ความคิดเห็นที่ 1 ดูแล้วท่าทางสมาชิกเราคงจะถอยเป็นแน่ เพราะดันต้องเขียนเป็นภาษาอังกฤษ  อย่ากระนั้นเลย  เรามาเลียนแบบเขาดีกว่า  ให้แต่ละคนเขียนเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโปสการ์ดใบที่ที่ตัวเองหวงแหน ไม่ว่าได้รับจากเพื่อน คนรัก พ่อแม่พี่น้อง หรือเขียนหาตัวเอง หรือซื้อสะสมส่วนตัว  ให้แสกนภาพมาให้ชม แล้วเขียนเรื่องราวอะไรก็ได้เกี่ยวกับโปสการ์ดใบนั้นให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกัน   การตัดสิน  จะดูจากจำนวนกิฟต์ที่ได้รับ ใครที่ได้กิฟต์สูงสุด 3 อันดับ จะได้รับโปสการ์ดสวย ๆ จากทริปยุโรป (นอยชวานสไตน์ ซาลส์บัวร์ก ปราก เชสกี้ครุมลอฟ เวียนนา ฯลฯ)  หมดเขตเมื่อไหร่ดี  เอาเป็นว่าหมดเขต 15 พฤษภาคม ละกัน  เดี๋ยวจะมาปิดกระทู้พร้อมแจกรางวัลนะครับ จากคุณ : Cherokee1 - [ 21 เม.ย. 52 17:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 งานนี้สงสัยต้องมีใต้โต๊ะให้เพื่อนๆที่จะมาให้ give เราซะแล้ว 555555 จากคุณ : nayroysoydao - [ 21 เม.ย. 52 17:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ๊ะ อ๊ะ ยอมไม่ได้ ว่าแล้วก็รีบออกจากทู้ ไปซุ่มเรียงความโดยด่วน ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : prettyguide - [ 21 เม.ย. 52 17:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เตรียมตัว เตรียมตารออ่านเรื่องของคนอื่นดีกว่า  ท่าจะสนุกกว่าเล่าเอง จากคุณ : กระดาษเปื้อนยิ้ม - [ 21 เม.ย. 52 18:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รอเป็นคนแจก  give ดีกว่า จากคุณ : เด็กชายหมูแฮม (DCMooHam) - [ 21 เม.ย. 52 18:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่าน รอแจกกิฟเหมือนคนข้างบนค่ะ ^^" เดี๋ยวขอไปค้นก่อนคะ อิอิ แล้วค่อยหาเรื่องส่งประกวดค่ะ จากคุณ : ก้านกล้วยสีสด - [ 21 เม.ย. 52 18:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กิ๊ฟท์หมดตั้งแต่เมื่อวาน --" พันทิปจ๋า หนูขอกิ๊ฟซักห้าร้อยได้มั๊ยๆๆๆๆ จากคุณ : a dear - [ 21 เม.ย. 52 18:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาต่อคิวแจกกิฟเหมือนกัน แต่ก่อนอื่นแจกเจ้าของกระทู้ก่อน.. เดือนนี้เหลือเยอะ รีบๆส่งกันนะจ้ะ จากคุณ : tongkaa (Panar) - [ 21 เม.ย. 52 18:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาสังเกตุการณ์ก่อน ว่าเรานี่จะส่งหรือจะให้ดี อิอิ ถ้าเีขียนแล้วมันตลก มันจะกลายเป็นเรียงความมั้ยน้อ 5555 จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 21 เม.ย. 52 19:06:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คห.บน เรารู้ว่านายทำได้..ชิมิ ชิมิ.. จากคุณ : tongkaa (Panar) - [ 21 เม.ย. 52 19:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่กิ๊บส์ ผมว่าพี่เหมาะมากๆๆ งานนี้เรียงความ ความเรียง เพราะว่าเรียงความมันเขียนได้ยาวๆ เยอะๆๆ ถ้าเป็น ย่อความพี่กิ๊บส์อาจจะไม่ถนัดเท่าไหร่ คริคริ  :) จากคุณ : เด็กชายหมูแฮม (DCMooHam) - [ 21 เม.ย. 52 22:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอตั้งนานก็ยังไม่มีใครมา reveiw เริ่มซะทีงั้นผมขอเริ่มก่อนละกันนะครับ เป็นโปสการ์ดที่ผมเขียนถึงตัวเองเมื่อครั้งไปต่างประเทศครั้งแรก ต้องขอโทษที่เขียนเสียยาว เพราะต้องการเกริ่นให้รู้ก่อนว่าทำไมโปสการ์ดใบนี้ถึงถูกเขียนขึ้นมาครับ ไม่เคยเผยแพร่ที่ไหน แต่พี่เชอร์ชวนเล่นทั้งทีก็ขอนำมาอวดก็แล้วกันครับ ชีวิตเด็กบ้านนอกอย่างผม ใครจะเชื่อว่าจะมีโอกาสได้ไปต่างประเทศกับเขา อย่าว่าแต่ถามคนอื่นเลยครับ แม้แต่ตัวผมเองผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้มีโอกาสไปต่างแดนกับเขา จนวันหนึ่งโอกาสก็มาถึงผม เมื่อมีคนหยิบยื่นโอกาสมาให้มีหรือที่ผมจะทิ้งมันไป บริษัทจะส่งตัวผมไปศึกษางานที่ต่างประเทศ  ได้ยินแค่นี้ผมก็แทบจะกระโดดดีใจสุดตัว เด็กบ้านนอกคนนึงที่ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวย ทำนา และสวนยางพารา จะได้ไปเยือนสิงคโปร์กับเขาแล้ว  สายแรกที่ผมโทรหาเมื่อรู้ว่าจะได้ไปนั่นคือแม่ผมเอง แม่ผมดีใจกว่าผมเสียอีก ฟังจากน้ำเสียงท่านแล้วบ่งบอกได้ชัดเจน แม้ว่าวันที่เดินทางจะไม่มีใครมาส่งผมเหมือนกับในหนังที่ผมเคยดู (แอบจินตนาการเอาเองว่าจะมีคนมาส่งและร้องไห้เวลาผมขึ้นเครื่องแล้วผมก็จะร้องไห้แล้วสวมกอด เออเนอะคิดได้ไงว่ะเรา แต่ชีวิตจริงกลับไม่มีใครมาส่งผมเลย ผมต้องเดินทางกับรุ่นน้องและลูกค้าอีก 1 คน) สำหรับคนอื่นการได้ไปศึกษางานที่ต่างประเทศอาจดูว่ามันง่ายดายเสียเหลือเกิน แต่สำหรับคนอ่อนภาษาอังกฤษอย่างผมแล้ว มันช่างทรมานขนาดไหน แค่ภาษาไทยผมยังไม่รู้เรื่องระบบเลย แล้วเจอการสอนภาษาอังกฤษด้วยแล้วกลับมาผมจะมาสอนคนอื่นได้อย่างไร นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมคิดไม่ตกไปหลายวัน ดังนั้นผมจึงเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสและให้กำลังใจกับตัวเองว่า ในเมื่อมันจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยก็ขอใช้ชีวิตครั้งหนึ่งให้คุ้มเท่าที่ตัวเองเกิดมาก็แล้วกัน ลูกชาวนามีโอกาสมาต่างแดนมีหรือจะไม่ใช้ชีวิตให้คุ้ม ฉันจะอยู่เที่ยวต่อด้วยตัวของฉันเอง ให้มันรู้ไปว่าฉันจะทำไม่ได้ ภาษาอังกฤษฉันก็เรียนมา A-Z ฉันก็ท่องได้ แล้วฉันจะกลัวอะไร ในเมื่อไม่ได้ความรู้ในการไปศึกษางานก็ขอให้ได้ความรู้จากการไปเที่ยวก็แล้วกัน การไปศึกษางานครั้งนี้ของผมจึงไม่ต่างอะไรกับการไปเที่ยวเอาเสียเลย ก่อนขึ้นเครื่องผมจึงตัดสินใจโทรขอเลื่อนไฟท์การเดินทางกลับออกไปอีก 3 วันเพื่อขอเที่ยวสิงคโปร์ให้คุ้มที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ การใช้ชีวิตในต่างแดน อะไรๆก็ต้องเปลี่ยนไป ทั้งการดำรงชีวิตทุกๆเรื่อง ทั้งการกิน การนอน การเดินทาง ทุกอย่างผมหวังพึ่งลูกค้าเพียงอย่างเดียว แต่เมื่อผมเจอเหตุการณ์ที่เขาทิ้งผมกับรุ่นน้องให้ไปที่ตึก training เองโดยแค่พาไปแนะนำสถานที่วันแรก ความรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าลูกค้าคนนี้ก็เพิ่มเป็นทวีคูณ ผมต้องศึกษาเส้นทางและวิธีการขึ้นรถไฟฟ้าของสิงคโปร์ด้วยตัวเอง คุณอาจจะสงสัยว่าทำไมต้องศึกษาด้วยในเมื่อเมืองไทยมันก็มี  ใช่ครับเมืองไทยก็มีแต่ถ้าไปที่นั่นแล้วทุกอย่างเขียนเป็นภาษาไทยผมคงไม่เดือดร้อนหรอกครับ ผมใช้เวลาศึกษางานทั้งสิ้น 4 วันทุกวันหลังจากเลิก training ผมจะมี plan เดินทางไปตามสถานที่สำคัญของสิงคโปร์โดยเลือกเที่ยวชมความงามในจุดที่ไม่ห่างจากโรงแรมมากนัก เพราะการเดินทางที่ผมสามารถทำได้มีสองอย่างคือ รถไฟกับสองขาของผมเอง   สองวันแรกยอมรับว่าผมกับรุ่นน้องหลงทางกันบ่อยมาก ผมต้องชวนรุ่นน้องเดินทางไปหาที่พักต่อเนื่องจากบริษัทได้จองโรงแรมที่พักให้เฉพาะช่วงศึกษางานเท่านั้นถ้าผมอยู่ต่อผมต้องหาที่พักใหม่ เนื่องจากไม่มีเงินพักที่โรงแรมนั้นเด็ดขาด ผมต้องหาที่พักถูกๆเพราะต้องบริหารเงินให้พอ (ผมได้เงินเป็นค่าใช้จ่ายจากบริษัทมาก้อนหนึ่ง ผมจึงตัดสินใจนำเงินก้อนนั้นไปเที่ยวต่ออีก 3 วัน) หลายมื้อของการรับประทานอาหารผมจะเลือกกินอาหารที่ถูกที่สุดเท่าที่หาได้ ในขณะที่อีกสองคนทานของดีๆ มื้อเย็นผมจะไม่กินข้างนอกแต่จะกินมาม่าที่ตุนไปเมืองไทยเพื่อเหตุผลเดียวคือมีเงินเที่ยวต่อ น้ำเปล่าที่ขึ้นชื่อว่าแพงแสนแพงผมก็จะไม่ซื้อจะซื้อตอนมาถึงครั้งเดียวเพื่อนำขวดนั้นไปเติมน้ำที่โรงแรมไปกินในแต่ละวัน ด้วยเหตุนี้ผมจึงมีเงินอยู่เที่ยวต่อโดยไม่เดือดร้อนเงินตัวเองสักเท่าไร สถานที่ที่ผมอยากไปถูกกากบาทลงแผนที่คู่ใจที่ผมหยิบมาไว้ตอนลงจากเครื่องบินแล้ว ฉันต้องไปเยือนแกให้ได้เจ้าเซนโตซ่า แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าฉันจะต้องเจออะไรแต่ฉันก็จะไป หลายที่ที่ฉันไม่รู้จัก แต่ในเมื่อคนใน pantip มา review มันก็จะถูก mark ลงในแผนที่คู่ใจของฉันตลอด จะหมดวันศึกษางานฉันก็ยังหาที่พักใหม่ไม่ได้ ที่ที่หาไว้จากเมืองไทยก็เต็มหมดทุกที่ ฉันเริ่มถอดใจว่าฉันจะทำอย่างไรต่อไป รุ่นน้องก็ถามว่าจะอยู่ได้มั้ย จะทำอย่างไร ต้องอยู่คนเดียวนะ msn ให้ที่ office เมืองไทยติดต่อสายการบินเพื่อเลื่อนไฟท์กลับมั้ย ฉันตอบทันทีเลยว่าไม่ ฉันต้องอยู่ได้ ฉันต้องทำได้ แล้วฉันก็หาข้อมูลที่พักใหม่ สุดท้ายก็ได้ที่พักที่ฉันต้องการ ฉันเลือกที่จะโทรไปจองที่พักทั้งๆที่ฉันไม่เคยคุยโทรศัพท์เป็นภาษาอังกฤษเลย ประโยคง่ายๆที่เคยเรียนก็ถูกนำมาใช้ตอนนี้ละครับ จับใจความได้ว่าเขาไม่ให้จองทางโทรศัพท์ ต้องไปจองที่โรงแรมเอง ฉันกับรุ่นน้องก็เลยไปทันที มันห่างจากตัวเมืองมากครับ ผมพักเกลัง  เป็นโรงแรมโทรมๆแต่เมื่อมันถูกผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น  ผมมีที่ซุกหัวนอนที่สิงคโปร์แล้วผมไม่ต้องไปนอนที่สนามบินหรือกงสุลไทยแล้วครับ แล้วปฏิบัติการเที่ยวสิงคโปร์ด้วยตัวคนเดียวของผมก็เริ่มขึ้นพร้อมกับโปสการ์ดใบนี้ละครับ ที่ผมเกริ่นมาตั้งนานเพื่ออยากให้คุณได้รู้ว่า โปสการ์ดใบนี้เป็นโปสการ์ดที่ผมภูมิใจมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียนหาตัวเองมา มันเป็นความภูมิใจที่สุดจะบรรยายให้ใครต่อใครได้รับรู้ว่าฉันภูมิใจตัวฉันเองมากแค่ไหนที่ทำได้ โปสการ์ดใบนี้ถูกเขียนขึ้นที่เซนโตซ่าหลังจากเดินเที่ยวและเล่นเครื่องเล่นต่างๆอย่างสนุกแล้ว ผมเหลือบไปเห็นโปสการ์ดที่ร้านขายของที่ระลึก นี่คงเป็นของที่ระลึกที่ผมคงจะซื้อให้กับตัวเองได้ด้วยวงเงินที่จำกัด How much ? เป็นประโยคที่ผมใช้บ่อยมากๆ พอๆกับ can you take my photo please ? พร้อมกับยื่นกล้องให้ อิอิ ผมเขียนบรรยายความรู้สึกตอนนั้นของผมลงโปสการ์ดใบนี้ แต่ติดที่ stamp ที่เขาไม่มีขาย ผมจึงตัดสินใจมาซื้อ stamp ที่ 7-11 บริเวณที่พัก ซึ่งที่จริงตรงข้ามโรงแรมผมก็มีไปรษณีย์เช่นกันแต่ว่าเสาร์อาทิตย์เขาปิดทำการผมจึงไม่สามารถใช้บริการได้ Excuse me  I would like to buy stamp?  ประโยคง่ายๆที่คิดได้ที่พูดกับเจ้าหน้าที่ขาย แล้วก็ได้ stamp มาแล้ว 1 แผงเป็นแผงที่พี่มิค moodute ประมูลไปได้นั่นเอง แล้วผมจะต้องติดกี่ดวงละเนี่ยเพื่อให้ถึงเมืองไทยโดยไม่ต้องโดนปรับ Excuse me I would like to send this postcard to Thailand ,how many stamp for send ?  แล้วเขาจะเข้าใจตูมั้ยเนี่ย ปรากฏว่าเขาเข้าใจ แต่ผมฟังเขาไม่รู้เรื่องเอง ดันไปจับใจความได้ว่าต้องติดทั้งหมดนี่ละค่ะ โอ้วตายๆๆ ไม่เหลือพื้นที่ให้ตูติดเลยอ่ะแล้วจะทำไงละเนี่ย คิดไปคิดมาก็อย่ากระนั้นเลยเอากลับเมืองไทยมันแบบนี้ละ เพราะมันเป็นโปสการ์ดที่มีค่าที่สุดเท่าที่ฉันเคยเขียนมาเลย สำหรับประโยคที่พูดออกไปผมรู้ว่ามันอาจจะไม่ถูกต้องสำหรับคนที่เก่งภาษาอังกฤษ แต่สำหรับผมแล้วแค่สื่อสารออกไปแล้วได้ผลลัพธ์ที่ได้ตามที่ต้องการผมถือว่าผมสำเร็จแล้วละครับ แต่ในบางครั้งผมก็ต้องตาดูหูฟังถ้าได้ยินเสียงคนไทยที่ไหนผมจะกระโจนเข้าใส่ทันทีพร้อมกับทักทายและขอคำแนะนำตลอดในกรณีที่หมดหนทางจริงๆครับ  หากมีโอกาสลองไปอ่านเรื่องราวของผมได้ที่ blog ผมครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ 21 เม.ย. 52 22:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาชมด้านหลังที่เขียนข้อความนะครับ ไม่รู้จะ sensor ทำไมก็เขียนให้เห็นซะเลย เนื้อหาของโปสการ์ดที่ผมเขียน 28/07/07 17:42 ตอนนี้อยู่ Sentosa สิงคโปร์ เที่ยวคนเดียวครับ แม้จะเหงา แต่ก็สนุกและตื่นเต้นดี speak English ตลอด มีทั้งเรื่องสนุก หน้าแตก และเรื่องฮาๆ ไม่รู้จะเล่าได้หมดอย่างไรกับกระดาษแผ่นนี้ คิดถึงเพื่อนๆที่เมืองไทย ทั้งเพื่อนร่วมงาน เพื่อนๆใน Blog คงรออ่านเรื่องราวของผมอยู่แน่ๆ คิดถึงแม่ขึ้นมาน้ำตามันก็ไหล(อ่ะไม่ช่าย) คิดถึงอาหารไทย แต่ไม่ยักกะคิดถึงงานแฮะ (555) กลับไปลืมงานที่ทำแน่ๆเลย แล้วเราก็ได้มาต่างประเทศเสียทร ขอบคุณสิงคโปร์ ที่ทำให้ฉันรู้สึกมีค่าที่เกิดมา ขอบคุณพี่ๆ G-Able (พี่เป้) ที่ให้โอกาส  ขอบคุณครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ 21 เม.ย. 52 22:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปิดท้ายด้วยภาพยืนยันว่าไปมาจริงๆนะสิงคโปร์อ่ะ อิอิไม่ได้โม้  รุปแรกถ่ายกับเมอร์ไลอ้อน สัญลักษณ์ของสิงคโปร์หลังจากไปวันแรกที่เดินทางไปถึงแล้วเขาปิดซ่อมบำรุง โชคดีที่อยู่ต่อเลยได้ภาพนี้มาครับ ขอร้องให้น้องนักศึกษาไทยที่ไปทัศนศึกษาช่วยถ่ายให้ครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ 21 เม.ย. 52 22:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อีกรูปก็ตั้งกล้องถ่ายที่พักที่ภูมิใจเช่นกันที่กล้าโทรคุยกับชาวต่างชาติผ่านโทรศัพท์แล้วก็ได้ที่พักที่นี่มาครับ แม้จะโทรมแต่นับชั่วโมงที่ได้นอนแล้วไม่ถึง 5 ชั่วโมงครับ เพราะผมตะลอนเที่ยวอย่างเดียว จากคุณ : nayroysoydao - [ 21 เม.ย. 52 22:49:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไอ้เรื่องแสตมป์นี่ เหมือนจะเคยฟังแล้วนะ  แต่ไม่รู้ความเป้นมาช่วงต้นๆว่าต้องลำบากยากเย็นแค่ไหน โดยเฉพาะต้องสปีกอิงลิชเนี่ย จากคุณ : jk (016) - [ 21 เม.ย. 52 23:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เย้ๆๆได้ 1 คะแนนจากพี่โจ๊กแล้ว ใครอยากเห็น stamp ต้องอ้อนวอนให้พี่มิคเอามาโพสให้เน้อ เพราะพี่มิคประมูลได้ตอนงานครบรอบ 1 ขวบครับผมตัดใจมอบของรักของหวง 1 ชิ้นไปประมูลเลยนะจะบอกให้ จากคุณ : nayroysoydao - [ 21 เม.ย. 52 23:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่าสนุกจัง ... ขอเวลากลับไปค้นโปสต์การ์ดใบนั้นที่บ้านนอก ว่าป๊ะป๋าเก็บมันไว้ที่ไหน แล้วจะมาร่วมรายการค่า จากคุณ : ไปตามดวง - [ 21 เม.ย. 52 23:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชงติดแสตมป์แล้วนี่นา เป็นความประทับใจ ติดกลับมาซะเต็มโปสการ์ด จนไม่รู้ว่าหล่นไประหว่างทางบ้างหรือเปล่า อิอิ อ่านแล้วรู้สึกดีจัง เป็นโปสการ์ดที่มีคุณค่าอย่างมาก ว่าแล้ว ยังไม่เคยเขียนส่งตัวเองเลย ทริปหน้าส่งให้ตัวเองบ้างดีกว่า จากคุณ : Crono - [ 21 เม.ย. 52 23:35:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามมาอ่านผู้เข้าประกวดหมายเลข  1 ชอบๆๆๆ บรรยายได้ดีเลยครับบเห็นภาพ ปล.เสื้อเขียว หุหุ จากคุณ : เด็กชายหมูแฮม (DCMooHam) - [ 21 เม.ย. 52 23:47:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอโทษด้วยที่อ่านยากไปนิดพอดี copy จาก word มาแปะเลยไม่คิดว่ามันจะไม่ย่อหน้าให้ครับ จากคุณ : nayroysoydao - [ วันคุ้มครองโลก 00:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาแป๊ะโป้งไว้ก่อน เดือนนี้กิ๊ฟหมด อะนะ จากคุณ : minzie - [ วันคุ้มครองโลก 00:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นอีกกระทู้ ที่คาดว่า คงมีเรื่องราวดีๆ น่ารักๆ น่าประทับใจตามมาอีกมาก มาลง คห ไว้ด้วย อยากมีส่วนร่วม อิอิ ปล. จขกท ว่าแล้ว ว่าต้องหนีเที่ยวซะไกล......สนุกมั้ยคะ จากคุณ : Snoopy in BKK - [ วันคุ้มครองโลก 00:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หื้อ..... ชงชง  รูปสมัยเด็ก ๆ เหรอจ๊ะ... อิอิ อ่านเรื่องราวไปด้วยแล้ว ประทับใจไปด้วยจ้า... น้ำตาซึมเลย... กดแจกกิฟท์ไม่ได้.... งั้นแจกกิฟท์แบบปากเปล่า ให้ ชงชง ด้วยค่ะพี่เชอร์   จากคุณ : _iOFFer_ - [ วันคุ้มครองโลก 06:34:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หากกิ๊ฟหมด จะทำไงอ่ะ อยากโหวต และอยากส่งด้วยอ่ะ --" จากคุณ : a dear - [ วันคุ้มครองโลก 07:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอ๊ะหน้าเพื่อนละอ่อน 5555555 เอ้าแจกกิ๊บส์ๆ จากคุณ : กิ๊บส์ - [ วันคุ้มครองโลก 08:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ติดตามอ่านค่ะ ^_^ จากคุณ : jura_air - [ วันคุ้มครองโลก 08:35:30 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อยากให้กิฟเหมือนกัน แต่ทำไม่ได้อ่ะ ทำไงดี จากคุณ : นางสาวต่างดาว - [ วันคุ้มครองโลก 08:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มารอแจกกีฟค่ะ จากคุณ : ก้าวไปตามใจฝัน - [ วันคุ้มครองโลก 09:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เอ้ยชง ไปนานยังวะนั่น หน้ายังละอ่อนอยู่เลย มะเหมือนตอนนี้เนอะ จากคุณ : @Fanciful@ - [ วันคุ้มครองโลก 09:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาแอบอ่าน นกว่าดีนะที่พี่ชงไม่ส่ง เพราะถ้าส่งอาจหายก้ได้ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ วันคุ้มครองโลก 09:22:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มารอแจก give นะคะ อ่านของชงชงแล้วน้ำตาจะไหลแฮะ จากคุณ : ตุ๊กตาหน้ากลม - [ วันคุ้มครองโลก 09:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาแจก กิ๊ฟ อย่างเดียวเลย มรสุมชีวิตของชงๆ ได้พัดผ่านไป 1 ระลอกแล้วนะน้อง ฮ่าๆ จากคุณ : ตัวเต็ง - [ วันคุ้มครองโลก 09:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วน้ำตาคลอ... จากคุณ : gotland - [ วันคุ้มครองโลก 09:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 35 จะมีเหตุผลอะไรบ้างที่ทำให้คุณนำโปสการ์ดที่ใครคนหนึ่งเขียนส่งให้คุณติดตัวไปในทุกๆที่ที่คุณไป “ทำไมพี่ต้องพกโปสการ์ดสามใบนี้ติดตัวตลอดเวลาด้วย เห็นหยิบขึ้นมาอ่านอยู่เรื่อยเลย” ผมก็คงทำได้เพียงฉาบยิ้มไว้บนใบหน้า เก็บความรู้สึกต่างๆที่แทบประทุเอาไว้ข้างใน  แต่คงไม่มีสิ่งใดๆฝ่ารอยยิ้มนั้นออกมาได้ สิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำได้ก็คือหยิบเขาขึ้นมาอ่านซ้ำอีกรอบ แล้วเก็บเขาเอาไว้ในส่วนที่ปลอดภัยที่สุด ในใจผมเองก็คงมีคำตอบอยู่แล้ว แต่จะมีประโยชน์อะไร หากพูดไปแล้วคนฟังไม่ได้ซาบซึ้ง หรืออาจจะนึกตำหนิว่ามันช่างเป็นความคิดที่ “ดูโง่โง่”  ซะเหลือเกิน ไม่รู้จะอธิบายให้เขาเข้าใจได้อย่างไร ว่าผมมีความสุขแค่ไหนที่ได้ไล่สายตาไปตามตัวหนังสือที่บรรจงเขียนมาระหว่างการเดินทาง เส้นทางที่มีสายลมเย็นและพัดแรงลอยมาปะทะกับใบหน้าและเส้นผม ต้องคอยกระชับเสื้อกันหนาวให้แนบกายไว้ เพื่อเก็บความอุ่นไว้ให้แนบเนื้อ   เครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่ม กลบทุกสรรพเสียงข้างทาง รบกวนการพักผ่อนนอนหลับ และทำให้ภาพในฝันสั่นโคลงเคลง แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางแต่ก็ยังนึกถึงกัน เจียดเวลาที่ควรแหงนหน้ามองฟ้ามองดาว ชื่นชมกับทัศนียภาพอันสวยงามให้เต็มที่ มาเขียนเล่าสู่กันฟัง ความรู้สึกของคนเขียนที่ติดมากับตัวหนังสือยังคงมีชีวิตชีวา ได้เห็นรอยยิ้ม เวลาที่หาวนอน หน้าเนือยๆอย่างคนที่หลับไม่เต็มตื่น กลิ่นน้ำตก กลิ่นน้ำค้าง กลิ่นหมอก รวมทั้งกลิ่นเหงื่อจากมือที่แซกซึมอยู่ในเนื้อกระดาษยังคงส่งกลิ่นจางๆ ตราประทับที่ยังชัดเจนบนแผ่นกระดาษ  คราบต่างๆบนโต๊ะอาหารที่ติดมากับโปสการ์ดตอนที่ลงมือเขียน โปสการ์ดที่เป็นตัวแทนของความรู้สึกที่ดีต่อกัน ความรู้สึกดีๆที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาอีกไหม โปสการ์ดสามใบที่เขียนติดต่อกันทั้งสามวัน ถูกส่งให้กับคนโง่ๆ คนใจร้อน คนอ่อนไหว เพื่อย้ำเตือนว่าผมได้ทำผิดพลาดมากมายขนาดไหน ตอนนี้เราอยู่ห่างไกลกันมาก ไม่ได้พบ ไม่ได้เจอกันราวสิบปี ไม่ได้ยินเสียง ไม่มีแม้ตัวหนังสือที่ส่งถึงกัน มีเพียงโปสการ์ดที่เหมือนเป็นตัวแทนของความเป็นเพื่อน เป็นตัวแทนของความรัก ความคิดถึง ไหล่ที่เคยได้เกาะ มือที่เคยได้กุม ตอนนี้มีเพียงโปสการ์ดเท่านั้นที่มือน้อยๆของผมยังโอบกอดไว้ได้ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หน้าบูดๆ ก็เจ้ากระดาษแผ่นน้อยๆเท่านั้น ที่ผมยังเห็นสิ่งเหล่านี้ปรากฏอยู่ เคยมีที่ๆเราอยากไปด้วยกัน แต่ถึงวันนี้ เราคงต้องแยกกันไป ต่างเวลา และต่างคนข้างกาย แต่ไม่ว่าผมจะไปที่ไหน  ก็ยังพาเขาไปด้วยกับผมเสมอ กระดาษแผ่นน้อยๆ ที่เป็นอะไรที่มากกว่าคำว่าโปสการ์ด พาเขาไปเที่ยว เหมือนกับว่าคนที่เคยหยิบเขาขึ้นมาเขียน ได้อยู่เคียงข้างกับผมเสมอ กระดาษที่เป็นตัวแทนของความรู้สึกที่ควรจะทะนุถนอมและเก็บเอาไว้  ไปจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพกโปสการ์ดสามใบนี้ติดตัวไปได้อีกนานเท่าไร วันหนึ่งเขาอาจจะเก่า เพราะความชอกช้ำจากการเดินทาง ผมจึงบรรจงสอดเขาทั้งสามไว้ในซองจดหมายสีน้ำตาล วันหนึ่งเขาอาจจะตกหายไปเพราะความประมาทและสะเพร่าของผม จึงต้องสอดซองสีน้ำตาลนั้นใส่ไว้ในสมุดบันทึกเล่มย่อม หากจะหล่นหรือร่วงจากกระเป๋า เสียงที่หนังสือหล่นกระทบพื้นก็คงช่วยเตือนให้ผมได้หันมามอง ว่าผมกำลังจะทำสิ่งที่มีคุณค่าต่อจิตใจหล่นหายไป จากคุณ : 16เมษา - [ วันคุ้มครองโลก 10:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ให้giveไม่ได้อ่ะ อดเลย จากคุณ : 007_cake - [ วันคุ้มครองโลก 10:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ชอบตอนจบ คห.ข้างบน อ่านไป เคลิ้มไป ซึ้งไป เจ้าของโปสการ์ด 3 แผ่นนั้นเป็นใครกันน้า. จากคุณ : กระเป๋าสตางค์สีชมพู - [ วันคุ้มครองโลก 10:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาโหวตให้ทั้งชงชงและทิด อ่านของทิดแล้วแอบเคลิ้ม อิอิ จากคุณ : Appy - [ วันคุ้มครองโลก 10:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 39 คห.35  ซึ้งอ่ะ  แอบขนลุกเป้นระยะ..กินใจจังเรยค่ะ จากคุณ : mink (luckygirl in milkyway) - [ วันคุ้มครองโลก 11:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ลงสนามด้วยคน ^^          เรียงความ ในความทรงจำสุดท้าย คือสมัย ม.5 ได้เขียนเรียงความประกวดกะเค้าเหมือนกัน ( แต่เค้าคัดออก ) มารอบนี้จะเขียนยังไงน้อ ต้องมี 5 ย่อหน้าเหมือน ภาษาอังกฤษรึเปล่าหว่า ทำไมต้อง 5 ย่อหน้า ไม่รู้ รู้แต่ว่า ครูบอกแบบนี้อ่ะว่า เรียงความที่ดี ต้องมี 5 ย่อหน้า ไวยกรณ์ ภาษาต้องสละสลวย อ่านง่ายไม่วกวน ( แต่คาดว่า รอบนี้คงอ่านยาก และ วกวนไปมาแน่นอน เพราะขนาดพูดยังพูดวนไปวนมาเลย ) -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------          โปสการ์ดที่หวงแหน เป็นโปสการ์ดทุกใบที่ได้รับ ไม่ว่าจะเป็นจากเพื่อน จากพี่ จากแลคโปสการ์ดสมัยสะสมฟรีโปสการ์ด  และโปสการ์ดทุกใบมีก็ประวัติในตัวมันเอง การได้หยิบโปสการ์ดต่างๆมาชื่นชมนั้น ก็ถือว่าเป็นการคลายเครียดอย่างหนึ่งที่มีความสุขพอๆกับการกินช๊อกโกแลตเลยทีเดียว ( แถมไม่อ้วนด้วย เสพกันให้พอใจ ไม่อิ่มท้อง แต่อิ่มใจ )          โปสการ์ดที่จะกล่าวถึงรอบนี้ ขอย้อนกลับไปหาเพื่อนเก่า ที่เขียนโปสการ์ดหากันมาตั้งแต่ 10 ปีก่อน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพื่อนหัวหน้าของกิ๊บส์เอง เหตุใด ทำไมกิ๊บส์ต้องเรียกเพื่อนคนนี้ว่าหัวหน้า  ทั้งๆที่หัวหน้าแสนจะเรียบร้อยพูดน้อย เรียนเก่ง เป็นที่เคารพรักและเกรงใจของเพื่อนในกลุ่มทุกคน ก็เพราะหัวหน้าเป็นหัวหน้าห้อง ตอน ม.4 นั่นเอง มาเป็นหัวหน้าห้องคุมเจ้าลิงทะโมนทั้งหลายในห้อง หัวหน้าผู้มีวาทะศิลป์เป็นเลิศ เก่งทุกอย่าง จนเพื่อนคิดว่า หัวหน้ามาเรียน ศิลป์-ภาษาได้ไงอ่ะ ทำไมไม่ไปเรียน วิทย์-คณิตเหมือน เพื่อนๆหัวหน้า  หัวหน้าเลือกที่จะมาเรียน ศิลป์-ภาษา มาคนเดียวจากห้อง คิง ของม.ต้น แต่หัวหน้าก็คือหัวหน้า ( จริงๆแล้วหัวหน้ามีเชื่อเรียกเยอะนะเพื่อนม.ต้นเรียกหัวหน้าว่า รี แต่จริงๆหัวหน้าชื่อเล่นว่า นก )  หัวหน้าเป็นที่พึ่งพาพวกเราได้จริงๆ อ่า เขียนมา 2 ย่อหน้าแล้ว ยังไม่วกเข้ามาเรื่องโปสการ์ดซะที ย่อหน้าที่ 3 ละกัน เราจะเริ่มต้นเรื่องโปสการ์ดกันดีกว่า          จากการที่ต้องไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพ พวกเราก็เริ่มเขียนจดหมาย เล่าสารทุกข์สุกดิบกัน ทั้งๆที่โทรศัพท์ก็มี บ้านก็รู้จัก แต่เราเลือกที่จะเล่ากันผ่านตัวหนังสือ จากจดหมากก็กลายมาเป็นโปสการ์ด โปสการ์ดใบแรกจากหัวหน้า เป็นฟรีโปสการ์ดจากหนังเรื่องสตางค์  หัวหน้าก็เหมือนเคย เขียนมาเล่า ชีวิตความเป็นไปในรั้วแม่โดม แถม เล่าอีกว่า กิ๊บส์ เดี๋ยวนี้เค้า ฮิตสะสมโปสการ์ดกันแล้วนะ เพราะมันแข็งแรงกว่าแฮนบิล แถมเขียนได้ด้วย เราได้การ์ดนี้มายังขำ เออ จริงของหัวหน้า แต่ก็ยังไม่ได้ไปเสาะแสวงหามาเก็บหรอกนะ จนกระทั่ง มีอยู่วันนึง เรายกทัพไปตีบ้านหัวหน้ากันแถวๆปิ่นเกล้า หัวหน้าหยิบยก คอลเลคชั่นฟรีโปสการ์ดที่หัวหน้าสะสมไว้ แล้วยังใจดีแบ่งเจ้าโปสการ์ดที่ซ้ำมาให้เพื่อนๆด้วย นับแต่นั้นเป็นต้นมา กิ๊บส์ก็เลยหลงรักเจ้าโปสการ์ดนี้เข้าให้อย่างจัง ได้เอามาจัด ลูบๆคลำ ได้ยิ้มคนเดียวกับโปสการ์ดที่เรามี ได้หยิบโปสการ์ดมาเขียนหาเพื่อนๆ โดยเฉพาะหัวหน้า          จนกระทั่งกลับมาอยู่บ้าน หัวหน้าก็ยังเป็นคนเดียว ที่ยังเขียนโปสการ์ด มาหาถึงมอสโค ( ตอนนั้นจริงๆคำนี้ยังไม่เกิดเรียกโคราชละกัน ) นานๆทีจะมีมาซักใบ มาจากที่นู่นที่นี่บ้าง (  ตอนนั้นหัวหน้าทำงานแล้วเป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์สยามรัฐ ที่นิยมไป งานคอนเสริต Fat radio )ได้โปสการ์ดจากหัวหน้าทีไร ก็ได้ยิ้มไปทุกครั้ง อ่านกันอยู่หลายรอบหลายเที่ยว ก่อนที่จะรีบตอบหัวหน้าเล่าเรื่องที่โรงงาน ที่บ้าน อัพเดทข่าวของเพื่อน อัดแน่นกันไปในโปสการ์ดนั่นแหละสนุกดี บางใบก็พกติดตัวไปให้เพื่อนๆที่โคราชอ่านด้วย ประหนึ่งว่าเป็นการประณามพวกเพื่อนๆว่า ไม่ยอมตอบโปสการ์ดหัวหน้า เห็นม่ะ หัวหน้าเลยเขียนมาหาเค้าคนเดียวเลย  ซึ่งนั่นแหละ ไม่ได้ผล เพื่อนๆก็บอกกลับมาว่า เออ ถ้าหัวหน้าตอบก็เอามาอ่านด้วยละกัน ฮา.....          มาถึงย่อหน้าปิดท้าย ก็ยังไม่ได้เล่าถึงโปสการ์ดซักเท่าไหร่ กลายเป็นว่า เราเรื่องเพื่อนที่เป็นคนชักนำเข้าสู่วงการโปสการ์ดไปซะงั้น แต่ถ้าไม่มีหัวหน้าก็ไม่มีกิ๊บส์ในวันนี้นะ ถ้าหัวหน้าไมเขียนมาบอกว่า แฮนบิลน่ะมันเอ้าท์แล้ว ตอนนี้เค้ากำลังฮิตโปสการ์ดกัน เราก็คงไม่ได้เจอกันผ่านโปสการ์ด ตอนนี้หัวหน้ากำลังพยายามสมัครพันทิบใหม่ใหม่อีกรอบ หลังจากที่พันทิบปฏิเสธหัวหน้าอยู่ร่ำไป  หัวหน้ากลับมาอยู่โคราชแล้ว นัยว่า บ้านเราห่างกันไม่ถึง 2 กิโลเมตร หัวหน้าเคยพูดไว้ว่า ไอ้ครั้นจะให้เขียนโปสการ์ดไปหาที่บ้านก็บอกว่า อายแม่เรา  ไอ้ครั้นจะเขียนโปสการ์ดไปหาที่มหาลัยหัวหน้าก็บอกว่าอายนักศึกษาเรา  แต่ไม่เป็นไร อายแม่ดีกว่าอายนักศึกษา กิ๊บส์เลยเขียนโปสการ์ดไปหาหัวหน้าที่บ้าน ซึ่งบ้านเลขที่ก็ไม่ใส่ เพราะไม่รู้  ใส่แต่ชื่อร้านและชื่อถนนเลย ส่วนชื่อจ่าหน้า เราก็ยังจ่าหน้าว่า ถึง หัวหน้า เหมือนเดิม ตอนนี้ที่บ้านคงน่าจะชินแล้วล่ะว่า ลูกสาวบ้านนี้อ่ะ เค้าเป็นหัวหน้าจริงๆ ปล.เป็นเรียงความที่เขียนขึ้นมาในรอบ 10 กว่าปีเลยทีเดียว อิอิ ไม่ได้อยากได้รางวัล แต่อย่างเอาเพื่อนรักมาเล่าให้ฟัง อิอิ หัวหน้ายังไม่รู้ตัวนะเนี่ย ว่าเราพูดถึงหัวหน้าอ่ะ 555 จากคุณ : กิ๊บส์ - [ วันคุ้มครองโลก 11:27:21 ]

ความคิดเห็นที่ 41 พี่ เชอ คะ มายกมือหนับหนุน ชอบมากๆคะ ความคิดนี้ ปรึกษาคะปรึกษา... อยากให้แยกเอาเฉพาะความเรียงที่ส่งประกวดไปโพสเดี่ยวอ่ะคะ กลัวว่า กระทู้ยาวมาก มันจะด๋อยซะก่อน แล้วถ้ามีรูป ปลา-กรอบ ก็จะดีมากเลยนะ ว่าแล้วก็ไปซุ่ม เรียงความมั่งดีก่า อิอิ จากคุณ : โมนา (mona_t) - [ วันคุ้มครองโลก 12:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อิอิ มาอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆครับ ไว้รอแจก give ดีกว่า จากคุณ : ตัวเรา - [ วันคุ้มครองโลก 12:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 43 โอ้ว มาแล้ว 3 เรื่องดี ๆ  แจก ๆๆ ใครกิฟต์หมดเดือนนี้ รอแจกเดือนหน้าได้นะครับ  ยังไม่หมดเขต ส่วน คห 41 ที่อยากให้แยกเรียงความออก  เอาไว้อย่างนี้ก่อนละกันนะครับ  ถ้ามันเยอะเกิน เดี๋ยวผมตัดไปแปะในกระทู้ใหม่ กระทู้จะได้ไม่เคลื่อนไวเกินไป จากคุณ : Cherokee1 - [ วันคุ้มครองโลก 12:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เรื่องพี่กิ๊บส์ไม่ให้คะแนน เพราะเคยฟังแล้ว คิคิ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ วันคุ้มครองโลก 13:04:03 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มารออ่านและแจก give ค่ะ เขียนกันมาเยอะๆ นะ จากคุณ : bamie - [ วันคุ้มครองโลก 13:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เข้ามาอ่านๆ  แต่จะลองเขียนดู  ไม่รู้จะเขียนกะเขาได้ไหมเนี่ยะ จากคุณ : Kibby - [ วันคุ้มครองโลก 13:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มารออ่านฮับ จากคุณ : fat_louie - [ วันคุ้มครองโลก 14:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ยินดีแจกหัวใจสีชมพูให้กับทุกคน ช่วยๆกันเขียน ช่วยๆกันเล่า จากคุณ : ป้าพาฝัน - [ วันคุ้มครองโลก 15:10:24 ]

ความคิดเห็นที่ 49 โว้วๆ มารออ่านเรื่องดีๆ จากเพื่อนๆ เห็นด้วยว่าน่าจะมีภาพประกอบด้วยนา... ไว้ไปค้นๆ ของตัวเองก่อน อาจจะไม่ได้เขียนก็ถือว่าระลึกความหลังหนุกๆ เองละกัน อิอิ จากคุณ : GoYai - [ วันคุ้มครองโลก 16:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มารอแจกกิฟฮับ พิมพ์กันมาเยอะเยอะน้า ชอบอ่าน(เรื่องคนอื่น) คริ คริ ลป.รูปพี่ชงชงนั้นแค่สองปีที่แล้วเองเหรอ เทียบกับปัจจุบันแล้วมัน เอ่ออ เหอ เหอ จากคุณ : asp_ash - [ วันคุ้มครองโลก 16:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 51 สนุก เพลิน ซึ้ง... แต่งตั้งตัวเองไปอยู่ในฐานะคนรออ่านอย่างรวดเร็ว แหะแหะ จากคุณ : mn'glory - [ วันคุ้มครองโลก 21:57:01 ]

ความคิดเห็นที่ 52 จากความเห็นที่ 40 ภาพมาแล้วจ้าภาพ ใบนี้เป็นที่มาของเรียงความฉบับนี้ จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 23 เม.ย. 52 07:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 53 โปสการ์ดจากหัวหน้า ไม่มาก ไม่บ่อย แต่ไม่เคยหาย ลายมือเป็นระเบียบ อัดแน่นแค่ไหนหัวหน้าก็ลายมือแบบเนี้ยะ ในที่สุดหัวหน้าก็เริ่มยอมรับแล้วว่า ตัวเองน่ะชื่อหัวหน้าจริงๆ จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 23 เม.ย. 52 07:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เมื่อวานกลับไปนั่งอ่านโปสการ์ด เจอใบนี้ ขำดี เป็นโปสการ์ดใบแรก ของปี 49 จากหัวหน้า พวกเรา เริ่มเขียนตัดพ้อล่ะว่า ไ่ม่มีใครส่งหาพวกเรากันเล้ย และ อีก ปีครึ่ง คลับเราก็คลอด อิอิ จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 23 เม.ย. 52 07:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มามอบกิฟต่อค่ะ มาเขียนกันเยอะนะ จะเข้ามาอ่านบ่อยๆ จากคุณ : ก้าวไปตามใจฝัน - [ 23 เม.ย. 52 10:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 56 การเดินทางคนเดียวครั้งแรก.............................ก็แค่.อยากปล่อยเท้าเดินตามอย่างที่ธรรมชาติพาใจไป วันนั้นนั่งอยู่กับบ้านเฉย นั่งเล่นกีตาร์ ดูหนัง ฟังเพลง ไปเรื่อย ตามปกติของอารมณ์ ไม่รู้ อะไรมันเข้าสิงห์ ผมเลยฝากแวะหมู่บ้านบางระจันด้วย หุหุ เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า กล้อง สมุดปากกา  หยิบหนังสือนายรอบรู้มาเล่มหนึ่งหน้าปกเขียนว่าจังหวัดเชียงใหม่ ไป บอกกับตัวเองว่า เออ กูไปจะเชียงใหม่ ผมนั่งรถหัวจักร จากหัวลำโพง ตอน 4 ทุ่ม ถึงเชียงใหม่ โน่น เกือบบ่าย นั่งชิว เอาหน้ากระแทกลมไปเรื่อย  พอลงจากรถไฟ ปั๊ปไปไหนดีวะ หาข้าวกินก่อนแล้วก็เดินไปเรื่อยๆ ดูอารยะธรรมของคนเมือง   เดินไปเดินมา โน่นไปโผล่หลัง มช มาเล่าให้เพื่อนฟังมันด่า เ มิ ง บ้าแล้ว เดินไปหลัง มช โคตรไกลเลย กูก็ว่าไกล ไม่รู้จะไปไหนดี ให้เดินอีกคงไม่ไหว ไปนอนโรงแรมหลัง มช แล้วลงมาร้านเน็ต ไปไหนดีวะ เชียงใหม่ร้อนเกิน ไม่ไหว ค้นไปสักพัก.... ปายๆ ไปปายดีกว่า กลับไปนอน โรงแรม ซื่อเบียร์ไปนั่งชิวคนเดียว เซ็งเลยไม่มีเพื่อน ยิ่งดึกยิ่งวังเวง ฮ่าๆ รีบเมาดีกว่า เช้า ตื่นมา ทำภารกิจ  ไปอาเขต  เจอรถตู้เค้าจะรีบขึ้นไปรับ ผู้โดยสาร ที่ปายไปกลับพี่แกเลย ไม่ต้องรอ  พี่แกกลัวไปรับผู้โดยสารไม่ทัน มั้ง ขับรถอย่างกับมินิบัสเล็กคันสีเขียวในบางกอกเลย แม้แต่ วินดีเซล ยังอายอะขอบอก  ผู้โดยสารสามสี่คนรวมทั้งผมเริ่มจินตนาการถึงภาพในอนาคตอันใกล้  พี่แกขับรถสุดตีนจริงๆครับ ขับน้องขอคารวะ แล้วเหตุก็เกิด มีรถกระบะวิ่งสวนมาพี่แกหักหลบ ปั๊ป  วิ่งเข้าข้างทางชนกับต้นไม้ อย่างจัง หัวโนกันเป็นแถบๆ แต่ไม่มีใครเป็นไร กันมาก แต่โชคดีที่รถวิ่งเข้าหาต้นไม้ ไม่งั้นอาจจะมีใครได้ไปสวรรค์กันมั่ง   เพราะข้างทางที่รถแถไปข้างลงไปมันเป็นที่ทำกินของชาวบ้าน สูงพอสมควร โชคดีจริง สักพักมีรถตู้ปายวิ่งผ่าน พี่เค้าเลยให้ผมและผู้โดยสารท่านอื่นอาศัยไปกับ รถตู้คันนั้น หัวดำหัวแดงนั่งกันพรึบ ยิ่งผมกับผู้โดยสาร ท่านอื่นเข้าไป ปลากระป๋องดีดีนี่เอง รถแล่นไปได้สักพัก เริ่มมีเสียง พูดกัน ขับรถเร็วเกิน มั่งล่ะ ชนอีท่าไหนมั่งล่ะ ผมเป็นผู้โชคดีกว่าใคร นั่งข้างฝรั่ง เลย ชาวต่างชาติหนุ่มสาวสองคนคลาดว่าจะเป็นจิจิจ๊ะๆ อิอิ กัน ช่วยกันถามกันใหญ่ พูดไรก็ไม่รู้  อยากจะคุยใจจะขาด พูดไม่เป็น ได้แต่ทำหน้า:-)ยิ้มไปแล้วทำหน้าเหมือนเข้าไจ 5 5 ถึงปายผมหาที่นอนก่อนเลย เดินไปเดินมาไปเจอที่นึง โอ๊ยสุดยอด เดินข้ามสะพานไม้ไผ่ เป็นกระต๊อบ เล็ก ชิว ๆ  ติดแม่น้ำ ดูไปดูมา มีแต่ฝรั่ง ฮ่าๆๆ คืนละ 120 เอง เอาไว้ก่อนถูกดี อยู่ได้หลายวัน เข้าทางปืน จ่ายไปก่อนเลย สี่คืน เอาชิบหาไม่เจอ ดูเป๋าตัง เหลือพันกว่าบาท ไม่เป็นไร เป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย สบายโก๋ คิกๆ เข้ากระต๊อบเดินออกมาอาบน้ำข้างนอก อ้าวเลือดมันออกจากขา ได้ไงฟะ  สงสัยตอน  รถตู้ไปเลิฟซีนกับต้นไม้แน่ๆเลย  ไม่เป็นไร จิ๊บจ๊อย ไว้หาพาสเตอร์มาแปะเอา เช็กสภาพตัวเองไม่มีไรแล้วนะนอกจากหัวปูดนิดนึง  ทำภารกิจชำระความซกมกเสร็จแต่งตัว ชุ้ย ออกไปหาไรกิน เดินชิวดีกว่า  เห็นร้านมอเตอร์ไซค์ เข้าไปถามโหย วันละ 200 150 ก็มีรถอย่างใหม่  เดินไปเดินมาไปสะดุดร้านนึง เช่า120เอง สภาพเก่าหน่อย โหยจะเอาอยู่แล้วไปตีซี้พี่เค้าคุยไปคุยมา ได้รถมาเลยราคาตามสภาพวันละ 80 บาท  ผมไม่สนอยู่แค่ไปให้รอดฝั่งก็พอ   ขี่รถชิวไปเรื่อย ดูโน่นดุนี่คนไม่เยอะเพราะไม่ใช่ช่วงท่องเที่ยวกัน ไปไว้พระ ขี่รถไปดูน้ำตก ผ่านสนามบิน ไปบ้านแม๋ว สถานที่อีกแห่งเหมือนบ้านคนจีนเลย  ไม่ต้องถามชื่อสถานที่กับผมนะไม่เคยจำได้ แต่จะจำได้ว่าที่ไหนเคยมาแล้ว เท่านั้นแหละ ถ่ายรูปไปด้วย ไปดูชีวิตชาวบ้าน ไร่ข้าวโพด ช่างเป็นชีวิตที่เรียบง่ายสุขสันต์จริง กลับมาถึงที่พักค่ำๆ ออกไปหาเบียร์กินดีกว่า “ช้าง.......กูอยู่ไหน”  อิอิ เข้า  7   ซื้อมา 4 ป๋องเดินชิวไปเรื่อย ถือเดินไปเรื่อย มีของขายตามถนนปะปราย โปสการ์ด เริ่มหาเพื่อนและ กินกับใครดีหว่า เดินไปร้านที่เช่ารถมา เห็นพี่เค้าดื่มอยู่เราก็ถือเบียร์เข้าไปเนียนคุยกันเลยแถม เลี้ยงเบียร์ผมอีก ขอบคุณครับ  คุยกันถูกคอเมาก็ตามระเบียบแยกย้ายเข้านอน แหม โลกโคตะระกลม เจอพี่ฝรั่งสองคนอีกนั้นอีกหันมายิ้มแล้วพูดไรก็ไม่รู้ ในฐานะที่ผมเจ้าบ้านที่ดี ยิ้มแฉ่ง ไปก่อน แล้วรีบเดินเข้าที่พักโดยไม่หันหลังกลับ ไม่ใช่ว่าหยิ่ง ผมกลัวพี่ละครับ 55 จากคุณ : Taewada - [ 23 เม.ย. 52 16:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อะดูๆๆ จากคุณ : Taewada - [ 23 เม.ย. 52 16:21:04 ]

ความคิดเห็นที่ 58 2 จากคุณ : Taewada - [ 23 เม.ย. 52 16:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ตอน2 ตื่นเช้าครับ เดินไปกินโจ๊กหมอกลง ชิวโคตร มีความสุข ยิ่งเห็นหนุ่มสาวเดินจับมือกัน ท่ามกลางสายหมอกบางๆภาพนี้ประทับใจเกิน แต่เรามาคนเดียว อะดิ อยากจะไปตบให้หัวใจกระจาย ฮ่าๆ วันนี้ว่าจะขี่พาหนะคันแรงคันนี้ไป ชิวห้วยน้ำดัง  ขี่มาได้สักพัก รถกระบะสวนมาฝุ่นตะหลบเลย เอามือข้างนึงมาปัดฝุ่นที่เข้าตา ขี่มือเดียวรถมอเตอร์ไซค์ตกหลุมถนน  รถแถเข้าข้างทาง ไถลกับถนนลงท่อระบายน้ำที่สูงเลยเข่ามาหน่อย รถพังยับ ขาข้างขวาเดินได้ไม่เต็มที่กระแผลกๆ และมีแผลถลอกนิดหน่อย ชิบแล้วกูไม่ชิวแล้ว โทรหาพี่ร้านมอเตอร์ไซค์เลย พี่เค้าบอกขับกลับมาได้ไม๊ โหยพี่สภาพอย่างนี้อะนะ แหมเทวดาเป็นใจสตาร์ทติด แต่ยางหน้าแตก ขับไปไงนิ บดไปๆ เจอร้านซ่อมมอไซค์ แวะให้เค้าทำยาง หน้าให้ ขับรถกลับที่ร้านในสภาพที่พี่เค้าเห็นต้องอ้าปากค้าง คอกับล้อไม่สามมัคคีกัน บังโคลนหน้า กะบังลมหัก เครียดแล้วตูต้องไปจ่ายค่าซ่อมรถให้พี่เค้า แล้วที่หนักกว่านั้นตังเหลือพันนึงได้ เอาละสิพี่เค้าก้อเครียดไม่พูดไรมาก ผมบอกพี่คิดค่าซ่อมได้เลยครับ พี่เค้าก้อสงสารผมเพราะรู้ว่าไม่มีตังแถมคุยกันถูกคอเค้าก้อไปร้านซ่อมเลย ให้เค้าตีราคา พาไปหลายร้านมาก เพราะพี่เค้าบอกกลัวหาว่ารู้กันกับร้าน แล้วให้เลือกร้านที่ถูกที่สุด สามพันครับจ่ายค่าซ่อม ครั้งนั้น ผมโทรหาพี่ชายสุดที่รักทันที เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง พี่บอกจะโอนเงินมาให้ แล้วถามอาการเป็นไงมั่ง ตอบสไตล์เราอยู่แล้ว เห้ยกูไม่เป็นไร แต่ใจตอนนั้นเสียไปแล้ว  กลับมาที่ร้านพี่เค้า ไม่เอาแล้วพรุ่งกลับบ้านไปตั้งหลักก่อนดีกว่า ตังที่เหลือไม่ถึงพันแล้ว ซื้อเบียร์มาเลย  กินกันให้เมาไปเลย รอพี่โอนตังมา พอดีเบียร์หมด เดินไปซื้อเบียร์มาอีก กลับมาทำเป๋าตังหล่นครับ คราวนี้ไม่มีตังเลยสักบาท บัตรเอทีเอ็มก็ไม่มี บัตรประชาชนก็หาย แล้วจะเข้าประเทศยังไงเนี่ย ตอนนั้นมีด่านตรวจบัตรประชาชนอยู่ โอ๊ยตอนนี้ไม่มีอารมณ์ขำแม้แต่นิดเดียว น้ำตาก็พาลจะไหล ชีวิต:-)สุดๆเกิน ทำไมกูถึง ชุ้ย ขนาดนี้ว่ะ  พี่เห็นเราเศร้าเอาเบียร์มาเลี้ยงอีกพูดคุยกันไป แนะนำให้รู้จักกับลุงที่เปิดร้านคอมอยู่ข้างๆรถมอเตอร์ไซค์พี่เค้าไปกินเบียร์กับลุงอีกคุยถูกคอคลายความกังวลได้บ้างและมีความสบายใจขึ้น พี่โทรมาบอกว่ากูจะไปโอนตังให้ เอาเลขบัญชีมา บอกพี่ไปเป๋าตังหาย พี่แบบพูดว่าทำไมอย่างงี้วะ   เลยขอเลขบัญชีพี่ร้านมอเตอร์ไซค์ โห้พี่โอนมาให้ 4000 บาท รวมตังกลับบ้านด้วย พอคืนนั้นกินกันเมาได้ที่  ลุงแดงพาเลี้ยงข้าวต้มอีก จากนั้นแยกย้าย กลับที่พัก รู้ไม๊ผมลำบากยังไง ขาก็เดินแทบไม่ได้ต้องกระแผลกๆ แทบคลานข้ามสะพานไม้ไผ่  กลับที่พัก ไม่ตกลงไปในน้ำก็บุญแล้ว แต่ก็หลับฝันดี ตื่นเช้าเก็บของจะกลับบ้านแล้วอยอยู่ไม่ครบสี่วันที่จ่ายไป เดินไปร้านคอมสวัสดีลุงร้านคอม สวัสดีพี่ที่ร้านมอเตอร์ไซค์ พี่เค้าบอกว่างก็มาเที่ยวใหม่นะ และหยิบเงินมาให้ผม 500 บาท ผมบอกไม่เอาพี่บอกเอาไปเหอะ ค่ารถ ผมรับมาพร้อมขอบคุณมาก แล้วพาผมไปแจ้งความ บัตรประชาชนหายเพื่อเข้าประเทศ(เหมือนต่างด้าวเลย ฮือๆ) เรื่องเหมือนจะจบ ผมกลับรถตู้เหมือนเดิมขอบอกว่า เซอร์ไพรครับเจอพี่ที่ขับรถตู้บอก เห้ย ขาเป็นไรอะ จะกลับแล้วเหรอไปกับพี่ป่าว พี่เอารถออกมาแล้ว โอ้ชีวิต ผมตอบกลับทันทีที่สิ้นสุดคำถาม ไปพี่ ขอนั่งหน้าเลย ฮ่าๆๆ  ระหว่างกลับยังเจอฝรั่งสองผัวเมียนั่นอีก เฮอๆๆๆ ยิ้มกันไปตามระเบียบแล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งให้ให้พี่รถตู้ฟัง ก่อนนั่งรถทัวร์กลับบ้านอย่างปลอดภัย ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้ผมเจอมิตรภาพ ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นความซวยผมไม่รอบครอบเองจากเหตุที่เกิดขึ้น แต่กลับกันมันเป็นความโชคดีที่ผมได้เจอมิตรภาพในเวลาที่ต้องการเพื่อน ขอบคุณครับลุงแดง ขอบคุณครับพี่....ร้านมอเตอร์ไซค์(ผมจำชื่อไม่ได้แล้วแต่จำหน้าได้) ขอบคุณจริงๆจากใจ จากคุณ : Taewada - [ 23 เม.ย. 52 16:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขุน เขียนได้ยาวมากเลยเพื่อน ใช้เวลากี่วันเนี่ย 555+ จากคุณ : 007_cake - [ 23 เม.ย. 52 16:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านไปฮาว่ะขุน ไม่น่าตัดเลยอ่ะ อยากได้เวอร์ชั่นเต็มๆที่ยังไม่ตัดอ่ะ จินตนาการออกเลย มิน่าละทำไมถึงกวนแบบนี้เพราะรถคว่ำนี่เองช่ายป่ะ 5555555 จากคุณ : nayroysoydao - [ 23 เม.ย. 52 16:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เฮ้ย ขุน......เมาป่ะเนี่ย ก่อนจะเขียนกระทู้อ่ะ พี่อ่านเรื่องของขุนไป พยายามนึกภาพตามว่าขุนกำลังเมา เล่าเรื่องตัวเองอยู่ข้างๆ เต๊นท์ที่คนหลายสิบ พยายามจะข่มตานอน.......... แล้วพี่ก็ยิ้มกะตัวเอง.....เออ แบบนี้แหล่ะ ขุนของแท้ จากคุณ : Snoopy in BKK - [ 23 เม.ย. 52 21:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ถึงเจ้าขุน พี่ไม่รู้จักขุนเป็นการส่วนตัว เราคุยกันผ่านโปสการ์ดบ้าง ผ่านเอ็มบ้าง ผ่านห้องแชทบ้าง แต่พี่ขำว่ะ ขำทีเ่อ็งเล่า บางทีนะโว้ย โชคชะตาขุนอาจได้ มาเป็นทหารเกณฑ์ ที่โคราชก็ได้ใครจะไปรู้ ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ พี่ไม่ทิ้งเอ็งแน่ น้องเอ้ย เดี๋ยววันเยี่ยมญาติ พี่ไปเยี่ยมเอ็งเอง เอิ๊กๆๆๆ อ้อ...เอาโปสการ์ดไปเขียนรวมมิตรกัน 555 จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 23 เม.ย. 52 21:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 64 มาอ่านความประทับใจของแต่ละคนต่อค่ะ เรื่องราวของทิด สุดแสนซึ้ง เรื่องราวของกิ๊บส์ สุดแสนประทับใจ ส่วนเรื่องราวของน้องขุน แอบอมยิ้มตามได้เลยจ้า... จากคุณ : _iOFFer_ - [ 23 เม.ย. 52 21:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ขุนเขียนสนุกดีนะ พี่ไม่เคยเจอขุน .. แต่ได้ข่าวว่า เสาร์นี้พี่ต้องไปผักไห่กับขุนด้วย พี่มีคำถามจะถามขุนสัก 2 ข้อ 1.พี่จะมีชีวิตรอดกลับมาอย่างปลอดภัยมั๊ยขุน ... พี่ควรจะเปลี่ยนใจรึเปล่า 2.ขุนรู้จักปุ่ม enter มั่งมั๊ยฮึ แต่ยังไงพี่ก็รักนะ จุฟ จุฟ ปล.พี่แก้คำผิดบ่อย อาจเป็นเพราะพี่เมาฝุ่นเหมือนขุนก็ได้นะ แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 52 06:13:15 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 52 06:12:49 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 52 06:08:15 จากคุณ : ไปตามดวง - [ 24 เม.ย. 52 06:05:25 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขุนเมาตลอดเวลาแน่ๆ ปล.นึกเหมือนพี่เอ้เลย นึกหน้าออกด้วย 555+ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 24 เม.ย. 52 09:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 67 พี่ขุนเล่าเรื่องน่าหวาดเสียวได้ฮามากมากอ่ะ ห้าห้า จากคุณ : asp_ash - [ 24 เม.ย. 52 13:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ได้อารมณ์เหมือนนั่งซ้อนมอเตอร์ไชค์ไปเที่ยวกะขุนด้วย เอ่อ..สรุปว่าเรื่องนี้ทำให้โปสการ์ดชุดนี้มีความหมายกับขุนมากใช่ป่ะ จากคุณ : กระดาษเปื้อนยิ้ม - [ 25 เม.ย. 52 12:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ตอนนี้มีผู้เข้าร่วมกิจกรรมแค่ 4 คนเอง  เพื่อน ๆ รออ่านเรื่องของคุณอยู่นะ  ช่วย ๆ เขียนหน่อย เดี๋ยวหาโปสการ์ดมาแจกไม่อั้น จากคุณ : Cherokee1 - [ 28 เม.ย. 52 00:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 70 มาลงชื่ออ่าน ค่ะ ^___^ จากคุณ : ยาโยยจัง (ยาโยยจัง) - [ วันแรงงาน 22:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ชักอยากจะพา เจ้าขุนเทวดา ไปใต้ ซะแล้วววว     จากคุณ : prettyguide - [ 2 พ.ค. 52 15:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาแจกแล้วจ้า ไม่มีใครเขียนอีกเหรอ..กิฟท์พร้อมแจกเพียบเลย จากคุณ : ParaZite - [ 3 พ.ค. 52 00:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แวะมาอ่านอีกรอบค่ะ ป.ล. ลายมือกิ๊บส์กับหัวหน้านี่คล้าย ๆ กันนะ เอ๊ะ !! หรือว่าเราตาฝาด ^^" จากคุณ : ตุ๊กตาหน้ากลม - [ 4 พ.ค. 52 11:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 74 มาแว้ว  มาตอนตลาดวายจะมีใครเข้ามาอ่านมั้ยเนี่ย   แต่ไม่เป็นไรขอแค่พี่เชอร์เห็นใจให้รางวัลปลอบใจก็พอ   ********************************* ********************************* โปสการ์ดชุดนี้เป็นโปสการ์ดจากคนดลใจที่ทำให้รักโปสการ์ด 'เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย' เป็นนักเขียนนักเดินทางที่ได้รู้จักครั้งแรก จาก 'เด็ดดอกไม้ริมทาง' ด้วยความเป็นคนชอบซื้อแต่ไม่ชอบอ่าน มีหนังสือท่องเที่ยวอยู่เยอะเชียวที่ซื้อมาเก็บ  อ่านไม่เคยถึง 10 หน้า แต่ 'เด็ดดอกไม้ฯ' เป็นเล่มที่อ่านจบในเวลาอันรวดเร็ว (ตามสถิติของตัวเอง) ซึ่งก็เล่นเป็นสัปดาห์เหมือนกัน  คงเป็นสำนวนและแนวคิดของผู้เขียนที่ ถูกจริตผู้อ่านไม่ปกติอย่างเรา  ทำให้หลังจากนั้นก็ตามหาผลงานของ เพลงดาบฯ ทุกเล่มมาเก็บแล้วก็อ่านจบทุกเล่ม  แต่ห้ามถามว่าเล่มไหน เป็นอย่างไร  ความจำปลาทองอย่างเราจำได้แค่อ่านจบและจบอย่างมี ความสุขด้วย และแล้ววันนึง 'หัวใจติดแสตมป์' ก็วางแผง  ซื้อมาเพราะยี่ห้อเพลงดาบฯ เล่มนี้เหมือนมีมนต์สะกดให้หลงรักโปสการ์ดจนถอนตัวไม่ขึ้น  เขียนเอง ส่งหาตัวเองเลียนแบบผู้เขียน เขียนแบบไม่ต้องมีวาระพิเศษใดๆ สุข+สนุกดี แล้วลามไปเขียนหาเพื่อน แต่เพื่อนก็ไม่มีอารมณ์ร่วม เขียนหาย..เขียนหาย ไร้สัญญาณตอบรับ  ไม่รู้จะเขียนหาใครเขียนหาคนรักโปสการ์ดที่ทำให้เรา รักโปสการ์ดดีกว่า  แล้วเป้าหมายก็คือ 'เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย'  แล้วเธอก็ ไม่ทำให้เราผิดหวัง  เขียนตอบกลับมาด้วยฟรีโปสการ์ดเป็นใบแรก (จากภาพที่เป็นโฆษณาพริ้นเตอร์ของแคนอน)  แค่ได้รับก็เป็นปลื้มแล้ว หลังจากนั้นเป็นต้นมา  ไปไหนมาไหนหรือคิดถึง(ข้างเดียว)เมื่อไหร่ ก็ส่งโปสการ์ดหานักเขียนในดวงใจเป็นระยะๆ  ไม่ต้องตอบมาก็ได้เพราะ มีความสุขตั้งแต่ได้ส่งหาแล้ว  แต่ถ้าเป็นช่วงปีใหม่หากคนอ่านไม่ลืมที่จะ ส่งโปสการ์ดไปสวัสดีปีใหม่  เธอก็จะส่งโปสการ์อวยพรกลับมาให้ชื่นใจ ทุกครั้งไป  จึงเป็นที่มาของโปสการ์ดที่หวงแหนและแสนรัก นักเขียนคุณชลดา เตียวสุวรรณ มีนามปากกาว่า 'เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย' เพื่อความสมน้ำสมเนื้อกัน นักอยากอ่านก็ต้องมีนามปากกาของตัวเองบ้าง 'หมูอวกาศ' เป็นชื่อที่เพื่อนสนิทแถวบ้านเรียกมาแต่เด็ก จึงถูกนำมาใช้ ติดต่อกับเพลงดาบฯ  เคยจะเอามาเป็น login ในพันทิปแต่มันไม่ผ่าน คงมีคนใช้แล้ว  ก็เลยทำให้มี login เก๋ไก๋กว่าว่า 'กระดาษเปื้อนยิ้ม' ขึ้นมา ...มันก็เป็นเช่นนี้แล ***************************************** ***************************************** คิดอยู่นานว่าจะอวดดีหรือป่าว  เหมือนคนบ้าดาราเลยอ่ะ..อายจัง แต่เพื่อ(รางวัลปลอบใจของ)พี่เชอร์  ยอมอาย..อายเป็นอาย จากคุณ : กระดาษเปื้อนยิ้ม - [ 12 พ.ค. 52 22:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ตามมาดู พี่สาว บ้าดารา.......ชอบงานของ เพลงดาบฯ เหมือนกัน แต่คงยังไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้เท่าพี่สาวอ่ะ จากคุณ : Snoopy in BKK - [ 12 พ.ค. 52 23:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ตามมาตรวจการบ้านและแจกกิฟต์  นึกว่าไม่มีใครเล่นกันแว้ว  เอาว่าใครเขียนเดี๋ยวมีของแจก จากคุณ : Cherokee1 - [ 12 พ.ค. 52 23:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 77 มาแจกกิฟพี่หมูม่ำค่ะ เป็นแฟนของพี่กาเหว่า เพลงดาบฯ เหมือนกัน มีหนังสือพี่เค้าไม่ครบทุกเล่ม แต่ได้อ่านผลงานของพี่เค้าทุกเล่มแล้ว เอิ๊ก เอิ๊ก จากคุณ : asp_ash - [ 12 พ.ค. 52 23:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 78 มาแจกกิ๊บส์ให้หมูอวกาศก่อน เพิ่งกล้บบ้านนอกไปค้นมาได้สองใบ เดี๋ยวเอามาเขียนด้วยคน...อยากได้ของแจกพี่เชอร์ อิอิ จากคุณ : ไปตามดวง - [ 13 พ.ค. 52 04:24:34 ]

ความคิดเห็นที่ 79 พ.ศ. 2534 เดือนสิงหาคม ของเมื่อ 18 ปีที่แล้ว ในคาบวิชาแนะแนว ชั้นมัธมยมศึกษาปีที่ 5  ของโรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร อาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในชั้นเรียน ในมือถือกระดาษมาด้วยปึกหนึ่ง พอแกะมัดหนังยางออก ... อาจารย์ก็แจกให้นักเรียนคนละใบ นักเรียนก็รับมาแบบ งง..งง .... กระดาษใบนั้นเขียนว่า ไปรษณียบัตร POSTCARD พอแจกเสร็จ ... อาจารย์ก็บอกว่า ให้ทุกคนเขียนการ์ดวันแม่ พร้อมเขียนที่อยู่ส่งถึงแม่ของตัวเอง จากนั้นก็แจกอุปกรณ์เครื่องเขียน สีเมจิก กาว กระดาษสี สำหรับใช้ตกแต่งให้สวยงามตามอัธยาศัย ลองนึกภาพในชั้นเรียนตอนนั้น ... พอนักเรียนฟังเสร็จก็เกิดอาการอึ้งๆ ประกอบเสียงฮือฮา นักเรียนแต่ละคนได้จินตนาการไปแล้วว่า ... ถ้าเขียนโปสต์การ์ดใบนี้ส่งไป มันจะเดินทางไปถึงบ้านอย่างไร ... ใครจะเป็นคนรับ ... พอแม่อ่านแล้วจะรู้สึกอย่างไร โอ๊ยยยยย....มันเขินนะเนี่ยะ เกิดมาก็ไม่เค้ย ไม่เคย มาเขียนความในใจอะไรบอกกับแม่ อืม...แต่ไม่เป็นไร  เดี๋ยวเขียนเสร็จเราก็ใส่กระเป๋ากลับบ้านก็ได้ ไม่เห็นต้องส่งไปรษณีย์เลย พอสิ้นความคิดที่จะแก้เขิน .... เสียงอาจารย์ก็กำชับมาว่า เขียนเสร็จแล้วให้ส่งคืนครูทุกคน แล้วครูจะเป็นคนส่งไปรษณีย์เอง แป่ววววววว.... ความคิดที่จะลักไก่ ก็ถูกสะกัดกั้นซะงั้น .... เอ้า ไหนไหน ก็ไหนไหน เขียนก็เขียน แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี... ก็ยังจำบรรยากาศในขณะเขียนโปสต์การ์ดใบนี้ได้ดี คือด้วยความเป็นเด็กในตอนนั้น ... อยากจะเขียนอะไรออกมาหลายๆ อย่าง มันก็ได้แค่คิด ... แต่ไม่สามารถถ่ายทอดความในใจออกมาเป็นตัวหนังสือได้อย่างที่ใจนึกนะ เอาเป็นว่าเขียนบอกรักแม่แบบกลางๆ ละกัน  แบบว่าไม่ได้หวานอะไรมากมาย ถ้าให้เขียนแล้วใส่ซองจดหมาย ... มันคงจะไม่เขินอายมากเท่านี้ เพื่อนบางคนถึงขนาดรีบกลับบ้านไปดักรับจากพี่ไปรษณีย์ก่อนที่แม่จะกลับบ้านมาเจอก็มี ส่วนเราคงทำอะไรไม่ได้ ... เพราะว่าแม่เราอยู่ต่างจังหวัด ยังไงเพื่อนคนที่อยู่บ้านเดียวกับแม่ ... เจอหน้าแม่ทุกวัน  แม่มันคงได้อ่านก่อนแม่เรา พอเรากลับบ้านต่างจังหวัด ... พระเจ้า!!!!...แม่คงไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่เลยนะเนี่ยะ เล่นเสียบโปสต์การ์ดเราโชว์ไว้หน้ากระจกเลย ... บริเวณเห็นถนัดชัดแจ้ง แขกไปใครมาต้องแวะอ่านอย่างพลาดไม่ได้ นี่สงสัยได้อ่านกันทั้งอำเภอแล้วมั๊งเนี่ยะ ความรู้สึกตอนนั้นบอกไม่ถูก เพิ่งมาเข้าใจตอนนี้เองว่า "นี่คืออานุภาพแห่งโปสต์การ์ด" มันส่งผลต่อจิตใจเรานับตั้งแต่เริ่มเขียน จนถึงมือผู้รับ และส่งผลต่อจิตใจมาจนถึงทุกวันนี้ ขอบคุณอาจารย์ปทุมมาศ  ฟูทรัพย์นิรันดร์ ที่ทำให้เรามีโปสต์การ์ดดีๆ อยู่ในความทรงจำ และมันก็คือ "โปสต์การ์ดใบแรกในชีวิตของฉัน" ไปตามดวง ปล.ขออวดรูปอาจารย์ด้วยค่า จากคุณ : ไปตามดวง - [ 13 พ.ค. 52 11:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ลบออกเพราะซ้ำค่า แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 52 11:03:16 จากคุณ : ไปตามดวง - [ 13 พ.ค. 52 11:00:52 ]

ความคิดเห็นที่ 81 หลังจากพี่เชอร์มาตั้งกระทู้ ... ก็ได้กลับไปตามหาโปสต์การ์ดสองใบนี้ ครั้งแรก....ได้เดินทางกลับบ้านที่อยุธยา ... ไปตามหามารอบนึง แต่ก็หาไม่เจอ ครั้งที่สอง...ได้เดินทางไป จ. อุบลฯ เพราะคุ้นๆ ว่าแม่จะติดไปไว้ที่นู่น(มีบ้านที่อุบลด้วย)...แต่ก็ไม่ใช่ใบนี้ ครั้งที่สาม... ได้เดินทางกลับบ้านที่อยุธยาอีกครั้ง...พยายามค้นหาในที่ๆ ยังไม่เคยค้น ในที่สุดก็เจอ ... สองใบนี้ อยู่ในอัลบั้มรูปนั่นเอง แม่ใส่ไว้ในอัลบั้มกาว ลอกออกมาจากอัลบั้ม ... เหลืองเชียว แถมมีแถบกาวติดมาด้วย พอเอามาอ่าน ... ก็เขินอีกแล้ว กับข้อความธรรมด๊า ธรรมดาของเรา ทำไงได้ก็มันเขินนี่หว่า แต่เพื่อชาวคลับ ... ไม่เขินก็ได้ฟระ แต่ขอปิดชื่อ บิดา-มารดาไว้หน่อยนะ กลัวโดนล้อชื่ออ่ะ... สมัยนี้เค้ายังเล่นกันอยู่รึเปล่า จากคุณ : ไปตามดวง - [ 13 พ.ค. 52 11:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ปล. 1. อีกใบเป็นโปสต์การ์ดวันพ่อ ห่างจากใบแรก 4 เดือน ทุกอย่างเหมือนเดิม ... เปลี่ยนแต่คนรับ ...แต่ความเขินของคนเขียนไม่เคยลดลงเลย 2. หลังจากจบมัธยม ... ก็ยังคงส่งการ์ดวันแม่-วันพ่ออยู่เสมอ แต่เปลี่ยนไปใส่ซองจดหมายแทน อิอิ พักหลังๆ หมดมุข เปลี่ยนเป็นวาดรูปให้มั่ง ทำของขวัญให้มั่ง แล้วแต่ความคิดจะสร้างสรรค์ ขออานุภาพแห่งโปสต์การ์ดจงบังเกิดแต่ผู้อ่านกระทู้นี้ สวัสดี. แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 52 14:16:15 จากคุณ : ไปตามดวง - [ 13 พ.ค. 52 11:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ขออานุยาดแจกกิ๊ฟท์อย่างเดียว แอบซึ้งไปรษณียบัตรของจานนนนนนนน หนกกกกกกกกก ชาวตรังมาแล้วนะ จากคุณ : นู๋หิ่นอินตรัง - [ 13 พ.ค. 52 11:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 84 โอ้ว แต่ละเรื่อง น่าประทับใจจัง จากคุณ : Snoopy in BKK - [ 13 พ.ค. 52 11:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ซึ้งไปกับลูกดวงจริงๆ เลย แล้วทำไมคุณครูเราไม่เคยเอามาให้เขียนบ้างนะ ..อ้อ..นึกได้แระไม่ได้เรียน ม.5 เหมือนคนอื่นเค้านี่นา จากคุณ : กระดาษเปื้อนยิ้ม - [ 13 พ.ค. 52 12:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 86 #74 หมูอวกาศ อิอิ ชื่นชอบคนคนเดียวกันด้วย...แต่อาจไม่คลั้งไคล้เท่า รู้จักพี่กาเหว่าเพราะเค้าเป็นศิษย์สายสะดือพี่จุ้ยอ่ะ มีทุกเล่มเหมือนกัน แต่หลังๆ ไม่ได้ซื้อแล้ว #81 น่ารักและซึ้งใจจริงเลย ไม่ได้เรียน ม.5 แต่ครูก็ให้เขียนเป็นจดหมายน่ะ ตอนนั้นอยู่ประถมก็ไม่ได้ซึ้งอะไรแต่ตื่นเต้นมาก ที่เราสามารถส่งกระดาษใส่ตู้ แล้วมันสามารถมาโผล่ีที่บ้านเองได้ (ไม่รู้ว่ามีพี่ไปรษณีย์คอยส่งให้ อิอิ) จากคุณ : GoYai - [ 13 พ.ค. 52 13:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 87 หมูอวกาศ .. มาเตือนหน้าม้าให้กิ๊บ แต่ไม่ถนัดเขียนเรื่องราวน่ะ แจกอย่างเดียวละกัน ถ้วนหน้ากันทุกคน... จากคุณ : tongkaa (Panar) - [ 13 พ.ค. 52 13:48:02 ]

ความคิดเห็นที่ 88 เรื่องของพี่ดวงซึ้งจัง แต่อึ้งยิ่งกว่าเรื่องราวคือ   ไปรษณียบัตร ราคา หนึ่งบาท สีฟ้าด้วย ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่มีสีฟ้าแล้วล่ะคะ สวยดีออก จากคุณ : asp_ash - [ 13 พ.ค. 52 15:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 89 มาซาบซึ้งกับไปรษณียบัตรของจารดวงด้วยคน  อ่านแล้วนึกถึงคำพูดที่บอกว่า คนเราจะเข้าใจความหมายและคุณค่าของการที่ลูกบอกรักพ่อแม่ ก็เมื่อเป็นพ่อแม่เองแล้วนั่นแหละ พ่อแม่ก็คงไม่ได้หวังว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากลูก  แต่เวลาได้ยินซักครั้งนี่มันชื่นใจจริง ๆ ป.ล. สุทธิ คห 88  เคยเห็นไปรษณียบัตรแผ่นละ 25 สตางค์หรือเปล่า รู้สึกว่าจะเกิดทัน แต่จำความไม่ค่อยได้แล้ว  55555 จากคุณ : Cherokee1 - [ 13 พ.ค. 52 18:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 90 แจกไม่ได้ งั้นขอตามอ่านละกันน๊า จานนี่ลายมือสวยแต่เล็กแต่น้อยเนอะ คริๆ พี่หมูม่ำ .. กระดาษเปื้อนยิ้ม เหมาะกว่าหมูอวกาศ ตั้งเยอะ 555 จากคุณ : ยาโยยจัง (ยาโยยจัง) - [ 13 พ.ค. 52 22:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 91 มาเชียร์ และมาให้กำลังใจทุกคนค่ะ จากคุณ : pakwadee - [ 14 พ.ค. 52 08:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ลืมกระทู้นี้ไปเลย...จนจาน ดวง มากระทุ้งเตือน เดี๋ยวว่างๆมาแจกกิฟท์อีกรอบนะครับ จากคุณ : คทจด (คนไทยใจดีจริงๆ) - [ 14 พ.ค. 52 15:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 93 สมัยนั้น (ม.ปลาย) เค้าฮิตเขียนลูกศร ต่อๆกันเน๊อะ (ดูภาพอ้างอิงได้ใน คห.81)     จากคุณ : prettyguide - [ 14 พ.ค. 52 21:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 94 โอ้ว มีผู้เข้าประกวดเพิ่ม.. เกือบตกข่าวแน่ะ คิดเหมือนนุศเลย ลูกศรลูกโซ่ของจานดวงเนี่ย สมัยสาวๆฮิตเชียว จากคุณ : ParaZite - [ 15 พ.ค. 52 10:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 95 เลยกำหนด 15 พฤษภามาหลายวันแล้ว  เดี๋ยวจะส่งโปสการ์ดไปใ้ห้ทุกคนที่เข้ามาร่วมแบ่งปันเรื่องดี ๆ นะครับ ใครอยากเขียนเพิ่มเติมหลังจากนี้จะตามมาแจกโปสการ์ดให้ครับ จากคุณ : Cherokee1 - [ 19 พ.ค. 52 22:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ส่งโปสการ์ดไปหมดทุกคนแล้ว  ใครเขียนอีกก็แจกอีก เอ้า จากคุณ : Cherokee1 - [ 29 พ.ค. 52 10:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ได้รับ โปสการ์ดจากพี่เชอร์แล้วเช่นกันจ้า ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : กิ๊บส์ - [ 30 พ.ค. 52 17:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ตามมาบอกว่าได้รับรางวัลแล้วเหมือนกัน  ขอบคุณค่ะ จากคุณ : กระดาษเปื้อนยิ้ม - [ 30 พ.ค. 52 21:12:36 ]