ถึง ผู้ที่ผ่านมาอ่าน
ข้อความนี้เกิดจากความรู้สึกเศร้าที่สุดจะบรรยายหรืออธิบายให้ใครได้รับรู้
จึงกลายเป็นข้อความเรื่องราวที่ยังไม่มีที่มา หรือ ที่ไป
แค่อยากให้ใครๆ ได้รู้ว่า เราเศร้า เท่านั้นเอง

ป้าชาโดว์



นางฟ้าในเปลือกหอย
ตอน บึงเดียวดาย

เมื่อความเศร้าก้าวล่วงผ่าน
เส้นแบ่งเขตแดนความรู้สึก
ถึงยังดินแดนแห่งบึงเดียวดาย
มวลหมู่ดอกไม้
ที่เพิ่งผลิบานอยู่โดยรอบ
พลันโรยราหม่นหมอง

บ่อยครั้งที่ความเศร้ามาเยือน
บึงเดียวดายต้อนรับขับสู้
ด้วยบรรยากาศมัวหม่น
ด้วยน้ำตาไหลริน
ไม่นานนักความเศร้าก็จากไป

ดอกไม้แย้มกลีบสวยสด
บึงเดียวดายกำลังเข้าสู่
ฤดูแห่งความงดงามอีกครั้ง
ล้ำลึกที่สุดของบึงนี้
ยังมีนางฟ้าน้อยๆหลับไหล
รอคอยความสุขย่างกราย

มีคำทำนายเมื่อร้อยปีก่อน
นางผู้ต้องมนตรา
นิทราเนิ่นนาน ณ เบื้องลึก
มิได้ลืมตาขึ้นเพื่อผู้ใด
มิได้รู้สึกเพื่อผู้ใด
มิได้มีหัวใจให้ผู้ใด
แต่หากวันใด
ความสุขที่แท้จริงล่วงล้ำ
นางจะตื่นขึ้น
นางจะมีความรู้สึก
นางจะมอบหัวใจ
เพื่อความสุขที่แท้จริงเท่านั้น

ตำนานนี้ผ่านมานานแล้ว
บึงเดียวดายยังสงบนิ่ง
ไม่ว่าความเศร้ามาเยือนสักกี่ครั้ง
ความสุขจะผ่านมาจากทิศไหน
ก็ยังไม่มีใครได้ชื่นชม
นางฟ้าผู้หลับไหล
จนไม่มีใครใส่ใจเรื่องนี้อีกแล้ว

บึงเดียวดาย
มิได้ซ่อนนางฟ้าน้อยผู้นี้
หากแต่นางฟ้า
กลายร่างบางใส
สนิทนิ่ง ณ ที่นี้

นางฟ้าฝันว่า
ได้ไปยังภูเขาสูง
แดนสวรรค์ยามค่ำคืน
ดวงดาวดารดาษระยิบระยับ
จะมีแห่งหนใด
งดงามกว่านี้อีกไหมหนอ

จากนี้ไป
จะได้ไปยังที่ไหน
นางฟ้าน้อยเฝ้ารอคอย....


To be continue.....