สิ่งที่หวงแหน

ภายใต้หลังคาอันกว้างใหญ่ยามบ่าย อากาศร้อนอบอ้าว มีผู้คนเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบกับที่ควรจะเป็นแล้ว สถานที่แห่งนี้ควรจะจอแจ เสียงดังวุ่นวาย แต่มันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง บรรยากาศของตลาดแห่งนี้เหมือนกับป่าช้าก็มิปาน เพราะนานๆทีถึงจะมีผู้กล้าเดินผ่าน ฉันนั่งมองพ่อกับแม่ที่กำลังพูดคุยปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด ฉันรู้ว่าท่านมีปัญหาอะไรกัน แต่ท่านคงจะมองข้ามเด็กอย่างฉันไปว่าฉันจะไม่สามารถรับเอาความโทมนัสของท่านทั้งสอง แต่สำหรับฉันแล้วฉันรับเอามันมาทั้งหมด ทั้งหมดร้อยราดราวในหัวใจของท่านทั้งสอง

“น้องมลไปเอาเงินกับอานิดมานะลูก แม่ยืมอาเค้าเอาไว้แล้ว”

เสียงสั่งงานของแม่เจือไปด้วยความทะทมขมขื่น แม่กับพ่อของฉันตอนนี้เหมือนคนตกบ่อลึกของความลำบาก ความเครียด และความสิ้นหวังจนอยากที่จะไต่มันขึ้นมา

ฉันละมือจากตะกร้าไข่ไก่ที่ลูกค้าส่งมาให้อย่างหน่ายหัวใจ ความอึดอัดในอกขับเอาน้ำในร่างกายไหลขึ้นมายังดวงตาทั้งสองข้างของฉัน ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆยาวๆ พยายามบังคับน้ำตาให้ไหลย้อนกลับ ฉันจะไม่แสดงออกถึงความอ่อนแอให้ใครเห็น

หลายต่อหลายครั้งที่ฉันต้องบากหน้าไปเอาเงินที่แม่หยิบยืมจากอาๆของฉัน มันน่าจะดีที่เค้ายังมีน้ำใจให้ แต่ความมีน้ำใจของเค้าช่างทำร้ายหัวใจของฉันนัก สายตาของความรำคาญ เบื่อหน่าย ไม่เต็มใจ และดูถูกดูแคลนที่พวกเค้ามักจะมอบมันให้กับฉันเสมอ จนฉันแอบโกรธแม่ทุกครั้งไม่ได้ว่าทำไมจะต้องให้ฉันมาเจอกับคนพวกนี้

“บอกพ่อกับแม่ด้วยนะ ว่าเอาเงินมาคืนให้อาพรุ่งนี้”

ผู้เป็นอายื่นเงินให้เงินอย่างไม่เต็มใจ

ฉันรับเงินมาไม่พูดอะไร ฉันก็ไม่ใช่คนช่างพูดอยู่แล้ว ออกจะเป็นเงียบ นิ่งอยู่เป็นนิจ ซึ่งถ้าใครได้เห็นอาจจะบอกว่า บุคลิกของฉันไม่เหมือนกับเด็กวัยสิบสี่ปี เพราะอะไรนะหรือ เพราะสิ่งที่ฉันกำลังสะสมมันเข้ามากระหน่ำในหัวใจของฉันโดยที่ฉันไม่ตั้งใจให้มันผ่านเข้ามาเลยสักนิด

ฉันรู้ว่าเมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง ถ้าพ่อกับแม่หาเงินมาใช้คืนเค้าไม่ทันจะเป็นอย่างๆไร เค้าจะโวยวาย ต่อว่า ไม่ว่าพ่อกับแม่ทันที ไม่ว่าสถานที่นั้นจะมีผู้คนมากมายแค่ไหน ทำไมนะ? ทั้งที่พวกเค้ามีเงินมากมาย แต่ไม่มีใครยื่นมาเข้าช่วยเหลือพวกเราเลยสักนิด ญาติพี่น้องของพ่อฉัน เป็นคนประเภทไหนกัน?

ฉันรีบกลับมาหาแม่ เพราะรู้ว่าแม่จำเป็นต้องใช้เงินอย่างเร่งด่วน

“เฝ้าร้านนะ ถ้าใครมาหาบอกว่าแม่ไม่อยู่”

ฉันมองดูพ่อ สายตาของพ่อดูหมกมุ่น กังวลกับบางสิ่งบางอย่าง พ่อของฉันเป็นแบบนี้มาเกือบปีแล้ว พ่อกำลังคิดมากเรื่องธุรกิจที่ลงทุนไป แต่ไม่ได้อะไรกับมาเลย ธุรกิจของเราบอกได้ว่ายิ่งกว่าคำว่าขาดทุน เพราะเครื่องจักรหลายตัวที่พ่อลงทุนไปมากมายนั้น มันไม่ก่อประโยชน์อะไรทั้งสิ้น ซ้ำยังพ่วงมาด้วยหนีสินรุงรัง ด้วยเหตุผลที่ว่าธุรกิจของเราสร้างความเดือนร้อนให้แก่ชุมชน เพราะกลิ่นน้ำที่เน่าเสีย

“ถ้าป้าดอกรักเค้ามาเก็บเงินละแม่”
ฉันถามกังวล

“เอาเถอะ บอกว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่ก็แล้วกัน”
เสียงแม่ไม่พอใจ

แม่กับพ่อทิ้งฉันให้เผชิญหน้ากับความอับอาย ท่านคงไม่รู้ว่าฉันอายเพราะท่านคงคิดว่าฉันยังเด็กเกินไป ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กจึงสามารถรับเอาความรู้สึกสัมผัสที่ผู้คนต่างหยิบยื่นให้มันอย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเป็นเศร้า หรือสุข แต่โดยรวมแล้วที่ฉันได้รับนั้น มักจะเป็นความขมขื่นเสมอ
.......................................................................

“พ่อกับแม่จะไปกรุงเทพ หนูกับน้องปลาไปอยู่กับย่านะ ส่วนน้องป้องแม่จะจ้างเค้าเลี้ยง”
คำบอกเล่าของแม่เหมือนสายฟ้าพาดเข้ามาที่กลางใจของฉัน ฉันกับน้องจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ที่นี่ไม่มีใครรักฉันสักคน แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกแม่กับพ่อว่าไม่อยากให้ท่านไป เพราะในเมื่อฉันรู้อยู่เต็มอกว่าท่านไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว แผงของชำเล็กๆบวกกับลูกค้าจำนวนน้อยคงไม่สามารถทำให้เราลืมตาอ้าปากได้

รถ และบ้านที่เรามีอยู่ พ่อจำหน่ายถ่ายเทมันจนหมดสิ้น ท่านทั้งสองออกเดินทางไปกรุงเทพด้วยเงินเพียงห้าพันบาทที่เหลือจากการใช้หนี้ต่างๆ ฉันไม่รู้ว่าท่านกินอยู่อย่างไร อยู่กับใครเมื่อไปถึงที่นั่น ฉันได้แต่มองดูพ่อกับแม่ของฉันทุกข์ใจ

อาจดูฉันเฉยๆ ไม่มีความรู้สึก ไม่ทุกข์ไม่ร้อนเมื่อเธอนั้นเสียใจ
อาจดูฉันไม่แคร์ ไม่ห่วง ไม่ใย ปล่อยเธอให้เศร้าใจอยู่เพียงลำพัง
หากตอนนั้นฉันทำอะไรได้มากกว่านั้น ฉันจะทำอย่างที่เธอต้องการ
แต่ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักทาง จำปล่อยเธอคว้าง
*อย่าเดาเอาเองเลยเธอว่าฉันนั้นไม่เสียใจ ที่ฉันนั้นไม่ใส่ใจ แต่ข้างในมันยังรักเธอ
**อย่างเอาเอาเองเลยเธอ ว่าฉันไม่มีหัวใจ ที่ฉันนั้นไม่ใส่ใจ แต่ข้างในมันยังรักเธอ
เต็มหัวใจ.......

เนื้อเพลงและทำนองก่อเกิดขึ้นในหัวใจฉัน พร้อมกับน้ำตา นั่นทำให้ฉันได้รับรู้พรสวรรค์ที่ตนเองมีอยู่

โปรดติดตามต่อ....