ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อฤดูฝนของปี 2009 เขาลาพักร้อน เพื่อเดินทางไปพม่าอีกครั้ง รู้แค่ว่าจะไปที่นั่น แต่ไม่รู้ว่าปลายทางอยู่ที่ไหน   ไปคิดเอาเมื่อเท้าแตะแผ่นดินที่นั่น นั่นแหละตัวตนเขา รักอิสระ และเกลียดความเคยชิน เขามักจะเขียนบันทึกลงในสมุดบันทึกที่หอบหิ้วติดตัวไปเสมอ แต่ไม่ทุกครั้งไปที่ได้พิมพ์แล้วแบ่งปันให้คนอื่นๆ ได้อ่าน ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาพิมพ์...แต่พิมพ์ไม่จบ แม้จะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเดินทาง ก็ยังมองเห็นภาพบรรยากาศ ราวกับเราได้เดินทางไปกับเขา ที่เหลือ ขอเว้นไว้ให้คุณๆ ได้เติมประสบการณ์ตรงด้วยตัวเอง คงจะดีกว่านะครับ จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:41:24

ความคิดเห็นที่ 2 เริ่มกันเลยครับ รักนี้...ที่อินเล เรื่องและภาพโดย ส. แสนคำ .............................................................. ตอนที่ ๑ เมื่อกลางฤดูฝนที่เพิ่งจะผ่านพ้นไปนี้ ผมหลบฝนจากป่าดงดอยข้ามประเทศไปเยือนพม่า เที่ยวหน้าฝนเลยไม่คาดหวังอะไรไว้มาก แม้แต่เป้าหมายการเดินทางก็ไม่แน่ชัด จนกระทั่งเมื่อเท้าแตะแผ่นดินพระเจ้าบุเรงนอง แดดยามเช้าเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า การเดินทางครั้งนี้ คงมีอะไรดี ๆ รออยู่ แต่ปัญหามีอยู่ว่า ... ผมจะไปไหนดี ก่อนออกจากสนามบินมาใช้บริการแท็กซี่ ผมตรวจสอบความเป็นไปได้ที่จะเดินทางข้ามทะเลไปยัง ซิตเตว่ แล้วต่อเรือไป เมียวอู สถาณที่แห่งความทรงจำที่ไปเยือนเมื่อหนาวที่แล้ว แต่เวลาและพาหนะไม่เป็นใจซะอย่างนั้น เพราะสายการบินที่มีตารางเที่ยวบินไม่ลงตัวกับตารางเวลาที่ผมมีเวลาแค่อาทิตย์เดียวในประเทศนี้ จากราชธานีโบราณเมียวอู เลยกลายมาเป็น ทะเลสาบอินเล ผมเดินผ่านบรรดาเหล่าคนขับแท็กซี่ที่ออกันอยู่หน้าประตูอาคารผู้โดยสารขาออก และยังมีหลายคนตามมาจนถึงถนนข้างนอกสนามบิน ผมเรียกแท็กซี่ที่ผ่านไปมา ตกลงราคากันที่ 5000 จ๊าตเพื่อไปส่งที่ หมอชิตของพม่า ที่เขาเรียกว่าสถานีขนส่งผู้โดยสาร อองมิงกะลา หากลักษณะภายนอกภายในมันคือเหล่าตึกแถวสภาพโทรม ๆ ที่มีรถโทรม ๆ จำนวนมาก และผู้คนวิ่งกันพลุกพล่าน ผมบอกกับคนขับให้พาไปส่งที่ บริษัทที่มีรถไปยังทะเลสาบอินเล และกำชับด้วยว่าขอให้สภาพดีหน่อย คนขับเองก็ไม่คุ้นเคยต้องอาศัยคนระแวกนั้นบอกทาง จนกระทั่งรถมาจอดที่หน้าบริษัทเดินรถ แยว-ทู-ออง สาวพม่าผิวสวย บริการรับจองตั๋ว ส่งยิ้มพร้อมกับยื่นตั๋วให้และเงินอีก 2000 จ๊าต "2000 จ๊าต นี่คุณจ่ายเกินมาค่ะ" แค่นี้มันก็ทำให้คะแนนความดีของเธอพุ่งทะลุหลักร้อย บวกกับความน่ารักและทะนะคาด้วยแล้ว เธอคือคนที่สวยที่สุดของ หมอชิต ในเช้านั้น เวลาออกรถคือ 12.30 ผมยังคงพอมีเวลาสำหรับเข้าไปยังดาวทาว์น แลกเงินสำหรับใช้ตลอดการเดินทาง ซึ่ง 100 เหรียญสหรัฐก็เพียงพอสำหรับเวลาอาทิตย์กว่า ๆ " ไปกันเถอะพี่ พาผมไปตลาด บ๊กจก อองซาน ที...ผมอยากแลกตังส์" แล้วแท็กซี่เก่า ๆ สภาพสะระแหน่ถามหาก็คืบคานเข้าเมือง ก่อนเข้าเมืองยังแวะรับผู้โดยสารร่วมด้วย  พาไปส่งที่บริษัทเดินรถอีกแห่งหนึ่ง สภาพดูสะอาด ใหม่เอี่ยม มารู้ทีหลังว่าชื่อ อองมิงกะลาร์  มีเดินรถไปยังอินเลด้วย พอเข้าเมืองจู่ ๆ ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมา คนขับรีบจอด วิ่งอ้อมรถเข้ามาหมุนกระจกด้านผู้โดยสารขึ้น พร้อมกับยัดเศษผ้าอุดกันไว้ไม่ให้กระจกมันไหลย้อนกลับลงมา เป็นบริการเสริมที่น่าประทับใจเสียมากกว่าความรำคาญใจ ผมได้เรียนรู้ว่าถ้าเราไม่คาดหวังมากเกินไป เราก็จะท่องเที่ยวได้สุขสบายขึ้น  (แม้ว่าจริง ๆ จะลำบากอยู่บ้างก็ตาม) รถวิ่งผ่านหน้ามหาวิทยาลัยย่างกุ้ง มองเข้าไปเห็นหอ ซึ่งผมเดาเอาว่าเป็นหอระฆังของโบสถ์ รู้สึกอยากผ่านรั้วเข้าไปเดินเล่นมาก เคยถามคนขับแท็กซี่เมื่อครั้งก่อนว่า เป็นไปได้ไหมถ้าจะเข้าไปเดินเล่น และถ่ายรูปข้างใน คำตอบคือ ความเงียบ ที่แปลความหมายไม่ได้เลยว่า มันคืออะไร ผ่านทะเลสาบกลางเมือง เวียนไปใกล้ ๆ ชเวดากองแล้วตรงไปยังตลาดสก๊อต กระบวนการแลกเปลี่ยนเป็นไปอย่างรวดเร็ว ผมเดินเข้าไปในตลาดมองหาคุณลุงหน้าตาแขก ๆ แน่นอนว่าหาง่ายมาก แกนั่งอยู่แถว ๆ นั้นทั้งปีทั้งชาติ รับรองว่าหากแกสุขภาพยังดี แกก็จะยังทำหน้าที่ของแก อย่างซื่อสัตย์ อย่างนั้นอีกนาน เรทตอนนั้น 1050 (หรือ 1150) ต่อ 100 เหรียญ นับทีละ 10 ใบแล้วเย็บด้วยลวดเย็บกระดาษไว้ จากนั้นนับอีกรอบ โปร่งใสทั้งสองฝ่าย นับเสร็จครบจ่าย 100 เหรียญ แค่นี้ก็ทำให้กระเป๋าคาดเอวตุง กระบวนการทั้งหมดกินเวลาเพียง 10 นาที เสร็จแล้วแยกทางกัน ผมเดินออกมาอย่างตอนเดินเข้าไป ลุงแกนั่งคุยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฝนและระบบการจราจรของย่างกุ้งทำให้ผมรู้สึกลุ้นในใจว่าจะทันรถไหม เกิดเหตุอะไรขึ้นไม่รู้ จราจรปล่อยให้รถติดไฟแดงยาวเหยียด ไฟเขียวทีละแว้บ แต่สุดท้าย ผมก็กลับมาส่งยิ้มให้สาวขายตั๋ว เอากระเป๋าที่ฝากไว้ออกมาเตรียม อีก 16 ชั่วโมงผมก็จะอยู่ที่ อินเล แล้ว แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 53 23:46:13 จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:44:02

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ ๒ ขณะที่นั่งรอเวลารถออก บรรดาพ่อค้าแวะเวียนเข้ามาขายของ ยาอม ยาดม ยาหม่อง ขนม หนังสือพิมพ์ นิยาย และรายการหลังเดินเข้ามาชี้ชวนให้ผมซื้อ ผมเหล่ ๆ ดู เดาว่าเป็นนิยายและสุดท้ายก็ฮาแตกระหว่างคนขาย เมื่อรู้ว่า จะนอ นี้เป็น โยเดีย ... บ่ายวันนั้นของการเดินทางบนรสบัสอันคับแคบ บนรถเปิดเพลงพม่า วีดีโอพม่า ผมนั่งคู่คุณป้าไซส์บิ๊กที่เมารถตั้งแต่กิโลเมตรแรก โฮกฮากตลอดทาง จนทำเอาบางทีผมก็รู้สึกเมาไปด้วย คงเป็นอาการข้างเคียงน่ะครับ ที่นั่งไม่สะดวกสบายนักแต่ก็ไม่มีใครบ่นกันเลย ทุกคนยอมรับสภาพ นี่คือความสะดวกสบายมาตรฐานพม่าแล้ว รถเมล์ขาวคันนี้แวะจอดรับส่งผู้โดยสารตลอดทาง เพลงพม่าก็วนเวียนไปไม่รู้กี่รอบ โยเดีย ทนไม่ไหว เลยค้นหาวีซีดี ที่เตรียมเอามาส่งให้เพื่อน เปิดเปลี่ยนบรรยากาศ นับจากนั้น โลกบรรเทิงจากพี่เบิร์ด ก็เข้ามาแทนที่... เย็นวันนั้นรถจอดให้ผู้โดยสารทานข้าวเย็นหลังจากผ่านเมืองพระเจ้าบุเรงนองมาไม่ไกล ตองอูเป็นเมืองเล็ก ๆ ไม่มีบรรยากาศอย่างในผู้ชนะสิบทิศให้หวนคิดถึง ยกเว้นรูปปั้นบุเรงนองยืนจังก้า ท่ามกลางหญ้าที่ปกคลุมจนจะท่วมองค์อยู่แล้ว พอลงจากรถ จะเข้าไปหาโมฮิงก่าร้อน ๆ กิน แต่ทันใดนั้นตาไวเหลือบไปเห็นแม่ค้าเทผงวิเศษ ลงในหม้อหนึ่งห่อใหญ่ ๆ .... กลัวว่าผมจะร่วงก่อนวัย เพราะปริมาณมันเยอะ พม่าเขาไม่หวงผงชูรสครับ ไม่เชื่อลองชิมโมฮิงก่าดูได้ครับ  อร่อยทุกเจ้า โดยเฉพาะเจ้าที่ใช้ผงชูรสที่ขายกันแบบกระป๋อง ค่ำคืนเจอด่าน 2 ด่าน  รอบเที่ยงคืนเป็นด่านเดียวกับที่ตรวจตอนไปมัณฑเลย์ แตกต่างกันที่คราวนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่  ที่ทำเหมือนไม่เคยเจอนักท่องเที่ยว ทุกขั้นตอนมีเด็กรถช่วยบริการในฐานะคนพิเศษที่จ่ายมากกว่าชาวบ้าน อีกด่านเป็นด่านรอบดึก ๆ ใกล้ ๆ สามแยกเชว-ยอง แล้ว ถนนช่วงหลัง ๆ หลังจากแยกเข้าถนนที่ตรงไปยังตองจี  ค่อนข้างแคบและขรุขระ นี่ผมเดินทางตั้งแต่เที่ยง และมาถึงสามแยกเชว-ยองเอาตอนฟ้าสาง ตอนแรกถามเด็กรถว่า สามแยกที่ผ่านมาคือที่ที่ต้องลงไหมเขาบอกไม่ใช่ ที่ถามเพราะมองเห็นทะเลสาบอยู่ลิบ ๆ จากนั้นมาไม่ไกลเด็กรถก็บอกถึงที่ลงแล้ว ผมยกสัมภาระลง มีแท็กซี่เข้ามาเสนอราคา แต่แพงไปหน่อย  เลยได้รถเครื่อง ราคา 1000 จ๊าตไปส่งถึงที่พัก ซึ่งเล็งเอาไว้แล้ว จากปากทางถึงเกสเฮาส์ราคา 35 บาท  นับว่าคุ้มมากทีเดียว ดีกว่านั่งรอรถ 2 แถวที่ราคา 500 จ๊าต พอคุยกับเจ้าของที่พัก ดูห้อง  ตกลงราคา ได้ห้องราคา 10 เหรียญ บรรยากาสรอบเกสเฮาส์ร่มรื่นไปด้วยเหล่าดอกไม้ กุหลาบ หน้าวัว กล้วยไม้และนกที่ส่งส่งเสียงร้องจากในกรงใหญ่ ประกอบกับบรรยากาศบ้านไม้และปูนผสมกัน รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที แต่พอวางกระเป๋า ก็รู้สึกว่าปวดเมื่อยตัว โดยเฉพาะเท้าที่หย่อนมาตลอดทั้งคืน จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:48:51

ความคิดเห็นที่ 4 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:50:13

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ ๓ วันแรกหมดไปกับการเดินทาง พอได้ที่พักก็อาบน้ำอาบท่า กินแพนเค๊กราคา 3000 จ๊าต (มันก็ราว ๆ 100 บาทนั่นล่ะ) แล้วก็นอนอย่างกับว่าไม่มีเวลาในโลกนี้  ฟื้นตัวจากหลุมดำเมื่อบ่าย ๆ ถึงได้นึกขึ้นได้ว่า ตัวเองอยู่ต่างบ้านต่างเมืองน่าจะออกไปดูอะไรบ้าง แต่ความขี้เกียจก็หาข้ออ้าง อ้อนออดว่า คุณมีเวลาทั้งอาทิตย์เลยนะและเท้าของคุณมันโอเคแล้วหรือ อย่างไร...ผมก็ออกมาเดินริมคลองแล้วในบ่ายแก่ ๆ สำรวจตัวเมือง เมืองที่เรียกว่า "ยองเชว" ผมกำลังอยู่ในเขตทางใต้ของรัฐฉาน ดินแดนไทยใหญ่และชนเผ่าอื่น ๆ ของพม่า รอบ ๆ ยองเชว (หรือคนไทยเรียก ยองห้วย) และทะเลสาบอินเลมี ชาวอินทา อาศัยอยู่ ส่วนพื้นที่บนเขารอบ ๆ นั้นมีชาว ปะโอ (ต่องสู้ หรือ ต้องสู้) อาศัยอยู่ โดยยองเชวเป็นเมืองหลักที่มีการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้ามานาน ท้องฟ้าส่อแววอึมครึม ดูท่าว่าฝนจะตกในไม่ช้า ผมลัดเลาะไปตามท่าเรือขึ้นผัก แวะดูชาวบ้านจัดมะเขือเทศลงลังไม้ มะเขือเทศนับล้าน ๆ ลูกปลูกกันที่นี่ ผมเรียกมันว่า เมืองหลวงของมะเขือเทศ เขาปลูกมะเขือเทศในทะเลสาบนู่นเลย แล้วเก็บใส่เรือเอามาขึ้นฝั่งที่ยองเชว คัดแยกลงลังไม้ ขนขึ้นรถบรรทุก 10 ล้อ  ส่งต่อไปทั่วราชอาณาจักรพม่า นอกจากธุรกิจท่องเที่ยวในหน้าหนาวแล้ว ชาวอินทาก็ปลูกมะเขือเทศ มะเขือยาวเป็นรายได้หลัก นี่สำหรับชาวบ้านที่มีแปลงผักในทะเลสาบ สำหรับชาวบ้านที่ไม่มีพื้นที่ รายได้จากการทำบุหรี่ขี้โย ก็ทำให้คนในพื้นที่นี้มีอยู่มีกินมากกว่าชาวพม่าในเขตอื่น ๆ ที่ห่างไกลจากโลกภายนอก ...ต้องบอกว่าโลกภายนอกจริง ๆ พื้นที่รอบ ๆ ทะเลสาบชาวอินทาเขาปลูกข้าว ขณะที่เดือนกรกฏาคมบ้านเราข้าวเพิ่งตั้งต้น แต่ที่อินเลข้าวออกรวง พร้อมสำหรับเกี่ยวในอีกไม่กี่วัน ทั้งนี้เพราะฟ้าฝนที่ต่างกัน  เขาทำนากันตั้งแต่หัวปีเพราะมีน้ำและถ้าล่าช้าปลายตุลาคมน้ำจะหลากท่วมข้าว เลยต้องปรับไปตามสภาพ ดิน น้ำ อากาศ ชีวิตของชาวอินทาจากอดีตจนปัจจุบันเรียกได้ว่าเป็นชนเผ่าที่ปรับตัวเข้ากับธรรมชาติได้อย่างยอดเยี่ยม เปรียบเหมือนว่าได้เคล็ดวิชาจากบรรพบุรุษที่ถ่ายทอดกันมา เป็นเคล็ดวิชาการอยู่ร่วมกับธรรมชาติ และที่โดดเด่นคือ บัลเลย์บนเรือ หรือการพายเรือด้วยเท้า และการเกษตรในทะเลสาบ จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:52:41

ความคิดเห็นที่ 6 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:53:34

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ ๔ หากเดินลัดเลาะไปตามคลองที่ออกสู่ทะเลสาบ จะเจอหมู่บ้านเล็ก ๆ ชื่อว่า นันเต มีวัดเล็ก ๆ และพระพุทธรูปที่สร้างใหม่รายรอบด้วยเจดีย์หลายองค์ ขณะที่กำลังยืนถ่ายรูปบ้านเรือนริมน้ำ สาวพม่าพายเรือข้ามฝั่งมาทักทายชักชวน ให้ไปดูวิธีทำบุหรี่ขี้โย เจ้าตัวอุตส่าห์พายเรือข้ามคลองมาชวน ไฉนเลยแขกจะกล้าปฎิเสธ ผมลงเรือด้วยอาการเสียว ๆ กลัวว่าจะทำเอาเรือเธอโคลงจนคว่ำ แต่คนอินทาเกิดมาพายเรือเป็นก่อนเดินซะอีก ชำนาญกันทุกผู้ทุกคน...เด็กยันคนเฒ่าคนแก่ ผมนั่งดูเธอมวนบุหรี่ เธอมวนไม่ไวเท่าป้า และน้าที่นั่งมวนอยู่ใต้ถุนบ้านด้วยกัน บรรยากาสเย็น ๆ ริมคลอง มันน่าหลับสักงีบ เกือบจะหลุดปากของีบซะแล้ว งานมวนบุหรี่เหมือนจะง่าย ๆ แต่ก็ใช้เทคนิค และมีรายละเอียดอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่การจับไม้มวน การกรอกบุหรี่ พันใบตอง หรือแม้แต่การติดกาว ส่วนประกอบหลัก ๆ ของบุหรี่ขี้โยคือ ใบยาสูบจากมัณฑเลย์ แหล่งปลูกต้นยาสูบ กาบข้าวโพดแห้งเป็นเชื้อ และใบทะนะแพะที่ใช้พัน  ได้จากหมู่บ้านชาวปะโอบนเขา แม้ว่าเธอจะห่างหายจากการมวนบุหรี่ร่วม 10 ปีแต่ผมยังรู้สึกว่าเธอมีฝีมือดีทีเดียว ภาพที่เธอนั่งพับเพียบมวนบุหรี่ มันสร้างจินตนาการให้ผมนึกย้อนไปถึงอยุธยานู่นเลย จะมีสาวอยุธยาที่ต้องมามวนบุหรี่ให้นายพม่าบ้างไหม... เธอบอกผมว่า บ่ายแก่ ๆ ที่หมู่บ้านมีงานแห่ต้นเงินต้นเทียนสำหรับเทศกาลเข้าพรรษา เสียงฆ้อง กลอง ดังมาจากในหมู่บ้าน เธอพายเรือกลับไปส่งผมที่อีกฟาก บอกว่าเจอกันวันหลัง แล้วผมก็ตามขบวนแห่ของชาวบ้านเดินลัดทุ่งไปยังวัด เห็นศรัทธาแล้วก็ร่วมทำบุญกับชาวบ้าน คนพม่าไม่ว่าจะที่ไหน หากเป็นพุทธศาสนิกชน ศรัทธาในการทำบุญจะมาก ชนิดว่าบางทีก็ออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่ทั้งหมดก็เพราะความสุขนั่นเอง แต่ไม่ว่าจะมากจะน้อย เขาก็คิดกันว่า ขอให้ได้ทำได้ร่วมนั้นเป็นดีที่สุด จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:55:04

ความคิดเห็นที่ 8 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:56:31

ความคิดเห็นที่ 9 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:58:11

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ ๕ ขบวนแห่ดอกไม้ธูปเทียนไปยังวัด ประกอบด้วยฆ้อง กลอง และยังมีเกราะไม้ไผ่ เด็ก ๆ พากันสนุกสนานพอ ๆ กับผู้ใหญ่ที่สวมใส่ชุดใหม่สำหรับงานบุญเช่นนี้ และใบหน้าอิ่มบุญ  สาว ๆ โปรยยิ้มที่เป็นธรรมชาติและจริงใจ เมื่อเห็นคนแปลกหน้าเข้าร่วมขบวนแห่ หนุ่มอินทา บางคนคนคงแอบหมั่นใส้  แถมบางคนได้รับน้ำหรรษาไปบ้างเลยออกลีลา ฟ้อนรำสไตล์รัฐฉาน หากเคยเห็นชายไทยใหญ่ หรือพ่ออุ้ยทางเหนือรำแล้วคงพอนึกภาพออก เพราะลักษณะคล้าย ๆ กัน คือท่ารำประกอบท่าทางการต่อสู้แบบชายชาตรี รถสามล้อถีบถูกประยุกต์ตกแต่งให้เป็นรถขบวนแห่ประดับประดาด้วยดอกไม้ และมีเครื่องไทยทานผ้าอาบน้ำฝนที่จะถวายพระที่วัด พอเข้าเขตวัดก็แห่เวียนรอบเจดีย์สามรอบ ก่อนเข้าไปทำพิธีในศาลา มองไปทางไหนทุกคนมีใบหน้ายิ้มแย้ม อิ่มเอมกับบุญที่ได้ร่วมกันทำ และวันเดียวกัน สนามวอลเลย์บอลในวัดถูกใช้เป็นสนามแข่งขันระหว่างหมู่บ้านของวัยรุ่นทั้งสองหมู่บ้าน มันเป็นสนามดินธรรมดา  ผู้เล่นบางคนไม่สวมรองเท้าด้วยซ้ำ แต่เสียงเชียร์และฝีมือของผู้เล่นนั้นสุดยอดทีเดียว เท่าที่สังเกตุคนพม่าชอบเล่นกีฬา โดยเฉพาะตะกร้อ วอลเลย์บอล และฟุตบอล ไม่ว่าจะไปไหนในช่วงเย็นก็จะพบเห็นหนุ่มพม่าเหน็บโสร่งเตะตะกร้อเสมอ เมื่อมีการชุมนุม ย่อมมีพ่อค้าแม่ค้า ลักษณะคือชาวบ้านเอาของมาขาย บ้างทำขนม บ้างต้มถั่ว ต้มข้าวโพด วางขายกันสบาย ๆ ภาพแบบนี้ผมไม่ได้เห็นในบ้านเรานานมากแล้ว แต่สำหรับพม่าสามารถพบเห็น ได้เสมอ ๆ ในงานประจำปีหรือที่ชุมนุม หากเป็นช่วงเวลากลางคืน พ่อค้าแม่ค้าจะจุดเทียน หรือก่อไฟ เพราะรู้กันดีว่าประเทศนี้ไม่มีไฟฟ้าสำหรับประชาชน  แต่มีเหลือส่งขายประเทศเพื่อนบ้าน พอเจอบรรยากาศแบบนี้ทีไรผมก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปอุดหนุนและลองอาหารแปลก ๆ ขนาดว่าข้าวโพดต้มธรรมดายังอร่อยเลย เสียงปรบมือ เสียงเชียร์ของสาว ๆ ทำให้หนุ่ม ๆ นักกีฬาพากันทุ่มพลังสุดแรงเกิด เกมจบลงด้วยมิตรภาพ ผู้คนทะยอยกลับบ้าน พร้อม ๆ กับพระอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลง เมฆฝนดำทะมึนหอบฝนไปตกที่ภูเขาที่อยู่รอบ ๆ ทะเลสาบ แสงแดดยามเย็นส่องกระทบละอองน้ำในอากาศสร้างรุ้งสีสันสดสวยโดดเด่นขึ้นมากลางทุ่งนา ช่างเป็นภาพที่ตรึงตาตรึงใจเหลือเกิน ธรรมชาติน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก และที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าคือ เมฆที่อึมครึมไม่เคยหอบฝนมาตกในบริเวณที่ผมต้องไปเลย หรือจะเป็นด้วยบารมีพระผ่องตองอู กลางทะเลสาบนู่นเป็นผู้ดลบันดาล หรือจะเป็นพระอุปคุตที่เคารพของผู้คนรัฐฉาน ขากลับ ขณะเดินลัดคันนา ผ่านหมู่บ้าน ได้ยินเสียง มีเหง่ หญิงสาวที่เจอตอนกลางวันเรียก หันไปตามเสียง เธอตามมาชวนให้แวะไปเยี่ยมบ้านน้าสาว เลยตามเธอไป เจ้าบ้านยกน้ำชามาให้ดื่ม พร้อมทั้งเม็ดทานตะวันคั่ว รอบ ๆ อินเลมีสวนทานตะวันอยู่บ้าง ซึ่งกำลังเบ่งบานพร้อมแก่การเก็บเกี่ยว การได้พูดคุยกับคนพื้นที่ทำให้ได้เห็นภาพของทะเลสาบแห่งนี้  และที่สำคัญทำให้เราเข้าใจอะไร ๆ มากขึ้น มีเหง่ ทำหน้าที่เป็นนักเล่าเรื่อง ส่งต่อเรื่องต่าง ๆ ด้วยภาษาอังกฤษที่สมบูรณ์แบบ ผมอดทึ่งไม่ได้ในความพยายามของผู้หญิงอย่างเธอที่มากด้วยความสามารถ วันรุ่งขึ้นเธอจะทำหน้าที่สอนภาษาอังกฤษให้กับเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน ในช่วงเย็น ๆ หลังเลิกเรียน ผมบอกกับเธอว่าถ้าว่างจะแวะมาเยี่ยม เม็ดทานตะวันหมดไปเกือบถ้วย ชาหมดไปค่อนกา ผมขอลากลับก่อนที่เจ้าบ้านจะชวนร่วมวงอาหารเย็น กระนั้นคุณยายที่กำลังง่วนกับเตาไฟก็บอกให้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน แม้ว่าจะบอกปฏิเสธไป คุณยายก็ยังแซวเอาว่า รังเกียจกับข้าวบ้าน ๆ หรืออย่างไร  ต้องอธิบายกันยกใหญ่ แม้ว่าครอบครัวนี้จะยากจน มีอาหารธรรมดา น้ำพริก ผักลวก  แต่น้ำใจนั้นเปี่ยมล้น จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:00:10

ความคิดเห็นที่ 11 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:01:41

ความคิดเห็นที่ 12 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:04:45

ความคิดเห็นที่ 13 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:06:02

ความคิดเห็นที่ 14 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:07:30

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ ๖ ล่องทะเลสาบ ค่ำคืนแรกในยองเชวบนเตียงนุ่ม ๆ อากาศเย็นสบาย บวกกับอาการเหนื่อยค้าง  ทำเอาผมตกหลุมดำ ตื่นเช้าแทบจะไปไม่ทันนัดที่ท่าเรือ เพราะนัดกับคนขับเรือหางยาว ไว้เพื่อออกไปล่องทะเลสาบ โดยมีเป้าหมายไกลสุดที่ ตลาดนัดอินเตง  เป็นตลาดนัดที่เวียนไปตามหมู่บ้านต่าง ๆ รอบ ๆ ทะเลสาบทุก ๆ 5 วัน โดยเหมาเรือตลอดทั้งวันด้วยราคา 1200 จ๊าต เป็นราคาที่พอใจทั้งสองฝ่ายแต่อย่าถามนะว่าคนอื่นจ่ายมากน้อยเท่าใด เรือออกจากคลองมุ่งหน้าออกไปทางทะเลสาบ ยามเช้าบรรดาชาวอินทาต่างพากันบรรทุกพืชผักลงเรือเข้ามาขึ้นท่าเพื่อขนใส่รถต่อ แต่ก็มีเรือโดยสารของชาวบ้านที่มุ่งหน้าออกทะเลสาบไปยังตลาดนัดอินเตงเช่นกัน ภาพผืนน้ำที่กว้างใหญ่ยามเช้า เงียบสงบท่ามกลางขุนเขาที่โอบล้อม ชาวอินทาบางคนกำลังตักเอาสาหร่ายในน้ำใส่ท้องเรือเพื่อนำไปเป็นปุ๋ยสำหรับแปลงผักลอยน้ำ ลมเย็น ๆ พัดปะทะหน้า คนขับเรือพยายามชลอเรือเหมือนกับรู้ใจเราว่าต้องการเก็บภาพ ทั้งภาพวิถีชีวิตของผู้คน และหมู่บ้านที่รายรอบทะเลสาบ   รวมไปถึงรีสอร์ทหรูที่ตั้งยื่นเข้ามาในทะเลสาบ เรือผ่านหมู่บ้านต่าง ๆ แล้วเข้าไปจอดริมวัด มิงกะลา เพื่อให้ขึ้นไปดูสินค้าของ กระเหรี่ยงคอยาว หรือปะหล่อง น่าแปลกใจที่ชาวปะหล่องลงมาทำมาค้าขายให้คนถ่ายรูปถึงที่นี่เลย หลังจากชมสินค้าผมข้ามฝั่งเดินชมวัดเก่า ๆ ดูบ้านเรือนของชาวบ้านที่ปลูกกันด้วยไม้ ยกพื้นสูงจากน้ำหรือดินและมีสองชั้น โอ่โถง พร้อมหน้าต่างที่มีมากมาย เป็นลักษณะบ้านที่แปลกตาน่าสนใจ และส่วนมากชาวอินทาก็ปลูกบ้านลักษณะนี้ หากบ้านไม่ได้อยู่ในทะเลสาบ ก็จะมีคลองขุดเชื่อมต่อเป็นเส้นทางสัญจรไปมา เช้านั้น แม่ลูกสอง กำลังแจวเรือขายปลาที่พึ่งจับได้ เธอร้อยปลา 4-5 ตัวด้วยต้นหญ้า  ร้องขายปลาไปตามบ้านแต่ละหลัง มีคนบอกว่าปัจจุบันปลาในทะเลสาบอินเลหายากและตัวเล็กลงเพราะการเปลี่ยนแปลงของทะเลสาบที่มีเรื่อยมา ตามประสาคนที่ไม่เคยมีบ้านริมคลอง แจวเรือไม่เป็น ภาพธรรมดา ๆ แบบนั้น จึงสร้างความตื่นเต้นน่าสนใจอย่างมาก มันเหมือนตลาดน้ำจริง ๆ แต่ตลาดน้ำนี้...มีแม่ค้าเพียงคนเดียว ที่ลานวัด เณรตัวเล็ก ๆ กำลังช่วยกันถอนถั่วลิสง เป็นงานที่สนุกสนานเฮฮา หยอกล้อกันพลาง เล่นไปพลาง เณรเล็ก ๆ เหล่านี้คือเด็ก ๆ ในชุมชนที่ชาวบ้านพากันส่งให้บวชเมื่อวัยมาถึง ศาลาวัด หรือศาลาการเปรียญของวัดมีสองชั้นเป็นส่วนมาก ทำจากไม้ และโล่งกว้างขนาดจุคนได้เป็นพัน ๆ พื้นที่ชั้นล่างใช้สำหรับเก็บของ ส่วนชั้นบนเก็บพระพุทธรูปเก่าแก่ และที่จำวัดสำหรับพระ ออกจากวัด เรือมุ่งหน้าไปตามคลองเล็ก ๆ ที่ผ่านทุ่งนา บางช่วงมีสะพานข้ามคลอง พอให้รู้สึกหวาดเสียวตอนเรือลอดช่องเสาใต้สะพาน ชาวบ้านเดินริมคลอง แบก หาบ ตระกร้าไม้ไผ่สานมุ่งหน้าไปยังตลาดนัด จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:09:23

ความคิดเห็นที่ 16 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:11:29

ความคิดเห็นที่ 17 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:13:00

ความคิดเห็นที่ 18 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:16:34

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ ๗ พอเรือเทียบท่า คนขับบอกจะรอแถว ๆ ท่าเรือ  อยากกลับเมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมา เมื่อเห็นตลาดนัดอินเตงในคราวแรก ใจมันบอกขึ้นมาทันทีว่า นี่ล่ะคือสิ่งที่อยากดู ภาพชาวปะโอในชุดดำโพกหัวด้วยผ้าลายหมากรุกแดงดำ เดินจับจ่าย ซื้อขายของบนพื้นหญ้าโล่ง และเจ้าประจำนั่งอยู่ในศาลาใต้หลังคามุงตองตรึงหรือสังกะสี  ทำให้นึกถึงตลาดแบบโบราณในหนังจักร ๆ วงศ์ ๆ ชาวเขาเผ่าปะโอลงดอยมาซื้อข้าวของ ส่วนใหญ่จะเดินหรืออย่างดีก็ใช้เกวียนเทียมวัวเป็นพาหนะ และอาจจะมีรถสมัยสงครามโลกสักคัน สำหรับบรรทุกสินค้า สินค้าที่นำมาวางขายล้วนแต่เป็นของใช้ในชีวิตประจำวัน และของกิน แม่ค้าชาวปะโอชี้ชวนให้ซื้อมะม่วงพันธุ์พม่า เธอทำท่าทางประกอบการขายด้วยสาธิตการเคี้ยวมะม่วงทั้งเปลือก มะม่วงพม่านั้นขึ้นชื่อว่าเปรี้ยวได้ใจทีเดียว ผมเดินสำรวจแทบจะทุกเพิงเพื่อหาปลาเป็น ๆ อยากจะซื้อไปปล่อยแต่ก็หาไม่เจอ น่าแปลกใจที่ไม่มีเนื้อสัตว์ป่า หรือแม้กระทั่งปลาวางขายเลย ส่วนมากเป็นพืชผัก และที่น่าจะขายดิบขายดี คือเต้าหู้ เต้าหู้ของรัฐฉานนั้นขึ้นชื่อว่าอร่อยเป็นที่ร่ำลือ มีเมนูอาหารมากมายที่ทำมาจากน้ำเต้าหู้ ในตลาดนัดวันนั้น แม่ค้านำเต้าหู้มาวางหน้าร้าน ลูกค้าแต่ละร้านนั่งกันจนแทบไม่เหลือที่ว่าง กระทะไม่เคยว่าง  แม่ครัวไม่เคยได้วางมือ นอกจากนี้ ข้าวเกรียบแผ่นโตก็เป็นของกินเล่นที่ราคาถูกมาก รสชาดใช้ได้ คนขายเขาจะหาบมาขาย โดยใส่ในตระกร้าสานขนาดใหญ่ คลุมด้วยพลาสติก ขายกันแผ่นละ 10 จ๊าตเท่านั้นเอง ปกติขายทีละ 10 แผ่น หากซื้อคนขายจะหยิบไม้ไผ่เหลาแทงกลางแผ่นแล้วร้อยทั้งสิบแผ่นให้ลูกค้าหิ้วกลับบ้าน ผมลองซื้อกิน 5 แผ่น เคี้ยวเล่น ๆ รสชาด เค็ม ๆ ชาวบ้านแนะนำให้กินกับขนมที่ทำมาจากเต้าหู้ซอย นอกจากตลาดนัดอินเตงที่มีสีสันและชีวิตชีวาแล้ว ที่นี่ยังมีวัดที่มีเจดีย์เป็นร้อย ๆ วัดดังกล่าวค่อนข้างเก่าแก่และเป็นหนึ่งในไฮไลท์ของการเที่ยวอินเล เจดีย์มากมายอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม หากขึ้นไปมองจากเนินเขาอีกลูก จะเห็นภาพมุมสูงของวัดอินเตงและเหล่าเจดีย์  แถมวิวทะเลสาบอินเลเป็นแบคกราว์น ตลาดนัดอินเตงเริ่มวาย ชาวปะโอทะยอยกลับบ้านบนดอย แต่ละคนแบกเกี๋ยงไว้ข้างหลัง ข้างในมีข้าวของที่พึ่งซื้อ อีกฟากหนึ่งของตลาดมีถนนตัดลัดเลาะผ่านหมู่บ้าน ผ่านไปยังภูเขาอีก 2 ลูกที่มีเจดีย์ให้ไปสำรวจ ผมไม่ยอมพลาดโอกาสจึงเดินตามทางเกวียนมุ่งหน้าไปยังเจดีย์ เห็นหญิงชาวบ้านกำลังเทินชามบนศรีษะ  เข้าไปดูใกล้ ๆ ปรากฏว่าในชามคือทราย เขากำลังพากันขนทรายจากตีนเขาขึ้นไปไว้ในวัดบนเขา   เห็นความพยายามแล้วรู้สึกถึงศรัทธาของชาวบ้านจริง ๆ อาคารและเจดีย์บนเขาน่าจะเป็นสำนักสงฆ์มากกว่าวัด พอไปถึงเห็นชาวบ้านทั้งเด็กและผู้ใหญ่กำลงนั่งกินข้าวเกรียบกับเต้าหู้ซอยที่ปรุงรสเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อเรียกเข้าไปนั่งข้างในศาลา พร้อมกับชวนให้ร่วมวงกินข้าวกับชาวบ้าน ชาวบ้านก็ร่วมใจกันชวนเป็นสิบปาก  เลยต้องฉลองศรัทธา ชิมข้าวเกรียบกับเต้าหู้ซอย รสชาดใช้ได้เลยล่ะ  ไม่รู้ว่าตอนนั้นมันหิว หรืออย่างไรกันแน่ ผมพยายามสื่อสารกับชาวบ้านด้วยภาษาพม่าเท่าที่จะนึกคำศัพท์ได้ ประกอบกับภาษากาย มันเป็นเรื่องที่ใช้เวลาอย่างมากสำหรับการสื่อสารกันให้เข้าใจ โดยเฉพาะเมื่อถึงคำว่า ล๊อตเตอรี่ หรือหวย หนึ่งในชาวบ้านถามผมว่าหวยงวดหน้าจะออกอะไร ใบ้ให้หน่อย กว่าจะเข้าใจว่าเขาต้องการสื่ออะไรก็เล่นเอาเหนื่อย และที่เหนื่อยยิ่งกว่าคือการใบ้หวยนี่ล่ะ ก็เล่นขอกัน เลขท้าย 3 ตัวกันเลย เมื่อนึกไม่ออกผมก็หยิบแบงค์พันจ๊าตออกมา พร้อมกับบอกว่าจะบริจาคให้วัด หากอยากได้ 3 ตัว  ก็ดูเอาที่ธนบัตรแล้วกัน ทุกคนตื่นเต้นกันใหญ่แม้แต่หลวงพ่อเองก็ยังเข้ามามุง พอออกปากล่ำลา หลวงพ่อหยิบเอาสมุดเยี่ยมมาให้ลงชื่อและข้อความ เมื่อเห็นข้อความจากนักท่องเที่ยวแล้วก็ต้องร้อง โอ้โห มีมากจริง ๆ ก่อนออกจากศาลา โบกมืออำลาทุก ๆ คน หวังว่าคงจะรวยกันถ้วนหน้า (หวยพม่า พึ่งพาหวยไทย) ในงวดที่จะถึง นับว่า อิ่มท้อง อิ่มตา อิ่มใจ กับอินเตง คนขับเรืออดแปลกใจไมได้ ที่ลูกค้าหายไปนานขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่ ตลาดนัดวายไปเรียบร้อยแล้ว ผมตัดบท ด้วยการถามกลับไปว่ากินข้าวหรือยังครับ แล้วเราก็ลงเรือมุ่งหน้าต่อไปยัง วัดผ่องตองอู และชุมชนในทะเลสาบอินเล จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:18:23

ความคิดเห็นที่ 20 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:20:13

ความคิดเห็นที่ 21 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:21:34

ความคิดเห็นที่ 22 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:23:35

ความคิดเห็นที่ 23 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:26:55

ความคิดเห็นที่ 24 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:28:16

ความคิดเห็นที่ 25 แวะมาเยี่ยมก่อน... อ่านไม่ทัน เดี๊วพรุ่งนี้มาอ่านต่อค่ะ... ปล...คราวหน้า ถ้าจะได้เจอกัน  สะพายย่ามใบนี้มาอวดบ้างนะคะ อิอิ จากคุณ : แตงไทยใส่น้ำแข็ง เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:30:00

ความคิดเห็นที่ 26 ตอนที่ ๘ ข้อดีของการเป็นผู้เช่าเหมาลำโดยลำพัง นอกจากจะได้รับลมเย็น ๆ เต็มที่แล้ว ยังไม่ต้องกังวลเรื่องเวลาและอยากแวะที่ไหนก็เพียงบอกกับคนขับเรือ ทุกชุมชนในทะเลสาบล้วนมีวัดประจำชุมชน และวัดเหล่านั้นสวยงามอย่างยิ่ง บ้านเรือนในทะเลสาบเองก็ทำให้ผมหลงใหล มีมนต์เสน่ห์และเปี่ยมด้วยชีวิต ชาวบ้านยังคงอยู่กับทะเลสาบ อาบน้ำในทะเลสาบ จอดเรือใต้ถุนบ้าน ไม่ผิดเลยที่เขาว่ากันว่า ลูกอินเลพายเรือเป็นกันตั้งแต่เล็ก หากสามารถพักค้างคืนตามบ้านชาวบ้านได้  ผมคงมานอนซึมซับบรรยากาศอินเล เป็นแรมเดือนแรมปีแน่ ๆ วิถีชีวิตของผู้คนที่เป็นลูกอินเลทำให้คนข้างนอกอยากรู้จัก นอกจากความงามของทะเลสาบแล้ว ยังมีวัฒนธรรมที่โดดเด่น โดยเฉพาะประเพณีแห่พระผ่องตองอู หรือพระบัวเข็ม 5 พระองค์รอบทะเลสาบในเทศกาลออกพรรษา วัดผ่องตองอู ตั้งอยู่กลางทะเลสาบอินเลมีลักษณะเป็นเกาะ เป็นวัดคู่บ้านคู่เมือง และขึ้นชื่อว่าเป็นพุทธศาสนิกชนคนรัฐฉาน ครั้งหนึ่งของชีวิตจะต้องมากราบไหว้พระพุทธรูปบัวเข็มทั้ง 5 องค์ให้ได้ ซึ่งพระพุทธรูปทั้งห้าได้รับการปิดทองทั่วทั้งองค์จนปัจจุบันมองไม่เห็นองค์พระ  มีเพียงรูปทรงกลม ๆ นิ่ม ๆ เท่านั้น พระผ่องตองอูประดิษฐานบนแท่นกลางศาลาที่ออกแบบให้มีเจดีย์ขนาดใหญ่ครอบศาลาไว้อีกที ผู้คนจากมากมายทุกสารทิศพากันมาร่วมงานพิธีในช่วงเทศกาล แม้ในวันธรรมดาก็มีผู้คนมากราบไหว้อยู่เนือง ๆ  ผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในบริเวณพระพุทธรูป จึงต้องฝากหนุ่ม ๆ ให้ช่วยนำทองคำเปลวไปปิดให้  แล้วผมก็อาสาทำหน้าที่แทนเธอเหล่านั้น บ่ายคล้อย ท้องฟ้ายามบ่ายอึมครึมไปด้วยเมฆดำ ผมยังคงรอดพ้นจากฝนมาได้อีก เรือบ่ายหน้าออกจากวัดผ่องตองอู ล่องไปตามหมู่บ้านริมทะเลสาบ คนขับเรือแวะจอดที่บ้านช่างตีเหล็ก คงจะเป็นไปตามโปรแกรมบ้าง นอกจากนี้ก็พาจอดแวะตามหมู่บ้าน บรรยากาศแบบนี้ อยากให้เรือหางยาวลำนี้กลายเป็นเรือแจว อย่างที่ชาวบ้านใช้กัน แปลงมะเขือเทศลอยน้ำมีให้เห็นเป็นช่วง ๆ หลักไม้ไผ่ปักลงบนแปลงเพื่อยึดต้นมะเขือเทศเมื่อโต แต่ตอนนี้มันดูเหมือนหลักเหล่านี้กำลังค้ำฟ้า ค้ำเมฆเทา ๆ ที่กำลังถล่มลงสู่ทะเลสาบ ชาวอินทายังคงพายเรือไปตามร่อง ตามแปลงมะเขือเทศ ผมบอกให้คนขับเรือชะลอตรงริมแปลง  แล้วขอลองขึ้นไปเหยียบบนแปลงลอยน้ำดู ปรากฏว่า มันนุ่มนิ่ม เหมือนหญ้าแห้งลอยน้ำ มันเป็นหญ้าจริง ๆ ครับ เป็นหญ้าลอยน้ำ ที่เขาเอาดินเอาสาหร่ายวางทับอีกที คำนวณดูแล้วน้ำไม่ลึกเท่าไหร่ ตะวันจวนจะลับฟ้า คนขับเรือบอกว่ายังไม่ได้ไปวัดแมวกระโดดกันเลย แล้วเราก็ออกเดินทางต่อไปยังวัดที่แมวไม่ยอมกระโดดอีกแล้ว พวกมันคงเหนื่อยมาทั้งวันกับการกระโดดไปมาให้นักท่องเที่ยวดู พอไปถึงจึงเห็นแต่แมวนอนขี้เกียจอยู่บนศาลา พระเองก็ไม่รู้หายไปจำวัดที่ไหน แต่วัดแห่งนี้มีพระพุทธรูปแบบพม่าที่สวยงามมาก และยิ่งซุ้มพระที่แกะสลักมาจากไม้ประดับประดาด้วยกระเบื้องสี เห็นแล้วอดทึ่งกับงานฝีมือโบราณที่ละเอียดละออหาที่เปรียบได้ยาก งานไม้แกะสลักแบบนี้เคยเห็นที่แม่ฮ่องสอนแต่ฝีมือของฝั่งพม่าสวยกว่าหลายชั้น ความสงบเงียบในยามเย็น เมฆสีเทา และระเบียงทางเดินไม้ที่ทอดไปยังท่าน้ำของวัด พอมองแล้วมันทำให้รู้สึกเหงาชอบกล บรรยากาศมันเหมาะกับการกระโดดน้ำเล่น แต่ในบางเวลาก็สร้างความเหงา ทางเดินที่ทอดตัวไปยังหอไตรก็เช่นกัน ช่างของที่นี่ออกแบบวัดได้งดงาม คลาสสิคเหลือเกิน ขนาดที่ทำเอาอยากนอนค้างที่วัด ซึมซับบรรยากาศแบบอินเลของแท้ เสียดายที่ไม่เห็นหลวงพ่อไม่อย่างนั้นคงขอบวชสักวันสองวันแล้ว อีกด้านของวัด พ่อค้าแม่ค้าเริ่มเก็บข้าวของลงกล่อง แล้วพายเรือกลับบ้าน เจ้าแมวน้อยตัวหนึ่ง นั่งเหม่อลอยที่ท่าน้ำลงเรือ ตาจ้องมองไปไกลเหมือนกับว่ามันกำลังรอคู่ให้กลับมายังบ้าน หรือไม่อย่างนั้นมันก็คงปลีกตัวออกจากหมู่พวกที่นอนผ่อนอารมณ์อยู่บนศาลา เป็นแมวที่มีความสุนทรีในหัวใจ ผมลงเรือด้วยความอาลัย เห็นเด็ก ๆ พายเรือด้วยเท้าผ่านหน้าไปยิ่งทำให้มีความอยากที่จะอยู่นาน ๆ นี่... ผมยังไม่เต็มอิ่มกับบรรยากาศเลย พระอาทิตย์ก็มาสะกิดซะแล้ว คนขับสตาร์ทเครื่องหันหัวเรือมุ่งออกสู่ทะเลสาบ วิ่งตัดกลางทะเลสาบสู่ ยองเชว ... หนึ่งวันในทะเลสาบอินเลช่างหมดไปไวจริง ๆ คืนนั้นผมรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับผม ใบหน้าที่โดนลมมาทั้งวันเริ่มจะออกอาการแสบ ๆ และในวันต่อมาผมก็ต้องทนแสบหน้าเพราะอาการลมตีหน้า และแดด (ที่มองไม่เห็น) เผาไหม้ ผลคือหน้าลอกครับ  ผมลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย ไม่มีการเตรียมตัวอะไรทั้งสิ้น จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:30:56

ความคิดเห็นที่ 27 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:32:34

ความคิดเห็นที่ 28 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:33:44

ความคิดเห็นที่ 30 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:38:23

ความคิดเห็นที่ 31 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:39:24

ความคิดเห็นที่ 32 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:42:55

ความคิดเห็นที่ 33 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:43:50

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนที่ ๙ หลังจากที่ออกตะลุยทะเลสาบตลอดทั้งวัน นั่งเรือให้ลมตีหน้า ท้องฟ้าอึมครึม ครึ้ม ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่กลับทำให้เกิดอาการแสบหน้าในวันต่อมา แล้วหน้าก็ลอกเป็นสะเก็ด ๆ นึกแปลกใจตั้งแต่ตอนที่เห็นชาวบ้านนั่งเรือแล้วเอาร่มบังลมแล้ว ค่ำคืนที่สองที ทีควู้ดเกสเฮาส์ แม้ที่นอนจะนุ่มแต่กว่าจะหลับลงก็ดึก เพราะเสียงที่ดังรบกวน เพราะเป็นช่วงวันเข้าพรรษา บรรดาพ่อเรือนชาวพม่าและผู้เฒ่าของแต่ละคุ้ม พากันไปวัดและสวดมนต์ เสียงสวดผ่านเครื่องขยายเสียงดังไปทุกทิศทุกทาง  การสวดในพิธีสำคัญ ๆ เช่นนี้มีติดต่อกันหลายวันหลายคืน โดยมีคุณลุง ๆ มาผลัดเปลี่ยนกันตลอดเวลา ตอนแรกที่ได้ยินทำให้นึกถึงเสียงสวดจากสุเหร่า แต่พอฟังให้ชัดมันเป็นภาษาบาลี  ก็เลยถึงบางอ้อว่ามาจากวัดนั่นเอง คืนหนึ่งหลังจากนั่งทานข้าวใต้แสงเทียนเพราะไฟดับ หนุ่มเจ้าของร้านเข้ามานั่งคุยด้วย เราคุยกันหลายเรื่องตั้งแต่เรื่อง นายพลอองซาน ยันเรื่องเสียงสวด เขาเล่าให้ฟังว่าบ้านที่อยู่ใกล้วัดอย่างบ้านเขาพอถึงช่วงเทศกาลทางศาสนาแบบนี้แทบจะไม่ได้หลับได้นอน เพราะเสียงสวดมนต์ที่ดังกังก้องกังวานไปไกล ชนิดไม่เลือกช่วงเวลาแบบนี้ บางคนถึงกับหอบลูกหอบหลานหลบไปนอนบ้านญาติที่อยู่ห่างวัดเพราะนอนที่บ้านตัวเองหลับไม่ลง " คนที่มาสวดนี่ บางคนมาเพื่อแสดงตัว เอาหน้ากับคนของรัฐบาล" หนุ่มเจ้าของร้านเล่า นัยว่าถ้าคุณมาสวดคุณจะได้เป็นตัวแทนของคนในชุมชน และในอนาคตหากรัฐบาลอยากได้ตัวแทนทำอะไรสักอย่าง คนเหล่านี้ก็จะมีสิทธิ์ก่อนใครเนื่องจากผลงานเข้าหูเข้าตา " คุณหมายถึง คนที่มาสวดนี่ไม่ได้มาด้วยใจกันทุกคนอย่างนั้นหรือ" หลายคนมาเพื่ออยากได้อำนาจ อยากมีหน้ามีตา มีชื่อ ผมไม่เชื่อเขาทั้งหมด แต่ที่เขาเล่ามาก็น่าคิดเช่นกัน จะยังไงก็ตามเสียงสวดมนต์ก็ดังติดต่อกันทั้งวันทั้งคืนตลอดสัปดาห์ โดยเฉพาะที่วัดใหญ่ ๆ ส่วนวัดเล็ก ๆ บางแห่งก็ไม่มีการสวดมาราธอนอย่างที่ว่า จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:46:06

ความคิดเห็นที่ 35 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:47:07

ความคิดเห็นที่ 36 ตอนที่ ๑๐ พอรู้ว่าเช้าวันพรุ่งนี้เป็นคิวของตลาดนัดที่ยองเชว แม้อยากนอนต่อแต่ก็ไม่อยากพลาดอะไรสำคัญ ๆ เลยลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา สะพายย่ามเดินไปตลาดนัดที่อยู่กลางเมือง ชาวบ้านเดินหิ้วตะกร้า บางคนปั่นจักรยาน เป็นบรรยากาศที่คึกคักก่อนเทศกาลเข้าพรรษาที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วัน พอเดินใกล้จะถึงตลาดก็เห็นบรรดาพ่อค้าแม่ค้าวางของขายกันจนล้นออกมานอกตลาดกินพื้นที่ริมถนน ผัก ผลไม้ ดอกไม้ ดูจะมีจำนวนมากที่สุด ใคร ๆ ก็เลือกเอาดอกไม้สวย ๆ หยิบใส่ตะกร้าของตัวเอง เพื่อนำกลับไปบูชาพระ ผู้คนที่จับจ่ายซื้อของในตลาด เดินหิ้วตะกร้าพลาสติกเบียดเสียดกันจนแทบจะขยับไม่ได้ แม่ค้าทั้งกวักทั้งร้องเรียกลูกค้า ให้มาเลือกซื้อสินค้าของตน นี่คือลาดนัดที่คึกคักอีกแห่งหนึ่ง และเมื่อลูกค้าเลือกสินค้าได้แล้ว แม่ค้าก็จะจัดการกับสินค้า ไม่ว่าจะ มัด ห่อ สารพัดวิธี แล้วยื่นให้ลูกค้า เพราะส่วนใหญ่ไม่มีถุงพลาสติกหูหิ้วใส่ของให้ อย่างดีก็ห่อด้วยใบตอง หรือผูกด้วยตอกไม้ไผ่ คนซื้อก็เพียงใส่ในตะกร้า ดูแล้วก็ไม่มีใครสนใจว่าจะมีถุงพลาสติกให้หรือเปล่า ผมวนเวียนอยู่ในตลาดหลายรอบ เดินดูชาวบ้านเลือกซื้อของ ดูแม่ค้าร้องเรียกลูกค้า รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กที่สนใจใคร่รู้กับสิ่งแปลกตา แม่ค้ามะพร้าวตกแต่งลูกมะพร้าวก่อนขาย มะพร้าวเหล่านี้เขาจะเอาไปไหว้นัตประจำบ้าน ซึ่งคล้าย ๆ เป็นเครื่องเซ่นไหว้ที่ขาดไม่ได้ ส่วนในบรรดาของไหว้พระ จะมียอดต้นหว้ารวมอยู่ด้วย ยอดหว้าอ่อนสีเขียว สีน้ำตาล คือสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตประจำวันของชาวพม่า เพราะเขาเชื่อกันว่า ต้นหว้า เป็นต้นไม้ที่เป็นสัญลักษณ์ของความสำเร็จ จึงนิยมนำใบและยอดมาไหว้พระขอพร ตามบ้านเรือนหรือไร่นา มีการปลูกต้นหว้าด้วย และต้นหว้าก็นำความสำเร็จมาให้กับหลายคนเพราะความต้องการยอดหว้าที่มีตลอดทั้งปี ทำให้มีการชำต้นหว้าเพื่อที่จะได้มียอดไว้ขายเรื่อย ๆ ข้างในตลาดยังมีของกินแบบชาวฉานด้วย เป็นเมนูที่ใคร ๆ ก็สั่ง และขายดีจนที่นั่งไม่ว่างเลย ในบรรดาขนม ของขบเคี้ยว ผมลองชิมบางรายการ มีอยู่สองอย่างที่เห็นคนมุงเยอะ ๆ นึกเองว่าคงจะอร่อยเพราะอะไรที่คนกินเยอะ ๆ น่าจะมีอะไรดี ๆ อยู่บ้าง ผมต่อคิวสั่งจากแม่ค้าที่นั่งยอง ๆ กับพื้น คนขายตักแล้วห่อใบตองให้อย่างดี พอกลับมาถึงที่พักเปิดห่อดูปรากฏว่าเป็นถั่วเหลืองนึ่งเค็ม กับถั่วหมักสำหรับทำน้ำพริก มันไม่ใช่ขนมหวานอย่างที่นึกไว้ ทั้ง ๆ ที่หน้าตาก็คล้าย ๆ ถั่วสองห่อเลยต้องยกให้แม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวฉานไป สาย ๆ ตลาดนัดก็เริ่มวาย ชาวบ้านพากันกลับ ส่วนใหญ่ที่บ้านไกลก็ปั่นจักรยานกันมา มีบ้างที่มีรถมอเตอร์ไซด์ใช้ เลยได้เห็นบรรยากาศชาวบ้านปั่นจักรยาน หอบหิ้วข้าวของเต็มท้ายรถ ผมกลับมาถึงห้องพักก็ลองชิมขนมที่ซื้อมา ยังไม่อิ่มก็ออกไปหาก๋วยเตี๋ยวฉานกินอีก รสชาดดีเพราะผงชูรส ตามสไตล์อาหารพม่า ซึ่งตามร้านอาหารส่วนใหญ่จะใส่ผงชูรส ชนิดคนที่ไม่ค่อยได้กินรู้สึกคอแห้งไปเลย แต่สำหรับคนที่มีมันในสายเลือดแล้วอาจจะรู้สึกขาดไปหากว่าวันไหนปริมาณผงชูรสต่ำกว่าระดับปกติ เป็นข้อควรระวังสำหรับคนที่ไม่กินผงชูรส เข้าร้านอาหารพม่าอย่าลืมเน้นย้ำว่า ไม่ใส่ผงชูรส "อะโฉ่ม่ง มะแท่ะบ่าบู๊ " จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:51:43

ความคิดเห็นที่ 37 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:53:30

ความคิดเห็นที่ 38 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:55:31

ความคิดเห็นที่ 39 ... จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 00:57:39

ความคิดเห็นที่ 40 เขาเขียนไว้เพียงเท่านี้ ก็หยุด ปีนี้เห็นเขาจองตั๋วไปเยือนพม่าอีกครั้ง การเดินทางเพียงลำพัง และความสันโดษ คือชีวิตของเขา แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 53 09:59:29 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 53 11:38:24 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 53 09:23:05 จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 01:10:48

ความคิดเห็นที่ 41 สวัสดีจ้าแตง แต่ว่าเมื่อวานก่อน พี่ได้ย่ามมอญพระปะแดงมาใหม่ใบหนึ่ง สวย จนอยากรีบใช้ไวไว อึอึ จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 01:19:58

ความคิดเห็นที่ 42 แวะมาอีกรอบค่ะ เมื่อกี้ลืมชิดขวา แฮ่ๆ เชียร์บอลรึป่าวคะ พี่ปุ๊ จากคุณ : แตงไทยใส่น้ำแข็ง เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 01:29:39

ความคิดเห็นที่ 43 พี่ปุ๊... ความสันโดษคืออิสระจริงหรือ.... ระหว่างทางที่เดินคนเดียวกับมีพื่อนร่วมทาง....ความแตกต่างอยู่ตรงไหน คงมิใช่จุดหมายปลายทาง...หากเป็นระหว่างทางที่ก้าวเดิน หลายครั้งที่รู้สึกท้อ...แตงเคยชอบที่จะเดินคนเดียวมากกว่า ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร ได้อยู่กับตัวเอง มีเวลาได้คิด ได้ตรึกตรองอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็หลายครั้ง.... ที่รู้สึกว่า..ชีวิตเรามีความหมายมากๆเมื่อได้ร่วมทางไปกับคนอื่น ได้ยิ้ม ได้ถ่ายรูป ได้กิน ได้เดินเคียงข้างใครๆ บางที...มันก็ขึ้นกับจังหวะของชีวิตเหมือนกันเนอะพี่ปุ๊ จากคุณ : แตงไทยใส่น้ำแข็ง เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 01:39:28

ความคิดเห็นที่ 44 ตามมายิ้มม... จากคุณ : เข็มซ่อนปลาย เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 08:19:36

ความคิดเห็นที่ 45   แวะมาสวัสดีพี่ปุ๊ค่ะ...ยังไม่ได้อ่าน   ติดไว้ก่อนนะคะ  เตรียมรับงานเช้าวันจันทร์ก่อนแปปปๆๆๆ ^__^ จากคุณ : โบกโบยบินไป เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 08:51:26

ความคิดเห็นที่ 46 สำหรับนักเดินทาง เขาวางแผนที่จะพัก และมีที่นอนในใจ แต่สำหรับคนจรอย่าง ส. ค่ำคืนนี้ อย่าแต่ที่จะนอน ที่ที่เขาสัญจรไปยังไม่รู้ว่าเป็นที่ใด นี่คือข้อแตกต่างระหว่างนักเดินทาง กับ  ...... คนจร V V จากคุณ : (จัด) (gotland) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 08:56:04

ความคิดเห็นที่ 47 ความคิดเห็นที่ 22 ใครหนอใจดี แบ่งชิ้นนั้นให้หมาตัวนี้ ... จากคุณ : ThE BeSt CaNdY เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 09:41:15

ความคิดเห็นที่ 48 ติดไว้ก่อน จะมาอ่านวันหลังนะพี่ปุ๊ อ่านตอนนี้ หลับแน่ๆ เมื่อคืนดูบอลดึกไปหน่อย พี่ปุ๊มาพระประแดงไม่บอก จะเป็นไกด์พาเที่ยวให้ (^_^) จากคุณ : strawberry coffee เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 11:44:50

ความคิดเห็นที่ 49 หวาย ย่ามแบบเดียวกับที่ซื้อมาให้แม่ครัวเลยอ่ะ ลุงปุ๊ จากคุณ : Nagano เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 13:16:02

ความคิดเห็นที่ 50 มาทวงเรื่องสั้น จากคุณ : prettyguide เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 14:35:44

ความคิดเห็นที่ 51 สวัสดีตอนเย็นค่ะพี่ปุ๊ เดี๋ยวกลับมาอ่านนะคะ^^ จากคุณ : arakanji เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 17:31:34

ความคิดเห็นที่ 52 คห.๕๐ นี่คุ้นๆ...เหมือนเคยอ่านเจอที่กระทู้ไหนซักแห่ง...๕๕๕ อินเล  เป็นที่ๆต้องไปเยือนสักครั้งเชนกันครับ จากคุณ : คทจด (คนไทยใจดีจริงๆ) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 22:38:26

ความคิดเห็นที่ 53 บางทีอยากจะเป็นแบบนั้นมั่งจัง ว่ าแล้วไปได้อะไรมาที่คลองถม ระวังชื้อมาแล้วจะเป็นอย่างชื่อสถานที่ จากคุณ : Viviwitch เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 23:24:24

ความคิดเห็นที่ 54 ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่า เรื่องราวดีๆ และภาพสวยๆ ครับ จากคุณ : ก้อนหินยอดดอย เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 23:59:36

ความคิดเห็นที่ 55 ปุ๊ คราวนี้คงต้องพรินท์ เพี่อ อ่านอีกเเล้ว อิอิ มันยาวน่ะ เเอบอ่านในออฟฟิศ เดี๋ยวจะโดนคาดโทษมากกว่านี้ จากคุณ : แม่คะนิ้ง เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 08:03:51

ความคิดเห็นที่ 56 สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาอ่านและทักทายกันนะครับ แตง / คนบางคนก็ไม่ชอบที่จะสุงสิงกับคนหมู่มากนะครับ เจ้าของบันทึกเรื่องนี้ก้เช่นกัน คุณเอ๋ / ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มครับ โบกโบยบินไป / ต้องว่างจริง ๆ ครับ ถึงจะได้รสจากการอ่าน พี่ยุทธ / คนจร Just...คนจร หนะครับ น้องดี้ / คนพม่าใจดีครับ เลยเดาไม่ออกว่าเป็นฝีมือใคร อัง / ไปอบรมหนะจ้า อบรมเชิงปฏิบัติการ(เที่ยว) เพลิดเพลินเจริญใจดีจริง ๆ ลุงกัง / อ้าว แล้วไม่ซื้ออะไรมาฝากฉัน ฤ พี่นุศ / ดีใจที่เข้ามาทวงครับ อิอิ หนูเล็ก / อัพ ทู ยู๊ เลยจ้า คทจด. / เห็นมาหลายกระทู้แล้วครับ ๕๕๕ อยากไปเช่นกันครับอินเล แต่ขอเที่ยวไทยให้หนำใจก่อน มิ๊ม / คนเราควรมีช่วงเวลาแบบนั้นเหมือนกัน ...จริงๆ ไปสำเพ็ง ไปหาซื้อซองใส่โปสการ์ดจ้า คลองถมแค่นั่งรถผ่าน ก้อนหินยอดดอย / เดี๋ยวจะนำคำขอบคุณไปบอกน้อง ส. แสนคำ เจ้าของเรื่องงครับ ตอนนี้น่าจะกำลังอยู่บนยอดดอย พี่ไก่ / ตามสบายเลยครับพี่ไก่ จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 08:33:43

ความคิดเห็นที่ 57 bookmark ไว้ก่อน.. แล้วค่อยตามอ่านค่ะ จากคุณ : ~ ดาวดวงนั้น...คือฉันเอง ~ เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 08:50:57

ความคิดเห็นที่ 58 มาลงชื่อไว้ก่อน จากคุณ : ไปตามดวง เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 17:05:03

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านยังไม่จบอ่ะปุ๊ แต่รูปสวยนะ ชอบๆ(ฝากบอกคนถ่ายด้วยเน้อ) พี่ขอต๊ะกิฟท์ไว้ก่อนนะ..เดือนนี้ชักหน้าไม่ถึงหลังอ่ะค้าบบบ จากคุณ : ก้านกล้วยสีสด เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 20:18:20

ความคิดเห็นที่ 60 สวัสดีคุณดาว / มาร์คไว้แล้วอย่าลืมนะครับ ผมเป็นบ่อย อิอิ สวัสดีจานดวงจ้า / เป้นงัยบ้างครับช่วงนี้ เรียนหนักไหม แต่เรียนศิลปะ น่าจะสนุกสนานตลอดการเดินทาง สวัสดีพี่ทรง / เจ้าตัวเขาถ่าย แล้วย่อลงมาเล็กๆ แต่ผมดั๊นเอามาขยายใหญ่ขึ้นอีก มันเลยอกแหม่งๆ หนะครับ ช่วงนี้เจ้าตัวไม่ค่อยถ่ายรูปเท่าไร โทรไปทีไรเห็นแต่กำลังหัด อูคูเลเล่ ทุกทีหนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ จากคุณ : 16เมษา เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 23:29:27