ความคิดเห็นที่ 1 วันแรกของการเดินทาง ที่สนามบิน อ๊ะ....ตายจริง เล่ามาถึงตรงนี้ นี่พี่ทำท่าทาง เป็นสาวเก๋ เหมือนว่าชั้นไปคนเดียวนะยะ เดินทางเปรี้ยวซ่าส์ ก๋ากั่นคนเดียว ไม่ใช่ อย่างนั้น พี่ก็มีคนที่รู้ใจหนีบไป หนึ่งคนด้วยก็แล้วกัน หลังจากไปสำรวจหา Postcard ที่มีอยู่น้อยนิด ในร้านขายหนังสือ ของผู้โดยสาร ภายในประเทศ ก็ได้ภาพที่คิดแล้วว่า ดีสุด เก๋สุด ในขณะนั้น เป็นภาพรถตุ๊กๆ ที่บรรทุกเอา ถุงขนมสายไหมสีชมพูเต็มรถ สวยดี ทั้งที่ในชีวิตจริงไม่เห็นเคย เจอะเจอรถตุ๊กๆ แบบนี้เลย (เห็นแล้วอยากกินสายไหม อยากไปงานวัด) พลิกด้านหลังมา แล้วก็เขียนๆ อะไรไปเรื่อยนะ แบบรีบๆ ด้วย กลัวคนที่รู้ใจจะงอน (ไม่รู้จะกลัวทำไมเหมือนกัน ไม่เข้าใจตัวเอง) พอเขียนไปได้หน่อยก็ “เฮ้ย....ตายจริง ทำไมที่มันน้อยนัก หรือเราเขียนหนังสือตัวใหญ่เกินไป” แต่ตอนนั้นไม่ได้มีเวลาให้ตัดสินใจเลย ได้แต่คิดว่า ถ้าอย่างนั้น พอไปถึง เชียงใหม่ ค่อยซื้อใบใหม่แล้วเขียนต่อก็แล้วกัน เสร็จแล้วก็พุ่งไปเคาท์เตอร์ ไปรษณีย์  รีบส่งทันที กะว่ามันจะได้ไปแอ่งแม้งในตู้จดหมายที่บ้านชา ตอนที่พี่ยัง อยู่เชียงใหม่ ตอนนั้นยังนึกนะว่า เอ๊...ไอ้พวกทำงานไปรษณีย์ นี่เค้าจะแอบอ่าน Postcard ที่คนมาส่งๆ กันมั๊ยนะ มันสั้นๆ ไม่มีอะไนมากนี่ กวาดตาดู สอง สามที ก็หมดหน้าแล้ว ดังนั้นพอขึ้นเครื่องเดินทางไป ก็ได้แต่นึกในใจว่า “โอ้โห.....ไอ้คนที่เขียน Postcard ให้ได้ใจความนี่มันเก่งชะมัดเลย ต้องหาทาง ศึกษาเอาจากพวกมันให้ได้” เพราะไอ้เรารึ เพิ่งเริ่มต้นจะเขียน ก็ไม่มีที่ให้เขียนต่อเสียแล้ว ยังไม่สาแก่ใจ ก็ต้อง ลงท้าย สวัสดี ลาก่อน อึดอัดชะมัดเลย ที่จริงโทรไปคุยเสียให้รู้แล้วรู้รอด น่าจะ ดีเสียกว่า แต่อีกใจกลับคิดว่า ตัวหนังสือหน่ะมันมีอารมณ์ มันมีความหมายของ ความใส่ใจอยู่ในนั้น ถึงมันจะสั้น หรือว่าน้อยนิดแค่ไหน คนที่ได้รับย่อมเข้าใจถึง ความตั้งใจ แล้วก็ความรู้สึกที่แฝงอยู่ในนั้นแน่นอน จนแล้วจนรอด พอไปถึงเชียงใหม่ พี่ก็ไม่ได้ส่งจดหมายหรือ Postcard ถึงชาเลย สักใบ ไม่ใช่ว่ามันจะสนุกสนานจนหลงลืมหรอกนะ แล้วที่ไม่สนุก ก็เป็นเพราะ พี่หลงทางได้ตั้งแต่วันแรกที่ไปจนถึงวันกลับ มันเป็นความสามารถพิเศษของพี่นะ รู้มั๊ย เพราะว่า พี่สามารถขับรถไปในสถานที่เดิมในเชียงใหม่ โดยใช้เส้นทางที่ไม่ เคยซ้ำกันเลยตลอด 4 วัน ที่อยู่ที่นั่น พี่ไม่ชอบถามทางใคร ไม่ใช่ว่าอวดดี (ซึ่งเป็น นิสัยดั่งเดิม) หรือคิดว่าตัวเองเก่ง แต่เพราะถามไปก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี ให้ดูแผนที่เหรอ โอ๊ย ยิ่งยุ่งนุงนังกันไปใหญ่ พี่ชอบงมของพี่ไปเรื่อยๆ อย่างนี้ แล้วก็ให้เหตุผลกับ ตัวเอง โดยคิดเอาเองเป็น " ตรรก " ส่วนตัวว่า “เอาน่า...ถ้าหากมันเป็นถนน มันก็แปลว่า ยังไงมันก็ต้องไปถึงกันจนได้.....” (ความเชื่อนี้ ได้โปรดอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง) เพราะพี่จะนึกถึงภาพสี่เหลี่ยม สามเหลี่ยม หรืออะไรก็ตาม ที่มันจะมีเส้นเชื่อมกันอยู่ (ไม่รู้ทำไมอีกเหมือนกัน) แล้วพี่ก็คิดเอาเองอีกว่า “แหม ... คงไม่มีการสร้างถนนที่ไหนหรอก ที่ จะไม่เชื่อมกับใครเลย"  ดูมันโง่ๆ ยังไงพิกลนะ ไอ้ความคิดที่เล่าให้ฟังนี่ ถ้งั้น เอาหล่ะ ตัดเรื่องที่ว่าโง่ออกไป มันไม่ผิดหรอกที่ใครจะงมไปอย่างนั้น แต่อีกเรื่องที่นอกเหนือจากนั้นก็คือ พี่เป็นคนหลงทิศ และมีความสามารถหลงทิศ ได้อย่างมหัศจรรย์ จะพูดให้ถูกน่าจะเรียกว่า เป็นคนที่จำทิศทางไม่ได้เลย (แม้แต่ นิดเดียว) อาจจะใช่ ถ้าว่าถนนมันชื่อมกันก็จริง วนไปวนมา ประเดี๋ยวก็คงจะเจอ กัน แต่ถ้าให้คนหลงทิศอย่างพี่ไปผิดทางหล่ะ มันก็ย่อมหมายถึงว่า พี่ได้ขับรถ ตะบึงตะบอน ไปคนละขั้วกับที่ๆ ควรไปตลอดเวลา นี่หล่ะที่มันเป็นเหตุผลของการ ขับรถวนเวียนอยู่ในคูเมืองเชียงใหม่ และทุกครั้งที่ไปไหนไม่ถูก พี่ก็จะหาทางกลับ ไปวน และตั้งต้น มันที่ “คูเมืองนั่นหล่ะ”  ส่วนคนรู้ใจหน่ะเหรอ ..อ้าวก็บอกว่า “คนรู้ใจไง” ไม่ได้เป็น “คนรู้ทางนี่” คนละเรื่องกัน จึงเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ไม่สามารถ ส่ง Postcard มาถึงชาได้ เพราะกับแค่หาทางไปไหนต่อไหน วันๆ พี่ก็วุ่นวายจะแย่ อยู่แล้ว จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน ซึ่งถ้ามีใครถามเรื่องไปเชียงใหม่ สนุกมั๊ย พี่ก็จะตอบ สั้นๆ แบบที่คิดว่ามีฟร์อม “ ไม่ได้ไปไหนเลย แค่ไปพักผ่อน “ ... ส่วนอย่างอื่น หมายถึงเรื่องหลงทางเป็น งานหลักนั้น ขี้เกียจจะเล่า... วันนี้ พี่เพิ่งจะเริ่มทำงานวันแรก ให้ตายเหอะ สมองพี่ยังไม่ฟื้นตัวสั่งการใดๆ ได้เลย แต่ทำยังไงได้ ดันมีนัดพรีเซ้นท์งานกับลูกค้าก่อนที่ลูกค้าจะหยุด ช่วงปี ใหม่ เพื่อที่หลังจากนั้นพี่ก็ต้อง สำแดงเดชเป็นครีเอทีฟ คิดงานตีสต์ๆ ให้ลูกค้า และจะต้องนั่งทำงานในระหว่างที่ลูกค้าหยุด ดังนั้น พอเสร็จจากคุยกับลูกค้า พี่ก็เลยถือโอกาสแวบ แวะไปหาเพื่อนๆ ที่คงจะ เคยเล่าให้ ชา ฟังบ้างแล้ว อันที่จริง ตั้งใจแค่ ไปกินกาแฟ คุยกัน สักพัก แล้วจะ กลับมาทำงานต่อ แต่แหม.....อารมณ์ (อีกแล้ว...พี่มักจะมีอารมณ์ มากกว่าเหตุผลทุกที) ก็เพื่อนนี่นะ ไม่ได้เจอกันนาน  มันก็ต้องคุยสนทนา วิสาสะ กันพอสมควร เรานั่งคุย กันตั้งแต่ สี่โมงเย็นจนถึงห้าทุ่ม สี่ชีวิต ต่างเพศ ต่างวัย แล้วแถมใจก็ไม่ค่อยจะตรง กันสักเท่าไหร่ ก็ได้คุยกันอย่างเมามันส์ เราถกเรื่องราว ต่างๆ นาๆ ตั้งแต่ อาหาร (ที่เรากิน ขณะนั้น) อากาศ ฝน ฟ้า โน่น นี่ ไปเรื่อย จนกระทั่งถึงเรื่องเพื่อนๆ  เรื่องอารมณ์ เรื่องความรู้สึก บางครั้ง บางคราว พี่แอบเห็นเพื่อนบางคนน้ำตาซึมกับเรื่องที่เราคุยกัน แล้วแหม .... อากาศก็สุดแสนจะเป็นใจ ฝนหน้าหนาวตกลงมาแรงมากๆ มันก็เลย ทำให้พวกเรา สี่ คน ถูกบรรยากาศฉุดให้ยังอยู่ และนั่งคุยกันไปได้ยืดยาว... กระทั่ง....ฝนซา............ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 48 17:17:11 จากคุณ : เฮเลน - [ 29 ธ.ค. 48 10:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชา....เคยรู้สึกอย่างนี้หรือเปล่า  “....การตกตะกอนทางความรู้สึก...” พี่มาคิดเอาเองนะ ว่า... มันหมายความถึง...การที่รู้สึกว่า...เราคิดได้... เราคิดได้เอง ในเรื่องที่เราเคยคิดไม่ออก หรือว่าเคยสับสนกับมัน...... มาก่อน และแล้ว......อยู่มาวันหนึ่ง เรากลับคิดออก ... เราเข้าใจมัน ... เข้าใจโดยที่ ไม่ได้มีใครมาบอกเราเลย แล้วเราก็ตั้งคำถามกับตัวเอง ... เราตอบคำถามนั้นได้เอง จนเราดื่มด่ำและเข้าใจเรื่องนั้นๆ โดยที่ไม่สามารถอธิบาย หรือบอกให้ใครๆ เข้าใจได้ คืนนี้.....พี่รู้สึกอย่างนั้น .... พี่คิดเอาเองว่า คงไม่สามารถบอกใครๆ ให้เข้าใจได้ จนกว่า............ หมายถึง.......จนกว่า ที่พี่จะพบใครสักคนที่รู้สึกอย่างเดียวกัน ชา.....ชาจะเชื่อฉันมั๊ยว่า ความรู้สึกที่ว่านั้น มันช่างดีอะไรอย่างนี้ ....ไม่รู้จะบอก ยังไง พี่รู้สึกว่ามันดีตรงที่ มันทำให้พี่เข้าใจ “โลกที่อยู่รอบๆ ตัว ไม่ว่าจะเป็น จินตนาการหรือว่า ความรู้สึกใดๆ ก็ตาม ที่ก่อนนั้น มันเคยวิ่งวนทำให้บางที พี่สับสน เศร้าๆ เหงาๆ  แล้วก็พาลเสียใจ เวลาที่พูดคำบางคำ ที่ไม่ควรออกไป โดยแท้ที่จริงแล้ว พี่ไม่ได้คิดขนาดนั้น แต่แล้ว ... คืนนี้ .... ซึ่งพี่หมายถึง.....เมื่อคืน (เนื่องจาก ขณะนี้มันเช้าแล้ว)  .... เมื่อคืนนี้..............พี่กลับเพิ่งรู้สึกว่า ตัวเอง “ตกตะกอนทางความรู้สึก” พี่รู้สึกเข้าใจ อะไรเหล่านี้ รอบตัว เพื่อนฝูง คนรัก โดยปราศจากข้อคัดค้าน หรือความสงสัยใดๆ เชื่อมั๊ยว่า ความรู้สึกที่ว่า “....การที่เราเข้าใจคนอื่นนั้น มันดีกว่าการที่รู้สึกว่ามีใครมาเข้าใจเราเสียอีก.....” รวมกระทั่ง คล้ายๆ เหมือนกับว่า พี่จะเข้าใจตัวเองแล้วว่า ..... รู้สึกยังไง กับชา ... แต่มันคงยืดยาวมาก ถ้าพี่จะบอก หรือเล่าให้ชาฟัง ในตอนนี้ ...... พี่ไม่รู้หรอกว่า ชาจะเข้าใจ ที่พี่พูดหรือเปล่า หากแต่.......จริงๆ คืนนี้... เอาหล่ะ ตอนนี้ มันควรจะเรียกว่า เช้านี้ .... มากกว่า พี่แค่อยากเล่าสิ่งที่รู้สึก อารมณ์ที่พี่คิดเองคนเดียวว่า มันช่างดี มันชัด มันตรงไปตรงมา และ...มันไม่มี ... ใดๆ มาปะปนเลย แปลกนะ ... ชารู้มั๊ย ว่า ยิ่งพี่เขียนเท่าไหร่ ... ตัวหนังสือพวกนี้ ... ไม่รู้ว่ามัน หลั่งไหลมาจากไหน .... หรือมันมา.....เพื่อจะให้พี่บอกเล่าเรื่องราวของชา บางทีพี่ก็สงสัยตัวเองเหลือเกินว่า .... จะสามารถบอกอะไร “ชา” ได้บ้างหนอ ... จะบอกอะไรได้บ้าง ... ที่เกี่ยวกับ “ตัวชา” ออกมาได้ อย่างที่ “ชาเป็น....” จริงๆ และคนอย่างพี่....จะมีความสามารถบอกอะไรกับชา ได้บ้าง ..... พี่ไม่คิดหรอก ว่าตัวเองจะเขียนอะไรได้ เท่าที่รู้สึก และพี่ก็ไม่กล้าคิดถึงขนาด ที่ว่า .... ความรู้สึกทั้งหมดที่มีมันจะประมวลออกมาเป็นตัวหนังสือได้ พี่เพียงแค่ บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าพอได้เจอชา ได้นั่งคุย หรือพูดโทศัพท์กัน พี่กลับพบว่า ตัวเอง ช่างมีคำพูดที่น้อยนิด บางเบา จนเหมือนกลับไม่มีความสามารถใดๆ ที่จะสื่อสารสิ่งที่คิด สิ่งที่รู้สึกให้ชาได้เลย และมาคิดเอาเองว่า นั่นคงเป็นเพราะ ข้อจำกัดทางอารมณ์ (พี่ใช้คำนี้...อีกแล้ว) ซึ่งจริงๆ มันคงหมายถึง อารมณ์ส่วนตัวของพี่เอง, บรรยากาศ, มาด, ฟร์อม รวม กระทั่งถึง ไม่แน่ว่า ... อาจจะมีปัจจัยอื่นๆ อีกก็ได้ ที่คนแบบพี่อาจจะไม่รู้ ถึงอย่างนั้น ... พอวันนี้ ที่พี่เริ่มต้นเขียน ... มันเหมือนกับ ได้เทความรู้สึกออกมา จากข้างใน ... ข้างในใจ ... คือมันหลั่งไหลออกมา ไม่ปะติดปะต่อ ขาดๆ เกินๆ คงเพราะ นั่งเขียนอยู่คนเดียว ไม่มีคู่สนทนา ไม่มีอะไรมาขวาง ไม่มีใครมานั่งอำ หรือว่าคอยขัดคอ บางคำพูดเลยได้มีโอกาส หลุดออกไปตามความรู้สึก ตามใจ และ....  เท่าที่ตัวหนังสือจะถ่ายทอดได้ จนบางทีเหมือนกัน กลับรู้สึกว่า ตัวหนังสือนี่ก็นะ ทำไมมันช่างไม่ตามใจเราเลย มันไม่มีคำ ที่จะถ่ายทอด หรือ มันยังเขียนได้ไม่เท่าสิ่งที่อยากบอก ไม่เท่าสิ่งที่ รู้สึก ...... แค่บางทีนะ บางทีเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 48 17:31:10 จากคุณ : เฮเลน - [ 29 ธ.ค. 48 10:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่จะเริ่มต้นบอกกับชา ยังไงดี พี่บอกชา ไปถึงตรงไหนแล้ว เรารู้จักกัน ได้ยังไง ...เราเริ่มต้นกันที่ตรงไหน หรือ...ว่าที่จริง ...“พี่” ต่างหาก "เริ่ม" มันที่ตรงไหน วันนั้น ชา ถามพี่ใช่มั๊ยว่า “เราเริ่มสนิทกันเมื่อไหร่นะ...” “สำหรับตัวพี่นะ ...” ดูสิ พี่เป็นคนที่ จะตอบอะไร ก็แบบต้องมีคำขึ้นต้น แบบ...ไม่พูดทันที ไม่รู้ว่า จะทำท่าเยอะไปทำไม แก้ไม่หาย เช่น สมมุติว่า ถ้าชาถามพี่ว่า “..เพลงนี้ เพราะดี ใครร้องนะ...” คนอื่นอาจจะตอบว่า “อ๋อ...ฮาร์ทไง..” แต่ถ้าเป็นพี่ ก็จะต้องตอบประมาณ “ เพลงนี้หน่ะเหรอ (ทั้งที่ไม่เห็นต้องทวนคำถาม) ... ฮาร์ทร้อง เพราะเน๊าะ พี่ชอบ....” พี่เลยเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า เออ ... ชาบอกว่าพี่นี่ “ฟร์อมเยอะ จริงๆ"   อือ...นั่นสิ ... ตอนนั้นเอง ที่พี่เพิ่งจะมารู้ตัว ว่า ตัวเองนั้นชอบทำเป็นท่าโน้น ท่านี้ ทำเป็นมีมาด ทั้งที่คนนั่งฟังเค้าจับไต๋ ได้ไม่ยากเลย นั่นเป็นข้อแรกๆ หลังจากที่เรา รู้จักกัน ที่ทำให้พี่เริ่มจะหันมามอง และเข้าใจตัวเอง เอาหล่ะกลับมาต่อ เรื่องที่ถามว่า “เราสนิทกันเหมื่อไหร่” วันนั้นพี่ตอบว่า “สำหรับตัวพี่นะ ...(นั่นแปลว่าไม่ใช่สำหรับตัวชา) พี่ว่าคง เป็นตอน เจอกันบ่อยๆ ที่กรุงเทพ...มั๊ง” พี่ตอบไปอย่างนั้นยังจำได้ใช่มั๊ย แต่ที่จริง (ทำไมต้องมีที่จริงอีกก็ไม่เข้าใจ) พี่ไม่ได้บอกชาเพิ่มเติมไปว่า พี่เริ่มมันตรงที่ วันหนึ่ง ชาโทรมาร้องเพลงนี้....ให้ฟัง “....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่.... มันแฝงอะไรบางอย่าง ที่มากกว่านั้น....” พี่ก็งงๆ เพิ่งจะประชุมกับลูกค้าเสร็จ...กำลังเดินไปที่จอดรถ “ชั้นคิดถึงแกนะ...” ชาพูดต่อ หลังจากที่ ร้องเพลงไปได้สักครู่ แบบผิดๆ ถูกๆ ทั้งเนื้อร้อง ทั้งโน๊ต “ชั้นก็คิดถึงแก” พี่ก็ตอบส่งๆ ไปอย่างนั้นเอง “ไปดู....เพื่อนสนิทสิ...แล้วพี่ถึงจะเข้าใจที่ชาพูด..” อืม....คืนนั้นพี่ก็ไปดูหนังเรื่องนี้เลย....หนังน่ารักดี .... แล้วมันก็เลยทำให้เรามี เรื่องคุยกันต่อ คือคุยกันเรื่องหนังไปอีกพักใหญ่ แถมยังมาบอกอีกนะว่า “ต่อไปนี้เรียก ชา ว่า....ชากานดา นะ จะได้แปลว่า ชายอันเป็นที่รักไง...” ตอนนั้นได้แต่คิดแค่ว่า .... เออ ไอ้เด็กคนนี้มันน่าเอ็นดูดีนะ .... แล้วเรารู้สึกดีต่อกันเมื่อไหร่ .... และ.......เราจะรู้สึกดีต่อกันอีกนานมั๊ย .................. หากว่า....เราสามารถรู้สึกดีอย่างนี้ อีกนานๆ มันคงจะดีเหลือเกิน จนกระทั่งวันนี้ พี่ยังไม่อยากเชื่อเลยว่า .... การที่เราได้รู้จักกัน ไม่ว่าเพราะเหตุผล ใดๆ  หรืออะไรก็ตาม การมองชีวิต และความรู้สึกของพี่ มันจะเปลี่ยนแปลงไปถึง ขนาดนี้ ชา....ชายังจำประโยคนี้ได้มั๊ย ? พี่โทรไปปรึกษาเรื่อง งานแต่งงานลูกค้า พี่บอกว่า “ ธีมของงาน น่าจะพูดถึงเรื่องของ ...เวลา.... นะ ชาว่ามั๊ย ว่า...เวลาของแต่ละคน นั้น มันต่างกัน อย่างเวลาเดียวกันนี้ คนนี้อาจจะทำบางอย่างอยู่ในอีกที่หนึ่ง และ อีกคนก็อาจจะทำอีกอย่างอยู่ อีกที่หนึ่งก็ได้ มันก็เลย ทำให้คนสองคน ที่อาจจะยัง ไม่ได้พบแล้วรู้จักกัน จนกว่า ... เวลา.... ที่ว่า จะหมุนมาใน ช่วงที่เหมาะสม ให้เค้า ได้พบกัน ...นะ ชา ว่าไง...” ใช่....แล้วชา ก็เสนอโน่นนี่ ถกเถียง มีไอเดียสารพัด หลากหลาย แต่ส่วนใหญ่ ก็คือ เรามักจะคิดอะไรคล้ายๆ กัน ชอบอะไร คล้ายๆ กัน ซึ่งพี่จำไม่ได้หรอกว่า ใครเป็นคนสังเกตุเห็นเรื่องนี่ก่อน อาจจะเป็น “ชา-กาน-ดา” นั่นหล่ะมั๊ง   “ก็เหมือนเราแหละ  เรา เลย ได้เจอกันไง” พี่สรุป ดื้อๆ เรื่อง ธีมงานแต่งงานของลูกค้า มาเป็นตรง เรื่องที่เราเจอกันเอาจนได้ “ไม่ใช่....พี่ ยังไงเสีย .... เราก็ต้องได้เจอกัน” นั้นคือ...........ที่ชาบอก พี่ยังนึกว่า เออ...แล้วมันต่างจากที่ พี่พูดตรงไหนวะ มาทำเป็นสรุปทับ สรุปซ้อน สรุป พี่ชอบแอบคัดค้านในใจ ถ้าช่วงไหน ไม่มีจังหวะ ตอบโต้ หรือยังไม่กล้านะ......... นั่นสินะ .... แล้วเราก็ได้พบกัน .... จริงๆ แล้ว ถ้าหากว่าวันเวลา ... ได้หมุนมาหาเราทั้งคู่ พี่ก็อยากจะ รู้เหลือเกิน.... นับจากนี้ วันเวลา ... จะหมุนเราไป.............อย่างไร คืนนี้...ที่จริงคือ...เช้านี้ พี่ง่วงแล้ว คงต้องขอไปนอนก่อน แล้วจะเขียนถึงใหม่นะ ชา-กาน-ดา..... รู้สึกดีๆ เปรมลดา แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 48 17:43:24 จากคุณ : เฮเลน - [ 29 ธ.ค. 48 10:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ของเวลาที่พาคนสองคนมาพบกัน.. แต่คำว่ามหัศจรรย์มันจะมีความหมายมากขึ้นเมื่อเรารู้สึกดีมากๆกับคนๆนั้นและเค้าก็รู้สึกดีกับเราด้วย.. จากคุณ : nor (horserider) - [ 29 ธ.ค. 48 14:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืมมม อ่านแล้วเห็นภาพตามไปด้วยเลยค่ะ มิตรภาพ และสิ่งดี ๆ น่าจดจำอ่ะเนอะ จากคุณ : note & rate - [ 29 ธ.ค. 48 19:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ช่างแตกต่างจากสิ่งที่หนูได้ฟังจากพี่เป็นเรื่องเล่าทางเสียง วาจา และ คำพูด เลยค่ะ พอได้อ่านเป็นตัวอักษร มันมีอะไรมากมายเหลือเกิน คงเป็นเพราะพี่เขียนทุกความรู้สึกออกมานั่นเอง ชอบค่ะพี่เปี่ยม..รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : หม่ามี้น้องแต้ม - [ 30 ธ.ค. 48 10:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : an_an_ant - [ 30 ธ.ค. 48 12:49:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรียน ท่านสหาย เฮเลน อบอุ่น ในมิตรภาพ เปนเรื่องที่ควรเผยแพร่ ในเวลาหนาวเย็น อย่างยิ่ง...ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ (พจนารถ๓๒๒) - [ 30 ธ.ค. 48 16:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถึง++++ คุณ nor (horserider)  คงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ของเวลาที่ พาคนสองคนมาพบกัน.. แต่คำว่ามหัศจรรย์มันจะมี ความหมายมากขึ้น เมื่อเรารู้สึกดีมากๆกับคนๆนั้น และเค้าก็รู้สึกดีกับเราด้วย.. ++++++ ใช่ค่ะ แต่จะมีสักกี่คนที่จะได้เจอกับ ความหมาย ที่มากขึ้นของความมหัศจรรย์ อย่างที่ว่า ถึงอย่างนั้น ถ้าว่า ดิฉันได้พบ กับใครซักคน หากรู้สึกดีๆ แล้วก็จะไม่รีรอ เลย จะบอกเค้าให้รู้ทันที เพราะเวลาดีๆ อย่างนี้ มันจะมี มาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ +++++++++++++ ------------------------------------------------------------ ถึง++++ คุณ note & rate ---- อืมมม อ่านแล้วเห็นภาพ ตามไปด้วยเลยค่ะ มิตรภาพ และสิ่งดี ๆ น่าจดจำอ่ะเนอะ +++++++ อืมมม เห็นภาพตามเลยเหรอคะ อยากรู้จังว่า ภาพที่เห็น จะเหมือนภาพที่ดิฉันคิดหรือเปล่า +++++ ------------------------------------------------------------ ถึง++++ คุณ หม่ามี้น้องแต้ม --- ช่างแตกต่างจากสิ่งที่หนูได้ฟังจาก พี่เป็นเรื่องเล่าทางเสียง วาจา และ คำพูด เลยค่ะ พอได้อ่านเป็นตัวอักษร มันมีอะไรมากมายเหลือเกิน คงเป็นเพราะพี่เขียนทุกความรู้สึกออกมานั่นเอง ---- +++++ พี่จะขออนุญาติเรียกคุณว่า -------- คุณน้องพลอย (พลอยฟ้าพลอยฝน -- โอ ไม่ใช่นะคะ) เรื่องเล่า หรือพล๊อตเรื่องที่พี่เคยบอกคุณนั้น ย่อมแตกต่างกันแน่นอนค่ะ ในเวลาที่เรามาเขียน โดยเฉพาะ จดหมายกึ่งๆ จดหมายเหตุแบบนี้ มันยิ่ง แล้วแต่ความซวนเซ ของอารมณ์ ณ ขณะที่พี่เขียน ---- หาก ชา กาน ดา มีตัวตนอยู่จริง น้องพลอย คิดมั๊ยคะ ว่า เค้าควรจะเป็นแบบไหน แล้วเรื่องมันจะลงเอยยังไง แต่ พี่จะเขียนต่อ แน่นอนค่ะ น้องพลอย ---- ------------------------------------------------------------ ถึง++++ คุณ an_an_ant --- ร้อยยิ้มแบบ ความเห็นข้างบนนั้น +++++ ดิฉันขออณุญาต ตีความว่าคุณชอบนะคะ ก็หวัง อย่างยิ่งว่า คุณจะเข้ามาอ่าน จดหมายของ เปรมลดา ถึง ชา กาน ดา อีก บ่อยๆ จะขอบคุณมากค่ะ +++++ ------------------------------------------------------------ ถึง++++ คุณ พจนารถ๓๒๒ ----- ----- อบอุ่น ในมิตรภาพ ----- เปนเรื่องที่ควรเผยแพร่ ----- ในเวลาหนาวเย็น ----- อย่างยิ่ง...ขอรับ. +++++ ขอบคุณ สำหรับสำนวนแนวๆ ของคุณมากค่ะ +++++ มิตรภาพที่งอกงาม ในช่วงเวลาอันหนาวเย็น +++++ ทำให้บางที ก็กลัวเหลือเกินว่า ความงามนั้น +++++ จะจากไป พร้อมๆ กับลมฤดูหนาว ณ เวลาหนึ่ง ------------------------------------------------------------ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จาก......ผู้เขียน จากคุณ : เฮเลน - [ วันสิ้นปี 12:50:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงคุณพี่ เฮเลน.. ถ้า..ชากานดา..มีตัวตนจริงๆ น้องคิดว่าคงเป็นผู้ชายที่อบอุ่น และทำให้คุณพี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้ตลอดเวลา แถมยิ้มไม่ยิ้มเปล่า แต่คุณพี่คงยิ้มด้วยความสุขจริงไหมคะ เอาเป็นว่า..จะมีหรือไม่มีตัวตนก็แล้วแต่..แต่น้องคิดว่าแค่ได้นั่งนึก นั่งคิดถึง ชากานดา..พี่ก็มีความสุขแล้ว..น้องจะไปห้ามได้ยังไง รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ น้องพลอย (พลอยฟ้าพลอยฝนหน่ะถูกแล้วค่ะคุณพี่..) จากคุณ : หม่ามี้น้องแต้ม - [ 3 ม.ค. 49 07:55:44 ]