ความคิดเห็นที่ 1 ตามมา *****  *****  *****  ******  *****  *****  ***** นราธิปต้องมาบ้านจุฑามาศเกือบทุกวัน เพราะผู้ใหญ่เกรงว่าจะไม่คุ้นเคยกัน เนื่องด้วยงานแต่งงานนั้นถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็วตามฤกษ์ยามที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายนั้นไปหามา  เพราะถ้าหากพ้นฤกษ์นี้ไปแล้วต้องรอถึง 4 ปีกว่าจะมีฤกษ์ใหม่ ซึ่งถ้ารอให้ถึงเวลานั้นหนุ่มสาวทั้งคู่ต้องชิงมีคู่ของตนกันไปแล้วแน่ๆ “วันนี้ฉันทำอาหารกลางวันสุดพิเศษไว้เพื่อคุณเลยนะ” จุฑามาศบอกเมื่อเดินนำเขาเข้าไปในครัว   “ผมต้องดีใจรึเปล่าที่คุณตั้งใจทำเพื่อผมขนาดนั้น” นราธิปจงใจเน้นคำว่าเพื่อผมอย่างประชดประชัน “คุณจะต้องดีใจจนน้ำตาไหลเลยล่ะ” จุฑามาศหันมาตอบพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  ทำเอาคนถามชักเริ่มรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว  แต่หน้าหล่อที่รกครึ้มนั้นก็เก็บอาการได้อย่างมิดชิดแล้วทำตาโตล้อเลียนว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอพูด เพียงคำเดียวที่ส้มตำทอดหน้าตาชวนรับประทานนั้นเข้าปาก ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงความเผ็ดร้อนราวกับว่าส้มตำจานนี้มีส่วนประกอบเป็นพริกอย่างเดียวอย่างนั้นแหละ มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นปิดปากที่อยู่ในอาการห่อด้วยความเผ็ดร้อน มืออีกข้างก็ดึงกระดาษทิชชู่เนื้อนุ่มสีขาวแผ่นใหญ่ออกจากกล่องอย่างรีบร้อน น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลออกมาให้ใครเห็นนั้นเป็นได้ล้นออกมาจากดวงตาคมนั้นอย่างห้ามไม่ได้ “ซี๊ดดดดดดดด เผ็ดจังคุณ นี่แกล้งกันเหรอ” นราธิปสูดลมเข้าปากอย่างแรงเพื่อระบายความร้อนในปากให้ลดลง พลางออกปากบ่นหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนส่งยิ้มหวานมาให้อย่างจงใจบอกให้รู้ว่าถูกต้องแล้วกับสิ่งที่เขาถาม  หากแต่เจ้าตัวก็ยังแกล้งตีหน้าตายโกหกกลับมา “เปล๊า พอดีที่บ้านฉันทานรสนี้กัน ไม่รู้นี่ว่าคุณทานเผ็ดไม่ได้ นี่พริกแค่ 5 เม็ดเองนะคู้ณ” จุฑามาศลอยหน้าตอบเสียงสูงแถมยังกล่าวสบประมาทชายหนุ่มเข้าอีก  นราธิปกรอกน้ำแก้วใหญ่เข้าปากอย่างรวดเร็ว  ก่อนคาดคั้นคุณครูจอมแสบตรงหน้า “โม้แล้วคุณ 5 เม็ดน่ะกระจอกสำหรับผมนะจะบอกให้ สารภาพมาดีกว่าว่าคุณตั้งใจจะแกล้งผม  ใส่พริกไปกี่เม็ดเนี่ย” ตาคมจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่มองอย่างหยันๆ  อย่างจะหาคำตอบให้ได้ “พริก 5 เม็ดจริงๆ แต่ว่าฉันใส่วาซาบิลงไปด้วย เห็นว่าคุณเรียนจบมาจากญี่ปุ่นก็นึกว่าคงคุ้นเคย  หวังดีแท้ๆนะเนี่ย” จุฑามาศแสร้งทำหน้าซื่อ “บ้าสิคุณ  ส้มตำใส่วาซาบิเนี่ยนะ ถ้าผมต้องเข้าโรงพยาบาลคุณต้องเป็นคนหามเลยด้วย” ตาคมนั้นเบิ่งอย่างตกใจเมื่อได้รับรู้ความพิเรนทร์ของคุณเธอ  ไม่รู้ว่าเอานิสัยแสบๆอย่างนี้ไปสอนเด็กๆ ที่โรงเรียนอนุบาลด้วยรึเปล่า “ตกลง  แต่ว่าฉันจะหามไปศาลาวัดนะ” จุฑามาศกล่าวพร้อมยิ้มอย่างคนชนะใส่คนที่กำลังกรอกน้ำเข้าปากอีกแก้วใหญ่เพื่อดับความเผ็ดร้อน *****  *****  *****  ******  *****  *****  ***** ทุกๆคืนในยามดึกดื่นที่หลายคนกำลังหลับสบาย หากแต่ไม่ใช่นราธิปเพราะเขามักทำงานตอนกลางคืน แล้วก่อนนอนซึ่งเป็นเวลาประมาณตีสองถึงตีสาม “หวาดดีค่า มีไรค๊า” เสียงยานคางอย่างงัวเงียดังขึ้นเมื่อคนปลายสายกดรับ “คุณแม่ให้ผมโทรมาราตรีสวัสดิ์คุณก่อนนอนน่ะ” นราธิปบอกคนปลายสายอย่างตั้งใจกวนเพราะฟังเสียงก็รู้แล้วว่าเธอนั้นคงกำลังหลับสบายแต่ต้องมาตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ของเขานี่แหละ “บ้าเหรอคุณ ราตรีสวัสดิ์อะไรตอนนี้ นี่มันไม่จวนจะเช้าแล้วเหรอ” จุฑามาศหลับตาบ่นใส่โทรศัพท์อย่างเคืองๆ ก็คนกำลังหลับสบายอยู่เชียว “แค่ตีสามเองคุณจะรีบเข้านอนไปฝันถึงผมรึไง” นราธิปแกล้งแซวเล่นๆ “หึ อย่างคุณไม่มีโอกาสได้ลักลอบเข้ามาในฝันฉันหรอกย่ะ แค่นี้นะจะนอนต่อแล้ว”  จุฑามาศกดตัดสายทันทีโดยที่ไม่รอฟังเสียงจากปลายสาย และทุกๆเช้าที่มนุษย์เงินเดือนหลายคนต้องตื่นเพื่อรีบออกไปทำงานเพราะต่างก็ไม่อยากเผชิญปัญหารถติด รวมทั้งจุฑามาศด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงปิดเทอมที่เธอไม่มีสอนที่โรงเรียน แต่เธอก็ตื่นเช้าจนติดนิสัย “.. ก่อนเที่ยงผมจะโทรกลับนะครับ” ปลายสายเสียงงัวเงียและอู้อี้อย่างคนนอนคว่ำหน้ากับหมอนแล้วพูด “ตื่นได้แล้วคุณ นอนกินบ้านกินเมืองเหรอ นี่คุณแม่ให้ฉันโทรมาปลุกนะเนี่ย”   “โหคุณจะปลุกกันทำไมตั้งแต่ไก่เห่าเนี่ย” นราธิปบ่นคนที่โทรมาไม่รู้เวร่ำเวลาเอาซะเลย “ไก่บ้านคุณสิเห่า ไม่ต้องพูดมากเลยตื่นซะที ฉันวางล่ะนะ” *****  *****  *****  ******  *****  *****  ***** ช่วงบ่ายแก่ๆของวันทำงาน  นราธิปกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านและเซ็นต์เอกสารแฟ้มสุดท้ายที่เลขาสาวคนสวยเพิ่งนำมาส่งให้อย่างอารมณ์ดี “มีเอกสารอะไรเหลือให้ผมเซ็นต์อีกมั้ยคุณมุก”  นราธิปเอ่ยถามเลขาสาวคนสวยเมื่อเซ็นต์เอกสารเสร็จพลางปิดแฟ้มเอกสารนั้นแล้วยื่นให้เลขาสาวคนสวย “ไม่มีแล้วล่ะค่ะ  คุณธิปมีธุระที่อื่นเหรอคะ”  พราวมุกตอบพร้อมถามกลับ “เปล่าหรอก  พอดีผมว่าจะไปออกกำลังกายซักหน่อยหมู่นี้รู้สึกว่าชักจะต้องเดินตามพุงแล้ว”  นราธิปตอบหน้าเป็น  ทำเอาเลขาตอบอดยิ้มไปกับอารมณ์ขันของเจ้านายหนุ่มไม่ได้ “งั้นผมกลับแล้ว  คุณมุกสนใจไปด้วยกันมั้ยครับ  อ่อ .. ไม่ได้สินะ  อย่างคุณมุกนี่ต้องมีนัดอยู่แล้วแหละ  ผมก็ลืมไป”  นราธิปหันมาแซวเลขาสาวของตนที่เขามักจะเห็นว่ามีชายหนุ่มในเครื่องแบบมารับมาส่งเธออยู่เป็นประจำ  ก่อนเดินออกจากห้องทำงานไป  ส่วนคนถูกแซวก็เอาแต่ยิ้มเขินๆ  ตามหลังเจ้านายไป “ไอ้ธิปเอ็งจะรีบไปไหนวะ”  บรรพชาเดินออกมาจากห้องทำงานของตนพอดี  เห็นเพื่อนซี้ออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋าจึงเอ่ยถาม “ว่าจะไปฟิตเนตหน่อยว่ะ”  นราธิปตอบ “อย่างงี้ก็ว่างสิ  เอ็งไปรับน้ำส้มที่โรงเรียนให้ข้าหน่อยสิ  งานเหลืออีกบานต้องเคลียร์ก่อนหกโมง”  บรรพชาเอ่ยปากขอร้องเพื่อน “เออ  ..  ก็ได้  น้ำส้มเรียนที่ไหนนะข้าลืม”  นราธิปเห็นว่าวันนี้เขายังมีเวลาอีกเหลือเฟือจึงรับปากเพื่อน “โรงเรียนอนุบาล...”  บรรพชาบอกชื่อโรงเรียนอนุบาลชื่อดังให้นราธิปทราบ  แล้วจึงแยกไปทำงานต่อเมื่อเพื่อนรักเดินจากไปแล้ว *****  ******  *****  *****  *****  ******  ***** นราธิปขับรถไปถึงโรงเรียนอนุบาลที่น้ำส้มเรียนอยู่ก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นโรงเรียนที่จุฑามาศสอนอยู่  จึงแอบบ่นกับตัวเองเบาๆ “หวังว่าน้ำส้มคงไม่บังเอิญเรียนอยู่ห้องยัยจุ๊วัตถุโบราณนั่นหรอกนะ” แล้วก็ดังที่เขาหวังไว้  น้ำส้มไม่ได้อยู่ห้องของจุฑามาศ “น้องน้ำส้มคะ  คุณอามารับแล้วค่ะ”  นราธิปมองตามเสียงคุณครูประจำชั้นที่เรียกเด็กหญิงตัวเล็กมัดสองแกละที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตากับเพื่อนตัวเล็กผมเปียก็พบร่างบางคุ้นตาเข้า ....  เฮ้ย .. นั่นมันยัยจุ๊นี่หว่า เจอจนได้สิ  ....  บ่นนิดหน่อยแล้วร่างสูงก็จำต้องเดินเข้าไปเพื่อทักทายคุณครูสาว  พอดีน้ำส้มหันมาเห็นเขาเข้าจึงร้องทักขึ้นมาก่อน “สวัสดีค่ะอาธิป”   “สวัสดีค่ะน้ำส้ม  วันนี้คุณพ่อมีงานอยู่เต็มโต๊ะ  อาเลยต้องมารับน้ำส้มแทนนะคะ”  นราธิปนั่งยองๆ อ้าแขนรับร่างเล็กที่วิ่งถลาเข้ามาหา  พร้อมบอกเหตุผลที่ตนต้องมาอยู่ที่นี่โดยตั้งใจให้คุณครูสาวได้ยินด้วย เมื่อจุฑามาศได้ยินดังนั้นก็มองมายังทั้งคู่ พบว่าเป็นคนที่ตนไม่ค่อยอยากเจอนัก  แต่ก็จำต้องเอ่ยทักไปเพราะเขาเองก็มองเธออยู่ก่อนแล้ว “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ  ไม่นึกว่าจะเจอคุณที่นี่นะ”  นราธิปเป็นฝ่ายรวนขึ้นมาก่อน “ฉันสิต้องเป็นคนพูดประโยคนั้น แล้วนี่เสร็จธุระแล้วก็กลับไปสิ”  จุฑามาศออกปากไล่ “แหงล่ะ  แล้วคืนนี้อย่ารีบเข้านอนนักล่ะ  รอผมกุ๊ดไนท์ก่อนนะ  น้ำส้มสวัสดีค่ะคุณครูก่อนเร้ว”  นราธิปแกล้งแหย่จุฑามาศก่อนหันไปบอกน้ำส้ม “น้ำส้มยังไม่อยากกลับเลยค่ะ  อยากอยู่เป็นเพื่อนรินก่อน  คุณพ่อของรินยังไม่มารับเลย  นะคะอาธิป  ให้น้ำส้มอยู่เป็นเพื่อนรินก่อน”  น้ำส้มบอกชายหนุ่มอย่างวิงวอน “น้ำส้มกลับบ้านกับคุณอาก่อนเถอะค่ะเผื่อว่าคุณอาจะมีธุระที่อื่น  เดี๋ยวคุณครูจุ๊จะอยู่เป็นเพื่อนน้องรินเอง”  จุฑามาศหันมาบอกน้ำส้ม  เพราะดูท่านราธิปนั้นคงอยากกลับจะแย่อยู่แล้ว  ซึ่งนราธิปก็เห็นด้วย  หากแต่เสียงร้องไห้ของเด็กหญิงผมเปียอีกคนที่ดังมา  กับคำพูดดักคอของหญิงสาวนั้นทำให้เขาล้มเลิกความตั้งใจ “ไม่ร้องสิคะคนดี  เดี๋ยวคุณครูจุ๊พาไปเล่นบ้านตุ๊กตาที่น้องรินชอบดีกว่านะคะ”  จุฑามาศปลอบแต่เด็กหญิงผมเปียก็ยังคงไม่หยุดร้อง จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 14 ธ.ค. 48 11:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อืม .. อาอนุญาตให้น้ำส้มอยู่เล่นเป็นเพื่อนน้องรินก่อนก็ได้ค่ะ”  นราธิปบอกกับเด็กหญิงตัวเล็กอย่างใจดี  ทำให้น้ำส้มดีใจกอดและหอมแก้มชายหนุ่มฟอดใหญ่  จุฑามาศเห็นภาพนั้นแล้วก็อดรู้สึกดีขึ้นมานิดๆไม่ได้ที่เขาเข้าใจความรู้สึกของเด็ก หากแต่เมื่อเห็นสายตาที่มองมาอย่างกวนๆ  กับคำพูดประโยคต่อมาทำเอาเธออยากเปลี่ยนจากคุณครูอนุบาลเป็นคุณครูฝ่ายปกครองทำโทษเด็กชายตัวโตตรงหน้านัก “อาไม่มีธุระที่ต้องรีบไปหรอกค่ะ  อีกอย่างอาไม่ชอบทำร้ายจิตใจเด็กโดยการแยกเพื่อนรักจากกัน”  นราธิปพูดกับเด็กหญิงตัวเล็กโดยที่สายตาคมมองมาทางคุณครูสาว  ส่วนจุฑามาศเมื่อมองหน้าคมเข้มที่ยิ้มตาพราวอย่างมีความสุขที่กัดเธอได้ก็หมั่นไส้นัก  นึกโกรธที่เมื่อกี้ตัวเองดันตาถั่วไปเห็นว่าผู้ชายตรงหน้านั้นเป็นคนอ่อนโยนไปได้  จึงได้แต่ทำปากยื่นอย่างขัดใจ  แล้วหันไปสนใจเด็กสองคนที่ชวนกันเล่นอย่างสนุกสนานแทน เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าคุณพ่อของน้องรินจะมารับ  แต่เวลาที่ผ่านไปนั้น  ก็ทำให้คนทั้งสองได้มีเวลาพูดคุยกันมากขึ้น  จากที่ตอนแรกเอาแต่เถียงและขัดคอกัน  ก็เริ่มจะพอคุยกันได้ขึ้นมาบ้าง โดยเฉพาะเกี่ยวกับเรื่องต้นไม้ ที่ทั้งสองคนมีความชอบคล้ายๆกัน “แต่ทิศใต้บ้านคุณไม่เห็นปลูกต้นมะม่วงเลยนี่”  นราธิปแย้งขึ้นมาเมื่อจุฑามาศเล่าให้ฟังเกี่ยวกับการปลูกต้นไม้มงคลประจำทิศว่าแต่ละทิศนั้นควรปลูกต้นอะไรบ้าง  ซึ่งเธอบอกว่าทิศใต้นั้นควรเป็นต้นมะม่วง “คุณไม่เคยเดินไปทางหลังบ้านนี่  แล้วจะเห็นได้ไง  อีกอย่างต้นมะม่วงมักจะมีดอกมียางร่วงลงมาทำให้สกปรกได้  ก็เลยปลูกไว้ไกลจากตัวบ้านหน่อยนึง”  จุฑามาศตอบพลางอธิบายต่อ “วันหลังผมต้องไปหาตำรามาดูมั่งแล้ว  น่าสนใจ  ที่บ้านปลูกแต่ไม้ดอกหอม  คุณแม่ชอบ  ตอนเด็กๆผมกับนายธรก็เลยแข่งกันเอาใจท่าน  ซื้อหามาปลูกเต็มไปหมด”  นราธิปเล่าถึงต้นไม้ที่บ้านตนบ้าง “อืม  ที่บ้านฉันก็พอมีอยู่บ้าง  ตรงใกล้ๆชิงช้าน่ะ”   “อ๋อ  ..  ผมเห็นแล้วล่ะ  แต่ที่บ้านผมมีเยอะกว่านะ  ถ้าคุณอยากได้เพิ่มผมจะไปบอกนายธรให้ตอนให้เอามั้ย”  เขายื่นข้อเสนอมาโดยไม่รู้ตัว   “จริงๆแล้วบางต้นที่บ้านฉันก็ได้มาจากบ้านคุณนั่นแหละ  คุณธรเอามาฝากยัยจาบ่อยๆ”  ทั้งสองคนคุยกันอย่างลืมฟอร์มที่ต่างก็มีเอาไว้เสมือนเป็นเกราะป้องกันการคลุมถุงชนไปเสียสนิท แต่เมื่อเริ่มเย็นมากขึ้นจุฑามาศจึงแนะนำให้เขาพาน้ำส้มกลับไปก่อน “ทางผมน่ะไม่เป็นไร  ว่าแต่คุณโทรเช็คไปทางพ่อของน้องรินรึยัง”  เขาปฏิเสธพร้อมถามกลับ “ติดต่อไม่ได้น่ะสิ  คิดว่าคงแบตหมดน่ะ  แต่ปกติไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ  นี่เด็กๆคนอื่นก็กลับกันหมดแล้วด้วย”  จุฑามาศตอบ “ผมว่าเด็กๆน่าจะเริ่มหิวแล้ว  ยังไงเราน่าจะพาพวกแกไปหาอะไรทานก่อนดีกว่า”  นราธิปเสนอความเห็น  ซึ่งจุฑามาศก็เห็นด้วย  เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองมีความเห็นตรงกัน  จุฑามาศจึงเรียกเด็กๆ  แล้วพาไปยังร้านอาหารเล็กๆที่อยู่แถวโรงเรียนนั่นเอง “เออนี่คุณ  แล้วถ้าคุณพ่อของน้องรินมารับเขาจะรู้รึเปล่าว่าเราอยู่ที่นี่กัน”  นราธิปถามขึ้นมาอย่างนึกได้เมื่อสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว “ฉันบอกยามไว้แล้วล่ะค่ะ”   ตลอดเวลาที่ทานข้าวกันนราธิปเห็นการเอาใจใส่เด็กทั้งสองคนอย่างอ่อนโยนของจุฑามาศก็ทำให้เขาเผลอมองอาการเหล่านั้นของเธออยู่บ่อยๆ  แล้วก็นึกชื่นชมอยู่ในใจเหมือนกันว่าถึงจะนอกเวลาทำงานแล้วเธอก็ยังให้ความเอาใจใส่เด็กๆดี  ชื่นชมอยู่ดีๆก็ต้องสะดุดเมื่อคนถูกมองมองลอดแว่นกรอบหนามายังเขาอย่างสงสัยว่าจะจ้องมองอะไรหนักหนา ....  แต่ยังไงก็รับไม่ได้อยู่ดีกับสภาพครูโบราณพันปีขนาดนี้  น่าจะจับมาแต่งตัวซะใหม่  ....  คิดพลางส่ายหัวเบาๆ  กับความคิดที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ของตนเอง  เพราะว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องไปเปลี่ยนแปลงอะไรเธอนี่นะ  ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน  แล้วก็ไม่มีวันจะเป็นด้วย  เมื่อสำนึกเกี่ยวกับเรื่องการคลุมถุงชนผุดขึ้นมาก็พอดีกับที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของจุฑามาศดังขึ้น  เธอหยิบมาดูแล้วกดรับสายทันที “ค่ะ   ..   ค่ะ    ถ้าอย่างนั้นจุ๊จะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ  บอกคุณพ่อน้องรินให้รอแป๊บนะคะ”  พูดจบก็หันมาบอกลูกศิษย์ตัวน้อยว่าคุณพ่อมารับแล้ว  ทำเอาหนูน้อยดีใจยกใหญ่  น้ำส้มเองก็พลอยดีใจไปกับเพื่อนด้วย  รอยยิ้มอย่างยินดีด้วยความจริงใจที่ดูยังไงก็สดใสของจุฑามาศก็ปรากฏบนดวงหน้าขาวที่แทบจะไม่แต่งแต้มเครื่องสำอางเลย  ทำเอานราธิปได้แปลกใจกับภาพที่เห็นไปอีกรอบ  เขาเพิ่งได้เห็นกับตาว่าการที่ผู้หญิงซักคนจะสวยนั้น  ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสีสันที่แต่งแต้มบนใบหน้าเลย  หากแต่เป็นสิ่งที่ออกมาจากภายในด้วยความจริงใจต่างหาก “ผมต้องขอโทษคุณครูมากๆเลยครับพอดีรถเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย  ซ้ำแบตมือถือยังมาหมดอีก  เลยมารับน้องรินช้า  ขอโทษจริงๆครับ”  ชายหนุ่มร่างเล็กกล่าวขึ้นกับคุณครูสาวทันทีเมื่อเธอพาน้องรินไปส่งให้ถึงมือเขา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ชีวิตประจำวันน่ะค่ะ  อะไรก็เกิดขึ้นได้  ว่าแต่มีใครเป็นอะไรรึเปล่าคะ” จุฑามาศถามด้วยความห่วงใย “ไม่มีหรอกครับ  รถแค่เฉี่ยวกันนิดหน่อย  แต่กว่าจะตกลงกันได้ก็ยาวเลยครับ  ชั่วโมงเร่งด่วนพอดี”  คุณพ่อน้องรินตอบพร้อมกล่าวต่อ “ทีแรกมาถึงโรงเรียนไม่เห็นคุณครูกับน้องรินผมก็ตกใจแทบแย่  ดีที่ยามบอกว่าคุณครูพาไปทานข้าว  ยังไงก็ขอบคุณอีกรอบนะครับ”   “ไม่เป็นไรค่ะ  เป็นหน้าที่อยู่แล้วค่ะ”  จุฑามาศตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  นราธิปที่มองอยู่ตลอดนั้นก็เริ่มคิดว่าบางที  เขาอาจจะเพิ่งได้เริ่มทำความรู้จักกับจุฑามาศคนนี้ก็เป็นได้ หลังจากที่เด็กๆได้ล่ำลากันแล้วทุกคนก็แยกย้ายกลับ “อาธิปชอบคุณครูจุ๊เหรอคะ”  น้ำส้มถามขึ้นในขณะที่นราธิปพาเธอเดินมาส่งคุณครูสาวที่รถ  ทำเอาคนถูกถามและคนถูกพูดถึงมองหน้ากันแบบกระอักกระอ่วน “ทำไมน้ำส้มถามอย่างนั้นล่ะคะ”  นราธิปไม่ตอบแต่ถามกลับ  หากแต่ดวงตาคมนั้นจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าขาวที่รีบหันไปมองทางอื่นเมื่อเขามองมา “ก็น้ำส้มเห็นอาธิปแอบมองคุณครูจุ๊บ่อยจะตาย”   “ฮ่า ฮ่า ฮ่า  มองเพราะแปลกใจต่างหากค่ะ  เรากลับบ้านกันดีกว่า  ป่านนี้คุณพ่อรอแล้ว”นราธิปแกล้งตอบยั่วคนตรงหน้า “นี่คุณแปลกใจอะไรนักหนา  หน้าฉันมีอะไรโผล่มารึไง”  จุฑามาศรีบโวยวาย “ให้ผมบอกตรงๆ มั้ยล่ะ  ..  ก็คุณก็แปลกๆเป็นปกติอยู่แล้วนี่  ผมก็มองของแปลกไง”  พูดจบก็อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กขึ้นแล้วหันหลังเดินจากไปทันที  จุฑามาศนั้นได้แต่แค้นที่ถูกหลอกว่า  แต่ก็ไม่กล้าโวยวายอะไรนัก  เพราะติดอยู่ที่น้ำส้มที่หัวเราะร่าไปกับชายหนุ่มด้วยความไม่รู้ความหมายในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองพูดกัน ....  ฝากไว้ก่อนเถอะตาบ้า  .... *****  *****  ******  *****  *****  *****  ****** เมื่อทั้งสองคนได้ไปออกงานด้วยกันครั้งแรก  ซึ่งเป็นงานแต่งงานของญาติผู้พี่ของนราธิปนั่งเอง  ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจึงอยากให้สองหนุ่มสาวได้ไปเรียนรู้เพื่อเตรียมตัว(และเตรียมใจ)ไว้แต่เนิ่นๆ ร่างระหงในชุดราตรีสีไข่มุกที่ดูเรียบหากสวยหรู และเพิ่มความหรูหราให้คนใส่ด้วยกำไลข้อมือเพชร และปิ่นปักผมเพชรอันเล็กที่เสียบไว้บนมวยที่ดูเหมือนเกล้าอย่างหลวมๆ เมื่อร่างบางก้าวลงบันไดมายืนอยู่ข้างหลังร่างสูงของชายหนุ่มที่เธอรู้จักดีหากแต่วันนี้ดูไม่คุ้นตาเพราะมาในชุดทักซีโด้สีดำที่ทำให้ดูดีไม่เบา  แต่ว่าดูจากด้านหลังนะ เพราะว่าไอ้หน้าที่รกไปด้วยหนวดเคราเนี่ยมันคงไม่รับกันกับชุดหรูนี้เท่าไรนัก จุฑามาศติติงอยู่ในใจ ก่อนเอ่ยปากชวน “จะไปกันเลยรึเปล่าคะ”   ร่างสูงนั้นหันมายังเจ้าของเสียง เพียงแว๊บแรกที่เห็นก็ต้องตะลึง ด้วยไม่เคยเห็นคนตรงหน้าในลุคแบบนี้มาก่อน ใบหน้าขาวเนียนนั้นถูกแต่งแต้มสีสันอย่างรับกันกับชุดที่สวมใส่  ดูสวยแปลกตาไปมากจริงๆ ... ให้ตายสิยัยวัตถุโบราณไปเกิดใหม่มารึไงเนี่ย .... จุฑามาศเองก็อึ้งไปกับชายหนุ่มตรงหน้าเล็กน้อย เพราะหนวดเครารุงรังที่เคยเห็นหายไปจนหมด  เหลือเพียงหน้าหล่อคมเข้ม ช่างดูดีรับกับสูทที่ใส่จริงๆ ...... ไม่น่าเชื่อว่าการเปลี่ยนจากผ้าขี้ริ้วเป็นสูทแล้วคนเราจะดูดีขึ้นได้ขนาดนี้ เมื่อเดินเข้าไปในงานด้วยกัน ก็ทำให้จุฑามาศรู้สึกเก้อเขินและประหม่าขึ้นมาทันที เพราะถูกสายตาหลายคู่จับจ้อง “นี่เป็นเพราะว่าคุณมากับคนหล่ออย่างผมนะ  เลยมีแต่คนมองดูสิ” นราธิปเอียงศีรษะมาใกล้จุฑามาศแล้วพูดอย่างหลงตัวเองให้ได้ยินกันแค่สองคน “หลงตัวเองที่สุด” จุฑามาศทำทีเป็นเอ็ดคนข้างๆ ที่เมื่อได้ฟังก็หัวเราะหึ หึในลำคอ ก่อนพาร่างระหงนั้นเดินไปทักทายญาติผู้ใหญ่ของตนพร้อมแนะนำเธอให้ท่านเหล่านั้นได้รู้จักในฐานะว่าที่เจ้าสาวของเขาโดยที่เจ้าตัวนั้นไม่ได้รู้สึกเก้อเขินแม้แต่น้อย  ผิดกับคนถูกแนะนำที่รู้สึกประหม่าและอายจนจะทำตัวไม่ถูกอยู่แล้ว  และที่สำคัญงานนี้เขาก็ทำเองโดยที่ไม่ต้องรอให้ผู้เป็นมารดาสั่ง เมื่อเพลงเริ่มบรรเลง คู่บ่าวสาวก็ออกไปเปิดฟลอร์ก่อน 1 เพลง จากนั้นบรรดาแขกผู้มีเกียรติก็เริ่มพาคู่ของตนออกไปบ้าง นราธิปนั้นหันมาจะชวนจุฑามาศออกไปเต้นรำกะเค้าบ้างแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็นเงาของสาวสวยที่มากับเขาอยู่ข้างๆ เมื่อกวาดสายตามองหาก็พบว่าร่างบางของคนที่เขากำลังมองหานั้นกำลังยืนยิ้มอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มอีก 3 คนที่ดูท่าจะหลงเสน่ห์ว่าที่เจ้าสาวของเขาเข้าแล้ว ร่างสูงจึงรีบกตรงไปยังคนกลุ่มนั้นทันที “ขอโทษนะครับ ขอพาแฟนผมไปเต้นรำหน่อย” พูดจบก็โอบไหล่ขาวนวลของคนข้างๆ อย่างถือวิสาสะทันที จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 14 ธ.ค. 48 11:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ทำบ้าอะไรคุณ เสียมารยาทจริง” จุฑามาศต่อว่าทันทีที่ออกมาพ้นวงสนทนาเมื่อครู่ “ทำไม  คุณยังหว่านเสน่ห์ไม่เสร็จงั้นเหรอ” นราธิปกล่าวอย่างประชดประชัน “นี่ถ้าจะเรียกฉันออกมาเพื่อประชดล่ะก็ ฉันจะกลับล่ะคุณนี่แปลกคนจริง” จุฑามาศกล่าวเสียงดุ  แล้วทำท่าจะเดินจากไปจริงๆ   “เดี๋ยวคุณจุ๊ .. เอ่อ เต้นรำกับผมนะ เอ่อ คุณแม่..”  นราธิปจึงรีบเรียกรั้งไว้ก่อนพูดต่ออย่างตะกุกตะกัก “ให้มาชวน” จุฑามาศกล่าวต่อให้อย่างเซ็งๆ “ใครบอกล่ะ ผมชวนเองต่างหาก แต่คุณแม่น่ะท่านบอกว่าคุณสวยมากให้ผมระวังหนุ่มๆในงานนี้ที่คอยส่งสายตาหวานให้คุณต่างหากล่ะ” นราธิปแย้งพลางจ้องลึกไปในดวงตาคู่สวยของคนตรงหน้า เมื่อได้เห็นพวงแก้มชมพูนั้นแดงเรื่อเขาก็ยิ้มตาพราวก่อนพาเธอไปกลางฟลอร์ “อยากรู้จังว่าแม่มดแปลงร่างเป็นสโนไวท์ได้ยังไง” นราธิปกล่าวยั่วนัยน์ตาพราวระยับจ้องมองดวงหน้าสวยไม่ยอมละสายตาไปไหนเลย หากแต่จุฑามาศก็มองสู้สายตาคมนั้นโดยไม่หลบ พร้อมทั้งโต้กลับ “ฉันก็อยากรู้นะว่านิทานเรื่องไหนที่เจ้าชายดันตะกละกินหมาป่าเข้าไปแบบนี้บ้าง” *****  *****  *****  ******  *****  *****  ***** “ดึกป่านนี้แล้วคุณคงง่วงล่ะสิ” นราธิปเอ่ยขึ้นขณะขับรถมาส่งเธอ โดยที่คราวนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ไม่ต้องมีใบสั่งจากผู้เป็นมารดา “ก็นิดนึง แต่ฉันทนได้เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว” จุฑามาศโกหกไปทั้งที่ยังตาสว่างด้วยไม่อยากให้เขาจับได้ว่าระยะหลังตั้งแต่รู้จักกันมานี้ที่เขาโทรมาก่อกวนทุกคืนนั้นมันทำให้เธอติดนิสัยนอนดึกของเขาไปแล้ว “คุณงีบไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวถึงแล้วผมจะปลุก” น้ำเสียงอ่อนโยนที่คนฟังเองก็แอบอมยิ้มในความอาทรของเขา  แต่ยังไม่ยอมทิ้งฟอร์มปากแข็ง “ไม่ล่ะ ฉันไม่ไว้ใจคุณ”   “โหคู้ณ ใครจะไปทำอะไรคุณลง ถึงแม้คืนนี้คุณจะสวยหยดก็เถอะนะ แต่ใครจะรู้ว่าแม่มดคนเดิมจะกลับมาอีกเมื่อไหร่” นราธิปแกล้งแหย่เล่น ซึ่งก็ทำเอาคนที่กำลังอมยิ้มอยู่นั้นได้หันมาทำตาเขียวใส่ทันที “ก็เหมือนกันนั่นแหละ  ฉันก็กลัวว่าหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์มันจะยังไม่ตายสนิท” จุฑามาศเองก็ไม่ยอมแพ้ เมื่อรถคันใหญ่เทียบจอดหน้าบ้าน จุฑามาศก็กล่าวลาพร้อมขอบคุณคนที่มาส่ง “ผมง่วงจัง ขอกาแฟสักถ้วยก่อนกลับได้มั้ย” นราธิปแกล้งทำตาสะลึมสะลือขอกาแฟเพื่อเป็นข้ออ้างเข้าไปข้างในด้วย เพราะว่าเขายังไม่อยากกลับ คืนนี้รู้สึกมีความสุขมากจริงๆ นี่ขนาดแค่ไปร่วมงานแต่งของญาตินะเนี่ย ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นงานตัวเองจะสุขขนาดไหน กำลังฝันหวานอยู่เพลินๆ ก็ถูกเสียงหวานปลุกซะก่อน “มนุษย์ค้างคาวอย่างคุณเนี่ยนะจะง่วงตั้งแต่ 5 ทุ่ม เฮอะ” จุฑามาศทำเสียงเยาะด้วยรู้ทันคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้านี้ ใครว่ามีแต่ผู้หญิงที่ช่างร้อยเล่ห์มารยา ลองมาเจอชายหนุ่มคนนี้ดูบ้างสิแล้วจะรู้ว่ามารยาชายนั้นก็มีไม่แพ้ผู้หญิงทีเดียว “แหม .. แต่ผมเหนื่อยนี่ นะ นะขอเข้าไปดื่มกาแฟหน่อย แล้วสัญญาด้วยว่าคืนนี้จะไม่โทรมากวนคุณตอนดึกๆ  นะ” คนที่โดนจับได้ไล่ทันก็เริ่มอ้อน พร้อมสัญญิงสัญญาเป็นเด็กๆ ดูเอาเถอะ คิดว่าน่ารักตายล่ะ แล้วเธอก็ใจอ่อนยอมให้เขาเข้าไปดื่มกาแฟตามคำขอในห้องรับแขก โดยให้แม่บ้านช่วยดูแล  ส่วนตัวเองนั้นขึ้นห้องนอนทันที ทำเอาคนที่อยากอยู่คุยกับเธอต่อได้แต่นั่งมองถ้วยกาแฟอย่างเซ็งอยู่พักหนึ่งก่อนขอตัวกลับไป *****  *****  *****  *****  *****  *****  ***** เมื่อยิ่งใกล้ครบกำหนดวันแต่งตามที่ผู้ใหญ่บอกไว้  ทั้งสองคนจึงเริ่มกระวนกระวายเพราะอาละวาดเอาไว้มากว่าไม่ชอบกัน  และไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาดกับวิธีการคลุมถุงชนอย่างนี้  แต่ตอนนี้หลายสิ่งได้เปลี่ยนไปแล้ว  โดยเฉพาะความรู้สึกต่อต้านกันนั้นแทบจะไม่เหลือแล้ว  ก็มีแต่ฟอร์มนิดๆหน่อยๆที่ต่างก็ยังไม่ยอมทิ้ง  และติดอยู่ที่ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันคือการคลุมถุงชน  ที่ยังไงก็จะยอมรับไม่ได้ “คุณจุ๊ .. คุณยังไม่นอนอีกเหรอ”  นราธิปอุทานชื่อคนปลายสายอย่างตกใจเล็กน้อยที่เธอรับโทรศัพท์เร็วขนาดที่เขายังคิดเรื่องที่จะพูดด้วยไม่ออก “ใครว่าล่ะ  ฉันกำลังหลับสบายต่างหาก  แต่คุณนั่นแหละโทรมาปลุก”  จุฑามาศโกหกไปตามฟอร์ม  หากแต่ก็ทำเอาคนที่เป็นฝ่ายโทรไปยิ้มออกมาได้เพราะจับน้ำเสียงได้ “งั้นผมไม่กวนคุณดีกว่า  คุณไปนอนต่อเถอะ  ฝันดีครับ”  นราธิปแกล้งทำเป็นเชื่อในสิ่งที่เธอบอก  ทำเอาคนปลายสายเริ่มกระวนกระวายที่ผิดแผน  เพราะคิดว่ายังไงเขาคงจะต้องตื๊อคุยต่อ  อีกอย่างที่เธอยังไม่นอนเนี่ยก็เพราะรอโทรศัพท์ของเขาอยู่นั่นแหละ  แล้วนี่ยังจะมากวนประสาทโทรมาแล้วก็ไม่ยอมคุย  จะตัดสายไปดื้อๆ  แต่ด้วยความฟอร์มจัด  จุฑามาศจึงแกล้งหาวเสียงดังใส่โทรศัพท์ก่อนบอก “ก็ดี  ฉันจะได้พักผ่อน”  หากน้ำเสียงนั้นแฝงความประชดประชันอย่างชัดเจน  ทำเอาคนโทรมายิ้มไม่หุบ “พรุ่งนี้อย่าลืมปลุกผมนะ  ราตรีสวัสดิ์ครับ”  คนฟอร์มจัดที่คิดว่าเขาอาจจะเปลี่ยนใจชวนเธอคุยต่อได้นั่งเหวออยู่อีกครู่ก่อนล้มตัวลงนอนอย่างโมโนนิดๆ  ในความมากเรื่องของตัวเอง  และเขา  ที่ทำให้สุดท้ายไม่ได้คุยกันเลย นราธิปวางสายไปพร้อมกับใบหน้าหล่อที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มเพราะอารมณ์ดีเมื่อรู้สึกว่าไม่ใช่เขาที่คิดไปเองคนเดียว  ดูท่าแล้วคุณครูสาวฟอร์มจัดนั้นก็น่าจะมีใจให้เขาเหมือนกัน  แต่แล้วยิ้มนั้นก็ต้องจางลง  เมื่อคิดไปถึงเรื่องของการถูกคลุมถุงชน ....  ใช่  มันติดอยู่ที่ว่ามันจะดูเหมือนสิ่งต่างๆเกิดขึ้นจากการบังคับของผู้ใหญ่ .... สุดท้ายนราธิปจึงตัดสินใจนัดคุยกับจุฑามาศในวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอโทรมาหาเขาตอนเช้า “วันนี้คุณโทรมาสายไป 10 นาทีนะ  เมื่อคืนนอนหลับฝันดีสิท่าเลยไม่ยอมตื่น”  นราธิปทักอย่างอารมณ์ดี  ทำเอาคนโทรไปนั้นแอบดีใจอยู่ลึกๆ  ที่ได้รู้ว่าเขาเองก็ใส่ใจกับเธออยู่เหมือนกัน  ถึงขนาดว่าจำเวลาโทรไปได้  แต่ก็ต้องทำทีเป็นไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยนั้น “บ้าสิ  พูดเหมือนฉันนั่งรอให้ถึงเวลาแล้วโทรหาคุณงั้นแหละ”  ทันทีที่เธอพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะหึ หึดังเข้ามา  ทำให้จุฑามาศรู้ได้ทันทีว่าตนนั้นพลาดที่พูดออกไปอย่างนั้น  แต่นราธิปก็ไม่ได้อยากแกล้งให้คนโทรมาได้อายไปมากกว่านี้อีก  จึงชวนคุยเรื่องอื่นเสีย ก่อนวางสายนราธิปตัดสินใจชวนจุฑามาศคุยเรื่องของเขาและเธอ “คุณจุ๊ .. ผมอยากคุยกับคุณเรื่อง .. เรื่องการแต่งงานของเรา”  นราธิปพูดติดขัด  เพราะแต่ละคำนั้นเหมือนมันยากที่จะออกมาจากปากเหลือเกิน “เรื่องของ .. เรา”  จุฑามาศพึมพำเบาๆ  ก่อนพูดต่อ “ตกลงค่ะ  ได้พูดกันเสียทีก็ดีเหมือนกัน  เพราะว่านี่ก็ใกล้กำหนดแล้ว”  แล้วเมื่อนัดหมายสถานที่กันได้เรียบร้อย  ต่างก็วางสายไปด้วยใจที่หวิวๆชอบกล ....  ผ่านเย็นนี้ไป  ทุกสิ่งจะยังเหมือนเดิมรึเปล่านะ  .. ช่างเถอะ  ก็เราไม่ต้องการถูกบังคับนี่  เป็นไงก็เป็นกัน .... *****  *****  *****  *****  *****  *****  ***** ติดตามต่อตอนจบค่ะ .. (^o^) จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 14 ธ.ค. 48 11:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านทุกท่าน วันนี้กรุ่นกลิ่นแก้วเอาเรื่องสั้นที่เคยแต่งไว้นานมั่กมายแล้ว(แต่เพิ่งแก้ไขดัดแปลงเมื่อกี้เอง)มาลง  ทดแทนเรื่อง "รักยัยคนนี้ เมรีขี้เมา"  น่ะค่ะ  ไม่อยากแก้ตัวเลย  ฮือๆ  ..  แต่ก็นั่นแหละค่ะ  มันหายไปนานอีกแล้ว  ..  ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้อ่านแทนก่อนแล้วกันนะคะ  เรื่องนี้แต่งจบแล้วค่ะ  แล้วจะเอาตอนจบมาลงต่อนะคะ  .. จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว - [ 14 ธ.ค. 48 12:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จะเป็นยังไงต่อไปนะ ตอนจบมาเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : bubu - [ 14 ธ.ค. 48 14:39:51 A:219.66.115.237 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักดีค่า ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา สุดท้ายก็เริ่มรักกัน เห็นด้วยกะคุณ bubu ตอนจบมาเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : GrandeMocha - [ 14 ธ.ค. 48 14:42:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปกติคุณครูอนุบาลน่าจะแต่งตัวน่ารักนะ เอาไว้หลอกเด็ก จากคุณ : scottie - [ 14 ธ.ค. 48 17:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Wait for the next chapter ka จากคุณ : Meif - [ 14 ธ.ค. 48 19:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบคุณbubuค่ะ .. ตอนต่อไปคิดว่าน่าจะมาลงวันเสาร์ค่ะ เพราะจะไม่มีโอกาสได้พบเจอน้องคอมฯอีกหลายวัน จนกว่าจะวันเสาร์ คุณGrandeMocha .. ถ้าทะเลาะกันแล้วรักกันได้เสมอไปก็ดีสิคะ จาได้ไปหาคนทะเลาะด้วยมั่ง แหะๆ คุณscottie .. จริงด้วยค่ะ คุณครูอนุบาลต้องแต่งตัวสวยไว้หลอกเด็ก งั้นขอแก้ตัวว่านางเอกของเราจำเป็นต้องแต่งตัวหลอกพระเอกทุกวันค่ะ เผื่อเจอโดยบังเอิญ .. ฟังขึ้นมั้ยคะเนี่ย คุณMeif .. วันเสาร์เจอกันนะคะ ขอบคุณทั่นผู้มีอุปการะคุณทุกท่านค่า (^o^) จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว (กรุ่นกลิ่นแก้ว) - [ 14 ธ.ค. 48 20:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จะรอดูว่าเค้าจะคุยอะไรกันอ่ะ     จากคุณ : burin piggypink - [ 14 ธ.ค. 48 20:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รอลุ้นตอนจบค่า จากคุณ : nongwin - [ 15 ธ.ค. 48 01:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หนุกดีคะ เอามาลงเร็วๆๆนะ จากคุณ : chocolate-gateau - [ 15 ธ.ค. 48 23:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 .^ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ ^ ไม่เห็นตอนจบ ไม่อ่าน (ฮ่าๆ เอิกส์สสสสสส) ปล.ชอบชื่อนี้จัง "กรุ่นกลิ่นแก้ว" มันพอๆกับ "รวยระรินกลิ่นคอฟฟี่เมต" ของพี่ผึ้งป่ะคะ แล้วตกลงกลิ่นแก้วนี่ แก้วไม่ได้ล้างเหรอคะ รึเหม็นอับ โอ๋ๆๆๆๆ ล้อเล่นนนนนน จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 ธ.ค. 48 00:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งเข้ามาห้องนี้ครั้งแรกค่ะ ชอบนิยายของคุณมากค่ะ อ่านแล้วลุ้นไปด้วยค่ะ แล้วจะแวะมาอ่านบ่อย ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องดี ๆ แบบนี้ตลอดไปนะค่ะ จากคุณ : roslita - [ 16 ธ.ค. 48 02:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านค่ะท่าทางหนูจุ๊น่ารักจัง จากคุณ : รียา-อารียา - [ 17 ธ.ค. 48 21:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าค่ะคุณกรุ่นกริ่นแก้วที่แต่งเรื่องให้พระเอกผิวคล้ำน่ะค่ะ หึ...หึ...หึ :-) รู้ทันนะค่ะ!!! จากคุณ : peanutty - [ 29 ธ.ค. 48 21:10:45 A:203.156.27.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 แว๊กกกก !!!! ตามมาได้ไงคะเนี่ยน้อง peanutty กะว่าไม่บอกใครแระนะ จากคุณ : กรุ่นกลิ่นแก้ว (กรุ่นกลิ่นแก้ว) - [ 23 ม.ค. 49 13:57:18 ]