วันธรรมดา

ไม่รู้ทำไม ผมถึงมักจะเห็นคนส่วนใหญ่มักจะกล่าวถึงวันพิเศษต่างๆอยู่บ่อยๆ  เออ!!! ก็จริงนะ  ใครๆเค้าก็ควรสนใจในสิ่งที่พิเศษๆ อยู่แล้ว  แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีแหละว่า แล้วอะไรล่ะที่ผู้คนจะนำมาตัดสินกันว่า วันนั้น คือวันพิเศษ และเช่นกัน วันไหน ที่จะถูกเรียกว่า “วันธรรมดา”

ชีวิตประจำวันของผม ค่อนข้างจะเรียบง่าย และเป็นอยู่อย่างนี้ทุกๆวัน  ตื่นเช้าขึ้นมา ด้วยความเร่งรีบของคนในสังคม ทำให้ผมต้องเร่งรีบตาม  ผมใช้เวลาทำกิจวัตรตอนเช้า ประมาณครึ่งชั่วโมง  ออกจากบ้านมายืนรอรถโดยสาร หรือที่ผู้คนเรียกกันชินปากว่า รถเมล์  ซึ่งรถเมล์บางคันดันไม่ทำตามหน้าที่ที่ควรทำ การไม่จอดป้ายนั้น  พนักงานขับรถเมล์จะรู้ไหมว่า อาจทำให้ชีวิตของคนหลายคนเปลี่ยนไปได้เพียง แค่ความมักง่ายของเค้าคนเดียว (ผมเชื่อว่า เค้าไม่มาคิดหรอก ก็มันไม่ใช่เรื่องที่ส่งผลกระทบกับตัวเค้านี่นา) โชคดีที่ตัวผมยังไม่เคยโดนผลกระทบอย่างร้ายแรง จากความมักง่ายของพนักงานเหล่านั้น  สายรถเมล์ที่ผมขึ้นประจำ มักจะมีคนเต็มรถตลอด  ผมไม่เคยได้นั่งเลย  ยังดีที่ผมยังพอเห็นคนดีๆ ที่ยังลุกให้เด็กนักเรียน นั่งอยู่บ้าง ผมต้องต่อรถเมล์อีกต่อกว่าจะถึงมหาวิทยาลัยที่ผมศึกษาอยู่

ผมเรียนแปดโมงเช้าทุกวัน ผมมาถึงก่อนเวลาบ้าง หลังเวลาบ้าง บางวันผมก็เข้าเรียน ซึ่งบางครั้งก็เข้าไปแล้วไม่ได้เรียน เอาดีทางการนอนหลับซะมากกว่า บางครั้งผมก็เข้าเรียน โดยที่ยังไม่ทันหมดเวลา ผมก็โดดออกมาก่อน   อย่างที่แย่ที่สุด ผมก็ไม่เข้าเรียนมันซะเลย  (เชื่อผมเถอะ เวลานั้นไม่มีใครมานั่งคิดหรอกว่า พ่อแม่ส่งมาเรียนนะ แต่ถึงคิด ก็โดดอยู่ดี ผมคงไม่ต้องอธิบายต่อว่าทำไม)  ถ้ามีเวลาว่างผมก็จะมานั่งเล่นที่กรุ๊ป (มันคือสถานที่ ที่คนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีความสัมพันธ์กัน จะมานั่งอยู่ประจำ)  บางครั้ง ถ้าว่างก็จะเตะฟุตบอลกัน ผมยอมรับนะว่า ผมไม่ได้มองหรอกว่า กีฬา มันมีประโยชน์ยังไง ผมแค่เล่นมันเพราะผมสนุกเท่านั้นเอง  กีต้าร์ก็เป็นอีกอุปกรณ์หนึ่ง ที่ผมชอบใช้บริการมัน เวลาผมไม่มีเรียน(หมายรวมไปถึง การไม่เข้าเรียน ด้วย)

เวลาพักเที่ยง ผมก็ทำกิจกรรมเหมือนคนส่วนมาก ก็คือ หาอะไรส่งลงไปในกระเพาะของเรานั่นเอง  แต่ปัจจุบันหลายๆคนก็พยายามที่จะไม่รับประทานอาหารเที่ยง เพียงเพราะเพื่อต้องการให้รูปธรรมของตัวเองดีขึ้นเท่านั้นเอง เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ก็เข้าวัฎจักรเดิมๆของผมก็คือ เข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียน กิจกรรมที่ผมทำก็เหมือนๆเดิม

เมื่อถึงเวลาเย็นๆ พลพรรคนักเตะขาประจำ ก็จะมาเจอกันที่สนามฟุตบอล ซึ่งสิ่งที่พวกเราจะทำ คงไม่ต้องบอกว่าอะไร เมื่อเตะฟุตบอลเสร็จก็นั่งคุยกัน ซึ่งเป็นการพักเหนื่อยไปด้วย ซึ่งบทสนทนาก็แตกต่างกันตามวันและเวลา จากนั้นก็ไปกินข้าว ซึ่งอยู่ในย่านที่ไม่ไกลจากที่คณะมากนัก กินเสร็จ ก็ไปนั่งรอรถเมล์ นั่งอยู่บนรถเมล์ ลงรถเมล์ เข้าบ้าน วางข้าวของ เล่นเกมส์บ้าง อินเตอร์เนต(สิ่งที่ย่นระยะทางให้สั้นลง พร้อมกับทำให้จริยธรรมของคนบางคนลดลงไปด้วย)บ้าง  อาบน้ำ เข้านอน ฝันบ้างบางวัน ดีหรือร้าย ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละวันเช่นกัน

จากนั้นคุณก็ขึ้นไปอ่าน ย่อหน้าที่สองใหม่

คุณลองคิดดูละกันว่า ถ้าคุณใช้ชีวิตเหมือนผมสักหนึ่งวัน มันจะเป็น วันธรรมดา สำหรับคุณไหม   แต่สำหรับผม ยังไงมันก็ยังเป็น วันธรรมดา อยู่ดี