หลังจากจ่ายค่าแท็กซี่ให้น้องชาย และสั่งให้พนักงานยกกระเป๋าเดินทางของบอยเข้าไปแล้ว
โด่งก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าฟิตเนสนั้นเอง...
มือเรียวขาวยกโทรศัพท์ขึ้นกดหาคนที่นึกห่วงเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ซาร่าไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา บอยบอกว่าเธอมาแล้ว และก็กลับออกไปแล้ว
ทำไมถึงรีบกลับนัก...
ร่างบางที่ยืนหลบอยู่ตรงมุมตึก ลอบมองโด่งอยู่เงียบๆ โทรศัพท์ในมือยังคงสั่นอย่างต่อเนื่อง
ซาร่าไม่ยอมกดรับ... ท่าทางกระวนกระวายที่โด่งแสดงออก ราวกับหยดน้ำที่รดลงในใจ
ความรู้สึกหลายอย่างกำลังตีกันยุ่งเหยิง เธอยังคงไม่แน่ใจว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ตัวเองหลบออกมา
หึง น้อยใจ หรืออะไรกันแน่...
โทรศัพท์ในมือหยุดสั่นแล้ว ซาร่าก้มลงมองหน้าจอ
...7 สายไม่ได้รับ...
โด่งเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง รู้สึกเป็นห่วงซาร่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เขาควรจะไปตามเธอที่คอนโดไหม...
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตัดสินใจ ร่างบางก็ก้าวมาหยุดยืนตรงหน้าเขาเสียก่อน
เพียงแค่เห็นว่าเป็นใคร โด่งเอ่ยถามน้ำเสียงร้อนรน ก่อนจะคว้ามือเล็กๆมาจับเอาไว้
ร่า...ร่าไปไหนมา พี่เป็นห่วงแทบแย่
ซาร่ายิ้มรับคำถามนั้น นึกโทษตัวเองที่เผลอคิดอะไรบ้าๆ พี่โด่งไม่มีวันคิดอะไรอย่างนั้นกับมิ้นได้หรอก...
คือ...ร่าหิวน่ะค่ะ เลยว่าจะออกไปซื้อเค้กมาทานรอพี่โด่ง โกหกออกไปอย่างนั้น เพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว
อ๋อ...พี่ก็นึกว่าเราหายไปไหน เห็นบอยบอกว่ามาแล้ว จะออกไปซื้อสตอเบอร์รี่ชีสเค้กอีกล่ะสิ
โด่งพูดแล้วก็เอื้อมมือไปขยี้หัวซาร่าด้วยความเอ็นดู
ชื่อของใครบางคนในประโยคเมื่อครู่ทำเอาซาร่านึกสงสัย พี่บอย...พี่บอยกลับมาแล้วหรอ
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไร โด่งก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
นี่...ร่ารู้มั้ย มิ้นเค้าก็ชอบทานสตอเบอร์รี่ชีทเค้กเหมือนร่าเลยนะ ผู้หญิงนี่ชอบทานเค้กเหมือนกันทุกคนเลยเนอะ
น้ำเสียงร่าเริงและถ้อยคำที่อีกฝ่ายพูดนั้น เรียกความน้อยใจที่จางหายไป ให้ย้อนกลับมาในความรู้สึกอีกครั้ง
ความสงสัยเรื่องน้องชายคนตรงหน้าถูกลืมไปชั่วขณะ ซาร่าปล่อยมือออกจากมือโด่ง ก่อนจะบอก
ถ้าผู้หญิงทุกคนเหมือนกันหมด พี่โด่งก็ไม่เห็นต้องคบร่าเลยนี่คะ จะชอบใครก็คงไม่ต่างกัน
น้ำเสียงที่ปกปิดความน้อยใจไว้ไม่ได้นั้น ทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าของโด่งหุบหาย
ซาร่างอนเขา...
ร่า... โด่งคว้าข้อมือของคนที่ทำท่าจะเดินผละไปไว้ได้ก่อน
โด่งเขยิบเข้าไปใกล้ ยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็ก ก่อนจะถามน้ำเสียงออดอ้อน
ร่า...งอนพี่โด่งหรอคะ
ถามออกไปทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว คงเป็นเพราะชื่อใครอีกคนที่เขาพูดออกไปเมื่อครู่นั่นแหละ
ซาร่าหึงเขากับมิ้น...
เปล่าค่ะ ผู้หญิงตอบว่าไม่ แสดงว่า...ใช่
ร่า...อย่างอนพี่โด่งเลยน้า...พี่ไม่ได้คิดอะไรกับมิ้นเลยนะคะ มิ้นเป็นน้องของ...ต้า...
เพียงแค่ชื่อใครอีกคนหลุดออกจากปาก โด่งก็เงียบไป ซาร่าหันมองหน้าคนที่อยู่ข้างกัน
ในแววตาอีกฝ่ายแลดูกังวลใจจนเธอเริ่มรู้สึกผิด แค่เรื่องพี่ต้า พี่โด่งก็ทุกข์ใจมากพอแล้ว เธอไม่น่าหาเรื่องเลย...
พี่โด่ง...
โด่งยิ้มเศร้า เขาพยายามปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปรกติ ก่อนจะเอ่ยถาม
ร่าไม่โกรธพี่โด่งแล้วนะคะ ซาร่าฉีกยิ้ม พยักหน้าแทนคำตอบ
โด่งจับมือคนตัวเล็กไว้แน่น ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องพักของเขาที่ชั้นสี่
ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่ลอบมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น...
.......................................
เสียงหัวเราะ พูดคุยอย่างสนิทสนมของสองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังรถ ทำเอาโด่งและซาร่านึกแปลกใจ
บอยกับมิ้นไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...
โด่งมองผ่านกระจกมองหลัง คอยสังเกตอาการทั้งสองคนอยู่เงียบๆ
และแน่นอนท่าทางนั้นไม่อาจรอดพ้นสายตาคนที่นั่งคู่คนขับไปได้
ทั้งโด่งและซาร่าต่างก็กำลังกังวลใจ...ในเรื่องที่ต่างกัน
ความคิดของโด่งกำลังพุ่งเป้าไปที่พี่ชายของมิ้น ถ้าหากต้ารู้เรื่องนี้ อีกฝ่ายจะคิดอย่างไร...
ซาร่าตีความหมายจากความกังวลใจที่แสดงออกทางสีหน้าของโด่งไปอีกทาง
เธอรู้สึกหวั่นใจเล็กๆ... ถ้าหากโด่งไม่คิดอะไรกับมิ้นจริงๆ ทำไมเขาถึงต้องคอยลอบมองคนทั้งคู่อยู่บ่อยๆ
ซาร่าไม่ปฏิเสธหรอกว่าเธอเองรู้สึกตกใจและเป็นห่วงมิ้นอยู่ไม่น้อย เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายข้อเท้าแพลง
แต่นั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับความรู้สึกที่กำลังมีอยู่ตอนนี้ ซาร่ากลัวใจโด่ง...
รถยนต์สีดำคันสวย จอดนิ่งตรงประตูหน้าบ้านของมิ้น โด่งกำพวงมาลัยรถไว้แน่น
ความรู้สึกบางอย่างในใจบอกว่าเขายังไม่พร้อมจะพบกับต้าตอนนี้
โด่งหันมองคนที่นั่งอยู่ข้างกันอย่างกังวล ก่อนจะมองเลยไปยังน้องชายที่กำลังพยุงมิ้นไปที่ประตูบ้าน...
และเมื่อมองเห็นว่าโรงรถว่างเปล่า โด่งก็ลอบถอนหายใจออกมา ไม่มีใครอยู่บ้าน...
ซาร่ามองตามสายตาของโด่งไป รู้สึกแปลกๆในใจอย่างไม่เคยเป็น เธออยากรู้ว่าโด่งกำลังคิดอะไรอยู่
สักพักใหญ่ๆบอยก็กลับออกมา...
ตลอดทางที่รถยนต์มุ่งหน้าตรงไปยังคอนโดของหญิงสาว ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
โด่งลอบมองน้องชายผ่านกระจกมองหลัง...
นึกสงสัยว่าอะไรคือสาเหตุให้บอยกลับมาจากอังกฤษกะทันหันอย่างนี้
.............................................
มิ้นเอื้อมมือเปิดคอมพิวเตอร์ด้วยความเคยชิน
โดยลืมนึกไปว่าตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องใช้มันเป็นช่องทางสื่อสารกับใครอีกแล้ว
บอยกลับมาแล้ว...
อ้อมแขนแข็งแรงที่พยุงเธอขึ้นมาถึงหน้าห้องเมื่อครู่ อบอุ่นและทำให้มิ้นรู้สึกปลอดภัยได้อย่างประหลาด
รอยยิ้มใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้ง...
เมื่อได้ยินเสียงโปรมแกรมเอ็มเอสเอ็นที่เด้งขึ้นจากมุมล่างขวาของจอคอมพิวเตอร์
อินเตอร์เนตถูกเชื่อมต่ออัตโนมัติ ...มีสองข้อความใหม่...
ไวเท่าความคิด มิ้นเปิดหน้าต่างใหม่ขึ้นดู เมื่ออ่านอีเมลล์ฉบับแรกจบ เธอก็หัวเราะออกมา
บอยบอกให้เธอไปรับที่สนามบิน... พอเธอไม่ได้ไปรับ เขาเลยมาหาเธอเอง
คิดอย่างนั้นแล้วมิ้นก็ยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ
มิ้นเปิดดูอีเมลล์อีกหนึ่งฉบับที่เหลือ ชื่อของคนที่ส่งมาทำเอาเธอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
...พี่ก้อ...
ดวงตาเรียวเล็กกวาดสายตาอ่านข้อความนั้นรวดเร็ว
ก้อชวนเธอไปงานแสดงภาพศิลปะที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า
มิ้นเคยเห็นโฆษณางานนี้ในโทรทัศน์และนึกอยากไปอยู่แล้ว
ติดอยู่ก็ตรง...คนที่เธออยากไปด้วยไม่ใช่พี่ก้อ
มิ้นอยากไปกับพี่บอย...
............................................
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 49 17:10:53
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 49 17:05:12
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 49 17:02:54
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 49 16:59:19