ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) เอาอีกแล้ว... เจอผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว หลายครั้งที่ผมสงสัยว่า ผมเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้มากหรือเปล่า มหาลัยก็ออกจะกว้าง แต่เดินไปไหนทีไรก็เจอผู้หญิงคนนี้ทุกทีเลย แต่บ่อยที่สุดก็คงเป็นที่นี่ล่ะมั้ง... โต๊ะม้าหินหน้าตึกเรียนคณะ เห็นทีไรก็ชอบนั่งอยู่คนเดียว เอานิยายไม่ซ้ำเรื่องมานั่งอ่าน พร้อมกับฟังเครื่องเล่นเอ็มพีสาม ปรกติจะเห็นทำหน้าเฉยๆ แต่เผลอๆบางทีก็เห็นเธอยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับนิยายที่อ่าน สงสัยคงจะอินกับนิยายน่าดูอยู่ เห็นจากกิจกรรมที่เธอกำลังทำแล้ว ก็ว่า เธอคงเป็นคนสุนทรีย์น่าดูเลย เธอชอบมานั่งรอเพื่อนอยู่ที่โต๊ะนี้ทุกวัน ต้องเป็นโต๊ตัวนี้ตัวเดิม นั่งตำแหน่งเดิมด้วยนะ ไม่รู้ว่า เธอกลัวเพื่อนเธอจำเธอไม่ได้หรือไง ถึงไม่เคยให้ตำแหน่งที่นั่งรอคลาดเคลื่อนเลย ถามว่า ผมรู้ได้ยังไงว่า เธอมานั่งรอเพื่อน ผมไม่ได้ว่าง ขนาดมานั่งจับตามองดูเธอหรอก แต่เป็นเพราะผมเองก็มานั่งรอเพื่อนเหมือนกัน ก็กลับทางเดียวกับมันน่ะนะ ขืนไม่รอ เดี๋ยวแม่งก็บ่นอีกว่า ทิ้งมัน วันนี้ก็เหมือนกัน ผมก็มานั่งรอเพื่อน เหมือนที่เธอมานั่งรอ ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอีกแถวหนึ่ง เยื้องถัดจากเธอไปประมาณสี่ห้าโต๊ะ ไม่รู้ว่า เธอจะสังเกตเห็นผมเป็นประจำ เหมือนที่ผมสังเกตว่าผมเจอเธอเป็นประจำหรือเปล่า แต่ก็เอาเถอะ มันก็เรื่องของเธอ เธอจะสังเกตหรือไม่สังเกต มันก็ไม่ค่อยจะเกี่ยวอะไรกับผมเท่าไหร่ ก็แค่สงสัยบ้างเท่านั้นเอง ก้มมองนาฬิกาข้อมือ เออ ไอ้กิจมันเลิกเรียนแล้ว ดีๆจะได้รีบๆกลับบ้าน ป่านนี้แม่คงกำลังเตรียมกับข้าวไว้รอ หิวจะแสบท้องเป็นบ้า ข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้กิน ผมชะเง้อคอมองหาไอ้กิจ แล้วก็เห็นมันกำลังเดินมา ผมคว้าหนังสือเรียน ตั้งท่าจะลุกไปหามัน แต่แล้วก็ชะงัก เฮ้ย ทำไมวันนี้มันเดินมากับสาววะ แถมสาวที่มันเดินมาด้วยนั่นน่ะ มันเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นนี่หว่า ผมมองไอ้กิจ กับสาวที่เดินมากับมันไม่วางตา จนกระทั่งที่ไอ้กิจมันแวะส่งสาวที่หน้าโต๊ะผู้หญิงคนนั้น เห็นมันทักทายผู้หญิงคนนั้นอย่างกับเป็นคนรู้จักกัน ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ นี่มันโลกกลมหรืออะไรกันวะ “อ้าว ไอ้ธีร์” ผมสะดุ้งด้วยเสียงเรียกของไอ้กิจ เห็นมันมองมาที่ผมแล้วกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหา ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลืนน้ำลายลงคอได้ยากเย็น ยามที่เห็นว่าผู้หญิงสองคนนั่นมองมาด้วย และยิ่งหนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ผมเห็นเธอทุกวัน ผมเดินตรงไปยังโต๊ะที่ไอ้กิจยืนอยู่ เหลือบเห็นสายตาผู้หญิงคนนั้นมองมาเหมือนข้องใจอะไรบางอย่าง เพราะคิ้วเธอขมวดวุ่นเข้าหากันทำท่าเหมือนครุ่นคิด เป็นไปได้ไหมว่า เธอคงจะคุ้นๆหน้าผมอยู่เหมือนกัน “นี่ มารู้จักน้องเขาหน่อยเร็ว น้องๆครับ นี่พี่ธีร์ เพื่อนพี่” ผมพยักหน้าในขณะที่มันเริ่มแนะนำ “คนนี้น้องนิ เรียนอิงค์ห้องเดียวกับกู” มันผายมือไปทางสาวที่มันเดินมาด้วย “สวัสดีค่ะ” น้องนิยกมือไหว้ผมพร้อมรอยยิ้ม “สวัสดีครับ” ผมยกมือรับไหว้น้องเขาตอบ “แล้วนี่” มันผายมือไปยังผู้หญิงอีกคน ก็... ผู้หญิงคนนั้นล่ะ “น้องน้ำค้าง เป็นเพื่อนน้องนิเขา แล้วก็เป็นรุ่นน้องในชมรมกูด้วย” “สวัสดีค่ะ” ผมสะดุ้งกับเสียงทักทายของเธอน้อยๆ เออ เสียงเล็กๆเข้ากับตัวดี นั่นนับเป็นครั้งแรกที่ผมกับเธอได้มีโอกาสพบหน้าสบตากันตรงๆ ผมชะงักนิ่งไปนิดๆ ก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นว่า ควรทักทายเธอตอบ “ครับ สวัสดีครับ” กล่าวพร้อมยกมือรับไหว้ แล้วก็เบือนหน้าไปทางอื่น ทำท่าไม่ใส่ใจกับเธอมากนัก ทั้งที่ในใจก็ตื่นเต้นอยู่หน่อยๆ “เดี๋ยวสองคนกลับทางไหนกันเนี่ย” ไอ้กิจร้องถาม “เรากลับรถเมล์กันค่ะ แต่ขึ้นคนละสาย แล้วพี่กิจ กับพี่ธีร์ล่ะค่ะ” น้องนิตอบ พร้อมกับถามต่อเสร็จสรรพ “ปรกติไอ้ธีร์มันจะขับรถมา แต่วันนี้มันใจดีให้น้องมันยืมรถ เราเลยต้องกลับรถเมล์กันเหมือนกัน ขึ้นฝั่งตรงข้ามมหาลัยน่ะ แล้วเราสองคนล่ะขึ้นฝั่งไหน” “นิกับน้ำขึ้นฝั่งมหาลัยค่ะ” “อ๋อ งั้นเดี๋ยวพวกพี่เดินไปส่งป้ายรถเมล์แล้วกัน” น้องนิยิ้มแทนคำตอบรับ ผมก็ได้แต่เงียบอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง หรือข้อคิดเห็นใดๆ ความจริงก็เงียบมาตั้งนาน ตั้งแต่ผมมายืนอยู่ตรงนี้แล้ว ได้แต่ฟังไอ้กิจกับน้องนิเขาคุยกัน ไม่รู้สินะ มันเกิดอาการพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรขึ้นมาจริงๆ ดูเหมือนว่า เธอเองก็คงจะอาการไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่ เพราะก็เห็นก้มหน้าก้มตาเงียบตลอดเหมือนกัน “งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ” ไอ้กิจร้องบอก ทันทีที่เดินมาถึงป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย “ค่ะ สวัสดีค่ะพี่กิจ พี่ธีร์ ขอบคุณมากๆค่ะที่อุตส่าห์เดินมาส่งนิกับน้ำ” น้องนิบอกเจือรอยยิ้มเช่นเดิม พร้อมๆกับที่พนมมือไหว้ผมกับไอ้กิจ เธอที่ยืนอยู่ข้างๆน้องนิก็ยกมือไหว้ตาม ผมกับไอ้กิจยกมือรับไหว้น้องเขา พร้อมกับโบกมือให้ ผมเหลือบมองเธอแวบนึง สังเกตเห็นว่าเธอเองก็เหลือบมองมาเช่นกัน แต่ต่างก็ไม่ได้ตั้งใจจะสบตาอะไรกันมากมาย แล้วผมก็ผละจากตรงนั้นมากับไอ้กิจ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 22 ธ.ค. 48 18:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) “มึไปรู้จักน้องเขาได้ไงวะ” ผมถามมัน ขณะโหนรถเมล์ ดีหน่อยที่วันนี้บนรถเมล์คนยังไม่เยอะจนเบียดเสียดกันแน่น “ก็บอกตอนแนะนำไปแล้วไม่ใช่หรือไงวะว่า เรียนอิงค์ห้องเดียวกัน แต่ก็เพิ่งมีโอกาสมาได้คุยกันก็วันนี้ล่ะว่ะ พอดีวันนี้อาจารย์แคนเซิล เลยได้นั่งคุยกัน...” ไอ้เวร... แล้วแทนที่มึจะรีบลงมา ปล่อยให้กนั่งคอยอยู่ได้นานสองนาน... เอาเถอะ ผมก็ได้แต่บ่นในใจ ขี้เกียจด่ามัน ด่าไปก็เท่านั้น พูดหูซ้ายทะลุออกหูขวา “พอเลิกเรียน ก็ถามน้องเขาว่าไปไหนต่อ เขาก็บอกว่านัดกับเพื่อนไว้ตรงโต๊ะหน้าตึกเรียน กก็เห็นว่ามันทางเดียวกันพอดี เพราะมึก็รอกตรงนั้น ก็เลยเดินลงมาด้วยกัน” “กไม่ได้หมายถึงน้องนิ แต่กหมายถึงเพื่อนเขา” ผมพูดขึ้นอย่างนึกฉุนนิดๆที่มันตอบไม่ตรงคำถาม แต่มานั่งทบทวนดูอีกที ผมเองก็ถามมันกำกวมเหมือนกันนี่หว่า เป็นมันผมก็คงนึกว่าถามถึงน้องนิ เพราะเดินมาด้วยกัน... เอาเถอะ ไอ้กิจมองหน้าผมเหมือนงงๆอะไรสักอย่าง แล้วไม่นานมันก็ยิ้มออกมาเหมือนมีความหมายอะไรสักอย่าง... แม่ง ให้ตายเถอะ ไม่ชอบให้มันยิ้มใส่แบบนั้นเลย “ทำไม ชอบหรอมึ” ผมแทบจะสะดุดถลาตัวไปข้างหน้ากับคำถามของมัน “ฉิ บหายเถอะ ไอ้กิจ มึเอาสมองส่วนไหนมาคิดวะ จะบ้าหรือไง กเพิ่งรู้จักน้องเขาวันนี้ จะชอบได้ไง” ผมโวยลั่น คนบนรถเมล์แทบจะหันมามองผมเป็นตายเดียว ก็นะ เสียงที่พูดออกไปก็ไม่ค่อยจะเบาเท่าไหร่หรอก “อ้าว จะไปรู้มึหรอ ก็เห็นสเป็คมึมันไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขาสักเท่าไหร่ ชาวบ้านเขาบอกน่ารัก มึเสือ กบอก หน้าตาเหมือนนกฮูกกินขี้หรืออะไรของมึจะนึกได้สารพัด แล้วมึก็ไม่เคยถามถึงผู้หญิง กก็สงสัยสิวะ” “เอ้า ก็มึบอกว่า เขาเป็นเพื่อนน้องนิอะไรของมึ แต่ตอนมึเดินมาส่งน้องนิเขาที่โต๊ะ ก็เห็นมึคุยกับเขาเหมือนรู้จักกันมาก่อนหน้านี้ กก็เลยสงสัย” ผมอธิบายเหตุผลข้อเท็จจริง “แน่ แสดงว่าเห็นกตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้าเดินเข้ามาล่ะสิ ทำไม เขินน้องน้ำค้างเขาหรอมึ” ได้โอกาสที ไอ้กิจมันก็เริ่มแซว พร้อมทำท่าโบกมือหยอกล้อไปมาวนเวียนอยู่หน้าผม นี่ถ้าไม่ได้ติดว่าอยู่โหนรถเมล์อยู่ ผมเตะก้นมันแน่ๆ “เขินบ้าอะไรของมึอีกวะ ก็กบอกแล้วไงว่า...” “เออๆ รู้แล้วๆ ไม่ต้องมาหาเรื่องด่ากเลยมึ ก็ได้ๆ กบอกมึแล้ว” ก็แค่นี้... ผมหุบปากตัวเองเอาไว้แค่นั้น มันทำหน้าทำตากรุ้มกริ่มใส่ผมก่อนจะพูดออกมา “แหม แต่กจำได้ว่า ตอนแนะนำน้องเขาเนี่ย กบอกมึไปแล้วไม่ใช่หรอวะ” เออ ยังอุตส่าห์หยอกต่ออีก ไอ้นี่ “กลืม!” ผมบอกมันสั้นๆ ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดให้มันจับผิดต่อ ได้ยินมันทำปากพึมพำ พร้อมทำหน้าหยอกเย้าๆ ได้ยินแว่วๆทำนองว่า “มัวแต่มองหน้าน้องน้ำค้างนานล่ะสิไม่ว่า” แต่พอมันเห็นผมเริ่มทำตาถลึงใส่มันอีกรอบ มันก็ยกมือขึ้นทำท่าสงบศึก แล้วค่อยพูด “น้ำค้าง เป็นรุ่นน้องในชมรมก ก็เลยได้รู้จักกัน ก็แค่นั้นแหละ” ผมขมวดคิ้ว “ชมรมท่องเที่ยวเนี่ยนะ” ถามด้วยความไม่แน่ใจ “เออดิ ก็กอยู่ชมรมอะไรล่ะวะ” ผมอ้าปากค้าง ทำตาปริบๆ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ ท่าทางตัวเล็กๆดูเงียบๆอย่างนั้นเนี่ยนะ ชอบบุกชอบลุยกับเขาด้วย ไม่ค่อยเหมาะกับบุคลิกนั่งฟังเพลง กับอ่านนิยายเท่าไหร่เลย แต่อย่างว่า คนอารมณ์สุนทรีย์ก็ชอบธรรมชาติเหมือนกันนี่นะ “แล้วไง ตกลงจะให้เป็นพ่อสื่อให้ไหมมึ” ไอ้กิจถามขึ้นพร้อมทำหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีกรอบ “หาเรื่องให้กอีกแล้วไงมึ” ผมพูดเสียงเรียบ พยายามระงับอารมณ์กับมันให้มากที่สุด เพราะคนอย่างไอ้กิจ ถ้ายิ่งเห็นผมทำท่ารนๆมันจะยิ่งได้ใจ “หาเรื่องไรวะ ความรักมันเป็นเรื่องธรรมชาติ แล้วน้ำค้างเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แม้จะดูคล้ายๆเด็กเรียนไปหน่อย แต่นิสัยจริงๆน่ะ ลุยไหนลุยกันเหมือนกันนะเว่ย เผลอๆจะอึดกว่าผู้ชายบางคนอีก พูดเก่งด้วย” ผมข้องใจกับประโยคสุดท้ายของมัน ‘พูดเก่ง’ ตรงไหนวะ “แล้วมึเป็นไรกับเขาวะ ถึงได้รู้จักเขาสะละเอียดยิบอะไรขนาดนั้น” “ก็เป็นรุ่นพี่ในชมรมไงมึ ตอนไปค่ายรับน้องชมรมน่ะ ตอนนั้นเห็นชัดเลย ใครเป็นอะไรยังไง โธ่ ของแบบนี้นะ เห็นกันเต็มๆสักสองสามวัน ก็รู้แล้ว” ผมพยักหน้ารับรู้เออออไปกับมัน “แล้วตกลง ว่าไง เรื่องพ่อสื่อ” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วยักคิ้วยั่วโมโห แถมสายตามันยังเป็นเชิงขอคำตอบจากผมอีกต่างหาก ผมได้แต่แยกเขี้ยวใส่มัน “หุบปากไปเลย!” ขี้เกียจเถียงกับมันต่อแล้ว ไอ้กิจหัวเราะออกมาเสียดังลั่นอย่างกับเป็นเรื่องตลกประจำปี แต่ผมกลับไม่ขำกับมัน เสียงกระเป๋ารถเมล์ร้องบอกให้คนบนรถเมล์เถิบเข้าชิดใน คนขึ้นรถเมล์ป้ายนี้เยอะชะมัด เดี๋ยวต้องโดนเบียดกลายเป็นปลากระป๋องอีกชัวร์ พี่ธีร์หรอ... ฉันขมวดคิ้ว พร้อมทั้งทบทวนถึงชื่อนั้นอีกรอบ วิ้ววว! ลมพัดผ่านเข้ามาในบ้าน อูยยย บรื้อออ ให้ตายสิ หนาวชะมัด อากาศเมืองไทยนี่อย่างกับสองขั้ว ร้อนก็ร้อนฉิบหาย หนาวก็หนาวโคตรๆ ฉันคว้าเอาเสื้อกันหนาวที่เพิ่งถอดวางทิ้งไว้ข้างตัวหมาดๆขึ้นมาใส่ใหม่ นึกว่าเข้ามาในบ้านแล้วจะอุ่นขึ้นมาบ้าง รู้สึกว่าจะไม่ค่อยช่วยอะไรมากเล๊ยยย เอาล่ะ ว่ากันต่อ... พี่ธีร์... ฉันรู้จักเขา ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ทักทาย สนิทสนมอะไรแบบนั้นแน่นอน แต่รู้จักเพราะเห็นหน้าบ่อย อย่างน้อยๆก็เวลามานั่งรอยัยนิที่หน้าตึกเรียนนี่ล่ะ ถ้าอย่างมากๆก็รวมเวลาเดินสวนทางกันในมหาลัยด้วย จากที่ได้ทำความรู้จัก เห็นหน้าคร่าตาเขาตรงๆวันนี้แล้ว ถ้าฉันไม่ได้คิดเพ้อเจ้อไปเองจนเกินไป ฉันก็ว่า เขาก็คงคุ้นหน้าฉันเหมือนกัน เพิ่งรู้ว่า เขาเป็นเพื่อนพี่กิจ เออ โลกกลมดีแท้ เขาเป็นผู้ชายตัวสูง (ผิดกับฉัน) เทียบไปแล้วฉันก็คงอยู่ประมาณแค่ไหล่เขาเห็นจะได้มั้ง ผิวออกสีแทน คิ้วเข้ม ผมตัดสั้นแค่ต้นคอ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือตาสวย แล้ว เฮ้ย ฉันไปสังเกตเขาอะไรขนาดนั้นวะ มันก็อย่างว่าล่ะนะ เจอกันบ่อยออกขนาดนั้น ฉันก็เพิ่งมาสังเกตเอาตอนหลังๆเมื่อก่อนล่ะว่า นี่ฉันเจอคนคนนี้บ่อยเกินไปหรือเปล่า บ่อยเว่อร์ มหาลัยก็ออกจะกว้าง แต่ทำไมถึงเจอคนนี้บ่อยนัก รู้จักก็ไม่รู้จัก ทั้งที่เขาก็เป็นเพื่อนกับพี่กิจ แทนที่จะเจอพี่กิจบ่อยพอๆกับเขา ก็ไม่เจอ ทำไมโลกเรามันถึงมีอะไรตลกๆพิลึกๆแบบนี้เข้ามาในชีวิตเราด้วยวะเนี่ย เอาเถอะ... สนใจอะไรมากมาย เรื่องบังเอิญมีออกถมเถ ฟ้ามันชอบเล่นตลก เล่นสนุก จับใครกับใครมาเจอกันก็ได้ เยอะแยะ มีคนมารู้จักกันแปลกกว่าฉันก็ยังมี และจะว่าไปอีกอย่าง บางที โลกมันอาจจะไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลเกินไปอย่างที่ใครต่อใครคิดกันก็ได้ แต่ฉันก็ยังคิดว่า การเจอกันของคนเป็นเรื่องประหลาด ฉันว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดที่คนสองคน หรือหลายคนจะมารู้จักกันเจอกัน มันต้องมีชะตา หรือมีสายใยอะไรสักอย่างผูกสัมพันธ์กันไว้ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาเจอกันได้หรอก เคยคิดไหมว่า ทำไมเราต้องมารู้จักคนนี้ แล้วทำไมเราไม่รู้จักคนนั้น เห็นมะ ประหลาดพิลึกดีออก แต่ของอย่างนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับโอกาส และเวลาด้วยแหละนะ โอกาสกับเวลาที่จะประจวบเหมาะให้คนสองคน หรือหลายคนได้มารู้จักกัน คงเหมือนฉัน กับพี่ธีร์คนนั้นล่ะมั้ง สงสัยนี่คงเป็นโอกาสและเวลาที่ประจวบเหมาะให้เรารู้จักกันพอดีแหละมั้ง                                 (จบตอนที่ 1) จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 22 ธ.ค. 48 18:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ ผู้อ่านทุกท่าน แป้ง (ฤดูหนาว) เองค่ะ (แทนชื่อตัวเองแทนง่ายกว่ากันเยอะ) ^^ วันนี้เอาเรื่องใหม่มาให้อ่าน จะสลับกันลงกับเสียงเพรียกเพลงธาตรีนะคะ บอกไว้ก่อนว่า ไม่ทิ้งเสียงเพรียกเพลงธาตรีแน่นอน เพราะฉะนั้นใครที่ห่วงว่า เราจะได้ใหม่ลืมเก่าเนี่ย ไม่ต้องกังวลเลย เพราะยังไงก็ไม่ทิ้งเสียงเพรียกแน่ๆ เดี๋ยวธมมันงอน ขอบฝั่งที่ปลายฟ้าเป็นเรื่องสั้นค่ะ ไม่ยาว ประมาณ 6-7 ตอนเห็นจะได้ ที่คาดการณ์เอาไว้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดนะ เป็นเรื่องอ่านสบายๆค่ะ ไม่ซีเรียส ก็ลองอ่านดูละกันนะคะ จะเล่าให้ฟังว่า ตอนคิดพล็อตเรื่องนี้ออกเนี่ยคือ ตอนวิ่งเข้าห้องน้ำในห้องอพาร์ทเมนต์ของเพื่อนซี้มัน - -' กำลังเล่นคอมค้างไว้ด้วย คือเปิดเพลงฟังไว้น่ะค่ะ (แกล้งคนหลับ) แล้วพอดีว่า เพลง "กาลครั้งหนึ่ง...ความรัก" ของสุเมธ & เดอะปั๋งมันขึ้นมาพอดี ชอบเพลงนี้มาก แล้วอยู่ดีๆมันก็เนื้อเรื่องมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนตอผุด ว่าง (เพราะโดดเรียน มีการโทรไปรายงานท่านแม่อีกแน่ะว่า ลูกสาวจะโดดนะเคอะ 555+) เลยนั่งแต่งมันตอนนั้นเลย ว่างจัดมาก พิมพ์ไปพิมพ์มา จบไปหนึ่งตอน เลยเอามาลงให้อ่านกันเลย ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง จะเบื่อหรือเปล่าไม่แน่ใจ เพราะใช้ตัวละครบรรยายค่ะ เอาเป้นว่า ได้เรื่องยังไงก็เม้นต์บอกกันบ้างเน้อ เพลงฟังประกอบที่นำมาซึ่งแรงบันดาลใจค่ะ ^^ http://www.doo-dd.com/music/play.php?id=3746 "กาลครั้งหนึ่ง...ความรัก" ฉันไม่คิดว่าฉันจะรู้ว่าคนเรานี้ เกิดมีความรักอย่างไรกัน ราวกับเป็นดั่งเช่นนิทาน เรื่องราวเล่าขานว่ากาลครั้งหนึ่งวันนั้น เริ่มจากคนสองคน ที่เดินเข้ามาสบตาต่อกัน สบตาประสานจิตใจ เกิดเป็นความหมายต่อกัน อยากอยู่ใกล้ชิดผูกพันกันเรื่อยไป เกิดเป็นความรัก ขึ้นในหัวใจ ฉันไม่คิดว่าฉันจะรู้ว่าใจของฉัน เกิดมีความรักเธอเมื่อใด รู้แต่เพียงว่าจำภาพเธอขึ้นใจ จดจำเธอไว้เมื่อกาลครั้งที่เจอกัน * พบว่าลมหายใจเข้าออก ฉันมีเธอมีแต่เธอเท่านั้น หลับตาก็เห็นหน้าเธอ เร่งวันให้พบหน้ากัน อยากอยู่ใกล้ชิดผูกพันกันเรื่อยไป เกิดเป็นความรัก ให้เธอทั้งใจ หากเธอนั้นต้องการจะถาม ยากจะหาถ้อยคำอธิบาย มันเกิดขึ้นที่หัวใจ บอกเธอได้แค่นี้ (ซ้ำ *) เกิดเป็นความรัก ที่ในหัวใจ ไม่มีเหตุผล นี่คือหัวใจ นี่คือหัวใจ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 22 ธ.ค. 48 18:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านเสร็จแล้วก็ยิ้มๆ ^ ^ หุๆ  ชอบนางเอกจัง  สับสนๆเหมือนมิรันเลย  - -" V ^ ^ จะรอติดตามนะคะ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 23 ธ.ค. 48 09:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 23 ธ.ค. 48 11:02:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิดว่าพิมพ์สระอุ สระอี เติม ง ดีกว่าปล่อยมันหายไปเลยน่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 24 ธ.ค. 48 11:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น้องน้ำค้าง  ชื่อน่ารักจัง ^___________^ สมัยเรียนก็ชอบอ่านนิยายเหมือนกันค่ะ  พกนิยายติดตัวเลย  ว่างเมื่อไรอ่านเมื่อนั่น อิอิ จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 24 ธ.ค. 48 17:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นางเอกเหมือนใครหนอ น่ารักเหมือนคนเขียนหรือเปล่าเอ่ย จากคุณ : รียา-อารียา - [ 26 ธ.ค. 48 00:21:47 ]