดเฉพาะของผู้หญิงมานานเต็มทีแล้วก็เถอะ และทุกคนในฟลอริด้าก็เห็นพ้องต้องกันว่าเอิร์ล บัตซ์คงไม่ถูกไล่ออกถ้าเขาเปลี่ยนไปปากเสียกับคนไอริชแทน
คาดว่าคงยังไม่มีน้ำค้างแข็งตอนต้นฤดูหนาวปีนี้
เฮอร์เบิร์ต โทลลิเวอร์นั่งเงียบๆ ตอนระยะเวลาข่าวอันยาวนาน นานๆ ถึงจะหัวเราะหึๆ ในลำคอหรือพยักหน้าประกอบเสียที เขาเริ่มรู้สึกครึ้มๆ ด้วยฤทธิ์ของไวน์เมื่อตอนกินอาหารค่ำ และยิ้มกว้างให้ลูกชายอย่างรักใคร่
"นี่... อะไรๆ เข้าที่เข้าทางดีอยู่รึเปล่า ไมค์"
"ก็ดีแหละ ปะป๊า"
"อย่าไปกังวลเรื่องเพื่อนสาวของแกเลย รู้มั้ย"
"ไม่หรอกครับ ป๊า"
"ช่วงคริสต์มาสนี่ ม้ากับป๊าคงคิดถึงแกน่าดูเลย"
"นี่ เฮิร์บ ลูกมันโตแล้วนะ มันมีเพื่อนมีฝูงของมัน..."
"รู้หรอกน่า แหม! ก็แค่บอกว่าเราคงคิดถึงมันแค่นั้นเอง"
ภรรยาของเขาพยักหน้า "เราจะคิดถึงลูกจ้ะ ไมกี้"
"ผมก็คงคิดถึงพ่อกับแม่น่าดู แต่จะบินกลับไปมันก็แพง..."
"ม้ารู้จ้ะ ไมกี้ ลูกไม่ต้องห่วงหรอก"
"ไมค์... ตอนที่แกยังไม่ได้งานนี่ ถ้าจะให้เราช่วยนิดๆ หน่อยๆ ล่ะก็..."
"ขอบคุณครับป๊า ตอนนี้ยังพอไหวอยู่ครับ มีงานกระจุกกระจิกมาให้ทำอยู่บ้าง"
"นั่นล่ะ มีอะไรก็บอกนะ ตกลงมั้ย"
"ครับป๊า"
"เราภูมิใจในตัวแกนะไอ้ลูกชาย"
ไมเคิลยักไหล่ "ไม่ค่อยมีอะไรให้ภูมิใจนักหรอกครับ"
"อย่าคิดอะไรโง่ๆ อย่างนั้น แกมันมีดีไม่น้อยหน้าใครหรอก ของบางอย่างมันต้องใช้เวลานะไอ้ลูกหมา แล้วแกก็จะรู้เองแหละว่าจะทำอะไรกับมันยังไง ให้ตายสิ ว่าไปป๊าก็อิจฉาแกเหมือนกันนะเว้ย แกยังหนุ่มยังแน่น ไม่มีห่วงผูกคอ อยู่ในเมืองสวยๆ ที่เต็มไปด้วยผู้หญิงสวยๆ อย่างเนี้ย ไม่ต้องห่วงเลยไอ้ลูกหมาเอ๊ย"
"ก็คงงั้นมั้งครับ"
"แหงอยู่แล้ว วิ่งฉลุยลุยโลด!" เขาหัวเราะในลำคอแล้วแกล้งแย็บหมัดเฉี่ยวแก้มไมเคิลเบาๆ "อยู่ให้มันห่างๆ ไอ้พวกตุ๊กตู่พวกนั้นไว้แล้วกัน"
ไมเคิลยิ้มอย่างองอาจมาดแมน "ผมไม่ใช่สไตล์ที่พวกนั้นชอบอยู่แล้วล่ะป๊า"
"ให้มันได้อย่างนี้สิ" เฮอร์เบิร์ต โทลลิเวอร์ยีผมลูกชายผู้เป็นความภาคภูมิใจและความปีติของพ่อแม่
.
จากคุณ :
พิธันดร 
- [
13 ธ.ค. 48 18:33:23
]
|
|
|
ป๊ากับม้ามาเยี่ยมช่วงฮาโลวีนครับ คราวที่แล้วเห็นผู้ชายแต่งเป็นแม่ชีเล่นสเก็ตเรียบร้อยไปแล้ว
ตอบกระทู้อยู่ที่ตอนเก่านะครับ
บ้านคุณพีท
เสื้อสูทเบลเซอร์ blazer
