ใบหน้าใสซบลงกับหมอน ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว ตอนนี้มิ้นกำลังยิ้ม
มือเรียวขาวกำโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กไว้แน่น เธอสอดมือเข้าไปใต้หมอน
บอยเพิ่งวางสายไปเมื่อครู่ คำพูดหวานๆที่ทิ้งท้ายเอาไว้
พร้อมคำสัญญาที่บอกว่าจะโทรมาใหม่
ทำให้มิ้นไม่ยอมนอน แม้จะรู้สึกง่วงอยู่ก็ตาม
เธอยังคงรอเขา เธอยังเชื่อคำพูดของบอย
เพราะเธอเชื่อในหัวใจของตัวเอง...
คำพูดของต้าย้อนกลับเข้ามาในความคิดให้ยิ้มได้
วันนั้น...หลังจากที่บอยกลับไปแล้ว ต้าก็ขึ้นมาหาเธอที่ห้อง
มิ้น...พี่เข้าไปนะ
คำพูดของพี่ชายดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูถี่ๆ
เพียงแค่มิ้นขานรับประตูก็เปิดออก ต้าก้าวเข้ามา เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอ
รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาให้ ส่งผลให้มิ้นต้องฝืนยิ้มออกไปเพื่อตอบแทนความห่วงใยนั้น
แม้ว่าภายในใจจะกำลังเหนื่อยล้าแค่ไหนก็ตาม...
พี่คุยกับบอยให้แล้วนะ...
มิ้นหันมองหน้าพี่ชาย ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายแห่งความหวัง
บอยรักน้องมิ้นมาก...แค่พี่มองตา พี่ก็รู้
คำพูดของพี่ชายทำให้หัวใจที่เคยแห้งแล้งกลับมาชุ่มชื้นด้วยความยินดีอีกครั้ง
เธอยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ที่ต้าเอามาคืนให้ด้วยรอยยิ้ม
ชายหนุ่มลูบผมน้องเบาๆ ก่อนจะจับหัวมิ้นให้ซบลงกับไหล่เขา
หญิงสาวหลับตาลง รู้สึกเต็มตื้นไปทั้งใจ
...มิ้นรักพี่ต้า มิ้นรักพี่บอย...
ขอบคุณนะคะพี่ต้า
ชายหนุ่มโยกหัวน้องสาวตอบรับคำพูดนั้น
ท่าทางอ่อนโยนที่แสดงออกขัดแย้งกับแววตาของชายหนุ่มอย่างสิ้นเชิง
ต้ามองออกไปนอกหน้าต่าง แม้ดวงตาจะไร้จุดหมาย แต่หัวใจของเขากำลังพุ่งตรงไปยังคนที่คิดถึง
พี่รู้ว่าลึกๆแล้วบอยเป็นคนจิตใจดี แต่พี่ก็ยังไม่ไว้ใจนะ...
ประโยคหลังนั้น ทำเอาคงที่เพิ่งจะดีใจไปได้ไม่ถึง 8 วินาที คลายอ้อมกอดออก
มิ้นถอยห่างออกมาจ้องหน้าอีกฝ่าย รอฟังคำพูดต่อไปจากต้านิ่งๆ
เพราะฉะนั้น...ไม่ว่าบอยจะพามิ้นไปไหน พี่ก็จะตามไปคุมด้วย...
ต้าทอดเสียงให้อ่อนลง ข้างในหัวใจกำลังยิ้ม แม้จะยังไม่รู้คำตอบจากบอย
แต่ต้าก็แน่ใจว่าแผนการของเขาจะต้องได้ผล และเมื่อถึงเวลานั้น
เขาค่อยบอกมิ้นอีกที ว่าโด่ง...จะไปกับพวกเราด้วย
ที่ไหนมีเขา...ที่นั่นก็ต้องมีโด่ง
...........................................................................
หน้าซื่อๆอย่างนี้อย่าโกรธชั้นเลย ตาเศร้าๆอย่างนี้มันแปลว่าเสียใจ...
เสียงริงโทนพร้อมแรงสั่นจากโทรศัพท์ในมือ เรียกให้หญิงสาวหลุดจากอดีตกลับมาสู่ปัจจุบัน
บอยโทรมาหาเธอเป็นรอบที่ห้าของวันแล้ว
คะ
แม้เสียงจากอีกปลายสายจะดังมาเพียงแค่คำเดียว แต่มันก็ทำให้บอยยิ้มได้
คะ
ชายหนุ่มดัดเสียงให้เล็ก พูดทวนคำอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะออกมา
มิ้นย่นจมูกใส่โทรศัพท์อย่างหมั่นไส้
พี่บอยเพิ่งจะวางไปเมื่อห้านาทีที่แล้วเองนะคะ โทรมาอีกแล้วหรอ...
เงียบไปชั่วนาที กว่าบอยจะส่งเสียงถาม
มิ้นไม่อยากคุยกับพี่บอยหรอ...
น้ำเสียงอ้อนๆราวกับคนฟังกำลังน้อยใจ ทำเอามิ้นต้องรีบแย้ง
เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น...มิ้นแค่สงสัยว่าเราจะไม่ทำอย่างอื่นกันเลยใช่มั้ย นอกจาคุยกันน่ะ
ชายหนุ่มซบหน้าลงกับโต๊ะเขียนหนังสือ เขาหมุนปากกาในมือเล่น ดวงตาพราวระยับ
อ้าว...น้องมิ้นอยากทำ อย่างอื่น หรอ แล้วก็ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก
คำพูดตรงกลางประโยคที่ถูกเน้นเสียงอย่างจงใจ ทำให้ความคิดของหญิงสาวเตลิดไปไกล
บ้า...พี่บอยคิดอะไรคะ มิ้นยังไม่ได้คิดเลยนะ
บอยหัวเราะรับคำพูดนั้นอย่างถูกใจ ก่อนจะบอก
อ้าวหรอ...พี่ก็นึกว่ามิ้นคิดเหมือนพี่ซะอีก
คำพูดที่สวนกลับมารวดเร็วทำเอาหญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า
ในขณะที่ผิวกายหนาวสะท้าน เพราะลมเย็นๆที่พัดผ่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามา
อากาศเริ่มเย็นลงตามฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลง...ถ้าตอนนี้มีใครสักคนให้กอดก็คงจะดีไม่น้อย
หนาวจังค่ะ พี่บอยหนาวมั้ย
ไม่หนาว...ตอนนี้พี่กำลังอุ่นใจมากเลยครับ
บอยยิ้มใส่โทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะถามต่อ
น้องมิ้นหนาวหรอ...
ค่ะ ตอบไปแล้วหญิงสาวก็ยันตัวขึ้น มิ้นลุกเดินไปปิดหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ เพื่อกันลมที่จะพัดมาอีกระลอก
เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่านางฟ้า...ก็หนาวเป็นด้วย
เงียบ...
บอยหัวเราะออกมา เขารู้ว่ามิ้นคงกำลังเขินอยู่แน่ๆ
เพียงแค่คิดภาพหญิงสาวกำลังบิดตัวไปมา หัวใจก็พองโตขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
ติ๊งต๊อง... มิ้นหัวเราะให้กับมุกเสี่ยวๆนั้น ดวงตาเรียวเล็กหรี่ลงเป็นเส้นตรง พร้อมร้อยยิ้มที่กว้างขึ้นอีก
อ้า...ใครบอกว่าพี่ติ๊งต๊อง พี่ติ๊งกิ้งอ๊อฟมิ้นต่างหาก
เสี่ยวชะมัด...
คำพูดที่แสนจะเลี่ยนหูนั้น ทำเอามิ้นเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ในขณะที่หัวใจกลับรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
คิดถึงมิ้นก็เก็บไว้ในใจก็ได้ค่ะ ไม่ต้องบอกหรอก
มิ้นเขินนะ...
ว้า...ไม่อยากฟังหรอกหรอ
บอยทอดเสียงอ่อนลงอย่างผิดหวัง ฟังดูก็รู้ว่าเขากำลังแกล้งทำ...เพื่ออ้อนเธอ
พี่ไม่ชอบคิดในใจนี่ครับ
มิ้นรู้ค่ะ...พี่บอยคิดแต่จะนอกใจ...
พูดออกไปแล้วก็ต้องเป็นฝ่ายอึ้งเอง มุกที่สวนกลับไป กระแทกใจตัวเองเข้าอย่างจัง
ภายของหญิงสาวอีกคนปรากฎขึ้นในความคิด มิ้นยกมือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ลูบแก้มตัวเองเบาๆ
ความเจ็บและรอยจากฝ่ามือที่ฟาดลงมาด้วยแรงหึงจางหายไปแล้ว
จะเหลือก็แต่รอยแผล...ที่ยังคงติดอยู่ในใจ
ตั้งแต่ที่เธอยอมคืนดีกับบอย มิ้นก็ไม่เคยได้ยินชื่อของ ใครคนนั้น จากปากคนที่เธอรักอีกเลย
ชายหนุ่มให้สัญญากับเธอแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับบรูน่า...
แม้จะรู้ดีว่ามันก็แค่ลมปาก แต่เธอก็ยังยอมเชื่อ เพราะความรักตัวเดียวแท้ๆ
น้องมิ้น... เสียงอ่อนๆที่ส่งมาตามสายเรียกให้มิ้นหลุดจากภวังค์
เป็นอะไรรึเปล่าครับ บอยถามออกไปทั้งๆที่เขาคาดเดาไว้อยู่แล้ว บอยไม่อยากให้มิ้นคิดมาก...
เปล่าค่ะ... หญิงสาวพยายามปรับน้ำเสียงให้ร่าเริงขึ้น เธอไม่อยากจะพูดอะไรที่ทำให้เขาเคืองใจ
พอเถอะ...มิ้นไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว ขอแค่ตอนนี้เธอมีบอยอยู่ด้วยกันก็พอ
อย่าคิดมากนะครับ คิดถึงพี่บอยดีกว่า
ในที่สุดมิ้นก็หัวเราะออกมาจนได้ มุกที่บอยหยอดใส่ทำให้เธออารมณ์ดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แหวะ...พี่บอยไปเอามุกแบบนี้มาจากไหนกันคะ เสี๊ยวเสี่ยว
ก็เอามาจากคาเฟ่แถวนี้แหละครับ
เสียงหัวเราะสองเสียงประสานกันตอนนั้นเอง มิ้นเอนหัวพิงหน้าต่าง
ใบหน้าใสนั้นระบายไปด้วยรอยยิ้ม ความสุขกำลังล้นทะลักเข้าท่วมหัวใจ
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องนอนเรียกให้หญิงสาวเดินไปทางหน้าห้อง เธอกลั้นหัวเราะ ก่อนจะส่งเสียงถาม
ใครคะ
แม่เองลูก...
มิ้นเปิดประตูออก ส่งยิ้มกว้างไปให้คนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่
ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะจ๊ะ...มิ้นเป็นอะไรรึเปล่าลูก หัวเราะซะดังลั่นเชียว
หญิงสาวฉีกยิ้ม ก่อนจะบอก
มิ้นคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่น่ะค่ะ เดี๋ยวมิ้นตามลงไปนะคะแม่
หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารับ เธอเอื้อมมือไปปิดประตูห้องให้ลูกสาว
มิ้นยืนพิงประตูเอาไว้ อีกปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนที่น้ำเสียงงอนๆจะดังลอดออกมา
ทำไมมิ้นบอกแม่ว่าคุยกับเพื่อนล่ะครับ...พี่ไม่ใช่เพื่อนมิ้นนะ
หญิงสาวหัวเราะชอบใจ คิดไปแล้วก็ยังเขิน จริงสินะ ตอนนี้เธอกับบอยเป็นมากกว่าเพื่อนกันแล้ว
แล้วพี่บอยจะให้มิ้นบอกแม่ว่าคุยกับ...
แฟน บอยรีบชิงพูดคำนั้นขึ้นมารวดเร็ว
หญิงสาวย่นจมูก บ้าสิ...ขืนแม่รู้ มีหวังเป็นเรื่องแน่ๆ
ไม่เห็นต้องบอกเลย รู้กันสองคนก็พอแล้วนี่ค่ะ...
น้ำเสียงร่าเริงนั้นทำเอาบอยชื่นใจ นานๆที่มิ้นจะเป็นฝ่ายพูดหวานๆใส่เขาบ้าง
แม้จะแค่เล็กน้อย แต่บอยก็ดีใจ...
ไปกินข้าวเถอะครับ กินเยอะๆด้วยนะ จะได้โตไวๆ
มิ้นขานรับคำพูดนั้น เธอนิ่งฟังคำรัก และคำสัญญาว่าจะโทรมาหาอีก ก่อนจะกดวางสาย
หญิงสาวนิ่วหน้าอย่างคนที่คิดไม่ตก ถ้าหากเธอเดาไม่ผิด
อีกไม่เกินแปดนาทีข้างหน้า บอยคงโทรมาหาเธออีกแน่ๆ
แล้วอย่างนี้เธอจะกินข้าวทันได้ยังไงกันนะ
ไม่เป็นไรหรอก...ไม่ต้องกินข้าวก็ได้ แค่นี้ มิ้นก็อิ่มใจจะแย่แล้ว
*****************************
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 12:50:53
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 04:09:26
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 04:07:54