“ผ่านพบไม่ผูกพัน”  พลัน เห็นดวงจันทร์  “เท่าดวงอาทิตย์”

        ช่วงนี้ผมได้อ่านหนังสือ อยู่2เล่ม  ที่เนื้อหาภายในเล่มมีความสอดคล้องกลมกลืนกันอย่างประหลาด  เล่มแรกนั้นเขียนโดย นักคิด นักเขียนคนสำคัญของไทย ชื่อ เสกสรรค์ ประเสริฐกุล  อดีตผู้นำนักศึกษาในเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516  ล่าสุดได้รับรางวัลทรงเกียรติของนักเขียนที่ชื่อว่า “ศรีบูรพา” หนังสือเล่มนั้นชื่อ  “ผ่านพบไม่ผูกพัน”    ผลงานในอดีตของเขาส่วนใหญ่เป็นความเรียง ที่มีมากมายและพิมพ์ซ้ำรวมเล่มหลายครั้ง   งานส่วนใหญ่เขียนขึ้นจากมุมมองของเขาต่อโลก สังคม และชีวิต  ซึ่งเป็นที่ยอมรับในวงวรรณกรรมว่า งดงามในการใช้ภาษา  และทรงคุณค่าในแง่ของวรรณกรรม

        อีกท่านหนึ่ง เป็นคนหนุ่มที่มากด้วยความคิดสร้างสรรค์ และรุ่มรวยอารมณ์ขัน  ตัวหนังสือของเขาอารมณ์ดีแบบมีสมอง และคมคายลึกซึ้ง   เขาเป็นเจ้าของคอลัมน์สุดฮิตที่ชื่อว่า “คุยกับประภาส” ในมติชนรายวัน ฉบับวันอาทิตย์  หนังสือเล่มนั้นชื่อ  “เท่าดวงอาทิตย์”    ผลงานในอดีตของเขายังการันตี วิธีการมองโลกแบบพลิกขั้ว  หลากหลาย  รวมถึงการมองโลกในแง่ดี และอ่อนโยนต่อชีวิต  ทั้งในบทละคร  บทโทรทัศน์  และในบทเพลงของวงเฉลียง ซึ่งเนื้อเพลงเกือบทั้งหมด เป็นฝีมือของเขา  

        แต่ที่สำคัญที่สุด  ผมกลับชอบ “คำนำ” ของเล่มแรกที่สุด มากกว่าเนื้อหาภายในเล่มด้วยซ้ำ   ส่วนเล่มหลังผมอ่าน “คำนิยม” ของ คุณปาริชาติ  สถาปิตานนท์ ที่เขียนถึง  “พี่จิก” (ประภาส ชลศรานนท์) ถึง2รอบ   อ่านแล้วต้องหยุดคิดอยู่นาน  กว่าจะพลิกอ่านหน้าต่อไป

        “คำนำ” ในเล่มแรก  ชี้ให้เราเห็นถึง สาระสำคัญของการมีชีวิต  ซึ่งก็คือ  มุมมองต่อชีวิตของเราเอง ที่เราจะมองในด้านลบ หรือด้านบวกก็ได้   ถ้าเราเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย  ทุกๆเหตุการณ์ในชีวิตก็จะมีแต่ด้านร้าย แม้ในเรื่องที่ดีที่สุด   ตรงข้าม ถ้าเรารู้จักมองโลกในแง่ดี ทุกๆเรื่องร้าย ก็มีด้านดีของมันมาให้เราค้นหาพบเห็นได้ สอนเราได้    การที่เราจะรู้จักมองโลกในแง่ดีก็คือ  ต้องอาศัยความกล้าในการเผชิญทุกอย่างในชีวิต  และหาจุดลงตัวที่จะสัมผัสสัมพันธ์กับมัน

        ใน “คำนิยม” ของเล่มหลัง  คุณปาริชาติ เปรียบเทียบการดำเนินชีวิตเหมือน “เรือใบ” กลางทะเล  เราไม่อาจกำหนดทิศทางลมให้ตามใจเราได้  แต่เราอาจปรับ “ใบ” ให้สอดคล้องสัมพันธ์กับลม  เพื่อหาจุดลงตัวระหว่าง  ”ลม”  และ  “เรือใบ” เพื่อให้นาวาชีวิตเราไปสู่เป้าหมาย  เธอเปรียบน่าฟังว่า ชีวิตคนเราก็เหมือน “เรือใบ”  เหตุการณ์ต่างๆที่เข้ามาในชีวิตเหมือน “กระแสลม”   ข้อคิดนี้ เธอได้มาจาก จิมมี่ ดีน  เธอเขียนว่านึกถึงเรื่องนี้  จากการอ่านหนังสือ  “เท่าดวงอาทิตย์”   อันที่จริงแล้ว ก่อนหน้านี้  ผมเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของคุณปาริชาติ  ในหนังสือพิมพ์มติชน ช่วงที่เกิดเหตุการณ์ คลื่นสึนามิใหม่ๆ   ทราบว่าเธอต้องสูญเสียครอบครัวที่อบอุ่นไปทั้งหมด  ทั้งคุณพ่อคุณแม่ พี่สาว และน้องสาว  แต่เธอก็สามารถปรับทิศเรือใบชีวิตให้แล่นผ่านกระแสลมแรงไปได้ด้วยดี  ด้วยกำลังใจจากบทกลอน  “เราจะผ่านเรื่องร้ายไปด้วยกัน”  (บทกลอนนี้ได้รวมเล่มอยู่ใน “เท่าดวงอาทิตย์” )

        เมื่อได้อ่านหนังสือทั้ง2เล่มนี้  ก็เกิดการบรรจบของแม่น้ำสองสายผ่านความคิดอย่างประหลาด   บทบรรยายประกอบภาพ ทำให้เปิดมิติของมุมมองให้กว้างขึ้นใน “ผ่านพบไม่ผูกพัน”   และย้อนกลับไปอ่านตัวหนังสืออารมณ์ดีและคมคายใน “เท่าดวงอาทิตย์”  ได้อย่างเข้าใจมากขึ้น   กับการสนทนากันผ่านตัวหนังสือ ในแง่มุมชีวิตที่หลากหลายทั้งเรื่อง งาน  ความรัก  ลูก  แม่  ครู    ปริศนาชวนคิด  ศาสนา  ปรัชญา ฯลฯ

        ภาพชีวิตของสรรพสิ่งรอบตัว  ที่ถูกบันทึกด้วยฟิล์ม และบรรยายด้วยตัวหนังสือที่ลึกซึ้งของ คุณเสกสรรค์  กับ ภาพชีวิตผุ้คนในสังคมเมืองที่สนทนาผ่านตัวหนังสือในมุมมองหลากหลายมิติของ พี่จิก   ก่อให้เกิดแง่คิดและจินตนาการ ที่ทำให้เราต้องย้อนกลับมาดู “ตัวตนภายใน”  ของเรา  อย่างเข้าใจและเรียนรู้มากขึ้น  ในวูบหนึ่งของความคิด ผมพลันคิดถึง กระแสพระราชดำรัสเมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 2548  ในเรื่อง  “ความพอเพียง”  ถ้าหากเราจะรู้จักพอเพียงเท่าดวงจันทร์ เราก็อาจสุขใจได้เท่าดวงอาทิตย์  ขณะที่บางคน แม้จะมีทรัพย์สมบัติมากมายเท่าดวงอาทิตย์ ก็อาจหาความสุขสงบใจไม่ได้แม้เท่าผงธุลี  ถ้าไม่เคยรู้จัก “พอเพียง”

        เมื่อเรา “ผ่านพบโดยไม่ผูกพัน”  โดยไม่ติดยึดกับสิ่งต่างๆที่ร้อยรัดจิตใจให้ว้าวุ่นกังวล  เราก็อาจจะมองเห็นดวงจันทร์  “เท่าดวงอาทิตย์”  อย่าง “พอเพียง”   แล้วจะมีสิ่งใดอีกเล่าที่จะให้ความอิสระทางใจได้เท่านี้!!!!!!!!!!!

แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 48 00:01:07

แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 48 21:44:10