เรื่องมันก้อมีอยู่ว่า...
อยู่มาวันหนึ่ง ใขณะที่ผมกำลังเดินงุด งุด ราวกับหาเศษสตางค์ ไปตามถนนใหญ่ ถนนนั้น
ก้อมีเสียงทักมาจากข้างทาง
"เฮ้...เพื่อนพจ หายไปไหนมาวะ..."
"...อ้าว..." ผมเงยหน้ามองไปตามเสียงนั้น แล้วก็ต้องอุทานเหมือน ค่าง ด้วยความยินดี
"...สหายแอ๊ด...ผมนึกว่าคุณไม่ได้อยู่กรุงเทพเสียอีก..."
เพื่อนผมคนนี้ ค่อนข้างที่จะเปน ศิลปินพเนจร
เพราะเขาทำมาหาเลี้ยงชีพ ด้วยการ ถัก โครเชต์
ซึ่งออกมาเปนงานแปลก แปลก เช่น
หมวก ที่ไม่เหมือนกับใครในโลกนี้
หรือ ซองโทรศัพท์มือถือ ที่ไม่มีใครเลียนแบบลวดลายได้
รวมทั้งถ้าเพื่อนนึกครึ้มขึ้นมา
เพื่อนก้อจะแหกปากร้องเพลง
เล่นกีต้าร์ หรือเป่าเม้าท์ออร์แกน
ตรงแผงของเขานั้นเอง
โดยมิได้เกรงกลัวที่ใครจะมาหาว่าเขา บ้า
เลยแม้แต่น้อย...
พอฉุดไม้ฉุดมือกันเข้าไปใต้ร่มพักนั้นแล้ว
เราก้อคุยกันอยู่ตรงนั้น
ถามสารทุกข์สุกดิบกัน
ตามประสา
นายแอ๊ด ยิ้มกว้าง พลางก้มลงหยิบเครื่องดื่มกระป๋อง
สี เขียว - ทอง จากกระติกน้ำแข็งของเขามาส่งให้ผม
จากนั้น เราก็คุยกันด้วยความสนุกกว่าเดิม ?
..........................................................
พอดีมีลูกค้ามา
นายแอ๊ดก็รีบใช้แขนเสื้อ เช็ดฟองที่ริมฝีปาก
แล้วยิ้มต้อนรับลูกค้าอย่างอัตโนมัติ
สุภาพสตรีท่านนั้น
มิสามารถคำนวณอายุได้
เพราะ เครื่องสำอางของท่าน
สามารถปกปิดอายุได้เปนอย่างดี
ท่านหยิบกระเป๋าถักบนแผงใบหนึ่งขึ้นมา พิจารณา
"เท่าไหร่ ?"
ท่านถามห้วน ห้วน
นายแอ๊ดยิ้มกว้าง
"สองร้อยห้าสิบเท่านั้นเอง...ครับ"
(สมมุติว่าเปน) คุณหยิงท่านนั้น ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจ
"ต๊าย...แพง..." เธอค้อนนายแอ๊ดปะหลับปะเหลือก
"ขอสักสองร้อย ไม่ได้หรือจ๊ะ..."
นายแอ๊ด หันมามาหาผม แล้วลอบย่นจมูกอย่างเอือมระอา
ก่อนที่จะกลับไปยิ้มอย่างเปิดสวิทช์ได้ กับ " ทั่น " นั้นอีกครั้งหนึ่ง
"...เอาเปนว่า.....ผมลดให้..."
ในนาทีนั้น โทรศัพท์มือถือของ " ทั่น " ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะประโยคของนายแอ๊ดพอดี
"อะโหล...หา...ยังไงนะคะ...คุณหญิง...
ค่ะ...ค่ะ...ได้ค่ะ...
โอ๊ย.....ไม่ไหวหรอกค่ะท่าน
ตั้ง ห้าล้าน
ดิฉันมีพอที่จะ ADVANCE ให้ท่านได้สัก...เอ้อ...สี่ล้านกว่าเท่านั้นแหละค่ะ เหลือไว้ให้ดิฉันช้อปปิ้งซักสองสามแสน
เถอะค่ะ.....ค่ะ...ดูงบแล้วค่อยมาคุยกันอีกทีนะคะ"
ท่านปิดเครื่อง เก็บใส่กระเป๋าถือ
แล้วหันหน้ามาคุยกับนายแอ๊ดอีกครั้ง
"ว่าไงละจ๊ะ...พ่อค้า...สองร้อยก็ดีแล้วน่า..."
นายแอ๊ดหัวเราะขัน ๆ
" ขอกระผมสัก...สองหมื่นเถิด...ขอรับ"
ทั่น...หลุดคำถามมาอีกครั้ง เหมือนกับจะไม่เชื่อหูตัวเอง
" เท่าไหร่นะจ๊ะ"
"สองหมื่นขอรับ" นายแอ๊ดยังยิ้มละไมอยู่อย่างนั้น
"...ต๊าย.....ตายแล้ว...
กระเป๋ากระจอกอย่างนี้ มีสวรรค์วิมานอะไรมันทึ้งได้ราคาบ้าเลือดขนาดนั้นเล่า"
"ก้อ..." นายแอ๊ดลากเสียงนุ่มนุ่ม ".....คุณหญิงมีงบช็อปปิ้งตั้งเยอะแยะ ไม่ใช่หรือครับ ไม่แพงหรอกนะขอรับ
ราคามิตรภาพ..."นายแอ๊ดพูดหน้าตาย
ทั่น ค้อนขวับ แล้วสะบัดก้นเดินออกไปอย่างไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรด้วยอีก
ในขณะที่ กระผม กับ พ่อค้าหน้าเลือดที่ชื่อ แอ๊ด
กำลังชนแก้วแล้วก็หัวเราะกลิ้งกันอยู่ที่แผงลอยนั้นเอง.
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
16 ธ.ค. 48 16:23:30
]
สองร้อย กับ ห้าล้าน
