ความคิดเห็นที่ 1       “ ว่าไงฮะเทียน ”        หนุ่มตี๋รุ่นน้องเอ่ยทัก  แววตาระรื่นภายใต้กรอบแว่นซึ่งผิดกับอีกคนโดยสิ้นเชิง ปลายเทียนหยุดกิจกรรมตรงหน้า  เอี้ยวตัวหันมามองด้านหลังก่อนสะบัดหน้าพรืดทันทีที่เห็นคนที่หล่อนไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตมาอยู่ตรงหน้า        “ หวัดดีฮะเทียน ”         หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหลืออด “ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ  หัดมีสัมมาคารวะซะบ้าง อย่าเรียกแค่เทียนเฉยๆ ฉันไม่ชอบ”         เขายิ้ม  “ ก็ได้ฮะพี่เทียน ให้วีช่วยนะฮะ ”         “ ไม่เป็นไร  ฉันทำเองได้ ”         “ แต่ว่าสองแรงแข็งขันช่วยกันทำจะเสร็จไวกว่านะฮะ ”  หนุ่มน้อยเสนอ         “ บอกว่าไม่ต้องไง...พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ”          กวีไม่สนใจที่หล่อนพูดเลยซักนิด รีบคว้าหนังสือจากมือหล่อนแล้วเก็บชั้นบนสุดให้ “ เห็นไหมผมเก็บไวกว่า ใช้ความสูงของผมให้เป็นประโยชน์ซิฮะ...พี่เทียนจะได้ไม่ต้องเขย่งหยองๆ แบบนี้  ให้ผมช่วยเถอะน่า ”           หล่อนเหลือกตาไปมา “ โอเค ... ถ้าอยากทำนัก  งั้นเอาไปทำให้หมดเลย ” จับกองหนังสือกระแทกมือเขา           “ ด้วยความเต็มใจฮะ ”           “ ย่ะ ”  หล่อนเน้นคำบอก           เขาหัวเราะร่วนกับท่าทางของฝ่ายตรงข้าม  “ เย็นนี้ไปดูหนังกันไหมฮะ ? ”           “ อย่ามาลามปามย่ะ  รู้ซะบ้างว่านายเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร ”           “ อะไรกันฮะ ผมกับพี่อายุห่างกันแค่ปีสองปี ทำไมต้องเอาเรื่องนั้นมาคิดมากด้วย ”           ปลายเทียนส่ายหน้า “ ฉันไม่เคยคิดมากกับเรื่องนี้ย่ะ เมื่อไหร่นายจะเข้าใจฉันซะที ”           “ แล้วเมื่อไหร่พี่จะเข้าใจผมบ้างล่ะ ? ”            “ คงอีกนาน เพราะฉันไม่เคยคิดชอบเด็กรู้เอาไว้ด้วย ”            กวีฉีกยิ้ม “ แต่ผมไม่ใช่เด็กแล้ว ”            “ ถึงไม่ใช่เด็กแต่ฉันก็ไม่ชอบรุ่นน้อง ”            “ โธ่ ! จะพูดถนอมน้ำใจผมซักหน่อยก็ไม่ได้ ”            “ แล้วก็เลิกส่งดอกไม้ให้ฉันได้แล้ว ฉันอายชาวบ้านเขา...เข้าใจไหม ”            เขายักไหล่ “ เลิกส่งดอกไม้เหรอฮะ ถ้าพี่เทียนไม่อยากได้ดอกไม้ของผมก็ไม่เป็นไร ”            “ ดอกไม้ของนายจริงๆ ด้วย ” ปลายเทียนเหลือบมองอีกฝ่ายหาทางตัดบทไล่ “ นี่ ! แล้ววันนี้ไม่ซ้อมบาสหรือไงกันนายกวี ”            “ ไม่ซ้อมฮะ... "           “ โดดอีกตามเคย ”           ตี๋น้อยหยักหน้าหงึกๆ   อีกคนแย่งหนังสือในมือหยาบกลับ “ ไปๆ กลับบ้านไปซะ ป่านนี้พ่อแม่นายเป็นห่วงแย่แล้ว ฉันจะทำงาน...นายกลับไปได้แล้ว ”           กวีกลั้นยิ้มอย่างรู้ทัน “ โอเค งั้นเจอกันที่บ้านนะฮะ ผมจะแวะไปฝากท้องที่บ้านพี่เทียนซะมื้อ ” ปลายเทียนสั่นหัวดิก มองชายหนุ่มที่เดินจากไปด้วยความหงุดหงิดใจเป็นที่สุด           สงสัยว่าปลายเทียนจะต้องหาเรื่องกลับดึกๆ จะได้ไม่ต้องไปร่วมโต๊ะกินข้าวกับรุ่นน้องจอมตื้อคนนี้           วันถัดมา...ดวงตาคมโตของสาวน้อยนางหนึ่งเพ่งมองออกไปยังนอกหน้าต่าง  ปลายเทียนในชุดเสื้อยืดสีฟ้ากับมินิสเกิร์ตยีนส์สีขาวรีบเร่งโกยหนังสือเล่มหนาวางซ้อนเข้าแขนแล้วหอบเป็นตั้งๆ เดินซอยยิกออกจากห้องสมุด หล่อนรู้แค่ว่าหล่อนช้ากว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว  ฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล  แต่ทว่าทางเดินของมหา’ลัยมันช่างไกลซะจริงๆ  กว่าที่จะถึงยังที่หมาย  ร่างเล็กสะดุ้งโหย่งเมื่อฟ้าคำรามร้องบอกเป็นนัย        และสิ่งที่หญิงสาวกลัวนักกลัวหนาก็เกิดขึ้น  เมื่อสายฝนพลันเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก  หญิงสาวโอบอุ้มหนังสืออย่างหวงแหนแล้ววิ่งหาที่กำบังหลบเม็ดฝนชั่วคราวในทันใด        นี่มันอะไรกันเนี่ย !          หล่อนนึกโมโหอยู่ในใจ  เมื่อผู้คนแห่ยกโขยงมาหลบที่เดียวกับหล่อน   ที่ออกจะเยอะแยะ  ทำไมต้องมาแย่งฉันหลบตรงนี้ด้วยยะ        เมื่อถูกเบียดเสียดเยอะเข้า  ปลายเทียนก็เริ่มทนไม่ไหว  ต่อมความอดทนของหล่อนนั้นมีขีดจำกัด หล่อนจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด... ไม่มีวันซะหรอก งานเนี่ยปลายเทียนสู้ขาดใจ !!!!!!!          หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นแบบมาดนักเลง  สองไม้สองมือเต็มไปด้วยหนังสือ จนปัญญาหญิงสาวเลยต้องใช้ตัวดัน เอาไหล่เบียดเพื่อไล่บรรดาเพื่อนพ้องร่วมโลกที่มากระจุกตัวกินอาณาเขตบนพื้นที่ของเธอให้ออกห่าง  แต่ทว่า ‘ แม่หน้าหวาน ‘ ก็สู้แรงพวกนั้นไม่ได้ หล่อนจึงถูกผลักเซกระเด็นออกมาข้างนอก ... ตัวเริ่มเปียกปอน        หนังสือ  หนังสือ  หนังสือ เปียกแน่ๆ  ปลายเทียนกัดฟันกรอด  โทสะกรุ่นตลบอบอวล        ว่าแต่...ทำไมถึงมีแต่คนจับจ้องมาที่ตัวเธอ  หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น ตวัดตาโตกลับอย่างเอาเรื่อง  ครั้นปลายเท้าของใครบางคนสัมผัสลงบนพื้นถนนผ่านแอ่งน้ำนอง  เสียงฝีเท้าของคนๆ นั้นคงดังไม่เท่ากับสายฝนที่กระหน่ำอยู่ ณ ตอนนี้   หากแต่ว่าปลายเทียนกลับจับสายตาผู้คนที่มองมาได้ว่าบุคคลเหล่านั้นกำลังมองเลยไปยังร่างหนึ่งซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังของเธอ        มือหนาที่กำคันร่มแน่นเลื่อนตำแหน่งแบ่งชายคาบังฝนให้เธอหลบก่อนเปล่งเสียงทุ้มบอกว่า        “ อยู่นี่นี่เอง...ผมตามหาตัวซะทั่วมหา’ลัยเลย ” จากคุณ : PieKrob - [ 28 ธ.ค. 48 09:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2        ปลายเทียนหันขวับแล้วปรายตามองบุรุษหนุ่มร่างใหญ่          “ อาจารย์ ! ”   ร่างเล็กกว่าอุทานอารามตกใจแทบกรี๊ด  หล่อนคงเป็นหญิงสาวที่โชคดีที่สุดในเวลานี้ก็เป็นได้   อาจารย์ฐาณัฐ  ยืนกางร่มให้หล่อนอยู่...สาวๆ ที่ตกหลุมรักอาจารย์จะต้องอิจฉาเธอแน่ๆ            ปลายเทียนออกอาการเพี้ยน หล่อนคิดจินตนาการแบบกู่ไม่กลับพลันกลั้วหัวเราะคิกสมทบจนอีกฝ่ายต้องเรียกถาม  “ คิดอะไรอยู่น่ะคุณปลายเทียน ? ”         “ เปล่านี่คะ  ก็คิดไปเรื่อยเปื่อยไม่มีหรอกค่ะ  ”         “ หนังสือนั่น...ใช่ของผมหรือเปล่า ? ”         หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ “ ใช่ค่ะ  ทั้งหมด 7 เล่ม ครบถ้วนตรงตามที่สั่งเป๊ะเลยค่ะ ”         “ ส่งมาซิ  ผมถือเอง ”          ปลายเทียนส่ายหน้า  “ ไม่เป็นไรค่ะ  ”         “ อย่าเรื่องมากน่า  หนังสือมันหนักนะ คุณถือร่มก็แล้วกัน...ส่งหนังสือมาให้ผมซิ  ผมถือเอง ”  เขาว่าพลางยื่นคันร่มส่งให้หญิงสาว  ริมฝีปากบางขบเม้ม สายตาจ้องเขาหวานเชื่อม  “ เร็วเข้า  ขืนชักช้ามีหวังได้ตัวเปียกกันทั้งคู่แน่ๆ ”          ‘ ใต้ร่มคันเดียวกัน...วันฝนพรำ          ฉันยังคงจดจำ...ยังตรึงอยู่ในหัวใจ          ไม่กี่นาทีที่เธออยู่เคียงข้างกาย          ทั้งในใจที่มี มันชื่นฉ่ำไปหมดทั้งใจ... ‘          คงเป็นเพราะชายหนุ่มตัวสูงกว่าปลายเทียนตั้งหลายเท่า ทำให้คนตัวเล็กร่างอวบๆ อย่างหล่อนต้องเขย่งปลายเท้าเดินตามอยู่ตลอดเวลา  แถมยังต้องชูแขนให้สุดเท่าที่จะชูได้เพื่อไม่ให้ร่มค้ำโดนศีรษะของเขา  แม้จะเมื่อยขนาดไหนแต่หล่อนก็ไม่บ่นซักแอะ ไม่ปริปากบอกเขาว่าเมื่อยซักคำ                  ถ้าขอพรได้ซักข้อ  ‘ขอฉันยืนอยู่ข้างๆ เขาอย่างนี้ตลอดไปจะได้มั๊ย ? ’            อยากเปียกฝนกับเธอให้นานเท่านาน          อยากให้เป็นอย่างนั้นเท่าที่จะเป็นไปได้          เพื่อตัวเธอนั้นจะได้ยินเสียงจากหัวใจ          ที่ดังอยู่เรื่อยไป...ฉัน  รัก  เธอ                    * RAIN  บัวชมพู  ฟอร์ด          “ ขอบคุณนะปลายเทียน ”          เสียงทุ้มเปล่งบอกก่อนทิ้งกองหนังสือลงที่โต๊ะ  อีกฝ่ายส่ายหน้ายิกพลันบอก                  “ ไม่เป็นไรค่ะ  เรื่องแค่นี้เองปลายเทียนยินดีรับใช้อาจารย์ณัฐอยู่แล้ว ว่าแต่...อาจารย์มีอะไรจะให้หนูช่วยอีกหรือเปล่าคะ ? ”                     หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างส่งให้แล้วว่าต่อ  “ เอ่อ...คือถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูจะได้ขอตัวก่อนนะค่ะ ”                 ชายร่างสูงทรุดตัวลงที่เก้าอี้  เปิดหนังสือที่คั่นค้างไว้แล้วหน้าก้มงุดไปที่สิ่งนั้น  โดยไม่ใส่ใจกับอะไรที่รอบตัวทั้งสิ้น            “ อาจารย์ฐาณัฐคะ  หนูถามว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ ?  ”              หล่อนทวนถามเน้นเสียงหนัก  หนุ่มใหญ่ผงกหัวขึ้นเมียงมอง            “ อืม ”  เขาคราง  มือหนาผายออกเป็นเชิงอนุญาต  ซึ่งอารมณ์แบบนั้นขัดจิตขัดใจหล่อนเป็นที่สุด เหมือนกับเขาใช้หล่อนแล้วเฉดหัวหล่อนส่ง  แต่อาการขัดใจนั้นไม่ได้แสดงออกมาในอารามขัดเคือง  หล่อนไม่ได้โกรธ แต่ แววตานั้นแอบละห้อยน้อยใจอยู่ลึกๆ            ปลายเทียนเหลือบมองฝ่ายตรงข้ามอารามเสียดาย  ทำไมเวลาที่อยู่ใกล้ชิดเขา  มันช่างหมดไวขนาดนี้   สายตาคู่เข้มสบขึ้นกับดวงตาใสอย่างจัง               อุ๊ย !             หญิงสาวเสตาหลบทันควัน  เกือบแล้ว ใจหายหมด  เขาเกือบรู้ความรู้สึกของหล่อนแล้ว            “ มีอะไรหรือเปล่าคุณปลายเทียน ? ”            หล่อนแย้มยิ้มกลบเกลื่อน  มือไม้โบกปัดส่อพิรุธ “ ไม่มีอะไรค่ะ ”  พอพูดจบหล่อนก็พลิกตัวกลับ  ริมฝีปากหนาขบแน่นครุ่นคิด              “ เดี๋ยวก่อนปลายเทียน ! ”           ปลายเทียนชะงักปลายเท้ากึกแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขา  “ มีอะไรหรือคะ ? ”          “ ผมตรวจรายงานของคุณเสร็จเรียบร้อยแล้ว  อย่าลืมเอากลับไปด้วยจะได้มีอ่านตอนสอบ  ” เขาพูดเสร็จหน้าก็แทบจะมุดลงกับกองหนังสือ เคร่งเครียดตลอดเวลาเข้าอีหรอบเดิมเด๊ะ           เฮ้อ..............................           ทำไมบางทีอาจารย์ฐาณัฐก็ดูอ่อนโยน แต่ทำไมบางทีเขาก็ทำเฉยชาจนหล่อนแทบจะอ่อนใจ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนอย่างเขาจะมาสนใจผู้หญิงโก๊ะๆ รั่วๆ อย่างหล่อน                    ร่างเล็กแอบถอนใจพรืด  เดินหน้าตรงมาที่ชั้นวางข้างๆ โต๊ะทำงานของอีกฝ่ายแล้วก้มหน้าก้มตาหาเอกสารปึกหนาตามที่เขาสั่ง           “ หนูไปล่ะค่ะ ”  หล่อนว่า         “ เดี๋ยวก่อน ! ”  หญิงสาวชะงักหันขวับมามองบุรุษหนุ่ม  “ จะใช้งานอะไรหนูอีกหรือคะ ? ”        ฐาณัฐส่ายหน้าปรายสายตาขึ้น “ เปล่าซะหน่อย เห็นผมเป็นคนขี้ใช้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าแต่จะไปยังไงล่ะ  ฝนมันยังตกหนักอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ?  ”          “ นี่ไงค่ะ ” อีกคนชูปึกเอกสารเป็นเชิงตอบ          “ กระดาษนั่นไม่ช่วยกันฝนให้คุณได้หรอก  เอาไอ้นี่ติดมือไปด้วยซิ...ผมให้ยืม  ”        ปลายเทียนจุดยิ้มรับ เมื่อชายหนุ่มให้ ‘ ร่ม ’  แก่หล่อน        ใครจะหาว่าฉันบ้าบอก็ช่าง...แต่คอยดูล่ะกัน  คืนนี้ฉันจะนอนกอดร่มคันนี้ทั้งคืนเลยคอยดูซิ !         ดอกลั่นทมผลิดอกบานเป็นช่อสวย จนกระทั่งสายลมพัดผ่านพาให้หนึ่งดอกจากยอดไม้นั้นร่วงหล่นสู่เบื้องล่างตกลงตรงหน้าปลายเทียน           หญิงสาวกางร่มบังแดดยามสายเดินผ่านสวนหินที่ตกแต่งด้วยไม้ดัดและต้นลั่นทมรายล้อม  ทรุดกายนั่งลงตรงมุมม้าหินมุมหนึ่งที่เรียกว่าเงียบสงบที่สุดภายในมหาลัยเลยก็ว่าได้ ซึ่งตั้งอยู่ในซอกเลือบด้านหลังสุดของตึกมนุษย์ศาสตร์         “ แกท่าทางจะเป็นเอามากนะยัยเทียน  เพี้ยนหรือเปล่ายะมองร่มอยู่ได้   ทำไมไม่เอาไปขึ้นหิ้งบูชาซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ ? ”  พัดชาอดค่อนขอดเพื่อนสาวของตนไม่ได้           “ ฉันว่าความรักระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์เนี่ย มันดูไม่ค่อยเวิร์คเลยนะ  ”         ปลายเทียนส่ายหน้า “ ยัยพัด...ทำฉันหมดมู๊ดเลยแก !  ” อีกฝ่ายเอามือกุมท้องขำสุดฤทธิ์  “ นี่เทียน ! ฉันอยากให้แกเตรียมใจไว้หน่อยนะ อาจารย์ฐาณัฐเขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ ”         “ ขอบใจย่ะ ” ปลายเทียนเค้นเสียงขึ้นจมูกแล้วตวัดตามองตบท้าย  “ ให้กำลังใจกันสุดฤทธิ์ ”         พัดชาจ้องเขม็งราวกับจะคาดคั้น “ เมื่อไหร่จะบอกให้เขารู้ล่ะ ? ”         “ ไม่บอกไม่ได้เหรอ...ฉันเขินว่ะแก ”         “ ไม่ได้ ! ” พัดชาว่า “ ขืนต่างคนต่างไม่บอก...ฉันก็แย่น่ะซิ ”          “ แกจะแย่ยังไงวะ ” คิ้วของปลายเทียนผูกเป็นปม          “ อ๋อ...ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาฉันแหละ  ว่าแต่ให้ฉันช่วยมั๊ยเทียน ? ”          ปลายเทียนถามสงสัย  “ แกจะช่วยฉันยังไง ? ”          “ พัดชามีวิธีก็แล้วกัน ”          อีกคนสั่นหน้าดิก  “ ขอบใจนะพัดแต่อย่าดีกว่า ”          “ โธ่...เทียนจ๋า  เหลือเวลาอีกแค่เดือนเศษๆ เท่านั้นก็จะสอบไฟนอลแล้วนะ ”  พัดชาดีดนิ้วเป๊าะ          “ เออ...ไปติวภาษากับอาจารย์ซิ แผนนี้ออกดีนะ  แกว่าไหม...ได้สองเด้งเชียวนะแก  ”          “ ไม่เอาหรอก  ใครเขาจะติวให้ฟรีๆ วะพัด ”          “ ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอจ๊ะเทียน ”          ปลายเทียนส่ายหน้าแล้วตัดบทไล่เพื่อน  “ ไหนว่ามีเรียนไง  ไปเรียนได้แล้ว ”          “ โห ! ใช้มุขไล่เลยเหรอแก ”        สาวผิวเข้มรวบหนังสือยัดใส่มือเพื่อนสาว “ น่า...แล้วเจอกันคาบบ่ายนะ ”                                                                                                                 ติดตามตอนต่อไป.... แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 48 09:19:21 จากคุณ : PieKrob - [ 28 ธ.ค. 48 09:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้ด้วยนะคะ หวังว่าคงจะชอบเหมือนกันนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำติชม 5555... เขินเหมือนกัลล์นะเนี้ย ไม่เคยลองเขียนเรื่องสั้นเลย เอ้า ลองดูซักตั้ง ท่าจะสนุกแหะ !!! จากคุณ : PieKrob - [ 28 ธ.ค. 48 09:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^_^ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 28 ธ.ค. 48 10:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอตอนต่อไปอยู่นะคะ รีบๆมาล่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 ธ.ค. 48 10:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 28 ธ.ค. 48 13:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว้าว เรื่องของคุณพายกรอบมีมาให้อ่านแล้ว ดีจังเลย หรือว่าเราจะพลาดเรื่องก่อนหน้านี้ไปหรือเปล่าหว่า (มีไหมคะเรื่องหลังจากรักได้ไหม ถ้าคำตอบในใจใช่เธอ แล้วมาก่อนเรื่องนี้อ่ะค่ะ) แต่ถ้าไม่มีก็ดีแล้ว อิอิ จะได้ตามผลงานตลอดไงคะ มาเม้นท์ก่อน แล้วเดี๋ยวจะอ่านจ้า อ่านจบแล้วจะว่ากันอีกทีนะ จากคุณ : lovekalo - [ 28 ธ.ค. 48 18:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ๊ะ ใครเป็นพระเอกหว่า ต้องนายตี๋นั่นแน่ๆ เลย แต่ลี่ไม่ค่อยชอบพระเอกเด็กกว่านางเอกเลยอ่ะ ชอบอ่านเรื่องพระเอกเป็นอาจารย์ นางเอกเป็นลูกศิษย์ มันน่ารักดีอ่ะค่ะ สนุกดีค่ะ ชื่อเท่มากเลย ปลายเทียน แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : lovekalo - [ 28 ธ.ค. 48 18:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่าสนุกดีค่ะ ยาวมากไหมคะเนี่ย รอตอนต่อไปนะคะ  ^o^ จากคุณ : Noey :p - [ 28 ธ.ค. 48 23:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แต่ลูกน้ำชอบเรื่องที่พระเอกอายุอ่อนกว่านางเอกน่ะค่ะ จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 29 ธ.ค. 48 18:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หง่า ชอบอาจารย์ท่าจะไม่ดีนะ จากคุณ : scottie - [ 29 ธ.ค. 48 22:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮุๆสองคู่ควบเลย จากคุณ : รียา-อารียา - [ 2 ม.ค. 49 21:56:06 ]