ภาพสะท้อน
-1-
เป็นประจำทุกวันหลังเลิกงานกลับบ้าน ผมจะต้องเห็นชายวัยกลางคนผู้นี้--ชายวัยกลางคนซึ่งเข็นรถขายหูหมูย่าง
ครั้งแรกที่ได้เห็นผมถามตัวเองว่ารู้สึกอย่างไร?
มันเป็นภาพที่สะท้อนและสะเทือนจิตใจสำหรับตัวผม การกระทำของน้าชายคนนี้ทำให้ผมต้องหวนคิดกลับมาย้อนดูตัวเอง--การกระทำของตนเอง
เกิดมีความรู้สึกเข้ามาในห้วงคำนึงว่า ชีวิตของตนเองนั้นช่างแสนสบายกว่า และก็ไร้สาระกว่าน้าชายคนนี้เสียอีก
- วันหนึ่งๆ แกจะต้องเดินเข็นขายหูหมูนี่เป็นระยะทางเท่าไร--?
กล้ามเนื้อท่อนขาที่ขึ้นเป็นมัดๆ มันบ่งชี้แน่ชัดละว่าแกคงทำอย่างนี้มานานเป็นแรมปี
- อย่างน้อยก็หนึ่งปีละ.
ทุกครั้งเวลาที่ขับผมรถผ่านแก ผมจะก้มหัวแสดงความเคารพ ชื่นชมในความขยันและอดทนของน้า แม้ว่าน้าแกจะไม่รู้จักผมเลยก็ตาม
'ละอายใจบ้างไหม?' - ผมถามตัวเองอย่างนี้
หนึ่งปีที่ผมเห็นแกตลอดมา และก็เห็นเป็นอย่างนี้ทุกๆ วัน วันที่ไม่ได้เห็นแกนั้นก็คือวันที่ผมกลับบ้านผิดเวลา--เย็นย่ำค่ำมืดจากการเที่ยวเตร็ดเตร่
-2-
ผมมีความรู้สึกที่ไม่เข้าใจว่า ทำไมเรื่องบางเรื่องที่ผมกระทำมันช่างไปขัดแย้งกับสภาพชีวิตของคนอีกคนหนึ่งโดยสิ้นเชิง
เบื่อนักก็กินเหล้ากัน สุขนักก็กินเหล้ากัน เงินหมด เงินไม่มีนั่นละถึงจะไม่กินกัน
'น้าคนนี้แกจะมีเวลาหาความสุขอย่างเราๆบ้างไหม?' - ผมคิด ผมถามตัวเองอย่างนี้!
- คงมีบ้างละน่า สังเกตดูสิ แกมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มไม่เว้นแต่ละวัน.
ผมคิดตามความรู้สึกของตัวเองว่า อย่างน้อยความสุขของน้าแกก็คือ การที่ได้เข็นรถขายหูหมูย่าง
นั่นคือความสุขของแก--ความสุขที่ไม่ต้องไปเรียกร้อง ขอร้องเอาจากใคร
แล้วตัวของผมเองเล่า..ทุกวันนี้ยังร่ำร้องเรียกหาจะเอาอะไร และหาเอาจากใคร--?
พฤษภาคม 2545 /
19 ธันวาคม 2548
kopkop90@hotmail.com
จากคุณ :
อานันท์-โจนาธาน 
- [
19 ธ.ค. 48 23:48:16
]
Life In a Week : ภาพสะท้อน
