ความคิดเห็นที่ 38
อยู่ๆ ชายสองคนที่มีบุคลิกต่างกันโดยสิ้นเชิงก็เดินเข้ามาในชีวิตของเค้า (ใครไม่รู้ ย้อนกลับไปดูที่ฟิคทู้ที่2นะค๊า...)
"หวัดดีครับ คุณหมอ"
"หายแล้วเหรอครับ เอ่อ แล้วอย่าเรียกผมว่าหมอเลยครับ"
"งั้นเรียกว่าอะไรดีล่ะครับ ผมชื่อโด่งครับ แล้วนี่ก็ตุ้ย"
"ผม ต้า ครับ" ต้าทักทายตามมารยาท เค้าที่เป็นคนเจ้าระเบียบ เกลียดสิ่งที่ขัดแย้งกันที่สุด...
คนนึงก็ดูเกเร มันก็เหมือนพวกที่ชอบรังแกเรา นั่นแหละ
ส่วนอีกคน ทำเป็นยิ้มแย้มใจดี แต่ความจริง คงแค่สร้างภาพ สินะ
...ความขัดแย้ง พวกนี้ มันน่ารำคาญจริงๆ...
ขณะที่ต้าครุ่นคิดอยู่นั้น พลางเหลือบไปเห็น...
ดอกกุหลาบสีแดงก้านยาวๆ... ที่วางอยู่พร้อมการ์ดใบเล็กๆ มีข้อความที่เขียนด้วยตัวหนังสือตัวโตๆว่า
...ดอกไม้นี้สำหรับยาและน้ำใจที่มีให้นะครับ
หวังว่าพวกเราจะเป็น เพื่อน กันได้
โด่งเองครับ...
โด่ง... คนที่ยิ้มแย้มนั่นน่ะเรอะ... เป็นพวกร้ายลึกสินะ ....น่ากลัวจริงๆ
สองคนนี้มาทำสนิทกับเรา ต้อง ต้องการอะไรจากเราแน่ๆ
อย่าหวังเลย ...ชั้นจะ เปิดโปงความชั่วร้ายของแก...
*************************
Hello, Bruna speaking.
ออกมาเจอกันหน่อยสิ
บอยนั่นแกหรอ...
....
ที่ไหนล่ะ
จัตุรัสเลสเตอร์
********************
บอยนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่เก้าอี้หลุยส์สีเขียวที่ตั้งไว้ข้างถนน ตรงบริเวณจตุรัสเลสเตอร์ ผู้คนเดินขวักไขว่มากมาย เพราะจตุรัสแห่งนี้นับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญแห่งหนึ่งของกรุงลอนดอน
เค้ามองตรงออกไปข้างหน้า อีกฝากนึงของจตุรัสคือร้านคอฟฟี่ชอปร้านนึง ถ้าเป็นเมื่อก่อนสมัยเรียนเค้าคงตรงเข้าไปนั่งผ่อนคลายอารมณ์พลางดื่มด่ำกับกาแฟรสชาติเยี่ยมภายในร้าน
แต่ตอนนี้เค้าเลือกที่จะซื้อกาแฟมานั่งดื่มข้างถนนที่ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมามากกว่า ด้วยหวังว่าความวุ่นวายรอบๆข้างจะช่วยให้ความเหงาใจลดลงไปบ้าง สักเพียงนิดก็ยังดี
พี่บอย...ขา~~~ เสียงหวานเสียงนึง ทำให้บอยถึงกับต้องรีบหันไปมอง
สาวสวย ร่างสูง ผมยาว นัยตาคม หน้าตาดูออกว่าเป็นลูกครึ่ง ยืนยิ้มพริ้มมองหน้าบอย จิวบนจมูกโด่งๆของเธอสะท้อนกับแสงอาทิตย์ จนบอยต้องหรี่ตามอง
แกเองหรอบรูน่า
บอยพูดพลางถอนหายใจ เมื่อเห็นว่าเป็นบรูน่า
บรูน่าเบ้ปาก โยนกระเป๋าโคลเอ้รุ่นล่าสุดใส่บอย ก่อนจะกระแทกตัวนั่งลงไปข้างๆ
อะไร... แกผิดหวังรึไง ชั้นเองแหละ แกคิดว่าใครวะ
คำถามของบรูน่าทำเอาบอย ต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
ถามบ้าอะไรของแกวะ ก็แกเสื อก เรียกชั้นซะหวาน ขนาดนั้น จะไปรู้ได้ไงว่าเป็นแก
บอยแก้ตัวทั้งๆที่ไม่จำเป็น พลางยกกาแฟขึ้นดื่ม กาแฟนั้นชืดหมดแล้วเพราะเค้าถือมันไว้นานเกิน แต่เค้าก็ซดมันจนหมด
บรูน่ามองปราดเดียวก็รู้ว่า บอยมีอะไรปิดบังเธออยู่ แต่เธอเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจ
แกนัดชั้นมามีอะไร บรูน่าถามขึ้น
เธอมองออกไปที่ถนนขณะพูดคำนั้น บอยเองก็มองไปทางอื่นเช่นกัน เค้าไม่ได้ตอบในทันที บรูน่าเองก็ไม่ได้เร่งรัดอยากรู้อะไรนัก
ผู้คนมากมายมาเดินพักผ่อน ชมความงามของจตุจัส อาจเป็นเพราะธรรมเนียมที่สืบทอดกันมาของเมืองในยุโรป ที่ว่าจตุรัสกลางเมืองเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินชมเมืองที่ดีที่สุด
แกจำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้มั้ย
บอยหันมามองบรูน่า พลางส่งยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้า เหมือนกำลังหวนระลึกถึงภาพอดีต
บรูน่าหันมาสบตาบอย สองสายตาสบประสานมองเข้าไปยังนัยตาอีกฝ่าย เธอยิ้มละเมียดให้ก่อนตอบ
ลืมไปแล้วว่ะ
...แป่ว...
ไอ้บ้า.. แกเรียกชั้นออกมา แค่จะรำลึกความหลังแค่เนี้ยนะ ไร้สาระได้อีกว่ะแก ไอ้บอย
บรูน่าส่ายหัวพูดล้อเลียน ก่อนจะฉวยกระเป๋าของตัวเองมาจากมือบอย แล้วลุกขึ้นจากที่นั่งทำท่าจะกลับ
ถ้าแค่นั้นชั้นว่าแกคุยทางโทรศัพท์ก็ได้ ไม่ต้องให้ชั้นออกมาหรอก ชั้นมีงานยุ่งอยู่ด้วย
บอยมองบรูน่าที่ทำท่าหัวเสียอยู่นั้น ก่อนจะเปลี่ยนไปมองทางอื่นอีกครั้ง
บรูน่ากอดอกยืนรอคำขอโทษ และคำเรียกให้อยู่ต่อของบอย ที่มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่เธอแสร้งทำเป็นงอน หรือโกรธ
ชั้นขอโทษนะแก...
บรูน่าลอบยิ้มกับคำขอโทษนั่น แต่ก็สะบัดหน้ากลับไปอีกครั้ง รอให้ชายหนุ่มง้อให้เธออยู่ต่อเช่นที่ผ่านๆมา
แกกลับไปเหอะ บอยตอบสั้นๆ บรูน่าหันช้าๆกลับมามอง มือที่กอดอกอยู่นั้นปลดลง
แกว่าไงนะบอย
เออ... ชั้นว่า ถ้าแกยุ่งก็กลับไปเหอะ
บอยตอบผิดไปจากทุกครั้ง ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว บอยเองก็รู้ดี เค้าเลือกได้แล้ว
ชั้นจะไปแล้วนะ..แก บรูน่าย้ำแผ่วๆ
ที่ผ่านมา ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ แต่ต่อจากนี้ไปชั้นจะไม่ รั้ง แกไว้อีกแล้ว
บอยตอบพลางทอดสายตาไปที่ถนน ผู้คนยังเดินขวักไขว่วุ่นวาย
บรูน่ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หิมะเริ่มโอเคมาแล้วแต่ใบหน้าของเธอกลับ ร้อนผ่าว
จากคุณ :
iam_vy
- [
4 พ.ย. 49 21:18:21
]
|
|
|