ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศของมหาวิทยาลัยครึกครื้นเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันรับน้องใหม่ ฉันรู้สึกฮึกเหิมพอสมควร ก็จำได้ว่าวันนี้เมื่อปีที่แล้วยังถูกแกล้งอยู่เลย ปีนี้ได้เป็นคนแกล้งบ้างคนน่าสนุกไม่เบา “ศา” เสียงของวุ้นนั่นเอง “ไปเข้าซุ้มกันเร็ว น้องๆทยอยกันมาแล้ว” “อืมๆ ไปเดี่ยวนี้แล้ว” ฉันรับคำก่อนจะเก็บอาการดี๊ด๊าแล้วรีบเดินตามเพื่อนไป ที่ซุ้มคณะวิศวกรรมศาสตร์ น้องๆปีหนึ่งเข้ามานั่งเรียงกันเป็นตับ มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเท่าตัว ฉันกวาดสายตามองน้องๆที่คุยกันอย่างสนุกสนาน บางคนก็เล่นกันเหมือนเด็กๆ มองไปฉันก็แอบยิ้ม คิดในใจว่าให้หัวเราะกันให้พอใจ ก่อนจะหัวเราะไม่ออก แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักเมื่อสายตาไปปะทะเข้ากับหนุ่มน้อยหน้าใส ร่างบึกคนหนึ่งเข้า มันไม่ใช่อาการปิ๊งหรือตกหลุมรักเสียด้วย แต่เป็นอาการอึ้งกิมกี่ พูดไม่ออกต่างหาก สมองตื้อไปเลย ฉันควรจะเข้าไปทักหรือทำเป็นไม่รู้จักดีล่ะ จะบอกยัยวุ้นก็คงต้องเล่ากันเป็นฉากๆ แล้วฉันหาทางออกได้ เดินไปจัดของทางอื่นดีกว่า แล้วส่งคนอื่นมาแทน แต่พอขาไม่ค่อยยาวของฉันก้าวเท่านั้นแหละ “ศา แกจะไปไหน” วุ้นทักขึ้น “นี่แกจะทิ้งฉันเหรอ” เสียงค้อนไม่ค่อยพอใจ “เปล่า ฉันจะไปจัดของทางโน้น แกจะไปกับฉันมั๊ยล่ะ” แก้ตัวทันควัน “จัดอะไร แกจะจัดอะไร หน้าที่แกคือต้อนรับน้องไม่ใช่เหรอ” วุ้นท้วง ฉันหันมายิ้มแห้งๆก่อนสาวเท้ากลับมาที่เดิม พยายามทำหน้าปกติ ไม่มีอะไรทั้งสิ้น มองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ทางหนุ่มน้อยคนนั้น “อ๋อ เจอคู่กรณีเหรอจ๊ะ ถึงต้องหนีน่ะ” วุ้นกระซิบถาม ทำเอาฉันพูดไม่ออก มันเดาถูกได้ยังไง แม้จะไม่ถูกทั้งหมด แต่ก็เกือบล่ะ “เปล่าเสียหน่อย คู่กรณีอะไรกัน ฉันไม่เคยมีแกก็รู้” วุ้นกับฉันสนิทกันตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี่ เพราะเรามาจากโรงเรียนวัดเหมือนกัน ต่างกันตรงที่ของฉันวัดฝรั่งแต่ของวุ้นวัดไทย ฉะนั้นคงไม่แปลกที่เราทั้งคู่แทบจะไม่มีเพื่อนเพศตรงข้ามเลย   ในเมื่อไม่มีทางเลือก ฉันจึงต้องพยายามทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นจำไม่ได้ ไม่รู้จัก และมันก็ได้ผล   การแนะนำตัวของน้องๆผ่านไปทีละคนๆอย่างสนุกสนาน แต่ละคนมีลีลาการพูดที่ต่างกันไป จนฉันแอบแซวไม่ได้ว่าเข้าผิดคณะกันรึเปล่า น่าจะไปอยู่นิเทศฯเสียมากกว่า และแล้วก็ถึงคิวหนุ่มน้อยหน้าใส ร่างบึกเสียที “สวัสดีครับ ผมชื่อธนทัตครับ มาจากโรงเรียน........ อยากเข้าคณะนี้มากครับ หวังว่าคงได้รับการต้อนรับที่ดีจากพี่ๆทุกคนนะครับ” เขาพูดสั้นๆ ไม่มีลีลาอะไรมากนัก ทำให้ฉันสัมผัสถึงความเป็นตัวตนที่ไม่เปลี่ยนแปลง พูดน้อยกับคนอื่น แต่ถ้าสนิทละก็ไม่หยุดปากเลย เมื่อพูดจบก็หันไปยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับพี่ๆที่ยืนข้างหน้าทุกคน รวมทั้งฉันด้วย เขายิ้มอย่างสนิทใจ ไม่มีอาการตกใจหรือแปลกใจแม้แต่น้อย ฉันก็ยิ้มตอบเรียบๆ ไม่แสดงท่าทีใดๆ การแนะนำตัวของน้องๆจบแล้ว เป็นเวลาที่จะเริมทำกิจกรรมรับน้องสุดโหด มากกว่าปีไหนๆ เนื่องจากรุ่นฉันก็โดนหนัก เลยต้องมาลงที่น้องรุ่นนี้ เป็นธรรมเนียมปฏิบัติของคณะไปเสียแล้ว แต่จะไม่สนุกก็ตรงที่น้องผู้ชายหลายคนไม่ค่อยจะสะทกสะท้านมากนัก เพราะการฝึกรด.ที่พวกเขาผ่านมานั้น หนักกว่านี้เป็นทวีคูณ จะมีก็แต่น้องผู้หญิงที่เริ่มหน้านิ่วอยากกลับบ้าน นั่นล่ะคือสิ่งที่รุ่นพี่ทุกคนต้องการ เพราะชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยต่างจากโรงเรียนก็ตรงที่ เราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองแต่ก็ไม่ทิ้งเพื่อน ความสามัคคีและความอดทนคือสิ่งสำคัญในการอยู่ร่วมกัน เวลาผ่านไปน้องแต่ละคนสะบักสะบอมไม่ต่างกัน บางคนเลอะโคลนเป็นทางตามตัว บางคนหน้าก็เต็มไปด้วยสารพัดสี หรือตัวเปียกน้ำชุ่มก็มี สักพักก็มีเสียงเฮจากน้องกลุ่มใหญ่ เมื่อรุ่นพี่ประกาศให้แยกย้ายไปทานอาหารกลางวัน ซึ่งก็คือข้าวกล่องที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้นั่นเอง “น้องๆทุกฐาน ขึ้นจากฐานได้แล้วครับ แล้วไปรับข้าวที่โรงอาหารด้านซ้ายมือนะครับ” เสียงประกาศจากพี่ปี 3 ดังขึ้น “เฮ!” เสียงนี้ดังมาจากทุกทิศของมหา’ลัย และส่วนมากจะเป็นน้องผู้หญิง ฉันกับวุ้นก็เตรียมตัวล้างไม้ล้างมือเพื่อไปกินข้าวกล่องเช่นเดียวกัน ในขณะที่กำลังเดินขวักไขว่ปะปนกับคนนับพัน ความซุ่มซ่ามก็บันดาลให้ฉันชนเข้ากับผู้ชายตัวหนาเข้าอย่างจัง “โอ๊ย!” ฉันลงไปกองกับพื้นเพราะแรงกระแทก แต่อีกฝ่ายกลับไม่กระเทือนแม้แต่น้อย “ขอโทษครับ” เขากล่าวขอโทษพร้อมกับยื่นมือมาให้ฉัน คนหมดแรงอย่างฉันเลยจำยอมให้เขาช่วยพยุง เมื่อขึ้นมายืนตั้งหลักได้ ต่างฝ่ายต่างก็อึ้งไป ยืนนิ่งเป็นหุ่นกันทั้งคู่ “เอ่อ! พี่ศา” นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักคนตรงหน้ามา ที่เขาทำหน้าเป็นไก่ตาแตกได้หน้าขันที่สุด “หนุ่ม!” แม้จะรู้สึกตลก แต่ขำไม่ออก ตลอดเวลาที่เจอกันทุกวันตอนไปโรงเรียน ไม่เคยแม้แต่จะทักทายกัน แต่วันนี้เขากลับเรียนชื่อฉัน แม้ว่าจะเป็นเพราะความตกใจหรืองงก็ตาม “เอ่อ! เราไปกินข้าวก่อนนะ” พูดจบก็ลากยัยวุ้น ที่ยืนอึ้งเช่นกัน เดินไปทันที แต่ยัยวุ้นกลับดึงมือฉันไว้ “นี่มันอะไรกันศา แกรู้จักน้องเขาด้วยเหรอ” คนสงสัยถามจริงจัง “นี่ใช่มั๊ยคู่กรณีแก ฉันจำได้ว่าน้องเขาอยู่คณะเรา” ซักไม่เลิก แม้จะเดินออกมาไกลพอสมควรแล้วก็ตาม “แกจะบ้าเหรอ ก็แค่เพื่อนกัน” ฉันเน้นคำสุดท้าย “หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็น้องเพื่อนบ้านรู้จักกันตั้งแต่จำความได้เลย” ฉันเริ่มอธิบายยาว   “เป็นเพื่อนกัน แล้วทำไมแกไม่เขาไปทักน้องเขาตั้งแต่แรกล่ะ” วุ้นตั้งคำถามเหมือนฉันเป็นจำเลย “ก็...”ฉันตอบไม่ออก จะพูดตามตรงเหตุผลก็ดูฟังไม่ขึ้นเลย “มันไม่สนิทกันแล้ว เลยไม่กล้าทัก กลัวเขาจะจำไม่ได้น่ะ” “แต่เขาก็จำแกได้หนิ ทำไมแกไม่คุยกะเขาล่ะ ดูท่าเหมือนจะยังหาเพื่อนไม่ได้ซะด้วย แกน่าจะไปชวนเขามากินข้าวกับเรานะ” วุ้นเสนอความคิดเห็นเป็นชุด ทำเอาฉันพูดไม่ออก “อย่าเลย เดี่ยวเขาก็หาเพื่อนได้เองล่ะ แกอย่าลืมสิเขาต้องอยู่ที่นี่อีก 4 ปีนะ ถ้าตอนนี้ยังหาเพื่อนไม่ได้ ต่อไปจะทำยังไง” ฉันหาเหตุผลที่ดูดีที่สุดค้านเพื่อนสาว “นั่นสินะ งั้นเราไปกันเถอะไส้จะขาดแล้วอะ” วุ้นเห็นด้วยกับเหตุผลของฉัน เราสองคนจึงเดินจูงมือกันไปที่โรงอาหาร ที่โรงอาหารละลานตาไปด้วยกลุ่มนักศึกษาที่กรูกันเข้ามาด้วยความหิว ที่นั่งก็แทบจะไม่มีเหลือ ฉันกับวุ้นเลยตกลงกันว่าต้องมีคนหนึ่งนั่งเฝ้าโต๊ะและให้อีกคนไปรับอาหาร ข้อสรุปก็คือฉันเป็นคนนั่งเฝ้าโต๊ะ ส่วนวุ้นเป็นคนไปรับข้าว ที่นั่งของเราทั้งสองคนอยู่ริมขวาสุดของโรงอาหารที่พอมีที่เหลือให้คนได้อีกประมาณ 4 คนพอดี ฉันนั่งคิดะไรเรื่อยเปื่อยเพราะไม่ค่อยหิวมาก จึงไม่ได้ใจจดจ่อกับอาหารที่กำลังจะมา มัวแต่คิดถึงกิจกรรมต่อไปที่จะให้น้องทำมากกว่า แต่แล้วก็มีเสียงแทรกเข้ามาในความคิด “ผมนั่งด้วยคนนะครับ” เสียงที่คุ้นหูแต่คิดไม่ออก เจ้าของเสียงนั่งลงข้างๆ ฉันสัมผัสถึงความคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก จึงหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงนั้น เขายิ้มเจื่อนๆ “ผมหาที่นั่งไม่ได้เลยครับ พอดีเห็นตรงนี้ว่าง ก็เลย...” “ไม่เป็นไรหรอก” ฉันตอบสั้นๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี พอดีกับที่วุ้นเดินมาพร้อมข้าวกล่องในมือ เป็นอันยุติอาการเก้ๆกังๆของฉัน แต่แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนซี้ “ศา เดี่ยวฉันไปนั่งกะพวกไอวุธนะ มันเรียกพอดีอะ แต่แกไม่ต้องไปหรอก มันเหลือที่เดียว ไปละนะ” แล้ววุ้นก็เดินกึ่งวิ่งไปจากฉันอย่างรวดเร็ว ไม่รอคำตอบจากฉันเลย หลังจากที่เพื่อนทรยศเดินจากไป ฉันค่อยๆเปิดกล่องข้าวออก ทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกไม่ต่างไปจากเมื่อ 4ปีก่อนเลย  ต่างคนต่างไม่กล้าพูด ไม่มีใครกล้าเริ่มก่อน ข้าวแต่ละคำกว่าจะลงคอไปได้ช่างยากเย็น “เอ่อ.... พี่ศาเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีมั๊ยครับ” แต่แล้วหนุ่มก็เริ่มพูดจนได้ ณ.วินาทีนั้น ฉันงง เหมือนฝันเหลือเกิน ฝันที่ฉันอยากให้เป็นจริงมาตลอด ฉันเคยคิดเสมอว่าถ้าวันหนึ่งใครคนหนึ่งกล้าพูด ฉันจะเป็นคนรื้อฟื้นความสัมพันธ์เอง “เอ่อ! ก็ดี สบายดี แล้วหนุ่มล่ะ”  เสียงฉันติดๆขัดๆ พยายามหายใจเข้าลึกๆ “ผมก็สบายดี บังเอิญจัง ไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นรุ่นน้องพี่ศาได้” ท่าอายๆ แบบนี้ล่ะตัวตนของเขา “แหม! ทำไมล่ะ หนุ่มก็เรียนเก่งนิหน่า เก่งกว่าเราอีก” คราวนี้เสียงเริ่มเป็นปกติ แล้วการสนทนาของเราทั้งคู่ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับข้าวที่ค่อยๆพร่องลงไป เรื่องที่คุยส่วนใหญ่ก็คือชีวิตของแต่ละคน พวกเราคุยกันเพลินจนไม่ได้สังเกตว่าคนในโรงอาหารแทบจะไม่เหลือแล้ว เสียงหัวเราะของกันและกันที่ต่างคนต่างไม่ได้ยินมานาน ทำให้พวกเราไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย ความรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอนุบาลอีกครั้งของพวกเราเริ่มขึ้น คุยมาราธอนไม่สนใครทั้งนั้นคือความสุข “น้องๆปีหนึ่งทุกคนเข้าฐานได้แล้วครับ พี่ๆปีสองก็ไปประจำที่ของตัวเองนะครับ” เสียงประกาศจากพี่ปี 3 ดังขึ้น ทำให้ฉันและหนุ่มรู้สึกตัว พวกเราลุกขึ้นพร้อมกัน เดินไปทั้งขยะที่ถุงดำที่ทางโรงอาหารจดให้ ฉันจับมือหนุ่มเหมือนตอนป็นเด็กแล้วเดินไปเข้าฐาน โดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง ที่ต่างแปลกใจในท่าทีของเราทั้งสอง อยากให้ทางยาวเป็นกิโลที่สุด ฉันดีใจและมีความสุข ความเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อเช้าหายไปหมด มันไม่ใช่เพราะข้าวที่เติมพลังกาย แต่มันเป็นเพราะน้องชายที่ฉันจูงมือเขาอยู่ต่างหาก วันนี้เราสองคนต่างไขข้อข้องใจที่ว่า ทำไมเมื่อ 4 ปีก่อน เราถึงได้ห่างเหินกัน และทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน เหตุผลก็คือเพราะความเป็นวัยรุ่นของเราทั้งคู่ ฉันที่เป็นผู้หญิงก็ไม่กล้าพูดกับเขาก่อน ส่วนผู้ชายอย่างเขาก็เพราะความเป็นคนเรียบร้อย จึงไม่กล้าพูดกับฉันก่อนเช่นกัน แต่เรามั่นใจว่าต่อไปนี้จะไม่มีเหตุการณ์นั้นอีกแล้ว ด้วยเพราะอายุที่เพิ่มขึ้น วุฒิภาวะก็มากขึ้นตามไปด้วย ความคิดแบบเด็กๆก็หายไปเช่นกัน จากวันนี้ไป เราจะเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม จากคุณ : นิศานันท์ - [ 25 ธ.ค. 48 00:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แน่รื้อ อิอิ จากคุณ : scottie - [ 25 ธ.ค. 48 15:57:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากให้เพิ่มตอนจบอีกนิดนะครับ แต่ถ้าจะจบแบบนี้ก้อไม่เลวนะฮะ อุอุอุอุ เขียนดีนะฮะ ทำเอาผมนึกภาพตามได้ทุกฉากเลยอ่ะ จากคุณ : genetic boy - [ 26 ธ.ค. 48 01:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหอๆๆ คนเขียนอยากบอกว่า เรื่องนี้มาจากประสบการณ์จริงคะ แต่แค่ครึ่งแรกเท่านั้นคะ (ตอนนี้กับน้องคนนั้น ไม่กล้ามองหน้ากันเรย 555+) ส่วนที่เริ่มตั้งแต่เข้ามหาลัย เป็นเรื่องแต่งคะ เหอๆๆ เข้ามาติกันเยอะๆๆนะคะ ขอบคุณคะ จากคุณ : นิศานันท์ - [ 26 ธ.ค. 48 11:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ครึ่งแรกปูพื้นน้อยไปนิดค่ะ ไม่เข้าใจว่าเกี่ยวข้องเป็นอะไรกัน แค่เพื่อนบ้าน หรือเป็นญาติห่างๆด้วยอะไรแบบนี้  แต่ครึ่งหลังดีมากค่ะ เข้าใจอารมณ์ของตัวละคร อ่านแล้วน่ารัก แอบเอาใจช่วย แอบลุ้น ว่าแต่ แค่น้องชายแน่รื้อ?? หึหึ Merry Christmas & Happy New Year ค่ะ จากคุณ : พิมลพัทธ์ - [ 29 ธ.ค. 48 22:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนจบสั้นไปนิดนะคะจบเร็วไป แต่ก็ถือว่าโอเคนะ สำนวนใช้ได้เลย เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ  อ่านแล้วเห็นภาพ ดูเป็นเรื่องที่สามารถเกิดขึ้นกับคนเราได้จริงๆ พยายามต่อไปนะคะ  รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : จิ๊บจิ๊บ ขำขำน่า - [ 30 ธ.ค. 48 23:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตบมือดังๆให้ 3 ที เก่งอ่ะ แต่ก็เห็นด้วยกับความเห็นที่ผ่านมานะว่าตอนท้ายดูจะรีบจบไปซักหน่อย คือยังไม่ค่อยเข้าใจว่ทำไมแค่ทานข้าวแล้วถึงเปลี่ยนไปได้ แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วจ้ะ สู้ต่อไปน๊า จากคุณ : พี่ปลา - [ 15 ม.ค. 49 00:46:01 A:161.200.255.161 X: ]