2



         กล่าวถึงดล สุกิจ และจ้อย ซึ่งเดินเข้ามาจนลึกก็ยังไม่พบทางออก แถมระหว่างทางที่เดินไปก็เริ่มมีข้าวของตั้งวางระเกะระกะอยู่เป็นระยะๆ จนบางครั้งแต่ละคนถึงกับเดินสะดุดจนเกือบหกล้มหน้าคว่ำคะมำหงายเพราะความมืดของทางเดินนั้น
         " เฮ้อ... เดินมาตั้งนาน ไม่รู้นี่กี่โมงกี่ยามแล้ว "
         จ้อยบ่นอุบอิบ
         " ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีนาฬิกาเสียด้วยสิ "
         สุกิจกล่าว
         " เราก็เหมือนกัน "
         ดลพูด
         " เฮ้อ... ชักเมื่อยแล้วล่ะ เราขอนั่งพักเหนื่อยก่อนนะ "
         จ้อยกล่าวจบก็ทรุดกายลงนั่งกับพื้น ในขณะที่ดลยังคงเดินต่อไปโดยมีสุกิจเดินตามมาห่างๆ
         ทันใดกันนั้น...
         ดลก็ตะโกนลั่นขึ้นมาว่า
         " นี่...พวกเรา เจอห้องมหาสมบัติแล้วล่ะ "
         " อะไรนะ ...!! "
         จ้อยกับสุกิจตะลึงลานพลันรีบวิ่งตามมา ซึ่งในไม่ช้า นักเรียนทั้งสามก็อยู่ในห้องขนาดใหญ่ที่มีเพดานสูงลิบ หากแต่รอบด้านนั้นยังมองไม่เห็นอะไร เนื่องจากไม่มีแสงสว่าง
         " น่าจะเป็นห้องเก็บสมบัติของพิพิธภัณฑ์นะ ลองหาสวิตช์ไฟดูสิ "
         ดลกล่าวจบทุกคนก็คลำหาสวิตช์ไฟบริเวณผนังห้อง
         " เจอแล้วล่ะ "
         จ้อยกล่าวจบก็เปิดสวิตช์ไฟนั้น
         พรึบ..บ..บ !!
         ดวงไฟขนาดใหญ่บนเดพานห้องสว่างขึ้นอย่างฉับพลัน
         " โอ้โห...!! อะไรกันเนี่ย ? "
         สุกิจตะโกนลั่น
         ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของทั้งสามคนนั้น สุดจะหาคำใดมาบรรยายได้
         ห้องขนาดใหญ่โตกว้างขวาง เพดานสูง มีเสาสีแดงชาดทำด้วยไม้สักเรียงรายอยู่หลายต้น เพดานทำด้วยไม้และเขียนลวดลายเหมือนในพระอุโบสถของวัดต่างๆ และทีสำคัญที่ทำให้นักเรียนทั้งสามถึงกับตะลึงงันจนตาค้างอยู่กันที่นั้นก็คือ บรรดาข้าวของเครื่องใช้สมัยโบราณมากมายก่ายกอง ทั้งที่ทำด้วยทอง เงิน นาค มุก ประดับเพชรนิลจินดาจนแวววาวระยิบระยับจับตาไปหมดทั้งห้องแห่งนั้น
         ทั้งสามต่างตื่นตาตื่นใจในสิ่งที่ได้เห็น ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าที่มีมาล้วนมลายหายไปจนหมดสิ้น
         " ทำไมถึงมากมายขนาดนี้ "
         ดลกล่าว
         " สวยจังเลยล่ะ "
         จ้อยพูด
         " ของโบราณทั้งนั้นเลยนะ ทำไมเขาถึงไม่เอาไปแสดงให้คนดูกันก็ไม่รู้ "
         สุกิจสงสัย
         " ดูนั่นสิ ... !! "
         ดลกล่าวจบก็ชี้ไปยังของสิ่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บนแท่นวางข้างในสุดของห้อง
         ทั้งสามรีบวิ่งไปดู มันเป็นกระจกโบราณติดอยู่กับกรอบไม้สีเขียวขี้ม้าที่ฉลุลายสวยงาม เป็นกรอบสองชั้นเอนเข้าออกได้ ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กๆซึ่งทำขึ้นมาเพื่อให้เข้าชุดกับกระจกบานนั้น ดูแล้วก็สมกันดี
         " เอ๊... กระจกแบบนี้สมัยโบราณเขาเรียกว่าอะไรนะสุกิจ "
         ดลถาม
         " เขาเรียกว่า คันฉ่อง "
         " เออใช่... คันฉ่อง "
         ดลกล่าวจบ จ้อยก็หันไปมองยังทางที่พวกเขาเดินเข้ามาพลางว่า
         " สงสัยป่านนี้อุ้มคงคอยตาตั้งแล้ว เราว่าเดินกลับไปทางเดิมกันเถอะ "
         " แป๊บเดียวนะจ้อย ขอดูอะไรอีกนิด "
         ดลกับสุกิจหันไปสนใจกับคันฉ่องบานนั้นโดยไม่ทันรู้เลยว่าอุ้มค่อยๆย่องเข้ามาในห้องแห่งนี้แล้ว ครั้นจ้อยทำท่าจะเรียก อุ้มกลับทำปากขมุบขมิบบอกให้จ้อยเงียบไว้ ก่อนที่ตนเองจะค่อยๆย่องเข้าไปยังดลและสุกิจอย่างช้าๆด้วยหวังว่าจะแกล้งทำให้ทั้งสองคนตกใจ
         " ทำอะไรกันน่ะ !! "
         อุ้มตะโกนลั่น...
         " เฮ้ย... !! "
         ดลกับสุกิจตกใจ เผลอเอามือปัดคันฉ่องกระเด็นไปปะทะผนังห้องจนแตกกระจายในทันที !!!
         บึ้ม..ม..ม !!
         บังเกิดเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่ว แล้วห้องทั้งห้องก็สั่นไหวอย่างน่ากลัว ข้าวของที่วางระเกะระกะต่างลอยขึ้นมาเองได้อย่างน่าอัศจรรย์ รวมทั้งร่างของดล สุกิจ จ้อย และอุ้ม ที่ลอยละลิ่วไปมาอย่างไร้ทิศทาง
         " ว๊าย ..!! สุกิจ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย "
         จ้อยร้องลั่น
         " ทำไงดี ทำไงดี ช่วยด้วย อ๊ายยยย... !!! "
         อุ้มร้องก้อง
         ประกายแสงวูบวาบส่องสว่างไปทั่วทุกทิศ ในขณะที่เสียงระเบิดก็ดังขึ้นเป็นระยะๆ และฝุ่นควันมากมายก็โหมกระหน่ำกระพือพัดจนคละคลุ้งไปทั่วห้องแห่งนั้น
         ทันใด ผนังห้องด้านหนึ่งก็ระเบิดออกเป็นช่องว่างขนาดใหญ่มหึมา พร้อมกับเกิดแสงสว่างจ้าสาดส่องเข้ามาก่อนที่ข้าวของภายในห้องจะถูกดูดออกไปอย่างรวดเร็ว เสียงระเบิดยังคงดังถี่ขึ้นอย่างกระชั้นชิดและน่าสะพรึงกลัว ในขณะที่ร่างดล สุกิจ จ้อย อุ้ม ก็กำลังจะถูกดูดออกไปทางช่องว่างขนาดใหญ่นั้น เหล่านักเรียนทั้งสี่ต่างหาที่ยึดเกาะกันเป็นพัลวัน
         " สุกิจ... จะทำไงดี "
         จ้อยตะโกนถามท่ามกลางเสียงระเบิดอันดังสนั่น
         " หาอะไรยึดไว้ให้ดีนะ อย่าให้ของแข็งโดนหัว สมองเป็นส่วนสำคัญที่สุดที่ต้องป้องกันเอาไว้ อย่างอื่นจะเป็นอะไรช่างมันก่อน "
         สุกิจตะโกนตอบ
         " เหตุการณ์คับขัน ยังจะมาสำบัดสำนวนอีก "
         อุ้มตะโกน
         " ไม่เชื่อก็ตามใจ แล้วจะรู้สึก "
         สุกิจกล่าวไม่ทันขาดคำ ไม้ท่อนหนึ่งฟาดเข้าใส่ศีรษะของอุ้มจนสลบไศล และร่างอุ้มก็ลอยละลิ่วตามลมออกจากห้องไป
         " อุ้ม..อุ้ม..อุ้ม..!! "
         ดล สุกิจ และจ้อยตะโกนร้องเรียก
         " บอกแล้วก็ไม่เชื่อ "
         สุกิจกล่าวจบดลก็ตะโกนขึ้นมาว่า
         " เป็นไงเป็นกัน "
         ดลพูดจบก็ปล่อยมือที่จับเสาต้นหนึ่งอยู่นั้นออก และร่างของดลก็ลอยตามอุ้มออกจากห้องไปเช่นกัน
         " ดล !! จะบ้าเหรอ "
         สุกิจตะโกนลั่น
        " จะทำไงดีสุกิจ "
         จ้อยตะโกนร้องถาม ท่ามกลางกระแสลมอันกรรโชกแรงที่พัดข้าวของมากมายให้ลอยละลิ่วและหลุดออกไปจากห้องแห่งนี้อยู่ตลอดเวลา
         ทันใดกันนั้นเอง...
         เสาต้นที่จ้อยโอบกอดยึดเกาะอยู่นั้นก็เริ่มเคลื่อนที่ จ้อยร้องลั่นขึ้นมาอีกครั้ง
         " ว๊าย... !! สุกิจ ทำไงดี เสามันเคลื่อนแล้ว "
         สุกิจตะโกนไปว่า
         " อยู่เฉยๆนะจ้อย อยู่เฉยๆ ปล่อยให้มันเคลื่อนไป "
         จ้อยมองหน้าสุกิจอย่างขุ่นข้องพลางตวาด
        " ก็แน่น่ะสิ ฉันจะมีแรงไปดึงมันไว้ได้ยังไงล่ะ "
         เสาเริ่มเคลื่อนมากกว่าเดิม สุกิจเห็นว่าตนเองอยู่ไม่ไกลจากจ้อยนักจึงคอยหาจังหวะที่ตัวถูกเหวี่ยงไปมาพยายามยื่นมือออกไปเพื่อจะจับแขนจ้อยเอาไว้
         " มันไม่ถึงน่ะจ้อย "
         สุกิจกล่าวพลางพยายามอีกแต่ก็ไม่สำเร็จ จ้อยเริ่มอ่อนแรงลงแล้วหลุดจากเสาในที่สุด
         " ว๊าย... !! สุกิจ ช่วยด้วย "
         " จ้อยยยยย !! "
         สุกิจตะโกนร้อง ซึ่งเสียงของจ้อยก็หายไปพร้อมกับร่างอันตุ้ยนุ้ยนั้น เสาอันใหญ่หมุนคว้างเข้าหาร่างของสุกิจ แล้วฟาดร่างเขาจนลอยละลิ่วตามข้าวของที่เหลือออกจากห้องแห่งนั้นไปจนหมด

- - - - - - - - -

         พิพิธภัณฑ์ปิดลงแล้ว
         มัคคุเทศก์คนนั้นเดินกลับเข้ามาภายในห้องจัดแสดงอีกครั้ง ซึ่งในขณะนั้นไม่มีใครอยู่ ความงียบงันเคลื่อนเข้ามาปกคลุมจนถ้วนทั่ว และท่ามกลางแสงไฟสลัวที่สาดส่อง มัคคุเทศก์คนนั้นเดินตรงไปยังบานประตูไม้สักทองที่ปิดอยู่นั้น ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปเปิดมันออกมา
         เกิดประกายแสงสีทองอร่ามตาวูบหนึ่ง จากนั้นจึงแลเห็นเป็นทางเดินยาวลึกเข้าไปภายใน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เมื่อเปิดออกมามันเป็นกำแพงหนาทึบ
         มัคคุเทศก์เดินหายเข้าไปแล้วจึงปิดประตู ซึ่งจังหวะนั้นเองที่พนักงานรักษาความปลอดภัยประจำพิพิธภัณฑ์ได้เดินมาเห็นพอดี
         " นี่คุณ... เข้าไปในห้องนั้นทำไมน่ะ "
         พนักงานรักษาความปลอดภัยตะโกนลั่นพลางรีบวิ่งตรงมายังประตูไม้สักทองบานนั้น ก่อนจะกระชากประตูให้เปิดออกด้วยหวังว่าจะติดตามเข้าไป แต่เขากลับต้องตะลึงในสิ่งที่เห็น
         " ก..ก.. กำ.. กำแพงนี่ ? มันเป็นไปได้ยังไง ก็เมื่อกี๊ !! "
         เขาตกใจกลัวสุดขีดและรีบวิ่งหนีไป
         บานประตูค่อยๆปิดลงเองจนสนิท...


( จบตอนที่ 2 โปรดติดตามต่อตอนที่ 3 )