เรื่องสั้นชุดนี้เริ่มเขียนไว้ตั้งแต่ธันวาคมปีที่แล้ว ป่านนี้ครบปีแล้ว เพิ่งได้ฤกษ์ปัดฝุ่นหยิบขึ้นมาเขียนต่อด้วยความคิดถึงถนนนักเขียน ขอโทษที่ค้างไว้นาน คงจะลืมกันหมดแล้ว ขอทวนหน่อยนะคะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3192603/W3192603.html
**************************************************************************
ครูใหม่
ช่วงที่ฉันมารายงานตัวเข้ารับราชการนั้นตรงกับเปิดภาคเรียนเทอมการศึกษาแรกพอดิบพอดี ดังนั้นจึงต้องรับผิดชอบการสอนบางรายวิชา แต่ด้วยความที่เป็นน้องใหม่ อาจารย์ผู้ใหญ่ท่านยังใจดี มอบห้องที่มีความประพฤติพอใช้ได้ให้อบรม คิดแล้วก็นึกสงสารเด็กเป็นกำลังที่ต้องมาเป็นหนูทดลองให้ฉันฝึกสอน
แต่พอคาบแรกที่โผล่เข้าไปในชั้น ก็รู้แล้วว่า ควรสงสารตัวเองมากกว่า นักศึกษาที่นั่งอยู่แล้วประมาณสามสิบกว่าคน หันมามองฉันเป็นตาเดียวด้วยความสงสัย งงสิท่า ... ไม่เคยเห็นใช่มั้ยละ ... ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ... ครูก็งง ... ไม่เคยเห็นเหมือนกัน
นักศึกษาทำความเคารพ
หัวหน้าห้องร้องบอกลูกทีมทุกคน เมื่อเห็นว่าฉันปักหลักเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าห้อง ท่าทางน่าจะเป็นครูมากกว่าเพื่อนแน่แล้ว
หลังจากจ้องตาหยั่งเชิงกันสักพัก เด็กๆ ก็เซ็งแซ่สอบถามประวัติคนหน้าแปลกทันทีไม่รีรอ เพิ่งรู้ว่านักศึกษานี่แหละที่ทำหน้าที่นายทะเบียนได้อย่างดีเยี่ยมยอด ถามได้ละเอียด และลออมาก
อาจารย์อายุเท่าไหร่แล้วครับ
อึ๋ย ... ทะลึ่ง
อาจารย์มีแฟนแล้วยังค่ะ
อ๊าก ... หยาบคาย
อาจารย์ครับ ผมอยากติด ร วิชาลืม
เอ้ย ... อะไรของมันฟะ
โห ... อาจารย์เชยจัง ไม่รู้จักเหรอครับ เดี๋ยวผมร้องให้ฟัง
นั่นแน่ ... เอากับมันสิค่ะคุณ ถามแต่ละอย่าง ฉันตอบไม่ได้สักกะข้อ
เด็กที่นี่ส่วนมากยังน่ารักอยู่ตรงที่ ไปมา ลาไหว้ แม้แต่นอกห้องเรียน อย่าได้เดินผ่านพวกแกเป็นอันขาด เป็นได้ตะโกนเรียกโหวกเหวกให้หันมาให้แกไหว้จนได้ ถ้าเป็นในมหาลัยก็ชอบอยู่หรอกค่ะ แต่อย่าได้ออกไปเดินบิ๊กซี โลตัส เซนทรัล อินเด็กซ์ ซุปเปอร์ชีพ หรือกลางตลาดนัดก็แล้วกัน คนแถวนั้นจะได้พลอยหันมามองอาจารย์ตาหวานเป็นตาเดียว ให้ได้เขิน เดินขาขวิดเข้าบ้าง
อยู่ไปอยู่มาชักสนิท เริ่มเห็นครูเป็นเพื่อนเล่น วันดีคืนดีเดินผ่านกลุ่มเด็ก ๆ ที่นั่งเล่นอยู่ตามโต๊ะม้าหิน ฉันเลยออกปากทักไปว่า
รอเรียนเหรอจ๊ะ
พวกนั้นยักคิ้วแพล็บ
รออาจารย์คร้าบ
แหม ... มันช่างทะเล้นโห่ฮาได้น่าหยิกกันจริง ๆ ทีตอนเรียนไม่เห็นไหวพริบปฏิภาณจะปรากฏให้ครูได้ชื่นใจเล้ย พ่อคู้ณพ่อทูนหัว
หรือถ้าเสาร์อาทิตย์ที่ฉันนุ่งกางเกง ไปหาข้าวกินแถวโรงอาหาร เจอพวกแก่นกะโหลกทีไร เป็นโดนแซว
น้องไปไหนจ๊ะ
น้องมานั่งตรงนี้มั้ย
น้องจะกินอะไรเอ่ย
ฯลฯ
ใครน้องเธอกัน ฉันตีหน้าดุ เสียงดัง
แฮ่ะ แฮ่ะ น้องของแม่ขะรับ
หรือบางทีต้องพาเด็กไปทัศนศึกษาต่างจังหวัด พวกทะเล้นก็ไม่วาย
จารย์ครับ พวกผมนอนกันสามคน ยังขาดอีกคนถึงจะครบ จารย์มานอนกับพวกผมนะครับ
ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พอดีครูพาแม่ไปด้วย
งั้นพวกผมนอนกับคุณแม่ของอาจารย์ก็ได้คร้าบ
โห! ลูกศิษย์ฉัน กะล่อนจริง ๆ ให้ดิ้นตาย
สิ่งที่น่ารักอีกอย่าง คือ นักศึกษาสาวชาวมุสลิม ซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมากในมหาลัย แต่งกายได้สุภาพเรียบร้อย เด็ก ๆ จะโพกผ้าขาวยาวคลุมศีรษะ เสื้อขาวแขนยาวคลุมข้อมือ และกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม หน้าตาก็น่ารัก คมเข้มแบบสาวชาวใต้ สวยได้อย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่ต้องใส่เสื้อฟิต นุ่งกระโปรงสั้น ให้ครูชอบมอง เอ้ย ... ให้ครูคอยลุ้นว่าจะโป๊มั้ยหว่า จะโป๊มั้ย! ... นี่ถ้าฉันเป็นผู้ชาย เจอเด็กชอบนุ่งสั้นละก็ จะร้องขอ ให้แกแค่เข้าเรียนพอแล้ว ไม่ตั้งใจเรียนก็ด้ายยยย ถ้านั่งหน้าได้ยิ่งดี ครูจะตั้งใจสอนอย่างยิ่ง สอนไปลุ้นไป ไม่ได้เห็นละก็เสียดายแย่ ... แฮ่!
เวลาขานชื่อเด็กมุสลิม ฉันก็ชอบนักเชียว อย่าง เสาด้า นิฟารีดา รุสนาดาวาตี นูไอนี อามีนะฮ์ นุรฮายาตี มาดีฮะห์ ฟังเพราะและแปลกหูดีจัง นึก ๆ แล้วก็เกิดอยากเรียนภาษายาวีขึ้นมาบ้าง เวลาเด็กกล่าวขวัญถึง (นินทา) จะได้ฟังออกเนอะ
มัวแต่นินทาเด็ก ๆ ฉันเองก็คงถูกเด็ก ๆ นินทา ไม่น้อยทีเดียว รู้ตัวดีว่าเป็นคนเสียงค่อย ขนาดใช้ไมโครโฟนช่วย บางทีเด็กยังได้ยินไม่ค่อยถนัด แถมยังเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ พูดวนไปวนมา น่าสงสารเด็ก
จารย์บ่นอะไรครับ ยังไม่ทันแก่สักหน่อย
แหม ... ไอ้เราก็ร่ายมาเสียตั้งยาว ดันเพิ่งมาบอกว่าไม่รู้เรื่อง แต่ก็อดขำตัวเองไม่ได้
ได้มีโอกาสสอนเด็ก นับว่าเป็นสิ่งดี ๆ ในชีวิตอีกอย่างหนึ่ง ความทะเล้นน่ารัก น่าหมั่นเขี้ยวของพวกเขา มันทำให้ฉันยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงดัง ถึงจะเพิ่มรอยตีนกาบนใบหน้า แต่มันก็เป็นรอยแห่งความชื่นใจ และอิ่มใจที่น่าจดจำใช่มั้ยค่ะ
แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 48 18:03:20
จากคุณ :
ธราธร 
- [
22 ธ.ค. 48 17:41:20
]
เรื่องสั้นชุด ตาหวาน (ต่อ)
