CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    รัก (ใช่เพียง) แรกพบ ครั้งที่ 3

    ครั้งที่ 1
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3938579/W3938579.html
    ครั้งที่ 2
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3941177/W3941177.html

    ------------------------------------------------------

    น้องยุ้ย - คับผม ^_^

    ทิพ - อิอิ เอาเป็นอะไรดีจ๊ะ เป็นนายรูปภาพตอนสามดีป่ะ (ไม่ลงทุนเลยแฮะ -_-")

    ปล.คิดว่าไม่ได้ตกหล่นนะคับ เพียงแต่พี่รวบตอบหนเดียวอ่ะคับ ^_^

    เก๋ - ฮี่ ช่ายๆ ไปเที่ยวมา หนุกหนานมากๆๆ ^_^

    คุณ นายหญิง - อิอิ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ ต้องถามนายรูปภาพเอาเอง ^_^

    คุณ bubu - ไม่น่าโดนด่านะคับ (เคยไล่เคาะมาแล้วคับ พอเจ้าของห้องออกมาเราก็เนียนว่าเคาะห้องผิด ฮา... แต่ว่า ไม่เคาะซ้ำห้องนะคะ ถ้าอย่างนั้นก็คงโดนด่าเหมือนกัน อิอิ)

    คุณ nongwin - ไม่รู้นายรูปภาพจะคิดเหมือนคุณ nongwin หรือเปล่าน่ะสิคะ ^_^

    tabebuia - อิอิ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจไง ^_^

    คุณ scottie - ฮี่ อาจเป็นได้ค่ะ ชะตะอาจจะต้องกันแต่ท่าทางยัยมิลค์จะไม่ต้องใจนายรูปภาพซะแล้ว ^_^

    รียา - อิอิ ไม่เหลือแล้วคับ เอาไว้โอกาสหน้าเน้อ ^_^

    คุณ burin piggypink - ยินดีต้อนรับค่ะ ^_^ อิอิ นายรูปภาพเปี๊ยนไป๋เพราะคนเขียนแอบหักหลังเล็กน้อยค่ะ ฮา...

    มินต์ - แน่ใจนะ ที่พูดมาเนี่ย -_-"

    ----------------------------------------------------


    ครั้งที่ 3


    กิ๊วววว วันศุกร์นี้ช่างสุขสันต์ ฉันกับเน็ต (ซึ่งหลบแฟนมาได้) จะมาเปิดปาร์ตี้ที่ห้องคนโสดอย่างฉัน เรารื่นเริงหลั่นล้าลงมาซื้อของกันที่ซูเปอร์มาเก็ตแถวๆ คอนโดฉัน กระทั่งเดินมาจนถึงคอนโดแล้ว ยัยเน็ตกลับลืมไปว่าตัวเองไม่มีแปรงสีฟัน โอ๊ย อย่าห่วงๆ ฉันชี้มินิมาร์ทเล็กๆ นั้นให้ ก่อนจะยืนรออยู่ข้างนอกแทนการเข้าไปข้างในเพราะหากต้องเข้าไปพร้อมถุงของพะรุงพะรังคงไม่เป็นการดีต่อสภาพจิตใจพนักงานในร้านแน่ๆ

    เสียงเบรกที่ดังลั่นขึ้นใกล้ๆ ตัวทำให้ฉันหันขวับออกไปมองนอกถนน และได้เห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งโดนกระแทกด้วยรถเก๋ง และที่สำคัญ มันพุ่งตรงมาทางนี้!!

    โชคดียังเป็นของฉัน เพราะเพียงโดดหลบออกมาอีกทาง ฉันก็หลบพ้นรัศมีการไถลของรถสองล้อบ้าเลือดคันนั้น จะว่าดีเสียทีเดียวก็คงไม่ได้ เพราะพื้นที่ฉันล้มคว่ำคะมำหงายแถมด้วยอาการไถลอีกเล็กน้อยนั้นไม่เรียบ แถมแผ่นซีเมนต์นั่นก็ยังเผยอขึ้นจากพื้นดินและมันครูดเอาเนื้อส่วนต่างๆ ของฉันไปไม่น้อยเลย (ฉันจะฟ้องผู้ว่าฯ คอยดู)

    ฉันพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่งจนได้ หากภาพตรงหน้าก็ทำให้สติสั่นไหว แค่เพียงฉันยืนอยู่ลึกกว่าจุดนี้เพียงนิด...ฉันอาจจะพังยับเหมือนเจ้าตู้โทรศัพท์สาธารณะนั้น ฉันเห็นแต่ไม่อาจแยกได้ว่ามีคนบาดเจ็บกี่คน ฉันเห็นเพียงเน็ตวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตกใจปนห่วงใย ฉันรู้สึกเพียงมีใครอีกคนเข้ามาช่วยพยุงด้วยการซ้อนข้างหลังไว้ ฉันทำได้เพียงเบือนหน้าไปมองและรับรู้เป็นสิ่งสุดท้ายก่อนสติที่สั่นๆ อยู่จะหลุดลอยไปเหลือไว้เพียงความมืดมิด...นายรูปภาพ


    กลิ่นฉุนรุนแรงที่เหมือนจะลอยวนอยู่แถวจมูก ทำให้การรับรู้ของฉันไหวตัวขึ้นเล็กน้อย แล้วเสียงเรียกกับการบีบนวดของเน็ตก็ทำให้สติฉันสมบูรณ์ขึ้น ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นโชคดีหรือโชคร้าย เพราะนั่นทำให้เริ่มรู้สึกปวดแปลบไปหมดทั้งตัว โดยเฉพาะที่น่องข้างซ้าย

    “มิลค์ แกเป็นอะไรมากหรือเปล่า แกโดนอะไรบ้าง เจ็บหัว หรือเจ็บอะไรตรงไหน ไหนแกบอกฉันซิ”

    โอ๊ะโอ ไม่คิดมาก่อนว่าเพื่อนตัวเองจะเล่นมุกยิงคำถามไม่ยั้งกับเขาด้วย ฉันค่อยๆ เรียบเรียงคำตอบและต้องบอกมันไปก่อนที่มันจะบีบคอฉันตาย “ไม่โดนอะไรหรอก ฉันหลบทัน แต่พื้นตรงนั้นมันไม่เรียบน่ะ เลยสะดุดล้ม”

    “งั้นหัวแกกระแทกพื้นใช่ไหมมิลค์”

    “เปล่า”

    “อ้าว ก็แกเป็นลม”

    เกี่ยวกันไหมนะ อืม เน็ตคงคิดว่าฉันน็อคไปเพราะได้รับแรงกระแทก แต่ไม่ใช่หรอก “เปล่า...ฉันตกใจ”

    จบประโยคนั้น ฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองอยู่บนรถ และรถคันนั้นมันมาจอดนิ่งอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วด้วย และสิ่งที่รับรู้ตามมาอีกอย่างก็คือ คนขับรถคือนายรูปภาพ เออ จะตามจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหนนะ

    นายรูปภาพเดินมาเปิดประตูด้านหลังอย่างรวดเร็วพอๆ กับบุรุษพยาบาลที่เอาวีลแชร์มาจ่อรอแล้ว จะบอกออกไปว่าไม่ได้เป็นอะไรมากก็พูดไม่ออก จะเล่นตัวทำสะบัดสะบิ้งกับการที่นายรูปภาพมาช่วยพยุงก็ทำไม่ไหว เพราะตอนนี้ซีกซ้ายฉันเริ่มปวดไปทั้งแถบ มันปวดแสบปวดร้อนจนฉันนึกอยากจะให้ตัวเองหมดสติไปนานกว่านี้

    และตอนนั้นเองที่น้ำตาฉันหยดเผาะจนเน็ตต้องก้มลงมาปลอบ “ไม่เป็นอะไรมากหรอกแก เท่าที่ฉันเห็นมันมีแต่แผลถลอกนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นล่ะ ไม่ต้องกลัวนะมิลค์”

    ฮือ ที่ร้องไห้เนี่ย ไม่ได้กลัวว้อย แต่มันเจ็บ ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปกระทั่งบุรุษพยาบาลพาฉันเลี้ยวเข้าห้องตรวจ และทุกคนก็ทิ้งฉันไว้กับคุณหมอรุ่นคุณแม่ท่าทางใจดี คุณหมอถามอาการฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะบอกให้ฉันเดินไปนอนบนเตียงเพื่อจะได้ดูแผลให้

    อ่ะ ถ้าเดินได้ก็ดีสิคะ คือ ฉันมั่นใจว่าไม่ได้ถึงขนาดเป็นอัมพาตหรอก เพียงแต่มันเจ็บ มันแสบ จนไม่อยากจะขยับตัวเท่านั้น แล้วถ้าฉันรู้ว่าคุณหมอจะไปลากใครเข้ามาได้ล่ะก็ ถึงจะต้องคลานไปขึ้นเตียงฉันก็ยอม...เซ็ง

    นายรูปภาพอุ้มฉันมานอนบนเตียงจนได้ (แหม ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนฉันคลั่งเขาก็คงมีความสุขพิลึก) เขาไม่ได้บ่นอะไรที่ต้องมาโดนใช้แบบนี้ พูดออกมาคำเดียวว่า “หนัก”

    เฟ้ย!! ตัวเองกล้ามเนื้อปวกเปียกอ่อนแอเองน่ะสิไม่ว่า อย่ามาว่าฉันตัวหนักนะ หยาบคายที่สุด ฉันด่าเขาไปด้วยสายตาเพราะพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้นในตอนนี้ และให้ตายเถอะ จริงๆ ฉันว่าการทำแผลเนี่ย ก็น่าจะมีการวางยาสลบนะ

    ฉันมีแผลใหญ่อยู่ที่เดียวคือที่น่องข้างซ้าย ซึ่งหมอบอกว่าอาจจะเป็นแผลเป็นอยู่ระยะหนึ่งคงต้องหมั่นทายา ฉันว่าถ้ากลับไปดูพื้นอีตรงแผ่นหินที่มันเผยอขึ้นมาจะต้องมีก้อนเนื้อฉันติดอยู่แน่ๆ อีกแผลหนึ่งเป็นแผลฟกช้ำปนๆ อยู่กับอาการถลอกๆ ที่ไหล่ซ้าย และตัดช่วงมาถลอกแถวท่อนแขนฝั่งเดียวกันอีกที...

    จะเป็นอะไรมากไหม ถ้าฉันจะไม่อาบน้ำจนกว่าแผลจะหาย


    “แกจะให้ฉันยกเลิกนัดไหมมิลค์” เน็ตถามขึ้นตอนเรานั่งรถนายรูปภาพกลับที่พัก จริงๆ เสาร์อาทิตย์นี้เน็ตมีนัดกับแฟนและครอบครัวแฟน ซึ่งถ้ามันนัดไว้แค่แฟนมันล่ะก็ ฉันจะตอบได้ทันทีว่า แกยกเลิกเดี๋ยวนี้เลย แต่นี่มีผู้หลักผู้ใหญ่เข้าเกี่ยวข้องด้วย ฉันเลยได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ

    “ไม่ต้องหรอก ผิดนัดผู้ใหญ่จะเสียแกเปล่าๆ เน็ต แค่ทำแผลเอง ฉันทำได้”

    แม้ว่าอาจจะลำบากทุลักทุเลนิดหน่อย เพราะตำแหน่งแผลตรงน่องนี่แค่จะมองยังไม่ถนัดเลย คราวซวยจริงๆ หายคราวนี้จะไปทำบุญซักเก้าวัดเลย

    “ผมทำให้ก็ได้ เสาร์อาทิตย์นี้ผมอยู่ที่นี่ตลอด”

    “ไม่ต้อง” ทันทีที่จบประโยคเสนอตัวมาฉันก็ปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใยที่สุด แล้วก็ได้เห็นอาการหัวเราะหึๆ กับสายตาเยาะเย้ยผ่านทางกระจกหลัง โถ คิดว่าหล่อมากหรือไงคะทำหน้าอย่างนั้นน่ะ...ก็หล่ออ่ะ แต่หมั่นไส้ว่ะ นั่นทำให้ถุงยาในมือฉันแทบจะปลิวหวือไปกระแทกหัวโชเฟอร์ถ้ายัยเน็ตที่นั่งข้างๆ กันจะไม่ตะครุบไว้เสียก่อน (มันแอบมากระซิบทีหลังว่า เสียดายยา มันแพง เออ จริงของมัน)

    แม้ว่าจะเกลียดตัวแค่ไหนฉันก็กลับต้องพึ่งพาเขาอีกนิดในการที่กลับขึ้นห้อง โอ๊ย เปล่าๆ ไม่ได้ถึงขนาดต้องอุ้มกันแบบในละครหลังข่าว ฉันแค่อาศัยเขาเป็นหลักเกาะ เป็นไม้ค้ำ เป็นอะไรก็ตามที่ฉันจะทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปแบบไม่มีออมไว้เมื่อต้องใช้ขาข้างที่เจ็บ กว่าจะขึ้นห้องได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกกันไปหมดทั้งสามคน...

    สามคนยังเหงื่อตกขนาดนี้ แล้ววันต่อไปที่ฉันต้องอยู่คนเดียวล่ะ โอ้วววว ไม่อยากจะคิด


    ------------------------------------------------------


    มีต่อค่ะ

    จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 14 ธ.ค. 48 19:16:40 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป