ความคิดเห็นที่ 1 คุณเคยมีรักครั้งแรกหรือเปล่าครับ ? หลายต่อหลายคน ตอบ " เคยสิ " แต่คำว่าเคยนี่ก็มีหลายนิยามเหมือนกันนะ เคยรัก หรือว่าเคยชอบกันล่ะ คุณเท่านั้นที่รู้ คุณเท่านั้นที่เป็นผู้ตอบคำถามให้ตัวเอง ชีวิตที่ผ่านมา ผมเจอผู้คนมากหน้าหลายตา เจอผู้หญิงมามากมาย หากแต่ คนที่ผมคิดว่าผมรัก และรักเธอมากที่สุด ในด้านความรักที่หญิงพึงจะมีต่อชายแล้วล่ะก็ คงเป็นแฟนคนแรกของผม คนที่ผมคิดว่า ชาตินี้ผมจะหาใครซักคนมายืนแทนที่เธอในหัวใจได้หรือ ไม่ ผมไม่ได้ต้องการให้ใคร มาเป็นตัวแทนใคร แต่ผมต้องการให้ใครซักคน มาทำให้ภาพความทรงจำของเธอเลือนหายไปจากใจของผมตลอดกาล   รักครั้งแรกของคุณเกิดขึ้นตอนไหน? ตอนประถม มัธยม มหาวิทยาลัย หรือว่า ตั้งแต่เรียนอนุบาล หลายต่อหลายคนคงนั่งอมยิ้มละนึกไป ผมเองยังอมยิ้มเลย เมื่อคิดถึงมัน แม้ตอนนี้จะเสียเธอไป แต่ความรู้สึกข้างในใจลึกๆ มันยังเหมือนเดิม มีรอยยิ้มบนใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเมื่อคิดถึงมัน   รักครั้งแรกของผม พูดได้เต็มปากว่ารักเธอตั้งแต่แรกเจอเลยล่ะ แต่เห็นหน้า เห็นอากัปกิริยาที่เธออยู่กับเพือนๆ เห็นลักษณะท่าทางการพูดคุยกับผู้คนของเธอ จนผมได้มาเป็นเพือนเธอได้คุยกับเธอ ทำความรู้จักกับเธอ ทำให้ผม............ รักเธอตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกัน ผมกับเธอเป็นเพือนกัน เรียนที่เดียวกันแต่ต่างห้อง คุณเชื่อมั้ยว่า ขนาดเราเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ม.1 แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักเธอเลย จนมาถึงม.3 ผมถึงเคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ ครั้งแรกในชีวิต "เธอเป็นนางฟ้าหรือเปล่านะ" เธอน่ารัก ไม่สวย หมวย มีรอยยิ้มที่ทำให้คนอยู่ใกล้รุ้สึกว่า มีความสุขที่ได้คุยกับเธอ ได้เห็นหน้าเธอ เธอช่างเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างเหลือร้ายจริงๆ เพราะขนาดเจอกันสบตาแรก ผมก็หลงรักเธอไปแล้ว ยังไม่ได้ทันพูดคุยกันด้วยซ้ำ   เพือนผมซึ่งอยู่ห้องเดียวกับเธอ เป็นคนแนะนำให้เรารู้จักกันเพราะเราต้องมาทำงาน กิจกรรมโรงเรียนร่วมกัน ในฐานะตัวแทนคณะกรรมการ ห้องแต่ละห้องในชั้นปีนั้น เราคุยเรืองงานกัน แล้วสายตาผมไม่ได้ละทิ้งโฟกัสไปจากเธอเลย ผมเฝ้ามอง มอง และมองเธอ จนเธอเองไม่กล้าพูด ไม่กล้าคุยกับผมเลยซักคำ เธอหลบตาผม เธออาย แล้วเธอก็เดินอมยิ้มจากไป โดยที่การเจอกันครั้งนั้นผมได้ยินคำพูดจากเธอแค่คำเดียวเท่านั้น " สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ " คุณเชื่อมั้ย คำคำนี้ ดังก้องในใจผมหลังจากวันนั้นทั้งยามหลับและยามตื่น ผมเฝ้าฝัน อยากจะพบเธอ คิดถึงเธอ เพ้อถึงเธอ เรื่อยมา.................   จนมาถึงวันที่เราต้องทำงานด้วยกัน ผมได้พูดคุยกับเธอมากขึ้นๆ เราเริ่มสนิทกัน ส่วนจะมากน้อยแค่ไหนนั้น ลองตามผมเข้ามาในเสี้ยวหนึ่งของ ความจำในอดีดของผมละกันนะ ผม: หวัดดีครับ เจอกันอีกแล้วนะวันนี้ คือผมชื่อ...... เธอ: บอยค่ะ จำได้ค่ะ (เธอยิ้ม) ผม: แล้วคุณล่ะครับ คือผมจำ............... เธอ: ปอค่ะ ปอปลาตากลม แต่ปอคนนี้ตาชั้นเดียวนะคะ ไม่กลม (เธอยิ้ม) ผม: (ยิ้ม) วันนี้พูดเก่งกว่าเมื่อวันแรกที่เจอกันนะครับ สงสัยว่า อารมณ์ดี มีอาไรพิเศษหรือเปล่าเนี่ย เธอ: เปล่าค่ะ แต่รู้สึกดีที่เราได้เจอกันอีก ผม: ดีกว่าผมนะครับ รู้สึกแย่มากๆเลย ที่ต้องมาเจอกับปอ เธอ:( ทำหน้างง) ทำไมหรอคะ ผม: ผมพูดกับคนน่ารักไม่ค่อยเก่งน่ะครับ แพ้ทาง สงสัยว่า เวลาอยู่กับปอคงต้องให้ปอเป็นคนพูดละผมเป็นฟัง จะดีกว่ามั้ง เธอ: ค่ะ ทำงานกันเหอะ แบบนี้ เดียวไม่ได้งานน๊ะ แล้ววันนั้นผมกับเธอก็คุยกัน ช่วยกันทำงาน บรรยากาศมากมายโดยรอบมีคนเป็นสิบคน แต่เหมือนว่า บนโลกแห่งนี้ มีผมกับเธอแค่สองเรา เราสองคนเท่านั้น แค่เราสองคน............ จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:47:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมกับเธอ แลกเบอร์กัน โทรคุยกันเรือยมา ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน เพราะ ปอเป็นคนเพือนผู้หญิงเยอะมากๆ ไปทีต้องมีเพือนตามไปด้วย เวลานั่งดูหนัง ด้วยกัน ปอนั่งหัวแถว ผมนั่งท้ายแถว แต่ เราก็มีความสุขที่ได้เจอกันทุกครั้ง ทุกวัน ผมโทรหาเธอ ทุกคืน ผม อวยพรให้เธอหลับฝันดี ทุกเที่ยงทุกกลางวัน ผมนั่งทานข้าวพร้อมเธอ เป็นอย่างนี้เรือยมา เรือยมา แต่เรายังเป็นแค่เพือนกัน เพือนกันเท่านั้น เพือนที่รุ้สึกต่อกันดี คุยโทรศัพท์กันที 1 ชม. 2 ชม.3 ชม. 4 ชม. หรือโต้รุ่งกันเลยในบางครั้ง ถ้าเป็นวันหยุด บางทีเราหลับคาโทรศัพท์กันเลยก็มี ตื่นเช้ามาอีกคนก็ปลุกเรียกอีกคน ให้ตื่นละมาคุยกันต่อ แต่เรายังเป็นแค่ เพือนกัน เพือนกันเท่านั้น เพือนกัน ผมเป็นแค่เพือนเธอ........   วันคืนได้ผ่านไป ผ่านไปช้าๆ เวลาคุณมีความรักคงจะเข้าใจ ว่า เวลามันหมุนเร็วเมื่อเราได้พบกันพูดคุยกัน แต่เวลาที่เราไม่พบเธอไม่เจอเธอแล้วล่ะก็ เวลามันหมุนช้าเสียนี่กระไร เข้ามาเราเจอกัน ยิ้มให้กัน คุยกันบ้างเล็กน้อย ก่อนแยกกันไปเรียน เที่ยงเรา ทานข้าวด้วยกัน ผมกับเธอ นั่งทานโต๊ะเดียวกัน ผมเป็นคนไปซื้อ เธอนั่งจองที่ให้ อยากทานอะไร สั่งอะไร เธอนั่ง ผมฟัง จำละไปจัดการหามาให้ในทันที แต่เรานั่งทานด้วยกัน ยิ้มให้กัน คุยกัน เราสองคนมีความสุข (บนความทุกข์ของเพือนๆ รอบโต๊ะ )   ปอเป็นคนน่ารัก ถ้าจะบอกแล้วล่ะก็ น่ารักที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ เพราะโรงเรียนผมผู้หญิงสวยน้อย มีคนสวยอยู่สองคน แต่สำหรับปอ เธอน่ารักที่สุดในโรงเรียน นี่คือคำการันตี จากเพือนๆทุกคนที่รู้จักผม " ***เป็นแฟนปอหรอวะ " "อืม ..... ก็คิดว่าคบๆกันอยู่ทำไมวะ" " โห นี่***ไม่กลัวตีนพวกกุบ้างเลยหรอไง เล่นดอกฟ้า อันดับหนึ่งโรงเรียน ***จะขโมยหัวใจพวกกุทุกคนไปเลยใช่มั้ย " "อ้าวแล้วเข็ม กับ น้องอร ล่ะ สวยกว่าปอทั้งเจอไปพวก*** ไม่ไปจีบล่ะ " " ก็ปอน่ารักนี่หว่า เข็มกับ น้องอร มันสวยหยิ่งว่ะ ดูละขัดตา ให้ควงโชว์พอได้อยู่ ถ้าเป็นแฟนกุจีบ ปอดีกว่า งั้นกุจีบแข่ง*** นะ " " ก็ตามแต่ว่ะ กุรู้แต่ว่า กุชอบเค้า ตอนนี้ที่เหลือเค้าตัดสินใจเอง"   วันต่อมา ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากเธอ เป็นครั้งแรกที่เธอโทรหาผม ปอ: บอยไปบอกอะไรเอ็ม กับ แจ๊คหรอ เค้าโทรมาบอกปอเมื่อกี้น่ะ (เสียงแบบ เศร้ามากๆ ) ผม: ไม่ได้พูดอะไรนิ ทำไมหรอ ปอ: ปอ.......ปอน้อยใจนะ บอยทำไมไม่บอกปอตรงๆ ทำไมไม่พูดความจริง ทำไมต้องให้คนอื่น มาบอกปอด้วย เราก็คุยกันได้ไม่ใช่หรอ ผม: บอยไม่รู้จะบอกปอยังไง คือว่า........... ปอ: บอยไม่ชอบปอแล้วทำไมต้องมา ใกล้ชิดกับปอด้วย ปอเสียใจนะ ทำไมต้องมาหลอกปอด้วย (ร้องไห้) ผม: (ในใจคิดอ้าวเราเพือนกันไม่ใช่หรอ หรือเธอคิดไปไกลกว่านั้นแล้ว ) บอยรักปอนะ บอยไม่กล้าพูด บอยรักปอจริงๆนะ ปอ: สะอื้น แต่เพือนบอยไม่ได้พูดแบบนี้ เพือนบอยบอกปอว่า บอยกำลังจะไปจีบน้องอร บอยโทรหาน้องอรด้วย แล้วทำไม ทำไมบอยทำแบบนี้ มาบอกว่ารักปอได้อีก บอยทำได้ยังไง ผม: งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ บอยอธิบายไปก็เท่านั้น เดียวบอกจะพาปอไป ถามความจริงจากน้องอรเอาละกันว่าบอยจีบ น้องอรหรือเปล่า ปอ: บอยพูดจริงหรอ ผม: จริงสิ บอยคุยกับน้องเค้าเพราะน้องเค้าเป็นน้องสาวเพือนเท่านันเอง ไม่เคยโทรหาน้องเค้าเลย เบอร์บอยยังไม่มีเลยจะให้โทรไปได้ยังไง ปอ: อืม.....(สะอื้นนิดๆ) งั้นปอเชื่อบอย ผม: ตอนนี้เราเป็นอะไรกันหรอปอ เพือนหรือแฟน บอยยังสงสัย ปอ: ทำไมถามแบบนี้ บอยรักปอ แล้วเราจะเป็นเพือนกันได้อีกหรอ ผม: งั้นเราก็เป็นแฟนกันแล้วสิ ปอ: ไม่รู้ แค่นี้นะ ปอไปล้างหน้าก่อน บายค่ะ วางโทรศัพท์ ผม ทั้ง งง ทั้งสงสัย เฮ้ยเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเราเนี่ย มีแฟนกับเค้าละหรอ อะไรเนี่ย เป็นไปได้ไง นี่เธอชอบเราด้วยหรอ วันนั้นทั้งวันผมนั่งอมยิ้ม และมีแต่คำถามๆๆๆๆๆๆๆอะไรต่างๆนานา มากมาย ผมอยากให้ตะวันรีบตก รีบขึ้นใหม่ พรุ่งนี้ผมจะได้พบเธอได้เจอเธอ ผมคิดถึงเธอ คนนั้นผมได้พูดคำนี้ คำที่ไม่เคยพูดมาก่อน "ฝันดีครับ ที่รักของผม" จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราคบกันเป็นแฟนตั้งแต่ ม.3 เทอมปลาย เรือยมา จนขึ้น ม.4 ผมเรียนสายวิทย์ เธอก็เช่นกัน เราสองคน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่มักจะไม่ใช่แค่สองคน ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่า ทำไมเพือนๆชอบเข้ามาเป็นส่วนร่วมในชีวิตของเราเหลือเกิน " บอยไปไหน " "ไปกินข้าว นี่ไปกับปอ ทำไมหรอ" " ไปด้วยดิวะ พวกกุก้อยากกินข้าวกับปอ ปอ พวกผมไปด้วยนะครับ นะจ๊ะที่รัก........... นะจ๊ะ.......... โอ๊ยอย่ายิ้มใจพวกผมละลาย 55555" ผมไม่เข้าใจจริงๆ มีผมมีปอที่ไหนต้องมี***พวกนี้ ตามท้ายตลอด หรือไม่ก็ " ปอไปไหน" "เราจะไปอ่านหนังสือกับบอย ที่ห้องสมุด " " พวกเราไปด้วยนะ พวกเราว่างพอดี บอยเธอไปซื้อน้ำมาด้วยก็ดีนะ ของพวกชั้นเอา ...................... ปอล่ะเอาอะไร สั่งบอยไปเลย นี่รีบไปซื้อเลยนะ พวกชั้นพาปอไปรอที่ห้องสมุดก่อน " ผมเป็นคน ขี้เกียจ แต่หัวดี เพราะที่บ้าน มีแต่คนเก่ง พี่สาวผมเคยเป็นคนเก่งที่สุดของโรงเรียน ชื่อเสียงเธอทำไว้ดีมาก แต่ผมเอง เอาเท้ามาลบทิ้งไว้ไม่เหลือดีเลย ทุกคนชอบเอาผมไปเปรียบเทียบเรืองเรียนกับพี่สาวผม จนผมเองเครียดๆๆๆๆๆๆ เมื่อเครียดมากๆ เออเลยเล่นไปเลย ไม่สนใจ ทิ้งเรืองเรียน สนุกกับเพือน แล้วก็ดูแลแฟน เท่านั้นเอง ชีวิตมีแค่เพือนกับแฟน กลับบ้าน หนังสือ ซื้อมามีไว้วางบนตู้ ก่อนสอบเอามาหนุนหัวนอน เป็นแบบนี้ จนกำลังจะสอบไล่ ม.4 ปอ: ปอจะไปอ่านหนังสือ บอยไปด้วยนะ บอย: อืม บอยต้องไปเตะบอลกับเพือนก่อนน่ะ แล้วเดียวตามไปรับนะ ปอ: ค่ะ ........(เสียงน้อยใจ) วันนั้นผมไปรับเธอเร็วกว่ากำหนด เพราะไม่ได้เล่นบอล คนขาด ทีมไม่ครบ เลยไม่ได้เล่นกัน ผมเดินเข้าห้องสมุด จะเดินไปที่ประจำ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือ เพือนผมห้องคิง อีกห้องกำลัง นั่งคุยกับเธอสอนหนังสือเธอ ดูเธอมีรอยยิ้ม ผิดกับตอนที่อยู่กับผม ผมเสียใจ ผมเสียใจ ผมไม่อยากจะเสียเธอไป ผมยืนหลบมุมไม่ให้เธอเห็นผม ผมจะทำยังไง ผมไม่ใช่คนเก่ง ผมจะทำยังไงไม่ให้เสียเธอไป ผมรักเธอมาก ผมแคร์เธอ เธอกำลังจะรักคนอื่นมั้ย "ผมรักเธอ'"   กลับมาวันนั้น ผมนั่งเฝ้าหาคำตอบให้ตัวเอง เธอชอบคนเก่ง อืม.....................แต่กุโง่นะ ทำไงให้เก่งล่ะ ก็อ่านหนังสือสิวะ แล้วถ้าเก่งเธอจะชอบเราเหมือนเดิมมั้ย อ้าวไม่ทำแล้วจะรู้หรือวะ สรุป ผมตอบคำถามตัวเองละ ก้อ่านหนังสือตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา ผมอ่าน ทำชีท สรุป เป็นสายมือตัวเอง เขียนให้เธออีกชุด เช้ามา เราเจอกันที่โรงเรียน ผมกลายเป็นคนชวนเธอไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ผมเอาโน๊ตชีทให้เธอ เธอสงสัย ว่าเราทำเองหรือ ผมสอนเธอ จากที่ผมได้อ่านมา เธอประหลาดใจ ตกใจ และแปลกใจ ตั้งแต่นั้นมาเราอ่านหนังสือด้วยกัน ผมสอนเธอ เวลาเธอไม่เข้าใจ เพราะผมอ่านมาก่อน และให้พี่ สอนเรืองที่ผมไม่เข้าใจก่อน ก่อนจะมาสอนเธอ ทำชีทให้เธอเสมอ เป้นอย่างนี้เรือยมา   ผมสอบ เทสได้ ที่ 4 ของภาค จากคนที่อาจารย์บอกว่า ไม่มีทานเอนท์ติด ผมกลับได้การยอมรับครั้งใหม่ ปอ ปลื้มและยินดีในตัวผมมาก เธอดีใจที่ไปไหนมาไหน แล้วคนรู้ว่าเธอเป็นแฟนผม ผมดีใจที่เธอรุ้สึกแบบนี้ ผมทำให้เธอยิ้มๆๆๆ ทำให้เธอ ภูมิใจ ผมดีใจจริงๆ ผมตั้งใจอ่านหนังสือมากขึ้น มากขึ้น เป้าต่อไป ผมต้องชนะเด็กห้องคิง คนนั้นให้ได้ คนที่เธอ ชอบพูดให้ผมฟังเสมอว่า " ทำยังไงเราจะเก่งได้อย่างเค้านะ บอยว่ามั้ย '" คำนี้ทำให้ผมกลับมา เอาชนะตัวเอง เอาชนะ คำพูดของเธอให้ได้ ผมสอบโอลิมปิค วิชาการรอบแรกผ่าน ทะลุไปรอบที่สอง ขณะที่คนๆนั้น ตกรอบคัดเลือก ผมสะใจและดีใจมาก ที่เอาชนะ คนที่เธอชมนักชมหนา ว่า เหนือกว่าผมในเรืองเรียน เธอภูมิใจในตัวผมและความสำเร็จของผม เธอกอดผมในวันประกาศผล กระโดดเข้าหาผม ผมอุ้มเธอไว้ เราดีใจด้วยกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น เราไม่เคยแม้กระทั่งจับมือกันเลย เธอเป็นแรงบันดาลใจของผม ผมรักเธอ เธอจะรุ้มั้ยว่า เธอคือส่วนหนึ่งของความสำเร็จของผม ที่รัก ผมรักคุณจริงๆ   ผมสละสิทธ์ ไปสอบรอบต่อไป เพราะต้องไปเข้าค่าย อีกอย่างผมไม่ได้เก่งขนาดจะรุ้พวกอมนุษย์ พวกนั้นได้ ผมให้เหตุผลเธอว่า ผมไม่อยาก อยู่โดยไม่มีเธอเป็นเวลาเกือบ 3 เดือน เธอเข้าใจผม เรารักกันมากขึ้น จับมือกันเดิน หยอกล้อกัน ผมจี้เอวเธอเวลาที่เธอ ง่วงนอน จะหลับตอนอ่านหนังสือ แกล้ง หอมเธอเวลาที่เธอสนใจหนังสือมากกว่าผม กุมมือเธอไว้ เวลาที่เรา ไปไหนมาไหนด้วยกัน นอนหนุนตักเธอเวลาที่ผม ทบทวนสรุปบทเรียนให้เธอฟัง และจูบเธอ ในวันที่เธอ บอกว่า " ปอรักบอย " คำแรกที่ผมได้ยินจากปากเธอ แม้เคยถามแล้ว แต่เธอพึ่งจะพูดให้ผมได้ยิน   อะไร อะไรก็เหมือนจะสีชมพูไปหมด ท้องฟ้า เมฆหมอก กระทั่ง พระจันทร์ ในยามค่ำคืน ผมกับเธอไปดูฝนดาวตกด้วยกัน เธอนอนหนุนตักผม ผมก้มหน้ามองหน้าเธอ เอามือลูบผมเธอ ปอ: บอยเก่งจังทำไมทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง เล่นกีฬาก็ได้ เรียนก็ได้ ปอสิ ทำอะไรไม่ได้ซักอย่างเลย เรียนก็ไม่ดี นี่ขนาดอ่านหนังสือทุกวันนะ ปอยังสอบแค่ผ่านเอง ผม: งั้นบอยจะช่วยปออ่านหนังสือมากขึ้นนะ จะได้สอนปอได้เข้าใจมากขึ้น มีอะไรไม่เข้าใจปอก็ถามบอยสิ เล่นพนักหน้าเข้าใจหมดบอยก็ไม่รู้ว่าปอเข้าใจหรือเปล่า ปอ: ก็ปอ มัวแต่มองตาบอยนี่นา บอยเป็นคนอบอุ่นมากเลยรู้มั้ย เวลาอยู่กับบอย ปอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีเรืองอะไรให้ต้องคิดเลย เลยไม่ได้คิดเรืองเรียนเลย อยู่กับบอย ฟังบอยพูดอะไรมาก็ ลอยผ่านไปผ่านมาหมดเลย ผม: นี่เราก็ ม.5 ละนะ เดียวก็สอบเอนท์แล้ว ปีนี้ บอยต้องสอบด้วย เพราะเรียน กศน. ไว้ ปอล่ะ ปอ: ปอไม่ติดหลอกปอไม่เก่ง บอยถ้าเราเอนติดคนละจังหวัดเราจะทำไง ผม: ผมก็จะสละสิทธ์ไปเรียนใกล้ๆ ปอละกัน ปอ: อย่าเลย อย่าทำเพื่อปอแบบนี้เลยนะ ปอรู้สึกไม่ดี มันมากเกินไป ผม: งั้น ตั้งแต่พรุ่งนี้ บอยจะสอนปอแบบใหม่ดีกว่า มีเทสเรือยๆ ปอจะได้เข้าใจจริงๆ งั้นบอยก็ไม่รู้ว่าสอนไปเข้าใจป่ะจริงไหม ช่วยกันทำข้อสอบด้วยกันเลย เราจะได้เอนติดที่เดียวกัน ไปเรียนด้วยกันเนอะ ปอ: ดาวตกแล้ว อธิฐานเร็วๆๆๆๆๆ และแล้วคืนนี้ก็ผ่านไป คืนที่เราอยู่ด้วยกันคืนแรก คื่นที่เรานั่งนับฝนดาวตกด้วยกัน จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมกับเธออยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง เธอพาผมเข้าบ้านเธอไปรู้จักคุณพ่อ คุณแม่เธอ เป็นโชคที่พ่อแม่ผมก็เป็นที่รู้จัก ทำให้เราสองคนไปไหนมาไหนด้วยกันได้บ้าง เพราะพ่อแม่เราเคยคุยกัน ผมเข้านอกออกในบ้านปอบ่อยๆ ขึ้นไปห้องนอนเธอได้ เธอก็เหมือนกัน เข้านอกออกในบ้านผมได้ แอบมาหอมแก้ม ผมตอนผมยังไม่ตื่น ผมมีความสุข ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ ผมมีความสุขจริงๆ " เรารักกัน " อะไรจะมีความสุขเท่านี้นะ ปอ: บอยนี่กล้านนะ กล้านั่งคุยกับพ่อปอสองคนด้วย ผม: ก็พ่อปอก็เหมือนพ่อผมนี่นาผมต้องกลัวอะไรหรอ ปอ: ไม่รู้สิ แต่ทำไมบอยคุยกับพ่อรู้เรื่องน่ะ ผม: คงเป็นเพราะอยู่บ้านบอย อ่านหนังสือพิมพ์ กับคุยกับพ่อของบอยบ่อยด้วยมั้งตอนท่านยังไม่เสียชีวิต เลยทำให้ได้มุมมองอะไรใหม่ๆจากผู้ใหญ่ อีกอย่าง บอยไม่มีพ่อแล้ว เลยคิดว่าพ่อปอเป็นพ่อบอยไปเลยละกัน หรือว่าจะให้เป็นพ่อตาก็ได้นะ ^ ^ ปอ: บ้าน่า......... เรายังเด็กนะ ^ ^ แม่เธอเห็นผมมาบ้าน ก็ดีใจ ผมรู้สึกดี แม่ผมเห็นเธอมาบ้านก็ดีใจ เธอก็รู้สึกดี เพราะเราช่วยกันเรียน อยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอดมา ความรักของผมกับเธอ ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่า ห่วงใยกัน เข้าใจกัน คิดถึงกัน หวังดีต่อกันและกัน เราตั้งใจจะมีอนาคตด้วยกัน แต่ตอนนี้เรายังเด็ก เราไม่เคยคิดอะไรไปไกลเกินกว่า จะมีอะไรกัน มากกว่านี้ เราต่างรักพ่อรักแม่ของเรา และรักที่จะทำอะไรให้มันถูกต้องให้มันสมควรเป็นให้มันถึงเวลา ผมรักเธอ เธอรักผม เรารักกัน ..................   ม.5 กำลังจะจบไป ผ่านมาอีกปีแล้ว ผมกับเธอกำลังจะเอนท์ วันเกิดเธอมาถึง ผมแอบขอรูปเธอจากคุณแม่ ไปวาด ภาพสีน้ำมัน ขนาดเท่าตัวจริงให้เธอ ผมวาดเอง ผมชอบวาดภาพ ผมชอบศิลปะ แต่ครอบครัวอยากให้เรียนวิศวะ ผมวาดภาพให้เธอ ขนาดครึ่งตัว เป็นภาพที่สวยที่สุดในชีวิตของผม ที่ผมเคยวาดมา ภาพใบหน้าเธอ ยิ้ม ........... แววตาเธอ จมูกของเธอ ริมฝีปากของเธอ ทุกส่วนบนใบหน้าเธอ ผมวาดเอง ผมจดจำ แม้ในภาพฝัน แม้หลับตา ผมเห็นเธอ ผมจำได้ ผมเห็นเธอ.......... ทุกลมหายใจ เธอได้รับภาพในวันเกิด ผมหายตัวไป ภาพนี้ผมซ่อนไว้ในห้องใต้ดิน อยู่ 3 เดือนก่อนส่งถึงมือเธอ ผมวาด ถึง 3 เดือน วาดวันละเล้ก ทำวันละน้อยๆ วันที่ให้เธอ ผมเอาไปวางไว้ในห้องนอนเธอ พร้อมการ์ดที่ผมทำเอง อีก 1 ใบ แต่ผมหายตัวไป ไม่พบเธอ.......... หายตัวไป ไม่พบกัน เพราะผมต้องไปงานศพญาติ ผมไม่ได้บอกเธอ กลับมาเธอร้องไห้ กอดผมยกใหญ่ หาว่าผมใจร้าย ที่ไม่บอกซักคำว่าจะไม่อยู่กับเธอ เธอเสียใจ ผมเข้าใจ ผมกอดเธอ ผมถามว่าเธออ่านข้อความในเการ์ดหรือยัง เธอบอกว่าเธออ่านแล้ว ผมถามว่าเธอคิดยังไง เธอบอกกับผมว่า " เราจะไม่มีวันแยก จากกัน นี่คือรักแรกของเรา และรักสุดท้ายของเรา " ผมรักเธอ วันเวลาผ่านมาถึงวันเอนท์ ผมกับเธอต้องเดินทางไปสอบต่างจังหวัด ด้วยกัน เรานอนโรงแรมเดียวกัน พ่อแม่เราทราบ ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย เราอยู่กันแค่สองคน แต่ ........... ท่านต่างไว้ใจ เรารักกันมากเกินกว่า จะมีอะไรกัน รักครอบครัวมากเกินกว่าที่เรา จะตามความรู้สึกของเราไป เรามุ่งหวังจะมีอนาคตด้วยกัน เราติวกัน อ่านหนังสือด้วยกัน นอนเตียงเดียวกัน กอดกัน พรุ่งนี้เราต้องไปสอบด้วยกัน เธอนอนซบอกผม ผมกอดเธอไว้ ทั้งคืน เราต่างมีรอยยิ้มให้กัน แม้กระทั่งยามหลับ และยามตื่น เรารักกัน...........   ช่วงเวลาเอนท์ผ่านไป จนประกาศผล ผมเอนติด วิศวะที่หนึ่ง ตอนไปเรียนแถวๆ ลาดกระบัง เธอไม่ติด ผมเสียใจ เธอเองก็เสียใจ ผมจะสละสิทธิ เธอไม่ให้ผมสละสิทธิ์ เธอขออย่าทำเพือเธอแบบนี้เธอรู้สึกผิด ผมรับปากเธอ แต่เธอก็ยังเสียใจ เธอไม่ได้ร้องไห้แต่แววตาเธอ ทำให้ผมรู้ว่า เธอ........ ไม่อยากเสียผมไป ผมไปสัมภาษณ์ แต่ไม่ได้เข้าห้องสัมภาษณ์ ผมทนไม่ได้ที่จะต้องห่างเธอ แม้ห่างแค่กายก็ตาม ผมเดินออกจากศูนย์สัมภาษณ์ โทรบอกคุณแม่ ว่าผมไม่ชอบ เมเจอร์ที่จะเรียน ผมตั้งใจเอนท์ใหม่ จะตามพี่สาวไปเข้าที่เดียวกัน แถวสามย่าน ปีหน้าผมต้องทำได้ ผมขอกลับไปเรียน ม. 6 แม่ผมเข้าใจ และรุ้สาเหตุที่แท้จริงที่ผมไม่ยอมสัมภาษณ์ ท่านเข้าใจ ท่านบอก ชีวิตลูก ลูกเลือกเอง แม่ยินดีเสมอ และรับได้เสมอ ลูกแม่เป็นคนคิดดีทำดี แล้วแต่ลูก ตัดสินใจเอง แม่รักลูก และเชื่อว่า ลูกก็รักแม่ ลูกแม่ต้องทำได้แม่เชื่อแบบนั้น เมื่อตัดสินใจดีแล้ว ลูกก็ทำตามที่ตัดสินใจละกัน จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมกลับมาเรียน ม. 6 โดยที่กลับมาหลังจากเปิดเทอมไปแล้ว 1 สัปดาห์ ผมไม่ได้โทรหาเธอ หายไปเกือบครึ่งเดือน เพราะมัวแต่ยุ่งๆเรืองเอกสาร กับ เรือง การตัดสินใจของตัวเอง ประกอบกับ ต้องเดินทางไปกลับต่างจังหวัดบ่อยในช่วงนั้น วันแรกที่ผมไปโรงเรียน ก็ไปถึงสาย กว่า กำหนด โรงเรียนเข้าเรียนแล้ว อาจารย์เริ่มสอน ผมไปยืนหน้าห้องเรียนของเธอ อาจารย์เห็นผมใช่ชุดนักเรียนก็ประหลาดใจ เดินออกมาคุยด้วย ว่าทำไมผมกลับมาเรียนต่อ ผมให้เหตุผลว่า คุณแม่ท่านขอว่า ตอนนี้ท่านอยากให้ผมได้อีก มหาลัย ผมเลยตัดสินใจ ยังไม่ไปเรียนที่นั่น ประกอบกับ ผมยังไม่ชอบเมเจอร์ที่ผม เอนท์ติด เลยตัดสินใจอยู่เป็น ไม้เบื่อไม้เมากับอาจารย์อีกซักปี อาจารย์คงไม่เบื่อผมนะครับ อาจารย์ผมหัวเราะร่วน และอาจารย์ก็เรียกแฟนผม ออกมาหา บอกวันนี้ ไม่สอนอะไรหลอก อยากคุยกันก็ตามสบาย เธอออกมา หาผมหน้าห้องเรียน เธอยิ้มให้ผม น้ำตาไหล ผมยิ้มให้ หัวเราะ ที่เธอร้องไห้ เอานิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วบอกเธอ " เห็นมั้ย ร้องไห้แบบนี้ ไม่น่ารักเลย " เธอเข้ามากอดผม ผมโอบกอดเธอไว้ " เธอบอก ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องทำเพื่อเธอด้วย เธอร้องไห้" ผมบอกเธอ " บอยไม่ได้ทำเพื่อปอทั้งหมด อย่าคิดมาก บอย ตั้งใจเอนท์อีกที่จริงๆนะ แต่ก็ดีไม่ใช่หรอ เราก็จะไดอยู่ใกล้กันเหมือนกัน " เธอไม่พูดอะไรต่อ เอาหน้ามาเช็ดน้ำตาที่อกผม แล้ว เงยหน้ามายิ้ม ผมเดินจูงมือเธอ เดินจากหน้าห้องออกไป เพราะตอนนี้ ไทยมุงมัน มุงกันเต็มประตูไปหมดแล้ว - -'   ผมผ่านเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตมาแล้ว และแย่ที่สุดในชีวิตมาแล้ว ดีที่สุดคือ ผมเห็นเธอมีความสุขเมื่ออยู่กับผม แย่ที่สุดคือ ผมต้องมาเห็นเธอเสียใจ เสียน้ำตา จากการที่ผมตัดสินใจทำเพื่อเธอ กลับมาเรียนครั้งใหม่ อาจารย์ปล่อย ผมมากขึ้น ไม่ค่อยเช๊คชื่อ จะเข้าก็ได้ไม่เข้าก็ได้ ผมแทบเป็นอิสระ ผมไปเรียนห้องเดียวกับเธอ ได้ โดยไม่ต้องขอหรือทำเรืองย้าย ห้องเรียน อาจารย์เข้าใจ และรักเราสองคน ท่านเข้าใจเรารักกันโดยบริสุทธิ์ใจ เรามักเป็นตัวอย่าง ของเพือนๆที่อาจารย์ชอบไป หยิบยก ให้ทำโน่นทำนี่ ไม่ว่า จะงาน นำเสนออะไร มักให้เราสองคน เป็นศูนย์หน้าเสมอ เพือนๆ เราทั้งสองคน ก็ รักเราสองคน เพราะเราไม่ใช่อยู่กันแค่สองคนตลอด อย่างที่บอก ต่างคนต่างมีเพือน และเพือนกับเพือนก็มาเป็นแฟนกันหลายคู่ เพราะอิจฉาเรา (มันบอกแบบนั้น)   เทอมนี้ แทนที่ผมต้องติวเธอแค่คนเดียว กลายเป็น อาจารย์เปิดห้องให้ผมติว เพือนไปเลย ช่วงเย็น คนเรียนด้วยกับผม มากที่สุด 75 คน ผมประหม่า ไม่เคยสอนลิงมากที่สุดขนาดนี้ เธอกุมมือผมให้กำลังใจผม ผมมีความมั่นใจเมื่อมีเธออยู่เคียงข้าง ผมสอนเพือนๆโดยโฟกัสไปที่เธอเพือลดความกังวล อาจจะโดนแซว ว่าหวานกันบ้าง ไรกันบ้าง แต่ เพือนๆก็ รักเรา เธอมีความสุข ผมมีความสุข ปีนี้ไม่ใช่มีแค่เราสองคนแล้วล่ะ ในทุกช่วงเย็น และย่ำค่ำ ทีนี้ มีเป็นเป็นกลุ่มเลย 2 ห้อง มา บวกรวมกัน ห้องผมและห้องเธอ (ห้องเธอเป็นห้องหญิงล้วนๆ เพราะผู้ชายย้ายมาห้องผมหมด ดังนั้น ห้องผมนี่ก็แทบผุ้ชายหมดเหมือนกัน เลย เข้ากันได้พอดี) ผมติวเพือนๆทุกๆวัน บางวันมีอาจารย์มานั่งฟังด้วย บางที ผมก็มีไม่เข้าใจ ก็ขอให้อาจารย์มาช่วยสอนเพิ่มเติมด้วย อาจารย์ท่านน่ารักมาก บางครั้ง ช่วยหาโจทย์หาตัวอย่างน่าสนใจมาเพิ่มเติม ให้พวกเราด้วย พวกเรารักกัน รักอาจารย์ รักเพือน และรักแฟนของตัวเอง ฤดูเอนท์ ก็มาถึง ไปพักโรงแรมรอบนี้ คนสอบกันเยอะ พวกเรา โทรจองโรงแรม ไปพักด้วยกันหมด ปิด ชั้น โรงแรม 4 ชั้นพักกัน กลางคืน มันมาสุมห้องผมห้องเดียว ทั้งเล่นไพ่ ดูดวงบ้าง ฟังผมติวบ้าง เป็นอย่างนี้ จนสอบเสร็จ แต่ทุกครั้ง เธอนั่งอยู่ข้างผม เอาหัว เขนซบไหล่ผม อ่านหนังสือ แล้วก็ฟัง ผมติวเพือนๆไปด้วย อ่านละสงสัยเธอก็ตามผม ผมมีความสุข จริงๆ อยู่กับเพือนและอยู่กับแฟน ผมมีเธอ มีเพือน ชีวิตนี้ คุณต้องการอะไรมากกว่านี้อีก ...........   วันประกาศผล ก็มาถึง ไม่มีใครมาถามผมว่าจะเอนท์ติดไหม มีแต่จะถามว่าติดที่ไหน ผมไม่ได้ไปดูผล พวกเราทุกคนนัดกันว่าจะไปดูที่บอร์ดโรงเรียนพร้อมกัน แล้วจะแต่งชุดนักเรียนไปดูด้วยกันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะใส่ชุดนักเรียน กันแล้ว เรานัดกันแบบนั้น เราไม่ให้ใครไปดูผลในอินเตอร์เนตก่อน เราจะมาดูพร้อมกัน แล้วทุกคนก็ทำแบบนั้นจริงๆ เพือนๆทุกคนไม่มีใครผิดสัญญาใคร ชื่อผมเอนท์ติดโควต้า 4 มหาลัยแล้ว ที่อยู่บนบอร์ด รอ ตำแหน่งที่ 5 คือ ผลเอนท์ใหญ่ ผลออกมาติด อาจารย์ถือมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อาจารย์ท่านใจดีมาก เรียงชื่อพวกเรา ตามเลขที่ในห้องเรียนเรา เพือให้เรา ดูชื่อตัวเองง่ายๆ ผมไม่ดูผล ผมมั่นใจแล้วล่ะ ผมดูผลของเธอแทน แต่เธอไม่กล้าดู เท่าไหร่ ผมเจอชื่อเธอแล้ว???????? " ปอ บอยเสียใจด้วยนะ " " ไม่เป็นไรหลอกปอทำไม่ได้จริงๆ " " เปล่าปอ ติด มธ. แต่บอย ติด แถวสามย่าน แบบนี้ บอยก็อยู่ไกลปออ่ะดิ ไปรังสิต กว่าจะไปถึง ทำไงเนี่ย" เธอดีใจทีเอนท์ ติด แต่ลืมนึกไปว่าเราจะไกลกันมากขึ้น ผมเองดีใจกับเธอ แต่ความวิตกกังวลนี้ ไม่หายไปจากใจเลย ผมต้องไกลเธอแล้วหรือเนี่ย ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ผมดีใจแต่ใบหน้า จิตใจผมเศร้า เพือนๆ มาลุมล้อมกอดคอ ตบหัวผม บางคนก็กอดผม เราสองห้อง รวมกัน 75 คน มีเอนท์ไม่ติดแค่สองคน ซึ่งสองคนนั้น เค้าไม่เคยมาเรียน มาติวกับพวกเราเลย พวกเราดีใจ อาจารย์น้ำตาไหล บอกรุ่นเราเป็นรุ่นแรก ที่อาจารย์จะจำตลอดไป อาจารย์มาขอบคุณผม และอวยพรให้เรา ได้แต่งงานกัน ผมงง " แต่งวันนี้ ผมก็แต่งได้ครับอาจารย์ ถ้าคุณหนูปอ เค้าตกลงจะแต่งกันผมนะ " เพือนๆหัวเราะ อาจารย์หัวเราะ เธออาย ...............ผมจับมือเธอ เราไปเลี้ยงฉลองกัน เพือนๆ อาจารย์ และแฟนนนนนนน จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:54:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใครๆก็คิดว่าผมกับเธอต้องแต่งงานกันแน่นอน แม้แต่ครอบครัวของเรา แม่ผม ยังเคยไปคุยกับพ่อแม่เธอว่าจะหมั้นกันไว้ก่อนดีมั้ย แต่ผู้ใหญ่ท่านก็ เหมือนคุยกันเล่นๆ และก็ยังคิดว่าเราเร็วไปอยู่ดีที่จะหมั้นกันไว้ ผมกับเธอ มาเรียนมหาลัยด้วยกันแล้ว เธอพักหอเอเชียนเกมส์ใน มธ. ส่วนผมอยู่ แถวๆสามย่าน นั่งรถเมล์มาหาเธอนี่ ถ้ารถติดๆก็เกือบ 4 ชม. สมัยรถไฟฟ้ายังไม่มี ช่วงแรกๆ ผมมาหาเธอทุกวัน กลับก็ดึก เปิดเทอมใหม่ๆ เรียนไม่ค่อยจะมีเลยไม่เป็นไร พอสองสัปดาห์ผ่านไป ผมต้องมาอาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง เท่านั้นเพราะ ไม่ไหว ต้องอ่านหนังสือต้องเรียนตามเพือน งั้นไม่ทันแน่นอน หลังจากนั้น ก็เริ่มกลายเป้นเสองสัปดาห์เจอกันครั้ง เดือนหนึ่งเจอกันซักครั้ง แต่ผมโทรหาเธอ เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ผมรักเธอ ผมรักเธอ ผมรักเธอ ผมรักเธอครับ   ช่วงหลังๆ ผมต้องอ่านหนังสือหนักขึ้น โทรไป อาจไม่ตรงเวลาบ้าง ห่างหายบ้าง ผมคิดว่าเธอคงเข้าใจ ที่ที่ผมเรียน คนเก่งเยอะมาก เวลาสอบ 60 % เราอาจคิดว่าเราทำได้เยอะแล้ว แต่ที่นี่ คุณได้แค่ mean เท่านั้น ผมต้องพยายาม ผมอยากมีอนาคตที่ดีกับเธอ ผมต้องพยายาม ผมทำเพือผมและเธอ ช่วงสอบผมไม่ได้โทรหาเธอผมอยากให้เธออ่านหนังสือ ส่งแต่ข้อความไป ว่า "ตั้งใจอ่านนะที่รัก" จนช่วงสอบผ่านพ้นไป ก็เลยวันเกิดผมพอดี ผมเลยกะว่าจะพาเธอไปทานข้าวซักหน่อย ฉลองย้อนหลัง ก็ไปเจอเธอ แต่เจอกันคราวนี้ เธอไม่มีรอยยิ้ม ให้ผมเหมือนเคย แววตาเธอหลบซ่อน ไม่อยากให้ผมมองเห็น เธอเดินก้มหน้า ไม่มองหน้าผม ผมคิดว่าเธอ มีปัญหาเรืองเรียน เลยถามเธอ เธอบอกเปล่า เธอยิ่งไม่บอกผมยิ่งอืดอึด แต่ผมไม่คาดคั้น ผมคิดว่าผมผิดที่ผม ห่างเธอไป โดยไม่ได้บอกความรู้สึกเธอ ไม่ได้บอกเหตุผลเธอ แต่ผมคิดว่าเธอจะเข้าใจ วันนั้นผมก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกเธอ ได้แต่คิดว่า อืม ต้องทำวันข้างหน้าให้ดีดีกว่าแก้ไขข้างหลังมันช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ผมเลยสัญญากับเธอว่าจะมาหาเธอบ่อยๆ แล้วนับจากวันนั้น   วันเกิดเธอก็มาถึง ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้โทรไปหาเธอ ไม่ได้ ไปหาเธอเองเราไม่ได้คุยกันเลย อยู่สองสัปดาห์ ผมไปถึง หอเธอตอน ตีห้า สี่สิบ ผมนั่งรอ 20 นาที ให้หกโมงเช้า ผมโทรเข้าห้องเธอ happy birthday แล้วบอกให้เธอมาริมระเบียง ผมยืนอยู่ข้างล่างตรงสระน้ำ เธออยู่ชั้น 4 ผมตะโกน บอกเธอ " สุขสันต์วันเกิดครับ ปอ ผมรักคุณ นะ" แล้วผมก็อุ้มตุ๊กตาชินจังตัวเท่าคน โบกมือให้เธอ เธอน้ำตาไหล แต่ไม่ได้ยิ้ม แบบที่ผมเห็นทุกครั้ง แม้จะอยู่ไกล แต่ผมสังเกตุได้ เพราะผมแทบจะจำทุกอิริยาบทของปอเก็บไว้ในใจได้เสมอ ชนชาวหอตื่นเพราะเสียผมผมกันเยอะ ออกมาดูริมระเบียงกันหมด เสียงโห่ แบบแซว ดั่งกระหึ่ม โฮ๊ว จะหวานดูเวลาบ้างค่ะพี่ขา.......... คนจะนอน หลับฝันดีบ้าง มาทำให้อิจฉาแบบนี้ เดียวยุให้เลิกกันเลย ชื่ออะไรคะ สนใจเปลี่ยนแฟนใหม่ก็บอกนะคะ คนนั้นแฟนเพือนเราไง ห้องไหนเนี่ย เจ้าของเจ้าตัวนี้ อิจฉาจัง (ผมเหมือนยืนอยู่ในวงล้อม สาวๆเลยตอนนั้น ก็มันหอหญิงนี่หว่า) ปอโทรมาหาผม บอกผมรอแป๊ปเธอล้างหน้าแต่งตัวก่อน ผมก็นั่งรอคุยกับยามที่หอเธอไป ยามก็แซว จนผมเอง ยังอายที่ทำไป เพราะเค้าบอกว่า ตั้งแต่เป็นยามมาก็พึ่งเคยเจอ แบบนี้ น้องนี่ทำได้ไงนะ - -' ผมคิดว่าเธอมาก็คง ยิ้มอย่างมีความสุข เหมือนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ผมนั่งรอเธอ ผมหวังไว้เช่นนั้น เธอลงมา ยิ้มให้ผมจริง แต่มันไม่ใช่ยิ้มของเธอ มันไม่ใช่ยิ้มที่มีความสุข ยามให้ผมขึ้นหอหญิงได้ เพื่อหอบตุ๊กตา ให้เธอไปเก็บในห้องเพราะมันตัวใหญ่มาก ผมหอบไปให้เธอ เก็บแล้วเราลงมาทานข้าวเช้าด้วยกัน เธอดูไม่ดีใจ ที่พบผมเลย ผมเองก็ไม่กล้าถามเธอว่าเพราะอะไร ก็อยู่กันได้ซักพักผมต้องรีบกลับเพราะมีเรียน ผมลาเธอกลับ หอมเธอ อีกครั้ง แล้วบอกเธอว่า " ผมรักคุณเสมอนะ" เธอน้ำตาไหล หันหลังเดินจากผมขึ้นห้องไป ผม.......... ทำอะไรไม่ถูก ผมผิดอะไร ผมผิดตรงไหนหรือเปล่า ผมทำให้คนที่ผมรักเสียน้ำตาอีกแล้ว ผมกลับไปเรียน เรียนไม่รู้เรือง ในหัวผม มีแต่เรื่องในตอนเช้า น้ำตาเธอ........... เธอมีอะไร ผมต้องไปถามเธอแล้วล่ะ ผมต้องไปเย็นนี้ผมจะไปหาเธอ ผมมาหาเธอโดยที่ไมได้โทรบอกก่อน ในตอนเย็น ถึงก็ค่ำพอดี ผมไปรอเธอหน้าหอพัก แต่อยากทำให้น่าตื่นเต้นซักหน่อยเลย ไปแอบหนังตู้โทรศัพท์ข้างนอก ผมเห็นเธอเดินมาตามทางเดิน เธอมากับเพือนผมผู้หญิงหนึ่งคน ที่เอนติดทีเดียวกัน กับเพือนผุ้ชายอีกคน คงเป็นเพือนใหม่ เพราะผมไม่รู้จัก แล้วก็มีเพือนผู้หญิง เธออีก 2 คนที่เป็ฯเพือนในคณะที่ผมเคยเห็นหน้าบ้าง เธอใกล้ถึงหน้าหอพัก เดินเลยผมไปแล้ว ผมกะทำเซอร์ไพร้ เธอ ผมโทรเข้าหาเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นเป็นชื่อผม เธอมองหน้าผู้ชายคนนั้น แล้วยื่นโทรศัพท์ให้เค้าดู ผู้ชายคนนั้น ดูแล้วยื่นกลับให้เธอ เธอหยิบโทรศัพท์กลับมาแล้วกด วางสาย ไม่โทรศัพท์ผม ผมทรุดตัวลงกับพื้นหญ้า ผมทำผิดอะไรไป ผมลุกขึ้นจะเดินกลับ ผมตกปรอยๆ พอดี เพือนผมผู้หญิงที่อยู่กับเธอ หันมาเห็นผมพอดี เฮ๊ยยยยยย บอย แกอย่าเข้าใจผิดมานี่ก่อน ผมเดินจากไป ผมน้ำตาผมไหล ผมสู้หน้าเธอไม่ได้ในตอนนี้ ผมผิดอะไร ผมผิดอะไร ผมผิดอะไร จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมกลับ ไปที่ หอ ผม ถึงหอผมเฝ้า รอคำตอบ หาคำตอบให้ตัวเอง พรุ่งนี้ผมต้องสอบเทสย่อย ผมอ่านหนังสือไม่ได้ ผมไม่มีสมาธิ หัวผมมีแต่คำถาม ผมเก็บตัวเองในห้องเงียบ อยู่สองวัน คิด คิด คิด และ คิด กุผิดอะไร กุทำอะไรผิดหรือ นี่กุกำลังจะเสียคนทีรักไปแล้วใช่มั้ย กุรักเค้ามาก ทำไม ทำไม ทำไม เพือนๆทีเรียนเป็นห่วง ต่างมาเยี่ยม ให้คำปรึกษาบ้าง สุดท้าย คำตอบที่ได้คือ ผมต้อง เผชิญกับความจริง ผมโทรไปหา เธอ หลังจาก สองวัน " หวัดดี ฝนตกวันนั้นได้ทานยาหรือเปล่า ปอเป็นภูมิแพ้นะ ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆด้วย บอยเป็นห่วง" "บอย เราขอโทษ เราขอโทษจริงๆนะ " "เรื่องอะไรหรอ เราจำไม่ได้แล้ว มีอะไรหรือปอ" "เราเป็นเพือนกันนะบอย เราเป็นเพือนกันนะ ปอ........" ผมวางโทรศัพท์ โยนติดผนัง นี่หรือคำตอบที่รอมาถึง สองวัน เธอขอเลิกกับเรา ผมวิ่งไปริมระเบียง ห้องผม เพือนๆวิ่งตาม (มันคงนึกว่าผมจะโดนตึก) ผมตะโกน " นี่หรือคำตอบ ที่กุรอคอย ทำไมต้องเป็นแบบนี้" เพือนๆดึงผมเข้าห้อง ก่อนที่รองเท้าจะลอยมา ผมร้องไห้เสียใจ เพือนๆในห้อง 3 คน ยื่นถุงเท้าให้ข้างหนึ่ง แล้วมันก็พูดว่า เอาไปเช็ดหน้าซะ เมิงก็เหมือนมันนี่ล่ะ ตอนใช้ใหม่ๆก็มีค่า เมิงซื้อมาแรกๆก็เห่อ พอเมิงใส่ไปนานๆ มันยังไม่ขาดก็จริง พอเจอคู่ใหม่ มันถูกใจกว่า เมิงอยากได้เมิงก็ซื้อใหม่ แล้วก็ไม่ใส่คู่เก่า เออคิดอะไรมากว่ะ ไปล้างหน้า เพือนก็เพือนสิวะ รักแท้คือการเห็นเค้ามีความสุขเว้ยไม่ใช่การครอบครอง เมิงจำคำกุไว้ ดีออกเป็นโสด ดูพวกกุสิ ชีวิตไม่เป็นอิสระ เอาน่า มีรักที่เป็นทุกข์แบบนี้ กุว่า เมิงมีเซ๊กส์ให้เป็นสุข ยังจะดีกว่า ไปล้างหน้าเลยเมิง นี่ล่ะเพือนผม ผมนั่งฟังเพือนผม ปลอบ นี่ตัวอย่างคำปลอบของพวกมัน เอ้ย เอาน่า หาใหม่ๆ คิดมาก ผู้หญิงดีๆมีในโลกอีกเยอะ กุไม่ได้ว่าเค้าไม่ดีนะ แต่ สำหรับเมิง กุว่าแค่นี้ไม่พอว่ะ ดีแล้ว นี่กุจะยุเมิงเลิกตั้งนานแล้ว นี่ น้องมิ้งน่ะ ให้กุติดต่อเมิงให้ตั้งนานแล้ว เอาแก้ขัดก่อนป่ะ เอ้ย กระดานขนาดนั้น เดียวเมิงแต่งไปก็ต้องนอกใจเชื่อกุดิ นี่กุมีเพือนชื่อปอเหมือนกัน เดียวกุแนะนำ อึ๋มกว่าตั้งเยอะ เอาเบอร์ไปเลยไปเมิง คิดมาก เสียหนึ่ง เมิงต้องหาใหม่ 3 ท่องไว้เว้ย ลูกผู้ชาย มีอันเดียว แต่ไม่ได้จำเป็นต้อง มีหลุมเดียวนี่หว่า คือกุจะบอกว่า เมิงเอาได้คำว่ารักของเมิงไป ทิ้งชักโครกเดียวนี้ไป เยี่ยวๆ ละ ซักมันทิ้งไป น้ำมันเน่าหมดละ ไปๆๆ แล้วไปกับพวกกุ ไปหาปอกัน แต่ปออึ๋มนะไม่ใช่ปอกระดาน นี่ล่ะเพือนผม - -'   ผมโทรไปหาเธออีกครั้ง คุยกับเธอแบบเพือน หนังจากวางสายไปประมาณ สองชั่วโมง ผมไม่อยากทำให้เธอต้องทุกข์ใจ ผมทำให้เธอไม่ต้องมารู้สึกผิดชอบกับความรู้สึกของผม ผมอยากให้เธอไม่ต้องแคร์อะไร อยากให้เธอคิดว่าผมไม่เสียใจ "หวัดดีจ๊ะ เพือนรัก เป็นไงบ้าง แฟนดีกับปอมั้ย" " อืม........ บอย เราขอโทษนะ บอยยยยยยยยย" " เฮ้ เราเป็นเพือนกัน คิดไรมาก เจอคนดีก็ดีแล้ว เออเรายินดีด้วยนะ เราก็มีใหม่เหมือนกันน่า คิดมาก บอยเจ้าชู้จะตาย ปอก็รู้สิเห็นชอบว่าบอยบ่อยๆ " "อืมๆ บอย อั๋นจะคุยด้วย บอกคุยด้วยนะ" "ผมจะดูแล ปอเอง นายไม่ต้องเป็นห่วง เรารักปอไม่แพ้นายหลอก" "เออกุรู้ ถ้าเมิงทำแฟนกุเสียใจ กุยิงเมิงทิ้งแน่ อย่าดีแต่ปากละกันเมิง" " บอย ......... เราเป็นเพือนกันได้นะ ปอ...." " ปอไม่ต้องพูดหลอกจ๊ะ สำหรับเรา เธอคือที่หนึ่ง แต่เรายินดีเสมอ ที่จะเห็นเธอมีความสุข แล้วว่างๆคุยกัน แค่นี้นะ บาย" จบ. จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 22:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมกำลังแต่งหนังสือ จากโครงเรื่องนี้อยู่ครับ   ตอนนี้ กำลัง ทำให้ อ่านแล้ว  เข้าถึงความรู้สึกได้มากกว่าเดิม  กับแทรก  รายละเอียดในบางเรื่องเข้าไปบ้าง ผมเข้าใจว่าเนื้อเรื่อง  ยังค้นหาคำตอบ ได้ง่ายเกินไป กำลังแก้ไข อยู่ คิดว่า  คงผูกปม ให้เดยากกว่านี้ซักหน่อย แต่ด้วยผมเองยังไม่มีประสบการณ์ ประกอบกับเรียนมาทางวิศวะ  ซึ่งก็เป็นทางช่าง ภาษา วรรณกรรมคงไม่ดีนัก   ยังไงก็ขอคำชี้แนะด้วยครับ นี่ตัวอย่าง บทเริ่มที่คิดว่าจะเป็นต้นฉบับหนังสือ  ครับ                              ความในใจ คุณเคยมีความรักครั้งแรกหรือเปล่าครับ? หลายคนคงตอบคำถามนี้ได้ เคยสิ แต่คำว่าเคย ก็มีหลายนิยามเหมือนกันนะ คุณเคยรัก หรือเคยชอบกันล่ะ คุณเท่านั้น ที่รู้ คุณเท่านั้น ที่เป็นผู้ตอบคำถามความรู้สึกของคุณได้ ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา ผมเจอผู้คนมากหน้าหลายตา เจอผู้หญิงมามากมาย หากแต่ คนที่ผมคิดว่าผมรัก รักเธอมากที่สุด รักเธอเกินกว่าจะหาคำนิยามใดมาเทียบได้ เธอคนนั้น คงเป็นแฟนคนแรกของผม คนที่ผมคิดว่า ชาตินี้ ผมจะหาใครซักคนมายืนแทนที่เธอในหัวใจ ได้หรือไม่... ผมไม่ได้ต้องการให้ใคร มาเป็นตัวแทนของใคร หากแต่ ผมหวังว่า ใครซักคนนั้น จะทำให้ภาพความทรงจำของผม ลบเลือนเรื่องราวของเธอ ห่างหายไปจากใจผม ตลอดกาล จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 13 ธ.ค. 48 23:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องจริงหรือเปล่าคะ ถ้าเรื่องจริงอย่าเสียใจไปเลย เศร้าจัง เหมือนเราเลย เพิ่งอกหักเหมือนกัน แงแง จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 14 ธ.ค. 48 08:57:37 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แอบถามว่าทำเป็นหนังสือทำมือหรือคะ เรื่องมันมีศูนย์กลางแค่คนเดียว (กับเธอ) น่ะ จากคุณ : scottie - [ 14 ธ.ค. 48 16:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แก่นของเนื้อเรื่อง  มาจากเรื่องจริงน่ะครับ แต่ตัวหนังสือคงมีแต่งเติมเพิ่มเข้าไปบ้าง ขอบคุณสำหรับ ความเห็นใจครับ เรื่องมันเกิดมา  8 ปีแล้ว ผมทำใจได้ละครับ   แต่ที่อยากเขียน เพราะอยากให้คนอ่านได้รับรู้ว่า   ความรักคืออะไร   เหตุผลของรักคืออะไร การเจอคนที่รัก ทำอย่างไร คุณจะรักษาเธอเอาไว้ได้ ขอบคุณสำหรับเรื่องศูนย์กลางของเรื่องครับ ตอนเขียนโครงเรื่องนี้ผมใช้เวลาสองชั่วโมง มันระบายมาจากความรู้สึก ผมเลยลืมนึกถึง  เรื่องนี้ไป แล้วผมจะพยายามเดินเรื่อง  เพิ่มตัวละครเข้าไป ในแก่นเรื่งอีกครับ     ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ  ครับผม จากคุณ : จูกั๋ดเหลียง - [ 14 ธ.ค. 48 16:53:09 ]