ความคิดเห็นที่ 1 อยากอ่านต่อเหมือนกัน แต่ขี้เกียจตามลิงก์ไป ที่นี่ก็แก้ไขได้เหมือนกันนิ จากคุณ : scottie - [ 14 ธ.ค. 48 17:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มันขึ้น แก้ไขๆเป็นพวงเลยอ่าครับ ^ ^" แต่ขอเวลาสักเดี๋ยว จะเอามาลงต่อละกัน จากคุณ : Archi - [ 14 ธ.ค. 48 17:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ------------------------------------------------ ในตอนนั้น หากมีคนถาม มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขากันแน่ ชายหนุ่มเองก็คงไม่แน่ใจนัก            เพียงแค่ปีสอง การเรียนก็ย่ำแย่จนถึงขีดสุด แล้วเงินที่ทางบ้านส่งมาให้ก็ไม่เคยเหลือถึงปลายเดือนเลยสักครั้ง แน่ละ ข้ออ้างส่วนใหญ่ และส่วนตัวของเขาและเพื่อนๆ คือ...            ...ก็แสงสีในเมืองหลวงมันสนุกจริงๆนี่หว่า... ไม่นานนัก เงินที่เริ่มติดค้างคนอื่นๆไว้ก็เริ่มพบทางตัน ไม่สามารถไปหยิบยืมใครๆได้อีก เขาเองไม่เคยคิดเลยว่าการ ใช้จ่ายอย่างนั้น จะทำให้คนๆหนึ่งรู้สึกอับจนได้ถึงเพียงนี้ เวลาเจอหน้าคนที่ติดหนี้ไว้ก็ราวกับนักมวยที่โดนต้อนจนมุม ได้แต่ปัดป้องไปวันๆ... ต้องสู้กับความงี่เง่าของตัวเองเหมือนหมาจนตรอก            เพื่อนที่สนิทบางคนแนะนำว่า เขาควรแก้ปัญหาที่ต้นตอ ไม่ใช่หยิบยืมคนหนึ่งไปใช้หนี้อีกคนแบบนี้ ทว่านิสิตสิ้นคิดอย่างเขาหน้ามืดตามัวไปแล้ว และดูเหมือนจะเลือกทางที่ทำให้ตัวเองลำบากขึ้นไปอีก ตั้งแต่เข้ามา เรียนต่อ เขาก็ได้ลองอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยคิดอยากทำมาก่อนไปแล้วนี่นะ ถ้าจะต้องทำเพิ่มอีกสักอย่างสองอย่างจะเป็นไรไป ยิ่งถ้ากลับมานึกดูดีๆ มันก็ดูเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยจะตายไป            ก็แค่ งัดบานพับนิดหน่อย กับหยิบข้าวของในห้องคนอื่นเท่านั้นเอง ดีกว่าโดนเจ้าหนี้รายใหญ่สามรายตามกระทืบล่ะน่า... นักศึกษาหนุ่มปลอบใจตัวเองอย่างหวาดหวั่น            ราวกับมีความมืดมิดปิดบังไม่ให้เขาเห็น ต้นตอ ของปัญหาเหล่านั้น            หลังเลิกเรียนวันหนึ่ง อากาศร้อนอบอ้าวคล้ายฝนจะตก ทั้งยังมืดเร็วผิดปกติ คงเป็นเพราะเมฆทึบแน่นแผ่ เบื้องบน ชายหนุ่มเดินสวนกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่กำลังไปร่วมกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัย เขาเหลือบมองผ่านๆ แต่ละคนล้วนมีสีหน้ายิ้มแย้มราวกับไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนในโลกนี้            แปลกเหลือเกิน ยิ่งเดินย้อนไปทางหอพักนิสิตเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกราวกับอยู่คนละโลกกับคนพวกนั้นมากขึ้นเท่านั้น            นิสิตผู้จนตรอกเข้าไปหลบอยู่ในห้องตัวเอง รอคอยเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ... ภายนอก ฟ้ามืดสนิท และ เสียงเอะอะในหอพักชายก็ค่อยๆเบาลง จนเกือบจะเป็นเงียบงัน ...ทุกคนคงไปร่วมงานสังสรรค์กันเกือบหมดแล้วสินะ... เขาบอกกับตัวเองแล้วหยิบอุปกรณ์ซ่อนในกางเกงเดินออกจากห้องช้าๆ            หอพักชาย สภาพกลางเก่ากลางใหม่ บัดนี้ตกอยู่ในแสงไฟสลัวที่เปิดแบบดวงเว้นดวง ชายหนุ่มสาวเท้าเร็วๆ ขึ้นไปสองชั้น ห้องที่เขาหมายตาไว้นอกจากเจ้าของจะกลับต่างจังหวัดแล้ว ชั้นนี้ยังมีคนพักไม่เต็มอีกด้วย และเพื่อความแน่นอนยิ่งขึ้นไปอีก เขายังรองานประจำปีเพื่อให้เหลือคนน้อยที่สุดอีกต่างหาก            ในห้องที่เป็นเป้าหมายนั้นปิดไฟมืด แต่แปลกนัก กุญแจที่คล้องหน้าประตูกลับหายไปเหลือเพียงลูกบิดล็อค เอาไว้เฉยๆ หรือกุญแจคล้องนั้นเป็นห้องอื่นที่เขาเคยไปดูมา? แต่เอาเถอะ เมื่อการป้องกันเหลือเพียงชั้นเดียวงานของเขาก็ง่ายขึ้นเยอะ นักศึกษาหนุ่มขยับอุปกรณ์ในมืออย่างเร่งรีบจนเหงื่อออกชุ่มเต็มฝ่ามือ ส่วนในหัวก็หวั่นวิตกไปสารพัด      เขาแทบไม่ทันสักเกตเลยว่าอากาศอบอ้าวนั้น ค่อยๆเย็นลงตั้งแต่เมื่อไหร่ และเสียงจิ้งหรีดเบาๆข้างนอกเงียบสนิทลงเมื่อใด            เสียงแกรกเบาๆ บอกให้รู้ว่าล็อคถูกปลดออกแล้ว เขามองซ้ายขวาไม่มีแม้เงาของสิ่งมีชีวิต แต่แสงไฟนีออนเสียที่ดับๆติดๆตรงสุดทางเดินนั้นนั้น ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆแล่นปราดเข้ามา ชายหนุ่มรีบกลับมาจดจ่อกับห้องตรงหน้า เขาแง้มประตูออกเล็กน้อยแล้วเบี่ยงกายเข้าไปแล้วปิดประตูตามหลังอย่างรวดเร็ว            ห้องพักนั้น กะทัดรัด หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็ชวนอึดอัด ความมืดแทบไร้แสงทำให้เขาต้องรีบควานหาสวิทช์ไฟ เป็นอันดับแรก            พลัน! จมูกก็ปะเข้ากับกลิ่นคาวสะอิดสะเอียน ชายหนุ่มเบิกตากว้างในความมืด กลิ่นนี้เมื่อยังเล็กเขาเคยเจอมาหนหนึ่งแล้วแต่ไม่ตระหนักว่ามันคืออะไร แต่บัดนี้เขาไม่สงสัยอีกต่อไป สิ่งที่เกิดต่อจากนั้นโดยไม่มีการเตือน ความทรงจำที่น่าแสยงขนนั้นเอ่อล้นราวกับอาหารเก่าที่ขย้อนขึ้นมาจุกที่คอหอย นิสิตหนุ่มผวาพิงกำแพง มือเท้าเหมือนเป็นง่อยไปชั่วครู่ แล้วความงุนงงก็เปลี่ยนเป็นความกลัวสุดขีด เมื่อเมฆภายนอกเคลื่อนตัวออกจากกัน แสงจางๆของจันทร์ข้างแรมเผยให้เห็นอะไรบางอย่างตั้งอยู่กลางห้อง            เขาตัวแข็งทื่อ ไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายได้แม้สักนิด            ร่างๆหนึ่งนั่งทับส้นอยู่บนเบาะที่พื้น ไม่ไหวติง ไม่ส่งเสียง ไม่มีอาการคุกคามใดๆบ่งชี้ว่าไม่พอใจที่ถูกบุกรุก แต่นั่นแหละที่ทำให้ชายหนุ่มแทบสิ้นสติ... ชายคนนี้ตายแล้ว จากคอหอยลงมามีเลือดเกรอะกรัง ย้อมเสื้อยืด สีขาวจนแดงก่ำ และส่วนที่เหนือคอขึ้นไป...ว่างเปล่า...            ไม่มีหัวบนนั้น!!!            เขาพยายามผลักดันความรู้สึกนั้นลงไป ทรงกายขึ้นมาประจันหน้ากับศพลึกลับนั้น นี่เป็นของจริงอย่าง ไม่ต้องสงสัยไม่ใช่หุ่นหรือภาพหลอนแต่อย่างใด ความตระหนักรู้นี้ดึงเขากลับมา ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กๆอีกแล้ว และการอยู่ในห้องเดียวกับศพ แน่นอนว่าชีวิตจะซวยกว่านี้อีกหลายเท่านัก จากคราบเลือด ฆาตกรคงเผ่นหนีไปไกลแล้ว เขาเอง แม้ไม่ได้ลงมือแต่หากมีใครถามว่าเข้ามาเจอศพได้ไงคงไม่สวยแน่ ...ใช่แล้ว... ต้องรีบออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด แต่จังหวะที่กำลังจะหันหลังกลับนั้นเอง เขานึกในใจอย่างไม่ทันหักห้ามความคิด            หัวของศพหายไปไหนกัน!?            คิดได้แค่นั้นร่างกายก็ชะงักงัน ราวกับความมืดในห้องขยายตัวขึ้นอย่างกะทันหัน แสงจันทร์สลัวพอแค่ ให้เห็นศพไร้หัว แต่ไม่สว่างพอสำหรับทั้งห้อง รอบๆจึงเต็มไปด้วยความมืดที่ซ่อนทุกอย่างไว้อย่างเงียบงัน            ในความมืดตรงข้ามเขา ห่างศพออกไปไม่ไกล ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้เพ่งมองเข้าไปในนั้น... ใช่จริงๆ เขารู้สึกตั้งแต่เห็นศพนี่แล้ว ใต้เตียงนั่น อะไรบางอย่างจ้องมองมายังเขาเขม็ง ชายหนุ่มรู้สึกราวกับจ้องดูสัตว์ที่พร้อมจะกระโจนเข้าใส่เขาได้ทุกเมื่อ ไอ้สิ่งน่าขยะแขยงที่อดกลั้นไว้เมื่อครู่ทะลักทะลายออกมาอีกครั้ง ความกลัวพุ่งทะลักถึงขีดสุด ความคิดสุดท้ายก่อนสิ้นสติ เป็นเพียงการคร่ำครวญที่ไม่เคยมีใครได้ยิน            ทำไมกัน... ทำไมต้องเป็นเราด้วยหนอที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ----------------------------------------------------------            “แล้วพี่ก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ ซวยชิบเลยสิเนี่ย” ผู้ร่วมห้องเอ่ยปากขึ้น เมื่อเห็นอดีตนิสิตผู้กลัวความมืดเงียบไป ก่อนจะถามต่อ “แต่ นึกๆดูแล้ว พี่ก็น่าจะมีหลักฐานบานเลยนี่ ว่าไม่ได้ลงมือ หรือว่าพวกมันขู่ให้สารภาพเหรอ แล้ว...”            “ไม่หรอก” เสียงตอบเบาๆ “ไม่ได้ติดคุกเพราะคดีนั้นสักหน่อย...หึหึ...”            ไอ้หนุ่มบนเตียงทำหน้าเหรอหรา ราวกับจะถามว่า ยังมีมากกว่านั้นอีกเหรอไง            “...คืนนั้น คนหัวขาดไม่ได้มีศพเดียวนี่นะ ศพแรกใครทำก็ไม่รู้ แต่อีกสามน่ะพี่เอง!!!ไอ้พวกเจ้าหนี้จอมโหดพวกนั้นไง... ” ประโยคถัดมา เขาพูดพึมพำราวกับปลอบใจตัวเอง “...กำจัดปัญหาที่ต้นตอไงล่ะ ฮะๆ...คน เลวอย่างพวกมัน ทำให้ชีวิตกูต้องตกต่ำ สมควรตาแล้ว... สมควร... ”            เงียบงันไปในบรรยากาศนั้นชั่วอึดใจ คู่สนทนา มีสีหน้างุนงงเล็กน้อย แต่ชั่วประเดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นหน้าเศร้าๆ ราวกับเวทนาเพื่อนร่วมห้อง เอ่ยปากว่าง่วงมาก แล้วขอตัวนอนอย่างแผ่วเบา            ฝนฟ้าข้างนอกเงียบลงมากแล้ว เหลือเพียงเสียงคำรามมาจากที่ไกลๆ และหยดน้ำเปาะแปะนอกชายคา จู่ๆ ชายในมุมมืดผู้นั่งคู้อยู่บนพื้นก็เอ่ยขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึอะไรได้            “เออใช่ๆ... เดี๋ยวนี้พี่ไม่กลัวความมืดแล้วนะ รู้มั้ย มันง่ายมากเลย แค่เราเข้ามาอยู่ในจุดที่มืดที่สุดแบบนี้ เท่านั้นแหละ เราก็จะรู้ว่าตรงนี้มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ...แก้ปัญหาที่ต้นตอเหมือนกันไงล่ะ...ง่ายดีใช่มั้ย...”            ทว่าไอ้หนุ่มบนเตียงไม่มีทีท่าอยากตอบสนองกับคำพูดของเขาเลยสักนิด -----------------------------------------------------------            อากาศตอนนี้อึดอัด แน่นหนัก ไม่เหมือนยามเช้าที่สดใสอย่างปกติ เมฆมากมายบดบังแสงอาทิตย์เอาไว้ เสียสนิท ตึกแถวและร้านค้าหน้าเรือนจำพร้อมใจกันปิดในเช้าวันเสาร์ที่น่านอนเช่นนี้            “ไปแล้วอย่ากลับมาอีกล่ะ ลุง... โชคดีนะ”            ที่หน้าแพงสูงใหญ่มีการเคลื่อนไหว ประตูที่ใครๆก็ไม่อยากเข้าไป บัดนี้เปิดออก ปรากฏร่างของชายคน หนึ่งยืนเก้กังราวกับคนที่เพิ่งเคยเข้าเมืองหลวงครั้งแรก เขากำลังหันซ้ายหันขวาท่าทางหวาดๆอะไรบางอย่าง เส้นผม มีสีเทาแซมทั่ว ทั้งๆที่ใบหน้ายังไม่เหิ่ยวย่นสักเท่าไหร่นัก สาวใช้ที่กลับมาจากการจ่ายตลาดซุบซิบเขาเมื่อเดินผ่าน อย่างไม่เกรงใจ แล้วรีบสาวเท้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว            ตึงง!!            ประตูปิดใส่แผ่นหลังเของเขาราวกับจะไล่ นั่นเป็นเหมือนสัญญาณให้เจ้าตัวได้สติ            ชายวัยกลางคนผมสีดอกเลา เคลื่อนกายอย่างเชื่องช้าไปตามเงาอาคาร เขาเดินไปหยุดที่ตรอกแคบๆ แล้วหันมามองเรือนจำครั้งหนึ่งด้วยแววตานิ่งไม่บอกความรู้สึกใดๆ พักใหญ่ๆจากนั้นเขาจึงก้าวเท้าต่อไปอย่างเงียบเชียบ            ...ก่อนจะถูกกลืนหายเข้าไปในความมืดของตรอกนั้น.... --------------------------------------------------------- จบแล้วครับ จากคุณ : Archi - [ 14 ธ.ค. 48 18:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คนแบบนี้น่ากลัวจังแฮะ จากคุณ : moonlike - [ 19 ธ.ค. 48 22:30:10 ]