ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) " ไอ้โช ใจเย็นๆก่อนเพื่อน " แทนถอยกรูดเมื่อเห็นโชติวัตก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าชั่วร้ายสุดขีด ฤทธิ์เดชเพื่อนที่เคยประสบทำให้หวาดระแวงแม้อีกฝ่ายจะแค่เข้ามายืนใกล้ๆเท่านั้น " เอ็งมีอะไรอีกล่ะวะ " "น้องไปเข้าห้อง ไป " โชติวัตหันไปบอกสาวน้อยหน้าใสที่ไม่อยู่ให้เด็กหนุ่มต้องบอกรอบสอง วิ่งตึกตักเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว โชติวัตหันกลับมายังเพื่อนอีกครั้ง " เฮ้ย ข้าทนเห็นเอ็งจับปลาสองมือมานานเกินไปแล้วนะ แทน " "จับปลาสองมือ ? ข้าเนี่ยนะ " แทนย้อนถาม สีหน้าบ่งบอกความพิศวงเต็มที่ ยิ่งทำให้โชติวัตหงุดหงิดมากขึ้น " ก็เอ็งมีชาช่าอยู่แล้ว ยังมาจีบน้องคนนั้นอีกไม่เรียกจับปลาสองมือจะให้เรียกวีรบุรุษหรือไง เอ็งทำแบบนี้ได้ยังไงวะ  ข้าอุตส่าห์แนะนำชาช่าให้ แต่นอกจากเอ็งจะไม่ทนุถนอมเพื่อนรักของข้าคนนี้แล้ว เอ็งยังแอบมามีกิ๊กอีก " " เดี๋ยวๆ " แทนโบกไม้โบกมือว่อน " นี่ชาช่ายังไม่ได้บอกเอ็งอีกเหรอ? " "บอกอะไร " " ก็เรื่องที่ข้ากับชาช่าเลิกกันมาตั้งนานแล้วไงล่ะ " ถ้าดวงตาโชติวัตคือเลเซอร์ เชื่อแน่ว่าแทนจะไหม้เป็นจุลทันทีที่พูดจบ "นี่เอ็งหักอกชาช่าเหรอวะ " "ไอ้บ้าเอ๊ย ข้าบอกว่าเลิกกัน ไม่ใช่ข้าทิ้งเขา แล้วคนที่อกหักน่ะข้าเอง "แทนรีบบอกหน้าตาตื่น สะดุ้งเฮือกเมื่อโชติวัตปราดเข้ามาจับคอเสื้อ แล้วจับจ้องด้วยดวงตาของนายตำรวจจอมโหดที่พร้อมจะฆ่าผู้ต้องหาในทันทีที่มีการตุกติก "บอกทุกอย่างมาให้หมด หลังจากที่ข้านับถึงสิบแล้ว สิบ!! " ไอ้เพื่อนเวร ขี้โกงกันหน้าด้านๆงี้เลยนะ  อยากร้องไห้จริงวุ้ย " ก็ชาช่าเขาไม่ได้ชอบข้า เขาชอบ " " เฮ้ย หยุด ! " โชติวัตสะดุ้งทั้งที่ไม่ได้หันไปมอง นั่นเพราะจำได้ว่าเสียงใคร แต่แทนทั้งสะดุ้งทั้งเหงื่อแตก นั่นเพราะเห็นเต็มสองตา ทิชายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขา   สวยน่ารักเช่นเคย ยกเว้นแววตาฆาตกรฆ่าหลายศพนั่น " แทน พูดต่อให้จบ " โชติวัตสั่ง "เอ่อ " " หยุด พูดไม่รู้เรื่องรึไง " ทิชาแว้ดเสียงลั่น จนโชติวัต รำคาญที่ถูกขัดจังหวะ เขาหันมาประจัญหน้ากับทิชา " เธอมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย " "นายแหละ มายุ่งกับแทนทำไม " " ไม่ได้ยุ่ง แค่อยากฟังต่อให้จบเท่านั้นเอง " " แต่นั่นเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับชั้น เท่ากับว่าชั้นเป็นเจ้าของเรื่อง ฉะนั้นถ้าชั้นไม่อนุญาต ก็ไม่มีใครหน้าไหนมีสิทธิรับรู้ทั้งนั้น " โชติวัตสะอึก รู้สึกเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ชอบเสนอหน้าเรื่องชาวบ้าน หากที่น่าหงุดหงิดกว่านั้นก็คือ ใครกันวะที่ทำให้ชาช่าชอบมากเสียจนสลัดรักไอ้แทน เพื่อนสุดหล่อ ที่เขาคัดสรรมาอย่างดีเพื่อบรรณาการแด่คุณเธอได้ และที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือทิชาไม่เคยบอกเขาสักคำ "  กลับห้องดีกว่าน่า โช  ชั้นมีอะไรจะให้นายด้วย " ทิชาดึงแขนโชติวัต "ยังไงๆชั้นก็ต้องรู้ให้ได้ "โชติวัตหันไปหาแทนที่นึกว่าตัวเองกลายเป็นหลักถนนเสียแล้ว " บอกมาเลย แทน ขอสั้นๆแต่ได้ความหมายนะโว้ย ใคร?" " แทน อย่าบอก "ทิชาแว้ดขึ้นมาอีก " แทน ไม่ต้องสนใจ " " ต้องสน ไม่งั้นนายโดนตบแน่ " " ไอ้แทน! " " แทน! " " โอ๊ย พอทีโว้ย " แทนฟิวส์ขาด หันมาชี้หน้าโชติวัต เปิดประเด็นแฉรายวันทันที " ที่ชาช่าเขาหักอกข้าเพราะเขารู้ใจตัวเองว่าที่จริงแล้วเขาชอบเอ็งไง ไอ้โช ชัดมั้ย " โชติวัตที่เปิดประสาททั้งห้ารอคำตอบอยู่แล้ว ไม่รีเควสซ้ำแต่อย่างใด เขาหันขวับไปมองทิชากะขอคำยืนยันเต็มที่ แต่กลับปะทะเข้ากับถุงกระดาษใบใหญ่ที่เด็กสาวขว้างมาได้แม่นยำนัก ผลก็คือหน้าชาไปทั้งแถบ และระหว่างนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเพียะดังสนั่น ต่อด้วยเสียงหวีดแบบดับเบิ้ลอุลตร้าโซนิค " ไอ้บ้าแทน บอกทำไมอ่ะ  ชั้นอุตส่าห์จะเก็บเอาไว้บอกโชด้วยตัวเองซักกะหน่อย โฮๆๆๆ" แทนหน้าเหวอ ทิชาร้องไห้ สภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้ความเป็นตัวของตัวเองกลับมาอย่างเร็วและบงการให้รีบเข้าไปปลอบเด็กสาวที่ยืนร้องกระจองอแงอย่างขัดอกขัดใจหนักหน่วง แล้วก็โดนไปอีกเพียะ ทิชาหันขวับมามองโชติวัตที่เอาถุงออกจากหน้าทำให้เห็นฉากเด็ดพอดิบพอดีด้วยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา  โชติวัตสะดุ้งอีกคำรบเมื่อเด็กสาวตวัดมือขึ้น แต่ไม่ใช่ฝ่ามืออรหันต์ปราบมารอย่างที่ใช้ปราบไอ้แทนไปแล้วถึงสองครั้ง ทิชาแค่ยกนิ้วโป้งขึ้น แล้วก็ "  จำไว้ โกรธหนึ่งทีอย่ามาดีสองชาติ " พูดจบ ร่างบางก็ผลุนผลันจากไป ทิ้งสองหนุ่มยืนโง่แกมเซ่อ ณ ที่เก่า แทนได้สติก่อนรีบเขย่าไหล่โช " ยืนเซ่ออยู่ทำไมเล่าวะ รีบตามไปสิ " "หะ หือ เอ๋  โอเค โอเค ตามก็ตาม " โชติวัตก้าวเท้าขวาเตรียมสปีดตามคนที่วิ่งหนีล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ออด------!! โชติวัตเข่าอ่อนในฉับพลัน จากที่เตรียมวิ่งอย่างเสือก็กลับกลายเป็นแมวหงอย นั่งยองๆกับพื้น " โช  คาบบ่ายเริ่มแล้วนะโว้ย " แทนเตือน " ไม่เป็นไร เอ็งไปเหอะ ข้าโดดว่ะ  " โชติวัตบอกแล้วถอนใจเฮือกราวกับตาแก่เบื่อโลกเผอิญเหลือบไปเห็นถุงกระดาษที่ยังนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น ผ้าพันคอที่คุ้นทั้งสีคุ้นทั้งรูปแบบแลบออกมา โชติวัตหยิบมันขึ้นมาดูงงๆ   โน๊ตอันกระจิ๋วปลิวตามออกมาด้วย เขาหยิบมาอ่านอย่างเสียไม่ได้ สำหรับเราทั้งคู่   โชติวัตตาโต หัวใจเขาเองก็เช่นกัน " เออ งั้นข้าไปก่อ " " เดี๋ยว " โชติวัตคว้าขากางเกงเพื่อนไว้แน่น แทนหน้าถอดสี เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาคมกริบ ถ้าไม่มีรอยยิ้มปลาบปลื้มฉาบที่ริมฝีปากแดงเกินชายนั่น เขาต้องยกบาทาถีบเพื่อนโครมแล้ววิ่งหนีมาด้วยความเร็วทั้งหมดเท่าที่จะเค้นได้แน่ๆ แต่ถ้าจะมองด้วยแววตาอย่างนี้ ไม่ยิ้มเลยจะเรียกว่าปกติกว่ามั้ย "เอ็งมีอะไรอีกวะ "แทนทำเป็นใจดีสู้เสือ ถามออกไป " มี แต่ไม่มากหรอก " โชลุกขึ้นยืน ท่าทางสดชื่นกว่าเมื่อกี้ เขาหยิบมือถือขึ้นมากดแล้วยื่นมาจ่อตรงหน้าแทน "พูดอีกทีซิ " "พูดอะไรวะ " จะบ้า นี่เพื่อนสนิทเขาเป็นอะไรไปแล้ว หรือว่าถุงที่ยายชาช่าพลังช้างโยนมาจะมีลูกตุ้มเหล็กรวมอยู่ด้วย " ก็ที่เอ็งบอกเมื่อกี้ไง " โชขมวดคิ้ว ไอ้นี่ต๊องหรือเปล่า หรือว่าอัลไซเมอร์มันกำเริบเนี่ย ประโยคนั้นมันน่าจดจำออกจะตาย ฮ่าๆๆ " ข้าบอกอะไรเอ็งวะ " แทนหน้าเสียที่เห็นโชติวัตฉีกยิ้มแก้มปริ โทรศัพท์มือถือถูกจ่อชิดขึ้นมาอีก   ชาช่า ได้โปรด เธอกลับมาตบชั้นอีกที เอาให้สลบไปเลยนะ หรือฆ่าชั้นเลยก็ได้ ให้ชั้นกลับสู่อุ้งหัตถ์พระเจ้าที ไอ้โชมันเปลี๊ยนไป๋ มันบ้าแล้ว " นี่เอ็งลืมไปแล้วจริงหรือวะเนี่ย โหย เสียselfว่ะ  งั้นข้าจะทวนความทรงจำให้ก็แล้วกัน " โชติวัตหันมือถือกลับมาหาตัวเอง กระแอมเบาๆสองทีก่อนจะกรอกเสียงทุ้มๆลงไปชนิดที่นักพากษ์ยังต้องอาย " บอกมาเลย แทน ขอสั้นๆแต่ได้ความหมายนะโว้ย ใครวะที่ชาช่าหลงรักปานจะกลืนกิน เสน่หาอย่างรุนแรงจนถึงขนาดสลัดรักเอ็งได้อย่างเลือดเย็น " โชติวัตเสริมต่อเอาเองอย่างไร้ยางอาย ก่อนจะหันโทรศัพท์กลับมาที่เพื่อนซึ่งยืนตัวแข็งทั้งอึ้ง ทึ่งและเสียว(ไส้)ว่าหลงเป็นเพื่อนรักกับไอ้นี่มาได้ยังไงตั้งนาน "เอ้า ตาเอ็งแล้ว ขอสามครั้ง เอาชัดๆ  ให้มีจังหวะจะโคนนะโว้ย ข้าจะเอาไว้ฟัง  " แทนได้ยินแล้วเกิดความรู้สึกอยากร้องไห้และหัวเราะให้เต็มเสียงในเวลาเดียวกัน เคยได้ยินว่าความไม่สมหวังทำให้คนทำอะไรผิดไปจากที่เคยได้ แต่กับโชติวัต กลับกลายเป็นความสมหวังซะนี่ แต่ช่างเถอะ วันนี้วันคริสมาส วันที่คนเราควรมีสิ่งดีๆมอบให้กัน  ถึงประโยคนั้นมันช่างเชือดเฉือนสะเทือนใจเหลือเกินแต่ถ้ามันทำให้เพื่อนมีความสุข เขาจะยอมหยวนๆให้สักครั้ง " โช  เราชอบนายอ้ะ ชอบจริงจริงนะ มาเป็นแฟนกันเถอะ " ทิชายิ้มหวานให้กับรูปโชติวัตที่ถูกแปะอยู่บนกระจกในล็อคเกอร์ เบื้องหลังเธอคือสาวน้อยผมทรงหางม้าผู้มีใบหน้าหวานปานจะหยดกับชื่อที่ตัดกันสุดขั้ว ออเรนจ์ " ชาช่าคะ มาบอกรูปถ่ายมันจะมีประโยชน์อะไรคะ ไปบอกเจ้าตัวเขาไม่ดีกว่าเหรอคะ " " ไม่บอกโชเขาก็รู้แล้วล่ะ ออเรนจ์ " ทิชาตอบเสียงเนือย " เข้าใจแล้วค่ะ ชาช่าในตอนนี้คงจะอยู่ในภาวะที่เรียกกันทั่วไปว่า  หมดfeel  สินะคะ " ออเรนจ์เอียงคอมอง " จากเรื่องราวที่ชาช่าถ่ายทอดให้ฟังเมื่อสักครู่  นับว่าแทนมีความผิดอยู่30เปอร์เซ็นต์ทีเดียว แต่ก็มีผลน้อยมากนะคะถ้าเทียบกับคำสารภาพของจริงจากตัวชาช่าเอง " " แต่เรื่องแบบนี้เขาถือความสดใหม่เป็นสำคัญนะ เราไม่ยอมหรอกที่จะต้องไปบอกทั้งๆที่อีกฝ่ายรู้อยู่ก่อนแล้วแบบนั้น มันไม่เฟรช  เหมือนของค้างที่ใครๆก็ไม่ต้องการ โอ๊ย เพราะไอ้เจ้าบ้าแทนคนเดียว รู้อย่างนี้ตบมันให้ครบครึ่งโหลไปเลยก็ดี " ออเรนจ์มองทิชาที่กระทืบเท้าระบายอารมณ์ด้วยใบหน้าอารีก่อนจะหยอดนิ่มๆตามนิสัย " ชาช่าคะ โกรธคือโง่โมโหคือบ้านะคะ  เลิกเสียเถิดค่ะ ออเรนจ์ขอร้อง " ผีบ้า เอ้อ ทิชาชะงักงันราวกับถูกคาถามหาหยุด " นะ นี่ออเรนจ์ว่าเราทั้งโง่ทั้งบ้าในเวลาเดียวกันเชียวเหรอ โฮ ออเรนจ์ใจร้ายที่สุด ใจร้าย ใจร้าย " ทิชาโวยวาย เสียงแหลมๆของเธอดังสะท้อนไปมาในห้องแคบๆ  และแน่นอนล่ะว่าสำหรับออเรนจ์ มันจะต้องก้องไปทั่วหัวสมอง ทิชาไม่รู้ไม่เห็นหัวคิ้วที่เริ่มกระตุกนิดๆของเพื่อน ไม่สังเกตรอยยิ้มที่เคยมีเป็นนิจเริ่มเลือนหาย และเมื่อเธอนึกออกว่าทำอะไรลงไป ก็ช้าไปแล้วต๋อย " เลิกโหวกเหวกโวยวายซักที เขาจะรู้ก่อนหรือว่ารู้หลัง รู้ซ้ำรู้ซ้อนอะไรยังไงไม่เห็นสำคัญสักนิด สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเมื่อเขารู้แล้วจะตอบรับหรือว่าปฏิเสธต่างหาก สิ่งที่ต้องทำคือพยายามให้คำตอบเขาเป็นสิ่งที่เราวาดหวังเอาไว้ ไม่ใช่มาร่ำร้องหาความสดใหม่อยู่ได้แบบนี้ แผนผ้าพันคอเชื่อมใจก็สำเร็จไปแล้ว เท่ากับว่าเหลืออีกแค่เรื่องเดียวก็คือบอกรักใต้ต้นคริสมาส "ออเรนจ์ตบกระจกบานเลื่อนที่สามารถมองผ่านลงไปเห็นต้นคริสมาสกลางสนามที่ยามนี้สะท้อนแสงแดดยามเที่ยงเป็นประกายระยับเสียงดังป้าบ " พวกผู้ชายจะโอนอ่อนผ่อนตามเราสูงถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ทีเดียวถ้าหากบรยากาศถูกตาต้องใจ เพราะฉะนั้นเดินหน้าต่อไป!! นะคะ" ความอ่อนหวานหวนกลับมาสิงสู่ออเรนจ์อีกครั้งในสองคำสุดท้ายนั่นเอง แต่สำหรับทิชา มันไม่ได้แตกต่างกันเล้ย " จ้า เดินหน้าต่อไป " ถึงจะรับคำออกไปเป็นมั่นเป็นเหมาะขนาดนั้นแล้วก็ตามเถอะ แต่ทว่าเวลานี้กระทิงห้าวที่ท้าชนกับทุกเรื่องไม่เคยกลัวอย่างทิชาก็รับเอาคำว่า ปอดลอย เข้ามาในพจนานุกรมส่วนตัวอย่างเต็มอกเต็มใจอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้น คำว่า เดินหน้าต่อไป จึงกลายพันธุ์ไปเป็น เดินหน้าเต็มตัวไปห้องพักอาจารย์เพื่อขอลากลับบ้าน แทน สำหรับพวกผู้ชาย ยิ่งสนิทก็ยิ่งไม่เอามาเป็นแฟนหรอก  คำพูดประจำมิวสิคน้ำเน่าประเภทว่า เป็นเพื่อนกันต่อไปดีกว่า เธอลืมมันไปได้ยังไง ทิชานะทิชา ไม่น่าปล่อยให้หนังมอมเมาขนาดนี้เลย ไอ้เรื่องสารภาพรักน่ะ มันไม่ใช่ปัญหา จริงอย่างที่ออเรนจ์บอก มันสำคัญตรงเขาจะรับหรือปฏิเสธต่างหาก และเธอกลัวนักว่ามันจะเป็นอย่างหลัง และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง จะยังเป็นเพื่อนกันอีกได้หรือเปล่า? ทิชาถอนใจเฮือกใหญ่ พอมาถึงหน้าห้องอาจารย์ ก็ชักจะเริ่มลังเลขึ้นมาหน่อยๆ กลับหรืออยู่ หนีหรือเผชิญหน้า สารภาพอีกครั้งแล้วยอมรับผลที่เกิดขึ้น หรือกลับบ้านแล้วโทรบอกโชติวัตว่าทุกอย่างคือเรื่องล้อเล่นเท่านั้น ทิชาเปิดประตู ทั้งที่ในใจยังสับสน ไม่รู้จะเลือกทางไหน จากคุณ : หวัสสา - [ 30 ธ.ค. 48 18:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่ออีกค่ะ โฮ่ๆๆ ) โชติวัตวางเบอร์เกอร์บิ๊กไซต์สั่งพิเศษลง พอเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นมา เขาก็กดรับอย่างเสียไม่ได้ แค่ไปหาแฟนมันจะโทรมาทำเตี่ยอะไรวะ "  มีไรวะ เก้ง เด็กเอ็งแปลงร่างเป็นโดเรม่อนหรือไง " (ข้าเห็นชาช่าว่ะ) " เหรอ" โชติวัตออกอาการกระดี๊กระด๊าทันที เมื่อกี้เขายังโมโหหิวอยู่เลย แต่ตอนนี้ เพียงแค่ได้ยินชื่อเธอก็ทำให้เขาอิ่มทิพย์ได้ "แล้วไงล่ะวะ " ช่วงบ่ายมีงานกิจกรรมวันคริสมาส ซึ่งโชติวัตกะใช้โอกาสนั้นชวนอีกฝ่ายเดินเที่ยวไปตามซุ้มต่างๆอยู่แล้ว เลยไม่อนาทรตำแหน่งปัจจุบันคุณเธอสักเท่าไหร่ ( เดินตัดสนามไปที่ประตูโรงเรียนโน่นแล้ว สงสัยจะลากลับบ้านละมั้ง ) " หา  " โชติวัตลุกพรวดราวกับถูกไฟดูด "เอ็งรีบไปห้ามเร็ว" (ตลกสิ ข้าไม่ใช่ซุปเปอร์แมนนี่ จะได้บินจากดาดฟ้าชั้นห้าลงโฉบแม่คุณแล้วเอาไปเสริ์ฟให้เอ็งที่ห้องได้  เฮ้ย แค่นี้นะโว้ย แฟนงอนแล้ว ) ปลายสายตัดไปเลยอย่างไม่เกรงใจ โชติวัตเข่นเขี้ยวสบถสาบานว่าแค้นนี้มีชำระแน่ เขาหันรีหันขวางเก็บของลงเป้ " ไอ้โช จะไปไหนวะนั่น " " ข้าป่วย จะไปลาจารย์กลับบ้าน "  เพื่อนๆมองคนป่วยที่ออกวิ่งไปอย่างกับนักกรีฑาที่สมบูรณ์ทั้งกายใจ แล้วส่ายหน้าระอา ลงทุนไปตั้งขนาดนั้นแล้ว ก็น่าจะทำให้ลุล่วงสิ จะมาทิ้งทุกอย่างไปกลางคันแล้วกลับบ้านไปนั่งเหงาหงอยแบบนางเอกมิวสิคเหรอ ไม่ใช่ช้านนน!! ทิชากำมือแน่น มองตัวเองในกระจก ฉีกยิ้มเก๋อวดเขี้ยวเล็กๆมุมปากอย่างพอใจ ถ้าไม่ใช่เพราะกลับมาเอากระเป๋าตังค์ที่ลืมไว้ในล็อคเกอร์ ก็คงจะไม่มีทิชาในวินาทีนี้ ระยะทางระหว่างจ้ำกลับมาทั้งที่ยังเดินไม่พ้นประตู แม้จะสั้น แต่ให้อะไรมากมาย อย่างน้อยก็ทำให้เธอคิดได้ว่าการกลับไปอย่างผู้แพ้ มันไม่ กิ๊บเก๋เอาเสียเลย มันต้องใจกล้า หน้าด้าน ชอบแล้วก็ต้องฉกชิงมาให้ได้ซี้ ยิ่งเป็นเพื่อนสนิทนี่แหละ ยิ่งง่าย โฮะๆๆ ปลายทางของความสนิทมันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก เราคงต้องเป็นแฟนกัน คิดได้ดังนั้นเธอก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยความสดชื่น เสียงออดดังขึ้น จากนั้นเพลงประจำเทศกาลอันแสนเริงรื่นก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณว่ากิจกรรมได้เริ่มขึ้นแล้ว การตามล่าหารักก็เช่นกัน ทิชาเดินไปตามระเบียงราวกับนกตัวน้อยๆ ไม่ได้สังเกตเห็นไอ้บ้าที่กำลังวิ่งตัดสนามตรงไปยังประตูโรงเรียนด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง .ซักกะติ๊ด " ชาช่าน่ะเหรอ ยังไม่เห็นกลับมาเลยนี่ " ราเชน พี่ชายรูปหล่อที่ทิชาภูมิใจนักหนา ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูบ้าน หรี่ตามองโชติวัตที่หอบแฮ่กราวกับวิ่งมาราธอนที่ไหนมาด้วยแววตาสงสัย "  ทะเลาะกัน? " " เปล่าครับพี่ แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย งั้นผมไปก่อนนะครับ " โชติวัตรีบบอก กลัวว่าการอยู่นานกว่านี้ เขาอาจปูดเรื่องอะไรต่อมิอะไรออกมาให้อีกฝ่ายต้องพลอยลำบากใจไปด้วย เหมือนตอนเด็กๆ ที่เขาสร้างปัญหาให้พี่ชายคนนี้ตามแก้มากมาย และแม้ปัญหานี้จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับราเชนที่มองว่าทุกอย่างแก้ไขได้ ทว่าเขารู้เท่าๆกับที่ทิชารู้ ราเชนในตอนนี้ ไม่พร้อม โชติวัตเดินออกมาเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่ห้างดัง ที่ที่เขาไปกับทิชาเสมอ ออกเดินตามหาเธอโดยไม่หวั่นเกรงสารวัตนักเรียนพร้อมกับคำถามที่รุมเร้าจิตใจ อยู่ไหนวะ ยัยตัวแสบ!! ไปไหนนะ ตาบ้า!! ตลอดเวลาที่คอยช่วยเพื่อนๆขายการ์ดทำมือสวยๆ ทิชาชะเง้อชะแง้แลหาโชติวัตจนคอยืดคอยาว เมื่อเธอกินไข่ปลาหมึกทอดกับน้ำจิ้มรสเด็ด โชติวัตที่หิวจนหน้ามืดสวาปามเคเอฟจีชุดใหญ่ เมื่อเธอหยิบมือถือขึ้นมากดจึงเพิ่งเห็นว่าแบตหมด  โชติวัตก็โทรหาเธอเพื่อจะพบว่าไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ ต่างที่แต่เวลาเดียวกัน ทั้งสองซึมเศร้าเหงาหงอย คิดถึงอีกฝ่ายใจแทบขาด ท้องฟ้าเริ่มมืดลง อากาศอันหนาวเย็นอบอุ่นขึ้นด้วยแสงระยิบระยับของไฟดวงเล็กๆที่เปล่งประกายวิบวับบนต้นไม้ ส่องแสงมาตลอดทางเดินเข้าหมู่บ้าน ทิชาเดินเตะก้อนหินอย่างเศร้าใจ น้ำตาเหือดแห้งไปนานแล้ว แต่มันทิ้งตะกอนแห้งความรู้สึกเอาไว้ในหัวใจเสียจนไม่อาจทำใจให้รื่นเริงไปกับความสวยงามรอบกายที่เคยชื่นชอบได้ ตั้งแต่เด็กๆ การยืนอยู่ใต้ต้นสนใหญ่ เงยหน้ามองของประดับรวมทั้งดวงไฟกระพริบหลากสี เป็นสิ่งที่ทิชาชอบทำนัก จนใครคนหนึ่งต้องตามครอบครัวไปอยู่เชียงใหม่ สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญอีก ถ้าไม่มีโชติวัตยืนดูอยู่ข้างๆ จนปีนี้ที่เขากลับมาเรียนรที่กรุงเทพอีกครั้ง พร้อมกับความสนิทสนมที่ดูเหมือนจะยิ่งแนบแน่นกว่าเดิมทำให้เธอก่อเกิดความหวังจนวาดฝันรวมทั้งสร้างแผนการต่างๆเพื่อให้วันคริสมาสปีนี้ นอกจากจะมีเขายืนดูต้นคริสมาสด้วยกันเหมือนเดิม อาจจะมีการกุมมือกันเอาไว้เป็นออพชั่นเสริมให้หัวใจพองโตและอบอุ่น พร้อมกับความปลื้มปีติว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพียงเพื่อนสนิทอีกต่อไป จากคุณ : หวัสสา - [ 30 ธ.ค. 48 18:58:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่ออีกอะค่ะ แหะๆๆ) แต่ทุกอย่างก็ล้มเหลว เขาไม่มา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นบอกว่าจะมาเหมาการ์ดที่เธอทำ เขาบอกว่าเธอเป็นเพื่อนหญิงที่เขาสนิทที่สุดแต่เขาก็ไม่แยแสทั้งที่ปล่อยให้เธอรอเก้อ ให้เธอเศร้าเสียใจจนต้องแอบเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำหลายครั้ง " ไอ้โชบ้า บ้าๆๆ " ทิชาทรุดนั่งยองๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมา ท่ามกลางแสงวิบวับของดวงไฟหลากสี เธอได้แต่หวังว่าแสงอันอ่อนโยนเหล่านี้จะช่วยเยียวยาหัวใจให้คลายความบอบช้ำได้บ้าง แว่วเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามา ก่อนที่หัวรองเท้าสีดำมันปลาบจะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ " ไหนเคยบอกว่าจะไม่ร้องไห้ถ้าตรงหน้าเธอไม่มีชั้น ยัยชาช่าจอมโกหก " ทิชาเงยหน้าขวับเพื่อจะได้พบว่าโชติวัตยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า เธออ้าปากค้าง จับจ้องอยู่แค่ใบหน้าอีกฝ่าย แสงไฟหรือเปล่าหนอที่ทำให้รอยยิ้มมุมปากของเขาซึ่งเคยคิดว่ามันช่างยโสโอหังสิ้นดีกลายกลับมาเป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยน " ยัยชาช่าขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่ง กิ๊วๆ" โชติวัตยังล้อไม่เลิก หากอาการทรุดนั่งยองๆตรงหน้าเธอแล้วเท้าคางมองยิ้มๆก็ทำให้ความโกรธเลือนหายไป ทิชากลั้นสะอื้น อยากโพล่งทุกอย่างที่เก็บกักมาทั้งวัน ให้อีกฝ่ายหงายเก๋งเลย แต่สิ่งที่เธอพูดจริงๆกลับตรงกันข้าม มหาศาล " โช เราชอบโชนะ ชอบจริงๆ ฮืออๆๆ" เริ่มต้นที่สะอื้นแต่กลับลงท้ายด้วยการร้องไห้ระลอกใหญ่ ทิชาอยากหยุดแต่หยุดไม่ได้ ทั้งอายทั้งเสียใจ และทำได้เพียงแค่ซบหน้าลงฝ่ามือแล้วปล่อยโฮต่อไป หมดกันแล้วฉัน ทำไมเป็นอย่างนี้ มีเสียงถอนใจดังขึ้น ใจทิชากระตุกวูบ เขาคงลำบากใจมาก "ขอโทษนะ ชั้นผิดเองที่ไม่พูดออกไปให้เด็ดขาด " นั่นหมายความว่านายผิดที่ไม่บอกชั้นให้เด็ดขาดว่านายไม่เคยคิดเป็นอื่นนอกจากเพื่อนใช่มั้ย " พอแล้ว ไม่ต้องพูด " ทิชายกมือขวาขึ้นโบกหยอยๆ มืออีกข้างล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย " ชั้นรู้แล้วว่าชั้นคิดเองเออเองคนเดียว ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ นายไปเหอะ ชั้นขอนั่งอีกแป๊บเดียว เดี๋ยวก็จะเข้าบ้านแล่วล่ะ บ๊ายบาย " อะไรบางอย่างที่อุ่นๆนุ่มๆถูกคล้องลงมาที่คอแทนคำตอบ ทิชาเงยหน้าอีกครั้ง คราวนี้แทบผงะ เพราะหน้าหล่อๆอยู่ห่างแค่คืบ " อะ..อะไรเนี่ย " ทิชาสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ กลับยื่นโทรศัพท์มือถือเข้ามาจนชิดหูแทน (บอกมาเลย แทน ขอสั้นๆแต่ได้ความหมายนะโว้ย ใครวะที่ชาช่าหลงรักปานจะกลืนกิน เสน่หาอย่างรุนแรงจนถึงขนาดสลัดรักเอ็งได้อย่างเลือดเย็น) ( อะแฮ่ม ที่ชาช่าเขาหักอกข้าเพราะเขารู้ใจตัวเองว่าที่จริงแล้วเขาชอบเอ็ง เขาชอบเอ็ง เขาชอบเอ็ง พอยังวะ ) ( อือ เอาใหม่ ขอเป็นชื่อดีกว่าว่ะ ) ( โหย เรื่องมากชิบ  เอาวะ อยากได้จัดให้  ชาช่าชอบไอ้โช ชาช่าชอบไอ้โช ชาช่าชอบไอ้บ้าโช ) นี่มันเล่นอัดเอาไว้เลยเหรอเนี่ย ทิชาอ้าปากค้าง เลือดสูบฉีดขึ้นหน้าจนร้อนฉ่า ทำท่าจะผลักโทรศัพท์ออก " กะ ก็แค่เรื่องล้อเล่น ทำจริงจังไปได้ ชั้นไม่ " " ฟังต่อให้จบเด่ะ " โชติวัตบอกจริงจัง แล้วกดโทรศัพท์แนบหูทิชาเข้าไปอีก ( ช่า  โชก็ชอบชาช่านะ โชชอบชาช่ามาตั้งนานแล้ว แต ชอบจริงๆ ช้อบชอบ มาเป็นแฟนกันเต๊อะ ฮึ้ย เขินว่ะ..ซ่าาา ) ทิชายกมือขึ้นปิดปากตัวเอง กลั้นเสียงกรี๊ดอันเกิดจากความดีใจเอาไว้เต็มที่  โชติวัตยักคิ้ว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกก่อนจะพูดขึ้นโอ่ๆ " เสียงแฟนใครไม่รู้เนาะ เสียงล้อ---หล่อ " ทิชาส่งเสียงคิกลอดฝ่ามือออกมา  โชติวัตหัวเราะตาม ทั้งสองหัวเราะให้กันและกันก่อนที่โชติวัตจะฉุดให้ทิชาลุกขึ้นแล้วพาเดินกลับบ้านทั้งที่ยังพันผ้าพันคอผืนเดียวกัน ตลอดทางไม่มีใครปริปากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน นั่นเพราะความอบอุ่นจากมือสู่มือ ดวงใจสองดวงที่ตรงกันมานานหากบรรลุผลของความฝันแลความหวังพร้อมกันในวันนี้ นั่นต่างหากสำคัญที่สุด ทิชาเขินสุดๆ เมื่อโชติวัตบอกว่าการที่ให้ฝ่ายหญิงถักผ้าพันคอตอนต้นแล้วให้ฝ่ายชายถักต่อไปจนเสร็จแล้วนำมาคล้องคอด้วยกันจะสามารถทำให้ใจตรงกันนั้นเขารู้ และยิ่งทำให้เธอเขินมากขึ้นอีกเมื่อโชติวัตพูดต่อด้วยเสียงขบขันระคนอาย " ก็กะจะมาหลอกให้เธอถักเหมือนกัน แต่ก็เลิกคิดเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอห่วยมากด้านนี้ ฮะๆ แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะกล้า " " พอแล้ว ถ้าพูดอีก โดนแน่ " " โอ้โห ไม่ทันไรก็กลับมาห้าวอีกละ " " แล้วจะทำไมล่ะ " " ไม่ทำไม น่ารักดี " ทิชาเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ จมูกแหลมๆก็เลยพลอยเชิดขึ้นตามไปด้วย โชติวัตกลั้นหัวเราะ กลัวโดนฝ่ามือสยบมาร   เขาเสหันไปแอบยิ้มกับต้นไม้รอบๆ ทิชาหันกลับมามองหน้าด้านข้างของโชติวัต อมยิ้มอย่างมีความสุข " รู้มั้ย จริงๆแล้ว ชั้นชอบตุ๊กตาหิมะมากกว่าต้นคริสมาสอีกนะ " "หืม ทำไมล่ะ " โชติวัตถามแต่ตายังมองไฟมองฟ้าไปเรื่อย " ก็นายเหมือนตุ๊กตาหิมะ " โชติวัตหันกลับมา เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง "ทำไมล่ะ? " " ก็นายชอบเอาแต่ยิ้ม  แต่จริงๆแล้วเย็นชา" " เหรอ แต่ตุ๊กตาหิมะก็มีข้อดีอยู่เหมือนกันนา " " เหรอ ตรงไหนล่ะ " " ตรง เย็นดีมั้ง " โชติวัตทำหน้าครุ่นคิด ที่ทิชาเห็นแล้วลง ความเห็นว่าเท่มั่กๆ "อืม แล้วมันทำจากหิมะด้วยใช่มั้ยล่ะ น่าจะใส่น้ำหวานกินแก้หิวได้ แล้วก็ " " พอ พอ นายนี่มันไม่โรแมนติคเอาเสียเล้ย " ทิชาส่ายหน้า ตั้งหน้าตั้งตาดึงมือโชติวัตให้เร่งเดินเข้า โชติวัตยักไหล่ เดินตามแรงดึงนั้นแต่โดยดี Snowmanน่ะ เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ มันก็จะละลายไป หลงเหลือเพียงหยดน้ำที่รอการระเหิดกลับไปเป็นส่วนหนึ่งของอากาศ แต่Snowman ที่อยู่ข้างกายเธอนี้ไม่เหมือนกันนะ แสงแดดไม่ว่าจะในฤดูใบไม้ผลิหรือฤดูไหนๆก็ไม่อาจละลายรอยยิ้มและความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเธอผู้เดียวได้ นอกจากนี้ยังสามารถให้ความเย็นชื่นฉ่ำกับเธอได้ตลอดเวลาอีกต่างหาก โชติวัตอมยิ้ม อยากรู้จริงๆว่าถ้าหากเขาพูดในสิ่งที่คิด ทิชาจะทำสีหน้าแบบไหน แต่ เอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน         จากคุณ : หวัสสา - [ 30 ธ.ค. 48 19:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^____^ จากคุณ : Meif - [ วันสิ้นปี 05:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักดีค่ะ^^ จากคุณ : ลันเตา... - [ วันสิ้นปี 13:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่าน  หวานดีจ๊ะ จากคุณ : แก้วชมพู - [ วันสิ้นปี 19:26:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 :) จากคุณ : scottie - [ วันสิ้นปี 21:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พูดถึงสโนแมน ยังกับไม่ได้อยู่ในเมืองไทยแนะ(= =) ว่าแต่ยังไม่จบใช่มั้ยคะ^^ จากคุณ : ธรารินทร์ - [ วันปีใหม่ 09:40:53 ]