PANTIP.COM : W3966678 บันทึกของผู้หญิงคนหนึ่ง : บันทึกบทที่ 2 ..เคยเขียนบทแรกไว้นานแล้ว ตอนนี้อยากแต่งบทต่อมาจึงออกมาให้ได้เห็นกันอีกครั้งค่ะ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

บันทึกบทที่ 2 : แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร (หรือว่า ฉันเองที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว)

"ต้นเปลี่ยนไปนะ .."

เสียงเพื่อนในกลุ่มของคนที่กำลังมีอิทธิพลต่อจิตใจฉันในขณะนี้เป็นอย่างมาก เอ่ยกับคนๆ นั้นดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน แต่ฉันไม่อาจจะรับรู้ได้สักนิดว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร เพราะสภาพจิตใจที่ถูกสั่นคลอน ณ ตอนนี้มันบดบังความคิดสติปัญญาของฉันไปเสียสิ้น

ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นหมายถึงการที่จู่ๆ "พี่ต้น" ก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาที่ร้านของบ้านฉันในขณะนี้ ทั้งที่ไม่เคยมีวี่แววว่าเขาจะมีแฟนหรือมีคนรักเป็นตัวเป็นต้นมาก่อนเลยสักที ได้แต่บอกคนนั้นน่ารัก อยากมีแฟนอย่างคนนี้ ..ก็เท่านั้น

จะว่าเพราะเพื่อนเขาคนนี้ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มที่มักเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันกับเขา เป็นเพื่อนห่างๆ ไม่ค่อยสนิท จบไปแล้วนานๆ เจอกันที (ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้จักชื่อเหมือนเพื่อนคนอื่นในกลุ่มของเขา) แต่พอวันนี้มารวมตัวกันเพื่อมางานรับปริญญาเพื่อนที่ตกค้างจึงได้มาเจอกันและกล่าวทักกันขึ้น ..ก็อาจเป็นได้

แต่เท่าที่รู้ ณ เวลานี้ ฉันไม่มีแม้กระทั่งอารมณ์ที่จะยิ้มแย้มทักทายใคร ไม่ว่าจะเขาหรือเพื่อนของเขาที่ฉันรู้จักก็ตามที ..ทำไมน่ะหรือ ..ก็เพื่อนเพศเดียวกับฉัน ที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนนะสิ

ระยะเวลาราวครึ่งปีที่ผ่านมาที่พอจะรู้สึกแปลกๆ กับพฤติกรรมของผู้ชายคนหนึ่งที่มีให้กับตัวเอง รวมทั้งฉันก็พอจะรู้ล่ะว่าตัวฉันเองก็เริ่มคิดเริ่มรู้สึกกับเขามากกว่าที่เคยคิดกับใครๆ มาก่อน แต่ก็ไม่นึกเหมือนกันว่า ฉันจะรู้สึกพิเศษกับเขาได้มากถึงเพียงนี้ ..กระทั่งวันที่เริ่มเห็นเค้าว่า ..ฉันคนเดียวต่างหากที่คิดกับเขาไปเองฝ่ายเดียว

ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าไอ้อาการที่ฉันเป็นมันเรียกว่าอะไร เพราะมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อนเลยในชีวิต ฉันไม่เคยคิดจะมีความรัก เพราะไม่อยากผิดหวังในความรัก ไม่อยากเสียใจเป็นทุกข์ ไม่อยากอกหักเช่นเดียวกับที่เห็นเพื่อนของฉันเป็น อาจดูเหมือนฉันเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย แต่ฉันรู้ตัวเองดี .. ถ้าฉันจะรักใครแล้ว ฉันก็คงจะทุ่มไปให้เขาหมดทั้งใจ ..แล้วในที่สุด วันที่ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย มันก็เกิดขึ้นจนได้

ยามที่เห็นเขาคนนั้นเดินนำหน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักมาก่อน เข้ามาพร้อมๆ กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ของเขาเอง อาการแปลบปลาบในใจมันก็ปะทุขึ้นจนแทบระงับอารมณ์ความรู้สึกไม่ได้ เกือบแสดงสีหน้าตัดพ้อน้อยอกน้อยใจออกไปแต่เพราะต่อหน้าพ่อแม่ของฉันเองและเพื่อนจำนวนมากของเขาทำให้ฉันไม่อาจทำมันได้ ..ได้แต่เก็บความรู้สึกเจ็บร้าวลึกๆ นั้นไว้คนเดียว

คงน่าแปลกที่ทำไมฉันถึงได้ปักใจเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนพี่ต้นนะหรือ.. เห็นแว่บแรกฉันก็อึ้งๆ พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าอาจเป็นเพื่อนหรือเป็นแฟนของเพื่อนเขาหรือญาติหรือน้องสาวใครคนใดในกลุ่ม ..แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมไม่เห็นมีใครจะพูดจะบอกแนะนำเธอคนนั้นให้ฉัน อย่างน้อยก็พ่อแม่ของฉันซึ่งพวกเขาเองก็นับถือเรียกลุงป้า ให้ได้รู้จักล่ะ แต่มันกลับมีแต่เสียงแซว เสียงล้อ มาจากกลุ่มเพื่อนของเขา แล้วยิ่งยามที่เพื่อนของเขาทุกคนพร้อมใจกับเว้นที่ว่างให้พี่ต้นนั่งข้างผู้หญิงคนนั้น ..มันเหมือนกับตอกย้ำให้รู้สึกว่าเธอคนนั้นเป็นคนพิเศษสำหรับเขาจริงๆ

ไม่อยากจะปักใจเลยว่าตัวเองอกหัก ..แต่ความรู้สึกในใจลึกๆ มันพูดซ้ำๆ ย้ำบอกฉันราวกับเข็มหมุดนับร้อยนับพันเล่มที่กระหน่ำทิ่มแทงตรงจุดเดิมให้รู้ซึ้งว่าฉันเจ็บ บอกฉันว่านั่นคือความจริงในใจที่เกิดขึ้น

เออเฮอะ.. ไม่ทันได้คบหาหรือมีแฟนกับใครเขาเป็นตัวเป็นตน ก็มาอกหักรักคุดเสียแล้วยัยกันย์เอ๋ย

ไม่นึกเหมือนกันว่ายามรู้สึกผิดหวังกับความรัก มันจะทำให้ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวได้ถึงเพียงนี้ ..ฉันไม่อาจมองหน้าเขาตรงๆ ได้อีก เพราะกลัวว่าตัวเองจะแสดงสีหน้าอะไรออกไปให้เขารับรู้ว่าฉันรู้สึกพิเศษกับเขาให้ได้รู้สึกปวดแปลบในใจมากยิ่งขึ้น ยามเขาทำท่าจะเอ่ยแนะนำเธอคนนั้นให้รู้จัก ฉันก็ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินที่เขาพูดเลี่ยงไปหยิบจับทำงานอื่น ให้เขาเก้อจึงหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ..ฉันยอมรับว่ากลัวที่จะได้ยินมันออกมาจากปากเขาโดยตรง

รู้ไหมว่าฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง.. เพราะฉันไม่อยากมอง ไม่อยากรับรู้ถึงความน่ารักน่าทะนุถนอมของผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมยาวสลวยเลยบ่าที่แตกต่างไปจากฉันโดยสิ้นเชิงให้ได้รู้สึกอิจฉาเธอคนนั้นมากไปกว่านี้

ฟังดูแล้วก็น่าขำ คนที่ไม่เคยทุกข์ร้อนเรื่องความรัก เห็นเพื่อนมีคนรักมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็ไม่เคยที่จะรู้สึกอิจฉาอยากมีบ้าง ไม่เคยโกรธเกลียดใครง่ายๆ ถ้าผู้นั้นไม่ได้ทำอะไรคนในครอบครัวซึ่งเป็นที่รักให้เจ็บช้ำน้ำใจจนเกินจะอภัยได้นั้น กลับมารู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมาทั้งที่ก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรฉันสักนิดเลยด้วยซ้ำเพราะการที่ฉันแอบมีใจให้กับพี่ต้น ฉันไม่ได้ปริปากบอกใครที่รู้จักกับเขาให้รู้เลยสักนิดเดียว

มันผิดไหมที่ฉันจะรู้สึกแบบนี้..

หรือมันผิดตรงที่ฉันเอง ผิดที่เป็นฝ่ายไปคิดกับเขาเอง..

แต่ไม่ใช่เพราะเขาให้ความหวังกับฉันหรือ ฉันถึงได้คิดเกินเลยไปมากมายแบบนี้..

ก็ใครกันที่เคยพูดกับเพื่อนตัวเองมาเข้าหูฉันว่าตัวเองยังไม่มีแฟน

"อย่างน้อยน้องกันย์ก็รู้ว่าพี่ยังไม่มีแฟน.."

ตอนที่ได้ยินฉันแก้เขินด้วยการแกล้งถามว่ามาบอกฉันทำไม แต่แล้วสิ่งที่เขาตอบกลับทำให้ฉันนึกเคืองขึ้นมาตะหงิดๆ

"น้องกันย์จะได้ไปบอกเพื่อนว่าพี่ยังโสดไง"

อ๋อ.. ตกลงว่าเขาสนใจเพื่อนฉันงั้นหรือ

ด้วยอารมณ์ที่กรุ่นๆ ฉันถึงได้ถามออกไปว่า

"ถามจริงเถอะ เจอหน้าเพื่อนกันย์ครั้งเดียว พี่ต้นชอบเขาเลยหรือ"

เขาหัวเราะแฮะๆ แล้วกลับตอบว่า

"จริงๆ พี่ก็จำหน้าน้องเขาไม่ได้แล้วล่ะ.."

แล้วนั่นจะทำให้ฉันคิดว่ายังไงล่ะ ถ้าไม่คิดว่าเขาแกล้งเอาเรื่องเพื่อนของฉัน เอาเรื่องผู้หญิงคนอื่นมาพูดบังหน้าเพื่อหาเรื่องพูดกับฉัน เพื่อลองใจฉัน จนกระทั่งฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาสนใจฉันจริงๆ

แล้วไหนจะยามที่เขาตัดพ้อต่อว่าฉัน ว่าเพื่อนเขารับรู้ว่าฉันกำลังจะจบ กำลังจะได้รับปริญญาแต่เขากลับรู้ช้ากว่าเพื่อน ..ฉันอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่าเขาแคร์ที่จะรู้เรื่องของฉัน ถึงขนาดรีบแก้ตัวว่า

"ก็กันย์ไม่ได้เจอกับพี่ต้นตั้งหลายอาทิตย์แล้วจะบอกได้ไงเล่า"

แล้วฉันก็แสร้งไปทำอะไรอย่างอื่น ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าแววตาที่มันชักเริ่มปิดบังความในใจไม่มิดให้เขาได้รู้ ฉันยอมรับกับตัวเองว่ายังไม่พร้อมที่จะให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกกับเขายังไง คิดอย่างเห็นแก่ตัวว่าอยากให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนเพื่อที่ว่าฉันจะได้แน่ใจในตัวเขามากกว่านี้

ฉันได้แต่เก็บความรู้สึกดีๆ ได้แต่เก็บความทรงจำ ท่าทางที่เขาแสดงออก คำพูดที่เขาเคยพูดเคยบอก มาไว้กับตัวเอง ให้ได้รู้สึกดีและบอกตัวเองว่าเขาสนใจเรา

ถ้าพี่ต้นไม่สนใจฉันจริงๆ ทำไมพี่ต้นถึงได้ทำอย่างนั้นกับฉันกันนะ..

ยังมีต่อค่ะ
..
แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 48 17:50:32

จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 20 ธ.ค. 48 16:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2

ต่อค่ะ
..

พี่ต้นรู้ว่าฉันสอบใบประกอบวิชาชีพผ่านในครั้งแรกโดยไม่ต้องสอบซ้อม ก็เพราะฉันเองที่เป็นคนบอกเขา น้ำเสียงของฉันฟังดูเหมือนอวดตัวเอง แต่ให้รู้ไว้เถอะนะ ถ้าพี่ต้นเป็นแค่คนอื่น ฉันไม่คิดจะบอกเรื่องของฉันกับพี่ต้นแน่ คนที่ฉันอยากให้รับรู้เรื่องอะไรก็ตามของฉัน ต้องเป็นคนที่ฉันเห็นว่าเขาสำคัญกับฉันจริงๆ ซึ่งนอกจากพ่อแม่ญาติพี่น้องแล้ว ก็มีแค่เพื่อนฉันเท่านั้นแหละที่รู้ สำหรับพี่ต้นไม่ใช่คนในครอบครัวฉันแน่ๆ แต่จะให้เป็นเพื่อนมันก็ไม่ใช่ ..แต่ทำไมฉันถึงได้อยากอวดเรื่องของฉันให้ได้รู้ ตอนนั้นฉันก็บอกไม่ได้ ..แต่อะไรก็ไม่เท่า การกระทำที่เขามาแสดงความยินดีกับฉัน มันทำให้ฉันใจเต้นตึกตักขึ้นมาทีเดียวล่ะ

พอฉันบอกเขาไปว่าฉันสอบใบประกอบวิชาชีพผ่านแล้วนะ พอจบก็เป็นเภสัชกรได้อย่างเต็มตัวแล้ว ฉันก็ไม่ได้สนว่าเขาจะพูดอะไรเพราะพอดีว่าเพื่อนของฉันโทรศัพท์มา ฉันก็เลยเลี่ยงขอตัวไปรับสายคุยกับเพื่อน แต่ในระหว่างที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่นั่น จู่ๆ พี่ต้นก็ยื่นมือมาทางฉัน บอกว่า ขอแสดงความยินดี Congraturation! ..ฉันตกใจ ..ยอมรับว่าตกใจ เพราะฉันไม่คิดว่าเขาจะขอจับมือกับฉันสักนิด จริงๆ ก็ไม่น่าจะแปลก แต่คิดดูสิว่า การที่ผู้ชายคนหนึ่งอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของผู้หญิงสักคนหนึ่งแล้วเขากล้าพอที่จะขอจับมือผู้หญิงคนนั้น แม้จะด้วยเหตุผลว่าจะแสดงความยินดีก็ตามที ..มันจะให้ตีความหมายการกระทำของเขาแค่ไหนกัน

ทำไมเขาถึงได้ให้ความหวังกับฉันมากถึงขนาดนี้.. ถึงขนาดเคยคิดว่า วันใดที่เขาเอ่ยปากขอเป็นอะไรที่มากกว่าพี่ชาย ฉันจะตบปากรับคำโดยไม่เอื้อนเอ่ยปฏิเสธแม้แต่นิดเลยทีเดียว ..แต่สุดท้ายความหวังนั้นมันก็พังครืดลงภายในวันเดียว

เมื่อเห็นภาพบาดตาว่าเขานั่งเคียงข้างผู้หญิงคนนั้น แม้จะไม่ได้ใกล้ชิดกันเสียมากมายเพราะอยู่ในกลุ่มเพื่อนฝูง ฉันก็แทบไม่อยากหยุดยืนอยู่ตรงนั้นให้ได้มองภาพนั้นให้ปวดร้าวใจต่อไปอีก แต่มันก็ติดที่ว่า ฉันต้องยืนช่วยแม่ฉันเสิร์ฟอาหาร รับเงินทอนเงินลูกค้า ซึ่งตอนนั้นก็เหมือนเป็นใจพากันมาทีเดียวจนฉันไม่อาจปลีกตัวหลบไปไหนได้เลย ..ไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกถึงความผิดปกติของฉันกันบ้างหรือเปล่า ฉันไม่อาจยิ้ม ไม่อาจทักทายพี่ต้นและเพื่อนของเขาได้ตามปกติ ไม่อาจแม้กระทั่งแสดงความยินดีกับเพื่อนที่จะรับปริญญาของเขาได้ ฉันรู้ว่าฉันกลับไปเป็นคนพูดคำตอบคำภายในเพียงเสี้ยววินาที ทั้งๆ ที่คนกลุ่มนี้ก็ไม่ได้แปลกหน้ากับฉันอีกแล้วแท้ๆ

พอเริ่มซาคน ฉันก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าฉันควรอยู่ตรงจุดไหน จากเดิมที่มีเรื่องมาคุยกับพี่ต้น กับเพื่อนของเขา มาวันนี้นึกเรื่องจะพูดไม่ออกแม้สักเรื่อง ครั้นจะเดินหายกลับขึ้นไปยังห้องตัวเอง ฉันก็เกรงว่ามันคงดูไม่ดีเกินไป จึงได้แต่เสเดินไปเปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปๆ มาๆ เพราะนึกไม่ออกว่าตัวเองจะดูอะไรกันแน่ กระทั่งความอดทนฉันสิ้นสุดลงก็เมื่อพี่ต้นเป็นฝ่ายหันมาพยายามพูดกับฉัน บอกฉันว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ.. ทำไม.. ห้ามบอกใครกัน ..มันหมายความว่ายังไง ..ไม่ให้บอกว่าคุณมีแฟนแล้วงั้นหรือ ..แล้วมาบอกฉันทำไม พามาให้เห็นทำไม ไม่ต้องให้รู้ไม่ต้องให้เห็น อย่างน้อยฉันก็คงรู้สึกดีกว่า คิดเข้าข้างตัวเองต่อไปโดยไม่ต้องมารับรู้ความเป็นจริงอย่างตอนนี้

ฉันได้แต่เงียบ ไม่พูดไม่เอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น พยายามระงับอารมณ์ทั้งโกรธทั้งน้อยใจต่างๆ นานานี้ไม่ให้มันเผยแสดงออกมาให้ใครๆ ได้เห็น ฉันไม่อยากให้ใครก็ตามรู้ว่าฉันคิดอะไรกับผู้ชายคนนี้ ฉันไม่อยากให้เห็นความอ่อนแอ ความโง่ที่ฉันมีอยู่ ..มันน่าเศร้าน้อยอยู่เมื่อไหร่ กับคนท่าทีแข็งๆ ไม่เคยเดือดร้อน ไม่เคยแคร์ว่าตัวเองจะมีแฟนหรือไม่มี ..จะต้องมาผิดหวังกับแค่ความรักครั้งแรกของตัวเองเช่นนี้

ฉันลุกขึ้นคว้าถุงกระดาษที่ใส่วีซีดีภาพยนตร์เกาหลีชุดเรื่องหนึ่งส่งคืนให้พี่ต้นทันที มันคือของที่พี่ต้นให้ฉันยืมมาหลายอาทิตย์แล้ว เรื่องราวของภาพยนตร์เรื่องนี้พูดถึงพระเอกกับนางเอกที่ต้องจับพลัดจับพลูไปอาศัยอยู่ร่วมกันในบ้านของนางเอกเองที่ตอนนี้เป็นอภิสิทธิ์ของพระเอกเพราะถูกเพื่อนของนางเอกแอบเอาไปขายให้ แรกเริ่มเดิมทีเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้รักกัน แต่สุดท้ายนางเอกก็เป็นฝ่ายรักพระเอกก่อน แต่เพราะพระเอกมีเพื่อนที่ต้องดูแลและคิดว่าตนเองรักเขา (หรือว่ารักในตอนแรกนั่นแหละ) ทำให้ไม่อาจตอบรับนางเอกได้ แต่ตอนหลังเขาก็รู้แล้วว่าตัวเองก็รักนางเอกเหมือนกันแต่ต่อหน้ากลับแสดงท่าทีอีกอย่างหนึ่งออกไป ผิดกับพระรองที่รักก็บอกว่ารัก ทำทุกอย่างที่ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เขาต้องการ ..ต่อให้ฉันรู้ว่าพระเอกรักนางเอกจริงยังไง ฉันก็ชอบนิสัยจริงจังของพระรองมากกว่า

ครั้นพี่ต้นถามว่าดูจบแล้วหรือ ฉันก็ได้แต่พยักหน้า ส่งคืนให้ ในใจก็คิดแต่ว่าไม่อยากเก็บของทุกอย่างของเขาไว้ให้เห็นอีก ทั้งที่เคยคิดอยากดูซ้ำมันอีกครั้งก็ไม่อยากดูมันอีกต่อไป เพลงประกอบภาพยนตร์ที่ชอบฟังตั้งแต่ดูหนังเรื่องนี้ก็ไม่อยากจะฟังอีก พอคืนให้เขาปุ๊บ ฉันก็เดินหายขึ้นมาบนบ้านทันที ไม่สนด้วยว่าพวกเขาจะกลับไปกันตอนไหน นึกๆ ก็ดีใจที่เย็นวันนี้ตัวเองนัดกับเพื่อนเก่าสมัยมัธยมว่าจะไปงานเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่า อย่างน้อยฉันก็จะได้เลี่ยงไม่ต้องเจอหน้าเขาไปอีกสักพัก เพราะรู้อยู่ว่ายังไงตอนเย็นพวกเขาก็ต้องกลับมากินเลี้ยงรับปริญญาเพื่อนๆ ของเขาที่บ้านฉันอยู่แล้วเช่นที่เคยทำในปีที่ผ่านๆ มา ซึ่งหลังกลับจากงานเลี้ยงรุ่นที่มันไม่สนุกแม้สักนิด ฉันก็พบว่าพวกเขากลับไปกันหมดแล้ว อดไม่ได้ที่ฉันจะเลียบๆ เคียงๆ ถามกับน้องสาว แม้ว่าจะเป็นการถามถึงพี่คนที่รับปริญญาไม่ใช่พี่ต้น สุดท้ายน้องฉันก็กล่าวถึงเขาอยู่ดี โดยไม่วายสำทับกับฉันว่าเจอแฟนพี่ต้นหรือยัง ..ขนาดน้องฉันซึ่งเคยเชียร์เขากับฉันยังพูดอย่างนี้ แล้วจะให้ฉันไม่รู้สึกอะไรคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วจริงๆ

วันรุ่งขึ้นที่เป็นวันรับปริญญาจริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยู่บ้าน เพราะติดธุระกับเพื่อน เช้านั้นฉันจึงไม่ได้เผชิญหน้ากับเขา ทั้งๆ ที่คิดว่าดีแล้ว แต่ในใจลึกๆ ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่ายังไงก็อยากเห็นหน้าเขาอยู่ดี กลับมาถึงบ้านตอนราวๆ สี่โมงจะห้าโมงเย็น ทั้งที่คิดว่าพวกเขาอาจจะกลับกันไปหมดแล้ว แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขายังคงอยู่ ..แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง กลับเข้ามาถึงบ้าน ฉันก็เห็นพี่ต้นนั่งทานข้าวกับเพื่อนเขาอยู่ พอฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านทุกคนก็แทบหันมามองฉันเป็นตาเดียว ..อาจจะเป็นเพราะแปลกใจที่เห็นการแต่งหน้าแต่งตัวที่ผิดไปจากทุกทีเนื่องจากฉันไปวางใบสมัครงานกับเพื่อนมา จะให้ฉันแต่งชุดนักศึกษาหรือเสื้อยืดกางเกงยีนส์มันก็คงไม่เหมาะ ..แต่ก็เท่านั้น สีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของฉันจึงไม่ทำให้ใครกล้าจะทักฉันแม้สักคน

แค่สักพักที่ฉันกลับมาถึงบ้าน พี่ต้นและเพื่อนของเขาก็เตรียมลุกกันกับพอดี ..มันคงเป็นความบ้าบิ่นครั้งสุดท้ายมั้งที่ทำให้ฉันพลั้งปากถามเพื่อนของเขาคนหนึ่งว่าพอเห็นหน้าฉันก็จะกลับกันเลยหรือ ..เขาก็ตอบว่าไม่ใช่แค่มากันนานแล้ว จะกลับไปนอนเอาแรง เพราะคืนนี้จะไปต่อกันอีก ..แม่ฉันกลับเอาคำถามฉันไปถามพี่ต้น ซึ่งคำตอบที่เขาให้มาทำให้ฉันไม่รู้ว่าควรจะคิด จะทำอะไรต่อไปดี

"ก็น้องกันย์ไม่ยอมคุยกับผม ผมก็กลับนะสิ"

เฮอะ.. ตลกไหมล่ะ คนที่มีแฟนแล้ว มาพูดกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ ฉันสมควรที่จะไปคิดกับเขาแบบเดิมอีกงั้นหรือ

อะไรก็ไม่เท่า พี่ต้นกลับหันมาถามถึงเพื่อนของฉันคนที่เขาเคยบอกว่าจำหน้าไม่ได้แล้วอีก ฉันโมโหก็เลยโพลงออกไปทันที

"จะไปถามถึงเขาทำไมอีก ตัวเองก็มีคนของตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง"

"นั่นน้องสาวพี่.."

ให้ฉันเชื่องั้นหรือ เมื่อวานเขาไม่ได้พูดอย่างนี้นี่ ถามใครก็ว่าเขาอาจจะลองใจเราอีกก็ได้ แต่ฉันไม่รู้ ฉันไม่อยากเชื่อน้ำคำของเขาอีก ฉันไม่อยากเจ็บ ไม่อยากทุกข์ ไม่อยากเกิดอาการผิดหวังซ้ำซ้อนขึ้นมาอีก ยอมรับว่าตัวเองกลัว กลัวที่จะมีความรัก กลัวที่จะต้องเจ็บปวดเพราะความรัก กลัวไปหมดกระทั่งไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองอีกว่าสิ่งที่เขาพูดมามันเป็นจริง

ต่อให้สิ่งที่เขาทำมาเป็นการลองใจ ฉันก็ไม่ต้องการ เพราะมันเจ็บรู้ไหม มันเจ็บที่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นอะไรของเขากันแน่ เพราะถ้าเขาชอบฉันจริง แค่เขาพูดเขาบอกตรงๆ ขี้คร้านฉันก็สารภาพทุกอย่างว่าฉันก็ชอบเขาเหมือนกันได้อย่างหมดเปลือก แต่ถ้าเป็นเพราะนิสัยกะล่อนไปเรื่อย ได้แต่เจ้าชู้ไปวันๆ เท่านั้น ก็ขอเถอะว่าอย่ามาทำอย่างนี้กับฉันอีก ..ถ้าไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็อย่ามาแสดงท่าทีให้ฉันมีความหวัง ให้ฉันได้คิดได้แค้นว่าไม่น่าไปหลงคารมคนกะล่อนปลิ้นปล่อนอย่างเขาเลย ฉันอยากมีความรู้สึกดีๆ ให้เขาอยู่ อย่างน้อยในฐานะพี่ชาย ซึ่งขอแค่เขาอย่าทำให้ใจของฉันเจ็บไปมากกว่านี้อีกเลย

ฉันไม่รู้ว่าท้ายที่สุดเหตุการณ์ระหว่างพี่ต้นกับฉันมันจะเป็นยังไงต่อไป หลังจากวันนี้ไม่มีเพื่อนคนใดของเขารับปริญญาอีกแล้ว ถ้าเขาไม่คิดอะไรกับฉันมากไปกว่าที่ควรจะเป็น ฉันก็หวังว่าเขาคงไม่กลับมาที่ร้านฉัน ให้ฉันได้เห็นหน้าให้เก็บไปคิดอะไรอีก ..เป็นไปได้ก็ขออย่ามีคำพูดถามถึงฉันหรือกล่าวถึงเขาให้ฉันได้ยิน อย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะทำใจยอมรับได้ กลับไปรู้สึกกับเขาเช่นพี่ชายคนหนึ่ง และพร้อมที่จะรับคนอื่นที่จะเข้ามาในชีวิตโดยไม่ปิดกั้นตัวเองต่อไปเช่นที่เคยคิดจะทำในตอนแรก ซึ่งเรื่องนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะพี่สาวคนหนึ่งเตือน ฉันก็คงคิดจะปิดตัวเองกับความรักไปแล้วก็ได้ ..คงต้องขอบคุณพี่สาวที่แสนดีคนนั้นที่ได้ให้ข้อคิด ได้เตือนใจว่าเราไม่ควรปิดกั้นตัวเองกับความผิดหวังจากความรักในครั้งแรก เพราะต่อไปในอนาคตเราอาจได้เจอกับคนที่ดีๆ ได้เจอกับคนที่ใช่สำหรับเรา แล้วถ้าเราปิดกั้นไม่รับเขาเข้ามา เราคงจะไม่ได้พบเจอความรักที่สวยงามก็เป็นได้ ..คิดในแง่ดีก็ถือเป็นประสบการณ์ให้เราได้เรียนรู้ ให้เราได้เป็นข้อมูล ถ้าต่อไปเราพบเราเจอเหตุการณ์แบบนี้เราจะได้รู้ว่าเราจะเผชิญกับมันยังไง

อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ฉันก็ยังเด็กพอที่จะต้องผจญกับเหตุการณ์อะไรที่มันมากกว่านี้ และอาจต้องเจ็บปวดกว่านี้ ถ้าแค่นี้ฉันยังทนมันไม่ได้ ต่อไปฉันจะเผชิญกับเหตุการณ์ข้างหน้ายังไงไหว

..ก็คงต้องขอบคุณพี่สาวที่แสนดี ..ขอบคุณพี่ปอมากนะคะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ความเป็นห่วงเป็นใยที่มีให้กันเสมอมา เพราะคำพูดของพี่ปอทำให้กันย์ได้คิด ทำให้กันย์ได้รู้ว่าสิ่งที่กันย์เผชิญมันเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น และถ้าไม่ได้พี่ปอ กันย์อาจมีอคติกับความรัก อาจไม่คิดจะมีความรักอีกเลยก็ได้ ..ขอบคุณจากใจจริงของน้องสาวคนนี้นะคะ

สุดท้ายฉันก็หวังว่า สักวันฉันจะได้บันทึกเรื่องราวความรักของฉันอีก อาจจะเร็วๆ นี้ หรืออาจจะอีกนานต่อไปในอนาคต ไม่ว่าจะสุขสมหวัง หรือว่าจะทุกข์ผิดหวัง ฉันก็ยังไม่หมดหวังที่จะได้เขียนบันทึกความรักนี้ขึ้นมา อย่างน้อยเผื่อว่าใครที่ได้พบเจอเหตุการณ์ความรักคล้ายๆ กับที่ฉันเผชิญจะได้รู้ว่าไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่เป็นเช่นนั้น ยังมีฉัน ยังมีเพื่อนอยู่อีกมาก แต่ทุกคนยังไม่ท้อไม่หมดหวังกับความรัก ยังพร้อมที่จะก้าวไปเผชิญหน้ากับมันในสักหวังที่ความรักจะวิ่งเข้ามาหา

ฉันอาจจะจบบันทึกฉบับนี้ได้ไม่ดีนัก แต่ทุกสิ่งที่เขียนมันเป็นทุกสิ่งที่กลั่นออกมาจากใจทั้งสิ้น มันคือความรู้สึกจริงๆ ในใจ เป็นความจริงที่อยากจะพูดอยากจะเล่า แต่ก็ยากที่จะบอกเล่าออกมาเป็นคำพูด จึงได้แต่เขียนมันขึ้นมาอย่างที่เห็นนี้

ด้วยรัก

จบบันทึกฉบับที่ 2
มะกอกช่อ
16.30 ,20/12/2548

..
แล้วยังไงจะเข้ามาตอบคอมเม้นต์ในกระทู้นี้เลยนะคะ
แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 48 02:43:34
แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 48 17:39:12

จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 20 ธ.ค. 48 16:53:39 ]