ความคิดเห็นที่ 1 ผู้เฒ่ากระเรียนฟ้าจับจ้องมองศิษย์คนสุดท้ายที่ตนรับไว้ มีสีหน้าแตกตื่นตกใจ จากนั้นค่อยสงบสติอารมณ์ ใช้สายตาที่อ่อนโยนจ้องมองอีกฝ่าย ค่อยยื่นมือออกลูบศีรษะของฮั่นตงด้วยความปราณี ในใจของผู้เฒ่ากลับคิดคำนึงไปถึงเมื่อครั้งแรกที่ได้พบกับเด็กชายผู้นี้ ฮั่นตงเดิมทีมีชื่อเรียกว่า ฮั่นเหลียงเป็นบุตรคนกลางของชาวนาที่ยากไร้ ต่อมามีอุทกภัยไร่นาเสียหาย บิดาของฮั่นตงมิมีทางเลือกจึงต้องนำบุตรคนรองออกขายเป็นทาสให้แก่ผู้อื่น ด้วยเหตุผลที่ว่า บุตรชายคนโตนั้นไว้สืบสกุล ส่วนบุตรคนสุดท้องมารดาก็รักมาก ดังนั้นจึงตกเป็นกรรมของฮั่นเหลียงในเวลานั้น ตั้งแต่นั้นมาฮั่นเหลียงก็มาอยู่กับผู้เฒ่ากระเรียนฟ้า และใช้ชื่อว่าฮั่นตง หลังจากฝึกฝนวิชาฝีมือสิบกว่าปีก็ออกพนเจรในยุทธจักร และได้สอบเข้าเป็นมือปราบราชสำนักในที่สุด!!!! ฮั่นตงตั้งปณิธานจะขจัดทุกข์บำรุงสุขแก่ราษฎร!!!! “จริงสินะ เรามิได้ฝึกวิชาเพื่อเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง ที่เราต้องการคืออย่าให้มีเด็กที่มีชะตาชีวิตเช่นกับเราในวัยเด็ก!!! ” ฮั่นตงคิดออกแล้ว! มันที่เลือกเป็นมือปราบก็เพื่อช่วยเหลือผู้คน มิใช่เพื่อตนเอง!!!! มันคิดออกแล้วถึงเรื่องที่มันลืมเลือนไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง ปณิธานของมันยังมิสำเร็จ! มันยังตายมิได้ และมันต้องหาย! เพื่อที่มันจะได้เปิดโปงบุคคลชั่วช้าเช่นหลิวหยงเคอ กำจัดคนผู้นี้ เพื่อมิให้คนผู้นี้อาศัยอำนาจก่อกรรมทำเข็ญ ทำให้ชาวบ้านยากลำบาก และต้องเกิดเด็กที่ถูกขายเพื่อให้ครอบครัวอยู่รอดเฉกเช่นมันอีก!!!!!!!~ ฮั่นตงที่ยืนนิ่งพลันแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดำมืด ซึ่งประดับด้วยจันทร์เสี้ยว สีหน้าของชายหนุ่มผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง ริมฝีปากถึงกับประดับด้วยรอยยิ้มสง่างาม ฉับพลันนาสิกพลันสูดได้กลิ่นหอมเจือจาง เหลียวกลับไปก็พบเห็นเหวินเหม่ยชิงเดินเข้ามา หญิงสาวนางนี้ยังคงงดงามเรียบง่าย ไม่เคยประทินโฉม แต่ก็มีใบหน้าที่สวยซึ้ง ดวงตากลมโต ริมฝีปากงดงามที่คล้ายจะประดับด้วยรอยยิ้มอยู่เป็นนิจ เป็นความงดงามที่คล้ายดังความฝัน กิริยาในการก้าวเดินของเหวินเหม่ยชิงนั้นมิรีบร้อน และมิชักช้า ทุกอากัปกริยาแช่มช้อยสุภาพ เพียงมองดูก็ทำให้ทราบว่าได้รับการอบรมมาอย่างดี ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ จับจ้องมองดูหญิงสาว จนในที่สุดเหวินเหม่ยชิงมิสามารถทนทานสายตาของอีกฝ่าย ต้องหยุดยืนอยู่ในที่ห่างออกไปประมาณหนึ่งวา ทอดถอนใจจนทรวงอกสะท้อนขึ้นลง “พี่ฮั่น ค่ำมืดแล้วท่านกลับมิหลับนอน ออกมาเดินเล่นถึงที่นี่” ฮั่นตงมองดูสาวงามเบื้องหน้า พลางสืบเท้าเข้าใกล้อีกฝ่าย ดวงตาทั้งคู่ยังจับจ้องมองใบหน้าอันนวลเนียนของเหวินเหม่ยชิง เจ้าสำนักสาวแห่งหันซานคล้ายมิอาจทนทานต่อสายตาของอีกฝ่าย พลันเบือนหน้าไปอีกด้าน ฮั่นตงหยุดอยู่ในระยะประชิดห่างจากอีกฝ่ายมิถึงหนึ่งคืบ รับรู้ถึงอาการเต้นถี่ของหัวใจนาง และรับรู้ถึงลมหายในสั้นกระชั้นถี่รัวของอีกฝ่าย “เหม่ยชิงเจ้าคล้ายหายใจมิค่อยสะดวกนัก?” เหวินเหม่ยชิงได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้น ก็ทราบว่าฮั่นตงจงใจหยอกล้อนาง ดังนั้นปั้นสีหน้าบูดบึ้งกล่าวว่า “ผู้อื่นโลดแล่นตามหาท่านจนทั่วไปหมด ย่อมต้องเหนื่อยล้า นึกมิถึงท่านมิเพียงไม่สำนึก ยังกล่าววาจาเช่นนี้อีก!” “ฮา ฮา” ฮั่นตงหัวร่ออกมา เหวินเหม่ยชิงเห็นอีกฝ่ายหัวเราะออกมาก็ยิ่งขุ่นเคือง ขยี้เท้าไปมา กล่าวว่า “ท่านยังมิหยุดหัวร่อ เราจะไปแล้ว” กล่าวพลางสะบัดหน้าคิดจากไป ทว่าเพียงหันกายก็พบว่ามือของตนถูกมือของอีกฝ่ายรวบจับเอาไว้ เสียงของฮั่นตงดังจากด้าหลังว่า “กริยาของ เหม่ยชิงเจ้า หากเราฮั่นตงกล่าวออกไปน่ากลัวมิมีผู้ใดในโลกหล้ายินยอมเชื่อถือว่า  เจ้าสำนักหันซานคนปัจจุบัน ยังสามารถมีทีท่าแง่งอนเช่นหญิงสาวทั่วไปเช่นนี้ได้ น่ากลัวต้องหาว่าเราโป้ปดขึ้นมา” เหวินเหม่ยชิงยังไปยอมหันกลับปากกล่าวว่า “เหวินเหม่ยชิงมิใช่ผู้คนหรืออย่างไร ถึงจะมีกริยาที่คนทั่วไปมีมิได้?!” “มิใช่มิได้ เพียงแต่ .” “เพียงแต่อันใด?!” เหวินเหม่ยชิงกล่าวเสียงดัง พลันหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ลักษณะท่าทีของนางคลับคล้ายเสือดาวที่โกรธจัดตัวหนึ่ง แต่แล้วเสือดาวอันดุร้ายก็พลันกลับกลายเป็นเสมือนลูกแมว ลูกแมวตัวน้อยๆ ที่เหล่าเด็กหญิงชอบโอบอุ้มอยู่ในอ้อมอก เพียงแต่เหวินเหม่ยชิงมิใช่ลูกแมว และฮั่นตงก็มิใช่เด็กหญิง! ร่างของเหวินเหม่ยชิงอ่อนระทวยอยู่ในอ้มอกของอีกฝ่าย ใบหน้าของนางแดงก่ำราวกับผลท้อที่สุกงอม ฮั่นตงก้มมองผลท้อที่สุกงอมตรงหน้า จากนั้นก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสผลท้อแดงก่ำสองครั้งครา ปากกล่าวว่า “เพียงแต่ ยังมีผู้ใดคาดคิดว่ากริยาของเหม่ยชิงยังน่าดูกว่าของผู้ใดในโลกอีก” เหวินเหม่ยชิงได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนี้กลับมิได้มีทีท่าขวยเขิน กลับดิ้นรนอย่างแรง ในที่สุดฮั่นตงต้องยินยอมปลดปล่อยตัวนางจากอ้อมอก ทว่ามือยังกุมอยู่บนหัวไหล่สองข้างของนาง เกาะกุมผิวพรรณอันเนียนนุ่มของอีกฝ่าย “เหม่ยชิง เหตุใดเจ้ามีสีหน้าขุ่นเคืองถึงเพียงนี้?” “เฮอะ! กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังจะแสร้งทำเป็นมิรู้เรื่องอีก!” “ข้า ข้าทำอันใด?” ฮั่นตงกล่าวพลางมีสีหน้าเลิ่กลั่ก “เมื่อครู่ท่านกล่าวอันใด? กริยาของข้าพเจ้าน่าดูยิ่งกว่าผู้ใด ท่านคงมองดูกริยาเหล่านี้ของอิสตรีมามาก ถึงได้รู้ว่าของใครงามมิงาม” กล่าวพลางเชิดปากน้อยๆ ของนางด้วยทีท่าขุ่นเคืองปนแง่งอน ฮั่นตงเริ่มปวดศีรษะแล้ว หากอิสตรีจงใจหาเรื่อง บุรุษได้แต่ปวดศีรษะ ยากยิ่งจะรับมือได้ ฮั่นตงเวลานี้ก็เป็นเช่นนั้น ฮั่นตงชูมือสองข้างขึ้นในลักษณะยอมแพ้ กล่าวว่า “เรายอมแล้ว” เหวินเหม่ยชิงชำเลืองมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง จากนั้นเงื้อมมือขึ้นทำท่าจะตบใส่ใบหน้าของอีกฝ่าย ทว่ารอจนฝ่ามือของนางกระทบถูกใบหน้าของเขา ฝ่ามือของนางก็มิคล้ายกับเป็นการตบตี เพียงคล้ายการลูบคลำเสียมากกว่า ท่าทีอันขุ่นเคืองแง่งอนก็ค่อยๆ จางหายไป ดวงตาของนางเวลานี้เพียงปรากฏประกายของความรัก อันนุ่มนวลขึ้น มือข้างขวาลูบคลำใบหน้าของอั่นตง มือซ้ายโอบกอดไปบนร่าง ส่งเสียงกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายว่า “พี่ฮั่นเอย ท่านรู้มั้ยทรมาณข้าพเจ้าถึงเพียงใด หลังจากที่ท่านพ่ายแพ้ต่อหลี่เฉินเชียง ท่านก็คล้ายแปรเปลี่ยนเป็นเงียบขรึม เก็บตัวมากขึ้น ทุกเวลาคล้ายจมอยู่ในความผิดหวัง สร้างความปวดร้าวใจให้แก่ข้าพเจ้ายิ่งนัก ไฉนจู่ๆ วันนี้ท่านกลับแปรเปลี่ยน คล้ายกลับไปเป็นคนเดิม โอ ท่านทราบหรือไม่เราเฝ้ารอตัวท่านในลักษณะนี้จนจิตใจแทบแหลกลาญ ท่านสัญญากับข้าพเจ้า มิว่าเรื่องราวเป็นเช่นใด ขอให้ท่านปฏิบัติต่อข้าพเจ้าเช่นนี้ อย่าได้เป็นฮั่นตงที่มิคล้ายฮั่นตงเช่นนั้นอีกเลย!” ฮั่นตงสัมผัสถึงฝ่ามือนุ่มนิ่มที่ลูบคลำใบหน้า สัมผัสถึงไออุ่น และกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างของอีกฝ่าย น้ำตาของเขาแทบทะลักออกจากเบ้าตา ทว่ายังฝืนไว้มิให้หลั่งไหลออกมา มือสองข้างโอบกอดร่างอีกฝ่ายเอาไว้แนบแน่น ปากกล่าวว่า “เหม่ยชิง เราขอโทษต่อเจ้า..” จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 16 ธ.ค. 48 00:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหมินเหม่ยชิงใช้ฝ่ามือที่ลูบคลำใบหน้าของอีกฝ่าย ปิดปากของเขาไว้ ใช้ดวงตาที่เอ่อท้นไปด้วยความรัก จับจ้องใบหน้าของอีกฝ่าย กล่าวว่า “ท่านมิต้องกล่าวแล้ว ตั้งแต่ข้าพเจ้าพบกับท่านในวัยเยาว์ ในใจข้าพเจ้าก็เป็นของท่านมาตลอด มิว่าอย่างไรมิโทษว่าท่านเป็นอันขาด”(**** เรื่องราวในวัยเด็กของเหวินเหม่ยชิง และฮั่นตง สามารถติดตามได้จากตอนพิเศษ คดีแรกของฮั่นตง) ฮั่นตงค่อยดึงมือของหญิงสาวที่ปิดปากออก กล่าวว่า “เหม่ยชิง ความจริงหญิงสาวผู้เพียบพร้อมเช่นเจ้าสามารถคบหาชายสูงศักดิ์ มีชีวิตสุขสมบูรณ์กว่านี้หลายเท่า ทว่าเมื่อเลือกคนต่ำช้าเช่นข้าแล้ว กลับมิมีปัญญาดูแลเจ้าให้ดี ทุกวันต้องอยู่อย่างหลบซ่อนประสบความลำบากน่าละอายนัก” ความนี้ฮั่นตงพูดด้วยความเสียใจจริงๆ หากหญิงสาวเอานิ้วชี้แตะปากเขา “พี่ฮั่นกล่าวดังนี้ดุจดูแคลนกัน ที่ท่านแทนชีวิตข้าพเจ้าหลายครั้งครา ข้าซาบซึ้งมิคลาย เราเมื่อรักกันประหนึ่งคนเดียวกัน ต่อมีภยันอันตรายเพียงใดก็ต้องร่วมเผชิญ ประการหนึ่งข้าเป็นเพียงกำพร้า โชคดีได้ฉินอ๋องอุปการะ หาใช่สตรีสูงส่งแต่ไหน” ฮั่นตงยิ้มน้อยๆ ลูบศีรษะหญิงสาว ภายในใจคิดว่า สมควรบอกให้นางทราบหรือไม่?... ว่าความจริงแล้วนางกับจูคังนั้นเป็นพ่อลูกกันจริงๆ หาใช่เพียงเด็กกำพร้าที่เก็บมาเลี้ยงไว้ ทว่าการทำเช่นนั้นกลับมิมีประโยชน์ รังแต่จะทำให้นางเสียใจ หากรู้ว่าบิดานางกลับเป็นต้นเหตุให้มารดาเสียชีวิต ดังนั้นตัดสินใจมิบอกต่อนาง “พี่อั่น ท่านเป็นอันใด?” เหวินเหม่ยชิงถาม “อืม... ข้ากำลังคิดว่า พวกเราจะทำเช่นไรจึงสามารถเปิดโปงหลิวหยงเคอได้? หากมันมิยอมรับ ยังจะมีผู้ใดเชื่อถือพวกเรา?” ฮั่นตงกล่าว “อย่าว่าแต่หากเกิดแตกหักกันขึ้น ยังมิแน่ว่าพวกเราจะสามารถรับมือพวกมันได้โดยง่าย!” เหวินเหม่ยชิงพลันกล่าว่า “พี่ฮั่น ข้าพเจ้ามิรู้หรอกว่าเราจะหาหลักฐานจากที่ใด เปิดโปงคนเหล่านั้น ทว่าข้าพเจ้ายังเชื่อในกฎแห่งกรรม ผู้ใดก่อกรรมย่อมมิอาจหนีรอดจากกรรมสนอง ขอเพียงท่านสามารถฟื้นฟูพลังฝีมือ พวกเราก็จะมีกำลังต่อต้านพวกมัน ยิ่งถ้าค้นพบน้องสี่ของท่าน ยังกลัวหรือว่าพวกเรารวมกำลังกันจะยังมิสามารถสืบหาหลักฐานเอาผิดพวกมันได้!!!” ฮั่นตงพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย จากนั้นกล่าวว่า “นี่ก็มืดค่ำถึงเพียงนี้แล้ว พวกเรากลับที่พักกันดีหรือไม่” กล่าวพลางชักจูงอีกฝ่าย ฝ่าความมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์อ่อนๆ ทอประกายเรืองรอง สายลมอันหนาวเหน็บยะเยือกพัดฮือโหมเข้าใส่ร่างของทั้งสอง จนเส้นผมเสื้อผ้าของทั้งคู่กระพือพัดปลิวไสว ท่ามกลางความมืดและหนาวเหน็บ ทว่าเหวินเหม่ยชิง และฮั่นตงกลับมิรู้สึกถึงความหนาวเหน็บใดใดเลย เนื่องเพราะว่ามือของทั้งสองเกาะกุมเข้าด้วยกัน ถ่ายทอดความรัก ความอบอุ่นให้แก่กัน ทั้งสองจักมิมีวันหนาวเหน็บ มิว่าความหนาวเย็นใดๆ ก็จะมิสามารถกล้ำกรายความรักของทั้งสองได้!!!! .................. ............................. กระท่อมน้อยเชิงเขา ด้านข้างเป็นป่าสนสองใบขึ้นสลับกับพุ่มไม้ใบหญ้า บุคคลสองคนกำลังนั่งสนทนากันอย่างเคร่งเครียด เป็นบุรุษสองคน ผู้หนึ่งมีใบหน้าคมคาย ไว้หนวดสองเส้นบางๆ เหนือริมฝีปาก ทั้งยังไว้เคราแพะกระจุกหนึ่ง อีกผู้หนึ่งกลับเป็นชายชราผมขาว ใบหน้าเหี่ยวย่นทว่าดอกตาสุกใส แต่งกายเลิศหรูเยี่ยงคหบดี มันทั้งคู่คือ หลิวหยงเคอ และเฒ่ามากวาสนาเอง! ทั้งสองกำลังสนทนาถึงเรื่องที่เข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ในวันนี้ "พี่หลิว ท่านว่าฮ่องเต้จะเชื่อเรื่องที่พวกเราแต่งขึ้นหรือ?" หลี่เทียนเล้งในคราบของเฒ่ามากวาสนากล่าวขึ้นอย่างระวัง หลิวหยงเคอนิ่งเงียบไปพักหนึ่งจึงค่อยส่ายศีรษะเป็นเชิงปฏิเสธ "ฮ่องเต้หากโง่เขลา คงมิมีวันนี้ พวกเราเพียงสามารถตบตาได้ชั่วคราว มิอาจปกปิดได้ตลอด" "เช่นนี้จะทำอย่างไรกันดี อาศัยช่วงเวลาตอนนี้ตามล่าฮั่นตง แล้วสังหารมันเสียก่อนที่ความจะแตก?" หลี่เทียนเล้งกล่าวด้วยความร้อนใจ เว้นนิดหนึ่งกล่าวว่า "ต่อให้ฮั่นตงตาย พวกเราก็ได้แต่ตายเป็นเพื่อนมัน เสร็จหน้านาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล พวกเราเมื่อล่วงรู้ความลับสำคัญ ยังจะมีชีวิตอยู่ได้หรือ?" หลิวหยงเคอผงกศีรษะกล่าวว่า "ความตายกลับมิใช่สิ่งน่ากลัว เพียงแต่ตอนนี้ปณิธานของเรายังไม่สำเร็จ หากตอนนี้ต้องตายกลับกลายเป้นสิ่งที่ทำมาล้วนสูญเปล่า เยี่ยงนี้เรายากจะทนทานรับจริงๆ" "อืม นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ สถานการณ์ที่ได้เปรียบของเรา กลับต้องพังทลายลงโดยง่าย เช่นนี้มิสู้เราเสี่ยงชีวิตสังหารฮ่องเต้เสียเลยเล่า!!!!" หลี่เทียนเล้งกล่าวอย่างมีโทสะ จากนั้นตัวมันก็พลันถอนหายใจ มีหรือมันจะมิทราบว่าเรื่องสังหารฮ่องเต้ มิเพียงทำให้บ้านเมืองวุ่นวาย ดีไม่ดีอาจทำให้ชาวฮั่นต้องล่มสลาย ที่สำคัญที่สุดมิใช่คิดสังหารก็จะทำได้โดยง่าย อ่องเต้นั้นมีกำลังทหารในมือนับหมื่นนับแสน ยังมีองครักษ์รอบข้างอีกนับพัน ที่สำคัญที่สุดกลับเป็น สี่สิบเก้าองครักษ์ตำหนักหลวง ที่ฝึกฝนวิชาลับนาม "มังกรทวีเกียรติ" ลำพังคนพวกนี้ต่อให้พวกมันทุ่มเทกำลังของเฮียงเน้ยทั้งหมดเข้าจู่โจม ยังมิแน่ว่าจะสามารถฝ่าองครักษ์ทั้งสี่สิบเก้านายได้ เมื่อถึงตอนนั้นคงต้องถูกทหารหาญ และยอดฝีมือภายในวังกลุ้มรุมเข่นฆ่าแล้ว หลิวหยงเคอนิ่งงันอยู่ มันคล้ายกับพยายามเค้นหาวิธีที่ดีพร้อม น่าแค้นใจที่ยามกระทันหัน กลับมิสามารถนึกหาวิธีอันเหมาะสมได้!!! "พี่หลิว! ท่านยังจำแผนการที่เราใช้ทำลายเฮียงเน้ยได้หรือไม่?!" "เจ้า....หมายถึง...เรื่องนั้น?" หลี่เทียนเล้งผงกศีรษะ หลิวหยงเคอมีสีหน้าลำบากใจ กล่าวว่า "หากทำเช่นนั้น พวกเราไยมิใช่เป็นเช่นเดียวกับพวกฉิกจับอิดหรือ? และพวกเรายังมีอันใดแตกต่างกับพวกมัน?" หลี่เทียนเล้งจับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้ามั่นคง เด็ดเดี่ยว กล่าวว่า "พี่หลิว เพื่อการใหญ่ และปณิธานอันสูงส่ง พวกเราได้แต่กระทำโดยมิเลือกวิธี แม้ต้องเหยียบย่างไปในเส้นทางที่มิเต็มใจ แต่ขอเพียงบรรลุเป้าหมายที่วางไว้ สิ่งที่ทำ และเสียสละก็มินับว่าสูญเปล่าแล้ว!" หลิวหยงเคอนิ่งงัน มันคล้ายกำลังต่อสู้กับจิตใจของตนเอง มันไตร่ตรองข้อเสนอของอีกฝ่าย "เพื่อเป้าหมาย สมควรกระทำโดยมิเลือกวิธีหรือไม่?" สุดท้ายถอนหายใจออกมาหนักหน่วง และยาวนาน กล่าวว่า "โบราณกล่าวไว้ว่า แมวขาว หรือแมวดำล้วนมิสำคัญ ขอเพียงให้มันจับหนูได้ พวกเราก็ทำตามวิธีการของเจ้า เพียงแต่..." หลิวหยงเคอกล่าวถึงตอนท้ายกลับเว้นไว้ไม่กล่าวต่อ หลี่เทียนเล้งผงกศีรษะ กล่าวเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา "มิต้องเป็นห่วง การนี้ย่อมเป็นความลับ ขอเพียงฉิกจับอิดยังอยู่ ขอเพียงมันยังมีบทบาทสร้างความเดือดร้อนแก่ผู้คน ยังต้องกลัวว่าพวกเราจะถูกปัดให้พ้นทางได้โดยง่ายหรือ?!" ฉิกจับอิดมิใช่เหลือเพียงแต่ในนามแล้วหรือ? เหตุใดหลี่เทียนเล้งกลับพูดราวกับอีกฝ่ายยังคงอยู่ ซ้ำยังจักมีกำลังกล้าแข็งพอที่จะต่อกรกับพวกมัน สร้างความสำคัญให้พวกมันในสายพระเนตรของฮ่องเต้ได้อีกครั้ง? จุดเปลี่ยนของเรื่องนี้ใช่เป็นฮั่นตงหรือไม่? หลิวหยงเคอผงกศีรษะ กล่าวว่า "ยังมีอีกเรื่องที่ต้องกระทำเป็นเรื่องเร่งด่วน!" หลี่เทียนเล้ง กล่าวว่า " ท่านคงหมายถึงฮั่นตง ใช่! พวกเราต้องตามหา และจัดการมันให้หายสาบสูญ ก่อนที่คนของทางการ หรือราชสำนักจะพบเจอมัน!!! การจะทำเช่นนั้นได้ พวกเราสองคนคงต้องลงมือด้วยตนเองแล้ว!!!!" หลี่เทียนเล้ง และหลิวหยงเคอยืนมือมาสัมผัสกันคราหนึ่ง ในที่สุดสองยอดฝีมือแห่งยุคทั้งสอง ก็จักออกศึกโดยพร้อมเพรียง ต่อให้เป็นฮั่นตงในเวลาที่สมบูรณ์พร้อมยังมิแน่ว่าจะสามารถต่อกรกับทั้งสองที่ลงมืออย่างสุดกำลังในเวลาพร้อมเพรียงกัน ฮั่นตงที่ยังคงอาการบาดจ็บอยู่ยังมีปัญญารับมือทั้งคู่หรือ? ............... .......................... พักไว้ครึ่งตอน ไม่ไหวแล้วฮับ  วันเสาร์ลงต่อให้นะ สายๆ นิดนึง ไม่ไหวแระ หมดพลัง จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 16 ธ.ค. 48 00:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วก็บ่นด้วย คำว่า ทา-หมืง-ทึง เนี่ย ดันติดกรองคำ แล้วจะให้ทำยังไง(วะ)ครับ เกิดว่าจำเป็นจะต้องใช้ แล้วเกิดไม่รู้ว่าคำไหนที่มันหยาบ หากันเข้าไปตาหูแหก กว่าจะเจอ บ่นซะ แม่ง แง่มๆ ตอนที่แล้ว ตอนที่ 95 เป็นเบี้ยตัวสุดท้าย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3937920/W3937920.html#17 ตอนที่แล้ว 94 ศิษย์เอกแห่งคุนหลุน (2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3903424/W3903424.html ตอนที่ 93 บั้นปลายคุนหลุน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3886779/W3886779.html#15 ตอนที่ 92 ผาภูตครวญ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3870514/W3870514.html#19 ตอนที่ 91 เมื่อนางแอ่นหวนกลับคืน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3854188/W3854188.html#21 ตอนที่ 90 เจ็ดผู้กล้ามาแว้วววววววววววว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3678398/W3678398.html#2 ตอนที่ 89 เสี่ยว...รำพึง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3661999/W3661999.html#19 ตอนที่88 ข้อกำหนดการปฏิบัติการในภาวะฉุกเฉิน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3634443/W3634443.html#4 ตอนที่ 87 ปฏิบัติการเฮียงเน้ย!!!! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3606456/W3606456.html#30 ตอนที่ 86 เส้นทางที่ทอดขนานกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3592100/W3592100.html#40 ตอนที่ 85 พ่ายแพ้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3577806/W3577806.html#28 บทที่ 84 สูงสุดคืนสู่สามัญ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3554435/W3554435.html#37 ตอนที่ 83 ตัวตนแท้จริงของ "วาสนา" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3531471/W3531471.html#29 ตอนที่ 82 ฉิกชำระแค้น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3503314/W3503314.html#18 ตอนที่81 "ขิงแก่" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3489130/W3489130.html ตอนที่ 80 มรณานุสติ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3471428/W3471428.html ตอนที่ 79 กระดาษเปล่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3456457/W3456457.html ตอนที่ 78 "นัว!" http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3358502/W3358502.html ตอนที่ 77 พัวพันสัปยุทธ์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3343067/W3343067.html ตอนที่ 76 เงาพรายจำแลง (ชื่อตอนออกจะขัดๆ ไปนิด) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3330223/W3330223.html ตอนที่ 1-75 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3330223/W3330223.html#2 แนะนำตัวละครและรายละเอียดโดยย่อ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2419342/W2419342.html เรื่องย่อฉิกจับอิด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3034839/W3034839.html เรื่องย่อฉิกจับอิด (ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3218228/W3218228.html เรื่องย่อฉิกจับอิด (ต่อ2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3218417/W3218417.html คุณคือใครในยุทธภพ แบบทดสอบความเป็นจอมยุทธของคุณ!!!! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3571378/W3571378.html#80 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 16 ธ.ค. 48 00:54:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหอๆเหมือนโดนตามทวงต้นฉบับนะนั่น ผมอ่านกระทู้แรกๆทุกอัน บ่างแต่ละท่านเฮ ฮามากมาย จากคุณ : มือหยกเนรมิต (Zaizo) - [ 16 ธ.ค. 48 03:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลบตัวกรองไม่ได้ด้วยแฮะ - -" อะ รายงานตัวนะ จากคุณ : jengly - [ 16 ธ.ค. 48 10:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลมหนาวพัดมา เรื่องหวานขึ้นในพริบตาเลย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 16 ธ.ค. 48 10:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม...ซึ้งกับความเข้าใจกันและกันของฮั่นตงกับน้องเหวิน..ซึมเลย.. จากคุณ : superj (superJ) - [ 16 ธ.ค. 48 15:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ประกายสีขาวสาดพุ่งอย่างว่องไวปานงูฉก มุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของเสี่ยวซา ทว่าวัตถุสีขาวนี้กลับมิใช่อสรพิษร้าย มันเป็นกระบี่เล่มหนึ่ง เป็นกระบี่ที่ทิ่มแทงเข้าใส่ร่างของเด็กหนุ่ม!!! เสี่ยวซาจับจ้องมองปลายกระบี่นั้น ทิ่มแทงเข้าใส่ทรวงอกของตน เวลานี้ปลายของมันอยู่ห่างจากทรวงอกเพียงมิถึงสองนิ้ว ทว่าเสี่ยวซายังคงนิ่งเฉย คล้ายมิเห็นภยันตรายที่กำลังกร้ำกลายเข้าเอาชีวิตของมัน รอจนปลายกระบี่ของคนผู้นั้นสัมผัสกับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของมัน กระบี่ที่ว่องไวประดุจอสรพิษร้ายต้องหยุดชะงักลงกลางคัน ที่แท้เสี่ยวซาใช้พลังอันใด ถึงทำให้กระบี่ที่ทิ่มแทงเข้ามาหยุดกลางคัน? คำตอบคือ มันมิได้ใช้พลังอะไรเลย! กระทั่งเดินลมปราณเข้าต้านทานก็หาได้ทำไม่ กลับเป็นเจ้าของกระบี่ที่ชะงักกระบี่แต่กลางคัน ที่แท้มันมิได้คิดเอาชีวิตฝ่ายตรงข้าม เพียงคิดข่มขู่ให้อีกฝ่ายกลัวเกรงจนต้องหนีไป เสี่ยวซามองออกแต่แรกแล้ว จึงนึ่งเฉยทว่าอีกฝ่ายกลับมิสามารถมองเจตนามันออกกลับแค่นเสียงพูดอย่างเย้ยหยัน “เจ้าขอทานน้อย ความตายจะมาเยือนเจ้าอยู่แล้วกลับยืนเฉย เมื่อครู่หากข้ามิจงใจหยุดกระบี่ป่านนี้เจ้ากลายเป็นผีเฝ้าขุนเขาแห่งนี้ไปแล้ว ทางที่ดีเจ้ารีบหนีไปก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ” เสี่ยวซายังคง.ใช้ทีท่าแฝงความโง่งมสามส่วนอยู่เช่นนั้น กล่าวว่า “ดูจากกระบวนท่าของท่าน ลมปราณพื้นฐานมาจากสำนักเส้าหลินมีลักษณะแข็งกร้าว ทว่าเพลงกระบี่กลับมีลักษณะเน้นความอ่อนหยุ่น และว่องไว ลมปราณและกระบี่กลับมิสามารถผสมผสานกลมกลืน หากคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือใกล้เคียงกับท่านมุ่งสกัดจุดสามจุดที่ไหล่ ข้อศอก และข้อมือ ของท่านเพื่อสกัดการไหลเวียนของลมปราณที่แขน ไม่เกินร้อยกระบวนท่า ท่านต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างแน่นอน” ชายผู้นั้นถึงกับสะดุ้ง หน้าซีดเผือด เด็กหนุ่มผู้นี้กล่าวได้ถูกต้อง หลายวันก่อนมีชายหนุ่มผู้หนึ่งเข้ามาก่อกวนในสำนัก ที่สุดได้ท้าประลองยุทธกับมัน ดูจากพื้นฐานลมปราณของชายหนุ่มผู้นั้นมิได้เหนือกว่ามันสักนิด เพลงดาบก็มิได้รวดเร็วว่องไวนัก ทว่ายามต่อสู้ชายหนุ่มผู้นั้นกลับมุ่งสกัดจุดสามแห่งนี้ จนตัวมันทำอะไรไม่ถนัด ยิ่งมาลมปราณยิ่งติดขัดกระบี่ที่เคยว่องไว กลับมิสามารถใช้ออกได้ดั่งใจ ที่สุดจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ มันรำพึงในใจ “หรือว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะเป็นจอมยุทธซุกงำประกาย? แต่ดูจากสารรูปของมันแล้วคงจะซุกอยู่ลึกยิ่งนัก มองดูอย่างไรก็นับว่ายากที่จะเป็นไปได้" แต่ยามนี้ ยามที่มันไร้ซึ่งความหวัง ความหน้ามืดตามัว ต้องการกลับไปแก้มือเพื่อช่วงชิงสำนัก ทรัพย์สมบัติ และศักดิ์ศรีของมันกลับคืน มันรีบคุกเข่ากล่าวว่า “ โอ ที่แท้ท่านเป็นจอมยุทธ เพียงดูแค่กระบวนท่าเดียวถึงกลับล่วงรู้ถึงพื้นฐานวิชาของข้าพเจ้า ทั้งยังดูออกว่าข้าพ่ายแพ้อย่างไร ขอให้ท่านจอมยุทธช่วยชี้แนะด้วยเถิด” มันพูดไปพร้อมโขกศรีษะไปคล้ายคนเสียสติ ความจริงมันมิได้แน่ใจว่า เด็กหนุ่มแต่งตัวปุปะเบื้องหน้าจะเป็นจอมยุทธเก่งกล้าหรือไม่? ขอเพียงมันมีโอกาส มีความหวังเพียงน้อยนิด มันก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วงชิงเอามา หากเป็นเมื่อสักสิบปีก่อน อย่าว่าแต่โขกศรีษะให้เด็กหนุ่มผู้นี้เลย กระทั่งความตายอยู่เบื้องหน้ามันก็มิอาจลดตัว ลดศักดิ์ศรีมาทำเช่นนี้ได้ แต่บัดนี้ ศักดิ์ศรี ชื่อเสียงของมันหมดสิ้นลงตั้งแต่พ่ายแพ้แก่หนุมพเนจรผู้นั้นแล้ว ยามนี้มีเพียงมันกับเด็กหนุ่มผู้นี้เท่านั้น หามีผู้ใดรู้เห็น หากโชคดีกันก็จะได้วิชาดีกลับไปแก้มือ หากโชคร้ายอย่างมากก็แค่ฆ่าเด็กหนุ่มคนนี้ทิ้ง แล้วค่อยกระโดดหน้าผาตายก็ยังได้ มันกลับไม่เข้าใจความจริงว่า ศักดิ์ศรีนั้นมิได้มีเพราะผู้อื่นให้ หากแต่ศักดิ์ศรีเกิดจากการกระทำของมันเอง!! ต่อให้มันต่อสู้พ่ายแพ้ผู้อื่นถึงพิการตกตาย ตัวมันยังสามารถรักษาศักดิ์ศรีไว้ได้ แต่หากมันยินยอมคาราวะขอทานผู้หนึ่งโดยไร้เหตุผล เพื่อแลกโอกาสอันน้อยนิดในการได้วิชาฝีมือ เมื่อนั้นศักดิ์ศรีของมันย่อมมิหลงเหลืออยู่แล้ว! สิ่งที่มันมีอยู่เปี่ยมล้นยามนี้ย่อมมิใช่ศัดดิ์ศรี แต่เป็นกิเลส ตัญหา และความอยาก เสี่ยวซารีบตรงเข้าประคองฝ่ายตรงข้ามให้ลุกขึ้นกล่าวว่า “ท่าน โปรดลุกขึ้นก่อน ข้าพเจ้าขอถามท่านสักสองสามข้อ” “ท่านจอมยุทธโปรดถามมาเถิด ข้าพเจ้าจะตอบโดยมิปิดบัง ขอเพียงท่านถ่ายทอดวิชาให้ข้าพเจ้าเท่านั้น” “ท่านต่อสู้กับชายคนนั้นกี่กระบวนท่าจึงพ่ายแพ้?” “ข้าต่อสู้กับมันจนถึงกระบวนที่เจ็ดสิบหกจึงพ่ายแพ้” “อืมม์ ความจริงแล้วหลักวิชาในใต้หล้า หากไม่ขัดแย้งกันเกินไป ย่อมสามารถนำมาหลอมรวม และใช้ประโยชน์ได้ทั้งสิ้น ขึ้นกับวิธีที่ใช้ พลังปราณอันกล้าแข็ง กับเพลงกระบี่ที่อ่อนหยุ่น ว่องไว ก็สามารถใช้หลักการนี้ได้ หากท่านฝึกอย่างถูกวิธีไม่เกินสามปี ท่านก็จะสามารถเอาชนะชายผู้นั้นได้” ฝ่ายตรงข้ามมีสีหน้ายินดีอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเสี่ยวซาชิงกล่าวว่า “แต่ หากสามปีนี้คู่ต่อสู้ของท่านพัฒนาฝีมือไปอีกขั้น ท่านก็คงตกเป็นรองอยู่ดี ถ้าจะให้ชนะแน่ๆ คงต้องใช้เวลาห้าถึงเจ็ดปี” “หึ เจ็ดปีก็นับว่ายังไม่สาย ผู้ดีแก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย” “ทีนี้ข้าพเจ้าขอถามท่านอีกข้อ หากท่านเจอคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่าอีกจะทำเช่นไร?” “เหนือกว่า??” “ถูกต้อง หลักการใช้ลมปราณแข็งแกร่ง กระบวนท่าว่องไว เป็นเพียงหนึ่งในหลายๆ หลักการใช้เคล็ดวิชาเท่านั้น หากท่านเจอคู่ต่อสู้ที่รู้จักใช้เคล็ดวิชามากกว่า ท่านก็จะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ” “แล้วจะทำเช่นใด??” อีกฝ่ายถามอย่างสนใจ “ท่านก็ต้องมาฝึกฝนวิชาเพิ่มเติม ในแต่ละเคล็ดวิชา ซึ่งโดยหลักๆ แล้วก็มีเคล็ดวิชาพื้นฐานอยู่แปดเคล็ดวิชา หากรอบรู้จนช่ำชองแล้วท่านก็ยากที่จะพ่ายแพ้” “แล้วต้องใช้เวลาเท่าใด ข้าพเจ้าจึงเป็นผู้ไร้พ่าย?” “แต่ละเคล็ดวิชา หากฝึกฝนจนช่ำชองก็คงต้องใช้เวลายี่สิบถึงสามสิบปี” “เพ้ย เช่นนั้นข้ามิต้องมีอายุสองร้อยรึจึงจะเป็นจอมยุทธไร้พ่าย” อีกฝ่ายกล่าวออกมาด้วยความผิดหวังกึ่งอารมณ์เสีย “หากท่านอยากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็คงเป็นเช่นนั้น แต่ข้าพเจ้ามีเคล็ดวิชาหนึ่งที่จะทำให้ท่านไม่ตกเป็นผู้พ่ายแพ้ โดยมิจำเป็นต้องเสียเวลาในการฝึกปรือมากมายขนาดนั้น” “จริงรึ ท่านรู้จักวิชานั้นจริงๆ” อีกฝ่ายรีบถามอย่างลิงโลด เสี่ยวซาพยักหน้า “มันเรียกว่าวิชาอะไร?” ชายผู้นั้นถามอย่างร้อนลน เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ “เป็นอยู่ด้วยจิตว่าง” จบตอนจ้า แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 48 12:43:38 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 48 12:42:11 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 48 10:57:12 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 17 ธ.ค. 48 11:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาตามเก็บค่า เพิ่งออกจากโรงพยาบาล จากคุณ : Hexi (Hexi) - [ 17 ธ.ค. 48 21:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ hexi ไม่สบายเป็นไรครับ แล้วหายดียังเอ่ย รักษาตัวดีๆ นา (คนอ่านยิ่งเหลือน้อย) อ่ะ ล้อเล่นนะครับ ยังไงก็หายไวๆ นะครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 17 ธ.ค. 48 22:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ Hexi (Hexi จะตามมาเก็บใครกันนะ สงสัยเป็นใครสักคนในทีมงานคนเขียนฉีกจับอิด ฉากฮั่นตงกับน้องเหวิน ทำให้ข้าพเจ้าอึดอีดดีแท้ ฮี่ๆๆ นึกว่าจะมีฉากจูบตบ จูบตบ สียอีก เหอ เหอ จากคุณ : GTW - [ 18 ธ.ค. 48 07:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แอบอ่านมาตั้งนานแล้วครับ ขอรายงานตัวสักครั้ง สักครา ... รวมเล่มเมื่อไหร่อย่าลืมบอกนะครับ ขอจองไว้ก่อนเลย อิอิ จากคุณ : EmmY - [ 19 ธ.ค. 48 02:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขออนุญาติลาพักถึงปีใหม่เลยแล้วกัน รู้สึกเรื่องมันเฉื่อยๆ ชอบกล แล้วก็เรื่องราวไม่ค่อยเดินด้วย ขอไปตั้งหลักก่อน ยังไงจะจัดให้สมบูรณ์ให้ได้ แล้วกลับมาหลังปีใหม่ ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 48 01:02:31 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 21 ธ.ค. 48 01:02:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แอบอ่านเหมือนกัน คิ คิ ยาวดีครับ นึกภาพในหัวเปงช๊อตๆแล้ว สร้างเป็นหนังคงสนุกไม่แพ้ฟงอวิ๋นเรยน้อ จากคุณ : มือหยกเนรมิต (Zaizo) - [ 21 ธ.ค. 48 04:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืมม์ ไม่นึกว่าจะมามีปัญหาตอนใกล้จบ คือว่า โครงเรื่องตั้งแต่นี้จนจบมีครบสมบูรณ์แล้ว ปัญหาคือ จับทั้งหมดมาร้อยเรียงยังไงให้มันน่าสนใจกว่านี้ เนื่องจากปริศนาต่างๆในเรื่องก็เฉลยไปจนแทบจะหมดแล้ว ขอเวลาคิดสักสิบวันละกัน จากคุณ : พี่มันตรัย (โต) - [ 21 ธ.ค. 48 13:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 it should be about the time by now...next please จากคุณ : yongyong - [ 6 ม.ค. 49 09:38:39 A:198.59.31.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 รออ่านจนน้ำลายยืดแล้วนะครับ รอพฤหัสบดี แรกก็แล้ว สองก็แล้ว 10 วันก็แล้ว จะลงแดงอยู่แล้วจ้า ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ ทีมแต่งนะครับ ตามอ่านมานานไม่เคยคุยซักที จากคุณ : นายเท - [ 6 ม.ค. 49 17:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รอต่อไป จากคุณ : ตนเฝ้ารอ - [ 8 ม.ค. 49 11:39:38 A:220.236.173.172 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 จะลงตอนต่อไปในวันที่ 12 วันพฤหัสนี้ครับ ขออภัยที่เลื่อนมานาน แต่เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่อง จริงๆไม่เป็นการลำบากอะไรถ้าจะเขียนตอนต่อไปออกมา แต่มันจะไม่ได้ความสมบูรณ์ (ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์) แต่ว่าส่วนที่เกี่ยวพันกับตอนต่อไป ได้จัดเตรียมไว้แล้ว ดังนั้นจะลงต่อตามปกติ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 9 ม.ค. 49 09:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนต่อไปจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4019263/W4019263.html#2 จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 12 ม.ค. 49 21:13:58 ]