4



         ทั้งสี่จ้องมองดูวิหารโรมันหลังนั้นด้วยความตะลึง
         " สวยจังเลย "
         อุ้มกล่าว
         " เข้าไปดูข้างในกันเถอะ "
         สุกิจเอ่ยจบก็รีบวิ่งนำหน้าไปก่อนใครจนอุ้มต้องร้องว่าตามหลัง
         " แหม... ว่าแต่คนอื่นเขาเริงร่า ตัวเองกลับเป็นเสียเอง "
         ทั้ง 4 คน เข้าสู่วิหารอันสุดยิ่งใหญ่อลังการแห่งนั้น ซึ่งภายในดูโอ่โถง โล่ง และกว้างขวาง มีพรมสีแดงชาดปูลาดเป็นทางยาวจากทางเข้าด้านหน้าสู่ด้านในและทอดขึ้นไปตามบันไดหินอ่อนกว้างๆ เตี้ยๆ สู่เบื้องหน้าบัลลังก์ศิลาอันใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่
         ทางด้านขวาของวิหารแห่งนั้นเป็นระเบียงหินอ่อนทอดยาวออกไปในท้องทะเลสีครามอันกว้างไกลสุดสายตา
         " ทะเล... ดูทะเลสิ "
         อุ้มตะโกนพลางวิ่งผ่านช่องเสากลมๆขนาดใหญ่ที่เรียงรายกันอยู่เป็นแถวนั้นไป ก่อนจะยืนพิงราวระเบียงหินอ่อนอยู่ คนอื่นๆก็ตามมาในไม่ช้า ดลกับสุกิจยืดอกขึ้นสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อดื่มด่ำกับกลิ่นอายทะเลอันสดชื่นหอมหวล จ้อยสยายผมออกรับลมอันกรรโชกแรงและเย็นสบาย
         " ชื่นใจจริงๆ "
         สุกิจว่า
         " ทะเลสวยจังเลยนะพวกเรา "
         ดลกล่าว
         " วิหารนี้ก็สวย "
         จ้อยเอ่ย
         " ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของวิหารนี้ "
         อุ้มสงสัย
         " คงต้องเป็นคนที่มีเงิน หรือไม่ก็อาจเป็นเจ้าชาย "
         ดลกล่าวจบ อุ้มทำนัยน์ตาเป็นประกายพลางว่า
         " เจ้าชาย ... !! "
         " หล่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ "
         จ้อยเสริม
         " เป็นเจ้าชายก็หล่อหมดแหละ "
         สุกิจเอ่ย
         " บ้า... นั่นมันในหนังหรอก "
         จ้อยตวาดใส่
         " นอกหนังก็คงจะหล่อเหมือนกันนั่นแหละ "
         ดลกล่าว
         " หล่อไม่หล่อก็ไม่เป็นไร ขอให้รวยไว้ก่อนก็แล้วกัน เราว่าไม่หล่อแต่รวยนี่น่าสนใจกว่าเนอะ "
         จ้อยร่าเริง ในขณะที่สุกิจเดินไปยืนพิงราวระเบียงหินอ่อน เขามองออกไปนอกทะเลแล้วกล่าวขึ้นว่า
         " อยากกลับบ้านแล้วล่ะ ป่านนี้แม่เราคงจะรอคอยกินข้าวอยู่ "
         " ฮ่า... สุกิจคิดถึงบ้านเป็นเหมือนกันแฮะ "
         อุ้มตะโกนเย้า ก่อนหัวเราะออกมา คนอื่นๆก็เช่นกัน
         " มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ "
        สุกิจกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจนเพื่อนๆต่างเงียบกริบกันไปหมด สุกิจยังกล่าวอีกว่า
         " ถ้าพวกเราต้องอยู่ที่นี่ไปจนตายแล้วจะว่าไง ไม่คิดบ้างเหรอ เอาแต่สนุกสนานร่าเริงบันเทิงไปวันๆอยู่นั่นแหละ "
         ทุกคนเริ่มฉุกคิดขึ้นมาได้ในสิ่งที่สุกิจพูด
         " ฉันชักกลัวแล้วละอุ้ม "
         จ้อยกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนอุ้มต้องเข้าปลอบโยนเพื่อนรักเอาไว้
         " ใจเย็นๆ จ้อย พวกเราจะช่วยกันแก้ปัญหา "
         " คิดยังไงล่ะ สุกิจ "
         ดลถาม
         " ไม่รู้สิดล ดงเป็นกรรมของพวกเราจริงๆมั้ง "
         สุกิจกัดฟันตอบ
         " หมายความว่าพวกเราจะต้องอยู่ในโลกอดีตนี้ไปตลอดกาลอย่างที่มัคคุเทศก์คนนั้นว่าเหรอ "
         อุ้มถาม
         ทันใดกันนั้นเอง...
         เสียงอันนุ่มนวลของชายหนุ่มคนหนึ่งก็กล่าวขึ้นจากข้างหลังของทั้งสี่คนนั้น
         " มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกจ้ะ "
         ทั้งหมดหันขวับไปมองยังต้นกำเนิดเสียงนั้น
         ชายหนุ่มรูปงามในชุดสูทสีครีมยืนยิ้มอยู่อย่างมีไมตรีจิตอันดี เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงระเบียงหินอ่อนแล้วมองออกไปในทะเลกว้าง
         " คุณเป็นใครน่ะ ? "
         สุกิจถาม ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นก็ตอบว่า
         " ฉันคือ เทพคันฉ่อง "
         " เทพคันฉ่อง... !!! "
         ทั้งสี่งุนงงสงสัย
         " ใช่แล้ว... ฉันสิงสถิตย์อยู่ในคันฉ่องที่พวกเธอทำแตกนั่นแหละ พอคันฉ่องแตกฉันก็หลุดออกมาได้ "
         เทพคันฉ่องเอ่ย
         " เมื่อกี๊นี้คุณบอกว่ามันก็ไม่แน่เสมอไปเหรอ ที่พวกเราจะต้องอยู่ในอดีตไปตลอดกาล "
         อุ้มถาม
         " ใช่ "
         " แสดงว่าคุณมีวิธีที่จะช่วยพวกเราให้กลับไปยังโลกปัจจุบัน "
         สุกิจว่า
         " วิธีที่จะช่วยพวกเธอน่ะมี แต่พวกเธอจะต้องตามหาคันฉ่องบานนั้นกลับมา "
         เทพคันฉ่องกล่าว
         " มันจะเป็นไปได้อย่างไร ก็คันฉ่องมันแตกไปแล้วนี่คะ "
         จ้อยพูด
         เทพคันฉ่องหัวเราะพลางว่า
         " คันฉ่องที่แตกไปนั้นมันเป็นคันฉ่องในโลกปัจจุบัน แต่ที่ฉันพูดถึงอยู่นี่มันเป็นคันฉ่องในโลกอดีตกาล ฉันต้องการให้พวกเธอตามหาคันฉ่องนั้นให้พบ และปกป้องมันไว้จากพวกเธอในชาติก่อน ซึ่งอยู่ในโลกอดีตนี้เช่นเดียวกับพวกเธอ "
         " งงจัง "
         จ้อยเกาหัวพลางว่า ในขณะที่สุกิจถามขึ้น
         " ทำไมต้องปกป้องมันจากพวกเราในชาติก่อนด้วย "
         " เพราะพวกเธอในชาติก่อนเป็นเหล่าปีศาจที่ได้รับคำสั่งให้ช่วงชิงคันฉ่องจากเจ้าฟ้าต้อยติ่ง ผู้เป็นเจ้าของคันฉ่องบานนั้นนะสิ "
         เทพคันฉ่องอธิบายจบ ดลจึงถามขึ้นว่า
         " ได้รับคำสั่ง ? คำสั่งจากใครเหรอครับ "
         " เจ้าเกาะมหัศจรรย์ เป็นปีศาจผู้มักใหญ่ใฝ่สูง มันหวังจะครอบครองโลกทั้งหมด "
         " แล้วเจ้าฟ้าต้อยติ่งเป็นใครกัน "
         จ้อยถามจบ เทพคันฉ่องก็หันมายิ้ม
         " เขาก็คือมัคคุเทศก์คนนั้นไง "
         " หา... !! "
         ทั้งสี่คนตะลึงงัน
         " อย่างนี้นี่เอง มัคคุเทศก์คนนั้นถึงได้เคียดแค้นพวกเรานัก "
         อุ้มกล่าว
         " แล้วถ้าพวกเราไม่สามารถคุ้มกันคันฉ่องนั้นได้ล่ะ "
         จ้อยถามขึ้น
         " เจ้าเกาะมหัศจรรย์ก็จะได้คันฉ่องบานนั้นไป และใช้มันเพิ่มพลังให้กับตัวเองจนสามารถครอบครองโลกนี้ได้ทั้งหมด "
         เทพคันฉ่องอธิบาย
         " แล้วพวกเราจะต้องทำอะไรบ้าง "
         จ้อยถาม
         " ตามหาคันฉ่องให้พบ แล้วพวกเธอก็จะกลับไปยังโลกปัจจุบันได้ ฉันจะคอยช่วยเหลือพวกเธอในยามคับขัน "
         เทพคันฉ่องกล่าวจบก็หายวับไป แล้วท้องฟ้าก็เปิดออกเป็นช่องอีกครั้ง ก่อนที่ดล สุกิจ จ้อย และอุ้ม จุถูกกระแสลมดูดขึ้นสู่ฟ้าแล้วหายวับเข้าไปในช่องนั้น ท้องฟ้าปิดประสานกันดังเดิมจนสนิท

- - - - - - - - -

         ณ ท้องทะเลแห่งหนึ่ง
         ท้องฟ้าเปิดออกเป็นช่อง ก่อนที่ร่างดล สุกิจ จ้อย อุ้ม จะร่วงหล่นออกมาสู่พื้นน้ำอันเต็มไปด้วยเกลียวคลื่นที่ถาโถม ร่างทั้งสี่คนปะทะผืนน้ำจนสลบไศลไป
         ตกดึกของคืนวันนั้น...
         เกลียวคลื่นซัดสาดร่างของคนทั้งสี่เข้าสู่ฝั่งจนกระทั่งรุ่งเข้า และเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่ว ดลตื่นขึ้นเป็นคนแรก แล้วเขาก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริดในสิ่งที่เห็น
         " คุณพระช่วย ดูนั่นสิ "
         ดลตวาดก้องพลางจ้องมองไปยังสิ่งหนึ่งที่ชายหาด ในขณะที่สุกิจ จ้อย และอุ้มก็ตื่นขึ้นตามๆกัน
         " ตะโกนอะไรน่ะ ดล คนกำลังหลับสบายเชียว "
         จ้อยว่า
         " กรี๊ดดดดดดดดดด !!! "
         อุ้มกรีดร้องก้อง
         " นางเงือก !! "
         สุกิจว่าพลางทำตาโต ทั้งสี่คนต่างจ้องมองไปยังนางเงือกที่นอนเอนกายอยู่บนชายหาด ท่อนล่างซึ่งเป็นปลานั้นแช่อยู่ในน้ำทะเล หล่อนสวมเสื้อเกาะอกสีทองอร่ามตาและสวมรัดเกล้าทำด้วยอัญมณีส่องประกายวาววับ เส้นผมอันดำขลับสลวยของเธอนั้นยาวสยายไปทั่ว
         " นี่เรามาอยู่ในโลกแห่งเทพนิยายหรือนี่ "
         ดลสงสัย
         " เห็นจะใช่ "
         สุกิจว่าจบ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ตวาดมาจากชายหาดด้านใน
         " นำตัวพวกมันไป "
         ทั้งสี่คนหันไปมองยังเจ้าของเสียงซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนสวมชุดกิโมโนยาวระพื้นมีเสื้อคลุมทับอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งครั้งแรกที่ดลเห็นเธอคนนี้ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกตนอยู่บนเกาะญี่ปุ่นอย่างแน่นอน
         หญิงคนนี้หันไปพูดกับหญิงอีกคนซึ่งอ่อนวัยกว่าด้วยภาษาที่พวกเด็กทั้งสี่ไม่เข้าใจ แล้วหลังจากนั้น บรรดาซามูไรก็ตรงเข้าจับกุมตัวคนทั้งสี่เอาไว้ ก่อนจะบังคับให้เดินไปตามทางอันมุ่งสู่ปราสาทหลังใหญ่ในทันที

( จบตอนที่ 4 โปรดติดตามต่อตอนที่ 5