บัดนี้…ผมอยู่เดียวดาย ท่ามกลางความเวิ้งว้างเปล่าเปลี่ยวสุดจะพรรณนา…

รอบกายผมดารดาษไปด้วยเศษซากอสุภแห่งความสับสนโกลาหล วุ่นวายเกินกว่าจะจัดให้เข้ารูปเข้ารอยดังเดิมได้…

ในใจผมอัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้า ท้อแท้ สิ้นหวัง…

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ เฮือกหนึ่ง…


นานมาแล้ว…เมื่อครั้งผมยังเยาว์วัยกว่านี้มากนัก ผมเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นที่จะสรรสร้างสิ่งใหม่ สิ่งซึ่งจะก่อให้เกิดประโยชน์ในอนาคตกาลขึ้นมา

แรกเริ่มนั้น สิ่งที่อยู่ล้อมรอบผมล้วนแล้วแต่ไร้ซึ่งระเบียบ ชวนให้แลดูสับสนและยุ่งเหยิงยิ่งนัก มิพักต้องเอ่ยถึงความลำบากในการคลำหาจุดเริ่มต้นที่ดูเหมือนจะไม่เคยมีอยู่ให้เจอ

แต่ด้วยเวลาจำนวนหนึ่ง บวกกับพลังงานที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในตัว ผมก็สามารถเริ่มต้นโครงการในฝันขึ้นมาได้ ความวุ่นวายสับสนที่เคยมีก็ได้รับการจัดระเบียบเสียใหม่ สิ่งต่างๆ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

และแล้ว จากที่เคยทำงานอยู่เพียงลำพัง ผมก็มีผู้ช่วยเพิ่มขึ้นมาทีละคนสองคน คอยแบ่งเบาภาระอันหนักหนาสาหัสไปจากผม

เดิมทีนั้น พวกเขาล้วนเป็นคนใหม่ทั้งต่อผม ต่อโครงการนี้ และต่อกันและกัน

แต่นานวันเข้า พวกเขาก็เริ่มคุ้นเคยกัน สนิทสนมกัน ร่วมแบ่งกันความรู้สึกที่มีด้วยกัน หัวเราะด้วยกันในยามสุข ร่ำไห้ด้วยกันในยามทุกข์ ทุกคนล้วนแต่กลมเกลียว เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

แน่นอนว่าผมให้ความเอาใจใส่ต่อพวกเขาทุกคน มอบความรักที่มีให้ทุกคนเท่าเทียมกันเพื่อไม่ให้ใครรู้สึกน้อยใจ ทุกคนล้วนแล้วแต่ก็รักผม เคารพเชื่อฟังผม แสวงหาคำแนะนำดีๆ จากผม และช่วยผมดำเนินโครงการในฝันให้เติบโตไปได้อย่างรวดเร็วเกินความคาดหมาย

และทุกวัน ก็มีคนใหม่ๆ ก็เข้ามาอยู่กับผมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนจากกลุ่มคนเพียงหยิบมือหนึ่ง ก็ขยายขนาดขึ้นนับสิบเท่า…ร้อยเท่า…พันเท่า…หมื่นเท่า…แสนเท่า…ล้านเท่า…มากขึ้นนับอสงไขย จนผมเองยังระบุจำนวนไม่ถูกด้วยซ้ำ

แต่ไม่ว่าจะมากมายมหาศาลเพียงใด ผมก็ยังคงมอบความรัก ความเอาใจใส่ที่มีต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันเช่นเดิม เพราะพวกเขาต่างก็สำคัญต่อโครงการในฝันของผมยิ่งนัก

ทว่า… คงจะจริงอย่างที่บางคนบอกผมไว้ “มากหมอ…ก็มากความ”…

คนในกลุ่ม จากที่เคยรักใคร่กลมเกลียวกัน เริ่มมีความเห็นขัดแย้งกันทั้งในเรื่องเล็กน้อยบ้าง เรื่องใหญ่ที่สำคัญอย่างยิ่งบ้าง…

ครั้นไม่ลงรอยกันก็นำมาซึ่งการไม่พอใจกัน โกรธเคืองกัน กลั่นแกล้งกัน ทะเลาะเบาะแว้งกัน นับวันยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

ผมไม่ต้องการให้ใครๆ แตกแยกกัน จึงจำเป็นที่จะต้องยื่นมือแทรกเข้าไปช่วยเหลือแทบทุกเรื่อง พยายามช่วยให้คู่กรณียอมความประนีประนอมกัน หลายกรณีพิพาทจบลงไปได้ด้วยดี แต่หลายกรณีก็ลงเอยด้วยการแตกหักกันทั้งสองฝ่าย มองหน้ากันไม่ติดอีกต่อไป

ต้นเหตุแห่งความขัดแย้งที่เกิดขึ้นมีมากมายหลายหลากต่างกันไป ทั้งความคิดเห็นไม่ตรงกัน ขัดผลประโยชน์กันและกัน แย่งชิงสิ่งที่ปรารถนากัน ซ้ำร้ายไปกว่านั้น ผมสืบรู้มาได้ว่า บางกรณีเกิดขึ้นโดยมีชื่อของผมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ทั้งที่ผมแทบจะไม่ได้รู้เห็นเป็นใจอะไรด้วยเลย

งานที่ดำเนินอย่างดีมาโดยตลอดเริ่มส่อแววล้มเหลว ผู้ช่วยที่เคยอยู่กันพร้อมหน้าหายตัวไปทีละรายสองราย ไปร่วมการพิพาทกันเองบ้าง ไปนอนพักอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวบ้าง บางคนก็เปลี่ยนหน้าที่จากช่วยผมสร้างสิ่งต่างๆ มาเป็นทำลายสิ่งที่ผมและคนอื่นๆ ก่อนหน้าเขาสร้างขึ้นมา

และแล้ว…ก็มีบางคนก็คิดการใหญ่ ตั้งตนเป็นใหญ่แทนผมขึ้นมา รวบรวมกำลังพลเข้าประหัตประหารกัน โดยต่างก็มีเป้าหมายสูงสุดคือ กำจัดเพื่อนร่วมกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยกับตนออกไปให้หมดสิ้น และครอบครองทุกสิ่งไว้ในกำมือของตน

ในที่สุด ความอดทนของผมก็หมดสิ้นลง…


บัดนี้…ผมอยู่เดียวดาย ท่ามกลางความเวิ้งว้างเปล่าเปลี่ยวสุดจะพรรณนา…

รอบกายผมดารดาษไปด้วยเศษซากอสุภแห่งความสับสนอลหม่าน วุ่นวายเกินกว่าจะจัดให้เข้ารูปเข้ารอยดังเดิมได้…

ผมกวาดสายตามองชิ้นส่วนแห่งความโกลาหลโดยรอบ พลางนึกย้อนไปถึงวันแรก วันที่ทุกสิ่งเริ่มต้นขึ้นมาด้วยความสดใส ทว่าบัดนี้…กลับเหลือเพียงความทรงจำ ผู้คนมากมายต่างหายไปหมดสิ้น สิ่งที่เคยเป็นรูปเป็นร่างกลับพังทลายลงจนไร้ระเบียบอีกครั้ง…ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะโทสะของผมเพียงวูบเดียว

ในใจผมอัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้า ท้อแท้ สิ้นหวัง…

แต่แล้ว ผมก็คิดขึ้นได้…ในวันแรก วันที่ผมเริ่มโครงการในฝันนั้น ผมคิดไม่ตกว่าจะดำเนินตามแนวทางเช่นใด แทบจะหาจุดเริ่มต้นไม่พบด้วยซ้ำ แต่แล้วผมก็สามารถสร้างสรรค์ชิ้นงานที่เคยยิ่งใหญ่ สวยงามอย่างที่สุดมาได้แล้ว หากเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเล่า…

สิ่งที่ผมเคยพร่ำสอนเหล่าผู้ช่วยที่รักยิ่งเอาไว้ผุดขึ้นในใจอีกครั้ง สิ่งซึ่งเราไม่ควรเสียไป

…ความหวัง…

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ เฮือกหนึ่ง…

ต้องเปิดไฟสร้างสมาธิเสียหน่อย…


“แสงสว่างจงบังเกิด”


และแล้ว…แสงสว่างก็แยกตัวออกจากความมืด…อีกครั้ง