หลาย...ต่อหลายครั้งเราเฝ้าถามตัวเองว่า เราจะเจ็บอีกนานไหม และจะเจ็บอีกมากไหม? ...เราถามตัวเอง แบบนี้มาตลอดที่เค้าไปจากเรา ที่เค้าทำร้ายเรา..แต่แล้วเราก็ไม่ได้คำตอบใด ใด ออกมาจากใจของเรา...

ในวันที่เรารักกัน เค้ามักบอกเราเสมอว่า "อยากให้โลกนี้มี สิ่งวิเศษจัง"  เราถามว่า " มีไว้ทำไม " เค้าตอบเรา " เธอจะได้รู้ว่า ในใจเรารักเธอมากแค่ไหน"  เราทำท่าอ้วก แบบ เน่าสนิท แต่ในใจเรามันพองจนคับอก...เรานอนกอดกันทุกคืน...ตื่นมาหอมกันกลางดึกทุกคืน ตอนเช้า ถ้าเราตื่นก่อน เราก็จะแอบกอด แอบหอมเค้า แต่ถ้าเค้าตื่นก่อน เค้าก็จะกระซิบบอกว่า "  รักนะ " แล้วหอมเรา วันหยุด เรานอนดูหนังกัน นอนกอง นอนก่ายกันอยู่หน้าทีวี...(หึ หึ สุดท้าย...มันก็...)

ในวันที่เราเลิกกัน เค้าบอกกับเราว่า เพราะเราโง่ไม่เป็น และเค้าจะไม่กลับมาหาเราแล้ว...เราทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างโทรไปง้อเค้า ขอร้องให้เค้ากลับมา...เค้าบอกเราว่า หมดเวลาของเธอแล้ว....เราร้องไห้ แล้วบอกเค้าว่ายังไงเราก็ไม่ยอมเลิกหรอก...เค้าตะคอกเรากลับมาว่า " ก็กูจะเลิก"...

เราร้องไห้กับเพื่อนเรา ร้องจนเพื่อนเราด่า ด่า ด่า และ ด่า เราก็ยังร้อง เพียงแต่เราเปลี่ยนมาร้องคนเดียวที่ห้อง เราเหงา เจ็บ และทรมานมาก ๆ เรากินเหล้า กินมันเข้าไป ตกเย็นกลับห้องก็กิน กินให้มันลืม ๆ ไปซะ ให้มันหลับ ให้มันอ้วก ให้เหล้ามันช่วยล้วงชำระความคิดเลว ๆ ในตัวเราที่มัวแต่ไปคิดถึงแต่ คน ๆ นั้นให้มันสำรอกออกมา...เรากินมันจนกระเพาะทะลุ ตอนเช้าเราอาเจียนเป็นเลือด...หึ ! นั่นสิ จะไม่เป็นเลือดได้ไง ก็ เราไม่กินอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันเลยนี่...

ผ่านไปสามเดือน กับการตื่นเช้าทำงาน ตกเย็นกลับห้อง ร้องไห้ ฟังเพลง กินเหล้า เมา หลับ ตื่นมาก็เห็นหน้ามันอีก ก็คิดถึงมันอีก...หมอโทรมาบอกว่า ตับอักเสบนะ ยังจะกินอีกไหม...จะกินอีกก็ได้ไม่ว่าอะไร เพราะแค่นี้มันก็เป็นภาวะเริ่มแรกของการเป็นอะไรต่อมิไรเกี่ยวกับตับแล้ว...ตอนนี้ยังสาวร่างกายยังแข็งแรงกินอีกก็ได้ไม่ว่าอะไร...คนเราก็แบบนี้แหละ ไม่มีใครรู้หรอกว่าร่างกายเรามีตับอยู่ด้วย..จนกระทั่ง นู่นแหละ..ใกล้ตาย ตัวเหลืองนั้นแหละ ถึงเพิ่งจะเริ่มคิดว่า เอ๊ะ !?! นี่เรามีตับไว้ทำอะไรนะ....

หมอบ่นให้ฟังซะยาวเหยียด เราก็ได้แต่เงียบ...พอส่องกระจกดูสารรูป สุดยอด " ศพ "  ผอม ดำ ลมหายใจมีแต่กลิ่นเหล้า เวลากินข้าวก็ปวดท้อง ตอนนอนก็ปวดท้อง ปวดจนร้อง...555 สะใจเป็นบ้า...มันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเราเจ็บ มันก็ยังมีความสุขอยู่ตามวิถีไปเรื่อย ๆ ...เรานอนกุมท้อง ในหัวก็คิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา เรามันโง่สิ้นดี แต่อย่างว่านะของแบบนี้ ไม่เจอกับตัวไม่มีใครรู้ ว่าคนดี ๆ คนนึง บทจะโง่ขึ้นมาเนี่ย สามารถโง่ได้จนตัวเราเกิอบตายเลยนะ...

วันรุ่งขึ้น เป็นวันหยุด หลังจากพยายามกลืนอาหารเช้าลงท้อง แล้วตบด้วยยาเคลือบกระเพาะอีกกำ เราทำความสะอาดห้องเก็บขวดไปทิ้ง ปัด กวาด เช็ด ถู ไม่น่าเชื่อ 3 เดือน ฝุ่นเป็นคืบ เราเปิดเพลงฟัง ได้เหงื่อดีจริง ๆ ตอนกลางวัน ก็ยัดเยียดอาหารลงท้องไปอีก ตามด้วยยา และก็นม พอทำอะไรเสร็จก็มาทำความสะอาดตัวเองบ้าง อาบน้ำ สระผม แล้วก็ลงไป ขัด ลอก พอก ถู ที่ร้านเสริมสวยข้างล่าง ตอนเย้น ก็ลงไปฟิตเนต ขึ้นมาเหงื่อเปียกทั้งตัว อาบน้ำ แล้วก็นอน ดูหนัง สักพัก ก็หลับไปพร้อมกับอาการปวดท้อง...

ตอนนี้ผ่านไป 1 เดือนแล้ว อาการดีขึ้นเยอะ ได้ออกกำลังกาย ได้นอนหลับพักผ่อน แล้วก็มีลูกหมาตัวเล็ก ๆ มาเลี้ยงที่ห้องอีก 1 ตัว เงินที่เคยเอาไปซื้อเหล้าก็เอามา ซื้อ นม ซื้ออาหารให้เจ้าตัวเล็ก ทำไงได้ ก็มีแค่ "เราและนาย" นี่นิ ...ผ่านความสะใจมาเยอะแล้ว อิ่มแล้ว วางแล้วทุกอย่าง เค้าไม่ใช่ของเรา ให้เราตายไปจริง ๆ มันก็ได้แต่ ร้องไห้ เพราะกลัวผีเรา มากกว่า จะร้องเพราะสำนึกผิดที่ทำให้เราตาย ตอนนี้ส่องกระจก แฮะ แฮะ ใกล้สวยเหมือนเดิมแล้ว....รุ้สึกว่า มันผ่านไปแล้ว ความรักบ้า ๆ ความเจ็บบ้า ๆ ความเหงาบ้า ๆ เราไม่ต้องการเจอมันอีกแล้ว...มันเลยทำให้เราเหมือนตื่นเต้นตลอดเวลา ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นทำไม มันเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังจะได้ของเล่นใหม่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะได้อะไรประมาณนั้น รู้สึกดีที่ได้เห็นตัวเอง สวยวัน สวยคืน รักตัวเองมากขึ้น...

ที่สำคัญนะ เมื่อวานไปหาลูกค้ามา ปรากฏว่ามี ฝรั่ง หล่อมาก ๆ มาจีบ น่ารักมาก ๆ แล้วจะเล่าให้อ่านกันนะคะ (แต่เค้าน่ารักจริง ๆ นะ ขอบอก) นี่ละมั้ง สิ่งที่ทำให้เราตื่นเต้น โดยไม่รู้สาเหตุ...