ความคิดเห็นที่ 1 1.กระจงเล็ก หรือ กระจงหนู ชื่อไทย กระจงเล็ก หรือ กระจงหนู   ชื่อสามัญ Lesser mouse deer   ชื่อวิทยาศาสตร์ Tragulus javanicus Osbeck , 1765 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 40 - 48 ซ.ม. ความยาวหาง 65 - 80 ซ.ม. ความสูงจากพื้นดินถึงหัวไหล - น้ำหนัก 0.7 - 2 กิโลกรัม ลักษณะ กระจงหนูเป็นสัตว์กีบคู่ที่มีขนาดเล็กที่สุดในโลก หน้าตาคล้ายเก้งและกวางแต่ไม่มีต่อมน้ำตาเหมือนเก้งและกวาง ขนลำตัวสีน้ำตาลแดง ใต้ท้องมีแถบสีขาว - แถบ คอสีขาว ตัวผู้และตัวเมียไม่มีเขาแต่มีเขี้ยวงอกยาวพ้นริมฝีปาก เขี้ยวของกระจงหนูตัวผู้ยาวกว่าตัวเมีย การกระจายพันธุ์ ไทย , ลาวตอนใต้ กัมพูชา เวียดนาม เกาะสุมาตราและเกาะบอร์เนียว นิเวศวิทยาและพฤติกรรม ตามปกติกระจงเล็กชอบหากินทั้งในเวลากลางวันและกลางคืนตามลำพัง ยกเว้นในฤดูผสมพันธุ์และมีลูกอ่อนจึงจะอยู่เป็นคู่ โดยมีทางเดินหาอาหาร หรือด่านของมันเองเป็นทางเล็ก ๆ ปกคลุมด้วยไม้พื้นล่างที่รกทึบ อาศัยตามป่ารกชัฏ กระจงเป็นสัตว์ขี้อาย ตกใจง่าย เวลาพบศัตรูก็สามารถวิ่งหนีได้อย่างคล่องแคล่ว ฤดูผสมพันธุ์ประมาณเดือนมิถุนายน - กรกฎาคม ก่อนผสมพันธุ์ตัวเมียจะใช้ขาหลังเคาะที่พื้นดินประมาณ 8 ครั้ง ในเวลาประมาณ 3 วินาที ให้ตัวผู้ได้ยิน ใช้เวลาตั้งท้องประมาณ 140 วัน ปกติออกลูกครั้งละ 1 ตัว ในช่วงปลายฤดูฝน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 2.ละอง / ละมั่ง ชื่อไทย ละอง / ละมั่ง   ชื่อสามัญ Indo-Chinese Eld's deer   ชื่อวิทยาศาสตร์ Cervus eldii siamensis Lydekker, 1915   ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 150 -180 ซ.ม. ความยาวหาง 22 - 25 ซ.ม. ความสูงจากพื้นดินถึงหัวไหล - น้ำหนัก 95 - 150 กิโลกรัม ลักษณะ ละองมีขนหยาบ และยาวสีน้ำตาลแดงในฤดูหนาว ส่วนในฤดูร้อนจะมีขนสีอ่อนลง และสั้นกว่า ละองมีอายุน้อย มีขนยาว หนาบริเวณแผงคอ ลูกละองจะมีจุดขาวกระจายรอบตัว ซึ่งจะลดลงเมื่อมีอายุมากขึ้น หู ตา และคางของละองมีสีขาว ส่วนหัวมีเขายาวแผ่กิ่งก้าน การกระจายพันธุ์ พบกระจายพันธุ์ใน พม่า ไทย ลาว กัมพูชา และเวียดนาม นิเวศวิทยาและพฤติกรรม ละองอาศัยในพื้นที่หลากหลายตั้งแต่ป่าพรุ ป่าแล้ง ป่าเบญจพรรณ ป่าเต็งรัง แต่มักพบในบริเวณป่าที่โล่ง และโปร่ง เนื่องจากละองมีเขาขนาดใหญ่ซึ่งอาจจะเกาะเกี่ยวกับกิ่งไม้ได้หากอยู่ในป่าที่รกมาก บางครั้งอาจพบละองนอนเกลือกปลักโคลน ปัญหาสำคัญของละองที่ทำให้จำนวนลดลงอย่างมากคือ การถูกล่า และที่อยู่อาศัยถูกทำลาย ในอดีตละองมักอยู่อาศัยรวมกันเป็นฝูง จำนวนมากกว่า 50 ตัว ในช่วงแดดร้อนในกลางวันมักจะหาที่หลบใต้ร่มไม้ อาหารที่ชอบคือ ผลไม้ป่า ฤดูผสมพันธุ์ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธุ์ถึงเมษายน ระยะเวลาอุ้มท้อง 8 เดือน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 3.เก้ง หรือ อีเก้ง ชื่อไทย เก้ง หรือ อีเก้ง ชื่อสามัญ Common muntjac ชื่อวิทยาศาสตร์ Muntiacus muntjak Zimmermann, 1780 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 90 - 105 ซ.ม. ความยาวหาง 17 - 19 ซ.ม. ความสูงจากพื้นดินถึงหัวไหล - น้ำหนัก 20 - 28 กิโลกรัม ลักษณะ เก้งมีลักษณะรูปร่างคล้ายกวาง แต่ตัวเล็กกว่า ขนลำตัวสั้น นุ่ม มีหลากหลายตั้งแต่สีน้ำตาลอ่อนถึงสีน้ำตาลเข้ม บริเวณหลังสีเข้ม ใต้ท้องสีอ่อน สีขนจะเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาล เช่น ในช่วงฤดูร้อนสีขนจะซีดอ่อนกว่าในฤดูหนาว หน้าและขาสีน้ำตาล มีขนสีดำพาดยาวจรดเขาแต่ละข้าง ขนบริเวณขาสีขาว ขนตั้งแต่บริเวณหลังหูไปจนถึงสันคอมีสีดำเป็นแนวยาวเรื่อยลงมาถึงจมูก ใต้ตามีต่อมน้ำตาเป็นทางยาวทั้งในตัวผู้และตัวเมีย เก้งตัวผู้มีเขาสั้น ๆ ยื่นออกมาจากหน้าผาก และมีเขี้ยวงอกยาวออกมาจากริมฝีปาก การกระจายพันธุ์ ไทย ลาว กัมพูชา และ เวียดนาม นิเวศวิทยาและพฤติกรรม เก้งสามารถปรับตัวให้อาศัยในป่าที่หลากหลาย เช่นป่าเต็งรัง ป่าเบญจพรรณ ป่าดิบแล้ง ป่าดิบเขา เก้งมักอาศัยอยู่อย่างโดดเดียว ยกเว้นช่วงฤดูผสมพันธุ์ หรือมีลูกอ่อนที่จะอยู่ด้วยกันเป็นคู่ปกติออกหากินในเวลากลางวัน เวลากินอาหารมักจะรีบกัดและกลืนอาหารเข้าไปด้วยความรวดเร็ว เป็นสัตว์เคี้ยวเอื้อง อาหารที่กลืนเข้าไปจะถูกเก็บไว้ในกระเพาะพัก เมื่ออยู่บริเวณที่ปลอดภัย เก้งจะขยอกอาหารออกมาเคี้ยวให้ละเอียด เหลือส่วนที่เคี้ยวไม่ได้จะคายส่วนนั้นออกมาทิ้งไว้ตามพื้นดิน เวลาตกใจจะร้อง เอิ้บ เอิ้บ แล้ววิ่งหนีไป ใช้จมูกเป็นประสาทสัมผัสหลัก เก้งผสมพันธุ์ได้ตลอดปี โดยส่วนใหญ่จะผสมในช่วงเดือนกันยา ถึงพฤษภาคม ใช้เวลาตั้งท้องประมาณ 6 เดือน ลูกเก้งจะถูกทิ้งไว้ในป่ารกเวลาที่แม่ไปหาอาหาร ในฤดูผสมพันธุ์ เก้งตัวผู้จะต่อสู้กันเพื่อแย้งตัวเมีย ผสมพันธุ์แล้วจะพลัดขนทิ้ง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:23:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 4.เสือดาว และเสือดำ ชื่อไทย เสือดาว และเสือดำ ชื่อสามัญ Leopard และ Panther ชื่อวิทยาศาสตร์ Panthera pardus Linnaeus , 1758 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 108 – 130 ซ.ม. ความยาวหาง 80 – 100 ซ.ม. น้ำหนัก 45 – 65 กิโลกรัม ลักษณะ เสือดาวและเสือดำมีขนที่สวยงามมาก กล่าวคือ เสือดาวมีสีพื้นเป็นสีเทาหรือเหลือง มีจุดดำกระจายอยู่ทั่วลำตัวคล้ายกลีบกุหลาบ หลังหูมีสีดำและมีจุดขาวตรงกลาง ส่วนเสือดำมีขนสีดำทั้งตัว มีลายแบบเดียวกับเสือดำแต่จะไม่เห็นเด่นชัดเท่าที่ควร เพราะกลมกลืนกับสีพื้นของลำตัว ซึ่งมีสีดำ เสือดาวและเสือดำมีหางยาวเมื่อเทียบกับความยาวลำตัว ซึ่งให้ประโยชน์ในการทรงตัวบนต้นไม้ การกระจายพันธุ์ มีการกระจายพันธุ์ที่กว้างขวาง พบทั้งในทวีปแอฟริกาและเอเชีย ในเอเชียพบได้ตั้งแต่จอร์แดน ซาอุดิอาระเบีย เยเมนเหนือ เยเมนใต้ โอมาน อิหร่าน อัฟกานิสถาน ปากีสถาน อินเดีย และภาคใต้ของประเทศจีน ภูฐาน ศรีลังกา เนปาล พม่า ไทย ลาว กัมพูชา และเวียดนาม นิเวศวิทยาและพฤติกรรม เสือดาวและเสือดำมีความคล่องตัวสูง เป็นผู้ล่าที่มีความว่องไวล่าเหยื่อขนาดใหญ่ได้ เช่น วัวป่า ควายป่า รวมทั้งนกและสัตว์เลื้อยคลาน ชอบอาศัยในป่าสะวันนา และป่าดิบชื้น หากินตามลำพังยกเว้นในฤดูผสมพันธุ์ มักนอนหลับบนต้นไม้เพื่อลอบมองเหยื่อ มักจะฆ่าเหยื่อโดยการกัดที่ลำคอและขบกระดูกให้แตก เหยื่อของเสือดาวและเสือดำมักจะเป็นพวกกวาง กระต่าย เนื้อทราย นกที่อาศัยอยู่บนดิน และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่บางชนิด สามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วและเงียบ เมื่อต้องล่าเหยื่อบนต้นไม้ ช่วงเวลาอุ้มท้องของเสือชนิดนี้นานประมาณ 90 – 105 วัน ออกลูกคราวละ 2 – 3 ตัว เมื่อโตจนมีอายุครบ ปี ก็จะแยกตัวออกไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 5.นกกระเรียน ลักษณะ : นกขนาดใหญ่เมื่อยืนมีขนาดสูงราว 150 เซนติเมตร ส่วนหัวและคอไม่มีขนปกคลุม มีลักษณะเป็นปุ่มหยาบสีแดงส้มยกเว้นบริเวณกระหม่อมจะมีสีเขียวอมเทา ในฤดูผสมพันธุ์สีแดงส้มนี้จะสดยิ่งกว่าเดิม ขนลำตัวสีเทาจนถึงสีเทาแกมฟ้า มีกระจุกขนสีขาวห้อยคลุมส่วนหาง จะงอยปากสีออกเขียว แข้งและเท้าสีแดงหรือชมพูอมฟ้า นกอายุน้อยมีขนสีน้ำตาลทั้งตัว บนส่วนหัวและคอมีขนสีน้ำตางเหลืองปกคลุม ในประเทศไทยเป็นนกกระเรียนชนิดย่อย sharpii ซึ่งไม่มีวงแหวนสีขาวบริเวณลำคอ อุปนิสัย : ออกหากินเป็นคู่และกลุ่มครอบครัว กินพวกสัตว์เช่น แมลง สัตว์เลื้อยคลาน กบ เขียด หอย ปลา กุ้ง และพวกพืช เช่นหัวพืชน้ำ เมล็ดข้าวและยอดหญ้าอ่อน ทำรังวางไข่ในฤดูฝนราวเดือนมิถุนายน ปกติวางไข่จำนวน 2 ฟอง พ่อแม่นกจะเลี้ยงดูลูกนกอีกเป็นเวลาอย่างน้อย 10 เดือน ที่อยู่อาศัย : ชอบอาศัยอยู่ในทุ่งหญ้าที่ชื้นแฉะ และบึงหนองที่ใกล้ป่า เขตแพร่กระจาย : มีเขตแพร่กระจายจากแคว้นอัสสัมในประเทศอินเดีย พม่า ไทย ตอนใต้ของลาว กัมพูชา เวียดนามตอนใต้ ถึงเมืองลูซอนในประเทศฟิลิปปินส์ บางครั้งพลัดหลงไปถึงประเทศมาเลเซีย และยังมีประชากรอีกกลุ่มหนึ่งในรัฐควีนแลนด์ในประเทศออสเตรเลีย สถานภาพ : เคยพบมีอยู่เกือบทั่วประเทศครั้งสุดท้ายเมื่อปี พ.ศ. 2507 พบ 4 ตัว ที่วัดไผ่ล้อม จังหวัดปทุมธานี จากนั้นมีรายงานที่ไม่ยืนยันว่าพบนกกระเรียน 4 ตัวลงหากินในทุ่งนาอำเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีษะเกษ เมื่อเดือนมกราคม พ.ศ. 2528 สาเหตุของการใกล้จะสูญพันธุ์ : นกกระเรียนจะจับคู่ด้วยกันตลอดชีวิต มีความผูกพันกับคู่สูงมาก เมื่อคู่ของมันถูกยิงจนเสียชีวิตหรือบาดเจ็บ นกตัวที่เหลือจะไม่ยอมไปไหน จนมักจะถูยิงจนเสียชีวิตไปด้วย การทำลายแหล่งหากิน และทำรังวางไข ่โดยการเปลี่ยนแปลงพื้นที่ชุ่มน้ำเป็นนาข้าวในหลายบริเวณ รวมทั้งการล่านกเป็นเหตุสำคัญที่ทำให้นกกระเรียนหมดสิ้นไปจากประเทศไทย นอกจากนี้นกกระเรียนเป็นนกที่ขยายพันธุ์ได้น้อยและต้องใช้เวลาเกือบ 3 ปีในการเจริญพันธุ์ โอกาสที่จะเพิ่มจำนวนตามธรรมชาติจึงมีน้อยมาก จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 6.หมีขอ , บินตุรง ชื่อไทย หมีขอ , บินตุรง ชื่อสามัญ Binturong ชื่อวิทยาศาสตร์ Arctictis binturong Raffles , 1821   ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 61 – 96.5 ซ.ม. ความยาวหาง 50 – 84 ซ.ม. น้ำหนัก 9 – 20 กิโลกรัม ลักษณะ เป็นสัตว์ในกลุ่มชะมดและอีเห็นที่มีขนาดใหญ่ที่สุด หน้าตาคล้ายหมี ขนยาวสีดำหยาบ หางยาวเป็นพวงคล้ายกระรอกทำให้ถูกเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า หมีกระรอก หางสามารถยึดเกี่ยวกับต้นไม้ได้ หูกลม ขนหลังหูค่อนข้างยาว บางตัวมีขนสีขาวที่หน้า ขนที่หัวสีเทา ขนตามลำตัวสีดำ ค่อนข้างยาวและหยาบ นิ้วสั้นโค้ง ตัวเมียมีนม 2 คู่ การกระจายพันธุ์ มีการกระจายพันธุ์ตั้งแต่ ไทย ลาว เวียดนาม กัมพูชา ภูฐาน อินเดีย และพม่า นิเวศวิทยาและพฤติกรรม มักพบในป่าดิบอาศัยตามลำพัง หากินในเวลากลางคืน บางครั้งจะอาศัยรวมกันเป็นกลุ่มเล็กๆ ในตอนกลางวันจะอาศัยหลับนอนในโพรงไม้ หางที่ยาวของหมีชนิดนี้สามารถเกาะเกี่ยวจับกิ่งไม้ เพื่อการเดินทางระหว่างต้นไม้ อาหารของหมีขอมักจะเป็นผลไม้และสัตว์เลื้อยคลาน สามารถปีนขึ้นต้นไม้ได้ดี และว่ายน้ำได้ ผสมพันธุ์ได้ตลอดทั้งปี ออกลูกครั้งละ 1 – 3 ตัว ระยะเวลาในการอุ้มท้อง นาน 92 วัน ลูกบินตุรงที่เกิดใหม่จะยังสามารถใช้หางในการเกาะยึดกิ่งไม้ได้ นอกจากนั้น บินตุรงจะมีการสร้างฮอร์โมนจาก Perineal grand เพื่อทำเครื่องหมายแสดงอาณาเขตของตน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 7.หมีควาย ชื่อไทย หมีควาย ชื่อสามัญ Asiatic black bear ชื่อวิทยาศาสตร์ Ursus thibetanus Cuvier , 1823 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 120 - 150 ซ.ม. ความยาวหาง 6.5 – 10 ซ.ม. น้ำหนัก 150 – 160 กิโลกรัม   ลักษณะ หมีควายมีศีรษะขนาดใหญ่ ตาเล็ก และหูกลม มีลำตัวใหญ่ อ้วน ขาอ้วนล่ำและหนา หางสั้น ตีนมี 5 นิ้ว นิ้วตีนยาว เล็บค่อนข้างสั้น ขนลำตัวยาวและหยาบ สีดำ บริเวณหน้าอกมีรูปตัววี (V) สีขาว หมีควายตัวผู้มีขนาดใหญ่กว่าตัวเมียเล็กน้อย การกระจายพันธุ์ ไทย ลาวตอนเหนือ เวียดนาม ไต้หวัน ญี่ปุ่น จีน ธิเบต เนปาล และพม่า นิเวศวิทยาและพฤติกรรม หมีควายชอบอาศัยในป่าดิบที่มีอาหารสมบูรณ์ หาอาหารเวลากลางคืน มักพบตามพื้นที่สูงที่มีอากาศเย็น เช่นป่าบนภูเขาหินปูน ปกติชอบอาศัยและหากินตามลำพัง ในฤดูผสมพันธุ์หรือมีลูกอ่อน อาจหากินเป็นคู่หรือกลุ่มเล็กๆ หมีควายปีนต้นไม้ไม่ได้ จึงชอบนั่งพักผ่อนบนกิ่งไม้ใหญ่ ชอบฉีกต้นไม้เพื่อกินแมลงตามเปลือกไม้ หรือเพื่อประกาศอาณาเขต หมีควายกินอาหารได้หลายประเภท เช่นเนื้อสัตว์ ผลไม้ใบไม้ หน่อไม้ ซากสัตว์ แมลง รังผึ้ง ตัวอ่อนผึ้ง บางครั้งจะกินพืชผลทางการเกษตรของมนุษย์ หมีควายใช้เวลาตั้งท้อง 7-8 เดือน ออกลูกครั้งละ 2 ตัว ตามโพรงไม้หรือถ้ำที่มีความปลอดภัยในป่า เป็นสัตว์ที่ค่อนข้างอันตราย เมื่อตกใจหรือสงสัยจะยืนขึ้นสองขา เดินเข้ามาทำลายศัตรู โดยการตะปบด้วยขาหน้าและกัดด้วยฟันที่แข็งแรง แต่ส่วนใหญ่จะวิ่งหนีมนุษย์ที่เข้ามาทำร้าย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 8.หมีหมา , หมีคน ชื่อไทย หมีหมา , หมีคน ชื่อสามัญ Malayan sun bear ชื่อวิทยาศาสตร์ Ursus malayanus Raffles , 1821   ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 100 – 140 ซ.ม. ความยาวหาง 3 – 7 ซ.ม. น้ำหนัก 27 – 65 กิโลกรัม ลักษณะ เป็นหมีที่มีขนาดเล็กที่สุด มีขนาดเล็กกว่าหมีควายมาก มีหูกลมเล็ก บริเวณลำตัวมีขนสีดำสั้น มีขนสีขาวเป็นรูปตัวยู (U) นิ้วและเล็บทั้ง 5 ยาว บริเวณใบหน้าและจมูกมีสีขาว เหลือง หรือสีครีม ลิ้นยาว การกระจายพันธุ์ ตั้งแต่ภาคใต้ของจีน รัฐอัสสัมของอินเดีย ไทย พม่า ลาว เวียดนาม กัมพูชา มาเลเซีย เกาะบอร์เนียว และเกาะสุมาตรา นิเวศวิทยาและพฤติกรรม หมี หรือหมีคน สายตาไม่ค่อยดีคล้ายหมีควาย แต่จมูกมีประสิทธิภาพดีมาก มักออกหากินตามลำพัง แต่บางครั้งหากินเป็นคู่ อาศัยหลับนอนบนต้นไม้ เป็นหลักโดยหักใบไม้มากองเป็นพื้นที่เขตและนอนทับไว้ มักออกหาอาหารเวลากลางคืน ชอบอยู่ในป่าพื้นที่ต่ำกว่าหมีควาย เช่น ป่าเต็งรัง, ป่าดิบชื้น หมีหมาจะส่งเสียงร้องคล้ายสุนัขจึงเรียกว่า “หมีหมา” เวลาสงสัยหรือได้กลิ่นแปลกปลอมจะลุกขึ้นยืน 2 ขา และชูจมูกสูดดม หมีชนิดนี้กินอาหารได้หลายประเภท เช่น แมลง , ปลวก , ไส้เดือน บางครั้งอาจกินมะพร้าว ปาล์ม พืชผลของมนุษย์ อาหารที่ชอบที่สุดคือ ผึ้ง ผสมพันธุ์ได้ตลอดทั้งปี ออกลูกครั้งละ 2 ตัว ลูกเกิดใหม่จะยังไม่ลืมตาและไม่มีขน ลูกหมีจะอยู่กับแม่จนเริ่มโต จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 9.ลิ่นซุนดา ชื่อไทย ลิ่นซุนดา ชื่อสามัญ Sunda pangolin ชื่อวิทยาศาสตร์ Manis javanica Desmarest, 1982 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 42.5 - 55 ซ.ม. ความยาวหาง 34 - 47 ซ.ม. ความสูงจากพื้นดินถึงหัวไหล 7.5 - 9 ซ.ม. น้ำหนัก 5 - 7 กิโลกรัม ลักษณะ รูปร่างคล้ายสัตว์เลื้อคลานเช่น ตะกวดหรือจระเข้ ผิวที่เท้าเป็นเกล็ด ฝ่าเท้ามีอุ้งเท้านิ่ม หูชั้นนอกลดขนาดลดขนาดลงจนเหลือแค่สัน ส่วนหางมีเกล็ดประมาณ 30 เกล็ด ปลายหางด้านล่างมีลักษณะเป็นเม็ดเล็ก ๆ ซึ่งเจริญดีและค่อนข้างเรียบ เกล็ดหลังลำตัวยาวต่อเนื่องเกือบถึงจมูก เกล็ดหนา สีน้ำตาลเหลืองหรือน้ำตาลเข้ม มีขนบาง ๆ ขึ้นแทรกอยู่เล็กน้อย การกระจายพันธุ์ สามารถอยู่อาศัยในป่าทุกประเภท แพร่กระจายในพม่า ไทย อินโดนีเซีย มาเลเซีย เกาะปาละวัน และประเทศในแถบอินโดจีน ในประเทศไทยส่วนใหญ่พบในสวนยางและป่าฟื้นสภาพ นิเวศวิทยาและพฤติกรรม หากินบนผิวดินต้นไม้และใต้ดิน อาหารส่วนใหญ่ คือมดและปลวกซึ่งเป็นตัวควบคุมจำนวนประชากรแมลงทั้งสองชนิดนี้ ในป่าเขตร้อนด้วย เนื่องจากจำนวนของมดและปลวกมีมากเพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย ประสาทในการดมกลิ่นและการได้ยินดี เพื่อใช้ในการหาอาหาร แต่การมองเห็นจะด้อยในสัตว์ประเภทนี้ ในวัยทารกจะเกาะติดกับตัวแม่โดยใช้เล็บเกี่ยวที่ส่วนโคนหาง และจะดูดนมเวลาแม่นอนลง ช่วงเวลาในการหย่านมประมาณ 3 เดือน ลิ่นหรือนิ่มมักอาศัยอยู่ในโพรง ขุดรูที่มีอยู่เดิม เพื่ออาศัยนอนหลับในเวลากลางวัน โดยใช้ดินปิดโพรงไว้เพื่ออำพรางตัว ลิ่นไม่มีฟันแต่จะใช้ลิ้นที่เรียวยาวตวัดเอามดหรือปลวกเข้าปาก โดยมีน้ำลายเหนียว ๆ เป็นตัวช่วย เมื่อถูกรบกวนจากศัตรูจะม้วนตัวเก็บหัวไว้ข้างในมองดูเป็นก้อนกลม มีหางแข็งแรงใช้ยึดเกาะกับกิ่งไม้ ปัจจุบันลิ่นมีจำนวนลดน้อยลงเนื่องจากถูกฆ่า เพื่อนำเลือดและเกล็ดไปทำยาจีน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 10.ช้างเอเชีย ชื่อไทย ช้างเอเชีย ชื่อสามัญ Asian elephant / Indian elephant ชื่อวิทยาศาสตร์ Elephant maximus Linaeus , 1758 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 400 - 600 ซ.ม. ความยาวหาง 100 - 150 ซ.ม. ความสูงจากพื้นถึงหัวไหล่ 250 - 300 ซ.ม. น้ำหนัก 3,500 - 5,000 กิโลกรัม ชีววิทยาและนิเวศวิทยา ช้าง  เป็นสัตว์บกเลี้ยงลูกด้วยนมที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก นักวิทยาศาสตร์จำแนกช้างตามลักษณะรูปร่างได้ 2 ชนิด คือ ช้างเอเซีย (Elephas maximus) และช้างแอฟริกา (Loxodonta africana) ช้างในประเทศไทยเป็นช้างเอเซียทั้งสิ้น   ช้างเอเซีย มีขนาดความสูงประมาณ 2.40-2.80 เมตร (วัดจากหัวไหล่มาถึงพื้นขาหน้า) น้ำหนัก 2500 - 4000 กิโลกรัม หัวมองจากด้านหน้าจะเห็นเป็นลอนสองลอน กระโหลกใหญ่ ใบหูเป็นแผ่นกว้าง ขอบใบหูด้านบนม้วนเป็นขอบหนา อยู่ต่ำกว่าหัวช้าง ปลายงวงมีจะงอยเดียว สันหลังโค้ง เท้าหน้ามีเล็บข้างละ 5 เล็บ เท้าหลังมีเล็บ 3-4 เล็บ ตัวผู้เรียกว่าช้างพลายซึ่งจะมีงายาว ส่วนช้างตัวผู้ที่มีงาเล็ก สั้น หรือไม่มีงาเลย เรียกว่าช้างสีดอ ตัวเมียเรียกว่าช้างพัง มักไม่มีงา บางตัวมีงาเล็ก ๆ สั้น ๆ เรียกว่าขนาย   ช้างแอฟริกา มีรูปร่างใหญ่กว่าช้างเอเซีย ความสูง 2.80 - 3.50 เมตร น้ำหนักประมาณ 3000 - 5000 กิโลกรัม หัวเป็นโหนกแหลมกลม ไม่มีลอนตรงกลาง ใบหูเป็นแผ่นใหญ่มากและรูปร่างค่อนข้างกลม ขอบหูด้านบนไม่พับเป็นขอบ ขอบหูจะอยู่สูงกว่าระดับหัว ปลายงวงมี 2 จะงอย สันหลังจะแอ่นลงแล้วโค้งสูงขึ้นที่ส่วนท้าย เท้าหน้ามีเล็บข้างละ 4 เล็บ เท้าหลังมีข้างละ 3 เล็บ ตัวผู้และตัวเมียจะมีงายาวเหมือนกัน กล่าวกันว่าช้างแอฟริกามีความฉลาดน้อยกว่าช้างเอเซีย และดุร้ายกว่า จึงมีการนำมาฝึกใช้งานน้อยกว่าช้างเอเซีย งาช้าง          เป็นฟันหน้าบนที่มีการเปลี่ยนแปลงพัฒนาไปตามกาล ช้างใช้งาในการต่อสู้ป้องกันตัว โดยใช้งา ตี แทง ยามปกติใช้งาแทงเปลือกไม้ลอกออกมากิน เป็นอาหาร บางครั้งใช้ขุดดินโป่ง งวงช้าง        ถือเป็นสิ่งมหัศจรรย์ งวงประกอบด้วยกล้ามเนื้อมัดเล็ก ๆ หลายพันมัด ไม่มีกระดูกแต่แข็งแรงที่สุด ช้างใช้งวงทำหน้าที่ต่าง ๆ มากมาย ใช้หายใจ ใช้ดูดน้ำพ่นเข้าปาก และพ่นน้ำใส่ตัวเมื่ออากาศร้อน ใช้งวงเป็นมือหยิบจับอาหารหรือสิ่งของต่าง ๆ ได้อย่างดี ใช้ดมกลิ่น ใช้ในการติดต่อสื่อสารสัมผัสร่างกายช้างตัวอื่น ๆ เมื่อมาพบกัน ช้างสามารถใช้งวงหยิบของตั้งแต่เล็กสุดเท่าเหรียญบาทไปจนถึงท่อนซุงขนาดใหญ่ได้ นอกจากนี้ยังสามารถใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวในการต่อสู้กัน ช้างจะใช้งวงในการฟาดตีคู่ต่อสู้ได้อย่างรุนแรง ช้างงามักจะแพ้ช้างสีดอ ซึ่งมีแต่งวงเป็นอาวุธ โดยช้างสีดอจะใช้งวงจับงาของคู่ต่อสู้และโยกคลอนอย่างรุนแรง ช้างงาจะเจ็บปวดมาก ลูกช้างตัวเล็ก ๆ ชอบเอางวงมาดูดเหมือนเด็กที่ชอบดูดนิ้วมือ พื้นเท้าช้าง     จะแผ่กว้าง หนาและแข็งแรง แต่ไม่แข็งกระด้าง พื้นฝ่าเท้าอาจหนาถึง 2 เซนติเมตร และมีรอยหยักเว้าลึกคล้ายดอกยางรถยนต์ ทำให้ไม่ลื่นเมื่อเดินบนพื้นที่เปียกชื้น( เคยมีคำถามว่า ช้างเหยียบไข่ไก่ไม่แตก จริงหรือไม่ เนื่องจากบางคนมีความเชื่อว่า กลางอุ้งเท้าช้างนุ่มและเว้าลึกเข้าไป ซึ่ง เสียงที่ได้ยินเวลาอยู่ในป่า มักจะเป็นเสียงช้างพับหูและเสียงหักกิ่งไม้เอาลงมากินเป็นอาหาร มากกว่าที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าช้าง ช้างโตเต็มวัย จะนอนวันละ 1-3 ชั่วโมง ในช่วงใกล้สว่าง โดยจะล้มตัวลงนอนตะแคงข้าง ช้างบางตัวนอนกรนเสียงดังได้ยินไกลเป็นกิโลเมตร โดยเฉพาะในเวลาดึกเงียบสงัด ลูกช้างจะนอนบ่อยกว่า อาจล้มตัวลงนอนทุก ๆ 3-4 ชั่วโมง และนอนนาน 30 นาที ถึง 2 ชั่วโมง เมื่ออายุมากขึ้นเรื่อย ๆ ช้างจะนอนน้อยลง ฟันของช้างเอเซีย จะเป็นแผงใหญ่ ยาว 10-12 นิ้ว กว้าง 3-4 นิ้ว ลึกลงไปในกระดูกกราม 10-12 นิ้ว จะเป็นแผงใหญ่ไม่แบ่งเป็นซี่เหมือนสัตว์อื่น ๆ เป็นฟันบน 2 แผง ฟันล่าง 2 แผง มีการงอกเลื่อนขึ้นมาเรื่อย ๆ จากทางด้านใน เมื่อใช้ฟันเคี้ยวอาหารไปเรื่อย ๆ ฟันทั้ง 4 แผงจะค่อย ๆ สึกไป เมื่อฟันสึกไปหมดทุกแผงแล้วจะไม่มีฟันขึ้นมาใหม่อีก ช้างชราจึงเคี้ยวอาหารไม่ละเอียด เพราะฟันไม่ดี ทำให้ใบไม้ใบหญ้าที่ถูกกลืนเข้าไปอย่างไรก็จะถูกขับถ่ายออกมาอย่างนั้น เมื่อพิจารณาดูกองมูลช้าง ดูความหยาบความละเอียดของใบไม้หรือเปลือกไม้ที่ถูกเคี้ยว จึงพอจะบอกได้ว่าช้างตัวนั้นเป็นช้างหนุ่ม หรือช้างแก่ และเมื่อการบดย่อยอาหารโดยฟันเสื่อมประสิทธิภาพไป ทำให้ช้างได้รับสารอาหารน้อยลง สุขภาพจะเสื่อมโทรมลงและตายในที่สุด ช้างอายุ 55-70 ปี อาจจะเหลือแผงฟันในปากแค่ 2-3 แผง บางแผงสึกกร่อนไปเหลือแค่ 3-4 นิ้ว กว้าง 2 นิ้ว ลึกเพียง 2-3 นิ้ว ช้างมีอายุพอ ๆ กับมนุษย์ซึ่งแต่ในแต่ละช่วงอายุ พอจะเปรียบเทียบกับวัยของมนุษย์ได้ดังนี้ ช้างพังในวัยเจริญพันธุ์ มีช่วงอายุอยู่ระหว่างประมาณ 15-40 ปี ผสมพันธุ์ได้ตลอดทั้งปีไม่เป็นฤดูกาล ใช้เวลาอุ้มท้อง 21-22 เดือน คลอดลูกครั้งละ 1 ตัว(ลูกแฝด 2 ตัว เคยมีแต่พบได้น้อยมาก) ลูกช้างแรกเกิด มีน้ำหนัก 75 - 100 กิโลกรัม มีความสูงที่หัวไหล่ประมาณ 80-90 ซม. ลูกช้างกินนมแม่อย่างเดียวจนอายุได้ 4-6 เดือน จึงเริ่มหัดกินพืชและอาหารอื่น ๆ ลูกช้างจะอยู่กับแม่จนอายุ 3-4 ปีจึงจะอดนม ดังนั้น แม่ช้างในวัยเจริญพันธุ์ จะให้กำเนิดลูก ช้าง 1 ตัวใช้เวลา 5-6 ปี   ลูกช้าง จะเป็นศูนย์รวมความสนใจของช้างทั้งฝูง ช้างในฝูงจะช่วยกันดูแลลูกช้างและสั่งสอนการดำรงชีวิต และป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับลูกช้าง บางครั้งช้างตัวเมียอื่น ๆ ในฝูงก็ให้ความรักความห่วงใย เอาอกเอาใจลูกช้าง มากกว่าแม่ช้างตัวจริงเสียอีก ลูกช้างตัวเมียจะอยู่ร่วมกับโขลงไปจนตลอดชีวิตส่วนลูกช้างตัวผู้นั้นเมื่อเติบโตแล้วจะถูกไล่ หรือแยกออกไปหากินตามลำพัง แต่จะกลับเข้ามารวมฝูงได้เป็นครั้งคราวและอาจมีการผสมพันธุ์กัน แต่ปรกติจะมีช้างตัวผู้ที่แข็งแรงคุมฝูงอยู่แล้วโดยจะหากินอยู่ใกล้ ๆ กับโขลงช้างนั้น ซึ่งอาจเกิดการต่อสู้กัน ช้างตัวที่แข็งแรงที่สุดจะเป็นผู้ดูแลโขลงช้างต่อไป ผู้นำโขลงช้างป่า มักเป็นช้างตัวเมียที่มีอายุและมีประสบการณ์มาก กล้าหาญ เป็นผู้นำพาฝูงในการหากินตามฤดูกาล ซึ่งผู้นำฝูงจะเป็นผู้รู้ว่า ที่ไหนในฤดูใด จะมีอาหารการกินอุดมสมบูรณ์ ช้างตัวเมียที่เป็นผู้นำฝูงจะมีชื่อเรียกว่า "แม่ปะแหรก" เส้นทางหากินของโขลงช้างจะมีลักษณะวนเวียนเป็นวงกลม โขลงช้างมักจะหากินในบริเวณเดิมในช่วงเวลาเดียวกันทุก ๆ ปี ฤดูฝนพื้นที่หากินจะกว้างออกไป เนื่องจากมีพืชที่เป็นอาหารมากและกระจายอยู่ทั่วไป ส่วนหน้าแล้งพื้นที่หากินจะแคบลงมา มักจะหากินตามแหล่งน้ำ ลำห้วย ที่มีน้ำตลอดปีซึ่งจะบริเวณที่มีอากาศเย็น มีน้ำและพืชอาหารสมบูรณ์กว่า     การกระจายพันธุ์ ช้าง สายพันธุ์เอเซีย มีกระจายอยู่ทั่วไปในป่าแถบทวีปเอเซีย ได้แก่ อินเดีย ศรีลังกา เนปาล พม่า ไทย ลาว เวียดนาม กัมพูชา มาเลย์เซีย อินโดนีเซีย ซึ่งมีประชากรช้างโดยรวมประมาณ 40,000 ตัว นับว่าน้อยมากเมื่อเทียบกับอดีตที่เคยมีช้างสายพันธุ์เอเซีย อยู่อย่างหนาแน่นในพื้นที่ดังกล่าว ในประเทศไทย จากข้อมูลทางประวัติศาสตร์ พบว่านับถอยหลังไปประมาณ 10 ทศวรรษ เคยมีช้างสายพันธุ์เอเซียอาศัยอยู่นับแสนตัว ในบางช่วงของประวัติศาสตร์ยังเคยบันทึกว่า จำนวนช้าง มากกว่าจำนวนพลเมืองที่เป็นชายฉกรรจ ์แสดงว่าพื้นที่ในประเทศไทยนี้ เหมาะแก่การดำรงชีพของช้างมาก ปัจจุบัน จากการสำรวจโดยทีมงานกองทุนสัตว์ป่าโลก ในหนังสือแผนปฏิบัติการ เพื่อการอนุรักษ์ช้างเอเซีย ในประเทศไทย(พ.ศ. 2542-2544) พบว่า จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 11.กวางป่า ชื่อไทย กวางป่า ชื่อสามัญ Sambar deer   ชื่อวิทยาศาสตร์ Cervus unicolor Kerr, 1792   ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 180 -200 ซ.ม. ความยาวหาง 25 - 28 ซ.ม. ความสูงจากพื้นดินถึงหัวไหล - น้ำหนัก 185 - 260 กิโลกรัม ลักษณะ กวางป่าเป็นกวางขนาดใหญ่ มีเขาเฉพาะตัวผู้ ปกติมีข้างละ 3 กิ่ง ขนหยาบและยาวสีน้ำตาลเข้มและจะเข้มขึ้นเมื่อมีอายุมากขึ้นและในฤดูหนาว สีขนของกวางป่าจะซีดจางกว่าปกติ ลูกกวางที่เกิดใหม่ขนสีน้ำตาลอ่อนมีจุดขาวจาง ๆ ตามลำตัว และจะจางลงเมื่อมีอายุมากขึ้น กวางที่มีอายุมากขึ้นจะมีขนคอยาว เป็นแผงคล้ายขนม้า กวางตัวผู้มีเขาที่อวบใหญ่สวยงาม แผ่กิ่งก้าน หน้าผากแคบ ลูกกวางมีเขา 1 คู่ เมื่ออายุครบ 2 ปี แต่ไม่มีกิ่งก้านสาขา เมื่ออายุ 3 ปี จึงจะมีเขาคู่ที่สองเกิดขึ้น ซึ่งจะเป็นเขาที่มี 2 ง่าม และจะแผ่กิ่งก้านมากขึ้นเมื่อมีอายุมากขึ้น ปกติกวางป่ามักมีเรื้อน กวางซึ่งเป็นแผลถลอกกลม ๆ ขนาดไม่ใหญ่นักใต้ลำคอ การกระจายพันธุ์ มีการกระจายพันธุ์ที่กว้างขวาง พบในอินเดีย ศรีลังกา ภาคใต้ของเนปาล ภูฐาน บังคลาเทศ พม่า ไทย ลาว กัมพูชา จีน มาเลเซีย เวียดนาม เกาะลูซอน เกาะมินดาเนา เกาะปาลาวัน เกาะชวา ไต้หวัน และ เกาะบอร์เนียว นิเวศวิทยาและพฤติกรรม มีลักษณะเหมือนกวางทั่วไป อยู่ในพื้นที่หลากหลาย ทั้งป่าทึบและป่าโปร่ง รวมพื้นที่เกษตรกรรม ชอบกินหญ้าและมักจะกินอาหารในป่าทุติยภูมิ สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมได้ค่อนข้างดี ทำให้มีการกระจายพันธุ์ที่กว้างขวาง กวางป่ามักอยู่ตามลำพัง ออกหากินเวลากลางคืน และนอนหลับพักผ่อนตามป่ารกชัฏในเวลากลางวัน กวางป่าว่ายน้ำเก่งมากเวลาหนีศัตรู ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นหมาไน กวางมักจะวิ่งหนีลงไปในน้ำลึกเนื่องจากหมาไนเป็นสัตว์ที่ว่ายน้ำไม่เก่ง กวางตัวผู้จะผลัดเขาปีละครั้ง ในช่วงมีนาหรือเมาา หลังจากนั้นเขาอ่อนจะค่อย ๆ งอกยาวขึ้นมาแทน จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 12.นกกก หรือ นกกาฮัง ชื่อไทย นกกก , นกกาฮัง   ชื่อสามัญ Great hornbill   ชื่อวิทยาศาสตร์ Buceros bicornis Linaeus   ขนาด ความยาวตั้งแต่ หัว ถึง หาง 120 - 122 ซ.ม. รูปร่างลักษณะ ขนาดใหญ่มาก ใบหน้าดำ คอขาว ลำตัวด้านบนสีดำ อกดำ คอและท้องขาว ปากและโหนกแข็งสีเหลือง โหนกแข็งมีขนาดใหญ่ด้วนบนแบน หรือนูนเล็กน้อย ส่วนท้ายเว้า ส่วนหน้าแตกออกไปเป็น 2 กิ่ง ปลายกิ่งอาจแหลม หรือทู่ ปีกสีดำ ขระบินจะเห็นแถบกว้างสีเหลืองกลางปีก ขอบปลายปีกสีขาว หางสีขาวคาดแถบดำ ตัวผู้ขนาดใหญ่กว่าตัวเมีย ด้านหน้าของโหนกแข็งมีสีดำ ตาสีแดง ส่วนตัวเมียโหนกแข็งไม่มีสีดำ ตาสีขาว นิเวศวิทยา และพฤติกรรม อาศัยอยู่ตามป่าชื้น ดิบแล้ง และป่าดิบเขา ในระดับสุงไม่เกิน 1,500 เมตร จากระดับน้ำทะเล ปกติ จะพบเกาะตามกิ่งไม้ โดยเฉพาะต้นไม้ ผลไม้ป่า แต่บ่อยครั้งก้จะพบกระโดดกินผลไม้ที่หล่นตามพื้นดิน มักพบอยู่เป็นคู่ หรือเป็นฝูงเล็ก ๆ ประมาณ 3 - 5 ตัว แต่อาจจะพบมากกว่า 30 ตัว ในบริเวณที่มีต้นลูกไม้สุก ดดยนกเงือกจะกินจนหมดต้น จึงไปหาต้นอื่น อาหารมักเป็นผลไม้ โดยเฉพาะไทร หว้า ตาเสือใหญ่ ตาเสือเล็ก ยางโอน ปอ ส้านเล็ก กินอาหาร ดดยใช้ปลายปากปลิดผลไม้ออกจากกิ่ง โยนขึ้นไปในอากาศ และอ้าปากรับผลไม้ กลืนลงคอทั้งผล หรืออาจคาบผลไม้ไว้ เงยหน้า แล้วอ้าปากให้ผลไม้หล่นลงคอทั้งผล นกกกผสมพันธุ์กันในช่วงฤดูหนาว ต่อ ฤดูร้อน ระหว่างเดือนมกราคม ถึง เดือน พฤษภาคม ในช่วงนี้จะพบอยู่เป็นคู่ แต่บางตัวพบอยู่โดดเดี่ยวทำรังตามต้นไม้ ที่เกิดตามธรรมชาติ หรือสัตว์อื่นทำทิ้งไว้ โพรงมักจะอยู่สูงจากพื้นดินประมาณ 18 - 25 เมตร และ ชอบใช้โพรงเดิม เป็น ประจำทุกปี ใช้เวลาฟักไข่ประมาณ 31 วัน ในช่วงที่ตัวเมียฟักไข่ ตัวผู้จะคอยหาอาหารมาป้อน เมื่ออฟักไข่ออกมาเป็นตัวแล้ว ตัวผู้จะต้องหาอาหารมาป้อนทั้งงตัวเมีย และลูก เมื่อลูกนกมีขนปกคลุมลำตัวและแข็งแรงพอประมาณ ตัวผู้จะเปิดปากโพรงให้ตัวเมียออกมา รวมเวลาที่อยู่ในโพรงประมาณ 80 - 90 วัน หลังจากตัวเมียออกจากโพรง ลูกนกจะปิดปากโพรงด้านใน ส่วนตัวผู้จะช่วยลูกนกปิดปากโพรงด้านนอก ในช่วงนี้ ตัวเมียจะช่วยตัวผู้หาอาหารป้อนลูกนกด้วย ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่แตกต่างจากนกเงือกชนิดอื่น ตัวผู้และตัวเมียหาอาหารมาป้อนลูกนกต่ออีกประมาณ 3 - 4 สัปดาห์ ลูกนกจึงแข็งแรง พ่อและแม่จะช่วยกันเปิดปากโพรงให้ลุกนกออกมา หลังจากนั้นลูกนกจะเริ่มหัดบิน จนบินได้จึงจะทิ้งโพรงไปรวมฝูง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:37:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 13.ลิงลม หรือนางอาย ชื่อไทย ลิงลม หรือนางอาย ชื่อสามัญ Common slow loris ชื่อวิทยาศาสตร์ Nycticebus coucang Boddaert, 1785   ขนาด ความยาวลำตัว และหัว 30 – 38 ซ.ม. ความยาวหาง 1 – 2 ซ.ม. น้ำหนัก 1 – 2 กิโลกรัม   ลักษณะ เป็นสัตว์ในกลุ่มลิงที่มีขนาดเล็ก รูปร่างอ้วนคล้ายตุ๊กตา ขนตามตัวสีอ่อนหม่นๆ ดวงตากลมโต หูสั้นเล็ก สีขนแต่ละตัวแตกต่างกัน มีขนสีน้ำตาลแดงเป็นแถบยาวจากหัวถึงสันหลัง สีขนที่สันหลังนี้บางตัวจะมีสีน้ำตาลเข้ม บางตัวสีดำ แขนขาของลิงลมค่อนข้างสั้น นิ้วเท้านิ้วที่สองจะมีเล็บยาวงุ้ม หางสั้นมากจน เหมือนไม่มีหาง บางตัวมีสีเทา การกระจายพันธุ์ พบทั่วไปในประเทศไทย ลาว เวียดนาม กัมพูชา พม่า อินโดนีเซีย เกาะสุมาตรา เกาะชวา เกาะบอร์เนียว และ มินดาเนา นิเวศวิทยาและพฤติกรรม ลิงลมเป็นสัตว์กลุ่ม primate ที่พบในป่าเบญจพรรณ ป่าดิบ และป่าไผ่ อาศัยอยู่ตามเรือนยอดไม้ ลงพื้นไม่บ่อยนัก นอนหลับพักผ่อนตามโพรงไม้ยอดไม้หนาทึบในเวลากลางวัน ลิงลมตัวผู้เป็นสัตว์ที่ห่วงถิ่นที่อยู่อาศัย โดยจะกินน้ำปริมาณมากๆ แล้วปัสสาวะรดตามต้นไม้ เป็นการประกาศให้ลิงลมตัวอื่นรู้อาณาเขต อาหารของลิงลมประกอบด้วยผลไม้ หอยขนาดใหญ่ แมลง ไข่นก สัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็ก ปกติลิงลมจะเคลื่อนไหวช้ามาก แต่สามารถปรับความเร็วให้จับแมลงได้ สำหรับสัตว์ขนาดเล็กจะใช้วิธีกลืนกินทั้งตัว ขณะมีลมพัดแรง ลิงลมจะเคลื่อนไหวได้เร็วมาก จึงถูกเรียกว่า “ลิงลม” สามารถเดินสองขาบนกิ่งไม้ได้ และเมื่อตกใจจะซุกหน้าลงในวงแขนจึงได้ชื่ออีกชื่อหนึ่งว่า “นางอาย” ลิงลมมีความสามารถในการใช้เสียงที่แตกต่างกันในสถานการณ์ต่างๆ ลิงลมตัวเมียมีระยะเวลาการให้นมลูก 193 วัน ในอดีตชาวสิงหลในประเทศอินเดียและศรีลังกาใช้น้ำมันจากตาของลิงลมในการทำเสน่ห์ ซึ่งเป็นความเชื่อที่ผิด จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 14.ลิง ( หลายๆชนิด) คน มีบรรพบุรุษ ร่วมกันกับลิง เมื่อประมาณร้อยล้านปีก่อน ต่อมาทั้งคนและลิงได้แยกสายพันธุ์ วิวัฒนาการเป็นสัตว์ต่างชนิดกัน ลิงในโลกแบ่งออกเป็น ลิงโลกเก่าและลิงโลกใหม่ ลิงของไทยจัดอยู่ในประเภทลิงโลกเก่า ในขณะที่ลิงแถบอเมริกาใต้ ถือเป็นลิงโลกใหม่ ลิงแทบทุกชนิดจะมีสมองที่วิวัฒนาการไปมาก เฉลียวฉลาด ว่องไว ปีนป่ายต้นไม้ได้คล่องแคล่ว ลิงแสม ลิงพวกนี้มีถิ่นกำเนิดดั้งเดิมอยู่ที่ป่าแสม ว่ายน้ำเก่ง เมื่ออยู่ใกล้น้ำจะชอบโดดจากต้นไม้ลงน้ำ และจะชอบกระโดดน้ำเล่น อยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกว่าจะเหนื่อหรือเบื่อ ลิงแสมชอบหาปูกินโดยการล้วงมือเข้ารูปู ชาวบ้านสังเกตนิสัยการจับปูของลิงแสม แล้วคิดวิธีดักลิงชนิดนี้ โดยเจาะลูกมะพร้าวขนาดข้อมือลิง ข้างในใส่ของขนาดเล็กกว่ารูเล็กน้อย นำไปวางไว้ตามแหล่งที่ลิงหากิน เมื่อลิงล้วงเข้าไปในลูกมะพร้าว ด้วยความอยากรู้ มันจะกำของข้างในไว้แน่น จนมือติดลูกมะพร้าว เมื่อคนออกจากที่ซ่อนมาจับลิง ลิงแสมก็ขึ้นต้นไม้หนีไม่ได้ เพราะมืออีกข้างยังคาอยู่ ในลูกมะพร้าวนั้น ลิงแสมเป็นลิงที่มีหางยาวมาก คือ ประมาณร้อยละ 80 - 110 ของความยาวลำตัว ขนบนหัวเป็นทรงแหลมปลายชี้ เป็นเอกลักษณ์อีกประการของลิงแสม ลิงเสน รูปร่างคล้ายลิงกังแต่ตัวใหญ่กว่า มีลักษระแข็งแรง หางกุดสั้น ชอบหากินตามพื้นดิน หน้าผากเถิกกว้าง หัวกลม หน้าและก้นเป็นสีแดงหรือดำ เมื่อมีอันตราย ลิงเสนจะเผ่นขึ้นต้นไม้ ผิดจากลิงกังที่มักหนีอันตราย โดยการลงจากต้นไม้ แล้ววิ่งหนีด้วยความเร็ว ลิงอ้ายเงียะ หรือลิงวอกภูเขา ลักษระคล้ายลิงวอกแต่ขนข้างใบหน้า จะยาวกว่า มักพบตามภูเขา และที่สูงตั้งแต่ 500 ถึง 3,500 เมตร อาศัยอยู่บนเรือนยอดไม้สูงประมาร 10 -50 เมตร จากพื้นดิน สมาชิกในฝูงมีประมาณ 10 - 50 ตัว โดยจะมีสมาชิกบางตัวทำหน้าที่เฝ้ายามบนต้นไม้สูงที่สุดในบริเวณ เมื่อมีอันตรายจะส่งเสียงร้องเตือนพร้มกับเคลื่อนไหวเพื่อเตรียมหลบหนี ลิงวอก ได้ชื่อว่าเป็นลิงที่ปรับตัวได้เก่งมาก เทื่ออยู่ใกล้คน ลิงวอกก็เปลี่ยนความเป็นอยู่ของตน เพื่อให้เข้ากับสังคมเมืองได้ เช่น เปลี่ยนอาหาร และเวลานอนของตนให้เหมาะสม กับการหาอาหารในเมือง ลิงวอก หรือที่ฝรั่งรุ้จักในชื่อของลิง รีซุส (rhesus) นักวิจัยมักนิยมใช้เป็นสัตว์ทดสอบยา ทดลองด้านชีววิทยา และจิตวิทยา รวมทั้งทดลองด้านการรับรู้ และความทรงจำ นักวิทยาศาสตร์เป็นหนีบุญคุณลิงวอก เนื่องด้วยความรู้เรื่องแอนติบอดี ในกรุ๊ปเลือดต่างๆ ของคนเรานั้นได้จากการทดลอง กับลิงวอกนี้เอง คนนิยมนำลิงวอกมาหัดละครลิง ลิงกัง มีหางสั้นประมาณ 1 ใน 3 ของความยาวลำตัว ขนบริเวณกลางกระหม่อมจะสั้นกว่าโดยรอบ ดูคล้ายผมทรงหลักแจวกลาย ๆ คนมักนิยมนำลิงกังมาหัดขึ้นต้นมะพร้าว อาจเพราะเป็นลิ่งที่ว่องไว และใจเย็น ฝึกง่าย ในช่วงแรกๆ ของโครงการอวกาศ คนได้ทดลองส่งลิงกัง ขึ้นไปกับยานอวกาศ เพื่อศึกษาผลการเดินทาง ผ่านชั้นบรรยากาสที่จะเกิดกับสิ่งมีชีวิต ลิงกังจากประเทสไทยได้รับเกียรติ เป็นสัตว์ทดลองตัวสำคัญ ลิงตัวนี้ทำกิจกรรมต่างๆ ในอวกาศสำเร็จตามที่ได้รับการฝึก แต่ไม่สามารถรอดชีวิตกลับจากอวกาศได้ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 15.งู ประเทศไทย มีงู ไม่น้อยกว่า 180 ชนิด อาศัยอยู่ทุกภาคของประเทศไทย โดเฉพาะภาคใต้พบงูได้หลากหลายชนิด งูเป็นสัตว์เลื้อยคลานที่เคลื่อนที่โดยการเลื้อย เหตุที่กล่าวเช่นนี้ เพราะมีสัตว์ประเภทอื่นเหมือนกันที่เคลื่อนที่คล้ายงู เช่น จิ้งเหลนด้วง จิ้งเหลนหญ้า ซึ่งเป็นสัตว์เลื้อยคลานประเภทจิ้งเหลน และก็ยังมีเขียดงู ซึ่งมีรูปร่างคล้ายงู แต่เป็นสัตว์จำพวกสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก ไม่ใช่งู ด้วยเหตุนี้ จึงมีการกำหนดลักษณะงูตามสรีระธรรมชาติไว้บางประการ เช่น งูจะมีเรือนร่างเรียวยาว ประมาณกลมตามหน้าตัดขวางลำตัว และส่วนมากส่วนหัวจะใหญ่ คอเล็ก หางเรียวเล็กลงปลายแหลม เว้นงูบางชนิด เช่น งูสามเหลี่ยม (Bungarus fasciatus) ที่มีปลายหางกุดเหมือนปลายหางขาด ไม่เรียวแหลม ผิวหุ้มกายภายนอกลำตัวงูจะมีเกล็ด ดังนั้นสัตว์บางชนิดอย่าง เขียดงู ก็ไม่ใช่งู เพราะมันไม่มีเกล็ด เกล็ดของงูเป็นลักษณะหนึ่งที่ช่วยมในการจำแนกกลุ่มของงู งูมีปลายลิ้นสองแฉก สำหรับดมกลิ่นและสัมผัสอุณหภูมิ งูจึงแลบลิ้นแปลบๆ ตลอดเวลา งูหลายชนิด เช่น งูในกลุ่มงูเขียวหางไหม้ จะมีช่องเปิดที่หัว (Pit) มักจะอยู่ใกล้ปาก หรือระหว่างตากับจมูก ใช้รับอุณหภูมิรอบตัว งูไม่มีเปลือกตา ชนิดที่ปิดเปิดได้ งูจึงหลับตาไม่ได้ เห็นลืมตาโพลงอยู่ตลอดเวลา ที่ปิดลูกตามีเพียงเกล็ดใสครอบอยู่ เมื่องูลอกคราบก้จะลอกครอบใสนั้นไปด้วย งูไม่มีหู นอกจากไม่มีใบหูแล้ว แม้ช่องเปิดหูก็ไม่มี งูเป็นสัตว์หูหนวก ไม่มีได้ยิน ไม่เคยมีการค้นคว้าว่า ในงูบางชนิดจะมี อวัยวะเล็กๆ ในตำแหน่งหูชั้นใน ไว้รับแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย ถึงแม้งูจะไม่ได้ยิน แต่งูก็มีประสาทสัมผัสอื่นชดเชย นอกจากลิ้นแล้ว งูยังมีข่ายประสาทที่ไว ประสานกันตามรอยต่อของเกล็ด ว่ากันว่า แม้ใบไม้แห้งหล่นลงสู่พื้นก็สามารถรู้ได้ กระดูกขากรรไกร ส่วนล่าง ปลายด้านหน้าจะไม่ติดกัน เป็นส่วนที่ทำให้งูกลืนอาหารชิ้นโตๆ หรือสัตว์ขนาดใหญ่ได้ โครงกระดูกงู เป็นลักษณะที่มีแกนของกระดูกสันหลังประกอบด้วยซี่โครง เกือบตลอดทั้งตัว คือ กะโหลกหัวเท่านั้นที่ไม่ใช่กระดูกสันหลัง เว้นบางข้อในส่วนปลายสุดของหาง ไม่ปรากฏกระดูกชุดขาหน้าและขาหลัง ไม่มีกระดูกเชิงกรานกะโหลก ส่วนฟันจะสามารถจำแนกชนิดของงูได้ ไม่ว่าส่วนใดของงูจะไม่มีขน เคยมีผู้เล่าว่า ที่ประเทศอินเดียมีงูที่มีขนขึ้นระหว่างเกล็ด แท้จริงเป็นการกระทำขึ้นเพื่อหลอกลวง งูบางชนิดมีติ่งเกล็ดแหลม (Spur) อยู่ประมาณสองข้างของทวารร่วม มีลักษณะเป็นเดือยเล็กๆ ตัวผู้จะมีเกล็ดติ่งใหญ่กว่าของตัวเมีย งูจะใช้ติ่งเกล็ดนี้กระตุ้นทางเพศ งูตัวผู้จะขยับติ่งเกล็ดเขี่ยตัวเมียก่อนการผสมพันธุ์ ในโลกนี้ มีงูไม่ต่ำกว่า 3,500 ชนิด ในประเทศไทยพบงูไม่ต่ำกว่า 180 ชนิด ในจำนวนนี้เป็นงูพิษ 45 ชนิด และงูพิษอ่อนที่เป็นอันตราย 12 ชนิด รวมเป็นงูที่เป็น อันตรายต่อมนุษย์เพียง 57 ชนิดเท่านั้น ที่เหลือเป็นงูพิษอ่อนที่ไม่เป็นอันตรายและงูไม่มีพิษ นอกจากนั้นยังมีงูหลายชนิดที่อาจกล่าวได้ว่า กัดไม่เป็น ธรรมชาติให้สัญชาตญาณกับมันว่า ถ้าไม่ใช่สิ่งที่เป็นอาหาร มันก็จะไม่อ้าปากกัด เช่น งูก้นขบ (Cylindrophis ruffus) เป็นต้น ดังนั้น การพบเห็นงก็จะอย่าคิดเหมาเอาว่างูเป็นสัตว์ร้ายเสมอไป งูบางชนิดนอกจากจะไม่ใช่งูพิษแล้ว ยังสร้างประโยชน์ให้กับสังคมมนุษย์ด้วยซ้ำ เช่น งูทางมะพร้าว (Elaphe radiata) นอกจากเป็นงูไม่มีพิษ กัดไม่เป็นอันตรายแล้ว ยังมีสสีสันลวดลายสวยงาม ประดับประดาให้โลกมีชีวิตชีวา และที่สำคัญ อาหารหลักของงูชนิดนี้คือหนู งูทางมะพร้าวจึงเป็นตัวกำจัดหนูตามธรรมชาติ ยังประโยชน์แก่เกษตรกรรมเป็นอันมาก จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 16.เสือโคร่ง ชื่อไทย เสือโคร่ง ชื่อสามัญ Indro chinese tiger   ชื่อวิทยาศาสตร์ Panthera tigis corbetti Mazak ,1968 ขนาด ความยาวลำตัว และหัว 140 - 280 ซ.ม. น้ำหนัก 150 - 200 กิโลกรัม เสือโคร่ง สัตว์ป่าที่มีความสง่างาม และความลึกลับของวิถีการดำรงชีวิตที่น่าเกรงขาม คนส่วนใหญ่ยังอาจไม่เข้าใจถึงภาวะเสี่ยงต่อการสูญพันธุ์ของเสือโคร่ง อาจเพราะเรามักพบเสือดคร่งตามสวนสัตว์ หรือสถานที่เพาะเลี้ยง ซึ่งในความเป็นจริง เสือโคร่งที่อยู่ในป่าธรรมชาติ อย่างเช่นห้วยขาแข้ง ซึ่งมีพื้นที่ 2,574 ตารางกิโลเมตร มีเสือโคร่งเพียง 30 ตัว แต่บางสถานที่เพาะเลี้ยงกลับมีเสือโคร่งในกรงแคบ มากกว่าในป่าธรรมชาติอีก เสือโคร่ง 8 สายพันธุ์ เสือโคร่งอินโดจีน (Panthera tigis corbetti) เสือโคร่งจีนใต้ (Panthera tigis amoyensis) เสือโคร่งเบงกอล (Panthera tigis tigris) เสือโคร่งไซบีเรีย (Panthera tigis altaica) เสือโคร่งแคสเปียน (Panthera tigis virgata) เสือโครงสุมาตรา (Panthera tigis sumatrae) เสือโคร่งชวา (Panthera tigis sondaica) เสือโคร่งบาหลี (Panthera tigis balica) ปัจจุบันเหลือเพียง 5 สายพันธุ์ คือ อินโดจีน , เบงกอล สุมาตรา , ไซบีเรีย และจีนใต้ ลักษณะ เสือโคร่งมีขนาดใหญ่ที่สุดในบรรดาเสือทั้งหมด มีกำลังมากและแข็งแรง อุ้งเท้าใหญ่ เล็บแหลมคม หูมีลักษณะกลม ตั้งและมีขอบสีดำ ตรงกลางเป้นสีขาว ตาสีเหลืองทอง มีขนยาวสีขาวบริเวณใบหน้าและแก้ม โดยขนบริเวณนี้ในตัวผู้จะยาวมากกว่าตัวเมีย ลำตัวสีเข้มแดงหรือเหลืองทองมีแถบดำพาดผ่านเช่นเดียวกับบริเวณลำตัว จึงทำให้ดูเป็นปล้องๆ  การกระจายพันธุ์ ไทย ลาว กัมพูชา เวียดนาม พม่า และมาเลเซีย  นิเวศวิทยา และพฤติกรรม เสือโคร่งมีอาณาเขตในการหาอาหารกว้างใหญ่ มักชอบอาศัยในป่าใกล้แหล่งน้ำ และมีอาหารสมบูรณ์ มักหาอาหารโดยลำพัง ยกเว้นในช่วงที่ตัวเมีย มีลูกอ่อนซึ่งตัวผู้จะช่วยดูแลลูกและช่วยหาอาหาร อาหารที่ชอบมักเป็นสัตว์ขนาดใหญ่ เช่น วัวป่า ความยป่า กวาง กระทิง แต่พบว่า เสือโคร่งชอบล่าเก้งเป็นอาหารมากที่สุด เสือโคร่งมักกินเหยื่อบริเวณ ตะโพกก่อน เมื่อเหลือจะนำไปซ่อน แล้วกลับมากินใหม่จนหมด นอกจากนี้เสือโคร่งอาจจะกินลูกเสือโคร่งเองที่ยังเล็กเป็นอาหารอีกด้วย เสือโคร่งมักหาอาหารทั้งกลางวันและกลางคืน ว่ายน้ำเก่งมาก มีอาณาเขตพื้นที่ครอบครองกว้างขวาง โดยเฉพาะเสือตัวผู้จะแสดงความเป็นเจ้าของพื้นที่โดยใช้เล็บตะกุยดินหรือปัสสาวะรดต้นไม้ ในฤดูผสมพันธุ์ตัวผู้ จะรับรู้ถึงความต้องการของตัวเมีย จากเสียงร้องถี่ๆ ปกติเสือจะหลีกเลี่ยงจากการปะทะต่อสู้กัน เพื่อไม่ให้สูญเสียพลังงานหรือบาดเจ็บ เสือโคร่งตัวผู้เมื่อผสมพันธุ์กับตัวเมียแล้วจะแยกไปและอาจผสมกับตัวเมียตัวอื่นได้อีก เสือตัวเมียใช้เวลาตั้งท้องประมาณ 3 เดือน และจะออกลูกในที่ปลอดภัย ออกลุกครั้งละ 1 - 7 ตัว ลูกเสือที่เกิดใหม่ยังไม่ลืมตา ตัวที่ไม่แข็งแรงจะตายไปก่อน ลูกเสือที่รอดจะถูกแม่เสือฝึกให้หาอาหาร และล่าเหยื่อในธรรมชาติ เพื่อการดำรงชีวิตด้วยตัวเอง ในอนาคต เมื่อลูกเสือสามารถหาเหยื่อได้ด้วยตัวเองแล้ว แม่เสือจะแยกตัวออกไป แต่มีบางครั้งที่ลูกเสือโคร่งมักตายหลังจากแยกตัวออกมาอยุ่ตามลำพัง เนื่องจากการต่อสู้กับเสือโคร่งตัวอื่นที่โตเต็มวัย  ความสำคัญของเสือโคร่ง ในระบบนิเวศน์ป่าไม้ ควบคุมประชากรของสัตว์กินพืชไม่ให้มีจำนวนมากเกินไป ซึ่งถ้าหากว่าในป่าธรรมชาติมีจำนวนของสัตว์กินพืชมากเกินไปแล้ว จะส่งผลเสียต่อระบบนิเวศน์ในป่าเพราะว่าสัตวกินพืชเหล่านี้ จะกินพืชเป็นอาหารจนหมดป่า และเมื่อพืชอาหารหมดไปแล้วสัตว์กินพืช ก็ไม่สามรถมีชีวิตอยู่ได้ เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ กำจัดกลุ่มประชากรของสัตว์ป่าชนิดต่างๆ ที่เป็นโรคและมีสายพันธุ์อ่อนแอไม่ให้มีโอกาสได้ขยายพันธุ์ เพื่อเพิ่มจำนวนสายพันธุ์สัตวืป่าที่อ่อนแอ ถึงแม้ว่าเสือโคร่งจะเป็นสัตว์ผู้ล่าที่มีขนาดใหญ่ ฉลาดและมีประสิทธิภาพในการล่าสูง แต่สัตว์ที่ตกเป็นเหยื่อของเสือโคร่งมักเป้นสัตว์ตัวที่เป็นโรคหรือที่อ่อนแอเท่านั้น ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าเสือโคร่งมีส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ต่อการอนุรักษ์สายพันธุ์ของสัตว์ป่าที่แข็งแรง และสมบูรณ์ ให้ดำรงเผ่าพันธุ์อยู่คู่ผืนป่าแห่งนั้นๆ ต่อไปในอนาคต ควบคุมปริมาณสัตว์ผู้ล่าชนิดอื่นๆ ไม่ให้มีมากเกินไป เช่น เสือปลา ชะมดแผงหางปล้อง หมาใน อีเห็นธรรมดา เพียงพอน หมาหริ่ง ฯลฯ เพราะสัตว์ผู้ล่าเหล่านี้ หากมีมากเกินไปก็ทำให้ปริมาณสัตว์ที่ถูกล่าขนาดเล็กจะลดลงมากเกินสมดุล อาทิ หนู ปลา ปู เขียด ไก่ฟ้า นกยูง ฯลฯ เป็นชนิดพันธุ์ที่สร้างแหล่งอาหารให้กับสัตว์อื่นๆ ในระบบนิเวศน์เนื่องจากเนื้อส่วนที่เหลือของซากสัตว์ที่เสือโคร่งล่าไว้ จะตกเป็นอาหารของฝูงนกแร้ง เศษกระดูกจะกลายเป็นแหล่งแคลเซียมที่สำคัญของกลุ่มฟันแทะ เช่น เม่นใหญ่แผงคอสั้น อ้นใหญ่ อ้นกลาง และอ้นเล็ก จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 17.เต่าทะเล เป็นสัตว์เลื้อยคลาน ที่มีกระดูกสันหลัง เป็นสัตว์เลือดเย็น เกิดมาตั้งแต่สมัย Mesozoic มีการแพร่กระจายอยู่ในทะเลเขตร้อน และอบอุ่น ที่อุณหภูมิของน้ำสูงกว่า 19 องศาเซลเซียส ถึงแม้ว่าการดำเนินชีวิตของเต่าทะเลจะอาศัยอยู่ในน้ำ เป็นส่วนใหญ่ แต่จะขึ้นมาขุดหลุมวางไข่บนหาดทราย และกว่าที่เต่าทะเลจะเขาสู่วัย เจริญพันธุ์ได้นั้นต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการ เต่ามะเฟือง (Leatherback Turtle) เป็นเต่าที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ในโลก มีความยาวกระดองประมาณ 1.5 เมตร น้ำหนักมากกว่า 300 กิโลกรัม กระดองไม่เป็นเกร็ด แต่มีลักษณะเป็นแผ่นหนา สีดำ อาจมีแต้มปะสีขาว มีสันนูนตามแนวความยาวจากส่วนหัวถึงท้าย 7 สันทำให้คล้ายผลมะเฟือง อาหารของเต่ามะเฟือง เนื่องจากเต่ามะเฟืองมีจะงอยปากที่สบกันเหมือนกรรไกร จึงมักกินอาหารที่อ่อนนุ่ม โดยเฉพาะแมงกระพรุน เต่าตะนุ (Green Turtle) มีอีกชื่อหนึ่งว่าเต่าแสงอาทิตย์ เพราะกระดองที่มีสีน้ำตาลและเป็นริ้วรัศมี กระจายจากส่วนของเกล็ด เกล็ดระหว่างตาหนึ่งคู่ มีขนาดใหญ่เป็นอันดับสอง รองจากเต่ามะเฟือง อาหารของเต่าตะนุ เต่าตะนุเมื่อตัวอ่อนจะกินสัตว์น้ำขนาดเล็ก แต่เมื่อโตแล้วจะกินเฉพาะพืช อาทิ หญ้าทะเล สาหร่ายทะเล เกล็ดระหว่างตา 1 คู่ เต่ากระ (Hawkbill Turtle) ลักษณะเกล็ดบนกระดองซ้อนกันอย่างชัดเจน และมีความใสเป็นริ้วลวดลาย สวยงาม ปากเป็นจงอยแหลมงุ้ม คล้ายเหยี่ยว เกล็ดบนกระดองด้านข้างมี 5 คู่ ระหว่างตามีเกล็ด 2 คู่ ในอดีตมักถูกล่า เพื่อนำมา ทำเครื่องประดับ อาหารของเต่ากระ เน่องจากเต่าชนิดนิ้มีหัวที่เรียวปากที่แหลมงุ้ม จึงสามารถมุดเข้าไปกินอาหารในแนวปะการังได้ดี มักกิน ฟองน้ำ กุ้ง และปลาหมึก เกล็ดระหว่างตา 2 คู่ เต่าหัวฆ้อน (Loggerhead Turtle) มีลักษณะคล้ายเต่าตะนุ และเต่าหญ้าผสมกัน นั่นคือมีเกล็ดกระดองด้านข้างเรียงกัน 6 คู่ (รวมเกล็ดบนต้นคอด้วย) มีหัวขนาดใหญ่กว่าเต่าตะนุ และเล็ดระหว่างตา 2 คู่ เหมือนกับ เต่ากระ จัดเป็นเต่าชนิดเดียวที่ในอดีตพบในประเทศไทย แต่ไม่ได้วางไข่บนชายหาดของไทย อาหารของเต่าหัวฆ้อน เต่าชนิดนี้มีปากที่แหลมคม แข็งแรง สามารถขบเปล์อกหอย หรือปูที่มีเปลือกแข็งได้เป็นอย่างดี เต่าหญ้า (Olive ridley Turtle) จัดเป็นเต่าทะเลที่มีขนาดเล็กที่สุด และมีประชากรมากที่สุดในโลก ตัวโตเต็มวัยมีขนาดกระดอง ยาว 80 เวนติเมตร น้ำหนัก 70 กิโลกรัม กระดองมีเกล็ดสีเขียวอมเทา เรียงกัน 7-8 คู อาหารของเต่าหญ้า ซึ่งโดยทั่วไปมักหากินกุ้ง หอย ปู แมงกะพรุน ตามแนวหญ้าทะเล เนื่องจากมีสีกระดองที่คล้ายกับหญ้าทะเล การผสมพันธุ์ของเต่าทะเลจะสามารถผสมพันธุ์ได้หลังจากมีอายุ 15-20 ปี นั่นก็คือช่วงเวลาที่โตเต็มวัย เต่าทะเลจะผสมในช่วงฤดูผสมพันธุ์ นั่นก็ขึ้นอยู่กับชนิด ของเต่าทะเล และเป็นการผสมภายใน คือตัวผู้จะปล่อยน้ำเชื้อเข้าไปผสมกันในรังไข่ของตัวเมีย แต่ในหนึ่งฤดู ตัวผู้และตัวเมียจะสามารถผสมกับตัวอื่น ๆ ได้ตลอด และการผสมพันธุ์กันจะเกิดขึ้นในทะเลบริเวณใกล้กับสถานที่วางไข่ หลังจากที่แม่เต่าทะเลได้รับน้ำเชื้อเข้าไปผสมกับไข่แล้ว เป็นเวลาอย่างน้อย 1 อาทิตย์ แม่เต่าทะเลจะขึ้นมาวางไข่บนชายหาด โดยอาศัย ช่วงเวลาที่น้ำทะลเขึ้นสูงสุด และมีคลื่นลมแรง เนื่องจากเต่าทะเลไม่ได้มีอวัยวะที่จนเคลื่อนตัวได้สะดวกนักบนชายหาด และยังมีน้ำหนักตัวที่หนักอีกด้วย จึงต้องอาศัยกระแสคลื่นในการผยุงตัวขึ้นบนชายหาด จากนั้นแม่เต่าจะขุดหลุมวางไข่ที่อยู่เหนือระดับน้ำทะเลโดยใช้ระยางค์คู่หลัง (ขาหลัง) ในระหว่างขุดหลุม วางไข่ หากเจอกับรากไม้ หรือ ทรายที่ปากหลุมถล่มลงมา หรือเจอสิ่งรบกวน แม่เต่าทะเลจะกลับลงสู่ทะเลทันที รอโอกาสใหม่ที่จะขึ้นมาวางไข่อีกครั้ง เต่าทะเลสามารถขึ้นมาวางไข่ได้ 7-9 หลุม หลุมละ 80-150 ฟองขึ้นอยู่กับชนิด แต่หลังจากนั้นจะเว้นช่วงวางไข่ไปอีก 4-5 ปี จึงจะกลับมาวางไข่บนชายหาดเดิมอีกครั้ง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 18.กระทิง , เมย ชื่อไทย กรทิง , เมย ชื่อสามัญ Gaur ชื่อวิทยาศาสตร์ Bos gaurus Smith, 1827 ขนาด ความยาวลำตัวและหัว 250-300 ซ.ม. ความยาวหาง 70-105 ซ.ม. น้ำหนัก 650-900 กิโลกรัม (กระทิงตัวผู้จะมีน้ำหนักมากกว่าตัวเมียมาก) รูปร่างลักษณะ รูปร่างคล้ายวัว มีขนาดใหญ่ขนตามลำตัวมีสีดำ ขนบริเวณเหนือหน้าผากออกสีเทา หรือสีเหลืองโดยมีขนสัน้ำตาลอ่อนปกคลุมหน้าผาก เรียกว่า "หน้าโพ" ขาทั้งสี่ข้างตั้งแต่เหนือหัวเข่าไปจนถึงกีบเท้ามีสีขาว หรือสีเหลือง มองดูคล้ายสวมถุงเท้า เขาของกระทิงมีสีเหลืองมะกอก ปลายเขามีสีดำที่โคนเขามีรอยย่น ซึ่งรอยย่นนี้ จะพบมากขึ้นเมื่อกระทิงอายุเพิ่มขึ้น กระทิงตัวผู้มีขนาดใหญ่กว่าตัวเมีย ลูกกระทิงที่เกิดมาใหม่จะมีสีน้ำตาลแกมแดงเหมือนสีขน ของเก้งธรรมดา มีสีเส้นสีดำพาดผ่านกลางหลัง ลูกกระทิงตอนเล็กๆ จะไม่มีถุงเท้าเหมือนพ่อแม่ คนไทยในภาคอีสานจะเรียก กระทิง ว่า เมย นิเวศวิทยา และพฤติกรรม กระทิงเป็นสัตว์สังคม มักอาสัยอยู่ร่วมกันเป็นฝูง ฝูงหนึ่งมีสมาชิกตั้งแต่ 2-50 ตัว สมาชิกในฝูงประกอบด้วยตัวเมียและลูกเป็นส่วนใหญ่ ลูกกระทิงตัวผู้ที่โตเต็มวัยจะถูกขับไล่จากฝูง ซึ่งเป็นขบวนการทางธรรมชาติ เพื่อป้องกันการผสมพันธุ์กันเอง ในหมู่เครือญาติแม่ เมื่อกระทิงมีอายุมากขึ้น มันอาจจะเข้าไปต่อสู้กับจ่าฝูงกระทิงอื่นๆ เพื่อเข้าครอบครองตัวเมียในฝูงนั้นๆ ซึ่งหากมันชนะก็จะมีโอกาสได้ผสมพันธุ์กับตัวเมียในฝูง แต่ถ้ามันแพ้มันก็กลายเป็นกระทิงโทนต่อไป กระทิงมักออกหากินในเวลาเย็นและกลางคืน (แต่กระทิงที่เขาแผงม้าจะออกหากินในตอนเช้าด้วย) โดยนอนหลับพักผ่อนในตอนกลางวัน เมื่อถึงเวลาที่พักผ่อนมันจะสำรวจดูในระยะประมาณ 200-300 เมตร โดยเลือกบริเวณที่เงียบปราศจาคการรบกวนของศัตรู เช่น มนุษย์ และเสือโคร่ง ถ้าเป็นไปได้กระทิงมักจะเลือกนอนบริเวณที่มันสามารถมองเห็นได้รอบทิศทาง เพื่อความปลอดภัย กระทิงบางตัวอาจจะนอนหลับในท่ายืน แต่บางตัวอาจนอนราบไปกับพื้นดิน การกระจายพันธุ์ มีการกระจายพันธุ์ในภาคใต้ของจีน อินเดีย เนปาล ภูฐาน พม่า ไทย ลาว กัมพูชา มาเลเซีย และเวียดนาม ขอบคุณเพื่อนร่วมงาน...ศูนย์กิจกรรมเพื่อธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม (ENAC) จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 14:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โห.....ห้องเรียนผ่านอินเตอร์เน็ต ขอบคุณน้าสาริกามากๆครับที่นำข้อมูลดีๆมาถ่ายทอดกัน ขอบคุณจริงๆ :) จากคุณ : Athlons - [ 8 เม.ย. 50 15:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลุงๆๆๆๆ  ไม่ใช่..น้าแล้วค่ะ เด๋วครูตีตาย....555 สวัสดีค่ะ...คุณครู หนูมัวปล่อยให้โมหะจริตครอบครองอยู่ที่ทู้นู้น..... ตามมาเรียนด้วยค่ะ **** คุณครูไปพักนานมากเลยค่ะ นักเรียนอ่านจบแล้ว.....เริ่มสัปหงกแล้ววววว แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 50 19:32:40 จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 8 เม.ย. 50 18:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณAthlons กับ แม่น้องมีนและน้องมีน เข้าห้องต่อช่วงดึกนะคร๊าบบบบ มาเรียนกันต่อเรื่องของการเดินป่า ช่วงสุดท้ายประจำสัปดาห์นี้ครับ เรื่องของ...การเดินป่าพึ่งระวังสัตว์ร้ายที่น่ากลัวในการเดินทาง การเดินทางท่องเที่ยวค้างแรมในป่าที่ได้รับการพัฒนาให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวค่อนข้างจะได้รับความปลอดภัยจากสัตว์ร้ายนาๆ ชนิด แต่ว่าก็ยังมีสัตว์บางชนิดที่ยังคงสร้างปัญหาให้กับนักท่องเที่ยวอยู่เนืองๆ จะให้ฆ่ากันให้หมดป่าหรือก็คงไม่ไหวเพราะว่านั่นเป็นบ้านของเขา เราฐานะผู้แปลกหน้าที่ผ่านมาจึงควรทำความรู้จักกับสัตว์ที่จะสร้างปัญหากับเราและหาวิธีการป้องกันไว้ก่อน สัตว์ต่างๆ เรียงตามสำคัญของความร้ายกาจตามความเข้าใจของนักเดินทางคนหนึ่งซึ่งไม่อิงวิชาการ มีดังนี้คือ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 1.ทาก นักเที่ยวป่าคนไหนไม่รู้จักทากนับว่าเชยแหลก ทากมีลักษณะเหมือนปิง     อ้าว...ปิงก็ม่ายรู้จักหรอกรึ งั้นก็เหมือนกับเส้นเฉ๋าก๊วยแต่สีอ่อนกว่า ทากมักจะอาศัยอยู่ตามป่าที่ชุ่มชื้นเช่น เขาใหญ่ ภูกระดึง เขาหลวงนครศรีธรรมชาติ ภูหลวง และอีกหลายๆ ที่ ทากน่ากลัวกว่าเสือเพราะว่าเสือเมื่อได้กลิ่นคนก็จะวิ่งหนีไป แต่ทากพอกลิ่นคนแล้วกระโดดเข้าใส่เกาะได้เกาะดีทำให้สาวๆ กรี๊ดกันลั่นป่า  ทากไม่มีพิษภัยจนถึงเกิดการบาดเจ็บล้มตาย แต่ว่ามันขยะแขยงเท่านั้นเอง     พิษภัยจากทาก  ทากไม่มีอันตรายแต่ว่าบางตัวก็มีเชื้อโรคทำให้ผู้ที่โดนกัดเกิดอาการแพ้ได้ ทำให้เกิดอาการบวมและเกิดการอักเสบได้  ทางที่ดีเวลาเข้าป่าที่อาจจะมีทากให้นำเบต้าดีนไปด้วย โดนกัดเมื่อไรเมื่อแกะหลุดแล้วให้ล้างแผลให้สะอาดแล้วทาด้วยเบต้าดีนเพื่อฆ่าเชื้อโรคที่อาจจะมีมากับปากของทากได้ สิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดคือทากเข้าในหูซึ่งโอกาสที่จะเกิดขึ้นมีน้อยแต่ถ้าเกิดขึ้นเมื่อได้ล่ะก็...โชคร้ายมากเลยเพราะเมื่อทากปล่อยปากเมื่อไรจะทำให้เลือดไหลไม่หยุด แล้วเลือดที่ไหลอยู่ในหูจะเกิดการแห้งกรังจนหูตันและหูหนวกได้ เวลาเดินก็คงไม่มีปัญหาแต่มันอาจจะหลุดรอดเข้าไปในเต็นท์ได้ ดังนั้นหากกางเต็นท์ในดงทางอย่างเช่น บนลานกางเต็นท์บนเขาใหญ่ ภูกระดึง และอื่นๆ ด้วยให้ปิดประตูเต็นท์ให้มิดชิดด้วยการรูดซิบผ้าร่มชั้นนอกเพื่อป้องกันมันเข้าไป ลักษณะการเข้าจู่โจม     ทากส่วนใหญ่จะฝังตัวอยู่ตามที่ชื้นบนพื้นดินเมื่อเราเดินผ่านไปมันก็จะกระดืบมาเกาะบริเวณเท้าเรา ( ถ้าใส่รองเท้าแตะ) บางตัวก็เกาะที่รองเท้าแล้วก็กระดืบๆ ขึ้นมาที่ถุงเท้าแล้วก็ทำตัวยืดให้มีลำตัวเล็กยังกะเข็มเพื่อผ่านเข้าไปในถุงเท้าแล้วก็ดูดเลือดอย่างอร่อย     บางส่วนก็จะเกาะอยู่บนใบไม้เมื่อมีสัตว์หรือคนเดินผ่านมามันจะจับคลื่นความร้อนจากสัตว์เลือดอุ่นอย่างคนเรา  เมื่อมันจับคลื่นความร้อนได้แล้วมันก็จะมาเกาะแต่รู้ตัวก่อนที่มันจะฝังเขี้ยวลงไป จึงใช้มือปัดออกไป สรุปแล้วทากมันจู่โจมเราได้ทั้งทางภาคพื้นดิน และทางอากาศ บางคนโดนกัดบริเวณต้นคอด้านหลังเพราะบางคนหนังหนาจึงไม่มีความรู้สึกเมื่อเวลามันมาเกาะ ว่าไปนั่น     ทากมักจะระบาดในช่วงฤดูฝนเพราะมีความชื้นสูง ฤดูอื่นๆ อาจจะพบได้ในบริเวณที่ชื้นแฉะเช่นบริเวณน้ำตก ป่าที่ชื้นแฉะ วิธีการป้องกัน     การป้องกันระหว่างการเดินเที่ยว มีวิธีป้องกันมากมายหลายวิธีคนโน้นก็ว่าอย่างนี้คนนี้ก็ว่าอย่างนั้นว่ากันไปว่ากันมาเลยไม่รู้ว่าอะไรดีแน่ สารพัดสูตร  คนนี้พูดบ้างก็แล้วกันนะครับ     - ประการแรกจะต้องแต่งกายรัดกุมให้ทางเข้าโจมตีได้ไม่สะดวกเช่นใส่รองเท้าหุ้มข้อ ป้องกันทากเกาะบริเวณเท้าได้ แต่มันจะไต่ขึ้นมาที่ถุงเท้าได้     - การใส่ถุงเท้ากันทากจะป้องกันทากที่จู่โจมทางภาคพื้นดินได้ แต่มันอาจจะไต่ขึ้นมาเพื่อมาเกาะขากางเกงได้     - ทางที่ดีควรใส่ถุงกันทาก ใส่แล้วจะต้องคอยดูว่ามีทากไต่ขึ้นมาหรือไม่ หากมีทากเกาะให้รีบแกะออกเสียอย่าให้มันไต่ขึ้นมาข้างบนได้     - ยาฉุนที่ว่าเด็ดนักเด็ดหนาไม่ต้องใช้เลย ไม่ได้เลย ถ้าจะใช้ให้ใช้น้ำมันมวย ได้ผลแน่นอน     - สรุปว่าทากมันกลัวอะไรๆ ที่มีสภาพเป็นกรดเป็นด่าง ใช้เกลือหยอดใส่ก็ตายแล้ว จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 2. เห็บลม   รูปร่างหน้าตาคล้ายๆ เห็นที่เกาะสุนัขแต่ว่ามีตัวเล็กเท่าปลายเข็ม มันจะอาศัยอยู่ตามกาบของต้นเฟิร์นที่แห้งๆ ระบาดในช่วงฤดูแล้งประมาณเดือนมีนาคมเป็นต้นไปหรือไว้กว่านั้นเล็กน้อยหากป่าแห้ง พิษภัยจากเห็บลม เมื่อโดนมันกัดบริเวณแผลที่โดนกัดจะเป็นสะเก็ดไปนาน บางคนแพ้จะมีอาการบวมแดงและอักเสบและเป็นจุดดำๆ ถ้าหากมันลอยหลุดเข้าไปในรูหูเมื่อไร เป็นเรื่อง เพราะว่ามันจะไปออกลูกออกหลานอยู่ในรูหูของเราอันตรายมากและรักษายาก เคยเห็นเห็นหมาหมั๊ยที่มักจะเข้าไปกัดอยู่ในรูหูของหมากินเลือดจนตัวเป่งอ้วนปึ๊ก แต่เห็บลมจะเล็กว่ามากและร้ายกาจกว่า วิธีป้องกัน  จะระบาดช่วงฤดูแล้ง หากเข้าป่าในช่วงฤดูแล้งจงอย่านั่งหรือนอนบนขอนไม้แห้ง  ทา ก.ย.15 ในบริเวณผิวหนังที่เปิดโล่ง วิธีรักษา ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ว่าถ้าท่านรู้ตัวว่าโดนเห็บลมกัด แปลว่าตัวของท่าน เสื้อผ้าที่ท่านใส่จะเต็มไปด้วยเห็บลม ดังนั้นก่อนจะกลับบ้านให้เอาเสื้อผ้าของท่านใส่ถุงพลาสติกให้ปิดปากให้มิดชิด และห้ามเอาเสื้อผ้าที่ไปเที่ยวป่าไปกองบนกับเสื้อผ้าอื่นๆ เพราะจะทำให้เห็บลมระบาดไปทั่ว ให้นำเสื้อผ้าเหล่านั้นเข้าเครื่องซักผ้าซักด้วยน้ำร้อนฆ่าซะให้ตายให้หมด  สำหรับตัวท่านควรจะอาบน้ำ สระผมด้วยแชมพูฆ่าหมัดสุนัข ( ถ้ารู้ตัวว่าโดนมาแน่ๆ )  ส่วนแผลที่โดนกัดมาตามแขนตามตัวให้ใช้ยาเบต้าดีนเช็ดคงช่วยได้บ้าง 3. คุ่น   ชื่อไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลย ลักษณะคล้ายแมลงหวี่แต่ตัวเล็กกว่ามาก มีระบาดในบางพื้นที่ที่มีแน่ๆ คือป่าดอยลังกาหลวง-ลังกาน้อยและที่ป่าช่องเย็นมีเยอะมาก  ภูสอยดาวก็มีในบางครั้ง การโจมตี มันจะบินมากัดเราเฉยๆ อย่างกะยุงกัด ปากมันเบามากจนเราไม่รู้ตัว เราจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเราเห็นผิวหนังของเรามันเป็นจุดแดงเล็กๆ และมีเลือดคั่งอยู่ภายในสังเกตเห็นเลือดสีแดงชัดเจน นั่นล่ะ...โดนตัวคุ่นกัดเข้าแล้ว พิษภัยจากตัวคุ่น   เมื่อโดนมันกัดจะเป็นตุ่มเลือดแดงๆ ใสๆ บางคนจะคัน บางคนก็ไม่คัน แต่มันจะทำให้ผิดหนังของเราเป็นจุดแผลดำๆ ไปเป็นเวลานาน บางคนที่แพ้จะมีผลที่เด่นชัดคือจะเป็นตุ่มแดง คัน นานเป็นเดือนและเป็นแผลเป็นจุดดำๆ เป็นผิวหนัง แผลเป็นนี่ร้ายนักเป็นจุดด่างดำที่ทำให้เจ้าของกลุ้มใจ วิธีป้องกัน  วิธีที่ผมใช้ได้ผลที่สุดคือ ทาด้วยน้ำมันทัวร์ดอยในบริเวณผิวหนังที่ไม่มีอะไรห่อหุ้ม หลังมือ แก้ม ฯลฯ  คลิกดูภาพตัวคุ่น และรายละเอียดเพิ่มเติม จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 24 4. แตน   หากเข้าป่ารกจงระวังให้ดี อย่าเข้าใกล้รังมัน รังมีลักษณะเล็กๆ อธิบายไม่ถูก เอาไว้จะถ่ายรูปมาให้ชมกัน แต่ก็ไม่ได้ถ่ายซะที เจอทีไรก็ต้องวิ่งหนีมันทุกที  ลักษณะมันเหมือนกับมดแดงที่มีปีก แต่ตัวผอมกว่า ถ้าเราเข้าใกล้รังมัน มันก็เข้าใจผิดคิดว่าเราจะไปทำอันตรายต่อรังของมัน หน่วยลาดตะเวนของมันจะบินมาโจมตี โดยการต่อย โดนทีสองทีก็ยังพอทน แต่ถ้าโดนเยอะๆ หรือโดนเข้าจุดสำคัญก็จะเป็นอันตรายมาก มันมักจะต่อยในจุดที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิด เช่น มือ ข้อ ใบหน้า หู หัว  เคยเห็นพรรคพวกที่ไปด้วยกันโดนต่อยบ่อยมาก ผมเองก็โดน โดนต่อยที่ข้อมือ อาการเมื่อได้รับพิษจากการโดนแตนต่อย ครั้งแรกจะปวดจี๊ด ก็ให้ใช้ยาหม่องทา ไม่หายปวดหรอกแต่ก็ดีกว่าไม่ทา  หลังจากนั้นมันก็จะมีอาการแล้วแต่ละคนว่าแพ้พิษมันหรือไม่ ถ้าไม่แพ้ก็แค่ปวด แต่บางคนแพ้จะบวมมาก การรักษา... ต้องใช้ความอดทน ทนกันต่อไปจนกว่ามันจะหายปวด เห็นบางคนกินยาแก้แพ้ ทานยาแล้วก็ยังปวด เวลาจะช่วยท่านได้ แต่ต้องทน ทนปวด 5. ต่อ   อันนี้ตัวร้ายเลย มันจะอยู่เป็นรัง รังกลมรีสีดำ อยู่โคนต้นไม้บ้าง บนต้นไม้บ้าง ในรังจะมีตัวต่ออยู่เยอะมาก  หากเราเดินเข้าไปเหยียบหรือไปทำอันตรายรังมัน หน่วยลาดตะเวนก็จะพากันบินมาต่อยเรา  พิษร้ายแรงกว่าแตนเยอะ หากโดนนิดหน่อยยังพอทน หากโดนรุมต่อยกันเป็นฝูงอาจถึงตายได้  เที่ยวป่าโปรดระมัดระวังด้วย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:36:16 ]

ความคิดเห็นที่ 25 6. ช้างป่า   ในป่าเขตท่องเที่ยวบางแห่งท่านอาจจะพบกับช้างป่าได้โดยบังเอิญ เช่น บนเขาใหญ่ บนภูกระดึง บนภูหลวง ในป่าดอยหม่อนจอง  ช้างป่าที่ดุมากๆ และเกลียดผู้คนเป็นที่สุดคือ ช้างป่าบนภูหลวง ก็ไม่รู้ว่าใครไปทำอะไรให้หัวหน้าฝูงโกรธแค้นไว้ บนเขาใหญ่ก็เหมือนกันท่านอาจจะเจอช้างป่าได้ง่ายโดยเฉพาะในยามค่ำคืน บางคนชอบขับรถออกไปส่องสัตว์ตามถนนบนเขาใหญ่พอเจอช้างออกหากินเดินผ่านถนนก็ดีอกดีใจกันยกใหญ่หารู้ไม่ว่าอาจจะพบอันตรายได้ง่ายๆ หลายๆ คนโดนช้างป่าบนเขาใหญ่พยายามขัดรถให้ตกเขา บางคนโดนกระทืบฝากระโปรงรถ แต่ก็ใช่ว่าจะเกิดเหตุการณ์กับทุกรายไป โดยส่วนมากแล้วมักจะเกิดกับฝูงช้างที่มีลูกอ่อน หากรถเข้าไปใกล้ฝูงของมัน มันจะคิดว่าเราจะเข้าไปทำร้ายลูกของมัน มันก็จะรีบวิ่งเข้ามากระทืบเอาเสียก่อน ดังนั้นจงระมัดระวังด้วย  ส่วนช้างป่าในที่อื่นๆ หากท่านได้เจอฝูงของมันจงอย่ามัวแต่ดีใจเพราะภัยอาจมาถึงตัวท่านได้ หากมันเข้ามาจับฟาด ตายสถานเดียว จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 7. งู   ฟังดูเหมือนน่ากลัวที่สุดแต่จริงๆ ถ้าเราไปเที่ยวป่าที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่เปิดให้บริการนักท่องเที่ยว เราจะไม่มีโอกาสได้เจองูพิษเพราะงูมันจะหนีคน มันกลัวคนเป็นที่สุด ยกเว้นกรณีที่ท่านเข้าไปเที่ยวป่าที่ไปแบบบุกเบิกต้องระวังหน่อย งูส่วนใหญ่จะหนีคนไม่ว่าในช่วงเวลากลางวันหรือในยามค่ำคืน เพียงท่านเดินให้มันได้ยินเสียงมันก็หนีแล้ว หรือใช้ไม้ตีให้เสียงสักหน่อยก็ปลอดภัย  ยกเว้น... งูแมวเซา ซึ่งเป็นงูที่เชื่องช้า หนีไม่ทัน ถ้าท่านเดินไปใกล้ๆ มันก็จะกัดเอาเพราะมันคิดว่าเราจะเข้าไปโจมตีมัน มันกัดแบบป้องกันตัวเองไม่ใช่กัดด้วยความสะใจอย่างคนเราจ้องจะกัดกัน  งูอีกชนิดที่น่ากลัวคือ งูจงอางที่มีไข่ มันจะคอยระวังไม่ให้สัตว์จะเข้าไปใกล้ไข่ของมัน ถึงแม้เราจะให้เสียงแล้วมันก็ไม่หนีเพราะมันต้องเฝ้าไข่ ดังนั้นควรหลีกเลี่ยง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 8. เสือ   ไม่ว่าในป่าไหนๆ เสือหน้ากลัวน้อยกว่าสัตว์ที่กล่าวมาแล้ว เพราะมันหนีคน พอได้กลิ่นคนมันก็หนีเข้าป่าลึกไปแล้ว มีแต่คนนี่ล่ะที่จะไปหาดูเสือซึ่งก็ยังหาดูยากซะด้วย  เสือที่จะทำร้ายคนจะมีข่าวออกมาเป็นบางครั้งนั่นคือเสือบาดเจ็บที่โดนคนทำร้าย หรือเสือแก่หิวโซที่ไม่สามารถล่าสัตว์อื่นๆ เป็นอาหารได้ นอกจากนี้ยังมีอีกบางชนิดเช่น แมงมุมพิษ หมี แต่ไม่ค่อยพบว่าจะทำอันตรายต่อมนุษย์ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 8 เม.ย. 50 23:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ครูขา..........แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่า........ เราเข้าไปใกล้รัง:-)ูจงอางที่หวงไข่อ่ะค่ะ จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 8 เม.ย. 50 23:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่ะจ๊ากกกกกกกก...... นักเรียนถามครูเรื่องไข่ๆ....... โดยปกติวิสัยสัตว์เลื้อยคลานประเภทงู หากมีศัตรูเข้ามารุกล้ำอาณาเขต จะหนีก่อนโดยธรรมชาติ หากว่างูที่ว่างไข่ในช่วงระยะเวลาดังกล่าว หรือไม่สามารถหลบเลี่ยงกันได้ละก็ เค้าจะส่งเสียงขู่สำหรับงูจงอางจะส่งเสียงดังมากๆเราได้ยินในระยะไกล แล้วเออแม่น้องมีนล่ะครับ...เวลาห่วงไข่จงอางศึก เราจะขู่อย่างไรครับ หรือว่านัดเดียวจอดสนิท..อิอิอิ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:12:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 -การเตรียมตัวไปแคมปิ้ง    หลายๆท่านที่อยู่อาศัยในตัวเมือง หรือศูนย์การค้าเป็นหลักที่คิดจะเริ่มลองออกไปแสวงหาธรรมชาติพิสุทธิ์และงดงาม ต้องหัดเตรียมตัวกันนิดนึงก่อน โดยทั่ว ๆ ไปวิธีที่ง่ายสุดคือไปกับคนที่รู้ไม่งั้นก็ไปกินอยู่กันลำบากแน่ แบบไม่สนุกเพราะขาดการเตรียมตัวที่ดีนั่นเอง จนอีกหน่อยเที่ยวไป ๆ ของในเป้คุณจะน้อยลงไปเองโดยอัตโนมัติและความลำบากเล็ก ๆ น้อย ๆ จะกลับกลายเป็นเรื่องสนุกไป  มือใหม่อย่างเราควรเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเพราะเรายังไม่รู้ความต้องการใช้สิ่งของที่แท้จริง ในป่า ซึ่งแต่ละคนมีไม่เท่ากัน    การหาข้อมูลก็เป็นสิ่งจำเป็นอย่างมาก ...ต้องเลือกจุดหมายปลายทางที่จะไปเสียก่อน ที่เที่ยวอย่าง เขาใหญ่ แก่งกระจาน ปัจจุบันก็หนาแน่นไปด้วยผู้คนและร้านค้าจนแทบไม่ต้องเตรียมอะไรแล้วครับ แต่ถ้าเริ่มต้นเดินป่า ค้างแรมที่ ๆ แปลกออกไปสักนิด (แน่นอนว่าบรรยากาศย่อม "สด" กว่าฮะ เลือกให้ตรงใจว่าจะไปที่ไหนแน่ ดูให้ตรงกับฤดูกาลด้วย เช่นไปน้ำตกที่มีโอกาสเจอน้ำป่าหรืออุทกภัยช่วง เดือนตุลาคมก็คงไม่ปลอดภัย ก็เลี่ยงไปเปนการเดินทุ่งดอกไม้หรือไปทางอีสานซึ่งสวยสุดหน้าเดียวคือหน้าฝนซะเลย อย่างนี้เป็นต้น แหล่งข้อมูลทางหนังสือที่มีก็ทั้งอนุสาร อสท. หนังสือทริป แหล่งท่องเที่ยว ATG สารคดี Update แหล่งข้อมูลทางอินเตอร์เนท    จากนั้นก็เป็นการวางแผน..... อย่างที่กล่าวไว้ตอนต้น เดินเข้าป่าดุ่ม ๆ ไปนี่ก็คงจะมีแต่ชาวบ้านกะพรานที่อยู่แถวนั้นที่เขาทำกัน เราต้องวางแผนก่อนว่าจะไปกันยังไงดี บางที่ขืนตะบึงตะบันขับรถไปเอง แต่เจอทางยากเดินเหนื่อย ขาขับรถกลับ จะอันตรายเปล่า ๆ รึจะลองไปรถหวานเย็นดู ไม่ก็ลองนั่งรถไฟหรือโบกรถกันซะเลย นอกจากนี้ก็ต้องรู้ว่าจะไปกันกี่วัน บางคนไปยอดเขาแห่งหนึ่ง ยังเผื่อไว้ 9 วันครับ เดินจริงไม่ถึงหรอก แต่ต้องเผื่อหลงไว้ เพราะเป็นเส้นที่ไม่มีใครเคยเดิน สักกี่คน มือใหม่คงเอาแค่หอมปากหอมคอ ถ้าไปได้ในวันธรรมดาก็จะดีมาก เพราะคนไม่เยอะครับแต่ถ้าทำไม่ได้ก็หลีกเลี่ยงเทศกาล ที่มีผู้คนมากมายเหลือเกิน อาจทำให้ท่านเสียความรู้สึกซะเปล่า ๆ    เมื่อวางแผนเรียบร้อย และได้เดินทางไปจนถึงที่เริ่มเดินเท้าแล้ว เราจะต้องตรวจดูความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายและอุปกรณ์ทุกชิ้นก่อนว่าอยู่ครบถ้วนหรือไม่ โดยปกติแล้วเมื่อเก็บข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ลงในเป้หลังแล้ว จะพบว่าข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ จะมีที่ที่เหมาะสมของมันอยู่แล้วตามช่องเป้หลังต่าง ๆ เมื่อท่านเริ่มเดินป่าไปหลาย ๆ ครั้ง ทุกอย่างก็จะเข้าที่ไปโดยอัตโนมัติ แต่ช่วงแรกควรถามผู้ที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน จะทำให้เราได้รับความรู้และประโยชน์มากที่สุด ก่อนจะเริ่มเดินทางสัก 30 นาที ขอให้ดื่มน้ำให้อิ่มและเติมน้ำในกระติกให้เต็ม เพราะน้ำเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่เราต้องเก็บไว้ใช้ และขอแนะนำว่าให้นำอาหารแห้ง เช่น บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรืออาหารกระป๋องและข้าวสารใสไปในสัมภาระส่วนตัวของคุณสัก 1 ชุดไว้ก่อนเสมอ ในกรณีที่มีคนหาบสัมภาระให้ แต่ถ้าหากไม่มีคนหาบก็ขอให้แบ่งอาหารกระจายไปในกลุ่มโดยทั่วถึงกันเป็นชุด ๆ เผื่อว่าในกรณีที่พลัดหลงกันจะได้มีอาหารรับประทานกันทุกคน และอีกอย่างหนึ่งที่จะละเลยกันไม่ได้ก็คือ การศึกษาเส้นทางที่เราจะเดินทางไป เพราะในบางครั้งอาจมีลำธารมาขวางกั้น หรืออาจมีป่าทึบมากจนไม่สามารถ ผ่านไปได้ ทำให้เราต้องเปลี่ยนทิศทางในการเดิน หรือถ้าคุณต้องการเดินทางไปให้ถึงหมู่บ้านของชาวบ้านท้องถิ่นให้เดินเลาะลำธารและแม่น้ำ เพราะชาวบ้านมักจะอาศัยอยู่ตามริมแม่น้ำชุมทางแม่น้ำทุกแห่ง มักจะเป็นเส้นทางการคมนาคม และประกอบการค้าของชาวบ้านเสมอ เพื่อเป็นการเตรียมตัวในการผจญภัยให้เต็มที่ จึงควรตรวจดูแผนที่และทิศทางก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางด้วย    เมื่อทุกอย่างได้เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางแล้ว เราก็เริ่มออกเดินทางกันได้เลย ในการเดินทางนั้นควรจะเดินไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่า เราจะต้องเดินทางเป็นเส้นตรงเลยทีเดียว เมื่อพบว่าจะมีสิ่งกีดขวาง ก็ให้พยายามใช้วิธีหลีกเลี่ยงเพื่อเป็นการออมกำลังไว้ จึงไม่ควรใช้กำลังฝ่าอุปสรรคนั้นเข้าไปโดยไม่จำเป็น เช่น เดินหลบเลี่ยงไปสักหน่อยดีกว่าที่เราจะต้องใช้กำลังบุกฝ่าป่าที่รกทึบเข้าไป เพียงเพราะมองเห็นแค่ระยะทางสั้นกว่า และในการเดินป่าไม่ควรเดินอย่างรีบร้อน แต่ควรเดินพิจารณาไปอย่างช้า ๆ และมองดูสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ ตัวอย่างรอบคอบ เพื่อป้องกันสัตว์ต่าง ๆ ที่มีอยู่ตามทางเดิน ตลอดเวลาของการเดินทางต้องใช้ความระมัดระวังให้เป็นพิเศษ อย่าเดินด้วยความซุ่มซ่าม เพราะจะทำให้เกิดการฟกฟ้ำดำเขียวหรือบาดแผลขึ้นกับตัวเราได้ อีกทั้งยังต้องฝึกตัวเองให้เป็นคนที่มีสายตาว่องไว และคุ้นเคยกับสภาพของป่า นั่นคือการหัดสังเกตสิ่งที่กีดขวางให้ดีเสียก่อน ซึ่งการใช้สายตาในการสังเกตจะใช้ 2 ลักษณะคือ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ข้อสังเกตุโดยสายตามี 2 ลักษณะดังนี้      1. ใช้สายตามองแบบกว้าง ๆ เมื่อตอนแรกที่เรามองป่า ก็มองสภาพทั่ว ๆ ไปของป่า ก้มมองสภาพทั่ว ๆ ไปของป่า กวาดสายตาไปอย่างรวดเร็วให้ทั่วบริเวณนั้น เก็บสภาพทั่ว ๆ ไปของบริเวณนั้นเอาไว้ก่อน เช่น ลักษณะของป่า ลักษณะของกลุ่มไม้ แนวเส้นทาง ฯลฯ    2. ใช้สายตามองเฉพาะจุด เมื่อเรามองสภาพทั่ว ๆ ไป ของป่าแล้ว จากนั้นให้มองพิจารณาจุดเด่น ๆ ที่น่าสนใจ เช่น ต้นไม้มีขนาดใหญ่หรือมีสีสันที่แปลกออกไปจากต้นอื่น ๆ ที่สังเกตและจำได้ง่าย นักเดินป่าที่ดีไม่ควรใช้เสียงในการเดินทาง หากจำเป็นก็ขอให้เสียงที่ใช้นั้นเบาที่สุดและน้อยครั้งที่สุด ใช้ประสาททั้งหมดจดจ่ออยู่กับธรรมชาติให้มากที่สุด ทั้งประสาทตา ประสาทหูและประสาทจมูก ควรทำการตรวจสอบทิศทางในการเดินทางอยู่เสมอ คือควรจะรู้ว่าตัวเราและคณะกำลังมุ่งไปทิศทางใดบ้าง เช่น มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกบางครั้งก็หักเหไปทางตะวันออกเฉียงเหนือบ้างเล็กน้อย พอหยุดพักก็หมั่นตรวจสอบกับแผนที่ จะทำให้เราสามารถคาดคะเนได้ว่า เราอยู่ตรงจุดใดของพื้นที่ ซึ่งจะทำให้เราสามารถตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดและถูกต้องที่สุด เมื่อต้องเผชิญกับเหตุการณ์ ที่เราคาดไม่ถึง    เมื่อการเดินทางของเราจะต้องเดินตามลำห้วย จะต้องใช้ความระมัดระวังให้ดี ขอแนะนำว่าห้ามถอดรองเท้าเดินในลำห้วยเพราะอาจจะทำให้เท้าบาดเจ็บ ซึ่งจะทำให้กลายมาเป็นอุปสรรคในการเดินป่า จึงควรยอมให้รองเท้าเปียกจะดีกว่า เนื่องจากในลำน้ำอาจมีหอยที่เปลือกบางแตกบาดเราได้ แม้ว่าจะช่วยทรงตัวได้ดีกว่าบ้างก็ตาม ในขณะเดินป่าควรป้องกันอันตรายจากแมลงต่าง ๆ โดยการสวมเสื้ออยู่ตลอดเวลา อย่าถลกแขนเสื้อขึ้นถ้าไม่ได้อยู่ในที่โล่งแจ้งที่มีอากาศโปร่งสบาย จงพยายามปกปิดทุกส่วนของร่างกาย ในการเดินป่าถ้าพบกิ่งไม้ที่เป็นราหรือหญ้าเขียว ที่เป็นฝอยที่เกิดขึ้นทั่วไป ควรจะเดินหลีกเลี่ยงเพราะหากว่าเราเดินเหยียบอาจจะทำให้ลื่น จนถึงขั้นหกล้มได้ ในกรณีที่เกิดการพลัดหลงกันอย่าได้ตะโกนเรียกหากันโดยเด็ดขาด เพราะจะทำให้เหนื่อยเปล่า อีกประการหนึ่งก็คือการกู่เรียกโดยไม่รู้ถึงวิธีการ ที่ถูกต้องนั้นจะยิ่งทำให้ยิ่งหลงทิศหนักเข้าไปอีก ควรจะใช้วิธีการเคาะหรือตีต้นไม้สูง ๆ ด้วยท่อนไม้ เพราะจะทำให้เกิดเสียงได้ยินก้องไปไกลกว่าเสียงก้องตะโกน ในเวลากลางคืนสัตว์ป่าทั้งหลายจะเดินตามลำห้วยและตามสันเขา ดังนั้นเราควรจะอยู่ให้ห่างจากบริเวณดังกล่าว หากจะเดินทางออกไปจากที่พักและมีความต้องการที่จะเดินกลับเข้ามาอีกในภายหลังควรจะต้องทำเครื่องหมายไว้ตามทางที่เดินไปให้เห็นอย่างชัดเจนเพื่อที่จะสามารถกลับที่พักได้อย่างถูกต้องและไม่พลัดหลง ในการเดินทางข้ามลำห้วยคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น ควรเดินข้ามคู่ไปกับคนที่ว่ายน้ำเป็น เพื่อที่จะได้ช่วยดูแลช่วยเหลือกันได้ เพราะคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นมักจะตื่นกลัวแม้ว่าน้ำไม่ลึกนัก ยิ่งถ้าข้ามรวมเป็นกลุ่มเดียวกันแล้วก็จะมีปัญหาเพิ่มมากยิ่งขึ้น ในการข้ามลำห้วยหรือลำธารถ้าน้ำไม่ลึกมากนักเพื่อความปลอดภัยของตัวเรา ควรใช้เชือกขึงข้ามลำธารไว้พยุงตัวไม่ให้ลื่นล้ม เพื่อเป็นการป้องกันที่ดีอีกวิธีหนึ่ง    ในการเดินป่าย่อมจะมีจุดหมายปลายทางที่เรากำหนดไว้ว่าจะต้องไปให้ถึง แต่บางครั้งการเดินทางสู่จุดหมายอาจจะมีทางเลือกให้เดินหลายเส้นทาง แต่เราควรจะพิจารณา ถึงหลัก 3 ประการคือ ความปลอดภัย ความสะดวกในการเดินทาง และระยะทางซึ่งทั้ง 3 ประการนี้ เราจะต้องนำมาพิจารณาเข้าด้วยกัน เพื่อหาเส้นทางที่เหมาะสมในการเดินทาง แต่ทว่าในเส้นทางนั้นอาจมีอุปสรรค สิ่ง กีดขวาง หรือภูมิประเทศที่แตกต่างกันออกไป เราจึงมีข้อแนะนำถึงวิธีการเดินผ่านภูมิประเทศต่าง ๆ ดังนี้ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 50 03:50:14 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เรียนถามคุณครูก่อนนอนค่ะ  (อย่างด่วนนน) คือพรุ่งนี้จะไปซื้อแผนที่ที่ศูนย์สิริกิตติ์ค่ะ น้องมีนเค้าอยากได้แผนที่ภูมิประเทศที่บอกภูเขา แม่น้ำ  ที่ราบ  อะไรทำนองนี้ค่ะ ซื้อของใครดีคะ (หนูขอลาไปนอนก่อนนะคะ ....ขอบคุณค่า) จากคุณ : แม่ซากานะ - [ 9 เม.ย. 50 00:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 การเดินตามภูมิประเทศต่างๆ     การเดินทางตามสันเขา ... โดยทั่วไปแล้วเส้นทางเดินบนสันเขาจะเดินได้ง่ายกว่าการเดินตามหุบเขา ทางเดินของสัตว์มักจะผ่านไปบนสันเขาบ่อย ๆ และสัตว์ต่าง ๆ อาจจะใช้เส้นทางนี้ในการเดินก็ได้ นอกจากนี้บนสันเขามักจะมีต้นไม้หรือพันธุ์พืชต่าง ๆ ที่เป็นอุปสรรคกีดขวางการเดินขึ้นอยู่น้อยมาก แต่จะมีจุดสูง ๆ ที่เราสามารถขึ้นไปสังเกตภูมิประเทศเบื้องล่างได้อีกด้วย การเดินบนสันเขาจะช่วยให้เราประหยัดพลังงานได้เยอะทีเดียว เพราะเราไม่ต้องปีนขึ้นปีนลงหรือลุยข้ามลำน้ำ ลำห้วย ดังจะเห็นได้จากชาวเขาที่มักชอบเดินตามสันเขาและมักจะเลี่ยงที่สูงชันหรือหุบเหว แต่การเดินบนสันเขาก็จะมีปัญหาอยู่บ้างเหมือนกัน คือ บนสันเขามักมีหลายเส้นทางทับกันอยู่อย่างสับสน อาจจะทำให้หลงทางได้ง่าย ดังนั้นจึงควรต้องทำการตรวจสอบทิศทางกับเข็มทิสหรือด้วยวิธีอื่นอยุ่อย่างสม่ำเสมอ เพื่อจะได้ไม่เสียเวลาในการหลงทาง จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 การเดินทางตามลำห้วย ...ในบริเวณริมลำห้วยต่าง ๆ จะมีความชื้นสูง ทำให้มีพันธุ์ไม้รกทึบยากแก่การเดินทาง ดังนั้นการเดินทางจึงมีความลำบากและเป็นไปอย่างล่าช้า บางแห่งเป็นปลักโคลน ทำให้พืชที่เป็นเครือเถาขึ้นอยู่หนาแน่น รวมทั้งพืชที่ทำให้คัน เช่น หมามุ่ยชอบขึ้นอยู่ด้วย หากจะต้องเดินในลำน้ำควรจะต้องระวังความลื่นที่เกิดจากก้อนหินกับตะไคร่น้ำที่เกาะอยู่ หินทรายในน้ำมักจะลื่น แต่ถ้าเป็นหินอัคนีก็จะมีความลื่นมาก จึงไม่ควรเดินในลำน้ำที่มีหินอัคนีเป็นพื้น เพราะจะทำให้ลื่นได้ง่ายมาก ในบริเวณป่าห่างจากชุมชนไม่นานนัก ตามริมลำห้วยมักจะมีทางเดินของชาวบ้านที่มาหาปลาอยู่ด้วยเสมอ แต่จุดที่จะใช้ตรวจสอบกับแผนที่ได้ก็คือ หน้าผาริมน้ำหรือริมห้วยต่าง ๆ การเดินทางตามลำห้วย มีข้อดีตรงที่เราสามารถหาน้ำและอาหารเพื่อบริโภคได้ง่าย นอกจากนี้ยังต้องระวังงูซึ่งมักอยู่ใต้หลืบหินและขอนไม้ ต้นไม้ริมน้ำด้วย จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แผนที่ที่นิยมใช้และชัดเจนนะครับ  เอาของกรมแผนที่ทหารชัวร์ครับมากๆครับ เราเองก็ใช้ของกรมแผนที่ทหารมาตลอดครับ ขอบคุณครับที่ร่วมกันศึกษาเรื่องราวของธรรมชาติ และมารู้จักกับสิ่งที่มีชีวิตในธรรมชาติให้มากขึ้นกว่าที่เรารู้ครับ ขอบคุณครับ... จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 36 การเดินทางในป่าทึบ ...การเดินทางในป่าทึบนั้นจะต้องใช้ความระมัดระวังมากที่สุด และนักเดินป่าที่ดีนั้นย่อมเป็นผู้ที่รู้จักใช้เสียงในเวลาที่จำเป็นเท่านั้น ในการเดินป่า เราจะต้องใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมดไม่ว่าจะเป็น หู ตา จมูก และสัมผัสที่เราต้องใช้ให้น้อยที่สุดคือ เสียง ที่จะต้องใช้ในตอนหยุดพัก ในแต่ละชั่วโมงหรือเมื่อมีเหตุจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น ดังนั้นนักเดินป่าที่ดีจึงต้องฝึกตนเองให้มีความสามารถเดินผ่านป่ารกทึบอย่างเงียบ ๆ ได้อยู่เสมอ โดยจะค่อย ๆ แหวกต้นไม้ไป ซึ่งอาจจะมีโอกาสได้พบเห็นสัตว์ป่าได้อีกด้วย  ต้องระวังอย่าให้กิ่งไม้ครูดเป็นแผลหรือถลอกฟกช้ำ และระวังอย่าเดินหลงทางจะทำให้เสียกำลังใจ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่ควรต้องจดจำเอาไว้ อย่า ใสใจกับต้นไม้ พุ่มไม้ที่อยู่ตรงหน้าเรามากนัก ให้ใช้สายตามองออกไปไกล ๆ อย่าสักแต่ว่ามองดูป่า จงมองให้ทะลุปรุโปร่ง ควรจะหยุดเดินบ้างเป็นครั้งคราว สำรวจดูตามพื้นดิน คอยเงี่ยหูฟังเสียงต่าง ๆ และสังเกตทิศทางเอาไว้ให้ดี ๆ ในพื้นที่ ๆ มีต้นไม้ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น ควรใช้มีดตัดป่าตัดเป็นช่องพอที่จะเดินผ่านไปได้เท่านั้น การ ตัดไม้ด้วยมีดควรใช้มีดฟันเฉียงขึ้นหรือเฉียงลงอย่างรวดเร็ว จะทำให้เกิดเสียงเบากว่าการฟันอย่างช้า ๆ เพราะนอกจากจะเป็นการทำลายพันธุ์แล้วยังก่อให้เกิดเสียงดังได้ยินไปก้องป่า สัตว์ป่ามักจะใช้เส้นทางด่านสัตวืในการเดิน ทางด่านสัตว์นี้มักคดเคี้ยว วกวน แต่ก็จะนำเราไปสุ่แหล่งน้ำหรือที่โล่งได้ ถ้าเราจะเดินตามต้องตรวสอบให้แน่ใจเสียก่อนว่าเป็นทิศทางเดียวกับที่เราต้องการไป โดยหมั่นตรวจสอบทิศทางอยู่เสมอเมื่อเดินไปตามทิศทางนั้นเมื่อจำเป็นที่จะต้องปีนต้นไม้เพื่อสังเกตการณ์หรือเก็บอาหารต้องลองตรวจสอบดูเสียก่อนว่ากิ่งไม้ที่จะปีนขึ้นไปนั้นมีความแข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักตัวของเราได้รึเปล่า และจะต้องยึดกิ่งที่ใหญ่ไว้ให้แน่นและมั่นคง ในขณะปีนพยายามเหยียบกิ่งให้ชิดกับลำต้น เพราะจะเป็นส่วนที่แข็งแรงมากที่สุด จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 37 การเดินทางตามชายฝั่งทะเล ...โดยปกติตามชายฝั่งทะเลมักจะมีความยาวและอ้อมโค้ง แต่นั่นก็เป็นแนวหลักที่ดีที่สุดในการหาทิศและยังหาอาหารได้ง่ายอีกด้วย ชายฝั่งทะเลที่เป็นหาดทรายหรือว่าชะง่อนหิน ก็จะมีความสะดวกในการเดินทางพอประมาณ แต่หากเป็น หาดเลนที่มีป่าเลนน้ำเค็มขึ้นอยู่ จะเป็นอุปสรรคที่กีดขวางการเดินทางเป็นอย่างยิ่ง ควรที่จะหาทางเดินอื่นหลีกเลี่ยงไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 00:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 38 การกินอยู่    แน่นอนอยู่แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่ในป่าและในเมืองก็ตาม ร่างกายของคนเราก็ต้องมีความต้องการอาหารและน้ำเป็นธรรมดา แต่เมื่อเราอยู่ในป่า อาหารและน้ำคงจะหาไม่ได้ง่าย ๆ เหมือนกับเราอยู่ในเมือง ดังนั้นการแสวงหาอาหารในป่า จึงเป็นเรื่องที่ต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจให้ละเอียดเพราะหากว่าเราไม่มีความรู้จริง การนำพืชบางชนิดมาเป็นอาหาร จะก่อให้เกิดอันตรายต่อร่างกายจากอาหารเป็นพิษได้ เราจึงแนะนำวิธีการแสวงหาอาหารในป่าโดยใช้น้ำและพืชที่จะนำมาเป็นอาหาร เพื่อที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในป่าได้อย่างไม่อดอาหาร    ร่างกายของคนเรามีความต้องการน้ำวันละ 2-5 ลิตร แต่ไม่ใช่ว่าน้ำทุกชนิดจะปลอดภัยสำหรับดื่ม การแสวงหาน้ำในฤดูฝนไม่มีความลำบากมากนัก เพราะน้ำฝนมักจะมีขังอยู่ทั่ว ๆ ไป ตามลำธารและแอ่งน้ำ และถึงแม้ว่าตามลำธารจะไม่มีน้ำขังอยู่ แต่เราจะสามารถขุดบ่อลงไปในบริเวณพื้นที่ที่มีน้ำและในลำห้วยตามท้องธาร หรือหุบเขาก็จะได้น้ำกินและน้ำใช้ตามที่ต้องการ แต่สำหรับฤดูแล้งการแสวงหาน้ำ อาจจะมีความยากลำบากและยุ่งยากมากพอสมควร แต่เราก็ยังพอมีวิธีในการแสวงหาน้ำอยู่ การหาแหล่งน้ำ   1. สอบถามชาวบ้านถึงแหล่งน้ำ เพื่อเป็นการสะดวกควรให้ชาวบ้านที่รู้ว่ามีแหล่งน้ำที่ใดนำทางหรือชี้บอกทางให้   2. หาตามหุบเขา,ซอกหิน หน้าแล้งจะสังเกตเห็นว่าต้นไม้ ต้นหญ้าบนภูเขาเปลี่ยนเป็นสีเหลืองและแห้งกรอบ ให้เราสังเกตที่หุบเขา ถ้าพบว่าหุบเขาใดมีต้นไม้เขียวชอุ่มตลอดปี ก็ให้เราไปหาน้ำตามหุบเขานั้น ซึ่งจะมีน้ำไหลซึมออกจากซอกหินตลอดปี   3. ขุดเลาะลำธารที่น้ำแห้งใหม่ ๆ ทำเป็นบ่อเล็ก ๆ ลึกลงไป ก็จะพบเจอน้ำตามที่เราต้องการ   4. หาจากเถาวัลย์ ผลไม้ ต้นไม้ เถาวัลย์น้ำจะขึ้นอยู่ตามพื้นที่แห้งแล้งเป็นส่วนมาก เช่น สะแกเถาว์,เถานางนูน,หวาย และต้นไม้ต่าง ๆ เช่น ต้นพลวง ,ต้นกล้วยป่า,รวมทั้งน้ำจากผลไม้และ ต้นไผ่ก็ใช้ดื่มได้ทั้งนั้น   5. ใช้อุปกรณ์ที่นำติดตัวไปทำเครื่องกักไอน้ำ เช่น เสื้อกันฝนหรือพลาสติคก็ได้ โดยเมื่อเข้าไปในพื้นที่ที่แห้งแล้งและเป็นพื้นที่โล่งแจ้งปราศจากต้นไม้ ให้ขุดหลุมกว้าง 3 ฟุต ลึกประมาณ 18 นิ้ว เอาก้อนหินใส่ลงไปก้นหลุม หาภาชนะรองน้ำไว้ตรงกลางหลุม เอาพลาสติคคลุมปากหลุมแล้วเอาดินกลบไว้รอบ ๆ ตรงกลางเอาก้อนหินวางไว้เพื่อถ่วงให้เป็นรูปกรวย เมื่อความร้อนจากดวงอาทิตย์ เผาก้อนหินและดินในหลุม ความชื้นที่มีอยู่จะระเหยเป็นไอขึ้นมากระทบกับพลาสติกมากเข้าก็จะกลายเป็นหยดน้ำไหลไปยังภาชนะที่เราเตรียมไว้รองรับเพื่อนำน้ำขึ้นมาใช้บริโภคต่อไป จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 01:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 39 การเตรียมตัวเดินป่าตั้งแคมป์มี 4 ลักษณะดังนี้ 1. การแต่งกาย    นักท่องเที่ยวมือใหม่ที่ยังไม่เคยเที่ยวแบบนี้อาจจะสงสัยว่าจะแต่งกายอย่างไรดีอุปกรณ์ต่างๆ แพง จึงถ่ายภาพสมาชิกมาให้ชมกัน    • รองเท้า ใช้รองเท้ากีฬาแบบหุ้มส้นธรรมดาก็ได้ แต่ถ้าจะใช้รองเท้าหุ้มข้อก็จะดี รองเท้าหุ้มข้ออย่างที่นางแบบใส่เป็นรองเท้า    • กางเกงควรใส่กางเกงแบบขากว้าง หลวม และมีกระเป๋าข้างเพื่อใช้ใส่ขวดน้ำ    • เสื้อ แนะนำให้ใช้เสื้อแขนยาว เพื่อป้องกันแมลง และป้องกันกิ่งไม้ใบหญ้าที่จะมาสัมผัสกับผิวหนัง  จะเลือกเสื้อแขนเชิตมีกระเป๋า หรือแบบเสื้อยืดก็ได้ แล้วแต่ชอบ    • เป้  เป็นสิ่งจำเป็นเพราะต้องใส่สัมภาระเสื้อผ้า ของใช้ เครื่องสำอาง ควรเลือกขนาดกระทัดรัดที่บรรจุของใช้ส่วนตัวได้หมด ( ของส่วนกลางทางผู้จัดทัวร์ใช้ลูกหาบแบก )  เป้มีหลายแบบ หลายระดับคุณภาพ    • หมวก เป็นสิ่งจำเป็น หมวกแบบมีปีกหน้าหรือมีปีกรอบด้านก็ได้    • ใส่เสื้อเชิตแขนยาว  ป้องกันใบหญ้าขีดข่วนได้ดี    • ใส่เสื้อยืดข้างใน เวลาร้อนก็ถอดเสื้อแขนยาวออกได้ ตอนเดินลุยก็ใส่    • กางเกงกระเป๋าข้าง ใช้ใส่ขวดน้ำอย่างในภาพ กางเกงมีหลายยี่ห้อให้เลือก แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 50 01:08:17 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 01:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 40 .2.การเตรียมร่างกาย    สถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงาม บางคนเห็นภาพความงดงามจากนิตยสาร หรือจากสื่อต่างๆ ก็อยากจะไปเห็น อยากจะไปสัมผัสกับความงดงามเหล่านั้น แต่ความงามที่ว่านั้นใช่ว่าจะไปชมกันง่ายๆ เพราะสถานที่ที่สวยงามและยังคงเป็นธรรมชาติมักจะเป็นสถานที่ซึ่งการเดินทางเข้าไปลำบาก นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เข้าไปไม่ถึงเพราะมีปราการทางธรรมชาติขวางกั้น หากเราอยากจะเป็นคนหนึ่งผู้ซึ่งไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคนั้นก็จะสามารถไปสัมผัสกับความงดงามนั้นๆ ได้       การเตรียมตัวก่อนขึ้นดอยไปแค้มป์ ไม่มีข้อกำหนดตายตัว บางคนนิยมวิ่งออกกำลังกาย บางคนว่ายน้ำ บางคนตีแบดมินตัน เมื่อถามถึงความแข็งแรงของร่างกายของแต่ละคน ทุกคนจะมั่นใจว่าตัวเองแข็งแรง ตัวเองอึด ยังไม่เคยเห็นใครที่จะบอกว่าขาตัวเองไม่ค่อยแข็งแรงหรือตัวเองแรงไม่ดี ดังนั้นแต่ละคนที่จะไปขึ้นดอยจึงมักจะพกความมั่นใจไปเกินร้อย แต่ว่าใจเกินร้อยไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย ต้องความแข็งแรงของขาเต็มร้อยถึงจะไปได้ ที่คิดว่าตัวเองอึดเมื่อถึงเวลาไปอยู่บนดอยกันจริงๆ ก็ออกอาการไปไม่ไหว  ดังนั้นคนที่จะไปแค้มป์กับเราท่านจะแข็งแกร่งสักเพียงใดเราไม่เชื่อ  หากท่านยังไม่เคยเดินเขา หรือไม่ได้เดินเขามาเป็นเวลานาน ท่านทั้งหลายก็จะต้องปฏิบัติตามหลักสูตรของเรา  ถ้าท่านผ่านมาตรฐานที่กำหนดก็จะทำให้ท่านเดินเที่ยวบนภูเขาได้อย่างมีความสุขและเพลิดเพลินกับความสวยงาม  แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ควรไป หากท่านยังขืนไปก็อาจจะไม่สนุกเพราะท่านจะปวดขา จะพาเดินไปไหนก็ไม่อยากจะไป แทนที่ผมจะพาไปเที่ยวให้สนุกและประทับใจกับธรรมชาติ กับกลายเป็นว่าพาท่านไปทรมานร่างกาย แต่ถ้าท่านทำตามที่เราแนะนำแล้วไม่ต้องกังวลว่าจะไปไม่ได้ หากท่านไปไหวๆ จริงๆ เราก็ช่วยดูแลท่านให้ผ่านไปได้อย่างปลอดภัย แต่ท่านควรช่วยตัวท่านเองก่อนโดยเตรียมให้พร้อม  จงช่วยตัวเองก่อน ก่อนที่จะให้พระเจ้าช่วยท่าน   ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน พึ่งตนไม่ไหวเพื่อนจะคอยช่วย หลักสูตรการเตรียมร่างกายของเราคือ  ขอให้ท่านลุกนั่งอย่างต่อเนื่องได้ X ครั้งโดยไม่หยุดและไม่รู้สึกปวดขา นั่นล่ะ คุณจะขึ้นดอยได้อย่างสบายๆ   วิธีปฏิบัติ ให้ทำตามนี้     1. ยืนตัวตรง ยื่นแขนเหยียดตรงทั้งสองข้างไปข้างหน้า     2. เขย่งปลายเท้า หรือยืนโดยใช้ปลายเท้า ยกส้นสูงขึ้นเล็กน้อยให้ปลายเท้ารับน้ำหนักทั้งหมด     3. ย่อตัวนั่งลงจนก้นเกือบสัมผัสส้นเท้า แล้วยกตัวขึ้นยืนตรง โดยยังเขย่งปลายเท้าอยู่ตลอดเวลา  นั่ง-ลุก  นั่ง-ลุก ทำไปเรื่อยๆ ทำสักเดี๋ยวท่านจะรู้สึกร้อนจี๊ดๆ บริเวณกล้ามเนื้อต้นขาเหนือหัวเข่า  อย่าเพิ่งหยุด อย่าเพิ่งยอมแพ้กับอีแค่น้ำหนักของตัวเราเอง นี่ยังไม่ได้แบกเป้นะ ยังรู้สึกร้อนต้นขาซะแล้ว  ทำต่อไปเรื่อยๆ ทำจนกว่าท่านจะรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว จนต้องหยุด ก็คงจะได้สักประมาณ 20-30 ครั้ง  จำไว้ว่าทำได้กี่ครั้ง ก่อนนอนให้ใช้ยานวดกล้ามเนื้อ เช่น เคาเตอร์เพน ทานวดขา   แน่นอนว่าวันรุ่งขึ้นท่านจะต้องปวดขา  ดีครับให้มันปวด เมื่อมันปวด เราก็ทานวดยาซะ     4. ให้เพิ่มจำนวนครั้งอีกประมาณ 50% เช่นเริ่มจาก 30 แล้วเพิ่มเป็น 50 -> 80 -> 100 ->150  ไปหยุดสุดท้ายที่ 150 ครั้งอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้สึกปวดขา นี่ล่ะ ท่านจะเดินเที่ยวดอยทั่วไทยสบายๆ  เวป tourdoi ขอรับประกัน  แต่ว่า...     5. ถ้าท่านจะต้องไปเที่ยวแบบที่ต้องแบกสัมภาระด้วยตนเองล่ะก็  หลังจากท่านทำได้ต่อเนื่อง 150 ครั้งโดยไม่ปวดขาแล้ว หลังจากนั้นให้ท่านเอาเป้สัมภาระใส่น้ำดื่มขวดขาวใส่ไว้ในเป้สัก 3 แพค ( แพคละ 6 ขวด ) เมื่อใส่หลังแล้วก็ลุกนั่งต่อไป ทำได้สัก 20-30 ครั้ง ทำต่อไม่ได้ก็หยุด แล้วเพิ่มจำนวนขึ้นไปเรื่อยๆ เมื่อท่านทำได้ตามมาตรฐานที่เราบอก ท่านก็จะมีขาที่แข็งแรงเดินขึ้นดอยสูงได้สบายมาก  แต่ว่า... อย่าเที่ยวไปเดินเขาแข่งกันล่ะ ไปเที่ยวคือการเดินไป ชมไป ข้างทางมีสิ่งที่สวยงามมากมาย เดินไปหยุดไปชมไป หากมีบางคนที่ไม่ไหวก็ช่วยๆ กันเช่นแบ่งสัมภาระไปบางส่วน ช่วยๆ กัน มีน้ำใจให้กัน   ไม่ใช่จะเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินเพื่อให้ไปถึงก่อนเขา ยิ่งไปถึงก่อนคนอื่นได้ยิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งเก่ง แบบนี้ไม่ดี  ไม่ควรไปอวดประชันความแข็งแรงของร่างกายโดยการตั้งหน้าตั้งตาเดินเพื่อให้รู้ว่าข้านี่เจ๋งที่สุด หากท่านเดินแข่งกับคนอื่น คนอื่นกลัวเสียฟอร์มก็คงไม่ยอมกัน ท้ายที่สุดก็จะคล้ายๆ กับทริปวิ่งแข่งกัน คนอยู่ท้ายสุดก็รู้สึกว่าตัวเองอ่อนหัด   ความแข็งแรงที่ว่านั้นควรนำไปใช้พาตัวเองไปเที่ยวได้อย่างเพลิดเพลินไม่ปวดขาและเหลือความแข็งแรงช่วยเหลือเพื่อนๆ ที่ไม่แข็งแรงเท่ากับเรา การลุกนั่งแบบข้างบนนั้นมีปัญหาตรงที่ว่า สาวๆ ขาสวยเรียวหลายท่านไม่ยอมลุกนั่งตามที่บอกด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวน่องโป่งบ้างล่ะ กลัวขาจะอ้วนเหมือนขาโต๊ะสนุกบ้างล่ะ ด้วยเหตุผลดังกล่าวจึงไม่ยอมทำตามคำแนะนำ บางท่านก็บอกว่าการออกกำลังขาแบบนั้นทำให้หัวเข่าเสีย อ้าวแล้วตอนเดินขึ้นเขาหรือขึ้นบรรไดก็เหมือนการลุกนั่งนี่นาแล้วยังงี้หัวเข่าไม่เสียเหรอ  ถ้างั้นเอางี้ดีกว่า ผมได้คิดวิธีการสร้างกล้ามเนื้อขาวิธีใหม่ไม่กระทบต่อหัวเข่า ได้ผลดี น่องไม่โป่งด้วย วิธีง่ายมากครับ   ดูภาพประกอบแล้วจะร้อง อ๋อ  ถ้ายังไม่ร้องอ๋อ ให้อ่านวิธีการไปทีละขั้นอย่างเข้าใจ คราวนี้เข้าใจถึงบางอ้อแน่ครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 01:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 41 3. การเตรียมอุปกรณ์     การเตรียมสัมภาระ   สำหรับคณะนักท่องเที่ยว 4 คน ระยะเวลา 3 วัน 2 คืน  ในกรณีไปเที่ยวกันเอง ของใช้ส่วนตัว     1. ชุดเดินป่า -   เสื้อกางเกงตัวโปรดใส่เดินทาง 1 ชุดสำหรับผู้ชาย, เพิ่มเสื้ออีก 1 ตัวสำหรับผู้หญิง เอาไปมากก็ไม่ได้ใช้หนักเปล่าๆ     2. ชุดกันฝน -   เที่ยวป่าให้สวยต้องหน้าฝน ใครเห็นด้วยกับคำนี้ก็ต้องเตรียมชุดกันฝนไปด้วยเผื่อเจอฝนระหว่างการเดินทาง     3. รองเท้าเดินป่า - ควรเป็นรองเท้าหุ้มข้อเพราะช่วยป้องกันปัญหาข้อเท้าพลิกได้     4. รองเท้าแตะ -  เลือกอย่างเบา ใช้สำหรับทำธุระต่างๆ ขณะตั้งแคมป์     5. กระติกน้ำ หรือขวดน้ำดื่ม     6. หมวกกันแดด     7. เสื้อกันหนาว 1  ตัว     8. ถุงนอน     9. เป้หลัง ขนาดถูกใจ   10. ชุดชั้นใน - วันละ 1 ชุดสำหรับท่านชาย, ไม่จำกัดสำหรับท่านหญิง แล้วอย่าลืมสิ่งสำคัญส่วนตัวด้วยเพราะบนภูเขาไม่มีอะไรขาย   11. ถุงเท้า - วันละ 1 คู่   12. ถุงมือกันหนาวและไอ้โม่ง น่าจะเอาไปด้วยเป็นอย่างยิ่งถ้าเป็นฤดูหนาว   13. ช้อน 1 อัน, แปรงสีฟัน 1 อัน , กระดาษทิชชู่ 1 ม้วน   14. ถุงพลาสติก หรือ ถุงกร๊อปแกร๊ป เอาไปเยอะไม่หนักแต่มีประโยชน์   15. อุปกรณ์ถ่ายภาพ ตามสะดวก   16. ไฟฉายขนาดเล็ก พร้อมถ่าน และหลอดไฟสำรอง ของส่วนกลาง     1.  เต๊นท์ขนาด 4 คน 1 หลัง หรือขนาด 2 คน 2 หลัง     2.  ผ้าพลาสติกปูพื้น 1 ผืน สำหรับปูนั่งทำภาระกิจต่างๆ นอกเต๊นท์     3.  มีดเล็กสำหรับทำอาหาร  1 อัน ก็ใช้หั่นพริก หัวหอม มะนาว     4.  มีดเดินป่า 1 อัน     5.  เตาแก๊สแคมปิ้ง  1 อัน สะดวกสบายไม่ทำลายธรรมชาติ     6.  แก๊สกระป๋อง 2 กระป๋องซึ่งเพียงพอสำหรับการปรุงอาหารปกติและชงกาแฟ หรือ 3 กระป๋องในกรณีพิเศษเช่นต้มถั่วเขียว     7.  ตะเกียงแก๊ส 1 อัน แต่ไม่จำเป็น ถ้ามีแล้วก็เอาไปถ้าไม่มีก็ไม่ต้องซื้อให้เปลืองเงิน อย่าลืมเอาแก๊สไปเผื่อด้วย     8.  เทียนแท่งใหญ่ 2 อัน ขนาด 2 นิ้วสูง 3 นิ้ว  ( ในกรณีไม่มีตะเกียงแก๊ส ) เอาไฟแชคไปด้วย 2 อันเผื่อหาย 1 อัน     9.  ข้าวหอมมะลิ .... กก. ต้องเป็นข้าวหอมมะลิเพราะใช้น้ำน้อย   10. อาหาร   12. น้ำดื่ม กรณีไปพักแรมที่ขาดแคลนน้ำ   13.  ยานวดแก้ปวดขา ๑ หลอด, พลาสเตอร์ปิดแผล ยาแดง ยาแก้ปวดท้อง ฯลฯ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 01:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สำหรับสัปดาห์นี้เราคงจะเรียนรู้และทำความเข้าใจพื้นฐาน ของการเดินป่าและรู้จักสัตว์ป่าให้มากขึ้น เพื่อจะได้เข้าใจธรรมชาติที่เหลือและรักมากขึ้นกว่าเดิม อีกทั้งยังจะทำให้เราได้รู้จักทนุถนอมธรรมชาติอย่างถูกต้อง.......... ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งครับกับเรื่องราวสบายๆในวันนี้...ขอบคุณครับ 4. หลักการตั้งแคมป์พักแรม     1.  ควรกางเต็นท์บนที่ราบเรียบปราศจากของแหลมคม เช่น ตอไม้ที่ตัดไว้ไม่หมด หรือก้อนหินที่มีแง่มีมุม เพราะนอกจากจะนอนไม่เป็นสุขเพราะมีอะไรมาตุงที่แผ่นหลังแล้ว ของแหลมเหล่านั้นอาจจะทำให้พื้นเต็นท์เสียหายเกิดการฉีกขาดได้ หากเราทำเต็นท์ดังกล่าวไปกางในฤดูฝนอาจจะรั่วจนน้ำเข้าจากพื้นล่างได้     2.  ไม่ควรกางเต็นท์บนดอยสูงที่โล่งเตียน ( เช่น บนยอดเชียงดาว, ยอดดอยลังกาหลวง, สันดอยม่อนจอง ) เพราะบนดอยสูงเป็นที่โล่งมีแนวประทะของลม หากเกิดลมกรรโชกแรงหรือเกิดลมพายุ แรงลมจะพัดเต็นท์ให้กระเด็นตกดอยได้ หากจำเป็นต้องกางเต็นท์บนจุดดังกล่าวให้ยึดสายรั้งเต็นท์ด้วยสมอบกที่มั่นคงกว่า สมออย่างที่ใช้ๆ กันอยู่ หรืออาจจะทำให้เต็นท์หนักด้วยการที่คนเข้าไปนอนหรือใช้ก้อนหินใหญ่ๆ ใส่ไว้ในเต็นท์เพื่อทำให้เต็นท์มีน้ำหนัก ตามลำพังน้ำหนักเป้ที่ใส่ไว้ในเต็นท์กับสมอบกที่ยึดเต็นท์ไว้ไม่เพียงพอที่จะทำให้เต็นท์มั่นคงเมื่อโดนแรงลม ไม่ใช่มัวแต่ไปถ่ายรูปพอวิ่งกลับมาเต็นท์ลอยหายไปแล้ว ปัญหานี้เคยเกิดขึ้นแล้วกับนักเดินทางรุ่นก่อน ถึงแม้จะมองว่าเป็นเรื่องตลกไม่น่าเป็นไปได้แต่มันเป็นไปได้จริงๆ     3.  ถ้าต้องการกางเต็นท์ในป่าโปร่งอย่างเช่น ภูสอยดาว หรือ ทุ่งแสลงหลวง  ไม่ควรกางเต็นท์ใต้ต้นไม้เพราะเมื่อเกิดพายุในยามค่ำคืนที่เรานอนหลับสบาย อาจมีกิ่งไม้หักหล่นทับเต็นท์เราได้ ควรจะเปลี่ยนตำแหน่งไปกางเต็นท์นอกแนวของต้นไม้   แต่ถ้ากางเต็นท์ใต้ต้นไม้ในป่าทึบ อันนี้กางได้ไม่มีปัญหาแต่ประการใด เพราะต้นไม้ในป่าทึบที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น ต้นไม้เหล่านั้นจะไม่ล้มลงมาง่ายดายเพราะมีป่าเป็นแนวป้องกันแรงประทะของลมและยังมีเถาวัลย์โยงใยยึดเกี่ยวกันไปมาซึ่งนี่เป็นความมั่นคงที่ธรรมขาติได้สร้างขึ้น     4.  อย่ากางเต็นท์ริมลำธารในช่วงฤดูฝนหรือใกล้ฤดูฝน ลำธารในป่าใหญ่อาจจะมีพื้นหาดทรายที่ราบเรียบเหมาะแก่การตั้งแคมป์พักแรมเป็นอย่างยิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าคืนนี้จะมีน้ำป่ามาเยือนหรือเปล่า หากมีฝนตกหนักน้ำจะไหลแรงมาก แล้วถ้าหากมีน้ำป่าไหลลงมา แรงน้ำนั้นจะพัดพาทั้งคนและเต็นท์ไปกับสายน้ำ     5.  อย่ากางเต็นท์ในจุดที่เป็นแอ่งกะทะในช่วงที่อาจมีฝนตก เพราะที่ราบที่เราเห็นถึงแม้จะไม่มีน้ำขังแต่ถ้าหากมีฝนตกในวันนั้นหรือค่ำคืนนั้น น้ำฝนจะไหลมารวมกันยังพื้นที่ๆ ต่ำกว่า และอาจจะท่วมขังสูงเกินกว่าที่เต็นท์จะป้องกันไว้ได้ ทางที่ดีที่สุดควรเลือกจุดที่เป็นเนินดินที่สูงกว่าบริเวณจุดกางเต็นท์ บนภูกระดึงถึงแม้เราจะมองดูว่าราบเรียบ แต่จริงๆ แล้วมีบางพื้นที่ๆ เป็นที่ราบลุ่ม เห็นแห้งๆ อย่างนั้นแต่เมื่อมีฝนตกมีจะน้ำไหลมารวมกันเหมือนกับเรากางเต็นท์อยู่ในแหล่งน้ำ ถึงแม้จะไม่ท่วมแต่มันก็เฉอะแฉะน่ารำคาญ  หากเป็นพื้นที่ๆ เป็นเนิน น้ำจะไหลผ่านไป พอฝนหยุดตกแดดออกไม่นานพื้นก็แห้ง แต่ที่ลุ่มจะท่วมขังอยู่อย่างนั้นเป็นวันๆ     6.  อย่ากางเต็นท์ในพื้นที่เนินที่เป็นแนวน้ำไหล อันนี้ต้องพิจารณาด้วยตาตนเองว่าแบบไหนเป็นแนวน้ำไหล ภูเขาย่อมไม่ราบเรียบ ทุกที่ทุกแห่งมีลักษณะเป็นเนิน เนินทุกเนินจะรับน้ำเมื่อมีฝนตก น้ำนั้นจะไหลมารวมกันไหลลงสู่ทางที่ลาดลง หากเราเห็นราบๆ ลาดชันนิดๆ พอนอนได้ หากมีฝนตกหนักอาจจะมีปริมาณน้ำจำนวนมากที่ไหลมารวมกันไหลผ่านเต็นท์ อาจจะทำให้เกิดความเสียหายได้     7.  ไม่กางเต็นท์ขวางทางเดินสัตว์ เราอาจเห็นพื้นที่ราบๆ เป็นร่องทางเดินที่ไม่มีใครเดินมาแล้วเพราะมันมืดแล้ว แต่จริงๆ แล้วอาจจะเป็นเส้นทางที่สัตว์ใช้เดิน สัตว์จะเดินออกหากินในตอนกลางคืนเต็นท์ของท่านอาจจะถูกทำลายได้ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 50 01:16:31 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 01:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คุณครูขรา.............. แผนที่ทหารไม่อาวค่ะ.............กล้วค่ะ ที่มีพวกเส้นคอนทัวร์ใช่มั๊ยคะ   มันละเอียดไปนี๊ดดดดดดดด อยากได้คล้าย ๆ ในเวิล์ดเอตลาสต์น่ะค่ะ แต่เป็นเฉพาะประเทศไทยหรือเฉพาะประเทศในเอเชียก็ได้ ส่วนอื่นของโลกก็ว่าจะซื้อเป็นแอตลาสต์เลยค่ะ 1 เล่ม ไม่รู้เค้าจะมีขายหรือปล่าว   แบบภูมิประเทศของไทยอ่ะค่ะ ส่วนแผนที่ทหาร....ที่พ่อมีนก็มีค่ะ   เด๋วอธิบายแล้วเลยหลับทั้งแม่ทั้งลูก 555 แต่ก็มีเฉพาะพื้นที่กองทัพภาคที่ 1 ค่ะ    หนูยังไม่เคยปฏิรูปปฏิบัติใด ๆ ค่ะ.....เลยไม่ใช้ ขอบคุณคุณครูมากค่ะที่ช่วยตอบ   ต้องมาถามในกระทู้เพราะหลังบ้านคุณครูยังแบนนนนนนนนนหนูอยู่  เอิ๊กๆๆ เดี๋ยวหนูเข้ามาดูนะคะ  เพราะจะไปซื้อตอนเย็น ๆ คุณครูจะฝากซื้ออะไรป่ะคะ โกปี๊มั๊ยคะ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 50 08:16:47 จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 9 เม.ย. 50 07:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มานั่งเรียนด้วยคนนึงค่ะ คุณครูสาริกา ....เคยมีคนถามว่า  เข้าป่าแล้วได้อะไร? เอาเรื่องมาเล่าแต่ละที ภัยรอบตัว  วิ่งหนีช้าง วิ่งหนีไฟป่า  วิ่งหนีน้ำป่าแตก แล้วได้อะไรกลับมาบ้าง ตอบไม่ถูกค่ะ เอิ๊กส์5555555555 ได้แต่บอกว่า  ก็ใจมันรักนี่นา จากคุณ : Twining - [ 9 เม.ย. 50 09:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เข้ามาแล้วได้... 1. อ่านหาความรู้ 2. ขอบคุณครับ 3. โหวตให้ครับ จากคุณ : Draught Beer - [ 9 เม.ย. 50 10:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 46 . . . มาเช็คชื่อว่า นู๋ฟ้า เข้าห้องเรียนแล้ว ฮับโผม จากคุณ : นังนู๋ฟ้า - [ 9 เม.ย. 50 11:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณTwiningครับ  เข้าแถวทำความเคารพธงชาติด้วยนะครับ....จริงๆแล้วธรรมชาติให้เราๆมามากมายพอแล้วครับ  เราเองอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าได้อะไรกลับไปบ้างจากธรรมชาติจากทุกๆครั้งที่เราท่องเที่ยวไปตามป่านั้นๆ  หากเราย้อนกลับไปดูว่าเราได้ให้อะไรกลับคืนแก่ธรรมชาติบ้างก็จะดีไม่น้อยเหมือนกันนะครับ เราคงต้องช่วยกันต่อๆไปครับ หนุ่มเบียร์ครับ...หยุดยาวๆสัปดาห์นี้หนีเที่ยวไปที่ไหนครับ เล่าๆสู่กันฟังบ้างเอ่ย....... น้องนังนู๋ฟ้า... มาสายน่ะเดี๋ยวออกไปยืน กางแขนหน้าห้อง 2 ชม....แล้วเข้าห้องได้จ้า..... แม่น้องมีนครับ...ผมเคยไปดูอีกแห่งก็แถวๆหลังกระทรวง ข้างสนามหลวง จะมีแผนที่แบบแผ่นซีดีขายด้วยครับ และแบบเจาะจงตำบลอำเภอก็มีครับ  ดูแหล่งท่องเที่ยวหรือว่าเอาไปดูว่าแปลงไหนเก็งกำไรง๊ามงาม...อิอิอิ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 9 เม.ย. 50 14:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 48 แวะมากรี๊ดดด  น้องมาร์ค  คห.21 (อ้อ...ในห้องเรียนห้ามกรี๊ด   ลืมตัวค่ะ) ส่วน คห.33  นี่  ท่าจะต้องม้วนหน้ารวดเดียวถึงแน่ค่ะ แบบว่าหนูยังไม่รู้จักไข่จงอางศึกเลยค่ะคุณครู เดี๋ยวขอไปคิดก่อนนะคะ เห็นพ่อมีนเคยเล่าว่า.....วิ่งกันป่าราบ   ขอลาไปศูนย์สิริกิตติ์ก่อนค่ะ จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 9 เม.ย. 50 15:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีค่ะคุณครู บ้านหนูอยุ่ไกล มาช้า ฟังเล็คเช่อร์ไม่ทัน ขออนุญาตเก็บไปอ่านที่บ้านนะคะ อิๆ คุณครูขยันจังเลย สวัสดีค่ะ ไปแล้วนะคะ ชะแว๊บบบบบ จากคุณ : แตนต่อย - [ 9 เม.ย. 50 17:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 50 น้องนังนู๋ฟ้า... มาสายน่ะเดี๋ยวออกไปยืน กางแขนหน้าห้อง 2 ชม....แล้วเข้าห้องได้จ้า..... ^ ^ ^ หู๊ยยยย คุณครูขรา ยืนตั้งสองชั่วโมงเลยหรือค่ะ คุณครูไปเที่ยวกะนู๋ฟ้าไหมค่ะสิ้นเดือนนี้ จากคุณ : นังนู๋ฟ้า - [ 9 เม.ย. 50 17:33:44 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แม่น้องมีน....จุ๊ๆๆๆๆๆ...ห้ามส่งเสียงดังนะครับ...                  ตกลงว่าแผนที่ได้มั้ยครับ ผมก็ยังพยายาม                 สอบถามเพื่อนๆให้อยู่หากว่าได้ความอย่างไร                 จะรายงายให้ทราบนะครับ ด.ญ.แตนต่อย... หนีเที่ยวตลอด สมแล้วที่เป็นนินจาสาวจริงๆ ค.ญ.นังนู๋ฟ้า.....  เอ่ะๆๆนู๋ๆจะไปที่ไหนเอ่ย......ติ๊กต๊อกติ๊กต๊อกๆๆๆๆ........หรือว่าสันเย็นกะพี่หมอ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 10 เม.ย. 50 00:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เรียนคุณครูทราบ แผนที่ซื้อมาแล้วค่ะของ  อ.ทองใบ  แตงน้อย ชื่อ  แผนที่ภูมิศาสตร์    ....ตรงเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ (ปล. วันนี้เตลิดเปิดเปิงไปเกือบถึงนครนายกค่ะ....เดี๋ยวจะมาตั้งทู้เล่านะคะ   สนุกมากกกก) พร้อมเรียนต่อค่ะ   (....โดยไม่กรี๊ดดดดด) จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 10 เม.ย. 50 00:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 53 โอโฮเยี่ยมมากครับ อ.ทองใบ....ทางนี้ส่วนใหญ่เราจะใช้แผนที่ทหารเพราะว่าละเอียดดีครับ ไม่เชื่อถามพ่อน้องมีนได้เลยครับ(..เดี๋ยวมีอะไรอธิบายยาวๆ..แก้ง่วง) อ้าวเกือบเลยมานครนายกเหรอครับ  หากมาทางนี้ก็คงต้องชงกาแฟร้อนๆไว้ต้อนรับ  เอาเป็นว่าขอทายนะครับจะมาเที่ยว จปร.ถิ่นเก่าของพ่อน้องมีนกะมั่ง....... จากคุณ : สหายสาริกา - [ 10 เม.ย. 50 02:00:34 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ปล่าวเที่ยวเลยค่ะ...... ไปตรวจสุขภาพที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติตรงคลองสิบน่ะค่ะ ผูกปิ่นโตที่นั่นมาหลายปี เกรงอย่างเดียวว่าจะได้ใช้บริการอื่นด้วย 555 หนังสือแผนที่ดีมากค่ะ   กำลังเหมาะ เพราะถ้าแบบแผ่น ๆ แปะไว้ 2 แผ่นแล้วค่ะ  ของโลก  กับ  ของอินโดจีน   ....บ้านเล็กค่ะ 555 จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 10 เม.ย. 50 08:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อวยพรตอนสายๆครับ  :ขอให้อย่าเจ็บอย่าจน....สาธุ  ( รวยซะให้เข็ด )   หวังว่าหลายๆสิ่งที่"แม่น้องมีน"กลัว คงไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ.....เราเชื่อคุณหมอ ยังไงวันนี้ขอลาพ้องเพื่อนแขวนแป้นชั่วคราว นะครับ ....ด้วยภาระกิจบางประการ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 10 เม.ย. 50 10:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 56 สุดยอดมากเลยขอรับ..ห้องเรียนนี้ตื่นเต้นดียอดเยี่ยมมากเลยค่ะ..แต่เวลาไปแค้มแบบนี้ท่าทางสนุกดีนะ แต่ก็ลำบากเหมือนกาน..สุดยอด จากคุณ : motreena - [ 10 เม.ย. 50 13:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 57 หนูแอบเห็นว่าคุณครูกลับมาแร้ววววว มีคุณทีลอเร  มาถามหาเรือคยัคที่นครนายกค่ะ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E5307000/E5307000.html เชิญคุณครูด้วยค่ะ (เพราะหนูก็อยากซื้อเหมือนกัน) จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 10 เม.ย. 50 15:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ช่วยๆกัน save ลงคลังกระทู้ด้วยนะครับ นานๆจะเจอกระทู้มีสาระประโยชน์ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 10 เม.ย. 50 16:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 59 น้องหนึ่ง ๆ  ต้องตามไปเก็บทู้นี้ด้วยนะจ๊ะ พี่ชอบ....เหมือนเล่นนักสืบเลย   ตอน  "รอยตีนสัตว์" ยังกลัวว่าจะหายเลยจ้ะ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E5257101/E5257101.html จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 10 เม.ย. 50 17:13:58 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ผมโหวตเข้าคลังไปแล้วน่ะพี่ครับ อิอิ จากคุณ : `SEPULTURA_`FROM_`HELL - [ 10 เม.ย. 50 19:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เอาไป  100  คะแนนจ้า   ดาว  5  ดวง จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 10 เม.ย. 50 19:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อวยพรตอนสายๆครับ  :ขอให้อย่าเจ็บอย่าจน....สาธุ  ( รวยซะให้เข็ด )   หวังว่าหลายๆสิ่งที่"แม่น้องมีน"กลัว คงไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ.....เราเชื่อคุณหมอ ******************************* ขอบพระคุณงาม ๆ ค่ะ   ผู้ใหญ่ให้พรต้องรีบรับค่ะ   โดยเฉพาะที่ว่า  "รวยซะให้เข็ด"  อิ๊อิ๊ เมื่อกี๊แอบไปทู้เกาะช้าง   ทีมงาน ฯ อยู่ที่นั่นพร้อมหน้าเลยนะคะ  ทั้งคุณเด้าลมหลังเทาและคุณ JUNGLE MAN รวดเร็วจริง ๆ ค่ะ     คุณจู้เริ่มจะเดินเครื่องเต็มตัวแล้ว คุณจู้นี่คือ คุณชูวิทย์  พานิชสุโข  ที่ลงใน อสท.ฉบับนี้หรือปล่าวคะ จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 10 เม.ย. 50 22:03:28 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณค่ะสำหรับโปรแกรมที่เซ็นทรัลเวิล์ด กำลังวางแผนกันอยู่ค่ะ คงไปที่ใกล้ ๆๆ    ในกทม. หรือแถว ๆนี้ แหมน่อยยย   ขอบคุณไปทางหลังบ้านไม่ได้เลยค่ะ     ขอบพระคุณตรงนี้แล้วกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 50 23:06:40 จากคุณ : แม่น้องมีน (แม่ซากานะ) - [ 11 เม.ย. 50 23:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 64 คือว่าทีม..อาร์เอสสร้างสรรค์น่ะครับ..(คนหนุ่มไฟแรงแชงหักศอก) ครับแม่น้องมีน...จู้เป็นผู้นำชุมชนคนหนึ่งที่ผมเห็นว่าในความตั้งใจของน้องคนนี้ พยายามสร้างทำดีต่อสังคมบ้านเกิด แม้นในสายตาคนอื่นมอง"จู้"คือคนบ้าก็ตาม... เค้าและชุมชนได้รับผลกระทบมากมาย จากพัฒนาการท่องเที่ยวแบบไร้หางเสือของหน่วยงานรัฐฯที่เกี่ยวข้อง ไม่มีการควบคุมความเจริญทางวัตถุที่ดีพอสังคมของเกาะช้างจึงเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและน่ากลัว  ทั้งสิ่งแวดล้อมและปัญหาน้ำเสียจากเทือกเขาปราสาทธรรม ที่เป็นทั้งหัวใจและสายเลือดที่เหลืออยู่บนเกาะแห่งตำนานที่ช้างเกิด...มันทำให้เค้าต้องลุกขึ้นมาสู้และทำกิจกรรมแบบการท่องเที่ยวเช่นกันในนามพื้นบ้านพาทัวร์และจะนำผู้คนที่ผ่านทางน้องเค้าไปสัมผัสกับธรรมชาติที่ยอดเขาสูงเหนือน้ำทะเล เพื่อให้กับตาของการเปลี่ยนแปลงทางสภาวะสังคมในปัจจุบัน ...อสท.เล่มนี้อาจจะนำเสนอที่มองผ่านเค้าไปสู่อีกภาพลักษ์นึ่งก็ชั่งสังคมเข้าใจการทำงานให้รัฐต้องเป็นไปแบบนี้ ที่ยอมรับใช้ชาติเพื่ออาชีพเลยตีบตันกับความคิดส่วนตัวบ้างในบางอารมณ์...เหมือนที่คุณแม่น้องมีน ตำหนิ อสท.ถูกต้องครับที่เค้าทำไปแบบไม่มีหลักการในพิจารณาความดีเลวเลย ว่าลักษณะเช่นนี้สมควรนำเสนอออกไปหรือไม่และจะก่อให้เกิดผลดีแก่ผู้คนที่ได้รับรู้ข่าวสารบ้างหรือเปล่า...ไม่ประเมินผลและติดตามการกระทำในงานของตนเองเลย อันนี้ถือว่าแย่จริงๆและความจริงของข้อมูลบางครั้งที่นำเสนอออกไปกลับเป็นมุมที่ตรงข้ามกัน ยังแถมเอาแต่เรื่องบันเทิง ซึ่งไร้ขีดควาทุกข์จากพื้นที่นั้นๆจริงๆถือว่าแย่ๆๆ... ขอโทษครับเล่นซะยาวเชียว...ติดค้างอารมณ์นิดๆๆ แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 50 00:29:37 จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 เม.ย. 50 00:27:03 ]

ความคิดเห็นที่ 65 แวะมาแอบเรียน-แอบกรนตอนดึกๆค่ะ คุณครูไม่อยู่-หนูร่าเริง  - ขออนุญาตนำกระทู้นี้ไปโชว์ไว้ที่ห้องสีฟ้าในบล็อคด้วยนะคะ สาธุๆ ขอบคุณค่ะ    - จากคุณ : แตนต่อย - [ 12 เม.ย. 50 03:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 66 อยู่ครับเฝ้าห้องทั้งวัน......... ดีใจครับที่ช่วยทำให้เกิดประโยชน์ และยินดีที่เห็นคุณค่าของการเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ไกลจากตัวเรา...ก็คือเรื่องราวของธรรมชาติ ที่เหลืออยู่ครับ จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 เม.ย. 50 03:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ถ้าไปเมืองไทย จะมีโอกาสได้เดินป่ากับเขาบ้างไหมน๊า อยากไปๆ คุณครูจัดทริปบ้างปล่าวคะ จากคุณ : แตนต่อย - [ 12 เม.ย. 50 03:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 68 หากมีโอกาสเมื่อใด จะเชิญท่องโลกของป่าในเมืองไทยที่ใครๆก็ไปถึงครับ..... จากคุณ : สหายสาริกา - [ 12 เม.ย. 50 09:04:55 ]