.... ณ ที่หนึ่ง....ที่ซึ่ง....แสนเงียบเหงา
ฉันจม...กับเงา....น้ำตาไหล
วันผ่าน....เวลาผ่าน...นานแสนไกล
ความโหดร้าย...ของใคร....ยังติดตรึง....
....วันนั้น....วัยวัน...อันร้อนรน
สับสน...แสนบ้า...ถ้านึกถึง..
รักนั้น...ย่อยยับ...นับคำนึง
ขึ้งโขด...ข ม.รึ...งทึง..เจ็บเหลือเกิน...
บางอย่าง...สะกิด...ดุจพิษร้าย
ย่างกราย...ผ่านจิด...ถึงผิวเผิน
ราวแผล..ถูกผ่า..อย่างยับเยิน
สุดเมิน..สุดหมอง..จ้องกลับกรรม...
......ชาตินี้....พอแล้ว....ดั่งแก้วร้าว
ปวดเจ็บ...เหน็บหนาว...คราวถลำ
รักเอ๋ย...ชื่นเชย....ก็ระกำ
สีดำ...ม่านปิด...ผิด..บังตา
.....เตลิดพลาดไปกระไรเล่า
ปวดร้าวเพราะเขลาเป็นหนักหนา
อ่อนแอแพ้พ่ายทุกเวลา
กรรมเอ๋ย..ชักพา..ให้เหลือทน...
.....ชาติใหม่...อย่าไป...ให้ผ่านพบ
ขออย่าประสบเลยสักหน
เธอนั้น...โหดร้าย...หาใช่คน
จบกัน..หลุดพ้น...ทรมาณ...
.....มีสิ่งใดเล่าที่เหลืออยู่
ชื่นชูหัวใจให้สงสาร
สิ่งหนึ่งแสนสวย...เหนือแหลกราน
ดอกไม้บานของใคร...ในมือโจร...
จากคุณ :
tiki_ทิกิ
- [
18 ธ.ค. 48 01:34:56
]