ความคิดเห็นที่ 1 “นี่ไง  มันอยู่นี่”  เธอชี้ไปยังจิ้กจกที่เกาะอยู่บนหัวเตียงนอนของเธอ ผู้จัดการไล่มองตามไป  โชคดีที่เธอมองไม่เห็นตัวที่เกาะอยู่บนเพดานไม่งั้น  ลำบากเขาแน่ ๆ  ถ้าจะต้องไต่เพดานเพื่อจับจิ้กจกให้คุณเธอ  ไม่อยากจะนึกภาพ  เพราะจิ้กจกคงไม่หยุดให้เขาจับอย่างง่ายดายแน่ ๆ  เขาเลยจับแต่ตัวที่เธอมองเห็นและทำไม่รู้ไม่เห็นกับเจ้าตัวที่แอบอยู่บนเพดาน “คุณรวิวารเข้ามาดูสิครับ  จิ้งจกมันไม่น่ากลัวหรอก”  เขาบอกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ   ก่อนที่เธอจะถอยกรูดไปอยู่อีกด้านของมุมห้อง  รีบคว้าต้นแขนเธอไว้  แล้วดึงให้เธอเข้ามาดูจิ้กจกตัวน้อยแสนบ้องแบ๊วในมือ “ไม่เอานะ!”  เธอหันหน้าหนีไม่กล้าดู   ยี้ .!!  ขยักแขยง!! “ดูสิครับ  มันไม่ทำอะไรคุณหรอก”   เด็กสาวยกมือปิดหน้าปิดตาไม่กล้าดู “ไม่งั้นผมจะให้มันเกาะบนตัวคุณนะ”    เขาขู่อีกต่างหาก “อย่านะ!!”  สาวน้อยหันกลับมากลัวว่าเขาจะทำจริง “คุณดูสิ  จิ้กจกมันก็ตกใจกลัวคุณอยู่เหมือนกัน”   เขาค่อย ๆ อธิบายเมื่อเธอหันมามองจิ้กจกในมือเขา จริง ๆ แล้วเธอยังดูน่ากลัวกว่าจิ้กจกเสียอีก  ในความคิดของเขา “มองแววตาใสแจ๋วของมันสิครับ  มันไม่เคยทำร้ายใครนะ  มันกินอาหารก็แค่อิ่ม  อร่อยไม่อร่อยมันก็กินทั้งนั้น  แค่ปะทังชีวิตอยู่ “ หลานสาวเจ้าของบ้านจ้องหน้าผู้จัดการไร่เขม็ง  ชักสงสัย  พูดงี้หมายความว่าไง?  จะเหน็บแนมใครมิทราบ! ชายหนุ่มอธิบายต่อไม่สนใจสายตาวาว ๆ ของสาวน้อย “พวกมันไม่เคยกินล้างผลาญแบบคนเราหรอกครับ  จิ้กจกที่นี่น่าแปลกนะ  มันกินข้าวสุกด้วย” “จริงเหรอ”  เธอเคยเห็นจิ้กจกกินแต่แมลง “จริงครับ  ไว้คุณว่าง ๆ ลองเฝ้ามองมันดูนะครับ”  เขาปล่อยมือจากต้นแขนเธอ  เมื่อเห็นเธอรับฟังสิ่งที่เขาพูดอย่างสนใจ “หรือจะเอาตัวนี้ไว้ดูเล่นก็ได้นะ”  พลางยื่นมันมาข้างหน้าเธอ สาวน้อยรีบวิ่งหนีไปติดผนังห้องอีกด้านหนึ่งอย่างตกใจ “โอเคครับ  ไม่เอาก็ไม่เอา  เสร็จธุระแล้ว  ผมขอตัวนะครับ”  เขาเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจ้าจิ้กจกในมือ เด็กสาวทำปากยื่นใส่ประตู  เดินไปล็อคประตูห้อง  แล้วเดินกลับมาที่เตียง  สายตาเหลือบเห็นจิ้กจกตัวอ้วนสีเหลืองนวลเกาะอยู่บนเพดานห้อง  รีบเอามือปิดปากตัวเองเมื่อทำท่าจะส่งเสียงกรี๊ดออกมาอีกแล้ว  และคราวนี้เขาคงไม่ยอมมาจับให้อีกแล้ว  เธอต้องช่วยตัวเอง  ด้วยการขึ้นเตียงนอนคลุมโปง =============== ความมืดอำลาขอบฟ้าไปนานแล้ว  มีเพียงแสงแดดจ้าที่สาดกระจายไปทั่วฟ้า  ตะเกียงพลิกตัวหลบลำแสงกล้าของแดดยามสาย  เอื้อมมือหยิบนาฬิกาหัวเตียง “สิบโมงเข้าแล้วหรือเนี่ย”  เสียงอู้อี้พึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะอ้าปากหาว  แล้วยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง “เฮ้อ เมื่อคืนร้อนชิบเป๋งเล้ย!  ทำไมคุณตาไม่ยอมติดแอร์นะ”  เธอบ่นถึงอากาศอบอ้าวเมื่อคืนนี้  และคิดถึงห้องแอร์แสนสบายที่บ้าน เงยหน้ามองหาจิ้กจกบนเพดาน  ไม่รู้มันหายไปไหนแล้ว  เมื่อวานนี้กลับมาถึง  เธอก็สลบสะไหล  ไม่ยักกะรู้ว่าในห้องนี้มีจิ้กจกที่แสนน่ากลัวในสายตาเธออยู่ด้วย  เพียงแค่เพราะเธอคิดถึงมันขึ้นมา  ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเฉย ๆ  ด้วยความกลัว  แต่ถ้าไม่คิดถึง  ก็ไม่กลัว  แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า  เราจะปัดความกลัวออกไปจากความคิดได้อย่างไร  จะบังคับความคิดของตัวเราได้ไฉน  มันช่างยากเย็นเหลือเกิน ภาพตอนที่ผู้จัดการไร่ไล่จับจิ้กจกให้เธอปรากฏขึ้นในห้วงนึก  ทำไมเขาถึงไม่กลัวจิ้กจกเหมือนเธอนะ  เรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับเขา  แต่สำหรับเธอมันกลับเป็นเรื่องน่าสยดสยองอย่างนั้นแหละ  เรื่องง่ายสำหรับเธอ  อาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาก็ได้ หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จ  จึงเดินออกไปยังเรือนด้านหน้า  บนโต๊ะอาหารมีอาหารเช้าวางอยู่  รวิวารเปิดฝาชีขึ้น “มีแต่ผัก อีกแล้ว ”  ทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อมองเห็นอาหารเช้า  อดคิดถึงไก่ย่าง  หมูย่าง  แฮมเบอร์เกอร์  ฮอทดอกที่บ้านไม่ได้  ไหนจะขนมนมเนย  คุ้กกี้เอย  ช็อคโกแลตเอย  ลูกอม  ท็อฟฟี่  มันฝรั่งทอดของโปรด  ว่าแล้วก็ได้แต่คิดถึง  ที่นี่ไม่มีอะไรซักอย่างนอกจากผัก  ผัก  และผัก   “แต่ก็ดีกว่าผักรวกเมื่อวาน” มองผัดผักที่อยู่ในจานพลางถอนหายใจเบา ๆ  อย่างปลอบใจตัวเอง   เธอพยายามเปลี่ยนมุมคิด  มองอะไรในแง่บวกดูบ้าง  และเพิ่งคิดออกแค่ข้อเดียว   แล้วนั่งลงจัดการกับอาหารเช้า  ตะเกียงทานได้น้อยกว่าปกติ  เพราะไม่คุ้นเคยต่อรสชาดอาหารแบบนี้เลย เจ้าจิ้งจกตัวน้อยโผล่หัวขึ้นมาจากขอบโต๊ะอาหาร  เธอแทบสำลักข้าวทันทีเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญตัวน้อย “มองแววตาใสแจ๋วของมันสิครับ”  เสียงของระบิลดังขึ้นมาในโสตประสาท เด็กสาวตบโต๊ะ  เจ้าจิ้กจกน้อยก็วิ่งอ้าวหนีลงไปใต้โต๊ะอีกด้านหนึ่งทันที   แต่อีกสักพักหนึ่งมันก็โผล่หัวขึ้นมาใหม่  เธอมองมันอย่างตั้งใจ  มองเห็นแววตาใส ๆ คู่นั้นของมัน   แววตาที่ไม่มีมารยา  แววตาที่ไม่เสแสร้งแกล้งทำ   เจ้าตัวน้อยเดินมางับเศษข้าวสวยที่หล่นอยู่บนโต๊ะ  เด็กสาวนั่งมองมันอย่างสนใจ  ดู  ๆ ไปมันก็บ้องแบ๊วดีเหมือนกันนะ ถ้ามันพูดได้  มันอาจจะพูดว่า  ขออยู่บนโลกนี้อีกตัวหนึ่งได้ไหม รวิวารนั่งเงียบอยู่ริมระเบียงนอกชาน  มองบ้านที่ดูเงียบเหงา  ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงใบไหม้ไหวยามลมพัดกับเสียงนกเล็ก ๆ ที่ส่งเสียงคุยกันกระจุ๊กกระจิ๊ก  จนรู้สึกอิจฉาเจ้านกที่มีเพื่อน  แต่เธอไม่มีใครเลยตอนนี้ “เฮ้อ ไปไหนของเขานะ!”  เธอยังไม่เห็นผู้จัดการหนุ่มแต่ตื่นมาเลย “เฮ้อ เบื่อจัง  เซ็งชะมัด  ไม่รู้จะทำอะไรดี  เฮ้อ ”  เธอถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก สักพักใหญ่มองเห็นรถเก๋งสีขาวคันยาวแล่นเข้ามาจอด “อ๋อ เขาไปเอารถนี่เอง ”  ตะเกียงรู้สึกใจชื้นขึ้นที่มองเห็นเขากลับมาถึง ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ  เดินกลับมาที่เรือนมองเห็นตะเกียงยืนมองเขาอยู่  ระบิลเดินผ่านเธอไปเมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบไม่พูดอะไร “นี่! จะไปไหนน่ะ”  เธอเดินตามไป “ผมว่า  จะทำความสะอาดบ้านสักหน่อย  มันสกปรกเหลือเกิน”  เขาหันกลับมาบอก “งั้นฉันช่วยนะ” ระบิลเลิกคิ้ว  แต่ไม่ทันพูดอะไร  ตะเกียงรีบชิงพูดขึ้นก่อน  “ฉันทำเป็นน่า นายไม่ต้องห่วง” เขาจึงเดินไปหยิบไม้กวาดมาให้   แล้วเริ่มลงมือจัดการกับขี้ฝุ่นทันที “เฮอะ!  หมั่นไส้!  ทำไมต้องให้ฉันพูดกับนายก่อนด้วยนะ  จะถามไถ่ซักคำน่ะ ไม่มีเลย”  เธอบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว  แม้งานบ้านจะไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบทำ  แต่ไม่อาจอยู่เฉยปล่อยให้เขาทำอยู่ลำพังได้ รวิวารนั่งพักเหนื่อยอยู่ที่ระเบียง  ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ปลายจมูก   “บ้านคุณตาใหญ่จัง..  เฮ้อ..เหนื่อยจะตาย” เธอนั่งพักหลังจากทำความสะอาดเสร็จ  แต่สักครู่เมื่อมองเห็นระบิลเดินเข้ามา  จึงรีบซ่อนความเหน็ดเหนื่อยไว้ภายใน “เหนื่อยมั้ย..ทานน้ำครับ”  ระบิลยื่นแก้วน้ำมาตรงหน้าเด็กสาว  ตะเกียงรับมาถือไว้ “แค่นี้น่ะ  ไม่เท่าไหร่หรอก  สบายมาก”  เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย  นั่งลำตัวตรง ชายหนุ่มยิ้มเล็ก ๆ “หิวหรือยัง  ไปทานข้าวกันเถอะครับ” ตะเกียงพยักหน้า  มองนาฬิกานี่มันบ่ายกว่าเข้าไปแล้ว   เธอรู้สึกหิวเหมือนกัน  แต่พอนึกถึงกับข้าวแล้ว  ก็อดที่จะลอบถอนหายใจไม่ได้ เด็กสาวสลัดมือหลังจากช่วยระบิลล้างจานเสร็จ  เช็ดมือกับชายเสื้อ  แล้วเดินออกไปนั่งที่ระเบียงนอกชาน  เธอรู้สึกคิดถึงแม่ขึ้นมา “แม่จะรู้มั้ย   ว่าตะเกียงลำบาก”  สายตาจับอยู่ที่ต้นไม่ข้างหน้าอย่างเหงา ๆ “แม่อาจจะรู้  เพราะแม่อยากให้ตะเกียงมาฝึก”  เธอถอนหายใจออกยาว ๆ “เฮ้อ เมื่อไหร่คุณตาจะตรวจสุขภาพเสร็จนะ”  ตะเกียงท้าวคางกับมือที่เกาะกับขอบระเบียง “ถ้าระบิลทำตัวเป็นมิตรเป็นเพื่อนกับฉันบ้างคงดีกว่านี้  ชอบวางฟอร์มทำเป็นเฉย  หมั่นไส้!”  ตะเกียงยกมือเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นไป คนที่ถูกเธอหมั่นไส้ก้าวมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ เด็กสาว  เขามองเธออย่างสงสาร  คิดถึงความรู้สึกของหลานเจ้าของบ้าน  ตอนนี้คงไม่ต่างอะไรจากเขาตอนที่เข้ามาอยู่ที่บ้านไร่แห่งนี้ในช่วงแรก ๆ  ตอนนั้นเขาไม่รู้จักใครเลย  มีเพียงลุงสีซึ่งเป็นคนเดียวที่เขารู้จัก  แต่เขาก็ไม่สนิทกับแกมากนัก “คุณรวิวารครับ” ผู้ถูกเรียกสะดุ้งเล็กน้อย  ก่อนที่จะหันหน้ามามองเขา “เดี๋ยวผมจะเข้าไปในไร่หน่อย  เย็น ๆ ถึงจะกลับนะครับ”  จบประโยคนั้น  เขาเดินตรงไปยังบันได  ที่จริงเขาเองอยากพูด  อยากคุย  อยากทำตัวเป็นกันเองกับเธออยู่เหมือนกัน  แต่เขาก็ทำได้เพียงเท่านี้ “นี่!  เดี๋ยวก่อน  รอฉันด้วยระบิล”  ตะเกียงรีบวิ่งตามลงบันไดไป ชายหนุ่มหันกลับมาตามเสียงเรียก  มองเห็นเด็กสาววิ่งหน้าตั้งตรงมา “ฉันไปด้วย” เธอตั้งใจจะหยุดเมื่อถึงตัวเขา  แต่ทว่า  พื้นไม้สักที่ขัดมันอย่างดีนั้นลื่น   เธอถึงถลาชนกับเขาอย่างจัง  จนเขาเซแทบจะหงายหลังตกบันไดไป  มือข้างหนึ่งคว้าราวบันไดไว้ได้ทัน  มืออีกข้างต้องประคองร่างแม่สาวน้อยจอมซุ่มซ่ามเอาไว้ เง้ย!   เด็กสาวยิ้มแหะ แหะ   “ขอโทษนะ  ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ”  พูดพลางขยับตัวถอยออกมา หมดกัน!  เขาต้องไม่อยากให้เธอไปด้วยแน่ ๆ ชายหนุ่มยืดตัวตรง  แล้วก้าวขึ้นบันไดมา “ผมว่า  คุณน่าจะพักผ่อนสักวันนะครับ  เมื่อวานคุณเดินทางเหนื่อยมาทั้งวัน  เห็นว่า  เท้ายังระบมอยู่นี่ครับ” “ไม่นะ  ฉันไม่เหนื่อยหรอก”  เธอรีบปฏิเสธทันควัน  “ฉันหายแล้วล่ะ  อย่าให้ฉันอยู่คนเดียวเลยนะ  น่าเบื่อจะตาย  ไม่รู้จะทำอะไรดี  รับรองว่า  ฉันไม่ทำตัวเป็นภาระนายหรอก”  พลางเขย่าแขนชายหนุ่มเบา ๆ ระบิลมองหน้าเธอนิดหนึ่ง  ก่อนที่จะขยับแขนออก  แล้วหันหลังกลับเดินลงบันไดไป  ไม่มีเสียงตอบรับจากเขาสักคำว่าจะให้เธอไปด้วยหรือไม่ ตะเกียงเดินตามเขาไปโดยไม่รอคำตอบ  และไม่สนใจคำตอบของเขาด้วย  ยังไงก็ต้องไปให้ได้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองแดดกล้ายามบ่าย  เขาหันมามองคนที่เดินตามมา  แล้วถอดหมวกสานที่สวมอยู่ส่งให้ เด็กสาวยิ้มแล้วรับหมวกมาสวมไว้ “ขอบใจระบิล  ฉันรับรองว่า  จะไม่ทำตัวเป็นภาระนายแน่นอน” ==============   ============= คุยกันหลังกระทู้ ขอบคุณที่มาทักทายกันนะคะ  ช่วงนี้อากาศเย็นนะ อย่าลืม!  ทำร่างกายให้อบอุ่นนะคะ หยกสีน้ำผึ้ง อันนี้ยังไม่จบค่ะ  ก็เป็นเรื่องยาวนะคะ  แต่ไม่ยาวมากค่ะ   ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่า ลูนาติก ได้ทั้งสองอย่างเลยค่ะ  ที่ถามมา  ถูกทุกข้อค่ะ  อิอิ scottie หืม ..เป็นกู๊ดดดดดดไอเดียนะคะ  ขอบคุณค่า งานยุ่งรึเปล่าคะ  ช่วงนี้ W i n t e r b e r r y ถูกต้องนะค้า ยังไม่จบค่ะ  อีกหลายตอนเหมือนกัน  อย่าลืม! มาอ่านต่อนะคะ :::อาราเร่::: ขอบคุณค่า ที่แวะมาทักทาย   หนอนแว่นตาโต ^ _ ^  ขอบคุณค่าาา  ที่ชอบน้าาาาาาา  อย่าชมมากจริง  เดี๋ยวลอยไปติดเพดานลงไม่ได้น้าา GTW ปู่ของหลาน อืม หลานคิดว่าทุกสิ่งรอบตัวเรามีอิทธิพลต่อตัวเราทั้งหมดนะคะ  ไม่ใช่  แต่การ์ตูนเท่านั้น  ละคร  หนัง  ดารา  สื่อต่าง ๆ  แล้วการ์ตูนสมัยนี้นะ  เหมือนหนังสือลามกดีดีนี่เองล่ะ  แต่หลานเป็นคนอ่านการ์ตูนน้อยมาก ๆ ค่ะ  หลานชอบดูมนุษย์ไฟฟ้า  ฮี่ ๆ  หนังจักร ๆ วงศ์ ๆ นะ  แบบว่า  จะแบ่งแยกความดีความชั่วอย่างชัดเจนเลย เห็นด้วยค่าาาาาา   เราน่าจะแบ่งปันกันอยู่อาศัยได้นะคะ   คนชอบเป็นเจ้าข้าวเจ้าของธรรมชาติเรื่อยเลยเนอะ ปู่เป็นไงบ้างคะ  งานยุ่งไหม    มีเรื่องอยากขอร้องปู่สักเรื่องหนึ่ง  ถ้าปู่ได้รับหนังสือที่หลานส่งให้แล้ว  ช่วยส่งข้อความตอบรับมาหน่อยได้ไหมคะ  คือหลานอยากรู้ว่า  มันถึงมือปู่นะ   ดาวบนพื้นทราย อย่ามาแปะไว้นานนะคะ  เดี๋ยวคิดดอกเบี้ย  ฮี่ ๆ คิมมี่ (*CriMy*) ดีจ้า ..คิม . ขอบคุณที่ติดตามมาอ่านน้า . จะว่าไปก็เกี่ยวน้าา  เรื่องกล้องนี่อ่ะ  แต่คิมถ่ายรูปสวยมาก ๆ นะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 14 ธ.ค. 48 23:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาเป็นกำลังใจค่ะ ... มีคำหนึ่งที่สะดุด... ผักรวก... น่าจะเป็นผักลวก(การประกอบอาหารที่ผ่านน้ำร้อนอย่างรวดเร็ว) มากกว่านะคะ (ส่วน รวก... น่าจะเป็นไผ่ประเภทหนึ่งน่ะค่ะ) จากคุณ : Little Angel (I_am_Nin) - [ 15 ธ.ค. 48 05:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อแล้วค่ะ ระบิลนี่แปลว่าอะไรหรอคะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 15 ธ.ค. 48 07:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผักลวก มีเพื่อนคนนึง กลัวจิ้งจกจริงๆ ให้เรากินน้ำพริกรสไม่จัด เราก็ไม่กินคนนึงล่ะ จากคุณ : scottie - [ 15 ธ.ค. 48 11:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ง่า .... กลัวจิ้งจกเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับร้องกรี๊ดๆ แค่ไล่เค้าก็ไปแล้ว แต่เคยไปพักบ้านเพื่อนที่เชียงใหม่ .... เจอตุ๊กแกในห้องน้ำ ดุมาก แยกเขี้ยวใส่ด้วย แห่ะๆ ไม่มีใครได้อาบน้ำเลยคืนนั้น คิคิ .... ปู่จีขา !! รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : แพรวดาว - [ 15 ธ.ค. 48 14:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง่ง..คุณแพรวดาว แฮ่ะๆๆ หลานริ ปู่ได้รับหนังสือของหลานทุกเล่ม ด้วยความซาบซึ้งและปิติ เกหลายคนก็ยืมไปอ่าน บางคนก็ไม่คืน แต้ก็คุ้มแล้ว  เพราะเมื่อเขาไม่คืนก็หมายถึงหนังสือต้องตกอยู่ในมือคนอ่านหลายคนจ๊า งานปู่ยุ่ง เพราะตองรบกับเด็กนักเรียน เพียงแต่การรบไม่ใช่และไม่ใช้อาวุธเข่นฆ่า อาวุธของปู่ที่รบกับเด็กคือความรักเสมอเพื่อนร่วมโลก ความหวังดีและความจริงใจ รบกันมันส์ เพราะเด็กไม่เข้าใจอาวุธของเรา แต่หลายคนที่จบไป ก็กลับมาและบอกถึงประสิทธิภาพอาวุธนั้น แฮ่ะๆๆๆ จากคุณ : GTW - [ 15 ธ.ค. 48 19:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 .^ __ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 16 ธ.ค. 48 00:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮ่าๆๆ ปวดหัวแทนคุณระบิลจริงๆ ตำน้ำพริกได้ด้วย เก่งจัง เป็นอาหารที่ทำให้อร่อยยากที่สุดอย่างนึงเลยนะ แล้วก็น้ำพริกรสไม่จัดเนี่ย... งืม... เหอๆๆ สะเดาดิบ... อ๊าก... ป.ล. จิ้งจกน่ารัก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ธ.ค. 48 18:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จิ้งจกไม่น่ากลัวหลอก  ตุ๊กแกน่ากลัวกว่า เด๋วมันจะกินตับ เหอๆ ค่อยยังชั่วหน่อยฝนหยุดตกแล้ว เล่นตกติดต่อกันมาตั้งแต่ 13 ธค. ตกจนน้ำท่วมเลย เศร้า จากคุณ : ลูนาติก - [ 21 ธ.ค. 48 09:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พี่ริจ๋า  มาอ่านแล้วค่า ^_____________^ หนูขอสมัครเป็นนางเอกได้ป่ะคะ  หนูก็กลัวจิ้งจกเหมือนกันค่า  ฮี่ๆๆๆ รักษาสุขภาพด้วยค่า  อากาศเย็นมากๆ จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 24 ธ.ค. 48 11:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้ามันพูดได้ มันอาจจะพูดว่า ขออยู่บนโลกนี้อีกตัวหนึ่งได้ไหม ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะพี่ริ คิดเหมือนกัน ทุกชีวิตมีสิทธิ์เท่าเทียมกันที่จะได้อยู่บนโลกใบนี้ จิ้งจกก็ตาแป๋วดีค่ะ ถึงตุ๊กแกก็ลวดลายมหัศจรรย์ดีออกค่ะ อย่าไปกลัวเลยค่ะ พวกเขาก็แค่สิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งที่ร่วมโลกใบเดียวกับเรา ....ปล..ได้มาอ่านแล้วค่ะ จากคุณ : นกยูง - [ วันสิ้นปี 00:54:59 A:161.200.86.188 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4002544/W4002544.html ตอนที่ 3 ค่ะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 21 ม.ค. 49 19:08:28 ]