ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องราวคลุมเครือของเรามันเกิดขึ้นที่ไหนกันนะ... “ แง่มมมม บิงมาได้ยังไงเนี่ยยยยย ” ฉันนั่งบ่นอยู่คนเดียวอยู่หน้าเจ้าเครื่องอิเล็คโทรนิคสี่เหลี่ยม สายตาจับจ้องอยู่ ที่กระดานครอสเวิร์ดเกมส์ออนไลน์ ที่กำลังตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำอย่างเห็นได้ชัด “ -_- โหหหห แย่งที่อ้ะค่ะ แล้วดูลงดิคะ ” นี่คือข้อความที่ฉันพิมพ์ลงไปในช่องที่เค้ามีไว้ให้คนที่เล่นกันได้ สนทนากันบ้าง “... ” ไม่มีคำตอบค่ะ แล้วตัวฉันเอง ก็ไม่ใช่เป็นคนชอบจ้อกับคนทางจอมากมายอะไรนัก “ T_T ” แต่ก็ยังคงพิมพ์อะไรเพื่อเป็นการปลดปล่อยอารมณ์ออกไปอีกเล็กน้อย โทษฐานที่ว่าเล่นได้ไม่ดีเลย หรือว่าคู่ต่อสู้ช่างเก่งเหลือร้ายก็ไม่รู้ได้ ................................................... แล้วผลที่ปรากฏบนหน้าจอกลับเป็นว่า ฉันชนะ!!! เพราะคู่ต่อสู้ของฉันยอมแพ้ค่ะ “ เฮ้ย ไหงงั้นอ้ะคะ ” “... ” ไม่ตอบค่ะ แล้วก็มีการเปลี่ยนห้องออกไปอีกต่างหาก ฉันรู้สึกเหมือนโดนท้าทายอย่างมากค่ะ แล้วฉันก็ไป ตามหาว่าคนคนนี้ไปเล่นอยู่ที่ห้องไหน จนเจอ “ นี่คุณมาเอาเรตคุณคืนไปนะคะ ” ประโยคแรกที่ฉันพิมพ์เมื่อเห็นชื่อของเค้าในห้องที่ฉันเข้ามาหลังจากตามไป หามาหลายห้อง(ในตอนนั้นไม่รู้ว่าเค้ามีโปรแกรมให้ดูได้ว่า คนไหนเล่นอยู่ที่ห้องไหน) “อ้าว ก็เห็นบ่น นึกว่าอยากได้เรตมากอ้ะ ก็ให้ ” และนี่คือคำตอบของเค้าที่พิมพ์มาค่ะ มันยิ่งเข้าไปเพิ่มอารมณ์ที่ ฉันกำลังรู้สึกอยู่ตอนนั้นให้มันยิ่งมากขึ้นไปอีกหลายๆเท่าตัว ... ไม่ได้มาเล่นเอาโล่นะเฟ้ย ... “ มาเล่นกันก่อนเอาของคุณคืนไปให้หมด ” หลังจากเค้าเข้ามานั่งและลงคำลงไปฉันก็กด Resign(ยอมแพ้) ผ่าน ไปได้ซัก 2 เกมส์เค้าก็เริ่ม “ เฮ้ย พอแล้ว ไม่เอาแล้วคุณครบแล้วๆ ” “ ไม่ค่ะ ยังเหลืออีก 8 แต้ม ” ฉันสวนออกไปทันควันเท่าที่ความแรงของอินเตอร์เน็ตของฉันจะทำได้ (แต่มั่นใจ ในความไวของการพิมพ์ของตัวเองอยู่แล้ว :P) “ ห๊า!!! จดไว้ด้วยเหรอเนี่ย ” “ ก็ใช่อ้ะดิคะ ” “ 555 ” แล้วคะแนนก็กลับไปเป็นของเจ้าของมันอย่างครบถ้วน เป็นอันสบายใจฉันไปค่ะ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกของเค้าตอนนั้นเป็นอย่างไร แต่สำหรับฉันก็เคืองเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่ามันเริ่มมาจากความผิดตัวเอง จากคุณ : PiG A Pui - [ 22 ธ.ค. 48 10:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าอันแสนสบายเพราะวันนี้ฉันไม่มีเรียน ลัล ลา ลั้ล ล้า หลังจากทำภารกิจประจำวันช่วงเช้าเสร็จหนังสือมากมายที่เพิ่งซื้อมา ก็บ้าอ่านไปจนหมดแล้ว วันนี้ก็เป็นวันพักผ่อนที่ไม่อยากออกไปไหนเลยจริงๆ อืม...เล่นเกมส์ดีกว่า คิดได้ดังนั้นฉันก็เข้าประจำที่หน้าคอมพิวเตอร์สุดที่รัก ที่ตอนนี้มีเสื้อผ้าให้เค้าด้วย ในชุดของหมีพูห์ หลังจากที่2อาทิตย์ที่แล้วเค้าสดใสหวานแหววด้วยชุดคิตตี้   “ ช่วยกันจับหน่อยคร๊าบบบ เด็กโดดเรียน ” “ แหงะ ก็ดีกว่าคนแก่โดดงานแหละค่ะ ” ใช่แล้วค่ะ อย่างไม่ต้องสงสัยนั่นคือคำทักทายที่เค้าใช้ทักฉัน ตอนนี้เกือบกลายเป็นเรื่องปรกติไปแล้ว ที่ทุกครั้งที่ฉันได้มีโอกาสเข้ามาเล่นเกมส์ก็จะได้พบกับประโยคแบบนี้ ซึ่งทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเค้าเป็นใคร เพราะเค้าเองเปลี่ยนชื่อบ่อยมากๆจนฉันจำไม่ได้ และในตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจจะจำด้วย อืมม มันคงเป็นการเริ่มต้น เพราะฉันเองในตอนนั้นไม่รู้เลยว่าทำไมทุกครั้งที่ฉันได้เข้าไปเล่นก็มักจะพบเค้าอยู่เสมอๆ และก็จะเริ่มบทสนทนาด้วยการที่เค้าหาเรื่องมาแขวะมากมายอยู่ทกครั้ง และเราก็มักจะคุยกันตลอด แม้ไม่ได้เล่นด้วยกัน “ นี่ๆๆๆ ชอบไปวัดอ้ะ เคยไปวัดโพไม๊ ? ” แล้วครั้งหนึ่งในบทสนทนา เค้าก็ถามฉันขึ้นมา “ วัดโพธิ์น่ะเหรอคะ รู้จักค่ะ ทำไมเหรอคะ ? ” “ โพธิ์ไหน คนละโพกันเปล่า ” “ แหงะ แล้วของลุงโพไหนอ้ะคะ ” ด้วยความสนิทมหรืออะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ฉันเรียกเค้าแบบนั้น “ โพไซดอนน่ะ รู้จักเป่า ” “ ฮะ วัดอะไรคะ อยู่แถวไหนอ้ะ ไม่เห็นรู้จักเลย อยู่บ้านเราป่ะคะ หรืออยู่เมืองนอกอ้ะ ” “ 555 ป่าวๆๆๆ เออ ช่างมันเหอะ ” “ ไรอ้ะ มีอะไรแน่เลย บอกมากน๊า ” หลังจากได้คุยกันมาก็สักพักแล้วทำให้รู้ว่า ฉันโดนอำอีกแล้วค่ะ ไม่รู้จริงๆนะคะ ว่าโพไซดอนนั่นน่ะ คืออะไร(แต่ตอนนี้รู้แล้วนะคะ ก็เพราะวันนั้นแหละค่ะ แง่ง แง่ง) ............................................ “ นี่ๆๆ ชอบฟังเพลงไม๊อ้ะ ” หลังจากฉันเงียบไปได้ซักพัก เค้าก็เป็นคนทำลายความเงียบ “ ชอบค่ะพี่ ” “ แนวไหนอ้ะ เพลงฝรั่งฟังป่ะ ” “ เอ้อ ว่าไปชอบค่ะ ตามหาเพลง อยู่เพลงนึงอ้ะค่ะ หาไม่ได้ซักที ” “ เพลงไรอ้ะ เผื่อพี่มี ” “ More than word น่ะค่ะพี่ แต่เอาของ Extreme นะคะ ” “ มีๆๆๆๆ ” “ จริงเหรอคะ แหะๆ ขอน๊าค๊า ” “ มีเอ็มไม๊หล่ะ เอามาดิเดี๋ยวพี่ส่งให้ ” “ ไม่มีอ้ะค่ะ เพิ่งลบทิ้งไปเอง รำคาญอ้ะค่ะพี่ ” “ ไปโหลดมาเลย พี่ให้เวลา 1 วัน พรุ่งนี้ต้องมีนะ เดี๋ยวพี่ส่งให้หมดเลย ” “ โห เผด็จการอ้ะ วันเดียวเนี่ยนะ คอมหนูเพิ่งไปซ่อมมาอ้ะค่ะ ไม่รู้โหลดได้เป่า ” “ ไม่รู้อ้ะ พี่ต้องไปทำธุระ ภายในพรุ่งนี้ นี่เมลล์พี่ แล้วแอดมานะ ..........@hotmail.com” จากคุณ : PiG A Pui - [ 22 ธ.ค. 48 11:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องราวมากมายของเราเริ่มขึ้นและดำเนินมาเรื่อยๆจนถึงวันหนึ่งที่การพบปะพูดคุยของเรา ได้เปลี่ยนแปลงไป... To ...............@hotmail.com สวัสดีค่ะคุณลุง วันนี้รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ในเกมส์อ้ะมีคนนึงเค้าบอกว่าเค้าอกหัก น่าสงสารจังเลยค่ะ ก็เล่นๆกันไปซักพักอ้ะค่ะ เค้าก็แบบ เหมือนอาการไม่ดีอ้ะค่ะ แล้วเค้าก็ขอเบอร์หนู แต่หนูก็ไม่ได้ให้น่ะค่ะ เค้าก็ให้เบอร์หนูมา แต่หนูสงสารเค้าจริงๆหนูก็เลยโทร.ไปหาเค้าน่ะค่ะ แต่คุยกันไปได้ซักพักหนูก็รู้สึกว่าเค้าไม่ได้เศร้าอะไรมากมายน่ะค่ะ หนูก็เลยวาง รู้สึกไม่ดีเลยค่ะลุง ที่ติดต่อกับคนในนั้น แล้วยังให้เบอร์เค้าไปด้วย หนูไม่ค่อยให้เบอร์ใคร แม้ในโลกแห่งความจริงก็ตาม แต่หนูให้เบอร์คนในเน็ตไปอ้ะค่ะ หนูเป็นเด็กไม่ดีรึเปล่าคะ นี่เค้าก็โทร.มาอีกนะคะ แต่หนูไม่รับน่ะค่ะ เฮ้อ...ทั้งๆที่คุยกับลุงมาก่อนตั้งนาน แล้วก็รู้สึกสนิทใจกับลุงมากด้วยนะคะ เรายังไม่เคยโทร.คุยกันเลยจริงไม๊คะ หนูโง่จริงๆอ้ะค่ะ แง่มๆๆๆ อิอิ ลุงคงไม่อ่านมาถึงตรงนี้แน่เชียว แหะๆระบายแล้วอ้ะค่ะ ลุงคร๊าบดีใจนะคะที่ได้รู้จักลุงอ้ะ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ 7.26 น. “ อ้าว ลุงทำไมมาแต่เช้าเลยอ้ะคะ ” “ เดี๋ยวแป๊บนะ พี่เล่นอยู่ อย่าเพิ่งเล่นกับใครหล่ะ พี่มีอะไรจะคุยด้วย ” ฉันรับรู้ได้แม้มันเป็นเพียงข้อความที่พิมพ์และปรากฏออกมาผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม “แหะๆ เรื่องอะไรคะลุง ไหงเครียดจัง ” “ ไม่ต้องมาพูดดี เดี๋ยวได้คุยกันแน่ แป๊บนึง อยู่นี่นะ อย่าหนีไปไหนด้วย ” “... ” “ มาเสร็จแล้วไปห้อง....กัน ไม่มีคน ” “ แหะๆ ” “ ไม่ต้องมาแหะๆ เลย เอาไปให้เค้าได้ยังไงห๊า มุขเก่าๆอย่างงั้นอ้ะ ผมอกหักใครก็พูดได้ ทำไมเชื่อใจคนง่ายๆ ” เป็นไงคะ ประโยคเริ่มต้น ถ้าสามารถพิมพ์ได้ยาวกว่านี้เค้าก็คงจะพิมพ์ เพราะที่ๆให้พิมพ์เค้าจำกัดน่ะค่ะ “ อธิบายมา ” “ ก็เค้าน่าสงสารจริงๆนะคะพี่ เค้าบอกว่าร้องไห้อยู่ด้วย ” “ เออ น่าเชื่อนะ ผู้ชายมันก็แค่นั้นแหละ อกหัก หืมมมมม จะให้พูดไงเนี่ย โมโห ” “ แหะๆ ขอโทษค่ะ หนูไม่รับแล้วอ้ะค่ะ ” “ เออ มันน่านักนะ ” “ แหม แต่ตอนนั้นเค้าดูน่าสงสารมากอ้ะค่ะพี่ กลัวเค้าฆ่าตัวตายนี่นา ” “ ถ้ามันจะตาย ก็ปล่อยมันตายไปเลย แค่อกหักอ้ะ ” แหงะ รังสีอำมหิตออกอีกแล้วค่ะ “ โหห พี่ก็ว่าไป เค้าอาจจะอกหักจริงๆก็ได้ การที่เราได้ระบายกับใครซักคนที่เราไม่รู้จัก มันก็อาจเป็นอะไรที่ดีก็ได้นี่คะ ” “ อ๋อ นี่เถียงแทนมันเหรอ ” เจี๊ยกก ม่ะน่าเลยช้านน “ แหะๆๆๆ เป่าค่ะเป่า ไม่ทำแย้วววว ” “ เออ แล้วเบอร์อะไรหล่ะที่ให้เค้าไป ” ................................................. และนั่นก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างเรา จากคุณ : PiG A Pui - [ 22 ธ.ค. 48 11:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทำเป็นเตือน เอาเบอร์ไปเหมือนกัน ฮ่าๆ จากคุณ : scottie - [ 22 ธ.ค. 48 17:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ...คือ ผมก็กำลังอกหักอยู่เหมือนกันนะครับ เหอะๆๆๆ มีจุดเริ่มต้นแล้วจะมีตอนต่อมาหรือเปล่าครับ จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 23 ธ.ค. 48 16:47:39 A:203.113.81.38 X: ]