ความคิดเห็นที่ 1 คุณอาจินต์ ปัญจพรรค์เคยเขียนไว้ใน เหมืองแร่ ในยามที่ชาวเหมืองแร่กระซิบบอกท่านให้ลุกขึ้นจากความจับจดเพื่อกลับมาเล่าเรื่องของเพื่อนเก่าว่า ไม่มีคำว่าย่อยสำหรับเหมืองแร่ ไม่มีคำว่ามหึมาสำหรับเหมืองแร่ แต่ผมขอบังอาจขอเปลี่ยนคำของท่านเป็น ไม่มีคำว่าย่อยสำหรับโลกการเขียนของผม ไม่มีคำว่ามหึมาสำหรับโลกการเขียนของผม ประโยคนี้เกิดขึ้นมาเพื่อคอยเตือนบอกผมในระหว่างทางเดินสู่ความฝัน ผมไม่ทราบว่าคนอื่นจะมองการบังอาจเปลี่ยนและแอบนำคำของคุณอาจินต์มาใช้เป็นคำของตัวเองครั้งนี้อย่างไร จะบอกว่า “บังอาจมาก กล้าไปเปลี่ยนแปลงคำของท่านได้อย่างไร” หรือ “มันคนละเรื่อง คุณอาจินต์ผูกพันธ์กับเหมืองแร่มากจนสามารถใช้คำนี้ได้ ท่านมองเห้นคุณค่าทุกอย่างของเหมืองแร่ทุกแง่มุมแล้ว ส่วนแกไม่เข้าใจโลกในทุกมุมหรอก” จะอย่างไรก็สุดแล้วแต่ หากแต่ประโยคนั้นคือจุดเริ่มต้นการเขียนของผม ชีวิตแห่งการจดจาร ที่สามารถลิขิตทุกอย่างในโลกได้อย่างใจ มันไม่ง่ายเลยกับการเริ่มต้นชีวิตของการเขียนหนังสือ มันไม่ง่ายเลยกับการขีดเขียนปลายดินสอในมือให้เป็นเส้น เป็นตัวอักษร ต่อกันเป็นคำ เชื่อมกันเป็นประโยค และผูกโยงกันจนกลายเป็นเรื่องราวที่ดีๆ ซักเรื่องซึ่งพอจะทำให้ผู้อ่านจำนวนหนึ่งมีรอยยิ้ม การเริ่มต้นอันจริงจังของผมมักพบปัญหาและอุปสรรคหลายหลาก ซาตานน้อยตัวแดงมีเขาสีดำที่ยิ้มเพล่โชว์เขี้ยวเงินเป็นประกายของข้างแก้มมักกระซิบบั่นทอนพลังหัวใจผมที่จะก้าวไปสู่ฝัน ก้าวแรกในการเดินทางสู่ฝันมักได้รับคำเตือนจากเพื่อนพ้องพี่น้องเสมอ “เฮ้ย...เขียนไปจะมีใครอ่านวะ แล้วจะเขียนอะไร เขียนไปเสียเวลาเปล่า เอาเวลาไปทำงานอย่างอื่น หาเงินดีกว่า เป็นพวกนักเขียนไส้แห้งตายพอดี” ผมเข้าใจความหวังดีนั้น แต่คงรับไว้ได้เพียงด้วยใจ เพราะสำหรับผม การเป็นนักเขียนคืออาชีพ อาชีพที่ต้องทุ่มเททั้งกำลังกายและกำลังใจอย่างเต็มที่ อาชีพที่ต้องมีศรัทธาต่อตัวเอง ศรัทธาต่อจินตนาการโดยไม่ยึดติดกับเงินตราซึ่งผมหาได้ง่ายเพียงยอมอดทนความน่าเบื่อหน่ายและจำเจของงานออฟฟิต แต่เสียงซาตานน้อยที่พร่ำกระซิบข้างหูถึงประโยคของเพื่อนพ้องพี่น้องนั้นมันสั่นคลอนความตั้งใจของผมไปได้ไม่น้อยทีเดียว ความพะว้าพะวังผ่านไปมาพาให้ขาที่กำลังก้าวเดินตามทางฝันต้องโงนเงน แต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่อาจทำลายความตั้งใจของผมได้ การก้าวย่างสู่หนทางข้างหน้า หนทางที่ผมรักยังคงดำเนินต่อไป สิ่งสำคัญที่ทำให้คำเตือนอันหวังดีของทุกคนที่ถูกย้ำโดยเจ้าซาตานน้อยยังไม่อาจหยุดการก้าวเดินของผมได้ ก็คือเจ้าพวกเรื่องราวอันสนุกสนาน น่าสนใจ และต้องการถูกบันทึกลงแผ่นกระดาษในฐานะการเขียนที่อยู่ในหัวผม เจ้าพวกนี้มันวิ่งวนเวียนอยู่ในสมองของผม กระซิบบ้าง ตะโกนบ้างให้กำลังใจ และร่ำร้องให้ตัวมันได้รับโอกาสถูกจดจาร เมื่อแรกเริ่ม วันที่ผมนำเจ้าพวกนั้นถ่ายทอดลงกระดาษ เรื่องราวของตัวมันค่อยๆ ถ่ายทอดลงมาดั่งสายน้ำใสจากสมองไหลผ่านมาตามเอ็น เส้นประสาท สู่แขนจนถึงมือเพื่อการบังคับขยับปลายดินสอให้เริ่มต้นการขีดเขียน แต่มันก็มีอันต้องหยุดชะงัก มีอะไรขวางกั้นเส้นทางความฝันของผมอยู่ การเขียนหยุดชะงักเมื่อเริ่มต้นไปได้ไม่นาน แม้พยายามเริ่มใหม่อีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็เช่นเดิม แม้จะหยิบเรื่องราวใหม่มาเขียนแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรื่องราวอันสร้างสรรค์ต่างๆ ที่ถูกเนรมิตขึ้นโดยนางฟ้าแห่งจินตนาการมักถูกตั้งคำถามอันท้ายทายโดยซาตานน้อยเสมอ เวลานั้นมันเหมือนเรื่องราวที่กำลังหลั่งไหลออกมามันถูกปิดกั้น สายน้ำแห่งจินตนาการถูกขวางกั้นโดยเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาเป็นประโยคสั้นๆ แต่ยิ่งใหญ่ราวเขื่อนขนาดยักษ์ เรื่องนี้มันเล็กน้อยเกินไป ไม่มีใครเขาสนใจจะอ่านหรอก จริงมั้ย ไม่... เรื่องนั้นมันใหญ่ไป แกเขียนไม่ไหวหรอก จริงมั้ย ซาตานน้อยมันเข้าขวางเส้นทางความคิดสร้างสรรค์ของผม เสียงกระซิบเพียงไม่กี่คำครั้งนี้ของมันค่อยๆทำให้โลกของผมตีบตัน มองหนทางเบื้องหน้าไม่เห็น ความคิดมืดบอด นางฟ้าแห่งจินตนาการค่อยๆ เลือนราง เรื่องราวที่เคยวิ่งเต็มอยู่ในหัวเริ่มหดสั้นจนหายลับไปโดยมีขี้เลื่อยในหัวเริ่มมีเข้าแทนที่เรื่อยๆ ผมอึดอัด เบื่อหน่ายตัวเอง มือขวาของผมไร้ประโยชน์ไปในเวลานั้น ชีวิตไม่ก้าวเดิน มันจมปลักอยู่ในบ่อโคลนอันเหนียวหนึบหนับซึ่งดูดกลืนวิญญาณผมลงไปทุกวัน ผมได้แต่นั่งหลับตานิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานเก่าๆ ในบ้าน นั่งอยู่นานเท่าไร กี่วัน กี่เดือนไม่อาจคาดเดา ในความมืดใต้เปลือกตา หาได้มีแต่สีดำไม่ ผมนึกฉงน เหตุใดผมยังเห็นจุดสีอะไรมากมายอยู่ในนั้น ผมคิดคำถามแต่ไม่ได้พยายามหาคำตอบ ได้แต่มองดูจุดสีจุดหนึ่งที่ชัดที่สุดด้วยจิตใจว่างเปล่าไร้ความคิด จุดนั้นมันติดตามสายตาผมไปตลอดในความมืดนั้น มันเป็นจุดสีเหลืองๆ เขียวๆ หม่นๆ มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่หลับตา และดำเนินไปตลอดโดยไม่จางหายไปจนกระทั่งเปิดตารับแสงอีกครั้ง มันไม่ไช่เรื่องอัศจรรย์ มันเกิดขึ้นได้ตามทฤษฎีภาพติดตาทางวิทยาศาสตร์ ผมเข้าใจเรื่องนี้อยู่แล้วแม้ใจใจยังหวังในใจลึกๆ อย่างสิ้นหวังว่าจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่จะเกิดกับผมคนเดียว เพราะมันอาจทำให้ผมกลายเป็นตัวเอกในเรื่องราวแฟนตาซีเรื่องใดซักเรื่อง แต่คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เฮ้อ... แล้วอยู่ดีๆ ในความมืด ในความว่างเปล่า อะไรบางอย่างก็ผุดขึ้นมา ก้อนกระดาษที่ขย้ำจนเป็นก้อนกลมซึ่งค่อยๆ ลอยมาเบาๆ ช้าๆ จนมาตกและหยุดลงที่จุดสีกลางดวงตาจุดนั้น มีเสียงกรอบแกรบของกระดาษในจินตนาการแผ่นนั้นขณะผมกำลังคลี่มันออกอ่าน ในกระดาษมีตัวหนังสือปรากฏอยู่ นั่นคือข้อความของคุณอาจินต์ ข้อความที่อีกนาทีต่อมาผมจะบังอาจนำมาเปลี่ยนเพื่อเป็นปรัชญาเฉพาะตัวสำหรับผม  ซึ่งได้กลายมาเป็นไฟอันสว่างโชติช่วงที่ส่องให้ผมมองเห็นเส้นทางความฝันของตัวเองอีกครั้ง โลกจินตนาการ ของผมกำลังจะกลายเป็นจริงบนแผ่นกระดาษสีขาวนวลตรงหน้าด้วยเพียงปลายดินสอธรรมดาแท่งหนึ่ง จากคุณ : มณีมรกต - [ 22 ธ.ค. 48 13:33:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดินสอแท่งเล็กในมือผมเป็นดั่งอาวุธของอัศวินผู้กล้า ผมใช้มันก้าวเดินมุ่งความสำเร็จในงานเขียน มันช่วยผมสร้างสรรค์เรื่องราวสั้นบ้างยาวบ้าง บางเรื่องมหัศจรรย์ เกินกว่าตัวผมเองจะคาดคิดไว้ บางเรื่องน่าสงสารจนน้ำตาคลอเบ้า และบางเรื่องก็น่ากลัวจนแทบไม่กล้าเขียนต่อ มองไปรอบตัว ทุกๆ อย่างในโลก ที่ผมก้าวย่างผ่านไปตามชีวิตประจำวัน ดูเหมือนมันจะส่งเสียงได้ มันส่งเสียงเรียกร้องให้ผมนำมันไปใช้ประโยชน์ในงานเขียน แต่ละสิ่งที่พบเห็นมันพยายามพร่ำบอก โฆษณาถึงความน่าสนใจและคุณค่าในตัวของมันออกมาให้ผมฟัง บางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ผมพอจะเดาได้ แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ไม่เคยล่วงรู้ รถเบนซ์เอส 500 ที่เพิ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าอาคารขนาดยักษ์ที่ผมกำลังเดินผ่าน มันส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับกระแอมอย่างวางท่า ก่อนเอ่ยกับผม “นี่คุณ รู้มั้ยคนที่นั่งผมมาน่ะเป็นถึงรัฐมนตรีเชียวนา... กระทรวงใหญ่เสียด้วย” มันคงกล่าวถึงชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำท่าทางองอาจที่เพิ่งลงจากเบาะหลังเมื่อครู่ “แต่ว่าก็ว่าเถอะ” มันว่าต่อ “ไอ้นี่แม่งขี้โกงฉิบหาย ชาวบ้านเดือดร้อนแทบตายไม่เคยสนใจ เงินช่วยเหลือชาวบ้านที่ถูกคลื่นซึนามิก็โกงเอามาเป็นของตัวเองหมด ไม่ก็แบ่งให้พวกน้องลูกตัว” ว่าแล้วมันก็ถอนหายใจ จากนั้นมันก็ลดเสียงลงแล้วเล่าต่อราวกับเรื่องที่เล่าต่อไปเป็นความลับสุดยอด “แต่อีกไม่นานหรอก มันก็ตายแล้ว พวกที่เสียประโยชน์จากเรื่องที่มันเคยโกงเขามา มันให้คนเอาระเบิดมาติดไว้ที่ใต้ท้องผมแล้ว พอมันประชุมเสร็จลงมา นั่งผมคงยังไม่ถึงบ้าน มันคงเละเป็นจุล ฮา ฮา ฮา” ผมได้แต่ยิ้มรับกับเรื่องเล่าของมัน ฟังดูแล้วนึกไม่ออกว่าควรจะนึกสงสารหรือสมน้ำน่ารัฐมนตรีคนนั้นดี คนอื่นคงเห็นว่าผมเป็นบ้าไปแล้ว บ้าที่คุยกับรถได้ ไม่ต้องถึงคนอื่นหรอก ตัวผมเองบางครั้งก็แว่บขึ้นมาเหมือนกันว่าตนเองท่าจะไม่ปกติ แต่พอกลับมาคิดอย่างมีสติให้ดีอีกทีผมก็เข้าใจตัวเอง เข้าใจและรู้สึกตัวว่าคำพูดของรถนั้นหรือคำพูดของอีกหลายสิ่งรอบตัวมันเป็นเพียงการสร้างขึ้นด้วยฝีมือของนางฟ้าแห่งจินตนาการของผม โลกความเป็นจริงมันอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้น ชายวัยกลางคนที่เพิ่งลงจากรถคนนั้นอาจไม่ใช่นักการเมือง หรือหากใช่เขาอาจเป็นนักการเมืองผู้ซื่อสัตย์ รับใช้ประชานชนด้วยใจบริสุทธิ์ โดยไม่เคยคิดคดโกงก็เป็นได้ แม้ประโยคหลังนี้ฟังดูคล้ายเป็นเรื่องในจินตนาการมากกว่าก็ตาม และในเมื่อผมสร้างรถให้พูดได้แล้ว ผมก็ย่อมสามารถสร้างสิ่งต่างๆ ที่อยู่รายล้อมตัวในทุกย่างก้าวในทุกวันให้กลายเป็นเรื่องที่สนุกน่าสนในได้โดยไม่ยาก รอบตัวมีแต่เรื่องให้คอยเฝ้าดูและติดตาม เหมือนดังมีโรงภาพยนตร์ตามติดผมไปทุกหนทุกแห่ง นางฟ้าแห่งจินตนาการกลับมาทำงานของเธออีกครั้งด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ซาตานน้อยจากหายไปโดยไม่ร่ำลา หญิงสาวอายุคงไม่เกิน 20 ในเสื้อกล้ามเข้ารูปสีดำ กางเกงยีนต์ที่นั่งอยู่เบาะข้างผมบนรถเมล์จะเป็นใคร หรืออะไรในโลกของผม เธอผู้มีใบหน้าขาวใสเนียนขาว แก้มใสเป็นยองใยไรตำหนิซึ่งกำลังเหม่อมองผ่านกระจกรถออกไปข้างนอกนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครล่วงรู้ได้ในโลกความเป็นจริงนอกจากตัวเธอเอง แต่ผมสามารถล่วงรู้ความคิดของเธอได้จากจินตนาการ ดวงตากลมดำที่เป็นประกายเมื่อต้องแสงจากน้ำใสซึ่งตลออยู่ภายในของเธออาจกำลังทอดไปอย่างไร้จุดหมายอย่างสิ้นหวังท่ามกลางความเจ็บปวดที่สุด วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่ได้นั่งรถชมโลกภายนอกอันสวยงามในฐานะมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งอย่างที่เธอคิดและหวังว่าเธอเป็น เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ปกติ หากแต่เป็นผลผลิตจากเทคโนโลยีการโคลนนิ่งมนุษย์ของนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งที่ลักลอบพัฒนาการทดลองของตนโดยมิได้รับการอนุญาต จนถูกสิ่งห้ามและปิดตัวสถานที่วิจัยลง หากแต่ผลงานของเขากลับถูกหลบซ่อนจากการหยุดยั้งครั้งนั้น ยี่สิบปี่ผ่านไป หญิงสาวผู้เป็นมนุษย์โคลนเติบโตขึ้นอย่างมนุษย์ มีความรักความห่วงใย ความอาทรต่อทุกคนหากแต่มันกำลังกลายเป็นอดีต เมื่อโครงการโคลนนิ่งมนุษย์ได้รับการปัดฝุ่นขึ้นอีกครั้ง และแน่นอนเธอคือหนูทดลองชั้นดี หนูที่จะเป็นร่างเรียนรู้การพัฒนาและเติบโตของมนุษย์โคลนร่างแรกด้วยทั่วโลกเพิ่งมีการอนุญาตการโคลนมนุษย์อย่างถูกกฎหมายเพียงไม่ถึง 10 ปี หญิงสาวผู้นี้กำลังเดินสู่ทางเลือก การยอมรับความจริงของชีวิตแล้วเดินสู่ห้องทดลองพร้อมน้ำตาหยดสุดท้ายในชีวิต หรือการหนีให้พ้นจากความจริง หนีไปโดยไม่อาจล่วงรู้ว่าจะถึงจุดสิ้นสุดเมื่อไร อย่างไรก็ตามเธออาจไม่ใช่ ไม่รู้เรื่องและไม่เกี่ยวข้องอะไรกับมนุษย์โคลนเลย เพราะเธอเป็นเพียงวิญญาณ เป็นภูตผีที่รอวันแก้แค้นเดรัชฉานตนหนึ่งที่ข่มขืนและฆ่าเธอเป็นรถเมล์สายนี้ ผิวกายของเธอเย็นเฉียบเมื่อต้นแขนของผมเผอิญไปสัมผัส คนบนรถที่มีอยู่เต็มเมื่อครู่หายไปในพริบตาเพียงเมื่อผมยกมือขึ้นขยี้ตา เหลือแต่ความว่างเปล่าและความเย็นยะเยือก เมื่อผมหันกลับไปมองเธอที่นั่งข้างๆ ซึ่งขณะนี้กำลังค่อยหันหน้ามาทางผมอย่างช้าๆ ผมดำยาวถึงกลางหลังของเธอเปียกชุ่มและเปรอะโคลน ใบหน้าเธอขาวซีดราวกับไม่มีเลือดหล่อเลี้ยงอยู่ภายใน อาจด้วยเพราะว่ามันกำลังซึมออกมาอย่างช้าๆ จากศีรษะเธอ ของเหลวสีแดงที่โชยกลิ่นคาวอ่อนๆ มาสัมผัสจมูกผมกำลังไหลลงมาอาบใบหน้าอันขาวซีดนั้นแล้วค่อยๆ เยิ้มหยดลงมาสู่เบื้องข้างเมื่อมันไหลมาถึงปลายคาง ใบหน้าอันมีดวงตาแฝงด้วยความอาฆาตค่อยขยับเข้ามาใกล้ผมจนปลายจมูกของเธอห่างจากปลายจมูกผมเพียงเส้นด้ายรอดผ่าน ดวงตาอันน่าสะพรึงที่จ้องมองมาทำให้ผมไม่กล้าจินตนาการเรื่องราวต่อไปอีกในขณะนั้น ผมสะดุ้งกลับสู่โลกความจริง และเก็บเรื่องราวอันน่าขนลุกขนพองนี้ไว้ในความคิดรอเวลาถ่ายทอดลงสู่กระดาษ นี่เป็นเพียงจินตนาการที่เปลี่ยนแปลงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพียงคนเดียวเท่านั้น นอกกระจกรถเมล์ยังมีโลกที่ผมอาจเปลี่ยนมันได้เสมอ อากาศร้อนอบอ้าว แสงแดดที่กำลังแผดจ้าอาจกลายเป็นฟ้าอันมืดมิด พายุกำลังโถมกระหน่ำจนรถเล็กบางคันต้องปลิวไปราวแผ่นกระดาษอาจเป็นเหตุการณ์ในนิยายซักเรื่องที่เล่าถึงคำทำนายจากคัมภีร์โบราณถึงวันโลกาวินาศ เมืองหลวงแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยตึกราวอันทันสมัยและงดงามอาจสูญสิ้นลงจากแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ นำพาความล้มตายและความทุกข์ทรมานให้แก่ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ หนทางเดียวที่จะหยุดยั้งโลกที่จะกลายเป็นจริงตามคำพยาการณ์คือการสังหารบุคคล 7 คนในประเทศซึ่งหนึ่งในนั้นคือนายกรัฐมนตรีผู้คิดฉ้อฉลจนนำพาชะตากรรมอันโหดร้ายนี้มาสู่เมือง หรือผมอาจให้กรุงเทพเมืองฟ้าอมรเป็นเมืองแห่งสันติ ทุกคนงดงามทั้งกายใจดั่งวิถีในเมืองบังบดในตำนาน ชาวเมืองร่วมกันสร้างขึ้นอีกครั้งหลังถูกทำลายจากภัยแห่งธรณีพิบัติ ผู้คนได้รับความสุขจากสิ่งที่เคยโหยหาแต่ไม่เคยได้รับจากเมืองอันวุ่นวายก่อนหน้า หากแต่พวกเขากำลังจะถูกสิ่งมีชีวิตอีกกลุ่มจากอีกมิติเข้ายึดครองพื้นที่  และสร้างเมืองให้กลับสู่ความทันสมัยเต็มไปด้วยเทคโนโลยี พวกเขาจะถูกไล่ล่าเพื่อทำลายเผ่าพันธุ์เพื่อการครอบครองโดยไรศัตรูในภายหน้าของกลุ่มสิ่งมีชีวิตใหม่ พวกเขาจะถูกรุกและยึดครองจนแม้ที่อยู่ก็ไม่อาจมีให้ซุกหัว ซึ่งเป็นผลกรรมที่พวกเขาเคยทำไว้กับสัตว์ร่วมโลกไม่เว้นแม้เผ่าพันธุ์มนุษย์ด้วยกัน การเปลี่ยนแปงโลกครั้งนี้ผมทำได้อย่างง่ายดายเพียงในพลังจินตนการ ขัดเกลามันให้เด่นชัดอีกนิด และสร้างมันลงไปในแผ่นกระดาษ ตอนนี้หญิงสาวข้างๆ ผมขอทางลงรถเมล์ไปแล้ว เธอเดินไปในโลกความเป็นจริง แต่สำหรับเธอในจินตนาการของผมยังคงดำเนินต่อไปตามแต่ผมลิขิต โลกยังดำเนินต่อไปตามที่ผมต้องการ โลกจะปรับเปลี่ยนไปตามที่ผมคิด ถึงเวลานี้เมื่อหวนคิดกลับไปถึงวันแรกที่ก้าวเดินสู่ฝันและพบอุปสรรคมันก็ทำให้ผมอดอมยิ้มไม่ได้ ผมถนหายใจปลดปล่อยความทุกข์ที่อาจหลงเหลือในใจตั้งแต่วันแรกของการออกเดินแล้วพร่ำบ่นกับตัวเองอย่างเงียบว่าคล้ายเป็นเป็นรางวัลเล็กๆ   ผมเปลี่ยนโลกได้ จากคุณ : มณีมรกต - [ 22 ธ.ค. 48 13:36:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องสั้นที่ผ่านมา (ชุด เรื่องสั้นของนักเขียนใหม่) 2. ยามเมื่อโลกของผมตีบตัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3725977/W3725977.html 1. ...มุ่งฝัน (จุดเริ่มต้นของนักเขียนใหม่)... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3701481/W3701481.html จากคุณ : มณีมรกต - [ 22 ธ.ค. 48 13:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หายไปนานจริงเสียด้วยนะครับ ผมบอกตัวเองเสมอๆว่า เวลาเขียนไม่ออก ให้เขียนความรู้สึกในขณะนั้นออกมา จนถึงวันนี้ผมก็ได้เขียนความรู้สึกขณะเขียนไม่ออกออกมาจำนวนหนึ่งทีเดียว จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 23 ธ.ค. 48 16:51:46 A:203.113.81.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 สงสัยว่าความคิดเห็นที่ 4 หายไปไหน จากคุณ : มณีมรกต - [ 23 ธ.ค. 48 17:01:26 ]