หญิงสาวเผลอกำมือแน่นเข้าโดยไม่รู้ตัว...
ดวงตาคู่สวยทอดมองแผ่นหลังของคนที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่นอกร้าน
แม้จะมีกระจกใสกั้นกลางระหว่างเธอและเขาอยู่
แต่มันไม่อาจกั้นความคิดและหัวใจ ที่ย้อนกลับไปยังคืนวันเก่าๆได้...
แม้จะผ่านไปแล้วเนิ่นนาน แต่เธอก็ยังไม่เคยลืม...
เด็กสาวในชุดนักเรียนกำหูหิ้วกระเป๋านักเรียนไว้แน่น
ร่างบางก้าวเร็วๆเลียบริมสนามฟุตบอลไปทางหน้าประตูโรงเรียน
เย็นมากแล้ว...อาจารย์สอนพิเศษเลิกช้ากว่าปกติ ป่านนี้คนขับรถคงรอเธอแย่
น้องระวัง... เสียงตะโกนที่ดังมาเข้าหู เรียกให้ตาลเงยหน้ามอง
ยังไม่ทันที่จะได้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ร่างของใครบางคนก็วิ่งเข้ามาบังตัวเธอเอาไว้
ผลั๊ก...โอ๊ย
ลูกบอลที่ลอยมาจากกลางสนามกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของชายหนุ่มเต็มแรง
แรงจากเท้าเพื่อนที่เตะบอลมา ส่งผลให้ชายหนุ่มเซไปข้างหน้า
มือที่จับแขนเล็กๆนั้นไว้ ยิ่งกระชับแน่นเข้า ใบหน้าใสซบลงกับอกกว้าง
หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ และเพียงแค่ลืมตาขึ้นมา...
เธอก็เห็นรอยยิ้มทั้งปากและตาจากคนที่ยืนประชิดตัวอยู่
...ทั้งๆที่เจ็บ แต่โด่งก็ยังคงยิ้ม
น้องเจ็บตรงไหนมั้ยครับ
คนถูกถามมองรุ่นพี่ตาแป๋ว...นึกในใจว่านายคนนี้ประหลาด
เธอจะเจ็บได้ยังไงกันเล่า เขาต่างหากที่เป็นคนรับเคราะห์แทนเธอ...
มะ...ไม่เจ็บค่ะ เสียงใสตอบตะกุกตะกัก หญิงสาวบิดแขน เป็นเชิงบอกให้คนตรงหน้าปล่อยมือได้แล้ว
โด่งเข้าใจท่าทางนั้น เขาปล่อยมือ ให้หญิงสาวหลุดจากการเกาะกุม ก่อนจะยิ้มเขินๆ
...ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ มันไม่ได้ตั้งใจ
ไม่เป็นไรค่ะ... ตาลส่งยิ้มอ่อนๆกลับไปให้
...เขาจะขอโทษเธอทำไมกันนะ เธอไม่ได้เจ็บตรงไหนสักหน่อย...
พี่...น้อง สองเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ชายหนุ่มหัวเราะเก้อๆ ยกมือจับท้ายทอย
หญิงสาวมองสบตาอีกฝ่ายที่มองตรงมา เขารอให้เธอพูดก่อน ตาลยิ้มน้อยๆก่อนจะบอก
พี่...เจ็บมากมั้ยคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยตาล
ผมที่เปียกลู่เพราะน้ำและเหงื่อสะบัดไปมา โด่งส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง
คำถามที่โด่งตั้งใจจะถามคนตรงหน้า หลุดออกมาพร้อมคำพูดเมื่อครู่แล้ว
เขากำลังจะถามอยู่พอดีว่าน้องชื่ออะไร...
ดวงตาใสซื่อที่มองสบมา ทำให้ชายหนุ่มใจเต้นอย่างไม่เคยเป็น น่ารัก...
เฮ้ยยย ไอ้โด่งหูดำแล้วมรึง...พอแล้ว น้องเค้าจะกลับบ้าน
โด่งหันมองตามเสียง เบ้ปากใส่เพื่อนที่ยืนเท้าสะเอวรอลูกบอลอยู่
เพื่อนๆในแก๊งค์บอลมองมาพร้อมรอยยิ้มรับคำพูดแซวเมื่อครู่อย่างเห็นด้วย
คนถูกเอ่ยถึงชะโงกหน้ามองข้ามไหล่ไปยังรุ่นพี่ในสนามหญ้า ก่อนจะหลบสายตามารวดเร็ว
งั้น...ตาลกลับก่อนนะคะ...พี่โด่ง
แก้มใสนั้นเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ หญิงสาวเอ่ยลาเสียงอ่อน ก่อนจะหันหลังและเดินจากไป
จึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มกว้างจากคนที่ยังคงยืนมองเธออยู่
หญิงสาวก้มมองรอยดินที่ท้องแขนของตัวเอง
ดิน...ที่ติดจากมือของชายหนุ่มตอนที่เขาคว้าเธอเอาไว้...
น่าแปลกที่ตาลไม่นึกรังเกียจ และไม่ได้เช็ดมันออกด้วยซ้ำ...
มือเรียวสวยยกขึ้นจับแขนข้างขวาของตัวเองอย่างลืมตัว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง
เมื่อคนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักมาก...หันกลับมามองเธอ
สองสายตาประสานกันผ่านกระจกใส ถ้าหากเป็นเหมือนก่อน...ตอนที่คบกัน
ชายหนุ่มคงเดินเข้ามาใกล้และเอ่ยถามน้ำเสียงทะเล้นว่า
มองอะไรคะ...หน้าพี่มีอะไรติดหรอ
.
.
.
แต่ตอนนี้...ทุกอย่างมันกลายเป็นอดีตไปแล้ว
มองอะไรวะ น่ารำคาญ
เสียงของใครอีกคนที่ก้าวเข้ามาในชีวิตและยึดหัวใจเธอเอาไว้ ผ่านเข้ามาให้รู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ
พี่โด่งกับพี่ตูน...ต่างกันมาก
มันอาจเป็นกรรมของเธอเอง...ที่บอกเลิกกับพี่โด่งไปครั้งนั้น
พอมาเจอพี่ตูน เขาเลยไม่แม้แต่จะยอมรับว่าคบกับเธอด้วยซ้ำ
สายตาที่มองสบมาเมื่อครู่มองเลยเขาไปแล้ว ดวงตานั้นเหม่อลอย
ถ้าโด่งตาไม่ฝาดเขาว่าเขาเห็นน้ำใสๆคลออยู่ในดวงตาคู่สวย
ความรู้แปลกๆเกิดขึ้นในใจ เมื่อคิดว่าตาลกำลังจะร้องไห้
เขาเป็นห่วงเธอ...
ยังไม่ทันที่โด่งจะได้ก้าวกลับเข้าไปในร้านตามที่ใจเรียกร้อง
หญิงสาวร่างผอมบาง ผมซอยสั้นก็เดินเฉียดเขาเข้าไปก่อน
แม้ดวงตาภายใต้ใบหน้าเรียวเล็กนั้นจะถูกปิดบังไว้ด้วยแว่นกันแดดยี่ห้อดัง แต่ตาลก็จำอีกฝ่ายได้ทันทีที่เจอ
...พี่อร...รุ่นพี่คณะเดียวกับเธอ...คนที่พี่ตูนเคยจีบ
ความเงียบก่อตัวขึ้นระหว่างกัน หญิงสาวสองคนยืนมองกันนิ่ง
ลูกค้า ยืนนิ่งอย่างอึดอัดใจ ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดนั้นบวมช้ำอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
ริมฝีปากบางเม้มเข้าอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์หลากหลายที่พุ่งขึ้น
อรไม่คิดว่าจะเจอ ผู้หญิงอีกคนของตูน ที่นี่
ความตั้งใจที่เคยมีหายไปจนหมด เธอจะซื้อ สิ่งนั้น จากผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
อรไม่อยากโดนหัวเราะเยาะ....
หญิงสาวสบตารุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยผ่านแว่นกันแดด ก่อนจะหันหลังกลับ
พี่อร...
คนถูกเรียกชะงักฝีเท้า หันกลับมามอง
เรื่องราวมากมายที่รุ้มเร้าชีวิตเธออยู่ ทำให้อรหลุดคำถามออกไปอย่างหมดหนทาง
แม้จะบอกให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่เธอก็ยังรับไม่ได้
เมื่อคิดว่าคนที่อาจจะทำเธอท้อง กำลังคบกับรุ่นน้องของเธออยู่
ตาลยังคบกับตูนอยู่รึเปล่า...
นิ่ง...น้ำตาที่เลือนหายดูเหมือนจะย้อนกลับเข้ามาคลอเต็มดวงตาอีกรอบ
ท่าทางนั้นทำเอาคนถามร้อนใจ หลุดปากตวาดไปอย่างหงุดหงิด
ยังคบตูนอยู่รึเปล่า บอกมา บอกพี่มา พี่ติดต่อตูนไม่ได้ ไม่ได้เลย...
หยดน้ำตาไหลพ้นแว่นกันแดดลงมาเปื้อนแก้ม
ส่งผลให้คนที่ยืนมองอยู่ถลาออกจากหลังตู้กระจกจับแขนรุ่นพี่ไว้ด้วยความเป็นห่วง
ไม่หรอก...ตาลไม่เคยลืม ว่าผู้หญิงตรงหน้าทำอะไรกับเธอไว้บ้าง แต่นั่นมันก็ผ่านไป...นานแล้ว
พี่อร...
ปล่อย...อย่ามายุ่งกับชั้น เพราะเธอคนเดียวนั่นแหละ ที่ทำให้ตูนทิ้งชั้นไป เพราะเธอ...
อรเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกแทนตัว ก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุม ทั้งๆที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
ตาลพูดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้จะบอกอีกฝ่ายยังไง ว่าเธอเอง...ก็ไม่ได้ติดต่อกับตูนมาระยะหนึ่งแล้ว
...เขาหลบหน้าเธอเช่นกัน...
บอกมานะ...บอก ตูน...อยู่...ไหน
อรเอื้อมมือมาคว้าแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง และเขย่าตัวเธออย่างแรง
ตาลส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง น้ำตากำลังจะไหล
เพราะยังไม่ได้รับคำตอบในสิ่งที่อยากรู้ แรงโมโหจึงทำให้อรผลักคนตรงหน้าออกจากตัว จนอีกฝ่ายล้มไป
คิดจะเก็บตูนไว้คนเดียวรึไง ไม่ มี ทาง
หญิงสาวพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากร้านขายยาไปรวดเร็ว
ไหล่บางๆกระแทกเข้ากับไหล่ของคนที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่อย่างสงสัย
เพียงแค่อีกฝ่ายเดินพ้นไป ชายหนุ่มก็ถลาเข้าไปประคองร่างของคนที่เขานึกห่วง
ตาล...เอ่อ...คุณ...เป็นอะไรมั้ย
เพราะบอกไปแล้วว่าจำหญิงสาวไม่ได้ เขาจึงรีบเรียกแทนอีกฝ่ายด้วยคำว่าคุณอีกครั้ง
พี่โด่ง... ตาลเงยหน้ามองคนรักเก่าทั้งน้ำตา
เสียงสั่นเครือนั้นทำเอาใจเขากระตุบวูบ แต่อะไรบางอย่างในใจก็ยังคงห้ามเขาไว้ได้
โด่งเสหลบสายตานั้น ก่อนจะพยุงให้ตาลลุกขึ้น
คุณ...ไปนั่งพักก่อนเถอะครับ
หญิงสาวเจ็บแปลบที่ใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
พี่โด่งจำเธอไม่ได้จริงๆ...
ตาลเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เล็กๆอีกมุมของร้าน ยกมือขึ้นปาดน้ำตา
โด่งยืนมองอีกฝ่ายนั้นนิ่งๆ ความรู้สึกหลายอย่างในใจตีกันจนยุ่งเหยิง
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น เรียกให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์
คนรักของเขาโทรมา...
ว่าไงคะร่า...
ตาลนั่งฟังบทสนทนานั้นนิ่งๆ ชายหนุ่มไม่ได้เดินเลี่ยงไปคุยด้านนอกร้าน และไม่ได้ลดระดับเสียงลง
เขายังคงเปิดเผยจริงใจเช่นเดิม โด่งคงกำลังคุยกับแฟน...
.
.
.
ค่ะ ใกล้จะถึงแล้ว อีกแป๊บนึง
ชายหนุ่มกดวางสาย หันมองหน้าตาลอีกรอบ เขาคิดว่าเธอคงได้ยินที่เขาคุยกับซาร่า
เขาอยากให้เป็นอย่างนั้น โด่งอยากบอกทั้งตาลและใจของตัวเองไปพร้อมๆกัน
ว่าตอนนี้...เขารักซาร่าอยู่
คุณไม่เป็นไรแล้วนะ...
น่าแปลก แม้โด่งจะเรียกเธอด้วยสรรพนามที่ห่างเหิน แต่ตาลกลับรู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่ลึกซึ้งกว่านั้น
ฝากบอกต้าด้วย...ว่าผมมาหา
เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้ารับ โด่งก็กลั้นใจหันหลังและเดินเร็วๆออกจากร้าน
แม้จะบอกตัวเองว่าเพราะต้องรีบไปหาซาร่า แต่ในใจลึกๆ...
โด่งก็รู้ดี...ว่าเขากำลังเป็นห่วงคนที่อยู่ในร้านขายยาของเพื่อนมาก
ความสงสัยประเดประเดเข้ามาในใจ...
ทำไมตาลถึงร้องไห้....ผู้หญิงคนนั้นคือใคร
ตลอดเวลาที่แยกจากกันไปตาลต้องพบเจอกับอะไรบ้าง...โด่งไม่อาจรู้ได้
แต่นั่นคงเป็นสาเหตุของแววตาหม่นหมองที่เข้ามาแทนที่ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์อย่างเมื่อครั้งเคยคบกัน
จะมีใครเข้ามาดูแลหัวใจเธอต่อจากเขาบ้างมั้ย...โด่งอยากจะรู้
********************************
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 12:12:49
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 03:35:34
แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 49 02:40:08