"สา...ผมขอโทษนะที่ไม่ได้ไปหาหมอด้วยวันนี้ งานยุ่งมากๆเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...สาเข้าใจ"
"แล้ว...หมอว่ายังไงบ้างล่ะ?"
"...."
"สา...?"
ตอนนี้ ฉันไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีกแล้ว เหมือนกับมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ มันเสียดแทงจนเจ็บอยู่ข้างใน ทำให้ไม่สามารถเปล่งเสียงให้ออกมาเป็นคำพูดใดๆได้ น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตา ฉันเริ่มสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆอย่างมิอาจห้ามตัวเองได้...
เขาเข้ามากอดฉันแทนคำพูด ความเงียบงันบังเกิดขึ้นรอบกาย มีเพียงเสียงสะอื้นของตัวเองที่ดังก้องขึ้นเรื่อยๆอยู่ในหู ฉันยังคงร้องให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา นานเท่าไหร่ไม่รู้...
---------------------------------------
"....เสียด้วยครับ...
...คุณ เป็น ม ะ เ ร็ ง..."
ฉันเป็นโรค...
ที่ รักษาไม่หาย...
ต่อไป จะมีแต่ความทรมาน
และสุดท้าย...ความตาย กำลังรอฉันอยู่
ฉันยังไม่อยากตาย...
ฉันยังไม่อยากที่จะพลัดพราก...จากใคร...
---------------------------------------
"แม่คะ....ทำไมแม่หน้าซีดจัง?"
เสียงอ้น ลูกสาวคนโตของฉันถามขึ้น ดวงตาบ้องแบ้วคู่นั้นจับจ้องมาที่ฉันเพื่อรอคำตอบ ฉันได้แต่มองกลับพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆที่ปิดบังความรู้สึกข้างในไว้...
"....."
"อ้น แม่เขาเหนื่อยน่ะลูก อย่าเพิ่งไปกวนแม่เขานะ พาน้องขึ้นไปข้างบนแล้วทำการบ้านซะไป๊ ลูก"
"สา...คุณต้องกินอะไรบ้างนะ..." เสียงของเขาดังขึ้นมาอย่างอ่อนโยน แต่สีหน้าของเขา มีแต่ความทุกข์พอๆกับฉัน
"....."
"โธ่สา...อย่าทำอย่างนี้สิ...มันไม่ดีกับตัวคุณเองนะ...."
"กินหน่อยเถอะ...ทำเพื่อผมนะ..."
ฉันเริ่มตักอาหารใส่ปาก... เขายิ้มเศร้าๆ และยังคงนั่งอยู่เป็นเพื่อนฉันที่โต๊ะอาหาร...
ฉันขอโทษนะ...คุณทำงานหนักขนาดนี้ แล้วยังต้องมาดูแลฉันอีก...
ฉันรู้ว่าคุณต้องเหนื่อนขนาดไหน...
ฉันก็อยากจะรีบไปให้มันพ้นๆ เพื่อเราทุกคนจะได้ไม่ต้องทรมาน...
แต่ฉันก็ไม่อยากพลัดพรากจากคุณและลูกๆไป...
เพราะฉันรักคุณเหลือเกิน.....
--------------------------------------
"เสียใจด้วยนะ สา" เสียงของญาติสนิทคนหนึ่งพูดกับฉัน....
"น่าสงสารเนอะ ตัวเป็นมะเร็ง แล้วผัวยังมาด่วนจากไปเสียก่อน... สงสัยคงเครียดจัด ทนไม่ได้กระมัง เห็นว่างานที่บริษัทก็มีปัญหาหนิ แล้วยังมีเมียที่ป่วยอีก..."
"อือ...จะปีใหม่อยู่แล้ว ไม่น่ามีเรื่องเศราๆอย่างนี้เลย น่าสงสารลูกๆมากกว่า...ต่อไปไม่รู้จะเป็นยังไง คนแม่ก็--"
"จุ๊ๆ หยุดพูดเหอะ เจ้าตัวเดินมาแล้ว เดี๋ยวก็ได้ยินหรอก...."
ฉันได้ยินเสียงของพวกหล่อนพูดกัน... ถ้าไม่ได้เป็นฉันก็คงไม่รู้หรอก ว่ามันทรมานขนาดไหน...
-----------------------------------
"ทำไม..พ่อ..ต้องตายด้วย...ฮือ...ถ้าไม่มีพ่อแล้วเราจะอยู่ยังไง..."
อ้นยังคงร้องไห้ไม่หยุด ฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ทำยังไงได้? ตอนนี้เหลือเพียงเราสามแม่ลูก...ในคืนวันก่อนถึงปีใหม่ มีเพียงเรา กับความเศร้าเท่านั้น ในบ้านหลังนี้...
"อั๋นคิดถึงพ่อ...พ่อไปไหน" อั๋น ลูกคนเล็ก...คงยังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจ...
ฉันพาลูกๆนอนลงบนเตียง กอดลูกๆทั้งสองไว้ในอ้อมแขน ด้วยความรักสุดหัวใจ... ความทุกข์และความเสียใจอัดแน่นอยู่ในอก...มันมาก จนไม่มีน้ำตาสักหยดออกมาอีกแล้ว...ฉันคงร้องไห้จนมักเหือดหายออกไปหมด...
"นอนเถอะนะลูกแม่...
คืนนี้แม่จะไม่ไปไหน แม่จะอยู่กับลูกตลอดทั้งคืน....
หลับเถอะนะจ๊ะ...แล้วตื่นขึ้นมาในวันที่สดใสกว่านะจ๊ะ..."
-----------------------------------
"....พบศพ 3 ศพในบ้านเลขที่--- ซึ่งพบศพของเด็กชายหญิงนอนบนเตียงในห้องนอนชั้นบน และศพหญิงวัยกลางคนแขวนคอตายในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง
ขณะนี้ ทีมสืบสวนได้ทำการค้นสถานที่ และพบบันทึกของนางวันวิสา ศิริสวัสดิ์ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นหลักฐานสำคัญในการไขเงื่อนงำในการหาสาเหตุการตายในเร็วๆนี้...."
----------------------------------
"....ฉันขอโทษ....
ฉันเสียใจ...ในสิ่งที่ทำลงไป....
แต่มันคือทางออกที่ดีที่สุด...ที่เราจะได้ไม่ต้องทรมาน....และจะไม่พรากจากกัน...
ฉันรักคุณ....
อีกไม่นาน...เราจะได้อยู่พร้อมกันอีก4คน พ่อแม่ลูก....
แล้วเรา...จะไม่พรากจากกัน อีก ตลอดไป...."
----------------------------------
จากคุณ :
melody
- [
29 ธ.ค. 48 11:44:12
A:203.188.57.191 X: TicketID:022491
]
(((.....เราจะไม่พรากจากกัน.....))))
